Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Η ΘΛΙΒΕΡΟΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ


Μεγάλη Παρασκευή


-Τα Άγια και Σωτήρια και Φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, επιτελούμεν



Το μεγαλύτερο έγκλημα της Ιστορίας. Ο άνθρωπος σταυρώνει τον Θεό του, αφού προηγουμένως τον γελοιοποίησε.

«Ίδε ο Άνθρωπος».

Ο άνθρωπος ο ξεπεσμένος, όπως τον κατήντησε η αμαρτία.

Δείχνοντας ο Πιλάτος τον Ιησούν, έδειχνε στην πραγματικότητα την ξεπεσμένη ανθρωπότητα όπως την ανέλαβε

ο Θεός Λόγος.

Φτωχέ άνθρωπε!

Η ιστορία του Ιησού, δείχνει την απύθμενη φτώχεια σου μπροστά στον απύθμενο δικό του πλούτο.

Και ο Θεός επιμένει.

Θέλει να σε ανεβάση. Θέλει να σου παρουσιάση το μέγεθος του εγκλήματός σου για να φανή ο πλούτος της δικής του

αγαθότητος στη συγχώρησι.

Απ' αυτά ακριβώς τα φλογισμένα στο σταυρό χείλη του, δόθηκε η άφεσις.

Και από την λογχισμένη του πλευρά, βγήκε η «καινή» του ανθρώπου «κτίσις».

Εμείς τον σταυρώσαμε, κι απ' τις ωδίνες που του προκαλέσαμε γέννησε τη σωτηρία μας.


Ένας διάσημος ζωγράφος σ' ένα πίνακά του με θέμα την Αποκαθήλωσι του Ιησού, ανάμεσα στα πρόσωπα που

αποκαθηλώνουν το νεκρό σώμα του Κυρίου, έβαλε και το δικό του.

Όταν ρωτήθηκε, απήντησε ότι και αυτός με τον τρόπο της ζωής του είχε πολλά καρφιά μπήξει στο Σώμα του Χριστού.

Φτωχή ψυχή!, Ήσουν και συ εκεί όταν σταύρωναν τον Χριστό.

Τα μάτια σου τώρα γέμισαν δάκρυα. Ζήτησες ταπεινά συγνώμην.

Έλα λοιπόν και συ να νεκρωθής μαζί με τον Ιησούν.

«Απεθάνετε, και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ... Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης...»

(προς Κολοσσαείς επιστολή, 3,3 και 3,5)


Να νεκρωθώ, Κύριε, στην αμαρτία, αυτό λαχτάρησε η θεϊκή Σου Καρδιά!



impantokratoros

[XAPA]

Σήμερα μαύρος ουρανός

[XAPA]

Ο Γέροντας Παΐσιος για την Ανάσταση του Χριστού



- Γέροντα, μου κάνει εντύπωση το θάρρος των Μυροφόρων.

-Οι Μυροφόρες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό, είχαν πνευματική κατάσταση, γι’ αυτό δεν υπολόγισαν τίποτα…

Γι’ αυτό και αξιώθηκαν να ακούσουν από τον Άγγελο το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.


- Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε την χαρά της Αναστάσεως;

- Να καλλιεργήσουμε το χαροποιόν πένθος, για να έρθει η πραγματική χαρά.

Αν ζήσουμε με ευλάβεια και κατάνυξη την Μεγάλη Εβδομάδα,

θα ζήσουμε με πνευματική αγαλλίαση και θεία ευφροσύνη την Αγία Ανάσταση.


- Είναι, γέροντα, φυσικό να μην νιώθω πολλή χαρά το βράδυ της Αναστάσεως;

- Ναι, είναι φυσικό. Επειδή το συναίσθημα της λύπης είναι μεγαλύτερο από το συναίσθημα της χαράς,

δεν μπορούμε σε μια μέρα να ξεπεράσουμε αυτή την ψυχική κατάσταση.

Σιγά-σιγά όμως, κατά τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα, που είναι σαν μία ημέρα πασχαλινή,

φεύγει ο πόνος της Μ. Εβδομάδας και η ψυχή γεμίζει από την αναστάσιμη χαρά.


- Γιατί, Γέροντα, σε μερικά μοναστήρια κάνουν λιτανεία κατά την δεύτερη ή Τρίτη ημέρα του Πάσχα;

- Για να σκορπίσουν την πασχαλινή χαρά.

Την Διακαινήσιμο Εβδομάδα χτυπούν όλα μαζί- καμπάνες σήμαντρα, και η καρδιά χτυπά δυνατά ζώντας το « Αναστάσεως ημέρα…».

Εύχομαι να χαίρεστε πάντοτε

με αγαλλίαση πνευματική,

με συνεχή πνευματική χαρά,

με εσωτερική γλυκειά αναστάτωση.



(από το βιβλίο Λόγοι Γ. Παΐσιου, τόμος ΣΤ, σ. 203-204)

[XAPA]

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Ανάσταση, η απαρχή μιας άλλης βιωτής…


Eμπειρίες από τον Άγιο Πορφύριο:


Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα

του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του.

Πήγα να τον δω σαν γιατρός.

Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα με παρεκάλεσε να μη φύγω.

Κάθισα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:

- Ξέρεις το τροπάριο που λέει:

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…»;

- Ναι γέροντα, το ξέρω.

- Πες το.

Άρχισα γρήγορα-γρήγορα.

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες

υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».

- Το κατάλαβες;

- Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για τη ερμηνεία του.

Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:

-Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης…

Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο:

Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα,

από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα.

Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο

να την περάσει ο άνθρωπος μόνος.

Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα.

Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου

εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν».

Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες;

Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής,

της αιωνίου» ζωής κοντά Του.


Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε.

Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:

Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης.

Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση.

Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του…

Τί ευτυχία η ανάσταση!

«Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον».

Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι.

Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά;

Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα.

Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας.

-Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.

-Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε.

Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου

και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο.

Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου - και στη ζωή του κόσμου όλου - έγινε.

Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας.

Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:

-Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος,

«ο μόνος ευλογητός των πατέρων»…

Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

Περιοδικό Ευροκλύδων, τεύχος 7



diakonima

[XAPA]

Η ζωή μας όλη μια Μεγαλοβδομάδα



Αν η ζωή μας όλη μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία μόνο βδομάδα,

αυτή δεν θα ήταν άλλη από τη Μεγάλη Εβδομάδα, αρχής γενομένης

από την Κυριακή των Βαϊων ως ημέρα της γέννησής μας,

της εισόδου μας στον κόσμο και της υποδοχής μας απ' αυτόν μετά βαϊων και κλάδων.

Αν πράγματι αυτή είναι η αρχή, τότε το τέλος μας συμπίπτει με τη Σταύρωση και την εις Άδου κάθοδον.



Τέλος προσωρινό και πρόσκαιρο μέχρι της των πάντων Αναστάσεως, άρα και της δικής μας.

Ό,τι μεσολαβεί από την αρχή της ζωής μας μέχρι το τέλος της είναι αυτή καθεαυτή

η πλήρης περιπέτεια της ζωής που η Μεγάλη Εβδομάδα συμπυκνώνει με τόση αξιοθαύμαστη οικονομία.



Θα μας πουλήσει η οικογένειά μας στους εμπόρους, μεταφορικώς ή κυριολεκτικώς, όπως τον Ιωσήφ τ' αδέρφια του.

Θα βυθιστούμε σε θλίψη που θα ρουφήξει κάθε ρανίδα δημιουργικότητάς μας, και παραδινόμενοι στην απραγία

δε θα πάρουμε είδηση για πότε μεταμορφωθήκαμε σε άκαρπη συκή άξια για κατάρα.



Θα ξεμωραθούμε σαν τις μωρές Παρθένες σπαταλώντας ασυλλόγιστα όλο το λάδι του είναι μας,

μέχρι να στεγνώσουμε και ν’ απομείνουμε άδειοι από ευπλασχνία προς τον εαυτό μας και τους άλλους,

για ν' απαιτήσουμε ύστερα με θράσος και σκληρότητα από τους άλλους αυτό για το οποίο ποτέ δε φροντίσαμε.



Θα εκπορνέψουμε και θα εκπορνευτούμε σε πράγματα και ανθρώπους μέχρι να έρθει, -και μακάρι πάντα να έρχεται-,

η ευλογημένη ώρα που στον πάτο του πηγαδιού της απληστίας μας θα μας επισκεφτεί μια μεγάλη δυσκολία,

αρρώστεια ή θάνατος, ένας χωρισμός, κάτι που κόβοντάς μας στα δυο θα κάνει το αίμα μας επιτέλους να τρέξει

λύνοντας τις θρομβώσεις που το πέτρωσαν στις φλέβες μας, και σαν την αμαρτωλή γυναίκα της Μεγάλης Τετάρτης

θα πέσουμε στα πόδια του Κυρίου με τ' ακριβότερα μύρα της καρδιάς μας, δάκρυα πολύτιμα, να ζητήσουμε το έλεος.



Θα μας καλέσει στο Μυστικό Δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης ο Δεσπότης Χριστός.

Θα μας φιλοξενήσει στο τραπέζι Του, - που πεινάσαμε περισσότερο κι από τα σκυλιά του δρόμου.

Θα μας ψιθυρίσει μυστικά την προσευχή της Γεθσημανής, προσευχή στον Ποιητή Πατέρα που περιμένει

πώς και πώς πίσω το πονεμένο σπλάχνο του, όσο άμυαλο και ανάξιο κι αν στάθηκε.



Θα προδώσουμε και θα προδοθούμε,

θ' αγαπήσουμε, θα φοβηθούμε μα και θ’ αρνηθούμε σαν τον Πέτρο, την αγάπη μας.

Θα μας καταδικάσουν και θα καταδικάσουμε,

θα νύψουμε τα χέρια μας νομίζοντας πως έτσι απαλασσόμαστε από την ευθύνη.

Θα σταυρωθούμε και θα σταυρώσουμε.



Στα Τάρταρα θα κατεβούμε.

Κι εκεί στα σκοτεινά πηγάδια τους, θα ευχηθούμε κανένας να μην τα αξιωθεί,

ούτε κι αυτός ο χειρότερος εχθρός μας,

- που 'ναι φαρμάκι η γεύση τους και σε κανέναν τόση πίκρα δεν αξίζει.



Μέχρι τη στιγμή που μια αιχμή δόρατος Φωτός θ' αγγίξει τα μαραμένα φύλλα της καρδιάς μας

και θα ζωντανέψουμε απ' την αρχή.

Το χείλι θα γελάσει, το αχάιδευτο κεφαλάκι μας θα βρει την αγκαλιά που αποζητά.

Και θ' αναστηθούμε από τον Κύριο των ζώντων που μας προορίζει για την αιώνια Άνοιξη της δικής Του Αγάπης.



Μεγάλη Εβδομάδα απ' των Βαϊων ίσαμε την Κυριακή του Πάσχα όλη η ζωή μας

κι η ιστορία του κόσμου ολόκληρου από αρχής του.

Ό,τι γεννήθηκε μέσα στον χρόνο κι ό,τι θα γεννηθεί.

Απ' όλα θα περάσουμε και θα τα ζήσουμε όλα.

Μα αν στο τέλος του δρόμου μένει άσβηστο το φως της Αναστάσεως,

τότε για όλα συγνώμη ζητούμε και για όλα λέμε ξανά και ξανά, χαλάλι.

Αν ό,τι ζήσαμε, όσο πονέσαμε κι όσο αποτύχαμε,

έγινε για να φτάσουμε να γίνουμε στο τέλος

όλοι ένα μεταξύ μας και με τον φίλο μας Θεό,

χαλάλι και ξανά χαλάλι όλα.



proskynitis

[XAPA]

Ζεί Κύριος ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού....!!! βιώματα ενός φίλου με τον Άγιο Ραφαήλ



Ήταν Αύγουστος του 1988 και υπηρετούσα σαν Υπολοχαγός στην Πέτρα Μυτιλήνης.

Ένα βράδυ Σαββάτου γύρω στις 22:30, πήγαινα με έναν συνάδελφο Μόνιμο Επιλοχία (Αντώνης Ν.)

στον Μόλυβο για την βραδινή μας διασκέδαση.


Ανάμεσα στην Πέτρα και στον Μόλυβο βλέπουμε ξαφνικά στο βάθος μακριά

ένα πάρα πολύ έντονο κίτρινο και ταυτόχρονα λαμπερό φως.

Αναρωτηθήκαμε και οι δύο τι φως είναι αυτό.

Στην αρχή υποθέσαμε ότι κάποια πυρκαγιά.

Όμως η φωτιά έχει πιο κόκκινο φως και δεν είναι τόσο έντονο.

Δεν δώσαμε και πολύ σημασία και πήγαμε για την διασκέδαση μας.


Την επομένη το πρωί έπρεπε να συνοδέψω νεοτοποθετημένους οπλίτες της Μονάδας

στην καθιερωμένη τότε εκδρομή του γύρου του νησιού με στάσεις στον Ταξιάρχη,

στον Αγ. Ραφαήλ, στο Πλωμάρι, στην Ερεσό, στο Σίγρι και επιστροφή το απόγευμα στην Μονάδα.

Παρεμπιπτόντως ήταν η Τρίτη συνεχόμενη Κυριακή που γινόταν αυτή ή εκδρομή με διαφορετικούς οπλίτες.


Κάθε φορά που πηγαίναμε στον Αγ. Ραφαήλ η ηγουμένη της μονής μας έλεγε την ιστορία της μονής

και του Αγίου και διάφορα θαύματα του.

Εκείνη την ημέρα την ξενάγηση μας την έκανε μια καλόγρια.

Όταν ρώτησα που είναι η ηγουμένη, η καλόγρια φανερά σοκαρισμένη και συγκινημένη μου είπε:

« Καλά δεν μάθατε τι έγινε? Χθες βράδυ εμφανίστηκε στο μοναστήρι ο Άγιος μέσα σε ένα έντονο κίτρινο φως,

περπάτησε στους διαδρόμους της μονής και μετά εξαφανίστηκε.

Τώρα η ηγουμένη είναι στο κελί της και προσεύχεται».


Κοιταχτήκαμε με τον Αντώνη και καταλάβαμε τι ήταν αυτόν το φως που είδαμε εμείς την προηγουμένη το βράδυ,

χιλιόμετρα μακριά, ανάμεσα στην Πέτρα και τον Μόλυβο.


Το επόμενο ή το μεθεπόμενο καλοκαίρι είχε έρθει στο νησί διακοπές

η κοπέλα μου με την αδελφή της και τον αρραβωνιαστικό της.

Μία μέρα ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τον Άγ. Ραφαήλ.

Φύγαμε πολύ πρωί γιατί θέλαμε γύρω στις 12 να είμαστε στο Πλωμάρι.

Περίπου στις 08:30 με 09:00 φτάσαμε στο μοναστήρι.

Την ώρα που βγαίναμε από το αυτοκίνητο, συνάντησα έναν συνάδελφο,

ο οποίος μας προέτρεψε να πάμε αμέσως στο σημείο που είναι ο τάφος της Αγ. Ειρήνης.

Πήγαμε αμέσως εκεί (ήταν μέσα άλλα 2 ή 3 άτομα) και τότε παρατηρήσαμε ότι τα μάτια της Αγ. Ειρήνης ανοιγόκλειναν.

Αυτό το θαύμα κράτησε περίπου ένα δεκάλεπτο με τέταρτο.

Μετά ούτε εμείς δεν βλέπαμε τίποτε.

Όταν το είπαμε στις καλόγριες μας είπαν ότι αυτό το γεγονός το έχουν δει και άλλοι πιστοί κατά καιρούς.

Αυτά είναι τα 2 θαύματα που έτυχαν σε μένα και ευχαριστώ πολύ τον Άγιο που μου έκανε αυτή την τιμή.


Μεγάλη η χάρη Του.


Χρήστος Τ. Κάλυμνος

ahdoni

[XAPA]

''Όποιος νίκησε τη γλώσσα και το στομάχι, βρίσκεται στο σωστό δρόμο''.


Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής, ο εν Γεωργία.



Proskynitis

[XAPA]

Nηστεία και προσευχή, σ’ αυτό βρίσκω την απόλυτη ευτυχία».


ΔΙΗΓΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ



Αναρωτιέστε γιατί τόσος κόσμος δεν κρατά τη νηστεία!

Επειδή δεν γνωρίζει τους καρπούς της νηστείας.

Τα ιδρύματα υγείας στη χώρα μας θα έπρεπε να συνιστούν τη νηστεία κατά τον ίδιο τρόπο που κάνει και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Διότι οι καρποί της νηστείας είναι μεγάλοι και θαυμαστοί όχι μόνο από άποψη πνευματική αλλά και σωματική.

Για απόδειξη θα μπορούσα να σας αναφέρω αμέτρητα παραδείγματα, όμως εγώ θα κρατηθώ σ’ ένα, το πιο πρόσφατο.

Τούτο είναι το παράδειγμα μιας χήρας γυναίκας από το Μπέτσεγι:

«Άρχισα να νηστεύω πέρσι την Πεντηκοστή», μου αφηγήθηκε εκείνη η χήρα.

«Έτσι, μου ήρθε ότι πρέπει να νηστεύω, εφόσον πηγαίνω στην Εκκλησία και προσεύχομαι στον θεό.

Όσο ζούσε ο άνδρας μου δεν ξέραμε για τη νηστεία. Και αρρωσταίναμε συχνά και οι δυο μας.

Μόλις ο ένας σηκωνόταν από το κρεβάτι, ο άλλος έπεφτε. Κι έτσι πέρασε για μας σχεδόν όλος ο καιρός.

Εγώ ήμουν συνέχεια θυμωμένη. Η ελάχιστη προσβολή απ’ οποιονδήποτε μ’ έφερνε στα όριά μου.

Είχα φόβο απ’ όλα στον κόσμο. Ακόμα και από τις σκέψεις μου και τις προαισθήσεις.

Από τότε που άρχισα να νηστεύω- ένα χρόνο τώρα- είμαι ήρεμη και ήσυχη, χαρούμενη πνευματικά και ελαφριά στο σώμα.

Κανείς και τίποτα δεν μπορούν να με αγριέψουν.

Και στην ψυχή μου ηχούν εκκλησιαστικά άσματα και προσευχές. Τα όνειρά μου είναι όμορφα και απαλά.

Τίποτα στον κόσμο δεν έχω. Ζω σε μια ευκατάστατη φίλη. Αλλά αισθάνομαι σαν να είναι ολόκληρος ο κόσμος δικός μου.

Είμαι εντελώς υγιής, αν και είμαι γριά. Τίποτα δεν φοβάμαι∙ ούτε τον θάνατο.

Το μόνο που αχόρταγα θέλω είναι η ησυχία, η νηστεία και η προσευχή και σ’ αυτό βρίσκω την απόλυτη ευτυχία».

Έτσι μιλά για τον εαυτό της η γερόντισσα από το Μπέτσεγι.

Και μ’ αυτή την εμπειρία της εκείνη βεβαιώνει στις μέρες μας την ευαγγελική διδαχή και την εμπειρία αιώνων της Εκκλησίας.



Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»
Σελ. 281-282

inpantanassis

[XAPA]

άλγος και έρως....


Όσοι ζούν την πνευματική ζωή με τον κοσμικό τρόπο

-δηλαδή όλο Πάσχα χωρίς να περάσουν πρώτα τη Μεγάλη Σαρακοστή ,

τη Σταύρωση-

αδύνατον είναι να αναστηθούν πνευματικά,

αδύνατο είναι να αγαπήσουν και τον Χριστό,

διότι δεν πόνεσαν οι ίδιοι,

για να νιώσουν τους πόνους του Χριστού για την Σωτηρία μας

και να γλυκαθούν από την αγάπη τού Χριστού,

να τρελαθούν από τον θείο έρωτα,

απορροφημένοι πια στον Ουρανό.


Γέροντας Παϊσιος



agiameteora

[XAPA]

Η αγάπη και η συγχωρητικότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού:

μια συγκινητική ιστορία


Από ομιλία του πατρός Μεθοδίου Κρητικού



Ένας Ρουμάνος γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:

Κάπου στην Ισπανία σε ένα εξομολογητήριον υπάρχει ένας Εσταυρωμένος με περίεργη στάση,

με το ένα χέρι καρφωμένο στο Σταυρό και το άλλο κατεβασμένο παράλληλα με το σώμα.

Τον συνοδεύει μια μικρή ιστορία.


Παλιά βρισκόταν σε ένα εξομολογητήριον όπου εξομολογούσε ένας πνευματικός.

Μία ημέρα,πήγε για εξομολόγηση ένας πιστός, ο οποίος με πόνο ψυχής του εξομολογήθηκε ένα βαρύτατο αμάρτημα.

“Πω πω παιδάκι μου πώς το έκανες αυτό το πράγμα!

Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις” είπε ο ιερέας ο οποίος του διάβασε τη συγχωρητική ευχή

έχοντας αποσπάσει την υπόσχεσή του ότι δε θα ξαναπέσει σε αυτό το μεγάλο αμάρτημα.

Μετά από κάποιο καιρό, ξαναήρθε ο πιστός.

Μη μπορώντας να σηκώσει το βλέμμα του από το έδαφος αποκάλυψε στον εξομολόγο

ότι ξανάπεσε στο ίδιο αμάρτημα παρόλες τις προσπάθειές του.


Ο εξομολόγος αρχικά δεν ήθελε να συγχωρέσει τον πιστό.

“Είναι πολύ μεγάλο το αμάρτημά σου, πήρα μεγάλη ευθύνη διαβάζοντάς σου τη συγχωρητική ευχή.

Δεν ξερω αν πρέπει να σε ξανασυγχωρέσω.

” Επειδή όμως ο πιστός έδειχνε μεγάλη μεταμέλεια, έκλαιγε, παρακαλούσε και έδινε υποσχέσεις

ότι θα προσπαθήσει περισσότερο και δε θα ξαναπέσει στο αμάρτημα αυτό, πείστηκε και τον συγχώρεσε.

Μετά από αρκετό καιρό φάνηκε πάλι ο πιστός εκείνος.

“Μη μου πεις!” Αναφώνησε ο ιερέας! Και όμως το είχε ξανακάνει.

Όσα παρακάλια και αν έκανε με συντριβή ψυχής ο πιστός ο ιερέας δε δέχτηκε να τον συγχωρέσει.

“Έχω πάρει ήδη μεγάλη ευθύνη, ρισκάρω την ψυχή μου και εσύ δε δείχνεις ότι θα μπορέσεις να μην το ξανακάνεις.

Δε μπορώ να σε συγχωρέσω.”

Ο πιστός επέμενε με κλάματα αλλά ο πνευματικός έμεινε ανένδοτος.


Και αφού σηκώθηκε να φύγει απογοητευμένος ο πιστός,

ο πνευματικός δέχτηκε ένα ισχυρό χτύπημα στην πλάτη και ακούστηκε μια αυστηρή φωνή:

“ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΓΙ’ΑΥΤΟΝ!”

Τη συνέχεια την καταλαβαίνετε τόσο για τον πνευματικό όσο και για τον πιστό,

που ένιωσε πραγματικά την αγάπη και τη συγχωρητικότητα του Χριστού μας.

Ο Εσταυρωμένος έμεινε σ’αυτή τη στάση για να θυμίζει αυτό το περισταστικό σε όσους Τον προσκυνούν μέχρι και σήμερα.

Η αγάπη του Χριστού μας μας καταδιώκει, ας ανταποκριθούμε, ας εξομολογηθούμε με ειλικρινή μετάνοια

και ας κάνουμε φέτος την αρχή για να ζήσουμε την πραγματική Ανάσταση!


Αμήν!


pentapostagma