Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Ἄν δέν ἤσουν Ἐσύ, Παναγία μας...



Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία μας.

Ποια θα είχαμε Μάνα τέτοιας αγάπης εμείς;

Ποια χαρά θα μπορούσε να νιώσει η καρδιά μας;

Ποια αγκαλιά θα μας έκλεινε στοργική.

Στις μεγάλες και κρίσιμες ώρες των πόνων;

Και ποιο χέρι απαλό με γλυκύτατο χάδι θα σκούπιζε ανάλαφρο των ματιών μας το δάκρυ;

Αλλά είσαι!

Είσαι Εσύ!

Η γλυκειά μας Μητέρα!

Καθημερινά στη ζωή μας.

Εσύ!

Η χαρά μας!

Έλα πάλι, σκύψε με την τόση σου αγάπη σου, ζέστανε τη ψυχή μας.

Και κάνε μας έτοιμους, κράτησέ μας κοντά σου, στη ζεστή αγκαλιά σου.

Αλλά και τότε, στον καιρό της εξόδου μας, κράτησέ μας κοντά Σου.

Για να ΄μαστε πάντα μες στο φως και τη δόξα του δικού σου Υιού,

Του απείρου Θεού μας, Του Πλάστη και Του Δημιουργού μας.

Αμήν.



agiosdimitrioskouvaras

[XAPA]

«Θέλω να με φωνάζετε». «Θέλω να με επικαλείσθε. Και ’γω ακούω και έρχομαι. Θέλω να με φωνάζετε. »



Έχουμε μια προσωπική μαρτυρία, της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας, μοναχής, από την

Πορταριά του Βόλου, που την διηγείτο τακτικά.

Την άκουσα και γω, προσωπικά, παρουσία και άλλων χριστιανών.


Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει

τελείως από τη μέση και κάτω, έμεινε παράλυτη από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά.

Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου…


Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια, την

ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο

όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη


«Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με».

«Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή».


Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος θα ανακράζαμε όλοι μαζί, παρουσιάστηκε

ένα βράδυ την ώρα που ήτο ξυπνητή, και απευθυνόταν προς την Παναγία με το κομποσχοινάκι της,

παρουσιάστηκε Εκείνη ολόλαμπρη μπροστά της. Φωτεινή σαν τον ήλιο.


Και είχε τέτοια ομορφιά που θαμπώθηκε, όχι μόνον από την θεϊκή ακτινοβολία της, αλλά και

από την απερίγραπτη ωραιότητά της.

Το ανάστημά της ήτο μεγαλοπρεπέστατο, ουράνιο και ακατάληπτο.

Ενώ πίσω της εφαίνοντο πολύ καθαρά ένα πλήθος από τάγματα αγγέλων και αρχαγγέλων.

Ταυτόχρονα είχε την ορατή αίσθηση ότι με τη θεία της παρουσία η Παναγία σκέπαζε ολόκληρο τον κόσμο.

Και μέσα στο ιερό δέος της, τον θαυμασμό και την κατάπληξή της, άκουσε την ουράνια φωνή Της να την ρωτάει.


- Τι θέλεις να σου κάνω, Μαρία, παιδί μου; – Μαρία την λέγανε.

Και η άρρωστη αλλά η ευλαβής εκείνη χριστιανή, χωρίς δισταγμό, Της απάντησε:


Θέλω να γυρίζω από το ένα πλευρό στο άλλο, γιατί είμαι παράλυτη απ’ τη μέση και κάτω, και δεν μπορώ.

Κουράστηκε η πλάτη μου απ’ την ακινησία.

Ιδιαιτέρως, όμως, θέλω να σωθώ. Τη σωτηρία μου ποθώ, γι’ αυτό και Σε φωνάζω.

Και η Υπεραγία Θεοτόκος, η γλυκυτάτη Παναγία μας, που συμπονάει με τους πόνους μας και τα βάσανά μας, της απάντησε:


- Αυτά θα σου τα δώσω. Και, γι’ αυτό ήλθα, επειδή με φωνάζεις κάθε μέρα, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ.

Γιατί θέλω να με φωνάζετε! Να με φωνάζετε συνεχώς. Και γω ακούω και έρχομαι.


Θέλω να με φωνάζεις, της είπε. Θέλω να με φωνάζετε όλοι σας, όλοι οι χριστιανοί, αυτό εννοούσε τώρα.

Πλημμύρισε, όχι μόνον το δωμάτιο από την υπέρλαμπρη φωτοχυσία της, και το ουράνιο άρωμά της,

αλλά και ολόκληρο το σπίτι της.


Όλα τα μέλη της οικογένειάς της, κατά την μαρτυρία της αείμνηστης γερόντισσας, έζησαν αυτό το ολοζώντανο θαύμα.

Η δε ουράνια αυτή ευωδία παρέμεινε διάχυτη για μέρες μέσα στο σπίτι, και ιδιαίτερα στο δωμάτιο της άρρωστης.

Το πρόσωπο της Μαρίας έλαμπε από την πολλή χάρη που έλαβε.

Και όχι μόνον άρχιζε να κινεί το σώμα της, και να γυρίζει πλευρό με ευκολία, αλλά σε λίγες μέρες

έγινε τελείως καλά και σηκώθηκε υγιεστάτη.


Εγώ όμως δεν θα μείνω στο καταπληκτικό αυτό θαύμα της θείας παρουσίας της Υπεραγίας Θεοτόκου,

ούτε στο θαύμα της θεραπείας της άρρωστης.

Αλλά θα παραμείνω σ’ αυτά που είπε η Παναγία μας, η Μητέρα όλων μας.

Τι είπε;

«Θέλω να με φωνάζετε». «Θέλω να με επικαλείσθε. Και ’γω ακούω και έρχομαι.

Θέλω να με φωνάζετε.»




tokandylaki

[XAPA]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης:

«Να έχετε ιερέα να σας διαβάζει για τη βασκανία. Εάν δεν έχετε ιερέα, αγιασμό να έχετε, παιδιά μου»

Από το νέο βιβλίο της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ: «Ένας σύγχρονος Άγιος ~ Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)»

Η μνήμη του αγίου Ιάκωβου Τσαλίκη τιμάται στις 22 Νοεμβρίου



Κάποτε, παιδιά μου, λειτουργούσα σ’ ένα χωριουδάκι εδώ κοντά. Λειτουργούσα περίπου 30 χρόνια.

Πήγαινα με το μουλάρι και λειτουργούσα τους ανθρώπους. Και μια μέρα, αφού λειτούργησα, μου λέει ένας επίτροπος:

– Έλα, παπά μου, να πιείτε έναν καφέ.

– Παιδί μου, εγώ δεν πηγαίνω σε σπίτια, του λέω.

– Αν δεν έρθετε παπά μου, μας προσβάλλετε χονδρικώς. Εμείς, πάτερ μου, σας σεβόμεθα και σας εκτιμούμε.

Λέω στον πάτερ Κύριλλο, που ήμαστε μαζί.

– Δεν πάμε, πάτερ μου, μαζί για συντροφιά;

Μόλις πήγαμε, ήταν εκεί μια γριά, που άρχισε να λέει:

«Παπάς μικρός στο μάγουλο! Τι ομορφιά αυτός ο παπάς; Τι ήταν αυτό, όπως το έλεγε τόσο όμορφα, το »ανώ σχώμεν τας καρδίας», και ήταν σαν δέυτερος Θεός, δεύτερος Χριστός».

Ξαφνικά, παιδιά μου, εκεί που ήμασταν, με κόβει ένας κρύος ιδρώτας, βασκανία ήταν. Κι εγώ, με συγχωρείτε, είπα:

– Άγιε μου, προφήτη Ηλία, τόσα χρόνια σε λειτουργώ εδώ. Τι ήταν αυτό που έπαθα τώρα;

Λέω στον πάτερ Κύριλλο:

– Πάτερ, να σηκωθούμε να φύγουμε.

– Μα, αφού φτιάχνουν καφέ, είπε ο πάτερ Κύριλλος.

– Πάτερ, του λέω εγώ θα πεθάνω αυτή την στιγμή.

Ερχόμεθα κάτω στο Μοναστήρι και μου λέει ο πάτερ Κύριλλος.

Πάτερ μου, σε βάσκανε η γριά.

– Πάτερ μου, τι να μου κάνει η γριά; Τι ομορφιές και τι κάλλη είχα εγώ;

– Πάτερ μου, με τα λόγια της. Να σου φέρω λίγο αγιασμό.

– Εγώ λειτούργησα και κοινώνησα, πάτερ μου. Θα πιάσει η βασκανία τον παπά, τον λειτουργό;

– Μετά τη Λειτουργία όμως σου είπε η γυναίκα αυτόν τον λόγο, είπε ο πάτερ Κύριλλος.

– Ε, τότε φέρε μου λιγάκι αγιασμό.

Έφερε λίγο αγιασμό, παιδιά μου, με συγχωρείτε, έκανα το σταυρό μου, ήπια και αμέσως άνοιξαν τα μάτια μου,

είχα θαμπάδα και ζαλιζόμουνα, κρύος ιδρώτας, αμέσως συνήλθα.

Γι’ αυτό, παιδιά μου, να έχετε αγιασμό στο σπίτι σας.

Είδατε, παιδιά μου, τι είπε η γριά; Η γλωσσοφαγιά είναι κακό, παιδιά μου.

Γι’ αυτό, πάντοτε να καταφεύγετε στην Εκκλησία. Προσευχή παιδιά μου, να κάνετε, προσευχές και δεήσεις.

Να σας διαβάζει ο ιερέας. Να έχετε ιερέα να σας διαβάζει για τη βασκανία. Εάν δεν έχετε ιερέα, αγιασμό να έχετε, παιδιά μου.

Και τα γητέματα και τα σαραντάσματα και τα φλυτζάνια κι αυτά, παιδιά μου, είναι όλα του διαβόλου έργα.

Να πηγαίνετε στην Εκκλησία, στους πατέρες της Εκκλησίας να πηγαίνετε.

Παιδιά μου, να προσέχουμε να μη σκανδαλίζουμε. Θα φύγουμε μια μέρα.

Όλες τις ομορφιές θα τις φάει το χώμα, όπως και τα σώματά μας.



simeiakairwn

[XAPA]

Οι εμφανίσεις της Αγίας Παρασκευής στον αγιασμένο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη


«… Όλα τα παιδάκια πήγαιναν σχολείο μια φορά την ημέρα.

Το Ιακωβάκι πήγαινε δύο.

Το αγαπούσε πολύ, γιατί το σχολείο του στα πρώτα χρόνια ήτανε κι Εκκλησία, της Αγίας Παρασκευής.

Αργά το απόγευμα πήγαινε κι άναβε τα καντήλια.

Πήγαινε μόνο του το παιδί και του άρεσε να μένει μέχρι το νύχτωμα.

Προσευχότανε όσο ήξερε κι όσο μπορούσε.

Έπειτα έπαιρνε τον κατήφορο για το σπίτι, αφήνοντας το δάσος με τα πεύκα.


Ένα απόγευμα όμως, θα᾽ τανε τότε οκτώ-εννέα ετών, εκεί που προευχότανε

του εμφανίστηκε ολοζώντανη η αγία Παρασκευή ως μοναχή, όπως ήτανε στην εικόνα.

Το παιδί τρόμαξε, το ᾽βαλε στα πόδια κι έφτασε λαχανιασμένο στο σπίτι.

Ούτε γύρισε να κοιτάξει πίσω από τον φόβο του.


Ξαναπήγε άλλη μέρα ν᾽ ανάψει τα καντήλια και του εμφανίστηκε πάλι. Καί πάλι τρόμαξε.

Έφυγε τρέχοντας τον κατήφορο, μα η Αγία βγήκε από το ναό,

μίλησε γλυκά και καθησύχασε το παιδάκι.

Αυτό, τώρα, σταμάτησε να τρέχει, γύρισε να δεί ποιός του μιλούσε.


Η Αγία του εξήγησε ποιά είναι, του ᾽πε να μη φοβάται,

και το Ιακωβάκι ανέβηκε δειλά δειλά πάλι προς το εκκλησάκι.

Έκατσε κοντά της και την άκουσε προσεκτικά.

Η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής επαναλήφθηκε πολλές φορές.

Το Ιακωβάκι συνήθισε και δε φοβότανε πιά.


Καθόσανε δίπλα δίπλα και μιλάγανε… τέτοια οικειότητα και αφελή παρρησία ο μικρός!

Σε μία από τις πρώτες εμφανίσεις της η Αγία, όταν είχε ξεθαρρέψει ο μικρός, του είπε:

– Τι θέλεις, Ιάκωβέ μου, να σού χαρίσω για τις προσευχές που κάνεις και που περιποιείσαι το σπίτι μου;

Εκείνο δεν ήξερε τι να ζητήσει.

Όμως το βράδυ ρώτησε τη μητέρα του, τη Θοδώρα.

Εκείνη το συμβούλεψε απλοικά: «Να σου πεί, να σου δώσει, την τύχη σου».


Το άλλο απόγευμα εμφανίστηκε η Αγία και απάντησε στο παιδί:

– Άκουσέ με.

Θα δείς δόξες και τιμές πολλές, πολύς κόσμος θα ᾽ρχεται να σε δεί,

πολλά χρήματα θα έρχονται στα χέρια σου,

αλλά δε θα μένουν (και πράγματι όλα επαληθεύτηκαν.)


Τον τίμησαν τον γέροντα Ιάκωβο πλούσιοι και φτωχοί, σοφοί και αγράμματοι,

άρχοντες και αρχόμενοι, καθηγητές πανεπιστημίου και ανώτατοι δικαστικοί,

μοναχοί, ιερείς, επίσκοποι και πατριάρχες, που έφταναν τα τελευταία χρόνια στο μοναστήρι

να τον γνωρίσουνε, να εξομολογηθούνε, να ωφεληθούνε, να πάρουνε την ευχή του.


Καί χρήματα επίσης, τα τελευταία χρόνια, του έδιναν πολλά,

μα κι αυτός τα προσέφερνε όλα σε όποιους είχανε ανάγκη, δε μένανε στο σακκούλι του

– ( γιατί σ᾽ ένα σακκούλι τα έβαζε, που δεν άδειαζε ποτέ, όσα και να ᾽δινε).

Ο ίδιος, που τα διηγότανε αυτά, πρόσθετε:

– Καί μήπως ψέματα μου είπε, αδελφέ μου, η αγία Παρασκευή;

Μικρή τύχη μου έδωσε;

Μ᾽ έκανε ιερέα των μυστηρίων του Θεού!



*Στ. Παπαδόπουλου, Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ, Εκδ. Ακρίτας, Θ´ έκδοση, Σεπτέμβριος 2005, σσ. 37-39.


agioritikovima

[XAPA]

«Ο πρύτανης τῶν ἠλιθίων»!



Λένε, ὅτι ὁ βασιλιὰς τῆς Γαλλίας Κάρολος Θ΄ (1560-1574) εἶχε ἕνα γελωτοποιό,

ποὺ κάθε ἡµέρα ἔλεγε καὶ ἔκανε τόσα «χαζά» ἀστεῖα,

ὥστε ὁ βασιλιὰς καὶ οἱ αὐλικοὶ του ξεκαρδίζονταν στά γέλια διασκεδάζοντας µὲ τὴν «χαζοµάρα» του,

χωρὶς νά σκέπτονται, ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πού ξέρει καὶ κάνει κάθε ἡµέρα καινούργια «χαζά» ἀστεῖα,

δέν µπορεῖ νά εἶναι τόσο χαζός, ὅσο φαίνεται.

Ἐνθουσιασµένος λοιπὸν ἀπὸ τὰ «χαζά» του ἀστεῖα ὁ βασιλιάς τοῦ ἀπένειµε τίτλο εὐγενείας!

Τὸν ὀνόµασε «πρύτανη τῶν ἠλιθίων».


Τοῦ ἔδωκε µάλιστα καὶ σὰν διάσηµο ἕνα εἰδικὸ σκῆπτρο!

Καὶ τοῦ εἶπε: Σὲ ἀναγορεύω «πρύτανη τῶν ἠλιθίων».

Καὶ σὰν σύµβολο τοῦ τίτλου σου, ποὺ τὸν ἀπέκτησες ἐπάξια µὲ τὶς τόσες χαζοµάρες σου,

σοῦ δίνω καὶ αὐτὸ τὸ σκῆπτρο. Κράτησέ το. Σοῦ ἀνήκει δικαιωµατικά.

Μὰ ἂν βρῆς ἄλλον ἄνθρωπο πιὸ χαζὸ ἀπὸ σένα, τοῦ τὸ δίνεις!


Ἐπέρασε καιρὸς ἀπό τότε. Καὶ νά, ὁ βασιλιὰς εἶναι βαριὰ ἄρρωστος. Πεθαίνει.

Κοντὰ του εἶναι διάφοροι ἀξιωµατοῦχοι του. Καὶ ὁ «πρύτανις τῶν ἠλιθίων».

Καὶ ἀρχίζει ὁ διάλογος:

-Τὶ κάνεις, Μεγαλειότατε;

-Φεύγω, ἀγαπητὲ «πρύτανη»!

-Για ποῦ, βασιλιά µου;

-Δέν ξέρω γιά ποῦ! Μὰ γιά πολὺ µακρυά!...

-Καὶ πότε ἀναχωρεῖς;

-Δέν ξέρω πότε ἀκριβῶς!

-Καὶ πότε θὰ γυρίσεις;

-Ποτὲ πιά! Θὰ µείνω ἐκεῖ γιά πάντα!...

-Καὶ τὶ θὰ βρῆς, ἐκεῖ;

-Δέν ξέρω! Τίποτε!

-Τουλάχιστον εἰδοποίησες; Σὲ περιµένουν ἐκεῖ φίλοι;

-Ὄχι, κανένας!...

-Ἔκαµες τουλάχιστον τίς ἀπαραίτητες προετοιµασίες καὶ προµήθειες γιά ἕνα τέτοιο ταξίδι;

-Ὄχι. Τίποτε!...


Ἔξυσε τὸ κεφάλι του ὁ γελωτοποιὸς καὶ εἶπε:

-Τότε, βασιλιά µου, νά µοῦ ἐπιτρέψεις νά σοῦ δώσω τὸ σκῆπτρο τοῦ «πρύτανη τῶν ἠλιθίων»!

Σοῦ ἀνήκει. Δικαιωµατικά.

Ἐγὼ δέν θὰ ἔκανα ποτέ τέτοια χαζοµάρα. Εἶσαι πιὸ χαζὸς ἀπὸ µένα.

Εἶσαι ὁ πιὸ χαζὸς ἄνθρωπος πού ἔχω συναντήσει στήν ζωή µου!



Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Μελέτιος


agiounikolaoutouneou.gr

[XAPA]

ΤΟ 1925 ΡΩΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ.

«Γιατί επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες στη Ρωσία;»



Το 1925 ρώτησαν την Αγία Ματρώνα:

«Γιατί επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες στη Ρωσία;»

Και απάντησε με τα παρακάτω λόγια:


«Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού.

Ο λαός είναι σαν υπνωτισμένος και μια φοβερή δαιμονική δύναμη έχει μπει σε δράση.

Βρίσκεται στον αέρα, και διεισδύει παντού.

Παλιά, η δαιμονική αυτή δύναμη κατοικούσε στα έλη και στα πυκνά δάση,

επειδή οι άνθρωποι πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία, φορούσαν και τιμούσαν τον σταυρό.

Τα σπίτια τους ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια πού έκαιγαν, τον αγιασμό πού έκαναν…

Τα δαιμόνια πετούσαν μακριά και φοβόντουσαν να πλησιάσουν…


Σήμερα όμως, τα σπίτια αυτά αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι

έχουνε γίνει κατοικητήριο δαιμόνων για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από τον Χριστό».



πηγή: yiorgosthalassis

[XAPA]

Συγκλονιστική διήγηση από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο



Διηγήθηκε ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης:

-"Κάποτε μια κοπέλα χριστιανή μου εξομολογήθηκε στο παρεκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους.


Μετά την εξομολόγηση, ενώ παρέμειναν οι δικοί της, για να πάρουν σειρά,

εκείνη κατέβηκε στον κεντρικό Ναό και μπήκε μέσα να προσκυνήσει.

Ο Ναός ήταν άδειος.

Άναψε ένα κεράκι και άρχισε να προσκυνάει τις εικόνες.

Και τότε είδε, για μια στιγμή την Ωραία Πύλη ανοικτή

και πάνω στην Αγία Τράπεζα να κάθεται ένας ωραίος ξανθός νέος.


Μόλις τον είδε, του έβαλε τις φωνές:

– Δεν ντρέπεσαι, του είπε, να κάθεσαι πάνω στην Αγία Τράπεζα;

Κατέβα κάτω γρήγορα, βγες έξω…

Αλλά τέτοιοι είστε εσείς οι νέοι, κακομαθημένοι, ασεβείς, χαραμοφάηδες, τεμπέληδες, μακρυμάλληδες, αναρχικοί…

Και ποιος ξέρει τι άλλα του είπε!


Αλλά ο νέος την διέκοψε και με πολύ γλυκιά και ουράνια φωνή της είπε:

-Κι εσύ, γιατί δεν εξομολογήθηκες λίγο πριν την τάδε αμαρτία, που έκανες;

Και της είπε ακριβώς την αμαρτία.

Εκείνη τα έχασε, αποσβολώθηκε,

έμεινε άφωνη από την αποκάλυψη αυτή του Νέου.

– Κι εσύ, ποιος είσαι; τον ρώτησε ψελλίζοντας και τρέμοντας.

– Εγώ είμαι Αυτός, που θα πάρεις αύριο, είπε και εξαφανίστηκε.

Μόλις συνήλθε, έτρεξε προς εμενα φωνάζοντας πανικόβλητη για το τι είδε και το τι της συνέβη…




yiorgosthalassis

[XAPA]

[XAPA]

Το παιδάκι, που κρατάει στην εικόνα ο Άγιος Στυλιανός, είσαι εσύ







yiorgosthalassis

[XAPA]

Μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο; – (Γερόντισσα Γαβριηλία )



Μ.: Αδελφή μου, όταν βλέπουμε κάτι στραβό στον άλλον, πως μπορούμε να τον κάνουμε ν’ αλλάξει σ’ αυτό το σημείο;


Γερόντισσα: Είναι μεγάλη πλάνη να νομίζεις ότι με την προσπάθειά σου μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο. Ποτέ.

Με την ζωή σου, μπορεί. Με την προσπάθεια, την ομιλία, την αντίθεση και με όλα αυτά, ποτέ, ή πάρα πολύ σπάνια.

Η αλλαγή, θα γίνει όταν έρθει η Ώρα του Θεού.

Εάν εσύ αλλάξεις τον εαυτόν σου και γίνεις το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλεις ν’ αλλάξεις, το ιδεώδες του,

και σε δει ευτυχισμένη, τότε θ’ αλλάξει.

Όταν προσεύχεται κανείς για έναν άνθρωπο, αυτό είναι εντάξει.

Αλλά, όταν προσπαθεί να τον αλλάξει, όχι. Αυτό είναι μόνο στο Χέρι του Θεού.

Ο Θεός έχει το Πρόγραμμά Του για την ζωή του καθενός μας. Για όλους. Εμείς είμεθα ελεύθεροι.


Δεν ξέρουμε όμως ότι Εκείνος ξέρει τι θα κάνουμε. Εκείνος τα ξέρει όλα.

Ξέρει την πορεία μας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής. Εμείς δεν την ξέρουμε.

Κι αν Μ. μου, προσπαθήσουμε τον εαυτό μας, να ενώνουμε περισσότερο με τον Θεό,

τότε δεν θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε τίποτε.

Γιατί αυτομάτως θα γινόμαστε παράδειγμα σ’ αυτούς που θα θέλαμε να δούμε στο Δρόμο Του.

Όμως, είναι φυσικό, τόσο με τα νειάτα σου, όσο και με την αγάπη που έβαλε ο Θεός μέσα στην καρδιά σου,

να μην μπορείς στην αρχή τουλάχιστον, να το καταλάβεις και να απογοητεύεσαι και να λες:

«Τι κατάστασις είναι αυτή; Τόση προσπάθεια, κι ακόμα αυτός εκεί;» Ξέρεις όμως;

Το ίδιο λέει και ο Θεός μαζί μας: «Τόσες φορές συγχώρεσα. Τόσες φορές έκανα υπομονή. Ακόμα αυτός;»

Και τότε, η συνέχεια θα είναι σε προσευχή. Όπως και η αρχή είναι στην προσευχή. Χωρίς να κρίνουμε τον άλλον.


Μια φορά, όταν είχα καταλάβει πια ότι η προσευχή είναι το παν, είδα στον δρόμο δύο παιδάκια,

στον θυμό τους πάνω, να σκοτώνονται στο ξύλο. Δεν πήγα να τα χωρίσω, όπως θα πήγαινα παλιά,

αλλά έβαλα αμέσως σε πράξη αυτό που πίστευα. Γύρισα από την άλλη μεριά το κεφάλι και είπα:

Κύριε, βάλε Εσύ την Ειρήνη Σου ανάμεσα στα δύο τους. Κι ώσπου να γυρίσω να τα δω, αυτά γελούσαν και παίζαν πάλι…

Ήταν μια απάντηση του Θεού. Να το ξέρεις Μ. μου.

Η ειρήνη και η γαλήνη μας, και το πως ζούμε είναι που δείχνουν το πόσο πιστεύουμε.

Γι’ αυτό, μπορεί ένας άνθρωπος να μας λέει τα καλύτερα διδάγματα.

Όμως, αν τον δούμε ταραγμένο, ανήσυχο και να παραπαίει ο ίδιος, δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτά που θα μας πει.


Αν θέλουμε λοιπόν να βοηθήσουμε τους άλλους, σκοπός της ζωής μας πρέπει να είναι να πλησιάζουμε

όσο μπορούμε στο Πρότυπο, δηλαδή στον Κύριο.



από το βιβλίο: «Η Ασκητική της Αγάπης – Γερόντισσα Γαβριηλία»

πηγή: proseuxi.gr