Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Το άγχος είναι του διαβόλου



- Γέροντα, λαϊκοί που ζουν πνευματικά, όταν γυρίζουν το βράδυ από την δουλειά κουρασμένοι, δυσκολεύονται να κάνουν το Απόδειπνο και στενοχωρούνται.

- Όταν επιστρέφουν αργά το βράδυ από την δουλειά και είναι κουρασμένοι, ποτέ να μην στριμώχνουν με άγχος

τον εαυτό τους, αλλά πάντα με φιλότιμο να λένε στον εαυτό τους:

“Εάν δεν μπορής να διαβάσης ολόκληρο το Απόδειπνο, διάβασε το μισό ή το ένα τρίτο” και να προσπαθούν

άλλη φορά να μην κουράζωνται πολύ την ημέρα.

Να αγωνίζωνται, όσο μπορούν, με φιλότιμο και να τα εμπιστεύωνται όλα στον Θεό, και ο Θεός θα ενεργήση.

Ο νους πάντα να βρίσκεται κοντά στον Θεό. Αυτή είναι η καλύτερη μελέτη.



- Μια υπέρμετρη άσκηση, Γέροντα, πώς είναι μπροστά στα μάτια του Θεού;

Αν γίνεται από φιλότιμο, χαίρεται και ο άνθρωπος, χαίρεται και ο Θεός για το φιλότιμο παιδί Του.

Αν σφίγγεται από αγάπη, στάζει μέλι στην καρδιά του. Ενώ, αν σφίγγεται από εγωισμό, βασανίζεται.

Κάποιος που αγωνιζόταν εγωιστικά και σφιγγόταν με άγχος, είπε: “Ω Χριστέ μου, πολύ στενή την έκανες την πύλη!

Δεν χωράω!”

Ενώ, αν αγωνιζόταν ταπεινά, θα χωρούσε.

Όσοι αγωνίζονται εγωιστικά με νηστείες, αγρυπνίες κ.λπ., ταλαιπωρούνται χωρίς πνευματική ωφέλεια,

γιατί δέρνουν αέρα και όχι δαίμονες.

Αντί να διώξουν πειρασμούς, δέχονται περισσότερους, και επόμενο είναι να συναντούν πολλή δυσκολία στον

αγώνα τους, να νιώθουν πνίξιμο από άγχος.

Ενώ εκείνοι που αγωνίζονται πολύ με πολλή ταπείνωση και με πολλή ελπίδα στον Θεό, η καρδιά τους χαίρεται και

η ψυχή τους φτερουγίζει.

Στην πνευματική ζωή θέλει προσοχή.

Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι κινούνται από κενοδοξία, μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους.

Δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς και, όσο μεγαλώνουν την κενοδοξία τους, μεγαλώνει και

το κενό μέσα τους και περισσότερο υποφέρουν.

Όπου άγχος και απελπισία, εκεί ταγκαλίστικη πνευματική ζωή.

Για τίποτε να μην έχετε άγχος. Το άγχος είναι του διαβόλου.

Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι.

Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχη μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήση και

να πλανήση τον άνθρωπο.

Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο.

Όταν έχης διάθεση να κάνης μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνης περισσότερες από την αντοχή σου και,

αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην

συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ' αρχάς και μετά συνεχίζει...

Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα, μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός:

“Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη...”

Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες, ό,τι μπορούσα.

Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά: “Οι άλλοι υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι;

Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι.

Μέχρι που έφθασα να πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε δικαιολογημένος,

αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”.

Μια Μεγάλη Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου περισσότερο από την αντοχή μου.

Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού.

Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγη.

Καθένας να αγωνίζεται με φιλότιμο, ανάλογα με τις δυνάμεις του, και να καλλιεργή το φιλότιμο,

για να αναπτυχθή η αγάπη προς τον Θεό.

Τότε θα πιέζεται από το φιλότιμο, και ο αγώνας του, δηλαδή οι πολλές μετάνοιες, οι πολλές νηστείες κ.λπ.,

δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά τα ξεσπάσματα της αγάπης του, και θα προχωρή με πνευματική λεβεντιά.

Δεν πρέπει, δηλαδή, να αγωνίζεται κανείς με αρρωστημένη σχολαστικότητα και να πνίγεται μετά από άγχος,

παλεύοντας με τους λογισμούς, αλλά να απλοποιήση τον αγώνα του και να ελπίζη στον Χριστό και όχι στον εαυτό του.

Ο Χριστός όλο αγάπη, καλωσύνη και παρηγοριά είναι και ποτέ δεν πνίγει, αλλά έχει άφθονο πνευματικό οξυγόνο,

θεία παρηγοριά.

Άλλο είναι εργασία πνευματική λεπτή, και άλλο είναι αρρωστημένη σχολαστικότητα, η οποία πνίγει με το εσωτερικό

άγχος, από το εξωτερικό αδιάκριτο ζόρισμα, που σπάει και το κεφάλι με πονοκέφαλο.



- Γέροντα, ένας που από την φύση του σκέφτεται πολύ και ζορίζεται το κεφάλι του, πώς πρέπει να αντιμετωπίση τα πράγματα, για να μην κουράζεται;

Αν κινήται κανείς απλά, δεν κουράζεται.

Όταν όμως μπη έστω και λίγο ο εγωισμός, σφίγγεται, για να μην κάνη κανένα λάθος, και κουράζεται.

Δεν πειράζει, ας κάνη και κανένα λάθος και ας τον μαλώσουν και λίγο.

Αυτό που λες, μπορεί να δικαιολογηθή λ.χ. σε έναν Δικαστικό, που συνέχεια έχει να αντιμετωπίση δύσκολες

υποθέσεις και φοβάται μήπως κρίνη άδικα και γίνη αυτός αιτία να τιμωρηθούν αθώες ψυχές.

Πονοκέφαλος στην πνευματική ζωή παρουσιάζεται, όταν κανείς φέρνη ευθύνη και βρίσκεται σε αδιέξοδο,

γιατί πρέπει να πάρη μια απόφαση, η οποία θα είναι εις βάρος κάποιων και, αν δεν την πάρη, αδικούνται άλλοι.

Όταν δηλαδή στριμώχνεται συνέχεια η συνείδηση.

Εσύ, αδελφή, να προσέξης να μην κάνης πνευματική δουλειά με το μυαλό αλλά με την καρδιά.

Και να μην κάνης και δουλειά, χωρίς να εμπιστεύεσαι στον θεό ταπεινά, γιατί αλλιώς θα αγωνιάς, θα κουράζης και

το μυαλό και θα νιώθης άσχημα ψυχικά.

Μέσα στην αγωνία συνήθως είναι κρυμμένη η απιστία.

Αλλά και από υπερηφάνεια μπορεί να έχη κανείς αγωνία.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η λιτότητα βοηθάει πολύ στην καλογερική



- Είδες το σαλονάκι σας πόσο ομόρφυνε με τις γκρι κουβέρτες; ήρθε λίγο σε λογαριασμό.

- Γέροντα, πώς θα καταλάβη ένας μοναχός αν κάτι ταιριάζη ή δεν ταιριάζη στο Μοναστήρι;

- Να ξεκινάη από 'κει, να σκέφτεται: “Τι είμαι και τι υποχρεώσεις έχω στην ζωή που ζω;”

Τον στρατό τον τιμάει το χακί. Το Μοναστήρι το τιμάει το μαύρο.

Αν βάλουν στον στρατό μαύρα και στο Μοναστήρι χακί, δεν ταιριάζει.

Άντε τώρα εσείς να βάλετε άσπρο νοσοκομειακό σαν τις αδελφές νοσοκόμες -αδελφές δεν λέγεσθε και εσείς;

- και εκείνες μαύρα, για να φέρουν σε απελπισία τους αρρώστους και να πουν οι άρρωστοι:

“Θα πεθάνουμε, φαίνεται, και δεν μας το λένε καθαρά”!...

Δεν ταιριάζει, πώς να το κάνουμε! Κάτι μπορεί να είναι όμορφο, αλλά στον Μοναχισμό δεν ταιριάζει.

Και το βελούδο είναι όμορφο, αλλά, αν φορέσω ένα ράσο βελούδινο, αυτό δεν με τιμά, αλλά με βρίζει.

Μη χρησιμοποιήτε κόκκινα, χρωματιστά! Δεν κάνει!



- Δηλαδή, Γέροντα, να είναι άχρωμα, άγευστα...

Τότε θα έρθη η γεύση. Πρέπει όμως να το καταλάβη κανείς αυτό.

Αυτήν την χαρά της απλότητος οι άνθρωποι δεν την έχουν καταλάβει ακόμη.

Να, εγώ στο Καλύβι βρέχω την σκούπα και παίρνω τις αράχνες από τις κάπνες -και αυτό μια φορά τον χρόνο το κάνω

- και έτσι όπως είναι βρεγμένη η σκούπα, κάνει κάτι όμορφα σχέδια, νερά μαύρα-άσπρα πάνω στο ταβάνι!

Αν τα δη κανείς, θα νομίζη ότι το έχω βάψει! Ξέρετε πόσο το χαίρομαι;


Γνωρίζω μοναχούς που δεν χαρήκανε από το πνευματικό πνεύμα αλλά από το κοσμικό.

Δεν νιώσανε αυτό το σκίρτημα, την χαρά της απλότητος. Στην πνευματική ζωή βοηθάει πάρα πολύ η λιτότητα.

Ο μοναχός πρέπει να έχη αυτά που του χρειάζονται και αυτά που του ταιριάζουν.

Ας περιορισθή μέχρι αυτό που τον διευκολύνει λίγο, να μην πάη στο κοσμικό.

Μια στρατιωτική λ.χ. κουβέρτα εξυπηρετεί την ανάγκη, δεν χρειάζεται να είναι μια κουβέρτα δαντελωτή ή χρωματιστή.

Έτσι έρχεται η απλότητα, η πνευματική λεβεντιά.


Δώσε πράγματα στον μοναχό, τον κατέστρεψες.

Ενώ, όταν αδειάζη από τα πράγματα κανείς, αυτό ξεκουράζει.

Και αν ο μοναχός μαζεύη πράγματα, καταστρέφει μόνος του τον εαυτό του.

Εγώ, όταν μου στέλνουν πράγματα, νιώθω βάρος και θέλω να ξελαφρώσω, ή, όταν έχω κάτι περίσσιο στο

Κελλί μου, αισθάνομαι σαν να φορώ μια σφιχτή φανέλλα.

Αν δεν βρω πού να τα δώσω, καλύτερα να τα πετάξω.

Ενώ, μόλις τα δώσω, νιώθω μια ανακούφιση, μια ελευθερία.


Ήρθε μια φορά κάποιος γνωστός και μου λέει:

“Γέροντα, ο τάδε μου έδωσε αυτά τα πράγματα να σας τα φέρω και ζήτησε να ευχηθήτε να του φύγη το άγχος”.

“Να φύγη από εκείνον και να έρθη σ' εμένα; Παρ' τα και φύγε, του λέω.

Εγώ τώρα γέρασα, δεν μπορώ να πηγαίνω να μοιράζω (1) πράγματα”.

Όλες οι ευκολίες που έχουν οι άνθρωποι σκλαβώνουν τον μοναχό αντί να τον βοηθήσουν.

Ο μοναχός πρέπει να προσπαθή να ελαττώνη τις ανάγκες του και να απλοποιή την ζωή του, αλλιώς δεν ελευθερώνεται.

Άλλο καθαριότητα, άλλο λούσο.


Πολύ βοηθάει, για να μπορέση να ελαττώση τις απαιτήσεις του, να κάνη πολλές δουλειές με ένα πράγμα.

Στο Σινά είχα ένα κονσερβοκούτι και εκεί έφτιαχνα και το τσάι, εκεί και τον χυλό.

Τι νομίζετε πως χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήση;

Παλιά στην έρημο έτρωγαν μόνο χουρμάδες.

Ούτε φωτιά άναβαν ούτε ξύλα χρειάζονταν.

Εγώ τώρα πήρα ένα κονσερβοκούτι από γάλα, το έκοψα λίγο και έκανα κάτι σαν χερούλι.

Πιο εύκολο είναι να κάνης μ' αυτό καφέ ή τσάι.

Ένα και ένα στο καμινέτο ζεσταίνεται!


Πού εκείνα τα μπρίκια! Θέλουν ένα σωρό οινόπνευμα, για να ζεσταθούν!

Με αυτό, λίγο βαμβάκι με οινόπνευμα βάζεις, και τακ, γίνεται ο καφές. Και για φως ούτε λάμπα έχω.

Μόνο με το κερί περνώ το βράδυ.

Γενικά τα απλά πολύ βοηθούν. Να έχετε απλά και στέρεα πράγματα.

Το ταπεινό και απλό και οι κοσμικοί το εκτιμούν και τους μοναχούς βοηθάει.

Θυμάται κανείς την φτώχεια, τον πόνο, την καλογερική.

Όταν είχε πάει στην Μεγίστη Λαύρα ο βασιλιάς Γεώργιος, οι Πατέρες βρήκαν έναν ασημένιο δίσκο και του

πήγαν το κέρασμα.


Μόλις τον είδε εκείνος, τους είπε:

“Εγώ περίμενα κάτι άλλο από σας, περίμενα ξύλινο δίσκο. Τέτοιους δίσκους τους έχω βαρεθή”.

Αυτήν την γλύκα της απλότητος δεν την έχετε καταλάβει.

Η απλότητα ξεκουράζει. Κοίταξε τι ωραίο κρεμαστάρι γίνετε με ένα καρούλι!

Πολύ πρακτικό! Εσείς βασανίζεσθε! Έχετε εδώ ένα καρφάκι ψιλό, για να κρεμάση καείς το ράσο του.

Αν βγη ο ασβέστης, θα πρέπη κάθε φορά που ξεκρεμάς το ράσο να το τρίβης, για να καθαρίση!

Δεν βάζετε μερικά μεγάλα καρφιά στον τοίχο, για να εξυπηρετηθήτε.


Τόσος τοίχος ούτε ένα καρφί!

Ή βάζετε μια ξύλινη κρεμάστρα. Αυτή θέλει λούστρο, ξεσκόνισμα κ.λπ.

Αντί να απλοποιήτε τα πράγματα, για να μη χάνετε χρόνο, μπαίνετε στο... “πολυχρόνιο”.

Θέλετε το τέλειο και ταλαιπωρείσθε.

Το τέλειο στα πνευματικά να το θέλετε.

Να μη δίνετε όλον τον δυναμισμό σας σε εξωτερικά καλλιτεχνικά, αλλά στην καλλιτεχνία της ψυχής.

Μέρα-νύχτα να κοιτάζετε για την τελειοποίηση της ψυχής.

Αν το καλλιτεχνικό το αξιοποιήσετε στην καλλιέργεια της ψυχής, θα χαίρεστε για το πνευματικό παλατάκι σας.


- Γέροντα, λένε μερικοί ότι τα Μοναστήρια είχαν τα πιο πολυτελή πράγματα και κράτησαν τον πολιτισμό στον κόσμο!...

Μπορεί να εννοούν τα κειμήλια.

Τα περισσότερα κειμήλια ξέρετε πότε μαζεύτηκαν; Μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως μαζεύτηκαν.

Όλα αυτά ήταν πρώτα στα παλάτια. Αλλά μετά, για να τα φυλάξουν, τα πήγαιναν στα Μοναστήρια.

Η βασίλισσα Μάρω (2) λ.χ. τα κουβαλούσε λίγα-λίγα από τον Σουλτάνο.

Ή τα άφηνε κανείς στο Μοναστήρι, όταν πέθαινε, για να μη χαθούν.


Όχι ότι τα Μοναστήρια επεδίωκαν να τα παίρνουν, αλλά εκείνοι που τα είχαν, ένιωθαν μια ασφάλεια και τα πήγαιναν εκεί.

Στα Μοναστήρια πάλι του Αγίου Όρους άφηναν περιουσίες, για να τρώη ψωμί ο κόσμος, επειδή δεν υπήρχαν ούτε

Γηροκομεία ούτε Ορφανοτροφεία ούτε Ψυχιατρεία ούτε Φιλανθρωπικά Ιδρύματα.

Έδιναν και μεγάλες εκτάσεις, για να έχουν τα Μοναστήρια να δίνουν στους λαϊκούς που είχαν ανάγκη.

Τότε δηλαδή έβλεπαν πιο πέρα, βοηθούσαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια τον καημένο τον κόσμο υλικά, για να τον

βοηθήσουν μετά και πνευματικά.


Στα Μοναστήρια, όταν πήγαιναν οι φτωχοί, τους έδιναν καμμιά ευλογία, και έτσι πάντρευαν το παλληκάρι τους

ή την κοπέλα τους.

Δηλαδή σκοπός τους ήταν να βοηθήσουν τον καημένο τον κόσμο, γι' αυτό έφτιαχναν και μεγάλα κτίρια.

Στην Κατοχή ξέρεις πόσο κόσμο βοήθησαν τα Μοναστήρια; πάρα πολύ!

Πολλοί κοσμικοί τότε είχαν επίθετο “Καράκαλλος”, γιατί, όταν ένα σπίτι ήταν φιλόξενο, έλεγαν ότι είναι σαν

την Μονή Καρακάλλου (3).


Γι' αυτό γίνονταν και τα πανηγύρια στις Μονές, όταν γιόρταζε ο Άγιος, για να βρη λίγο ψάρι ο φτωχός κόσμος να φάη.

Να χαρή λίγο και παράλληλα να βοηθηθή πνευματικά.

Τώρα για ποιο λόγο να γίνωνται τα πανηγύρια;

Ποιος ο σκοπός να φάη ο κόσμος ψάρι, αφού σήμερα δεν στερείται;


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Ο Γέροντας μοίραζε τα πράγματα που του πήγαιναν σε άλλους μοναχούς που είχαν ανάγκη.
2) Η βασίλισσα Μάρω (1418-1487) ήταν κόρη του ηγεμόνα της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς (1375-1456), ο οποίος είναι ο δεύτερος κτίτορας της Ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου Αγίου Όρους. Η Μάρω παντρεύθηκε τον Σουλτάνο Μουράτ, πατέρα του Μωάμεθ του Πορθητού, και χάρισε στην Μονή του Αγίου Παύλου τα Τίμια Δώρα, πολλά άγια Λείψανα και ιερά κειμήλια. Στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου σώζεται το πρωτότυπο της διαθήκης της, με την οποία αφήνει σ' αυτήν την Μονή όλα τα κινητά πολύτιμα αντικείμενα που είχε.
3) Ένα από τα είκοσι Μοναστήρια του Αγίου Όρους.

[XAPA]

Η πολυτέλεια κοσμικοποιεί τους μοναχούς



- Γέροντα, πόσο στόλισμα μπορεί να βάλη κανείς σε έναν Ναό;

- Στην εποχή μας, όσο πιο απλό είναι κάτι, ακόμη και σε έναν Ναό, τόσο πιο πολύ βοηθάει,

γιατί δεν ζούμε τώρα στο Βυζάντιο.


- Στο τέμπλο λ.χ. τι σχέδιο είναι καλό να κάνουμε;

- Σχέδιο... “καλογερικής”! Όσο μπορείτε, όλα να είναι σεμνά, απλά.

Ο Όσιος Παχώμιος (1) στράβωσε την κολόνα, για να μη θαυμάζουν τα έργα του οι άνθρωποι.

Θυμάστε το περιστατικό; Είχε φτιάξει Ναό στο Μοναστήρι με πολλή επιμέλεια και τις κολόνες τις είχε κάνει με πλίνθους.

Τον έβλεπε πόσο ωραίος ήταν και χαιρόταν.

Αλλά μετά σκέφθηκε ότι το να χαίρεται για το ωραίο έργο που έφτιαξε, δεν ήταν κατά Θεόν.

Έδεσε λοιπόν τις κολόνες με σχοινιά και, αφού προσευχήθηκε, είπε στους αδελφούς να τα τραβήξουν,

ώσπου στράβωσαν οι κολόνες.


Εκεί στο Κελλί κόβω κάθε χρόνο λαμαρίνες και βάζω στην σκεπή, στα παράθυρα, γιατί είναι χαλασμένα και μπαίνει αέρας.

Βάζω και σανίδια, νάυλον και τα κλείνω.

Θα μου πης: “Γιατί δεν φτιάχνεις διπλά παράθυρα;” Και εγώ το ξέρω αυτό, μαραγκός είμαι.

Αν ήθελα, μπορούσα να φτιάξω παράθυρα και με τρεις πατούρες, αλλά μετά φεύγει η καλογερική.

Ο τοίχος είναι τελείως χάλια. Μπορούσα και από άλλους να ζητήσω να με βοηθήσουν και να βολέψω το Καλύβι,

αλλά και έτσι βολεύομαι.

Να κάνω αυτό το έξοδο για τον τοίχο, ενώ υπάρχει αλλού τόση ανάγκη; Δεν με βοηθάει αυτό.


Αν έχω κανένα πεντακοσάρικο, προτιμώ να πάρω σταυρουδάκια, εικονάκια και να τα δώσω σε κανέναν πονεμένο,

για να βοηθηθή.

Εγώ χαίρομαι με το να δίνω. Και ανάγκη να το έχω, δεν το ξοδεύω για μένα.

Όπως όταν ξεκινά κανείς για πνευματικά, δεν χορταίνει ποτέ, έτσι και όταν ξεκινά για τα όμορφα, δεν χορταίνει ποτέ.

Τώρα ξέρεις τι πρέπει να γίνεται; Να μη φροντίζης για τα καλοφτιαγμένα κτίρια, να φτιάχνης τα απαραίτητα και

να στραφής στην δυστυχία του κόσμου με προσευχή, όταν δεν έχης να δώσης, και με ελεημοσύνη, όταν έχης.


Να κάνετε προσευχή και τα πιο απαραίτητα από δουλειές.

Όλα αυτά που κάνουμε, δεν έχουν πολλή ζωή.

Και αξίζει να δίνουμε την ζωή μας, και να δυσκολεύωνται ζωές και να πεθαίνουν από την πείνα άλλοι;

Τα απλά κτίρια και τα ταπεινά αντικείμενα μεταφέρουν τους μοναχούς νοερά στις σπηλιές και στα απέριττα

Ασκητήρια των Αγίων Πατέρων μας, και έτσι ωφελούνται πνευματικά.

Ενώ τα κοσμικά θυμίζουν κόσμο και κάνουν τους μοναχούς κοσμικούς στην ψυχή.


Πρόσφατα (2) έγιναν ανασκαφές και βρέθηκαν στην Νιτρία τα πρώτα “Κελλία” των μοναχών, τα ασκητικά.

Στην συνέχεια βρέθηκαν τα λίγο μεταγενέστερα, που ήταν λίγο κοσμικά, και κατόπιν τα τελευταία που έμοιαζαν με τα

σαλόνια των πλουσίων εκείνης της εποχής, με κάδρα και ζωγραφιές στους τοίχους κ.λπ., τα οποία έφεραν την

οργή του Θεού, τα λήστεψαν και τα κατέστρεψαν οι κακοποιοί.


Ο Χριστός γεννήθηκε στην Φάτνη.

Αν αναπαυώμαστε στα κοσμικά, θα μας φτύση ο Χριστός, που δεν έφτυσε κανέναν:

“Εγώ δεν είχα τίποτε, θα πη. Όλα αυτά τα βρήκατε γραμμένα στο Ευαγγέλιο;

Τα είδατε σ' Εμένα; Κοσμικοί δεν είστε, καλόγεροι δεν είστε. Τι να σας κάνω; Πού να σας βάλω;”

Τα ωραία και τέλεια είναι κοσμικά και τους πνευματικούς ανθρώπους δεν τους αναπαύουν.

Τα ντουβάρια θα γκρεμισθούν όλα.

Η ψυχή... Μια ψυχή αξίζει περισσότερο από όλο τον κόσμο.

Τι κάνουμε για την ψυχή; Να ανοίξουμε δουλειά πνευματική.

Να μπη η καλή ανησυχία.

Ο Χριστός θα ζητήση από μας σε τι βοηθήσαμε τον κόσμο πνευματικά και τι πνευματική δουλειά κάναμε,

όχι τι ντουβάρια φτιάξαμε.

Αυτά ούτε θα τα αναφέρη.

Για την πνευματική μας πρόοδο θα μας ζητηθή λόγος.

Θέλω να καταλάβετε το πνεύμα μου, δεν λέω να μην γίνωνται και αυτά, χτισίματα κ.λπ., ή να μη γίνωνται καλά,

αλλά πρώτα τα πνευματικά και ύστερα όλα τα άλλα με πνευματική διάκριση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Ο Όσιος Παχώμιος γεννήθηκε στην Άνω Θηβαΐδα της Αιγύπτου γύρω στο 280. Μετά την απόλυσή του από τον στρατό ασκήτεψε σε έναν εγκαταλελειμμένο ειδωλολατρικό ναό. Το 320 περίπου, μετά από θεϊκή οπτασία, ίδρυσε το πρώτο Μοναστήρι των Ταβεννησιωτών στην Άνω Θηβαΐδα. Ίδρυσε συνολικά εννέα ανδρικά Μοναστήρια και δύο γυναικεία. Κοιμήθηκε το 346. είναι ο θεμελιωτής της κοινοβιακής ζωής στην Αίγυπτο.
2) Ειπώθηκε το 1986.

[XAPA]

Απλοποιήστε την ζωή σας!



Οι κοσμικοί λένε: “Καλότυχοι αυτοί που ζουν στα παλάτια και έχουν όλες τις ευκολίες”.

Αλλ' όμως μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν την ζωή τους και ελευθερώθηκαν

από την θηλειά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν

από το φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας.

Αν δεν απλοποιήση την ζωή του ο άνθρωπος, βασανίζεται. Ενώ, αν την απλοποιήση, δεν θα έχη αυτό το άγχος.


Ένας Γερμανός μια φορά στο Σινά είπε σε ένα Βεδουϊνάκι που ήταν πανέξυπνο:

“Εσύ είσαι έξυπνο, μπορείς να μάθης γράμματα”.

“Και μετά;” τον ρωτάει εκείνο.

“Μετά θα γίνης μηχανικός”.

“Και μετά;”

“Μετά θ' ανοίξης ένα συνεργείο αυτοκινήτων”.

“Και μετά;” “Μετά θα το μεγαλώσης”.

“Και μετά;”

“Μετά θα πάρης και άλλους να δουλεύουν και θα έχης πολύ προσωπικό”.

“Δηλαδή, του λέει, να έχω έναν πονοκέφαλο, να βάλω άλλον έναν πονοκέφαλο και μετά να βάλω και έναν άλλον;

Δεν είναι καλύτερα τώρα που έχω ήσυχο το κεφάλι μου;”


Ο περισσότερος πονοκέφαλος είναι από αυτές τις σκέψεις, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο.

Αν ήταν πνευματικές οι σκέψεις, θα ένιωθε κανείς πνευματική παρηγοριά και δεν θα είχε πονοκέφαλο.

Τώρα και στους κοσμικούς τονίζω πολύ την απλότητα.

Γιατί πολλά από αυτά που κάνουν, δεν χρειάζονται και τους τρώει το άγχος.

Τους μιλάω για την λιτότητα και την ασκητικότητα.


Συνέχεια φωνάζω:

“Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγη το άγχος”.

Και τα περισσότερα διαζύγια από 'κει ξεκινούν.

Πολλές δουλειές, πολλά πράγματα έχουν να κάνουν οι άνθρωποι και ζαλίζονται.

Δουλεύουν και οι δύο, πατέρας και μάνα, αφήνουν και τα παιδιά εγκαταλελειμμένα.

Κούραση, νεύρα – μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς – αυτόματο διαζύγιο μετά, εκεί φθάνουν.

Αν απλοποιούσαν όμως την ζωή τους, θα ήταν και ξεκούραστοι και χαρούμενοι. Αυτό το άγχος είναι καταστροφή!


Μια φορά βρέθηκα σε ένα σπίτι που ήταν όλο πολυτέλεια και, καθώς συζητούσαμε, μου είπαν:

“Ζούμε στον Παράδεισο, ενώ άλλοι άνθρωποι στερούνται”.

“Ζήτε στην κόλαση, τους λέω.

“Άφρον, ταύτη τη νυκτί”(1), είπε ο Θεός στον πλούσιο.

Αν ο Χριστός με ρωτούσε: “Πού θέλεις να σε βάλουμε, σε μια φυλακή ή σε ένα σπίτι σαν αυτό;” θα έλεγα:

“Σε μια σκοτεινή φυλακή”. Γιατί η φυλακή θα με βοηθούσε.

Θα μου θύμιζε τον Χριστό, θα μου θύμιζε τους αγίους Μάρτυρες, θα μου θύμιζε τους ασκητές που ήταν στις οπές της γης,

θα μου θύμιζε καλογερική.

Η φυλακή θα έμοιαζε και λίγο με το κελλί μου και θα χαιρόμουν.

Αυτό το δικό σας τι θα μου θύμιζε και σε τι θα με βοηθούσε;

Γι' αυτό οι φυλακές με αναπαύουν καλύτερα όχι μόνον από ένα σαλόνι κοσμικό αλλά και απ'ένα ωραίο κελλί μοναχού.

Χίλιες φορές στην φυλακή παρά σε ένα τέτοιο σπίτι”.


Κάποτε που είχα φιλοξενηθή στην Αθήνα σ' έναν φίλο μου, με παρακάλεσε να δεχθώ έναν οικογενειάρχη πριν φωτίση,

γιατί άλλη ώρα δεν ευκαιρούσε.

Ήρθε λοιπόν χαρούμενος και συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό.

Είχε και πολλή ταπείνωση και απλότητα και με παρακαλούσε να εύχωμαι για την οικογένειά του.

Ο αδελφός αυτός ήταν περίπου τριάντα οκτώ ετών και είχε επτά παιδιά.

Δυό το ανδρόγυνο και άλλοι δυό οι γονείς του, εν όλω έντεκα ψυχές, και έμεναν όλοι σε ένα δωμάτιο.

Μου έλεγε με την απλότητα που είχε:


“Όρθιους μας χωράει το δωμάτιο, αλλά, όταν ξαπλώνουμε, δεν μας παίρνει, είναι λίγο στενόχωρα.

Δόξα τω Θεώ, τώρα κάναμε ένα υπόστεγο για κουζίνα και βολευτήκαμε.

Εμείς έχουμε και στέγη.

Πάτερ μου, ενώ είναι άλλοι που μένουν στην ύπαιθρο”.

Η εργασία του ήταν σιδερωτής.

Έμενε στην Αθήνα και έφευγε πριν φωτίση, για να βρεθή εγκαίρως στον Πειραιά όπου εργαζόταν.

Από την ορθοστασία και τις πολλές υπερωρίες τα πόδια του είχαν κιρσούς και τον ενοχλούσαν,

αλλά η πολλή αγάπη του προς την οικογένειά του τον έκανε να ξεχνάη τους πόνους και τις ενοχλήσεις.


Ελεεινολογούσε μάλιστα τον εαυτό του συνέχεια και έλεγε ότι δεν έχει αγάπη, γιατί δεν κάνει καλωσύνες σαν Χριστιανός,

και επαινούσε την γυναίκα του ότι εκείνη κάνει καλωσύνες, γιατί εκτός από τα παιδιά και τα πεθερικά της που φρόντιζε,

πήγαινε και έπαιρνε τα ρούχα από τους γέρους της γειτονιάς, τα έπλενε, τους συγύριζε και τα σπίτια, τους έφτιαχνε

και καμμιά σούπα.

Έβλεπε κανείς στο πρόσωπο του καλού αυτού οικογενειάρχη ζωγραφισμένη την θεία Χάρη.

Είχε μέσα του τον Χριστό και ήταν γεμάτος χαρά και το δωμάτιό του γεμάτο από παραδεισένια χαρά.

Ενώ αυτοί που δεν έχουν μέσα τους τον Χριστό, είναι γεμάτοι από άγχος, και δυό άνθρωποι να είναι,

δεν χωράνε μέσα σε έντεκα δωμάτια.

Ενώ οι έντεκα αυτοί άνθρωποι με τον Χριστό, χωρούσαν μέσα σ' ένα δωμάτιο.

Ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι, όσους χώρους και να έχουν, βλέπεις να μη χωρούν, γιατί μέσα τους δεν έχει

χωρέσει ο Χριστός ολόκληρος.


Αν οι γυναίκες που ζούσαν στα Φάρασα έβλεπαν την πολυτέλεια που υπάρχει σήμερα, ακόμη και σε πολλά Μοναστήρια,

θα έλεγαν: “Θα ρίξη ο Θεός φωτιά να μας κάψη!

Εγκατάλειψη Θεού!” Εκείνες μάζευαν τις δουλειές τάκα-τάκα.

Πρωί-πρωί έπρεπε να βγάλουν τα γίδια, μετά να συμμάσουν το σπίτι.

Ύστερα πήγαιναν στα εξωκκλήσια ή μαζεύονταν στις σπηλιές, και μια που ήξερε λίγα γράμματα διάβαζε

το Συναξάρι του Αγίου της ημέρας.

Μετά δωσ' του μετάνοιες, έλεγαν και την ευχή.

Και δούλευαν, κουράζονταν.


Μια γυναίκα έπρεπε να ξέρη να ράβη όλα τα ρούχα του σπιτιού.

Και τα έρραβαν με το χέρι. Μηχανές του χεριού λίγες είχαν σε καμμιά πόλη, στα χωριά δεν είχαν.

Αν υπήρχε στα Φάρασα όλο και όλο μια μηχανή του χεριού.

Έρραβαν ακόμη και του άνδρα τα ρούχα και ήταν πιο άνετα, και τις κάλτες τις έπλεκαν στο χέρι.

Είχαν γούστο, μεράκι, αλλά τους περίσσευε και χρόνος, γιατί τα είχαν όλα απλά.

Οι Φαρασιώτες δεν κοιτούσαν λεπτομέρειες.

Ζούσαν την χαρά της καλογερικής.


Και αν, για παράδειγμα, η κουβέρα δεν ήταν καλά στρωμένη και κρεμόταν λίγο από την μια μεριά και έλεγες:

“Σιάξε την κουβέρτα”, θα σου έλεγαν: “Σε εμποδίζει στην προσευχή σου;”

Αυτήν την χαρά της καλογερικής οι άνθρωποι σήμερα δεν την γνωρίζουν.

Νομίζουν ότι δεν πρέπει να στερηθούν, να ταλαιπωρηθούν.

Αν σκέφτονταν οι άνθρωποι λίγο καλογερικά, αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ήσυχοι.

Τώρα βασανίζονται. Άγχος και απελπισία στην ψυχή.


“Ο τάδε πέτυχε που έφτιαξε δυο πολυκατοικίες ή που έμαθε πέντε γλώσσες κ.λπ.!

Εγώ δεν έχω ούτε ένα διαμέρισμα, δεν ξέρω ούτε μια ξένη γλώσσα. Ωχ, χάθηκα!”

Έχει κάποιος ένα αυτοκίνητο και αρχίζει: “Ο άλλος έχει καλύτερο. Να πάρω και εγώ”.

Παίρνει το καλύτερο, ύστερα μαθαίνει ότι άλλοι έχουν αεροπλάνα ατομικά και πάλι βασανίζεται. Τελειωμό δεν έχουν.

Ενώ άλλος που δεν έχει αυτοκίνητο, όταν δοξάζη τον Θεό, χαίρεται:

“Δόξα τω Θεώ, λέει, ας μην έχω αυτοκίνητο, έχω γερά τα πόδια μου και μπορώ να περπατήσω.


Πόσοι άνθρωποι είναι με κομμένα πόδια, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, να βγουν έναν περίπατο, θέλουν έναν

άνθρωπο να τους υπηρετή, ενώ εγώ έχω τα πόδια μου!”

Κια ένας κουτσός που λέει: “Και άλλοι που δεν έχουν και τα δυό πόδια;” και αυτός χαίρεται.

Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό. Ο κυριευμένος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από

στενοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή.


Μια μέρα ήρθε ένας πλούσιος από την Αθήνα και μου λέει: “Πάτερ, έχασα την επαφή με τα παιδιά μου, έχασα τα παιδιά μου”.

“Πόσα παιδιά έχεις;” του λέω. “Δύο, μου λέει.

Τα μεγάλωσα με το πουλιού το γάλα. Τι ήθελαν και δεν το είχαν! Ακόμη και αυτοκίνητο τα πήρα”.

Από την συζήτηση βγήκε ότι είχε και αυτός δικό του αυτοκίνητο και η γυναίκα του δικό της και τα παιδιά δικό τους.

“Ευλογημένε, του λέω, εσύ, αντί να λύσης τα προβλήματά σου, τα μεγάλωσες.

Τώρα θέλεις ένα μεγάλο γκαράζ για τα αυτοκίνητα, έναν μηχανικό να τον πληρώνης τετραπλάσια,

για να τα διορθώνης, χώρια που κινδυνεύετε και οι τέσσερις κάθε στιγμή να σκοτωθήτε.


Ενώ, αν είχες απλοποιήσει την ζωή σου, θα ήταν ενωμένη η οικογένειά σου, θα καταλάβαινε ο ένας τον άλλο και

δεν θα είχες αυτά τα προβλήματα.

Δεν φταίνε τα παιδιά σου τώρα, εσύ φταις που δεν φρόντισες να δώσης άλλη αγωγή στα παιδιά σου”.

Μια οικογένεια τέσσερα αυτοκίνητα, ένα γκαράζ, έναν μηχανικό κ.λπ.! Ας πάη ο άλλος λίγο αργότερα.

Όλη αυτή η ευκολία γεννάει δυσκολίες.

Άλλη φορά ήρθε ένας άλλος οικογενειάρχης στο Καλύβι -ήταν πέντε άτομα η οικογένειά του- και μου λέει:

“Πάτερ, έχουμε ένα αυτοκίνητο και σκέφτομαι να πάρουμε άλλα δύο.

Θα μας διευκολύνη”. “


Και πόσο θα σας δυσκολέψη το σκέφτηκες; του λέω.

Το ένα το βάζεις εκεί σε μια τρύπα, τα τρία πού θα τα βάλης;

Θα θέλης ένα γκαράζ και μια αποθήκη για καύσιμα. Θα διατρέχετε τρεις κινδύνους.

Καλύτερα να έχετε ένα και να περιορίσετε τις εξόδους σας.

Θα έχετε χρόνο να δήτε τα παιδιά σας. Θα έχετε την ηρεμία σας.

Η απλοποίηση είναι το παν”. “Δεν το σκέφθηκα αυτό”, μου λέει.


- Γέροντα, μας είπε κάποιος ότι δυό φορές δεν μπορούσε να σταματήση τον συναγερμό του αυτοκινήτου.

Την μια φορά, γιατί είχε μπη μια μύγα, και την άλλη, γιατί είχε μη ο ίδιος αντικανονικά στο αυτοκίνητο.

Μαρτυρική είναι η ζωή τους, γιατί δεν απλοποιούν τα πράγματα....

Οι περισσότερες ευκολίες δυσκολίες προξενούν.

Οι κοσμικοί πνίγονται από τα πολλά. Έχουν γεμίσει ευκολίες-ευκολίες και έκαναν την ζωή τους δύσκολη.

Αν δεν απλοποιήση κανείς τα πράγματα, μια ευκολία γεννάει ένα σωρό δυσκολίες.

Όταν ήμασταν μικρά, κόβαμε το καρούλι στις άκρες, βάζαμε μια σφήνα μέσα και κάναμε ένα ωραίο παιχνίδι και

χαιρόμασταν μ' αυτό.


Τα μικρά παιδιά χαίρονται με ένα αυτοκινητάκι πιο πολύ από ό,τι ο πατέρας τους, όταν αγοράζη μερσεντές.

Αν ρωτήσης ένα κοριτσάκι: “Τι θέλεις, ένα κουκλάκι ή μια πολυκατοικία;” να δης, θα σου πη:

“Ένα κουκλάκι”. Και τελικά τα μικρά παιδιά γνωρίζουν την ματαιότητα του κόσμου.


- Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβη κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητος;

Να συλλάβη κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής.

“Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού...”(2) Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Λουκ. 12, 20
2) Ματθ. 6, 33

[XAPA]

Κεφάλαιο 4

Εξωτερικός θόρυβος και εσωτερική ησυχία


Αλλοίωσαν την ήρεμη φύση



Τα περισσότερα μέσα που χρησιμοποιούν σήμερα οι άνθρωποι για την εξυπηρέτησή τους κάνουν θόρυβο.

Αχ, την έχουν παλαβώσει με τους θορύβους την ήρεμη φύση!

Την έχουν αλλοιώσει και με όλα τα σύγχρονα μέσα την έχουν καταστρέψει.

Παλιά τι γαλήνη υπήρχε!

Πώς ο άνθρωπος αλλοιώνεται και αλλοιώνει, χωρίς να το καταλαβαίνη!

Όλοι τώρα έχουν μάθει να ζουν με τον θόρυβο.

Βλέπεις, και πολλά από τα σημερινά παιδιά, για να διαβάσουν, θέλουν μουσική ροκ!

Δηλαδή περισσότερο τους αναπαύει να διαβάζουν με μουσική παρά με ησυχία.

Αναπαύονται στην ανησυχία, γιατί υπάρχει ανησυχία μέσα τους.

Παντού θόρυβος υπάρχει.

Συνέχεια βου, βου... ακούς! Βου, βου..., για να κόψουν ξύλα, βου..., για να γυαλοχαρτίσουν, βου...,

για να ραντίσουν με τον ψεκαστήρα.

Μετά θα βρουν άλλους ψεκαστήρες σαν αεροπλάνα, που θα κάνουν πιο πολύ θόρυβο, και θα πουν:

“Α, αυτοί είναι πιο καλοί, γιατί ρίχνουν το φάρμακο από πάνω και δεν μένει ούτε μπουμπούκι άβρεχτο”

και θα θέλουν να αγοράσουν από εκείνους και θα χαίρωνται μ' εκείνους.

Μια τρύπα πάει να κάνη ο άλλος, για να βάλη ένα καρφί, και βάζει το... “βου”! Τι να κάνη; Μια τρύπα στο νερό!

Και χαίρεται. Το παράξενο είναι ότι καμαρώνει κιόλας!

Για να πάρη λίγο αέρα, παίρνει μηχανή με μπαταρία, πάλι βου...

Παλιά, όταν ζεσταινόταν κανείς, έκανε λίγο αέρα με το χέρι του, ενώ τώρα ξεκουφαίνεται, για να κάνη λίγο αέρα!

Και στην θάλασσα τώρα όλα θόρυβο κάνουν.

Έβλεπες άλλοτε τα καράβια με τα πανιά να πλέουν ήσυχα.

Τώρα κι ένα μικρό μοτέρ κάνει ντούκου-ντούκου!

Σε λίγο θα κυκλοφορούν οι περισσότεροι με αεροπλάνα

. Και ξέρεις τι γίνεται; Η γη απορροφάει και λίγο τον θόρυβο.

Στον αέρα θα είναι... ο Θεός να φυλάξη!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Κατέστρεψαν και τα άγια ερημικά μέρη



Το ανήσυχο κοσμικό πνεύμα της εποχής μας κατέστρεψε, δυστυχώς, με τον δήθεν πολιτισμό του ακόμη και

τα άγια ερημικά μέρη, που γαληνεύουν και αγιάζουν τις ψυχές.

Ο ανήσυχος άνθρωπος δεν ησυχάζει ποτέ. Δεν άφησαν πουθενά τόπο ήσυχο.

Ακόμη και τους Αγίους Τόπους τους έχουν κάνει τώρα!...

Όπως αναφέρεται και στον βίο της Ερημίτιδος Φωτεινής (1), στην έρημο, όπου είχε ασκητέψει,

έκαναν μετά περίπτερα, καντίνες!...

Μέσα στα ασκητήρια, όπου ασκήτεψαν τόσοι μοναχοί, τόσοι Άγιοι,πουλούσαν αναψυκτικά οι Άγγλοι!

Πάει η έρημος! Σπίτια, ραδιόφωνα, μαγαζιά, ξενοδοχεία, αεροδρόμια!

Έγινε αυτό που λέει ο Άγιος Κοσμάς: “Εκεί που κρεμούν τώρα τα παλληκάρια τα καριοφίλια,

θα 'ρθη καιρός που θα κρεμούν οι γύφτοι τα όργανα!”

Θέλω να πω, έτσι καταντήσαμε και εμείς, εκεί που ασκήτευαν, που είχαν τα κομποσχοίνια οι μοναχοί,

τώρα έχουν ραδιόφωνα, αναψυκτικά!...

Ε, φαίνεται, μετά από λίγα χρόνια δεν θα χρειάζωνται αυτά. Όπως δείχνουν τα πράγματα, γενικά,

φαίνεται η ζωή πλησιάζει στο τέλος. Τελειώνει η ζωή, τελειώνει και αυτός ο κόσμος.


- Γέροντα, στο Άγιον Όρος υπάρχει τώρα τόπος ήσυχος;

Πού τόπος ήσυχος και εκεί τώρα; αφού ανοίγουν συνέχεια δασικούς δρόμους!

Αυτοκίνητα από εδώ, αυτοκίνητα από εκεί! Ακόμη και στα πιο ερημικά και ησυχαστικά μέρη έχουν πάρει αυτοκίνητο.

Απορώ τι ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι στην έρημο!

Ο Μέγας Αρσένιος (2) στην έρημο άκουγε τα καλάμια που σείονταν, όταν φυσούσε γλυκά, και έλεγε:

“Τι θόρυβος είναι αυτός; Σεισμός γίνεται;” Πού να έβλεπαν οι Άγιοι Πατέρες αυτά που γίνονται σήμερα!

Παλιά οι διακονητές (3) στα Κοινόβια, ιδίως ο τραπεζάρης και ο αρχοντάρης, πολύ κουράζονταν.

Έπρεπε να πλύνουν τα πιάτα, να τρίψουν τα μπακιρένια σκεύη...

Σήμερα έχουν ευκολίες, έχουν διάφορα σύγχρονα μέσα και τα περισσότερα κάνουν θόρυβο.

Θυμάμαι, εμείς στο Κοινόβιο με τα δοχεία κουβαλούσαμε το νερό από μια πηγή και με το μαγγάνι το

ανεβάζαμε σιγά-σιγά στον τρίτο όροφο.

Τώρα φέρνουν το νερό με την μηχανή και ακούς συνέχεια ντούκου-ντούκου.

Τα ντουβάρια σείονται, τα τζάμια τρίζουν! Τουλάχιστον να βάλουν έναν σιγαστήρα.

Στον στρατό, με τον ανταρτοπόλεμο, με έναν σιγαστήρα φόρτιζα την μπαταρία του ασύρματου,

και απέναντι δεν με άκουγαν.

Ήρθαν μια μέρα στο Καλύβι μοναχοί από ένα Μοναστήρι και μιλούσαν δυνατά.

“Πιο σιγά, λέω στον έναν, μας ακούνε πιο πέρα!” Τίποτε αυτός. “Πιο σιγά”, του ξαναλέω.

“Ευλόγησον, Γέροντα, μου λέει, συνηθίσαμε να φωνάζουμε στο Μοναστήρι,

γιατί έχουμε την γεννήτρια και μιλάμε δυνατά, για να ακούμε”.

Ακούς εκεί; Αντί να λένε την ευχή και να μιλούν σιγά, φωνάζουν, γιατί έχουν την γεννήτρια!

Και το κακό είναι ότι, όπως μερικά παιδιά αφήνουν την εξάτμιση, για να ακούνε ντούκου-ντούκου...,

φθάνει αυτό το πνεύμα τώρα και στον Μοναχισμό. Εκεί πάμε τώρα, το χαίρονται δηλαδή.

Είδα μια αδελφή σήμερα το πρωί, ήταν σαν τους αστροναύτες!

Κατέβαινε από πάνω τον κατήφορο με την ψάθα στο κεφάλι, την μάσκα στην μύτη, το χορτοκοπτικό στο χέρι,

και καμάρωνε.

Οι αστροναύτες δεν καμάρωναν τόσο, όταν κατέβαιναν από το φεγγάρι!

Ακούω σε λίγο βου... β... β... Κοιτάζω, έκοβε χόρτα με το χορτοκοπτικό!

Να μην μείνη ένας χώρος που να μην ακούγεται βου... Τέλειωσε αυτή, έρχεται μετά και ο άλλος με

το πιο “βου”, να οργώση!

Έτρεχε από 'δω, έτρεχε από 'κει. Μετά παίρνει άλλο μηχάνημα, να σιάξη το χώμα. Βρε, τι πάθαμε!


- Επειδή όμως, Γέροντα, υπάρχουν αυτά τα μέσα που διευκολύνουν...

Ω, ξέρετε πόσα μέσα υπάρχουν! Όσο μπορείτε, τα βουητά, τους θορύβους να τα αποφεύγετε.

Το βουητό μας βγάζει έξω από το Μοναστήρι.

Τι την έχετε μετά κάτω στην πόρτα την ταμπέλα να γράφη “Ησυχαστήριο”;

Γράψτε καλύτερα “Βουηστήριο” ή “Ανησυχαστήριο!” Τι να το κάνω το Μοναστήρι, αν δεν έχη ησυχία;

Κοιτάξτε εκεί πέρα, όσο μπορείτε, να τα περιορίσετε αυτά. Ακόμη αυτήν την γλυκειά ησυχία δεν την καταλάβατε.

Αν την καταλαβαίνατε, θα μπορούσατε να με καταλάβετε καλύτερα και να καταλάβετε μερικά πράγματα.

Αν θα γευόσασταν από τους πνευματικούς καρπούς της ησυχίας, θα υπήρχε ασφαλώς και η καλή ανησυχία και

θα επιδιώκατε περισσότερο την αγία ησυχία της πνευματικής ζωής.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Η Ερημίτις Φωτεινή γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1860 στην Δαμασκό της Συρίας από Έλληνες γονείς. Το 1884 περίπου ανεχώρησε για την έρημο πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό. Το 1915, εξ αιτίας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αναγκάσθηκε να πάη στα Ιεροσόλυμα, όπου έμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. Στην συνέχεια πήγε στην δυτική έρημο της Νεκράς Θάλασσας, όπου και ασκήτεψε μέχρι τον θάνατό της. (Βλ. Αρχιμ. Ιωακείμ
Σπετσιέρη, Η Ερημίτις Φωτεινή, Ι. Καλύβη Αγ. Αναργύρων, Νέα Σκήτη, Άγ. Όρος 1994)

2) Βλ. Το Γεροντικόν, Αββάς Αρσένιος κε', σ. 7

3) Ο υπεύθυνος μοναχός ενός διακονήματος.

[XAPA]

Η ησυχία είναι μυστική προσευχή



Ο μοναχός με όλα αυτά τα θορυβώδη μέσα διώχνει τις προϋποθέσεις της προσευχής και της μοναχικής ζωής.

Γι' αυτό, όσο γίνεται, να μη χρησιμοποιή θορυβώδη μέσα.

Αυτά που θεωρούν οι άνθρωποι σήμερα ευκολίες, στην ουσία δεν τον ωφελούν τον σκοπό του.

Δεν μπορεί να βρη ο μοναχός μέσα σε μια τέτοια κατάσταση αυτό για το οποίο ξεκίνησε.

Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση.

Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται.

Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο.

Αυτός που κάνει δουλειά πνευματική στην ησυχία βυθίζεται μετά στην ευχή.

Ξέρεις τι θα πη βυθίζεται; το παιδάκι, όταν λουφάζη στην αγκαλιά της μάνας, δεν μιλάει.

Είναι ένωση πλέον, επικοινωνία.

Γι' αυτό πολύ βοηθάει το Μοναστήρι να είναι απομακρυσμένο από τον κόσμο και από αρχαιολογικούς

χώρους και κοσμικούς θορύβους και από τους πολλούς ακόμη ανθρώπους.

Η εξωτερική ησυχία, μακριά από τον κόσμο, με την διακριτική άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή,

πολύ γρήγορα φέρνει και την εσωτερική ησυχία -την ειρήνη της ψυχής- η οποία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για

την πνευματική λεπτή εργασία.

Τότε πια ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία μόνον το σώμα βρίσκετα στην γη,

ενώ ο νους βρίσκεται στον Ουρανό.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Τον θόρυβο άμα θέλη τον ακούει κανείς


- Γέροντα, όταν στο διακόνημα υπάρχη θόρυβος ή για το εργόχειρο χρειάζεται μια μηχανή που κάνει θόρυβο, τι να κάνη κανείς;

Όταν καμμιά φορά το εργόχειρο είναι θορυβώδες, πολύ βοηθάει η σιγανή ψαλμωδία.

Αν δεν μπορήτε να κάνετε ευχή, να ψάλλετε. Θέλει υπομονή.

Όταν έρχωμαι με το καράβι, έχει πολύ θόρυβο.

Κάθομαι σε μια γωνιά, κλείνω και τα μάτια σαν να κοιμάμαι, για να μη με ενοχλή ο κόσμος, και ψάλλω – και τι δεν ψάλλω!

Πόσα “Άξιον έστιν”, πόσα “Άγιος ο Θεός”!

Κάνει και έναν κρότο το καράβι που ταιριάζει ακριβώς με την ψαλτική!

Γίνεται ισοκράτημα στο “Άξιον έστιν” του Παπανικολάου, στο “Άγιος ο Θεός” του Νηλέως, σε όλα ταιριάζει αυτός ο κρότος!

Ψάλλω με τον νου μου, συμμετέχει όμως και η καρδιά.

Πάντως, νομίζω, δεν είναι τόσο ο εξωτερικός θόρυβος που ενοχλεί, όσο η μέριμνα.

Την φασαρία, αν θέλη, την ακούει κανείς.

Ενώ την μέριμνα δύσκολο να την αποφύγη. Ο νους είναι η βάση.

Τα μάτια μπορεί να κοιτάζουν κάτι και να μην το βλέπουν.

Όταν προσεύχωμαι, μπορεί να κοιτάζω, αλλά δεν βλέπω.

Περπατάω, και μπορεί να κοιτάζω ένα τοπίο κ.λπ., αλλά να μην το βλέπω.

Όταν δυσκολεύεται κανείς να λέη την ευχή μέσα στον θόρυβο, είναι γιατί ο νους δεν είναι δοσμένος στον Θεό.

Πρέπει να φθάση ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα, για να ζήση την εσωτερική ησυχία και να μην ενοχλήται από

τον θόρυβο στην προσευχή.

Φθάνει στο σημείο εκείνο της θείας αφηρημάδας που δεν ακούει πια τους θορύβους ή τους ακούει όταν θέλη ή,

μάλλον, όταν κατεβαίνη ο νους από τον Ουρανό.

Και θα φθάση σ' αυτό το σημείο, αν δουλέψη πνευματικά, αν αγωνισθή. Τότε θα ακούη όποτε αυτός θέλει.

Όταν ήμουν στον στρατό, είπα μια φορά σε έναν ευλαβή συστρατιώτη μου:

“Στο τάδε μέρος θα συναντηθούμε”. “Μα εκεί υπάρχει μεγάφωνο”, μου λέει.

“Άμα θέλη, του λέω, ακούει κανείς, αν δεν θέλη, δεν ακούει”.

Όταν είναι ο νους μας κάπου, ακούμε;

Εκεί στο δάσος, απέναντι από το Καλύβι, γύμνωναν το βουνό με τα αλυσοπρίονα.

Όταν διάβαζα ή προσευχόμουν και ήμουν προσηλωμένος, δεν άκουγα τίποτε.

Όταν σταματούσα, όλα τα άκουγα.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να σεβασθούμε την ησυχία των άλλων



Όταν δεν είμαστε εμείς αιτία για τον θόρυβο που υπάρχει, δεν πειράζει, ο Θεός βλέπει.

Αλλά, όταν εμείς είμαστε αιτία, τότε είναι κακό.

Γι' αυτό πάντα πρέπει να προσέχουμε, να μην ενοχλούμε τους άλλους.

Αν ένας δεν θέλη να προσευχηθή, τουλάχιστον να μη βάζη παράσιτα και στους άλλους.

Αν καταλαβαίνατε την μεγάλη ζημιά που κάνετε στον άλλον που προσεύχεται, θα προσέχατε πάρα πολύ.

Γιατί, αν κανείς δεν το νιώση σαν μια ανάγκη προσωπική και σαν βοήθεια για το σύνολο,

ώστε να το κάνη με την καρδιά του, από αγάπη και όχι αναγκαστικά, αλλά η σαν πειθαρχία,

αυτό δεν θα έχη καλά αποτελέσματα.

Όταν το κάνη με σφίξιμο, σαν μια πειθαρχία, και λέη, “τώρα πρέπει να περπατήσω έτσι, για να μην ενοχλήσω,

τώρα πρέπει να μην περπατήσω ελεύθερα...”, είναι βάσανο!

Σκοπός είναι να το κάνη με την καρδιά του, με χαρά, επειδή ο άλλος προσεύχεται, επικοινωνεί με τον Θεό.

Πόσο διαφέρει το ένα από το άλλο!

Ό,τι κάνει κανείς με την καρδιά του, το χαίρεται και τον βοηθάει.

Όταν το αισθανθή σαν ανάγκη να σεβασθή τον άλλον που προσεύχεται, αισθάνεται ένα δέος μετά.

Και όταν κανείς σέβεται τον άλλον, τον ίδιο τον εαυτό του σέβεται και τότε τον εαυτό του δεν τον υπολογίζει,

γιατί δεν έχει φιλαυτία αλλά φιλότιμο.

Να μπαίνη ο ένας στην θέση του άλλου. Να σκέφτεται: “Αν ήμουν εγώ στην θέση εκείνου, πώς θα ήθελα να μου φερθούν;

Αν ήμουν κουρασμένος, αν προσευχόμουν, θα ήθελα να χτυπούν έτσι τις πόρτες;”

Όταν μπαίνης στην θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν.

Στα Κοινόβια πρώτα τι όμορφα ήταν! Ησυχία! Είχαν και το ρολόι που χτυπούσε κάθε τέταρτο,

για να θυμάται καθένας να λέη την ευχή.

Και να ξεχνιόταν κανείς, άκουγε το ρολόι που χτυπούσε κάθε τέταρτο, και άρχιζε πάλι την ευχή. Πολύ βοηθούσε το ρολόι.

Έλεγαν οι Πατέρες την ευχή και είχε ησυχία, γαλήνη μεγάλη μέσα στο Μοναστήρι.

Στο Κοινόβιο που ήμουν στο Άγιον Όρος ήμασταν εξήντα Πατέρες και ήταν σαν να ήταν ένας ησυχαστής.

Είχαν όλοι την ευχή.

Στην Εκκλησία λίγοι έψαλλαν και οι περισσότεροι νοερά προσεύχονταν.

Στα διακονήματα το ίδιο. Μια ησυχία παντού!

Δεν μιλούσαν δυνατά ούτε φώναζαν. Ήσυχα έκαναν τα διακονήματά τους.

Όλοι αθόρυβα κινούνταν σαν τα πρόβατα. Πάντα υπήρχε αθόρυβα μια κίνηση στο Μοναστήρι.

Δεν ήταν όπως τώρα που έχουν στα Κοινόβια ώρα διακονίας, ώρα ησυχίας... σιωπητήριο!

Καθένας κινιόταν ανάλογα με την διακονία του.

Πρέπει να αγαπήσουμε την ευλογημένη έρημο και να την σεβασθούμε, εάν θέλουμε να μας βοηθήση και αυτή με

την αγία της ερημία και την γλυκειά της ηρεμία, για να ημερέψουμε, να ερημωθούν τα πάθη μας και

να πλησιάσουμε στον Θεό.

Χρειάζεται προσοχή μην τυχόν και προσαρμόση κανείς την αγία έρημο με τον εμπαθή εαυτό του.

Αυτό είναι μεγάλη ασέβεια (σαν να πηγαίνης προσκύνημα στον Άγιο Γολγοθά με μπουζούκια).


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Καλοί λογισμοί, το αντίδοτο του θορύβου



Φυσικά, επειδή οι σημερινοί άνθρωποι χρησιμοποιούν, δυστυχώς, θορυβώδη μέσα ακόμη και για μικρές εξυπηρετήσεις,

αν βρεθή κανείς για ένα διάστημα κάπου που έχει φασαρία, θα πρέπη να καλλιεργήση καλούς λογισμούς.

Δεν μπορείς να πης, “μη χρησιμοποιής αυτό, μη χρησιμοποιής εκείνο, γιατί κάνει θόρυβο”,

αλλά να φέρνης αμέσως καλό λογισμό.

Π.χ. ακούς ψεκαστήρα και νομίζεις περνά ελικόπτερο.

Να σκεφθής: “Μπορεί να ήταν αυτήν την ώρα μια αδελφή άρρωστη βαριά και να ερχόταν ένα ελικόπτερο να

την πάρη για το νοσοκομείο.

Τι στενοχώρια θα είχα τότε; Δόξα τω Θεώ, είμαστε όλες καλά”.

Εδώ χρειάζεται το μυαλό και η εξυπνάδα, η τέχνη να φέρης καλό λογισμό.

Ακούς π.χ. τον θόρυβο της μπετονιέρας, του αναβατόρ κ.λπ.

Να πεις: “Δόξα σοι ο Θεός, δεν γίνεται βομβαρδισμός, δεν γκρεμίζονται σπίτια.

Οι άνθρωποι έχουν ειρήνη και χτίζουν σπίτια”.


- Και όταν, Γέροντα, είναι χαλασμένα τα νεύρα;

Χαλασμένα τα νεύρα; Τι θα πη αυτό; Μήπως είναι χαλασμένος ο λογισμός;

Το πιο καλό απ' όλα είναι ο καλός λογισμός.

Κάποιος κοσμικός είχε φτιάξει σπίτι σε ένα ήσυχο μέρος. Αργότερα από την μια μεριά έγινε γκαράζ,

από την άλλη δρόμος και από την άλλη ένα κοσμικό κέντρο.

Μέχρι τα μεσάνυχτα νταούλια. Δεν μπορούσε ο καημένος να κοιμηθή, έβαζε ωτασπίδες στ' αυτιά,

άρχισε να παίρνη και χάπια. Κόντευε να τρελλαθή.

Ήρθε και με βρήκε. “Γέροντα, αυτό και αυτό, μου λέει, δεν μπορούμε να ησυχάσουμε.

Τι να κάνω; Σκέφτομαι να φτιάξω άλλο σπίτι”.

“Να βάλης καλό λογισμό, του λέω. Να σκέφτεσαι, αν γινόταν πόλεμος και στο γκαράζ έφτιαχναν τα τανκς,

δίπλα ήταν νοσοκομείο και έφερναν τα ασθενοφόρα τους τραυματίες και εσένα σου έλεγαν:

“Κάθησε εδώ. Σου εξασφαλίζουμε την ζωή, δεν θα σε πειράξουμε.

Μπορείς να βγαίνης από το σπίτι σου ελεύθερα μόνο στην ακτίνα που είναι κτισμένα αυτά,

γιατί εκεί δεν θα πέση σφαίρα” ή “Να μείνης στο σπίτι σου και δεν θα σε ενοχλήση κανείς”, μικρό πράγμα θα ήταν αυτό;

Δεν θα το θεωρούσες ευλογία; Γι' αυτό τώρα να πης: “Δόξα σοι ο Θεός, δεν γίνεται πόλεμος,

ο κόσμος είναι καλά και κάνει τις δουλειές του.

Στο γκαράζ αντί τανκς φτιάχνουν τα αυτοκίνητά τους οι άνθρωποι.

Δόξα σοι ο Θεός, δεν υπάρχει νοσοκομείο, τραυματίες κ.λπ.

Δεν περνούν τανκς, αυτοκίνητα περνούν και οι άνθρωποι τρέχουν στις δουλειές τους”.

Αν φέρης έτσι καλό λογισμό, θα έρθη η δοξολογία μετά”.

Κατάλαβε ο καημένος ότι όλη η βάση είναι σωστή αντιμετώπιση και έφυγε αναπαυμένος.

Τα αντιμετώπισε σιγά-σιγά με καλούς λογισμούς, πέταξε και τα χάπια και κοιμόταν χωρίς δυσκολία.

Βλέπεις με έναν καλό λογισμό πώς τακτοποιείται κανείς;

Μια φορά ταξίδευα με το λεωφορείο και ο εισπράκτορας έβαλε το ράδιο δυνατά.

Μερικοί νεαροί που θρήσκευαν, είπαν ότι είναι και ένας μοναχός και του έκαναν επανειλημμένως νόημα να το κλείση.

Μια-δύο, τίποτε αυτός, το έβαλε πιο δυνατά.

“Αφήστε τον, τους είπα, δεν πειράζει, μου κάνει ισοκράτημα στην ψαλμωδία μου”.

Με τον λογισμό μου έλεγα: “Αν, Θεός φυλάξοι, γινόταν ένα ατύχημα λίγο πιο πέρα και αναγκάζονταν να βάλουν

στο δικό μας αυτοκίνητο ανθρώπους σακατεμένους, άλλος να είναι με σπασμένο πόδι, άλλος με σπασμένο κεφάλι,

πώς θα άντεχα αυτήν την σκηνή;

Δόξα σοι ο Θεός, οι άνθρωποι είναι καλά και τραγουδούν κιόλας”! Έτσι ταξίδευα μια χαρά ψάλλοντας.

Να σας πω και άλλο παράδειγμα, για να δήτε πώς τακτοποιείται κανείς σε όλες τις περιπτώσεις με έναν καλό λογισμό!

Ήμουν στα Ιεροσόλυμα με κάποιον γνωστό,. Εκεί είχαν μια γιορτή.

Γιόρταζαν και φώναζαν συνέχεια “α λαλα...αχ” Χαλασμός γινόταν!

“Εν αλαλαγμώ... και εν κυμβάλοις αλαλαγμού”! Δεν καταλάβαινες τι έλεγαν!

Όλη νύχτα φώναζαν. Ο γνωστός μου νευρίασε, βγήκε στο παράθυρο, δεν έκλεισε μάτι.

Εγώ με έναν καλό λογισμό που έβαλα, κοιμήθηκα σαν το πουλάκι.

Θυμήθηκα την Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο και ένιωθα μια συγκίνηση.

Έτσι και εσείς πάντα με καλούς λογισμούς όλα να τα αντιμετωπίζετε.

Χτύπησε π.χ. μια πόρτα; Να πήτε: “Αν, Θεός φυλάξοι, πάθαινε κάτι μια αδελφή, χτυπούσε και έσπαζε το πόδι της,

θα κοιμόμουν εγώ;

Τώρα χτύπησε η πόρτα, θα είχε κάποια δουλειά η αδελφή”.

Αν όμως μια αρχίση να κατακρίνη και πη: “Χτύπησε την πόρτα, απρόσεκτη είναι!

Τι κατάσταση είναι αυτή!”, πού να ησυχάση μετά!

Από την στιγμή που θα βάλη τέτοιους λογισμούς, μετά το ταγκαλάκι θα την αναστατώση.

Ή μπορεί να ακούη μια αδελφή την νύχτα τα ξυπνητήρια που χτυπάνε.

Χτύπησε λ.χ. το ένα μια φορά, μετά από λίγο ξαναχτυπάει το ίδιο. Αν σκεφθή:

“Αυτή η ψυχή ήταν κατάκοπη, δεν μπόρεσε να σηκωθή.

Καλύτερα να ξεκουραζόταν μισή ώρα παραπάνω και μετά να έκανε τα πνευματικά της”,

δεν θα ανησυχήση ούτε θα στενοχωρηθή που ξύπνησε.

Αν όμως σκεφθή τον εαυτό της που ξύπνησε από τα ρολόγια, μπορεί να πη:

“Τι γίνεται εδώ; Δεν μπορεί να ησυχάση κανείς λίγο!”.

Γι' αυτό, όσο βοηθάει ένας καλός λογισμός, δεν βοηθάει καμμιά άλλη άσκηση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002