Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Δεύτερο Μέρος

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΛΑΒΕΙΑ


«Οποιος προσέχει και παίρνει στα ζεστά το θέμα της σωτηρίας της ψυχής του,αγωνίζεται, προκόβει καρποφορεί, τρέφεται πνευματικά και χαίρεται αγγελικά.»


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

O «καλός αγών»

Αγώνας για τον αγιασμό της ψυχής.



- Πολύ χαίρομαι, όταν βλέπω ψυχές πού προσέχουν και αγωνίζονται μέσα στον κόσμο που γέμισε από ταγκαλάκια.

Ο Θεός, σαν καλός και δίκαιος που είναι, έδωσε σε όλους μας και ανάλογα χαρίσματα

- π.χ. στους άνδρες τον ανδρισμό και στις γυναίκες την αγάπη

- για να αγωνιζώμαστε και να ανεβαίνουμε την πνευματική κλίμακα

με την βοήθεια της θείας Χάριτος και να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο σ' Εκείνον που είναι ο Δημιουργός μας.


Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχουμε δίπλα μας,

εκτός από ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν πνευματικά,

και τον ίδιο τον Χριστό που μας βοηθάει, την Παναγία, τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και τους Αγίους Πάντες.

Θάρρος λοιπόν!

Ο Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναμος,

και θα δώση την θεϊκή Του δύναμη, να συντρίψουμε τα κέρατα του πονηρού.

Μας παρακολουθεί συνέχεια αοράτως και θα μας ενισχύη,

όταν εμείς έχουμε την αγαθή προαίρεση και κάνουμε τον μικρό κατά δύναμιν αγώνα μας.


Όσο μπορούμε, να αποφεύγουμε τις αφορμές της αμαρτίας.

Να προσέχουμε τις αισθήσεις μας, γιατί όλα από εκεί ξεκινούν.

Και όταν αυτό καμμιά φορά, ή και πολλές φορές, είναι δύσκολο,

να αποφεύγουμε τουλάχιστον την περιέργεια, για να μην παίρνουν τα μάτια μας εικόνες αμαρτωλές,

και μας παίζουν μετά οι δαίμονες σινεμάδες.

Εάν πιάσουμε ένα καρβουνάκι αναμμένο και το κρατήσουμε στην χούφτα μας, επόμενο είναι να μας κάψη.

Εάν όμως το κουνάμε στο χέρι - εννοείται για λίγη ώρα -, δεν θα μας κάψη.


Έτσι και οι άσχημες εικόνες, όταν κινούνται σύντομα, τα μάτια δεν τις κρατούν,

αλλά απλώς τις πιάνουν, και δεν καίνε την ψυχή.

Όσοι δεν πρόσεξαν και απέκτησαν κακές συνήθειες, όταν ζούσαν κοσμική ζωή,

ας δέχωνται αγόγγυστα μετά την μεταστροφή τους τον πόλεμο τού εχθρού,

χωρίς όμως να καλλιεργούν επιθυμίες κακές.

"Αν αγωνισθούν έτσι, θα εξαγνισθούν και θα φθάσουν στην κατάσταση των αγνών ανθρώπων,

οι οποίοι ούτε αμαρτίες μεγάλες γνώρισαν ούτε κακές συνήθειες απέκτησαν ούτε καί μεγάλο πόλεμο δέχονται.

Και αν αξιοποιήσουν ως πείρα τις προηγούμενες πτώσεις τους, θα προχωρήσουν πολύ.


Αν κάποιος προχωράη μέσα σε ένα ναρκοπέδιο καί δεν γνωρίζη την περιοχή,

θα είναι αναγκασμένος να προχωράη πολύ αργά και προσεκτικά, αλλιώς θα τιναχθή στον αέρα.

Ενώ, αν γνωρίζη λίγο-πολύ την περιοχή, μπορεί να έχη και τραύματα,

αλλά, με την πείρα που έχει, προχωράει σταθερά και γρήγορα.

Αν ασχοληθή κανείς με το ακαλλιέργητο χωράφι της ψυχής του,

θα ξερριζώση όλα τα αγκάθια των παθών της και θα φυτέψη στην θέση τους αρετές.

Αυτή η εργασία όμως είναι επίπονη και χρειάζεται θέληση πολλή και υπομονή.


- Γέροντα, να μας λέγατε πρακτικά πώς γίνεται η εργασία αυτή;


- Να προσπαθή κανείς κάθε μέρα να τοποθετή μέσα του κάτι το πνευματικό,

το όποιο θα απωθεί κάτι το κοσμικό και αμαρτωλό,

και έτσι σιγά- σιγά θά απεκδυθή τον παλαιό άνθρωπο και

στην συνέχεια θα κινήται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο.

Να τοποθέτηση άγιες εικόνες στην μνήμη του αντί αμαρτωλές.

Να αντικαταστήση τα τραγούδια με ψαλμωδίες, και τα κοσμικά περιοδικά με πνευματικά βιβλία.

Αν ο άνθρωπος δεν ξεκόψη από οτιδήποτε κοσμικό και αμαρτωλό και δεν έχη επικοινωνία με τον Χριστό,

με την Παναγία, με τους Αγίους, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία,

και δεν αφεθή τελείως στα χέρια του Θεού, δεν μπορεί να απόκτηση την πνευματική υγεία.


- Γέροντα, ποιά είναι η πνευματική υγεία;

- Υγεία πνευματική ίσον αγνοί λογισμοί, φωτισμένος νους και εξαγνισμένη καρδιά που

φιλοξενεί συνέχεια τον Χριστό και την Παναγία.

Η πολλή προσοχή με την παρακολούθηση του εαυτού μας και την προσευχή βοηθούν πολύ θετικά να

αποκτήσουμε την υγεία της ψυχής.

Η προσευχή είναι απαραίτητη για τον εξαγνισμό της ψυχής και

η σύνεση για την διατήρηση της καλής πνευματικής καταστάσεως.

Η ζωή βέβαια δέν είναι κατασκήνωση• έχει χαρές, έχει όμως και λύπες.

Πριν από την Ανάσταση προηγείται η Σταύρωση.

Τα χτυπήματα των δοκιμασιών είναι απαραίτητα για την σωτηρία τής ψυχής μας, γιατί αυτά λαμπικάρουν την ψυχή.

Όπως συμβαίνει και με τα ρούχα• όσο τα τρίβουμε, όταν τα πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν.

Το ίδιο και με το χταπόδι• όσο το χτυπάμε, τόσο περισσότερο καθαρίζει και μαλακώνει.

Και το ψάρι φαίνεται ωραίο, όταν πλέη στην θάλασσα και είναι ζωντανό,

ακόμη και όταν είναι στην αγορά με τα λέπια και τα εντόσθια του,

αλλά γίνεται χρήσιμο, μόνον όταν καθαρισθή - ασχημύνει εξωτερικά - και μετά ψηθή.

Έτσι. και ο άνθρωπος, όταν αποβάλη καθετί κοσμικό,

ενώ εξωτερικά φαίνεται ότι χάνει την ζωή, την κοσμική ζωντάνια - τα λέπια -,

αδειάζει ό,τι άχρηστο έχει μέσα του, «ψήνεται», και τοτε γίνεται χρήσιμος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Τι βοηθάει στην πνευματική πρόοδο


Οι άνθρωποι που τους χτύπησαν μερικοί βαρδάρηδες - δοκιμασίες

- είτε γιατί το επέτρεψε ο Θεός, για να τους φρενάρη, είτε από φθόνο του πονηρού,

χρειάζονται μετά πολλές λιακάδες και δροσιά πνευματική, για να ανθήσουν και να καρποφορήσουν.

Όπως και τα δένδρα, όταν ξεθαρρεύουν από τις χειμωνιάτικες λιακάδες,

αλλά τα φρενάρη ο βαρδάρης, χρειάζονται μετά συνέχεια λιακάδες ανοιξιάτικες και βροχούλα,

για να κυκλοφορήσουν οι χυμοί και να βγάλουν άνθη και καρπούς.


- Γέροντα, για να πάρη κανείς την πνευματική στροφή, τί χρειάζεται;

- Φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό.

H εμπιστοσύνη στον Θεό και η απλότητα με τον φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική ειρήνη και σιγουριά,

και τότε γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά.

Χρειάζεται υπομονή, φιλότιμο και πνευματική παλληκαριά, για να στεφανωθή ο αθλητής.

Η παλληκαριά ξεπηδάει από την φιλότιμη καρδιά·

και όταν κανείς κάνη κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάει,

γιατί ο πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό.


Η πνευματική ανάπτυξη μπορεί να γίνη πολύ σύντομα με λίγη φιλότιμη θέληση και παρακολούθηση του εαυτού μας.

Στην συνέχεια θα βοηθιέται η ψυχή από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους και τους Αγίους.

Πολύ βοηθάει επίσης η μελέτη, η προσευχή, η εσωστρέφεια, και να ησυχάζη κανείς λίγο.

Ο Χριστός μας, δυναμώνει αυτούς που αγωνίζονται «τον καλόν αγώνα»(1),

τον όποιο έκαναν όλοι οι "Άγιοι, για να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα.

Ακόμη και όταν τραυματισθούμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας,

αλλά να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και να συνεχίσουμε τον αγώνα με γενναιότητα.


Θα ακούση ο Καλός Ποιμήν και θα σπεύση αμέσως, όπως ο βοσκός,

μόλις ακούση ένα αρνάκι να βελάζη θλιβερά, όταν πληγώνεται,

ή κάποιος λύκος ή σκύλος το δαγκώνη, τρέχει, για να το βοηθήση.

Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στον νου μου συνέχεια αυτούς

που είχαν ελεεινή ζωή και αγωνίζονται, παρά αυτούς που δέν βασανίζονται από πάθη.

Και ο τσομπάνος, το πληγωμένο ή αρρωστιάρικο αρνί πονάει περισσότερο και το περιποιείται ιδιαίτερα,

μέχρι να πάρη επάνω του και αυτό.


Εάν πάλι αγωνιζώμαστε σωστά, αλλά δεν βλέπουμε καμμιά πρόοδο, συμβαίνει μερικές φορές το εξής:

Ο δαίμονας, επειδή του κηρύξαμε τον πόλεμο, ζήτησε ενίσχυση απο τον σατανά (2).

Έτσι, εάν πέρυσι πολεμούσαμε με έναν δαίμονα, εφέτος πολεμάμε με πενήντα,

του χρόνου θα πολεμάμε με περισσότερους κ.ο.κ.

Αυτό δεν επιτρέπει ο Θεός να το δούμε, για να μην υπερηφανευθούμε.

Χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, ο Θεός εργάζεται στην ψυχή μας, όταν βλέπη καλή διάθεση.


- Γέροντα, όταν κανείς αγωνίζεται καί πράγματι δέν προοδεύη, τί φταίει;

- Μπορεί νά αγωνίζεται υπερήφανα.

Αλλά να σας πω και τι παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν;

Ενώ έχουν προϋποθέσεις, τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις,

για να ανταποκριθούν στον πνευματικό αγώνα.

"Ας πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε μιά επίθεση στον εχθρό

και ετοιμαζόμαστε με όλα τα απαραίτητα, για να τον αντιμετωπίσουμε.


Εκείνος όμως, επειδή φοβάται ότι δεν θα τα βγάλη πέρα, προσπαθεί να μας διάσπαση καί να τραβήξη αλλού

την προσοχή μας με σαμποτάζ και προσβολές σε άλλα σημεία.

Εμείς τότε στρέφουμε την προσοχή μας εκεί.

Στέλνουμε δυνάμεις δεξιά καί αριστερά. Ο καιρός περνά· τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα λιγοστεύουν.

Δίνουμε παλιό ρουχισμό στο στράτευμα. Οι στρατιώτες αρχίζουν να γογγύζουν.

Και το αποτέλεσμα είναι να εξαντληθούν όλες οι δυνάμεις μας και να μην αντιμετωπίσουμε τον εχθρό.

Έτσι κάνουν και μερικοί πάνω στον πνευματικό αγώνα.


- Γέροντα, στην πνευματική πρόοδο δεν βοηθάει και το περιβάλλον;

- Ναί, βοηθάει, αλλά μερικές φορές μπορεί ένας να ζη ανάμεσα σε Αγίους και να μην κάνη προκοπή.

Υπήρχε μεγαλύτερη προϋπόθεση για τον Ιούδα, που ήταν συνέχεια μαζί με τον Χριστό;

Ό Ιούδας δεν είχε ταπείνωση ούτε καλή διάθεση.

Και μετά την προδοσία του πάλι δεν ταπεινώθηκε·

βρόντησε τα αργύρια με θυμό και εγωισμό και πήγε με πονηριά στην αγχόνη.

Και οι Φαρισαίοι κινήθηκαν σαν τον διάβολο.


Αφού έγινε η δουλειά τους, είπαν στον Ιούδα: «Συ όψεί»(3).

Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου. Το Πνεύμα το Άγιο δεν εμποδίζεται από τίποτε.

Αυτό πού κατάλαβα είναι ότι, όπου και αν βρεθή κανείς, αν αγωνισθή φιλότιμα,

μπορεί νά πετύχη τό ποθούμενο, την σωτηρία της ψυχής του.

Εδώ ο Λώτ ζούσε μέσα στά Σόδομα καί στά Γόμορρα και σε τι κατάσταση πνευματική ήταν ! (4)

Τώρα, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, πρέπει να αγωνισθούμε να γίνουμε καλύτεροι,

ώστε να ενεργή η θεία Χάρις μέσα μας.


Τα γεγονότα μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό,

για να έχουμε θεϊκή δύναμη, ώστε να αντιμετωπίζουμε σωστά κάθε κατάσταση

- και φυσικά ο Καλός Θεός δεν θα μας αφήση· θα μας προστατεύση.

Πάντως να ξέρουμε, όταν καλυτερεύουμε την πνευματική μας κατάσταση,

τότε και εμείς νιώθουμε καλύτερα, αλλά και τον Χριστό χαροποιούμε.

Ποιος μπορεί νά φαντασθή την μεγάλη χαρά που αισθάνεται ο Χριστός, όταν τα παιδιά Του προχωρούν.


Εύχομαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματική προκοπή και να ενωθούν με τον Χριστό, που είναι το Α και τό Ω.

Όταν από το Α και τό Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Α’ Τιμ. 6, 12
(2) Ο συνηθέστερος όρος στην Αγία Γραφή και την εκκλησιαστική γραμματεία, ο οποίος δηλώνει τον αρχηγό των εκπεσόντων πονηρών πνευμάτων.
(3) Ματθ. 27, 4
(4) Βλ. Γέν. 19, 1 κ.ε.

[XAPA]

Πνευματική μελέτη


- Γέροντα, άνθρωποι που αρχίζουν να έχουν την καλή ανησυχία, τι βιβλία νά διαβάσουν, για να βοηθηθούν;

- Να διαβάσουν πρώτα το Ευαγγέλιο, για να μάθουν τι θα πη Χριστός.

Να συγκλονισθούν λίγο, και ύστερα να διαβάσουν την Παλαιά Διαθήκη.

Ξέρεις τι κόπος είναι, όταν δεν έχουν διαβάσει τίποτε και σου ζητούν βοήθεια;

Σαν να πηγαίνη ένα παιδί του Δημοτικού Σχολείου σε καθηγητή Πανεπιστημίου και να του λέη: «Βοήθησε με».

Τί να του πη ο καθηγητής; «Ενα και ένα ίσον δύο»;


Άλλοι πάλι δεν έχουν την καλή ανησυχία - έρχονται και λένε:

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα, μια χαρά είμαι, Πάτερ, απλώς πέρασα να σε δω».

Ποτέ ό άνθρωπος δεν μπορεί να πη ότι δεν έχει τίποτε. Κάτι θα έχη.

Ό αγώνας για πνευματική ζωή δεν τελειώνει ποτέ.

Ή μερικοί μου λένε: «Να μας πης πνευματικά».

Σαν νά πάνε στον μπακάλη και του λένε: «Δώσ' μας ψώνια».

Τα χάνει και ο μπακάλης. Δεν έχουν κάτι το συγκεκριμένο να ζητήσουν και να πουν

«μου χρειάζεται τόση ζάχαρη, τόσο ρύζι κ.λπ.», αλλά λένε «δώσ' μας ψώνια».


Ή σαν να πάνε στον φαρμακοποιό και του λένε «δώσ' μας φάρμακα!»,

χωρίς να του πούνε προηγουμένως από τι πάσχουν

ή αν πήγαν στον γιατρό και τί τους είπε ο γιατρός. Άντε τώρα να βρής άκρη!

Βλέπεις, εκείνος που έχει πνευματική ανησυχία, βρίσκει τι του λείπει, το ζητάει και ωφελείται.

Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να μην το ξεχάσω, και προσπαθούσα να το εφαρμόσω.

Δεν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου.

Υπήρχε μέσα μου η καλή ανησυχία και, όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα να μάθω πως είναι.


Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τον εαυτό μου με αυτά που διάβαζα. «Πού βρίσκομαι; Τί κάνω;».

Κάθιζα τον εαυτό μου στο σκαμνί. Δεν τα περνούσα αυτά που διάβαζα έτσι αφορολόγητα.

Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν από την πολλή μελέτη να είναι μαγνητόφωνα

και να γεμίζουν τις κασσέττες τους με περιττά πράγματα.

«Ή άνευ πράξεως» όμως διδασκαλία είναι κατά τόν Άββά Ισαάκ «παρακαταθήκη έντροπής» (1)

Βλέπεις, πολλοί πού ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό διαβάζουν αθλητικά περιοδικά ή εφημερίδες και κάθονται.


Μπορεί να είναι σαν τα μοσχάρια, αλλά θαυμάζουν τους αθλητές: «Α, καταπληκτικός αυτός, λένε, μπράβο!"!...».

Δέν χύνουν όμως λίγο ίδρωτα ούτε χάνουν κανένα κιλό βάρος.

Διαβάζουν - διαβάζουν αθλητικά καί ξαπλώνουν έτσι δεν ωφελούνται.

Μένουν με την ευχαρίστηση του διαβάσματος.

Οι κοσμικοί, άλλοι διαβάζουν εφημερίδα, άλλοι διαβάζουν ένα ρομάντζο, μιά περιπέτεια,

άλλοι παρακολουθούν στο γήπεδο πως παίζουν, και περνάνε την ώρα τους.


Το ίδιο κάνουν και μερικοί που διαβάζουν πνευματικά.

Μπορεί να ξενυχτούν και να διαβάζουν πνευματικά βιβλία με μανία και να ευχαριστιούνται.

Παίρνουν ένα πνευματικό βιβλίο, κάθονται και λίγο αναπαυτικά και διαβάζουν. «ωφελήθηκα», λέει ό άλλος.

Καλύτερα πες ότι ευχαριστήθηκες, ότι πέρασες ευχάριστα την ώρα σου.

Γιατί αυτό δεν είναι ωφέλεια. ωφελείσαι, μόνον όταν δης τί λέει αυτό που διαβάζεις,

έλέγχης τον εαυτό σου και προσπαθής να τον ζορίζης στην εφαρμογή:

«Τί λέει αυτό που διάβασα; Εγώ πού βρίσκομαι πνευματικά; Τί πρέπει να κάνω;».


Ύστερα, όσο περισσότερα μαθαίνει κανείς, τόσο περισσότερη ευθύνη έχει.

Δεν λέω να μη διαβάζη, για να μην ξέρη πολλά και να μην έχη ευθύνη, γιατί αυτό είναι πονηριά,

αλλά νά μή διαβάζη μόνο γιά νά ευχαριστιέται.

Το κακό είναι ότι, αν διαβάζη και έχη δυνατή μνήμη, θυμάται πολλά, μπορεί και να λέη και πολλά

και να ξεγελάη τον εαυτό του, να νομίζη δηλαδή ότι τα εφαρμόζει κιόλας.

Έτσι δημιουργεί ψευδαίσθηση και στον εαυτό του καί στους άλλους.

Γι' αυτό μην αναπαύετε τον λογισμό σας στα πολλά διαβάσματα. Να στραφήτε στην εφαρμογή.

Τα πολλά διαβάσματα μορφώνουν εγκυκλοπαιδικά. Έτσι δεν λέγεται;


- Ναί, Γέροντα.

- Σκοπός όμως είναι πως θά μορφωθώ θεοκεντρικά.

Δέν πάω νά γίνω καθηγητής Πανεπιστημίου, ώστε να είμαι υποχρεωμένος να ξέρω πολλά.

Αλλά και αν μου χρειασθή κάτι από την άλλη γνώση, εύκολα θα το μάθω, όταν αποκτήσω

την θεοκεντρική μόρφωση. Κατάλαβες;


- Όταν έχη κανείς περισπασμό, συμφέρει να συγκεντρωθή με την μελέτη;

- Ναί, να διάβαση λίγο, κάτι πολύ δυνατό, για να θερμανθή η ψυχή.

Έτσι καπακώνονται οι μέριμνες και ο νους μεταφέρεται σε θείο χώρο.

Αλλιώς πάει ο νους σ’ αυτήν ή σ' εκείνη την δουλειά, εκεί που σύχναζε τις περισσότερες ώρες.


- Γέροντα, όταν είναι κανείς κουρασμένος ή στενοχωρημένος, θέλει να διάβαση κάτι εύκολο, κανένα διήγημα, κανένα μυθιστόρημα κ.λπ.

- Δεν υπάρχει κανένα πνευματικό βιβλίο που να είναι καλό για εκείνη τηνώρα;

Ό σκοπός δεν είναι να ξεχάση ο άνθρωπος την στενοχώρια του, αλλά να λυτρωθή. Το άλλο δεν λυτρώνει.

Δεν βοηθούν στην πνευματική ζωή τα μυθιστορήματα ή η εφημερίδα και η τηλεόραση.

Πολλές φορές ακόμη και μερικά θρησκευτικά περιοδικά κάνουν ζημιά στους Χριστιανούς,

γιατί διεγείρουν τον μωρό ζήλο και προκαλούν σύγχυση.

Προσέξτε• μη διαβάζετε περιττά πράγματα τις ελεύθερες ώρες σας.


Μερικά αναγνώσματα είναι σαν να τρως νεροκολοκύθες, σαν να ψάχνης στα άχυρα, να βρής ένα σπυρί σιτάρι.

Λένε μερικοί: «Ναι , άλλα αυτά με ξεκουράζουν».

Μα πως σε ξεκουράζουν, ευλογημένε, αφού σε ζαλίζουν και πονούν τα μάτια σου;

Καλύτερα να κοιμηθής, για να ξεκουρασθής.

Από το τι διαβάζει κανείς, θα καταλάβης την πνευματική του κατάσταση.

Άν είναι πολύ κοσμικός, θα διαβάζη περιοδικά αισχρά.

Άν είναι λίγο κοσμικός, θα διαβάζη λιγότερο βρώμικα ή εφημερίδες.

Άν θρησκεύη, θα διαβάζη θρησκευτικά έντυπα ή σύγχρονα θρησκευτικά βιβλία ή πατερικά κ.ο.κ.


- Γέροντα, ποια πνευματικά βιβλία βοηθούν περισσότερο;

- Πολύ ωφελούν τα διάφορα πατερικά βιβλία, που στις μέρες μας, δόξα τω Θεώ, κυκλοφορούν κατά χιλιάδες.

Σ' αυτά βρίσκει κανείς ο,τι ποθεί, ό,τι του χρειάζεται.

Είναι γνήσια πνευματική τροφή και οδηγούν με ασφάλεια στον πνευματικό δρόμο.

Για να βοηθήσουν όμως, πρέπει νά διαβάζωνται με ταπείνωση και προσευχή.

Τά πατερικά κείμενα μοιάζουν μέ αξονικές τομογραφίες,

γιατί όπως σ' εκείνες φωτογραφίζεται ή σωματική κατάσταση του ανθρώπου,

έτσι καί σ' αυτά φωτογραφίζεται η πνευματική του κατάσταση.


Κάθε πρόταση των πατερικών κειμένων δεν κρύβει ένα άλλα πολλά νοήματα,

και καθένας τα καταλαβαίνει ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση.

Καλό είναι να διαβάζη κανείς κείμενο και όχι μετάφραση,

επειδή ο μεταφραστής ερμηνεύει το πρωτότυπο ανάλογα με την δική του πνευματικότητα.

Πάντως, για να κατανόηση κανείς τους Πατέρες, πρέπει να σφίξη τον εαυτό του,

να συγκέντρωση τον νου του και να ζη πνευματικά,

γιατί το πνεύμα των Πατέρων γίνεται αντιληπτό μόνο με το πνεύμα.

Ειδικά οι Ασκητικοί Λόγοι του Άββά Ισαάκ του Σύρου πολύ βοηθούν,

αλλά χρειάζεται να τους μελετάη λίγο - λίγο, για να αφομοιώνη την τροφή.


Ό Ευεργετινός (2) είναι ευεργεσία μεγάλη, γιατί μπορούμε να γνωρίσουμε όλο το πνεύμα των Αγίων Πατέρων.

Βοηθάει, γιατί περιγράφει τους αγώνες των Πατέρων για όλα τα πάθη με την σειρά,

και η ψυχή γνωρίζει πως εκείνοι δούλεψαν και βοηθιέται.

Τα Συναξάρια πάλι είναι αγιασμένη ιστορία, γι' αυτό πολύ βοηθούν - ιδίως τά παιδιά -,

αλλά να μην τά διαβάζουμε σαν ιστορίες.


Δεν χρειάζεται να έχουμε γνώση πολλή, για να αποκτήσουμε ευλάβεια.

Έάν τά λίγα πού ξέρουμε τά συλλογιζώμαστε, θα κεντηθή η καρδιά.

Ένας από ένα τροπάριο τινάζεται στον αέρα, και άλλος τα ξέρει όλα άπ' έξω και δεν νιώθει τίποτε,

γιατί κινείται έξω από την πνευματική πραγματικότητα.

Διαβάζετε λοιπόν Πατέρες, έστω μια ή δυο γραμμές την ημέρα. Είναι βιταμίνες πολύ δυναμωτικές.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Αββά Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος Α΄ , σ. 6

(2) Γνωστή ανθολογία ασκητικών και πατερικών κείμενων που φιλοτεχνήθηκε από τον Όσιο Παύλο τον Ευεργετινό, ιδρυτή και κτήτορα της περίφημης Ιεράς Μονής της Ευεργέτιδος στην Κωνσταντινούπολη.

[XAPA]

«Οι αληθινοί προσκυνηταί...» (1)


Μερικοί λένε: «Σ΄ αυτόν τον Ναό τον μικρό, τον κατανυκτικό, ζω την Θεία Λειτουργία· στον μεγάλο Ναό δεν την ζω.

Αν είναι κανένα εξωκλήσι σοβατισμένο άσπρο, δεν νιώθω τίποτε·

αν όμως είναι αγιογραφημένο, έχη καλό τέμπλο κ.λπ., εκεί ζω την Θεία Λειτουργία!».

Αυτά είναι για έναν άνθρωπο που δεν έχει όρεξη να φάη και του βάζεις λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι, για να του έρθη ή όρεξη.


- Δηλαδή, Γέροντα, αυτά δεν παίζουν κάποιο ρόλο; Δεν βοηθούν;

- Ναι, δεν λέω, βοηθούν και αυτά, αλλά να μη σκαλώνη κανείς σ' αυτά.

Διαφορετικά, με μαγικό τρόπο θα ζητά ο άνθρωπος να ζήση τον Χριστό.

Θα ζητά κελλί σκοτεινό, κανδήλι με χαμηλό φως, κατανυκτικό Ναό. Χωρίς αυτά δεν θα μπορή να προσευχηθή.

Ή στο τραίνο βρίσκεται ή στην σπηλιά ή στον δρόμο, να είναι το Ιδιο γι' αυτόν.

Ό Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι (2) και μπορεί να το φέρνη παντού μαζί του.

Όλοι ψάχνουν την ανάπαυση, αλλά η ανάπαυση έρχεται από μέσα μας.


Και αυτοί οι καημένοι που πάνε από προσκύνημα σε προσκύνημα ψάχνουν να βρουν τον Χριστό,

ενώ ό Χριστός είναι κοντά τους.

Και ενώ μπορούν να Τον βρουν χωρίς κόπο, κουράζονται και τελικά δεν Τόν βρίσκουν.

"Ένας σωστός πνευματικός άνθρωπος δεν αναπαύεται να γυρίζη και να βλέπη διάφορα αξιοθέατα.

Αυτό είναι για όσους υποφέρουν, για να ξεχνούν λίγο την στενοχώρια τους.

Ένας πνευματικός άνθρωπος που έχει την θεία παρηγοριά δεν τα χρειάζεται αυτά.

Και αν δεν έχη την θεία παρηγοριά μέσα του, τότε δεν διαφέρει από τον κοσμικό.


Οι βλέψεις του και τα ενδιαφέροντα του θα είναι πάλι κοσμικά· δεν θα είναι πνευματικά.

Πάλι θα κοιτάζη πώς να αναπαυθή με κάτι το κοσμικό.

Πολλοί έρχονται στο Άγιον Όρος, επισκέπτονται διάφορους Πατέρες,

ενθουσιάζονται με αυτά που ακούν από τον καθένα, τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο,

τα μπλέκουν και λένε κιόλας: «Πολύ καλά περάσαμε».


Ενώ, αν επισκέπτονταν έναν Πατέρα, τον συμβουλεύονταν και

προσπαθούσαν να εφαρμόσουν ό,τι τους είπε, θα είχαν θετική βοήθεια.

Τώρα αυτό πού κάνουν είναι ένας πνευματικός τουρισμός·

χάνουν τις ώρες τους, ταλαιπωρούνται άσκοπα και δεν ωφελούνται.

Πόσο ξεκούραστο θα ήταν, αν στέκονταν σε έναν Πατέρα και εφήρμοζαν ό,τι άκουσαν!


Διότι τότε θα ένιωθαν την εσωτερική ξεκούραση, ενώ τώρα γυρίζουν από τόπο σε τόπο

και ξεκουράζονται από τα πράσινα τοπία του Αγίου Όρους σαν κοσμικοί.

Είναι και μερικοί πού λένε: «Θα παω στην μία Παναγία, θα πάω στην άλλη Παναγία!».

Ή Παναγία είναι μία. Δέν είναι ότι το κάνουν άπό ευλάβεια, άλλα γιατί θέλουν να βγουν έξω, να ξεσκάσουν.

Από εκει να καταλάβης ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ηρεμία.

Αν δεν έχη κανείς ευλάβεια, ταπείνωση, και μέσα στο Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου να τον βάλης, τίποτε δεν θα δη.

Ενώ, αν έχη ευλάβεια, και στον Γολγοθά μπορεί να δη τό Άγιο Φώς.


Κάποτε ένας δόκιμος από τήν Ιερά Μονή τού Αγίου Σάββα πήγε τό Μέγα Σάββατο να πάρη Άγιο Φώς

από τον Πανάγιο Τάφο για το μοναστήρι του - υπάρχει συνήθεια να στέλνουν τα γύρω μοναστήρια μοναχούς,

για να πάρουν το Άγιο Φώς.

Αυτός έκανε μια πονηριά· επειδή φορούσε ράσα, παραμέρισε τους κοσμικούς και μπήκε μπροστά.

Ύστερα, όταν ήρθαν κάποιοι κληρικοί, τον παραμέρισαν αυτόν, επειδή ήταν κανονισμένο ποιος θα καθήση έδώ, ποιος εκεί.

Τότε τα έβαλε με τον εαυτό του ό δόκιμος: «Βρε ταλαίπωρε αμαρτωλέ, χαμένε άνθρωπε,

με όλα τα χάλια σου προχώρησες και μπροστά; Να τσακιστής να φύγης από έδώ.


Ούτε μέσα στον Ναό δεν είσαι άξιος να μείνης».

Τα πίστευε αυτά που έλεγε. Βγήκε λοιπόν έξω από τον Ναό και παρακαλούσε τον Χριστό:

«Χριστέ μου, Σε παρακαλώ, ας με ανεχθής να πάω σε κανένα άλλο προσκύνημα».

Καί πήγε μετά πιο πάνω στον Γολγοθά. Έκει έλεεινολογούσε πάλι τον εαυτό του: «Ακούς, να κάνω τέτοια πονηριά!

Επειδή φοράω ράσα, παραμέρισα εγώ ο ελεεινός τους άλλους που είναι καλύτεροι από μένα...».

Και ενώ έλεεινολογούσε τον εαυτό του, βγήκε σε μια στιγμή από τόν Άγιο Γολγοθά, σαν αστραπή,

ένα δυνατό φώς που τον διέλυσε.

Τότε ο καημένος είπε: «Κατέβηκε το Άγιο Φώς». Πήγε, πήρε Άγιο Φώς με το φαναράκι του από 'κει και έφυγε.


- Γέροντα, δηλαδή δεν βοηθούν τά προσκυνήματα πού γίνονται λ.χ.στους Αγίους Τόπους;

- Κοίταξε να σου πω. Σήμερα, αν πας, για να ώφεληθής λίγο,

πρέπει να βλαφθής πολύ μέσα στα τραίνα, στα αεροπλάνα, στά ξενοδοχεία.

Όλα έχουν κοσμικοποιηθή. Τι θα ώφεληθή κανείς, αν πάη σε έναν πνευματικό χώρο

και δη και μια μεγάλη κοσμική αταξία; Πρέπει να είναι πολύ δυνατός, για να τα αξιοποίηση όλα προς το καλό.


Και εκει στα προσκυνήματα αυτός που μιλάει και εξηγεί, όταν πηγαίνουν με γκρουπ,

είναι καλύτερα σε μερικές περιπτώσεις να μη μιλάη. Γιατί δεν λέει με ευλάβεια λ.χ.

«αυτή είναι η Γεθσημανή, εδώ είναι ο Πανάγιος Τάφος κ.λπ.», άλλα αρχίζει βρρρρ:

«Εδώ είναι αυτό, εκει είναι το άλλο, τώρα θα πάμε στην Βηθλεέμ, όπου ήρθαν οι Μάγοι από την Περσία»,

και σιγά-σιγά πάει τους προσκυνητές στο... Κουβέιτ!


Έτσι δεν αφίνει και έναν που διάβασε Άγια Γραφή και ξέρει ότι εδώ είναι ό Πανάγιος Τάφος,

εκεί ή Γεθσημανή κ.λπ. να συγκεντρωθή και να προσευχηθή.

Αυτά χρειάζονται μόνο σε έναν που δεν διάβασε Αγία Γραφή,

άλλα όσοι πάνε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους έχουν διαβάσει Αγία Γραφή.

Αντί δηλαδή να βοηθηθούν οι άνθρωποι, ζαλίζονται.


Έν τω μεταξύ φεύγουν αμέσως από το ένα προσκύνημα και πάνε στο άλλο,

και ούτε καν ποτίζει μέσα τους αυτό που ακούν.

Άλλο είναι, όταν κανείς πηγαίνη προσκύνημα με πνευματική συντροφιά

και πνευματικό συνοδό και εχη κάνει προηγουμένως και μια ανάλογη προετοιμασία.


Έλεγε μια Φαρασιώτισσα που έμενε στα Γιαννιτσά: «Χατζήδες είναι αυτοί;

Σε μισή ώρα πάνε στα Ιεροσόλυμα και σε μισή ώρα γυρνάνε! Χατζήδες είναι;».

Παλιά οι καημένοι έμεναν στα προσκυνήματα και έκαναν αγρυπνίες, για να ωφελούνται πνευματικά,

αλλά και για να μην κάνουν έξοδα μένοντας σε ξενοδοχεία, και τα χρήματα τα έδιναν ελεημοσύνη.

Και αν κανείς δεν είχε καμμιά πνευματική αλλοίωση, όταν επέστρεφε, του έλεγαν: «Σκόρδο πήγες, κρεμμύδι γύρισες».

Ό Άγιος Αρσένιος πήγαινε κάθε δέκα χρόνια στα Ιεροσόλυμα

και βάδιζε πέντε μέρες με τα πόδια μέχρι την Μερσίνα, για να πάρη το καράβι.


Σήμερα σπάνια να βρης τέτοιες περιπτώσεις. Θυμάμαι, είχε έρθει στο Καλύβι ένας Ρώσος

από το Βλαδιβοστόκ, απέναντι από την Ιαπωνία.

Είχε τάξει να παη στους Αγίους Τόπους με τα πόδια.

Οταν πήγε να πάρη ευλογία από τον Δεσπότη του, εκείνος του είπε: «Δεν είσαι καλά, που θα πας με τα πόδια».

Γι' αυτό πήγε στο Μοναστήρι του Ζαγκόρσκ στην Μόσχα και πήρε ευλογία από έναν Στάρετς.

Ξεκίνησε από εκεί το Πάσχα με τα πόδια και έφθασε στα Ιεροσόλυμα τον Όκτώβριο.


Εβδομήντα χιλιόμετρα την ήμερα βάδιζε.

Ήρθε μετά και στο Άγιον Όρος με τα πόδια και θα ξαναπήγαινε στα Ιεροσόλυμα.

Είχε πραγματικό θειο έρωτα. Ζούσε σε άλλον κόσμο. Ήξερε λίγα ελληνικά και συνεννοούμασταν.

«Νόμιζα, μου είπε, ότι θα είναι εκεί ο Αντίχριστος, για να μαρτυρήσω, να μου κόψη το κεφάλι, αλλά δεν ήταν!

Τώρα που θα ξαναπάω στα Ιεροσόλυμα, θα βάλω μια μετάνοια στον Πανάγιο Τάφο

και για σένα, και εσύ να μνημονεύης το όνομα μου».


Σηκώθηκε επάνω και έκανε μια μετάνοια, για να μου δείξη πως θα κάνη, και χτύπησε το κεφάλι του πάνω σε μια πέτρα.

Έβλεπες μια φλόγα μέσα του. Ένώ άλλοι, έτσι όπως πάνε στους Άγιους Τόπους για τουρισμό

και χωρίς ευλάβεια, είναι καλύτερα να μην πάνε.

Πόσο έντονη είναι η παρουσία του Χρίστου στους Αγίους Τόπους!

Στον δρόμο λ.χ. που πάει κανείς προς τον Γολγοθά αισθάνεται μια αλλοίωση.


Και να μην ξέρη που πηγαίνει, αν περπατήση εκει, συγκλονίζεται.

Εχει και μια πινακίδα που γράφει στα Λατινικά «via Dolorosa» (3).

Και στον Πανάγιο Τάφο βλέπεις διάφορους ανθρώπους· μια ποικιλία.

Άλλοι είναι κληρικοί, άλλοι κοσμικοί, άλλοι ντυμένοι σεμνά, άλλοι άσεμνα, άλλοι με μακριά ρούχα,

άλλοι με κοντά, άλλοι σχεδόν χωρίς ρούχα, άλλοι κουρεμένοι, άλλοι μεμαλλιά μακριά...

Διάφορος κόσμος, διάφορες μόδες, διάφορες φυλές, από διάφορα δόγματα - άλλος Ρωμαιοκαθολικός,

άλλος Αρμένιος, άλλα όλοι πηγαίνουν και προσκυνούν εκει!

Μου έκανε εντύπωση! Είναι συγκινητικό. Άλλα πρέπει να τα μελετά κανείς όλα αυτά με καλό λογισμό,

για να συγκινήται και να τον ανεβάζουν πνευματικά.


- Γέροντα, όταν κανείς δεν έχη επιθυμία να παη, είναι έλλειψη ευλάβειας;

- Όχι. Εγώ δεν έχω πάει ούτε σε όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους ούτε σε πολλά προσκυνήματα.

Δεν πήγα λ.χ. στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ευλαβούμαι τον Άγιο.

Καλά είναι να έχουμε την ευλάβεια για έναν Άγιο σε ένα προσκύνημα, άλλα να μην τρέχουμε, για να πάμε.

Να πηγαίνουμε, όταν δοθή κάποια ευκαιρία ή όταν υπάρξη κάποιος λόγος.

Σημασία έχει αυτό που είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα:

«Οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω Πατρί έν πνεύματι και άληθεία». (1)


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ B’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ιω. 4, 23.
(2) Βλ. Α΄ Κορ. 3, 16 και 6, 19.
(3) Οδός οδύνης.

[XAPA]

Η σωτηρία της ψυχής μας



- Γέροντα, άλλοι νιώθουν σιγουριά ότι θα σωθούν και άλλοι αμφιβάλλουν. Ποιά είναι πιο σωστή τοποθέτηση;

- O σκοπός είναι ο άνθρωπος να τηρή τις εντολές του Θεού.

O πνευματικός άνθρωπος πρέπει να φθάση σε τέτοια κατάσταση,

που και αν ο Θεός δεν του δώση τον Παράδεισο, να μην τον πειράξη.

Πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι σήμερα ζούμε, αύριο μπορεί να φύγουμε,

και πρέπει να κοιτάξουμε πως θα πάμε κοντά στον Χριστό.

Όσοι κατόρθωσαν με την Χάρη του Θεού να γνωρίσουν την ματαιότητα αυτής της ζωής

έλαβαν το μεγαλύτερο χάρισμα και δεν είναι ανάγκη να αποκτήσουν το διορατικό χάρισμα,

για να προβλέπουν τα μέλλοντα, διότι αρκετό είναι κανείς να πρόβλεψη,

να μεριμνήση για την σωτηρία της ψυχής του και να λάβη τα καλύτερα πνευματικά μέτρα, για να σωθή.

Να, βλέπεις, ο Χριστός είπε: «Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος» (1). Πόση αξία δηλαδή έχει μια ψυχή!

Γι' αυτό η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα!



- Δηλαδή, Γέροντα, δεν πρέπει να έχη κανείς την ελπίδα της σωτηρίας και τον φόβο της κολάσεως;

- Αν έχη την ελπίδα της σωτηρίας, δεν θα έχη τον φόβο της κολάσεως.

Και για να έχη ό άνθρωπος την ελπίδα της σωτηρίας, θα είναι κάπως τακτοποιημένος.

Τον άνθρωπο που αγωνίζεται με φιλότιμο, όσο μπορεί, και δεν έχει διάθεση να κάνη αταξίες,

αλλά πάνω στον αγώνα του νικιέται -νικάει, νικιέται- νικάει, ο Θεός δεν θά τον άφήση.

Αν έχη λίγη διάθεση να μη λυπήση τον Θεό, θα πάη στον Παράδεισο «με τα παπούτσια».

Ο φύσει Αγαθός Θεός θα τον σπρώξη στον Παράδεισο σκανδαλωδώς.

Θα οικονομήση να τον πάρη την ώρα που βρίσκεται σε μετάνοια.

Μπορεί σε όλη του την ζωή να παλεύη, αλλά ο Θεός δεν θά τον αφήση· θα τον πάρη στην καλύτερη ώρα.

Ό Θεός είναι καλός - θέλει όλοι να σωθούμε.

Αν ήταν να σωθούν μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός;

Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου.

Χωράει όλους τους ανθρώπους που σκύβουν ταπεινά και δεν είναι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια,

αρκεί να μετανοήσουν, να δώσουν δηλαδή το φορτίο των αμαρτιών τους στον Χριστό,

και τότε χωρούν να περάσουν εύκολα από την πύλη.

Έπειτα, έχουμε και το δικαιολογητικό ότι είμαστε χωματένιοι· δεν είμαστε μόνον πνεύμα όπως οι Άγγελοι.

Είμαστε όμως αδικαιολόγητοι, όταν δεν μετανοούμε και δεν πλησιάζουμε τον Σωτήρα μας ταπεινά.

Ο ληστής στον σταυρό ένα «ευλόγησον» είπε και σώθηκε (2).

Ή σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από το δευτερόλεπτο, όχι από το λεπτό.

Ό άνθρωπος με έναν ταπεινό λογισμό σώζεται, ενώ, αν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό, τα χάνει όλα.

Από φιλότιμο και μόνον πρέπει να σωθούμε.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για τον Θεό από το να δη τον άνθρωπο στην κόλαση.

Νομίζω ότι και μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό για τις πολλές Του ευλογίες

και η ταπεινή συμπεριφορά με αγάπη προς τις εικόνες Του, τους συνανθρώπους μας,

με λίγο φιλότιμο αγώνα,

είναι αρκετά, για να έχουμε αναπαυμένη την ψυχή μας καί σ' αυτήν την ζωή και στην άλλη.(3)



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Ματθ. 16, 26.
(2) Βλ. Λουκ. 23, 40-43.
(3) Εννοείται ότι ο Γέροντας απευθύνεται σε Ορθοδόξους πιστούς που αγωνίζονται και μετέχουν στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησιάς.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Πώς εργάζεται ο διάβολος

Ο διάβολος προσπαθεί να αχρηστέψη τον αγωνιστή


- Γέροντα, μερικές φορές οι πειρασμοί έρχονται ο ένας πάνω στον άλλον και δεν αντέχω.

- Να σου πω μια λύση, για να τους αποφύγης; Θα την δεχθής ;

- Ναι.

Η μόνη λύση για να αποφύγης τους πειρασμούς είναι να..... συμμαχήσης με τον διάβολο!...

Τι γελάς; Δεν σου αρέσει αυτή η λύση;

Κοίταξε να σου πω. Όσο κανείς αγωνίζεται, θα έχη πειρασμούς και δυσκολίες.

Και όσο προσπαθεί να αποφύγη τον πειρασμό, τόσο κόντρα του πάει ο διάβολος.

Αλλά με τους πειρασμούς - αν τους αξιοποιήσουμε σωστά -, δίνεται η ευκαιρία,

επειδή μερικές φορές η ζωή μας είναι αντι-ευαγγελική, να γίνη «ευαγγελική».


- Γέροντα, σκαλώνω σε μερικά ασήμαντα πράγματα και δεν έχω μετά διάθεση να αγωνισθώ για κάτι ανώτερο.

- Αυτά είναι σαν τις νάρκες που βάζει ο εχθρός, για να αχρηστέψη τον στρατό.

Το ταγκαλάκι, όταν δη ότι δεν μπορεί να κάνη άλλη ζημιά στον αγωνιστή,

κοιτάει πως να τον άχρηστέψη με ασήμαντα πράγματα.

Ύστερα, να ξέρης οτι υπάρχουν και μικρά ταγκαλάκια, που κάνουν όμως μεγάλη ζημιά.

Μια φορά ρώτησαν ένα μικρό ταγκαλάκι: «Τάχα τι μπορείς να κάνης εσύ;».

«Εγώ τι μπορώ να κάνω; Πάω και μπερδεύω τις κλωστές στις μοδίστρες,

στους τσαγκάρηδες, απάντησε, και τους κάνω να θυμώνουν».

Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα γίνονται από τιποτένια πράγματα, όχι μόνο σ' εμάς, άλλα μερικές φορές και στα κράτη.

Στους πνευματικούς ανθρώπους δεν υπάρχουν σοβαρές αφορμές για σκάνδαλα• από τα μικρά παίρνει ο διάβολος αφορμή.

Τσακίζει τον άνθρωπο ψυχικά με κάτι χαζά, παιδικά πράγματα,

οπότε κάνει την καρδιά του όπως εκείνος θέλει και μένει μετά κανείς ένα κούτσουρο.


- Γιατί, Γέροντα, ενώ βάζω ένα πρόγραμμα, μια σειρά στον αγώνα μου, και ξεκινώ με διάθεση να αγωνισθώ, σύντομα ξεχνιέμαι;

- Δεν ξέρεις ; Το ταγκαλάκι, όταν πάρη είδηση ότι κάνουμε δουλειά πνευματική, τότε γυρίζει το κουμπί αλλού.

Ενώ βάζουμε ένα πρόγραμμα, μια άλφα σειρά, βρισκόμαστε σε άλλη

και, αν δεν προσέξουμε, το αντιλαμβανόμαστε μετά από μέρες.

Γι' αυτό ο αγωνιστής πρέπει να πηγαίνη όλο κόντρα στον διάβολο

- φυσικά με διάκριση - και να τον παρακολουθή κάποιος έμπειρος Πνευματικός.


- Έναν άνθρωπο που δεν κάνει λεπτή εργασία στον εαυτό του, ο σατανάς τον πολεμάει;

- Ο σατανάς δεν πάει σε έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σε έναν αγωνιστή, για να τον πειράξη και να τον άχρηστέψη.

Δεν χάνει τον καιρό του να κάνη λεπτή εργασία σε κάποιον που δεν κάνει λεπτή εργασία.

Στέλνει σ' αυτόν που ράβει με σακκορράφα, διάβολο με σακκορράφα.

Σ' αυτόν που κάνει λεπτό εργόχειρο, στέλνει διάβολο που κάνει λεπτό εργόχειρο.

Σ' αυτόν που κάνει πολύ ψιλό κέντημα, στέλνει διάβολο για πολύ ψιλή εργασία.

Σ’ αυτούς που κάνουν χονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο.

Στους αρχαρίους στέλνει, αρχάριο διάβολο.

Οί άνθρωποι που έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιμο και είναι ευαίσθητοι, χρειάζεται να προσέξουν,

γιατί βάζει και ο διάβολος την ουρά του και τους κάνει πιο ευαίσθητους,

και μπορεί να φθάσουν στην μελαγχολία ή ακόμη – Θεός φυλάξοι - και στην αυτοκτονία.

Ο διάβολος, ενώ εμάς τους ανθρώπους μας βάζει να πηγαίνουμε κόντρα στον πλησίον μας και να μαλώνουμε,

ο ίδιος ποτέ δεν πάει κόντρα.

Τον αμελή τον κάνει πιό αμελή• τον αναπαύει με τον λογισμό:

«Το κεφάλι σου πονάει, είσαι αδιάθετος• δεν πειράζει και αν δέν σηκωθής για προσευχή».

Τον ευλαβή τον κάνει πιό ευλαβή, για να τον ρίξη στην υπερηφάνεια, ή τον σπρώχνει να αγωνισθή

περισσότερο από τις δυνάμεις του, ώστε να αποκάμη και να άφήση μετά όλα τα πνευματικά του όπλα

και να παραδοθή ο πρώην πολύ αγωνιστής.

Τον σκληρόκαρδο τον κάνει πιο σκληρόκαρδο, τον ευαίσθητο υπερευαίσθητο.

Και βλέπεις πόσοι άνθρωποι, άλλοι γιατί έχουν κάποια ευαισθησία και άλλοι γιατί έχουν κλονισθή τα νεύρα τους,

ταλαιπωρούνται με αυπνίες και παίρνουν χάπια ή βασανίζονται και χαραμίζονται στα νοσοκομεία.

Σπάνια να δης σήμερα άνθρωπο ισορροπημένο.

Έγιναν μπαταρίες οι άνθρωποι.

Οι περισσότεροι είναι σαν να έχουν ηλεκτρισμό.

Όσοι μάλιστα δεν εξομολογούνται, δέχονται επιδράσεις δαιμονικές•

έχουν έναν δαιμονικό μαγνητισμό, γιατί ο διάβολος έχει εξουσία επάνω τους.

Λίγοι άνθρωποι, είτε αγόρια είτε κοπέλες είτε ηλικιωμένοι είναι, έχουν ένα βλέμμα γαλήνιο.

Δαιμονισμός!

Ξέρεις τι θα πη δαιμονισμός;

Να μην μπορής να συνεννοηθής με τον κόσμο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

O διάβολος μας βάζει ένεση αναισθησίας



-Είπα σε κάποιους γιατρούς που συζητούσαν για την αναισθησία που κάνουν στις εγχειρήσεις:

«Του πειρασμού η αναισθησία έχει άσχημες επιπτώσεις στον άνθρωπο, ενώ αυτή που κάνετε εσείς βοηθάει».

Η αναισθησία του διαβόλου είναι σαν το δηλητήριο που ρίχνει το φίδι στα πουλιά ή στα λαγουδάκια,

για να παραλύσουν και να τα καταπιή, χωρίς να αντιδράσουν.

Ο διάβολος, όταν θέλη να πολεμήση έναν άνθρωπο, στέλνει πρώτα ένα διαβολάκι «αναισθησιολόγο»,

για να κάνη τον άνθρωπο πρώτα αναίσθητο, και μετά πηγαίνει ο ίδιος και τον πελεκάει,

τον κάνει ό,τι θέλει... Άλλα προηγείται ο... «αναισθησιολόγος».

Μας βάζει ένεση αναισθησίας και ξεχνούμε.


Να, βλέπεις, οι μοναχοί υποσχόμαστε «υβρίσθήναι, χλευασθήναι κ.λπ.», και τελικά,

ο πειρασμός μερικές φορές μας μπερδεύει και κάνουμε τα αντίθετα από αυτά που υποσχεθήκαμε.

Αλλιώς ξεκινάμε και αλλιώς καταλήγουμε.

Για αλλού ξεκινήσαμε να πάμε και αλλού πηγαίνουμε. Δεν προσέχουμε. Δεν σας έχω πει παραδείγματα;

Παλιότερα, στην Κόνιτσα δεν υπήρχε Τράπεζα.

Αναγκάζονταν οι άνθρωποι νά πάνε στά Γιάννενα, όταν ήθελαν να πάρουν κανένα δάνειο.


Ξεκινούσαν λοιπόν μερικοί από τα γύρω χωριά και πήγαιναν εβδομήντα δυο χιλιόμετρα με τα πόδια,

να πάρουν δάνειο, για να αγοράσουν λ.χ. ενα άλογο.

Τότε, αν κανείς είχε ένα άλογο, μπορούσε να συντήρηση την οικογένεια του.

Έκανε ζευγάρι με το άλογο κάποιου άλλου και όργωνε.

Μιά φορά ξεκίνησε ένας να πάη στα Γιάννενα, να πάρη δάνειο, για να άγοράση ένα άλογο,

να όργώνη τα χωράφια του και να μην παιδεύεται να σκάβη με την τσάπα.


Πήγε λοιπόν στην Τράπεζα, πήρε το δάνειο και μετά πέρασε και από τα εβραίικα μαγαζιά και χάζευε.

Τον έβλεπε ο ένας Εβραίος, τον τραβούσε μέσα. «Πέρνα μέσα, μπάρμπα, έχω καλό πράγμα!».

Έμπαινε εκείνος μέσα, άρχιζε ο Εβραίος να κατεβάζη τα τόπια από τα ράφια. Τα έπαιρνε, τα τίναζε.

«Πάρ' το, του έλεγε, είναι καλό, και για τα παιδιά σου θα σου το δώσω πιο φθηνό».

Έφευγε από τον έναν, προχωρούσε παραπέρα, χάζευε σε άλλον.


«Έλα, μπάρμπα, μέσα, του έλεγε ο Εβραίος, θα σού τό δώσω πιο φθηνό». Κατέβαζε τα τόπια, τα άνοιγε, τα άπλωνε.

Ζαλίστηκε στο τέλος ο καημένος. Είχε και λίγο φιλότιμο, σου λέει «τώρα τα κατέβασε τα τόπια, ταάπλωσε...»,

και δήθεν «για τα παιδιά του πιο φθηνό»,έδωσε τα χρήματα που είχε πάρει από την Τράπεζα και αγόρασε

ένα τόπι πανί, αλλά κα αυτό ήταν χωνεμένο!

Μα και ένα τόπι πανί τι να το κάνη; Και ένας πλούσιος δεν έπαιρνε ένα τόπι πανί έπαιρνε όσο του χρειαζόταν.

Τελικά γύρισε στο σπίτι με ένα τόπι σάπιο ύφασμα!


«Πού είναι το άλογο;», τον ρωτάν. «Έφερα ύφασμα για τα παιδιά!», λέει.

Αλλά τι να το κάνουν τόσο ύφασμα;

Χρεώθηκε έν το μεταξύ στην Τράπεζα, και άλογο δεν πήρε παρά ένα τόπι πανί χωνεμένο.

Άντε πάλι να πηγαίνη να σκάβη με την τσάπα στα χωράφια, να δυσκολεύεται, για να ξεχρεώση το δάνειο!

Αν αγόραζε άλογο, θα επέστρεφε και καβάλα, θα ψώνιζε και λίγα πράγματα για το σπίτι του

και δεν θά σκοτωνόταν να σκάβη με την τσάπα!

Αλλά για να χαζεύη στα μαγαζιά τα εβραïκά, είδατε τι έπαθε;

Έτσι κάνει και ο διάβολος· σαν τον πονηρό έμπορο σε τραβάει από 'δω, σε τραβάει από ‘κει,

σου βάζει τρικλοποδιές, και τελικά σε καταφέρνει να πας εκεί που θέλει εκείνος.

Για αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, αν δεν προσέξης. Σε ξεγελάει και χάνεις τα καλύτερα χρόνια σου.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ο διάβολος κανει το παν, για να μη βοηθηθή ο άνθρωπος



O διάβολος είναι τεχνίτης.

Αν φέρη λ.χ. την ώρα της Θείας Λειτουργίας σε έναν πνευματικό άνθρωπο έναν ελεεινό λογισμό,

εκείνος θα τον καταλάβη, θα τιναχθή και θα τον διώξη.

Γι' αυτό του φέρνει έναν πνευματικό λογισμό. «Το τάδε βιβλίο, του λέει, γράφει αυτό για την Θεία Λειτουργία».

Μετά θα του τραβήξη την προσοχή λ.χ. στον πολυέλαιο. Θα αναρωτηθή ποιος άραγε να τον έφτιαξε.

Ή θα του θυμίση έναν άρρωστο που πρέπει να πάη να τον δη.


«"Α! έμπνευση, λέει, την ώρα της Θείας Λειτουργίας», ενώ είναι ο διάβολος που μπαίνει ενδιάμεσος

και πιάνει ο άνθρωπος την συζήτηση με τον λογισμό του.

Όποτε ακούει τον Ιερέα να λέη «Μετά φόβου......

»και τότε καταλαβαίνει ότι τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και εκείνος δεν συμμετείχε καθόλου.

Να, και εδώ στον Ναό• πηγαίνει η έκκλησάρισσα να ανάψη τα κεριά στον πολυέλαιο

και έχω παρατηρήσει ότι και μεγάλους ακόμη τους αποσπά ο πειρασμός εκεί πέρα και χαζεύουν την αδελφή πως ανάβει τα κεριά.

Αυτό είναι τελείως παιδικό.


Μόνον τα μικρούτσικα παιδιά χαίρονται με κάτι τέτοια και λένε: «Τα άναψε!».

Δηλαδή, αυτό για τα μικρά παιδιά είναι δικαιολογημένο, αλλά για τους μεγάλους;

‘Η, ενώ πρέπει να αποφεύγουμε τις κινήσεις την ώρα της Θείας Λειτουργίας,

ο πειρασμός μπορεί να βάλη εκείνη την ιερή ώρα μια αδελφή να γυρίζη στο αναλόγιο τα φύλλα του βιβλίου,

να κάνη θόρυβο και να αποσπά τους άλλους.


Ακούνε «κρίτς-κρίτς», «τι γίνεται;» λένε, και φεύγει έτσι ο νους από τον Θεό και χαίρεται το ταγκαλάκι.

Γι' αυτό να προσέχουμε να μη γινώμαστε εμείς αιτία να αποσπάται η προσοχή των άλλων την ώρα της θείας λατρείας.

Κάνουμε ζημιά στον κόσμο και δεν το καταλαβαίνουμε.

Ή παρατηρήστε σε καμμιά ανάγνωση.

Όταν φθάνη ο αναγνώστης στο πιο ιερό σημείο, από το όποιο θα βοηθηθούν οι άνθρωποι,

τότε ή θα χτυπήση δυνατά από τον αέρα η πόρτα ή θα βήξη κάποιος και θα αποσπασθή

η προσοχή τους και δεν θα ωφεληθούν από αυτό το ιερό σημείο.


Έτσι κάνει την δουλειά του το ταγκαλάκι.

Ώ, αν βλέπατε τον διάβολο πως κινείται! Δεν τον έχετε δει, γι' αυτό δεν καταλαβαίνετε μερικά πράγματα!

Κάνει το παν, για να μη βοηθηθή ο άνθρωπος.

Το έχω παρατηρήσει στο Καλύβι, όταν συζητώ.

Μόλις φθάσω ακριβώς στο σημείο που θέλω, στο πιο ευαίσθητο, για να βοηθήσω αυτούς που με ακούν,

τότε ή κάποιος θόρυβος γίνεται ή έρχονται άλλοι και διακόπτω.


Τους βάζει προηγουμένως ο διάβολος να χαζεύουν απέναντι την Σκήτη ή να βλέπουν κάτι,

και κανονίζει να έρθουν στο πιο λεπτό σημείο της συζητήσεως, για να αλλάξω θέμα και να μην ωφεληθούν.

Γιατί, όταν άρχίση η συζήτηση, ξέρει ο διάβολος που θα κατάληξη και, επειδή βλέπει ότι θα πάθη ζημιά,

στέλνει κάποιον ακριβώς στο πιο ευαίσθητο σημείο, για να με διακόψη.

«Έ, Πάτερ, από που να μπούμε;», φωνάζει. «Πάρτε λουκούμια και νερό και ελάτε από 'κει», τους λέω.


Άλλοι μπαίνουν εκείνη την στιγμή μέσα, οπότε με διακόπτουν, γιατί πρέπει να σηκωθώ να χαιρετήσω.

Άλλοι έρχονται μετά από λίγο και πρέπει πάλι να σηκωθώ, αρχίζουν και την κουβέντα «από που είσαι κ.λπ.»...

Όποτε είμαι αναγκασμένος να αρχίσω πάλι από την αρχή, να ξαναπώ φερ' ειπείν το παράδειγμα που έλεγα.

Μόλις προχωρώ, φωνάζει από κάτω άλλος: «Έ, Πάτερ Παΐσιε, που μένεις; Άπό 'δω είναι η πόρτα;».

Άντε ξανά να σηκωθής... Βρε τον πειρασμό!


Έξι-επτά φορές μια μέρα μου έκανε το ίδιο, μέχρι που αναγκάσθηκα και έβαλα μερικούς... φρουρούς!

«Εσύ κάθησε εκεί και κοίταζε να μην έρθη κανένας από 'κει. Εσύ κάθησε εδώ, μέχρι να τελειώσω την δουλειά μου».

Έξι-επτά φορές να αρχίζης ολόκληρη ιστορία, να τους φέρνης στο σημείο που θα βοηθηθούν,

και τα ταγκαλακια πάλι να δημιουργούν σκηνές!

Βρε τον πειρασμό τι κάνει! Γυρίζει το κουμπί συνέχεια σε άλλη συχνότητα.


Μόλις ο αγωνιζόμενος πάη να συγκινηθή λίγο από κάτι, τακ, του γυρίζει το κουμπί αλλού και ξεχνιέται με εκείνο.

Θυμάται πάλι κάτι πνευματικό; Τάκ, του θυμίζει κάτι άλλο. Τόν κάνει όλο τούμπες.

Ό άνθρωπος, αν μάθη πως εργάζεται ό διάβολος, θα απαλλαγή από πολλά πράγματα.



- Γέροντα, πώς θα μάθη;

- Να παρακολουθή.

Άμα παρακολουθή κανείς, μαθαίνει.

Βλέπεις, οι τσομπαναραίοι είναι οι καλύτεροι μετεωρολόγοι, γιατί παρακολουθούν τα σύννεφα, τον αέρα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η φτερούγα της θελήσεως


Ο κόσμος εύκολα επηρεάζεται και προς το καλό και προς το κακό.

Προς το κακό επηρεάζεται πιο εύκολα, γιατί εκεί κανοναρχεί και ο διάβολος.

Πες σε έναν λ.χ. να κόψη το τσιγάρο, γιατί βλάπτει.

Μόλις θα αποφασίση να το κόψη, θα πάη ο διάβολος και θα του πη:

«Εκείνο το τσιγάρο έχει λιγώτερο φαρμάκι, το άλλο έχει φίλτρο και καθαρίζει...

Κάπνισε από 'κείνα δεν θα σε βλάψουν».

Θα του βρη δηλαδή μια δικαιολογία, για να μην το κόψη• θα του βρη... μια λύση!

Γιατί ο διάβολος μπορεί να μας βρη ένα σωρό δικαιολογίες.


Και εκείνο το τσιγάρο που του προτείνει, μπορεί να τον βλάψη ακόμη περισσότερο.

Γι' αυτό χρειάζεται να έχουμε θέληση.

Καί αν κανείς δεν κόψη τα κουσούρια του, όταν είναι ακόμη νέος, μετά είναι δύσκολο να τα κόψη,

γιατί, όσο περνάει η ηλικία, εξασθενεί η θέληση.

Αν ο άνθρωπος δεν έχη θέληση, δεν μπορεί να κάνη τίποτε.

Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει: «Έν τω θέλειν και τω μη θέλειν κείται τό παν» (1)

Δηλαδή όλα εξαρτώνται από το αν θέλη ή αν δεν θέλη ο άνθρωπος.

Μεγάλη υπόθεση!

Ο Θεός είναι φύσει αγαθός και θέλει πάντοτε το καλό μας. Χρειάζεται όμως να θέλουμε και εμείς.


Γιατί ο άνθρωπος πετά πνευματικά με δυο φτερούγες

- με την θέληση του Θεού και με την θέληση την δική του.

Ο Θεός την μιά φτερούγα – την δική Του θέληση - μας την έχει κολλήσει μόνιμα στον έναν ώμο μας.

Αλλά για να πετάξουμε πνευματικά, πρέπει και εμείς να κολλήσουμε στον άλλο ώμο την δική μας

φτερούγα, την ανθρώπινη θέληση.


Άμα ο άνθρωπος έχη δυνατή θέληση, έχει την φτερούγα την ανθρώπινη,

που ισορροπεί με την θεϊκή φτερούγα, οπότε πετάει.

Ενώ, αν η θέληση του είναι ατροφική, πάει να πετάξη λίγο και τουμπάρει. Ξαναπροσπαθεί λίγο, πάλι τούμπα!


- Γέροντα, καλλιεργείται η θέληση;

- Δεν έχουμε πει ότι όλα καλλιεργούνται;

Θέληση υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, σε άλλους λίγη και σε άλλους περισσότερη.

Όταν ο άνθρωπος έχη διάθεση να αγωνισθή, προσεύχεται και ζητά από τον Θεό να του αυξήση την θέληση,

και ο Θεός τον βοηθάει.

Όταν δεν κάνη προκοπή ο άνθρωπος, τότε να ξέρη ότι ή δεν βάζει καθόλου θέληση ή θα βάζη λίγη

και αυτή θα είναι εξασθενημένη, οπότε και αυτό πάλι δεν βοηθάει.


Ένα πουλί, ας υποθέσουμε, έχει την μια φτερούγα του γερή, αλλά παραμελεί την άλλη•

της πέφτουν μερικά φτερά και μετά δεν μπορεί να πετάξη σωστά.

Η μια φτερούγα δουλεύει καλά, η άλλη όμως είναι σαν την σπασμένη τσατσάρα.

Την κουνάει το πουλί, αλλά μπαίνει αέρας ενδιάμεσα και δεν μπορεί να πετάξη καλά.

Πετάει λίγο και μετά κάνει τούμπες.

Πρέπει να έχη ακέραιη και αυτήν την φτερούγα, για να μπορή να πετάη.


Έτσι και ο άνθρωπος, θέλω να πω, πρέπει να προσέχη και να μην παραμελή την ανθρώπινη θέληση,

αν θέλη να πετάη συνέχεια σωστά, πνευματικά.

Γιατί το ταγκαλάκι τί κάνει;

Πάει σιγά-σιγά και τραβάει από την ανθρώπινη φτερούγα πρώτα κανένα μικρούτσικο φτερό,

ύστερα κανένα λίγο μεγαλύτερο, και αν δεν προσέξη ο άνθρωπος, του βγάζει και ένα μεγάλο,

οπότε πάει να πετάξη και δεν μπορεί.


Και αν τυχόν του τραβήξη μερικά φτερά, τότε, όταν πάη να πετάξη,

μπαίνει αέρας στην φτερούγα που της λείπουν φτερά και κάνει τούμπες.

Η θεϊκή φτερούγα είναι πάντα γεμάτη, συμπληρωμένη• δεν της λείπουν φτερά,

γιατί ο διάβολος δεν μπορεί να τα τραβήξη και να τα βγάλη• είναι θεϊκή.

Να προσέχη ο άνθρωπος να μην αμελήση και του βγάλη ο διάβολος κανένα φτερό από την δική του φτερούγα.

Όταν αρχίζη σιγά-σιγά λίγο η τεμπελιά, λίγο η αδιαφορία, εξασθενεί η θέληση.


Τί να κάνη ο Θεός, αν δεν θέλη ο άνθρωπος;

Δεν θέλει να επέμβη, γιατί σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου.

Αχρηστεύει έτσι ο άνθρωπος και την φτερούγα του Θεού.

Όταν όμως έχη θέληση, έχη δηλαδή και την δική του φτερούγα ακέραιη,

τότε θέλει ο Θεός, θέλει και ο άνθρωπος, και πετάει ο άνθρωπος.



- Δηλαδή, Γέροντα, τί είναι ακριβώς αυτό το πέταγμα; Εννοείτε να θέλω να προοδεύσω πνευματικά, να θέλω την σωτηρία μου;

- Ναί, βρέ παιδί! Όταν λέω πέταγμα, εννοώ την άνοδο την πνευματική,

δεν εννοώ να πετάξω να ανέβω σε κανένα κυπαρίσσι!


- Είχατε πει, Γέροντα, ότι μπορεί να οργώνη κανείς, να σπέρνη, να κάνη όλες τις σχετικές διαδικασίες, και να μη βγάζη ούτε τον σπόρο.

Ναι, έτσι είναι.

Άμα δεν προσέχη κανείς, του κλέβει τον κόπο του ο διάβολος• ενώ, αν προσέχη και

παίρνη στα ζεστά το θέμα της σωτηρίας της ψυχής του, αγωνίζεται, προκόβει,

καρποφορεί, τρέφεται πνευματικά και χαίρεται αγγελικά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου, Υπόμνημα εις την προς Θεσσαλονικείς επιστολήν πρώτην, Ομιλία Ε΄, PG 62, 428.

[XAPA]

Τώρα πολεμάμε με τον διάβολο. Γι' αυτό κοιτάξτε αδελφωθήτε πιο πολύ.
Έτσι θα συμβαδίσουμε όλοι μαζί στον δρόμο που χαράξαμε,
στο απότομο μονοπάτι της ανηφόρας για τον γλυκύ Γολγοθά.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Η ωφέλεια από την καλή συναναστροφή

Η αδελφοσύνη



- Γέροντα, ανησυχώ, όταν λέτε ότι θα περάσουμε δύσκολα χρόνια.

Να είστε αγαπημένες, μονοιασμένες, καταρτισμένες πνευματικά, να έχετε παλληκαριά,

να είστε ένα σώμα, και μη φοβάσθε τίποτε. Βοηθάει μετά ο Θεός.

Να καλλιεργήσετε την αγάπη την πνευματική. Να έχετε τέτοια αγάπη που έχει η μάνα για το παιδί.

Να υπάρχη η αδελφοσύνη, η θυσία. Θα περάσουμε σιγά-σιγά δύσκολες μέρες.

Φυσικά εμείς οι μοναχοί φεύγουμε απο τον κόσμο και αφήνουμε γνωστούς καί συγγενείς,

για να μπούμε στην μεγάλη οικογένεια του Αδάμ -του Θεού.

Οι λαϊκοί όμως επιβάλλεται να έχουν σχέσεις με γνωστούς και συγγενείς που ζουν πνευματικά,

για να βοηθιούνται.


Ο Χριστιανός που αγωνίζεται μέσα στον κόσμο βοηθιέται, όταν εχη σχέσεις με πνευματικούς ανθρώπους.

Όσο πνευματικά και να ζη κανείς, έχει ανάγκη - ιδίως στην εποχή που ζούμε - από την καλή συντροφιά.

Η επαφή με πνευματικούς ανθρώπους πολύ τον βοηθάει - περισσότερο και από την πνευματική μελέτη -

διότι αυτή η χαρά του πνευματικού συνδέσμου του δίνει όρεξη μεγάλη, για να αγωνίζεται πνευματικά.

Ακόμη και στην εργασία, σε μια δημόσια υπηρεσία κ.λπ., καλά είναι να γνωρίζωνται

μεταξύ τους οι πνευματικοί άνθρωποι, για να αλληλοβοηθιούνται.

Μπορεί, ας υποθέσουμε, νά παρουσιασθή ένα πρόβλημα μεταξύ συναδέλφων,

να χρειάζωνται αλληλοσυμπαράσταση και να διστάζη ο ένας να μιλήση στον άλλον, αν δεν γνωρίζωνται.


-Οταν, Γέροντα, ένας αρνηθή να μας εξυπηρέτηση σε κάποια ανάγκη μας, είναι σωστό να δυσκολευώμαστε να του ξαναζητήσουμε κάτι που θα χρειασθούμε;

- Οχι, δέν πρέπει. Ισως τότε να μην είχε την δυνατότητα να εξυπηρέτηση.

Είναι σαν να μου ζητάς ενα σταυρουδάκι, και σου το δίνω.

Αλλη φορά μου ζητάς, αλλά δεν εχω να σου δώσω, και δεν σου δίνω.

Εγώ ύστερα αγοράζω σταυρουδάκια, για να έχω να δίνω, και έρχεσαι εσύ και δεν μου ζητάς,

ενώ εγώ περιμένω μια ευκαιρία για να τα μοιράσω.

Σήμερα οι άνθρωποι ζουν στην ίδια πολυκατοικία και δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.


Παλιά υπήρχε η γειτονιά, που βοηθούσε τους ανθρώπους να γνωρισθούν, και σε μια ανάγκη στήριζε ο ενας τον άλλον.

Πήγαινε, ας υποθέσουμε, ένας κάπου με το κάρο και συναντούσε στον δρόμο έναν γνωστό του.

«Από πού έρχεσαι; πού πάς; τον ρωτούσε.

Προς τα εκεί πάω και έγώ. Ανέβα πάνω να πάμε μαζί».

Ή άλλος, αν είχε πρόγραμμα να πάη κάπου με το άλογο, το έλεγε και στον γείτονα και τον ρωτούσε:

«Εσύ πού θέλεις να πας; Αν μπορής να περιμένης, σε τρεις ώρες φεύγω με το άλογο

και μπορώ να σε πάρω μαζί μου» ή «αύριο θα φύγω για 'κει έλα από το σπίτι να κοιμηθής σ' εμάς,

για να φύγουμε συντροφιά νωρίς το πρωί».

Σκέφτονταν οι άνθρωποι τον άλλον και, όταν μπορούσαν να κάνουν μια εξυπηρέτηση, δεν την απέφευγαν.

Είχαν την καλή περιέργεια και ρωτούσαν, για να εξυπηρετήσουν σε όλες τις περιπτώσεις.

Ακόμη και από χωριό σε χωριό είχαν γνωστούς.


- Γέροντα, τί βοηθάει να δεθούν πνευματικά οι άνθρωποι;

- Στις μέρες μας και να μη θέλουν να δεθούν οι πνευματικοί άνθρωποι, θα τους αναγκάση ο διάβολος να δεθούν.

Ο διάβολος με την πολλή του κακία κάνει το μεγαλύτερο καλό σήμερα στον κόσμο.

Γιατί, ας πούμε, ένας πατέρας που είναι πιστός και θέλει λ.χ. να κάνη φροντιστήριο στα παιδιά του,

θα είναι αναγκασμένος να βρη έναν καλό και πιστό δάσκαλο, για να βάλη στο σπίτι του.

Ένας δάσκαλος πάλι που είναι πιστός και θέλει να κάνη φροντιστήριο σε παιδιά, γιατι δεν διορίσθηκε ακόμη,

θα ζητά να βρη μια οικογένεια καλή, για να νιώθη ασφάλεια.


Ή ένας τεχνίτης που ζη πνευματικά, είτε ελαιοχρωματιστής είναι είτε ηλεκτρολόγος κ.λπ.,

θα ψάχνη να βρη να δούλεψη σε μια καλή οικογένεια, ώστε να νιώθη άνετα,

γιατί σ' ενα κοσμικό σπίτι θα βρίσκη τον μπελά του.

Ένας χριστιανός νοικοκύρης πάλι θα ψάχνη να βάλη στο σπίτι του έναν καλό τεχνίτη,

που να είναι και πιστός άνθρωπος. Έτσι θα ψάχνη και ο ένας και ο άλλος να βρη έναν πνευματικό

άνθρωπο, για να μπορή να συνεργασθή.


Σιγά-σιγά λοιπόν θα γνωρισθούν μεταξύ τους οι πνευματικοί άνθρωποι από

όλα τα επαγγέλματα και από όλες τις επιστήμες.

Τελικά ο διάβολος με την κακία του, χωρίς να το θέλη, κάνει καλό: χωρίζει τα πρόβατα από τα γίδια.

Θα χωρίσουν λοιπόν τα πρόβατα από τα γίδια και θα ζουν ως «μία ποίμνη, εις ποιμήν» (1)

Και βλέπεις, άλλοτε στα χωριά είχαν τσομπάνο και ο κάθε χωρικός έδινε τα πρόβατα ή τα γίδια που είχε,

άλλος πέντε, άλλος δέκα, και βοσκούσαν πρόβατα και γίδια μαζί, γιατί τα γίδια τότε ήταν φρόνιμα

και δεν χτυπούσαν με τα κέρατα τα πρόβατα.


Τώρα τα γίδια αγρίεψαν και χτυπούν άσχημα τα πρόβατα του Χριστού.

Τα πρόβατα πάλι ψάχνουν καλό βοσκό και κοπάδι μόνον από πρόβατα.

Γιατί έτσι που έγινε ο κόσμος, είναι μόνο για όσους ζουν στην αμαρτία.

Γι' αυτό θα χωρίζονται οι άνθρωποι και θα ξεχωρίσουν τα πρόβατα από τα ερίφια.

Όσοι θα θέλουν να ζήσουν πνευματική ζωή, σιγά-σιγά δεν θα μπορούν να ζήσουν μέσα σ' αυτόν τον κόσμο·

θα ψάχνουν να βρουν τους ομοίους τους, ανθρώπους του Θεού, να βρουν Πνευματικό,

και θα απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο από την αμαρτία.

Και αυτό το καλό το κάνει τώρα ο διάβολος με την κακία του, χωρίς να το θέλη.


Έτσι βλέπουμε, όχι μόνο στις πόλεις άλλα και στα χωριά, άλλους να τρέχουν στα νταούλια,

στα μπουζούκια κ.λπ., να ζουν αδιάφορα,

και άλλους να τρέχουν στις αγρυπνίες, στις παρακλήσεις, στις πνευματικές συγκεντρώσεις,

και οι άνθρωποι αυτοί να είναι δεμένοι μεταξύ τους.

Στα δύσκολα χρόνια δημιουργείται μια αδελφοσύνη πολύ δυνατή.

Στον πόλεμο δυο χρόνια ζήσαμε μαζί οι στρατιώτες στην διλοχία και ήμασταν περισσότερο

δεμένοι και από αδέλφια, επειδή ζήσαμε όλοι μαζί τις δυσκολίες, τους κινδύνους.


Ήμασταν τόσο συνδεδεμένοι, που έλεγε ο ένας τον άλλον «αδελφό».

Ήταν κοσμικοί άνθρωποι, με κοσμικά φρονήματα, και όμως δεν ήθελε να χωρισθή ο ένας από τον άλλον.

Ούτε Ευαγγέλιο είχαν διαβάσει ούτε πνευματικά βιβλία. Είχαν την απλή κοσμική μόρφωση,

με την καλή έννοια, αλλά είχαν το μεγαλύτερο από όλα, την αγάπη, την αδελφοσύνη.

Τώρα τελευταία πέθανε ένας συστρατιώτης μας και μαζεύτηκαν στην κηδεία του οι άλλοι από όλα τα μέρη.

Ήρθε και εδώ προ ήμερων ένας συστρατιώτης μου να με δη.

Πώς με αγκάλιασε! Δεν μπορούσα να βγω από τα χέρια του.


Τώρα πολεμάμε με τον διάβολο. Γι' αυτό κοιτάξτε αδελφωθήτε πιο πολύ.

Έτσι θα συμβαδίσουμε όλοι μαζί στον δρόμο που χαράξαμε,

στο απότομο μονοπάτι της ανηφόρας για τον γλυκύ Γολγοθά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ίω. 10,16.