Ορθοδοξη Θεραπευτικη

[Μαρία]

Maαρία σ'ευχαριστώ που παρέθεσες το κείμενο του π.Ανδρέα.Ήταν ακριβώς ό,τι έπρεπε για μένα.

O π. Ανδρεας ειναι παντα ακριβης, απλος κ ευστοχος, καταφερνει κ ο λογος του γινεται παντα προσωπικος!. Αν μπορεις διαβασε το "Στο βαθος κηπος" κ το "Αγαπη για παντα", πανεμορφα βιβλια

[Matina]

Maαρία σ'ευχαριστώ που παρέθεσες το κείμενο του π.Ανδρέα.Ήταν ακριβώς ό,τι έπρεπε για μένα.

O π. Ανδρεας ειναι παντα ακριβης, απλος κ ευστοχος, καταφερνει κ ο λογος του γινεται παντα προσωπικος!. Αν μπορεις διαβασε το "Στο βαθος κηπος" κ το "Αγαπη για παντα", πανεμορφα βιβλια

Δόξα τω Θεώ που τον διαβάζω κάθε μέρα στο f/b και τον γνωρίζω και προσωπικά.Είναι ό,τι πιο αγνό και συγχρόνως απτό για τη σήμερον ημέρα πλάσμα-αντιπρόσωπος του Θεού.Κατ'εμέ σύγχρονος Άγιος.

[Μαρία]

Και εγώ τον έχω ακούσει όταν είχε ομιλία στην περιοχή μου. Οι ομιλίες του είναι ψυχοθεραπευτικές...έχει πολύ μεγάλη απήχηση στα νέα παιδιά κ είναι πολύ σημαντικό!

[Μαρία]

«Δύσκολοι χαρακτῆρες δίπλα μας»

Απιστευτη ομολια του π. Ανδρεα Κονανου, απαντα σε ολους τους οικογενειακους προβληματισμους μας, τη σχεση μας με τον/την συζηγο, το παιδι μας, ολους γυρω μας...πως μπορουμε να πλησιασουμε με αγαπη τον ανθρωπο που ειναι διπλα μας. Ματινακι μου εσυ μαλλον την εχεις ακουσει, καθως κ εσυ εισαι του φαν κλαμπ!

[Μαρία]

Η σχέση εμπιστοσύνης με Τον Δεσπότη Χριστό


Πως η πίστη του ανθρώπου δύναται να φτάσει σε τέτοιο σημείο; Σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό ώστε να αποκτήσει σχέση εμπιστοσύνης με Τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό;

H ανακάλυψη της παρουσίας Του Χριστού, η πλήρης αίσθηση που κυριεύει το άτομο είναι ότι ο Ιησούς Χριστός Υπάρχει και Ενεργεί. Όταν αυτό το συναίσθημα φουντώσει στην ψυχή του πιστού, τότε δημιουργούνται και οι προϋποθέσεις που οδηγούν στο κτίσιμο αυτής της σχέσης.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Γιατί να εμπιστευθεί κανείς Τον Χριστό;
Γιατί να πιστεύει κανείς έστω και λίγο... «χλιαρά» Σε Αυτόν;
Είναι αξιόπιστος ο Χριστός;

Εδώ...έρχεται η ίδια η ζωή Του Κυρίου να αποτελέσει αδιάψευστο μάρτυρα της αξιοπιστίας Του Χριστού!

Ο Χριστός είναι ένα με το Θεό, αληθινός Θεός και αληθινός άνθρωπος. Έζησε ζωή όχι για Αυτόν και εξυπηρέτηση του ιδίου «εγώ», αλλά ζωή με σκοπό να προσφέρει την λύτρωση σε όλους τους ανθρώπους μέσω της Σταυρικής Του Θυσίας. Ο Χριστός είναι ο Μόνος που δέχεται πάντες τους μετανοούντες...από τον ληστή δίπλα Του, μέχρι την πόρνη και τον ειδωλολάτρη. Μέχρι και τον διώκτη Του, τον Σαούλ.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι Αυτός που μπορεί να συγχωρέσει ακόμα και τον σταυρωτή Του, εκείνον που κρατάει το σφυρί και χτυπάει τα καρφιά στον Σταυρό...

Αυτή είναι η αξιοπιστία Του Χριστού. Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης Του, που αδυνατεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.... Είναι η ατελείωτη Αγάπη Του προς όλους εμάς, μας αγαπάει όλους...αλλά και τον κάθε έναν από εμάς προσωπικά. Λαχταρά να Τον Αναζητήσουμε, καρτερικά προσμένει πάντα να Τον επικαλεστούμε, να απευθύνουμε κάλεσμα μετάνοιας Στο Όνομα Του:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με, τον αμαρτωλό.»

Μέσω της άπειρης αγάπης Του, έρχεται η πίστη Σε Αυτόν. Είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που στεριώνει η πίστη μέσα στην ψυχή του ατόμου, όταν νιώσει αυτήν την αγάπη σαν ''πόλο έλξης'' να τον τραβά προς Τον Κύριο.

Όταν όλο του το «είναι» φωνάζει πως μόνο μέσω Αυτού υπάρχει Σωτηρία.

Τότε κάνει την εμφάνιση του ένα νέο συναίσθημα, έχει έρθει η ώρα της αναζήτησης, φουντώνει η επιθυμία να Τον βρεις... να επικοινωνήσεις μαζί Του. Η ιδέα δεν φαντάζει «τρελή», το άτομο δεν έχει αμφιβολίες πως ο Ιησούς Χριστός υπάρχει και είναι Αυτός η Μοναδική Αλήθεια...

Αληθινός Υιός Θεού και Μοναδικός Σωτήρας της ψυχής του ανθρώπου.

Πολλές φορές της σφοδρής επιθυμίας της αναζήτησής Του, προηγείται μια σειρά... από θλίψεις, είναι αυτές που επιτρέπει ο Κύριος να συμβούν στην ζωή μας, και αποτελούν το εφαλτήριο, την έναρξη της μετάνοιας την απαρχή της επιστροφής μας κοντά Του.

Θα έλεγε δε κανείς πως η θλίψη γίνεται το θεμέλιο, ο «θλιμμένος λίθος» που επάνω του κτίζεται όλο το οικοδόμημα της αναζήτησης του πιστού, που ολοφάνερα πια αποζητά... μέσω της επαφής με τον Χριστό την αντικατάσταση της θλίψεως, του πόνου της ψυχής, με την ανακούφιση της μετάνοιας και την ατελείωτη αγαλλίαση της αγάπης Του.

Ήδη λοιπόν το άτομο έχει πίστη, όχι χλιαρή ή «άτονη»... μα θερμή σαν φλόγα, που άσβεστη πια καίει στην ψυχή του και γίνεται πόθος, σφοδρή επιθυμία να αναζητήσει Ιησού Χριστόν. Όταν επέλθει η παρούσα κατάσταση στον άνθρωπο, όταν κυριεύσει την ψυχή του η επιθυμία να Τον γνωρίσει, τότε όλα είναι πιθανά....

Δύναται λοιπόν η Χάρις Του, με μικρά σημάδια, να κάνει «αισθητή» την Παρουσία Της....

Λεπτομέρειες που ίσως έχουν επέλθει και άλλες φορές στην ζωή του πιστού, μα η «σκληρή» και άγονη, η δίχως μετάνοια καρδιά του αμαρτωλού ανθρώπου δεν επέτρεπε την κατανόηση τούς. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και με τις ταπεινές ψυχές... τις Άγιες.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα απ' την ζωή του Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, όταν ακόμη ήταν μαθητής. Ο Άγιος αναφέρει:

«Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, στην τελετή αποφοίτησης, έλαβα από τον Διευθυντή του σχολείου το απολυτήριο Γυμνασίου, το οποίο το είχε βάλει στο Ιερό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Το είχα διαβάσει και πριν... αλλά τώρα, όταν διάβασα εκ νέου τα λόγια του Χριστού απευθυνόμενα στους Αποστόλους: «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι» (Ματθ. 9, 37-38), η καρδιά μου σκίρτησε και αναφώνησα σιωπηλά: «Ω, Κύριε! Σου λείπουν οι εργάτες;». Πέρασαν χρόνια. Έγινα διδάκτωρ της Ιατρικής και σκέφθηκα να γράψω το βιβλίο «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων». Όταν πήρα την απόφαση αυτή, μου ήρθε στο μυαλό η εξής περίεργη σκέψη: «Όταν θα ολοκληρωθεί το βιβλίο αυτό, θα το υπογράφει το όνομα ενός επισκόπου». Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού προερχόταν αυτή η σκέψη. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, κατάλαβα ότι ήταν μία σκέψη που μου είχε υποβληθεί από τον Θεό, διότι μετά την πρώτη μου σύλληψη, στο γραφείο του διοικητή των φυλακών, ολοκλήρωσα την πρώτη έκδοση του βιβλίου μου και στο εξώφυλλο έγραφα: «Επίσκοπος Λουκάς, Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων».»

Αυτό είναι ένα μικρό μόνο δείγμα της Παρουσίας Του Κυρίου, και μην θαρρεί κανείς πως ο Ιησούς Χριστός όταν Τον ψάξεις με όλη την δύναμη της ψυχής σου, οταν αποκτήσουμε συναίσθηση και «επίγνωση» της αματρωλότητάς μας όταν τρέξουμε στον πνευματικό.... νιώθοντας την ανάγκη να μετανοήσουμε όταν λυγίσουν τα γόνατά μας κ' αναφωνήσουμε: «Ναι, έσφαλα Χριστέ μου... συγχώρα με Κύριε τον αμαρτωλό, τον ανάξιο... συγχώρα με Χριστέ μου... «ότι θα τού κλείσει την πόρτα! Όχι! Μη γένοιτο!

Μην θαρρείς πως όταν όλα αυτά, που μέχρι χτες αποτελούσαν τα «αναγκαία» για την ευτυχία σου, περάσουν σε δεύτερη μοίρα, όλα τούτα τα μάταια υλικά αγαθά, οι ανόητες διασκεδάσεις, οι φιλοδοξίες της ζωής, γεμάτες έπαρση και αλαζονεία....

Ονειρικά προϊόντα ενός εωσφορικά περήφανου εαυτού... όταν όλα αυτά πάψουν πια να αποτελούν «δείκτη» μιας ψευδούς-φανταστικής ευτυχίας, και πρώτη προτεραιότητα γίνει Αυτός, όταν απαλλαγείς απ' το δικό σου θέλημα και αναφωνείς:

«Κύριε Ιησού Χριστέ Γεννηθήτω το Θέλημα σου στη ζωή μου»

Όταν η ανάγκη να Τον βρεις γίνει για σένα ζήτημα ζωής και θανάτου, μην θαρρείς πώς δεν θα Τον βρεις... διότι πάντα Αυτός σε περιμένει... τότε είναι και η στιγμή όπου η Χάρις Του Δεσπότη Χριστού αποκαλύπτεται...

Είναι η μετάνοια το κλειδί, είναι η μετάνοιά μας που περιμένει ο Κύριος, μετέχοντας στην εξομολόγηση και λαβών της συγχωρητικής ευχής στην Θεία Κοινωνία. Όσο μεγαλύτερη είναι η επίγνωση της καταστάσεως μας, της αμαρτίας μας, των παθών μας, όσο πιο πολύ συντετριμμένος τρέξει κανείς προς Τον Χριστόν, τόσο πιο πολύ ανοίγει την αγκαλιά Του σαν ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός να μας δεχτεί!
Τότε όλα αλλάζουν....

Είναι η στιγμή που το άτομο κτίζει την σχέση εμπιστοσύνης με Τον Χριστό.

Οι παλαιότερες βιοτικές μέριμνες, η φιλαργυρία η φιλοδοξία, η απόκτηση υλικών αγαθών, η «κατάχρηση» του σώματος και της ψυχής εν μέσω διαφόρων παθών, είναι πια καταστάσεις μη επιθυμητές... Το άτομο έχει πλέον ολοκληρωτική εμπιστοσύνη Στον Κύριον. Όποιος μένει μέσα σε αυτήν την σχέση, τα βλέπει όλα διαφορετικά. Είναι η εμπιστοσύνη Στον Χριστό που έχει αλλάξει τα πάντα!

Νιώθεις πια... πως Αυτός καθοδηγεί την διαδρομή,
τον ένα και μοναδικό δρόμο,
Την Εν Χριστώ Οδό που οδηγεί στην Αιώνια Ζωή.

Δημήτρης Ρόδης

[XAPA]

«Έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας»


Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης



Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο,

μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό.

Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε,

να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος.


Αν έρθουν, αν μου μιλήσουν για άλλους, θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω.

Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του, θα του πω, δεν έχεις Γέροντα; Στον Γέροντά σου να μιλήσεις.

Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει, θα του πω: Να βρεις! Εγώ δεν είμαι Πνευματικός … πήγαινε να βρεις

έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί.


Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου. Όσο μένεις άτρωτος από τα κακά του άλλου, τον βοηθάς.

Διότι, μόλις ο άλλος σου πει κάτι κακό, αμέσως ξεπέφτει στα μάτια σου και μειώνεται η αγάπη σου,

όσο και αν νομίζεις ότι τον βοηθάς.


Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς

τους ανθρώπους, εφ’ όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους. Αυτή είναι υπόθεση μόνο του αρμοδίου

προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού.


Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν

προσκόμματα. Με έναν λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους, με την χαρά τους, με την λύπη τους,

παρεμβαίνουν στην πορεία μας.


Γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσωμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και

διασαλευθή η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσωμε τον χωρισμό από τον Θεόν.

Χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και περιφρονήσω τον αδελφό μου, μην τυχόν νομίζω ότι αυτός είναι

υπεύθυνος για τις συμφορές μου, διότι αυτό είναι ξεπεσμός μου από τον Θεόν.


Ο άγιος Ισαάκ τονίζει:

«Ουδέποτε φταίει ο άλλος για κάποιο παράπτωμα, πάντοτε φταις εσύ».

Δεν σου φταίει ο άλλος επειδή εσύ κουράσθηκες, αμάρτησες, δυσπίστησες, αλλοιώθηκες.


Βλέπεις κάποιον να τρώη με τα χέρια του και αγανακτείς. Αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν άρχισες ακόμη την

πνευματική σου ζωή. Η άσκησίς σου είναι στα προοίμια.

Για να μπορέσης να ξεπεράσης αυτούς του σκοπέλους, να αγαθοποιής όποιον σε κακοποιεί σκόρπα,

όσο μπορείς, αγαθότητα.


Είσαι στον κόσμο; Μπορείς να του βρεις δουλειά. Είσαι στο μοναστήρι; Εάν σε καταρασθή, να τον ευλογήσης,

εάν σε χτυπήση από την δεξιά σιαγώνα, να του πης, χτύπα με και από την άλλη.

Δείξε την αγάπη σου, ανάλογα με το πώς σου ανοίγει δρόμο ο ίδιος ο Θεός. Όμως διαρκώς συμβαίνουν

στην ζωή μας απρόοπτα.


Έρχεσαι στο μοναστήρι για να βρης πνευματική ζωή, και συναντάς κακούς. Είναι απρόοπτο.

Ζητάς κελλί από την πλευρά του μοναστηριού που δεν έχει υγρασία, το αποκτάς, διαπιστώνει όμως ότι

η θάλασσα σου προκαλεί αλλεργία, οπότε δεν μπορείς να χαρής ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα.

Αμέσως θα σου πη ο λογισμός, σήκω να φύγης. Είναι απρόοπτο. Σε πλησιάζω με την ιδέα ότι είσαι καλός

άνθρωπος και βλέπω ότι είσαι ανάποδος. Απρόοπτο.


Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας, διότι έχομε θέλημα και επιθυμίες.

Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας, γι’ αυτό και μας φαίνονται απρόοπτα,

στην ουσία όμως δεν είναι. Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε

«γενηθήτω το θέλημά σου».


Θα έρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». Επειδή αυτά κοστίζουν

στην σαρκικότητά μας, γι’ αυτό εμείς τα βλέπομε ως απρόοπτα.

Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι, για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι,

να τα περιμένης όλα, να μπορής να υπομένης ότι έρχεται.


Πάντα να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο.

Αυτό φέρνει την πραότητα, άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχη καμία πνευματική ζωή.




Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»
ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΕΤΟΣ 16ο – ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 765 – ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015

[Μαρία]

Επτά ωφέλιμες και παρήγορες σκέψεις.

Στον καιρό των θλίψεων θα ωφεληθείς πολύ, αν φέρνεις συχνά στο νου σου τις ακόλουθες σκέψεις,μελετώντας και αναλύοντάς τες σε βάθος και πλάτος με τον δικό σου τρόπο και λογισμό.
1. Τι ήσουνα πρίν γεννηθείς, πρίν κάν συλληφθείς στη μήτρα της μητέρας σου; Δεν είχες μήτε σώμα μήτε ψυχή μήτε αίσθηση καμιά. Δεν ήσουνα τίποτα! Και το τίποτα, το μηδέν, είναι λιγότερο κι από ένα άχυρο, ένα χορταράκι, έναν κόκκο σκόνης. Γιατί αυτά έχουν ύπαρξη, εσύ όμως πρίν από τη σύλληψή σου δεν είχες.
2. Στοχάσου την ευσπλαχνία του πανάγαθου Θεού, πού από το τίποτα σε δημιούργησε “κατ΄εικόνα” Του, δίνοντάς σου όχι μόνο το υπερθαύμαστο ανθρώπινο σώμα, αυτό το θαύμα των θαυμάτων, με την ποικιλία των οργάνων και των λειτουργιών και των αισθήσεων, αλλά και τη μοναδική θεοειδή ψυχή, με τον λογικό νου, τη θέληση, τη μνήμη και τις άλλες δυνάμεις.

3. Αναλογίσου μετά απ΄αυτό, πόση πρέπει να είναι η ευγνωμοσύνη σου σ΄Εκείνον, τον ύψιστο και πανάγαθο Ευεργέτη σου, από τον οποίο πήρες δωρεάν τόσα χαρίσματα, πόσο χρωστάς να Τον αγαπάς, να Τον ευχαριστείς, να Τον δοξολογείς, να Τον υπηρετείς, και πόσο να προσέχεις, ώστεποτέ να μην Του φταίξεις και να μην Τον πικράνεις.

4. Αναλογίσου τώρα την αγνωμοσύνη σου απέναντι στον Πλάστη σου, μια και έκανες ακριβώς τα αντίθετα απ΄αυτά που έπρεπε. Αντί να Τον αγαπάς και να Τον ευχαριστείς και να Τον υμνείς και να Τον ευαρεστείς, εσύ Τον καταφρόνησες και Τον εγκατέλειψες και Τον λύπησες, προτιμώντας τα πρόσκαιρα πράγματα και τις εφάμαρτες ηδονές.

5. Συλλογίσου πόσες τιμωρίες θα σου άξιζαν για την αχαριστία σου τούτη και πόσο δίκιο θα είχε ο Κύριος, αν σου στερούσε όλα όσα σου έδωσε, ακόμα και τη ζωή, το μεγαλύτερο δώρο Του. Αυτή η σκέψη, πιο πολύ απ΄όλες τις άλλες, θα σου εμπνεύσει θείο φόβο και θα σε βοηθήσει να υπομείνεις κάθε θλίψη, καθώς θα παραδεχθείς αναμφίβολα πώς υποφέρεις λιγότερο απ΄όσο σου πρέπει.

6. Θαύμασε την άπειρη και ανερμήνευτη αγαθότητα του Θεού μας, πού, ενώ μπορεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή να σε τιμωρήσει βαριά και να σε θανατώσει και να σε κολάσει αιώνια, περιμένει ο πολυεύσπλαχνος τη μετάνοιά σου. Κι αν σε παιδεύει τώρα με μικρές και παροδικές θλίψεις, το κάνει για το καλό σου, σαν στοργικός Πατέρας, για να βγεις από τον κακό δρόμο της αμαρτίας και να έρθεις στον ίσιο της αρετής, ώστε τελικά, λουσμένος και καθαρισμένος στο λουτρό των λυπηρών, ν΄αξιωθείς την απόλαυση του παραδείσου.

7. Αποφάσισε, από δω κι εμπρός τουλάχιστον, να δαπανήσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου, τη ζωή που ανήκει σ΄Εκείνον και όχι σ΄εσένα, στη διακονία και στη δόξα Του. Να Τον τιμάς και να Τον ευχαριστείς ακατάπαυστα για τις ευεργεσίες Του, αλλά και ν΄αποδέχεσαι καρτερικά κι αγόγγυστα τις δοκιμασίες που παραχωρεί σαν φάρμακα και γιατρικά της κακίας σου. Να θυσιάσεις, τέλος, πρόθυμα, και τιμή και περιουσία και ζωή ακόμα, παρά να Τον αρνηθείς ή να παραβείς τις εντολές Του. Αυτά να σκέφτεσαι και να μελετάς, και θα δεις πόσο καρπό και πόση ωφέλεια θα σου δώσουν στον καιρό των θλίψεων.

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός

[XAPA]

Αν είσαι μόνος (Θεραπεία της Μοναξιάς)



Ἂν εἶσαι μόνος ἀδελφέ, ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία. Ἀνάπεμπε ὕμνους στὸν Τρισάγιο Θεό μας.


Δόξαζέ Τον πολλὲς φορὲς στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, διότι κάποιοι ἄλλοι Τὸν ὑβρίζουν καὶ Τὸν βλασφημοῦν (καθημερινῶς).


Ὕμνει τὴν Παναγία μας, λέγε τοὺς Χαιρετισμούς της. Εἶναι ἔργο ἀγγελικό. Τώρα δὲν ἔχεις πλέον ἄλλες μέριμνες καὶ φροντίδες οἰκογενειακές. Ἴσως εἶσαι καὶ συνταξιοῦχος. Ἐκμεταλλεύσου τὴν περίστασι. Ἁγίαζε τὸν χρόνο σου.


Εἴσελθε εἰς τὸ «ταμεῖον» σου καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, μὴν ἀμελεῖς αὐτὸ τὸ καθῆκον. Ἔχομε εὐθύνη γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω μας.


Προσεύχου γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ταλαίπωρη πατρίδα μας ποὺ τὴν συκοφάντησαν, ν᾿ ἀναστηθῇ καὶ πάλι. Γιὰ τὴν μετάνοια καὶ συντριβὴ τῶν ὀρθοδόξων ἑλλήνων.


Γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται στὴν πρώτη γραμμὴ —γιὰ νὰ κρατήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστι ἀλώβητη ἀπὸ τοὺς ποικιλώνυμους ἐχθρούς της — καὶ πολεμοῦνται λυσσωδῶς.


Ν᾿ ἀναδειχθοῦν κι ἄλλοι ὁμολογηταὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Ἱεράρχες ἄξιοι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι».


Κλεῖσε τὴν τηλεόραση· δὲν σοῦ προσφέρει τίποτε.


Καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο:
Γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια, νὰ μὴ χάσῃ τὴν δομή της· νὰ μὴν σαλευθοῦν τὰ θεμέλιά της.


Γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς γέροντες καὶ τοὺς διακονητές τους, γιὰ δύναμι καὶ ὑπομονή..


Γιὰ τοὺς νοσηλευομένους στὶς ἐντατικὲς κλινικές, γιὰ ὑπομονή.


Γιὰ τοὺς γιατροὺς καὶ νοσηλευτάς, νὰ τοὺς φωτίζῃ ὁ Θεὸς νὰ δίνουν τὶς κατάλληλες διαγνώσεις, νὰ κάνουν σωστὲς ἐνέργειες.


Προσεύχου γιὰ τοὺς ἐκπαιδευτικούς μας, νὰ μεταφέρουν τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη, τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς, στὰ παιδιά μας. Νὰ μείνουν ὄρθιοι στὶς ἐπάλξεις, στὸ καθῆκον, στὴν ἀποστολή τους.


Γιὰ τοὺς ἐργαζομένους, γιὰ τοὺς πολλοὺς ἀνέργους, γιὰ τοὺς ἀπογοητευμένους, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἐλπίδα τους στὸ Θεὸ καὶ ἔλθουν σὲ ἀπόγνωσι.


Γιὰ τοὺς φυλακισμένους, μάλιστα δὲ διὰ τοὺς ἀδίκως φυλακισμένους, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ τοὺς συμπαραστέκονται.


Γιὰ τὰ ἐγκαταλελειμμένα, γιὰ τὰ παραβατικὰ παιδιά. Γιὰ τοὺς νέους μας, γιὰ τοὺς ναρκομανεῖς, γιὰ τοὺς πλανεμένους, νὰ βροῦν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας.
Γιὰ τοὺς πολυτέκνους, γιὰ τοὺς χρεωμένους.


Προσεύχου γιὰ τὴν ἀφύπνισι καὶ ἑνότητα τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ!
Γιὰ τὸ μικρὸ ποίμνιο.


Γιὰ τὴν προστασία πάντων ἡμῶν ἀπὸ τὰ ἐπερχόμενα δεινά!


Γιὰ τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους, ὅπου κι ἂν βρίσκωνται, στὴν Ἑλλάδα ἢ στὸ ἐξωτερικό.


Γιὰ τὸν Ἱερὸ κλῆρο· γιὰ τοὺς ἐργαζομένους ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.


Κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο.


Προσεύχου ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, γιὰ τὴν ἀνάπαυσί τους· τὸ περιμένουν. Εἶναι ἡ καλύτερη ἐλεημοσύνη καὶ ἱεραποστολή.


—Μελέτα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγία Γραφή! Ἰδιαιτέρως τὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἐμβάθυνε σ᾿ αὐτήν. Θὰ γλυκαίνεται «ὁ λάρυγξ» σου, θὰ φωτίζεται ὁ νοῦς σου, θὰ ἠρεμῇ ἡ ψυχή σου. Καθὼς καὶ τὸ Ψαλτήριο.


Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἂν ἔχῃς αὐλὴ ἢ μπαλκόνι, ρίξε λίγα ψίχουλα σ᾿ ἕνα σκεῦος, γιὰ νά ᾽ρθουν περιστέρια ἢ ἄλλα πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· θὰ ἔχῃς πολὺ καλὴ συντροφιὰ καὶ θὰ χαίρεσαι. Μίλα μαζί τους.


Φύτεψε καὶ λίγα λουλούδια ἢ δένδρα, ἂν ἔχῃς χῶρο, καὶ δόξαζε τὸν Θεό.


Ἡ ἀγαθή Του Πρόνοια στὴν δυσκολία ἢ ἀρρώστια σου δὲν θὰ σ᾿ ἀφήσῃ. Θὰ προνοήσῃ γιὰ σένα. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σ᾿ ἐγκαταλείψῃ; Ἀφοῦ φροντίζει γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· γιὰ σένα τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν του, τὸν λογικὸ ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔχυσε τὸ αἷμα του πάνω στὸν σταυρό, θ᾿ ἀδιαφορήσῃ;
Ἐσύ, μόνο, ἔλπιζε εἰς Αὐτόν.


Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἔχεις πολλὰ νὰ κάνῃς.


paraklisi.blogspot.gr

[XAPA]

Η Αγάπη ως θεραπεία του ανθρώπου στην Ορθόδοξη Εκκλησία


Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος συνομιλεί με την Ελίτα Μιχαηλίδου στην εκπομπή "Μαζί" του ΡΙΚ
(25.11.2016) με θέμα, «Η Αγάπη ως θεραπεία του ανθρώπου στην Ορθόδοξη Εκκλησία».

[Μαρία]

Στα­ματώ τoν αγώνα μου!

«ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ»

Ακούμε συχνά τη δυσάρεστη δήλωση, πού εκφέρεται συν­ήθως και με κάποια αποτομία: «Δεν αντέχω άλλο. Δεν πάει άλλο! Έφθασα στα όριά μου. Στα­ματώ τον αγώνα μου».

Ένας ασθενής, που υποφέρει και τα­λαιπωρείται από τις δυσάρεστες συν­έπειες της αρρώστιας του, μπορεί να πει τέτοιους ή παρόμοιους λόγους. Ένας άνθρωπος που αδικείται, που συκοφαν­τείται ή αντιμετωπίζει μία αδικαιολόγη­τη πολεμική από τούς συνανθρώπους του. Ένας βιοπαλαιστής, που αντιμετω­πίζει οικονομικές δυσκολίες και αγωνί­ζεται με το μεροκάματό του να ζήσει την οικογένεια. Μία πολύτεκνη μητέρα, που παλεύει όλη μέρα, και όλη τη νύχτα συχνά, να μεγαλώσει τα παιδιά της, να υπηρετήσει τις ποικίλες ανάγκες τους, να υπομείνει τα πείσματά τους, να δι­ορθώνει τα λάθη τους. Ένας νέος, που πολεμάει σκληρά με τον ασυνθηκολόγητο εχθρό διάβολο, με την αμαρτωλή νοοτροπία του σύγχρονου κόσμου, με τις προσωπικές του εμπάθειες και αδυ­ναμίες, προκειμένου να διατηρήσει την αγνότητα και καθαρότητά του και να μείνει σταθερός στην πίστη του. Κουράζεται κάποτε ο άνθρωπος, εξαντλούνται οι δυνάμεις, απογοητεύεται η ψυχή και βγαίνει αυθόρμητα ο γεμάτος απογοήτευση και πικρία λόγος: «Δεν αντέχω άλλο». Και όσο το λέει κανείς, τόσο το πιστεύει. Και όσο το πιστεύει, τόσο παραλύουν οι δυνάμεις και παύει ο αγώνας.

Στις δύσκολες αυτές ώρες, που αι­σθανόμαστε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν και λυγίζει η ψυχή μας, ας σταθούμε με ψυχραιμία και ας σκε­φθούμε με νηφαλιότητα.

Έχει πολλές δυνάμεις ο άνθρωπος, που δεν τις δίνει όλες στον αγώνα της ζωής του. Είναι δυνάμεις σωματικές και δυνάμεις ψυχικές, που παραμένουν κρυμμένες μέσα του και αναξιοποίητες. O καθένας μας έχει αποθέματα, εφεδρεί­ες αντοχής, που δεν τις γνωρίζει, διότι μένουν ανενέργητες, μέχρι τότε που κά­τι έκτακτο θα συμβεί και κάποιος ειδι­κός λόγος θα προκαλέσει την εμφάνισή τους και την ενεργό δράση τους στη ζωή μας.

Ασφαλώς σ' όλους μας κάποτε θα έ­χει συμβεί, κάποια στιγμή που νιώθαμε τελείως εξαντλημένοι, να παρουσιάσθη­κε ένα έκτακτο γεγονός που μας κράτη­σε άγρυπνους για πολλές ακόμη ώρες, μάλιστα με έντονη δράση και επίμονες προσπάθειες για την αντιμετώπισή του. Και απορούμε τότε: Πώς άντεξα; Πώς δεν κατέρρευσα κάτω από τον πολύ ε­πιπλέον κόπο; Πού βρήκα τη δύναμη και πάλεψα τότε, με τόσο αντίξοες συν­θήκες και έδωσε ο Θεός και τα κατά­φερα;

Μάλιστα, έδωσε ο Θεός. Έδωσε απο­θέματα πολλών δυνάμεων στον άνθρω­πο. Και αντέχει ο άνθρωπος. Γι' αυτό και ενώ ίσως πολλές φορές στο παρελθόν είπαμε τον δυσάρεστο λόγο: «Δεν αντέ­χω άλλο», όμως αντέξαμε και αντέχου­με ακόμη. Και θ' αντέξουμε και στη συνέ­χεια. Πολλές φορές πάλι ακούμε για τις περιπέτειες που πέρασαν κάποιοι συν­άνθρωποί μας και λέμε με φόβο: «Εγώ δεν θ' άντεχα στη θέση τους». Όταν ό­μως ήλθαν στη ζωή μας περιστάσεις δυσκολότερες ίσως απ’ αυτές, αντέξα­με. Διότι δίνει δύναμη ο Θεός.

Λέει ο απόστολος Παύλος, απευθυ­νόμενος προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου, ότι ο Θεός «οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α' Κορ. ι' 13). Ο πανάγαθος και φιλάνθρωπος Πατέρας, ο Κύριος και Θεός μας, γνω­ρίζει τις αντοχές μας και γι' αυτό επι­τρέπει δοκιμασίες όχι μεγαλύτερες από τις δυνάμεις μας αλλά ανάλογες πάντο­τε προς τις αντοχές μας. Και όταν επι­τρέπει κάποιο πειρασμό, δίνει και τη δύναμη να τον σηκώσουμε. Και το κά­νει αυτό για ν' αυξήσει τη δύναμή μας, ώστε να αγωνισθούμε περισσότερο και να αμειφθούμε τελικά με μεγαλύτερες αμοιβές. Δεν επιτρέπει συνεπώς τους πειρασμούς για να ταλαιπωρούμαστε χωρίς λόγο. Αλλά για να δυναμώνου­με και προοδεύουμε. Είναι κοντά μας και με το στοργικό του βλέμμα παρακο­λουθεί τον αγώνα μας και ενισχύει με την παντοδύναμη Χάρη του κάθε καλή προσπάθεια μας.
Φαίνεται ότι ο θεόπνευστος αποστο­λικός λόγος απευθύνεται ειδικά σ' αυ­τούς που είναι έτοιμοι να καταθέσουν τα όπλα και να παρατήσουν τη μάχη λέ­γοντας, «δεν αντέχω άλλο». Το πόσο αντέχεις δεν το γνωρίζεις εσύ. Το γνωρί­ζει άλλος. Και Εκείνος, αν πράγματι δεν αντέχεις άλλο, θα πάρει τη δοκιμασία και θα ανακουφισθείς. Αν όμως δεν ση­κώνει ακόμη τον πειρασμό, αυτό θα πει ότι αντέχεις ακόμη, με τη βοήθεια της παντοδύναμης Χάρης Του, και πρέπει να παλέψεις, και να παλέψεις με προθυ­μία και ενθουσιασμό. Θα βγεις τότε νι­κητής και δυναμωμένος πολύ από την πάλη σου, θα στεφανωθείς για τη νίκη σου. Και θα δοξάσεις τον Θεό πιο πολύ για τους μεγάλους πειρασμούς της ζωής σου, μέσα από τους οποίους η πάνσοφη πρόνοιά Του και η άπειρη αγάπη Του δυνάμωνε την ψυχή σου και εργαζόταν τη σωτηρία σου.

Αντέχεις, αδελφέ μου. Αντέχεις. Μη φο­βάσαι και δειλιάζεις στις δυσκολίες του αγώνα σου. Μην τις αντιμετωπίζεις α­ναμετρώντας μόνο τις δικές σου δυνά­μεις. Μην ακούς τον διάβολο, που πάν­τοτε ζητεί ν' αποθαρρύνει την ψυχή, να παραλύσει τις δυνάμεις της, για να σταματήσει τον αγώνα. Άκουσε τον πα­ρήγορο και ενισχυτικό λόγο του Θεού που λέει για τον πιστό άνθρωπο: «μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει» (Ψαλμ. ϟ' [90] 15). Και πάρε την απόφαση ν' αγωνίζεσαι ανυποχώρητος πάντοτε, με την πεποί­θηση ότι τα πάντα μπορείς και πάντοτε αντέχεις με τη δύναμη που σου δίνει η κοινωνία με τον Χριστό, ο Οποίος ενι­σχύει και βοηθεί κάθε αφοσιωμένο δού­λο Του, που με πίστη και ταπείνωση ζη­τεί τη βοήθειά Του, τη λαμβάνει πλούσια και νικητής με έκπληξη ομολογεί: Τα πάντα αντέχω και μπορώ με τη δύνα­μη του Χριστού, που με ενισχύει· «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιππ. δ' 13).