Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους…


*Καταπληκτικό κείμενο που αξίζει να το διαβάσετε και να αφιερώσετε δύο λεπτά από τον χρόνο σας!


Πραγματική ταπείνωση δεν είναι οι μεγάλοι Σταυροί, τα “Εκκλησιαστικά” φαίνεσθαι και οι ψευτοευσέβιες.

Ειλικρινής ταπεινή στάση είναι να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη και τις πληγές που προκαλείς στους άλλους

και να τρέχεις για διόρθωση και αλλαγή. Να σου λέει ο άλλος το παράπονό του για σένα

και να λες “Να είναι ευλογημένο, συγγνώμη έκανα λάθος.”

Να μην ψάχνεις δικαιολογίες και όταν ακούς κάτι άσχημο να βάζεις ένα λογισμό που θα λέει

“Μήπως έχει δίκιο και μου τα λέει;” και άρχιζε να ψάχνεις μέσα σου τις δικές σου ευθύνες.


Μας κάνει ο άλλος μία παρατήρηση και γινόμαστε θηρία, δεν θέλουμε καν να ακούσουμε

διότι έχουμε ήδη δώσει στον εαυτό μας το χρυσό μετάλλιο της αγιότητας και της τελειότητας.

Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους

που βλέπουν τον εαυτό τους από χρυσό και τους άλλους από κάρβουνο.

Ο άνθρωπος που θέλει να ακούσει και να δουλέψει την ευθύνη του σε αυτό που θα ακούσει, ακόμα και αν δεν του αρέσει,

σημαίνει ότι έχει τα παράθυρα της καρδιάς του ανοιχτά και περιμένει να μπει ο ήλιος.


Είμαι τελικά προσφερόμενος ή κοιτάω σε κάθε μορφή σχέσης, συνεργασίας πώς να περάσω καλά εις βάρος των άλλων

ή ακόμα και να πατήσω τον άλλον για να ανέβω; Μυρίζουν τα λόγια και οι πράξεις μου θυμίαμα ή τελικά αποπνέω δυσαρέσκεια;

Ο αληθινά ταπεινός ψάχνεται μέσα του συνέχεια, και θεωρεί τον δρόμο της μετάνοιας,

πορεία ζωής και όχι κάποιες ξερές συγγνώμες για τα μάτια του κόσμου.


Μιλάμε για τοξικότητα και τοξικούς ανθρώπους αλλά πάντα τα λέμε για τους άλλους,

δεν βλέπουμε πουθενά τον εαυτό μας σε αυτές τις κριτικές που κάνουμε.

Μην κοιτάς τι κάνεις. Διότι μπορείς να κάνεις τα πάντα ωραία αλλά με λάθος τρόπο

και αυτό που κάνεις να είναι τελικά ένα φαίνεσθαι που θα βγαίνει από ένα “μολυσμένο είναι”.

Κοίτα τι είσαι και να παλεύεις να είσαι ο αγαπημένος όσο και πληγωμένος . Να είσαι αυτό το “είναι” που θα αναβλύζει θυμίαμα.

Ο αληθινά ταπεινός ακόμα και με τη σιωπή του αποπνέει χαρά και ευχαριστία στον άλλον!

Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει αγία σιωπή αλλά και δαιμονική σιωπή.

Η αγία σιωπή μιλάει με τον Χριστό κι ας δεν ακούγεται , η δαιμονική σιωπή είναι εσωτερική κραυγή προς τον διάβολο

και επίθεση προς τον αδερφό…


Στώμεν καλώς αδερφοί μου !



πηγή: euxh.gr

[XAPA]

Λίγοι είναι οι πραγματικοί φίλοι του Χριστού


ΠΟΛΛΟΙ είναι οι φίλοι τής Ουράνιας Βασιλείας τού Χριστού, λίγοι είναι όμως εκείνοι πού ΒΑΣΤΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ.

ΠΟΛΛΟΙ είναι αυτοί πού θέλουν νά είναι κοινωνοί τής Τράπεζας του Μυστικού Δείπνου τού Χριστού, λίγοι όμως ΤΗΣ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ.

ΠΟΛΛΟΙ θέλουν να χαίρονται μαζί με τόν Χριστό, λίγοι όμως νά υποφέρουν κάτι μαζί Του Η ΠΡΟΣ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ.

ΠΟΛΛΟΙ ακολουθούν τό Χριστό μέχρι τόν διαμερισμό τού Άρτου, λίγοι όμως μέχρι τό πικρό ΠΟΤΗΡΙ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ.

ΠΟΛΛΟΙ μένουν έκθαμβοι πρό τών θαυμάτων ΤΟΥ, λίγοι όμως τόν ακολουθούν ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ.

ΠΟΛΛΟΙ τόν τιμούν καί τόν δοξάζουν εφ’όσον απολαμβάνουν τίς δωρεές ΤΟΥ και τήν γλυκύτητα τής παρηγοριάς Του, όταν όμως γιά λίγο έστω αποσύρει τή Χάρη Του, αρχίζουν τούς θρήνους καί τό θάρρος τούς εγκαταλείπει.

Αυτοί όμως πού αγαπούν τόν Ιησού ανιδιοτελώς καί όχι γιά τίς δωρεές Του, υπομένουν καί τίς δοκιμασίες πού επιτρέπει χωρίς νά γογγύζουν καί μέσα στή θλίψει ή τή χαρά, ακατάπαυστα ΤΟΝ ΔΟΞΑΖΟΥΝ.

Όσοι σκέπτονται μόνο τό ατομικό τους κέρδος, αυτοί αγαπούν τούς εαυτούς των καί όχι το Χριστό

Σπανίως θά βρεθεί άνθρωπος τόσο πνευματικός ώστε νά δουλέψει γιά τό Θεό ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΘΟ.

ΜΙΚΡΟΣ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ……!!!

Ευλογία Κυρίου!


πηγή: romioitispolis

[XAPA]

Δοκίμασε…


Δοκίμασε να κάμεις την όποια εργασία σου διακόνημα – προσφορά και υπηρεσία στους άλλους, και θα δεις ότι η κούραση σου έχει γλυκύτητα και ανάπαυση.

Δοκίμασε να ασχοληθείς με τα προβλήματα των άλλων, και θα δεις τα δικά σου να μικραίνουν.

Δοκίμασε να μπεις στη θέση αυτού που υποφέρει σωματικά ή ψυχικά, και θα καταλάβεις ότι ανακουφίστηκε από τον πόνο, γιατί τον πήρες απάνω σου «πνευματικώ τω τρόπω».

Δοκίμασε να μην κατακρίνεις κανένα και για τίποτε, και θα αισθανθείς τη Χάρη του Θεού να σε πλησιάζει.

Δοκίμασε να συγχωρέσεις από την καρδιά σου όσους σε πλήγωσαν, και θα νιώσεις την ελευθερία να πηγάζει από μέσα σου.

Δοκίμασε να αναφέρεις σε άλλους τα θετικά αυτών που σε υποτιμούν ή σε απορρίπτουν ή νιώθεις πως δεν σε θέλουν, και θα αισθανθείς να γκρεμίζεται η απόσταση που σε χωρίζει.

Δοκίμασε να απαριθμήσεις τα καλά που έχεις, και θα ανακαλύψεις ότι δεν τελειώνεις.

Δοκίμασε να ανακαλύψεις τα θετικά των δοκιμασιών και των προβλημάτων σου, και θα νιώσεις να βγαίνει αυθόρμητα προς το Θεό το «ευχαριστώ».

Δοκίμασε να εκκλησιαστείς όσο μπορείς πιο νωρίς, και θα συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος μέσα στο ναό περνά γρήγορα και η παρουσία σου εκεί αυξάνει την εσωτερική ειρήνη.

Δοκίμασε να δεχτείς την αδικία, όταν δεν μπορείς να αποδείξεις το δίκαιό σου, και θα νιώσεις οικείος με το Χριστό και τους αγίους Του.

Δοκίμασε να προσέξεις όλη μέρα να μην αργολογήσεις, και θα καταλάβεις τη διαφορά της βραδινής προσευχής.

Δοκίμασε μόλις ξυπνήσεις να πεις «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», και θα δεις πως αρχίζει η μέρα σου με δύναμη κι ελπίδα.

Δοκίμασε να μείνεις μόνος σου, χωρίς παρουσία ανθρώπου και χωρίς τηλέφωνα, και θα καταλάβεις πόση δυσκολία αλλά και πόση ομορφιά κρύβει.

Δοκίμασε να δεχτείς ότι σήμερα είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου, και θ’ αρχίσεις να εκτιμάς τις επόμενες μέρες ως δώρα Θεού και θα τις χαίρεσαι.

Δοκίμασε, τέλος, να ζήσεις την καθημερινότητα ως τον πρόλογο της αιωνιότητας, αγωνιζόμενος να μην αμαρτήσεις, «το κατά δύναμιν»,
να εφαρμόζεις τις εντολές του Κυρίου και Θεού σου – δηλαδή την αγάπη καθέτως και οριζοντίως – να προσεύχεσαι και να λειτουργείσαι, και θα καταλάβεις με όλη την ύπαρξη σου ότι δεν υπάρχει πιο δυνατή ελευθερία και πιο μεγάλη χαρά.



π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

πηγη: pemptousia.gr

[XAPA]

Άγιος Αντώνιος: Ο αληθινά λογικός άνθρωπος και τι κάνει





Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ


Ο αληθινά λογικός άνθρωπος ένα μόνο ζήλο έχει: να πείθεται και να αρέσει στο Θεό των όλων.

Σ’ αυτό και μόνον πρέπει να εκπαιδεύει την ψυχή του, ώστε ν’ αρέσει στο Θεό,

ευχαριστώντας για την τόσο μεγάλη Του πρόνοια και ρύθμιση των όλων, οτιδήποτε κι’ αν του τύχη στη ζωή του.

Γιατί είναι άτοπο, τους μεν Ιατρούς, που μας δίδουν και πικρά και δυσάρεστα φάρμακα,

να τους ευχαριστούμε για την υγεία του σώματός μας, προς τον Θεόν δε να είμαστε αχάριστοι,

για τα πράγματα που μας φαίνονται δυσάρεστα και δύσκολα και να μην ξέρομε ότι όλα γίνονται

όπως πρέπει και προς το συμφέρον μας κατά την Πρόνοιά Του.

Η γνώσις (του θελήματος του Θεού) και η πίστη στο Θεό, είναι η σωτηρία και η τελειότης της ψυχής.


ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ


Ο λογικός άνθρωπος εξετάζοντας τον εαυτό του, δοκιμάζει ποια πράγματα του πρέπουν και τον συμφέρουν,

ποια είναι ζητήματα της ψυχής και ωφέλιμα και ποια ξένα προς την ψυχή.

Έτσι αποφεύγει όσα βλάπτουν την ψυχή, διότι του είναι ξένα και τον χωρίζουν από την αθανασία.


ΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΟΗΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Ο άνθρωπος, κατά το λογικό μέρος, συνδέεται με την ανείπωτη (την ανέκφραστη) και θεία δύναμη

και κατά το σωματικό συγγενεύει προς τα ζώα.

Κάτι λίγοι όμως, όσοι είναι τέλειοι άνθρωποι και λογικοί, επιδιώκουν σοβαρά

νάχουν και την γνώμη και την (παραπάνω) συγγένεια προς τον Θεό και Σωτήρα.

Κι αυτό το δείχνουν με τα έργα και την ενάρετη πολιτεία (τους).


Η ΑΛΟΓΗ ΨΥΧΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΟΥΛΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ


Η ψυχή, της οποίας το λογικό (η ορθή σκέψης) νικήθηκε και παρεσύρθη (από τις ηδονές),

ενώ είναι αθάνατη και (πρέπει να είναι) κυρία του σώματος, γίνεται δούλη στο σώμα της με τις ηδονές,

χωρίς να καταλαβαίνει ότι η καλοπέραση και η πολλή φροντίδα του σώματος, βλάπτει (θανάσιμα) την ψυχή.

Αναίσθητη τότε (στο καλό) και σαν μωρή (πλέον) φροντίζει (μόνον) για την τροφή του σώματος.



απόσπασμα από: «ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΗΘΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ»


simeiakairwn

[XAPA]

O Μέγας Αντώνιος († 17 Ιανουαρίου)

και ο μπαλωματής


Χρόνια κράτησε ο διωγμός των χριστιανών. Ποτάμια χύθηκε το τίμιο αίμα των Μαρτύρων.

Κι ήρθε κάποια στιγμή που η ειδωλολατρική μανία του αυτοκράτορα κορέστηκε, αφού είχε πια τελειωθεί

μαρτυρικά και ο άγιος Επίσκοπος της Αλεξάνδρειας, ο Πέτρος.


— Δεν με έκρινε άξιο ο Κύριος να μαρτυρήσω για την πίστη, δίπλα στους αδελφούς μου, σκεπτόταν ο Αντώνιος.

Θα πορευτώ λοιπόν στη βαθιά έρημο για να δώσω την τελική μάχη με τον πονηρό μονολόγησε αποφασιστικά

και κάτι σαν κρυμμένη υπερηφάνεια πήγε να σκιάσει της απόφασης του τούτης τη χάρη.

Σαν να ‘νιωσε κείνη την ώρα ο ασκητής πως ξεχωρίζει ο ερημίτης από τους πολλούς - σαν να ήταν η παλαίστρα

της ερήμου ανώτερη μορφή χριστιανικής ζωής.


Τον πείραξε τούτος ο λογισμός, σαν αγκαθιών κάρφωμα βαθύ κι όρμησε τούτη η σκέψη να του πνίξει όλα τα

λουλούδια που η μαρτυρική του προαίρεση είχε συλλέξει όλα τα χρόνια του διωγμού.

Έμπειρος όμως πια αγωνιστής γρήγορα κατανόησε πως είχε πάλι να κάνει με παγίδα του αντίδικου·

Γι’ αυτό έπεσε σε βαθιά προσευχή.


— Κύριε, φανέρωσε μου, αν μέσα στην πόλη με τους θορύβους της μπορεί να φτάσει ο πιστός τα μέτρα τα

πνευματικά που κατακτάει στη βαθιά έρημο ο ασκητής…

Δεν είχε ακόμα αποτελειώσει τούτο το αίτημα στον Πανάγαθο και φωνή ακούστηκε να του λέει:


— Το Ευαγγέλιο είναι ένα για όλους τους ανθρώπους, Αντώνιε.

Κι αν θέλεις να βεβαιωθείς, πως αν κανείς κάνει το θέλημα του Θεού σώζεται και αγιάζεται όπου και να ‘ναι,

πέρασε, καθώς φεύγεις από την Αλεξάνδρεια, από το μαγαζάκι του μπαλωματή, που είναι άσημο και φτωχικό.

Είναι εκεί κάτω στο τελευταίο της πόλης παραδρόμι.


— Στο μαγαζάκι του μπαλωματή, Κύριε; Και ποιος μπορεί εκεί να με βοηθήσει, να ρίξει φως στο λογισμό;

απάντησε απορημένος ο Αντώνιος.


— Θα σου εξηγήσει ο μπαλωματής, ξανάκουσε την ίδια φωνή.

— Ο μπαλωματής; Τι ξέρει αυτός ο άνθρωπος από αγώνες και πειρασμούς;

Τί γνώρισε ο πτωχός βιοπαλαιστής, από της πίστης τις κορυφές κι απ” την αλήθεια; αναρωτήθηκε.


Αντίρρηση όμως δεν μπόρεσε να ορθώσει στη θεία υπόδειξη. Γι αυτό μόλις ξημέρωσε πήρε το δρόμο που

έβγαζε από την πόλη.

Όπως του είχε υποδείξει ο Θεός, στάθηκε, καθώς συνάντησε το τελευταίο παραδρόμι, και βρήκε το μαγαζάκι

του μπαλωματή.


Χαρούμενα και σεβαστικά ο απλός άνθρωπος τον υποδέχτηκε και τον ρώτησε:

— Σε τί μπορώ να σου φανώ χρήσιμος, Αββά; Αγράμματος κι άξεστος χωρικός είμαι, μα για το ξένο, όποιος και

‘ναι, ο ντόπιος χρήσιμος πάντα είναι.


— Ο Κύριος με έχει στείλει να με διδάξεις, είπε ταπεινά ο ασκητής.

Πετάχτηκε επάνω απορημένος ο φτωχός βιοπαλαιστής.

— Εγώ; Τι μπορώ εγώ ο αγράμματος να διδάξω την αγιοσύνη σου;

Δεν ξέρω να ‘χω κάνει στη ζωή μου τίποτα το καλό και το αξιόλογο, κάτι που να μπορεί να σταθεί

αψεγάδιαστο, μπροστά στα μάτια του Θεού.


— Πες μου τί κάνεις, πώς περνάς την ήμερα σου; Ξέρει ο Θεός, αλλιώς Εκείνος ζυγίζει και κρίνει τα πράγματα,

επέμενε ο Αντώνιος.


— Εγώ, Αββά, ποτέ δεν έκανα ποτέ τίποτα το καλό, μονάχα που αγωνίζομαι σύμφωνα με τις άγιες εντολές του

Ευαγγελίου. Κι ακόμα προσπαθώ ποτέ να μην ξεχνώ και να μην παραβλέπω τις ελλείψεις και την πνευματική

ακαρπία μου.


Καθώς λοιπόν δουλεύω ολημερίς σκέπτομαι και λέω στον εαυτό μου: Ταλαίπωρε άνθρωπε, όλοι θα σωθούν και

μόνο εσύ άκαρπος μένεις. Εξαιτίας της αμαρτίας σου, το Άγιο Πρόσωπο Του ποτέ δεν θα αξιωθείς να δεις.


— Σ’ ευχαριστώ Κύριε, είπε υψώνοντας τα δακρυσμένα μάτια του προς τον ουρανό ο ασκητής.

Κι ενώ ο μπαλωματής στεκόταν απορημένος για τούτο το φέρσιμο, ο ασκητής τον αγκάλιασε στοργικά και τον

αποχαιρέτησε λέγοντας:


— Σ’ ευχαριστώ και σένα, άγιε άνθρωπε. Σ’ ευχαριστώ, γιατί με δίδαξες πώς τόσο εύκολα, μονάχα με τον

ταπεινό λογισμό, μπορεί ο καθένας να ζει στη χάρη του Παραδείσου.



Κι ενώ ο φτωχός μπαλωματής συνέχιζε να κοιτάζει αμήχανα, χωρίς τίποτα απ’ όλα αυτά να καταλαβαίνει,

ο Αντώνιος πήρε το ραβδί κι ωφελημένος τράβηξε το μονοπάτι που οδηγούσε στη βαθιά έρημο.


Βάδιζε με μόνη συντροφιά του ραβδιού του το χτύπημα. Βάδιζε κι η προσευχή του καυτή σαν της έρημης γης τη

λάβα υψωνόταν ολόισια στον ουρανό.


Πορευόταν ολημερίς και προσευχητικά αναλογιζόταν το μάθημα που είχε πάρει εκείνη την ήμερα από το φτωχό

μπαλωματή.


— Η ταπεινοφροσύνη!

Αυτό λοιπόν είναι το γρήγορο στρατί για του Παράδεισου την πόρτα, έλεγε με το λογισμό.

Η ταπεινοφροσύνη είναι η στολή που ντύθηκε ο Θεός κι ήρθε στη γη σαν άνθρωπος, μονολογούσε ο Αντώνιος

κι αγωνιζόταν να συλλάβει το μεγαλείο τούτης της άγιας αρετής.


Βάδιζε, προσευχόταν και στο νου του έφερνε όσα τον είχε διδάξει ο Θεός, ώσπου έξαφνα μπροστά του

αντίκρισε ριγμένο καταγής πλήθος αναρίθμητο από πρωτόγνωρες παγίδες. Παγίδες κάθε είδους,

επινοήσεις φοβερές, πανούργου νου πρωτότυπα εφευρήματα.


— Θεέ μου, αναφώνησε κι έστρεψε τρομαγμένο το βλέμμα και τη ψυχή του στον ουρανό.

Ποιος θα μπορούσε, Κύριε, να ξεφύγει ποτέ, από τέτοια εφευρήματα και πανουργίες;


Η ταπεινοφροσύνη, Αντώνιε.

Αυτή μπορεί με μιας όλες αυτές να τις διαλύσει, ακούστηκε πάλι η γλυκιά,

η γνώριμη φωνή βαθιά μέσ’ την καρδιά του.


Κι ήταν αυτή η απάντηση που έχυσε μέσα του φως και που του ‘δωσε κουράγιο για τις καινούργιες μάχες,

που έμελλε βαθιά στην έρημο να δώσει, με του ανθρώπου τον προαιώνιο εχθρό.



(«Ο Μέγας Αντώνιος». Εκδ. «Ετοιμασία». Αθήνα 2002)

gerontesmas

[XAPA]

Έτσι αρχίζει το ξήλωμα και ο κατήφορος…


Ποτέ ο διάβολος δεν αρχίζει τη μάχη από τα μεγάλα και σοβαρά αμαρτήματα.

Προτιμά να αγωνιστεί για να πείσει τον άνθρωπο να κάνει μία μικρή παράβαση σε ένα μικρό σφάλμα.

Εδώ έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ευκολότερα κανείς προχωρεί σε μία μικρή υποχώρηση.

Έτσι αρχίζει το ξήλωμα και ο κατήφορος. Το μικρό οδηγεί στο μεγαλύτερο.

Και σιγά-σιγά φθάνει ο άνθρωπος στην έσχατη αθλιότητα. Γιατί; Γιατί δεν πρόσεξε στο πρώτο ολίσθημα.


Ο Ιούδας δεν έγινε μονομιάς προδότης. Άρχισε με την κλοπή ενός μικροποσού. Προχώρησε σε μεγαλύτερο.

Έγινε δέσμιος της φυλαργυρίας. Οδηγήθηκε στην προδοσία του Διδασκάλου Του.

Πάντοτε η αρχή των πιο μεγάλων κακών γίνεται με τρόπο ανεπαίσθητο.

Οι μεγάλοι διαρρήκτες ξεκίνησαν κλέβοντας ένα αυγό.

Και οι μεγάλοι απατεώνες άρχισαν τη δράση τους από μερικά αθώα ψέματα.


Πράγματι αυτά που φαίνονται μικρά και ασήμαντα είναι τα πιο επικίνδυνα.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας γι΄αυτό το θέμα έλεγε

ότι ακριβώς επειδή οι άνθρωποι νομίζουν μικρό το αμάρτημα για τούτο εκείνος λυπάται και ανησυχούσε περισσότερο.


Τέχνασμα φοβερό και επιτυχημένο του διαβόλου είναι να μας ωθεί σε νομιζόμενα μικροσφάλματα.

Μία πρώτη υποχώρηση ζητά. Εάν του την παραχωρήσουμε, τότε εκείνος κάνει ένα είδος κατοχής στην ψυχή μας

και υφαίνει τα δίχτυα της αιχμαλωσίας μας.


Μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια στον όλο μηχανισμό του αυτοκινήτου ο πίρος που συγκρατεί τον τροχό.

Εάν όμως αυτός λείψει, ο τροχός θα φύγει και το δυστύχημα θα ακολουθήσει.

Από ένα καρφί χάθηκε κάποτε μία μάχη. Έλειπε ένα καρφί από το πέταλο του αλόγου που ίππευε ο στρατηγός.

Κατά τη μάχη λόγω χαλαρότητος, έφυγε και το δεύτερο καρφί και το τρίτο. Έπειτα έφυγε όλο το πέταλο.

Το άλογο, χωρίς πέταλο σκόνταψε, έπεσε, έριξε καταγής τον αναβάτη, τον σκότωσε. Το ακέφαλο στράτευμα ηττήθηκε.



Από το βιβλίο «Πόλεμος κατά του Σατανά», Μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρίου Χριστοδούλου


simeiakairwn.

[XAPA]

ΤΟ ΚΟΥΤΣΟ ΠΟΤHΡΙ


Υποστήριζέ με, και θέλω σωθή .
και θέλω προσέχει
διαπαντός εις τα διατάγματά Σου.”

(Ψαλμός ριθ΄ 117)


Διηγούνται, πως κάποιος χριστιανός είχε στο σπίτι του και χρησιμοποιούσε, για την ατομική του χρήση,

ένα ποτήρι με σπασμένο το πόδι του, που με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να σταθεί

και ήτανε υποχρεωμένος πάντοτε να το κρατάει στο χέρι του.


Όταν τον ρωτούσαν γιατί το έκανε αυτό, ενώ υπήρχαν και άλλα ποτήρια,

απαντούσε πως αυτό του χρειαζόταν να του θυμίζει πως μόνος του,

ήτανε αδύνατο να σταθεί στην πνευματική θέση που ο Θεός είχε ετοιμάσει γι' αυτόν

και πως έπρεπε να έχει διαρκώς τη συναίσθηση πως, όπως αυτός κρατούσε το ποτήρι στα χέρια του,

έτσι και ο Θεός τον κρατούσε διαρκώς στα χέρια Του, γιατί μονάχος του δεν μπορούσε να σταθεί.


Πάντοτε ο Θεός χρησιμοποιεί αυτούς που φαίνονται πολύ μικροί στα μάτια τους.

Αυτοί διαθέτουν περισσότερο χώρο για να εργασθεί ο Θεός.

Οι "πτωχοί τω πνεύματι" του κόσμου τούτου, θα είναι εκατομμυριούχοι στην αιωνιότητα.

Το μυστικό της πνευματικής δύναμης είναι να ομολογείς την αδυναμία σου.


Αυτοί που με χαρά εμπιστεύονται τα πάντα στα χέρια του Θεού, βλέπουν το χέρι του Θεού σε όλα τα πράγματα της ζωής.

Είναι μεγάλο δώρο, θεϊκό, να έχει ο άνθρωπος συναίσθηση με ταπείνωση

του πόσο εξαρτημένος απόλυτα είναι από το Θεό και να μην κάνει βήμα,

χωρίς τέλεια πίστη στο πρόσωπό Του, με το θέλημά Του πάντοτε πάνω απ' όλα και να λέει:


“Κύριέ μου, είμαι ένα κουτσό ποτήρι, όμως στα χέρια Σου τα δοξασμένα μπορώ κι εγώ να αναφωνήσω

"τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού".

Μη με αφήσεις από κοντά Σου να φύγω μακριά!”



otheosagapiesti

[XAPA]

Ας ανοιγόμαστε στον Χριστό…!


(π. Ανανίας Κουστένης)


Αίσθανόμεθα, πολλές φορές, μόνοι. Άποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Άν θέλετε, στά άζήτητα καί στό περιθώριο.

Καί νομίζομε πῶς δέν έχομε καμμία άξία. Καί πιστεύομε πῶς κανένας δέν μᾶς θέλει. Κανένας δέν μᾶς άγαπᾶ.

Καί κανένας δέν νοιάζεται καί δέν φροντίζει γιά μᾶς!

Τότε, άδελφοί μου, άς άνοιγόμαστε στόν Χριστό καί στήν Παναγία καί στούς Άγίους καί στούς Άγγέλους!

Κι άς τούς μιλᾶμε!

Σταματήσαμε νά μιλᾶμε! Χαζέψαμε, πολλές φορές, καί μέ τήν τηλεόραση καί μέ τόσα άλλα, καί σταματήσαμε νά μιλᾶμε καί νά έκφραζόμεθα, άδελφοί μου.

Σκεπτόμεθα μόνο καί παίρνει άνάποδες ό νοῦς καί διαστρέφονται καί τά αἰσθήματα καί συναισθήματά μας!

Άν μιλᾶμε στόν Χριστό καί στούς Άγίους μας, κάνομε πολύ – πολύ μεγάλο καλό στήν ψυχή καί στή ζωή μας!

Καί τί νά τούς ποῦμε;

Ό,τι έχομε, άδελφοί μου, νά τούς ποῦμε. Ό,τι έχομε!

Άμα είποῦμε αύτό πού έχομε, φεύγει άπό πάνω μας…!»



π. Άνανίας Κουστένης


simeiakairwn

[XAPA]

[XAPA]

Πρακτικές πνευματικές συμβουλές…


Γέροντας Μακάριος της Όπτινα



Ό,τι κι αν μας συμβούλευε ο γέροντας Μακάριος, πάντοτε τοποθετούσε την ταπείνωση στην πρώτη γραμμή των συμβουλών του.

Aπό αυτήν την αρετή παρήγαγε όλες τις επόμενες αρετές που συναποτελούν το ήθος του αληθινού Χριστιανού.

Αυτή είναι η ουσία των μαθημάτων, που ο γ. Μακάριος δίδαξε σε όλους, όσοι διψούσαν για τις εντολές και την καθοδήγησή του:

να εξετάζεις τη συνείδησή σου,

να πολεμάς συνεχώς με τα πάθη σου,

να καθαρίζεις την ψυχή σου από τις αμαρτίες,

να αγαπάς το Θεό εν απλότητι καρδίας,

να πιστεύεις Σ’ αυτόν χωρίς υπολογισμούς,

να έχεις ακατάπαυστα ενώπιόν σου το απεριόριστο έλεός του, και με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να Τον δοξάζεις και να Τον ευλογείς σε όλες τις δυσάρεστες περιστάσεις της ζωής,

να αναζητάς τη δική σου ενοχή, και να συγχωρείς κάθε παράπτωμα του διπλανού σου εναντίον σου, ούτως ώστε να αποσπάσεις το έλεος του Θεού για τις δικές σου αμαρτίες,

να προσπαθείς να θεμελιώσεις μέσα σου την αγάπη για το διπλανό σου,

να περισώζεις την ειρήνη και την ηρεμία στην οικογένεια και τους γνωστούς σου,

να θυμάσαι πιο συχνά τις εντολές του Θεού και να προσπαθείς να τις εκπληρώσεις, καθώς επίσης και τους κανόνες της Εκκλησίας,

όσο είναι δυνατόν, να πηγαίνεις για εξομολόγηση και να μετέχεις των Θείων Μυστηρίων αρκετές φορές το χρόνο,

να τηρείς και τις τέσσερις περιόδους νηστείας, καθώς και τις Τετάρτες και τις Παρασκευές,

να παρακολουθείς τις ακολουθίες και τη Θεία Λειτουργία σε κάθε εορτή,

να λες πρωινές και βραδινές προσευχές και ακόμη μερικούς ψαλμούς κάθε μέρα, και, αν το επιτρέπει ο χρόνος, να διαβάζεις ένα κεφάλαιο από τα Ευαγγέλια και τις Επιστολές των Αποστόλων,

να προσεύχεσαι κάθε πρωί και βράδυ για την ανάπαυση των κεκοιμημένων και τη σωτηρίου των ζωντανών

Αν, για οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν μπορείς να εκπληρώσει αυτά τα καθήκοντα, τότε να επιτιμήσεις τον εαυτό σου ώστε να μετανοήσεις ειλικρινά, και να πάρεις σταθερή απόφαση να μην αποτύχεις ξανά στο μέλλον.

Προσευχήσου ακόμη για εκείνους για τους οποίους έχεις κάποια κακή επιθυμία, γιατί αυτός είναι ο σιγουρότερος τρόπος για την εν χριστώ συμφιλίωση.



Από τις «Αναμνήσεις ενός Πνευματικού Υιού» του βιβλίου «Γέρων Μακάριος της Όπτινα»

Πηγή: Ορθόδοξο Ιστολόγιο Επαρχίας Αμμοχώστου