Ορθόδοξες Πνευματικές Ομιλίες.

[rose]

Συλλογή από Ορθόδοξες Πνευματικές Ομιλίες.

«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδήση τον Κόσμον όλον, και ζημιωθή την Ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της Ψυχής αυτού;
(Μάρκ. η'.37.)»

[rose]

Απομαγνητοφωνημένα (και ηχητικά) κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Νέες Προσθήκες : Πρωινά Κηρύγματα 256-260 και Βραδινά : 160-165
http://agia-varvara.blogspot.gr/2013/01 ... 0-165.html

Πρωινά Κηρύγματα 241-260
http://agia-varvara2.blogspot.gr/2013/01/241-260.html

[Matina]

Η ίδια η ζωή είναι το καλύτερο κήρυγμα




Αναφέρεται λοιπόν...
Ότι η ίδια η ζωή είναι το καλύτερο κήρυγμα.
Λένε κάποιοι:
Και πως κάποιος θα βρει τον Θεό αν δεν του μιλήσει κανείς;
Και πως θα καταλάβουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος;
Πως θα ξυπνήσει μέσα στον άνθρωπο η επιθυμία για τον Θεό;
Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ίδια η ζωή.
Δε χρειάζονται κηρύγματα...
Δε χρειάζονται διδάσκαλοι...
Δε χρειάζονται ιεραποστολικές φλυαρίες.
Ήδη η πρόνοια του Θεού μέσα απ΄ την προσωπική ζωή του καθενός
Μας ανοίγει την πόρτα για το μυστήριο της ζωής.
Εκατό κηρύγματα να κάνεις, χιλιάδες βιβλία να διαβάσεις
Δεν είναι τίποτα μπροστά στον τρόπο που βρίσκει ο Θεός να μιλήσει σε κάθε άνθρωπο.
Κι ο πιο συγκλονιστικός τρόπος που μιλά ο Θεός στον άνθρωπο
Είναι τα δικά μας αδιέξοδα, οι δικές μας απογοητεύσεις, οι δικές μας αποτυχίες.
Μ΄ αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε το μέτρο μας.
Καταλαβαίνουμε τις πραγματικές μας διαστάσεις.
Ο άνθρωπος ωριμάζει απ΄ την εμπειρία της ζωής και αυτό του γεννά τη διάκριση
Να διακρίνει και να αξιολογήσει τα πράγματα, τη ζωή και τις σχέσεις του.
Όσο αυτό δεν γίνεται είμαστε εγκλωβισμένοι στους λογισμούς μας
Στις αγωνίες μας, στις φαντασιώσεις μας, στο άγχος μας.

Απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτρι
ας Θεσσαλονίκης.

[rose]

Πνευματικές ομιλίες του π. Βαρνάβα Γιάγκου, εφημέριου του Ιερού Ναού της Παναγίας Λαοδηγήτριας, στη Θεσσαλονίκη.



Τα προσωπικά αδιέξοδα μιας ζωής μακριά από τον Θεό.
Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013
http://www.iomilia.net/2013.03.04.mp3

Είναι ευλογία να δίνεις χαρά και ελπίδα στον πλησίον σου.
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012
http://www.iomilia.net/2012.11.19.mp3

Η πνευματική δύναμη της ελπίδας.
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012
http://www.iomilia.net/2012.10.22.mp3

«Μην απελπίζεστε μη όντας ως δει είναι» Πέτρος Δαμασκηνός.
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012
http://www.iomilia.net/2012.11.05.mp3

[zoi]

Ομιλία του γέροντα Νίκων απο την Νέα Σκήτη με θέμα: Ο διάβολος στο μυαλό. Πώς μπορούμε να νικήσουμε τους κακούς λογισμούς και θέσουμε τον εαυτό μας εν Θεώ.

http://www.youtube.com/watch?v=siOtesttE5k&feature=share&list=UUwoXwTNoM6teXoy4MUZuCYA

[zenjt]

Ο σκοπός της πνευματικής ζωής.Το ζητούμενο στην πνευματική ζωή είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος επιτυγχάνεται με την εκπλήρωση των εντολών του Χριστού μας. «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με». Εκείνος ο οποίος κατέχει, φυλάττει μέσα του τις εντολές του Χριστού μας από τη μια, και από την άλλη τις εφαρμόζει έμπρακτα στους πλησίον του, εκείνος είναι που πραγματικά αγαπά τον Χριστό.Οι εντολές αν και φαίνονται πολλές, συνοψίζονται και επικεντρώνονται σε μια, με δυο όμως σκέλη: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ’ όλης της καρδίας σου και όλης της ψυχής σου και εξ’ όλης της διανοίας σου και εξ’ όλης της ισχύος σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν». Η αγάπη είναι και εκφραστική και φθεγγομένη, αλλά χρειάζεται και τη σφραγίδα της πρακτικής εκδήλωης, της θυσίας, κατά τον λόγο του Κυρίου «μείζονα ταύτης αγάπην ούδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη (θυσιάσει) υπέρ των φίλων αυτού». Κι όταν ο άνθρωπος εκτελέσει το έργον της αγάπης σωστά, τότε ακούει το Χριστό μας να του λέει: «ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν ... και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν». Όταν ο άνθρωπος εφαρμόσει τον νόμο της αγάπης, ελκύει μέσα του την Παναγία Τριάδα η οποία εγκατοικεί στον νου και στην καρδιά του. Τότε ο άνθρωπος πέτυχε πραγματικά τον σκοπό της υπάρξεώς του, γεγονός το οποίο ευχόμαστε στον καθένα.
Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι αδύναμοι κι αμαρτωλοί, ταπεινά και ικετευτικά παρακαλούμε τον Θεό: «Κύριε και Θεέ των Πατέρων μου ημών, ο πέμψας τον μονογενή Σου Υιόν και Θεόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, γενόμενον άνθρωπον διά την ημετέραν σωτηρίαν εκ Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, παθόντα εκ ταφέντα και αναστάντα, ος και αναληφθείς αφήκεν εις ημάς υπόσχεσιν μη καταλείπεις ημάς ορφανούς πώποτε, αναγγέλων την απαγγελίαν Σου του Θεού και Πατρός εις ημάς ους ηγάπησεν έως τέλους, ο διά της αρρήτου της ανεκφράστου Σου αγάπης εξαποστείλας εις ημάς το Πανάγιον Σου Πνεύμα ίνα παραμένη μεθ’ ημών εις τους αιώνας, χάρισαι ημίν διά του παναγίου Σου Πνεύματος την Σην ειρήνην και την αγάπην ίνα βοηθούν και στηρίζουν ημάς εις την εκπλήρωσιν των Σων προσταγμάτων και ευτρεπίση τον οίκον της ψυχής ημών εις την είσοδο Σου, και ετοιμάσει αυτήν εις κατοικίαν Σην και αιωνίαν διανομήν πλατύνει δε αυτήν εις την υποδοχήν των αδελφών ημών, των πλησίων, ίνα πάντες εν ώμεν, νυν κι αεί κι εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν». Επισκόπου Λήδρας Επιφανίου.

[zenjt]

ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΔΟΓΜΑ. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, με τις Οικουμενικές Συνόδους, διασφάλισαν το Τριαδικό δόγμα από τις διάφορες αιρέσεις, όχι για να διασφαλιστεί ο Θεός αλλά ο άνθρωπος. Γιατί, αν πιστεύουμε σ’ ένα Θεό που στην πραγματικότητα δεν είναι Αυτός που λέμε, τότε η εναρμόνιση της ζωής μας με τη δική Του δεν θα μας οδηγήσει στη θέωση, δηλαδή στην ένωση μαζί Του, αλλά στη φανταστική, ψυχολογική ή αρρωστημένη βίωση του Θεού, δηλαδή ενός Θεού που δεν είναι ο Τριαδικός αλλά το χαλασμένο «εγώ» μας ή κάποιο άλλο είδωλο.
Βέβαια η γνώση του τρόπου που ζει και είναι ο Τριαδικός Θεός δεν προέρχεται από μια λογική διαδικασία ως ανακάλυψη αλλά από αποκάλυψη. Δεν είναι δηλαδή έργο ανθρώπινο αλλά θεϊκό. Ήδη από τη δημιουργία του ανθρώπου ο Θεός εμφανίζεται ως Τριαδικός με τρόπο όχι ξεκάθαρο, για αποφυγή της εντύπωσης ότι είναι τρεις Θεοί. Η εναλλαγή πληθυντικού-ενικού δείχνει το τρισυπόστατο της μίας θεότητας. Είναι ο Θεός ένας, μία ουσία, μία φύση, σε τρία πρόσωπα ή υποστάσεις, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Τα τρία πρόσωπα έχουν τα προσωπικά τους ιδιώματα. Ο Πατέρας είναι αγέννητος, ο Υιός γεννάται προαιώνια και συνεχώς από τον Πατέρα και
το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται προαιώνια και συνεχώς από τον Πατέρα. Οι σχέσεις μεταξύ τους είναι σχέσεις αγάπης και αλληλοπεριχώρησης.
Η βίωση του «Τριαδικού είναι» της Θεότητας από τους πιστούς, οδηγεί στην εμπειρική γνώση του μυστηρίου. Έτσι, όταν μεταξύ μας έχουμε την αγάπη που μας ενώνει ως ανθρώπους με μία φύση, την ανθρώπινη, και συγχρόνως αναγνωρίζουμε στους άλλους και στον εαυτό μας τη μοναδικότητα της ύπαρξης, τότε ζούμε το Τριαδικό δόγμα. Ο κίνδυνος όμως της λανθασμένης-αιρετικής αντίληψης και βίωσης ελλοχεύει σε κάθε βήμα. Όταν π.χ. θέλουμε με κάποιους ανθρώπους να ενωθούμε τόσο πολύ πού ταυτιζόμαστε μαζί τους και χάνουμε την προσωπικότητά μας, ή που τονίζουμε τόσο πολύ την ιδιαιτερότητά μας ώστε να χωριζόμαστε από τους άλλους, τότε δεν ζούμε τη ζωή του Τριαδικού Θεού μας, που τα τρία πρόσωπα ζουν μεταξύ τους με ενότητα, ισότητα, αγάπη.

Η Ορθόδοξη εικόνα της Αγίας Τριάδος, παρουσιάζει τη φιλοξενία του Αβραάμ, όπου ο Αβραάμ με τη Σάρα δέχονται τρεις αγγέλους, τους φιλοξενούν και απευθύνονται σ’ αυτούς στον ενικό. Το πρόσωπο είναι το ίδιο (εκφράζοντας το ομοούσιο, δηλαδή ίδια ουσία), σκήπτρο βαστούν όλοι (δείχνοντας την ισότητα), τα ενδύματα διαφοροποιούνται έχοντας όμως τα χρώματα σχέση μεταξύ τους (για να φανερώσει την ενότητα και διαφορετικότητα).
Το κάθε Μοναστήρι, όσο μικρό και φτωχό να είναι, καλείται να φιλοξενεί, να δέχεται και ν’ αναπαύει καθένα που προσέρχεται σ’ αυτό είτε ως προσκυνητής είτε ως επισκέπτης. Ο Θεός, τον οποίο λατρεύουν νυχθημερόν, οι μοναχοί/μοναχές δεν κάνει διακρίσεις, αγαπά όλους ό,τι και νάναι, όπως και να ζουν, δίκαια ή αμαρτωλά. Η φιλοξενία που γίνεται είναι η έκφραση της αγάπης του Θεού που βιώνουν στην καρδία τους με την προσευχή, τη Θεία Λειτουργία, το δώρο της ζωής, Η παρουσία τους στο χώρο του Μοναστηριού, ως απόφαση ζωής, δεν χαρακτηρίζεται μόνο από πόνο και δάκρυ, άσκηση, προσπάθεια, θλίψη και αναστεναγμό (για τις προσωπικές και πανανθρώπινες αμαρτίες), αλλά κι από αγαλλίαση, χαρά ανεκλάλητη, ζωή και φως. Ο Χριστός νίκησε το θάνατο και χάρισε Ζωή αιώνια σ’ όλο τον κόσμο. Τώρα μπορεί ο καθένας που θέλει να νικήσει το φόβο του βιολογικού θανάτου, να ελευθερωθεί από το μέσα του θάνατο, τις ποικίλες μορφές του θανάτου, και να χαρεί αληθινά και ουσιαστικά.
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη να δει ανθρώπους που ζουν τη χαρά και την ειρήνη, να γαληνέψει, να γεμίσει από ελπίδα και δύναμη. Να βεβαιωθεί ότι ο Θεός τον αγαπά όπως είναι, μέσα στην αμαρτία και αδυναμία του. Αυτή η εμπειρία, ως εμπειρία, μεταγγίζεται, δεν διδάσκεται.
Ο κάθε μοναχός ή μοναχή, έχοντας αυτή την εμπειρία, μπορεί να γίνει σημείο της όντως Ζωής, με το λόγο, τη φιλοξενία, τη σιωπή. Χωρίς προσπάθεια να σώσει τους άλλους, χωρίς προσπάθεια ν’ αγαπήσει, δείχνοντας μόνο αυτό που είναι ο Τριαδικός Θεός για όλους τους ανθρώπους, αγάπη αληθινή, μπορεί να κάνει ιεραποστολή στον τόπο που είναι.

[zenjt]

«Τι φτερούγισμα, παιδί μου, οι άγγελοι! Το τι γίνεται μέσα εδώ στο Ιερό κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας δεν λέγεται...» Ο μακαριστός πατήρ Ιάκωβος μας λέει τα όσα γίνονται μέσα στη Θεία Λειτουργία

Ο μακαριστός πατήρ Ιάκωβος, ο άγιος αυτός Ιερεύς και Λειτουργός του Υψίστου, μου είπε σε μια επίσκεψη μου στο μοναστήρι τα εξής

«Οι χριστιανοί μας, πάτερ μου, είναι δυστυχώς τυφλοί πνευματικά και δεν βλέπουν τα όσα γίνονται μέσα στη Θεία Λειτουργία.

Μια φορά λειτουργούσα και δεν μπορούσα να κάμω την Μεγάλη Είσοδο. Στο Χερουβικό καθηλώθηκα μπροστά στην Αγία Τράπεζα, ακίνητος απ’ αυτά πού έβλεπα... Η μία θεωρία διεδέχετο την άλλη.

-- Τί έβλεπες, πατέρα μου; τον ρώτησα εκστατικός.

Αλλά εκείνος δεν μου απάντησε και συνέχισε:

--Ο ψάλτης συνεχώς επαναλάμβανε «ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι...», οπότε ξαφνικά νιώθω κάποιον να με σπρώχνη στον ώμο και να με οδηγεί στην Αγία Πρόθεσι.

Νόμισα πώς ήταν ο ψάλτης και είπα μέσα μου:

«Ο ευλογημένος! Τόση ασέβεια! Μπήκε από την Ωραία Πύλη και με σπρώχνει;»!

Οπότε γυρίζω και βλέπω μια τεράστια φτερούγα, πού την είχε περάσει ο Αρχάγγελος από τον ώμο μου και με ωδηγούσε να κάμω την Μεγάλη Είσοδο!...

Το τί γίνεται εδώ μέσα στο Ιερό κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας δεν λέγεται...».

Αυτά περίπου μου είπε και εθαύμασα...

«Πολλές φορές δεν μπορώ ν’ αντέξω, απ’ αυτά πού βλέπω, και κάθομαι στην καρέκλα, οπότε ωρισμένοι συλλειτουργοί μου νομίζουν ότι κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μου και ανησυχούν..., αλλά δεν ξέρουν τί βλέπω και τί ακούω...

Τί φτερούγισμα, παιδί μου, οι Άγγελοι!... Τί φτερούγισμα!...

Μόλις ο Ιερεύς πει το «Δι’ ευχών», φεύγουν οι ουράνιες Δυνάμεις και μέσα στο Ιερό έχουμε πλέον απόλυτη ησυχία...»

[zenjt]

Το όνομα "Χριστιανός" δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση!Το όνομα “Χριστιανός” δεν είναι καθόλου απλή υπόθεσις γι' αυτόν που πραγματικά θέλει να το φέρει και να το τιμήσει. Δυστυχώς υπάρχουν και εκείνοι που το φέρουν· αλλά μόνο Χριστιανοί δεν είναι στον τρόπο ζωής τους. Εννοείται ότι δεν μπορεί να ονομάζεται κανείς με το υψηλό αυτό όνομα επειδή στη νηπιακή του ηλικία τον βάπτισαν, έλαβε όνομα κάποιου Αγίου και στην συνέχεια διέκοψε
κάθε ουσιαστική σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Αυθεντικός πιστός Χριστιανός είναι εκείνος που ανήκει συνειδητά στον Χριστό και που τον ομολογεί ως Σωτήρα του και Λυτρωτή του. Φυσικά αυτό συνεπάγεται και άλλες αλήθειες που πρέπει να εφαρμόζονται. Απαιτείται το να είναι κανείς ζωντανό μέλος του Σώματος τού Χριστού δηλ. της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι πιστός Χριστιανός αλλά χωρίς οργανικό σύνδεσμο με την Εκκλησία του, τούτο αποτελεί πλάνη. Αλλά και κάτι ακόμα, δεν φθάνει να πιστεύει κανείς στην θεότητα του Χριστού και να ανήκει στην Εκκλησία Του. Χρειάζεται να ομολογεί ότι η Μοναδική και άρα σώζουσα Εκκλησία είναι η Ορθοδοξία και μόνο αυτή. Πολύ παραστατικά διατυπώνει την μεγάλη αυτή αλήθεια ο Απ. Παύλος “Υμείς εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους” (Α' Κορ. ιβ' 27). και σε άλλο σημείο το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου των Εθνών “ Μέλη εσμέν του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού” (Εφεσ. ε´ 30). Οι συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί με την δύναμη της Πίστεως και των αγίων Μυστηρίων τής Εκκλησίας μας έχουμε εγκαταστήσει μέσα στην ύπαρξή μας κυρίαρχο και βασιλέα τον ίδιο τον Χριστό, ξεκινώντας από το Βάπτισμα “Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε” (Γαλ. Γ´ 27). Αλήθεια τουτέστιν, που συγκλονίζει την καρδιά. Το τέκνον λοιπόν της Εκκλησίας που κεφαλή της έχει τον Χριστό, πρέπει διά του αγώνος και τής Ορθοδόξου πνευματικότητος, όπως αυτή μας την παρέδωσαν οι φωτισμένοι και οι θεούμενοι Άγιοι να βιώνει κατά τέτοιον τρόπο την Χριστιανική του ιδιότητα ώστε και διά τού λόγου και διά των έργων να επιβεβαιώνει “ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός”. Οι προσωπικότητες που περισσότερο όλων επιβεβαιώνουν αυτή την πραγματικότητα είναι οι Άγιοι της Ορθοδοξίας μας. Αυτών που τιμούμε τις ιερές εικόνες και προσκυνούμε τα τίμια και χαριτόβρυτα λείψανα. Αυτοί είναι τα γνήσια τέκνα τού Θεού “Όσοι έλαβον αυτόν (τον Χριστό), έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού οι... εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωαν. Α´ 12,13). Επομένως και μόνο το όνομα Χριστιανός που φέρουμε διά του Βαπτίσματος και μάλιστα Ορθόδοξος Χριστιανός είναι ικανό να μας αφυπνίσει και να μας δείξει την πορεία μας προς τον ουρανό, αφού οι πιστοί που αγαπούν τον Θεό “εν ζωή βασιλεύσουσι διά του ενός Ιησού Χριστού” (Ρωμ. Ε' 17). Να γίνει τώρα, μετά από αυτά λόγος για όσους επισήμως αρνήθηκαν την πίστη τους και ως άφρονες λεπροί περιφέρουν καυχόμενοι τον μολυσμό τής πνευματικής τους ασθένειας, γενόμενοι περίγελοι του διαβόλου και παράδειγμα προς αποφυγήν για τους πιστούς; Τούτο μόνο τον θεόπνευστο λόγο τονίζουμε: “Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού· ουκ έστι Θεός” (Ψαλμ. ιγ΄1). Θα αφήσουμε λοιπόν τους αθέους και τους απίστους στο καρδιακό τους έρεβος ευχόμενοι προς αυτούς ταχείαν θεραπείαν και ανάνηψιν. Επιβάλλεται όμως να επισημάνουμε τούτη την αλήθεια, ότι δηλ. στις ημέρες μας ολοένα και περισσότερο αυξάνονται οι “ορθόδοξοι” κληρικοί και λαϊκοί που ενώ αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξοι Χριστιανοί, επί της ουσίας δεν είναι παρά “οικουμενιστές χριστιανοί”. Με την όλη τους στάση έναντι της Ιεράς Παραδόσεως και της διδαχής των Πατέρων, αποκαλύπτουν ότι υφίσταται στο Εκκλησιαστικό Σώμα ένας ψευδής και διαβρωτικός χριστιανισμός, τον οποίον οι συνειδητοί Χριστιανοί ωφείλουν να αποφεύγουν όπως το πυρ. Και τούτο διότι ο αληθής Χριστιανός Ορθόδοξος ουδένα νεωτερισμόν επιδέχεται, είτε στην διδασκαλία, είτε στην πράξη τής Εκκλησίας. Ο πραγματικός Χριστιανός είτε κληρικός, είτε μοναχός, είτε λαϊκός δεν κολακεύει τα ήθη και τα έθιμα του κόσμου τούτου ο οποίος ολοένα και περισσότερο βυθίζεται στο τέλμα τής αμαρτίας, ούτε γίνονται συνοδοιπόροι τής οικουμενιστικής αποστασίας. Όχι, παραμένουν εδραίοι και αμετακίνητοι επί των επάλξεων της Ορθοδόξου πίστεως αυξάνοντας συν τω χρόνω τον πατερικό τους ζήλον και προσαρμόζοντας την ζωή τους στην Αποστολική απλότητα. Επίσης οι Χριστιανοί που συνειδητοποιούν το χρέος τους έναντι του υψηλού ονόματος αρνούνται τον συμπνευματισμό με κάθε αποστάτη τής Ευαγγελικής αληθείας. Είναι πάντοτε έτοιμοι και με υπομονή να βαδίζουν την ευθείαν οδόν χωρίς να στρέφουν δεξιά ή αριστερά ή να προσπαθούν να ικανοποιούν τους μεν ή τους δε εκ του φόβου μη τυχόν απολέσουν κάτι εκ του ματαίου τούτου κόσμου. Επομένως ουδέποτε θα αρνηθούμε το Χριστιανικό μας όνομα και την Ορθόδοξη ιδιότητά μας. Όσοι ξεκίνησαν τον ολισθηρό δρόμο τού επάρατου οικουμενισμού, κατά τον λόγο τού Αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου “μεταλαμβάνουν της ζύμης και κακίας και έτσι καθίστανται μολυσμένοι”. Το λοιπόν άμα Χριστιανός, άμα και αγωνιστής των Πατρικών Παραδόσεων. http://katoci.blogspot.gr/2015/05/blog-post_64.html

[xtisa]

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης - Ομιλεί ο ίδιος ο Γέροντας

Σπάνια ηχογράφηση του γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη
https://paraklisi.blogspot.gr/2016/09/b ... t_342.html