Γογγυσμός - γκρίνια

Να μην επιδιώκουμε την ενάρετη ζωή για τον ανθρώπινο έπαινο, αλλά για τη σωτηρίας της ψυχής. (Μέγας Αντώνιος)

Moderator: inanm7

Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 2:51 pm

Παναγια μου, δεν αντεχω πια αλλη γκρινια! Πρωτα απο ολα την δικια μου. Αμα κουραστηκα εγω, φανταζομαι με τρομο πόσο κουραζω τους αλλους. Αλλά ουτε και των αλλων την γκρινια μπορω πλεον. Οπου και να πας, οπου και να κοιταξεις, οπου και να ακουσεις, γκρινια, γογγυσμος, παραπονα, οργη. Στα σπιτια γκρινια, οι συζυγοι γκρινια, τα παιδια γκρινια και μουτρα, αυτος που δεν εχει δουλεια γκρινια, αυτος που εχει, το ιδιο, αυτος που χρωσταει ουρλιαζει, αυτος που εχει λεφτα γκρινιαζει κι αυτος, αυτος που εχει γυναικα γογγυζει και θελει να απαλλαγει ή θελει αλλη, αυτος που δεν εχει δυστυχει κι αυτος γιατι ειναι μονος, ο αρρωστος γογγύζει, γκρινιάζει και ο υγιής, και στο τελος για ολα φταινε οι αλλοι και βεβαια και ο σκληρος και αδυσωπητος Θεος αλλά ποτέ εμεις οι αδικημενοι.
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 2:53 pm

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΟΓΓΥΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


Την προηγούμενη Κυριακή προσπάθησα να αποκαλύψω το μεγαλείο και το βάθος του λόγου του αποστόλου Παύλου που τον εαυτό του ονομάζει σπονδή στη Θυσία. Σας έλεγα για τις αμέτρητες συμφορές και τα βάσανα που υπόφερε σ' όλη τη ζωή του για τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος προσφέρθηκε Θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Συμπληρώνοντας αυτά που σας έλεγα τότε, για τα παθήματα του μεγάλου αυτού αποστόλου, θα σας πω τώρα και τι υπέφερε σε μία πόλη της Μακεδονίας, στους Φιλίππους, για το κήρυγμά του. Με την καταγγελία κάποιων, που δεν τους άρεσε το κήρυγμά του, οι άρχοντες της πόλης έδωσαν διαταγή να τον ραβδίσουν και μετά τον έριξαν στη φυλακή και έσφιξαν τα πόδια του στο τιμωρητικό ξύλο. Έχασε τότε το θάρρος του ο απόστολος; Άρχισε να κλαίει; Ασφαλώς όχι. Κατά τα μεσάνυχτα ο Παύλος μαζί με το συνεργάτη του, το Σίλα, έψαλαν ψαλμούς, δοξολογώντας το Θεό. Θα μπορούσε ο Παύλος με μία μόνο λέξη να αποφύγει τους ραβδισμούς, να βγει από τη φυλακή και ακόμα και να τρομάξει τους άρχοντες, αρκεί να τους έλεγε ότι είναι Ρωμαίος πολίτης. Όμως δεν το έκανε. Προτίμησε τον εξευτελισμό για το όνομα του Χριστού και χαιρόταν με όλη την καρδιά του για τις μαστιγώσεις και τις πληγές, διότι αυτά συνέβαλαν στην επιστροφή του δεσμοφύλακα και της οικογένειάς του στην πίστη στο Χριστό. Να θυμόμαστε πάντα πόσο εμείς φοβόμαστε τις μαστιγώσεις και τις πληγές ενώ, αντίθετα, πόσο ο μεγάλος αυτός διάκονος του Θεού χαιρόταν γι' αυτά. Χαιρόταν κάθε φορά που μπορούσε να γίνει σπονδή στη Θυσία.

Και στη σημερινή αποστολική περικοπή διαβάζουμε ακόμα πιο παράξενο λόγο του αποστόλου Παύλου από την επιστολή του Προς Κολοσσαείς; «Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου υπέρ υμών και ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, ο έστιν η εκκλησία» (Κολ. 1, 24).

Ακούτε πώς χτυπά ή καρδιά του μεγάλου αποστόλου; Ακούτε πώς αυτός θεωρεί ότι υστερεί σε παθήματα που υπομένει για την Εκκλησία του Χριστού, που είναι το Σώμα Του. Όχι μόνο χωρίς καθόλου να γογγύζει, υπομένει όλα τα αμέτρητα παθήματα αλλά διψά και για περισσότερα. Ω, Κύριε! Και εμείς, οι αδύνατοι χριστιανοί, πόσο φοβόμαστε τους ονειδισμούς, τις θλίψεις και τα παθήματα! Είναι δυνατόν να βρεθεί έστω και ένας μεταξύ μας που θα ζητούσε να πληθυνθούν αυτά; Εκείνος, όμως, διψούσε γι' αυτά τα παθήματα, για να μορφωθεί ο Χριστός στις καρδιές των εθνικών, στους οποίους κήρυττε ακούραστα το Ευαγγέλιο.

Ας θυμηθούμε και έναν άλλο λόγο του μεγάλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α' Κορ. 11, 1). Να μιμηθούν τον απόστολο Παύλο στη δίψα του για τα παθήματα του Χριστού μπορούν, βέβαια, πολύ λίγοι άνθρωποι, αυτοί που έλαβαν τα πλούσια χαρίσματα του αγίου Πνεύματος. Οι απλοί όμως χριστιανοί μπορούν να ευαρεστήσουν και αυτοί το Θεό και να έχουν μισθό απ' Αυτόν αλλά μόνο με την αγόγγυστη υπομονή των θλίψεων που τους στέλνονται από το Θεό. Να θυμόμαστε όλοι μας τα λόγια του μεγάλου αποστόλου Παύλου από την επιστολή του προς Εβραίους: «Υιέ μου, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ΄ αυτού ελεγχόμενος, ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται, ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός· τις γαρ εστίν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί.» (Έβρ. 12, 5-8).

Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, Κύριος ο Θεός τους στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες; Είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε χριστιανό να καταλάβει ότι οι θλίψεις μάς αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού, το πάντοτε αγαθό και σωτήριο. Τις περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται όχι σαν τιμωρίες, για τις αμαρτίες μας, αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε τους δρόμους μας και τις καρδιές μας ή σαν απάντηση στα αιτήματα που απευθύνουμε στο Θεό. Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από το Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με ένα τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός, όμως, συχνά άπαντα στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ' αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Αν ζητάνε, για παράδειγμα, να τους χαρίσει ο Θεός ταπείνωση, φαντάζονται ότι σιγά-σιγά μέρα με τη μέρα η ταπείνωση υπό την ευεργετική επίδραση του Θεού θα μεγαλώνει στις καρδιές τους. Ο Κύριος όμως συχνά το κάνει με έναν διαφορετικό τρόπο• τους στέλνει ένα απροσδόκητο σκληρό χτύπημα το οποίο πληγώνει την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους και τους ταπεινώνει. Συχνά ο Θεός μάς στέλνει κάποια ασθένεια και εμείς παραπονιόμαστε και καθόλου δεν σκεφτόμαστε ότι τις περισσότερες φορές αυτή είναι μια μεγάλη ευεργεσία του Θεού, είναι ίσως η απάντηση του Θεού στις προσευχές μας, με τις οποίες τον παρακαλούμε να δυναμώσει την πίστη μας.

Δεν γνωρίζετε ότι πολλές φορές ο Κύριος μάς στέλνει φοβερές σωματικές ασθένειες και πληγώνει το σώμα μας για να μας δυναμώσει πνευματικά; Αυτό έγινε και με τον όσιο Ποιμένα τον Πολύαθλο, ο οποίος ασκήτευε στη μονή των Σπηλαίων και όλη τη ζωή του βρισκόταν στο κρεββάτι του πόνου υποφέροντας από μία αθεράπευτη ασθένεια και μ' αυτό τον τρόπο έφτασε στην αγιότητα. Άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν μεγάλη σημασία στα γήινα αγαθά, ζητάνε από τον Κύριο να αυξηθούν τα πλούτη τους. Και ο Κύριος τους απαντά με την καταστροφή των κτημάτων τους ή με πυρκαγιές και μ' αυτόν τον τρόπο τους αποστρέφει από την προσκόλληση στα γήινα και από τη φιλαργυρία και έτσι διορθώνει τις αποκλίσεις τους από τη σωστή οδό, την οποία μας διδάσκουν οι μακαρισμοί.

Ο Θεός φέρεται σε μας σαν σε πραγματικούς υιούς Του, τους οποίους τιμωρεί για το καλό τους. Τις θλίψεις που μας στέλνει ο Κύριος εμείς πρέπει να τις υποδεχόμαστε έτσι όπως μας το λέει ο άγιος απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ.» (Α' Πετρ. 5, 6). Αν δεν μπορούμε, παρ' όλες τις προσπάθειές μας, να κατανοήσουμε για ποιο λόγο μάς στέλνονται από το Θεό οι θλίψεις, τότε ας ταπεινωθούμε κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού και θα μας ανυψώσει στον κατάλληλο καιρό, για να καταλάβουμε τους δρόμους Του με τους οποίους μας οδηγεί σ' αυτόν το σκοπό. Πρέπει με πολλή ταπείνωση και χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις θλίψεις, που μας στέλνονται από το Θεό, έχοντας την ταπεινή πεποίθηση ότι μ' αυτά ο Θεός μας κατευθύνει και όχι ότι ξεσπά επάνω μας την οργή Του. Διότι ο ίδιος διά του στόματος του προφήτη Ησαΐα είπε: «Δεν είμαι πια μ' αυτό οργισμένος» (Ήσ. 27, 4). Ενώ εμείς, συνήθως, νομίζουμε ότι ο Κύριος είναι οργισμένος μαζί μας και γι' αυτό μας στέλνει τις θλίψεις. Όχι. Πάντοτε να θυμάστε ότι στο Θεό δεν υπάρχει οργή. «Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α' Ίω. 4, 8). Και η τέλεια αγάπη είναι ξένη προς την οποιαδήποτε αδικία.

Αλλά πολλές φορές, όταν ο Θεός μάς δίνει ένα σοβαρό χτύπημα, διά του οποίου μάς ταπεινώνει για να μάς υψώσει αργότερα, εμείς γογγύζουμε κατά του Θεού. Καταλαβαίνετε, όμως, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού; Όταν γογγύζουμε κατά του Θεού, αυτό σημαίνει ότι Τον θεωρούμε άδικο, θεωρούμε ότι Αυτός δεν μάς φέρεται σωστά και θα έπρεπε να μάς φερθεί κατά έναν διαφορετικό τρόπο. Όμως δεν είναι βαριά αμαρτία να κατηγορούμε το Θεό για αδικία και να Τον συκοφαντούμε; Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού. Γι' αυτό «εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε» (Α' Πέτρ. 1, 17). Πρέπει να προσέχουμε πολύ τα λάθη και τα εμπόδια στην πορεία μας προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά περισσότερο απ' όλα τα άλλα πρέπει να φοβόμαστε να μην παραβαίνουμε τη μεγάλη εντολή του Χριστού: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7, 1). Και γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή Του.

Ας αφήσουμε την κρίση αυτή σ' εκείνους τους δυστυχείς ανθρώπους που εκούσια καταστρέφουν τον εαυτό τους. Τους οποίους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν τους διορθώνει ούτε τους τιμωρεί, επειδή είναι αδιόρθωτοι και αθεράπευτοι. Εμείς μόνο να ζητάμε την βοήθειά Του για το δρόμο της σωτηρίας μας, να Τον δοξολογούμε και να Τον τιμούμε πάντοτε μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ
ΤΟΜΟΣ Α'
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 2:54 pm

Ἡ γκρίνια εἰς τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Πολύ συχνά καί γιά πολλούς ἀνθρώπους, ἡ γκρίνια δέν εἶναι μονάχα μιά ἰδιορρυθμία ἤ ἰδιοπροσωπία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἀλλ᾽ εἶναι μιά νοσηρή κατάσταση, μέ ἐπικίνδυνες συνέπειες στίς διαπροσωπικές καί διανθρώπινες σχέσεις.

Εἶναι ψυχολογικό συναίσθημα, πού δέν κρύβεται. Ὁ γκρινιάρης ἤ γογγυστής καί μεμψίμοιρος – ὅπως τόν ὀνομάζει ἡ Ἁγία Γραφή – δέν κρατάει μέσα του τίς ἐσωτερικές ἀντιδράσεις, γιά ὅποιοδήποτε ζήτημα, ἀλλά καί τίς ἐξωτερικεύει κάποτε, ἔντονα καί ἐπαναστατικά.

Μετά τήν Πεντηκοστή, ὅταν οἱ χριστιανοί ἄρχισαν νά πληθαίνουν, «ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν» (Πράξ. ΣΤ´ 1).

Οἱ Ἑβραῖοι πού μιλοῦσαν ἑλληνικά, παραπονέθηκαν στούς ὑπεύθυνους τῆς διακονίας τῶν κοινῶν τραπεζιῶν ὅτι δέν κοίταζαν τίς δικές τους χῆρες. Στίς διαπροσωπικές σχέσεις, τά παράπονα καί οἱ μεμψιμοιρίες εἶναι συχνές καί πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις.

Οἱ γογγυσμοί αὐτοί καί οἱ γκρίνιες καί τά παράπονα, ὅταν δέν προηγεῖται αὐτογνωσία καί αὐτοσυγκράτηση, πολύ εὔκολα καί γρήγορα ξεσποῦν σέ καταιγίδες καί ἀστραπόβροντα. Καί ὄχι μόνο. Ὅταν ὁ γογγυσμός ἔχει γιά στόχο τόν ἴδιο τό Θεό, τότε κανένας δέ μπορεῖ νά κατασιγάσει τήν ὀργή Του, γιατί ὁ γογγυσμός τοῦτος, εἶναι βλασφημία καί ἀχαριστία.

Παράδειγμα, οἱ Ἑβραῖοι. Φεύγοντας ἀπό τήν Αἴγυπτο, τά ῾βαλαν μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἀαρών. Σάν τυφλωμένοι καί ἀναίσθητοι, ρωτοῦσαν εἰρωνικά καί χλευαστικά: «Ἱνατί ἀνηγάγετε τήν συναγωγήν Κυρίου εἰς τήν ἔρημον ταύτην ἀποκτεῖναι ἡμᾶς;» (Ἀριθμ. Κ´ 4). Κι αὐτό γινόταν γιά 40 χρόνια. Ὁ Μωϋσῆς τούς ἔδωσε τήν καλύτερη ἀπάντηση: «Οὐ γάρ καθ᾽ ἡμῶν ἐστιν ὁ γογγυσμός ὑμῶν, ἀλλ᾽ ἢ κατά τοῦ Θεοῦ» (Ἔξοδ. ΙΣΤ´ 8). Ὁ γογγυσμός σας δέ στρεφόταν σέ μᾶς, γιατί ὄργανα τοῦ Θεοῦ εἴμαστε. Στρεφόταν ἐνάντια στόν ἴδιο τό Θεό.

Συχνά καί οἱ ἀπόστολοι συμβουλεύουν τούς χριστιανούς νά ἀποβάλλουν τούς γογγυσμούς καί τίς μεμψιμοιρίες καί ὅ,τι παράπονα ἔχουν μέ τούς συνανθρώπους τους, γιά νά μή προκληθοῦν χειρότερα κακά. Καί ἄν στερεῖστε κάποια ἀγαθά, καί ἄν περνᾶτε οἰκονομικές κρίσεις, ν᾽ ἀγαπᾶτε τή λιτότητα «ἀρκούμενοι τοῖς παροῦσι», καί «πάντα ποιεῖτε χωρίς γογγυσμῶν καί διαλογισμῶν» (Φιλιπ. Β´ 14). Οἱ συνεχεῖς μάλιστα μεμψιμοιρίες καί γκρίνιες καί τά παράπονα, ἀποδεικνύουν ἀπιστία, ἀχαριστία καί ἀσέβεια πρός τό Θεό.

Ὁ ἀδελφόθεος Ἰούδας, μεταξύ ἄλλων, χαρακτηρίζει τούς ἁμαρτωλούς «γογγυστάς, μεμψιμοίρους, πορευομένους κατά τάς ἐπιθυμίας αὐτῶν» (Ἰούδ. 16). Ὁ ἀληθινός καί πιστός χριστιανός προσπαθεῖ καί ἀγωνίζεται νά παραμένει εἰρηνικός πρός ὅλους.

Δέ γογγύζει,δέν παραπονιέται, δέ γκρινιάζει καί δέ μεμψιμοιρίζει σέ ὅποια στιγμή καί ὅποια περίσταση. Ἡ καλύτερη ἄμυνα εἶναι ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1998, 15 Νοεμβρίου 2013
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 3:04 pm

Το αντίστοιχο συμβαίνει και στην πλευρά της πλάνης· αν προστεθεί ανυπομονησία και γογγυσμός, βαραίνει ο σταυρός στο διπλάσιο και ακόμη περισσότερο. Η μικροψυχία και η έλλειψη ελπίδας είναι τα βασανιστικότερα δεινά του αοράτου πολέμου. Αυτά παραχωρούνται στους σκληρούς και αταπείνωτους χαρακτήρες ως η σκληρότερη παιδεία, που είναι γεύση της ίδιας της γέεννας και της κολάσεως, αισθητό δείγμα της αποστασίας και εγκαταλείψεως. Εδώ χρειάζονται ευχές άγιων και θαυματουργική επέμβαση, για να μαλακώσει η καρδιά. Χρειάζονται πολλές προσευχές και δάκρυα, για να επανασυνδεθεί η αρρωστημένη ψυχή με την Χάρη και να θεραπευθεί -αλλιώς είναι αναπόφευκτη η κατάκτηση της πλάνης, όπου η έκσταση των φρενών και ο όλεθρος!

Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 3:07 pm

Τίποτε άλλο, λένε οι Άγιοι, δεν πολλαπλασιάζει τις θλίψεις και δεν μαγνητίζει τους πειρασμούς, όσο ο γογγυσμός, μεμψιμοιρία, η γκρίνια και η αγανάκτηση κατά του Θεού, που οφείλονται στην έλλειψη σωστών πνευματικών γνώσεων και στην λανθασμένη πνευματική τοποθέτηση – ενώ αντίθετα, τίποτε άλλο δεν τους εκμηδενίζει, όσο η ευχαριστία, η δοξολογία και η αποδοχή των δοκιμασιών με καρτερία και υπομονή, που απορρέει από την προσωπική μας σχέση με τον Χριστό.

Ο Άγιος Διάδοχος, Επίσκοπος Φωτικής, αναφέρει στις γραφές του ένα λόγο παρηγορητικό: «Ο υπομείνας χρόνιον ασθένειαν αγογγύστως ως μάρτυς παραλειφθήσεται». Αυτός, λέγει, που έχει μία χρόνια και ανίατη ασθένεια και την υπομένει στο κρεβάτι του πόνου δίχως να γογγύζει, αυτόν θα τον παραλάβει ο Κύριος κοντά Του ως μεγαλομάρτυρα, για να έχει όμως κανείς μεγάλη καρτερικότητα και υπομονή να μη γογγύζει, ασφαλώς θα πρέπει να πιστεύει θερμά στον Θεό και να προσεύχεται ταπεινά.
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 3:08 pm

Προσέχετε, γιατί «και θρούς γογγυσμών ούκ αποκρύπτεται«. Ο παραμικρός γογγυσμός κατά του πλησίον επηρεάζει την ψυχή σας και δεν μπορείτε να προσευχηθείτε. Το Πνεύμα το Άγιον, όταν βρίσκει έτσι την ψυχή, δεν τολμάει να πλησιάσει».

Αγιος Πορφυριος
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 3:11 pm

ΆΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΓΚΡΙΝΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΡΑ… ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πως μπορείς να την αποφύγεις;
– Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.

Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάει πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού.
Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις «πάλι βρέχει», αρχίζει : «Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία» . Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις «ε, δεν έβρεξε και πολύ», λέει: «Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος …;». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!

Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.

Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα – δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. «Θα κάνω ότι προλάβω», έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός» και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες «πώς τα πας;», «άστα, μην τα ρωτάς» , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός», όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.
Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;
Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» Γέροντος Παισιου Αγιορείτου, Λόγοι Δ
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 3:12 pm

Αγίου Παισίου Αγιορείτου

-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ τα έχουν όλα, νιώθουν άγχος και στενοχώρια;

-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός. Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό, έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια. Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τι του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα. Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος, γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει…. Δεν θέλει την λιακάδα, θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.

-Γέροντα, τι θέλετε να πήτε μ’ αυτό;

-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό, την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι, αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.

-Δηλαδή, Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;

-Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ όποιος σπέρνει δοξολογία δέχεται την θεική χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός, τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.

Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που;» είπε στον λεπρό που επέστρεψε να Τον ευχαριστήση. Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του, αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby bersekero » Thu Nov 24, 2016 3:15 pm

«Οὔτε τρίχα δὲν θὰ πέση ἀπὸ κάποιο κεφάλι, ἐὰν δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ». Ἔλεγε ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε χαρούμενοι καὶ ὅτι μεγάλως προσβάλλουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν λόγῳ τῶν θλίψεων καὶ τῶν στενοχωριῶν ποὺ μᾶς ἔρχονται, πέφτουμε στὴν κατήφεια, στὸν γογγυσμό, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἄμετρη λύπη καὶ στὴν σκληρὴ ἀναισθησία. Αὐτὰ τὰ φρικτὰ ἁμαρτήματα εἶναι τὰ πρόθυρα τῆς κολάσεως τοῦ πυρός. Ἡ καταθλιμμένη ψυχὴ εἶναι ἤδη ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ μία φλογερὴ φωτιά, χειρότερη ἀπὸ ἐκείνην τῆς κολάσεως. Δὲν ὑπάρχει πιὰ καμιὰ αἴσθηση στὴν ψυχὴ αὐτή, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ὀξύτατο, ὀδυνηρὸ συναίσθημα, τὸ ὁποῖο σκοτώνει καὶ καίει τὰ πάντα. Τὶς δυστυχίες καὶ τὶς θλίψεις μᾶς τὶς στέλνει ἡ θεία Πρόνοια γιὰ νὰ μᾶς δοκιμάσῃ καὶ νὰ μᾶς ἐνδυναμώσῃ γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ ἡρωϊσμοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἄσκηση εἶναι νὰ ὑπομένωμε ἀγόγγυστα, ὡς τὸ τέλος τῶν ἡμερῶν μας, ὅλα ὅσα ἔρχονται ἐπάνω μας μέσα στὴν κοιλάδα αὐτὴ τοῦ κλαυθμῶνος. Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται».

Στάρετς Ζαχαρίας
User avatar
bersekero
Καθολικός Συντονιστής
 
Posts: 7545
Joined: Tue May 21, 2013 3:36 pm

Re: Γογγυσμός - γκρίνια

Unread postby Μαρία » Fri Nov 25, 2016 1:25 am

Εαν εχουμε καθημερινα μνημη θανατου βοηθιομαστε στο να καταφρονουμε τον υλικο κοσμο στον οποιο ζουμε και να δουμε οτι ειναι ματαια αυτα για τα οποια αγχωνομαστε. Μπορει να ακουγεται μακαβριο, μιζερο και καταθλιπτικο το να σκεφτεται κανεις συνεχεια το θανατο, αλλα για τους Αγιους ηταν τροπος παιδαγωγικος. Εχοντας μνημη θανατου μπορουμε να φιλοσοφησουμε γυρω απο το πραγματικο νοημα της ζωης, βοηθαει στο να συγχωρουμε και να αγαπαμε το καθε τι, να εχουμε κατανοηση για τους γυρω μας και να μη κραταμε θυμο στη καρδια μας για οτιδηποτε.
Μαρία
 


Return to ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Who is online

Users browsing this forum: No registered users and 4 guests