Ορθοδοξη Θεραπευτικη

[Μαρία]

Αυτό που εσύ απολαμβάνεις περισσώς, το στερείς από τον αδελφό σου που το έχει ανάγκη.
Η υπερκατανάλωση των δυτικών, προκαλεί την εξαθλίωση των χωρών του Τρίτου Κόσμου.
Ο δυτικός τρόπος ζωής έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό την εγωιστική ανάπτυξη και απόλαυση σε βάρος του Θεού, του άλλου ανθρώπου, της Δημιουργίας (ζώα, φυτά, υδάτινοι πόροι, ατμόσφαιρα κ.λ.π.). Καλλιέργεια δηλαδή παντελώς αντι-Χριστιανικών επιλογών ζωής. Σκέψεις και πράξεις διαρκών βεβηλώσεων της ιερότητας των παραδεδομένων (παράδοσης) στην ζωή μας. Της ιερότητας των παραδεδομένων σε σχέση κυρίως με τον Θεό, την πατρίδα, την οικογένεια, των ευλογημένων δηλαδή ευκαιριών εξόδου από τον εαυτό μας και κοινωνίας του εγώ μας.
Ο δυτικός τρόπος ζωής με την αντίχριστη πολιτική του, δημιουργεί τον κόσμο, τον λαό που θα δεχθεί εκείνον που πρεσβεύει αυτή την πολιτική.
Δεν μπορεί να ονομάζεται χριστιανός εκείνος που επιθυμεί αυτόν τον τρόπο ζωής, ακόμη κι αν συχνάζει στην εκκλησία.
Η χριστιανική ζωή είναι στην βάση της ασκητική. Η άσκηση είναι πράξεις περιορισμού της δικής μου απόλαυσης με σκοπό την προσφορά της στους άλλους. Ασκητικό είναι το εγώ που προσφέρεται θυσιαστικά στον Θεό, τον άνθρωπο, την Δημιουργία. Αγάπη είναι η παραίτηση από τις δικές μου επιθυμίες και εγκόλπωση των επιθυμιών του Θεού, του άλλου εν Θεώ, της κτίσης εν Θεώ.
Η αγάπη είναι ένας μεγάλος σταυρός. Ο αγαπών εγκολπώνεται τον Εσταυρωμένο Χριστό. Ο Σταυρός είναι η ύψιστη μορφή θυσίας του ανθρωπίνου εγώ για τον Θεό και τον άλλο. Ο Σταυρός είναι η ύψιστη μορφή αγάπης. Ο χριστιανός που δεν εγκολπώνεται βιωματικά τον Σταυρό, είναι χριστιανός ξένος σταυρού, δηλαδή αντίχριστος. Ακόμη κι αν φορά τον σταυρό στο στήθος. Όταν η βιωτή μου δεν είναι Σταυρός, ο σταυρός στο στήθος μου είναι ένα απλό κόσμημα.
Η άσκηση είναι ύψιστη υποχρέωσή μου. Δεν απλώς μια επιλογή μου.
Το πρώτιστο χριστιανικό καθήκον μου είναι να περιορίσω τις ανάγκες και απολαύσεις μου, διότι αυτό το χρωστώ στον Θεό ως τήρηση του "εργάζεσθαι και φυλάττειν", το χρωστώ στους αδελφούς μου απ' τους οποίους τις στερώ, το χρωστώ στην κτίση που την βιάζω για να απολαμβάνω εγώ.
Δεν μπορώ να καλούμαι άνθρωπος κι ακόμη περισσότερο χριστιανός, τη στιγμή που βιάζω τα πάντα για να θρέφω ηδονιστικά το εγώ μου ή την όποια προέκταση του εγώ μου.
Ρωτώ πνευματικούς γέροντες "πότε θα έρθει ο αντίχριστος"; Κι εγώ σου απαντώ : "τον αντίχριστο τον έχεις "φέρει" ήδη με τον τρόπο ζωής σου. Με τις επιλογές σου. Τον περιμένεις ως άνθρωπο; Θα γίνει κι αυτό. Αλλά ήδη τον έχεις φέρει εδώ, γιατί είσαι ο ίδιος αντί-Χριστός. Αφού η ζωή σου δεν έχει καμμία σχέση με τον Χριστό. Πού ψάχνεις τον αντίχριστο;

[Μαρία]

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα των Εντολών του Θεού

Κάποτε τα πουλιά περπατούσαν στη γη σαν όλα τα ζώα. Μια μέρα όμως ο Θεός τους είπε:
«Πάρτε αυτά τα φορτία και πηγαίνετέ τα παραπέρα». Και έβαλε πάνω στους ώμους τους ένα βάρος, που δεν ήταν άλλο από τις δύο φτερούγες.

Στην αρχή τα πουλιά ένοιωθαν τις φτερούγες πράγματι σαν βάρος, μα, καθώς προχωρούσαν, αυτό όλο και λιγόστευε. Ώσπου στο τέλος, τα φτερά από φορτίο έγιναν η δύναμη που τα απογείωσε. Αντί να σηκώνουν τα πουλιά τις φτερούγες, σήκωναν οι φτερούγες τα πουλιά. Τα φτερά από βάρος έγιναν η δύναμη που χάρισε απεριόριστη ελευθερία στα πουλιά.
Τι θαυμαστή αλλαγή!

Το ίδιο κάνει όμως και σε μας ο Θεός.
– Ελάτε εδώ, μας λέει. Σκύψτε, για να βάλω στον τράχηλό σας τον ζυγό μου. Πάρτε στους ώμους σας αυτό το βάρος και προχωρήστε. Μην το φοβάστε, είναι μικρό βάρος.
Όμως εμείς; Ακούμε για βάρος; Αντιδρούμε αμέσως. Αδύνατον! Πως θα αντέξουμε να κουβαλάμε συνέχεια ένα ζυγό; Δεν μας φτάνουν τα βάρη που μας φορτώνει η ζωή; Πρέπει να μας φορτώνει και ο Θεός;
Ποιά είναι τα βάρη της ζωής; Τα ποικίλα βάσανα και οι δυσκολίες της. Και επιπλέον τα βάρη που φορτώνουμε στον εαυτό μας με τις αμαρτίες μας.

Ποιό είναι το βάρος που μας βάζει ο Θεός; Είναι ο νόμος του, οι εντολές του. Το φορτίο με το οποίο υπόσχεται ο Θεός να ελαφρύνει τα υπόλοιπα φορτία μας.

– Ελάτε σε μένα, λέει, όλοι «οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι» και εγώ θα σας αναπαύσω. Γιατί το δικό μου φορτίο είναι ελαφρύ. «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς» και θα βρείτε ανάπαυση και ειρήνη στις ψυχές σας. Θα δείτε στην πράξη πόσο πράος και ταπεινός πατέρας σας είμαι. Θα γνωρίσετε εκ των πραγμάτων ότι «ο ζυγός μου χρηστός». Είναι μαλακός στον τράχηλο και ωφέλιμος στην ψυχή σας. «Και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» (Ματθ. 11,29-30). Υπόσχεται ότι «αι εντολαί αυτού βαρείαι ουκ εισίν» (Α Ἰω. 5, 3).

Εμείς νομίζουμε πως ο νόμος του Θεού είναι ασήκωτο βάρος. Ένας τεράστιος κώδικας με ατέλειωτες προσταγές και απαγορεύσεις. Όμως ο νόμος του Θεού είναι βασικά μία και μόνο εντολή: «Αύτη εστίν η εντολή… ην είχομεν απ’ αρχής, ίνα αγαπώμεν αλλήλους. Και αύτη εστίν η αγάπη, ίνα περιπατώμεν κατά τας εντολάς αυτού» (Β Ἰω. 5-6). Όλες οι εντολές του συνοψίζονται στην εντολή της αγάπης. Και πάλι, αγάπη είναι το να ζούμε σύμφωνα με όλες τις εντολές του. Γιατί τότε μόνο ενεργούμε σωστά απέναντι σε όλους. Και στον Θεό και στους ανθρώπους.

Το βάρος δηλαδή που μας φορτώνει ο Θεός, είναι η πρόσκληση σε αγαπητική ελεύθερη σχέση προς όλους. Οι εντολές του δεν είναι παρά τα απλά βήματα στο ξεδίπλωμα της σχέσης αυτής. Το ρίσκο μιας σχέσης αγάπης είναι το βάρος που βάζει πάνω μας ο Θεός. Και στην αρχή φαίνεται όντως δύσκολο. Πως να τους αγαπήσεις όλους; Ακόμα και τον εχθρό σου; Μα όσο προσπαθείς, το βάρος όλο και λιγοστεύει. «Ολίγον εκοπίασα και εύρον εμαυτώ πολλήν ανάπαυσιν» (Σοφ. Σειράχ 51, 27). Και στο τέλος το βάρος εξαφανίζεται εντελώς. Σου γίνεται χαρά το ν’ αγαπάς. Σε κάνει να πετάς.

Θα δέχονταν τώρα τα πουλιά να τους αφαιρέσουμε τα φτερά τους; Ποτέ και με τίποτα. Εμείς γιατί προτιμάμε να σερνόμαστε, ενώ μπορούμε να πετάξουμε στα ύψη;
Οι εντολές του Θεού «βαρείαι ουκ εισίν». Έτσι λοιπόν ας τις βλέπουμε κι εμείς. Όχι σαν βάρος, μα σαν φτερά ανάλαφρα, που μας ανεβάζουν στον ουρανό. Στο χέρι μας είναι να πραγματοποιήσουμε αυτή τη θαυμαστή αλλαγή.

[Μαρία]

Τελειώνοντας η μέρα !

Πέρασε και η σημερινή μέρα. Επιστρέψαμε στα σπίτια μας με τον κόπο της εργασίας μας, τις εντυπώσεις, τις εμπειρίες και τα γεγονότα που ζήσαμε. Ποικίλα συναισθήματα κατακλύζουν το εσωτερικό μας: αγωνία, φόβος, ένταση, αγανάκτηση, λύπη, χαρά, γαλήνη, ανάλογα με ο,τι ζήσαμε στη διάρκεια της μέρας.

Δικαιολογείται να ξαποστάσουμε για λίγο. Να συναντηθούμε με τα προσφιλή πρόσωπα των ανθρώπων που μας περιβάλλουν, να συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε τις σκέψεις μας, να μάθουμε τα νέα τους, να δούμε τα πρόσωπά τους. Μη σπεύδουμε ν’ απομονωθούμε στην παρακολούθηση των γεγονότων της ημέρας από τις εφημερίδες, την τηλεόραση, το Διαδίκτυο. Αυτή η ομορφιά της επικοινωνίας ξεκουράζει πραγματικά και ανανεώνει όλους. Μην τη στερούμε από τον εαυτό μας και τους άλλους, που τη θέλουν και την έχουν ανάγκη.

Κατόπιν ένας απολογισμός της ημέρας, μια εξέταση του εαυτού μας, είναι απαραίτητα για τη συνέχιση της πορείας μας. Η μέρα μας έδωσε ευκαιρίες για πρόοδο, για μετάνοια. Πως τις εκμεταλλευτήκαμε; Έγιναν όλα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Πως προχώρησε ο αγώνας μας; Να εξετάσουμε τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες μας, τα θελήματά μας. Τη συμπεριφορά μας προς τους άλλους, τη διαγωγή μας, τις ελλείψεις μας, αλλά και τι μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το κάναμε. Αυτή η αυτοεξέταση μας βοηθά να διορθωνόμαστε και να προοδεύουμε συνεχώς.

Καθώς όμως φθάσαμε στο τέλος και αυτής της μέρας, αισθανόμαστε την ανάγκη να μιλήσουμε σ’ Εκείνον που σιωπηλά, διακριτικά, στοργικά παρακολουθούσε το κάθε μας βήμα και σήμερα. Να επικοινωνήσουμε με τον ουράνιο Πατέρα μας, τον άγιο Θεό. Έχουμε πολλά να Του πούμε...

«Πριν πέσεις να κοιμηθείς, να θεωρείς ως καθήκον σου απαραίτητο να προσευχηθείς, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό, γιατί με την αγαθοσύνη Του και μακροθυμία Του σε διατήρησε στη ζωή μέχρι εκείνη την ώρα…».

Επιθυμούμε να δοξολογήσουμε Εκείνον για τις πλούσιες δωρεές Του που δεχθήκαμε. Για τα αγαθά Του που άφθονα απολαύσαμε, υλικά και πνευματικά. Εκείνον θα ευχαριστήσουμε για το δώρο της ζωής, της υγείας που μας χάρισε, για την οικογένεια, για την εργασία, ακόμη και για τη δυσκολία που συναντήσαμε, τον πειρασμό που ξεπεράσαμε. Μας φώτισε στην ώρα του σκοτασμού του νου, μας στήριξε στην ώρα του πειρασμού, μας παρηγόρησε στη δοκιμασία και σήκωσε μαζί μας τον δικό μας σταυρό. Αναζητά η ψυχή μας την παρουσία του Θεού στην ημέρα και τη βρίσκει παντού και συνεχίζει να εκφράζει την ευγνωμοσύνη της, διότι μας διαφύλαξε από σωματικούς και ψυχικούς κινδύνους, μας ευεργέτησε με ποικίλους τρόπους.

Η προσευχή μας όμως εκφράζει και ικεσίες, παρακλήσεις προς τον Κύριο και Θεό μας. Άλλωστε Εκείνος μας προέτρεψε, «αιτείτε και δοθήσεται, κρούετε και ανοιγήσεται» (Ματθ. ζ 7). Τον παρακαλούμε για τις σωματικές και πνευματικές μας ανάγκες, Εκείνον που μπορεί να μας τις καλύψει. Μη μας στερήσει «των αγαθών της επουρανίου Του βασιλείας», αλλά ούτε τα υλικά αγαθά τα απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Όλα τα ζητούμε από Εκείνον, διότι μόνο Αυτός μπορεί να μας τα προσφέρει, αρκεί να το πιστεύουμε και να επιμένουμε στην προσευχή.
Όμως στη βραδινή επικοινωνία μας με τον Θεό δεν παραλείπουμε ν’ αναφέρουμε και τα λάθη που κάναμε στη διάρκεια της ημέρας, τις αδυναμίες του εαυτού μας που δεν συγκρατήσαμε, τις αμαρτίες που διαπράξαμε. Έργα και λόγια που πλήγωσαν, αδίκησαν, πίκραναν. Αισθανόμαστε την ενοχή μας και με ταπεινωμένη ψυχή και συντριβή καρδίας ζητούμε τη συγχώρηση. Παλέψαμε στο στίβο, ίσως μας πλήγωσαν «τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού», γι’ αυτό καταφεύγουμε στον φιλάνθρωπο Κύριο και ζητούμε το άπειρο έλεός Του.

Ο ιερός Χρυσόστομος μας παροτρύνει σχετικά: «Όπως ακριβώς το σώμα καθαρίζεται με το νερό, έτσι και η ψυχή καθαρίζεται με την προσευχή. Πολλά είδη κακίας υπάρχουν στην ψυχή. Αυτά ας τα απομακρύνουμε με την προσευχή μας» (Ομιλία εις τον Ε Ψαλμόν, ΕΠΕ 5, 217).

Έτσι τελειώνει μια ακόμη μέρα που μας φέρνει όλο και πιο κοντά στο τέλος της ζωής μας. Ας το σκεφτόμαστε και ας αγωνιζόμαστε να τη ζούμε όσο γίνεται πιο θεάρεστα. Για να μας βρίσκει το τέλος της κάθε μέρας μας με τη συνείδησή μας ήρεμη πως προσπαθήσαμε να πράξουμε αυτό που μπορούσαμε, πως αγωνισθήκαμε με τη χάρη του Θεού. Και τώρα με ειρήνη ψυχής θα κατακλιθούμε, για ν’ αντλήσουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα, την επόμενη μάχη, «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών».

[Μαρία]

Η αγάπη είναι το κριτήριο της ορθόδοξης άσκησης

Η αγάπη οδηγεί τον άνθρωπο στο «καθ’ ομοίωσιν», στον προορισμό του, στη σωτηρία του. Αυτή είναι το κριτήριο της πνευματικής ζωής, της προσπάθειας την οποία καταβάλλουμε για να συναντήσουμε τον Αναστημένο Χριστό. Η αγάπη είναι το κριτήριο της ορθόδοξης άσκησης.

Η ορθόδοξη άσκηση με άλλα λόγια δεν είναι ατομικό γεγονός, αλλά εκκλησιαστικό γεγονός.

Πολλοί αδελφοί μας κάνουν άσκηση για αυτοπειθαρχία, για να νικήσουν τις ορμές τους, για να επιβληθούν στον εαυτό τους, για να αποκτήσουν δύναμη. Θέλουν κι αυτοί να γίνουν δυνατοί, να αποκτήσουν κάποια χαρίσματα των αγίων. Κίνητρο τους είναι ο εαυτός τους, η ατομικότητα τους και όχι το Πρόσωπο του θεού και τα πρόσωπα των αδελφών. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επαγγέλεται ο εκκλησιαστικός τρόπος ζωής, η ορθόδοξη ασκηση.

Η ορθόδοξη άσκηση, ακριβώς, θέλει να βγάλει τον άνθρωπο από την ατομικότητα, από την απομόνωση, από το κλείσιμο στον εαυτό του και να τον επαναφέρει στη σχέση, στη φύση του που είναι εκκλησιαστική, να τον κάνει μέλος της Εκκλησίας. Η ορθόδοξη ασκηση θέλει να βοηθήσει τον ανθρωπο να συναντήσει το Πρόσωπο του Θεού και τα πρόσωπα των αδελφών του.Γι’ αυτό το σκοπό και μόνο χρειάζεται η ασκηση.

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε υγιής από το Θεό για να εχει και να διατηρεί μια σχέση, σχέση με το Θεό, σχέση με τους αλλους ανθρώπους και σχέση με ολόκληρη την κτίση. Αυτό το είχαν επιτύχει οι πρωτόπλαστοι γιατί είχαν την ζωοποιό σχέση με το Θεό, είχαν τη Χάρη του Θεού.
Μετά την πτώση, όμως ο άνθρωπος αρρώστησε, έχασε τον προσανατολισμό του προς το Θεό, απώλεσε τη Θ. Χάρη με αποτέλεσμα να διαταραχθούν ολες οι σχέσεις του με το Θεό, τους ανθρώπους, την κτίση και τον ίδιο τον εαυτό του.

Επομένως η θεραπεία, όπως την βλέπει η Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκατάσταση των σχέσεων αυτών και η επαναφορά της ανθρώπινης ύπαρξης στην προηγούμενη δόξα της.
Ο άνθρωπος την θεραπεία του, την πληρότητα του, την υγεία του μπορεί να την βρεί μόνο μέσα στον χώρο της εκκλησιαστικής κοινότητος, όπως εκφράζεται κυρίως στην Θ.Ευχαριστία, στον χώρο της φιλαδελφείας, στην οικογένεια=Εκκλησία όπου υπάρχει αληθινή θεραπεία μέσα από τις αγαπητικές σχέσεις που αναπτύσσονται.
Γι΄αυτό το σκοπό και μόνο χρειάζεται η άσκηση: Για να ανήκω στο Σώμα του Χριστού, που κοινωνούν τα πρόσωπα των αδελφών μεταξύ τους. Επειδή δεν μπορώ να ενωθώ με τους αδελφούς μου, επειδή είναι κάτι δύσκολο, γιατί έχω τον εγωισμό μου, θέλω την καλοπέραση μου, θέλω πάντα να βάζω τον εαυτό μου πάνω απ’ όλα, γι’ αυτό ασκούμαι.
Η άσκηση είναι το μέσον για να συναντήσω τον αδελφό μου. Δεν κάνω άσκηση ερήμην του Θεού και του αδελφού μου για να καταφέρω κάτι δικό μου.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα από την καθημερινή μας ζωή:
Νηστεύουμε σκληρά, δεν τρώμε το λάδι πολλές φορές,
– αλλά δεν καταλαβαίνουμε τον σύντροφό μας, ζούμε στον κόσμο μας, δεν του δείχνουμε αγάπη και ενδιαφέρον, τον έχουμε στο περιθώριο.
– δεν καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας, δεν ακούμε τι μας λένε, δεν μπαίνουμε στη θέση τους, δεν σεβόμαστε το πρόσωπο τους, φερόμαστε αψυχολόγητα. Και κατά τα άλλα θεωρούμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό, γιατί κάνουμε άσκηση, κάνουμε νηστεία.

Όμως το κριτήριο της άσκησης είναι η αγάπη. Ασκούμαστε για να αγαπήσουμε, για να μπούμε πιο πολύ μέσα στην Εκκλησία.
Ξέρετε είναι σχετικά εύκολο να ασκείσαι σωματικά, π.χ. να νηστεύεις, αλλά είναι πιο δύσκολο να κάνεις άσκηση στον εγωισμό σου, για να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου.
Όλες οι ασκήσεις είναι πιο εύκολες από την αγάπη. Η αγάπη όμως είναι η κατ’ εξοχήν άσκηση.

Στις άλλες ασκήσεις είναι μικρό το κόστος, το φαγητό, τα χρήματα, ο υπνος κ.λ.π. Στην αγάπη είναι μεγάλο το κόστος: Πρέπει να κάνεις την αποκεντρωση, να βγάλεις τον εαυτό σου από το κέντρο της καρδιάς σου, για να χωρέσει ο άλλος, ο συνάνθρωπος. Αυτή είναι η ασκηση, η αγάπη. Όλα τα αλλα μας βοηθούν στην αγάπη.
Υπακούω στην Εκκλησία και νηστεύω, σημαίνει μαθαίνω να αγαπάω περισσότερο. Γι’ αυτό και οι Πατέρες μας λένε ότι αυτά που εξοικονομούμε από τη νηστεία, θα πρέπει να πηγαίνουν στους φτωχούς, όχι στη τράπεζα!

Νηστεύω, κάνω άσκηση δηλαδή, για να ενωθώ με τους αδελφούς μου περισσότερο.

Με αυτές τις σκέψεις αγαπητοί μου θέλησα να σας πω ότι είναι ανάγκη, να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε πολύ, ώστε να αποφύγουμε τις παρανοήσεις και η άσκησή μας να είναι Ορθόδοξη, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, από ιδιωτικές θεολογίες, από την άγνοια.

Διαφορετικά η άσκηση μας θα είναι κουραστική, σκληρή, πικρή, αναποτελεσματική, αντιεκκλησιαστική, χωρίς χαρά, χωρίς ταπείνωση, χωρίς έμπνευση, χωρίς ελπίδα, χωρίς αγάπη…
Όμως δεν είναι αυτό η Εκκλησία μας, δεν είναι αυτό η πίστη μας, δεν είναι αυτό, η παράδοση μας, δεν είναι αυτό οι Πατέρες μας, δεν είναι αυτό η ορθοδοξία μας.
Αντίθετα οι Άγιοι μας, όσο πιο σκληρή άσκηση έκαναν, τόσο πιο πολύ αγάπη έδειχναν, τόσο πιο πολύ επιεικείς ήσαν, τόσο πιο πολύ χαρά είχαν,γιατί είχαν συλλάβει το νόημά της :
Ότι είναι μια εξάσκηση, προπόνηση, για να συναντήσει κάποιος τον αδελφό του, τον συνάνθρωπό του.

imverias

[XAPA]

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ; ;


ΕΧΟΥΝ ΑΥΞΗΘΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΑΥΞΗΘΕΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ! ! !


Υπ' όψιν ότι υπάρχουν και συνάνθρωποί μας που ΔΕΝ έχουν συνηδητοποιήσει ότι έχουν

πλέον συμπτώματα κατάθλιψης.

Οι αιτίες πολλές. Όλες απο την καθημερινότητα και πως θα βγεί ο επιούσιος.


Τα έκτακτα περιστατικά - όπως ο θάνατος, οι ασθένειες, η φτώχεια, οι συγκρούσεις, η καθημερινή πίεση,

η αδιαφορία των διπλανών μας, το άγχος, τα αδιέξοδα, το ανικανοποίητο σε όλα τα επίπεδα κ.λ.π. - και

Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ δημιουργούν φοβίες, πανικό, ανασφάλεια, διαρκή θλίψη κ.α.



Το σημαντικό κομμάτι στην υπόθεση αυτή είναι οι επιθέσεις των αρνητικών λογισμών.

Αυτό είναι ένα από τα εργαλεία του διαβόλου που χρησιμοποιεί με επιτυχία σ' εκείνους που δεν αντιστέκονται

πνευματικά.

Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας και... πρέπει να μάθουμε να τους διαχειριζόμαστε με τη βοήθεια του Θεού

και των διακόνων του, των πνευματικών πατέρων μας.

Στην αντιμετώπιση και τη θεραπεία όλων αυτών των ψυχολογικών προβλημάτων, θα παίξει σπουδαίο ρόλο:



1. Η εξαγόρευση των λογισμών μας και των αμαρτιών μας κατά την ώρα της εξομολογήσεώς μας.

2. Η τακτική επανάληψη της ευχής:

"Κύριε, Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό" και "Υπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών".

3. Ο εσωτερικός μας αγώνας για να κρατήσουμε τον νου καθαρό από αρνητικούς λογισμούς.

4. Η μελέτη πνευματικών βιβλίων, με πρώτο το Ευαγγέλιο.

5. Οι προσκυνηματικές εκδρομές σε ιερούς τόπους, όπως μοναστήρια, Ναούς, τάφους αγίων κ.λ.π. όσο έχουμε οικονομική δυνατότητα ακόμη.

6. Η συναναστροφή μας με ευλαβή πρόσωπα που μας εμπνέουν, μας χαροποιούν και μας ξεκουράζουν.

7. Η συμμετοχή μας σε φιλανθρωπικές και κοινωνικές προσπάθειες στήριξης απόρων αδελφών μας, συσσίτια, κ.α.


ΠΡΟΣΟΧΗ !

Κάποιες περιπτώσεις ευαίσθητων προσώπων, ίσως χρειάζονται και τη βοήθεια των εξειδικευμένων ιατρών, που λειτουργούν ουσιαστικά ως προέκταση των χειρών του Θεού.

Οι ιατροί και τα φάρμακα είναι δώρα του Θεού και δόθηκαν για τη θεραπεία ασθενειών και την αντιμετώπιση κάποιων εκτάκτων ή τακτικών κρίσεων εξ αιτίας πολλών και διαφόρων αφορμών και αιτιών.

Ο ευλαβής χριστιανός, όταν τον επισκέπτεται κάποια δοκιμασία . . . ΠΡΩΤΑ προσφεύγει στον Κύριο και και την Εκκλησία Του και μετά θα ζητήσει τη βοήθεια των ιατρών.

Κάποιοι φοβούνται τα φάρμακα και ως εκ τούτου αφήνουν τον εαυτό τους απροστάτευτο και εκτεθειμένο σε χειρότερες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ας έχουμε την ταπείνωση να ακολουθούμε τις συμβουλές των ανθρώπων που μας αγαπούν, διότι ο Θεός ευλογεί κάθε προσπάθεια που χαρακτηρίζεται από την ταπείνωση και την εμπιστοσύνη στην πρόνοια Του.



π. Υάκινθος

adontes

[XAPA]

Γιατί μας φταίνε οι άλλοι;



«Με απογοητεύουν οι άλλοι». Είναι μια φράση που την ακούω συχνά γύρω μου. Μα κάπου - κάπου τη νιώθω να

ξεπηδάει κι απ’ τα βάθη του εαυτού μου. Τι θα πει πως μας απογοητεύουν οι άλλοι; Οι μεγάλοι, οι μικρότεροι,

οι συνομήλικοι; Θα πει, πως θα τους θέλαμε διαφορετικούς, αλλιώτικους απ’ ό,τι είναι. Γιατί δε συμφωνούμε

μ’ αυτό που είναι, γιατί μας πληγώνουν με τον τρόπο που μας φέρονται.



Στο βάθος-βάθος θα πει, πως τους απορρίπτουμε. Παραβαίνουμε δηλαδή τη δεύτερη μεγάλη εντολή:

«Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

Μη μας παραξενεύει λοιπόν το γεγονός, πως αντί να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα σε μας και σ’ εκείνους,

που μας απογοητεύουν, βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Χωρίς αγάπη, κανένα χάσμα δε γεφυρώνεται.


Αν ψάξουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ίσως πως η αιτία της απογοήτευσης είναι πάλι ο

εγωισμός. Γιατί συνήθως θέλουμε τους άλλους διαφορετικούς, αλλιώτικους, απ’ ό,τι είναι, όχι για κείνους,

αλλά για μας.


Για να ικανοποιούμαστε εμείς. Για να ‘μαστε εμείς αναπαυμένοι, για να μη χρειάζεται να

παλεύουμε σκληρά με τον ίδιο τον εαυτό μας, ώστε να νικήσουμε τα πάθη μας και να καλλιεργήσουμε την

αρετή της κατανόησης, της ταπείνωσης και της αποδοχής.


Με το να μην αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι, ζημιωμένοι βγαίνουμε πάντα εμείς. Δεν είμαστε ποτέ

ικανοποιημένοι από τον τρόπο, που μας φέρονται οι άλλοι, η ειρήνη της ψυχής είναι μια ποθητή, αλλά άπιαστη

πραγματικότητα για τα δικά μας δεδομένα, ενώ από την άλλη μεριά η απογοήτευση γίνεται μόνιμος σύντροφός μας

και αναστέλλει κάθε πρόοδο στην πνευματική μας πορεία.


Δεν ξέρω πόσοι από μας, οι οποίοι παραπονιόμαστε για το ότι μας απογοητεύουν οι άλλοι, καθίσαμε ποτέ να

σκεφτούμε πόσο απογοητεύουμε εμείς τους άλλους ή πόσο μας απογοητεύει ο εαυτός μας.


Αφορμές για απογοήτευση πάντα θα υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι να τις αντιμετωπίζουμε σωστά. Είναι γενναιότητα

ψυχής να δέχεσαι τις αφορμές της απογοήτευσης σαν υλικό αγιασμού. Είναι δείγμα αγωνιστικότητας να παλεύεις

σκληρά μέσα σου, για να ‘σαι πάντα έτοιμος να δικαιολογείς, να κατανοείς, να ανέχεσαι, να παραβλέπεις, να

υπομένεις…


Είναι ακόμα αφάνταστα υπέροχο κι ωραίο να προσεύχεσαι για κείνους που σε απογοητεύουν.

Να προσεύχεσαι, όχι για σένα, αλλά για κείνους. Όχι για να σταματήσουν εκείνοι να σε απογοητεύουν, αλλά

για να πάψεις εσύ να απογοητεύεσαι και να τους αποφεύγεις…



Η σωστή αντιμετώπιση της απογοήτευσης του είδους αυτού, μας κάνει να στρεφόμαστε από τους ανθρώπους

στο Θεάνθρωπο. Από τους ατελείς στον Τέλειο. Αποτρέπει από την προσκόλληση σε ό,τι ανθρώπινο. Τονώνει

την ψυχική μας ελευθερία. Μας ασκεί στην ταπείνωση. Αποδεικνύει ακόμη την ανεπάρκεια και την αδυναμία

του ανθρώπου να ικανοποιήσει πλήρως τον άνθρωπο. Και μας αναγκάζει να αναζητήσουμε Εκείνον, που είναι το

«όντως εφετόν» και «των εφετών η ακρότης».



xfd.gr

[XAPA]

Πως ισορροπούμε;


1) Αγαπούμε τον Θεό

2) Αγαπούμε τον αδελφό μας

3) Αποφεύγουμε τις διαμάχες, τις μνησικακίες και το μίσος.

4) Το βλέμμα μας το καθαρίζουμε από την περιέργεια και την επιθυμία.

5) Δεν ορκιζόμαστε ούτε στ’ αλήθεια ούτε στα ψέμματα.

6) Δεν είμαστε εκδικητικοί και δεν ανταποδίδουμε κακό στο κακό.

7) Δεν πηγαίνουμε τους αδελφούς μας στα δικαστήρια, όπου θα κριθούν πιθανόν από κοσμικούς ανθρώπους.

8) Δεν κατακρίνουμε.

9) Συγχωρούμε τα σφάλματα των αδελφών μας ώστε να συγχωρέσει και τα δικά μας ο Θεός.

10) Οι ελεημοσύνες, οι προσευχές και οι νηστείες δεν γίνονται υποκριτικά αλλά από την καρδιά μας.

11) Δεν στοχεύουμε σε επίγειους θησαυρούς, αλλά σε ουράνιους. Καλύτερο θα ήταν οι πλούσιοι να κλαίνε για τα πλούτη τους και να μην υπολογίζουν σ’ αυτά.

12) Δεν δείχνουμε μέριμνα για τα αγαθά της γης, ούτε δείχνουμε αγάπη για τον κόσμο και τα κοσμικά πράγματα• επιζητούμε μάλλον τα ουράνια αγαθά.

13) Δεν υπερηφανευόμαστε, αλλά μένουμε ταπεινοί.

14) Δείχνουμε υπομονή στις θλίψεις.

15) Δεν αγαπούμε τις κοσμικές φροντίδες και τις υλικές απολαύσεις. Προσπαθούμε να μη ζούμε με αμέλεια και πνευματική ραθυμία, αλλά με πνευματική εγρήγορση και ετοιμότητα κοιτάζοντας την ώρα του θανάτου μας.

16) Μετανοούμε από τα βάθη της καρδιάς μας.

17) Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε στα καλά έργα τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, άλλως δεν θα γευθούμε την Βασιλεία των Ουρανών. Γνωρίζουμε επίσης ότι αμαρτάνοντας θα τιμωρηθούμε βαρύτερα από κάποιον άπιστο.


Απλοποιημένη μορφή κειμένου του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου περί των βασικών εντολών του Ευαγγελίου.

Ο καλύτερος καθρέφτης, ο καθρέφτης της Αγάπης του Θεού.

Όταν έρχονται τα προβλήματα, τα ψυχικά και τα κοινωνικά, εκεί ρίχνουμε την ματιά μας για να μπορέσουμε να

βρούμε την ισορροπία μας•τι μας φταίει.


Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης


yiorgosthalassis

[xtisa]

Ο Κλάους Κένεθ στην Ι Μ Αγ Διονυσίου εν Ολύμπω

https://youtu.be/EyxEJ-QtSyk

μια πραγματική συγκλονιστική ιστορία...

[Μαρία]

Το πως σκεφτόμαστε για τον άλλο διαμορφώνει και την σχέση μας μαζί του!

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ον κοινωνικό. Από την παιδική ηλικία έως την ενήλικη ζωή και τα γηρατειά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να συνυπάρχει με άλλους, να ανταλλάσσει απόψεις, γνώμες, εμπειρίες, να μοιράζεται καταστάσεις, να δίνει και να παίρνει. Από τα πιο απλά ερεθίσματα ως και τα πλέον κοινωνικά, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον με διαπροσωπικούς όρους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις που δημιουργούμε θα πρέπι να είναι ρηχές και αγκιστρωμένες σε τύπους και σχήματα.

Δυστυχώς δεν αναπτύσσουμε βαθιές προσωπικές σχέσεις με τους άλλους. Προτιμούμε να ξέρουμε πολλούς, αλλά λίγο. Προτιμούμε να έχουμε ένα ευρύ κοινωνικό περίγυρο, από το να έχουμε καλούς και πιστούς φίλους. Όχι ότι θα πρέπει να είμαστε αντικοινωνικοί και «κουμπωμένοι» απέναντι σε αγνώστους αλλά να μην φτάνουμε στο άλλο άκρο, δηλαδή στην αγωνιώδη επιθυμία καινούργιων γνωριμιών. Βεβαία αυτό συμβαίνει, γιατί; Διότι νομίζουμε ότι οι πολλές γνωριμίες, οι καινούργιες γνωριμίες θα μας προσφέρουν ευτυχία. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει.

Η συγκεκριμένη συμπεριφορά παρατηρείται έντονα και μέσα στην Εκκλησία. Θα σας πω ένα παράδειγμα που προσωπικά έχω παρατηρήσει (ίσως και εσείς). Βγαίνει στον άμβωνα ο ιερέας της ενορίας μας, κηρύττει, μας προτρέπει να μετανοήσουμε να ασκηθούμε, μας μιλά πνευματικά. Και όμως κανείς δεν συγκινείται, κανείς δεν τον ακούει, κανείς δεν δίνει σημασία σε αυτά που λέγει. Μετά από λίγες ημέρες έρχεται στο ναό κάποιος άλλος ιερέας, από κάποια άλλη Μητρόπολη ή από κάποιο μοναστήρι ή και από το Άγιον Όρος. Οι πιστοί πρώτη φορά τον βλέπουν, δεν τον γνωρίζουν. Κηρύττει και αυτός, λέει ακριβώς τα ίδια πράγματα που είπε ο ιερέας της ενορίας μας. Και όμως τώρα, όλοι ακούν, ξαφνικά όλοι συγκινούνται, ξαφνικά όλοι «ωφελούνται». Γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει αυτό διότι οι άνθρωποι γοητεύονται όχι από αυτά που είπε, (τα ίδια είπε και ο ιερέας της ενορίας) αλλά από αυτά που ο λογισμός τους κάνει να πιστεύουν για τον άγνωστο ομιλητή. Προσέξτε, δεν λέω ότι φταίει π.χ. ο ξένος ιεράς ή μοναχός, αυτός ήρθε για να μας ωφελήσει πνευματικά, όμως δεν πρέπει να απαξιώνουμε τον ιερά της ενορίας μας.

Ποια είναι λοιπόν τα αίτια αυτής της απαξίωσης; Επειδή τον ιερέα της ενορίας μας τον βλέπουμε συχνά, τον γνωρίσαμε, ίσως διαπιστώσαμε και κάποια αδυναμία του, «πέφτει στα μάτια μας», ότι και να μας πει πλέον δεν μας συγκινεί, δεν μας αγγίζει, έχουμε εξοικειωθεί μαζί του, τον κατακρίνουμε για την ζωή του… το ίδιο όμως θα συμβεί και με τον ξένο ιερέα ή μοναχό. Εάν αρχίζει να έρχεται στην ενορία μας συχνά θα αρχίσουμε να τον γνωρίζουμε.

Επειδή λοιπόν τα κριτήριά μας είναι ρηχά και απνευμάτιστα -σιγά σιγά μέσα μας- στην θέση της «ευλάβειάς» μας προς το πρόσωπό του, θα τοποθετήσουμε λογισμούς κατακρίσεως, θα αφήσουμε τον λογισμό μας να τον απαξιώσει και μετά από λίγο καιρό θα τον απορρίψουμε και αυτόν, όπως και τον ιερέα της ενορίας μας, και θα αρχίσουμε να αναζητούμε για κάποιον άλλον, ξένο-πνευματικό-«άγιο» ιερέα ή μοναχό που να μας «εμπνέει» . Αυτό βεβαίως δείχνει τον εγωισμό μας και την μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, ο οποίος πρέπει να έχει πνευματικό οδηγό κάποιον φημισμένο γέροντα, ή κάποιον δεσπότη ή κάποιον ηγούμενο. Λες και ο ιερέας της ενορίας μας είναι ανάξιος να μας εξομολογήσει, να ακούσει τις αμαρτίες μας και να μας συμβουλεύσει. Είναι αυτό το γραφικό «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Αυτό δεν κάνανε και οι συμπατριώτες του Χριστού στον ίδιο τον Κύριο; Όταν πήγε ο ίδιος ο Χριστός να ομιλήσει στην συναγωγή τους, αντί να προσέξουν αυτά που έλεγε και να ωφεληθούν, αυτοί τον απαξίωναν και λέγανε: «Καλά αυτός δεν είναι ο γιος του μαραγκού, αυτός δεν είναι ο γείτονάς μας, ποιος νομίζει ότι είναι τώρα και μας μιλά και μας κηρύττει;…».

Ο άνθρωπος που αναζητά αδελφοί μου την Αλήθεια, θα ωφεληθεί και από έναν αγιορείτη μοναχό, και από έναν ιερέα στον κόσμο, θα ωφεληθεί και από ένα καθηγητή και από μία αγράμματη γιαγιά, και από τον γείτονά του και από τον ή την σύζυγό του, και από το παιδί του, αρκεί να έχει μάτια για να βλέπει και αυτιά για να ακούει, αρκεί τα πνευματικά του αισθητήρια να μην έχουν μολυνθεί από την εγωπάθεια και τον ευσεβισμό.

Αναλογιστείτε πόσοι και πόσοι γνώρισαν π.χ. τον γέροντα Παΐσιο, πόσοι και πόσοι πήραν την ευχή του. Και τι μ’ αυτό; Όλοι αυτοί ωφελήθηκαν ουσιαστικά; Άλλαξε όλων αυτών των ανθρώπων η ζωή; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αγίασαν μιμούμενοι τον γέροντα; Όχι….ελαχίστοι. Γιατί; Διότι οι πιο πολλοί πλησίαζαν τον γέροντα θέλοντας να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, πλησίαζαν τον γέροντα γοητευμένοι από αυτά που άκουγαν γι’ αυτόν. Όμως δεν είχαν διάθεση μετάνοιας, δεν είχαν διάθεση για να ωφεληθούν πραγματικά, να βγούν από το βόλεμά τους και να ζήσουν όπως τους πει ο γέροντας, ή όπως έβλεπαν ότι ζούσε ο γέροντας, αρκούνταν σε μία συνάντηση μαζί του, κρατώντας όμως την νοοτροπία τους περί της ζωής. Ήθελαν να συναντήσουν τον γέροντα για να το λένε στις παρέες τους και στους φίλους τους και τίποτα παραπάνω. Έφταιγε ο γέροντας Παΐσιος; Φυσικά όχι. Τι έφταιγε; Ο λογισμός αυτών που τον πλησιάζαν. Αυτό απέχει όμως από την ορθόδοξη πνευματικότητα.

Τελικά μας ενδιαφέρει εάν αυτό που ακούσαμε είναι ορθό, σωστό και πνευματικό; Ή εάν αυτός που ακούσαμε να το λέγει είναι ψηλά στην προσωπική μας «αξιολογική κλίμακα»; Η νοοτροπία αυτή μοιάζει και με κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει. Λέει ο διάκονος το «Μέτα φόβου Θεού…» και προσκαλεί τους πιστούς να κοινωνήσουν Χριστό. Κάποιοι χριστιανοί λοιπόν, επίτηδες, δεν πηγαίνουν να κοινωνήσουν από τον ιερέα αλλά θέλουν να κοινωνήσουν από τον Δεσπότη, ή εάν δεν είναι αρχιερατική Θεία Λειτουργία, πηγαίνουν στον ιερέα που θεωρούν αυτοί πιο άξιο και όχι στον άλλο που έχει «πέσει στα μάτια» τους. Αυτό όμως είναι βλασφημία. Είναι σαν να υποστηρίζουν, με την νοοτροπία αυτή, ότι άλλο Χριστό μεταδίδει ο Δεσπότης, άλλο Χριστό μεταδίδει ένας ηγούμενος, ή ένας ιερομόναχος ή ένας έγγαμος ιερέας. Άλλο Χριστό μεταδίδει από το Άγιο Ποτήριο ένας ιερέας που θεωρούμε ότι είναι άγιος και άλλο Χριστό μεταδίδει κάποιος αμαρτωλός κληρικός (κατά τον λογισμό μας).

Είναι σαν να υποστηρίζουν ότι σημασία έχει όχι το να πάρω τον Χριστό μέσα μου αλλά ποιος θα μου δώσει τον Χριστό! Όλα αυτά βεβαίως δείχνουν ότι βλέπουμε την χριστιανική ζωή πολύ ρηχά και επιπόλαια. Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τον νόημα της χριστιανικής πίστεως και το πνεύμα των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας οι οποίοι όλα αυτά τα έχουν πει και τα έχουν γράψει επανειλημμένως προσπαθώντας να μας απαγκιστρώσουν από τον ευσεβισμό και τους τύπους ώστε να δούμε επιτέλους την ουσία…

Πολύ σωστά κάποιος είπε ότι: «Η αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει το μακροχρόνιο χωρισμό, αλλά εκείνη που αντέχει τη μακροχρόνια οικειότητα».Το θέμα δηλαδή είναι να μην γίνει η μακροχρόνια οικειότητα το δηλητήριο της σχέσης μας με τον/την σύζυγό μας, με τους φίλους μας, με τον ιερέα της ενορίας μας, με τον πνευματικό μας. Διότι δυστυχώς αυτό συμβαίνει. Με την πάροδο του χρόνου, αντί να σεβόμαστε πιο πολύ ο ένας τον άλλο, αντί να αγαπούμε πιο βαθιά και αληθινά ο ένας τον άλλο…αφηνόμαστε στους κακούς λογισμούς. Παίρνουμε από την οικειότητα στην εξοικείωση, με αποτέλεσμα να απαξιώνουμε τον άλλο. Και όμως, ο άλλος δεν άλλαξε, είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν τον πρωτογνωρίσατε είχατε ενθουσιαστεί μαζί του(έναν μοναχό, έναν ιερέα, έναν φίλο, ένα συνεργάτη), ήσασταν ερωτευμένοι μαζί του/της (με την γυναίκα ή τον άνδρα σας). Τι άλλαξε; Ο λογισμός μας. Το πώς σκεφτόμαστε για τον άλλον…

Ο Θεός αδελφοί μου, μας έδωσε την ελευθερία της επιλογής. Μας έδωσε την ευθύνη για την ζωή μας. Και εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε. Καλούμαστε να μην αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις τόσο ρηχά και επιπόλαια. Καλούμαστε να διαχειριστούμε τα πάντα με σύνεση και διάκριση, να ζήσουμε όχι μερικώς αλλά πλήρως, όχι ψεύτικα αλλά αληθινά… Καλούμαστε να πετύχουμε τον σκοπό της δημιουργίας μας, ο οποίος δεν είναι η απόκτηση πραγμάτων, δεν είναι οι ατελείωτες και ανούσιες κοινωνικές γνωριμίες, δεν είναι οι πολλές σαρκικές εμπειρίες, δεν είναι η επαγγελματική καταξίωση ή η απόκτηση κύρους και το «κτίσιμο ενός καλού ονόματος». Όχι. Ο σκοπός της ζωής μας, δεν είναι άλλος παρά το να "κατακτήσουμε" και να κατακτηθούμε απ' την Αγάπη και το Φως, ότι κι αν μας στοιχίσει. Σκοπός της ζωής μας θα πρέπει να είναι να αγαπήσουμε την Αγάπη, να φωτιστούμε από το Φως της Χάρης του Θεού. Πως; Μέσα στην Εκκλησία. Μένοντας στην ταπείνωση… καλλιεργώντας την αγάπη προς όλους, έχοντας διάθεση διόρθωσης, μετάνοιας, βάζοντας καλούς λογισμούς για τους άλλους. Είθε αδελφοί μου και εμείς να τοποθετήσουμε ορθά τις προτεραιότητες της ζωής μας, με πρώτη και με διαφορά την σχέση μας με τον Θεό, μία σχέση αγάπης και όχι μισθαποδοσίας, μία σχέση Πατρός και τέκνου, που βάση της είναι η συγχωρετικότητα και η αμοιβαιότητα. Με βάση την σχέση μας με τον Θεό, θα καταφέρουμε να αναπτύξουμε υγιείς σχέσεις και με τους συνανθρώπους μας.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Πηγή: imverias.blogspot.gr

[Μαρία]

Η ευλογία του να σου ανοίγουν την καρδιά τους

«Δεν πρέπει, χωρίς ανάγκη να ανοίγεις στον άλλον την καρδιά σου. Μέσα σε χιλιάδες ίσως βρεις μόνο ένα, που θα μπορέσει να κρατήσει το μυστικό σου. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κρατάμε μέσα μας, πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα το κρατήσουν οι άλλοι;».

Στις διδαχές του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ αναφέρεται και η πιο πάνω, που φανερώνει αφενός μεν την ανάγκη που αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος να πει τον πόνο και τη χαρά της καρδιάς του, αφετέρου δε τη δυσκολία να βρει άνθρωπο κατάλληλο να το κάνει.

Το να ανοίγεις την καρδιά σου είναι πήδημα στο κενό. Δεν ξέρεις αν θα πέσεις σε αγκαλιά ή σε σκληρή πέτρα. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πώς θα δεχτεί το μυστικό σου ο άλλος. Το κάνεις με μια κρυφή ελπίδα ότι θα σε κατανοήσει, ότι θα το κρατήσει μεταξύ σας, ότι θα συμπορευτεί.

Βέβαια, η απομόνωση είναι θάνατος. Μόνος σηκώνεις το σταυρό, τη δυσκολία σου, και γίνεται πιο βαρύς. Δεν λέχθηκε τυχαία στην Παλαιά Διαθήκη το «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά και υψηλή, ισχύει δε ώσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον» (Παρ. 18,19) – δηλαδή «Αδελφός, όταν με αγάπη βοηθείται από τον αδελφό, είναι σαν την οχυρωμένη και απόρθητη πόλη, κτισμένη πάνω σε ψηλό μέρος. Είναι δε ισχυρή σαν το ασάλευτο ανάκτορο, που έχει θεμελιωθεί σε στερεό έδαφος».

Η Εκκλησία είναι στον κόσμο για να μας δείχνει τον ουρανό, δείχνοντάς μας πώς να ζήσουμε το παρόν. Το τώρα, η ζωή αυτή, δεν αντιμάχεται με το αιώνιο μέλλον, την αιώνια ζωή. Απεναντίας, την καθορίζει. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή, όπως και οι άγιοι Πατέρες, δεν έχουν αντιφάσεις ούτε αποσπασματικές αντιλήψεις περί ζωής· γιατί ο Παράδεισος ή η Κόλαση, ως καταστάσεις, βιώνονται από τώρα και προεκτείνονται στην αιωνιότητα.

Έτσι, αν η απουσία ανθρώπου που θα συμπορευτεί και θα γίνεται κοινωνός της ζωής μας είναι κόλαση ως απομόνωση, το αντίθετο γίνεται εμπειρία Παραδείσου. Όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε τέτοια εμπειρία, αφού όλοι αισθανόμαστε πληρότητα και χαρά, όταν έχουμε άνθρωπο που ακούει με την καρδιά του, ανοίγει την αγκαλιά του, κοινωνεί τη ζωή μας.

Ωστόσο, ο Χριστός είπε στην επί του Όρους ομιλία Του ότι «όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε κι εσείς» (Ματθ.7,12). Ο εγωκεντρικός άνθρωπος ζητά να παίρνει κι αν θέλει δίνει. Ο άνθρωπος της καρδιακής αγάπης θέλει να δίνει χωρίς να περιμένει να πάρει.

Στον κόσμο που ο ατομισμός κυριαρχεί, από την παιδική μέχρι τη γεροντική ηλικία, προσωπικά και συλλογικά, με αποτέλεσμα τη θλίψη και τη μιζέρια, η Εκκλησία μάς προτείνει την αγάπη, την κοινωνικότητα, τη συμπόρευση. Για να κυριαρχήσει η χαρά, η λεβεντιά και η ελευθερία στις καρδιές μας, όχι, βέβαια, χωρίς κόστος, μήτε ανώδυνα.

Ευλογημένοι όσοι διαλέγουν τα δύσκολα, το δρόμο των λίγων.

Όσοι μπορούν να γίνονται για κάποιους ανθρώπους οι μοναδικοί στους οποίους ανοίγουν την καρδιά τους.
Όσοι, όπως ο Χριστός, είναι στον κόσμο για να τον διακονούν και να ξαποστάνει.
Γιατί αυτοί θα βιώσουν τη χαρά του ουρανού από τώρα.


Πατήρ Αντρέα Αγαθοκλέους