ΑΓΑΠΗ

[XAPA]

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

του γέροντα Πορφυρίου


Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσομε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθομε τότε ότι όλοι μας αγαπούν.

Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους. …

Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνομε όλοι ένα εν Θεώ.





Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει ν’ αγαπήσομε περισσότερο τον Χριστό.

Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους.

Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους.

Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη.

Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας.

Αν ο αδελφός σου σ’ ενοχλεί, σε κουράζει, να σκέπτεσαι: «Τώρα με πονάει το μάτι μου, το χέρι μου, το πόδι μου· πρέπει να το περιθάλψω μ’ όλη μου την αγάπη».

Να μη σκεπτόμαστε, όμως, ούτε ότι θα αμειφθούμε για τα δήθεν καλά ούτε ότι θα τιμωρηθούμε για τα κακά που διαπράξαμε.

Έρχεσαι εις επίγνωσιν αληθείας, όταν αγαπάεις με την αγάπη του Χριστού.

Τότε δεν ζητάεις να σ’ αγαπάνε· αυτό είναι κακό. Εσύ αγαπάεις, εσύ δίνεις την αγάπη σου· αυτό είναι το σωστό.

Από μας εξαρτάται να σωθούμε. Ο Θεός το θέλει. Όπως λέει η Αγία Γραφή: «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Όταν κάποιος μας αδικήσει μ’ οποιονδήποτε τρόπο, με συκοφαντίες, με προσβολές, να σκεπτόμαστε ότι είναι αδελφός μας που τον κατέλαβε ο αντίθετος.

Έπεσε θύμα του αντιθέτου. Γι’ αυτό πρέπει να τον συμπονέσομε και να παρακαλέσομε τον Θεό να ελεήσει κι εμάς κι αυτόν· κι ο Θεός θα βοηθήσει και τους δύο.

Αν, όμως οργισθούμε εναντίον του τότε ο αντίθετος από κείνον θα πηδήσει σ’ εμάς και θα μας παίζει και τους δύο.

Όποιος κατακρίνει τους άλλους, δεν αγαπάει τον Χριστό. Ο εγωισμός φταίει. Από κει ξεκινάει η κατάκριση.

Ας υποθέσομε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του στην έρημο. Δεν υπάρχει κανείς.

Ξαφνικά ακούει κάποιον από μακριά να κλαίει και να φωνάζει. Πλησιάζει κι αντικρίζει ένα φοβερό θέαμα:

μία τίγρις έχει αρπάξει έναν άνθρωπο και τον καταξεσχίζει με μανία. Εκείνος απελπισμένος ζητάει βοήθεια.

… Τι να κάνει, για να τον βοηθήσει; … Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να τήνε ρίξει στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει; «Όχι, βέβαια!», θα πούμε.

Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει όταν δεν καταλαβαίνομε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα κατέχεται από τον διάβολο, την τίγρη.

Μας διαφεύγει ότι, όταν κι εμείς τον αντιμετωπίζομε χωρίς αγάπη, είναι σαν να του ρίχνομε πέτρες πάνω στις πληγές του, οπότε του κάνομε πολύ κακό και η «τίγρις» μεταπηδάει σ’ εμάς και κάνομε κι εμείς ό,τι εκείνος και χειρότερα.

Τότε, λοιπόν ποια είναι η αγάπη που έχομε για τον πλησίον μας και πολύ περισσότερο για τον Θεό;

Να αισθανόμαστε την κακία του άλλου σαν αρρώστια που τον βασανίζει και υποφέρει και δεν μπορεί να απαλλαγεί.

Γι’ αυτό να βλέπομε τους αδελφούς μας με συμπάθεια και να τους φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας με απλότητα το «Κύριε Ιησού Χριστέ», για να δυναμώσει με τη θεία χάρι η ψυχή μας και να μην κατακρίνομε κανένα.





Όλους για αγίους να τους βλέπομε. Όλοι μας μέσα φέρομε τον ίδιο παλαιό άνθρωπο.

Ο πλησίον όποιος κι αν είναι, είναι «σάρξ εκ της σαρκός μας», είναι αδελφός μας και «μηδενί, μηδέν οφείλομεν, ει μη το αγαπάν αλλήλους», σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο.

Δεν μπορούμε ποτέ να κατηγορήσομε τους άλλους, γιατί «ουδείς την εαυτού σάρκα εμίσησεν».

Όταν κάποιος έχει ένα πάθος να προσπαθούμε να του ρίχνομε ακτίνες αγάπης κι ευσπλαχνίας για να θεραπεύεται και να ελευθερώνεται.

Μόνο με την χάρι του Θεού γίνονται αυτά. Να σκέπτεσθε ότι αυτός υποφέρει περισσότερο από εσάς. …

Να στεκόμαστε με προσοχή σεβασμό και προσευχή.

Εμείς να προσπαθούμε να μην το κάνομε το κακό. Όταν υπομένομε την αντιλογία του αδελφού λογίζεται μαρτύριο. Να το κάνομε με χαρά.

Ο χριστιανός είναι ευγενής. Να προτιμάμε ν’ αδικούμαστε.

Άμα έλθει μέσα μας το καλό, η αγάπη, ξεχνάμε το κακό που μας κάνανε. Εδώ κρύβεται το μυστικό.

Όταν το κακό έρχεται από μακριά, δεν μπορείτε να το αποφύγετε.

Η μεγάλη τέχνη είναι, όμως να το περιφρονήσετε.

Με την χάρι του Θεού ενώ θα το βλέπετε, δεν θα σας επηρεάζει, διότι θα είστε πλήρεις χάριτος.



vatopaidi.wordpress

[XAPA]

Για την Αγάπη



- Δηλαδή, τα πάντα μπορεί να κάνει η αγάπη;


Γ.Γ.: Τα πάντα! Είναι τέτοια δύναμις! Η αγάπη και η προσευχή μπορούνε να τραντάξουν τον κόσμο όλο! Όχι σεισμοί! Όχι καταποντισμοί!

Ο Θεός όταν μας έπλασε, μας φύσησε και την Πνοή Του. Η Πνοή αυτή του Θεού είναι η Αγάπη.

Παύουμε ν΄ αγαπούμε; Παύουμε να ζούμε. Χωρίς Πνοή, δεν μπορούμε.

Λοιπόν, όταν αγαπάς τον έναν και δεν αγαπάς τον άλλον, θα πει ότι δεν αγαπάς κανέναν. Κατάλαβες τι γίνεται;

Γιατί ο Θεός μας έδωσε την Αγάπη, την καρδιά, τα μάτια, όλα τα Δώρα Του, γι΄ αυτόν τον σκοπό…

Πρώτα, για να Τον αγαπούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας και του είναι μας ολοκλήρου, όπως μας το λέει η Πρώτη Εντολή, και δεύτερον, για να μην ξεχωρίσουμε ποτέ τον εαυτό μας από τους άλλους. Τον Πλησίον σου ως εαυτόν σου λέει.

Ποια είμαι εγώ που θα πω: «Αυτός; Μα αυτός είναι κακός, δεν πρέπει να τον αγαπώ.

Εκείνος; Μα εκείνος είναι ψεύτης. Εγώ τι σχέση έχω;»

Α! Όχι αδελφέ μου! Η Αγάπη δεν είναι έτσι.

Η Αγάπη αγαπά τους πάντας, όπως ο Θεός μας αγαπά όλους, με όλα τα χάλια που έχουμε!

Λίγους λόγους έχει να μη μας αγαπά; Και μ΄ όλα ταύτα.

Και μας το λέει: επί δικαίους και αδίκους βρέχει και δίνει τον ήλιο σε αγαθούς και πονηρούς.



ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ»

[XAPA]

ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ.



Ν'αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα. Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος κι αμαρτωλός.

Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.

Σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, η κακία τους, η υπερηφάνειά τους, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους.

Μα και σένα δε σου λείπουν οι κακίες, ίσως μάλιστα να'χεις περισσότερες από τους άλλους.

Στο κάτω κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωπο είναι ίδιοι.

«Πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ. γ' 23)

Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι ζητούμε εξίσου το έλεος Του.

Γι΄αυτό , εκτός από το να αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να τους ανεχόμαστε και να τους συγχωρούμε, για να συγχωρήσει και μας ο ουράνιος Πατέρας μας.

Πρέπει με όλη σου την ψυχή να τιμάς και να αγαπάς σε κάθε άνθρωπο την εικόνα Του Θεού, να μη λογαριάζεις τις αμαρτίες του.

Μόνο ο Θεός είναι άγιος και αναμάρτητος.

Και πρόσεξε πόσο μας αγαπά, πόσα δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί για μας!

Μας τιμωρεί με αγάπη και μας συγχωρεί πλούσια.

Να σέβεσαι τον άνθρωπο έστω κι αν είναι αμαρτωλός, γιατί έχει πάντα ελπίδα να διορθωθεί.



από το βιβλίο Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης "Η εν Χριστώ Ζωή μου"

[XAPA]

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Τα χαρακτηριστικά και η δύναμη της αγάπης.



Ένα θέμα, που πάντα συγκινεί την ανθρώπινη ψυχή. Ασκεί μία μυστική γοητεία επάνω μας. Γιατί έτσι είναι πλασμένος ο άνθρωπος για να αγαπάει και να αγαπάται.

Ότι είναι ο αέρας για τα πουλιά και ο ήλιος για τα λουλούδια, είναι και η αγάπη για την ζωή του ανθρώπου.

Εάν η αγάπη λείψει από τις καρδιές των ανθρώπων, δεν μας σώζει τίποτε από το χάος, που απλώνεται μπροστά μας.

Και όμως εδώ βρίσκεται το παράδοξο! Ενώ όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη της, ενώ όλοι ποθούμε να την αποκτήσουμε, εν τούτοις τόσο λίγο ενδιαφερόμαστε να την γνωρίσουμε και ακόμη λιγότερο να την εφαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Στην συνέχεια θα παραθέσουμε εν συντομία λόγους του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού περί του θέματος της αγάπης.

Τα γνωρίσματα αυτής της αληθινής αγάπης κατά τον Όσιο Πατέρα είναι τα εξής:

Η ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ: Το να αγαπάς όλους τους ανθρώπους χωρίς διάκριση όπου και να βρίσκονται, ότι και αν κάνουν, οποιαδήποτε σχέση και αν έχουν μαζί σου.

Η ΙΣΟΤΗΤΑ: Το να αγαπάς όλους τους ανθρώπους εξ ίσου. «Μακάριος άνθρωπος, ος πάντα άνθρωπον εξ ίσου αγαπήσαι δύναται».

Η ΘΕΟΚΕΡΝΤΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ: Δεν μπορεί κάποιος να αγαπήσει πραγματικά τον πλησίον χωρίς να αγαπήσει αληθινά τον Θεόν. «Ο άγαπών τον Θεόν ου δύναται μη και πάντα άνθρωπον ως εαυτόν αγαπήσαι».

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ Της ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ: Η αγάπη εκδηλώνεται στην πράξη σαν μία αδιάκοπη θυσία υπέρ του άλλου. «Διότι έργον αγάπης εστί η προς τον πλησίον εκ διαθέσεως ευεργεσία».


* * *
Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ζεί την αγάπη.

Αυτός που ζει τον Θεό, γιατί «ο Θεός αγάπη εστί».. η αγάπη τον εξυψώνει τόσο πολύ, «ώστε Θεόν τον άνθρωπον ποιείν, άνθρωπον δε τον Θεόν χρηματίζειν και φαίνεσθαι».

Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που έμαθε να αγαπάει πραγματικά.

Αυτός μόνον μπορεί να υπεισέλθει στο μυστήριο της θεότητος «…γιατί ο Θεός είναι καταληπτός από τον άνθρωπο μόνο με την δύναμη της αγάπης».

Αυτή η καταπληκτική δύναμη της αγάπης ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό και κατεβάζει τον Θεό στη γη μας, δίπλα μας και από πιο πολύ μέσα μας.



από το βιβλίο: "Πατερικές Εμπειρίες
του αρχιμ. Νικήτα Βουτυρά

imverias

[XAPA]

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης: Η αληθινή αγάπη...



Θέλεις να ανακαλύψεις τι είδους αγάπη έχεις μέσα σου;

Στάσου μπροστά στον καθρέπτη του ΙΓ Κεφαλαίου της Α’ προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου και κοίταξε με ειλικρίνεια να δεις, αν εφαρμόζονται σε σένα αυτά, που λέγει ο Απόστολος Παύλος:

«Αυτός που αγαπά, έχει μακροθυμία στις αδυναμίες του άλλου.

Έχει και καλοσύνη. Δεν ζηλοφθονεί. Δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητά το δικό του συμφέρον, δεν είναι ευερέθιστος.

Λησμονεί το κακό, που του έχουν κάνει. Λυπάται, όταν αδικάται ο πλησίον του, και χαίρεται μαζί του στη χαρά του.

Έχει σε όλα ανεκτικότητα, εμπιστοσύνη, ελπίδα, υπομονή». (Α’ Κορ. 13, 4-7).

Η αληθινή αγάπη είναι συνυφασμένη με πνεύμα ταπείνωσης, θυσίας και προσφοράς.

Αυτός, που αγαπά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θυσιάζει τις επιθυμίες του και την ανάπαυση του χάριν αυτού, που αγαπά.

Η αγάπη, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, συνδέεται με πνεύμα εγωισμού και αυτός, που έχει τέτοια «αγάπη», αντί να θυσιάζεται για τον άλλο, όλο ζητά να θυσιάζεται ο άλλος γι’ αυτόν.



imverias

[XAPA]

Ποτήριον Ψυχρού...»(Αληθινή ιστορία)!



Το κείμενο έχει τίτλο «Ποτήριον Ψυχρού» εμπνευσμένο άπό την φράση του Κυρίου μας πού καταγράφεται στο Κατά Ματθαίον Εύαγγελιον ι' 42

«καὶ ὃς ἂν ποτίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητοῦ, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀπολέσῃ τὸν μισθὸν αὐτοῦ..».

Αναφέρεται σε μία προσωπική εμπειρία του συγγραφέως, γνωστού και διακεκριμένου δικαστικού.

Ό κ. Κανίνιας θυμάται μία δίκη κατά την όποία είχε καταδικασθεί σε βραχυχρόνια φυλάκιση ένας νέος άνδρας με βεβαρημένο ποινικό μητρώο.

Με την ανακοίνωση της αποφάσεως ό κατηγορούμενος κατελήφθη από έντονη οργή και άρχισε να απειλεί τους μάρτυρες, οι όποιοι κατέθεσαν εναντίον του.

Τότε:

«Την κρίσιμη εκείνη στιγμή τον φώναξα με το όνομα του, τον κοίταξα και με κοίταξε.

Δεν θα λησμονήσω την διασταύρωση των βλεμμάτων μας.

Μου φάνηκε ότι ζητούσε κάτι από μένα και ότι ήταν πρόθυμος να υπακούσει σε ό,τι τον διέταζα...

Αμέσως παρακάλεσα τον κλητήρα να φέρει «ένα ποτήρι νερό στον άνθρωπο»....

Ρούφηξε το νερό από το ποτήρι ό ταλαίπωρος κατάδικος και με ξανακοίταξε κάπως γαληνεμένος.

Τότε με λόγια απλά και σταθερή φωνή τον συμβούλευσα να επιβληθεί στον εαυτό του, ώστε ή καταδίκη αυτή να αποβεί ή τελευταία της ζωής του...

Επί χρόνια δοκίμαζα την ευτυχία να δέχομαι χαιρετίσματα ευγνωμοσύνης από τον πολυμερώς και πολυτρόπως διψασμένο εκείνο άνθρωπο.

Τα έστελνε με τον δικηγόρο του, ό οποίος με έβεβαίωνε ότι ό φίλος μας δεν ξαναεγκλημάτισε και ότι δεν έπαυε να με θεωρεί «ευεργέτη» του.

Ακόμη με διακατέχει ή απορία, αν είναι δυνατόν ένα ποτήρι νερό να αποδειχθεί φάρμακο τόσο θεραπευτικό...»

Προφανώς είναι δυνατόν, αξιότιμε κύριε Είσαγγελεϋ του Αρείου Πάγου.

Ή αγάπη, ή συμπόνια, ή καλή διάθεση προς τον συνάνθρωπο, τον κάθε συνάνθρωπο, τον πλησίον πού μας διδάσκει και το Ευαγγέλιο, είναι το μεγαλύτερο φάρμακο.

Άλλα ό ανθρώπινος εγωισμός το αφήνει πολλές φορές αναξιοποίητο.


περιοδικό ΠΟΙΜΗΝ Απρ.2008 Ι.Μ.Μυτιλήνης

ahdoni

[XAPA]

Η φορά της αγάπης


Περιμένουμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν και ξεχνάμε πως η αγάπη έχει κατεύθυνση από μέσα προς τα έξω.

[XAPA]

Οι άνθρωποι της "ευσέβειας" και όχι της αγάπης!


Είναι ο γείτονας που θα σε βρίσει, η μάνα που δε θα σε αγκαλιάσει, μα θα σου κουνά τον δείκτη του χεριού της.

Είναι ο πιστός που θα οδηγήσει τον παπά να γίνει υποκριτής ενώπιον Θεού και ανθρώπων για να μη τον σκανδαλίσει.

Είναι αίρεση σας λέω! Θέλει τη ζωή σου. Θέλει να σου κάνει κουμάντο. Να το παίξει θεός.

Σαν τον διάβολο μοιάζει ο ευσεβιστής! Δεν αποδέχεται το θέλημα του Θεού που σε έπλασε αυτεξούσιο. Θέλει να πάρει τη θέση του Θεού, για αυτό θα πέσει και θα ταπεινωθεί.

Πως θα τον καταλάβεις; Όταν θα σου κάνει έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής σου.

Όταν θα σου μιλά φοβικά γιατί προσπαθεί μέσα από εσένα να καλύψει τον δικό του φόβο.

Όταν δε θα τρέξει στη δύσκολη στιγμή να σε βοηθήσει. Όταν δε θα βουτήξει στη φωτιά να σε σώσει.

Ο φιλεύσπλαχνος Χριστός όμως Σταυρώθηκε για εμάς! Δέχτηκε τους χλευασμούς, τα χαστούκια, τα φτυσίματα.

Διαβεβαίωσε πως Εκείνος είναι το Φως που θα μας βγάλει από το σκοτάδι.

Πως στο πρόσωπο του φαίνεται ο Πατήρ. Πως όπου Εκείνος εκεί και ο Πατήρ και το Άγιο Πνεύμα.

Πως όποιος τον ακολουθήσει θα σωθεί. Παρότρυνε! Δε πίεσε ποτέ. Αντιθέτως Σταυρώθηκε!!!!


Αδέλφια μου η αληθινή πίστη στον Χριστό, μας ωθεί να τον βιώσουμε!

Η ζωή μας ας φανερώνει Χριστό. Γνώρισμα του Θεού η αληθινή αγάπη «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» και όχι η αγάπη θεός.

Ας αφήσουμε λοιπόν την αγάπη του Θεού να ξεχειλίσει μέσα μας. Να μας μεταμορφώσει.

« Εντολή καινούργια σας δίνω: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Καθώς αγάπησα εσάς, έτσι κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλο.

Με αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε δικοί μου μαθητές, αν αγάπη έχετε ο ένας για τον άλλο».(Ιωαν.15.9-11)

«Αγαπητοί, ας αγαπούμε ο ένας τον άλλο, γιατί η αγάπη είναι από το Θεό, και καθένας που αγαπά έχει γεννηθεί από το Θεό και γνωρίζει το Θεό.

Όποιος δεν αγαπά δε γνώρισε το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη.

Με αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού σ’ εμάς: με το ότι ο Θεός έχει αποστείλει στον κόσμο τον Υιό του το μονογενή, για να ζήσουμε μέσω αυτού.

Σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη: όχι στο ότι εμείς έχουμε αγαπήσει το Θεό, αλλά στο ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως ιλασμό για τις αμαρτίες μας.

Αγαπητοί, αν ο Θεός έτσι μάς αγάπησε, και εμείς οφείλουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλο.

Το Θεό κανείς ποτέ ως τώρα δεν τον έχει παρατηρήσει. αν αγαπούμε ο ένας τον άλλο, ο Θεός μένει μέσα μας και η αγάπη του μέσα μας είναι τελειοποιημένη.

Με αυτό γνωρίζουμε ότι μένουμε μέσα του και αυτός μέσα μας: με το ότι από το Πνεύμα του μας έχει δώσει». (Ιωαν.4.7-13)


Γρηγόρης Τζιβελέκης

pemptousia.gr

[zenjt]

Να μην μισήσετε άνθρωπο!(Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης). Να μην μισήσετε άνθρωπο! Και να μην τον κατηγορήσετε, γιατί η κατηγόρια είναι ένα είδος μίσους. Κατηγορούμε τους άλλους: "Α, αυτός ο παλιάνθρωπος, ο παλιόγερος''.
Έτσι λέμε για τους ανθρώπους, για τις εικόνες, για τα δημιουργήματα του Θεού. Και οι νέοι θέλει να προσέχουν τη ζωή τους, γιατί τα πάθη στον άνθρωπο τον ταράσσουν μέσα στη ζωή, όσο θα υπάρχνουν γήινες δυνάμεις της. Μας τραβάνε μέσα στη σάρκα, να φάμε όλη τη γη, όλη τη γη με τα δόντια μας. Τόσο πολύ ο άνθρωπος ξεφεύγει από την αλήθεια. Ψάχνουμε εδώ να βρούμε την ευτυχία.

Αλλά θέλει προσοχή, να περάσουμε αυτή τη ζωή με καλοσύνη, όσο μπορούμε με καλοσύνη, με αλήθεια στα χείλη. Όχι ψέμα! Μην πούμε ψέμα, για να κερδίσουμε κάτι. Αυτό είναι καταστροφή, χανόμαστε μέσα στο χάος της ζωής αυτής και χάνουμε τον σωστό δρόμο. να αγαπάς τους άλλους, όχι για υλικά πράγματα, αλλά όπως υποτάσσει το Πνέυμα του Κυρίου, με αγάπη ειλικρίνειας και πίστεως, που είναι η αλήθεια, και δεν έχει σημεία κενά, δεν ανακατεύεται στα πράγματα της γης. Είναι ξεχωριστή η αγάπη με ελπίδα στη καρδιά, είναι το μεγαλύτερο αγαθό επάνω στη γη.
Δυστυχώς οι άνθρωποι κοιτάζουμε τη γη να κατακτήσουμε. Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια και τη γη δεν την κατέκτησε κανείς. Όλοι ήρθαν, πέρασαν, έφυγαν και αφήσανε τη γη στη γη. Όσοι κατόρθωσαν να εννοήσουν τον στόχο της ζωής εδώ, που είναι η καλοσύνη της ψυχής μας, να εργαστούμε με θέληση αγαθή την καλοσύνη της ψυχής, τότε πετύχαμε τον στόχο και τον προορισμό
Βρισκόμαστε σε καιρούς χαλεπούς αυτήν την εποχή που ζούμε εμείς. υπήρξαν και καλές εποχές, που ζούσαν οι άνθρωποι με αγάπη. Ο ένας εφύλαγε τον συνανθρωπό του, τον αγαπούσε, τον βοηθούσε σε όλα τα πράγματα της ζωής. Τώρα πάμε αντίστροφη μέτρηση. Δεν προσέχουμε τη ζωή, δεν την χαιρόμαστε. Η απιστία μας σπρώχνει μακριά από την κατάσταση της πολυτίμου αληθείας. Αν δεν έχουμε ούτε ίχνος από την πίστη μας προς τον Θεό, που ψάχνουμε να βρούμε μέσα στο σκοτάδι; Έβγα έξω τώρα μέσα στο σκοτάδι, να δω τι θα βρεις. Δεν θα βρεις τίποτα, πάνω στα βράχια θα χτυπήσεις. Όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί πέφτει ο άνθρωπος, γιατί αφήσαμε τα πολυτιμότερα πράγματα, την πίστη μας στον Θεό και την αγάπη μας στον συνάνθρωπο.
Όποιος κατορθώσει να κρατήσει αυτά τα δύο, την αλήθεια στον Κύριο και την αγάπη στον άνθρωπο, αυτός πέτυχε στον στόχο του και τον προορισμό του στη γη.
Όταν έρθει η ώρα, θα φύγει χωρίς στεναχώρια, χωρίς θλίψη, χωρίς πόνο, χωρίς φασαρία, και θα πάει εκεί που είναι γραμμένο, μέσα στη Βασιλεία των Ουρανών. Θα έχει εφόδιο μια τσάντα γεμάτη καλοσύνη και θα την κουβαλάει μαζί του, για να πάει μπροστά στον φοβερό Κριτή, όταν θα τον ρωτήσει τότε Εκείνος: "Τι έκανες κάτω στη γη τόσα χρόνια;"

[zenjt]

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ.«Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που τεμαχίζεται και προσφέρεται στους άλλους... Έχει καταλάβει ότι μέσα στην ιερουργία της αγάπης ο άνθρωπος κατά χάρη μελίζεται και δεν διαιρείται, εσθίεται και ουδέποτε δαπανάται. Έχει γίνει κατά χάρη Χριστός και έτσι η ζωή του τρέφει και ποτίζει τον αδελφό.»

Το πιο πάνω κείμενο είναι του αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτη από το βιβλίο του μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου «Θεραπευτική αγωγή». Είναι ένα μικρό κείμενο με μεγάλη σημασία. Δίνει το στίγμα της ευτυχίας που αναζητούμε όλοι.

Συνήθως θεωρούμε την ευτυχία ως κατάσταση που έχει πηγή το είναι μας, τον εαυτό μας. Όμως φαίνεται πως αυτό είναι πλάνη. Ξεγελιόμαστε από τον πόθο της και μπλεκόμαστε στον εγωκεντρισμό μας. Μάλιστα, είναι τέτοιο το μπλέξιμο που αρκετές φορές θεωρούμε τον εγωκεντρισμό ως αγάπη, γιατί κάνουμε πράγματα που εξωτερικά δείχνουν να προσφερόμαστε στους άλλους ή αισθανόμαστε ωραία ψυχολογικά, όταν δείχνουμε ενδιαφέρον.


Ωστόσο, ο π. Βασίλειος -ο σοφός αυτός Αγιορείτης Γέροντας- αγγίζει το θέμα στην ουσία: Αγάπη σημαίνει θυσία του εαυτού μας. Σημαίνει διάλυση του είναι, αυτό το «απαρνησάσθω εαυτόν». Τότε αυτή η θυσία, κατά το μέτρο της θυσίας του Θεανθρώπου Κυρίου μας, γίνεται αιτία ανασυγκρότησης του είναι μας, ανάσταση και όντως Ζωή.

Πώς γίνεται να «τεμαχίζεσαι», να «μελίζεσαι», να «εσθίεσαι» από τους άλλους, να αφήνεσαι με άλλα λόγια στους «δημίους» σου και συγχρόνως να διατηρείς αναλλοίωτο το πρόσωπό σου; Γίνεται! Το γνωρίζουμε από τον Χριστό, τους μάρτυρες, τους αγίους όλων των αιώνων, τότε και τώρα. Το γνωρίζουμε από την εμπειρία τους. Μπορούμε να το γνωρίσουμε από τη δική μας εμπειρία. Αν αφήσουμε την αγάπη και την προσκόλληση στον εαυτό μας, αν «κόψουμε το θέλημά μας» -κι ας φαίνεται ανθρώπινο και φυσικό- τότε μπορούμε να γνωρίζουμε στην πράξη τι είναι η αγάπη. Και γνωρίζοντας την έρχεται η ευτυχία.

Η ελευθερία του καθενός μας καθορίζει την πορεία της ζωής του. Η όποια θυσία-προσφορά, για να έχει αποτέλεσμα, χρειάζεται να γίνεται χωρίς πίεση εσωτερική ή εξωτερική, αλλά με βάση την επιθυμία να ζήσουμε αυτό το «κάτι άλλο» του κόσμου τούτου.

Ο κόσμος λέει «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ο Χριστός λέει «ο θάνατός μου η ζωή σου». Το ένα η κόλαση, το άλλο η Βασιλεία του Θεού. Η επιλογή δική μας. π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Πηγή: περιοδικό Έκφραση, τεύχ. 133, Μάρτιος 2012, έκδ. Ορθόδοξου Πνευματικού Κέντρου Αγίου Γεωργίου Μακρή, σελ. 12-13 .