Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

...την Μεγάλη Παρασκευή της ζωής μας



Πάντα τὴ Μεγάλη Παρασκευή, νὰ ‘σαι μόνος σὰν τὸ Χριστὸ προσμένοντας τὸ τελευταιο καρφί, τὸ ξύδι, τὴ λόγχη.

Τὶς ζαριὲς ν’ ἀκους ἀτάραχα στὸ μοίρασμα τῶν ὑπαρχόντων σου, τὶς βλαστήμιες, τὶς προκλήσεις, τὴν ἀδιαφορία.

Πρὶν τὴν Παρασκευὴ δὲν έρχεται ἡ Κυριακή, τότε λησμονάς τὰ μαρτύρια τῶν δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής

της ζωής μας.

Μὴν ξαφνιαστείς, μὴ φοβηθείς στ’ ἀπρόσμενο σουρούπωμα. Οἱ μπόρες τοῦ οὐρανου δὲ στερεύουν.

Ἡ ξαστεριὰ θὰ ’ρθει τὸ Σαββατόβραδο.

Τότε λησμονάς τὰ μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας...


π. Μωϋσής Αγιορείτης


3.bp.blogspot

[XAPA]

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ – Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ


Το Μεγάλο Σάββατο η Εκκλησία μας κείται στην προσδοκία της Ανάστασης.

Ο Χριστός βρίσκεται στον Άδη, το σώμα Του έχει ταφεί, χωρίς όμως να γνωρίζει την φθορά που γνωρίζουν όλοι οι νεκροί,

καθώς παραμένει ενωμένο με την θεότητα, ενώ η ψυχή του Χριστού βρίσκεται στην κόλαση,

στο χώρο του θανάτου, όπου κηρύττει την μετάνοια.


Ο Θεάνθρωπος Χριστός ολοκληρώνει το έργο της Θείας Οικονομίας, που είναι η ανάσταση

όλης της Δημιουργίας και όλων των ανθρώπων, κι αυτών που ήταν εν ζωή, αλλά και αυτών

που είχαν πεθάνει πριν τον ερχομό του Ιησού στον κόσμο. Ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος,

νικιέται δια του θανάτου του Χριστού, και όλα κινούνται στην προσδοκία της Ανάστασης, της γνήσιας ελευθερίας.


Σ’ έναν από τους πιο όμορφους ύμνους, που ολοκληρώνουν την ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου,

διαβάζουμε τα εξής θαυμάσια λόγια: “Δεύτε ίδωμεν την ζωήν ημών εν τάφω κειμένην,

ίνα τους εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση. δεύτε σήμερον, τον εξ Ιούδα υπνούντα θεώμενοι,

προφητικώς αυτώ εκβοήσωμεν. Αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων. τις εγερεί σε, βασιλεύ;

αλλ’ ανάστηθι αυτεξουσίως, ο δους σεαυτόν υπέρ ημών εκουσίως. Κύριε, δόξα σοι”.


Το ποιητικό αυτό κείμενο αποτυπώνει το απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρεται στον Ιακώβ.

Ο Χριστός κοιμάται σαν το λιοντάρι, έτοιμος να ξυπνήσει, να αναστηθεί, να φέρει στον κόσμο την ελπίδα,

τη χαρά της νίκης, την συντριβή του θανάτου, να φέρει στην ιστορία το πιο σπουδαίο μήνυμα,

που άλλο ανώτερο δεν υπάρχει: ότι πλέον είμαστε ελεύθεροι και από το θάνατο.


Για τους περισσότερους ανθρώπους ο θάνατος είναι η έσχατη απόδειξη δουλείας. Είμαστε ανίσχυροι απέναντί του.

Μπορούμε να τον απομακρύνουμε, αλλά όχι να τον υπερβούμε. Για τους περισσότερους ο θάνατος αποτελεί

το βιολογικό και οριστικό τέρμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν υπάρχει λογική απόδειξη επιστροφής

από το “επέκεινα”, το μετά τον θάνατο, με αποτέλεσμα η θλίψη να είναι ανυπέρβλητη.

Απέναντι στον θάνατο ο άνθρωπος ζει με τον φόβο ή εκείνη την ελπίδα ότι το τέλος δεν θα έλθει.


Ο Χριστός έζησε τον θάνατο, όχι ως βιολογικό τέρμα ή ως αναπόδραστη κατάσταση, αλλά ως υπακοή στο θέλημα

του Πατέρα Του. Έφτασε την φύση Του, που είχε την αθανασία δεδομένη, καθώς δεν είχε αμαρτία,

στο κατώφλι του θανάτου και το πέρασε σωματικά, για να μας δείξει ότι ο θάνατος είναι το τέρμα,

μόνο όταν συνοδεύεται από τον χωρισμό από το Θεό.

Αυτός που ζει το Θεό με υπακοή στο θέλημά Του, αυτός που αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας,

η οποία είναι ο θάνατος, ελευθερώνεται ακόμη και από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ακολουθεί τον Χριστό.


“Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρη”,

μας λέει ο Κύριος. Αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος αποτελεί για μας τους θνητούς την αφορμή, πολύν καρπό να φέρουμε,

αν ζούμε με υπακοή στο Θεό. Ο Χριστός μας δίδαξε ότι αυτό είναι κατορθωτό. Αν πεθάνουμε ως προς την αμαρτία,

δηλαδή νεκρώσουμε τα πάθη και τις κακίες μας, τότε ουσιαστικά φέρουμε πολύν καρπό, της αγάπης, της αρετής,

της πίστης στο Θεό, γιατί αυτό είναι το θέλημά Του για μας. Αν πεθάνει ο εγωισμός μας, με την άσκηση,

την προσπάθεια, την ταπείνωση, την θυσία, τότε πολύν καρπό φέρουμε. Τραβάμε την χάρη και το έλεος του Θεού

και τότε, ακόμα και ο βιολογικός θάνατος είναι το σημείο εκείνο της ζωής που μας απαλλάσσει από την φθορά

και την αμαρτία και μας φέρνει κοντά σ’ Αυτόν που πέθανε για μας, τον Χριστό.


Ο Χριστός αναπαύεται στον τάφο σωματικά. Ο Χριστός κηρύττει στον Άδη τη Ζωή. Και θα αναστηθεί ως ο λέων,

αυτεξουσίως, και θα τραβήξει μαζί Του όσους τον πίστεψαν, αλλά και όσους τον πιστεύουν,

όσους τους αγγίζει το μήνυμα, το πρόσωπο, η κοινωνία μαζί Του. Ελευθερωνόμαστε από το θάνατο,

χάρις στον θάνατο του Σωτήρα. Όλα πλέον είναι διαφορετικά. Δεν φοβόμαστε το θάνατο,

γιατί θα μας πάει σ’ Αυτόν που μας αγαπά και αγαπούμε. Και θα περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία,

για να γευτεί και το σώμα μας, αυτή την ανεκλάλητη χαρά. Αυτή την ανεκλάλητη ελευθερία. Αυτή την ανεκλάλητη αιώνια ζωή.


Στο Μεγάλο Σάββατο βρίσκονται τα σώματα των ανθρώπων που έφυγαν από αυτή τη ζωή.

Μα όσοι ζούμε την πίστη, όσοι αγαπούμε, όσοι συγχωρούμε, όσοι κοινωνούμε έχουμε μπει ήδη στην ογδόη ημέρα.

Την ημέρα της Εκκλησίας. Την Ημέρα της Ανάστασης. Την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου…



karditsas.

[XAPA]

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Ανάσταση, η απαρχή μιας άλλης βιωτής…


Eμπειρίες από τον Άγιο Πορφύριο:


Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα

του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του.

Πήγα να τον δω σαν γιατρός.

Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα με παρεκάλεσε να μη φύγω.

Κάθισα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:

- Ξέρεις το τροπάριο που λέει:

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…»;

- Ναι γέροντα, το ξέρω.

- Πες το.

Άρχισα γρήγορα-γρήγορα.

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες

υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».

- Το κατάλαβες;

- Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για τη ερμηνεία του.

Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:

-Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης…

Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο:

Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα,

από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα.

Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο

να την περάσει ο άνθρωπος μόνος.

Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα.

Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου

εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν».

Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες;

Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής,

της αιωνίου» ζωής κοντά Του.


Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε.

Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:

Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης.

Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση.

Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του…

Τί ευτυχία η ανάσταση!

«Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον».

Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι.

Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά;

Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα.

Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας.

-Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.

-Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε.

Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου

και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο.

Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου - και στη ζωή του κόσμου όλου - έγινε.

Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας.

Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:

-Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος,

«ο μόνος ευλογητός των πατέρων»…

Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

Περιοδικό Ευροκλύδων, τεύχος 7



diakonima

[XAPA]

Συγχώρα και προχώρα!



Τώρα μέσα στο φως της Ανάστασης,

τώρα παίρνοντας δύναμη απ’ τον Αναστημένο Κύριο Νικητή,

τώρα ακολουθώντας τα ίχνη Του,

«Πάντας βάσταζε»!



Δηλαδή, όλους να τους συγχωρείς, να τους χωράς στην καρδιά σου.

Όλους να τους αντέχεις στην ώρα της γκρίνιας τους.

Όλους να τους ανέχεσαι στις δυσκολίες του χαρακτήρα τους, στις ιδιοτροπίες της συμπεριφοράς τους.

Δύσκολο, λες… Το ξέρω, δύσκολο… μα θα το ξαναπώ… πρώτα για μένα κι αν θες, πάμε μαζί!

«Πάντας βάσταζε»!



Που θα πει: να χαμογελάς σ’ αυτόν που σε προσπέρασε. Να δίνεις τόπο στην οργή.

Να μην απαντάς με το ίδιο νόμισμα, εκδικητικά σ’ αυτόν που σε λύπησε ή σε αδίκησε.

Έτσι μόνον θα μπορείς να ζητάς και οι άλλοι να παραβλέπουν, να σβήνουν, να ξεχνούν τα δικά σου λάθη.

Έτσι μόνο θα μπορείς να περιμένεις να βαστάζουν και εσένα οι άλλοι την ώρα της αντίδρασης, του κόπου, της πτώσης.

«Πάντας βάσταζε»! τώρα την Ανάσταση!



Δηλαδή, μην περιμένεις να σου συμπαρασταθούν για να δώσεις εσύ χέρι βοήθειας.

Μη μετράς αυτό που πήρες για να δώσεις το ίσο.

Δίνε απλόχερα κι από καρδιάς, δίχως μετρήματα ανθρώπινα και τότε θα θησαυρίζεις το δίχως άλλο στον Ουρανό.

Κι εκείνες οι καταθέσεις δε χάνονται ποτέ!

Τώρα, μέσα στο φως , στη Χάρη, στη Δύναμη και στη Χαρά της Ανάστασης

κοίταξε τα σημάδια της Αγάπης του Αναστημένου Λυτρωτή μας

και τόλμησε να ξεπεράσεις τα στενόκαρδα ανθρώπινα μέτρα.

Αγάπα και συγχώρα. Συγχώρα όλους και προχώρα!




Πηγή: “ Προς τη Νίκη
MHNIAIO ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ
ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ” Έτος 54ο
Τεύχος 771, Μάιος 2014


eisdoxantheou

[XAPA]

Η ζωή μας όλη μια Μεγαλοβδομάδα



Αν η ζωή μας όλη μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία μόνο βδομάδα,

αυτή δεν θα ήταν άλλη από τη Μεγάλη Εβδομάδα, αρχής γενομένης

από την Κυριακή των Βαϊων ως ημέρα της γέννησής μας,

της εισόδου μας στον κόσμο και της υποδοχής μας απ' αυτόν μετά βαϊων και κλάδων.

Αν πράγματι αυτή είναι η αρχή, τότε το τέλος μας συμπίπτει με τη Σταύρωση και την εις Άδου κάθοδον.



Τέλος προσωρινό και πρόσκαιρο μέχρι της των πάντων Αναστάσεως, άρα και της δικής μας.

Ό,τι μεσολαβεί από την αρχή της ζωής μας μέχρι το τέλος της είναι αυτή καθεαυτή

η πλήρης περιπέτεια της ζωής που η Μεγάλη Εβδομάδα συμπυκνώνει με τόση αξιοθαύμαστη οικονομία.



Θα μας πουλήσει η οικογένειά μας στους εμπόρους, μεταφορικώς ή κυριολεκτικώς, όπως τον Ιωσήφ τ' αδέρφια του.

Θα βυθιστούμε σε θλίψη που θα ρουφήξει κάθε ρανίδα δημιουργικότητάς μας, και παραδινόμενοι στην απραγία

δε θα πάρουμε είδηση για πότε μεταμορφωθήκαμε σε άκαρπη συκή άξια για κατάρα.



Θα ξεμωραθούμε σαν τις μωρές Παρθένες σπαταλώντας ασυλλόγιστα όλο το λάδι του είναι μας,

μέχρι να στεγνώσουμε και ν’ απομείνουμε άδειοι από ευπλασχνία προς τον εαυτό μας και τους άλλους,

για ν' απαιτήσουμε ύστερα με θράσος και σκληρότητα από τους άλλους αυτό για το οποίο ποτέ δε φροντίσαμε.



Θα εκπορνέψουμε και θα εκπορνευτούμε σε πράγματα και ανθρώπους μέχρι να έρθει, -και μακάρι πάντα να έρχεται-,

η ευλογημένη ώρα που στον πάτο του πηγαδιού της απληστίας μας θα μας επισκεφτεί μια μεγάλη δυσκολία,

αρρώστεια ή θάνατος, ένας χωρισμός, κάτι που κόβοντάς μας στα δυο θα κάνει το αίμα μας επιτέλους να τρέξει

λύνοντας τις θρομβώσεις που το πέτρωσαν στις φλέβες μας, και σαν την αμαρτωλή γυναίκα της Μεγάλης Τετάρτης

θα πέσουμε στα πόδια του Κυρίου με τ' ακριβότερα μύρα της καρδιάς μας, δάκρυα πολύτιμα, να ζητήσουμε το έλεος.



Θα μας καλέσει στο Μυστικό Δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης ο Δεσπότης Χριστός.

Θα μας φιλοξενήσει στο τραπέζι Του, - που πεινάσαμε περισσότερο κι από τα σκυλιά του δρόμου.

Θα μας ψιθυρίσει μυστικά την προσευχή της Γεθσημανής, προσευχή στον Ποιητή Πατέρα που περιμένει

πώς και πώς πίσω το πονεμένο σπλάχνο του, όσο άμυαλο και ανάξιο κι αν στάθηκε.



Θα προδώσουμε και θα προδοθούμε,

θ' αγαπήσουμε, θα φοβηθούμε μα και θ’ αρνηθούμε σαν τον Πέτρο, την αγάπη μας.

Θα μας καταδικάσουν και θα καταδικάσουμε,

θα νύψουμε τα χέρια μας νομίζοντας πως έτσι απαλασσόμαστε από την ευθύνη.

Θα σταυρωθούμε και θα σταυρώσουμε.



Στα Τάρταρα θα κατεβούμε.

Κι εκεί στα σκοτεινά πηγάδια τους, θα ευχηθούμε κανένας να μην τα αξιωθεί,

ούτε κι αυτός ο χειρότερος εχθρός μας,

- που 'ναι φαρμάκι η γεύση τους και σε κανέναν τόση πίκρα δεν αξίζει.



Μέχρι τη στιγμή που μια αιχμή δόρατος Φωτός θ' αγγίξει τα μαραμένα φύλλα της καρδιάς μας

και θα ζωντανέψουμε απ' την αρχή.

Το χείλι θα γελάσει, το αχάιδευτο κεφαλάκι μας θα βρει την αγκαλιά που αποζητά.

Και θ' αναστηθούμε από τον Κύριο των ζώντων που μας προορίζει για την αιώνια Άνοιξη της δικής Του Αγάπης.



Μεγάλη Εβδομάδα απ' των Βαϊων ίσαμε την Κυριακή του Πάσχα όλη η ζωή μας

κι η ιστορία του κόσμου ολόκληρου από αρχής του.

Ό,τι γεννήθηκε μέσα στον χρόνο κι ό,τι θα γεννηθεί.

Απ' όλα θα περάσουμε και θα τα ζήσουμε όλα.

Μα αν στο τέλος του δρόμου μένει άσβηστο το φως της Αναστάσεως,

τότε για όλα συγνώμη ζητούμε και για όλα λέμε ξανά και ξανά, χαλάλι.

Αν ό,τι ζήσαμε, όσο πονέσαμε κι όσο αποτύχαμε,

έγινε για να φτάσουμε να γίνουμε στο τέλος

όλοι ένα μεταξύ μας και με τον φίλο μας Θεό,

χαλάλι και ξανά χαλάλι όλα.



proskynitis

[XAPA]

Κλείσε μέσα σου την αναστάσιμη αγάπη!

π.Ιγνάτιος Καζάκος


Καλή σου νύχτα, παιδί μου καλό.

Κλείσε το βαθύ μπλέ, το γαλάζιο του ουρανού

μέσα σου. Κλείσε το λευκό και κόκκινο της

Αναστάσεως Χριστού στην καρδιά σου!


Διώξε τη σκοτεινή εικόνα της απελπισίας...

Μην τα βλέπεις όλα άχρωμα, χωρίς ελπίδα.

Εχει χρώματα η ζωή!

Κλείσε μέσα σου την αναστάσιμη αγάπη!

Ο Θεός μεθ'ημών εστί.


Καλή σου νύχτα...με χιλιάδες "Χριστός Ανέστη"!



proskynitis

[XAPA]

Ζεί Κύριος ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού....!!! βιώματα ενός φίλου με τον Άγιο Ραφαήλ



Ήταν Αύγουστος του 1988 και υπηρετούσα σαν Υπολοχαγός στην Πέτρα Μυτιλήνης.

Ένα βράδυ Σαββάτου γύρω στις 22:30, πήγαινα με έναν συνάδελφο Μόνιμο Επιλοχία (Αντώνης Ν.)

στον Μόλυβο για την βραδινή μας διασκέδαση.


Ανάμεσα στην Πέτρα και στον Μόλυβο βλέπουμε ξαφνικά στο βάθος μακριά

ένα πάρα πολύ έντονο κίτρινο και ταυτόχρονα λαμπερό φως.

Αναρωτηθήκαμε και οι δύο τι φως είναι αυτό.

Στην αρχή υποθέσαμε ότι κάποια πυρκαγιά.

Όμως η φωτιά έχει πιο κόκκινο φως και δεν είναι τόσο έντονο.

Δεν δώσαμε και πολύ σημασία και πήγαμε για την διασκέδαση μας.


Την επομένη το πρωί έπρεπε να συνοδέψω νεοτοποθετημένους οπλίτες της Μονάδας

στην καθιερωμένη τότε εκδρομή του γύρου του νησιού με στάσεις στον Ταξιάρχη,

στον Αγ. Ραφαήλ, στο Πλωμάρι, στην Ερεσό, στο Σίγρι και επιστροφή το απόγευμα στην Μονάδα.

Παρεμπιπτόντως ήταν η Τρίτη συνεχόμενη Κυριακή που γινόταν αυτή ή εκδρομή με διαφορετικούς οπλίτες.


Κάθε φορά που πηγαίναμε στον Αγ. Ραφαήλ η ηγουμένη της μονής μας έλεγε την ιστορία της μονής

και του Αγίου και διάφορα θαύματα του.

Εκείνη την ημέρα την ξενάγηση μας την έκανε μια καλόγρια.

Όταν ρώτησα που είναι η ηγουμένη, η καλόγρια φανερά σοκαρισμένη και συγκινημένη μου είπε:

« Καλά δεν μάθατε τι έγινε? Χθες βράδυ εμφανίστηκε στο μοναστήρι ο Άγιος μέσα σε ένα έντονο κίτρινο φως,

περπάτησε στους διαδρόμους της μονής και μετά εξαφανίστηκε.

Τώρα η ηγουμένη είναι στο κελί της και προσεύχεται».


Κοιταχτήκαμε με τον Αντώνη και καταλάβαμε τι ήταν αυτόν το φως που είδαμε εμείς την προηγουμένη το βράδυ,

χιλιόμετρα μακριά, ανάμεσα στην Πέτρα και τον Μόλυβο.


Το επόμενο ή το μεθεπόμενο καλοκαίρι είχε έρθει στο νησί διακοπές

η κοπέλα μου με την αδελφή της και τον αρραβωνιαστικό της.

Μία μέρα ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τον Άγ. Ραφαήλ.

Φύγαμε πολύ πρωί γιατί θέλαμε γύρω στις 12 να είμαστε στο Πλωμάρι.

Περίπου στις 08:30 με 09:00 φτάσαμε στο μοναστήρι.

Την ώρα που βγαίναμε από το αυτοκίνητο, συνάντησα έναν συνάδελφο,

ο οποίος μας προέτρεψε να πάμε αμέσως στο σημείο που είναι ο τάφος της Αγ. Ειρήνης.

Πήγαμε αμέσως εκεί (ήταν μέσα άλλα 2 ή 3 άτομα) και τότε παρατηρήσαμε ότι τα μάτια της Αγ. Ειρήνης ανοιγόκλειναν.

Αυτό το θαύμα κράτησε περίπου ένα δεκάλεπτο με τέταρτο.

Μετά ούτε εμείς δεν βλέπαμε τίποτε.

Όταν το είπαμε στις καλόγριες μας είπαν ότι αυτό το γεγονός το έχουν δει και άλλοι πιστοί κατά καιρούς.

Αυτά είναι τα 2 θαύματα που έτυχαν σε μένα και ευχαριστώ πολύ τον Άγιο που μου έκανε αυτή την τιμή.


Μεγάλη η χάρη Του.


Χρήστος Τ. Κάλυμνος

ahdoni

[XAPA]

Ἀπό δῶ εἶναι ὁ δρόμος!


Οταν ἤμουν μαθητής εἶχα διαβάσει τήν ἑξῆς ἱστοριούλα.


Σ’ ἕνα ξερονήσι ὑπῆρχε ἕνας φάρος καί σ’ αὐτόν τόν φάρο φαροφύλακας ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πτωχός,

οἰκογενειάρχης, πού ἔπαιρνε ἀσφαλῶς τό μισθουδάκι του, ἀλλά ψάρευε κιόλας

καί τόν κόπο τῆς ἐργασίας του τόν μετέφερε ἐκεῖ, σ’ ἕνα κοντινό νησί.

Πήγαινε τακτικά. Πολλές φορές, ὅμως, ἀργοῦσε νά ἐπιστρέψει.

Καμιά φορά τό χρῆμα παρασέρνει τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει νά παραστρατήσει.

Πήγαινε κάθε τόσο σέ κάποιο καπηλειό κι ἐκεῖ ξόδευε τά χρήματά του.

Ἡ γυναίκα καί τό μικρό του παιδί τόν περίμεναν στό σπίτι μέ ἀνησυχία πολλές φορές.


Ἡ γυναίκα ἦταν πιστή. Καί συχνά προσευχόταν μέ τόν γιό της καί παρακαλοῦσε τόν Θεό νά προστατεύει

τόν σύζυγό της καί νά τόν σώσει ἀπό τό πάθος και τό ξεστράτισμά του αὐτό, ἀλλά χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα.

Ἦταν μιά χειμωνιάτικη νύχτα. Κι ἐκεῖνος ἄργησε νά ’ρθεῖ. Τό χιόνι ἔπεφτε πυκνό.

Ἡ ἀνεμοθύελλα μαινόταν. Καί ἡ ἀνησυχία τῆς μάνας καί τοῦ μικροῦ παιδιοῦ ἦταν μεγάλη. Ὁ πατέρας δέν φαινόταν.

Ἔκαναν τήν προσευχή τους μάνα καί παιδί καί πῆγαν νά κοιμηθοῦν. Μά ἡ μάνα δέν ἔκλεισε μάτι. Οὔτε καί τό μικρό παιδί.

Ξέρετε ἐσεῖς τά δράματα τέτοιων οἰκογενειῶν πού οἱ ἄνδρες μεθοῦν καί χαρτοπαίζουν καί ξεστρατίζουν.


Ὅμως τό μικρό παιδί εἶχε μιά ἀγωνία. Κρυφά, χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖ ἡ μάνα του,

ἅρπαξε τό κλεφτοφάναρο τῆς θυέλλης, τόν φανό, τόν ἄναψε σιγά-σιγά

καί κατηφόρισε πρός τό μονοπάτι ἐκεῖνο πού θά περνοῦσε ὁ πατέρας.

Προχώρησε καί ὑψώνοντας τό φανάρι φώναζε δυνατά:

– Πατέρα!… Πατέρα!… Ἔλα! Ἀπό δῶ εἶναι ὁ δρόμος.


Νόμισε τό παιδάκι πώς ἀπό μακριά ἄκουσε τόν παφλασμό τῆς βάρκας καί σκέφτηκε πώς ὁ πατέρας του ἦταν κάπου ἐκεῖ κοντά.

Δέν ἔπεσε ἔξω. Μεθυσμένος καί ναρκωμένος ἀπ’ τό μεθύσι ὁ πατέρας σάν νά ξύπνησε.

Σάν νά ἄκουσε τήν φωνή τοῦ παιδιοῦ του.

Γύρισε τά κουπιά του καί στράφηκε πρός τό μέρος πού εἶδε τό φῶς καί ἄκουσε τήν φωνή. Προχώρησε.

Ἔφθασε στήν ἄκρη, ἔδεσε τήν βάρκα καί τρεκλίζοντας ἄρχισε νά περπατάει. Τό χιόνι εἶχε κλείσει τό μονοπάτι.

Κι ἐκεῖ πού προχωροῦσε, σκόνταψε πάνω σέ κάτι.


Ἦταν τό νεκρό παιδί του, τό δικό του παιδί πού ἀπό τό κρύο καί τήν παγωνιά ἔπεσε λιπόθυμο καί ξεψύχησε.

Ὁ  θάνατος τοῦ παιδιοῦ τόν ξύπνησε ἀπό τό μεθύσι. Τό φορτώθηκε στίς πλάτες κι ἀνέβηκε στό σπίτι.

Τίς τραγικές σκηνές πού ἐπακολούθησαν μπορεῖτε νά τίς ἀντιληφθεῖτε. Τραγικός ὁ πατέρας. Τραγική καί ἡ μάνα.

Μπροστά στό νεκρό παιδί ὁ πατέρας ἔδωσε μιά ὑπόσχεση.

– Παιδί μου, εἶπε, ὁ θάνατός σου μοῦ ἄνοιξε τόν δρόμο.

Ἀπό σήμερα καί πέρα δέν θά ξαναβάλω πιοτό στό στόμα καί οὔτε θά ξαναπάω στόν δρόμο τῆς ἁμαρτίας.

Ἀπό σήμερα καί πέρα θά γίνω ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

Εἰλικρινῶς μετανόησε καί ἡ αἰτία τῆς μετανοίας του ἦταν ὁ θάνατος τοῦ παιδιοῦ του.


Ἕνα περιστατικό πού δέν λέει καί πολλά πράγματα μπροστά στό μεγάλο,

τό συγκλονιστικό γεγονός πού ἕνα ἄλλο φανάρι, ὄχι ἕνα παιδί ἀλλά ἕνας Θεάνθρωπος ἄναψε πάνω στόν Γολγοθᾶ

καί φώναξε ἀπό τήν κορυφή στά πέρατα τοῦ κόσμου:

– Παιδιά μου! Ἄνθρωποι! Ἀδέλφια μου, ἐλᾶτε! Ἀπό δῶ εἶναι ὁ δρόμος.

Καί ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέδωσε τήν τελευταία Του πνοή καί μᾶς καλεῖ ὅλους στόν δρόμο τόν χριστιανικό.

Ἑνωμένοι κάτω ἀπό τούς θόλους τῶν ἱερῶν μας ναῶν.

Ἑνωμένοι μέ τήν πίστη.

Ἑνωμένοι μέ τήν ἀγάπη.

Ἑνωμένοι μέ τήν ἀπόφαση νά περπατήσουμε τόν δρόμο ἐκεῖνο πού χάραξε ὁ Χριστός. Γιατί Ἐκεῖνος εἶπε:

 «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».



Πηγή: (†) Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, Ἡ Δύναμη τῆς καρδιᾶς, Ἐκδόσεις Ο.Χ.Α. ΛΥΔΙΑ.


yiorgosthalassis

[XAPA]

Αν θέλεις να αλλάξουν οι άλλοι, άλλαξε πρώτα εσύ



Ποια είναι η δική σου τακτική

Στη σχέση σου με τους άλλους;

Αναστατώνεσαι όταν οι άλλοι

Έχουν διαφορετική άποψη από εσένα;

Έχεις ανάγκη να τους αλλάξεις γνώμη

Και να τους πείσεις για τη δική σου εκδοχή;

Τους κρίνεις και θέλεις να έχεις έλεγχο επάνω τους

Επειδή είναι διαφορετικοί από εσένα;


Θα ήθελα να σου θυμίσω…

Ότι αυτός που έχει αυτοπεποίθηση

Είναι αυτός που εκφράζει την άποψη του

Και δεν τον ενδιαφέρει να πείσει τον άλλο

Διατηρεί την ηρεμία του και τον τόνο της φωνής του

Ακόμα και αν οι άλλοι διαφωνούν μαζί του.


Να είσαι ο εαυτός σου και επέτρεψε και τους άλλους να είναι ο εαυτός τους.

Πίστευε αυτό που θέλεις να πιστεύεις

Και άφησε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Υπάρχει κάποιος που «πατά τα κουμπιά σου»;

Υπάρχει κάποιος τη διαφορετικότητα του οποίου δεν αποδέχεσαι;

Τότε να μια σημαντική άσκηση.


Εστιάσου στα θετικά του στοιχεία

Και γράψε σε ενα χαρτί όσα περισσότερα μπορείς.

Με αυτό τον τρόπο μπορείς να επηρεάσεις την ενέργεία του.

Αν υπάρχει κάποιο χαραχτηριστικό του που θεωρείς αρνητικό και δεν σου αρέσει

Είσαι σίγουρος ότι εσύ έχεις το αντίστοιχο θετικό του;

Ανέπτυξε αυτό το χαραχτηριστικό σε εσένα

Και τότε δες αν αυτό το άτομο αρχίζει να αλλάζει…


Αποδέξου ότι οι άλλοι είναι διαφορετικοί από εσένα

Γιατί είχαν διαφορετικές εμπειρίες και περιβάλλον.

Αν θέλεις να αλλάξουν οι άλλοι

Άλλαξε πρώτα εσύ.



ekklisiaonline

[XAPA]

Αν ο Θεός στο φέρει, θα σε βοηθήσει και να το φέρεις εις πέρας


Ένα νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά

όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα

αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο

παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαϊνή πόρτα της τζάγκουάρ του.


Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.

Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του,

το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας

«Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο

που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;


Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε, σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη,

αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε». Με δάκρυα να κυλάνε

στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

«Είναι ο αδερφός μου» είπε. «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι

κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω». Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με

βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να

τον σηκώσω μόνος μου». Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι

και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού.

Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.

-«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο.


Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω

στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους. Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν

εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει

για να του θυμίζει το μήνυμα:


«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει

την προσοχή σου»! Ο Θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας. Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο

να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο. Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι.

Στείλε αυτό το μήνυμα σε όλους τους «όμορφους ανθρώπους», που επιθυμείς να είναι ευλογημένοι.

Ο Θεός δεν υποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ήλιο χωρίς βροχή, αλλά υποσχέθηκε δύναμη

για κάθε μέρα, ανακούφιση στα δάκρυα και φως για τον δρόμο.

Διάβασε προσεκτικά την παρακάτω πρόταση.

Αν ο Θεός στο φέρει, θα σε βοηθήσει και να το φέρεις εις πέρας…



panagia-ierosolymmitissa