Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Ο Σταμάτης Κόκοτας για τον γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη

(Η μνήμη του γέροντα Ευμένιου Σαριδάκη τιμάται στις 23 Μαΐου)

[XAPA]

Ο Άγιος Ευμένιος, τα καρπούζια και ο γύφτος

- π. Ευάγγελος Παπανικολάου.

[XAPA]

«Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με».


Να λες: «Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με».

Κι αν έλθουν έτσι τα γεγονότα που δεν τα λογάριασες, μην πεις πως άλλως πως τα λογάριαζα και διαφορετικά μου ήλθαν.

Εκείνος τα έκαμε έτσι για το συμφέρον σου και να το δέχεσαι.

Πόσες δοκιμασίες μας στέλνει ο Θεός προς το συμφέρον μας!

Η δοκιμασία είναι επίσκεψη του Θεού.

Γι’ αυτό όταν έρχεται να λέμε του Θεού: «μείνε μαζί μας. Μείνε τούτη τη βδομάδα».

Αντί αυτού όμως εμείς τον διώχνουμε, όπως οι Γαδαρηνοί του Ευαγγελίου

και έτσι δεν καταλαβαίνουμε πως ενεργεί ο Θεός ούτε συνεργαζόμαστε μαζί του.


Ὅσιος Γέρων Παναῆς τῆς Λύσης


proskynitis

[XAPA]

Πάρε δύο σανίδες και φτιάξε ἕνα σταυρό


Πάρε δυό σανίδες καί φτιάξε ἕνα σταυρό,έλεγε ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Ἡ μιά σανίδα εἶναι ἡ προσευχή πρός τόν Θεό.

Ἡ ἄλλη, ἡ ἐλεημοσύνη πρός τούς ἀνθρώπους.

Ἡ προσευχή σέ ἀνεβάζει ὅλο καί πιό ψηλά στόν Θεό.

Ἡ ἐλεημοσύνη πλαταίνει ὅλο καί περισσότερο στούς γύρω μας ἀνθρώπους.

Ἡ γαλήνη πού δοκιμάζουμε, ὅταν ἀναθέσωμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό καρφί.

Χρειάζεται νά ἔχωμε γαλήνη καί ὑπομονή.

Γιατί μόνο τότε, μόνο μέ τό καρφί αὐτό θά στερεωθοῦν οἱ δύο αὐτές σανίδες (ἡ προσευχή καί ἡ ἐλεημοσύνη)

καί θά γίνουν πηγή εὐλογίας: Σταυρός.

Μήν τήν ἀποχωρίζεσαι ποτέ τήν ἐλεημοσύνη καί τήν προσευχή.

Αὐτές θά κατεβάσουν τήν εὐλογία καί τήν παρηγοριά ἀπό τόν οὐρανό στήν καρδιά σου.

Καί θά τήν δροσίσουν, ὅπως δροσίζει ἡ πρωϊνή δροσιά τό διψασμένο χορταράκι.



proskynitis

[XAPA]

Προσέξτε μη γκρινιάζετε..


Η Αισιοδοξία είναι καρπός της Πίστεως στην Αγάπη και στην Προστασία του Θεού.

Ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε:

Προσέξτε μη σας φορέσει ο Σατανάς τα μαύρα γυαλιά της απαισιοδοξίας και μετά τα βλέπετε όλα μαύρα.

Προσέξτε μη γκρινιάζετε.

Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό γιατί είναι ολιγοπιστία και μαζί αχαριστία.


Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με χαμόγελο! Θυμηθείτε ότι αυτό έκαναν οι παλαιότεροι.

Στους καθρέπτες και στα προσόψιά τους γράφανε το Καλήμερα και το Δόξα Σοι ο Θεός!

Ξέρανε να ζήσουνε!

Μήπως δεν είχανε και τότε βάσανα, αρρώστιες και φτώχεια; Κι όμως τα περνούσαν όλα με ψυχική λεβεντιά!

Ήταν φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς, άρχοντες έλεγε άλλος μεγάλος σύγχρονος Γέροντας.

Είχαν συνεχώς στο στόμα και στην καρδιά τους το Έχει ο Θεός!

Γνώριζαν να προσεύχονται, να καρτερούν και να νικούν!

Και να θέλω δεν μπορώ να στενοχωρηθώ.

Όταν στενοχωριόμαστε είναι σαν να λέμε στον Θεό: Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά! Ύστερα είναι κι αχαριστία!



Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ

simeiakairwn

[XAPA]

Άγιος Πορφύριος: «Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός»



" Τίποτε δεν είναι τυχαίο . Στενοχώρια και ασθένειες ...

Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε ως να έτυχε.

Όλα έχουν τον σκοπό τους.

Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία.

Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός.

Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ό,τι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.

Να! Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα του σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου.

Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά…

Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου.

Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα.


Μα θα μου πεις - συνέχισε ο Γέροντας –

είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας ;

Ε ! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ,

και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου .

– Ναι, μα είναι κακό, Παππούλη, να είναι κάποιος ευαίσθητος ;

– Ναι, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί

με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες.

Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι από τον πονηρό ;

– Όχι…

– Ε, μάθε το τώρα από μένα… "




( Άγιος Πορφύριος )



odevontas

[XAPA]

Τελικά πόσο μάγκας είσαι;


Η απιστία, δεν είναι μαγκιά...

Η αμαρτία, δεν είναι μαγκιά...

Να υπάρχεις απλά για τις επιθυμίες σου, δεν είναι μαγκιά...

Το να μιλάς χωρίς να πράττεις, δεν είναι μαγκιά...

Το να ζεις στο καβούκι του "εγώ" σου, δεν είναι μαγκιά...

Το να κάνεις κάτι επειδή "το κάνουν οι πολλοί", δεν είναι μαγκιά...

Μαγκιά είναι να βουτάς σε ουρανούς δυσπρόσιτους για τους πολλούς...

Μαγκιά είναι να σκαρφαλώνεις σε κόσμους αρετής και νήψης...

Μαγκιά είναι να μπορείς να βλέπεις τα λάθη σου...

Μαγκιά είναι να λες συγνώμη...

Μαγκιά είναι να ζεις για τους άλλους...

Μαγκιά είναι να είσαι του Θεού...



Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος


imverias

[XAPA]

Μην αναβάλλεις τη χαρά !


" Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο,

μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε έχω αιτία να είμαι χαρούμενος.

Όμως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Άδικα περιμένουμε.

Η ζωή είναι μικρά, πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.

Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή.


Η χαρά είναι... κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις.

Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία.

Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.

Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.

Στον περίπατο με έναν φίλο, με ένα ζώο ή με έναν καλό φίλο.


Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.

Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών.

Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.

Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου,

το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά. "



π . Λίβυος


odevontas

[XAPA]

Ζούσε στο Γκίζη ένας 75χρονος Ελληνορώσος, ο Χαρίλαος, που καθημερινώς κατέβαινε με τα πόδια από το Γκίζη στην αγορά


Καθώς κατέβαινε το δρόμο, από όπου περνούσε βλασφημούσε τα Θεία και έβριζε τους πάντες και τα πάντα,

προκαλώντας φασαρία και ταραχή στην περιοχή. Αυτό γινόταν κάθε μέρα!


Κάποια μέρα καθώς κατέβαινε το δρόμο, ο μπάρμπα Θεόδωρος, που είχε ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς,

τον έκανε νόημα να έρθει στο κατάστημα, για να έπιναν έναν καφέ.

Πήγε ο Χαρίλαος, κάθισε και πάνω στην συζήτηση του λέει ο μπάρμπα Θεόδωρος:

- Τί είναι αυτό που κάνεις κάθε πρωί; Είναι ντροπή μας, γιατί κάποτε και εγώ τα έφτιαχνα αυτά.

Δεν νομίζεις, ότι στην ηλικία που βρισκόμαστε, πρέπει να αλλάξουμε;


Και του λέει ο Χαρίλαος:

- Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω! Εγώ έχω κάτι μέσα μου, δεν ξέρω τι είναι, που με ωθεί να κάνω

και να λέω αυτά που βλέπεις, χωρίς να το θέλω. Και μου φαίνονται όλοι και όλα διεφθαρμένα και στραβά...

- Αν θέλεις να βοηθηθείς, του είπε ο μπάρμπα Θεόδωρος, να πας να εξομολογηθείς στον π. Καρελά.


Πέρασαν 3-4 μέρες και παραδόξως ο Χαρίλαος δεν εμφανίστηκε να περνάει από το δρόμο, όπως συνήθιζε.

Την 5η όμως μέρα εμφανίζεται στο κατάστημα, ιματισμένος και σωφρωνημένος.

Μόλις τον είδε ο μπάρμπα Θεόδωρος με αυτήν την σοβαρότητα του λέει:

- Έλα τί έγινε και χάθηκες; Πήγες εκεί που σε είπα;


- Πήγα την ίδια μέρα που με είπες στον συγκεκριμένο ιερέα και εξομολογήθηκα.

Και όταν τελείωσα μετά από 2,5 ώρες με είπε ο π. Καρελάς: "Μην φοβάσαι!

Έλα την Κυριακή στην Εκκλησία, για να σε βάλω έναν χωροφύλακα μέσα σου και τότε δεν θα μπορείς πια,

να κάνεις τίποτα, από αυτά που έκανες".

Πράγματι την Κυριακή πήγα στην Εκκλησία και Κοινώνησα και από εκείνη την στιγμή

έφυγαν οι μουσαφιραίοι που ήταν μέσα μου!

Ο χωροφύλακας που έλαβα δηλ. ο Χριστός, μου άλλαξε τη φύση και δεν μπορώ άλλο να βλασφημήσω!

Δεν μπορώ άλλο να βρίσω! Και ντρέπομαι τώρα, καθώς σκέφτομαι τι έλεγα και τι έκανα τόσο καιρό...

Κατάλαβα πόση μεγάλη δύναμη έχει ο Χριστός!...


+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας


yiorgosthalassis

[XAPA]

καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου,αὕτη πρώτη ἐντολή.

καὶ δευτέρα ἐντολὴ αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι.

( κατὰ Μάρκον, ιβ´ 30-31)



Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ.



Κάποτε κάποιος μοναχός, έφυγε από το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή

και πήγε στην έρημο να γίνει ησυχαστής.

Ο λογισμός του απαιτούσε να αφοσιωθεί μέρα νύχτα στη μελέτη και θεωρία

του ονόματος του Ιησού Χριστού και μάλιστα στο μυστήριο της Τριαδικότητος του Αγίου Θεού.


Έτσι πίστευε ότι θα μπορούσε μέσα στην ερημιά και στη γαλήνη της ησυχίας

να ενωθεί με τον Θεόν χωρίς μέριμνες και χωρίς σκοτούρες.

Ύστερα όμως από δύο τρεις ημέρες, δεν μπορεί κανένας να αντέξει και παραπάνω εδώ που τα λέμε,

σε κάποια στιγμή των ιερών του στοχασμών, αισθάνθηκε κοντά του την παρουσία κάποιου;


Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι.

Είχε ανεβεί στην μπαλωμένη και τρύπια παντούφλα του, και μύριζε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του.

Έτσι αποσπάσθηκε η προσοχή του και ήταν αδύνατον να κρατήσει αμετακίνητο το νου του,

στην ενθύμηση του Θεού και στην προσευχή του.


Το είδε και είπε μέσα του:

«Εγώ άφησα τα πάντα για να επικοινωνώ αμέριμνα και σωστά με τον Θεόν

και να έρχεται τώρα να μου την χάλασει ένας ποντικός.

Ε, αυτό δα, παρατραβάει το κορδόνι, και λέγει νευριασμένος στο ποντίκι, δυνατά τώρα:

-«Γιατί βρε σιχαμένο μου διακόπτεις την προσευχή μου;»

-«Γιατί πεινάω, απάντησε το ποντίκι».


Και ο ησυχαστής ανταπάντησε με αγανάκτηση, χωρίς να αναρωτηθεί, πως το ποντίκι μίλησε με ανθρώπινη φωνή,

-«Φύγε από δω βρε μαγαρισμένο, εγώ προσπαθώ με χίλιους κόπους να δω πως θα ενωθώ με τον Θεό,

και συ ήρθες να μου ζητήσεις να ασχοληθώ με την κοιλιά σου;»

και φραπ, τίναξε το πόδι του και πέταξε τον ποντικό στην απέναντι γωνία της σπηλιάς του.

Και τότε το ποντίκι γυρίζει και με πολύ ηρεμία, αφού τον κοίταξε στα μάτια, του απάντησε, με ανθρώπινη γλώσσα:


- «Μάθε το μία για πάντα, πάτερ, αν δεν μπορέσεις με τους γύρω συνασκητάς σου και με τον γέρο Αββακούμ,

που ψήνεται στον πυρετό, και πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μία διπλανή σου σπηλιά, αλλά και με τον

κάθε Αββακούμ, δηλαδή τον πλησίον σου, που πονάει και υποφέρει, που πεινάει και διψάει και κείται γυμνός

και πληγιασμένος, και δεν τον συμπονέσεις, και δεν του σταθείς, στα προβλήματά του, τότε, ποτέ, μα ποτέ δεν

θα μπορέσεις να ενωθείς με τον Θεόν της αγάπης και του ελέους. »


Και μετά ο ποντικός χάθηκε.



imverias