Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

Το δόσιμο έχει θείο οξυγόνο

Οι άνθρωποι ξεχνούν αυτούς που υποφέρουν.



- Γέροντα, έχετε πει ότι όσο αποφεύγεις την ανθρώπινη παρηγοριά, τόσο λαμβάνεις την θεία. Γι' αυτό καταλαβαίνεις περισσότερο την προσευχή, αν είσαι νηστικός;

- Ναι, άλλα και ένας νηστικός καταλαβαίνει και τον νηστικό. Ένας χορτάτος δεν τον καταλαβαίνει


Ακουσα ότι κάπου πετούν τα φαγητά και λίγο πιο κάτω υπάρχουν Ρωσοπρόσφυγες που δεν έχουν να φάνε.

Ζουν οι καημένοι μέσα στα θερμοκήπια, σε κάτι παράγκες από λαμαρίνες.


Ας πούμε ότι δεν ξέρουν πως εκεί κοντά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη.

Καλά, δεν ρωτούν να μάθουν; Να τα πετούν! Εμείς και αυτό το άχρηστο που έχουμε, δεν το δίνουμε.


Είναι αμαρτία άλλος να δυσκολεύεται να αγοράση κάτι που του χρειάζεται και άλλος να έχη πράγματα που δεν τα χρησιμοποιεί και να μην τα δίνη σ' αυτόν που τα έχει ανάγκη!

Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη κόλαση. Στην Κρίση θα μας πη ο Χριστός: «Έπείνασα καί ουκ έδώκατέ μοι φαγεϊν» (1)


Μερικοί που τα έχουν όλα λένε: «Δεν υπάρχει φτώχεια σήμερα». Δεν σκέφτονται τον άλλο.

Δεν μπαίνουν στην θέση του άλλου, για να μην ενοχληθούν και χάσουν την ησυχία τους. Έτσι όμως πώς να βρουν τον φτωχό;


Αν σκέφτεται κανείς τον άλλο, βρίσκει τον φτωχό και βρίσκει και από τι έχει ανάγκη.

Υπάρχουν τόσα ορφανά που δεν έχουν έναν άνθρωπο να χαϊδέψη λίγο το κεφαλάκι τους.

Οι άνθρωποι ξεχνούν όσους υποφέρουν.


Ό νους τους είναι σε όσους καλοπερνούν και συγκρίνουν μ' αυτούς τον εαυτό τους και όχι με εκείνους που υποφέρουν.

Αν σκέφτονταν λιγάκι λ.χ. μερικούς Βορειοηπειρώτες, οι όποιοι, επειδή έκαναν τον σταυρό τους, είναι οι καημένοι είκοσι χρόνια στην φυλακή, σε έναν χώρο ένα επί ένα, θα έβλεπαν αλλιώς τα πράγματα. Φοβερό!


Ούτε καν μπορούμε να το σκεφθούμε. Ξέρετε τι θα πη ένα επί ένα; Ούτε καθιστός ούτε ξαπλωτός ούτε όρθιος. Και παράθυρο;... αν έχη καμμιά τρύπα. (2).



- Δηλαδή, Γέροντα, σε τάφους!

- Στον τάφο τουλάχιστον είσαι τεντωμένος. Και τι μαρτύρια!

Πολλή δυστυχία πάντως υπάρχει σήμερα, γιατί φτιάχνουν πυρομαχικά και εγκατέλειψαν τον κόσμο.


Στην Αφρική είχα δει να τρώνε κοπριές από γκαμήλες. Οι άνθρωποι εκεί έχουν κάτι σώματα, που δεν μοιάζουν με σώματα. Σαν βατράχια είναι. Και ο θώρακας είναι σαν ένα καλαθάκι με βέργες.

Γιατί πονάω;


Εμείς τα έχουμε όλα, γι' αυτό δεν πονούμε τους άλλους και θέλουμε να πάμε και στον Παράδεισο...


Όταν είχα πάει στην Ιερά Μονή Στομίου τό 1958, ήταν στην Κόνιτσα ένας Προτεστάντης που τον ενίσχυσαν οικονομικά από τήν Αμερική και είχε προσηλυτίσει ογδόντα οικογένειες. Είχε χτίσει μάλιστα και ένα οίκημα, για να συγκεντρώνωνται.


Οι καημένοι οι άνθρωποι είχαν μεγάλη ανάγκη και από την μεγάλη φτώχεια αναγκάζονταν να γίνουν Προτεστάντες, γιατί εκείνοι τους βοηθούσαν οικονομικά.

Μια μέρα μου είπε κάποιος: «Εγώ όχι μόνον Προτεστάντης αλλά και Εβραίος γίνομαι, γιατί έχω ανάγκη».


Όταν το άκουσα αυτό, είπα «κάτι πρέπει να γίνη».

Μάζεψα μερικούς πού είχαν κάποια οικονομική άνεση και μπορούσαν να βοηθήσουν και τους μίλησα. Τότε οι καημένοι ήταν τελείως κοσμικοί, αλλά είχαν καλή διάθεση.


Μιά ψυχή συγκεκριμένα, παρόλο που και αυτή ήταν τότε τελείως κοσμική, είχε μεγάλη καρδιά. Όταν την είδα για
πρώτη φορά, είπα: «Απ' έξω φαίνεται σάπιο ξύλο, αλλά μέσα είναι δαδί».


Αποφασίσαμε λοιπόν να συγκεντρώνουμε μερικά χρήματα και να τα δίνουμε σε φτωχές οικογένειες. Οσα συγκεντρώναμε, τους έλεγα να πηγαίνουν να τα δίνουν οι ίδιοι στους φτωχούς, για να συγκινηθούν και να βοηθηθούν πνευματικά.


Έτσι και πέτρινη να είναι η καρδιά τους, μαλακώνει, γίνεται ανθρώπινη, και θα τους ανοιχθή και η πύλη του Παραδείσου.

Σε λίγο όλοι αυτοί άλλαξαν, γιατί έβλεπαν την δυστυχία που υπήρχε και δεν τους έκανε καρδιά να πάνε στα κέντρα να διασκεδάσουν.


«Μας έχεις αφοπλίσει, μου έλεγαν. Πώς να πάμε τώρα να διασκεδάσουμε;». Ήρθαν και κοντά στην Εκκλησία. Ένας μάλιστα έμαθα αργότερα ότι είχε γίνει και ψάλτης.

Αλλά και οι ογδόντα οικογένειες, με την Χάρη του Θεού, η μιά μετά την άλλη επέστρεψαν στην Ορθοδοξία.


Όταν αργότερα ήρθαν Αμερικανοί Προτεστάντες να δουν το έργο του Προτεστάντη που τις είχε προσηλυτίσει, τον πέρασαν από δίκη, γιατί δεν είχε πια οπαδούς!



- Γέροντα, άλλοι ζητούν εύκολα βοήθεια, όταν έχουν ανάγκη, και άλλοι δεν λένε τίποτε.

- Πολλοί ντρέπονται και δεν θέλουν να εκτεθούν.

Αυτοί έχουν περισσότερη ανάγκη. Εκεί πιάνεται πιο πολύ η βοήθεια. Ξέρω δύο γιατρούς που κάτι τους συνέβη και δεν είχαν χρήματα ούτε μια ασπιρίνη να πάρουν.


Ό άνθρωπος που έχει αγάπη δεν αρκείται στο να δώση μόνο σε όποιον του ζήτηση ελεημοσύνη, αλλά ψάχνει να βρη ανθρώπους που έχουν ανάγκη, για να τους συμπαρασταθή.

Η μητέρα μου φρόντιζε πολύ να βρη τέτοιες περιπτώσεις.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ματθ. 25,42.
(2) Ειπώθηκε τόν Μάιο τοϋ 1990

[XAPA]

Κριτήριο αγάπης



Όταν ένας έχη και δίνη ελεημοσύνη, δεν μπορείς να καταλάβης αν έχη αγάπη ή όχι, γιατί μπορεί να δίνη όχι από αγάπη, αλλά για να ξεφορτωθή κάποια πράγματα.

Όταν στερήται και δίνη, τότε φαίνεται η αγάπη του.

Πιστεύω, ας υποθέσουμε, ότι έχω αγάπη• ο Θεός, για να δοκιμάση την αγάπη μου, μου στέλνει έναν φτωχό.


Αν έχω λ.χ. δυο ρολόγια, ένα καλό και ένα λίγο χαλασμένο, και δώσω το χαλασμένο στον φτωχό, σημαίνει ότι η αγάπη μου είναι δευτέρας ποιότητος

Αν έχω πραγματική αγάπη, θα δώσω το καλό στον φτωχό.

Μπαίνει όμως η βλαμμένη λογική και λέμε: «Τί, το καλό θα δώσω; γι' αυτόν, αφού δεν έχει κανένα ρολόι, καλό είναι και το παλιό», και δίνω το παλιό.


Αλλά, όταν δίνης το παλιό, ζη ο παλαιός άνθρωπος ακόμη μέσα σου• αν δίνης το καινούργιο, είσαι αναγεννημένος άνθρωπος.

Κολάσιμη κατάσταση είναι, όταν κρατάς και τα δυο και δεν δίνης κανένα.



- Γέροντα, πώς βγαίνει κανείς από αυτήν την κατάσταση;

- Να σκεφθή: «Αν ήταν ο ίδιος ο Χριστός, τί θα έδινα; Ασφαλώς το καλύτερο».

Έτσι καταλαβαίνει ποια είναι ή πραγματική αγάπη.


Θα πάρη λοιπόν μιά γερή απόφαση και την άλλη φορά θα δώση το καλύτερο.

Μπορεί λίγο να δυσκολευθή στις αρχές, αλλά, αν αγωνίζεται μ' αυτόν τον τρόπο, θα φθάση σε κατάσταση να δίνη και το παλιό και το καινούργιο, για να διευκολύνη τους άλλους, και αυτός να μην έχη ρολόι, αλλά να έχη μέσα του Χριστό και να ακούη το γλυκό χτύπημα της καρδιάς του που Θα σκιρτά από θεϊκή χαρά.


Αν σου αφαιρέσουν το ιμάτιο και εσύ δώσης και τον χιτώνα που έχεις (1), θά σε ντύση μετά ο Χριστός.

Αν πονάς έναν ταλαίπωρο και τον βοηθάς, σκέψου, αν ήταν ο ίδιος ο Χριστός, τί θυσία θα έκανες!

Ετσι δίνει κανείς εξετάσεις. Στον πλησίον του ο πιστός άνθρωπος βλέπει το πρόσωπο του Χριστού.


Και ο ίδιος ο Χριστός λέει «αυτό που κάνετε σε έναν ταλαίπωρο είναι σαν να το κάνετε σε μένα» (2).

Βέβαια την τιμή την απονέμει στον καθένα ανάλογα, αλλά η αγάπη είναι ίδια για όλους.

Στην καρδιά του την ίδια θέση έχει ένας υπουργός και ένας φτωχός• ένας στρατηγός και ένας στρατιώτης.


- Γέροντα, πώς συμβαίνει μερικές φορές, αυτός πού βοηθιέται, να φέρεται άσχημα προς αυτόν που τον βοήθησε;

- Ο διάβολος πάει και κεντάει τον άλλον, ώστε να μας φερθή άσχημα και να αγανακτήσουμε, οπότε χάνουμε το καλό.

Δεν φταίει ο άνθρωπος• ο διάβολος κεντάει τον άλλο, για να μας κάνη να τα χάσουμε όλα.


Οταν κάνετε μια καλωσύνη, να αισθάνεσθε πάντα πως ό,τι κάνετε έχετε υποχρέωση να το κάνετε και να είστε έτοιμες να αντιμετωπίσετε πειρασμό, για να μη χάσετε το καλό που κάνατε, αλλά να το κερδίσετε όλο.

Κάνει λ.χ. ένας μιά ελεημοσύνη, χωρίς να έχη σκοπό να την φανέρωση.


Μπαίνει ο πειρασμός στην μέση και βάζει άλλους να του πουν «εσύ ο φιλάργυρος, που δεν έκανες τίποτε κ.λπ., ο τάδε έκανε αυτό, ο τάδε εκείνο», για να τον αναγκάση να πη και αυτός ταπεινά......«έκανα καί εγώ κάτι μικρό, ένα νοσοκομείο» ή να τον άναγκάση να αγανάκτηση και να πη «ποιος, εγώ, που έκανα αυτό και αυτό;» και να τα χάση όλα.


Ή θα βάλη αυτόν που ευεργέτησε να του πη: «Αχάριστε, εκμεταλλευτά κ.λπ.», μέχρι να του απάντηση: «Εγώ εκμεταλλευτής; εγώ που σου έκανα εκείνη την καλωσύνη, εκείνη την ευεργεσία;».

«Βρε τον αχάριστο, θα πη μετά, δεν ήθελα να μου πη "ευχαριστώ", αλλά τουλάχιστον να το αναγνώριζε».

Όταν όμως κανείς περιμένη αναγνώριση, πάει, τα χάνει όλα.


Ενώ, αν βάλη έναν καλό λογισμό και πη «καλύτερα που ξέχασε την καλωσύνη που του έκανα» ή «μπορεί να ήταν στεναχωρημένος ή κουρασμένος, γι' αυτό μίλησε έτσι», δικαιολογεί τον άλλον και δεν χάνει.


Οταν δεν περιμένουμε ανταπόδοση, τότε έχουμε καθαρό μισθό.

Ό Χριστός έκανε το παν για μας και εμείς Τον σταυρώσαμε.

Τί ψάλλουμε; «Αντί του μάννα χολήν» (3) .

Πάντοτε νά προσπαθούμε να κάνουμε το καλό, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Λουκ. 6,29.

(2) Βλ. Ματθ. 25,40

(3) Άπό Ίδιόμελο τροπάριο τοϋ ΙΒ' αντιφώνου στον Όρθρο της Μεγάλης Παρασκευής.

[XAPA]

Αυτός που δίνει δέχεται θεϊκή χαρά



Δυό χαρές υπάρχουν στον άνθρωπο. Μία χαρά, όταν παίρνη, και μία χαρά, όταν δίνει.

Δεν συγκρίνεται η χαρά που νιώθει κανείς, όταν δίνει, με την χαρά που νιώθει, όταν παίρνη.


Ο άνθρωπος, για να καταλάβη αν προχωράη σωστά πνευματικά, πρέπει να εξέταση κατ’αρχάς αν χαίρεται, όταν δίνει και όχι όταν παίρνη• αν νιώθη στενοχώρια, όταν του δίνουν, και χαρά, όταν δίνει.

Ύστερα, αν εργάζεται σωστά πνευματικά, όταν κάνη κανένα καλό, δεν το θυμάται ποτέ, αλλά δεν ξεχνάει ποτέ και το παραμικρό καλό που του κάνουν.


Δεν μπορεί να κλείση μάτι από την παραμικρή ευεργεσία των άλλων.

Μπορεί αυτός να έχη δώσει ένα αμπέλι στον άλλον και να το έχη ξεχάσει.


Αν όμως ο άλλος του δώση ένα τσαμπί σταφύλι από το αμπέλι που εκείνος του χάρισε, δεν μπορεί να το ξεχάση ποτέ.

Ή μπορεί να έχη δώσει σε κάποιον πολλές ξυλόγλυπτες εικόνες και να μην το θυμάται.


Αν εκείνος του δώση μιά εικονίτσα πλαστικοποιημένη, αυτός συγκινείται από την εικονίτσα αυτή, παρόλο που είναι μικρής αξίας, και από ευγνωμοσύνη σκέφτεται πως να το άνταποδώση.

Ακόμη και ολόκληρη Εκκλησία μπορεί να δώση, και το οικόπεδο, και να το ξεχάση.


Δηλαδή η σωστή πνευματική πορεία είναι να ξεχνάη κανείς τα καλά που κάνει και να θυμάται τα καλά που του κάνουν οι άλλοι. Όταν φθάση σ' αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος, τότε είναι άνθρωπος• άνθρωπος του Θεού.

Αν όμως συνέχεια ξεχνάη τις καλωσύνες που του έκαναν οι άλλοι και θυμάται τις καλωσύνες που έκανε αυτός, αυτή είναι αντίθετη εργασία από αυτήν που ζητάει ό Χριστός.


Αλλά και όταν σκέφτεται «εσύ μου έδωσες τόσο και εγώ σου έδωσα τόσο», αυτό πάλι είναι μπακαλίστικο πράγμα.

Εγώ κοιτάω να δώσω σ' αυτόν που έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Δεν υπολογίζω μπακαλίστικα: ο τάδε μου έδωσε αυτά τα βιβλία και εγώ τώρα σ' αυτόν χρωστάω τόσα, οπότε πρέπει να του τα δώσω, για να εξοφλήσω.


Ή, αν ο άλλος δεν μου έδωσε, δεν θα του δώσω και εγώ τίποτε. Και αυτό είναι μιά ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Αυτός που παίρνει κάτι, δέχεται ανθρώπινη χαρά. Αυτός που δίνει, δέχεται θεϊκή χαρά.


Την θεϊκή χαρά με το δόσιμο την παίρνουμε.

Μου δίνει λ.χ. κάποιος ένα βιβλίο. Αυτός τώρα χαίρεται πνευματικά, θεϊκά, και εγώ που πήρα το βιβλίο χαίρομαι ανθρώπινα.


Οταν και εγώ δώσω το βιβλίο, θα χαρώ και εγώ θεϊκά, και ο άλλος που θα το πάρη θα χαρή ανθρώπινα.

Οταν και εκείνος το δώση, θα χαρή και αυτός θεϊκά, και εκείνος που θα το πάρη θα χαρή ανθρώπινα.


Αν όμως και αυτός το δώση, τότε θα χαρή και θεϊκά κ.ο.κ. Βλέπετε πως με ένα πράγμα μπορούν πολλοί άνθρωποι να χαρούν και ανθρώπινα και θεϊκά;

Να μάθη κανείς να χαίρεται με το να δίνει. Όταν χαίρεται με το να δίνει, είναι τοποθετημένος σωστά, είναι δικτυωμένος με τον Χριστό• έχει την θεία Χάρη.


Οταν δίνει ή προσφέρη κάτι, η χαρά που νιώθει έχει θείο οξυγόνο.

Όταν χαίρεται με το να λαμβάνη ή να θυσιάζωνται οι άλλοι γι' αυτόν, αύτη η χαρά έχει μπόχα, ασφυξία.


Τέτοιοι άνθρωποι που δίνονται, χωρίς να υπολογίζουν τον εαυτό τους, θα μας κρίνουν μεθαύριο. Τί χαρά νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι!

Αυτούς τους προστατεύει ο Χριστός. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι χαίρονται με το να παίρνουν καί στερούνται την θεϊκή χαρά, γι' αυτό είναι βασανισμένοι.


O Χριστός συγκινείται, όταν αγαπάμε τον πλησίον μας πιο πολύ από τον εαυτό μας, και μας γεμίζει με

θεία ευφροσύνη.

Βλέπεις, Εκείνος δεν περιορίσθηκε στο «αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σ εαυτόν» (1) ,

αλλά θυσιάσθηκε για τον άνθρωπο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Λευϊτ. 19,18• Ματθ. 22, 39• Μάρκ. 12, 31 καί Λουκ, 10,27.

[XAPA]

O φιλάργυρος μαζεύει, για να τα βρουν οι άλλοι



- Γέροντα, είναι δυό αδελφάκια• το μικρό δίνει, ενώ το μεγάλο δεν δίνει.

- Να μάθουν οι γονείς και στο μεγάλο να γλυκαίνεται από το να δίνη.

Αν το μεγάλο δούλεψη πάνω σ' αυτό, θα εχη μεγαλύτερο μισθό από το μικρό που από την φύση του δίνει, και θα γίνη καλύτερο.


- Γέροντα, πώς θα απαλλαγή κανείς από την στενότητα της καρδιάς, από την δυσκολία που έχει να δίνη;

-Τί, είσαι τσιγγούνα; Θα σε πετάξω εξω! Και στην διακονία, λ.χ. όταν είσαι στο αρχονταρίκι, να πάρης μιά γενική ευλογία, για να μπορής να δίνης.

Βλέπεις και o Θεός πόσο άφθονα δίνει σε όλους τις ευλογίες Του;


Αν δεν συνηθίση να δίνη κανείς, μαθαίνει στην τσιγγουνιά και δυσκολεύεται μετά να δώση.

Ό φιλάργυρος είναι «κουμπαράς»• μαζεύει αυτός, για να τα βρουν οι άλλοι. Χάνει έτσι την χαρά του δοσίματος και την θεία ανταπόδοση.

Λέω σε έναν πλούσιο μιά φορά: «Τι τα μαζεύεις; Υποχρεώσεις δεν έχεις. Τι θα τα κάνης;».


«Εδώ θα μείνουν, μου λέει, όταν πεθάνω».

«Εγώ σου δίνω ευλογία, του λέω, να τα πάρης επάνω όλα!».

«Εδώ θα μείνουν, ξαναλέει. Αμα πεθάνω, ας τα πάρουν οι άλλοι».


«Εμ, εδώ θα μείνουν, του λέω. Ό σκοπός είναι να τα δώσης με τα ίδια σου τα χέρια τώρα που ζης!»

Δεν υπάρχει πιο ανόητος άνθρωπος από τον πλεονέκτη, που μαζεύει συνέχεια και ζη συνέχεια με στέρηση και τελικά αγοράζει την κόλαση με τις συγκεντρωμένες του οικονομίες.

Το έχει τελείως χαμένο, γιατί δεν δίνει και χάνεται με υλικά πράγματα, οπότε χάνει τον Χριστό. Τον τσιγγούνη τον κοροϊδεύουν και οι άλλοι.


Ηταν ένας πολύ πλούσιος κτηματίας• είχε χωράφια σε μιά επαρχία, είχε και στην Αθήνα διαμερίσματα, αλλά ήταν πολύ τσιγγούνης.

Μιά φορά έφτιαξε μιά χύτρα φασολάδα τελείως νερουλή, για να φάνε οι εργάτες που δούλευαν στα χωράφια του.

Παλιά δούλευαν οι καημένοι από το πρωί, πριν βγή ο ήλιος, μέχρι να βασιλέψη. Το μεσημέρι που σταμάτησαν λίγο, για να ξεκουρασθούν, άδειασε το αφεντικό μέσα σε έναν ταβά την φασολάδα και φώναξε τους εργάτες να φάνε.


Κάθησαν γύρω-γύρω οι καημένοι οι εργάτες και άρχισαν να τρώνε• πότε έπιαναν με το κουτάλι από κανένα φασόλι, πότε μόνον ζουμί!

Ενας εργάτης ήταν πολύ πειραχτήρι. Αφήνει το κουτάλι του και πάει παραπέρα.

Βγάζει τις αρβύλες του, τις κάλτσες του και προχωράει να μπη μέσα στον ταβά.


«Τι κάνεις;», του λένε οι άλλοι. «Λέω να μπω μέσα, μήπως πιάσω κανένα φασόλι!», τους λέει.

Τόσο τσιγγούνης ήταν εκείνος ο ταλαίπωρος. Γι' αυτό, χίλιες φορές να τον κυριέψη η σπατάλη τον άνθρωπο παρά η τσιγγουνιά.


- Η τσιγγουνιά είναι αρρώστια, Γέροντα.

- Πολύ μεγάλη αρρώστια! Αμα κυριέψη τον άνθρωπο η τσιγγουνιά, μεγαλύτερη αρρώστια δεν υπάρχει.

Η οικονομία καλή είναι, αλλά να προσέξη κανείς να μην τον κυριέψη σιγά-σιγά ο πειρασμός με την τσιγγουνιά.



- Μερικοί, Γέροντα, από την τσιγγουνιά μένουν νηστικοί.

- Μόνον νηστικοί; Ηταν ένας έμπορος πλούσιος που είχε ένα μεγάλο εμπορικό και έκοβε με τον σουγιά στα τρία εκείνα τα σπίρτα τα πλακέ!

Μιά άλλη πολύ πλούσια είχε ένα θειαφοκέρι• κρατούσε κάρβουνα και έπαιρνε με το θειαφοκέρι από τα κάρβουνα να ανάψη την φωτιά, για να μην ξοδέψη κανένα σπίρτο. Και είχε σπίτια, κτήματα, μεγάλη περιουσία.


Δεν λέω να είναι κανείς σπάταλος, αλλά τουλάχιστον, όταν κάποιος είναι σπάταλος, αν του ζήτησης κάτι, εύκολα θα σου το δώση. Αν είναι τσιγγούνης, θα λυπάται να σου το δώση.

Ήταν μιά φορά δυο νοικοκυρές και συζητούσαν στην γειτονιά για σαλάτες, για ξίδια και πάνω στην συζήτηση είπε η μία: «Εχω πολύ καλό ξίδι».


Μιά φορά χρειάσθηκε η άλλη η φουκαριάρα λίγο ξίδι και πήγε να της ζητήση. «Ακου εδώ, της λέει εκείνη, εγώ, αν το έδινα, δεν θα είχα ξίδι επτά χρόνων!».

Καλά είναι να κάνη οικονομία κανείς και να δίνη. Οικονόμος δεν θα πη τσιγγούνης.


Ό πατέρας μου χρήματα δεν κρατούσε. Στα Φάρασα δεν είχαν ξενοδοχείο- το σπίτι μας ήταν σαν ξενοδοχείο. Όποιος ερχόταν στο χωριό, στον πρόεδρο θα πήγαινε να μείνη. Θα έτρωγε, θα του έπλεναν τα πόδια, θα του έδιναν και κάλτσες καθαρές.

Τώρα, βλέπω ότι και σε μερικά προσκυνήματα έχουν αποθήκες ολόκληρες με κανδήλια και δεν λένε: «Εχουμε, μη μας δίνετε άλλα».


Αυτά ούτε μπορούν να τα χρήσιμοποιήσουν ούτε να τα πουλήσουν, αλλά ούτε και τα δίνουν.

Οταν αρχίση να μαζεύη κανείς, δένεται και δεν μπορεί να δώση. Αν όμως άρχίση να μη μαζεύη πράγματα και τα δίνη, τότε θα μαζευτή η καρδιά στον Χριστό, χωρίς να το καταλάβη.

Μιά χήρα να μην έχη χρήματα να αγοράση έναν πήχυ ύφασμα να ντύση τα παιδιά της, και εγώ να μαζεύω! Πώς να το ανεχθώ αυτό;


Στο Καλύβι δεν έχω ούτε πιάτα ούτε κατσαρόλια• τενεκεδάκια έχω.

Προτιμώ ένα πεντακοσάρικο να το δώσω σε έναν φοιτητή, να πάη από το ένα μοναστήρι στο άλλο, παρά να πάρω κάτι για μένα.

Αν δεν μαζεύης, έχεις ευλογία από τον Θεό.

Οταν δίνης ευλογία, παίρνεις ευλογία. Η ευλογία γεννάει ευλογία.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η καλή διάθεση είναι το παν.



- Γέροντα, όταν μου ζητάη κάποιος βοήθεια, αλλά δεν έχω να του δώσω;

- Οταν θέλω να κάνω ελεημοσύνη και δεν έχω να δώσω, τότε κάνω ελεημοσύνη με αίμα.

O άλλος που έχει και δίνει υλική βοήθεια, νιώθει και χαρά, ενώ αυτός που δεν έχει να δώση, συνέχεια υποφέρει και ταπεινωμένος λέει: «Δεν έκανα ελεημοσύνη».


H καλή διάθεση είναι τo παν.

Ένας πλούσιος έχει να δώση, αλλά δεν δίνει.

Ένας φτωχός θέλει να δώση, αλλά δεν δίνει, γιατί δεν έχει να δώση. Διαφέρει το ένα από το άλλο.


Ό πλούσιος, αν δώση, νιώθει και μια ευχαρίστηση.

Ό φτωχός πονάει, θέλει να κάνη μιά καλωσύνη, αλλά δεν έχει να δώση, και υποφέρει ψυχικά• ενώ, άμα είχε, θα έδινε και δεν θα υπέφερε.

Η καλή διάθεση φαίνεται από τα έργα.


Αν κάποιος ζητήση από έναν φτωχό ελεημοσύνη και ο φτωχός, αν και στερήται, του δώση, άσχετα αν ο άλλος πάη να τα πιή ούζο, τότε ο φτωχός που έδωσε θα έχη πνευματική χαρά, και ο Θεός θα φωτίση κάποιον να στείλη και σ' αυτόν υλική βοήθεια.

Και ξέρετε μερικές φορές τι αδικία γίνεται;

Ό ένας να δίνη ο,τι έχει, για να βοηθήση, και ο άλλος να τα ερμηνεύη με τον λογισμό του όπως θέλει.



- Γέροντα, τί εννοείτε;

- Ας υποθέσουμε, ένας, ο καημένος, έχει λ.χ. όλο κι όλο πέντε χιλιάδες δραχμές στην τσέπη του. Βρίσκει στον δρόμο του έναν ζητιάνο, τις βάζει στο χέρι του και φεύγει.

Ό ζητιάνος μετά βλέπει ότι είναι πεντοχίλιαρο και χαίρεται.

Περνάει εκείνη την ώρα και ένας πολύ πλούσιος και βλέποντας ότι ο άλλος έδωσε πεντοχίλιαρο λέει με τον λογισμό τον δικό του:


«Για να δίνη αυτός πεντοχίλιαρο, ποιος ξέρει πόσα έχει! εκατομμυριούχος θα είναι!».

Οπότε δίνει αυτός στον ζητιάνο πεντακόσιες δραχμές και αναπαύει τον λογισμό του ότι έκανε το καθήκον του.

Ενώ εκείνος ο καημένος είχε μόνον αυτό το πεντοχίλιαρο και, μόλις είδε τον ζητιάνο, σκίρτησε η καρδιά του και του το έδωσε.


Αν και ο πλούσιος δούλευε λίγο πνευματικά, θα είχε και έναν καλό λογισμό και θα έλεγε: «Για δες, έδωσε αυτό που είχε». Ή θα έλεγε: «Θα είχε δέκα χιλιάδες και έδωσε τις πέντε χιλιάδες».

Αλλά πώς να φέρη καλό λογισμό, αφού δεν δούλεψε πνευματικά;

Σου λέει: «Για να πετάη έτσι τα λεφτά, με το φτυάρι τα μαζεύει».


Μερικοί άνθρωποι πάλι, ενώ δίνουν πεντακόσιες ή χίλιες δραχμές σε έναν φτωχό, κάνουν εβραίικα παζάρια για πέντε ή δέκα δραχμές στον φτωχό εργάτη που τους δούλεψε.

Δεν μπορώ να καταλάβω: Καλά, δίνεις πεντακοσάρικο και χιλιάρικο σ' εκείνον που δεν ξέρεις και αυτόν που έχεις κοντά σου και σε βοηθάει τον αφήνεις να πεινά;


Αυτόν πρώτα έχεις υποχρέωση να αγαπήσης και να βοηθήσης. Αλλά φαίνεται ότι η ελεημοσύνη αυτών των ανθρώπων γίνεται, για να τους επαινέσουν.

Ή άλλον μπορεί να τον πάνε ακόμη και στο δικαστήριο για χίλιες δραχμές, γιατί ξεκινάνε από μιά κοσμική λογική, δήθεν να μην τους θεωρήσουν κορόιδα.


Μια θρησκευόμενη γυναίκα μου διηγήθηκε (1) ένα περιστατικό.

Ήθελε να αγοράση ένα φορτίο ξύλα από μια γιαγιά, η οποία έκανε τρεις ώρες δρόμο, για να τα φέρη από το δάσος στο χωριό.

Εκείνη την φορά μάλιστα είχε κάνει και μισή ώρα επιπλέον, δηλαδή τρεισήμισι ώρες, γιατί έκανε τον κύκλο της στρατώνας, μην την πιάση το Δασαρχείο.


«Πόσο κάνουν;», την ρωτάει η κυρία. «Δεκαπέντε δραχμές», λέει η γιαγιά. «Όχι, είναι πολλά, της λέει, έντεκα δραχμές τα παίρνω»

«Έτσι, για να μη μας παίρνουν για κουτούς, μου λέει, εμάς τους πνευματικούς ανθρώπους...».

Της έκανα μετά ένα ξεσκόνισμα. Δύο ζώα είχε ή γιαγιά και είχε χάσει δύο μέρες, για να κερδίση είκοσι δύο δραχμές.

Αντί να της έδινε και ένα εικοσάρικο παραπάνω, της έκανε εβραϊκά παζάρια.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Το 1958.

[XAPA]

Η ελεημοσύνη πολύ βοηθάει τους κεκοιμημένους.



Ο πλούτος φέρνει την καταστροφή στον άνθρωπο, όταν δεν διανέμεται στους φτωχούς για
την ψυχή μας και για τις ψυχές των πεθαμένων μας.

Η ελεημοσύνη στους πονεμένους, χήρες, ορφανά κ.λπ. πάρα πολύ βοηθάει και για την ανάπαυση των κεκοιμημένων.

Γιατί, όταν δίνη κανείς ελεημοσύνη για έναν κεκοιμημένο, οι άλλοι λένε: «Θεός σχωρέσ' τον. Να αγιάσουν τα κόκκαλά του».

Αν τύχη κάποιος να εχη αρρώστιες, να μην μπορή να δούλεψη, να έχη χρέη, και σε μιά τέτοια δύσκολη περίσταση τον βοηθήσης και πης «παρ' τα για την ψυχή του τάδε», θα πη και αυτός: «Θεός σχωρέσ' τον, να αγιάσουν τα κόκκαλά του!».

Κάνουν δηλαδή καρδιακή προσευχή και αυτό είναι που βοηθάει πολύ τους κεκοιμημένους.



- Οταν κάποιας ο άνδρας πεθάνη ακοινώνητος, ανεξομολόγητος ή σκοτωθή το παιδί της, τί άλλο μπορεί να κάνη, για να βοηθήση τις ψυχές τους;

- Όσο μπορεί, να γίνη η ίδια καλύτερη.

Αυτό φυσικά θα βοηθήση και την ίδια, αλλά θα βοηθήση και τον άνδρα της, γιατί, αφού στεφανώθηκαν, έχει μερίδιο και εκείνος που πέθανε.

Αυτό είναι το κυριώτερο από όλα• να γίνη καλύτερη.

Αλλιώς, μπορεί να κάνη και μια καλωσύνη, αλλά να έχη και τον χαβά της.

Σου λέει: «Έκανα τα καθήκοντα μου. Άλλο τί θέλεις να κάνω;» και μένει αδιόρθωτη ή και χειροτερεύει.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ελεημοσύνη «εν τω κρυπτώ» (1)



- Γέροντα, μερικοί θεωρούν φαρισαϊσμό το να πηγαίνη κανείς στην Εκκλησία και να υστερή στην αγάπη και την θυσία.

- Έ, πού το ξέρουν; Είναι σίγουροι γι' αυτό;

- Έτσι κρίνουν.


- Ό Χριστός τι είπε; «Να κρίνετε» ; (2)

Ό άλλος μπορεί να μη δίνη στον τσιγγάνο, γιατί έχει ύπ' όψιν του έναν άρρωστο που έχει μεγάλη ανάγκη και θα βοηθήση εκείνον.

Τον τσιγγάνο κάποιος περαστικός θα βρεθή να του δώση κάτι, ενώ εκείνον δεν θα του δώση κανένας.


Πώς βγάζουν συμπεράσματα, χωρίς να ξέρουν;

Φαρισαϊσμός είναι, όταν κάποιος κάνη την καλωσύνη φανερά, για να τον επαινέσουν.

Θυμάμαι, όταν ήμουν το 1957 στο ιδιόρρυθμο (3), έδιναν για κάθε διακόνημα, ανάλογα με το πόσο δύσκολο ήταν, μια ευλογία.


Επειδή τότε υπήρχε στα μοναστήρια λειψανδρία, ήταν μερικοί Πατέρες που είχαν δυνάμεις και αναλάμβαναν πολλά διακονήματα και έπαιρναν περισσότερες ευλογίες, αλλά τις έδιναν.

Ήταν ένας μοναχός που τον έλεγαν «σπάγκο», γιατί δεν έδινε.

Οταν πέθανε αυτός ο μοναχός, μαζεύτηκαν στην κηδεία του ταλαίπωροι άνθρωποι από εδώ από την Χαλκιδική, από την Μεγάλη Παναγία, από το Παλαιοχώρι, το Νεοχώρι, και τον έκλαιγαν.


Αυτοί είχαν βόδια και κουβαλούσαν την ξυλεία, τους γρεντέδες, γιατί τότε η μεταφορά γινόταν με τα βόδια - μη βλέπης τώρα που γίνεται με αυτοκίνητα, με τριαξονικά!

Τί έκανε αυτός ο καημένος; Μάζευε- μάζευε τα χρήματα που του έδιναν για τα διακονήματα που έκανε και, όταν έβλεπε έναν οικογενειάρχη που είχε μόνον ένα βόδι ή ψοφούσε το βόδι του, του αγόραζε ένα βόδι.


Και τότε το να αγοράσης ένα βόδι ήταν μεγάλο πράγμα• στοίχιζε πέντε χιλιάδες δραχμές, αλλά τα χρήματα ήταν γερά.

Οι άλλοι Πατέρες έδιναν πέντε δραχμές στον έναν φτωχό, δέκα στον άλλον, κανένα εικοσάρικο στον άλλον, έκαναν δηλαδή τέτοιες καλωσύνες και φαίνονταν.


Εκείνος καθόλου δεν φαινόταν, γιατί δεν έδινε όπως έδιναν οι άλλοι, αλλά τα μάζευε και βοηθούσε με αυτόν τον τρόπο. Έτσι όλοι τον έλεγαν «σπάγκο, σπάγκο» και πήρε το όνομα «σπάγκος», σπαγκοραμμένος δηλαδή!

Και τελικά, όταν πέθανε, μαζεύτηκαν οι καημένοι και έκλαιγαν. «Με έσωσε!», έλεγε ο ένας, «με έσωσε!», έλεγε ο άλλος.


Γιατί τότε, άμα είχε ένα βόδι κανείς, μετέφερε την ξυλεία και έτρεφε την οικογένεια του. Τα έχασαν οι Πατέρες! Γι’ αυτό λέω, πού ξέρεις τι κάνει ό άλλος;



- Γέροντα, όταν κάνη ελεημοσύνη κανείς, αλλά νιώθη ένα κενό, τι φταίει;

- Να προσέξη μήπως κινείται από ανθρωπαρέσκεια.

Οταν έχη καθαρά κίνητρα, αισθάνεται χαρά.


Σε μια πόλη ξέρετε τι έκαναν μια φορά; Μου το έλεγε ένας γνωστός μου ευλαβής δικηγόρος.

Πλησίαζαν Χριστούγεννα και είπαν μερικοί Χριστιανοί να μαζέψουν διάφορα πράγματα, να τα κάνουν δέματα και να τα μοιράσουν στην πλατεία στους φτωχούς - ήταν τότε μετά την Κατοχή που οι άνθρωποι είχαν ανάγκη.


Τους λέει ο δικηγόρος: «Αφού ξέρουμε ποιοί είναι οι φτωχοί, καλύτερα να τα δώσουμε αθόρυβα».

«Όχι, του λένε, να τα μοιράσουμε στην πλατεία εις δόξαν Θεού, για να δουν ότι ενδιαφερόμαστε».

«Μα δεν κάνει, τους ξαναλέει αυτός. Πού το βρήκατε γραμμένο να γίνεται έτσι η ελεημοσύνη;».


Το δικό τους εκείνοι• «εις δόξαν Θεού...». Με κανέναν τρόπο δεν μπορούσε να τους πείση. Αφού είδε και απόκαμε, τους άφησε.

Συγκέντρωσαν λοιπόν τα δέματα στην μεγάλη πλατεία της πόλεως και ανακοίνωσαν κιόλας ότι εκεί θα μοιράσουν δέματα.

Το έμαθαν όλοι και όρμησαν κάτι άνθρωποι μπαμπάτσικοι, σαν γορίλλες, και μάζευαν-μάζευαν, τα άρπαξαν όλα.


Και έτσι πήραν τα δέματα όσοι ήταν βάρβαροι και δεν είχαν ούτε ανάγκη, και οι καημένοι οι φτωχοί έμειναν με άδεια χέρια.

Μόλις πήγαν οι υπεύθυνοι να αντιδράσουν, τους έδωσαν και ένα ξύλο γερό «εις... δόξαν Θεού!».

Βλέπετε πώς λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι!


Σε έναν κοσμικό δικαιολογείται και να υπερηφανευθή και να κάνη διαφήμιση, αλλά στους πνευματικούς ανθρώπους πώς να δικαιολογηθή;



- Γέροντα, υπάρχουν άνθρωποι που δέν πιστεύουν, αλλά είναι πονόψυχοι και κάνουν καλωσύνες.

- Όταν ένας κοσμικός δίνη από καθαρή διάθεση και όχι από ανθρωπαρέσκεια, τότε ο Θεός δεν θα τον αφήση, αλλά κάποτε θα μιλήση στην καρδιά του.

Μου διηγήθηκε μιά φορά ένας γνωστός μου που ζούσε στην Ελβετία το εξής περιστατικό:


Μιά πλούσια άθεη κυρία ήταν τόσο πονόψυχη, που είχε φθάσει σε σημείο να μοιράση όλη την περιουσία της σε φτωχούς και πονεμένους, και στο τέλος έμεινε πάμφτωχη.

Τότε, όσοι είχαν βοηθηθή, φρόντισαν να μπη στο καλύτερο Γηροκομείο.

Παρόλο όμως που έκανε τόσες καλωσύνες, παρέμενε άθεη.


Πήγαιναν να της μιλήσουν για τον Χριστό και δεν δεχόταν συζήτηση.

Έλεγε πως ό Χριστός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας καλός άνθρωπος, ένας κοινωνικός εργάτης, και άλλες τέτοιες θεωρίες.

Ίσως και οι Χριστιανοί που είχε γνωρίσει να μην την είχαν βοηθήσει, για να συγκινηθή από την ζωή τους.


«Κάνε προσευχή γι' αυτήν την ψυχή», μου έλεγε ο φίλος μου.

Πάντως έκανε πολλή προσευχή και εκείνος για την μεταστροφή της.

Μετά από καιρό μου είπε ο φίλος μου:


«Μιά μέρα που πήγα να την επισκεφθώ στο Γηροκομείο, την βρήκα ολότελα αλλαγμένη.

"Πιστεύω, πιστεύω", φώναζε». Της είχε συμβή ένα γεγονός που την αλλοίωσε• ζήτησε μετά να βαπτισθή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ματθ. 6,4

(2) . Βλ. Ματθ. 7,1• Λουκ. 6, 37 καί Ίω. 1,24

(3) Μονή, όπου οί μοναχοί συμβιώνουν χωρίς κοινό ηγούμενο καί ακολουθούν προσωπικό πρόγραμμα πνευματικής ζωής καί διατροφής.

[XAPA]

«Τούτο ποιών άνθρακας πυρός σωρεύσεις επί την κεφαλήν αυτού» (1)



- Γέροντα, όταν ένας δεν έχη ανάγκη, αλλά προσποιήται ότι έχει, πρέπει να τον βοηθήσουμε;

- Ό Χριστός είπε: «Να δίνουμε σ' αυτόν που μας ζητάει, χωρίς να εξετάζουμε». (2)

Και αν δεν έχη ανάγκη αυτός που σου ζητάει, πάλι πρέπει να του δώσης.

Να χαίρεσαι που θα του δώσης. Ό Θεός «βρέχει επί δικαίους και αδίκους»(3), εμείς γιατί να μη βοηθήσουμε τον πλησίον μας;

Μήπως και εμείς είμαστε άξιοι για όλα τα δώρα που μας δίνει ο Θεός;

Ό Θεός «ου κατά τάς ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τάς αμαρτίας ημών ανταπέδωκεν ημίν» (4).

Σου ζητάει κάποιος φτωχός βοήθεια; Ακόμη και αν αμφιβάλλης για την κατάσταση του, πάλι να τον βοηθήσης με διάκριση, για να μη σε πειράξη ο λογισμός.

Είδες τι λέει ό Αββάς Ισαάκ; «Και έφιππος να σου ζήτηση, να του δώσης»(5).

Δεν ξέρεις σε τι κατάσταση είναι. Εσύ να πιστεύης αυτό που σου λέει ο άλλος και να δίνης ανάλογα με αυτό που σου ζητάει.

Εάν έχουμε λ.χ. μόνο χίλιες δραχμές και τις δώσουμε σε έναν φτωχό και ανησυχήσουμε που δεν έχουμε περισσότερα να δώσουμε, τότε εκτός από την ευλογία (τα χρήματα που του δίνουμε), του βάζουμε στην συνείδηση του τον Χριστό και την καλή ανησυχία.

Αυτή η πράξη μας θα τον αναστάτωση, γιατί ο νους του συνέχεια θα γυρίζη στον ελεήμονα εκείνον που του έδωσε μαζί με το χιλιάρικο και την πονεμένη του καρδιά, και θα αναγκασθή να του στείλη ανώνυμα τα χρήματα που του στέρησε ή και ακόμη περισσότερα.

Σ' εμένα έχει συμβή ένα παρόμοιο γεγονός.

Μιά φορά που βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη με σταμάτησε μιά γυναίκα - φαινόταν σαν τσιγγάνα - και μου ζήτησε χρήματα για τα παιδιά της, γιατί είχε άρρωστο τον άνδρα της.

Είχα μόνον ένα πεντακοσάρικο και της το έδωσα. «Με συγχωρής, της είπα, δεν έχω περισσότερα να σου δώσω.

Αν θέλης, πάρε την διεύθυνση μου και γράψε μου πως πάει ο άνδρας σου και θα προσπαθήσω να σου στείλω από το 'Αγιον Όρος περισσότερα».

Μετά από λίγο καιρό έλαβα ένα γράμμα με ένα πεντακοσάρικο που έγραφε: «Σ' ευχαριστώ για την καλωσύνη σου• σου επιστρέφω τα χρήματα που μου έδωσες».

Όταν κανείς δίνη ελεημοσύνη με πόνο, ο ζητιάνος καίγεται από την αγάπη, τον Χριστό, και θα αρχίση και αυτός να μοιράζη και να μη μαζεύη.

Αλλά και να τύχη ακόμη να είναι πολύ σκληρόκαρδος ο ζητιάνος και να μαζεύη, ο ίδιος δεν Θα χαρή όσα μάζεψε, αλλά Θα οικονομήση ο Θεός να βρουν τα χρήματα τον τόπο τους, και σ' αυτόν θα μείνη μόνον η κούραση και η ταλαιπωρία για τον έρανο (να τον ονομάσουμε έτσι) που έκανε για τους άλλους.



- Γέροντα, δηλαδή πόσο πρέπει νά δίνη κανείς;

- Να δίνη τόσο, που να μην τον πειράζη η συνείδηση του. Χρειάζεται διάκριση.

Να μη δίνη εκατό και μετά στενοχωριέται που δεν έδωσε πενήντα.

Πολλή προσοχή χρειάζεται, όταν κανείς έχη αγάπη με πολύ ενθουσιασμό.

Καλό είναι να φρενάρη τότε λίγο την αγάπη του και τον ενθουσιασμό του, για να μη μετανοή που έδωσε πολλά σε έναν δυστυχισμένο, ενώ έπρεπε λιγώτερα, και έμεινε με άδεια χέρια ο ίδιος.

Σιγά-σιγά θα απόκτηση πείρα και θα δίνη ανάλογα με την αυταπάρνηση που έχει.


- Γέροντα, όταν ό άλλος ζητά πράγματα παράλογα, να του τά δίνουμε;

- Εκεί χρειάζεται διάκριση και ξανά διάκριση.

Όταν ένας σου ζητά πράγματα, για να τα καμαρώνη, δώσ' τα.

Βλέπεις, ο Χριστός δεν είπε στον Ιούδα «τι Απόστολος είσαι συ; κόψε την φιλαργυρία σου», αλλά του έδωσε και το ταμείο (6).

Εάν όμως ένας σου ζητά π.χ. ένα κουτί μαρμελάδα που έχεις, και εσύ ξέρης ότι αυτός έχει ένα κιούπι γεμάτο, ενώ κάποιος άλλος δεν έχει καθόλου και έχει ανάγκη, τότε πες σ' αυτόν που έχει και ζητάει και άλλο: «Αν θέλης, αδελφέ, δώσε και εσύ λίγο από αυτό που έχεις στον τάδε».

Αν δεν υπάρχη κάποιος που να μην έχη, τότε δώσ' το, χωρίς να του πης τίποτε, μιά που σου το ζήτησε.

Μπορεί από αυτό το δόσιμο, αν υπάρχη μιά χορδή ευαισθησίας μέσα του, να συγκινηθή και να διορθωθή.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις δηλαδή συμβαίνει αυτό που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος:

«Οταν ό εχθρός σου σου κάνη κακό και εσυ του κάνης καλωσύνη, κάρβουνα αναμμένα συσσωρεύεις στο κεφάλι του».

Αυτό δεν σημαίνει ότι τον καις, αλλά, όταν του κάνης καλωσύνη, τότε αρχίζει νά δουλεύη μέσα του η αγάπη που είναι ο Χριστός και ενεργεί η θεία Χάρις.

Μετά αλλοιώνεται ο άνθρωπος, γιατί τον πειράζει η συνείδηση, καίγεται δηλαδή από την συνείδηση του.

Δεν είναι όμως σωστό να κάνης το καλό, για να ελεγχθή ο άλλος και να συνετισθή, γιατί και αυτό αποδυναμώνει το καλό, αλλά να το κάνης με αγάπη.

Οταν τον εκδικήσαι με το καλό, αλλοιώνεται με την καλή έννοια και διορθώνεται.

Ήταν ένας μέθυσος στην Κόνιτσα, που είχε και οικογένεια, και του έδινα κάτι.

Είχαν μάθει μερικοί ότι τον βοηθούσα τον καημένο, γιατί και ο ίδιος το έλεγε, και μου είπαν: «Μην του δίνης• αυτός πίνει».

Εκείνος μου έλεγε «δώσ' μου για τα παιδιά μου», και εγώ, όταν του έδινα, του έλεγα: «Πάρε αυτά για τα παιδιά σου».

Ήξερα ότι πίνει, αλλά ήξερα ότι αυτός ο λόγος θα τον βοηθήση λίγο• θα πηγαίνη να πίνη, αλλά θα σκέφτεται και λίγο τα παιδιά του.

Αν δεν του έδινα, θα βασάνιζε την γυναίκα του, γιατί θα της έπαιρνε από τα χρήματα που έβγαζε εκείνη - πήγαινε η καημένη και ξενοδούλευε - και θα έπινε, και τα παιδιά του θα δυστυχούσαν πιο πολύ.

Οταν όμως του έλεγα «πάρε για τα παιδιά σου», θυμόταν και λίγο τα παιδιά του. Κατάλαβες; Τον πονούσα, και αυτό ήταν πολύ αισθητό• δούλευε μέσα του.

Πολλοί έχουν βοηθηθή έτσι.

Μερικοί, επειδή τους πείραζε ύστερα η συνείδηση, έστελναν τα χρήματα πίσω.

Εμείς με την λογική μας δεν αφήνουμε τον Χριστό να δούλεψη.

Μάθετε το σωστό Ευαγγέλιο τώρα, αν θέλετε να γίνετε άνθρωποι «Ευαγγελικοί», όχι Προτεστάντες!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ρωμ. 12,20.
!2) Βλ. Ματθ. 5,42 καί Λουκ. 6, 30.
(3) Ματθ. 5,45.
(4) Ψαλμ. 102,10.
(5) Βλ. 'Αββα Ισαάκ του Σύρου, Οί Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΚΓ', σ. 86.
(6) Βλ. Ίω. 12, 6.

[XAPA]

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Τά σημεία των καιρών

Ό Αντίχριστος (1)



- Γέροντα, πέστε μας κάτι για τον Αντίχριστο.

- Ας πούμε μια φορά για τον Χριστό...

Όσο μπορούμε να είμαστε κοντά στον Χριστό. Αν είμαστε με τον Χριστό, τον Αντίχριστο θα φοβηθούμε;

Μήπως το αντίχριστο πνεύμα δεν υπάρχει τώρα; Το κακό ούτως ή άλλως το κάνει το αντίχριστο πνεύμα.


Και αν γεννηθή και ένα αντίχριστο τέρας και κάνη μερικά μπανταλά, θά γελοιοποιηθή στο τέλος.

Θα συμβούν όμως γεγονότα πολλά. Ισως προλάβετε να ζήσετε και εσείς πολλά από τα σημεία που γράφει η Αποκάλυψη.

Σιγά-σιγά αρκετά αρχίζουν να βγαίνουν.


Φωνάζω ο ταλαίπωρος πριν από πόσα χρόνια! Είναι φοβερή, εξωφρενική η κατάσταση!

Η παλαβομάρα έχει ξεπεράσει τα όρια. Ηρθε η αποστασία και μένει τώρα να ερθη «ο υιός της απωλείας» Θα γίνη τρελλοκομείο.

Μέσα στην αναμπουμπούλα που θά επικρατή, θα ξεσηκωθή κάθε κράτος να κάνη ό,τι του λέει ο λογισμός.


Ό Θεός να βάλη το χέρι Του, τα συμφέροντα των μεγάλων να είναι τέτοια, που να μας βοηθήσουν. Κάθε λίγο θα ακούμε κάτι καινούργιο.

Θα βλέπουμε να γίνονται τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα πράγματα.

Μόνον που τα γεγονότα θα περνάνε τάκα-τάκα. Οικουμενισμός, κοινή αγορά, ένα κράτος μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων.


Οί Σιωνιστές ετοιμάζουν κάποιον γιά Μεσσία.

Γι' αυτούς ο Μεσσίας είναι βασιλιάς, δηλαδή θα κυβερνήση εδώ στην γη.

Οί Ιεχωβάδες και αυτοί αποβλέπουν σε έναν βασιλιά επίγειο.


Θα παρουσιάσουν οι Σιωνιστές έναν, και οι Ίεχωβάδες θα τον δεχθούν. Θά πουν «αυτός είναι». Θα γίνη μεγάλη σύγχυση.

Μέσα στην σύγχυση αυτή όλοι θά ζητούν έναν Μεσσία, για να τους σώση.

Και τότε θά παρουσιάσουν κάποιον πού θά πή:


«Εγώ είμαι ο Ίμάμης, εγώ είμαι ο πέμπτος Βούδδας, εγώ είμαι ο Χριστός που περιμένουν οι Χριστιανοί, εγώ είμαι αυτός που περιμένουν οι Ίεχωβάδες, εγώ είμαι ο Μεσσίας των Εβραίων».

Πέντε «εγώ» θα έχη!...

Ό Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν λέη στην πρώτη επιστολή


«Παιδία,... οτι ό αντίχριστος έρχεται, καί νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν...» (3), δεν εννοεί οτι και ό αναμενόμενος Αντίχριστος θά είναι σάν τους διώκτες Μαξιμιανούς και Διοκλητιανούς, αλλά ότι ο Αντίχριστος θα είναι ο αναμενόμενος κατά κάποιον τρόπο ενσαρκωμένος διάβολος, που θα παρουσιασθή στον ισραηλιτικό λαό ως Μεσσίας και θα πλανήση τον κόσμο.


Ερχονται δύσκολα χρόνια• θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες.

Θα έχουν μεγάλο διωγμό οι Χριστιανοί.

Και βλέπεις, οι άνθρωποι ούτε καν καταλαβαίνουν ότι ζούμε στα σημεία των καιρών, ότι προχωρεί το σφράγισμα.

Είναι σαν να μη συμβαίνη τίποτε. Γι' αυτό λέει η Γραφή ότι θα πλανηθούν και οι εκλεκτοί (4)


Όσοι δεν θα έχουν καλή διάθεση, δεν θα φωτισθούν και θα πλανηθούν στα χρόνια της αποστασίας.

Γιατί, όποιος δεν έχει την θεία Χάρη, δεν έχει πνευματική διαύγεια, όπως και ο διάβολος.



- Πιστεύουν, Γέροντα, οι Σιωνιστές τα περί Αντιχρίστου;

- Αυτοί θέλουν να κυβερνήσουν όλον τον κόσμο. Χρησιμοποιούν για να πετύχουν τον σκοπό τους την μαγεία καί τον σατανισμό.

Την σατανολατρία την βλέπουν σαν μια δύναμη, που θα τους βοηθήση στα σχέδια τους.

Πάνε δηλαδή να κυβερνήσουν τον κόσμο με σατανική δύναμη.


Τον Θεό δεν Τον βάζουν στον λογαριασμό τους. Θα ευλογηθούν όμως έτσι από τον Θεό;

Μέσα από αυτό ο Θεός θα βγάλη πολλά καλά.

Οι άλλες σατανικές θεωρίες κράτησαν τουλάχιστον εβδομήντα χρόνια- αυτοί ούτε επτά χρόνια δεν θά κρατήσουν.



- Γέροντα, όταν ακούω για τον Αντίχριστο, νιώθω έναν φόβο μέσα μου.

- Τί φοβάσαι;

Πιο φοβερός θα είναι από τον διάβολο; Αυτός είναι άνθρωπος.

'Εδώ ή Αγία Μαρίνα έδερνε τον διάβολο και η Αγία Ίουστίνα τόσους δαίμονες διέλυσε.

Στο κάτω-κάτω εμείς δεν ήρθαμε να βολευτούμε σ' αυτόν τον κόσμο.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Όσα αναφέρονται σ' αυτό το κεφάλαιο έχουν ειπωθεί ή γραφτεί στην διάρκεια των ετών 1981-1994
2) Β' Θεσ. 2, 3.
3) Α ' Ίω. 2, 18
4) Βλ. Ματθ. 24,24 και Μάρκ. 13,22.

[XAPA]

Ό επίγειος βασιλιάς των Εβραίων



Σημείο ότι πλησιάζει η εκπλήρωση των προφητειών θα είναι το γκρέμισμα του τεμένους του Ομάρ στα Ιεροσόλυμα.

Θα το γκρεμίσουν, για να ανοικοδομήσουν τον Ναό του Σολομώντος που, όπως λένε, ήταν χτισμένος σ' αυτήν την θέση.

Τελικά οι Σιωνιστές θα εγκαταστήσουν τον Αντίχριστο εκεί ως Μεσσία.

Ακουσα ότι οι Εβραίοι ήδη ετοιμάζονται να χτίσουν τον Ναό του Σολομώντος.



- Γέροντα, οί Εβραίοι, ενώ διαβάζουν την Παλαιά Διαθήκη, πώς δεν πιστεύουν στον Χριστό;

- Δεν πας να το πης αυτό στους Εβραίους; οι Εβραίοι είχαν ανέκαθεν φανατισμό.

Καταλαβαίνουν, αλλά είναι ο εγωισμός που τους τυφλώνει.

Αν πρόσεχαν λίγο, δεν θα παρέμενε κανένας Εβραίος.



- Αυτά πού διάβαζαν, πώς τα ερμήνευαν;

- Πώς τα ερμήνευαν και πώς τα ερμηνεύουν! Τα πνευματικά νοήματα τα κάνουν υλικά.

Αυτό λ.χ. που λέει ο Προφήτης Ησαΐας, «εξανθήσει τα έρημα του Ιορδάνου» (1), να δης πως το ερμήνευσαν.

Για να δείξουν ότι άνθησε η έρημος, γύρισαν κάποιον ποταμό, έκαναν πεζούλια, κήπους, φύτεψαν μπανανιές, λεμονιές, πορτοκαλλιές, έφτιαξαν όλο περιβόλια, οπότε λένε «άνθησε η έρημος»!

Όλα έτσι τα ερμηνεύουν. Ενώ οι λόγοι αυτοί του Προφήτου αναφέρονται στην αναγέννηση του κόσμου με το Άγιο Βάπτισμα, με το λουτρό της παλιγγενεσίας.



- Τώρα περιμένουν τον επίγειο βασιλιά;

- Ναι, τον Αντίχριστο.

Οι Ραββίνοι ξέρουν ότι ήρθε ο Μεσσίας και ότι Τον σταύρωσαν.

Αφού έχω μάθει από ένα πρόσωπο ότι, όταν ψυχορραγη ένας Εβραίος, πάει ο Ραββίνος και του λέει στο αυτί:

«Ό Μεσσίας ήρθε».

Βλέπεις, τους πειράζει η συνείδηση, γιατί αισθάνονται ενοχή, αλλά δεν ταπεινώνονται.



- Και τί κερδίζουν που το λένε εκείνη την ώρα;

- Τίποτε• απλώς το λένε, επειδή τους πειράζει η συνείδηση, και νομίζουν ότι, αφού το είπαν, είναι εντάξει!..



- Και οι άλλοι δεν ακούνε;

- Όχι, στο αυτί το λένε. Και τα Εβραιόπουλα έχουν επαναστατήσει εναντίον των Ραββίνων.

«Ο Μεσσίας, λένε, ήρθε• ποιόν Μεσσία περιμένετε;».

Στην Αμερική μιά ομάδα νέων που ασχολούνται ιστορικά με την Αγία Γραφή εκδίδουν ένα περιοδικό, στο όποιο γράφουν:

«Ό Μεσσίας ήρθε. Σε όποιον δεν πιστεύει ότι ήρθε ο Μεσσίας θα στέλνουμε δωρεάν το περιοδικό, ώσπου να πιστέψη.

Όποιος πιστεύει να στέλνη συνδρομή, για να το στέλνουμε και σε άλλους, να πιστέψουν».



- Εβραίοι είναι αυτοί;

- Ναι, Εβραίοι.



- Έγιναν Χριστιανοί;

- Έ τώρα, το ότι πίστεψαν κάτι είναι.



- Μπορεί να υπάρχουν Ραββίνοι Κρυπτοχριστιανοί;

Ραββίνοι να είναι Κρυπτοχριστιανοί ;

Μένει Ραββίνος ο άλλος, άμα γίνη Χριστιανός ;

δηλαδή να διδάσκη στους Εβραίους ότι δεν ήρθε ο Μεσσίας και, όταν ψυχορραγούν, να τους λέη ότι ήρθε ο Μεσσίας ;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Ήσ.7,5,2