Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Συγκλονιστική ιστορία μουσουλμάνας που βαπτίστηκε στην Αίγυπτο


Έλεγε ο π. Γεράσιμος Φωκας,

Θυμάστε που ο Άγγελος είπε στον Ιωσήφ:

«Παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αύτού και φεύγε εις Αίγυπτον, και ίσθι εκεί, έως αν είπω σοι”.

Εκεί στην Αίγυπτο, στον τόπο όπου κατέφυγε ο Ιωσήφ με την Παναγία και τον Χριστό, φεύγοντας από την Παλαιστίνη,

όταν ο Ηρώδης ζητούσε να σκοτώσει το Παιδίον, υπάρχει μονή του Αγίου Γεωργίου.

Μας αξίωσε ο Θεός να πάμε εκεί, όπου μάθαμε και για ένα συγκλονιστικό θαύμα.


Στο υπόγειο είναι ο τόπος όπου έμεινε η Θεοτόκος με το Παιδί και τον Ιωσήφ.

Έχει αγίασμα εκεί, και τρέχουν οι μουσουλμάνοι οι καημένοι και παίρνουν αγίασμα.

Έχουν μεγάλη αγάπη και στην Παναγία και στον Άγιο Γεώργιο.

Μας είπαν μιαν ιστορία εκεί στο μοναστήρι:


Ήταν μια γυναίκα μουσουλμάνα, παντρεμένη, και είχε τη μητέρα της στο σπίτι, παράλυτη.

Δύσκολο πράγμα αυτό, ασήκωτο. Ήθελε να την διώξει ο γαμπρός της.

Ταλαιπωρούσε τη γυναίκα του συνέχεια, ξύλο, βρισιές, μαρτύριο, δεν ήθελε την παράλυτη πενθερά του.

Και η βασανισμένη γυναίκα του έβλεπε, ένιωθε ότι κάτι που να δικαιώνει τον άνθρωπο,

ιδιαίτερα τη γυναίκα, έπρεπε να υπάρχει,

ότι στη θρησκεία τους κάτι δεν πάει καλά, κάτι είναι λάθος,

όλα αυτά τα βασανιστήρια που υπέφερε...

Λέει τότε στη μάνα της:

“ Σε παρακαλώ, μάνα, βλέπεις τι τραβάω, δεν σε έχω αφήσει στο δρόμο, αντιστέκομαι.

Σε έχω μαζί μου, σε περιποιούμαι, τρώω ξύλο, βασανίζομαι,

σε παρακαλώ, εκεί που θα πας ψηλά στον ουρανό θα μάθεις ποιος είναι ο πραγματικός Θεός

και τότε θέλω να έρθεις να μου πεις ποια είναι η αλήθεια”.

Μετά από κάποια χρόνια, μετά από τόσα μαρτύρια, έφυγε η μάνα της, πήγε στον Ουρανό,

και ήρθε πίσω, σε όραμα, και της έδειξε την ΠΑΝΑΓΙΑ και τον ΧΡΙΣΤΟ.

Τότε η γυναίκα πήγε στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και βαπτίσθηκε.

Πήρε το όνομα “Μαρία” και μετά έφυγε κρυφά από την πόλη εκείνη για να μην την δολοφονήσουν.



apantaortodoxias

[XAPA]

Ο λαϊκός αχθοφόρος που ανέστησε νεκρό

Του Αγίου Παϊσίου


(Απόσπασμα από το βιβλίο: “Ο πατήρ Παϊσιος μου είπε”, του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 166-168)


Καμιά, φορά, βουτηγμένοι σε (αυτό που νομίζουμε πως είναι) «βαθιές θεολογικές αντιλήψεις»,

νομίζουμε πως κάνουμε κάτι σπουδαίο και σημαντικό.

Έχοντας όμως χάσει την απλότητα, ουσιαστικά χάνουμε και την Αγιότητα. Χάνουμε την επαφή με τον Ιησού Χριστό.

Αρκεί πολλές φορές, η Αγιότητα ενός ανθρώπου «της διπλανής πόρτας»

για να μας υπενθυμίσει να είμαστε απλοί και ταπεινοί,

όπως ο απλός αχθοφόρος της ιστορίας, που μας διηγείται ο Γέροντας Παϊσιος.


…Είχα γνωρίσει κάποτε έναν άνθρωπο πολύ καλό και ευαίσθητο.

Αφού να φανταστείς ούτε στο μοναστήρι δεν ερχόταν να φιλοξενηθεί για να μη δώσει βάρος στους μοναχούς…

Ήμουν τότε αρχοντάρης στη σκήτη των Ιβήρων, βγαίνω μία στιγμή στο μπαλκόνι το μεσημέρι,

βλέπω κάποιον κάτω να ξαπλώνει πάνω στις πέτρες… Βρε, λέω, τι κάνει αυτός εκεί; ανησύχησα Πήγα και τον βρήκα.

— Τι κάνεις εδώ ευλογημένε; Γιατί δεν έρχεσαι στο μοναστήρι να φιλοξενηθείς;


— Όχι, όχι, καλά είμαι εδώ, μη στεναχωριέσαι. Τον βίαζα να έρθει και αυτός δεν ήθελε.

Μου λέει «Όλη νύχτα οι πατέρες κάνουν αγρυπνία… κουράζονται, νηστεύουν… πάνε να ξεκουραστούν λιγάκι το μεσημέρι,

να πάω εγώ να τους ανησυχήσω; Δεν πάει!»

Είδες καλούς λογισμούς που έκανε; αυτό δείχνει ψυχική και πνευματική υγεία…

ενώ άλλοι έρχονται με απαίτηση να τους υπηρετήσεις και μετά όλο κακούς, λογισμούς κάνουν… να σε κατηγορήσουν κιόλας.

Τέλος πάντων. Τελικά τον έπεισα, τον πήρα στο μοναστήρι, γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι.


Άκου να δεις τι έκανε αυτός ό άνθρωπος.

Αυτός από μικρός έμεινε ορφανός, δε γνώρισε γονείς, μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο.

Όταν μεγάλωσε, δούλευε αχθοφόρος στο λιμάνι, στη Θεσσαλονίκη.


Παντρεύτηκε και χάρηκε πολύ. Γιατί βρήκε την οικογένεια που του έλειπε. Τα πεθερικά του τα είχε σαν τους γονείς του.

Πιασαν ένα σπίτι κοντά στα πεθερικά και τα αγαπούσε πολύ.

Αφού να φανταστείς, όταν σχολούσε από τη δουλειά, πρώτα πήγαινε από τα πεθερικά του, να τα χαιρετήσει,

να δει αν χρειάζονται τίποτα, και μετά πήγαινε σπίτι να δει τη γυναίκα του.


Ήταν και πολύ ευλαβής. Έλεγε και την ευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με». Κουβαλούσε και προσευχόταν.

Τον στεναχωρούσε το θέμα ότι τα πεθερικά του δεν πίστευαν.

Ο πεθερός του μάλιστα βλασφημούσε και αυτό τον πίκραινε πολύ…

Παρακαλούσε λοιπόν τον Θεό να μην τους πάρει απ’ αυτή τη ζωή πριν μετανοήσουν…

Με παρακάλεσε και μένα να κάνω προσευχή γι’ αυτό το θέμα.


Μία φορά λοιπόν αρρώστησε ο πεθερός του και τον πήγαν στο νοσοκομείο: Στο ΑΧΕΠΑ. Ήταν μέρες εκεί.

Μία μέρα λοιπόν μετά τη δουλειά πήγε στο νοσοκομείο κατευθείαν, χωρίς να περάσει από το σπίτι.

Ψάχνει για τον πεθερό του, δεν τον βρίσκει στο δωμάτιο… Ψάχνει ρωτάει…

«Ποιος, αυτός; πέθανε,… τον έχουν κάτω στα ψυγεία, εκεί πού φυλάν τους νεκρούς» του λένε.

Του ήρθε σαν να τον χτύπησε κεραυνός.

«Γιατί, Θεέ μου, τον πήρες αφού δεν ήταν έτοιμος; αφού δεν πρόλαβε να μετανοήσει; γιατί, Θεέ μου;».


Άρχισε να προσεύχεται με πόνο, βαθειά.

«Τι είναι για το Θεό να τον φέρει πίσω; Τίποτα» σκέφτηκε και άρχισε να παρακαλεί τον Θεό.

Κατεβαίνει κάτω, ψάχνει το νεκροτομείο, τον βρίσκει παγωμένο, νεκρό.

Τον πιάνει από το χέρι. «Έλα, πάμε, του λέει, πάμε σπίτι». Ζωντάνεψε ό νεκρός, σηκώθηκε και τον ακολούθησε.


— Αλήθεια, γέροντα, έγινε αυτό; τον ρώτησα εμβρόντητος.

— Αλήθεια, βρε, αλήθεια.

— Και ζει αυτός ο άνθρωπος ακόμα;

— Όχι, έχει πεθάνει τώρα… έζησε μερικά χρόνια ακόμα, μετανόησε, καλοσύνεψε… έγινε αρνάκι,

και τον πήρε ο Χριστός στον Παράδεισο…

Ήμουν κατάπληκτος.


— Γίνονται στις μέρες μας τέτοια πράγματα;… ρώτησα με θαυμασμό.

— Είδες… και ήταν λαϊκός. Είχε όμως πολύ απλότητα!!! και βαθειά πίστη.

Δε λέει ό Χριστός, «ο πιστεύων εις εμέ α εγώ ποιώ και μείζονα τούτων ποιήσει»;

Γιατί να μας φαίνεται παράξενο; Ο Χριστός δεν ανέστησε νεκρούς; Το Λάζαρο, το γιο της χήρας, την κόρη τού Ιαείρου!

Οι Απόστολοι δεν ανάσταιναν νεκρούς;… Στους βίους των Αγίων δε διαβάζουμε τόσα και τόσα;

Γιατί μας φαίνεται παράξενο;



dosambr.wordpress.com

[XAPA]

Μια διδακτική ιστορία που αξίζει να πείτε στα παιδιά σας



Μια δασκάλα έχει αποφασίσει να παίξουν ένα παιχνίδι στην τάξη της.

Λέει λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το κάθ’ ένα, μια πλαστική σακούλα, που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες.

Σε κάθε πατάτα θα δώσει ένα όνομα από τα πρόσωπα που μισεί.

Έτσι, ο αριθμός των πατατών που κάθε παιδί θα βάλει στη σακούλα του

θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των ανθρώπων που μισεί.

Την άλλη μέρα κάθε παιδί, έφερε από μια σακούλα με πατάτες, με το όνομα των ανθρώπων που...

μισούσαν, γραμμένο σε κάθε πατάτα.


Κάποια παιδιά είχαν δύο πατάτες μέσα στη σακούλα, άλλα τρεις, άλλα πέντε και άλλα περισσότερες.

Η δασκάλα λέει μετά στα παιδιά, να κουβαλούν μαζί τους την πλαστική σακούλα με τις πατάτες,

όπου και αν πηγαίνουν (ακόμη και στην τουαλέτα), για μερικές μέρες........

Ύστερα από αρκετές μέρες, τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται, λόγω της δυσάρεστης οσμής

που άφηναν οι πατάτες οι οποίες άρχισαν να σαπίζουν.


Άλλωστε, αυτοί που είχαν περισσότερες πατάτες στη σακούλα, έπρεπε να αντέξουν και το μεγαλύτερο βάρος τους.

Κάποιες μέρες αργότερα, το παιχνίδι τελείωσε και τα παιδιά ανακουφίστηκαν και από την απαλλαγή τους

από το βάρος αλλά και από τη δυσοσμία των χαλασμένων πατατών.


Η δασκάλα ρώτησε τα παιδιά: «Πώς αισθανθήκατε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού;

Τα παιδιά, άρχισαν ομαδικά να διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι έπρεπε να κουβαλούν παντού

μια τσάντα με πατάτες και μάλιστα χαλασμένες με άσχημη μυρωδιά, από κάποια στιγμή και μετά.

Στη συνέχεια, η δασκάλα τους αποκάλυψε το κρυμμένο νόημα πίσω από το παιχνίδι .

«Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση όταν έχετε μίσος για κάποιον μέσα στην καρδιά σας.

Η δυσωδία από το μίσος θα φωλιάσει στην ψυχή σας και θα το μεταφέρετε μαζί σας όπου κι αν πάτε συνεχώς.

Αν δεν μπορείτε να ανεχθείτε τη μυρωδιά των σάπιων πατατών για μερικές μόνο μέρες,

μπορείτε να φανταστείτε πως θα είναι να έχετε τη δυσωδία του μίσους στην ψυχή σας για μια ζωή;


Ηθικό Δίδαγμα:

Προσπαθήστε να αποβάλλετε το μίσος που έχετε για τους άλλους και συγχωρέστε τους,

ώστε να μην έχετε το βάρος στην καρδιά σας για μια ζωή.





agioritikovima

[XAPA]

Στην κόλαση κατά λάθος!


Διηγούνται πως μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε κάποιος του οποίου η ψυχή ήταν γεμάτη καλοσύνη.

Όταν πέθανε, όλοι υπέθεσαν ότι θα πήγαινε κατ’ ευθείαν στον Παράδεισο,

αφού θεώρησαν ότι ήταν η μόνη επιλογή για έναν καλό άνθρωπο σαν κι αυτόν. Και πράγματι εκεί πήγε.

Εκείνο τον καιρό όμως, ο Παράδεισος δεν ήταν καθόλου οργανωμένος και δεν λειτουργούσε στη εντέλεια.

Η γραμματεία ήταν ανεπαρκής, και η κοπέλα που τον υποδέχτηκε έριξε μια βιαστική ματιά στην λίστα

με τα ονόματα που είχε μπροστά της.

Δεν βρήκε το όνομα αυτού του ανθρώπου, οπότε τον έστειλε κατευθείαν στην Κόλαση.

Στην κόλαση δεν υπήρχε κανένας στην είσοδο για να ελέγχει όσους έμπαιναν.

Έτσι ο άνθρωπός μας μπήκε και παρέμεινε στην Κόλαση.

Μερικές μέρες αργότερα, ο Εωσφόρος γεμάτος νεύρα και θυμό στάθηκε στις πύλες του Παραδείσου

και ζητούσε εξηγήσεις με φωνές.

– Αυτό που κάνατε ήταν απαράδεκτο! ούρλιαζε.

Στείλατε αυτόν τον άνθρωπο κάτω στην Κόλαση, και αυτός με υπονομεύει διαρκώς!

Από την αρχή που ήρθε, ενδιαφερόταν για τους άλλους ανθρώπους, τους άκουγε και τους μιλούσε με αγάπη.

Η κατάσταση έχει αλλάξει στην Κόλαση.

Τώρα όλοι μοιράζονται μεταξύ τους τα συναισθήματά τους, αγκαλιάζονται και ενδιαφέρονται για τον άλλον.

Όμως στην Κόλαση δεν πρέπει να είναι έτσι!

Πάρτε τον πίσω στον Παράδεισο!

Έχουν δίκιο λοιπόν όσοι λένε: «Ζήσε τη ζωή σου με τόση αγάπη στην καρδιά σου,

ώστε ακόμα και αν σε στείλουν κατά λάθος στην κόλαση, ο ίδιος ο διάβολος να σε επιστρέψει στον Παράδεισο».



istologio.org

[XAPA]

Ἕνα θαῦμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἕνα θαῦμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ


Στήν ἀνατολή εἶναι μία μεγάλη χώρα, πού λέγεται Ἰνδία μέ ἑκατομμύρια λαό, γεμάτη ἀπό ἀγαθά καί φροῦτα,

περισσότερο ἀπο ἄλλες χῶρες πού περιβάλλονται ἀπό θάλασσα καί εἶναι πλησίον μέ τήν Κίνα.

Αὐτή ἡ χώρα στήν ἀποστολική ἐποχή δέχθηκε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀπό τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ,

ἀλλά τελικά παρέμεινε στήν εἰδωλολατρεία, διότι πολλοί σκληροί ἄνθρωποι

δέν δέχθηκαν τήν σωτηριώδη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας.


Στήν χώρα αὐτή τώρα ἱεραπόστολοι τῆς Ἐκλησίας μας κηρύττουν τόν Χριστόν μας μέ πολύ ζῆλο.

Ἕνας ζηλωτής ἱεραπόστολος κατώρθωσε νά ὁδηγήση στήν ὀρθόδοξη πίστη μερικές οἰκογένειες ἰνδῶν,

οἱ ὁποῖοι πρίν προσκυνοῦσαν τόν Βράχμα Κρίσνα. Στόν τόπο ἐκεῖνον τῶν νέων χριστιανῶν,

ὁ ἱεραπόστολος ὕψωσε ἕνα ξυλόγλυπτο σταυρό μέ τόν Κύριο σταυρωθέντα σέ φυσικές διαστάσεις

καί τόν ἐστόλισε πολύ ὡραία.


Αὐτοί πού εἶχαν πιστεύσει στόν Χριστό, προσκυνοῦσαν τόν Σταυρό του καί τόν σταυρωθέντα Κύριό μας.

Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, οἱ περισσότεροι, περνοῦσαν ἀπό ἐκεῖ νά χλευάσουν καί κτυπήσουν τούς χριστιανούς,

διότι ἐπίστευσαν στόν Χριστό.

Αὐτοί οἱ ἄπιστοι ἐπῆγαν κοντά στόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ καί Τόν περιγελοῦσαν καί τόν ἔφτυναν,

κτυπώντας Τον μέ ρόπαλα καί λερώνοντας τόν σταυρό μέ ἀκαθαρσίες.


Ὅταν αὐτές οἱ κακές τους πράξεις ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἦταν στό ἀποκορύφωμά τους,

ὁ Χριστός ἔστρεψε τό Πρόσωπό Του δεξιά, τούς ἀντίκρυσε καί τούς ἐρώτησε: «Γιατί μέ περιγελᾶτε;»

Ὅταν αὐτοί εἶδαν ὅτι Αὐτός πού τόν ἔφτυναν, ἔστρεψε τό πρόσωπό Του σάν νά ἦταν ζωντανός

καί τούς ἐρώτησε γιατί τόν περιγελοῦν, μερικοί ἀπέθαναν ἀπό τόν φόβο τους,

ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἔφυγαν γρήγορα καί ἐπῆγαν στούς διδασκάλους τους καί τούς εἶπαν:

-Ἐλᾶτε νά ἰδῆτε ἕνα θαῦμα! Ἐμεῖς κτυπᾶμε καί διακωμοδοῦμε τόν Χριστό

καί Τόν εἴδαμε νά ἀνοίγη τά μάτια του, τό στόμα Του καί νά μᾶς ἐρωτᾶ: «Γιατί μέ παριγελᾶτε;».


Ἐπῆγαν μαζί μέ τούς θρησκευτικούς διδασκάλους τους στόν σταυρό καί, ὅταν εἶδαν τόν Χριστό

νά ἔχη στρέψη τό πρόσωπό Του δεξιά, ἐξεπλάγησαν καί ὅλοι ἐβαπτίσθηκαν.

Πολύς φόβος ἐκυρίευσε τούς ἀνθρώπους πού ἔμεναν σ᾿ αὐτόν τόν τόπο. Καί σήμερα ἐκεῖ πού ἦταν ὁ ἐσταυρωμένος,

ἔχουν κτίσει τόν καθεδρικό ναό τους. Καί αὐτός ὁ σταυρός, ὅπου ὁ Χριστός ἔστρεψε δεξιά τήν Μορφή του,

εἶναι μέσα στό ἱερό Βῆμα τῆς ἐκκλησίας.


Ἔτσι ὁ Σωτήρ ἐπέκρινε αὐτούς πού Τόν εἰρωνεύοντο μόνο καί μόνο γιά νά τούς ὁδηγήση στήν ὁδό τῆς πίστεως

καί τῆς μετανοίας.

Ἐάν, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός ἐζωντάνεψε ἐπάνω στόν σταυρό Του γιά νά φέρη στήν σωτηρία τούς ἀνθρώπους,

σκεφθῆτε, τί θά γίνη, ὅταν θά ἔλθη ἐπάνω σέ σύννεφα καί θά προπορεύεται ὁ Σταυρός Του

μέ πολλή δόξα καί μέ τίς ἄπειρες δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων γιά νά κρίνη ὅλο τόν κόσμο;



Μετάφρασις: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 2010

anavaseis

[XAPA]

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

[XAPA]

ΔΙΗΓΗΣΗ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΡΣΕΝΙΟ


Ο Μέγας Αρσένιος (4ος -5ος αἰώνας),ὁ ἀρνητής κάθε σωματικῆς ἀπολαύσεως,εἶχε τήν συνήθεια νά διηγεῖται στούς πατέρες

ὠφέλιμες ἱστορίες καί ὀπτασίες του,τίς ὁποῖες ἀπέδιδε σέ ἄλλα πρόσωπα,γιά ν’ ἀποφύγει ὁ ἴδιος τήν κενοδοξία.


''Κάποτε'',διηγήθηκε ὁ ὅσιος,''ἕνας ἡλικιωμένος μοναχός,ἐνῶ καθόταν στό κελλί του,ἄκουσε ἀγγελική φωνή νά τοῦ λέει:

''- Βγές ἔξω,νά σοῦ δείξω τήν ἀξία τῶν ἔργων τῶν ἀνθρώπων.

''Βγῆκε ὁ μοναχός καί ἀκολούθησε τόν ἄγγελο σέ κάποιο τόπο,ὅπου ἕνας ἄνθρωπος ἔκοβε ξύλα.

Ὅταν τελείωσε,τά ἔδεσε καί προσάθησε να τα σηκώσει,ἀλλά δεν μπόρεσε.

Ἄφησε τότε κάτω τό δεμάτι, πρόσθεσε κι ἄλλα ξύλα καί διαρκῶς συνέχιζε νά προσθέτει.'


'Προχώρησαν πιό κάτω,καί δείχνει ὁ ἄγγελος στό μοναχό ἄλλον ἄνθρωπο,πού ἀντλοῦσε νερό ἀπό ἕνα πηγάδι μέ τρύπιο κουβά.

Καί ὅπως ἦταν φυσικό μέχρι ν’ ἀνεβάσει τόν κουβά, τό νερό χυνόταν ὅλο.


''Πιό πέρα βλέπουν ἕνα μεγάλο ναό.

Δυό καβαλάρηδες, κρατώντας ὁριζόντια ἕνα τεράστιο ξύλο,προσπαθοῦσαν γιά πολύ ὥρα νά μποῦν μέσα.

Δεν τα κατάφεραν ὅμως,γιατί, οὔτε ἔσκυβαν οὔτε τό ξύλο ἄφηναν.


''-Ἄκουσε τώρα πῶς ἐξηγοῦνται αὐτά,εἶπε ὁ ἄγγελος.

Αὐτοί πού βαστούσαν τό ξύλο, συμβολίζουν ὅσους πιστεύουν,πώς εἶναι δίκαιοι.

Κι ἔτσι,γιά τήν ὑπερηφάνειά τους, μένουν ἔξω ἀπό τόν παράδεισο.

Ἐκεῖνος πού ἔβγαζε νερό μέ τό τρύπιο δοχεῖο, καλλιεργεῖ βέβαια τίς ἀρετές,

νηστεία, προσευχή, ἐλεημοσύνη. ἀλλά εἶναι ἀνθρωπάρεσκος.

Κι ἐπειδή τοῦ ἀρέσουν ἡ ἐπίδειξη κι ὁ ἕπαινος τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό δεν θα ἔχει καθόλου μισθό.

Ἐκεῖνος, τέλος, πού δέν μποροῦσε νά σηκώσει τά ξύλα,συμβολίζει καθένα πού ἔχει πολλές ἁμαρτίες,

κι ἀντί νά τίς ἀποβάλει με τη μετάνοια,προσθέτει κι ἄλλες''.



Μιάν ἄλλη φορά ὁ ὅσιος Ἀρσένιος διηγήθηκε τήν ἀκόλουθη ἱστορία σχετική μέ τή θεία κοινωνία:'

'Ζοῦσε ἕνας ἀγωνιστής μοναχός στή Σκήτη,στον ὁποῖο ὁ δαίμονας ἔσπειρε τό λογισμό ὅτι ὁ ἅγιος Ἄρτος

δέν εἶναι το ἴδιο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀντίτυπό Του.


Κάποια μέρα ἔβαλε μετάνοια στούς ἄλλους πατέρες καί φανέρωσε τό πρόβλημά του.

''-Μή βλασφημεῖς! ἀποκρίθηκαν ἐκεῖνοι. Ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται σέ ἀληθινό Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Ἐπειδή ὅμως ἡ ἀνθρώπινη φύση δέν μπορεῖ νά δοκιμάσει σάρκα καί αἷμα, οἰκονόμησε ὁ Κύριος νά μεταδίδονται

σάν ψωμί καί κρασί μόνο στή μορφή, ὄχι ὅμως στήν οὐσία.

''Προσπαθοῦσαν οἱ πατέρες νά τόν πείσουν,ἀλλά ἐκεῖνος ἐξακολουθοῦσε νά ἔχει ἀμφιβολίες.


Ἀφοῦ πέρασε μιά ἑβδομάδα μέ ἐκτενή προσευχή τῶν ἀδελφῶν,πῆγαν ὅλοι στήν ἐκκλησία νά λειτουργηθοῦν.

Καί τότε,στό «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου...»,βλέπουν ὅλοι πάνω στό ἅγιο δισκάριο ἕνα βρέφος ζωντανό καί χαριτωμένο.

Κι ὅταν, ἀργότερα,ὁ ἱερέας ἅπλωσε τό χέρι του νά μελίσει τόν ἅγιο ἄρτο, βλέπουν ἕνα ἄγγελο νά σφάζει μέ μαχαίρι τό βρέφος,

ν’ ἀδειάζει τό αἷμα του στό ἅγιο ποτήριο καί νά τεμαχίζει τή σάρκα του στίς ἴδιες μερίδες πού μέλισε ὁ ἱερέας τόν ἅγιο ἄρτο!

''Στό «Μετὰ φόβου...»,πλησίασε ὁ πλανεμένος μοναχός νά μεταλάβει καί κοινώνησε σάρκα ὠμή πού ἔσταζε αἷμα!

''Βλέποντας τό φοβερό θαῦμα ὁ μοναχός, ἀναλύθηκε σέ δάκρυα χαρᾶς καί μετανοίας''.



Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.138-140)
Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου,Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007


yiorgosthalassis

[XAPA]

Σ’ αγαπώ, γιατί μου μοιάζεις…

~ Όσιος γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης



Ο παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης έλεγε στον πατέρα Ευάγγελο Παπανικολάου,

και πριν και μετά την χειροτονία του πατρός Ευαγγέλου:

«Η δουλειά του παπά είναι να διαβάζει ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ειδικά των κεκοιμημένων.

Οι ζωντανοί όλο και κάποιον θα βρουν να του πουν τον πόνο τους, όλο και κάποιος θα τους στηρίξει έστω λίγο.

Στην άλλη ζωή όλοι είναι εν μετανοία, αλλά δεν μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τίποτα.

Δουλειά του παπά, είναι να μνημονεύει ονόματα κεκοιμημένων στην Προσκομιδή».


«Μια φορά», έλεγε ο παπά-Εφραίμ, «κοιμήθηκε ένα καλογέρι μου.

Είδα κατόπιν ότι το καλογέρι δεν είχε πάει σε καλό μέρος…

Έκανα λοιπόν μεγάλη προσευχή για την ψυχή του καλογεριού μου.

Το βράδυ εμφανίζεται ο Χριστός και μου λέει:

«Σταμάτα να προσεύχεσαι για το καλογέρι σου, γιατί αυτός έχει τελειώσει».

Ο παπα-Εφραίμ, τίποτα.

Συνέχιζε ακάθεκτος τις προσευχές και τα κομποσχοίνια και τη μνημόνευση του καλογεριού του στην Προσκομιδή.

Του εμφανίζεται ξανά ο Χριστός μας και του λέει:

«Σε παρακαλώ, σταμάτα να τον μνημονεύεις. Αυτός δεν θα αλλάξει μέρος».

Ο παπα-Εφραίμ συνέχιζε την προσευχή για το καλογέρι, του οποίου η ψυχή δεν είχε πάει στον Παράδεισο.

Έρχεται ο Χριστός μας για τρίτη φορά στον παπα-Εφραίμ και του λέει:

«Σ΄αγαπώ, γιατί μου μοιάζεις!

Το καλογέρι σου δεν αξίζει ό,τι ζητάς, αλλά θα γίνει, επειδή μου μοιάζεις!».

Σ΄αγαπώ, γιατί μου μοιάζεις..




Από ομιλία του πατρός Ευαγγέλου Παπανικολάου για τον όσιο γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη.

logosfotos.blogspot

[XAPA]

Τα δύο άλογα


Ακριβώς πάνω από τον δρόμο μου είναι ένα χωράφι με δύο άλογα.

Από μία απόσταση, κάθε άλογο φαίνεται φυσιολογικό.

Αλλά εάν σταματήσεις το αυτοκίνητό σου, ή περπατήσεις κοντά, θα παρατηρήσεις κάτι καταπληκτικό…

Το κοίταγμα στα μάτια του ενός αλόγου θ” αποκαλύψει ότι είναι τυφλό.

Ο ιδιοκτήτης του διάλεξε να μην το εξαλείψει, αλλά έφτιαξε ένα καλό σπίτι γι” αυτό.

Αυτό από μόνο του είναι καταπληκτικό.

Εάν σταθείς κοντά και αφουγκραστείς, θ” ακούσεις τον ήχο κάτι σαν μιας καμπάνας.

Κοιτώντας γύρω για την πηγή του ήχου θα δεις ότι προέρχεται από το μικρότερο άλογο στο χωράφι.

Προσκολλημένο στο καπίστρι του αλόγου είναι ένα κουδουνάκι.

Επιτρέπει στον τυφλό φίλο να ξέρει πού είναι το άλλο άλογο, έτσι ώστε να μπορεί ν” ακολουθεί.

Καθώς στέκεσαι και παρατηρείς αυτούς τους δύο φίλους, θα δεις ότι το άλογο με το κουδούνι πάντα ελέγχει το τυφλό άλογο

και ότι το τυφλό άλογο πάντα ακούει το κουδουνάκι και μετά προχωρά αργά προς το μέρος του άλλου αλόγου

εμπιστευόμενο ότι δεν θα ξεστρατίσει.

Όταν το άλογο με το κουδούνι επιστρέφει στο σκέπαστρο της σιταποθήκης κάθε βράδυ, σταματά περιστασιακά και κοιτά πίσω,

για να βεβαιωθεί ότι ο τυφλός φίλος δεν είναι πολύ μακριά πίσω για ν” ακούσει το κουδούνι. >>


Όπως ο καλός ιδιοκτήτης αυτών των δύο αλόγων,

ο Θεός δεν μας πετά, γιατί μας αγαπά, όταν έχουμε προβλήματα ή προκλήσεις.

Μας παρακολουθεί όμως και μάλιστα φέρνει άλλους στις ζωές μας για να μας βοηθήσουν όταν είμαστε σε ανάγκη..

Μερικές φορές είμαστε το τυφλό άλογο οδηγούμενοι από το κουδουνάκι αυτών που ο Θεός τοποθετεί στις ζωές μας.

Άλλες φορές είμαστε το άλογο οδηγός, βοηθώντας άλλους να βρουν τον δρόμο τους.. Οι καλοί φίλοι είναι σαν αυτό…

Μπορεί να μην τους βλέπεις πάντοτε, αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί.

Παρακαλώ άκου προσεκτικά για το δικό μου κουδούνι και θα ακούσω προσεκτικά για το δικό σου.

Και θυμήσου…Να είσαι πιο καλός (με τους άλλους) από ό,τι είναι απαραίτητο.


Καθένα που γνωρίζεις, αγωνίζεται σε κάποιο είδος μάχης.

Ζήσε απλά. Αγάπησε γενναιόδωρα. Νιάξου βαθιά. Μίλα καλοσυνάτα…

Γίνε όργανο του Θεού, της Αγάπης. Της σταυρωμένης Αγάπης!

Και άσε τα υπόλοιπα στο Θεό! Στη σαρκωμένη Αγάπη των ημερών!

Καλή Μεγαλοβδομάδα. Καλή Ανάσταση!


istologio

[XAPA]

Ο Ασκητής και ο Ληστής (Διδακτική Ιστορία)



Ήταν ένας γέροντας ασκητής και αναχωρητής, ο οποίος ασκήτευσε σ’ ένα έρημο τόπο 70 χρόνια, με νηστεία, παρθενία και αγρυπνία.

Στα τόσα δε χρόνια που δούλευε στο Θεό, δεν αξιώθηκε να δει καμία οπτασία και αποκάλυψη εκ Θεού.

Και σκέφθηκε, λέγοντας τούτο:

«Μήπως για καμίαν αφορμή που δεν ξέρω εγώ, δεν αρέσει του Θεού η άσκησή μου, και η εργασία μου είναι απαράδεκτη;

Μήπως γιά τούτο δεν μπορώ να έχω αποκάλυψη και να δω κανένα μυστήριο:».

Αυτά λογιζόμενος ο γέροντας, άρχισε να δέεται και να παρακαλεί το Θεό περισσότερο, προσευχόμενος και λέγοντας:

«Κύριε, εάν σου αρέσει η άσκησή μου και δέχεσαι τα έργα μου, δέομαί σου ο αμαρτωλός και ανάξιος,

να χαρίσεις και σε μένα κάποιο από τα χαρίσματά σου, για να πληροφορηθώ με μία φανέρωση ενός μυστηρίου

ότι άκουσες τη δέησή μου, για να περνώ θαρρετά και πληροφορημένα την ασκητική μου ζωή».


Ενώ τα έλεγε αυτά ο άγιος γέροντας και παρακαλούσε, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει:

«Αν με αγαπάς και θέλεις να δεις τη δόξα μου, πήγαινε μέσα στη βαθύτατη έρημο, και θα σου αποκαλυφθούν μυστήρια».

Όταν άκουσε αυτή τη φωνή ο γέροντας, βγήκε από το κελλί του.

Αφού απομακρύνθηκε, τον συνάντησε ένας ληστής, ο οποίος όταν είδε τον αββά,

όρμησε με βία εναντίον του, θέλοντας να τον σκοτώσει.

Όταν τον έπιασε, του είπε:

«Σε καλή ώρα σε συνάντησα, Γέροντα, για να τελειώσω την εργασία μου και να σωθώ.

Διότι εμείς οι ληστές έχουμε τέτοια συνήθεια και τέτοιο νόμο και πίστη.

Ότι δηλαδή όποιος μπορέσει να κάνει εκατό φόνους, πηγαίνει στον παράδεισο.

Εγώ, μετά από πολλούς κόπους έως τώρα, έκανα ενενήντα εννιά φόνους.

Μου λείπει ακόμα ένας για να τελειώσω την εκατοντάδα μου και να σωθώ.

Λοιπόν, σου χρωστάω μεγάλη χάρη και σε ευχαριστώ, γιατί σήμερα για σένα θ’ απολαύσω τον παράδεισο».


Όταν άκουσε τα λόγια του ληστή ο γέροντας, ξαφνιάστηκε και τρόμαξε με το ξαφνικό και ανέλπιστο πειρασμό.

Και αφού με το νου του κοίταξε προς το Θεό, σκέφτηκε και είπε:

«Αυτή είναι η δόξα σου, Δέσποτα Κύριε, που θέλησες να δείξεις σε μένα το δούλο σου;

Τέτοια συμβουλή έδωσες σε μένα τον αμαρτωλό, να βγω από το κελλί μου, για να με πληροφορήσεις τέτοιο φοβερό μυστήριο;

Με τέτοιες δωρεές αμείβεις τους κόπους της ασκήσεως που έκανα για σένα;

Τώρα αληθινά γνώρισα, Κύριε, ότι όλος ο κόπος της ασκήσεώς μου ήταν μάταιος·

και όλες οι προσευχές μου θεωρήθηκαν από σένα σίχαμα και βδέλυγμα.


Όμως ευχαριστώ τη φιλανθρωπία σου. Κύριε, ότι, καθώς γνωρίζεις, παιδεύεις την αναξιότητα μου,

όπως μου πρέπει, για τις αμέτρητες αμαρτίες μου και με παρέδωσες στα χέρια του ληστή και φονιά».

Αυτά λέγοντας ο γέροντας, λυπημένος, δίψασε πολύ και είπε στο ληστή:

«Παιδί μου, επειδή με το να είμαι αμαρτωλός, με παρέδωσε ο Θεός στα χέρια σου να με θανατώσεις

και να γίνει έτσι η επιθυμία σου, όπως το θέλησες, και εγώ στερούμαι τη ζωή, σαν κακός άνθρωπος που είμαι,

γι’ αυτό σε παρακαλώ κάνε μου μία χάρη και ένα πολύ μικρό θέλημα και δος μου λίγο νερό να πιω, και μετά αποκεφάλισέ με».


Όταν άκουσε ο ληστής το λόγο του γέροντα, θέλοντας με προθυμία να εκπληρώσει την επιθυμία του,

έβαλε στη θήκη το σπαθί, που κρατούσε, και έβγαλε από τον κόρφο του ένα δοχείο

και πήγε στο ποτάμι που ήταν εκεί κοντά και έσκυψε να το γεμίσει, για να φέρει στο γέροντα να πιεί.

Και εκεί που προσπαθούσε να γεμίσει το αγγείο, πέθανε.

Όταν πέρασε λίγη ώρα και δεν ερχόταν ο ληστής, σκεπτόταν ο γέροντας και έλεγε:

«Μήπως και ήταν νυσταγμένος και έπεσε και αποκοιμήθηκε και για αυτό αργεί

και έτσι μπορώ νά φύγω και να πάω στο κελλί μου;

Επειδή όμως είμαι γέρος, φοβάμαι, γιατί δεν έχω δύναμη να τρέξω,

θα κουραστώ και θα με προφθάσει, και στο θυμό του θα με τυραννήσει χωρίς λύπη,

κόβοντάς με ζωντανό σε πολλά κομμάτια.


Λοιπόν ας μη φύγω, αλλά ας πάω στο ποτάμι, να δω τί κάνει».

Πήγε λοιπόν ο γέροντας με τέτοιες σκέψεις και τον βρήκε πεθαμένο.

Όταν τον είδε γέμισε θαυμασμό και έκπληξη. Και σηκώνοντας τα χέρια του στον ουρανό έλεγε:

«Κύριε φιλάνθρωπε, εάν δεν μου αποκαλύψεις το μυστήριο αυτό, δεν κατεβάζω τα χέρια μου.

Λυπήσου λοιπόν τον κόπο μου και φανέρωσέ μου αυτό το πράγμα».

Ενώ προσευχόταν ο γέροντας, ήλθε Άγγελος Κυρίου και του είπε:


«Βλέπεις, αββά, αυτόν που βρίσκεται μπροστά σου πεθαμένος;

Εξαιτίας σου πέθανε με αιφνίδιο θάνατο, για να γλυτώσεις εσύ και να μη σε θανατώσει.

Λοιπόν θάψε τον ως ένα σωσμένο.

Διότι η υπακοή που έκανε σε σένα και έκρυψε το φονικό σπαθί στη θήκη του, γιά να πάει να σου φέρει νερό,

να σβήσει τη φλόγα της δίψας σου, με αυτό το έργο καταπράυνε την οργή του Θεού

και τον δέχθηκε ως εργάτη της υπακοής. Και η ομολογία των ενενήντα εννέα φόνων θεωρήθηκε ως εξομολόγηση.

Λοιπόν θάψε τον και έχε τον με τους σωσμένους.


Και γνώρισε απ’ αυτό, το πέλαγος της φιλανθρωπίας και ευσπλαχνίας του Θεού.

Καί πήγαινε χαίροντας στο κελλί σου και να είσαι πρόθυμος στις προσευχές σου και να μη λυπάσαι και να λες,

ότι πως είσαι αμαρτωλός και στερημένος από αποκάλυψη.

Γιατί όπως είδες σου απεκάλυψε ο Θεός ένα μυστήριον.

Να ξέρεις δε και τούτο, ότι όλοι οι κόποι της ασκήσεως σου είναι δεκτοί ενώπιον του Θεού,

διότι δεν υπάρχει κανένας κόπος που γίνεται για το Θεό και να απορρίπτεται απ’ αυτόν».

Αφού άκουσε αυτά ο γέροντας έθαψε τον νεκρό.


Από χειρόγραφο «Γεροντικό»,
της Ι. Μονής Φιλοθέου


πηγή pentapostagma