Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Tα εκατό κατσίκια του Αγίου Σπυρίδωνα



Κάποτε, ο άγιος Σπυρίδων πούλησε εκατό κατσίκια σε έναν ζωέμπορο σε μια τιμή που συμφώνησαν

και ο άγιος είπε στον αγοραστή να του δώσει τα χρήματα.

Εκείνος, γνωρίζοντας ότι ο Σπυρίδων ποτέ δεν μετρούσε χρήματα, του έδωσε ικανό ποσόν για ενενήντα εννέα κατσίκια

και έκρυψε τα χρήματα για το ένα, το εκατοστό.

Ο άγιος μέτρησε εκατό κατσίκια και του τα έδωσε.

Όταν όμως ο έμπορος και οι υπηρέτες του οδήγησαν έξω το κοπάδι, ένα απ’ τα ζώα, βελάζοντας γύρισε πίσω.

Αυτός το έδιωχνε αλλά εκείνο επέστρεφε. Όσο το έδιωχνε ξανά και ξανά, εκείνο γύριζε πάλι,

μη θέλοντας να πάει μαζί με τα άλλα κατσίκια.

Ο άγιος τότε πλησίασε τον έμπορο και ψιθύρισε στο αυτί του:

«Κοίταξε, παιδί μου, το ζωντανό δεν το κάνει τυχαία αυτό.

Μήπως τυχόν παρακράτησες την άξια του;».

Ο έμπορος ντράπηκε και ομολόγησε την αμαρτία του.

Μόλις πλήρωσε την ανάλογη τιμή που παρακράτησε,

το κατσικάκι έφυγε αμέσως και πήγε μαζί με τα άλλα ζώα του κοπαδιού.


Σε άλλη περίπτωση, συνέβη κάποτε να μπουν κλέφτες μέσα στο μαντρί του αγίου Σπυρίδωνα.

Αφού άρπαξαν όσα πρόβατα μπορούσαν, γύρισαν κι έκαναν να φύγουν,

αλλά μια αόρατη δύναμη τους κρατούσε, σαν καρφωμένους, στο ίδιο σημείο, και ήταν αδύνατον να κινηθούν.

Την αυγή ήλθε ο επίσκοπος να δει το κοπάδι του.

Βρίσκοντας εκεί τους κλέφτες, τους επέπληξε με ήπιο τρόπο και τους συμβούλευσε στο εξής

να πασχίζουν να ζουν με τους δικούς τους κόπους και όχι με κλοπές.

Πήρε μετά ένα πρόβατο και τους είπε: «Πάρτε αυτό για τον κόπο σας, για να μην πάει χαμένη η ολονύχτια αγρυπνία σας»·

και έτσι τους απέλυσε εν ειρήνη.


(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Δεκέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 114-115, 118-119)

iconandlight

[XAPA]

Μάνα, αν ήξερες πόσο μας αγαπά ο Θεός εμάς τους ανθρώπους!


Ένα καλόψυχο παλληκάρι που είχε αλιευτικό καΐκι και ψάρευε στον Πατραϊκό κόλπο και στο Ιόνιο πέλαγος,

έφυγε αιφνίδια για την άλλη ζωή πριν λίγα χρόνια.

Ήταν πολύ ελεήμων.

Όταν το πρωί γύριζε από το ψάρεμα, πριν πάει στο μαγαζί , πήγαινε σε φτωχογειτονιές και έδινε σε φτωχές οικογένειες ψάρια!

Καταλαβαίνει κανείς πόσο πόνεσαν όλοι στον αποχωρισμό του και ιδιαίτερα οι γονείς και τ’ αδέλφια του.

Όμως πιστοί άνθρωποι καθώς είναι, δεν κλονίστηκε η Πίστη τους στην αγάπη του Θεού.

Μάλλον ενισχύθηκε όταν αξιώθηκε η καλή του μητέρα να δει σε ενύπνιο τον νέο,

μέσα στο φως και την χαρά του Θεού να την διαβεβαιώνει για την αγάπη του Χριστού.

Τέσσερις φορές της επανέλαβε την φράση:

- Μάνα, αν ήξερες πόσο μας αγαπά ο Θεός εμάς τους ανθρώπους!


Ποιος ξέρει τι βλέπει και τι θαυμάζει η ωραία αυτή ψυχή επάνω στους Ουρανούς…

Θα έπρεπε να μας πείθει για αυτήν την Αγάπη η Δημιουργία μέσα στην οποία εκτυλίσσεται η ζωή μας,

η Πρόνοια και η Προστασία του Θεού σε εμάς, και το αποκορύφωμα της Σταυρικής Του Θυσίας…

Στην εποχή μας δε, και …η υπομονή που κάνει μαζί μας!

Παρ’ όλα αυτά, για να μας βοηθήσει ακόμη περισσότερο, παραχωρεί και μηνύματα απ’ τον Ουράνιο κόσμο.

Και “οι κεκοιμημένοι μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν την ασύνορη αυτή αγάπη”!

Είθε να την νοιώσουμε όλοι μας και ν’ ανταποκριθούμε. Αμήν.


Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009


πηγή: proskynitis

[XAPA]

ΠΩΣ ΘA AΠAΛAΓOYME AΠO TO AΓXOΣ;

Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου



Δοξασμένος νάναι ο Xριστός!

Aυτός μονάχα μας απαλλάσει απ᾽ το φοβερό άγχος.


Δυό φάρμακα μας δίνει για ν᾽ απαλλαγούμε.

Tο ένα για το άγχος του παρελθόντος, το άλλο για το άγχος του μέλλοντος.


Tο πρώτο φάρμακο είναι η ειλικρινής μετάνοια.

Aνοίγεται λάκκος και θάβονται όλα τα αμαρτήματα του ανθρώπου.

Kαι πάνω στο λάκκο αυτό ο Δαβίδ με τη γλυκειά του λύρα ψάλλει:

«Mακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι» (Ψάλμ. 31,1).


Aλλά και η ανησυχία, η αγωνία, η αδημονία, το άγχος που προκαλούνται από τη σκέψη για το άγνωστο μέλλον,

και αυτά κατευνάζονται και εξαφανίζονται με το φάρμακο που λέγεται ελπίδα•

μια ελπίδα που στηρίζεται όχι σε πρόσωπα και πράγματα αυτού του κόσμου, αλλά

στον στερεό και ακλόνητο βράχο, το βράχο των αιώνων, τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν.


O Xριστός, Αυτός είναι η ελπίδα του κόσμου.

Mακάριοι, ευτυχισμένοι, όσοι ελπίζουν στο Xριστό.

Δυστυχισμένοι όσοι στηρίζουν όλη την ελπίδα τους σε ανθρώπους.



Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου
από το βιβλιο «Eις την θ. λειτουργία B΄, σελ. 35

[XAPA]

H προσευχή του Γέροντα Ευμένιου ( " Και εχάρη ο Θεός " )


η μνήμη του τιμάται στις 23 Μαΐου


Η μυστική ζωή του αγίου Γέροντα (οι προσωπικοί ασκητικοί αγώνες του) δεν είναι ευρύτερα γνωστή.

Όμως έχει ιδιαίτερη σημασία η παρακάτω προσευχή του

Διηγείται σχετικά ο μητροπολίτης Μόρφου της Κύπρου Νεόφυτος.

«Ένα πολύ σημαντικό περιστατικό, που θυμούμαι από τον γέροντα Ευμένιο, είναι μία προσευχή του έκανε:

"Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους ανθρώπους".

"Κι εχάρη ο Θεός", μου έλεγε.

"Και μετά είπα:

"Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους Καθολικούς.

Και όλους τους Προτεστάντες, Χριστέ μου, θέλω να σώσεις". Κι εχάρη ο Θεός.

"Θέλω να σώσεις και τους μουσουλμάνους και όσους ανήκουν σε όλες τις θρησκείες,

και τους αθέους ακόμα θέλω να σώσεις". Κι εχάρη πολύ ο Θεός.

Και του είπα: "Χριστέ μου, θέλω να σώσεις όλους τους απ' αιώνες κεκοιμημένους από Αδάμ μέχρι τώρα".

Κι εχάρη ο Θεός πολύ.

Και είπα: "Θεέ μου, θέλω να σώσεις και τον Ιούδα".

Και στο τέλος είπα: "Θέλω να σώσεις και τον διάβολο".Κι ελυπήθη ο Θεός".


Του λέω:

---"Γιατί λυπήθηκε ο Θεός;".

---"Διότι θέλει ο Θεός και δεν θέλουν αυτοί" μου απάντησε, "δεν υπάρχει ίχνος καλής θελήσεως σωτηρίας στον διάβολο".

"Καλά" του είπα, "πώς κατάλαβες εσύ πότε ο Θεός χαιρόταν και πότε ελυπήθη;".

Και μου λέει: "Άμα η καρδιά σου γίνει ένα με την καρδία του Χριστού, αισθάνεσαι αυτά που αισθάνεται".


Δηλαδή αντιλαμβάνεσαι τι εύρος είχεν η καρδία αυτού του ανθρώπου;

Αυτό είναι από τα πιο δυνατά που έχω ακούσει και δεν το έχω ακούσει από κανέναν άλλον.

Κι αυτό το καταλάβαινε από την ένταση της Χάριτος.

Ανάλογα με τον βαθμό της Χάριτος αντιλαμβανόταν την λύπη ή την χαρά Του, σ' αυτό που ο ίδιος έλεγε ή έκανε».



kivotoshelp

[XAPA]

Ένας μεγάλος ιεροκήρυκας


Κάποτε ένας παππούλης ανηφόρησε σε ένα απομακρισμένο χωριό

με σκοπό να στηρίξει και να παρηγορήσει τους αποκαμωμένους .

Το χωριό σκαρφαλωμένο στα γρεμνά, ζωντανή ζωγραφιά,

είχε ένα εκκλησάκι στη μέση και πλάι σαν μάνα τα παραμυθένια πέτρινα σπίτια.

Πίσω από το ιερό της εκκλησιάς στεκόταν το κοιμητήρι του χωριού

με τα καντηλάκια πάντα αναμμένα που έδενε το χτές και το σήμερα.


Ο παππούλης χτύπησε την καμπάνα και μαζεύτηκαν οι λιγοστοί χωρικοί να ακούσουνε λόγο παρηγορητικό αφού

τα μέρη τους ήταν μακρινά και καταδικασμένα στη μοναξιά.

Πρίν ξεκινήσει το λόγο ο γέροντας, τα μάτια των χωρικών άστραψαν.


-Να ρχεσαι πάλι να μας μιλάς .Είμαστε ορφανοί από λόγο Θεού είπε ο πιο μεγάλος του χωριού.

Χρόνια έχει να ρθει στο χωριό μας κάποιος παππούλης να μας μιλήσει για το Θεό.

Μα ο παππούλης δεν φάνηκε να μη συμμερίζεται τα λόγια του γέρο χωρικού .Σώπασε στην αρχή και μετά του είπε.


-Κι όμως αδελφοί μου δίπλα στην εκκλησιά σας είδα έναν ιεροκήρυκα να στέκει,

κι από ότι έμαθα χρόνια σας συντροφεύει με τα λόγια του.

Κυτταχθήκανε οι χωρικοί και δεν μπορούσαν να καταλάβουν.

-Για ποιον ιεροκήρυκα μιλά η αγιοσύνη σου γέροντα;


-Μα ....είναι το κοιμητήριό σας .

Στέκει εκεί χρόνια σιωπηλό και διδάσκει τι είναι η ζωή, τι μένει τελικά από τους τσακωμούς και τις διχόνοιες μας .

ποια πράγματα αξίζει να προσέξουμε και να ενδιαφερθούμε.

Πόση αξία έχει η ψυχή μας. Που είναι τα πλούτη μας ....

Οι χωρικοί πήραν να καταλαβαίνουν. Ποτέ δεν είχαν δεί το κοιμητήρι τους σαν μάθημα, σαν σχολείο, σαν δάσκαλο.

Ο ιεροκήρυκας τους μίλησε αρκετά και ύστερα αφού έδωσε την ευλογία του έφυγε από το χωριό.


Μα οι χωρικοί δεν βιαστήκανε να φύγουν.

Πήγαν στα ταξιδεμένα τους αδέλφια, ζήτησαν συχώρεση, έδωσαν συχώρεση και φιλιώθηκαν παλιοί μαλωμένοι.

Από τότε κάθε πρωί η ματιά τους γυρνούσε στο κοιμητήρι και παίρναν μάθημα κι ακούγανε το λόγο του Θεού

από τον ιεροκήρυκα που χρόνια ήταν δίπλα τους κι εκείνοι περιμένανε τον άλλο από την μεγάλη πολιτεία.


π.Εφραίμ


talantoblog

[XAPA]

Ο γερό – Κώστας, που τον υπηρετούσε η Παναγία


Αλλά και οι λαϊκοί πού μένουνε στο Άγιον Όρος παίρνουνε μία χάρη,

παρ’ ότι πολλές φορές βλέπουμε ότι δεν έχουνε και βίο σωστό και πολλές φορές ίσως μας σκανδαλίζουν.

Μερικοί λένε: «τι τους θέλουμε αυτούς τους κοσμικούς εδώ πέρα και δεν τους βγάζει έξω ή Ιερά Κοινότης».


Σε παλαιότερη εποχή, απ’ ότι μας λέει ο παπά-Ακάκιος των Παχωμαίων πού είναι μεγαλύτερος,

αποφάσισε ή Ιερά Κοινότης να τους μαζέψει όλους αυτούς -εμείς τους λέγαμε «ζεύγαλους» ή «καβιώτες»

- και να τους βγάλει έξω, να τους κάνη εξορία από το Άγιον Όρος,

διότι οι περισσότεροι από αυτούς μεθούσανε, πέφτανε στους δρόμους, ζούσαν άσωτη ζωή.


Τότε υπήρχαν τα καράβια τα μεγάλα, όπως το «Γεώργιος Φ», πού ερχότανε από Θεσσαλονίκη και πήγαινε Καβάλα,

και κάθε δεκαπενθήμερο περνούσε από την Δάφνη. Αυτή ήταν ή συγκοινωνία του Αγίου Όρους.

Όταν τους μαζέψανε εκεί στην Δάφνη, είπαν: «Μια πού είναι τώρα μαζεμένοι όλοι

-ίσως να ήταν καμιά πενηνταριά άτομα- να τους βγάλουμε μία φωτογραφία,

έτσι για ανάμνηση, για την ιστορία, να τους έχουμε».


Όταν έβγαλαν την φωτογραφία και εμφανίσανε την πλάκα, είδανε επάνω απ’ όλους αυτούς τους «ζεύγαλους»

την Παναγία μας να τους σκεπάζει. Παρουσιάστηκε η Παναγία στην πλάκα, οπότε αποφάσισαν οι πατέρες

να μη τους διώξουν: «Αφού ή Παναγία μας τους σκεπάζει, ποιοι είμαστε εμείς πού θα τους διώξουμε;».


Γνωρίσαμε έναν απ’ αυτούς, πού τον έλεγαν γέρο-Κώστα, ο όποιος έμενε στο Μπουραζέρι,

πριν να πάνε ακόμα εκεί οι πατέρες, όταν ήταν λίγοι Ρώσοι. Είχανε εξώσπιτα απ΄ έξω και ζούσανε

κάποιοι απ αυτούς τους «ζεύγαλους»· Σ’ ένα καλυβάκι εκεί ζούσε και ο γέρο-Κώστας.


Έναν βαρύ χειμώνα είχε πέσει πολύ χιόνι και ο γέρο-Κώστας αρρώστησε από γρίπη.

Είχε πέσει 60-70 πόντους χιόνι και δεν μπορούσε κανείς να πάει να τον δη.

Όταν έλιωσε το χιόνι, πήγαν οι άλλοι λαϊκοί, οι «ζεύγαλοι», εκεί να τον δουν, και του λένε:

«Γέρο-Κώστα πώς τα πέρασες με το χιόνι; Ποιος σου έφερνε ψωμί εδώ πέρα; Είχες τρόφιμα να περάσης;».

«Είχα αρρωστήσει, παιδιά, πολύ άσχημα και θα πέθαινα από γρίπη, αλλά μία μαυροφόρα κυρία ερχότανε,

άναβε την σόμπα μου και μ’ έκανε και τσάι. Μου ‘δινε και παξιμάδι και έτσι πέρασα αυτή την κρίση.

Αλλιώς θα πέθαινα, θα ήμουν πεθαμένος».

Τον υπηρετούσε ή Παναγία και αυτός το θεωρούσε τόσο φυσιολογικό…



πηγή: ieramonopatia.gr

[XAPA]

Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους…


*Καταπληκτικό κείμενο που αξίζει να το διαβάσετε και να αφιερώσετε δύο λεπτά από τον χρόνο σας!


Πραγματική ταπείνωση δεν είναι οι μεγάλοι Σταυροί, τα “Εκκλησιαστικά” φαίνεσθαι και οι ψευτοευσέβιες.

Ειλικρινής ταπεινή στάση είναι να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη και τις πληγές που προκαλείς στους άλλους

και να τρέχεις για διόρθωση και αλλαγή. Να σου λέει ο άλλος το παράπονό του για σένα

και να λες “Να είναι ευλογημένο, συγγνώμη έκανα λάθος.”

Να μην ψάχνεις δικαιολογίες και όταν ακούς κάτι άσχημο να βάζεις ένα λογισμό που θα λέει

“Μήπως έχει δίκιο και μου τα λέει;” και άρχιζε να ψάχνεις μέσα σου τις δικές σου ευθύνες.


Μας κάνει ο άλλος μία παρατήρηση και γινόμαστε θηρία, δεν θέλουμε καν να ακούσουμε

διότι έχουμε ήδη δώσει στον εαυτό μας το χρυσό μετάλλιο της αγιότητας και της τελειότητας.

Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους

που βλέπουν τον εαυτό τους από χρυσό και τους άλλους από κάρβουνο.

Ο άνθρωπος που θέλει να ακούσει και να δουλέψει την ευθύνη του σε αυτό που θα ακούσει, ακόμα και αν δεν του αρέσει,

σημαίνει ότι έχει τα παράθυρα της καρδιάς του ανοιχτά και περιμένει να μπει ο ήλιος.


Είμαι τελικά προσφερόμενος ή κοιτάω σε κάθε μορφή σχέσης, συνεργασίας πώς να περάσω καλά εις βάρος των άλλων

ή ακόμα και να πατήσω τον άλλον για να ανέβω; Μυρίζουν τα λόγια και οι πράξεις μου θυμίαμα ή τελικά αποπνέω δυσαρέσκεια;

Ο αληθινά ταπεινός ψάχνεται μέσα του συνέχεια, και θεωρεί τον δρόμο της μετάνοιας,

πορεία ζωής και όχι κάποιες ξερές συγγνώμες για τα μάτια του κόσμου.


Μιλάμε για τοξικότητα και τοξικούς ανθρώπους αλλά πάντα τα λέμε για τους άλλους,

δεν βλέπουμε πουθενά τον εαυτό μας σε αυτές τις κριτικές που κάνουμε.

Μην κοιτάς τι κάνεις. Διότι μπορείς να κάνεις τα πάντα ωραία αλλά με λάθος τρόπο

και αυτό που κάνεις να είναι τελικά ένα φαίνεσθαι που θα βγαίνει από ένα “μολυσμένο είναι”.

Κοίτα τι είσαι και να παλεύεις να είσαι ο αγαπημένος όσο και πληγωμένος . Να είσαι αυτό το “είναι” που θα αναβλύζει θυμίαμα.

Ο αληθινά ταπεινός ακόμα και με τη σιωπή του αποπνέει χαρά και ευχαριστία στον άλλον!

Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει αγία σιωπή αλλά και δαιμονική σιωπή.

Η αγία σιωπή μιλάει με τον Χριστό κι ας δεν ακούγεται , η δαιμονική σιωπή είναι εσωτερική κραυγή προς τον διάβολο

και επίθεση προς τον αδερφό…


Στώμεν καλώς αδερφοί μου !



πηγή: euxh.gr

[XAPA]

Ρώτησε κάποιος έναν άγιο άνθρωπο: Πως μπορούμε να κάνουμε θαύματα;


Ρώτησε κάποιος έναν άγιο άνθρωπο: Πως μπορούμε να κάνουμε θαύματα;

Και ο άγιος άνθρωπος απάντησε:


Εάν μάθεις κάποιον να διαβάζει το ευαγγέλιο, έχεις ανοίξει τα μάτια ενός τυφλού.

Εάν μάθεις κάποιον να βοηθά τους αναγκεμένους, έχεις θεραπεύσει ένα παράλυτο.

Εάν μάθεις κάποιον να πηγαίνει στην εκκλησία, έχεις θεραπεύσει έναν ανάπηρο.

Εάν οδηγήσεις κάποιον σε μετάνοια, έχεις αναστήσεις ένα νεκρό.

Τώρα πήγαινε και κάνε θαύματα!



Μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος

simeiakairwn

[XAPA]

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ

(† 12 Ιουνίου)



Μένει έκθαμπος κανείς διαβάζοντας αληθή γεγονότα που διαδραματίστηκαν

σε πρώτο χρόνο στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας.

Μαρτυρίες αγίων, οσίων,κληρικών που τελούσαν την θεία μυσταγωγία φέρουν τον μεγάλο θαυμασμό

και την έκπληξή μας γι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Θα ωφεληθεί κάποιος από τις ουκ ολίγες εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία που περιγράφει

από το ομώνυμο βιβλίο του ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος..

Είναι συγκλονιστικές, απίστευτες..

Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η Εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου:


Όταν ήταν πολύ μικρός, μπήκε σ' ένα Κοινόβιο, άγνωστο πως.

Μεγάλος ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο.

Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του εκαλύπτετο από την μακριά γενειάδα του,

που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος.

Τον μεγάλο αυτό Άγιο τον ανεκάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος,

στον οποίον εδιηγήθη τα της οσιακής και ερημικής ζωής του.


Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής:

Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες.

'Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα...

Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.

Κάποιο ζωάκι θα ταίζει, σκέφθηκε. Αυτό συνεχίσθηκε για καμμιά εβδομάδα.

Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά, που του δίνω.


Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα.

Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ' αυτά, που είδε,γούρλωσαν τα μάτια του...

Ο μικρός κουβέντιαζε με το Βρέφος Ιησούς, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!

Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταίζει κανείς... ούτε και η μαμά Σου...

Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί...

Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί...

και, όπως μάζεψε το χεράκι Του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίσθηκε το ψωμί μέσα στην εικόνα!...


Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος,

έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη.

Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί,

αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν:

-Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον Οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.


Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν

να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία

και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη:

- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να σου πω να μου δώσεις από το δικό σου.

Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω!


- Και ω, του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το Βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του,

και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει!
-
- Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό,

αλλά και σ' όλο τα μοναστήρι και στον γύρω τόπο.


- Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει

τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού πολλού κόπου.

- Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς!

- Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος.


- Είναι αυτό, που λέγει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη θεία Λατρεία:

- «Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος».

- Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρόν Ονούφριο,

διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα ηυξάνετο και η αγιότης του.






- θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος... όπως και έγινε...

- Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.'


- Εμείς όμως εδώ δεν κάνουμε λόγο για το μάννα, που έριχνε ο θεός από τον ουρανό,

για να θρέψει τους Ιουδαίους στην έρημο, ούτε για ουράνιους άρτους,

με τους οποίους ο Κύριος συντηρούσε τους Αγίους Του στις έρημους, στις σπηλιές και στις οπές της γης,

αλλά για τον πανάγιο Άρτο Χριστό, δηλαδή για το Τίμιο Σώμα και Αίμα Του.

- Για τη θεία Λατρεία, μέσα από την οποία προσφέρεται Σώμα και Αίμα Χριστού

«εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον»• γι' αυτήν κάνουμε λόγο.



(Από το βιβλίο ''ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ'' Πρωτοπρεσβυτέρου ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ


agia-varvara

[XAPA]

Ας μην έχεις πάντα εσύ τον τελευταίο λόγο


Γιατί μαλώνουμε οι άνθρωποι; Γιατί μαλώνεις εσύ; Το έχεις σκεφθεί ποτέ;

Γιατί οι καβγάδες, οι ψυχραμάρες,τα προβλήματα, οι φωνές, οι παρεξηγήσεις;

Για λόγια. Όλα συμβαίνουνε για λόγια.

Για λόγια που είπες,για λόγια που άκουσες,για λόγια που σου μεταφέραν κάποιοι τρίτοι.

Για λόγια ρε φίλε. Για λόγια. Χάνεις τον ύπνο σου, χάνεις την ηρεμία σου, χάνεις την ειρήνη σου.

Για λόγια στεναχωριέσαι, για λόγια πληγώνεσαι, για λόγια θυμώνεις, για λόγια χαλάς σχέσεις. Για λόγια…

Αντί να χαίρεσαι, να ευχαριστιέσαι τη ζωή, αντί να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, χαλάς τη ζαχαρένια σου για λόγια.

Για κάτι, που αν το καλοσκεφθείς,είναι ανύπαρκτο.

Δεν είναι τραγικό;

”Και τι να κάνω;”

Είναι απλό.

Πρώτα-πρώτα, να προσέχεις τι βγαίνει από το στόμα σου.

Να το σκέφτεσαι καλά, δυο και τρεις φορές,πριν να μιλήσεις.


Δεν πειράζει. Ας μην έχεις πάντα εσύ τον τελευταίο λόγο.

Έπειτα, να μην παίρνεις τοις μετρητοίς ό,τι ακούς από τον άλλον με τα αυτιά σου.

Δεν πειράζει. Ας σου πει και μια κουβέντα παραπάνω. Τίποτα δεν παθαίνεις.

Τέλος, να αγνοείς πλήρως, ό,τι σου λένε και ό,τι σου μεταφέρουν άνθρωποι τρίτοι.

Ποτέ κανένας δεν βγήκε κερδισμένος, ακούγοντας κουτσομπολιά και φήμες…

Για λόγια ρε φίλε…Καταστρέφουμε τις ζωές μας, απλά για λόγια…


Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.

proskynitis