EΥΡΩΠΗ-Ε.Ε. Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

[Εφραίμ]

Ρουμπινί: «Η Ευρωζώνη καταρρέει…»

Νέες ζοφερές προβλέψεις για το μέλλον Ελλάδας και Ευρώπης από τον … μετρ του είδους Νουριέλ Ρουμπινί.
Ο οποίος τονίζει πως οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη, η συνεχιζόμενη αύξηση των αντιδράσεων των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στα μέτρα λιτότητας και την οικονομική πολιτική που επιλέγουν οι πολιτικοί ηγέτες της Ένωσης και τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών σε Ελλάδα και Γαλλία, δείχνουν πως η Eυρώπη «καταρρέει σε αργή κίνηση», οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε διάσπαση και σε έξοδο από το ευρώ όχι μόνο της Ελλάδας ή της Ισπανίας αλλά ενδεχομένως και άλλων δύο, τριών χωρών!

Αυτή είναι η πολλοστή φορά που ο διάσημος οικονομολόγος και ευρύτερα γνωστός ως Κασσάνδρα των αγορών προβλέπει την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση «διάνθισε» τις προβλέψεις του με μια νέα: προειδοποιεί τώρα πως η οικονομική κρίση θα ενταθεί διεθνώς μέσα στους επόμενους μήνες και κάνει λόγο για την «τέλεια οικονομική καταιγίδα» που θα σαρώσει τις αγορές το 2013 …


Πηγή: http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=196205

[Αντώνης]

Ρουμπινί: «Η Ευρωζώνη καταρρέει…»

Νέες ζοφερές προβλέψεις για το μέλλον Ελλάδας και Ευρώπης από τον … μετρ του είδους Νουριέλ Ρουμπινί.
Ο οποίος τονίζει πως οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη, η συνεχιζόμενη αύξηση των αντιδράσεων των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στα μέτρα λιτότητας και την οικονομική πολιτική που επιλέγουν οι πολιτικοί ηγέτες της Ένωσης και τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών σε Ελλάδα και Γαλλία, δείχνουν πως η Eυρώπη «καταρρέει σε αργή κίνηση», οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε διάσπαση και σε έξοδο από το ευρώ όχι μόνο της Ελλάδας ή της Ισπανίας αλλά ενδεχομένως και άλλων δύο, τριών χωρών!

Αυτή είναι η πολλοστή φορά που ο διάσημος οικονομολόγος και ευρύτερα γνωστός ως Κασσάνδρα των αγορών προβλέπει την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση «διάνθισε» τις προβλέψεις του με μια νέα: προειδοποιεί τώρα πως η οικονομική κρίση θα ενταθεί διεθνώς μέσα στους επόμενους μήνες και κάνει λόγο για την «τέλεια οικονομική καταιγίδα» που θα σαρώσει τις αγορές το 2013 …


Πηγή: http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=196205

Να δεις που Ολάντ και Μέρκελ θα μας παρακαλάνε να μείνουμε στην Ε.Ε. !!!
(με ό,τι αυτό συνεπάγεται)

[kyriakos]

Εδώ 400+ χρόνια δε μας έκαναν Τούρκους οι Τούρκοι και θα μας κάνουν αυτοί "Ευρωπαίους";

[Χριστίνα]

Εδώ 400+ χρόνια δε μας έκαναν Τούρκους οι Τούρκοι και θα μας κάνουν αυτοί "Ευρωπαίους";

Ο κίνδυνος αλλοτρίωσης μετά την απελευθέρωση ήταν μεγαλύτερος. Έχει λεχθεί ότι κρειτότερον εστίν ειδέναι εν μέση πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινική.

Πάντως ο τίτλος του "Ευρωπαίου" έχω την εντύπωση ότι θα μας κυνηγάει μέχρι την διάλυση της Ε.Ε. Αν βγούμε τώρα όλοι θα χάσουν.

[broxopoios]

Πως λαδώνει, πως αποσαθρώνει και πως κυβερνά εκβιάζοντας την Ευρώπη η «Σφίγγα του Δ΄ Ράϊχ».

[INA_OSI_EN]

Η σημερινή κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης
του Μητροπολίτη Ναυπάκτου π. Ιεροθέου

Η έ­ντα­ξη της Ελ­λά­δος στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση δη­μιούρ­γη­σε νέ­ες συν­θή­κες ζω­ής και δια­φό­ρους προ­βλη­μα­τι­σμούς, που κα­λού­μα­στε πολ­λές φο­ρές να α­ντι­με­τω­πί­σου­με. Έ­νας α­πό τους προ­βλη­μα­τι­σμούς συν­δέ­ε­ται με το ποιά εί­ναι η πο­λι­τι­στι­κή υ­πο­δο­μή της Ευ­ρώ­πης και τί σχέ­ση έ­χει αυ­τή η υ­πο­δο­μή με τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό, πό­σο και σε ποιά ση­μεί­α ε­πη­ρε­ά­στη­κε η Ευ­ρώ­πη α­πό τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό και κα­τά πό­σο τον εκ­φρά­ζει, αλ­λά και ποι­ές εί­ναι οι συν­θή­κες της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης στις η­μέ­ρες μας. Το θέ­μα αυ­τό εί­ναι σο­βα­ρό και χρή­ζει α­ντι­με­τω­πί­σε­ως. Στην συ­νέ­χεια θα ε­κτε­θούν με­ρι­κές σύ­ντο­μες σκέ­ψεις, χω­ρίς πε­ραι­τέ­ρω α­να­λύ­σεις και χω­ρίς να δι­εκ­δι­κώ το α­πό­λυ­το.

1. Οι ό­ροι ε­νο­πo­ί­η­ση και ο­λο­κλή­ρω­ση Ό­πως ε­πι­ση­μαί­νει ο Κα­θη­γη­τής Πα­να­γι­ώ­της Ι­ω­α­κει­μί­δης, που γνω­ρί­ζει πο­λύ κα­λά τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά πράγ­μα­τα, ο ό­ρος «ε­νο­ποί­η­ση» (u­n­i­f­i­c­a­t­i­on) της Ευ­ρώ­πης χρη­σι­μο­ποι­εί­ται α­πό την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Ε­πι­τρο­πή σχε­δόν ταυ­τό­ση­μα με τον ό­ρο «ο­λο­κλή­ρω­ση» (i­n­t­e­g­r­a­t­i­on) της Ευ­ρώ­πης. Ό­μως συ­νή­θως χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ο ό­ρος ε­νο­ποί­η­ση με έν­νοια οι­κο­νο­μι­κή, δη­λα­δή γί­νε­ται λό­γος για οι­κο­νο­μι­κή ε­νο­ποί­η­ση, και ο ό­ρος ο­λο­κλή­ρω­ση χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε με έν­νοια πο­λι­τι­κή και γί­νε­ται λό­γος για πο­λι­τι­κή ο­λο­κλή­ρω­ση. Άν δη κα­νείς το θέ­μα α­πό πλευ­ράς γλώσ­σας, τό­τε θα δια­πι­στώ­ση ό­τι η ε­νο­ποί­η­ση (u­n­i­f­i­c­a­t­i­on) προ­έρ­χε­ται α­πό το ρή­μα u­n­i­fy που ση­μαί­νει δια­μόρ­φω­ση μιας ε­νό­τη­τας, και ο ό­ρος ο­λο­κλή­ρω­ση (i­n­t­e­g­r­a­t­i­on) προ­έρ­χε­ται α­πό το ρή­μα i­n­t­e­g­r­a­te που ση­μαί­νει συν­δυ­α­σμό δύ­ο δια­φο­ρε­τι­κών με­ρών σε έ­να σύ­νο­λο και ση­μαί­νει την «δια­δι­κα­σί­α της ο­λο­κλή­ρω­σης που ο­δη­γεί σε υ­πε­ρε­θνι­κές διαρ­θρώ­σεις». Το γε­γο­νός αυ­τό ο­δη­γεί την σκέ­ψη μας στο τί ε­νο­ποί­η­ση ε­πι­δι­ώ­κε­ται: οι­κο­νο­μι­κή ή πο­λι­τι­κή, η έ­νω­ση λα­ών και ε­θνών ή η ε­νό­τη­τα υ­πε­ρε­θνι­κών διαρ­θρώ­σε­ων, και κα­τʼ ε­πέ­κτα­ση τί α­κρι­βώς ε­πι­ζη­τεί­ται: η ο­μο­σπον­δί­α της Ευ­ρώ­πης ή η συ­νο­μο­σπον­δί­α των Ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών; Αυ­τό έ­χει σχέ­ση και με τον πο­λι­τι­σμό και τις ι­διαι­τε­ρό­τη­τες κά­θε λα­ού. Και γύ­ρω α­πό αυ­τό το θέ­μα γί­νε­ται με­γά­λη συ­ζή­τη­ση σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη με­τα­ξύ γαλ­λο­γερ­μα­νι­κού και αγ­γλο­σα­ξω­νι­κού ά­ξο­να, χω­ρίς να έ­χουν κα­τα­λή­ξει σε συ­γκε­κρι­μέ­να συ­μπε­ρά­σμα­τα.

2. Το υ­πό­βα­θρο της ε­νο­ποί­η­σης - ο­λο­κλή­ρω­σης Πολ­λοί έ­χουν υ­πο­γραμ­μί­σει, και ο γρά­φων, ό­τι η ι­δέ­α της ε­νο­ποί­η­σης της Ευ­ρώ­πης εί­ναι μια ζω­η­ρή α­νά­μνη­ση που ε­πι­κρα­τεί στην Ευ­ρώ­πη μέ­σα α­πό προ­ϋ­πο­θέ­σεις των λα­ών της Δυ­τι­κής και Βό­ρειας Ευ­ρώ­πης και αυ­τή εί­ναι η ι­δέ­α του Καρ­λο­μά­γνου. Ε­κτός των δια­φό­ρων ει­δι­κών με­λε­τών η ε­φη­με­ρί­δα «Κα­θη­με­ρι­νή», πα­λαι­ό­τε­ρα σε ει­δι­κό α­φι­έ­ρω­μά της, έ­χει α­σχο­λη­θή με το θέ­μα και έ­χει συ­γκε­ντρώ­σει α­πό­ψεις δια­φό­ρων ε­πι­στη­μό­νων με τίτ­λο: «Ο Καρ­λο­μά­γνος και η ι­δέ­α της Ευ­ρώ­πης». Τα κεί­με­να τα ο­ποί­α έ­χουν συ­μπε­ρι­λη­φθή για το θέ­μα αυ­τό κα­τα­λή­γουν στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι στους δυ­τι­κούς λα­ούς υ­πάρ­χει διά­χυ­τη η ι­δέ­α της προ­σω­πι­κό­τη­τας του Καρ­λο­μά­γνου που θε­ω­ρεί­ται ως πα­τέ­ρας της ι­δέ­ας της Ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ον το κε­ντρι­κό κτή­ριο στις Βρυ­ξέλ­λες έ­λα­βε το ό­νο­μα του με­γά­λου αυ­τού αυ­το­κρά­το­ρα της Δύ­σε­ως, έ­χει θε­σπι­σθή και το βρα­βεί­ο του Καρ­λο­μά­γνου γιʼ αυ­τούς που εν­δια­φέ­ρο­νται για την ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης, έ­χουν κα­θι­ε­ρω­θή υ­πο­τρο­φί­ες με το ό­νο­μά του, θε­ω­ρεί­ται πα­τέ­ρας του δυ­τι­κού εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος και ο προ­στά­της των μα­θη­τών. Αυ­τό εί­ναι ά­ξιον υ­πο­γραμ­μί­σε­ως, για­τί ο Καρ­λο­μά­γνος συ­γκρό­τη­σε την «Α­γί­α Ρω­μα­ϊ­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α του Γερ­μα­νι­κού έ­θνους», έ­χει α­πο­κη­ρύ­ξει τις α­πο­φά­σεις της Ζʼ Οι­κου­με­νι­κής Συ­νό­δου, ει­σή­γα­γε το f­i­l­i­o­q­ue και ή­ταν α­ντί­θε­τος προς την Ρω­μη­ο­σύ­νη-Βυ­ζά­ντιο. Πρέ­πει αυ­τό το θέ­μα να με­λε­τη­θή α­πό πλευ­ράς Ορ­θο­δο­ξί­ας και ελ­λη­νι­σμού, για­τί συ­νι­στά την δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα των πο­λι­τι­σμών. Ε­πί­σης, εί­ναι ση­μα­ντι­κό να ση­μει­ω­θή ό­τι κα­τά και­ρούς α­να­φύ­ο­νται ε­νω­τι­κές κι­νή­σεις στην Ευ­ρώ­πη με το ό­ρα­μα του Καρ­λο­μά­γνου, α­πό­δει­ξη ό­τι ο Φρά­γκος αυ­τός η­γε­μό­νας βρί­σκε­ται στο υ­πο­συ­νεί­δη­το της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης. Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης α­πό έ­ρευ­νες που έ­χει κά­νει και στο θέ­μα αυ­τό έ­χει α­να­κα­λύ­ψει ό­τι «στήν α­κο­λου­θί­α της στέ­ψης του Να­πο­λέ­ο­ντα την 2α Δε­κεμ­βρί­ου του 1804 μνη­μο­νεύ­ε­ται στις προ­σευ­χές ο Καρ­λο­μά­γνος αρ­κε­τές φο­ρές». Μά­λι­στα ο Μ. Να­πο­λέ­ων σε ε­πι­στο­λή του στον Καρ­δι­νά­λιο Φές την 7η Ι­α­νου­α­ρί­ου 1806 έ­γρα­φε: «Δεν δια­δέ­χθη­κα τον Λου­δο­βί­κο 14ον, αλ­λά τον Καρ­λο­μά­γνο. Εί­μαι ο Καρ­λο­μά­γνος, για­τί σaν τον Καρ­λο­μά­γνο ή­νω­σα τα στέμ­μα­τα της Φρα­γκί­ας σ' αυ­τήν της Λομ­βαρ­δί­ας και η αυ­το­κρα­το­ρί­α μου έ­χει ως σύ­νο­ρα την Α­να­το­λή». Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι η ι­δέ­α και το ό­ρα­μα του Καρ­λο­μά­γνου δεν έ­χει ε­ξα­φα­νι­σθή α­πό την Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, ό­πως το βλέ­που­με σή­με­ρα σε διά­φο­ρες ε­νέρ­γει­ες και κι­νή­σεις, και κα­τά και­ρούς εκ­φρά­ζε­ται ποι­κι­λο­τρό­πως, α­κό­μη και με την θε­ω­ρί­α «τής συ­γκρού­σε­ως των πο­λι­τι­σμών». Ε­πί­σης, σή­με­ρα πρέ­πει να ε­ξε­τα­σθούν και τα θρη­σκευ­τι­κά ρεύ­μα­τα που ε­πι­κρα­τούν στην Ευ­ρώ­πη (Πα­πι­σμός-Προ­τε­στα­ντι­σμός), αλ­λά και οι ου­μα­νι­στι­κές και α­θε­ϊ­στι­κές κα­τευ­θύν­σεις, οι ο­ποί­ες δη­μιουρ­γούν διά­φο­ρα προ­βλή­μα­τα και στον δυ­τι­κό άν­θρω­πο και στην Ορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση.

3. Η σχέ­ση της Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξης Πα­ρά­δο­σης με την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή κουλ­τού­ρα Στο ση­μα­ντι­κό βι­βλί­ο του Κων­στα­ντί­νου Βαμ­βα­κά με τίτ­λο «Οι θε­με­λι­ω­τές της δυ­τι­κής σκέ­ψης» α­να­λύ­ε­ται ό­τι η σκέ­ψη των προ­σω­κρα­τι­κών φι­λο­σό­φων συ­γκρό­τη­σε την σύγ­χρο­νη δυ­τι­κή σκέ­ψη. Βε­βαί­ως, δια­τυ­πώ­θη­καν και άλ­λες α­πό­ψεις σύμ­φω­να με τις ο­ποί­ες η δυ­τι­κή σκέ­ψη έ­χει ε­πη­ρε­α­σθή α­πό τους Ί­ω­νες φυ­σι­κούς ή τον Πρω­τα­γό­ρα και τους σχο­λα­στι­κούς, τον Ε­πί­κου­ρο ή έ­χει ε­πη­ρε­α­σθή α­πό τον Πλά­τω­να και τον Α­ρι­στο­τέ­λη. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι τα πο­λι­τι­στι­κά και ι­δε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα που κυ­ριάρ­χη­σαν και κυ­ριαρ­χούν στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι πολ­λά, α­φού η Ευ­ρώ­πη πέ­ρα­σε δια­δο­χι­κά α­πό τον σχο­λα­στι­κι­σμό, την με­ταρ­ρύθ­μι­ση, την α­ντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, τον ου­μα­νι­σμό, την α­να­γέν­νη­ση, τον δια­φω­τι­σμό, τον ρο­μα­ντι­σμό, τον μο­ντερ­νι­σμό, και τώ­ρα τον με­τα­μο­ντερ­νι­σμό. Ό­λα αυ­τά τα ρεύ­μα­τα εκ­προ­σω­πού­νται και σή­με­ρα α­πό ευ­ρω­παί­ους δια­νο­η­τές ή και βι­ώ­νο­νται α­πό τους ευ­ρω­παί­ους πο­λί­τας στην πρά­ξη, με α­πο­τέ­λε­σμα να πα­ρα­τη­ρού­νται πολ­λές τά­σεις, ό­πως η με­τα­φυ­σι­κή, ο α­γνω­στι­κι­σμός, ο δε­ϊ­σμός, ο μυ­στι­κι­σμός, η α­θε­ΐ­α κλπ. Ε­πί­σης, ο ελ­λη­νι­σμός δια μέ­σου των αι­ώ­νων πέ­ρα­σε α­πό πολ­λές εκ­φρά­σεις, ό­πως τις μα­γι­κές θρη­σκεί­ες, τον αν­θρω­πο­μορ­φι­σμό, τους Ί­ω­νες φυ­σι­κούς, τους σο­φι­στές, τον μυ­στι­κι­σμό, την ο­ντο­λο­γι­κή ερ­μη­νεί­α της φύ­σης, τον ι­δε­α­λι­σμό, την με­τα­κλασ­σι­κή πε­ρί­ο­δο (Στω­ϊ­κοί, Ε­πι­κού­ρειοι), τον νε­ο­πλα­τω­νι­σμό. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι στην Ευ­ρώ­πη, ως προς τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό, κυ­ριαρ­χούν πολ­λές εκ­φρά­σεις του ελ­λη­νι­σμού. Κυ­ρί­ως ο πα­γα­νι­σμός, ο ορ­θο­λο­γι­σμός, ο ι­δε­α­λι­σμός και ο μυ­στι­κι­σμός. Γε­νι­κά μπο­ρεί κα­νείς να ε­ντο­πί­ση τό­σο το α­πολ­λώ­νειο πνεύ­μα του ελ­λη­νι­σμού με τον ορ­θο­λο­γι­σμό, ό­σο και το διο­νυ­σια­κό στοι­χεί­ο του με τον εκ­στα­σια­σμό. Ε­πο­μέ­νως, εί­ναι δύ­σκο­λο να ο­ρί­σου­με ποιά έκ­φρα­ση ελ­λη­νι­σμού έ­χει ε­πη­ρε­ά­σει την Ευ­ρώ­πη ο ε­ξελ­λη­νι­σμέ­νος Χρι­στια­νι­σμός (Χάρ­νακ) ή ο εκ­χρι­στια­νι­σμέ­νος ελ­λη­νι­σμός (Φλω­ρόφ­σκι). Δεν θα ή­θε­λα, ό­μως, να εί­μαι α­παι­σι­ό­δο­ξος. Προ­σω­πι­κά πι­στεύ­ω ό­τι ό­πως ο ελ­λη­νι­σμός δια μέ­σου των αι­ώ­νων εκ­φρα­ζό­ταν με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους, έ­τσι και σε μια φά­ση του βί­ου του ε­μπο­τί­σθη­κε α­πό την Ορ­θο­δο­ξί­α των Πα­τέ­ρων και εκ­φρά­ζε­ται ως ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση. Ου­σια­στι­κά, τα ο­ντο­λο­γι­κά και κο­σμο­λο­γι­κά ε­ρω­τή­μα­τα που έ­θε­ταν οι αρ­χαί­οι φι­λό­σο­φοι α­πα­ντή­θη­καν α­πό την α­πο­κα­λυ­πτι­κή θε­ο­λο­γί­α των Πα­τέ­ρων της Εκ­κλη­σί­ας. Προ­σω­πι­κά θε­ω­ρώ ό­τι σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη υ­πάρ­χουν θε­ο­λό­γοι που εκ­φρά­ζουν αυ­τήν την Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, κα­θώς ε­πί­σης υ­πάρ­χουν και πολ­λοί που την α­να­ζη­τούν. Εί­ναι μια πα­ρά­δο­ση που κά­νει λό­γο για την α­ξί­α του αν­θρώ­που, την οι­κου­με­νι­κό­τη­τα, την α­πο­δο­χή του άλ­λου, τον σε­βα­σμό της ε­λευ­θε­ρί­ας, την α­πο­φυ­γή του φο­ντα­με­λι­σμού, κυ­ρί­ως εί­ναι μια πα­ρά­δο­ση που κά­νει λό­γο για έ­ναν ι­διαί­τε­ρο τρό­πο προ­σέγ­γι­σης του Θε­ού, που εί­ναι η ι­ε­ρά η­συ­χί­α, αυ­τό που πε­ρι­γρά­φε­ται στην Φι­λο­κα­λί­α των ι­ε­ρών Νη­πτι­κών και βέ­βαια μια πα­ρά­δο­ση που α­ντι­με­τω­πί­ζει τα πνευ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα του αν­θρώ­που, ό­πως εί­ναι το νό­η­μα της ζω­ής και του θα­νά­του. Ε­πί­σης, με­λε­τώ­ντας τα κεί­με­να των α­γί­ων Πα­τέ­ρων, τον τρό­πο συ­γκρο­τή­σε­ως των κα­τά τό­πους Εκ­κλη­σι­ών που δια­σώ­ζουν τα αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κά πρό­τυ­πα συ­να­ντού­με την δια­φο­ρά της πα­ρα­δό­σε­ώς μας με τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό φε­ου­δα­λι­σμό. Κυ­ρί­ως η Ευ­ρώ­πη σή­με­ρα έ­χει α­νά­γκη ό­χι α­πλώς α­πό τον ελ­λη­νι­σμό, αλ­λά α­πό την ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση σε δύ­ο ση­μεί­α. Το πρώ­το εί­ναι η έν­νοια του προ­σώ­που στον Θε­ό, που α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στον θε­ό της δυ­τι­κής με­τα­φυ­σι­κής (Θω­μάς Α­κι­νά­της) και του φε­ου­δα­λι­σμού (Άν­σελ­μος Κα­ντερ­βου­ρί­ας), και η αξία του ανθρώπου. Και το δεύ­τε­ρο που έ­χει α­νά­γκη σή­με­ρα η Ευ­ρώ­πη εί­ναι η η­συ­χα­στι­κή-νη­πτι­κή πα­ρά­δο­ση με ό­λη την ση­μα­σί­α της λέ­ξε­ως, ό­πως πε­ρι­γρά­φε­ται στην Φι­λο­κα­λί­α των ι­ε­ρών Νη­πτι­κών και την ο­ποί­α με­τέ­φρα­σε στην αγ­γλι­κή γλώσ­σα οι P­a­l­m­er S­h­e­r­r­a­rd και W­a­re κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση του Νο­μπε­λί­στα ποι­η­τή E­l­i­ot. Φυ­σι­κά αυ­τό δεν έρ­χε­ται σε α­ντί­θε­ση με την θεί­α Ευ­χα­ρι­στί­α και την Εκ­κλη­σί­α, αλ­λά εί­ναι η α­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση βι­ώ­σε­ως και με­το­χής της. Αυ­τό έ­χει α­νά­γκη ο σύγ­χρο­νος δυ­τι­κός και ευ­ρω­παί­ος άν­θρω­πος και αυ­τό το γνω­ρί­ζω α­πό προ­σω­πι­κή πεί­ρα. Ό­σοι α­γά­πη­σαν την Ελ­λά­δα και την Ορ­θο­δο­ξί­α το έ­κα­ναν μέ­σα α­πό νη­πτι­κούς Πα­τέ­ρες, μέ­σα α­πό πα­λαιούς και συγ­χρό­νους Στά­ρετς, μέ­σα α­πό την γνω­ρι­μί­α τους με το Ά­γιον Ό­ρος που εκ­φρά­ζει αυ­τήν την πα­ρά­δο­ση. Έ­τσι η Ευ­ρώ­πη σή­με­ρα δεν θέ­λει α­πλώς ι­δε­ο­λο­γί­α, με­τα­φυ­σι­κή, κοι­νω­νιο­λο­γί­α και ω­ραί­ες λέ­ξεις, δεν θέ­λει α­πλώς την οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση, αλ­λά χρειά­ζε­ται την ζω­ή που εκ­φρά­ζει η Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, θέ­λει έ­ναν ελ­λη­νι­σμό που έ­χει βα­πτι­σθή στην ορ­θό­δο­ξη η­συ­χα­στι­κή θε­ο­λο­γί­α. Αυ­τό φαί­νε­ται α­πό τα ρεύ­μα­τα του υ­παρ­ξι­σμού, του σου­πε­ρε­α­λι­σμού και της ψυ­χα­νά­λυ­σης. Έ­τσι, ε­μείς οι Έλ­λη­νες δεν εί­μα­στε οι φτω­χοί συγ­γε­νείς στην Ευ­ρώ­πη, δεν εί­μα­στε οι χρε­ω­κο­πη­μέ­νοι, αλ­λά ε­κεί­νοι που δια­θέ­του­με μια δυ­να­τή πα­ρά­δο­ση και μπο­ρού­με να νο­η­μα­το­δο­τή­σου­με τον βί­ο πολ­λών αν­θρώ­πων που α­να­ζη­τούν κά­τι κα­λύ­τε­ρο. Δεν πρέ­πει να αι­σθα­νό­μα­στε ό­τι βρι­σκό­μα­στε σε υ­πο­δε­έ­στε­ρη θέ­ση λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης, αλ­λά ό­τι δια­θέ­του­με μια υ­ψη­λή μορ­φή πο­λι­τι­σμού.

4. Η οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση Τόν τε­λευ­ταί­ο και­ρό λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης που πα­ρα­τη­ρεί­ται στην Ελ­λά­δα, αλ­λά και σε άλ­λες χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού νό­του, γί­νε­ται πο­λύς λό­γος, άλ­λο­τε για την αλ­λη­λεγ­γύ­η με­τα­ξύ των Κρα­τών, άλ­λο­τε για την α­πο­μά­κρυν­ση της Ελ­λά­δος α­πό την νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης. Σί­γου­ρα εί­ναι έ­να με­γά­λο πρό­βλη­μα που σχε­τί­ζε­ται με δύ­ο ε­πί μέ­ρους προ­ο­πτι­κές. Η πρώ­τη εί­ναι αν θα πα­ρα­μεί­νη η έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης στον οι­κο­νο­μι­κό πα­ρά­γο­ντα ή θα προ­χω­ρή­ση και στην πο­λι­τι­κή έ­νω­ση. Πά­ντως, ό­λες οι συ­ζη­τή­σεις που γί­νο­νται α­φο­ρούν την οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης και ό­χι την πο­λι­τι­κή. Καί, βέ­βαια, αυ­τή η οι­κο­νο­μι­κή έ­νω­ση έ­χει σχέ­ση με κυ­ρί­αρ­χα Κρά­τη και υ­πο­τε­λή-προ­τε­κτο­ρά­τα και εύ­κο­λα υ­πο­νο­μεύ­ε­ται, α­φού το χρή­μα και τα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα δεν έ­χουν χρο­νι­κή διάρ­κεια. Η δεύ­τε­ρη προ­ο­πτι­κή, συ­νέ­χεια της προ­η­γου­μέ­νης, εί­ναι «άν θα γί­νη πλή­ρως οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες της Ευ­ρώ­πης ή θα μεί­νη έ­να εί­δος μο­ντέρ­νας Α­γί­ας Ρω­μα­ϊ­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, έ­να συ­νον­θύ­λευ­μα με­τα­βλη­τής γε­ω­γρα­φί­ας, που αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα δια­λυ­θή» (N­i­a­ll F­e­r­g­u­s­on, κα­θη­γη­τής του Χάρ­βαρ­ντ, Τα Νέ­α, 10-11 Μαρ­τί­ου 2012). Η ε­πι­κρά­τη­ση της Γερ­μα­νί­ας στην Ευ­ρώ­πη δεί­χνει την τά­ση για μο­νο­κρα­το­ρί­α. Η α­λή­θεια, ό­μως, εί­ναι ό­τι και ε­μείς οι Έλ­λη­νες λέ­με ό­τι α­νή­κου­με στην Ευ­ρώ­πη, εί­μα­στε μέ­λος της νο­μι­σμα­τι­κής Έ­νω­σης και ό­μως δεν συ­μπε­ρι­φε­ρό­μα­στε ως Ευ­ρω­παί­οι, δεν έ­χου­με ε­παρ­κή θε­σμι­κή ορ­γά­νω­ση και πει­θαρ­χί­α στους νό­μους και το δί­καιο, αλ­λά στην χώ­ρα μας κυ­ριαρ­χεί ο νό­μος του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου και η τά­ση υ­πο­νό­μευ­σης των αρ­χών του δι­καί­ου και της νο­μι­μό­τη­τας. Γε­νι­κά, πρέ­πει να ση­μει­ω­θή ό­τι στην Ευ­ρώ­πη ε­πι­κρα­τεί ο ου­μα­νι­σμός, η α­δια­φο­ρί­α και η α­πρό­σω­πη θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα. Ως προς τον Χρι­στια­νι­σμό η Ευ­ρώ­πη α­πο­τε­λεί­ται α­πό τον σχο­λα­στι­κι­σμό των Πα­πι­κών, τον η­θι­κι­σμό των Προ­τε­στα­ντών και μέ­σα σε αυ­τήν υ­πάρ­χουν και μι­κρά πο­σο­στά ορ­θο­δο­ξί­ας. Αυ­τή η διαί­ρε­ση έ­χει σχέ­ση με την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, δι­ό­τι η κε­φα­λαιο­κρα­τί­α κυ­ριαρ­χεί ε­κεί που ε­πι­κρα­τεί ο Καλ­βι­νι­σμός, ο ο­ποί­ος στη­ρί­ζε­ται στα οι­κο­νο­μι­κά α­γα­θά, ό­πως έ­χει υ­πο­στη­ρί­ξει με ε­πι­χει­ρή­μα­τα ο Μάξ Βέ­μπερ. Σί­γου­ρα τα προ­βλή­μα­τα σή­με­ρα εί­ναι πο­λυ­σύν­θε­τα, παί­ζο­νται γε­ω­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια, κυ­ριαρ­χεί το δί­καιο του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου και μέ­σα σε αυ­τό ε­μπλέ­κε­ται και η προ­σω­πι­κή ι­στο­ρί­α του κα­θε­νός μας. Μιά προ­σέγ­γι­ση γε­ω­πο­λι­τι­κή έ­χει σχέ­ση με την ά­νο­δο του οι­κο­νο­μι­κού ε­πι­πέ­δου των α­να­το­λι­κών χω­ρών. Με­τά τον δεύ­τε­ρο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο οι δυ­τι­κοί με­τέ­φε­ραν τα κε­φά­λαιά τους στην Ι­α­πω­νί­α, την Κί­να, την Τα­ϊ­βάν κλπ., ε­πει­δή το κό­στος πα­ρα­γω­γής στις χώ­ρες αυ­τές ή­ταν χα­μη­λό. Αυ­τό εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα αφ' ε­νός μεν να α­νε­βή το οι­κο­νο­μι­κό ε­πί­πε­δο των α­να­το­λι­κών λα­ών και να γε­μί­ση η δυ­τι­κή α­γο­ρά α­πό τα προ­ϊ­ό­ντα τους, αφ' ε­τέ­ρου δε να κα­ταρ­ρεύ­ση η οι­κο­νο­μί­α των δυ­τι­κών χω­ρών. Έ­τσι, α­πό ό,τι φαί­νε­ται ε­πι­δι­ώ­κε­ται η με­τα­φο­ρά των κε­φα­λαί­ων α­πό την Α­να­το­λή στην Δύ­ση, για να ε­πέλ­θη μια ι­σορ­ρο­πί­α στην οι­κο­νο­μι­κή α­γο­ρά. Αλ­λά για να γί­νη αυ­τό πρέ­πει να κα­τέ­βουν και γε­νι­κά το οι­κο­νο­μι­κό κό­στος ζω­ής του αν­θρώ­που. Πά­ντως, το μό­νο σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι η ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης στη­ρί­ζε­ται σε οι­κο­νο­μι­κούς πα­ρά­γο­ντες και σφυ­ρη­λα­τεί­ται α­πό πο­λι­τι­κά πρό­τυ­πα έ­ξω α­πό την ελ­λη­νορ­θο­δο­ξί­α, ή­τοι δια­κα­τέ­χε­ται α­πό τον ά­θε­ο ου­μα­νι­σμό και τον δυ­τι­κό Χρι­στια­νι­σμό με ό­λες τις δια­κλα­δώ­σεις του. Πι­θα­νόν ό­σοι Ορ­θό­δο­ξοι θέ­λουν να θε­ω­ρού­νται Ευ­ρω­παί­οι α­πο­γα­λα­κτί­ζο­νται α­πό την ι­διαί­τε­ρη πο­λι­τι­στι­κή και πνευ­μα­τι­κή ι­διο­μορ­φί­α και ταυ­τό­τη­τά τους. Ί­σως αυ­τό συ­νι­στά μια σύγ­χρο­νη προ­δο­σί­α. 5. Η ου­το­πί­α της ε­νό­τη­τας της Ευ­ρώ­πης Ό­λοι οι α­να­λυ­τές πι­στεύ­ουν ό­τι το πρό­βλη­μα της Ευ­ρώ­πης δεν εί­ναι η Ελ­λά­δα μό­νον, ού­τε με­ρι­κές Χώ­ρες του νό­του, αλ­λά γε­νι­κά το ό­λο οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρώ­πης και ει­δι­κό­τε­ρα η Ευ­ρω­ζώ­νη. Η Ε­φη­με­ρί­δα «Ε­στί­α» σε κύ­ριο άρ­θρο της (28-11-2011) ε­πι­σή­μα­νε το γε­γο­νός ό­τι η Ευ­ρω­ζώ­νη εί­ναι υ­πό διά­λυ­ση και γε­νι­κό­τε­ρα το οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης εί­ναι σφα­λε­ρό. Θε­ω­ρεί ό­τι οι «ου­μα­νι­στές της Η­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης και αρ­χι­τέ­κτο­νες του ση­με­ρι­νού οι­κο­δο­μή­μα­τος δι­έ­πρα­ξαν ι­στο­ρι­κά λά­θη». Ε­πι­ση­μαί­νει δε τρί­α α­πό αυ­τά. Το πρώ­το λά­θος ή­ταν ό­τι η δι­εύ­ρυν­ση της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και η έ­ντα­ξη νέ­ων Κρα­τών έ­γι­νε χω­ρίς να δια­σφα­λι­σθή α­πό την αρ­χή η λει­τουρ­γί­α της. «Η Ε­ΟΚ των 6 κρα­τών-με­λών που προ­έ­κυ­ψε την δε­κα­ε­τί­α του 50 με την Συν­θή­κη της Ρώ­μης δι­ευ­ρύν­θη­κε την δε­κα­ε­τί­α του 70 σε 9 κρά­τη, την δε­κα­ε­τί­α του 80 σε 12 κρά­τη, την δε­κα­ε­τί­α του 90 σε 15 κρά­τη και την δε­κα­ε­τί­α του 2000 σε 27 κρά­τη. Άλ­λο εί­ναι να λαμ­βά­νο­νται α­πο­φά­σεις α­πό η­γέ­τες 6 ή 10 κρα­τών που έ­χουν λί­γο-πο­λύ κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα και άλ­λο να πρέ­πει να συμ­φω­νή­σουν 27 η­γέ­τες κρα­τών με τό­σο α­ντι­κρου­ό­με­να συμ­φέ­ρο­ντα. Άλ­λα ε­πι­δι­ώ­κουν σή­με­ρα η Γερ­μα­νί­α και τα α­νε­πτυγ­μέ­να κρά­τη του Βορ­ρά, άλ­λα τα κρά­τη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού Νό­του και άλ­λα τα πρώ­ην κομ­μου­νι­στι­κά της Α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης. Μέ­σα σε αυ­τά τα πλαί­σια και χω­ρίς συ­γκε­κρι­μέ­νους κα­νό­νες εί­ναι α­δύ­να­τον να χα­ρα­χθή κοι­νή πο­λι­τι­κή». Το δεύ­τε­ρο ι­στο­ρι­κό λά­θος α­να­φέ­ρε­ται στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα το ο­ποί­ο θα δι­έ­πη την λει­τουρ­γί­α της. «Στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 2000 άρ­χι­σε να κα­ταρ­τί­ζε­ται ο Κα­τα­στα­τι­κός Χάρ­της της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Ε­νώ­σε­ως. Το 2003, ό­ταν υ­πε­γρά­φη στην Α­θή­να η συν­θή­κη προ­σχω­ρή­σε­ως των δέ­κα νέ­ων κρα­τών με τα ο­ποί­α η Ε. Ε. θα δι­ευ­ρύ­νε­το α­πό 15 σε 25 μέ­λη, ο αρ­χι­τέ­κτων του Συ­ντάγ­μα­τος και πρώ­ην Πρό­ε­δρος Ζι­σκάρ ντʼ Ε­σταίν ρω­τή­θη­κε για­τί δεν προ­η­γεί­το η ψή­φι­σις του Ευ­ρω­συ­ντάγ­μα­τος της δι­ευ­ρύν­σε­ως. Α­πά­ντη­σε ό­τι για λό­γους δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τος ή­ταν ορ­θό­τε­ρο να έ­χουν συμ­φω­νή­σει στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα ό­λα τα κρά­τη-μέ­λη και ό­χι αυ­τό να έ­χη κα­ταρ­τι­σθή μό­νον α­πό τα πα­λαιά 15 κρά­τη-μέ­λη, τα δε υ­πό έ­ντα­ξιν 10 κρά­τη-μέ­λη να κλη­θούν να το υ­πο­γρά­ψουν εκ των υ­στέ­ρων. Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν τε­λι­κώς να κα­τα­ψη­φι­σθή το Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα και η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­σις να ε­πε­κτα­θή χω­ρίς να δια­θέ­τη Κα­τα­στα­τι­κό Χάρ­τη». Το τρί­το ση­μα­ντι­κό λά­θος ε­ντο­πί­ζε­ται στην διά­κρι­ση με­τα­ξύ της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και της Ευ­ρω­ζώ­νης. «Πού α­κού­σθη­κε να λει­τουρ­γή μί­α οι­κο­νο­μι­κή έ­νω­σις 27 χω­ρών (η Ε. Ε.) και εξ αυ­τών να έ­χουν κοι­νό νό­μι­σμα μό­νον οι μι­σές ή λί­γες πε­ρισ­σό­τε­ρες; Ό­ταν θε­σπί­σθη­κε το 2002 το ε­νιαί­ο νό­μι­σμα συμ­με­τέ­σχον σε αυ­τό 12 κρά­τη, τα ο­ποί­α σή­με­ρα έ­χουν γί­νει 17. Ό­μως στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση υ­πάρ­χουν και δε­δη­λω­μέ­νοι πο­λέ­μιοι του κοι­νού νο­μί­σμα­τος, ό­πως η Βρε­ταν­νί­α. Ά­ρα­γε πώς να λει­τουρ­γή­ση σω­στά το σύ­στη­μα ό­ταν οι μι­σοί εί­ναι ε­ντός και οι άλ­λοι μι­σοί ε­κτός; Βλέ­πε­τε τί γί­νε­ται κά­θε φο­ρά που συ­νέρ­χο­νται οι Ευ­ρω­παί­οι η­γέ­τες στις Βρυ­ξέλ­λες. Άλ­λη σύ­σκε­ψις σε ε­πί­πε­δο Ευ­ρω­πα­ϊ­κού Συμ­βου­λί­ου, ό­που συμ­με­τέ­χουν και τα 27 κρά­τη-μέ­λη, άλ­λη σύ­σκε­ψις στο ε­πί­πε­δο του E­u­r­o­g­r­o­up, ό­που συμ­με­τέ­χουν τα 17 κρά­τη-μέ­λη της Ευ­ρω­ζώ­νης. Πώς να υ­πάρ­ξη σύν­θε­σις και να λη­φθούν α­πο­φά­σεις υ­πό τέ­τοι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις;­». Αυ­τά τα τρί­α καί­ρια λά­θη, «ως προς την αρ­χι­τε­κτο­νι­κή και την ε­ξέ­λι­ξη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος» μέ­χρι τώ­ρα δεν ή­ταν εμ­φα­νή και δεν δια­κύ­βευ­αν την ύ­παρ­ξή της. Τώ­ρα ό­μως έ­χουν αλ­λά­ξει τα πα­γκό­σμια δε­δο­μέ­να. Η «Ε­στί­α» ε­πι­ση­μαί­νει: «Τώ­ρα ό­μως η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρί­σις πλήτ­τει κυ­ρί­ως την Ευ­ρώ­πη. Οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές οι­κο­νο­μί­ες δεν εί­ναι σε θέ­ση να α­ντα­γω­νι­σθούν τις α­να­πτυσ­σό­με­νες οι­κο­νο­μί­ες των κρα­τών της Ά­πω Α­να­το­λής και χά­νουν διαρ­κώς με­ρί­διο στον πα­γκό­σμιο κα­τα­με­ρι­σμό ει­σο­δη­μά­των, πλού­του και θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Για να α­ντι­με­τω­πι­σθή η κα­τά­στα­σις χρειά­ζε­ται να υ­πάρ­χουν κοι­νοί στό­χοι και πο­λι­τι­κή. Τέ­τοιο πράγ­μα λοι­πόν, σή­με­ρα δεν υ­πάρ­χει. Άλ­λα θέ­λουν οι Γάλ­λοι και οι Γερ­μα­νοί, άλ­λα οι α­δύ­να­μες χώ­ρες. Έ­τσι, του­λά­χι­στον σε ό,τι α­φο­ρά το κοι­νό νό­μι­σμα, κοι­νή πο­λι­τι­κή δεν υ­πάρ­χει. Υ­πό τις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες λει­τουρ­γί­ας της, η Ευ­ρω­ζώ­νη δεν φαί­νε­ται να μπο­ρή να ε­πι­βι­ώ­ση. Η πα­γκό­σμια κρί­σις ο­ξύ­νε­ται, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα ευ­ρω­πα­ϊ­κά κρά­τη εί­ναι υ­περ­χρε­ω­μέ­να (μέ αιχ­μή την Ελ­λά­δα), οι χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κές α­γο­ρές πι­έ­ζουν και αυ­ξά­νουν διαρ­κώς τα ε­πι­τό­κια δα­νει­σμού, η δε Ευ­ρώ­πη ως ε­νιαί­α ο­ντό­της α­δυ­να­τεί να λά­βη α­πο­φά­σεις. Πα­ρά τις πρω­το­βου­λί­ες Μέρ­κελ-Σαρ­κο­ζύ για την δη­μιουρ­γί­α νέ­ου Συμ­φώ­νου, ό­λα δεί­χνουν ό­τι το ευ­ρω­πα­ϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα κλο­νί­ζε­ται εκ θε­με­λί­ων. Ει­δι­κώς δε η Ευ­ρω­ζώ­νη τε­λεί υ­πό διά­λυ­σιν». Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης ή­δη πριν τριά­ντα (30) πε­ρί­που χρό­νια, το έ­τος 1975, έ­γρα­φε: «Ως εί­ναι σή­με­ρον η τευ­το­νο­ποι­η­θεί­σα Ευ­ρώ­πη ου­δέ­πο­τε θα ε­νω­θή δι­ό­τι κυ­ριαρ­χεί­ται α­πό το ρα­τσι­στι­κόν, φυ­λε­τι­κόν, δια­σπα­στι­κόν, ευ­δαι­μο­νι­στι­κόν και ε­κμε­ταλ­λευ­τι­κόν πνεύ­μα των Τευ­τό­νων το ο­ποί­ον α­να­ζη­τεί την κα­θυ­πό­τα­ξιν και ε­κμε­τάλ­λευ­σιν των λα­ών υ­πό μι­κρών ι­διο­τε­λών ο­μά­δων». Έ­τσι, θε­ω­ρού­σε ου­το­πί­α την έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης με τέ­τοι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις, αλ­λά θε­ω­ρού­σε λι­γό­τε­ρο ου­το­πι­στι­κό να ε­πι­χει­ρη­θή ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης με βά­ση τους Ρω­μαί­ους προ­γό­νους των ση­με­ρι­νών Ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών, στους ο­ποί­ους ε­πι­κρά­τη­σε το «ρω­μαί­ϊ­κον φι­λό­τι­μον ως θε­μέ­λιον μιας α­πο­τευ­το­νο­ποι­η­θεί­σης δυ­τι­κής Ρω­μαιο­σύ­νης», ο­πό­τε «θά αμ­βλυν­θή ο ευ­δαι­μο­νι­σμός, ο ε­γω­κε­ντρι­σμός και η ι­διο­τέ­λεια των ση­με­ρι­νών Ευ­ρω­παί­ων». Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο υ­πο­στή­ρι­ζε ό­τι η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση πρέ­πει να γί­νη με βά­ση την Ρω­μη­ο­σύ­νη που υ­πήρ­χε αι­ώ­νες στην Δύ­ση. Έ­γρα­φε: «Η πα­λαιά Φρα­γκιά δεν υ­πάρ­χει πλέ­ον. Η εν τη Δύ­σει α­πό­γο­νοι των Ρω­μαί­ων ό­χι μό­νον α­νέ­τρε­ψαν την τα­ξι­κή ευ­γέ­νειαν και θε­ο­λο­γί­αν του φε­ου­δα­λι­σμού των κα­τα­κτη­τών των, αλ­λά εί­ναι ώ­ρι­μοι διʼ ε­πά­νο­δον εις την Ρω­μαιο­σύ­νην των προ­γό­νων των, την ο­ποί­αν οι εν Α­να­το­λή Ρω­μαί­οι δια­τη­ρούν μέ­χρι σή­με­ρον με το πλή­θος των πο­λι­τι­στι­κών των εκ­δη­λώ­σε­ων, το ο­ποί­ον υ­πήρ­χε και εις την δυ­τι­κήν Ρω­μαιο­σύ­νην». Ε­πο­μέ­νως, εί­ναι ου­το­πί­α να κά­νη κα­νείς λό­γο για πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή Έ­νω­ση σή­με­ρα της Ευ­ρώ­πης, αλ­λά λι­γό­τε­ρο ου­το­πι­στι­κό εί­ναι το ό­ρα­μα μή­πως δια μέ­σου της κοι­νής αρ­χαί­ας ρω­μαί­ϊ­κης πο­λι­τι­στι­κής πα­ρά­δο­σης, που α­να­ζη­τεί­ται α­πό πολ­λούς Ευ­ρω­παί­ους, ε­πι­τευ­χθή κά­ποια πο­λι­τι­στι­κή ε­νό­τη­τα. Πά­ντως, αν δεν τε­θή η Έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης σε πνευ­μα­τι­κή, πο­λι­τι­στι­κή βά­ση θα κα­ταρ­ρεύ­ση, α­φού τα οι­κο­νο­μι­κά α­γα­θά, που στη­ρί­ζο­νται στο συμ­φέ­ρον και την ευ­δαι­μο­νί­α δεν μπο­ρούν να τί­θε­νται ως βά­ση ε­νώ­σε­ως. Αλ­λά πώς μπο­ρεί να υ­πάρ­ξη κοι­νή πο­λι­τι­στι­κή πα­ρά­δο­ση σε μια κοι­νω­νί­α πο­λι­τι­στι­κά δια­σπα­σμέ­νη; Ο προ­βλη­μα­τι­σμός εί­ναι έ­ντο­νος. Πώς μπο­ρεί η γερ­μα­νι­κή νο­ο­τρο­πί­α να κα­τα­λά­βη την α­ντί­στοι­χη ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη και το α­ντί­στρο­φο; Α­να­γκα­στι­κά, λοι­πόν, η βά­ση έ­νω­σης της Ευ­ρώ­πης θα στη­ρί­ζε­ται στο χρή­μα που θα προ­κα­λή συ­νε­χείς σει­σμι­κές δο­νή­σεις και διαρ­κείς συ­γκρού­σεις, έ­ως ό­του το οι­κο­δό­μη­μα κα­ταρ­ρεύ­σει. Τε­λι­κά και ε­μείς οι Έλ­λη­νες α­ντί να τα πε­ρι­μέ­νου­με ό­λα α­πό τους άλ­λους και α­ντί να ζού­με ως φτω­χο­συγ­γε­νείς, άς μά­θου­με κά­πο­τε να ερ­γα­ζό­μα­στε για την θε­σμι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση του Κρά­τους, άς α­πο­βά­λου­με την ευ­δαι­μο­νι­στι­κή και φί­λαυ­τη νο­ο­τρο­πί­α μας και άς καυ­χό­μα­στε για την ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­σή μας που εί­ναι α­τί­μη­τος θη­σαυ­ρός και πρέ­πει να δια­πο­τί­ζη ό­λη μας την ζω­ή.–

[INA_OSI_EN]

http://nonews-news.blogspot.gr/2012/06/ ... _5065.html

«Ο χρόνος που μπορούσε να σωθεί η Ευρωζώνη, πέρασε»...

[marjory]

Και όμως, η κρίση ξεκίνησε για να διασωθεί η Γερμανία

Ο Richard Koo, γνωστός οικονομολόγος και στέλεχος της εταιρείαςNomura, έγραψε ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το λεγόμενο ” πρόβλημα ανταγωνιστικότητας” των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο πιστεύω αξίζει την προσοχή όλων μας.

Ο Κοο δεν δέχεται ότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας είναι εγγενές πρόβλημα του Νότου της Ευρώπης, αλλά ισχυρίζεται ότι, μετά τη φούσκα του 2000 στην αγορά των ηλεκτρονικών ειδών (μια φούσκα της οποίας η Γερμανία ήταν ενεργό μέρος), η ΕΚΤ εσκεμμένα υιοθέτησε υπερβολικά χαλαρή νομισματική πολιτική με σκοπό την τόνωση της οικονομίας, έτσι ώστε να μη χρειαστεί η Γερμανία να αναζωογονήσει την οικονομία της μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής:

“Η προσέγγιση αυτή δεν ωφέλησε και πολύ την εγχώρια αγορά της Γερμανίας (η οποία έπασχε από μια ύφεση του ισολογισμού), αλλά προκάλεσε τεράστιες φούσκες στην περιφέρεια της Ευρώπης, προκαλώντας μια έκρηξη εισαγωγών από τη Γερμανία, πράγμα που βύθισε την περιφέρεια στο χρέος, ενώ συγχρόνως ενίσχυσε τον τομέα των εξαγωγών της Γερμανίας , κυριολεκτικά διασώζοντάς τον από την επικίνδυνη για τη Γερμανία φούσκα του 2000″.

Και ο Koo συνεχίζει:

“Οι χώρες της νότιας Ευρώπης, οι οποίες δεν ήταν μέρος της φούσκας στην αγορά της πληροφορικής και της υψηλής τεχνολογίας γενικά, είχαν εκείνη την εποχή σχετικά ισχυρές οικονομίες και μεγάλη ζήτηση κεφαλαίων στον ιδιωτικό τομέα. Η πολιτική της ΕΚΤ, σύμφωνα με την οποία το επιτόκιο έγινε 2%, οδήγησε σε απότομη αύξηση της προσφοράς κεφαλαίου, η οποία στη συνέχεια τροφοδότησε την οικονομική επέκταση και τις φούσκες στην αγορά ακινήτων.

Οι μισθοί και οι τιμές αυξήθηκαν, καθιστώντας τις χώρες αυτές λιγότερο ανταγωνιστικές σε σχέση με τη Γερμανία. Εν ολίγοις, το πολύ χαμηλό επιτόκιο που όρισε η ΕΚΤ είχε μεν πολύ θετικές επιπτώσεις στη Γερμανία, η οποία έπασχε τότε από ύφεση του ισολογισμού, αλλά ήταν πολύ χαμηλό για άλλες χώρες της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να προκύψει μεγάλη απόκλιση μεταξύ των χωρών στους δείκτες του πληθωρισμού.

Καθώς η Γερμανία γινόταν ολοένα και πιο ανταγωνιστική σε σχέση με τις ισχυρές οικονομίες της νότιας Ευρώπης, οι εξαγωγές της αυξήθηκαν απότομα, γεγονός που συνέτεινε στο να βγει από την ύφεση σχετικά γρήγορα. Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας σύντομα ξεπέρασε το αντίστοιχο της Ιαπωνίας, αλλά και της Κίνας, ώσπου έγινε το μεγαλύτερο στον κόσμο. Και ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξης της Γερμανίας τροφοδοτήθηκε από τις εξαγωγές σε άλλες ευρωπαϊκές αγορές.

Επομένως, αναμφισβήτητα, η ΕΚΤ είναι υπεύθυνη για το χάσμα ανταγωνιστικότητας, και όχι οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες. Το 2005, είχα πει σε ένα ανώτερο στέλεχος της ΕΚΤ ότι ήταν άδικο να εξαναγκάσει η τράπεζα τις άλλες χώρες να ” διασώσουν” τη Γερμανία, καταφεύγοντας σε μια ενίσχυση των οικονομιών τους μέσω μιας χαλαρής νομισματικής πολιτικής. “Κανονικά”, του είπα, “θα έπρεπε να υποχρεωθεί η Γερμανία να εφαρμόσει μέτρα δημοσιονομικής τόνωσης, αφού η ίδια η Γερμανία είχε μεγάλο ρόλο στην φούσκα της αγοράς του 2000. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ μου απάντησε ότι αυτό ακριβώς σημαίνει ι ένα ενιαίο νόμισμα: επειδή στη Γερμανία δεν μπορούσε να γίνει εξαίρεση για τα δημοσιονομικά κίνητρα, η μόνη επιλογή ήταν να γίνει μια προσπάθεια να ανακάμψει όλη η ευρωζώνη μέσω μιας νομισματικής πολιτικής”.

Με άλλα λόγια, δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για την εφαρμογή μιας τόσο μεγάλης χαλάρωσης από την ΕΚΤ και, ως εκ τούτου δεν θα είχε διευρυνθεί το χάσμα ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου με την υπόλοιπη ευρωζώνη σε τόσο δραματικά επίπεδα, εάν η Γερμανία είχε χρησιμοποιήσει δημοσιονομικά κίνητρα για την αντιμετώπιση της ύφεσης του ισολογισμού της.

Κατά την εκπόνηση του εγγράφου της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι εμπνευστές και συντάκτες δεν προέβλεψαν τις περιπτώσεις ύφεσης του ισολογισμού. Αποτέλεσμα είναι το σημερινό “πρόβλημα ανταγωνιστικότητας” να οφείλεται αποκλειστικά στο επιτόκιο του 3% που ορίζει η συνθήκη για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, τα οποία δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα στην νομισματική πολιτική της ΕΚΤ κατά τη διάρκεια τέτοιου είδους υφέσεων.

Οι χώρες της νότιας Ευρώπης δεν είναι υπεύθυνες για αυτά τα προβλήματα και είναι καιρός πλέον να γίνει αυτό ευρέως κατανοητό.


Του Joe Weisenthal, Βusiness Insider

[INA_OSI_EN]

http://www.pentapostagma.gr/2012/06/blog-post_7791.html

Δέκα Έθνη της Ευρώπης ζητούν τη δημιουργία Οικονομικής και Πολιτικής Ένωσης και Ευρωπαϊκού Στρατού

[ΜΑΧ]

Φινλανδία: Απειλεί με έξοδο από το ευρώ

http://news247.gr/eidiseis/kosmos/finla ... 44405.html