πατέρας Ιωάννης Ρωμανίδης

Να μην επιδιώκουμε την ενάρετη ζωή για τον ανθρώπινο έπαινο, αλλά για τη σωτηρίας της ψυχής. (Μέγας Αντώνιος)

Moderator: inanm7

πατέρας Ιωάννης Ρωμανίδης

Unread postby inanm7 » Mon Aug 25, 2014 3:33 pm

Παρακάτω αναρτώ κείμενα τα οποία είχα αναρτήσει προ 5ετίας περίπου σε ανάλογο μ`αυτό ιστολόγιο. Είναι κείμενα του πατρός Ιωάννου Ρωμανίδη και είναι σημαντικά ως προς το περιεχόμενό τους και διακρίνονται για την αγιοπνευματική θεολογική τους εμβάνθυση.

"Αμαρτία και Ελευθερία" π. Ιωάννης Ρωμανίδης


Σας παρουσιάζω ομιλία του πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη που έγινε σε ένα συνέδριο την δεκαετία του 80`, απομαγνητοφωνημένη, η οποία έπεσε στα χέρια μου πρίν από περίπου 12 χρόνια.
Μέρα με τη μέρα θα προσθέτω τμήματα έως ότου ολοκληρωθεί. Είναι αρκετά μεγάλη, αλλά το αποτέλεσμα από αυτά που θα κερδίσουμε, είναι ως πρός το όφελός του μοναδικό.
Απολαύστε τον.




Κύριε Πρόεδρε,

Βουλευταί της Επικρατείας , αγαπητοί συνάδελφοι και σύνεδροι,

σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση αυτή που δίδετε την ευκαιρία να σας πω μερικές σκέψεις πάνω στο θέμα <<Αμαρτία-Ελευθερία>>. Ελπίζω να μπορούμε να παρακολουθούμε ο ένας τον άλλον εις το θέμα αυτό, το οποίο είναι πάρα πολύ σπουδαίο και έχουμε μπροστά μας δυο λέξεις: ελευθερία και αμαρτία, που είναι ιστορικά τουλάχιστον πάρα πολύ φορτισμένες λέξεις, με πάρα πολύ μεγάλη ιστορία μπλεγμένη και προπαντός εις τη νεοτέρα Ελλάδα από τα χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως ακόμα πιο φορτισμένοι οι όροι αυτοί. Και αυτό οφείλεται σε ορισμένα ιστορικά γεγονότα τα οποία εν περιλήψει μπορούμε να σχεδιάσουμε ως εξής: ότι εις την Αρχαία Εκκλησία υπήρχε μια ομοφωνία των Πατέρων της Εκκλησίας, που είναι καταπληκτική, επάνω σ`αυτά τα θέματα. Αυτά τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει ορισμένες έρευνες. Εκείνο που έχει καταδειχθή είναι ότι δεν υπάρχει διαφορά εις τους Πατέρας μεταξύ Λατινοφώνων και Ελληνοφώνων Ρωμαίων Πατέρων, με μια μοναδική εξαίρεση ή δυο εξαιρέσεις.
Εις την Ανατολή έχουμε τον Ωριγένη ο οποίος εις τα θέματα περί αποκαλύψεως και περί Αγίας Τριάδος ήταν άλλοτε λιγάκι στοχαστής, θα έλεγα τουλάχιστον για την εποχή του απόλυτα Ορθόδοξος. Εις τα θέματα περί ενσαρκώσεως έλεγε μερικές ανοησίες και εις τα κοσμολογικά θέματα αποδείχθηκε αιρετικός.
Εις την Δύση έχουμε τον Αυγουστίνο ο οποίος εις τα κοσμολογικά θέματα αποδείχθηκε οπαδός της ειδωλολατρικής κοσμολογίας, εις τα θέματα περί Αγίας Τριάδος τελείως στοχαστής και εκτός θέματος διότι δεν κατάλαβε πολλά πράγματα περί των αποφάσεων της Α' και Β΄Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος εις τα θέματα περί προπατορικού αμαρτήματος ευρέθη τελείως έξω από την Ορθόδοξη Παράδοση, όχι μόνο της Ελληνοφώνου αλλά και της Λατινοφώνου.
Αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία διότι εκείνο που καταδεικνύεται πλέον με την έρευνα από δυτικούς και ανατολικούς θεολόγους είναι ότι οι ουσιαστικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των Φράγκων και των Ρωμαίων κατά τον μεσαίωνα, γύρω από την διαμάχη περί Filioque και τις διάφορες διαμάχες περί Θείας Χάριτος και Ελευθερίας, όπου ήταν ο Αυγουστίνος στο επίκεντρο και της μιας διαμάχης και της άλλης, προκύπτει κάτι πολύ παράξενο: ότι αν και φέρεται ο Αυγουστίνος ως μαθητής με πνευματικό πατέρα τον Άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων, εκείνο που προκύπτει είναι ότι διαφορές μεταξύ του Αυγουστίνου και του Αμβροσίου είναι ακριβώς οι διαφορές μεταξύ των Ορθοδόξων και των Λατίνων. Σε πολλά θέματα και εις τα θέματα περί ελευθερίας και αμαρτίας, αλλά κυρίως εις το θέμα περί Αγίας Τριάδος και ενσαρκώσεως ο Αυγουστίνος έγινε ο μοναδικός θεολόγος των Φράγκων. Επί 3-4 αιώνες δεν ήξεραν κανένα άλλο πατέρα της Εκκλησίας, σε σημείο που οι ιστορικοί συζητούν αν ήξερε τουλάχιστον τον Γρηγόριο τον Διάδοχο. Ήξερε λιγάκι τον Ιλαρίωνα, είχε κάποια εξοικείωση με τον Κυπριανό, αλλά πολύ λίγα πράγματα. Είναι ένας θεολόγος ο οποίος χάραξε μια μοναδική γραμμή συην θεολογία διότι έμεινε σε όλη τη ζωή του πολύ επηρεασμένος από τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, διότι αυτός μέσω του νεοπλατωνισμού ήρθε στον χριστιανισμό και βεβαρυμένος από το μανιχα'ι'κό του παρελθόν. Αυτά τα δυο στοιχεία, ο νεοπλατωνισμός του και ο μανιχα'ι'σμός του του έδωσε μια κατεύθυνση εις τη θεολογία που διαμόρφωσε ολόκληρη τη Φραγκολατινική παράδοση του μεσαίωνος, που μας έπριξε το συκώτι τόσους αιώνες, εμάς τους Ανατολικούς Ορθοδόξους και μέχρι σήμερα η θεολογία του Αυγουστίνου εδέσποζε μέσα στην παπική Εκκλησία και τώρα υπάρχουν σημεία πολύ σοβαρά ότι έρχεται το τέλος της επικράτησης αυγουστινίων κατηγορημάτων εις την Δυτική θεολογία όχι μόνο μεταξύ των Προτεσταντών αλλά ακόμα και μεταξύ των παπικών θεολόγων. Αυτό βέβαια ανοίγει πλέον τον ορίζοντα εις τον διάλογο μεταξύ των διαφόρων εκκλησιών και μπορώ να πω, ότι οι ορθόδοξοι μπορούν να χαρούν ότι υπάρχει κάποιο φώς μπροστά στο πρόβλημα της ενότητος, όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και θεολογικά.


Στο θέμα συγκεκριμένα περί ελευθερίας και αμαρτίας, αντιμετωπίζουμε το θέμα του κύρους της Αγίας Γραφής, η οποία με τη μοντέρνα κριτική της Βίβλου, όπως ξέρετε, έχει πάρα πολύ κλονισθή. Ο λόγος είναι ότι εξαιτίας του Αυγουστίνου η δυτική αντίληψη περί θεοπνευστίας της Αγ. Γραφής και περί αποκαλύψεως ήταν τέτοια που η αποκάλυψη ταυτίσθηκε με την Αγ. Γραφή, και εφ`όσον η Αποκάλυψη ταυτίζεται με την Αγ. Γραφή σημαίνει ότι ο Θεός αποκαλύπτει εις τους ανθρώπους ρήματα και νοήματα. Οπότε η Αποκάλυψις ουσιαστικά είναι ρήματα και νοήματα που σημαίνει ότι υ ουσία της θεολογίας είναι ν`ασχολείται κανείς με νοήματα και ορολογία περί Θεού. Και πέραν των νοημάτων και των ρημάτων δεν υπάρχει άλλη αποκάλυψη. Οπότε σ`αυτόν τον κόσμο μένουμε με τα λόγια της Αγ. Γραφής και τίποτε παραπάνω.
Η δυτική θεολογία του Μεσαίωνος οδηγήθηκε πρός αυτή την κατεύθυνση και κατ`αυτόν τον τρόπο ταυτίσθηκε η Αγ. Γραφή με την αποκάλυψη, οπότε αποκάλυψη είναι τα λόγια της Αγ. Γραφής. Αυτό δημιούργησε τεράστια προβλήματα με την εμφάνηση της μοντέρνας επιστήμης και της μοντέρνας φιλοσοφίαςόπου πράγματα που περιγράφονται εις την Αγ. Γραφή δεν είναι πλέον αποδεκτά από την σημερινή επιστήμη, π.χ η κοσμολογία της Γενέσεως
συγκρινόμενη με την Βαβυλωνιακή κοσμολογία παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες. Μετά έχουμε και χρονολογία περί δημιουργίας του κόσμου. Όταν κανείς παίρνει την Π.Δ και υπολογίση πότε ο κόσμος δημιουργήθηκε, πότε ο άνθρωπος εμφανίστηκε στη γή, δεν μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερα από περίπου 6000-6500 χρόνια. Τώρα γνωρίζουμε ότι το σύμπαν είναι πολύ παλαιότερο από 6500 έτη διότι μέχρι πρίν από μερικούς μήνες βρέθηκε ένα καινούργιο άστρο που είναι 15 δισ. έτη φωτός μακριά από τη γή. Εάν υπολογίση κανείς ότι ο Ήλιος είναι 94 περίπου εκατομμύρια μίλια μακριά και θέλει περίπου 7 min για να φθάσει ένα φωτόνιο στη γή, ένα έτος φωτός πρέπει να υπολογισθή από το ............
Δηλ. αν ο Ήλιος είναι 94 εκατομ. μίλια μακριά, φαντασθείται τι είναι η απόσταση ενός έτους φωτός. Ακόμα και τα κομπιούτερ θα δυσκολευθούν να βγάλουν τέτοιους αριθμούς, οπότε ξέρουμε ότι ο κόσμος είναι τουλάχιστον 15 δισ. έτη φωτός ηλικία. Αυτό σημαίνει ότι η Αγ. Γραφή έχει πέσει τελείως έξω εις το θέμα της χρονολογίσεως του σύμπαντος, και το άλλο παράδοξο είναι εκείνο που τώρα βρήκαν και που μπορεί ένα χρόνο αργότερα να ανακαλύψουν κάτι το οποίο είναι 20 δισ έτη φωτός μακριά. Τώρα το πως προέρχονται απ`αυτά τα ουράνια σώματα δεν γνωρίζουμε, ούτε καν αν υπάρχουν ακόμα. Διότι το φώς που έρχεται τώρα έχει ξεκινήση πρίν από 15 δισ. έτη φωτός το ταξίδιγια να φθάσει στη γή . Οπότε οι αποστάσεις που υπάρχουν στην Αστρονομία είναι καταπληκτικές. Οπότε η Αγ. Γραφή εξ`απόψεως επιστημονικής είναι νάνος από γνώσεις.
Τώρα κατά τον 14ο αιώνα έγινε μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα διαμάχη μεταξύ του Αγ. Γρηγορίου Παλαμά και του Βαρλαάμ του Καλαβρού. Ο Βαρλαάμ υποστήριζε ότι η Αγ. Γραφή είναι πηγή επιστημονικών γνώσεων και ο Αγ. Γρηγόριος τον κορόϊδεψε διότι του επεσήμανε ότι υπάρχουν δύο αλήθειες. Υπάρχει η κτιστή αλήθεια και η άκτιστος. Η Αγ. Γραφή δεν είναι πηγή γνώσεων της κτιστής αλήθειας αλλά της ακτίστου, δηλ. της Αποκαλύψεως της ακτίστου δόξης του Θεού και δεν είναι εγχειρίδιον ούτε Ιατρικής, ούτε Αστρονομίας, ούτε.....κ.ο.κ. Είναι ένα βιβλίο το οποίο γράφθηκε μέσα στα πλαίσια των γνώσεων της εποχής εκείνης. Εκεί που η ΑΓ. Γραφή είναι αλάθητη και οδηγός εις την ζωή των ανθρώπων είναι στα θέματα περί καθάρσεως και Θεώσεως, που η Θέωσις είναι το θεμέλιον των γνώσεων του Θεού που είχαν οι Προφήται, οι Απόστολοι και οι Άγιοι της Εκκλησίας. Βάση αυτής της Θεωρίας της Θεώσεως μαθαίνουμε από τους έχοντας την εμπειρία αυτή ότι μεταξύ κτιστού και ακτίστου ουδεμία ομοιότης υπάρχει. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ο οποίος ήταν και πρόεδρος κατά την αρχή της Β΄Οικουμενικής Συνόδου, εις τους θεολογικούς του διαλόγους ενεντίον των ευνομιανών και πνευματομάχων της εποχής εκείνης, που καταδικάσθηκαν από την Β΄Οικ. Σύνοδο, επικαλείται όχι μόνο την Αγ. Γραφή εις την επιχειρηματολογία του εναντίων των αιρετικών αλλά και την προσωπική του εμπειρία της Θεοπτίας. Από την Αγ. Γραφή και την προσωπική του εμπειρία διορθώνει τον Πλάτωνα, ο οποίος είχε πεί <<θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι χαλεπόν>> και τον διορθώνει και λέει <<θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι αδυνατότερον>>.
Σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να εκφράση, ούτε και να νοήση τον Θεό. Αυτό είναι απόλυτα αδύνατον στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι αυτά που λέει ο Αυγουστίνος περί Αγ. Γραφής είναι μια σκέτη ανοησία. Τα λόγια της Γραφής, τα ρητά και τα νοήματα που χρησιμοποιούνται, δεν έχουν σκοπό να μεταφέρουν νοήματα και ρήματα που ταυτίζονται με την πραγματικότητα που λέγεται Θεός. Ο σκοπός των ρημάτων και νοημάτων είναι να οδηγήσουν τον άνθρωπο εις την κάθαρση, τον φωτισμό και στην Θέωση. Όπως διδάσκουν κυρίως οι ασκητικοί πατέρες, η γνώσις, η προφητεία και όπως λέει ο απόστολος Παύλος, τα πάντα καταργούνται και το μόνο πράγμα που μένει είναι η αγάπη, η οποία είναι η ελευθερία. Αυτό είναι ένα σκέλος αυτού του θέματος που θα έχουμε μπροστά μας σήμερα.


Το άλλο σκέλος είναι ότι εις την Αυγουστίνεια παράδοση εμφανίστηκε η αμαρτία υπό μίαν ηθικήν μορφήν, ενώ εις τους Πατέρες της Εκκλησίας έχει μορφή αρρώστειας και εμφανίζεται η εξάλειψις της αμαρτίας με μορφή θεραπείας. Οπότε έχουμε αρρώστεια έχουμε και θεραπεία. Η αμαρτία είναι μια αρρώστεια του ανθρώπου και δεν είναι απλώς η αταξία του ανθρώπου ο οποίος δεν υπακούει στον Θεό σαν ένας υποτακτικός. Διότι η αμαρτία δεν είναι πράξις και παράβασις των νόμων του κράτους, υπάρχουν δηλ. νόμοι, ένας παραβάτης παραβαίνει τον νόμο και πρέπει να τιμωρηθεί από το νόμο.
Ο Αυγουστίνος κατάλαβε την αμαρτία κατ`αυτό τον τρόπο, ότι δηλ. ο Θεός έδωσε εντολές, ο άνθρωπος παραβίασε την εντολή του Θεού και ανάλογα τιμωρήθηκε. Έπειτα όλες οι διδασκαλίες του Αυγουστίνου περί απολύτου προορισμού, περί κολάσεως, περί παραδείσου βασίστηκαν σ`αυτές τις αντιλήψεις που είχε, τις δικανικές περί πτώσεως του ανθρώπου και περί αμαρτίας, εν συνδυασμό με τη νεοπλατωνική του αντίληψη περί παραδείσου.
Εισήγαγε εις τον Χριστιανισμόν την ιδέα ότι η κόλασις είναι τα καταχθόνια, κάτω από τη γη που πάνε οι άνθρωποι για να τιμωρηθούν, ο δε παράδεισος είναι το διάστημα, διότι εκείνα τα χρόνια πιστεύανε ότι τα αμετάβλητα είναι τα πέραν των ουρανίων σωμάτων που δεν υπάρχει κίνησις και δεν υπάρχει εξέλιξις και ότι επί της γής υπάρχει ο τόπος της δοκιμασίας ώστε αν είμαστε καλά παιδιά να πάμε στον παράδεισο, υπεράνω των αστέρων και του ουρανού, ενώ αν είμαστε κακά παιδιά θα πάμε κάτω στη από τη γή, για να τιμωρηθούμε εις τα καταχθόνια. Οι αντιλήψεις του Αυγουστίνου οι κοσμολογικές είναι τελείως ειδωλολατρικές παρμένες από τους αρχαίους φιλοσόφους και τους ειδωλολάτρες και γενικά από τον αρχαίο δυσειδαιμονικό κόσμο. Εξ αιτίας του Αυγουστίνου, η θεολογία του οποίου ταυτίσθηκε με τους Φράγκους, όταν ήρθε η μοντέρνα επιστήμη και ήταν ανάγκη να αντιμετωπίσουν τις εξελίξεις εις την μοντέρνα γνώση κατά την εποχή του Γαλιλαίου, η φραγκική εκκλησία συνέχεια συγκρουόταν με την εξέλιξη της επιστήμης και γνωρίζουμε πως εξελίχθηκε αυτή η διαμάχη. Ο Γαλιλαίος έπρεπε να αρνηθεί αυτά που έβλεπε από το τηλεσκόπιο διότι εφοβείτο ότι θα τον θανατώσουν, εάν δεν ακολουθούσε τον Αριστοτέλη, ο οποίος ήταν ο δογματικός οδηγός στις θετικές επιστήμες. Όλοι, λοιπόν, οι άνθρωποι εις την Δύση που ακολούθησαν το δρόμο της επιστημονικής έρευνας, ορισμένες φορές εκινδύνευαν με αυτά που έβρισκαν διότι ήταν αντίθετα με τον Αριστοτέλη, ο οποίος ήταν και αυτός θεόπνευστος τότε για τους Φράγκους. Αντίθετα με τις αντιλήψεις του Αυγουστίνου περί παραδείσου και κολάσεως, εις τους άλλους Πατέρες της Εκκλησίας όχι μόνο της Ανατολής αλλά και της Δύσης, η κόλαση και ο Παράδεισος είναι το ίδιο πράγμα. Δεν υπάρχει καμμιά διαφορά. Διότι ο παράδεισος είναι η Θεοπτία. Όταν ο άνθρωπος βλέπει τη δόξα του Θεού με ανιδιοτελή αγάπη, βλέπει το Θεό ως παράδεισο, δηλ. αυτός είναι ο παράδεισος. Η ίδια αυτή θεοπτία από έναν ιδιοτελή άνθρωπο ο οποίος δεν έχει μάθει ν`αγαπά και ο οποίος δεν έχει φθάσει στην αγάπη η οποία <<ου ζητεί τα εαυτής>> και αυτός βλέπει τη δόξα του Θεού, αλλά την βλέπει ως <<πύρ αιώνιον>>, <<σκότος εξώτερον>>.
Γι`αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κοροϊδεύει τον Βαρλαάμ, διότι τι λές αποφατική θεολογία; Ο μεγαλύτερος αποφατικός θεολόγος είναι ο διάβολος διότι βλέπει τη δόξα του Θεού και ως σκότος και ως πύρ. Σκότος- πύρ είναι αντιθέσεις διότι αναφέρονται εις τον Θεόν ο οποίος είναι απερίγραπτος, γι`αυτό και οι Πατέρες χρησιμοποιούν αντιθέσεις όταν μιλάνε για τον Θεό, τον λένε φώς αλλά είναι και γνόφος. Διότι ούτε φώς είναι, ούτε γνόφος είναι διότι υπερβαίνει όλα τα κατηγορήματα της ανθρώπινης σκέψεως, γι`αυτό και δεν υπάρχει νόημα και ρήμα που μπορεί να μεταφέρει στον άνθρωπο την πραγματικότητα του Θεού.


Γι`αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κοροϊδεύει τον Βαρλαάμ, διότι τι λές αποφατική θεολογία; Ο μεγαλύτερος αποφατικός θεολόγος είναι ο διάβολος διότι βλέπει τη δόξα του Θεού και ως σκότος και ως πύρ.


Όπως θα διαπιστώσατε στη πρώτη φάση υπάρχει μια ασυναρτησία. Έγραψα το κείμενο ως έχει, από το χειρόγραφο που μου έδωσαν. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για λάθος.
Πάντως νόημα μπορεί να βγεί. Είναι σα να λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στον Βαρλαάμ: Τι μιλάς εσύ για αποφατική θεολογία; Τι ξέρεις εσύ;

Μάλιστα στο "Υπέρ των Ιερώς Ησυχαζόντων" 2ο λόγο του Αγίου και 49η παράγραφο λέγονται τα εξής:
(Μετάφραση) Αλλά πως συνάγει ο αντιλέγων εις ημάς (τον Βαρλαάμ εννοεί) ότι δεν υπάρχει όρασις υπεράνω όλων των νοερών ενεργειών; <<Επειδή>>, λέγει, <<δεν υπάρχει τίποτε υψηλότερον της αφαιρετικής θεολογίας>>. Άλλο όμως είναι, ώ θαυμάσιε, θεωρία και άλλο Θεολογία, επειδή ούτε το να ομιλής περί Θεού και το να κατέχης και βλέπης τον Θεόν είναι το ίδιον. Διότι λόγος είναι και η αποφατική θεολογία, υπάρχουν δε και υπέρ λογον θεωρίαι, και τούτο έδειξεν ο λαβών την αποκάλυψην των αρρήτων ( ο Απόστολος Παύλος δηλ.).

Παρακάτω ο Άγιος κάνει λόγο για το ακατάληπτον του Θεού και για την πραγματική σημασία της έννοιας αποφατική θεολογία.

Αυτό νομίζω ότι είναι το νόημα της παραπάνω φράσης.


Επίσης στον Αυγουστίνο δεν υπήρχε η αντίληψις περί φωτισμού και Θεώσεως διότι αυτός εξέλαβε τον προορισμό του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας που ήταν η ευδαιμονία, η ικανοποίησις όλων των επιθυμιών του ανθρώπου. Εκήρυττε δηλ. μαζί με τους σχολαστικούς του μεσαίωνος ένα είδος θρησκευτικού καπιταλισμού, ότι το κέρδος δηλ. είναι η ευδαιμονία και η ευτυχία που δεν μπορεί ν`αποκτηθή από τα εγκόσμια πράγματα, αλλά από τον ίδιο τον Θεό όταν ο άνθρωπος κατέχει την θεοπτία που σημαίνει ικανοποίηση όλων των επιθυμιών. Ώστε εις τον Αυγουστίνο δεν υπάρχει η μεταμόρφωσις της προσωπικότητος του ανθρώπου, η προσωπικότης μένει η ίδια διότι ο άνθρωπος ζητά την ευτυχία του και εκείνο που του δίδει ο θεός είναι η ικανοποίηση της ορέξεώς του δια ευδαιμονία και ευτυχία.
Δεν υπάρχει στον Αυγουστίνο η διδασκαλία περί αγάπης η οποία <<ου ζητεί τα εαυτής>>. Υπάρχει η ικανοποίησις της ιδιοτελούς αγάπης του ανθρώπου. Ο Αυγουστίνος ιδέα δεν είχε περί φωτισμού και Θεώσεως. Σ`αυτά τα θέματα ήταν τελείως εκτός θέματος διότι είχε ακολουθήσει τον δρόμο των πλατωνικών. Οι Φράγκοι τον αντέγραψαν, τον διάβασαν και μπήκε στην θεολογία όλη η πνευματικότις και η ευσέβεια του Αυγουστίνου μέχρι την μοντέρνα εποχή. Και εμφανίζεται σήμερα η μοντέρνα βιολογία, ανθρωπολογία, ψυχιατρική κ.λ.π και τινάζουν όλα αυτά στον αέρα διότι είναι άσχετα με τη σημερινή πρόοδο στις διάφορες επιστήμες, όπου και η παπική εκκλησία αντιμετωπίζει πάρα πολλά σοβαρά προβλήματα εξ αιτίας αυτών των εξελίξεων.
Τώρα, εάν η Ορθόδοξος πίστη είχε εμφανιστεί τον 19ο ή 20ο αι. θα θεωρείτο, κατά τη γνώμη μου, αναπόσπαστον μέρος των θετικών επιστημών χωρίς καμμία σχέση με τις θεωρητικές επιστήμες. Αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο για έναν μοντέρνο ορθόδοξο της Ελλάδος ή της Ρωσίας να καταλάβη, δι`ορισμένους ιστορικούς λόγους. Διότι η γνήσια Ορθόδοξος Παράδοση είχε διασωθεί όλο τον μεσαίωνα, παρόλες τις επιθέσεις από το Ισλάμ και από τους Φράγκους και μπήκαμε στην Τουρκοκρατία με την Πατερική Παράδοση ακέραια και ανέπαφη. Η ουσία αυτής της παραδόσεως ήταν η ασκητική παράδοσις των Πατέρων που είχε διατηρηθή μέσω των αιώνων κυρίως στα μοναστήρια και κυρίως μετά τον Συμεών τον νέο Θεολόγο, ο οποίος είχε κάνει μια τεράστια επανάσταση στην εποχή του κάτι που πρέπει να γίνει και σήμερα. Εξ`αιτίας του Συμεών του νέου Θεολόγου η Βιβλική ανθρωπολογία διασώθηκε και πέρασε στις μελλοντικές γενεές, τη συνέχισαν οι λεγόμενοι Ησυχασταί, οι οποίοι βέβαια δεν είναι φαινόμενο του 13ου αι., διότι η ίδια η Αγ. Γραφή, οι Προφήτες της Π.Δ, οι απόστολοι της Κ.Δ είναι Ησυχασταί, καθώς και όλη η Αποστολική περίοδος είναι Ησυχασμός και αυτή η παράδοσις συνεχίζεται μέσω όλων των Πατέρων της Εκκλησίας, γι`αυτό είναι διαστροφή της ιστορικής πραγματικότητος να μιλάμε για μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας και να τους χωρίζουμε από τους νηπτικούς Πατέρες και να λέμε ότι αυτοί ήταν κάτι διαφορετικό από τους άλλους.
Όλοι οι Πατέρες ήταν νηπτικοί, ήταν ασκητικοί και ακόμα όταν ο Απ. Παύλος λέει <<νήφετε εν Κυρίω>> δεν εννοεί μόνο μερικούς καλόγερους, εννοεί όλους τους Χριστιανούς. Διαβάζοντας σήμερα τον απ. Παύλο και την
Αγ. Γραφή έχει πλέον αποδειχθή ότι αυτή η ασκητική παράδοσις είναι η ουσία της Αγ. Γραφής.
Παραδόξως εις τους διαλόγους σήμερα, εις το θέμα περί καθάρσεως, φωτισμού και Θεώσεως -δοξασμού δηλ.- έχουμε κάνει άλματα συμφωνίας , με ποιούς νομίζετε; Με τους Λουθηρανούς. Και ποιός θα περίμενε πρίν από μερικά χρόνια ότι θα ήταν δυνατόν με τους Λουθηρανούς να συμφωνήσουμε στο θέμα κάθαρσις, φωτισμός, θέωσις. Έχουν γίνει κείμενα στα οποία Ορθόδοξοι και Λουθηρανοί συμφωνούν πάνω στο θέμα αυτό και αυτό που έλεγε ο Λούθηρος "δικαίωσις δια της πίστεως" οι Λουθηρανοί δέχονται πλέον ότι αυτό εννοούσε ο Λούθηρος - θα έπρεπε κατά πάσα πιθανότητα να εννοεί διότι δεν είναι ολοκληρωμένη η σκέψη του- και έχουν δεχθεί πλέον ότι η δικαίωσις δια της πίστεως είναι η κατάστασις του φωτισμού και η τελειοποίησις αυτής της δικαίωσις είναι η κατάστασις της Θεώσεως ή του δοξασμού ή της οράσεως της δόξης του Θεού εν Χριστώ. Και έχουν δεχθεί ότι αυτή την εμπειρία, πράγματι την είχαν πολλοί άγιοι της Εκκλησίας και Πατέρες και έτσι έχει ανοιχθή ο δρόμος για τελέσφορο συνεννόηση στον δυτικό κόσμο.

Ένα άλλο ουσιαστικό θέμα που μας απασχολεί είναι το εξής χωρίο: <<καί το Πνεύμα το Άγιον οδηγήσει υμάς εις πάσαν τήν αλήθειαν>>. Εις την Αυγουστίνειο παράδοση ο Αυγουστίνος ερμήνευεσε το χωρίο του Ιωάννου ως εξής: ότι όχι μόνο το άτομο οδηγείται εις πάσαν την αλήθειαν αλλά και η Εκκλησία σιγά-σιγά. Ενώ για τους Πατέρες οι Απόστολοι οδηγήθηκαν <<εις πάσαν τήν αλήθειαν>> την ημέρα της Πεντηκοστής όταν ολοκληρώνεται πλέον η αποκάλυψις και δεν υπάρχει τίποτε παραπέρα από την Πεντηκοστή, καθένας που φθάνει στη Θέωση οδηγείται εις πάσαν την αλήθειαν διότι μετέχει στην εμπειρία της θεώσεως της Πεντηκοστής. Αυτό σημαίνει ότι το έργο των θεολόγων της Εκκλησίας δεν είναι να βελτιώνουν ή να εμβαθύνουν
εις την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως νομίζουν οι παπικοί και ορισμένοι Προτεστάντες, αλλά είναι κάτι πολύ διαφορετικό και αυτό μας φέρνει εις την ουσία του τι είναι η αμαρτία και τι ελευθερία κατά την Εκκλησία. Διότι αμαρτία-ελευθερία, φωτισμός και θέωση είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα για την Ορθ. Εκκλ.

Πρίν από 2 χρόνια έκανα μια εισήγηση εις το Στρασβούργο για τον φυσικό νόμο και ήταν διάφοροι θεολόγοι, όπου έκανα ανάπτυξη των Ιερών Λειψάνων κατά την Ορθ. Εκκλ., περί φωτισμού, θεώσεως. Είχε ορισθεί ως αντίλαλος σε μένα ένας μεθοδιστής. Εγώ θα έκανα την εισήγηση και μετά αυτός θα ηγείτο της συζητήσεως. Υπήρχαν και άλλες εισηγήσεις καθολικών, προτεσταντών και εγώ περίμενα αυτός (ο μεθοδιστής) τι θα πεί γι`αυτά που είχα πεί πρίν από 20 χρόνια περί των ιερών λειψάνων. Λοιπόν σηκώθηκε ως μεθοδιστής και λέει:νομίζω ότι ένας μεθοδιστής δεν μπορεί να διαφωνήσει σε τίποτα. Αυτή ήταν η απάντηση και μετά επήλθε μια συζήτησις και τι αποκαλύφθηκε; Ότι ο πατέρας των Μεθοδιστών ο Ουέσλευ όχι μόνο διάβαζε τους Πατέρες της Εκκλησίας αλλά διάβαζε κυρίως τους ασκητικούς πατέρεςκαι κυρίως τον Μακάριο τον Αιγύπτιο. Ήταν η αγάπη του Ουέσλευ δηλ. και υπάρχει ολόκληρος παράταξις των Προτεσταντών οι μεθοδιστές, οι βαπτιστές οι οποίοι έχουν ένα προσανατολισμό πρός αυτή τη κατεύθυνσιν.
Εις ένα ταξίδι πρόσφατα στη Ρωσία είχαμε μια συνάντηση για εκκλησιολογικά θέματα και συνάντησα ένα βαπτιστή από το .......... της Αμερικής ο οποίος μου υποσχέθηκε να μου στείλει ένα έργο ενός μεγάλου θεολόγου της Βαπτιστικής παραδόσεως. Με ποιό θέμα νομίζετε; Νοερά προσευχή! Προσευχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά, ο οποίος το έγραψε χωρίς να γνωρίζει την Ορθόδοξη Παράδοση, και είναι του περασμένου αιώνος. Οπότε βρίσκει κανείς κάτι παράξενα μαργαριτάρια εις τους Δυτικούς χριστιανούς, που σημαίνει ότι το Πνεύμα το Άγιον κάτι κάνει και σ`αυτούς, όχι μόνο σε μας.

Στην Πατερική Παράδοση η αμαρτία δεν είναι μια ενοχή κληρονομική από τον Αδάμ και την Εύα όπως δίδασκε ο Αυγουστίνος. Η ουσία του προπατορικού αμαρτήματος είναι ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο με δύο κέντρα της προσωπικότητός του.
α) Το ένα κέντρο είναι το νευρικό σύστημα. Επικεφαλής του νευρικού συστήματος είναι ο εγκέφαλος, η φαιά ουσία, που συνδέεται με όλο το νευρικό σύστημα του ανθρώπου και κατευθύνει τις σχέσεις του ανθρώπου πρός το έξω του εαυτού του. Υπάρχει και το κυτταρικό σύστημα και γνωρίζουμε από τους βιολόγους ότι αποτελεί ολόκληρο σύστημα, σαν κομπιούτερ δηλ. της κυτταρικής μνήμης. Έχουμε το D.N.A έχουμε το R.N.A που δίνει κατευθύνσεις στο D.N.A και έτσι ολόκληρο το σώμα του ανθρώπου αποτελείται από εκατομμύρια κύτταρα που παραδόξος δεν διαφέρει το ένα από το άλλο, δηλ. όλα τα κύτταρα είναι ακριβώς τα ίδια. Αυτά τα κύτταρα αλλάζουν κάθε 7 μήνες, τα κύτταρα των οστών κάθε 7 χρόνια με μια μόνη διαφορά, ότι τα κύτταρα των αδένων δεν αλλάζουν, απλώς πεθαίνουν. Τώρα οι γεροντολόγοι, μια καινούρια επιστήμη, βρήκαν ότι το γήρας οφείλεται εις το ότι εις τους αδένες δεν γίνεται ανανέωσις των κυττάρων όπως γίνεται στο υπόλοιπο μέρος του σώματος και αυτή είναι η αιτία του γήρατος. Απεδείχθηκε τελικά ότι το γήρας είναι αρρώστεια, δεν είναι φυσιολογικό στον άνθρωπο να γερνάει και πάνω σ`αυτό έχουν κάνει σπουδαία πειράματα. Κόβουν κομμάτια από τους αδένες των ζώων και τα καταψύχουν. Υπολογίζουν τα έτη ζωής ενός ζώου π.χ 15 χρόνια και έπειτα από 10 χρόνια βγάζουν τους αδένες από την κατάψυξη και τους ράβουν στα ίδια ζώα με αποτέλεσμα να επιμηκείνουν τη ζωή των ζώων αυτών κατά 30-50%. Δηλ. έχει αποδειχθεί ότι το γήρας είναι αρρώστεια και συζητούν τώρα οι γεροντολόγοι αν τελικά και ο θάνατος είναι αρρώστεια. Τώρα, απ`αυτή την εξέλιξη έχουμε ένα παράξενο φαινόμενο, ότι η διανόησις του ανθρώπου ν`ασχολείται με αφηρημένες έννοιες δεν οφείλεται στην ύπαρξη πνευματικής ψυχής που πιστεύουν οι φιλόσοφοι, διότι το ίδιο κυτταρικό σύστημα του ανθρώπου ασχολείται με όλα τα περίπλοκα νοήματα με τα οποία ασχολείται το ανθρώπινο πνεύμα. Οπότε τα παλιά επιχειρήματα περί υπάρξεως αϋλου ψυχής, των Πλατωνικών και των Αριστοτελικοφράγκων θεολόγων, πάνε περίπατο. Δεν μπορούν πλέον ν`αποδείξουν την αθανασία της ψυχής από αυτού του είδους φιλοσοφικά επιχειρήματα, διότι σήμερα μαθαίνουμε και τα κομπιούτερ να σκέφτονται, που σημαίνει ότι τα παλιά μεταφυσικά θεμέλια της δυτικής θεολογίας έχουν καταστραφεί πλέον. Το παράδοξο είναι ότι στην Ορθόδοξη Παράδοση των Πατέρων η μεταφυσική δεν υπάρχει. Διότι όταν κάποιος λέει <<Θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι αδυνατώτερον>>, εφ`όσον ο άνθρωπος δεν μπορεί να συλλάβει τον Θεό με τη διάνοιά του, τι μεταφυσική μπορεί να υπάρχει; Τι χρειάζεται η μεταφυσική; Διότι στην εμπειρία της Θεώσεως ο θεούμενος έχει εμπειρία ενός ακτίστου Θεού, ο οποίος δεν έχει καμμία ομοιότητα με τα κτίσματα. Αυτό σημαίνει ότι οι αφηρημένες έννοιες που έχει ο άνθρωπος από τα κτίσματα δεν μπορούν ν`αποδοθούν και να εφαρμοσθούν εις τον Θεόν. Οπότε η παλαιά αφελής πεποίθηση ότι υπάρχουν τα "καθ`όλου", δηλ. τα αρχέτυπα αυτών των κτισμάτων, πήγε περίπατο. Η διδασκαλία δηλ. του Πλάτωνος που ακολούθησαν οι νεοπλατωνικοί, ο Αυγουστίνος και όλη η Φραγκική παράδοση έπεσε έξω.
Αν τα αρχέτυπα είναι αμετάβλητα τότε και τα κτιστά είδη πρέπει να είναι. Αυτό δεν συμβαίνει αφού η επιστήμη έχει διαπιστώσει (παλαιοντολόγοι, ανθρωπολόγοι) εξέλιξη στη κτίση.
Λοιπόν, οι μόνοι σήμερα που υποστηρίζουν την μεταφυσική είναι κάτι θεολόγοι και φιλόσοφοι της παπικής εκκλησίας που τους συνοδεύουν και κάποιοι Αγγλικανοί. Μεταξύ των άλλων δεν υπάρχουν πλέον οπαδοί της μεταφυσικής. Υπάρχουν διδάσκαλοι της μεταφυσικής από ιστορικής απόψεως, αλλά οπαδοί δεν υπάρχουν πλέον. Υπάρχουν μόνο εις την Ελλάδα!!!

Διότι είναι πατριώτες οι Έλληνες και πρέπει ν`ακολουθήσουν τους αρχαίους ημών προγόνους!!! Εφ`όσον ο Αριστοτέλης διδάσκει τέτοια πράγματα, δεν μπορούμε παρά ν`ακολουθήσουμε τη διδασκαλία τους. Παρότι έχουν καταδικασθεί επίσημα από τους πατέρες της Εκκλησίας την Κυριακή της Ορθοδοξίας, όποιος δέχεται τα είδη του Πλάτωνος ως πραγματικότητες είναι αφορισμένος από την Εκκλησία.

Τώρα, ερχόμαστε εις την ανθρωπολογία. Οι πατέρες της Εκκλησίας λένε ότι όχι μόνο η ψυχή είναι σώμα, υλική δηλ. αλλά και οι άγγελοι! Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: εν συγκρίσει με τα ορατά οι άγγελοι είναι ασώματοι. Γιατί λέμε ασώματους τους αγγάλους; Διότι είναι αόρατοι. Εν συγκρίσει με τον Θεό είναι παχύ ύλη. Ο μόνος φύσει αθάνατος είναι ο Θεός, ούτε οι άγγελοι, ούτε η ψυχή.
Εις την Πλατωνική παράδοση και εις αυτή του Αυγουστίνου υπάρχει παραλληλισμός μεταξύ Θεού και ψυχής διότι και τα δύο είναι άϋλα. Ενώ στην πατερική παράδοση είναι απορριπτέα η σύγκρισις μεταξύ της ψυχής και του Θεού. Ο άνθρωπος έχει το νευρικό του σύστημα που συγκεντρώνεται εις την σπονδυλική στήλη με επικεφαλής το μυαλό, και όλο το σώμα έχει νεύρα με μια πολύπλοκη συγκοινωνία μεταξύ όλων των μερών του σώματος με τον εγκέφαλο. Η σπονδυλική στήλη είναι το κέντρο αυτού του νευρικού συστήματος. Οι Ρώσοι βρήκαν στην σπονδυλική στήλη μια καρδιά. Όταν κάποιος σπάσει την σπονδυλική στήλη αυτομάτως το κάτω μέρος του σώματος είναι πλέον παράλυτο. Οι Ρώσοι ερεύνησαν το θέμα αυτό και βρήκαν ότι το υγρό που κυκλοφορεί μέσα στη σπονδυλική στήλη, μπορεί και κυκλοφορεί επειδή εκεί μέσα υπάρχει μια τρόμπα, που είναι ένα είδους καρδιάς χάρη στην οποία γίνεται η κυκλοφορία. Όταν κανείς σπάει την σπονδυλική στήλη διακόπτεται η κυκλοφορία στο κάτω τμήμα του σώματος γι`αυτό και παραλύει. Τώρα, υπάρχει ελπίδα ότι θα μπορέσει ο άνθρωπος να αποκατασταθεί στην αρχική του υγεία εάν βρεθεί τρόπος να δουλέψει αυτή η καρδιά της σπονδυλικής στήλης. Λοιπόν, εδώ έχουμε έναν προσανατολισμό, το νευρικό σύστημα που είναι το κέντρο της διανοήσεως του ανθρώπου.

β) Μετά υπάρχει η καρδιά του ανθρώπου. Κατά τους Εβραίους της Π.Δ, δηλ. κατά τους Προφήτες και τους Πατέρες της Εκκλησίας, το πνευματικό κέντρο της ζωής του ανθρώπου είναι η καρδιά, ενώ το διανοητικό κέντρο είναι ο εγκέφαλος. Οπότε ο ένας λέγεται διάνοια και λόγος, ο άλλος λέγεται καρδιά ή πνεύμα του ανθρώπου, γι`αυτό και ο Απ. Παύλος λέει ότι <<Το Πνεύμα του Θεού συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού>>. Αυτό πλέον θέλει μια ειδική ερμηνεία, όπου είναι το κλειδί της Ορθοδόξου διδασκαλίας περί αμαρτίας και ελευθερίας. Ο άνθρωπος έχει πλασθεί για να βρίσκεται σε κατάσταση φωτισμού ή θεώσεως.
Εδώ έχουμε ένα ιστορικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε πρίν προχωρήσουμε. Υπάρχει ιστορία περί δημιουργίας του ανθρώπου στη Γένεση. Έχουμε πατερική ερμηνεία αυτού του κεφαλαίου της δημιουργίας, της πτώσεως κ.ο.κ. Εις την πατερική θεολογία υπάρχουν δύο ερμηνείες της πτώσεως. Η μια ερμηνεία που επικρατεί εις την Αντιόχεια είναι ότι ο άνθρωπος όταν πλάσθηκε, ο Θεός τον έβαλε σε κατάσταση φωτισμού και έτσι έπεσε από τον φωτισμό. Στην Καππαδοκία, Αλεξάνδρεια και σε άλλα μέρη της αρχαίας Εκκλησίας υπάρχει η παράδοσις ότι ο άνθρωπος ευρίσκετο στην κατάσταση της θεώσεως.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας περιγράφει και τις δύο απόψεις και δεν λαμβάνει καμμία θέση στο θέμα. Αφήνει στον αναγνώστη να επιλέξει όποιο θέλει. Δεν έχει σημασία ποιά άποψη θα επιλέξει, διότι ουσιαστικά οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονταν για τους πρωτοπλάστους ακριβώς πότε δημιουργήθηκαν, πως δημιουργήθηκαν, σε τι κατάσταση ευρίσκοντο κ.λ.π. Αλλά τι κάνανε; Έπαιρναν την παρούσα εμπειρία του φωτισμού και της θεώσεως και βάση αυτής έκαναν ερμηνεία της Π.Δ. Δηλαδή γνώριζαν αυτή την εμπειρία του φωτισμού και από τους Προφήτες και από την Κ.Δ αλλά κυρίως από την προσωπική τους εμπειρία, διότι είχαν πνευματικό πατέρα εις κατάσταση φωτισμού ο οποίος ίσως ταξίδευε κάπου-κάπου σε κατάσταση θεώσεως. Αυτός από την προσωπική του εμπειρία είχε τα πνευματικά τέκνα και τους οδηγούσε από τους προφήτες της Π.Δ και τους Αποστόλους, και έτσι έκαναν σωστή ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Διότι για να κάνεις σωστή ερμηνεία σε οποιοδήποτε βιβλίο πρέπει να έχεις την ίδια εμπειρία. Εάν π.χ
πάρουμε ένα βιβλίο χειρουργικής και το δώσουμε στον χασάπη θα μπορεί να κάνει χειρουργικές επεμβάσεις; Όχι. Ποιός ερμηνεύει ένα βιβλίο χειρουργικής; Οι χειρούργοι. Δεν μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Το ίδιο γίνεται με την Αστρονομία, την Βιολογία, την Χημεία και με όλες τις επιστήμες. Οπότε εξ αυτής της απόψεως ποιός θα κάνει σωστή ερμηνεία της Αγ. Γραφής περί φωτισμού και θεώσεως; Εκείνος που δεν έχει ιδέα περί φωτισμού και θεώσεως; Ή εκείνος που βρίσκεται σε κατάσταση φωτισμού και ξέρει τι είναι αυτός ο φωτισμός; Ώστε αυτό σημαίνει ότι για τους Πατέρες της Εκκλησίας η Αγία Γραφή είναι ακριβώς ότι είναι ένα εγχειρίδιο χειρουργικής για τον χειρούργο, βιολογίας για τον βιολόγο κ.ο.κ. Δεν είναι η Αγ. Γραφή ένα βιβλίο που απλώς θα το πάρεις και θα φαντάζεσαι ότι έρχεται το Άγ. Πνεύμα για να σε φωτίσει ώστε να το διαβάσεις σωστά. Θυμάμαι όταν ήρθα στην Ελλάδα με κάλεσαν να πάω σε κύκλο Αγ. Γραφής, κάποιος διάβαζε ένα χωρίο και έλεγε ο καθένας τι να σημαίνει άραγε αυτό το κομμάτι. Ο καθένας έλεγε τη βλακεία του. Φαντασθήτε τώρα να είχαμε ένα βιβλίο χημείας, ή χειρουργικής και να το διαβάζαμε χωρίς να έχουμε χειρούργο παρών ή βιολόγο και να το εξηγούμε χωρίς να έχουμε δεί ποτέ μικρόβιο, ένα κύτταρο! Γι`αυτό και οι Πατέρες λένε ο μόνος ο οποίος μπορεί να ερμηνεύσει σωστά την Αγ. Γραφή είναι εκείνος ο οποίος έχει την ίδια εμπειρία με τους Αποστόλους και τους Προφήτες.Όχι ο οποιοσδήποτε.

Το παράξενο είναι ότι αυτά τα πράγματα βέβαια οι Προτεστάντες δεν τα ήξεραν, διότι προήλθαν από την παράδοση του Αυγουστίνου και των σχολαστικών της Δύσεως. Μετά με έναν τρόπο διαλογικό, σιγά-σιγά βγήκαν από τον βούρκο των κατηγορημάτων της θεολογίας και ερμηνευτικής Αυγουστίνου, Θωμά Ακινάτη, Φράγκων κ.ο.κ, και έχουμε την μοντέρνα βιβλική κριτική. Και άρχισαν οι Προτεστάντες πρώτα τη βιβλική κριτική και έκαναν σπαράλια την Αγ. Γραφή όπως κάνουν οι δικοί μας σήμερα σπαράλια την Αγ. Γραφή. Μετά έψαχναν να βρούνε κλειδιά για την ερμηνεία της Αγ. Γραφής. Οπότε τώρα εις τον διάλογο αρχίζουν και βλέπουν ότι η Αγ. Γραφή δεν είναι θεόπνευστος, αλλά είναι θεόπνευστος. Όπως ένα βιβλίο περί αστρονομίας είναι αστρόπνευστο, αλλά αν δεν το διαβάζει ο αστρονόμος δεν είναι αστρόπνευστο, διότι διαβάζει εκείνος που βλέπει τα άστρα. Ένα βιβλίο χειρουργικής είναι χειρουργικόπνευστο αλλά στα χέρια ενός κομπογιαννίτη είναι ένα βιβλίο θανάτου. Στα χέρια ενός χειρούργου είναι χειρουργικόπνευστο. Έτσι και η Αγ. Γραφή εις τα χέρια ενός θεοπνεύστου ο οποίος έχει κατάσταση φωτισμού ή θεώσεως είναι θεόπνευστη, εις τα χέρια ενός κομπογιαννίτη θεολόγου δεν είναι τίποτα η Αγ. Γραφή. Κάθεται με τη φαντασία του και προσπαθεί να βρεί τι λέει η Αγ. Γραφή. Λένε ότι ο Μωυσής είδε εις την καιομένη βάτο τον άγγελο του Κυρίου που του είπε <<εγώ ειμί ο Ών>>, <<εγώ ειμί ο Θεός Αβραάμ, ο Θεός Ισαάκ..>> , το διαβάζει και το περνάει έτσι χωρίς να δώσει καμμιά σημασία. Αν δούμε όμως τις εικόνες έχουμε <<ο Ών>> που αυτό σημαίνει ότι είναι ο Χριστός, εκείνος που ενεφανίσθη στο Μωϋσή και σ`όλους τους Προφήτες της Π.Δ.
Για τους Πατέρες της Εκκλησίας όταν λέμε δόγμα Αγίας Τριάδος, εννοούμε τις Θεοφάνιες. Δεν είναι ούτε τρείς υπαστάσεις, ούτε μια ουσία, ούτε το ομοούσιο τίποτα από αυτά τα πράγματα, τα οποία είναι νοηματικά κριτήρια εναντίων των αιρετικών και τα οποία οι Πατέρες όταν έκαναν ερμηνεία περί Αγ. Τριάδος δεν τα χρησιμοποίησαν αυτά. Αυτά είναι για τους αιρετικούς. Όταν κάνουν μαθήματα μέσα στην Εκκλησία κάνουν ερμηνεία της Αγίας Τριάδος που είναι οι θεοφάνειες της Π.Δ και της Κ.Δ. Όπως π.χ είναι η βάπτισις. Γιατί ψέλνουμε την αποκάλυψη της Αγ. Τριάδος στη βάπτιση του Χριστού; Διότι απεκαλύφθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή ότι ο Χριστός είναι ο άγγελος Κυρίου της Π.Δ, ότι βλέποντας τον Χριστό βλέπουμε τον Πατέρα εν Πνεύματι Αγίω. Οπότε όλο το σχήμα της αποκαλύψεως στην Αγ. Γραφή είναι καθαρά Τριαδολογία. Έχουμε επίσης τη Μεταμόρφωση. Εκεί είναι η ουσία της Ορθοδόξου διδασκαλίας. Όταν οι Απόστολοι είδαν το Χριστό να αποκαλύπτει την άκτιστο θεότητα, είδαν τι; Ότι είναι ο ίδιος ο οποίος είχε εμφανισθεί στον Μωϋσή και τον Ηλία, γι`αυτό και είναι παρόντες. Αυτή είναι η αποκάλυψη. Αυτό είναι το δόγμα της Αγίας Τριάδος, ότι ο Χριστός είναι ο Γιαχβέ, ο Κύριος της δόξης ο οποίος εμφανίζεται εις την Π.Δ και αποκαλύπτει μέσα στον εαυτό του τον Πατέρα.
Λοιπόν, αν κάποιος θέλει να γίνει θεολόγος καλύτερα να διαβάσει τους ύμνους της Εκκλησίας και εκεί θα βρή αυτήν την διδασκαλία. Γι`αυτό μακάριοι ήταν οι παλαιοί που δεν είχαν ούτε Πανεπιστήμιο Αθηνών να σπουδάσουν, ούτε Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αλλά είχαν μόνο τα Λειτουργικά βιβλία και τους Πατέρες. Αυτά διαβάζανε και ήταν άλφα τάξεως ορθόδοξοι θεολόγοι. Ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ιδρύθηκε η Χάλκη και μετά έστελναν τα παιδιά να σπουδάσουν στους Δυτικούς Αγ. Γραφή, βιβλική κριτική, ερμηνεία κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα ήταν να φέρουν από τη Δύση την θεολογία των Φράγκων. Τα λάθη του Αυγουστίνου που έγιναν τα θεμέλια της ερμηνευτικής παραδόσεως των δυτικών μέχρι σήμερα, αυτά μετέφεραν στην Ελλάδα. Αλλά πρίν τα μεταφέρουν εδώ τα είχαν μεταφέρει πρίν στη Ρωσία. Όταν η Ελλάδα ιδρύθηκε ως νεοελληνικό κράτος η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827, που εξέλεξε τον Καποδίστρια πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος, ενέκρινε όλα τα έργα του Αδαμάντιου Κοραή ως ωφέλιμα για το έθνος. Τα έργα του Κοραή ήταν σαν αγία γραφή, ο οποίος ήταν ένας πράκτορας του Ναπολέοντος και τίποτα άλλο, ή ακολουθούσε την πολιτική του Ναπολέοντος για τα Βαλκάνια.

Τί ήταν αυτή η πολιτική εξ`απόψεως θεολογικής; Ότι έδωσε εντολή εις την νεοϊδρυθείσα Εκκλησία της Ελλάδος (ήταν δική του επινόησις να φύγει από το Οικουμενικό Πατριαρχείο) να ακολουθήσει πιστά την ορθοδοξία της Ρωσίας του Μεγάλου Πέτρου, η οποία είχε δυτικοποιηθεί και επειδή δεν μπορούσαν να μας κάνουν φράγκους κατ`ευθείαν, ήθελαν να μας κάνουν φράγκους μέσω της Ρωσίας της εποχής εκείνης. Κατ`αυτόν τον τρόπο έπρεπε η νεολαία να σπουδάσει Μεταφυσική και Λογική.

Τώρα, εδώ στην Ελλάδα λένε ότι ο Κοραής ήταν διαφωτιστής, αλλά εγώ νομίζω ότι ήταν το αντίθετο από τον Γαλλικό διαφωτισμό, διότι η ουσία του διαφωτισμού ήταν η κατάπτωση, ο θόρυβος εναντίον της μεταφυσικής. Ο διαφωτισμός και όλοι οι διαφωτιστές ήταν εναντίον της μεταφυσικής. Ο Κοραής τι έκανε; Έδωσε εντολή εις το νέο Ελληνικό κράτος, να εγκαταλειφθούν όλοι αυτοί οι βρωμοκαλόγεροι (όπως έλεγε ο ίδιος) στα μοναστήρια και η αντιφιλοσοφική προκατάληψη των μοναχών που όλοι ήταν εναντίων της μεταφυσικής, ν`απορριφθούν και να αντικατασταθή αυτή η λαϊκή ευσέβεια με μεταφυσική και φιλοσοφία. Έτσι ιδρύθηκε στο νέο Ελληνικό κράτος η Θεολογική σχολή Αθηνών για να αντικαταστήσει την Π.Δ με την Ελληνική φιλοσοφία, να κατεδαφίσουν τον Παλαμισμό, τους Ησυχαστάς και τους ασκητάς, να γίνει διωγμώς εναντίων των μοναστηριών για να εκμοντερνισθή η Ορθοδοξία. Αλλά τι είναι εκμοντερνισμός; Διότι είχε αρχίσει εις την Ευρώπη να καταστρέφονται τα μεταφυσικά θεμέλια της Παπικής και Προτεσταντικής θεολογίας. Όσοι ήταν οπαδοί της μεταφυσικής ήταν η αρχή του τέλους γι`αυτούς, διότι είχε αρχίσει να γκρεμίζονται αυτά τα πράγματα. Και αυτά τα μισοπεθαμένα της Ευρώπης πήγε να μας τα φορτώσει ο Κοραής με τα αποτελέσματα που βλέπουμε μέχρι σήμερα. Αυτή είναι η κατάστασις.
Δια τους Πατέρες της Εκκλησίας η πλήρης ελευθερία είναι η θέωσις και η αρχή της ελευθερίας είναι η κάθαρσις και ο φωτισμός. Υπάρχει η φαιά ουσία που λέγεται μυαλό όπυ υπάρχουν οι λογισμοί. Οι λογισμοί είναι έργο της λογικής. Οι λογισμοί δεν έχουν την έννοια που έχουν σήμερα, δηλ. ανήθικες σκέψεις. Αυτοί είναι των νεοτέρων πουριτανών της Ελλάδος. Εις τους Πατέρες της Εκκλησίας λογισμός σημαίνει απλώς λογική σκέψη και τίποτα άλλο. Είναι ο λόγος, οι λογισμοί οι διανοήσεις της λογικής. Λοιπόν, οι λογισμοί δεν είναι κακά (διακοπή)............
..................ώστε καθαρμένη η καρδιά ή το πνεύμα του ανθρώπου μεσ`την καρδιά, η νοερά ενέργεια αφού περάσει από αυτή την κάθαρση, που σημαίνει άδειασμα από λογισμούς που θα περιορισθούν εις την λογική, χωρίζεται από την λογική, από τον εγκέφαλο δηλ. και επανέρχεται πάλι στη καρδιά. Γίνεται μια αναδίπλωσις του ανθρώπου και εφ`όσον επανέρχεται το πνεύμα του ανθρώπου στην καρδιά και δεν ταυτίζεται πλέον με τους λογισμούς, τότε την προσευχή της λογικής μεταφέρει το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά. Γι`αυτό και εις τη Λειτουργία λέμε λογική λατρεία. Διότι γίνεται με τον εγκέφαλο. Αλλά παράλληλα η λατρεία του ανθρώπου πρέπει να είναι και νοερά. Η νοερά λατρεία γίνεται μέσα στην καρδιά. Γι`αυτό ο Απόστολος Παύλος λέει, ότι εις την Κόρινθο υπήρχε ένα πρόβλημα (διακοπή)........
Αν πάρουμε την πρός Κορινθίους επιστολή που λέει <<ους ο Θεός έθετο εν τη εκκλησία...>>, θα δούμε μια περιγραφή του ποιοί ήταν μέλη της Εκκλησίας. Όποιος δεν ανταποκρίνεται στα κριτήρια αυτά δεν είναι μέλος της εκκλησίας. Ο Απόστολος Παύλος είναι σαφέστατος και αν αμφιβάλετε να διαβάσετε τον Συμεών τον νέο Θεολόγο ο οποίος έτσι το αναπτύσσει.

Λέει λοιπόν <<ους έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον Αποστόλους, δεύτερον Προφήτας, τρίτον διδασκάλους...>> έπειτα προχωράει και τελειώνει, οκτώ είναι τα κλιμάκια της εκκλησίας, με τα γένη γλωσσών δηλ. με τα διάφορα είδη γλώσσας. Τι είναι τα γένη γλωσσών; Είναι η προσευχή του Αγίου Πνεύματος μες`την καρδιά, που εκείνα τα χρόνια γινόταν όχι μόνο με προσευχές αλλά με ύμνους πνευματικούς καθώς και με ψαλμούς. Τι συνέβη όμως στη Κόρινθο; Οι Κορίνθιοι που είχαν την προσευχή του Αγίου Πνεύματος μες`την καρδιά τους έκαναν συλλογικές σιωπηρές ακολουθίες, νοερώς. Όπως γίνεται και σήμερα σε ορισμένα μοναστήρια. Εκείνοι που έχουν την νοερά ενέργεια όταν είναι συγκεντρωμένοι μαζί, το Πνεύμα το Άγιο λέει τις ίδιες προσευχές σε όλους. Και όλοι έχουν μέσα τους μια ακολουθία νοερά.
Ο απόστολος Παύλος τους μαλώνει, επειδή όταν είναι κατηχούμενοι παρόντες δηλ. ιδιώτες -είναι εκείνοι που λέν το αμήν- πως θα γνωρίζουν να πούν το αμήν αν δεν ακούνε; <<Ουδείς γάρ ακούει>> λέει. Πρέπει ν`ακούσουν την δύναμη της φωνής για να ξέρουν πότε να πούν αμήν. Γι`αυτό λέει προτιμώ να λέω 5 λόγια με το νού μου για να καθοδηγήσω τους άλλους παρά μύρια λόγια με γλώσσα που δεν θα καταλάβει κανείς.
Και τους μαλώνει εκεί. Τι λέει έπειτα; << Προσεύξομαι τω νοϊ, προσεύξομαι και τω πνεύματι>>, <<ψαλώ τω πνεύματι ψαλώ και τω νοϊ>>. Δηλαδή θα απαγγέλω ψαλμούς- αυτό σημαίνει το ψαλώ. Οπότε δεν είναι γλωσσολαλιά αυτό που λένε ορισμένοι σήμερα, που λένε κάτι ακαταλαβίστικα πράγματα και δεν ξέρουν τι λένε. Διότι αφού μιλάμε για ψαλμούς εννοούμε ψαλμούς του Δαβίδ. Γίνεται ψαλμωδία και με το νού και με το πνεύμα. Αυτή η προσευχή του Αγίου Πνεύματος μες`την καρδιά είναι τα γένη γλωσσών διότι δεν είναι μόνο προσευχή, είναι και ψαλμοί είναι και ωδή πνευματική. Όταν λέει <<άδοντες και ψάλοντες αδιαλείπτως εν ταις καρδίαις ημών>> σημαίνει ότι είναι ψαλμωδία μες`την καρδιά αδιαλείπτως.
Το παράξενο είναι όποιος έχει τέτοιο χάρισμα, προσεύχεται όχι μόνο όταν είναι ξύπνιος αλλά και όταν κοιμάται και όταν δουλεύει. Αυτή η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος συνεχίζει μες`την καρδιά του. Αυτός είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος κατά τον απόστολο Παύλο και έτσι <<συμμαρτυρεί το Πνεύμα του Θεού τω πνεύματι ημών ότι τέκνα Θεού εσμέν>>.
Έχουμε το εξής πρόβλημα σήμερα στην Εκκλησία: ακούμε τον απόστολο Παύλο να λέει αυτά και ιδέα δεν έχουμε περί προσευχής του Αγ. Πνεύματος μες`την καρδιά και νομίζουμε ότι ο απ. Παύλος απευθύνεται σ`εμάς επειδή είμαστε βαπτισμένοι. Όμως στην Π.Δ και στην Κ.Δ όταν λένε ότι ήρθε το Πνεύμα το Άγιο επί του ανθρώπου, αυτός ο ερχομός σημαίνει ότι έρχεται και μιλάει μες`την καρδιά του ανθρώπου. Υπάρχει πραγματική αισθητή ενέργεια. Αυτά τα πράγματα εις τα χρόνια του Συμεών του νέου Θεολόγου είχαν ασθενήσει πολύ και εξαιτίας του αγίου ξαναήλθαν πίσω εις την επιφάνεια της ζωής της Εκκλησίας. Έχουμε μια επανάσταση μες`την Εκκλησία που προκάλεσε ο Άγιος Συμεών και που οδήγησε την Εκκλησία σε μια εποχή ακμής αυτής της παραδόσεως, πρό της αλώσεως. Και μπορούμε να πούμε χωρίς καμμιά αμφιβολία και δισταγμό ότι εάν το γένος σώθηκε κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οφείλεται σ`αυτό τον λόγο. Και θα σας εξηγήσω γιατί.

Εκείνος που φθάνει να έχει την προσευχή του Αγίου Πνεύματος μες`την καρδιά του, αποκτά κατάσταση σωματική που δεν είναι φυσιολογική. Γι`αυτό κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας όταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε αρνηθεί το Χριστό, ή κάποιος Τούρκος που είχε γίνει Ορθόδοξος Χριστιανός, επειδή ήταν υπόδικος κατά τον Μουσουλμανικό νόμο, τους φυγάδευαν στα μοναστήρια, στο Άγιον Όρος κ.λ.π. δίπλα στους ασκητές, μαθητεύανε και όταν αποκτούσαν πλέον αυτήν την προσευχή μέσα στην καρδιά τους, τότε ήταν υποχρεομένοι να πάνε στην πλατεία των Ιωαννίνων, της Κωνσταντινουπόλεως και αλλού, ώστε να ομολογήσουν δημοσίως τον Χριστό.
Αυτοί είναι οι νεομάρτυρες. Οπότε τους βασανίζανε και ο τούρκος δεν επιθυμούσε να σκοτώσει παρά μόνο να αρνηθούν τον Χριστό. Γι`αυτό και ο απόστολος Παύλος εις την πρός Κορινθίους επιστολή λέει <<ουδείς ο οποίος έχει Πνεύμα Άγιον μπορεί να πεί ανάθεμα Ιησού>>. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Στην αρχαία Εκκλησία όποιος ηρνείτο τον Χριστό, ήταν απόδειξις ότι δεν ήταν σε κατάσταση φωτισμού, άρα δεν ήταν μέλος της Εκκλησίας. Γι`αυτό ο Παύλος λέει <<ούς έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον Αποστόλους..>> και τελειώνει με τα γένη γλωσσών. Όποιος δεν είναι ναός του Αγ. Πνεύματος δεν είναι μέλος της Εκκλησίας και απόδειξις ότι δεν είναι μέλος της Εκκλησίας είναι ότι αρνείται τον Χριστό. Στην αρχαία Εκκλησία εκείνοι που αρνούνται τον Χριστό δεν επιτρέπεται να κοινωνίσουν εκτός επί κλίνης θανάτου. Γιατί; Όχι επειδή η Εκκλησία είναι σκληρή, αλλά επειδή δεν ήταν σε κατάσταση φωτισμού. Δεν ήταν τιμωρία. Είναι αναγνώρισις μιας πραγματικότητας, ότι δηλ. δεν ήταν φωτισμένοι, οπότε και ανάξιοι να κοινωνήσουν.
Γι`αυτό ο απ. Παύλος λέει:<< έκαστος εαυτόν δοκιμαζέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω και εκ του άρτου εσθιέτω>>. Σήμερα λέμε έκαστος να πάει στον πνευματικό να πάρει άδεια να κοινωνήσει. Δεν λέει αυτό ο απ. Παύλος. <<Έκαστος εαυτόν δοκιμαζέτω>>. Τι σημαίνει αυτό; Εάν κάποιος είναι σε κατάσταση φωτισμού καθένας το γνωρίζει αυτό, διότι το Πνεύμα του Θεού συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. Αυτό εννοεί και αυτή είναι η ιστορικοθεολογική πραγματικότης. Τώρα, το πως θα το εντάξουμε στη σημερινή ζωή της Εκκλησίας αυτό βέβαια δεν είναι δική μου δουλειά. Εγώ είμαι ερευνητής αυτών των πραγμάτων. Το να προσφέρω λύσεις των προβλημάτων που προέκυψαν στην Εκκλησία της Ελλάδος, που εγκατέλειψε τον μοναχισμό της Τουρκοκρατίας και ακολούθησε τον μοναχισμό της Ρωσίας και αυτόν τον vlaka τον Αδαμάντιο Κοραή, αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Δεν τα έκανα εγώ. Τα έκαναν αυτοί που ίδρυσαν το κράτος αυτό. Είναι πρόβλημα της Εκκλησίας και του λαού.

Τώρα, εις την Εκκλησία αμαρτία είναι σκοτασμός του νοός, το σκοτάδι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Εκεί που πρέπει να είναι φωτισμένος, είναι εσκοτισμένος. Τι σημαίνει εσκοτισμένος; Δεν έχει πνεύμα άγιο να προσεύχεται μες`την καρδιά. Οι πατέρες της Αλεξανδρείας της Καππαδοκίας λένε ότι οι πρωτόπλαστοι ήσαν εν θεοπτία κατά το νού. Ο νούς ήταν εν θεοπτία και εσκοτίσθη. Δεν ήταν η λογική. Δεν έχουμε σημεία ότι η λογική του ανθρώπου είχε σκοτισθεί, και όποιος έχει κάποια γνώση της μοντέρνας επιστήμης βλέπει ότι ο άνθρωπος στο μυαλό του λειτουργεί μια χαρά. Μέχρι σώματα ουράνια που βρίσκονται 15 δις. έτη φωτός μακριά έχουν ανακαλύψει. Ούτε οι αστρονόμοι είναι κουτοί, ούτε οι βιολόγοι. Κανένας από τους μοντέρνους επιστήμονες δεν είναι εσκοτισμένοι στη λογική τους. Οπότε τι σημαίνει σκοτασμός του νοός; Δεν είναι της λογικής, είναι της καρδιάς. Εκείνος είναι δούλος της αμαρτίας, ο οποίος είναι άρρωστος επειδή πάσχει η προσωπικότις του εκ του γεγονότος ότι η νοερά ενέργεια δεν λειτουργεί ή λειτουργεί υποτυπωδώς. Εκείνος όμως που φθάνει στον φωτισμό της καρδιάς αποκτά την αρχή της αλλαγής του ανθρώπου και αρχίζει η ιδιοτελής αγάπη να μετατρέπεται εις ανιδιοτελή. Έρχεται το τέλειον όπως λέει ο απ. Παύλος. Όταν έρχεται το τέλειον τότε καταργείται η προφητεία, η γλώσσα -σημαίνει νοερά ευχή-,καταργείται η γνώσις και εκείνο που παραμένει είναι η αγάπη. Είναι ο Θεός και ο Χριστός δηλ., και τελειοποίησις της αγάπης γίνεται με την εμφάνιση του Χριστού εις τον νήφοντα. <<Εν δόξη>> φθάνει εις την θέωση, έρχεται η αγάπη και τελειοποιείται. Αυτοί είναι οι άγιοι της Εκκλησίας. Δεν είναι άνθρωποι που έκαναν ηθικές πράξεις, αλλά είναι άνθρωποι που θεραπεύτηκαν εις το κέντρο της προσωπικότητός τους.
Ήθελα να προσθέσω το εξής: ότι όταν ο Χριστός ανασταίνεται δεν εμφανίζεται στον καθένα. Εμφανίζεται στους μαθητές του. Διότι τους είχε προετοιμάσει μέσω του φωτισμού και εμφανίζεται σ`αυτούς για ποιό λόγο;
Για την τελειοποίησή τους, όπως κάνει στον καθένα που οδεύει από τον φωτισμό πρός την θέωση. Οπότε η θεοφάνειες της Π.Δ, που γίνονταν για την τελειότητα των προφητών, συνεχίζεται και στην Κ.Δ με την διαφορά ότι στην Π.Δ ο Χριστός δεν είχε σάρκα ενώ εις την Κ.Δ έχει σάρκα. Και συνεχίζεται η τελειότης του ανθρώπου όταν φθάνει στην θέωση και βλέπει τον ίδιο τον Χριστό. Οπότε ο Χριστός αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές του όχι για να κάνει ένα μεγάλο μπάμ και θαύμα ότι αναστήθηκε σωματικά και να τους εντυπωσιάσει ότι είναι Θεός. Όπως πιστεύανε πάντοτε οι Προτεστάντες και αρχίζουν να πιστεύουν κάποιοι Ορθόδοξοι, σαν να ήταν ένα ιστορικό γεγονός που κάποιος φωτογράφος της <<Ακρόπολης>>, της <<Ελευθεροτυπίας>> φωτογραφίζει τον Χριστό, ώστε να αποδείξει ότι αναστήθηκε. Καμμία σχέση δεν έχει μια τέτοια αντίληψη περί αναστάσεως. Η ανάσταση έγινε για την τελειοποίηση των μαθητών. Γι`αυτό ο απ. Παύλος αρχίζει με το <<είτε δοξάζεταί τις τα πάντα χαίρει>>. Εκείνο το <<είτε δοξάζεταί τις>> οι δυτικοί το ερμηνεύουν <<όποιος τιμάται>>. Δεν έχει καμμία σχέση όμως με την τιμή. Το δοξάζεται σημαίνει όποιος θεούται. Εγώ φοβάμαι να δω την νεοελληνική ερμηνεία. Φοβάμαι διότι θα δω το <<όποιος τιμάται>> όπως το ερμηνεύουν οι δυτικοί. Ελπίζω να μην είναι έτσι στη νεοελληνική ερμηνεία. Ο απ. Παύλος αρχίζει και μιλάει για τα πνευματικά μες`την εκκλησία, κάνει την ανάπτυξή του και η κατακλείς είναι το ΙΕ' κεφάλαιο της πρός Κορινθίους επιστολής που αναφέρεται στις εμφανίσεις του Χριστού εις τους διαφόρους αποστόλους, και λέει: <<τελευταία εμφανίστηκε σε εμένα>>. Έτσι ο απ. Παύλος συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων που έχουν φθάσει στην θέωση.

Σ`αυτήν την κατάσταση της θεώσεως- εδώ ερχόμεθα εις την ουσία του όλου θέματος και τελειώνουμε μ`αυτό- εκείνο που έχει σημασία είναι το εξής: ερωτηθείς ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος να γράψει περί τελειότητος του ανθρώπου, τί έγραψε; Τον βίο του Μωϋσέως. Που σημαίνει ότι στην Π.Δ υπάρχει η καταλλαγή και φίλος του Θεού, η θέωσις, τα πάντα υπάρχουν στην Π.Δ, με την διαφορά ότι δεν υπάρχει Πεντηκοστή. Υπάρχει στην Π.Δ Εκκλησία αλλά υπό το κράτος του θανάτου.
Πεντηκοστή τι είναι; Η αποκάλυψις πάσης της αλήθειας. Τότε η εκκλησία γίνεται το σώμα του Χριστού, γι`αυτό και γιορτάζουμε το γενέθλιο της Εκκλησίας, της αναστημένης εν Χριστώ, την ημέρα της Πεντηκοστής.
Τώρα εκείνος που βρίσκεται στην κατάσταση της Θεώσεως, κατά την διάρκεια της θεώσεως, του δοξασμού δεν κοιμάται, δεν πίνει, δεν τρώει και το σώμα του δεν λειτουργεί φυσιολογικά, δηλ. δεν πάει να αδειάση τον εαυτό του. Γίνεται μια αναστολή των φυσικών λειτουργιών του σώματος του αλλά δεν χάνει τις αισθήσεις του, συνομιλεί με το περιβάλλον του, δεν έχει καμμία σχέση με την έκσταση των μυστηριακών θρησκειών ή του νεοπλατωνισμού και το παράδοξο είναι ότι αποδεικνύεται η αθανασία της ψυχής του ανθρώπου. Δηλαδή η ικανότητα του ανθρώπου να ζήσει ένα μήνα μέχρι και χρόνια πολλά, όπως ο Δανιήλ ο Στυλίτης έξω από την Κωνσταντινούπολη, που κάθε χρόνο σκεπαζόταν από χιόνια και πάγο κι ο κόσμος έλεγε: θα τον βρούμε ζωντανό την άνοιξη; Καθόταν εκεί με αυτήν την τεράστια αντοχή εναντίων των στοιχείων της φύσεως και ζούσε αφύσικη ζωή, γιατί δεν είναι φυσιολογικό αφού ο καθένας θα παγώσει αμέσως και θα πεθάνει. Οι ασκητές τι έκαναν στην έρημο δηλ.; Οργώσανε την έρημο. Τα λέμε στα τροπάρια της Εκκλησίας και ποιός δίνει σημασία;
Αυτά είναι η απόδειξις περί εγκυρότητος του Χριστιανισμού ότι είναι η αληθινή θρησκεία.
Γι`αυτό το λόγο, επειδή είχαμε αυτούς τους ανθρώπους σ`όλη την τουρκοκρατία δεν έσβησε η Ορθοδοξία. Εάν οι σημερινοί Ορθόδοξοι ζούσαν την εποχή εκείνη τότε θα είχε σβήσει η Ορθοδοξία. Αυτό είναι το ιστορικό πικρό γεγονός.

Λοιπόν ελεύθερος κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι εκείνος ο οποίος βρίσκεται σε κατασταση φωτισμού. Γι`αυτό λέμε στην Εκκλησία <<ειρήνη πάσι>> διότι έτσι έχει την ειρήνη. << Ειρήνη δίδωμι υμίν>>. Όταν λέει ότι σας δίνω ειρήνη, σημαίνει ότι σας δίδω Πνεύμα Άγιο, προσευχή στην καρδιά και έτσι ο άνθρωπος ειρηνεύει, έχει την δικαίωση, έχει την καταλλαγή με τον Θεό, αρχίζει να γίνεται φίλος του Θεού με τον φωτισμό και έπειτα στη θέωση είναι 100% πλέον φίλος του Θεού και ελεύθερος. Αυτή είναι η ελευθερία του ανθρώπου, όταν φθάνει εις το να απαλλαγεί όχι μόνο από την συμφεροντολογία όπως στην κατάσταση φωτισμού, αλλά στην κατάσταση της θεώσεως απαλλάσεται από την δουλεία και τα στοιχεία της φύσης διότι τρέφεται από τον ίδιο το Θεό, βρισκόμενος σε μια κατάσταση που διαρκεί από μήνες έως και χρόνια. Οπότε η καλύτερη μελέτη αυτών των θεμάτων είναι να επανέλθουμε εις τους βίους των αγίων ώστε να δούμε εκεί και να καταλάβουμε ότι αμαρτία είναι η έλλειψις φωτισμού, και ελευθερία είναι από τον φωτισμό εις την θέωση. Αυτά είναι πολύ απλά πράγματα και είναι η θεραπεία της προσωπικότητος του ανθρώπου.
Γι`αυτό λέω ότι εάν εμφανιζόταν σήμερα η Ορθοδοξία εις την ακμή της και όχι όπως σήμερα εις την κατάπτωσή της, θα θεωρείτο κατά πάντα θετική επιστήμη και θα ήτο κάτι παραπάνω από ψυχολογία και ψυχιατρική. Διότι η Πατερική παράδοση έχει πράγματα τα οποία η ψυχιατρική και η ψυχολογία ούτε που φαντάζονται ότι υπάρχουν.

Τέλος.


Θα συνεχίσω και με άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα.
Last edited by inanm7 on Thu Aug 28, 2014 12:49 am, edited 1 time in total.
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ 希臘
User avatar
inanm7
Συντονιστής Κατηγορίας
 
Posts: 1832
Joined: Tue Nov 15, 2011 1:43 pm

Re: πατέρας Ιωάννης Ρωμανίδης

Unread postby inanm7 » Tue Aug 26, 2014 12:29 pm

Να βάλω και το άλλο θέμα το οποίο είναι σχεδόν ολοκληρωμένο και κάποια στιγμή θα το τελειώσω.

Καλησπέρα σε όλους. Φίλος- μέλος του Forum μου υπενθύμησε υπόσχεση που είχα δώσει πρίν από καιρό, να ανεβάσω κείμενα του πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη. Δεν θα μπορούσα να το αρνηθώ, διότι εκτός της υπόσχεσης που έδωσα, αυτά τα οποία θα διαβάσετε, πιστέψτε με, θα σας ενισχύσουν πνευματικά.
Τότε που έκανα λόγο για τα κείμενα αυτά, είχα τονίσει πως ενδεχομένως να μην ανήκουν στον πατέρα Ιωάννη. Βρέθηκαν στα χέρια μου ως λόγοι δικοί του. Μπορεί ν`ανήκουν στον ίδιο, μπορεί και όχι. Από το περιεχόμενο πάντως, για κάποιους που έχουν εξοικιωθεί με τον προφορικό του λόγο, παρατηρείται ταύτιση θεολογικού λόγου και νοημάτων.
Το περιεχόμενο των ομιλιών θίγει σειρά θεμάτων, όπως: το κήρυγμα-λόγος του Θεού και η θέση του στην Εκκλησιαστική ζωή, πίστη, κάθαρση- φωτισμός-θέωση και τα σχετιζόμενα μ`αυτές τις πνευματικές καταστάσεις (πάθη, φόβος κ.α), μετά θάνατον ζωή και τελώνια, Δευτέρα Παρουσία.
Λόγω του μεγέθους των απομαγνητοφωνημένων ομιλιών να γνωρίζεται και την εν χρόνω παράδοσή τους στην αγάπη σας. Ξεκινάμε λοιπόν.



ΘΕΜΑ ΠΡΩΤΟΝ

Ο ΘΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ


Είχα δώσει από πέρισυ την υπόσχεση, πως φέτος θ`αρχίζαμε μια σειρά ομιλιών για τον τρόπο και τη μέθοδο, που πρέπει ν`ακολουθήσει ένας άνθρωπος για να φύγει από την κατάσταση της αμαρτίας και να πορευθεί στο βασίλειο της χάριτος, για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Θέλω, λοιπόν, να ευχαριστήσω μαζί σας τον Κύριό μας, γιατί επέτρεψε να φθάσουμε σήμερα στην πραγματοποίηση αυτής της υπόσχεσης και να μελετήσουμε από κοινού αυτά τα τόσο μεγάλης σημασίας θέματα. Ας τον παρακαλέσουμε ν`ανοίξει τα αυτιά της ψυχής μας, ώστε ο σπόρος του θείου λόγου που θ`ακούσουμε, να πέση στο γόνιμο χωράφι της καρδιάς μας, για ν`αποδώση πλούσιους για τον καθένα μας καρπούς.
Η σωτηρία της ψυχής μας, όσο κι αν φαίνεται δύσκολη υπόθεση, είναι υπόθεση απλή. Φαίνεται εκ πρώτης όψεως δύσκολη υπόθεση, όπως φαίνεται δύσκολο πράγμα η ανάγνωση των βιβλίων σ`έναν άνθρωπο, που δεν έτυχε ποτέ να πάει σχολείο και να μάθει γράμματα. Κι η πνευματική εν Χριστώ ζωή φαίνεται ακατόρθωτο πράγμα για έναν άνθρωπο, που δεν έχει διδαχθεί τον τρόπο και την μέθοδο, με την οποία πρέπει ν`αγωνισθεί και να πορευθεί στη ζωή του, ώστε να φθάσει στη σωτηρία.
Σ`αυτόν ακριβώς τον στόχο αποβλέπουν οι ομιλίες μας. Θα μελετήσουμε και θα ακούσουμε μαζί τις συμβουλές που μας δίνουν οι άγιοι Πατέρες μας για το θέμα της σωτηρίας μας. Θέλω να πιστεύω, πως όλοι μας κάτι θα έχουμε να ωφεληθούμε. Και όσοι ακόμα είμεθα αρχάριοι, δεν έχουμε βάλει δηλ. αρχή μετανοίας, κι όσοι βρίσκονται σε προχωρημένα στάδια στην πνευματική τους ζωή.
Θέλω ακόμα να σας βεβαιώσω και κάτι άλλο. Ό,τι θ`ακούσουμε φέτος σ`αυτή την αίθουσα , δεν θα είναι τίποτε δικό μου. Θα προσπαθήσω ό,τι πω, όλα να είναι λόγια από το Ευαγγέλιο κι από τους αγίους Πατέρες. Η δική μου φιλοδοξία είναι, να είμαι ένα ταπεινό μεγάφωνο, από το οποίο θ`ακούγεται η φωνή των Πατέρων. Παρακαλώ λοιπόν, όλους σας να ικετεύσετε τον Κύριό μας να δώσει και σ`εμένα τη Χάρη του, ώστε να ομιλήσω τα ωφέλιμα για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Ά Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΚΗΡΥΣΣΟΝΤΟΣ

Θα ρωτήσουμε, λοιπόν, τους προφήτες, θα ρωτήσουμε τους αποστόλους, θα ρωτήσουμε τους Πατέρες και τους αγίους της εκκλησίας μας, να μας πούν τον τρόπο, με τον οποίο θα οδηγηθούμε στη σωτηρία μας. Και να πρώτος, μας δίνει την απάντηση ο απόστολος Παύλος. Μας λέει:''πάς γάρ ός αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται''. Δηλ. όποιος θα επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί. Ο Κύριος όμως μας είπε, πως:''ου πάς ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ`ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς''. Αυτό σημαίνει ότι όποιος επικαλείται το όνομα του Κυρίου, μόνο με τα χείλη του, δεν θα εισέλθη στην βασιλεία των ουρανών. Έτσι, έκαναν οι Φαρισαίοι, για τους οποίους είπε ο Κύριος τα λόγια του προφήτη Ησαία: ''Εγγίζει μοι ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ`εμού' μάτην δε σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας εντάλματα ανθρώπων''. Δηλ. Ο λαός αυτός με πλησιάζει μόνο με το στόμα του. Μόνο με τα χείλη του με τιμάει, μόνο στα λόγια. Η καρδιά του όμως είναι μακριά από εμένα. Ψεύτικα με λατρεύουν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί διδάσκουν κηρύγματα, που είναι εντολές ανθρώπων, κι όχι δικές μου.
Δεν είναι λοιπόν αρκετό να επικαλούμεθα το όνομα του Κυρίου, μόνο με τα χείλη του στόματός μας. Πρέπει να τον επικαλούμεθα και με τα χείλη της καρδιάς μας. Να προσευχόμεθα με την καρδιά μας. Και η καρδιά μας προσεύχεται όταν έχουμε αποκτήσει την λεγόμενη ''νοερά προσευχή'', για την οποία θα μιλήσουμε ειδικά. Επομένως, σώζεται, όποιος αποκτήσει την ''νοερά προσευχή'', κατά τον απόστολο Παύλο.
Και πως θ`αποκτήσουμε την ''νοερά προσευχή''; Το λέει ο απόστολος Παύλος: ''Πως ούν επικαλέσωνται εις όν ουκ επίστευσαν'': Για να αποκτήσουμε λοιπόν την ''νοερά προσευχή'', πρέπει να πιστέψουμε. Και για να πιστέψουμε τι χρειάχεται; Συνεχίζει ο απόστολος Παύλος:''πως πιστεύσουσι ου ούκ ήκουσαν''; Και πως θ`ακούσουν ''χωρίς κηρύσσοντος''; Και για να κηρύξει κανείς τι χρειάζεται;''πώς δε κηρύξουσι, εάν μη αποσταλώσι''; Αυτός είναι ο κύκλος της σωτηρίας μας. Αρχίζει από το κήρυγμα του θείου λόγου, φθάνει στην πίστη και καταλήγει στη ''νοερά προσευχή''.
Γι`αυτό, στην σημερινή μας πρώτη ομιλία θ`ασχοληθούμε με το θείο κήρυγμα. Σήμερα έχουμε ζαλισθή από τα τόσα κηρύγματα που γίνονται. Είναι ανάγκη να μπορέσουμε να διακρίνουμε, ποιό κήρυγμα είναι ορθόδοξο και ωφέλιμο, που μας οδηγεί στη σωτηρία, και ποιό δεν είναι ορθόδοξο και μας οδηγεί στην απώλεια. Δηλ. ποιούς ιεροκήρυκες πρέπει ν`ακούμε και σε ποιούς να κλείνουμε τ`αυτιά μας.


Πρώτη προϋποθέση του κηρύγματος: Ν`αποσταλή ο κήρυκας.

Την πρώτη προϋπόθεση του κηρύγματος, που οδηγεί στη σωτηρία, μας την λέει ο Παύλος: ''πως δε κηρύξουσι, εάν μη αποσταλώσι;''. Από ποιόν; Θα δούμε ποιός απέστειλε να κηρύξουν τους αποστόλους και τους προφήτες.
α) Οι μεγαλύτεροι κήρυκες της Εκκλησίας μας είναι οι Απόστολοι. Κήρυξαν το Ευαγγέλιο όχι μόνοι τους. Τους έδωσε την εντολή ο Χριστός. Τος είπε:'' ....πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη''.
β) Κήρυτταν το λόγο του Θεού και οι Προφήτες, όχι από μόνοι τους. Τους καλούσε στο έργο αυτό ο Κύριος, ο οποίος τους έδινε την εντολή όχι μόνο να κηρύττουν, αλλά και τι να κηρύττουν. Και είναι πολύ συγκινητικός ο τρόπος της κλήσεως των προφητών στο προφητικό τους αξίωμα από το Θεό.
Ο Ησαΐας π.χ είδε ένα φοβερό όραμα. Είδε τον Κύριο της δόξης καθήμενο πάνω στο θρόνο της θεότητος. Τα Σεραφείμ παρίσταντο γύρω από το θρόνο του, με έξι πτέρυγες το καθένα. Και με τις δυο εκάλυπταν τα πρόσωπά τους. Τις άλλες δυο τα πόδια τους. Και μεβ τις άλλες δυο πετούσαν. Και εφώναζε δυνατά το ένα Σεραφείμ πρός το άλλο:''άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γή της δόξης αυτού''.
Κι ο Ησαΐας, έκπληκτος ανεφώνησε:'' Ω τάλας εγώ, ότι κατανένυγμαι, ότι άνθρωπος ών, και ακάθαρτα χείλη έχων, εν μέσω λαού ακάθαρτα χείλη έχοντος, εγώ οικώ, και τον βασιλέα Κύριον Σαβαώθ είδον τοις οφθαλμοίς μου''.
Τότε ένα από τα Σεραφείμ απεστάλη από τον Κύριο, μ`ένα αναμμένο κάρβουνο, που πήρε από το θυσιαστήριο, και μ`αυτό άγγιξε τα χείλη του Ησαΐα. Και του είπε ότι μ`αυτό, αφήρεσε όλες τις αμαρτίες του. Και τότε μόνο, άκουσε με τα ίδια του τ`αυτιά, την φωνή του Κυρίου, που έλεγε:
- Ποιόν ν`αποστείλω και ποιός θα πεί στο λαό μου αυτό;
Και ο Ησαΐας, απάντησε:
- Ιδού, εγώ είμαι πρόθυμος να πάω. Απέστειλέ με.
Και ο Κύριος του είπε:
- Πήγαινε και να πείς στο λαό, ότι συνεχώς θ`ακούει και δεν θα καταλαβαίνει. Θα βλέπει με τα μάτια του και δεν θα αντιλαμβάνεται. Γιατί παχύνθηκε η καρδιά του λαού αυτού.
Έτσι, λοιπόν, απέστειλε ο Κύριος τον Ησαΐα να πάει να κηρύξει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά του είπε και τι συγκεκριμένα να πεί στο λαό. Γι`αυτό, επειδή ο Κύριος έλεγε στους προφήτες, τι να πούν στο λαό, οι προφήτες άρχιζαν συνήθως το κήρυγμά τους, με τα λόγια: '' τάδε λέγει Κύριος....'' ή η Π.Δ, περιγράφει το κήρυγμα των προφητών με τα λόγια : '' εγένετο λόγος Κυρίου, πρός Ζαχαρίαν ( ή Αμμώς κτλ.) τον προφήτην...'' .
Επομένως, η πρώτη προϋπόθεση του κηρύγματος είναι, το να έχει αποσταλεί ο κήρυκας του θείου λόγου από τον ίδιο τον Κύριό μας. Να είναι ''θεόκλητος'' και όχι ''αυτόκλητος''.


Δεύτερη προϋπόθεση του κηρύγματος: το σωστό περιεχόμενό του

Το κάθε κήρυγμα που ακούμε, δεν μας οδηγεί στη σωτηρία της ψυχής μας. Κι όχι μόνο δεν μας οδηγεί, αλλά μπορεί και να μας απομακρύνει απ`αυτή, να μας οδηγήσει κατ`ευθείαν στην κόλαση. Αυτό εξαρτάται από το περιεχόμενο του κηρύγματος.
Όπως ένας άνθρωπος, όταν ακολουθήσει τις συμβουλές ενός γιατρού, αν ακολουθήσει μια σωστή θεραπευτική αγωγή, θεραπεύεται και γίνεται καλά. Αντίθετα όμως , αν ακολουθήσει τις συμβουλές ενός ψεύτικου γιατρού, ενός κομπογιαννίτη, όχι μόνο δεν θα γίνει ποτέ καλά, αλλά υπάρχει ενδεχομένως και κίνδυνος να πεθάνει. Το ίδιο συμβαίνει και με το κήρυγμα. Αν το κήρυγμα δεν είναι το κήρυγμα που θέλει ο Χριστός, όχι μόνο δεν θα μας οδηγήσει στη σωτηρία, αλλ`ενδεχομένως στην κόλαση.
Ποιό, λοιπόν, είναι το σωστό περιεχόμενο του κηρύγματος, που μπορεί να θεραπεύσει την ψυχή μας; Δεν έχουμε παρά να εξετάσουμε το περιεχόμενο του κηρύγματος του Κυρίου, του Προδρόμου και των Αποστόλων.

α) Το κήρυγμα του Κυρίου
Ο Κύριος μετά την τεσσαρακονθήμερη νηστεία στην έρημο και τους πειρασμούς του διαβόλου, άρχισε το κήρυγμά του:
Λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: '' Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν' μετανοείτε' ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών''.
Δηλ. το πρώτο κήρυγμα του Κυρίου ήταν η βασιλεία των ουρανών. Στη συνέχεια, όταν κάλεσε τους 12 μαθητές Του στο αποστολικό αξίωμα, λέγει πάλι ο Ευαγγελιστής Ματθαίος:
'' και περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας''. Δηλ. και μετέπειτα ο Κύριος εκήρυσσε το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών. Ακολούθως, όταν έστειλε για πρώτη φορά τους μαθητές του να κηρύξουν στην Ιουδαία, τους είπε : '' πορευόμενοι κηρύσσετε, λέγοντες ότι ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών''. Δηλ. ο Κύριος έδωσε εντολή στους μαθητές να μιλάνε για την βασιλεία των ουρανών.
Κι ακόμα, όταν ο Κύριος, μέχρι την Ανάληψή του, επί 40 ημέρες μετά την Ανάστασή του εμφανιζόταν στους μαθητές Του, τους μιλούσε μόνο για την βασιλεία των ουρανών. Γράφει ο Ευαγ. Λουκάς στις Πράξεις : '' δ`ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού''.
Αυτό , λοιπόν, ήταν το κήρυγμα του Κυρίου: η έλευση της βασιλείας των ουρανών. Κι αυτό μας παρήγγειλε να λέμε στην προσευχή μας:'' ελθέτω η βασιλεία σου''.

β) Το κήρυγμα του Προδρόμου
Είναι, νομίζω, σε όλους γνωστό: '' Μετανοείτε' ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών''.

γ) Το κήρυγμα των Αποστόλων
Κι αυτό αναφέρονταν στην βασιλεία των ουρανών. Μετά την αγία Πεντηκοστή οι Απόστολοι διεσπάρησαν σ`όλα τα μέρη της γής. Οι Πράξεις μας πληροφορούν γαι το κήρυγμα του αποστόλου Φιλίππου, ο οποίος εκήρυξε στην περιοχή της Σαμάρειας. Μας λένε:'' επίστευσαν τω Φιλίππω ευαγγελιζομένω τα περί της βασιλείας του Θεού''. Επίσης, μας πληροφορούν για το κήρυγμα του αποστόλου Παύλου στην Αντιόχεια, Έφεσσο και Ρώμη.
Στην Αντιόχεια, μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων, είπε ο Παύλος:'' ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών''.
Για την Έφεσσο, γράφουν επίσης οι Πράξεις: '' Εισελθών εις την συναγωγήν επαρρησιάζετο επί μήνας τρείς διαλεγόμενος και πείθων τα περί της βασιλείας του Θεού''.
Τέλος, για την παραμονή του απ. Παύλου στη Ρώμη, γράφουν: '' Έμεινε δε ο Παύλος, διετίαν όλην...κηρύσσων την βασιλείαν του Θεού''.
Επομένως, είναι ολοφάνερο, πως το αποκλειστικό περιεχόμενο του κηρύγματος που σώζει, που οδηγεί στη σωτηρία μας, είναι η βασιλεία του Θεού.

δ) Η παραβολή του σπορέως
Σήμερα ακούσαμε στις Εκκλησίες μια σπουδαία παραβολή. Την παραβολή του σπορέως, ο οποίος ''εξήλθεν του σπείραι τον σπόρον αυτού''. Ποιός είναι ο σπόρος; Ο ευαγ. Λουκάς, όπως ακούσαμε, μας λέει ότι είναι ο λόγος του Θεού. Ο ευαγ. Ματθαίος, μνημονεύοντας την ίδια παραβολή, μιλάει πιο συγκεκριμμένα για τον σπόρο. Αναφέρει ότι ο σπόρος είναι '' ο λόγος της βασιλείας του Θεού''.
Κήρυγμα, λοιπόν, που δεν έχει ως κέντρο του την βασιλεία του Θεού δεν θεραπεύει την ψυχή μας.

ε) Τι είναι η βασιλεία των ουρανών;
Θα έπρεπε να μιλάμε ώρες και ημέρες και έτη για την βασιλεία των ουρανών, χωρίς ποτέ να τελειώνουμε. Και με τις ομιλίες αυτές θα μπορούσαμε τόσο να περιγράψουμε την βασιλεία των ουρανών, όσο μπορεί κάποιος να περιγράψει π.χ την Αμερική, στην οποία όμως ποτέ δεν έχει πάει, ααλ`ότι ξέρει το έμαθε μόνο από βιβλία που διάβασε κι απ`ότι του διηγήθηκαν άλλοι που έχουν πάει. Όπως, λοιπόν, για να μιλήσει κάποιος με ακρίβεια για την Αμερική, προϋποτίθεται ότι έχει πάει ο ίδιος κι έχει ζήσει για πολύ χρόνο σ`αυτή την χώρα και την ξέρει καλά, έτσι κι όποιος μιλάει για την βασιλεία των ουρανών, όποιος κηρύσσει, πρέπει να έχει ζήσει στην βασιλεία των ουρανών. Κι έτσι να μιλάει από την ζωή του, από την εμπειρία του. Αυτός μόνο είναι σε θέση να λέει σωστά πράγματα και να μην κάνει λάθη. Γι`αυτό, εμάς τους άλλους, που θέλουμε να κάνουμε τον κήρυκα, χωρίς προηγουμένως να έχουμε ζήσει την βασιλεία των ουρανών, που δεν έχουμε φθάσει στην θέωση, στην αγιότητα, οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μας αποκλείουν από το κήρυγμα. Κι αν κηρύσσουμε, κηρύσσουμε αυτόκλητα.
Θα ρωτήσει κάποιος με απορία: Καλά, οι Απόστολοι, οι Προφήτες και οι Άγιοι έζησαν την βασιλεία των ουρανών, εδώ στην γή; Βεβαιότατα. Για τους προφήτες, μιλήσαμε προηγουμένως, όπως με τον προφήτη Ησαϊα. Τι ήταν το όραμα εκείνο; Ήταν μια γεύση της βασιλείας των ουρανών, που έζησε ο προφήτης. Ο Ησαΐας είδε την άκτιστη δόξα του Κυρίου. Αυτή είναι η βασιλεία των ουρανών. Η αποκάλυψη, η φανέρωση της θεότητας του Κυρίου.
Το ίδιο και οι Απόστολοι. Όχι μόνο, πάνω στο Θαβώρ, όπου μετεμορφώθει ο Κύριος '' και έλαμψε το πρόσωπο αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένοντο λευκά ως το φώς''. Αλλά, κι όταν οι δυο εκείνοι μαθητές του Ιωάννου, οι μετέπειτα απ. Παύλος και απ. Ανδρέας, τον ρώτησαν και του είπαν: Κύριε, που μένεις; Τότε ''λέγει αυτοίς' έρχεσθε και ίδετε. ήλθον ούν και είδον που μένει, και παρ`αυτώ έμειναν την ημέρα εκείνην''.
Τι έδειξε ο Κύριος στους δυο αυτούς μαθητές; Το διαμέρισμά Του, τα έπιπλά Του ή τις βιβλιοθήκες Του, όπως υποστηρίζει ένας δυτικόπληκτος ορθόδοξος θεολόγος; Όχι. Τους έδειξε την θεότητά του. Την βασιλεία του, την δόξα του. Και τέτοιες εμπειρίες οι απόστολοι είχαν πολλές, ιδίως μετά την Ανάστασή Του, όπως την Ανάληψή Του και την Πεντηκοστή.
Τέτοιες εμπειρίες είχε κι ο απ. Παύλος, ο οποίος λέει:'' .......οίδα άνθρωπον εν Χριστώ πρό ετών δεκατεσσάρων........ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα........'' ( Β΄ Κορ. ιβ 1-6 ).
Οπότε η βασιλεία των ουρανών, είναι η αποκάλυψη της θεότητος του Κυρίου. Και για να γίνει η αποκάλυψη αυτή και σ`εμάς, πρέπει να γίνουμε κατά χάριν θεοί. Έτσι, μπορούμε να σηκώσουμε αυτό το βάρος της αποκαλύψεως. Πρέπει να θεωθούμε, για να δούμε την θεότητα του Κυρίου, να γνωρίσουμε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών. Και η αποκάλυψη αυτή, γίνεται στην καρδιά μας. Γι`αυτό, ο Κύριος όταν ρωτήθηκε από τους Φαρισαίους πότε θα έλθη η βασιλεία των ουρανών, απάντησε:'' ούκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως, ουδέ ερούσι ιδού ώδε ή ιδού εκεί' ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν''. Αυτή είναι η βασιλεία των ουρανών.

Τρίτη προϋπόθεση: Οι κήρυκες να έχουν Θεία εμπειρία

α) Ας δούμε από την ιστορία της Εκκλησίας μας, ποιά πρόσωπα εκήρυτταν τον λόγον της βασιλείας του Θεού.

1) Την εποχή της Κ.Δ.

Μας το αναφέρει ο απ. Παύλος, στην Α΄προς Κορινθίους επιστολή του, με αφορμή κάποιες αταξίες, που έλαβαν χώρα στην ευχαριστιακή σύναξη της Εκκλησίας της Κορίνθου. Γράφει ο απ. Παύλος: '' εάν μή η διερμηνευτής, σιγάτω εν εκκλησία, εαυτώ λαλείτω και τω Θεώ. προφήται δε δύο ή τρείς λαλείτωσαν''. Δηλ. εάν δεν είσαι διερμηνευτής, να σωπαίνεις. Να λαλείς μόνο στον ευτό σου και στο Θεό. Να κηρύττουν το λόγο της βασιλείας του Θεού μόνο δύο ή τρείς από τους προφήτες.
Τι θέλει να πεί, μ`αυτά τα παράξενα λόγια, ο απ. Παύλος; Για να καταλάβουμε την σημασία των λόγων του αποστόλου πρέπει να γνωρίζουμε το σε πόσες κατηγορίες διεκρίνοντο οι χριστιανοί της αρχαίας Εκκλησίας. Ήταν οι κατηγορίες αυτές οι εξής:
Οι ιδιώται, οι οποίοι δεν ήσαν καν μέλη της εκκλησίας, επειδή δεν είχαν ακόμη βαπτισθεί. Ήσαν κατηχούμενοι και παρακολουθούσαν την Θεία Λειτουργία από τον νάρθηκα μέχρι τα λεγόμενα κατηχούμενα, μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου και το θείο κήρυγμα.
Οι έχοντες το χάρισμα του λαλείν ετέρας γλώσσας. Δηλ. οι έχοντες αποκτήσει '' νοερά προσευχή''. Σ`αυτούς παραγγέλει ο απ. Παύλος να ''λαλούν'' στον εαυτό τους και στο Θεό. Γιτί πράγματι, εκείνος που έχει την ''νοερά προσευχή'' ακούει την φωνή της μόνο ο ίδιος και ο Θεός.
Οι διερμηνευταί, δηλ. όσοι είχαν αποκτήσει την νοερά προσευχή και ήσαν σε θέση να την διδάξουν και σε άλλους. Σ`αυτούς ο απ. Παύλος επιτρέπει να μην σιωπούν, διότι αν σιωπήσουν πως θα δειδάξουν στους άλλους την νοερά προσευχή;
Οι Προφήτες. Ποιοί ήσαν οι προφήτες της αρχαίας Εκκλησίας; Όσοι είχαν αποκτήσει όχι μόνο το χάρισμα της νοεράς προσευχής, που ανάγεται στην κατάσταση του φωτισμού του νού, αλλά είχαν φθάσει στην τέλεια πνευματική ζωή, την θέωση. Όσοι είχαν εμπειρία θείας αποκαλύψεως, μέθεξη στην βασιλεία των ουρανών, π.χ ο προφήτης Ησαΐας όπως είδαμε. Προφήτες, λοιπόν, της αρχαίας εκκλησίας είναι οι θεούμενοι, οι οποίοι όμως έπρεπε να διαθέτουν και μόρφωση, για να μπορούν να ερμηνεύουν τας Γραφάς, δηλ. την Π.Δ. Επειδή σε κάθε ευχαριστιακή σύναξη τα πρόσωπα αυτά ήσαν πολλά, γι`αυτό ο απ. Παύλος παρήγγειλε στην Εκκλησ΄θια της Κορίνθου, απ`όλους τους προφήτες να κηρύσσουν τον λόγο της βασιλείας του Θεού μόνο δύο ή τρείς. Ώ ευτυχισμένη αρχαία Εκκλησία, που δεν είχες μόνο δύο ή τρείς προφήτες αλλά τόσους πολλούς και οι δε τελευταίοι άνθρωποι, που ήσαν μέλη σου είχαν τουλάχιστον το χάρισμα της νοεράς προσευχής.

β) 2. Την Εποχή των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας

Την εποχή αυτή, τον λόγο του Θεού επετρέπετο να κηρύσσουν μόνο οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι. Και ο λόγος είναι προφανής. Επειδή, σύμφωνα με την παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, επίσκοποι και πρεσφύτεροι εχειροτονούντο κυρίως πρόσωπα τα οποία είχαν φθάσει στην κατάσταση της θέωσης, ήσαν δηλ. προφήτες, θεωρήθηκε μεταγενεστέρως ως δικαίωμα των επισκόπων και των πρεσβυτέρων το κήρυγμα. Κανένας άλλος, ούτε διάκονοι, ούτε μοναχοί, ούτε πολύ περισσότερο λαϊκοί επετρέποντο να κηρύσσουν και νξα διδάσκουν το ποίμνιο.
Είναι δε ιδιαίτερα χαρακτηριστική η περίπτωση του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος υπήρξε ο γλαφυρότερος ιεροκύρηξ της Εκκλησίας μας. Ο Χρυσόστομος εκήρυξε για πρώτη φορά, σε ηλικία περίπου 35 ετών, την ημέρα που εχειροτονήθει πρεσβύτερος, το έτος 381μ.χ. Ποτέ του προηγουμένως, δεν είχε κηρύξει τον θείο λόγο.
Είναι φανερό, λοιπόν, πόσο πρόσεχε η Εκκλησία πάντοτε, ώστε όσοι αναλάμβαναν το βαρύ ΄ργο του ιεροκήρυκος να ήσαν άνθρωποι, που έζησαν την βασιλεία των ουρανών, που είχαν την εμπειρία της θεώσεως. Αυτοί ήσαν ''θεόκλητοι'', που εκήρυτταν την δόξα του θεού και όχι την αυτοπροβολή τους. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: '' Ο αφ`εαυτού λαλών την δόξαν την ιδίαν ζητεί' ο δε ζητών την δόξαν του πέμψαντος αυτόν, ούτος αληθής εστί, και αδικία εν αυτώ ουκ έστιν''.
Εκείνος, που απεστάλει από τον Θεό, ζητεί και διδάσκει την δόξαν του Θεού, την βασιλεία των ουρανών και μ`αυτό που κάνει δεν διαπράττει καμμιά παράβαση και αμαρτία, ενώ αντίθετα εκείνος που κηρύσσει, χωρίς ν`αποσταλεί από τον Θεό, κηρύσσει και ζητεί την δική του αυτοπροβολή, αυτός τότε διαπράττει παράβαση του νόμου του Θεού και αμαρτάνει.
Ο πραγματικός κήρυκας του θείου λόγου επομένως, ο θεόκλητος, επιδιώκει μόνο την δόξα του Θεού. Είναι τόσο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο απ. Παύλος, ο οποίος για να μη νοθεύσει το κήρυγμά του, με άλλα στοιχεία, δεν χρησιμοποιούσε καν τις σοφίες του κόσμου τούτου ή ωραία ρητορικά σχήματα, για να εντυπωσιάσει τους ακροατές του. Γράφει χαρακτηριστικά στους Κορινθίους :'' Ου γαρ απέστειλέ με Χριστός βαπτίζειν, αλλ`ευαγγελίζεσθαι, ουκ εν σοφία λόγου, ίνα μη κενωθή ο σταυρός του Χριστού''.
Επίσης: '' Ελθών πρός υμάς, αδελφοί, ήλθον ου καθ`υπεροχήν λόγου η σοφίας καταγγέλλων υμίν το μαρτύριον του Θεού''. Και όλα αυτά τα έκανε ο απ. Παύλος για να μην στηρίζεται η πίστις μας στην ανθρώπινη σοφία, αλλά στην δύναμη του Αγίου Πνεύματος ( Α΄Κορ. β΄4).

Για ποιό όμως λόγο, η Εκκλησία δεν είχε ποτέ εμπιστοσύνη στο κήρυγμα των ανθρώπων εκείνων, που δεν έφθασαν στη θέωση, που δεν έζησαν την βασιλεία των ουρανών εδώ στη γή;
Γιατί, όπως είπαμε είναι πολύ επικίνδυνο να μιλάει κάποιος για την βασιλεία των ουρανών, όταν δεν την έχει ζήσει. Υπάρχει κίνδυνος να κάνει λάθη και να διδάξει πλάνες. Και, εάν μεν, δεν λέει τίποτε δικό του, αλλ`απλώς επαναλαμβάνει τα λόγια εκείνων των κηρύκων, που έζησαν εδώ στη γη την βασιλεία, θ`αποφύγει τα λάθη και τις πλάνες και θα ωφελήσει τις ψυχές. Αν όμως, δεν έχει ως οδηγό του τα λόγια των προφητών, των αποστόλων και των αγίων της Εκκλησίας μας, υπάρχει μεγάλη πιθανότης, αν όχι βεβαιότης, να πλανηθεί όπως συνέβει με πολλούς χριστιανούς, που θέλησαν να μιλήσουν για τον Θεό, χωρίς να έχουν αποκτήσει προηγουμένως την Θεία εμπειρία Του. Γι`αυτό, ο θείος Παύλος συμβουλεύει τους Γαλάτες, αν όχι μόνο από άλλους, αλλά και από τον ίδιο τον Παύλο, ακόμα και από άγγελο εξ ουρανού, ακούσουν άλλα πράγματα, διαφορετικά από εκείνα, που τους δίδαξε ο ίδιος προηγουμένως, να μην τα πιστέψουν ( Γαλ. α΄ 9).
Επομένως, για τον απ. Παύλο είναι αναθεματισμένος, δηλ. αποκομένος από το σώμα της Εκκλησίας, όποιος διδάσκει και κηρύσσει λανθασμένα και πλανεμένα πράγματα για την βασιλεία των ουρανών. Δεν θεωρείται καν μέλοε της Εκκλησίας.
Κι όχι μόνο αυτόκλητοι κήρυκες διδάσκουν και κηρύσσουν πλανεμένα, αλλά είναι δυνατόν ο διάβολος για να μας πλανήσει, να μετασχηματισθεί σε άγγελο φωτός και να κηρύσσει τις πλάνες του. Πως συμβαίνει αυτό; Όπως συνέβει με τους πρωτοπλάστους, όπου ο διάβολος μετασχηματίσθηκε σε όφι. Και μάλιστα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον διάβολο, ως πρώτο αυτόκλητο ''θεολόγο'', γιατί ο όφις ''εθεολόγησε'', μίλησε για τον Θεό, χρησιμοποιώντας την προσφιλή του μέθοδο, ένα ανακάτεμα αλήθειας με ψέμα. Η αλήθεια, που είπε ο διάβολος στους πρωτόπλαστους ήταν ότι ο Θεός τους είπε να γίνουν θεοί. Και το ψέμα, ότι για να γίνουν θεοί έπρεπε να φάνε από τον απαγορευμένο καρπό.
Γι`αυτό τον κίνδυνο εκ του διαβόλου, που μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός, προειδοποιεί ο απ. Παύλος τους Κορινθίους, όταν γράφει:''........αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται είς άγγελον φωτός''.
Ο Χριστιανός, λοιπόν, εάν πράγματι επιδιώκει την σωτηρία της ψυχής του, έχει υποχρέωση να μην ακούει τα κηρύγματα του διαβόλου, έστω ακόμη, κι αν λέει όλο αλήθειες. Σ`αυτό το σημείο. πρέπει να μιμηθούμε το παράδειγμα του απ. Παύλου και απ. Σίλα, οι οποίοι δεν εδέχθησαν τα λόγια του διαβόλου τα οποία μιλούσε η παιδίσκη στους Φιλίππους της Μακεδονίας, η οποία είχε πνεύμα πύθωνος, δηλ. δαιμόνιο μαντικό. Γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις, ότι έλεγε η παιδίσκη : '' Ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του υψίστου εισίν, οίτινες καταγγέλουσιν ημίν οδόν σωτηρίας''.
Τα λόγια της παιδίσκης ήταν 100% αληθινά. Κι όμως ο Παύλος, επειδή τα λόγια αυτά δεν ήσαν λόγια του αληθινά από τον Θεό, αλλά λόγια από τον διάβολο, διέταξε το πονηρό πνεύμα να φύγει από την παιδίσκη. Αυτό σημαίνει ότι ένας χριστιανός, που θέλει την σωτηρία της ψυχής του, δεν επιτρέπετε ν`ακούει τα λόγια, το κήρυγμα, που προέρχετε από τον διάβολο, τον πατέρα της πλάνης και του ψεύδους. Τέτοια κηρύγματα, προφορικά και γραπτά, ακούγονται πολλά σήμερα. Είναι καταρχήν τα κηρύγματα των αιρετικών. Και δυστυχώς, και εμείς οι Ορθόδοξοι σήμερα, σπεύδουμε να τ`ακούσουμε και να τα διβάσουμε. Υπάρχουν ορθόδοξοι, που αντί να μεταφράζουν σε απλή γλώσσα τα έργα των αγίων Πατέρων, μεταφράζουν στα ελληνικά τα έργα των αιρετικών Λατίνων και Προτεσταντών και τα συνιστούν στους αδελφούς μας πρός ψυχική ωφέλεια. Επίσης, τέτοια κηρύγματα δαιμονισμένων προσώπων είναι τα κηρύγματα, που κάνουν οι λεγόμενες ''φωτισμένες'' οι οποίες δήθεν βλέπουν την Παναγία, που στην πραγματικότητα δεν είναι η Παναγία, αλλά ο διάβολος, που μετασχηματίζεται σε ''Παναγία'' και τους λέει διάφορες συμβουλές, που οδηγούν στην απώλεια της ψυχής τους.
Βεβαίως, είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα να είναι κανείς ''αυτόκλητος'' κήρυκας του θείου λόγου, διότι μπορεί να πλανά και να πλανάται.
Για το λόγο αυτό ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: '' πολλοί ερούσι μοι εν εκείνη τη ημέρα' Κύριε, Κύριε, ου τω σω ονόματι προεφητεύσαμεν;.... Και τότε ομολογήσω αυτοίς ότι ουδέποτε έγνων υμάς''
Είναι φοβερό πράγμα να κηρύσσει κανείς σε όλη του τη ζωή τον Χριστό και όταν κάποτε ευρεθούμε ενώπιοι Ενωπίω, ν`ακούσουμε από το στόμα του Κυρίου ότι ''ουδέποτε έγνων υμάς'', ότι δηλ. δεν μας ανέθεσε καμμιά τέτοια αποστολή και δεν μας γνωρίζει. Ο Κύριος γνωρίζει μόνο τους πολίτες της ουρανίας βασιλείας Του, τους θεουμένους, τους αγίους.
Κάθε φορά, λοιπόν, που κάποιος από εμάς σκέπτεται ν`ανοίξει το στόμα του και να κηρύξει τον λόγο του Θεού, πρέπει να ελεγχόμεθα από την φωνή του προφητάνακτος Δαβίδ, ο οποίος λέει:'' τω δε αμαρτωλώ είπεν ο θεός' ίνα τι συ εκδιηγή τα δικαιώματά μου;'' Δηλ. Ο Θεός λέγει στον αμαρτωλώ: Συ ποιός είσαι που τολμάς να διηγήσαι και να κηρύτεις τις εντολές μου;
Γι`αυτό και ο αδελφόθεος Ιάκωβος μας προτρέπει: '' Μη πολλοί διδάσκαλοι γίνεσθε, αδελφοί μου, ειδότες ότι μείζον κρίμα ληψόμεθα''
Και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας για να μας προφυλάξουν από τον πειρασμό, που δοκιμαζόμεθα μερικές φορές να κηρύξουμε αυτόκλητα τον λόγο του θεού, μας λέγουν:
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας προτρέπει πρώτα να καθαρθούμε εμείς, και έπειτα να επιδιώξουμε να καθάρουμε τους αδελφούς μας. Πρώτα να φωτιστούμε εμείς, κι έπειτα να θελήσουμε να φωτίσουμε τους άλλους. Πρώτα να διδαχθούμε εμείς, κι ύστερα να γίνουμε διδάσκαλοι και κήρυκες των άλλων.
Ο Άγιος Γρηγόριος Ο Παλαμάς επίσης μας υπογραμμίζει ότι '' δεν είναι ακίνδυνο να ομιλούν για τον Θεό εκείνοι οι οποίοι δεν γνωρίζουν να συναναστρέφωνται με το Θεό και να κρίνουν για το άϋλο φώς εκείνοι οι οποίοι δεν το έχουν γνωρίσει, ούτε έχουν αγιασθεί''.
Τέλος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης είναι πιό αυστηρός, για εκείνους οι οποίοι δεν απέκτησαν μέσα στην καρδιά τους το Άγιο Πνεύμα και θέλουν να κηρύττουν το λόγο του Θεού για να οικοδομήσουν τους πιστούς. Οι κήρυκες αυτοί, λέγει, είναι υπόδικοι ενώπιον του Κυρίου. Ότι λέγουν οι άνθρωποι αυτοί, λέγει, είναι δικές τους επινοήσεις, κι όχι του Αγίου Πνεύματος διδασκαλίες, που πρέπει να είναι το κήρυγμα. Γι`αυτό, συναχίζει, το κήρυγμα των ανθρώπων αυτών μοιάζει με το σάπιο νερό μιας δεξαμενής, από το οποίο όσοι πίνουν αρρωσταίνουν.


Β΄ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΑΚΡΟΑΤΩΝ

Θα πούμε και λίγα λόγια για την σχέση των ακροατών πρός τον θείο λόγο, πρός το κήρυγμα. Κι εκείνο, που πρέπει περισσότερο να εξετάσουμε είναι ο λόγος για τον οποίο το κήρυγμα δεν καρποφορεί.
Όμως, για να καρποφορήσει ένας σπόρος, δεν είναι αναγκαίο να υπάρχει μόνο ο σπορεύς που θα σπείρει, αλλά πρέπει να υπάρχει και το γόνιμο και καλλιεργημένο χωράφι. Είδαμε προηγουμένως, ποιός είναι ο καλός σπόρος και ποιός ο καλός σπορεύς. Τώρα θα δούμε ποιό είναι το καλό χωράφι. Και αυτό το χωράφι δεν είναι τίποτε άλλο από την καρδιά μας.
Ακούσαμε προηγουμένως το λόγο του Κυρίου πρός τον Ησαΐα, που του είπε ότι ο λαός θ`ακούει και δεν θα καταλαβαίνει, θα βλέπει και δεν θα αντιλαμβάνεται, γιατί επαχύνθει η καρδιά αυτού του λαού, εσκληρύνθει, πωρώθηκε η καρδιά του.
Ο λόγος του Κυρίου πρός τον Ησαΐα, δεν ισχύει μόνο για τον Ιουδαϊκό λαό την εποχή εκείνη. Ισχύει και για εμάς, τους σημερινούς χριστιανούς, οι οποίοι ακούμε τον λόγο της βασιλείας του Θεού σήμερα, κι όμως δεν τον καταλαβααίνουμε. Βλέπουμε τα θαυμαστά μεγαλεία του Θεού σήμερα κι όμως δεν τα αντιλαμβανόμεθα, γιατί έχει σκληρυνθεί και η δική μας καρδιά, γι`αυτό κι ο σπόρος του θείου λόγου συνήθως δεν καρποφορεί. Το γεγονός αυτό της μικρής καρποφορίας του σπόρου του θείου λόγου, περιγράφει ο Κύριος στην παραβολή του σπορέως, την οποία είπε ο Κύριος, όπως εξήγησε στους μαθητές του '' ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν'' οι λοιποί των ανθρώπων. Στους μαθητές Του '' δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών''.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την παραβολή του σπορέως, ο σπόρος, δηλ. το κήρυγμα περί της βασιλείας του Θεού έπεσε σε διάφορα σημεία του χωραφιού.
'' Άλλος σπόρος έπεσε παρά την οδόν και κατεπατήθει και τα πετεινά του ουρανού κατέφαγεν αυτό''.
'' Έτερος έπεσεν εν μέσω ακανθών και συμφυείσαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό''
'' Και έτερον έπεσεν επί την γήν την αγαθήν και φυέν εποίησε καρπόν εκατοπλασίονα''.
Από τον σπόρο που έσπειρε ο καλός αυτός γεωργός, μόνο το 1/4 σώθηκε. Τα άλλα τρία χάθηκαν. Ποιά όμως ήταν η αιτία της απώλειας του μεγαλύτερου μέρους του σπόρου; Δεν ήταν ο σπορεύς. Ούτε ο σπόρος. Ήταν η γη, που δέχθηκε το σπόρο, ο οποίος άλλος έπεσε στο δρόμο, άλλος στη πέτρα, άλλος στ`αγκάθια κι άλλος στο γόνιμο χωράφι.Αυτό σημαίνει, όπως λέγει κι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεν είναι μια η οδός της απωλείας. Είναι πολλοί οι τρόποι. Κι αυτούς θα δούμε στη συνέχεια.

α) Ποιοί είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με την οδό

Είναι όσοι ακούν μεν τον λόγο της βασιλείας του Θεού, έρχεται όμως ο διάβολος κι αφαιρεί τον λόγο αυτό, και είναι σαν να μην τον άκουσαν ποτέ. Η καρδιά των ανθρώπων αυτών έχει σκληρυνθεί. Έχει πωρωθεί. Έχει καταπατηθεί τόσο, όσο πατιέται ο δρόμος, που δεν μπορεί το σπέρμα να φυτρώσει. Οι άνθρωποι που έχουν σκληρή καρδιά, όποιο λόγο και ν`ακούσουν, όποιο θαύμα και να δούν, μένουν ασυγκίνητοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να μαλακώσει η καρδιά τους, όχι μόνο από το κήρυγμα των αγίων ή των αποστόλων ή των προφητών, αλλά ούτε από το κήρυγμα του Κυρίου, όπως δεν μαλάκωσε η καρδιά των Γραμματέων και Φαρισαίων την εποχή του Κυρίου.
Ίσως κι εμείς να ανήκουμε στην κατηγορία αυτή. Δεν έχει σημασία αν τρέχουμε στην Εκκλησία ή στα κηρύγματα. Είναι δυνατόν, να ανήκουμε σ`αυτήν την κατηγορία ανθρώπων;
Ναί, αδελφοί μου, διότι, όπως λέγει η παραβολή, οι άνθρωποι αυτοί '' οι παρά την οδόν εισίν οι ακούσαντες, είτα έρχεται ο διάβολος και αίρει τον λόγον από της καρδίας αυτών, ίνα μη πιστεύσαντες σωθώσι''.
Τι φοβερό πράγμα: Να τρέχουν οι άνθρωποι ν`ακούσουν το κήρυγμα. Και τ`ακούν. Όμως, επειδή η καρδιά τους είναι σκληρή, δεν φυτρώνει ο σπόρος και δεν καρποφορεί. Δεν επέρχεται κανένα αποτέλεσμα.Γι`αυτό, πρέπει να προσέχουμε να μην αφήσουμε να πωρωθεί η καρδιά μας. Και η καρδιά μας σκληρύνεται όπως ένα γόνιμο χωράφι που μεταβάλλεται σε δρόμο. Όταν το χωράφι μείνη χωρίς φράχτη και γίνει πέρασμα των βιαστικών, σιγά-σιγά πατιέται και μεταβάλλεται σε σκληρό δρόμο. Έτσι και η καρδιά μας. Όταν την αφήσουμε εκτεθειμένη στους πειρασμούς του διαβόλου κι ακαλλιέργητη, χωρίς εξομολόγηση και προσέλευση στη Θεία Ευχαριστία, χωρίς να την ποτίζουμε με τα δάκρυα της προσευχής, τότε σκληρύνεται. Γι`αυτό, ας αρχίσουμε από σήμερα να καλλιεργούμε προσεκτικά το χωράφι της καρδιάς μας.

β) Ποιοί είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με την πέτρα;

Ο Ευαγγελιστ'ης Λουκάς λέει ότι '' και έτερον έπεσεν επί την πέτραν, και φυέν εξηράνθη διά το μη έχειν ικμάδα''. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γίνεται πιό σαφής, γιατί επεξηγεί ότι ο σπόρος αυτός έπεσεν '' επί τα πετρώδη, όπου ουκ είχε γην πολλήν....και δια το μη έχειν ρίζαν εξηράνθη''.
Ποιοί είναι οι άνθρωποι αυτοί, των οποίων την καρδιά ο Κύριος παρομοιάζει με πετρώδες έδαφος; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Κύριος. Είναι εκείνοι που ακούν κι αυτοί τον λόγο περί της βασιλείας των ουρανών, κι αμέσως τον δέχονται με χαρά. Όμως, ο λόγος του Θεού δεν ριζώνει μέσα τους. Ο ενθουσιασμός που έδειξαν είναι πρόσκαιρος. Γιατί μόλις τους συμβεί η παραμικρή θλίψη ή διωγμός εξ αφορμής του θείου λόγου που άκουσαν, αμέσως σκανδαλίζονται. Τα εγκαταλείπουν στον πρώτο πειρασμό. Πόσοι άνθρωποι κι από μας σήμερα, δεν ακούμε ευχαρίστως τον λόγο του Θεού και μόλις υποστούμε την πρώτη δοκιμασία εξ αφορμής της πίστης μας, τα εγκαταλείπουμε όλα και ξεχνάμε;

γ) Ποιοί είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με τα αγκάθια;

Είναι '' οι ακούσαντες και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι''.
Οι άνθρωποι που υπάγονται στην κατηγορία αυτή, έχουν γόνιμη καρδιά, που μπορεί να δεχθεί τον σπόρο της βασιλείας του Θεού. Φυτρώνει ο σπόρος και μεγαλώνει. Όμως, έρχονται τ`αγκάθια. Έρχονται οι βιωτικές μέριμνες του κόσμου και η λάμψη του πλούτου και οι εφήμερες ηδονές και πνίγουν κάθε καλή προσπάθειά μας. Οι μέριμνές μας, προπαντός για να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί, λέγεται φιλοδοξία. Η αγάπη του πλούτου λέγεται φιλοχρηματία. Και η απάτη των ηδονών, λέγεται φιληδονία. Η φιλοδοξία, η φιλοχρηματία και η φιληδονία είναι οι τρείς καρποί της φιλαυτίας. Αν ο άνθρωπος δεν απαλλαγεί από την φιλαυτία, που εκδηλώνεται σαν φιλοδοξία, σαν φιλοχρηματία και σαν φιληδονία, όσο κι αν ακούει τον λόγο του θεού, θα τον ακούει, θα συγκινείται, θα παίρνει μεγάλες αποφάσεις, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει κανένα βήμα στην πνευματική του ζωή. Θα προχωρεί τόσο, όσο είναι δυνατόν παρά την κωπηλασία ν`ανοιχθεί στο πέλαγος μια βάρκα, που θα παραμένει δεμένη στο μουράγιο.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέει, πως όσοι ανήκουμε σ`αυτήν την κατηγορία είμεθα περισσότερο ασυγχώρητοι, γιατί καίτοι έχουμε την καρδιά μας γόνιμη σαν το καλό χωράφι, δεν έχει δηλ. σκληρύνθεί και πωρωθεί, αδιαφορούμε και χάνουμε την σωτηρία μας επειδή δεν φροντίζουμε να ξερριζώσουμε τ`αγκάθια, τα οποία καταστρέφουν το φύτρο. Κι έτσι, με αιτία τ`αγκάθια αυτά, χάνεται από την καρδιά μας ο λόγος του Θεού.

δ) Ποιοί είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με εύφορη γη

Είναι εκείνοι που η καρδιά τους είναι μαλακή και δέχονται τον λόγο του Θεού και καρποφορεί σ`αυτή το κήρυγμα '' καρπόν εκατονταπλασίονα''. Μάλιστα, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα διάκριση, που πρέπει να μας απασχολήσει. Λέγει: '' ο επί την γην την καλήν σπαρείς, ούτος εστίν ο τον λόγον ακούων και συνιών. ος δη καρποφορεί και ποιεί ο μέν εκατόν, ο δε εξήκοντα, ο δε τριάκοντα''.
Όπως διαφέρουν μεταξύ τους οι απολλυμένοι, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για τους οποίους τελικά χάνεται ο σπόρος του θείου λόγου, έτσι διαφέρουν μεταξύ τους κι όσοι δέχονται την καρποφορία του σπόρου του θείου λόγου. Σε τρείς κατηγορίες ανθρώπων δεν καρποφορεί ο σπόρος του θείου κηρύγματος. Αυτοί που παρομοιάζονται με την οδό, οι άλλοι με την πέτρα και οι τρίτοι με τ`αγκάθια. Τρείς είναι και οι κατηγορίες των ανθρώπων, που καρποφορούν το σπόρο του λόγου του Θεού. Είναι οι καρποφορούντες τριάντα, οι καρποφορούντες εξήντα και οι καρποφορούντες εκατό.
Που οφείλεται η διαφορά αυτής της καρποφορίας; Οφειλεται στη φύση της γής. Αλλού το χωράφι είναι πολύ καλό και καλά καλλιεργημένο. Αποδίδει ο σπόρος εκατό καρπούς. Αλλού είναι λιγότερο καλλιεργημένο και αποδίδει εξήντα καρπούς. Και αλλού το χωράφι είναι φτωχότερο και λιγότερο καλλιεργημένο και αποδίδει τριάντα καρπούς. Με την διάκριση αυτή, η παραβολή δεικνύει την ποικιλία των αρετών. Άλλος επιτυγχάνει μεγάλη αρετή, κι άλλος μικρή. Αυτό εξαρτάται από την διάθεση του καθενός. Και μ`αυτό αποδεικνύεται η μεγάλη φιλανθρωπία του Κυρίου. Δεν ζητεί ο Κύριος μόνο ένα μέτρο αρετής απ`όλους μας. Και τους πρώτους δέχεται, και τους δεύτερους δεν απορρίπτει και τους τρίτους ελεεί.
Ποιοί είναι εκείνοι οι οποίοι καρποφορούν το τριάντα ή το εξήντα; Είναι όσοι τηρούν τις εντολές. Και μάλιστα, άλλοι μεν από φόβο Θεού, άλλοι δε από υπολογισμό να λάβουν μισθό εν εκείνη τη ημέρα. Όταν ο πλούσιος εκείνος νεανίσκος ερώτησε τον Κύριο, λέγοντάς του : '' διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;'', τότε ο Κύριος του απάντησε:'' τήρησον τας εντολάς''.
Αντίθετα οι καρποφορούντες το εκατό είναι οι τέλειοι, όπως συνέχισε ο Κύριος λέγοντας στον ίδιο εκείνο νεανίσκο:'' Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανοίς, και δεύρο ακολούθει μοι''.
Μόνο οι τέλειοι αποδίδουν το εκατό τοις εκατό. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που δεν δένονται με τα υλικά αγαθά. Δεν λυπούνται ν`αποχωρισθούν τα πλούτη τους. Δεν διστάζουν να τα θέσουν πρός δόξαν θεού. Δεν δυσκολεύονται ν`ακολουθήσουν το Χριστό, σηκώνοντας το δικό τους σταυρό. Τέτοιες ψυχές πάντα ευρέθηκαν στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι οι αγνές εκείνες ψυχές, που εγκατέλειψαν και πατέρα και μητέρα και αδελφούς και αδελφάς και τέκνα και φίλους χάριν του Κυρίου. Είναι το τάγμα των μοναχών ή οι άλλοι εργάτες της Εκκλησίας, οι οποίοι έφθασαν στην τέλεια πνευματική ζωή, την θέωση και ζούν από την παρούσα ζωή την βασιλεία των ουρανών, τον Παράδεισο.

Ανάλογα, λοιπόν, με την πνευματική προκοπή, οι άνθρωποι που ακούν τον λόγο της βασιλείας του Θεού και τον δέχονται και καρποφορούν πνευματικούς καρπούς, διακρίνονται σε τρείς κατηγορίες.

α) Οι δούλοι του θεού

Είναι οι εργαζόμενοι το αγαθό, οι εκτελούντες τις εντολές του θεού από φόβο, όπως ένας δούλος εκτελεί το θέλημα του κυρίου του από το φόβο της τημωρίας. Έτσι, κι ο χριστιανός, ότων πρωτοαρχίσει την πνευματική ζωή, την αρχίζει από το φόβο των θείων κολάσεων, τις οποίες θα υποστεί αν παρακούσει τις εντολές του Θεού.

β) Οι μισθωτοί

Είναι οι εκτελούντες τις εντολές του Θεού από λόγους συμφέροντος. Αυτοί προσδοκούν να λάβουν την ημέρα της Κρίσεως την δίκαιη αμοιβή τους, όπως ένας εργάτης δουλεύει για να πάρει τον μισθό του. Τηρούμε, λοιπόν, τις εντολές του Θεού στην παρούσα ζωή, για ν`αμειφθούμε στην μέλλουσα.

γ) Οι φίλοι ή τα τέκνα του Θεού

Είναι αυτοί που τηρούν τις εντολές του Θεού, ούτε από φόβο, ούτε από υπολογισμό να λάβουν μοισθό, αλλά από ανιδιοτελή αγάπη πρός τον Θεό. Όπως ένας φίλος αγαπάει τον φίλο του από αγάπη, κι όπως ένας υιός αγαπάει τον πατέρα του από αγάπη και κάνει το θέλημά του, έτσι και οι χριστιανοί αυτοί τηρούν τις εντολές του Θεού από ανιδιοτελή αγάπη.
Ανιδιοτελή αγάπη όμως αποκτά ο άνθρωπος όταν φθάσει στην κατάσταση της τέλειας πνευματικής ζωής, την θέωση, την τελειότητα. Γι`αυτό, φίλοι ή τέκνα του Θεού είναι μόνο οι άγιοι.
Μεγάλη, λοιπόν, η φιλανθρωπία του Θεού. Θέλει όλοι μας να είναι στην παρούσα ζωή άγιοι. Εάν δεν φθάσουμε σ`αυτήν την τελειότητα, τότε μας δέχεται και ως μισθωτούς. Εάν δεν μπορούμε να είμαστε ούτε μισθωτοί, τότε ας είμεθα ταπεινοί δούλοι Του. Από το πνεύμα αυτό εμφορούμενοι όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, θεωρούσαν τον εαυτό τους, ως τα τελευταία μέλη της βασιλείας των ουρανών, ως δούλους. Κι αυτό, το πνεύμα της ταπείνωσης μας διδάσκει μέχρι σήμερα η Εκκλησία μας, όταν αποκαλεί όλα τα μέλη της, επιφανή και αφανή, δούλους. ''Μεταλαμβάνει, ο δούλος του Θεού...''. Δεν λέγει μεταλαμβάνει ο φίλος ή το τέκνο του Θεού, γιατί η επίγεια Εκκλησία δεν μοιράζει πιστοποιητικά χρηστοηθείας.
Τελειώνοντας την ομιλία αυτή, πρέπει να υπογραμμίσουμε, πως η σωτηρία μας αρχίζει από το άκουσμα του θείου λόγου. ''Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγο του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν'' κατά τον αψευδή λόγον του Κυρίου μας.
Εύχομαι τέτοιοι μακάριοι ν`αναδειχθούμε όλοι μας. Αμήν.
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ 希臘
User avatar
inanm7
Συντονιστής Κατηγορίας
 
Posts: 1832
Joined: Tue Nov 15, 2011 1:43 pm

Re: πατέρας Ιωάννης Ρωμανίδης

Unread postby inanm7 » Tue Aug 26, 2014 12:31 pm

ΘΕΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Η ΠΙΣΤΙΣ


Στην πρώτη ομιλία μας εξετάσαμε το λόγο του απ. Παύλου: '' πάς γαρ ος αν επικαλέσηται το όνομα του Κυρίου σωθήσεται. Πως ούν επικαλέσωνται εις ον ουκ επίστευσαν; Πως δε πιστεύσωσι ου ουκ ήκουσαν; πως δε ακούσωσι χωρίς κηρυσσοντος; Πως δε κηρύξωσι, εάν μη αποσταλώσι;''.
Κι αναπτύξαμε την σημασία που έχει το άκουσμα του κηρύγματος του Θείου λόγου για την σωτηρία της ψυχής μας. Τονίσαμε πως ο σπόρος του θείου λόγου, καρποφορεί όταν πέφτει σε γόνιμο και καλλιεργημένο χωράφι.Και πως χάνεται όταν πέφτει στ`αγκάθια, ή στο δρόμο, ή στα πετρώδη μέρη. Κι ο πρώτος καρπός που αποδίδει είναι η πίστις.
Η πίστις, είναι από τα πιο βασικά κι απαραίτητα πράγματα, που πρέπει να διαθέτουμε, αν θέλουμε να οδηγηθούμε στη σωτηρία μας. Και μ`αυτό το σπουδαίο θέμα θ`ασχοληθούμε στη σημερινή ομιλία μας.


Α) ΠΩΣ ΟΔΗΓΟΥΜΕΘΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Η πίστις είναι δωρεά του Θεού. Ο Κύριος μας παραγγέλει: '' ουδείς δύναται ελθείν πρός με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν''. Ο Θεός όμως θέλει '' πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν''.
Γι`αυτό την κλίση του Θεού πρός μετάνοια και σωτηρία την δέχονται μόνο εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν πωρωθεί στην καρδιά τους. Η χάρις του Θεού επισκέπτεται τον άνθρωπο όταν η καρδιά μας μοιάζει με γόνιμο χωράφι. Τότε μόνο μπορεί να οδηγηθεί στην πίστη ο άνθρωπος, αν ακούσει τον λόγο του Θεού. Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε, πως όταν ωρισμένοι πιστεύσαντες πρώτοι χριστιανοί Κύπριοι και Κυρηναίοι, μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου μετέβησαν στην Αντιόχεια και μίλησαν για τον Χριστό, πίστεψαν πολλοί: '' Και ην χείρ Κυρίου μετ`αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον''.
Αυτό το '' ην χείρ Κυρίου μετ`αυτών'' σημαίνει ότι η χάρις του Θεού ήταν μαζί τους και γι`αυτό πίστεψαν στο Χριστό οι άνθρωποι αυτοί, όπως ήταν η χάρις του Θεού στην Λυδία, την πορφυλοπόλιδα των Φιλίππων, της οποίας ο Κύριος '' διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου''.
Με ποιά όμως μέσα ο Θεός προσκαλεί τους ανθρώπους εις μετάνοιαν και σωτηρία; Με δυο κυρίως μέσα. Το ένα είναι ο λόγος του Θεού, το θείο κήρυγμα, όπως τονίσαμε στην προηγούμενη ομιλία. Το άλλο είναι τα ''θεία σημεία'', τα θαύματα. Ο Κύριος κατά την επί γης ενανθρώπησή Του, όχι μόνο δίδασκε με τα θεία λόγια Του τους ανθρώπους, αλλά έκανε ακι πολλά θαύματα. Θεράπευε τους αρρώστους, έβγαζε δαιμόνια, γαλήνευε την θάλασσα, ανέσταινε νεκρούς. Τα θαύματα αυτά ο Κύριος δεν τα έκανε ασφαλώςαπό καμιά διάθεση επιδείξεως. Τα έκανε για να οδηγήσει τους ανθρώπους στην πίστη. Και πράγματι, πολλοί πίστεψαν στον Χριστό μετά από κάθε θαύμα Του. Πίστευαν οι άνθρωποι εκείνοι των οποίων η καρδιά δεν είχε πωρωθεί. Αντίθετα δεν πίστευαν όσων η καρδιά είχε σκληρυνθεί σαν τον πατημένο δρόμο. Έλεγε μάλιστα ο Κύριος σε μερικούς τέτοιους Ιουδαίους, πως αν δεν θέλουν να πιστέψουν στην θεότητά Του, ας πιστέψουν τουλάχιστον στα θαύματά Του, στα ''έργα'' Του, που είναι έργα Θεού και δεν μπορεί να τα κάνει κανένας άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις.
''ει ου ποιώ τα έργα του πατρός μου, μη πιστεύητέ μοι, ειδέ ποιώ, καν εμοί μη πιστεύητε, τοις έργοις πιστεύητε, ίνα γνώτε και πιστεύσητε ότι εν εμοί ο πατήρ καγώ εν αυτώ''.
Δηλ., αν δεν μπορώ να κάνω τα ''έργα'', τα θαύματα, που κάνει ο Πατήρ μου, μη πιστεύετε σε εμένα. Αν όμως κάνω κι εγώ αυτά τα θαύματα, κι αν δεν θέλετε να πιστύετε σε εμένα, τουλάχιστον να πιστεύετε στα θαύματά μου, που αποδεικνύουν την θεϊκή μου ιδιότητα και τα οποία έργα δεν μπορεί να επιτελέσει ο άνθρωπος, με την δική του δύναμη. Κι έτσι θα καταλήγετε να πιστεύετε ότι τα θαύματα που κάνει ο Πατήρ μου, ο οποίος βρίσκεται σε μένα κι εγώ σ`αυτόν, ότι είμαι επομένως Θεός.
Κι όταν τον ρώτησαν οι Ιουδαίοι αν πράγματι είναι ο Χριστός, ο Κύριος τους απάντησε: '' είπον υμίν και ου πιστεύετε' τα έργα α εγώ ποιώ εν τω ονόματι του πατρός μου, ταύτα μαρτυρεί περί εμού, αλλ`υμείς ου πιστεύετε''.
Σας είπα, λέει ο Κύριος, και δεν με πιστεύετε. Τα έργα τα οποία κάνω εν ονόματι του πατρός μου, αυτά μαρτυρούν για μένα, αλλά σεις δεν με πιστεύετε.
Γι`αυτό ο Κύριος έκανε συνέχεια θαύματα. Ακόμα, και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ζητούσαν '' σημεία
ιδείν''. Ο Κύριος όμως εγνώριζε την σκληροκαρδία τους. Γνώριζε πως η καρδιά τους είχε πωρωθεί και δεν επρόκειτο να πιστέψουν, όποιο θαύμα κι αν έβλεπαν. Γι`αυτό τους είπε, πως δεν επρόκειτο να τους δώσει άλλο θαύμα εκτός από το '' σημείον Ιωνά'', με το οποίο υπενόει τον θάνατό Του και την αγίαν ανάστασίν Του: '' ώσπερ γαρ εγένετο Ιωνάς ο προφήτης εν τη κοιλία του κήτους τρείς ημέρας και τρείς νύκτας, ούτως έσται και ο υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γής τρείς ημέρας και τρείς νύκτας''.

Τα ίδια ''σημεία'' ζητούσαν και οι άπιστοι Σαδδουκαίοι για να πιστέψουν. Προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ενώ ο Κύριος απέφευγε να κάνει τέτοια ''σημεία'', θαύματα, όταν του το ζητούσαν οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, οι άνθρωποι δηλ. που είχαν πωρωμένη καρδιά, αντίθετα έκανε πολλά θαύματα, όταν υπήρχαν κοντά Του άλλοι άνθρωποι, έστω και αμαρτωλοί, η καρδιά όμως των οποίων δεν είχε σκληρυνθεί από την αμαρτία, οπότε και υπήρχε περίπτωση να μετανοήσουν. Γι`αυτό ο Κύριος δεν δίσταζε να κάνει παρέα με τέτοιους αμαρτωλούς, όπως ήταν οι τελώναι και αι πόρναι, για τις οποίες είπε ότι '' προάγουσιν ημάς εις την βασιλεία των ουρανών''. Οι πωρωμένοι άνθρωποι είναι αδύνατον να μετανοήσουν ούτε στην παρούσα, ούτε στην μέλλουσα ζωή.
Το πρώτο θαύμα που έκανε ο Χριστός ήταν στην Κανά της Γαλιλαίας. Εκεί εποίησε ''την αρχή των σημείων''. Στο ίδιο μέρος γιάτρεψε και τον γιό του βασιλικού, κάνοντας το '' δεύτερον σημείον''. Στη συνέχεια ο Κύριος χόρτασε στην έρημο τους πεντακισχιλίους, θαύμα για το οποίο '' οι άνθρωποι ιδόντες ο εποίησε σημείον ο Ιησούς, έλεγον ότι ούτος εστίν αληθώς ο προφήτης ο ερχόμενος εις τον κόσμον''.
Και συμπληρώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης : '' πολλά μεν ούν και άλλα σημεία εποίησε ο Ιησούς ενώπιον των μαθητών αυτού, α ουκ εστί γεγραμμένα εν τω βιβλίω τούτω. ταύτα δε γέγραπται, ίνα πιστεύσητε ότι ο Ιησούς εστίν ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού''.
''Σημεία'', δηλ. θαύματα δεν έκανε μόνο ο Χριστός. Έκαναν στο όνομά Του και οι απόστολοι και οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Επειδή η εποχή μας είναι πτωχή σε αγίους, είναι εξίσου πτωχή και σε θαύματα. Αλλά, αν η εποχή μας είναι πολύ πτωχή σε σύγχρονους αγίους, που να ζούν ανάμεσά μας (πιστεύουμε πως δεν εξέλιπαν εντελώς ούτε σήμερα), είναι πολύ πλούσια σε αγίους που μας έχουν αφήσει σαν πολύτιμη παρακαταθήκη τα ιερά λείψανά τους, τα οποία και αυτά είναι άγια και πηγή αγιασμού, θεωμένα και πηγή θεώσεως. Και αυτά θαυματουργούν σήμερα. Ευωδιάζουν, θεραπεύουν αρρώστους, βγάζουν δαιμόνια, ακούν τις παρακλήσεις μας και θεραπεύουν τας ασθενείας της ψυχής μας. Η πατρίδα μας είναι η μοναδική, ίσως, χώρα στον κόσμο, που έχει αποθησαυρήσει τόσα ιερά λείψανα αγίων και τόσες θαυματουργές άγιες εικόνες.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, πως σήμερα, που σπάνια δυστυχώς ακούγεται ορθόδοξο και πατερικό κήρυγμα, η Ορθόδοξος πίστη σώζεται και εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει στον τόπο μας, χάρις στα θαύματα που επιτελούν τα άγια λείψανα και οι άγιες εικόνες. Κι αυτό το γεγονός έχει συνειδητοποιήσει πολύ σωστά ο Ορθόδοξος λαός και τρέχει στα προσκυνήματα και τα μοναστήρια, που φυλάσσονται τέτοια άγια λείψανα κι άγιες εικόνες θαυματουργικές. Αν κάποτε διαβρωθεί εντελώς ο ελληνικός λαός από τις φράγκικες πλάνες και χάσει την ευλάβιά του στα ιερά λείψανα και τις εικόνες, τότε σίγουρα θα χάσει και την ορθόδοξη πίστη του και θα κινδυνέψει να εκλείψει η ορθοδοξία στην πατρίδα μας. Να που οφείλεται το γεγονός χάρις στο οποίο εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα Ορθοδοξία στην πατρίδα μας. Δεν οφείλεται στους χιλιάδες θεολόγους μας, που βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι πολλοί ψευδο-ορθόδοξοι, εκμεταλλευόμενοι την ευλάβεια του ορθοδόξου λαού, σκηνοθετούν θαύματα εικόνων με αρώματα και μύρα, που αγοράζουν, και προβάλλουν ψεύτικα λείψανα, τα οποία είναι κόκαλα κοινών ανθρώπων, κι όχι αγίων, σαν μερικά από αυτά τα κόκαλα, που μας στέλνει εδώ στην Ελλάδα, για προπαγανδιστικούς λόγους, ο πάπας. Και στέλνει συνήθως τέτοια κόκαλα ανθρώπων, αντί λειψάνων αγίων, γιατί για ιστορικούς λόγους από την εποχή των σταυροφοριών οι Ορθόδοξοι για να διαφυλάξουν τους θησαυρούς των ιερών λειψάνων, έδιναν στους Φράγκους ψεύτικα λείψανα, δηλ. κόκαλα ανθρώπων, τα οποία οι βάρβαροι Φράγκοι τα μετέφεραν στον πάπα τους.
Ο Ορθόδοξος λαός τιμά και προσκυνά τα πραγματικά ιερά λείψανα των αγίων του και τις πραγματικά άγιες εικόνες της Ορθοδοξίας και από αυτά παίρνει χάρη και αγιάζεται.

Β) Η ''ΠΡΩΤΗ ή ΨΙΛΗ ή ΛΟΓΙΚΗ ή ΕΞ ΑΚΟΗΣ ΠΙΣΤΗ''

Όταν ο άνθρωπος πιστέψει στο Θεό αποκτά κατ`αρχήν την λεγόμενη '' πρώτη'' ή '' ψιλή'' ή '' εξ ακοής'' πίστη.
Λέγεται ''πρώτη'' πίστη, γιατί εκτός από αυτή υπάρχει και η άλλη πίστη, που λέγεται '' τελεία''. Λέγεται '' λογική'', γιατί η πίστη αυτή πηγάζει από το λογικό του ανθρώπου, σε αντίθεση με την άλλη πίστη που λέγεται και ''ενδιάθετη'', γιατί αυτή πηγάζει από την καρδιά του ανθρώπου. Τέλος, λέγεται και πίστη ''εξ ακοής'' γιατί πηγάζει από την ακοή του θείου λόγου, όπως λέει ο θείος Παύλος ( Ρωμ. ι΄16-17 ) και όχι από την ''θεωρία'', δηλ. από τον θείο ''φωτισμό'' και την ''θέωση'', από την οποία ξεκινάει η πίστη ''εκ θεωρίας''.
Η πίστη, λοιπόν, είναι δύο ειδών. Πρώτον, η ''πρώτη'', ή ''ψιλή'', ή ''λογική'', ή ''εξ ακοής'' και δεύτερον, η πίστη η ''δεύτερη'', ή ''τελεία'', ή ''ενδιάθετη'', ή ''εκ θεωρίας''. Η διάκριση της πίστεως σε δύο είδη έχει τεράστια σημασία, γιατί η μεν πρώτη πίστη χρειάζεται στην αρχή της πνευματικής μας ζωής, η δε δεύτερη αποδεικνύει ότι φθάσαμε επιτυχώς στην απόκτηση στην καρδιά μας του Αγίου Πνεύματος και γίναμε ''ναός του εν ημίν αγίου Πνεύματος''. Την πρώτη πίστη αποδεχόμεθα με την λογική μας, το μυαλό μας, για την ύπαρξη του Θεού. Το γεγονός αυτό βεβαίως είναι σημαντικό, γιατί είναι το πρώτο βήμα. Δεν είναι όμως και το τελευταίο για τη σωτηρία μας. Δεν πρόκειται να σωθούμε ποτέ αν μείνουμε στο βήμα αυτό. Πρέπει να ακολουθήσουν πολλά άλλα ακόμα βήματα, μέχρι που να φθάσουμε στη δεύτερη πίστη που αυτή μόνο σώζει τον άνθρωπο.
Ακούμε συχνά, πολλούς ανθρώπους να λένε :'' εγώ πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη που για μένα είναι θεός''. Οι άνθρωποι όμως αυτοί, όσο καλοί και να είναι, κάνουν δύο μεγάλα λάθη. Το πρώτο λάθος τους είναι το ότι εμείς οι Ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε απλώς και απροσώπως ''σε μια ανώτερη δύναμη'', αλλά πιστεύουμε στον προσωπικό και συγκεκριμένο Θεό, που είναι ''ο Θεός του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, ο Θεός των πατέρων ημών''. Το δε δεύτερο λάθος τους είναι, το ότι δεν είναι αρκετή για την σωτηρία τους η πίστη αυτή, η ''πρώτη'', αν δεν επακολουθήσει η ''δεύτερη'', γιατί τέτοια πίστη, σαν αυτών των ανθρώπων διαθέτει και ο διάβολος ακόμη, χωρίς όμως να μπορεί να σωθεί από αυτήν. Γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος : '' Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είς εστί. Καλώς ποιείς' και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι''.
Είναι επομένως φανερό πως η πίστις μας πρέπει να είναι εμπράγματη, δηλ. να έχει αντίκρυσμα στα έργα μας, γιατί μια τέτοια θεωρητική και στοχαστική πίστη έχει και ο διάβολος. Ο αδελφόθεος Ιάκωβος μιλάει πολύ γι`αυτήν την πίστη, που πρέπει να συνοδεύεται κι από έργα. Λέει:'' Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δε μη έχη; μη δύναται η πίστις σώσαι αυτόν; η πίστις εάν μη έργα έχη νεκρά εστίν καθ`εαυτήν''.

Τα έργα αυτά τα οποία πρέπει να συνοδεύουν την πρώτη πίστη είναι απαραιτητα, γιατί βοηθούν τον άνθρωπο να διανύση το στάδιο της ''καθάρσεως του νού'' του και να φθάσει στο ''φωτισμό'' του. Έχουν δηλ. τα έργα αυτά καθαρά χαρακτήρα ασκητικό, γιατί η μέθοδος που καθαίρει τον νού μας από τα πάθη είναι ''ασκητική'' και όχι ηθική, όπως κατά κόρον τονίζουν οι διάφοροι ''ευσεβιστές''. Όταν με τα έργα αυτά, ο άνθρωπος περάσει το στάδιο της ''καθάρσεως του νού'' του, ο άνθρωπος δέχεται πλέον στην καθαρή καρδιά του την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο κατασκηνώνει σε αυτήν και ο άνθρωπος τότε γίνεται πραγματικός ''ναός Θεού'', ''ναός του εν ημίν αγίου Πνεύματος''. Υπάρχει μεταξύ των συγχρόνων χριστιανών μια λανθασμένη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία με το άγιο Βάπτισμα τάχα γινόμεθα και είμεθα πάντοτε ''ναός του Θεού''. Η αντίληψη αυτή δεν είναι πάντοτε ορθή. ''Ναός του αγίου Πνεύματος'' γίνεται ο πιστός εκείνος που βαπτίζεται όχι μόνο το ''Βάπτισμα του ύδατος'', αλλά και το ''Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος''. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι ''ναός του αγίου Πνεύματος'' εκείνος που εξακολουθεί να έχει μόνιμο κάτοικο μέσα στην καρδιά του το άγιο Πνεύμα, το οποίο φυγαδεύεται από τους μολυσμούς των παθών μας, όταν ρυπαίνουμε την ψυχή μας με αμαρτίες. Και γι`αυτό, ο χριστιανός παρακαλεί: '' Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας.....ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρησον ημάς από πάσης κηλίδος...''.
Όπως, λοιπόν, ένας άνθρωπος, για ν`αποκτήσει την υγεία του πρέπει να υποβληθεί σε μια αναγκαία θεραπευτική αγωγή, κατόπιν συμβουλής του γιατρού του, έτσι και ο ψυχικά άρρωστος άνθρωπος, που είμαστε εμείς, όλα τα τέκνα του Αδάμ, πρέπει πρώτα ν`αποκτήσουμε την '' πρώτη'' ή ''ψιλή'' πίστη με το να υποβληθούμε στην αναγκαία θεραπευτική αγωγή του γιατρού μας, που είναι ο πνευματικός πατέρας μας, ο οποίος μας αναγεννά ''εν Χριστώ''. Και η θεραπευτική αγωγή είναι τα έργα, τα οποία μας αναθέτει ο πνευματικός μας πατέρας να εκτελέσουμε, αν θέλουμε να γιατρευτούμε ψυχικά, δηλ. να διανύσουμε το στάδιο της ''καθάρσεως του νού'' μας.
Γι`αυτόν ακριβώς τον λόγο ο αδελφόθεος Ιάκωβος τονίζει τόσο πολύ την σημασία των έργων και λέει ότι η ''πίστις που δεν έχει έργα, είναι νεκρή''. Όπως δηλ. ένας άρρωστος δεν ωφελείται τίποτε με το να πάει στον καλύτερο γιατρό, μείνει όμως με το ν`ακούει τις σπουδαίες συμβουλές του για τον τρόπο που πρέπει ν`ακολουθήσει για να θεραπευτεί και δεν εφαρμόσει τίποτε από αυτά. Έτσι και ο άνθρωπος δεν ωφελείται καθόλου, με το να πεί ότι παραδέχεται απλώς την ύπαρξη ενός ανωτέρου όντος, που λέγεται Θεός, δεν εφαρμόσει όμως τις εντολές του Θεού. Μόνο ο άνθρωπος εκείνος που θα κάνει τα έργα που ορίζει ο Θεός, θα μπορέσει να καθαρίσει την καρδιά του. Αυτούς τους ανθρώπους μακάρισε ο Κύριος, λέγοντας ''Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται''.
Κι όπως υπάρχει η ορθή θεραπευτική αγωγή αφ`ενός, κι αφ`ετέρου υπάρχει και η λανθασμένη, που δεν θεραπεύει τον άρρωστο, αλλά μπορεί να τον οδηγήσει και στον θάνατο ακόμα. Έτσι και για την θεραπεία της ψυχής μας υπάρχει μια σωστή θεραπευτική αγωγή που γιατρεύει, όπως και αυτή που σκοτώνει. Ποιά είναι αυτή η θεραπευτική αγωγή, με την οποία γιατρεύεται η ψυχή του ανθρώπου; Είναι η ορθή πίστις. Είναι η ορθόδοξη πίστις.Είναι η Ορθοδοξία. Είναι μια σωστή, αποτελεσματική και δεδοκιμασμένη από τους καλύτερους ιατρούς, τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Μια θεραπευτική αγωγή που θεραπεύει σίγουρα τις άρρωστες ψυχές των ανθρώπων, υπό έναν όμως όρο: οι άρρωστοι ψυχικά άνθρωποι να υποβάλλουν τους εαυτούς τους σ`αυτήν την θεραπεία. Και αντίθετα, η λανθασμένη θεραπευτική αγωγή της ψυχής είναι πλάνη, είναι αίρεση. Η αίρεση, δηλ. η μη ορθή πίστη, δεν σημαίνει τίποτε άλλο, παρά λανθασμένη θεραπευτική αγωγή της ψυχής, που δεν θεραπεύει τον ψυχικά άρρωστο άνθρωπο, αλλά τον οδηγεί στην απώλεια.
Ο διάβολος εργάζεται για έναν αποκλειστικό σκοπό. Για να εμποδίσει την θεραπεία της ψυχής του ανθρώπου. Κάθε τι το οποίο συντελεί στην θεραπεία της ψυχής το διαβάλλει, το συκοφαντεί, το αλλάζει, το πλαστογραφεί. Ας χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα ακριβώς αυτά τα λόγια που λέμε τώρα, και τα οποία εκφράζουν την ορθή πίστη των Πατέρων της Εκκλησίας. Πως διαβάλλει αυτά τα λόγια; Να, με ποιόν τρόπο:

Πρώτον. Είπαμε πιο πάνω ότι ο χριστιανός πρέπει να έχει πίστη με έργα, γιατί αλλιώς η πίστη αυτή είναι νεκρή. Έρχεται τώρα ο διάβολος, που κάνει από την εποχή των πρωτοπλάστων, τον μεγάλο θεολόγο, και διδάσκει:
- Όχι, δεν χρειάζονται έργα. Χρειάζεται μόνο πίστη, όχι έργα.

Και για να γίνει πιο πειστικός, αναφέρει χωρία από τον απ. Παύλο, ο οποίος γράφει: '' λογιζόμεθα ούν πίστει δικαιούσθαι τον άνθρωπον, χωρίς έργων νόμου'' και '' ειδότες ότι ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εάν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού''.

Και τα λόγια αυτά του διαβόλου τα διδάσκουν μέχρι σήμερα οι διάφοροι Προτεστάντες, που λένε ότι σώζεται ο άνθρωπος μόνο με την πίστη και όχι με τα έργα. Πως όμως έχει το θέμα από την ορθόδοξη σκοπιά;
Ο αδελφόθεος Ιάκωβος και οι άγιοι Πατέρες όταν μιλάνε για την χρησιμότητα των έργων, αναφέρονται στην πρώτη πίστη, στην ''ψιλή'' πίστη. Ενώ, ο απ. Παύλος όταν καταδικάζει τα έργα αναφέρεται στην δεύτερη πίστη, την ''τελεία'' ή ''ενδιάθετη'', την ''δι`αγάπης ενεργουμένην'', για την οποία θα μιλήσουμε στην συνέχεια.
Επίσης, ο απ. Παύλος καταδικάζει τα ''έργα του νόμου'' της Παλαιάς Διαθήκης και όχι την τήρηση των καινών εντολών του Κυρίου. Και τα καταδικάζει γιατί κανένα έργο, οσοδήποτε καλό και αν είναι, δεν μπορεί μόνο του και αυτοτελώς να σώσει τον άνθρωπο. Κι ο αδελφόθεος Ιάκωβος, που τόσο αναφέρεται στην αναγκαιότητα των έργων, δεν απολυτοποιεί τα έργα, αλλά τα συνδυάζει πάντοτε με την ''ψιλή'' πίστη, λέγοντας ότι πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή. Επομένως, η πρώτη πίστη έχει ανάγκη από τα καλά έργα, που καθορίζουν οι Άγιοι Πατέρες, για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην σωτηρία. Τα έργα δηλ. είναι μέσα θεραπείας. Δεν είναι καθ`εαυτά αξιόμισθα. Δεν σώζεται ένας άνθρωπος μόνο και μόνο επειδή κάνει καλά έργα, αλλά σώζεται γιατί έφθασε στην ''τέλεια πίστη'', κάνοντας καλά έργα.
Στο σημείο αυτό ερχόμεθα να εξετάσουμε τον δεύτερο τρόπο, με τον οποίο ο διάβολος προσπαθεί να διαβάλλει την σωστή θεραπευτική μέθοδο των ψυχών μας, για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω.

Δεύτερον. Ο διάβολος τώρα υποστηρίζει την ακριβώς αντίθετη από την προηγούμενη άποψη. Λέει, ότι ο άνθρωπος δεν σώζεται χωρίς τα καλά έργα. Και πάλι απολυτοποιεί την αξία των καλών έργων. Τα θεωρεί ως αξιόμισθα καθ`εαυτά. Και διδάσκει ο διάβολος ( με το στόμα πολλών δεινών και ''ευσεβών'' ιεροκηρύκων) ότι για να σωθεί ο άνθρωπος χρειάζεται μόνο καλά έργα. Δεν χρειάζονται τα δόγματα, η ενασχόληση με τα ζητήματα της πίστεως. Την πλάνη αυτή την διδάσκει σήμερα ο ''ευσεβισμός''. Ποιό είναι το λάθος εδώ; Το λάθος είναι, ότι όπως δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν χρειάζονται οι ιατρικές συμβουλές και οι συνταγές για την θεραπεία του αρρώστου, αλλά μόνο τα φάρμακα, έτσι και στα ζητήματα της σωτηρίας της ψυχής μας, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν χρειάζεται η πίστη, αλλά μόνο τα έργα. Ένας άνθρωπος όταν αρρωστήσει δεν πηγαίνει κατ`ευθείαν σ`ένα φαρμακείο και πίνει όποιο φάρμακο βρεί μπροστά του, αλλά πηγαίνει στο γιατρό κι εφαρμόζει τις συμβουλές και τις συνταγές του.
Έτσι και στα θέματα της σωτηρίας μας. Το τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι θα μας το πεί η πίστις. Κι όπως τα φάρμακα, δεν τα παίρνουμε γιατί πεινάμε και θέλουμε να χορτάσουμε ή γιατί είναι ωραία στη γεύση τους, έτσι και τα έργα δεν τα κάνουμε, για να πούμε ότι κάναμε καλά έργα, όπως έκαναν οι Φαρισαίοι, αλλά τα κάνουμε για να θεραπευθούμε στην ψυχή μας από τα πάθη της, να καθαρίσουμε την καρδιά μας από τις αμαρτίες, ώστε να φθάσουμε στην κατάσταση του ''φωτισμού του νού''.
Όποιος, λοιπόν, ξεφύγει από την ορθή αυτή πίστη της Εκκλησίας κι ακολουθήσει την λανθασμένη πίστη του διαβόλου, που διδάσκουν οι αιρετικοί και προσπαθεί μόνο με την ''ψιλή'' πίστη, ή μόνο με τα ''καλά έργα'' να σωθεί, αυτός ο άνθρωπος δεν θα σωθεί ποτέ. Να λοιπόν ποιά είναι η μεγάλη αξία της ορθής πίστης, της Ορθοδοξίας. Γι`αυτό οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν, πως έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει απολύτως καμιά σωτηρία (άγιος Κυπριανός). Δεν λένε αυτά τα λόγια από κάποιο μίσος ενδεχομένως κατά των ετεροδόξων ή από έλλειψη αγάπης, όπως μπορεί να νομίσει κάποιος. Το λένε από υπέρτατη συναίσθηση των μεγάλων ευθυνών τους απέναντι στην αλήθεια, όπως την αλήθεια είναι υποχρεωμένος να πεί ένας γιατρός σ`έναν άρρωστο για τον τρόπο που πρέπει να θεραπευθεί. Αν ο γιατρός δεν πεί την αλήθεια, τότε ο γιατρός δεν είναι καλός και θεραπεία δεν θα γίνει.
Η Ορθόδοξος πίστη, λοιπόν, μας διδάσκει με το στόμα του αγίου Διαδόχου Φωτικής : '' Πίστις άεργος και έργον άπιστον αποδοκιμασθήσονται''.
Δηλ. Πίστις χωρίς έργα και έργα χωρίς πίστη θ`αποδοκιμασθούν από τον Θεό, κατ`εκείνη την ημέρα της φοβεράς Μελλούσης Κρίσεως. Και με το στόμα του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού :'' μη είπης ότι η ψιλή πίστις στον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν μπορεί να με σώσει. Αυτό είναι ακατόρθωτο, αν δεν αποκτήσεις και την αγάπη σ`Αυτόν με τα έργα. Γιατί τίποτε δεν σημαίνει το να έχει κάποιος την ψιλή πίστι αφού και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν''.
Τέλος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, εξηγώντας την παραβολή της ξηρανθείσης συκής λέει ότι τα φύλλα της, που υπήρχαν, αίναι τα καλά έργα. Οι καρποί της, που έλειπαν, είναι η ''δεύτερη'', η ''ενδιάθετη'' πίστη. Κι όταν λείπει η πίστη αυτή, ο άνθρωπος μοιάζει με την συκή της παραβολής, που είχε πλούσια φύλλα, αλλά όχι και καρπούς. Και γι`αυτό την καταράσθηκε ο Κύριος, όπως θα καταρασθεί μια ημέρα, όσους προσπαθούν μόνο να έχουν ''καλά έργα'', χωρίς την δεύτερη πίστη, που σώζει τον άνθρωπο και για την οποία θα μιλήσουμε ευθύς αμέσως.

Γ) Η ''ΔΕΥΤΕΡΗ'', ή ''ΤΕΛΕΙΑ'', ή ''ΕΝΔΙΑΘΕΤΗ'', ή ''ΕΚ ΘΕΩΡΙΑΣ'' ΠΙΣΤΗ

Είναι η πίστη που σώζει τον άνθρωπο, γιατί για να παραχθεί η πίστη αυτή, πρέπει προηγουμένως ο άνθρωπος με τα καλά έργα, δηλ. την τήρηση των εντολών του Θεού, να έχει καθαρίσει την καρδιά του για να έρθει το Άγιο Πνεύμα και να κατοικήσει μόνιμα μέσα σ`αυτή, κι εκεί να γεννήσει τους καρπούς Του, μεταξύ των οποίων είναι και η πίστη αυτή, η ''τελεία''. Η απόκτηση και διατήρηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά μας είναι το πιό βασικό για τον χριστιανό.
Ο απ. Παύλος ονομάζει την ''τέλεια'' αυτή πίστη ''μυστήριο'':''έχοντας το μυστήριον της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει''. Ο δε ευαγγελιστής της αγάπης, ο Ιωάννης ο Θεολόγος, την θεωρεί πολύ βασική και απαραίτητη, αφού :'' ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ`έχη ζωήν αιώνιον''.
'' Ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται, ο δε μη πιστεύων ήδη κέκριται ότι μη πεπίστευκεν εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού''
'' αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ούκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν''.
''Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται' και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα''.
'' Εγώ εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη''.
Επομένως, μακάριος εκείνος, ο οποίος θ`αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα και τους καρπούς του, μεταξύ των οποίων η ''τέλεια'' πίστη, γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν θα απωλεσθεί, δεν θα κριθεί την ημέρα της κρίσεως, θα έχει ζωή αιώνιον, ακόμα και να πεθάνει τον σωματικό θάνατο θα ζήσει, δεν θα πεθάνει ποτέ τον πνευματικό θάνατο, θα τον αναστήσει ο Κύριος εκείνη την ημέρα, και δεν θα μείνη στο σκότος, αλλά θα απολαύσει το άκτιστο φώς του προσώπου του Κυρίου.
Ποιά είναι όμως αυτή η ''τέλεια'' πίστη; Ο απ. Παύλος της δίνει έναν θαυμάσιο ορισμό. Λέει: '' Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων''.
Πίστη, λέει ο απ. Παύλος, είναι ''υπόστασις ελπιζομένων''. Υπόστασις σημαίνει ''πραγματική ύπαρξη'', ''πραγματικότητα''. Δηλ., πίστη είναι το να είναι πραγματικότητα αυτάπου ελπίζεις ότι υπάρχουν. Και ποιά είναι τα ελπιζόμενα; Είναι η βασιλεία του Θεού. Οι άγιο Πατέρες όταν λένε ''βασιλεία του Θεού'' εννοούν την άκτιστη δόξα της θεότητος του Θεού. Εννοούν τον ίδιο τον Θεό, ολόκληρη την Αγία Τριάδα, τον Παράδεισο. Πίστη λοιπόν είναι η εμπειρία αυτής της πραγματικότητας, του Παραδείσου, της βασιλείας του Θεού, που αποκτούν μόνο οι άγιοι, οι θεούμενοι. Και συμπληρώνει ο απ. Παύλος, πως πίστη είναι ακόμη ''πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων''. Ποιά είναι ''τα μη βλεπόμενα πράγματα''; Είναι πάλι η βασιλεία του Θεού που δεν μπορεί να την δει κανείς με αισθητά μάτια ή χωρίς να έχει θεωθεί προηγουμένως ο ίδιος. Μπορεί να δει κάποιος την βασιλεία του Θεού με τον νού του, ο οποίος νους κατοικεί στην καρδιά του ανθρώπου. Και γι`αυτό, ο Κύριος λέει ''η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν''. Η πίστη λοιπόν είναι έλεγχος της βασιλείας του Θεού. ''Έλεγχος'' σημαίνει ''εξακρίβωση''. Η εξακρίβωση αυτή γίνεται από όποιον άνθρωπο θελήσει να πετύχει αυτήν την εξακρίβωση της βασιλείας, αρκεί να καθαρίσει τον εαυτό του, την καρδιά του, ώστε να την προσφέρει ως κατοικητήριο στο Άγιο Πνεύμα, για να έλθει και ''σκηνώσει'' σ`αυτήν.
Η πίστη είναι υπερφυσική κατάσταση, γιατί δεν είναι κάτι που το αποκτάει ο άνθρωπος δικαιωματικά. Το χαρίζει ο Θεός. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ρωτάει: '' Τι είναι η πίστις αυτή; Φυσική ή υπερφυσική κατάστασις; Βεβαίως είναι υπερφυσική. Γι`αυτό, δεν μπορεί κάποιος να έρθει πρός τον Πατέρα, παρά μόνο δια του Υιού, ο οποίος μας τοποθέτησε πάνω από τους εαυτούς μας δίνοντάς μας την δυνατότητα να ενωθούμε με τον Πατέρα, που θέλει όλους να μας συνάξη κοντά Του''.
Ο απ. Παύλος γράφοντας πρός τους Κορινθίους, τους προτρέπει να εξετάζουν κάθε φορά αν βρίσκονται μέσα στην τέλεια αυτή πίστη. Και αυτό θα το πετύχουν, με το να ερευνούν τον εαυτό τους, δηλ. με το αν νιώθουν μέσα στην καρδιά τους την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Το αν έχει κάποιος μέσα στην καρδιά του το Άγιο Πνεύμα το καταλαβαίνει, διότι ακούει τις προσευχές Του μέσα στην καρδιά του. Το Άγιο Πνεύμα, όταν ενοικεί στην καρδιά του ανθρώπου προσεύχεται ''στεναγμοίς αλλαλήτοις'', ''κράζον, αββά ο πατήρ''. Και μαζί με το άγιο Πνεύμα συμπροσεύχεται και ο νούς του ανθρώπου, με την λεγόμενη ''νοερά προσευχή'' ή ''καρδιακή προσευχή''.
Είπαμε πιο πάνω, πως η έλευση και η ενοίκησι στην καρδιά μας του Αγίου Πνεύματος προϋποθέτει ότι ο χριστιανός έχει υποβληθεί προηγουμένως στην άσκηση εκείνη, την θεραπευτική αγωγή, κι έχει θεραπεύσει την καρδιά του από τα τραύματα των παθών της, την έχει καθαρίσει εντελώς ώστε να μπορεί να έλθει και να κατασκηνώσει σ`αυτή το Άγιο Πνεύμα. Πρέπει δηλ. να έχει διανύσει ο άνθρωπος με επιτυχία το πρώτο στάδιο της πνευματικής ζωής, την ''κάθαρση''. Αυτό έχει τεράστια σημασία γιατί : '' ει δε τις Πνεύμα Χριστού ου έχει, ούτος ουκ έστιν αυτού''.
Η εντολή του απ. Παύλου είναι σαφής. Εκείνος ο οποίος δεν έχει μέσα στην καρδιά του ένοικο το Άγιο Πνεύμα, αυτός δεν είναι του Χριστού. Δεν είναι μέλος του σώματός Του, της Εκκλησίας Του. Και εκείνος, ο οποίος δεν είναι του Χριστού, που δεν έχει το άγιο Πνεύμα, δεν έχει την τέλεια πίστη, είναι ''αδόκιμος'', δηλ. άξιος αποδοκιμασίας.
Γράφει σχετικά ο απ. Παύλος:'' Εαυτούς πειράζετε, ει εστέ εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε, ή ούκ επιγινώσκετε εαυτούς ότι Ιησούς Χριστός εν υμίν εστίν; ει μη τι αδόκιμοι εστέ''.
Τέλος, ο ευαγγελιστής Ιωάννης θεωρεί την ''τέλεια'' πίστη, σαν πίστη που νίκησε τον κόσμο : '' Αύτη η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών''. Η πίστη αυτή είναι που σώζει τον άνθρωπο. Είναι ο καρπός του δένδρου του αγίου Πνεύματος. Αμήν.
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ 希臘
User avatar
inanm7
Συντονιστής Κατηγορίας
 
Posts: 1832
Joined: Tue Nov 15, 2011 1:43 pm

Re: πατέρας Ιωάννης Ρωμανίδης

Unread postby inanm7 » Tue Aug 26, 2014 12:34 pm

ΘΕΜΑ ΤΡΙΤΟΝ

Πως αρχίζουμε την κάθαρσή μας

Α) ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΣΗ

Ο άνθρωπος όταν πλάσθηκε από τον Θεό, δεν είχε ανάγκα ''καθάρσεως'', γιατί βρισκόταν ήδη στο στάδιο του ''φωτισμού'' τουλάχιστον. Είχαν δηλ. οι πρωτόπλαστοι μέσα στην καρδιά τους το άγιο Πνεύμα. Είχαν ''αένναη μνήμη'' Θεού, δηλ. είχαν την διαρκή ενθύμηση Του με την λεγόμενη ''νοερά προσευχή''. Κι ορισμένες φορές είχαν και την θεία εμπειρία της θεοπτίας, δηλ. έφθαναν και στη θέωση.
Με την παρακοή όμως της θειας εντολής και την επακολουθήσασα πτώση τους οι πρωτόπλαστοι απώλεσαν αυτήν την μακαριότητα του παραδείσου. Έχασαν δηλ. την ''θέα'' του Θεού και την ''αένναη μνήμη'' Του, που έχουν όσοι βρίσκονται στο στάδιο του ''φωτισμού''. Η απώλεια αυτού του πράγματος λέγετε ''πνευματικός θάνατος'' του ανθρώπου, γεγονός το οποίο κληρονομούν όλοι οι απόγονοι των πρωτοπλάστων.
Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου εδώ στην γη δεν είναι τίποτε άλλο από το να μπορέσει ο άνθρωπος να πετύχει να επανέλθει στο ''αρχαίον κάλλος'' των πρωτοπλάστων, πρίν την παρακοή τους.
Για να φθάσει όμως ο άνθρωπος στην κατάσταση αυτή, τον ''φωτισμό'', πρέπει προηγουμένως να έχει διανύσει με επιτυχία το πρώτο στάδιο της ''καθάρσεως'' της καρδιάς και του νού. Η ''κάθαρσις'' γίνεται με την απαλλαγή από τα πάθη που εμφωλεύουν σ`αυτήν για να έρθει και να κατοικήσει μόνιμα σ`αυτή το άγιο Πνεύμα, ώστε ο άνθρωπος να γίνει ''ναός του αγίου Πνεύματος''. Η ''κάθαρση'' του νού γίνεται με το άδειασμα όλων των λογισμών, καλών και κακών, ώστε να παραμένει σ`αυτόν ένας μόνο λογισμός, η ''αένναη μνήμη '' Θεού.
Ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται η ''κάθαρση'' αυτή είναι η άσκησις και μάλιστα υπό την καθοδήγηση πνευματικού πατέρα, που έχει αποκτήσει το χάρισμα αυτό από δικό του πνευματικό πατέρα, τον ''γέροντά'' του.
Για την κάθαρση αυτή μιλάνε όχι μόνο οι άγιοι Πατέρες, αλλά και αυτή η Αγία Γραφή. Στη συνέχει θα δούμε μερικά τέτοια χωρία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, που μιλάνε για την καρδιά και την ''κάθαρσή'' της.

1. Τι λέει η Παλαιά Διαθήκη για την καρδιά και την ''κάθαρση''

α) Ο προφήτης Ιεζεκιήλ παραγγέλει στους ανθρώπους: '' ποιήσατε εαυτοίς καρδίαν καινήν'' και '' καθαρισθήσεσθε από πασών των ακαθαρσιών υμών.....και καθαριώ υμάς. Και δώσω υμίν καρδίαν καινήν και πνεύμα καινόν δώσω εν υμίν και αφελώ την καρδίαν την ληθίνην εκ της σαρκός υμών και δώσω υμίν καρδίαν σαρκίνην''. Δηλ. ο προφήτης Ιεζεκιήλ μας παραγγέλει λέγοντας κάνετε καινούργια την καρδιά σας. Και θα σας δώσω καινο΄΄υργια καρδιά και θα σας ξαναδώσω το άγιο Πνεύμα μέσα στην καρδιά σας. Έτσι θ`αφαιρέσω την παλαιά καρδιά σας, που έγινε σκληρή σαν πέτρα και θα ξαναποκτήσεται την σάρκινη καρδιά σας, την κατάλληλη να δεχθεί το άγιο Πνεύμα.

β) Η Σοφία Σειράχ μας παραγγέλει: '' από πάσης αμαρτίας καθάρισον καρδίαν''.

γ) Είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να καθαρίσει την καρδιά του, γιατί σε αντίθεση με τους ανθρώπους που εξετάζουν το πρόσωπο των ανθρώπων ο Θεός εξετάζει την καρδιά: '' Ο άνθρωπος όψεται εις πρόσωπον, ο δε Θεός όψεται εις καρδίαν''.

δ) Ο Κύριος ζητάει την καρδιά από τον κάθε άνθρωπο: '' Δός μοι, υιέ, σην καρδίανξ'' λένε οι Παροιμίες του Σολομώντος.

ε) Με την καρδιά του ο άνθρωπος γνωρίζει ότι ο Θεός είναι ο Κύριος: ''Και δώσω αυτοίς καρδίαν του ειδέναι αυτούς εμέ, ότι εγώ ειμί Κύριος''.

στ) Ο Κύριος είναι ''ο ετάζων καρδίας και νεφρούς''.

ζ) Και γι`αυτό ο ψαλμωδός ζητάει να είναι ταπεινή η καρδιά του: ''Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινομένην ο Θεός ούκ εξουδενώση''.

η) Ο ίδιος ο ψαλμωδός παρακαλεί τον Κύριο να ξανακάνει την καρδιά του καθαρή, ύστερα από το λέρωμά της από τις αμαρτίες του και να ξαναστείλει σ`αυτήν να κατοικήσει το άγιο Πνεύμα, με το οποίο να εγκαινιάσει τα έγκατα της ψυχής του: '' καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου''.

θ) Οπότε ο άνθρωπος που καθάρισε την καρδιά του από τα πάθη της αμαρτίας, αυτός δέχθηκε την επίσκεψη και ενοίκηση του αγίου Πνεύματος σ`αυτή, το οποίο προσεύχεται μέσα της ακατάπαυστα όλο το εικοσιτετράωρο, έστω κι αν κοιμάται, όπως λέει το Άσμα Ασμάτων : '' Εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί''.

2. Τι λέει η Καινή Διαθήκη για την καρδιά και την ''κάθαρσή'' της

α) Ο Κύριος στην επί του Όρους ομιλία Του είπε : '' Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται''. Δηλ. όσοι εδώ στην γη καθαρίσουν την καρδιά τους από τα πάθη τους, από εδώ θα δούν τον Θεό.

β) Τους δύο μαθητές Του που πήγαιναν μετά την Ανάστασή Του πρός τους Εμμαούς, τον Λουκά και τον Κλεόπα, που ακόμα δεν είχαν εντελώς καθαρίσει την καρδιά τους, τους επέπληξε μ`αυτά τα λόγια : '' Ώ, ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται''.

γ) Αντίθετα, για τους άλλους μαθητές Του, που ήδη είχαν καθαρισθεί, λίγο πρίν την σταύρωσή Του, τους είπε : '' Υμείς καθαροί εστέ, αλλ` ουχί πάντες, ήδει γαρ τον παραδιδόντα αυτόν, δια τούτο είπεν ουχί πάντες καθαροί εστέ''.
Αυτό σημαίνει πως ο Κύριος σ`όλο το τριετές διάστημα, που είχε κοντά Του τους μαθητές κι αποστόλους, τους καθοδηγούσε να διανύσουν το στάδιο της πνευματικής ''καθάρσεώς'' τους με την θεία διδασκαλία Του.

δ) Γι`αυτό λέγει : '' Ήδη καθαροί εστέ δια τον λόγον, ον λελάληκα υμίν''.

ε) Αντίθετα με τους μαθητές του Κυρίου οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για την εξωτερική εμφάνισή τους, παρά για την εσωτερική καθαρότητά τους. Γι`αυτό ο Κύριος τους είπε : '' Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι, ότι καθαρίζεται το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας. Φαρισαίε, τυφλέ, καθάρισον πρώτον το εντός της παροψίδος ίνα γένηται και το εκτός αυτού καθαρόν''.

στ) Ο απ. Πέτρος μιλώντας στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων και αναφερόμενος στους εξ εθνών χριστιανούς, που οι εξ Ιουδαίων χριστιανοί ήθελαν ν`αναγκάσουν να περιτέμνονται, τους είπε : '' Ο καρδιογνώστης Θεός εμαρτύρησε αυτοίς δούς αυτοίς το Πνεύμα το άγιον καθώς και ημίν, και ουδέν διέκρινε μεταξύ ημών τε και αυτών, τη πίστει καθαρίσας τας καρδίας αυτών''.

ζ) Ο απ. Παύλος, μιλάει επίσης πολλές φορές για την ''κάθαρση'' και τον ''φωτισμό''. Πρός τους Γαλάτες γράφει χαρακτηριστικά : '' Ότι εστέ υιοί, εξαπέστειλε ο Θεός το πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζον' αββά ο πατήρ''.

η) Καθώς και πρός τους Κορινθίους που γράφει : '' Ταύτας ούν έχοντες τας επαγγελίας, καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού''.

Βλέπουμε πως όλη η Αγ. Γραφή μιλάει για την ''κάθαρση'' της καρδιάς. Αλλά και ολόκληρη η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας αποβλέπει στην ''κάθαρση'', τον ''φωτισμό'' και την ''θέωση'' των πιστών. Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέει χαρακτηριστικά : '' αι μεν άγιαι τελεταί καθάρσεως εισί και φωτισμός και τελείωσις, οι δε λειτουργοί καθαρτική τάξις''.


Β) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ''ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ'' ΜΑΣ

Κατ`αρχήν ο άνθρωπος αποκτάει την ''πρώτη'' ή ''ψιλή'' πίστη και μετά αρχίζει να διανύει το στάδιο της ''καθάρσεως'' του, δηλ. η ''πρώτη'' πίστη δεν είναι στοιχείο της καθάρσεως, γιατί μπορεί κάποιος ν`αποκτήσει την πίστη αυτή, όπως άλλωστε την διαθέτει και ο διάβολος, χωρίς ν`αρχίσει ποτέ να διανύει το στάδιο αυτό. Πόσοι άλλωστε άνθρωποι έχουν πιστέψει ότι υπάρχει Θεός, έχουν δηλ. αποκτήσει την ''πρώτη'' πίστη, χωρίς όμως ποτέ να καθαρθούν. Μπορεί μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί να πιστεύουν ότι θα σωθούν κιόλας επειδή ''πιστεύουν'' με την ''πρώτη'' πίστη ότι υπάρχει Θεός.
Ο χριστιανός όμως που θ`αξιωθεί ν`αποκτήσει την ''πρώτη'' ή ''ψιλή'' πίστη, πρέπει μετά ταύτα ν`αρχίσει την ''κάθαρσή'' του, αν θέλει να φθάσει στη σωτηρία του.
Και πως αρχίζει η ''κάθαρσις''; Αρχίζει με τους δυο καρπούς που παράγει η ''ψιλή'' πίστη. 1) Την επιθυμία των καλών πραγμάτων και 2) το φόβο της κολάσεως.

1) Τι είναι η επιθυμία των καλών πραγμάτων

Είναι η νοσταλγία της ψυχής μας να επανέλθει στην παραδείσια κατάσταση της Εδέμ, που βρίσκονταν ο άνθρωπος πρίν την πτώση του. Επιθυμεί η ψυχή μας να επανέλθει στην ουράνια πατρίδα μας, όπως νοσταλγεί την πατρίδα του ένας πρόσφυγας ή ένας αιχμάλωτος.
Ο άνθρωπος νοσταλγεί την βασιλεία των Ουρανών, κι αυτή πρέπει να σκέφτεται συνέχεια. Κι όταν κάποιος σκέπτεται συνέχεια την βασιλεία των ουρανών, θα κάνει σιγά-σιγά ότι πρέπει για να την κληρονομήσει.
Ο αββάς Υπερέχιος έλεγε ότι η σκέψη σου πρέπει πάντοτε να βρίσκεται στην βασιλεία του Θεού, οπότε γρήγορα και ασφαλώς θα την αποκτήσεις ( Ευεργετινός τομ. Α΄).
Επίσης η οσία Συγκλητική, μια μεγάλη αγία της Εκκλησίας μας, η μνήμη της οποίας εορτάζεται στις 5 Ιανουαρίου, έλεγε: ''Σ`αυτήν την γη ευρισκόμεθα ως να είμεθα μέσα εις δευτέραν μητρικήν κοιλίαν. Όταν ευρισκόμεθα μέσα εις την κοιλίαν της μητέρας μας, δεν εζούσαμεν όπως ζώμεν μετά την εξ αυτής γέννησιν ημών. Ούτε τας στερεάς τροφάς, που από τώρα απολαμβάνομεν, ετρώγαμεν τότε κατά την εμβρυϊκήν μας περίοδον, αλλ`ούτε και μέσα εις την κοιλίαν της μητρός μας ηδυνάμεθα να ενεργώμεν όπως τώρα. Γενικά τότε εις την κοιλίαν της μητέρας μας εστερούμεθα πολλών άλλων επιγείων απολαύσεων. Τοιουτοτρόπως ακριβώς ζώντες και εις τον παρόντα κόσμον δεν δυνάμεθα ν`απολαύσωμεν ωρισμένα μεγαλοπρεπή και θαυμαστά αγαθά που ευρίσκονται αποκλειστικώς και μόνον εις την βασιλείαν του Θεού. Εφ`όσον λοιπόν εγνωρίσαμεν λεπτομερώς την παρούσαν ζωήν, είναι καιρός πλέον να επιθυμήσωμεν και τα επουράνια. Εδοκιμάσαμεν τας επιγείους τροφάς, ας ορεχθώμεν τώρα και τας θείας. Εχορτάσαμεν το προσωρινόν υλικό φώς, ας ποθήσωμεν τώρα τον Ήλιον της δικαιοσύνης. Ας συγκλονισθώμεν από την ισχυράν νοσταλγίαν της άνω Ιερουσαλήμ και ας ποθήσωμεν να την ίδωμεν ως μητέρα και πατρίδα'' ( Ευεργετινός τομ. Α΄)
Κάποτε μερικοί μοναχοί παρεκάλουν ένα ασκητή να σταματήσει τους υπεράνθρωπους κόπους στους οποίους υπεβάλλετο. Κι ο ασκητής τους απάντησε: '' Τέκνα μου, σας βεβαιώνω, πως κι ο Αβραάμ ασφαλώς θα μετανοήσει κατ`εκείνη την ημέρα όταν θα ιδή τον πλούτο των επουρανίων δωρεών, τις οποίες θ`απολαύσουν οι άγιοι, γιατί δεν είχε αγωνισθή περισσότερο εδώ στον κόσμο, όταν ακόμα ζούσε''.
Αυτή, λοιπόν, την επιθυμία πρέπει ν`αποκτήσει ο χριστιανός και μ`αυτή ν`αρχίσει την ''κάθαρσή'' του. Και η επιθυμία αυτή φυτρώνει μεν μόνη της στην ψυχή μας, πρέπει όμως εμείς να την καλλιεργήσουμε. Να διατηρούμε συνεχώς την σκέψη μας στον πλούτο του παραδείσου, που αναμένει τους αγίους, μεταξύ των οποίων πρέπει να επιθυμούμε να κατατάξουμε τον εαυτό μας.

Ας δούμε τώρα και τον δεύτερο καρπό της ''πρώτης'' πίστεως, τον φόβο Θεού.

2) Τι είναι ο φόβος Θεού

Υπάρχουν δύο είδη φόβου. Ο ένας φόβος δεν είναι του Θεού και λέγετε ''εχθρικός'' φόβος. Ο άλλος είναι φόβος του Θεού και λέγετε ''σωτήριος'' φόβος ή ''φόβος αγιασμού''. Ο τελευταίος αυτός φόβος του Θεού, ο ''σωτήριος'' διαιρείται πάλι σε δύο άλλους φόβους, τον ''εισαγωγικό'' ή ''κολαστικό'' φόβο και τον''τέλειο'' ή ''αγνό'' φόβο. Όλους αυτούς τους φόβους θ`αναλύσουμε στη συνέχεια.

α) Ο ''εχθρικός'' φόβος

''Εχθρικός'' φόβος είναι εκείνος που γεννιέται μέσα στην ψυχή μας χωρίς να το θέλουμε, σε αντίθεση με τον φόβο του Θεού που τον καλλιεργούμε επειδή τον επιδιώκουμε. Ο ''εχθρικός'' φόβος γεννιέται εν όψει κάποιου κινδύνου που πρόκειται ν`αντιμετωπίσουμε. Αυτός ο ''εχθρικός'' φόβος, λέει ο Μ. Βασίλειος, είναι ''πάθος'' της ψυχής, το οποίο πρέπει ν`αποβάλλουμε. Και συνεχίζει ο Μ. Βασίλειος: ''Δεν είναι αγαθός και σωτήριος κάθε φόβος, αλλά υπάρχει και κάποιος φόβος που είναι εχθρός, δια τον οποίον εύχεται ο προφήτης να μην παρουσιασθεί στην ψυχή του, λέγων' ΄΄από φόβον εχθρού εξελού την ψυχή μου΄΄. Εχθρός είναι ο φόβος του θανάτου, ο οποίος προξενεί εις ημάς δειλίαν και μας καταπείθει να είμεθα συνεσταλμένοι εμπρός εις τας εξουσίας των προσώπων. Πως, λοιπόν, αυτός που φοβείται αυτά θα δυνηθή εις τον καιρόν του μαρτυρίου να αντισταθή πρός την αμαρτίαν μέχρι θανάτου, και ν`αποδώση εις τον Κύριον το χρέος, ο οποίος απέθανε και ανέστη δι`ημάς; Και εκείνος ο οποίος ευκόλως πτοείται τους δαίμονας έχει μέσα του ως εχθρόν τον φόβον. Και γενικώς ένας τέτοιος φόβος φαίνεται ότι είναι πάθος, που γεννάται από την απιστίαν. Διότι κανείς πιστός, ο οποίος έχει ισχυρόν βοηθόν πλησίον του, φοβείται κάποιον από εκείνους που προσπαθούν να τον τρομάξουν''.

αα) Ο ''εχθρικός'' φόβος του θανάτου.

Ο θάνατος προκαλεί φόβο σε όσους ανθρώπους πιστεύουν ότι μαζί τους τερματίζεται η ζωή του ανθρώπου δια παντός. Αν με τον θάνατο εσφραγίζετο πράγματι δια παντός η ζωή του ανθρώπου, ο θάνατος θα ήτο κάτι το φοβερό κι αποτρόπαιο. Και υπάρχουν άνθρωποι που πράγματι πιστεύουν ότι με το θάνατο τελειώνει δια παντός η ζωή του ανθρώπου. Οι άνθρωποι αυτοί είναι φυσικό να φοβούνται τον θάνατο.
Ένα τέτοιο ''εχθρικό'' φόβο θανάτου δεν μπορεί να έχει ποτέ ένας χριστιανός, ο οποίος πιστεύει ότι ο θάνατος είναι απλώς η μετάβασίς μας σε κάποια άλλη ζωή, η οποία δια τους εναρέτους και αγίους είναι ωραιότερη και μακαριότερη από την παρούσα, για δε τους αμελείς στην πνευματική τους ζωή κι αμαρτωλούς είναι ότι φοβερότερο μπορεί να υπάρξει ποτέ. Υπό την έννοια αυτή υπάρχει κι ένας άλλος φόβος, που λέγεται ''μνήμη θανάτου'', που δεν έχει καμμία σχέση με τον προηγούμενο ''εχθρικό'' φόβο των απίστων. Η ''μνήμη θανάτου'' είναι ''σωτήριος'' φόβος του Θεού, που θα δούμε στη συνέχεια.
''Εχθρικό'' φόβο θανάτου δεν έχουν μόνο οι άπιστοι. Μπορεί να έχουν και οι άπιστοι. Μπορεί να έχουν και οι πιστοί, εφ`όσον δεν τον έχουν αποβάλλει ακόμη από την ψυχή τους. Ο Μ. Αθανάσιος λέγει ότι πρό του σταυρικού θανάτου και της ζωηφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας, ο θάνατος ήτο φοβερός και σ`αυτούς τους αγίους της Παλαιάς Διαθήκης:'' πρίν την θείαν επιδημίαν γενέσθαι του σωτήρος, φοβερός ην και αυτοίς τοις αγίοις ο θάνατος''.
Μετά όμως τον σταυρικόν θάνατον του Κυρίου, ο οποίος ''θανάτω θάνατον ώλεσεν'' έπαυσε δια τους πιστούς ο θάνατος να είναι φοβερός, εγκατέλειπεν όμως μόνον εις ημάς την δειλίαν του θανάτου, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:'' δειλία μεν θανάτου εστίν ιδίωμα φύσεως εκ παρακοής προσγενόμενον, τρόμος δε θανάτου εστίν αμετανοήτων πταισμάτων τεκμήριον''.
Η δειλία του θανάτου είναι ιδίωμα της πεσμένης στην αμαρτία ανθρωπίνης φύσεώς μας. Και ο Κύριος πρό του θανάτου εδειλίασε, μολονότι δεν έφερε την πεσμένη στην αμαρτία φύση μας, αλλά την προπτωτική.
Ο Κύριος δεν εδειλίασε κατ`ανάγκη, αλλά διότι ο ίδιος το ήθελε, για να δείξει στους ανθρώπους ότι ήτο και τέλειος άνθρωπος. Δεν φοβήθηκε όμως. Γι`αυτό, ούτε εμείς πρέπει να κυριαρχούμεθα από τον ''εχθρικό'' φόβο, διότι τότε είναι δυνατόν ο πιστός χριστιανός να φοβηθεί το μαρτύριο. Γι`αυτό ο Κύριος μας είπε: '' Μη φοβείσθε από των αποκτενόντων το σώμα''. Ο δε ψαλμωδός αναφωνεί: ''Κύριος εμοί βοηθός, ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος''.

Πολλές φορές, για να μην καταλάβει μια τέτοια δειλία την ψυχή αγίων ανθρώπων κατά την ώρα του θανάτου, ο Κύριος επιτρέπει οι άγιοι αυτοί να βλέπουν ή ν`ακούν ''θεία σημεία'' με τα οποία ενθαρρύνονται να αντιμετωπίσουν τον θάνατο αφόβως και συγκεκριμένα την δειλία του θανάτου. Έτσι ακούν ουράνιες θείες υμνωδίες, άλλοι βλέπουν τον Κύριο ερχόμενο να παραλάβει την ψυχή τους, ή αγγέλους ή αγίους, κι άλλοτε αισθάνονται αρρητη θεία ευωδία να τους πλημμυρίζει. Τα πατερικά βιβλία μας αναφέρουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, όπως: την περίπτωση του πρεσβυτέρου της Νουρσίας (Ευεργετινός τομ. Α΄, σελ.107) ή την περίπτωση του επισκόπου Πρόβου (Ευεργετινός τομ. Α΄σελ. 109) ή την περίπτωση του οσίου Δανιήλ του Στυλίτη (Ευεργετινός τομ. Α΄σελ. 118) ή, τέλος, την περίπτωση του αγίου Σισώη (Ευεργετινός τομ. Α΄σελ. 119).

ββ) Ο ''εχθρικός'' φόβος των δαιμόνων

Οι δαίμονες όταν βλέπουν έναν άνθρωπο να προκόπτει στην πνευματική του ζωή κι αποτύχουν να τον παρασύρουν με διαφόρους αισχρούς ή άλλους λογισμούς, προσπαθούν να αποθαρρύνουν τον άνθρωπο με το να τον εκφοβίσουν. Στον εκφοβισμό αυτό καταφεύγουν οι δαίμονες, όταν ενοχλούνται από την ενάρετη ζωή κάποιου ανθρώπου. Όταν όμως η ζωή μας δεν ενοχλεί οτυς δαίμονες, όταν δηλ. έχουμε συνάψει μαζί τους ''σύμφωνο μη επιθέσεως'', όπως κάνουν τα διάφορα κράτη μεταξύ τους, τότε ο διάβολος τηρεί τις συμφωνίες του αυτές και δεν μας ενοχλεί, αρκεί να μην τον ενοχλούμε εμείς με την ενάρετη ζωή μας. Εάν όμως εμείς πρώτοι κηρύξουμε τον πόλεμο κατ`αυτού, τότε κι εκείνος μας αρχίζει τον δικό του πόλεμο, με τον δικό του τρόπο. Πρώτα με τους αισχρούς λογισμούς ή άλλων επιθυμιών λογισμούς και ύστερα με τον εκφοβισμό μας.
Εάν κανείς μελετήσει τη ζωή των αγίων της Εκκλησίας μας θα δεί αυτή την κλιμάκωση της αντεπιθέσεως του διαβόλου εναντίον τους. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αγίου Αντωνίου. Στην βιογραφία του, την οποία έγραψε ο Μ. Αθανάσιος, διαβάζουμε ότι στην αρχή επολεμήθει από τους διαφόρους σαρκικούς και άλλους λογισμούς. Ύστερα, ο ίδιος ο διάβολος φοβούμενος μήπως κι άλλοι άνθρωποι μιμηθούν το παράδειγμα του αγίου και γεμίσουν οι έρημοι από μοναχούς, άρχισε την επίθεσή του με εκφοβισμό. Έτσι κάποια νύχτα, με πλήθος δαιμόνων πήγε στον τόπο όπου έμενε ο Αντώνιος και τον χτύπησαν τόσο πολύ που τον άφησαν αναίσθητο και ημιθανή. Την άλλη μέρα, όταν ήρθε κάποιος φίλος του να του δώσει λίγο ψωμί και νερό, όπως συνήθιζε, τον βρήκε σ`αυτή την κατάσταση και τον μετέφερε στους ώμους του, στην εκκλησία του πλησιέστερου χωριού, όπου οι άνθρωποι προσπάθησαν να τον συνεφέρουν. Και όταν συνήλθε, διέταξε τον φίλο του να τον ξαναπάει στον τόπο όπου έμενε. Όταν ξαναπήγε ο Αντώνιος στον ίδιο τόπο, έκλεισε την θύρα κι έμεινε εκεί μόνος του, μολονότι δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος, από το ξύλο που του είχαν δώσει πο δαίμονες. Κατάκοιτος, λοιπόν, προσευχόταν και περιέπεζε τους δαίμονες, λέγοντάς τους:
-Εγώ είμαι ο Αντώνιος. Δεν φεύγω φοβούμενος τις πληγές σας. Τίποτε δεν μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού.
Κι έψαλλε: '' Εάν παρατάξητε επ`εμέ παρεμβολή, ου φοβηθήσεται η καρδία μου. Εάν επαναστή επ`εμέ πόλεμος εν ταύτη εγώ ελπίζω''.

ΘΕΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Ο φ ό β ο ς τ ο υ Θ ε ο ύ


Στη σημερινή ομιλία μας θ`ασχοληθούμε με τον '' σωτήριο '' φόβο του Θεού, ο οποίος διακρίνεται σε δυο άλλους φόβους: τον '' εισαγωγικό '' φόβο και τον '' τέλειο '' ή '' αγνό '' φόβο.

Α) Ο ''ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΣ'' ή ''ΚΟΛΑΣΤΙΚΟΣ'' ΦΟΒΟΣ

1. Ποιός είναι ο ''εισαγωγικός'' ή ''κολαστικός'' φόβος.

Είναι εκείνος που εμείς μόνοι μας επιδιώκουμε να γεννηθεί μέσα μας από τις απειλές της κολάσεως. Ο ''εισαγωγικός'' αυτός φόβος είναι καρπός της ''πρώτης'' ή ''ψιλής'' πίστεως. Εάν κάποιος δεν αποκτήσει την ''πρώτη'' πίστη, δεν είναι δυνατόν ν`αρχίσει την κάθαρση του με τον φόβο αυτό. Οι άπιστοι, επειδή δεν πιστεύουν στο Θεό, δεν αποκτούν το φόβο αυτό. Το ίδιο και όσοι απέκτησαν μεν την ''πρώτη'' πίστη, αλλά αμελούν στην πνευματική τους ζωή, με αποτέλεσμα η ''πρώτη'' πίστη τους να μην καρποφορεί. Και οι αμελείς λοιπόν, όπως και οι άπιστοι, έχουν ''αφοβία'' Θεού.
Λέγεται ''εισαγωγικός'' ο φόβος αυτός, γιατί με αυτόν εισάγονται οι αρχάριοι πιστοί στην εν Χριστώ πνευματική ζωή. Λέγεται δε ''κολαστικός'', διότι ο φόβος αυτός είναι φόβος ''κολάσεων'', όπως θα δούμε ευθύς αμέσως.
Η μεγαλύτερη αλήθεια της πίστεώς μας είναι ότι μετά τον θάνατο μας, κάποια μέρα την οποία γνωρίζει μόνο ο Κύριός μας, θα ευρεθώμεν ενώπιοι Ενωπίω στο φοβερό εκείνο Κριτήριο. Και τότε, οι μεν δίκαιοι θ`απολαύσουν την Θεία εκείνη μακαριότητα του Παραδείσου, οι δε αμαρτωλοί θ`απέλθουν στην αιώνια κόλαση, που ετοιμάσθηκε για τον διάβολο και τους σκοτεινούς αγγέλους αυτού.
Για να μπορέσουμε όμως να συλλάβουμε κάπως αυτόν τον ''φόβο της κολάσεως'' πρέπει προηγουμένως να εξετάσουμε τις διάφορες καταστάσεις, που αντιμετωπίζει η ψυχή μετά τον χωρισμό της από το σώμα.

α) Ο τελωνισμός των ψυχών

Κατά την στιγμή του θανάτου του ανθρώπου, όταν δηλ. η κατά χάριν αθάνατος ψυχή του ανθρώπου, χωρίζεται από το σώμα του, γίνεται πόλεμος από τον διάβολο να την αρπάξει. Τα πονηρά πνεύματα, λέγει ο Μ. Βασίλειος, παρατηρούν την έξοδο της ψυχής από το σώμα κάθε ανθρώπου με τόσο άγρυπνη προσοχή, όση δεν παρετήρησαν ποτέ εχθροί πόλιν πολιορκημένην ή ληστές θησαυροφυλάκιο.
Οι δαίμονες επιτίθενται στις ψυχές των αποθνησκόντων και στην προσπάθειά τους ν`αρπάξουν μια ψυχή από τους αγγέλους, την υποβάλλουν σε λεπτομερή και εξονυχιστικό έλεγχο. Και φυσικά, έχουν κάθε λόγο ν`απαιτήσουν τις ψυχές εκείνων που ήσαν άπιστοι και αμετανόητοι, όχι όμως και την ψυχή εκείνου που φεύγει εν μετανοία. Αυτή η διαμάχη, που γίνεται μεταξύ φωτεινών αγγέλων και σκοτεινών δαιμόνων λέγεται ''τελωνισμός'' των ψυχών.
Η διδασκαλία περί ''τελωνισμού'' των ψυχών δεν είναι μια εφεύρεση τυχόν αγραμμάτων καλογήρων, για να φοβίσουν τους ανθρώπους, να μην αμαρτάνουν. Είναι αδιαμφισβήτητη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, που πηγάζει από τον ίδιο τον Κύριό μας, ο οποίος είπε: ''έρχεται ο του κόσμου άρχων, και εν εμοί ουκ έχει ουδέν''.
Ο άρχων του κόσμου τούτου είναι ο διάβολος. Παρά το γεγονός ότι όσα δημιουργήθηκαν από τον Θεό είναι όλα ''καλά λίαν''. ο διάβολος προσωρινώς απέβη ''ο θεός του αιώνος τούτου'' . Δηλ. αν και ο κόσμος εδημιουργήθει από τον Θεό και σαν τέτοιος είναι ''καλός λίαν'', τώρα κυριαρχεί σ`αυτόν η δύναμις του σατανά, γιατί όχι μόνο ο άνθρωπος, αλλά και ολόκληρη η κτίση αναμένουν την τελική απολύτρωση. Ο κυβερνήτης του αιώνος τούτου είναι ως εκ τούτου προσωρινός ο διάβολος, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεός διατηρεί την κτίση και φυλλάσει δι`Εαυτόν εν υπόλειμμα.
Μιλώντας, λοιπόν, ο Κύριος για τον επικείμενο θάνατό Του, αναφέρεται στην προσπάθεια που θα έκανε ο διάβολος ν`αρπάξει την τεθεωμένη ψυχή Του, πράγμα το οποίο, λέγει, δεν θα κατορθώσει, γιατί ο διάβολος ουδέν έχει εν τω Χριστώ. Αυτό, το οποίο είπε ο Κύριος, ότι επρόκειτο να επιχειρήσει με την δική Του ψυχή μετά τον σταυρικό θάνατό Του, πράγμα το οποίο πράγματι επιχείρησε, επιχειρεί ο διάβολος και στις ψυχές όλων των ανθρώπων, που πεθαίνουν. Προσπαθεί ν`αρπάξει τις ψυχές εκείνες, στις οποίες έχει τουλάχιστον μερίδιο ο ίδιος. Αρπάζει δηλ. όσες ψυχές του ανήκουν, όσες δεν μετανόησαν.

Ας δούμε όμως τι λέγουν για το θέμα του τελωνισμού των ψυχών οι άγιοι Πατέρες:

αα) Ο Μέγας Βασίλειος

Ο Μ. Βασίλειος λέγει ότι ο διάβολος προσπαθεί ν`αρπάξει και τις ψυχές των μαρτύρων ακόμη. ''Αιφνίδιος όλεθρος'', λέγει, αναμένει την ψυχή του ανθρώπου εκείνου, ο οποίος δεν διήνυσε το στάδιο της καθάρσεως και δεν βαπτίσθηκε. Ως γνωστό στην αρχαία Εκκλησία οι άνθρωποι πρώτα διήνυαν το στάδιο αυτό και ύστερα βαπτίζονταν. Στην περίπτωση αυτή, όταν δηλ. δεν διήνυσε κάποιος το στάδιο της καθάρσεως και δεν εβαπτίσθει, συναχέζει ο Μ. Βασίλειος, θα έλθει ''άγγελος κατηφής απάγων βιαίως και σύρων δεδεμένην ταις αμαρτίαις την ψυχήν''. Αυτή θα είναι η τύχη των αμετανοήτων.
Εξάλλου ο Μ. Βασίλειος αναφερόμενος στους οσίους της Εκκλησίας μας λέγει: ''Νομίζω δε ότι οι γενναίοι αθληταί του Θεού, αφού ηγωνίσθησαν εις ολόκληρη την ζωήν των αξίως κατά των αοράτων εχθρών, όταν διαφύγουν από όλας τας καταδιώξεις αυτών και φθάσουν εις το τέλος της ζωής, εξετάζονται από τον άρχοντα του αιώνος. Και αν μεν ευρεθούν τραυματισμένοι από τους αγώνας των ή κάπως στιγματισμένοι ή να έχουν αποτυπώματα της αμαρτίας, θα κρατηθούν αιχμάλωτοι. Αν όμως ευρεθούν απρόσβλητοι και ακηλίδωτοι, θα τους αναπαύσει ο Χριστός, επειδή είναι ανίκητοι και ελεύθεροι. Γι`αυτό ο ψαλμωδός λέγει΄΄σώσον με εκ πάντων των διωκόντων με και ρύσαι με, μη ποτέ αρπάση ως λέων την ψυχήν μου΄΄.Παρακαλεί δηλ. ο ψαλμωδός και περί της παρούσης ζωής και περί της μελλούσης''.

ββ) Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος


Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει χαρακτηριστικά: Συ όταν ακούης ότι υπάρχουν ποταμοί δρακόντων και στόματα λεόντων και δυνάμεις ''αι υπό τον ουρανόν σκοτειναί και πυρ φλέγον και κοχλάζον εν τοις μέλεσιν'' πρέπει να γνωρίζεις τούτο: Εάν δεν έχεις δεχθεί τον αρραβώνα του αγίου Πνεύματος, την ώρα που η ψυχή σου θ`αναχωρεί από το σώμα, οι πονηροί δαίμονες ''κατέχουσί σου την ψυχήν'' και δεν θα την αφήσουν ν`ανέβει στους ουρανούς.
Γνωρίζουμε από το Ευαγγέλιο ότι την ψυχήν του πτωχού Λαζάρου παρέλαβον οι άγγελοι: ''εγένετο αυτόν απενεχθήναι υπό των αγγέλων''. Απεναντίας την ψυχήν του άφρονος πλουσίου απαιτούσαν να λάβουν οι δαίμονες: ''άφρων, ταύτη τη νυκτί απαιτούσιν την ψυχήν σου από σου''. Μάλιστα ο ιερός Χρυσόστομος στο σημείο αυτό λέγει:'' την ψυχήν (του άφρονος πλουσίου) απήτουν φοβεραί τινές δυνάμεις, ίσως απεσταλμέναι επί τούτω. Και ως δεσμώτην εξήγον''.
Και συνεχίζει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: Εκείνος που θέλει να ευαρεστήσει τον Κύριον αληθινά, έχει να παλέψει δυο είδη αγώνων. Έναν αγώνα που φαίνεται σ`αυτή τη ζωή, προσπαθών ν`αποκόπτεται από τους γήινους περισπασμούς κι από τα πάθη της αμαρτίας. Κι έναν αγώνα κρυπτόν, μαχόμενος πρός αυτά τα πνεύματα της πονηρίας, για τα οποία λέει ο απ. Παύλος '' ουκ έστιν ημίν η πάλη πρός αίμα και σάρκα, αλλά πρός τας αρχάς, πρός τας εξουσίας, πρός τους κοσμοκράτορας του κόσμου του σκότους τούτου, πρός τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''.
Όταν λοιπόν εξέλθει η ψυχή του ανθρώπου, λέγει ο άγιος Μακάριος, κάποιο μεγάλο μυστήριο εκεί συντελείται. Και αν μεν η ψυχή είναι υπεύθυνος για αμαρτίες, έρχονται χοροί δαιμόνων και άγγελοι αριστεροί και σκοτεινές δυνάμεις και παραλαμβάνουν την ψυχήν αυτήν και την κρατούν εις το ίδιον μέρος. Αντιθέτως συμβαίνει με εκείνους που μετανόησαν. Διότι πλησίον των αγίων δούλων του Θεού υπάρχουν από τώρα άγγελοι παραμένοντες, και πνεύματα άγια τα οποία κυκλώνουν αυτούς και τους φυλάττουν, και όταν οι ψυχές τους εξέλθουν από το σώμα, χοροί των αγίων τας παραλαμβάνουν και τας μεταφέρουν εις το ίδιον μέρος.
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ 希臘
User avatar
inanm7
Συντονιστής Κατηγορίας
 
Posts: 1832
Joined: Tue Nov 15, 2011 1:43 pm


Return to ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Who is online

Users browsing this forum: No registered users and 6 guests