Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Να αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνους



Στις κρίσιμες στιγμές χρειάζεται πάντα ετοιμότητα και παλληκαριά.

Στην Κατοχή οι Ιταλοί έπαιρναν πέντε-εξι ζώα και έρχονταν στο χωράφι μας και τα φόρτωναν πεπόνια.

Μια φορά τους λέω: «Αυτά τα πεπόνια τα έχουμε κρατήσει για σπόρο• εκείνα πάρτε τα».


Σηκώνει τον βούρδουλα ο Ιταλός και μου λέει: «Το βλέπεις αυτό;».

Επιασα και εγώ τον βούρδουλα και τον κοίταζα... «Μπόνε!», του λέω. Δηλαδή «καλός!».

Τάχα ότι μου το έδειξε να του πω αν είναι όμορφος! Έσπασε ο θυμός του• γέλασε και έφυγε!


Θυμάμαι και ένα περιστατικό τότε με τον ανταρτοπόλεμο.

Πήγαν μια φορά δύο στρατιώτες σε ένα μποστάνι να ζητήσουν από τον νοικοκύρη να φάνε κανένα πεπόνι,

καμμιά ντομάτα.

Άφησαν τα ντουφέκια τους στην άκρη και προχώρησαν.


Ο νοικοκύρης, μόλις τους είδε από μακριά, πήρε το ντουφέκι να τους χτυπήση.

Αρπάζει τότε ο ένας στρατιώτης μια ντομάτα κόκκινη και φωνάζει: «Ασ' το το όπλο, γιατί θα σου την

φυσήξω την χειροβομβίδα!». Αφήνει εκείνος το όπλο και σηκώνεται και φεύγει!



- Τί ετοιμότητα και παλληκαριά!

- Ένας άλλος στρατιώτης είχε κρεμάσει την κάπα του κάπου μακριά σε μια γκορτσιά. (1)

Σε λίγο κατέβηκε ένας αντάρτης από το βουνό και θα τον έπιανε.


«Αρχηγέ, τί να τον κάνω αυτόν;», φώναξε εκείνος γυρίζοντας προς την κάπα.

Και ύστερα, σαν να του έκανε νόημα ο αρχηγός, είπε στον αντάρτη:

«Φέρε το ντουφέκι εδώ!». Του το άρπαξε και τον αφόπλισε.



- Αρχηγός, Γέροντα, ήταν ή κάπα;

- Ναι, η κάπα! Βλέπεις, ένας ήταν, μόνον την κάπα είχε, και τον άλλον τον αφόπλισε!

Με αυτόν τον τρόπο είχε μαζέψει ένα σωρό ντουφέκια από τους αντάρτες.

Θέλει παλληκαριά!


Θυμάμαι και έναν Ρώσο μοναχό στο Αγιον Όρος• όταν πήγαν να τον ληστέψουν οι κλέφτες, την στιγμή που

ανέβαιναν στον τοίχο, βγήκε από πάνω και φώναξε:

«Τί θέλετε, με το εξάσφαιρο ή με το δωδεκάσφαιρο να σας χτυπήσω;». Το έβαλαν εκείνοι στα πόδια.


Ενας άλλος, όταν πήγαν κλέφτες στο Κελλί του, πήρε το τηγάνι και έκανε πως τηλεφωνούσε:

«Ναι, κλέφτες ήρθαν κ.λπ.!». Νόμιζαν ότι ειδοποιεί και έφυγαν.

Κάποτε πάλι ένας πολύ εύσωμος, σαν γίγαντας, άρπαξε έναν τσομπάνο από τον λαιμό, για να τον πνίξη.


Ό τσομπάνος, ο καημένος, τέντωσε τα μάτια του από τον φόβο, οπότε του λέει εκείνος: «Τί με κοιτάς άγρια;».

«Σκέφτομαι σε ποια κορυφή να σε πετάξω», του λέει ο τσομπάνος. Ο άλλος φοβήθηκε και τον άφησε!

Γι' αυτό λέω να μην τα χάνη κανείς. Να κρατάη την ψυχραιμία του και να δουλεύη το μυαλό.


Γιατί, αν δεν δουλεύη το μυαλό, και μόνον από χαζομάρα μπορεί ακόμη και να προδώση.

Οτιδήποτε συμβαίνει, πρέπει να προσευχηθή, να σκεφθή και να ενεργήση.

Τό καλύτερο είναι να προσπαθή με πνευματικό τρόπο να αντιμετωπίζη μια δύσκολη κατάσταση.


Σήμερα όμως λείπουν και οι δυο παλληκαριές• ούτε πνευματική παλληκαριά υπάρχει, η οποία γεννιέται από την

αγιότητα και την παρρησία στον Θεό, για να αντιμετωπισθή μιά δυσκολία με πνευματικό τρόπο, ούτε φυσική

παλληκαριά υπάρχει, ώστε να μη δειλιάση κανείς σε έναν κίνδυνο.


Πρέπει να έχη κανείς πολλή αγιότητα, για να φρενάρη ένα μεγάλο κακό, αλλιώς που να στηριχθή;

Μιά ψυχή σε ένα μοναστήρι αν έχη πνευματική παλληκαριά, να δης, τον άλλον που έρχεται με κακό σκοπό θα

τον καθηλώνη με το ένα πόδι μέσα από την μάνδρα και με το άλλο άπ' έξω (2)!


Θα τον χτυπάη στό κεφάλι με πνευματικό τρόπο, με το κομποσχοίνι, με την ευχή, και όχι με το πιστόλι.

Λίγη προσευχή θα κάνη, και ο άλλος θα μένη εκεί έξω ακίνητος! Θα μένη για... σκοπός!

Μιά ψυχή, αν εχη πνευματική κατάσταση, και το κακό θα φρενάρη και τον κόσμο θα βοηθήση, και για το

μοναστήρι θα είναι ασφάλεια.


Οι Μυροφόρες δεν υπολόγισαν τίποτε, γιατί είχαν πνευματική κατάσταση και εμπιστεύθηκαν στον Χριστό.

Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, πού θα εμπιστεύονταν, για να κάνουν αυτό που έκαναν;

Στην πνευματική ζωή και ο πιο δειλός μπορεί να απόκτηση πολύ ανδρισμό, αν εμπιστευθή τον εαυτό του

στον Χριστό, στην θεία βοήθεια.


Μπορεί να πάη στην πρώτη γραμμή να πολεμήση και να νικήση.

Ενώ οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το κακό, και παλληκαριά να έχουν, φοβούνται, διότι

αισθάνονται την ενοχή τους και μόνο στην βαρβαρότητα τους στηρίζονται.

Ό άνθρωπος του θεού έχει θεϊκές δυνάμεις, έχει και το δίκαιο με το μέρος του.


Βλέπεις, ένα κουταβάκι κάνει «γάβ-γάβ» και φεύγει ο λύκος, γιατί αισθάνεται ενοχή.

Οικονόμησε ο Θεός και ο λύκος να φοβάται από ένα κουταβάκι, γιατί αυτό έχει δικαιώματα στο σπίτι

του νοικοκύρη του, - πόσο μάλλον ο άνθρωπος που πάει να κάνη κακό μπροστά στον άνθρωπο που έχει Χριστό μέσα!


Γι' αυτό μόνον τον Θεό να φοβώμαστε, όχι τους ανθρώπους, όσο κακοί και να είναι.

Ό φόβος τού Θεού και τον πιο δειλό τον κάνει παλληκάρι.

Όσο ενώνεται κανείς με τον Θεό, τόσο δεν φοβάται τίποτε. Ό Θεός θα βοηθήση στις δυσκολίες.

Αλλά για να δώση ο Θεός την θεϊκή δύναμη, πρέπει και ο άνθρωπος να δώση αυτό το λίγο που μπορεί.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Άγρια αχλαδιά.
(2) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 92-93.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Το μαρτύριο για τον πιστό είναι πανηγύρι

Πρέπει να πέσουν μερικοί, για να σωθή η κατάσταση



- Δύσκολα χρόνια!... Θά περάσουμε τράνταγμα. Ξέρετε τί θα πη τράνταγμα;

Αν δεν έχετε λίγη κατάσταση πνευματική, δεν θα αντέξετε.

Θεός φυλάξοι, θα φθάσουμε να έχουμε ακόμη και άρνηση πίστεως.


Κοιτάξτε να αδελφωθητε, να ζήσετε πνευματικά, να γαντζωθήτε στον Χριστό.

Αν γαντζωθήτε στον Χριστό, δεν θα φοβάστε ούτε διαβόλους ούτε μαρτύρια.

Οι άνθρωποι στον κόσμο έχουν από πολλές πλευρές στριμώγματα, φόβους.

Αλλά, όταν κανείς είναι κοντά στον Χριστό, τί να φοβηθή;


Θυμάστε τον Αγιο Κήρυκο ;(1) Τριών χρονών ήταν και, όταν πήγε να τον... κατήχηση ο τύραννος,

του έδωσε μια κλωτσιά.

Διαβάστε Συναξάρια. Τα Συναξάρια πολύ βοηθούν, γιατί συνδέεται κανείς με τους Αγίους και φουντώνει

μέσα του η ευλάβεια και η διάθεση για θυσία.

Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θά πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τουλάχιστον να πεθάνουμε σωστά!

Μια που δεν κάνουμε τίποτε άλλο, αν μας αξιώση ο Θεός για ένα μαρτύριο, καλά δεν θα είναι;


Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένας βουρδουνάρης (2) με κλάματα και μου είπε:

«Μη μείνης μόνος σου απόψε. Σκέφτονται να σε σκοτώσουν».

«Ποιοί;», του λέω. «Είναι πέντε-έξι», μου λέει. Συνόδευε πέντε-έξι άθεους.

Ποιος ξέρει τί προγράμματα είχαν για το Αγιον Όρος. Τον πέρασαν για χαζούλη και μιλούσαν μπροστά του.

Μόλις τ' άκουσε εκείνος, ήρθε και μου το είπε.

Το βράδυ, όταν ξάπλωσα, άκουσα κουδουνάκι από σκυλί. Κοιτάω από το παράθυρο και βλέπω τρία παλληκάρια.


«Άνοιξε, ρε Παππού», φωνάζουν. «Ε, παλληκάρια, τί θέλετε τέτοια ώρα και γυρίζετε; Δεν έχετε μυαλό;

Θα σας πάρουν για ύποπτους, τους λέω. Τους άλλους τους έβαλαν φυλακή. Όρεξη για κουβέντες δεν έχω».

«Να 'ρθούμε αύριο; τί ώρα;». «Εσείς ελάτε αύριο ό,τι ώρα θέλετε κι εγώ, αν μπορώ, θα σας δω».

Τους έδιωξα. Βλέπω ότι το φώς του φακού δεν συνέχισε. Είχαν σταματήσει πιο πάνω.

Σηκώθηκα, ντύθηκα, έβαλα το σχήμα μου και τους περίμενα• είχα μια ειρήνη μέσα μου!

Την άλλη μέρα ήρθαν τρεις τριάδες, αλλά δεν ήταν κανείς από εκείνους.


Φυσικά σε μένα ξέρουν ότι χρήματα δεν θα βρουν να πάρουν, γιατί δεν έχω.

Μόνο για πνευματικά θέματα τα βάζουν μαζί μου.

Μια άλλη φορά ήρθε ένας στο Καλύβι που ήταν σωματώδης σαν γορίλλας και κάθησε σε μιά άκρη.

Εκείνη την ώρα έλεγα σε μια παρέα: «Βρε, μόνο για παρελάσεις είστε, όχι για μάχες.

Θυσιάσθηκε ο Χριστός. Έχουμε Ορθοδοξία. Μαρτύρησαν Άγιοι που μας βοηθούν ακόμη.

Αν δεν είχαν πέσει αυτοί, ποιος ξέρει τί θα ήμασταν».


Ολα αυτά τον είχαν εξοργίσει. Ερχόταν, έφευγε ό κόσμος, αυτός καθόταν εκεί• είχε τον σκοπό του.

Ήταν ένα κρύο πράγμα. Τελικά έφυγαν και οι τελευταίοι. «Νύχτωσε, του λέω, άντε, που θα πας;»

«Δεν με απασχολεί το θέμα», μου λέει «Με απασχολεί εμένα, του λέω, άντε να πας».

Ορμάει τότε επάνω μου και με αρπάζει από τον λαιμό.«Ε, βρε συ, με τους θεούς σου», μου λέει.

Οταν άκουσα να μου λέη «τους θεούς σου», ένιωσα σαν να έβρισε τον Θεό.

Τί, ειδωλολάτρης είμαι εγώ; «Ποιούς θεούς, βρε αθεόφοβε; του λέω.


Εγώ έναν Τριαδικό Θεό λατρεύω. Άντε φύγε από 'δω!»

Του έδωσα μια σπρωξιά, σωριάστηκε κάτω και μαζεύτηκε κουβάρι.

Πως βγήκε έξω από την πόρτα και εγώ δεν κατάλαβα.

«Αν με κρεμάσουν ανάποδα, σκέφθηκα, για να με βασανίσουν, θα πάη η κήλη (3) στην θέση της»!

Αυτός είχε καθήσει στο τέλος, γιατί, φαίνεται, ήθελε να με ξεκάνη, αφού μ' άρπαξε από τον λαιμό να με πνίξη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Ιουλίου.

2) Από τήν λατινική λέξη burdo -onis (ήμίονος, νεαρό μουλάρι), ο σταυλάρχης και ειδικώτερα ο φύλακας των ημιόνων.
3) Το περιστατικό έγινε το 1987, όταν ο Γέροντας υπέφερε από κήλη

[XAPA]

Οποιος αποφασίση τον θάνατο δεν φοβάται τίποτε



Σήμερα, για να μπόρεση ο άνθρωπος να αντιμετώπιση τις δυσκολίες που συναντά,

πρέπει να έχη μέσα του τον Χριστό, από τον οποίο θα παίρνη θεία παρηγοριά,

για να έχη κάποια αυταπάρνηση.

Αλλιώς σε μια δύσκολη στιγμή τί θα γίνη;


Διάβασα κάπου ότι ο Αβδούλ-Πασάς (1) είχε πάρει πεντακόσιους νέους από το Άγιον Όρος.

Άλλοι από αυτούς ήταν δόκιμοι και άλλοι είχαν πάει εκεί, για να κρυφτούν.

Τότε φαίνεται με την Επανάσταση κατέφευγαν στο Άγιον Όρος, για νά γλυτώσουν,

επειδή οι Τούρκοι μάζευαν νέα παιδιά, να τα κάνουν Γενίτσαρους.


Ο Αβδούλ-Πασάς τους νέους που έπαιρνε, αν δεν αρνιόνταν τον Χριστό,

τους κρεμούσε στον Πύργο, στην Ουρανούπολη.

Από τόσους που πήρε από το Αγιον Όρος μόνον πέντε μαρτύρησαν,

ενώ οι άλλοι αρνήθηκαν τον Χριστό και έγιναν Γενίτσαροι.

Χρειάζεται παλληκαριά• δεν είναι παίξε-γέλασε.


Αν έχη κανείς κακομοιριά, φιλαυτία, δεν έχει θεϊκή δύναμη μέσα του,

και τότε πως να αντιμετώπιση μια τέτοια δυσκολία;

Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε ένας επίσκοπος από το Πατριαρχείο.

Του είχα πει: «Μα τί κατάσταση είναι αυτή;

Από την μια ο Οικουμενισμός, από την άλλη ο Σιωνισμός, ο σατανισμός!...


Σε λίγο θα προσκυνούμε τον διάβολο με τα δυο κέρατα αντί για τον δικέφαλο αετό».

«Σήμερα, μου λέει, δύσκολα βρίσκεις επισκόπους σαν τον επίσκοπο Καισαρείας Παΐσιο τον Β' (2)».

Ο Παΐσιος ο Β' τί έκανε; Πήγαινε στον Σουλτάνο για τα αιτήματα του με ένα σχοινί δεμένο στην μέση,

αποφασισμένος δηλαδή να τον κρεμάσουν οι Τούρκοι.


Σαν να έλεγε στον Σουλτάνο: «Μην ψάχνης σχοινί και χασομεράς•

άμα θέλης να με κρέμασης, έτοιμο το έχω το σχοινί».

Για τα δύσκολα θέματα αυτόν έστελναν στον Σουλτάνο.

Πολλές φορές γλύτωσε το Πατριαρχείο σε δύσκολες περιστάσεις.


Στα γεράματα του τον έβαζαν επάνω σε ένα άλογο, μέσα σε ένα κοφίνι,

έβαζαν και ένα άλλο κοφίνι με βάρος από την άλλη μεριά και τον πήγαιναν στην Πόλη.

Μια φορά οι Τούρκοι είχαν βγάλει ένα φιρμάνι να επιστρατεύωνται οι Ελληνες στον τουρκικό στρατό.


Οι Χριστιανοί δυσκολεύονταν να υπηρετούν μαζί με τους Τούρκους,

γιατί δεν μπορούσαν να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Οι Ρώσοι εν τω μεταξύ είχαν πει τότε στους Τούρκους να μην εμποδίζουν τους Έλληνες

να τηρούν τα χριστιανικά τους καθήκοντα.


Κάλεσε ο Πατριάρχης τον Παΐσιο και τον έστειλε στον Σουλτάνο.

Παρουσιάσθηκε τότε εκείνος στον Σουλτάνο πάλι με ένα σχοινί δεμένο στην μέση.

Του λέει ό Σουλτάνος: «Οι Έλληνες πρέπει να επιστρατεύωνται, για να υπηρετούν την πατρίδα».


Τότε ο Παΐσιος του λέει: «Ναι, κι εγώ συμφωνώ να έπιστρατεύωνται οι Έλληνες,

γιατί αυτά τα μέρη είναι από παλιά των γκιαούρηδων.

Επειδή όμως έχουμε διαφορετική θρησκεία, πρέπει να έχουν ξεχωριστό στρατόπεδο,

να είναι χωριστός στρατός και να έχουν δικούς τους αξιωματικούς κ.λπ.,

για να εκτελούν και τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.


Δεν μπορούν να κάνουν μαζί μ' εσάς προσευχή• εσείς να έχετε ραμαζάνι (3) και 'μείς τα Φώτα»!

Σκέφθηκε ό Σουλτάνος: «Να όπλισθούν οι Χριστιανοί; Είναι επικίνδυνο».

«Όχι, όχι, καλύτερα να μην έπιστρατεύωνται», του απαντάει.


Μια άλλη φορά οι Αρμένιοι ζήτησαν από τόν Σουλτάνο να τους δώση το Μπαλουκλή

και κατάφεραν να πάρουν την έγκριση του.

Μετά πήγε ο Πάίσιος στον Σουλτάνο να συζήτηση αυτό το θέμα.

«Το Μπαλουκλή, του λέει ο Σουλτάνος, είναι περιουσία των παππούδων των Αρμενίων

και πρέπει να το πάρουν οι Αρμένιοι».


«Ναι, του λέει ο Παΐσιος, πρέπει να το πάρουν, γιατί, όταν γνωρίζουμε

ότι ένας τόπος είναι περιουσία των παππούδων μας, πρέπει να τον παίρνουμε.

Δώστε μου ένα έγγραφο να υπογράψω και εγώ για το Μπαλουκλή,

γιατί ήρθα ως αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου».


Υπέγραψε και αυτός. Ύστερα βγάζει ένα φλουρί κωνσταντινάτο (4) και λέει:

«Νά πάρουν λοιπόν οι Αρμένιοι το Μπαλουκλή, αλλά και εμείς πρέπει να πάρουμε την Αγια-Σοφιά,

γιατί είναι δική μας• είναι των παππούδων μας και πρέπει να μας την δώσετε»,

και δείχνει το κωνσταντινάτο φλουρί!


Είχε πάρει μαζί του και έναν από τους αξιωματούχους Ρώσους

που είχαν έρθει τότε στην Πόλη με ένα καράβι, για να έχη και μάρτυρα.

Οποτε ο Σουλτάνος βρέθηκε σε δύσκολη θέση και ανακάλεσε την απόφαση για το Μπαλουκλή.

«Όχι, όχι, είναι δικό σας το Μπαλουκλή», του είπε ο Σουλτάνος.


Γιατί ή έπρεπε να άνακαλέση την απόφαση για το Μπαλουκλή ή να δώση στους Έλληνες την Άγια-Σοφιά.

Βλέπετε πως τους έφερνε σβούρα; Κι αυτό, γιατί είχε αποφασίσει τον θάνατο.

Αν δεν αποφασίση κανείς τον θάνατο, τίποτε δεν γίνεται. Όλα από 'κει ξεκινούν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ο Μεχμέτ Εμίν Άβδουλάχ Πασάς ήταν διοικητής της Θεσαλονίκης τα έτη 1821-1823.

(2) Ο Μητροπολίτης Καισαρείας, γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας το 1777. Σπούδασε στην Ιερατική Σχολή των Φλαβιανών, του Τιμίου Προφήτου Προδρόμου και αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερέας. Το 1832 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Καισαρείας και αγωνίστηκε θαρραλέα για την διάσωση του ελληνισμού της επαρχίας του.

(3) Λέξη τουρκική. Ο ένατος μήνας του Μουσουλμανικού ημερολογιακού έτους, κατά τον όποιο τηρείται από τους πιστούς του Ισλάμ αυστηρότατη νηστεία (πλήρης αποχή από φαγητό, ποτό, κάπνισμα κ.λπ.) από τό πρωί. μέχρι το βράδυ κάθε ημέρας. Οι απαγορεύσεις δεν ισχύουν από την δύση μέχρι την ανατολή του ηλίου.

(4) Χρυσό νόμισμα που παρίστανε τον Άγιο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη και το φορούσαν ως κόσμημα ή ως φυλαχτό.

[XAPA]

Η άρνηση πίστεως με μαρτύριο εξιλεωνόταν



Σήμερα οι πιο πολλοί θέλουν να βγάζουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα.

Εντάξει, δεν το βγάζουν αυτοί, αλλά τουλάχιστον ας πουν «προσέξτε·

μήπως είναι κανένα φίδι εκεί πέρα;», ώστε να προβληματισθή ο άλλος.

Ομως ούτε αυτό το κάνουν.


Αν ήμασταν εμείς στα χρόνια των Μαρτύρων, με τον ορθολογισμό που έχουμε, θα λέγαμε:

«Τον Θεό Τον αρνούμαι απ' έξω - όχι από μέσα μου -,

γιατί έτσι θα μου δώσουν την τάδε θέση και θα βοηθάω και κανέναν φτωχό».

Τότε λιβάνι να έριχναν στην φωτιά των ειδώλων,

η Εκκλησία δεν τους κοινωνούσε- ήταν μετά «προσκλαίοντες»(1).


Αυτοί που αρνιόνταν τον Χριστό, έπρεπε με μαρτύριο να εξιλεωθούν.

Η, στην εποχή της Εικονομαχίας, τους έλεγαν να κάψουν ή να πετάξουν τις εικόνες,

και αυτοί προτιμούσαν να μαρτυρήσουν παρά να τις πετάξουν.

Εμείς, αν μας έλεγαν να πετάξουμε μια εικόνα, θα λέγαμε:

«Ας την πετάξω αυτή· είναι της Αναγεννήσεως. Θα κάνω αργότερα μια βυζαντινή».


- Γέροντα, τους Κρυπτοχριστιανούς πώς τους δέχεται η Εκκλησία; Δεν αρνήθηκαν τον Χριστό;

- Οπου υπάρχουν πραγματικοί Κρυπτοχριστιανοί, αυτοί δεν εξωμότησαν.

Από τα είκοσι επτά χωριά λ.χ. που άνηκαν στην επαρχία των Φαράσων της Καππαδοκίας,

όταν τα έκαψαν οι Τούρκοι, μερικοί έφυγαν και πήγαν σε μακρινά μέρη.

Εκεί δεν ήξεραν οι άλλοι ότι είναι Χριστιανοί· νόμιζαν ότι είναι Μουσουλμάνοι.


Ούτε παρουσιάσθηκε καμμιά περίπτωση να ρωτήσουν κάποιον από αυτούς «είσαι Χριστιανός;»,

για να πη «ναι, είμαι Χριστιανός» ή «όχι, είμαι Μουσουλμάνος». Αυτοί είναι οι Κρυπτοχριστιανοί.

Από την στιγμή όμως που θα πιάσουν έναν και του πουν «μάθαμε ότι είσαι Χριστιανός»,

αυτός θα πη «ναί, είμαι Χριστιανός», δεν θα πη ότι είναι Μουσουλμάνος.

Και στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους υπήρχαν Χριστιανοί που βαπτίζονταν κρυφά

και οι άλλοι είχαν την εντύπωση ότι δεν ήταν Χριστιανοί.

Όταν όμως χρειαζόταν, ομολογούσαν.


Ο Άγιος Σεβαστιανός λ.χ. ήταν στρατηγός, είχε βαπτισθή Χριστιανός

και νόμιζαν ότι είναι ειδωλολάτρης, ενώ ήταν Χριστιανός.

Κρυφά βοηθούσε πολύ θετικά τους Χριστιανούς.

Όταν όμως κατάλαβαν ότι είναι Χριστιανός, ομολόγησε και μαρτύρησε.

Σε ένα τουρκικό χωριό ήταν πολλοί Κρυπτοχριστιανοί, και ο πρόεδρος ήταν παπάς.

Παπα-Γιώργη τον έλεγαν, Χασάν τον φώναζαν.

Κάποτε πήγαν και τον ειδοποίησαν ότι στο τάδε μέρος, σε μια κατακόμβη, είναι κρυμμένοι Χριστιανοί.

«Θα πάω να δω, τους είπε- μην ανησυχήτε».


Παίρνει τους ανθρώπους του, πηγαίνει και βρίσκει εκεί τους Χριστιανούς όλους μαζεμένους.

Προχωράει στην Ωραία Πύλη, ξεκρεμάει το πετραχήλι, το φοράει και τους έκανε και Εσπερινό!

Τους είπε μετά «να λάβετε μέτρα» και στους άλλους είπε: «Δεν ήταν τίποτε· διαδόσεις είναι».

Αυτοί δεν είναι εξωμότες.

Από την στιγμή όμως που υποψιασθούν κάποιον και του πουν

«ε, εσένα σε είδαμε ότι έκανες σταυρό, είσαι Χριστιανός»

και πη «όχι, είμαι Μουσουλμάνος», τότε αρνείται.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Οι «προσκλαίοντες» έμεναν στα προπύλαια του Ναού, έξω από τον νάρθηκα, και παρακαλούσαν τους πιστούς που εισέρχονταν να δέωνται γι' αυτούς στον Κύριο. (Βλ. Πηδάλιον, κανών ΙΓ')

[XAPA]

Μαρτύριο και ταπείνωση



Αυτός που θα αξιωθή να μαρτυρήση, πρέπει να έχη πολλή ταπείνωση και να αγαπάη πολύ τον Χριστό.

Αν προχωρήση εγωιστικά στο μαρτύριο, θα τον εγκαταλείψη η Χάρις.

Θυμάσθε, ο Σαπρίκιος (1) πού έφθασε μέχρι το μαρτύριο και όμως αρνήθηκε τον Χριστό;


«Γιατί με φέρατε εδώ;», είπε στους δημίους.

«Καλά, δεν είσαι Χριστιανός;», του λένε. «Όχι», απαντά. Και ήταν ιερέας!

Μου λέει ο λογισμός ότι πήγαινε να μαρτυρήση εγωιστικά και όχι ταπεινά•

δεν πήγαινε στο μαρτύριο για την πίστη του,

για την αγάπη του Χρίστου, γι' αυτό τον εγκατέλειψε η Χάρις.


Γιατί, όταν κινήται κανείς εγωιστικά, δεν δέχεται την Χάρη του Θεού και επόμενο είναι σε μια δυσκολία

να αρνηθή τον Χριστό.



- Γέροντα, πολλές φορές λέμε ότι σε δύσκολες ώρες ο Θεός θα δώση δύναμη.

- Ο Θεός θα δώση δύναμη σε έναν ταπεινό άνθρωπο που έχει καθαρή καρδιά,που έχει καλή διάθεση.

Αν δη ο Θεός πραγματικά καλή διάθεση, ταπείνωση, θα δώση πολλή δύναμη.

Δηλαδή θα εξαρτηθή από την διάθεση του ανθρώπου, για να του δώση δύναμη ο Θεός.



- Γέροντα, είπατε να έχη ταπείνωση και καλή διάθεση ο άνθρωπος. Μπορεί να έχη υπερηφάνεια
και καλή διάθεση;

- Όταν λέμε ταπείνωση, εννοούμε τουλάχιστον στο θέμα αυτό του μαρτυρίου να έχη ταπείνωση.

Μπορεί να έχη υπερηφάνεια, αλλά τότε να ταπεινωθή και να πη:


«Θεέ μου, είμαι υπερήφανος• τώρα όμως δώσ' μου λίγη δύναμη να μαρτυρήσω για την αγάπη Σου και

να εξοφλήσω τις αμαρτίες μου».

Οπότε, αν έχη ταπεινή διάθεση και πηγαίνη στο μαρτύριο με μετάνοια, τότε δίνει πολλή Χάρη ο Θεός.


Να μην πάη δηλαδή με υπερήφανη διάθεση, με τον λογισμό ότι θα γίνη μάρτυρας και θα του γράψουν μετά

το συναξάρι και ακολουθία, θα του κάνουν εικόνα με φωτοστέφανο.

Μου είπε κάποιος: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, να φθάσω μέχρι πέμπτου ουρανού».


«Καλά, του λέω, ο Απόστολος Παύλος έφθασε στον τρίτο Ουρανό (2), εσύ ζητάς να φθάσης στον πέμπτο;».

«Γιατί, μου λέει, δεν γράφει να ζητάμε τα "κρείττονα";»(3). Ακούς εκεί κουβέντα!

Πάντως, αν πάη κανείς στο μαρτύριο, για να έχη δόξα στον Παράδεισο, καλύτερα να μη σκεφθή να μαρτυρήση.


Ένας γνήσιος, ένας σωστός Χριστιανός, αν ήξερε ότι και στον Παράδεισο που θα πάη θα έχη πάλι βάσανα,

θα εχη μαρτύρια, πάλι θα λαχταρούσε να πάη εκεί.

Δεν πρέπει να σκεφτώμαστε ότι, αν υποφέρουμε κάτι εδώ στην γη, θα είμαστε καλύτερα εκεί στον Ουρανό.

Να μην πάμε έτσι μπακαλίστικα.


Εμείς θέλουμε τον Χριστό.

Ας υπάρχη μαρτύριο, ας μαρτυρούμε κάθε μέρα, ας μας δέρνουν κάθε μέρα,

και δυο και τρεις φορές την ημέρα• δεν μας απασχολεί.

Το μόνο που μας απασχολεί είναι να είμαστε με τον Χριστό.


- Μπορεί, Γέροντα, ένας να ζη ράθυμα και, όταν χρειασθή, να ομολογήση θαρρετά;

- Για να το κάνη κανείς αυτό, η καρδιά του πρέπει να εχη μέσα καλωσύνη, θυσία.

Γι' αυτό είπα να καλλιεργηθή η αρχοντιά, το πνεύμα της θυσίας. Ο ένας να θυσιάζεται για τον άλλο.

Βλέπεις τον Άγιο Βονιφάτιο και την Αγία Άγλαΐδα (4); Είχαν την ελεεινή εκείνη ζωή στην Ρώμη,

αλλά μόλις κάθονταν να φάνε, ο νους τους πήγαινε στους φτωχούς.


Έτρεχαν να δώσουν πρώτα φαγητό στους φτωχούς και ύστερα έτρωγαν αυτοί.

Παρόλο πού ήταν κυριευμένοι από πάθη, είχαν καλωσύνη και πονούσαν τους φτωχούς.

Είχαν θυσία, γι' αυτό ο Θεός τους βοήθησε.


Και η Άγλαΐδα, αν και ζούσε αμαρτωλή ζωή,

αγαπούσε τους αγίους Μάρτυρες και ενδιαφερόταν για τα άγια Λείψανα.

Είπε στον Βονιφάτιο να πάη με άλλους υπηρέτες της στην Μικρά Ασία, για να πλήρωση και να μαζέψη

τα άγια Λείψανα των Μαρτύρων και να τα μεταφέρη στην Ρώμη.


Κι εκείνος της είπε χαμογελώντας: «Αν σου φέρουν και το δικό μου λείψανο, θα το δεχθής;».

«Μην αστειεύεσαι μ' αυτά», του λέει εκείνη.

Τελικά, όταν έφθασε στην Ταρσό και πήγε στο αμφιθέατρο, για να αγοράση τα άγια Λείψανα,

παρακολούθησε τα μαρτύρια των Χριστιανών και αμέσως συγκλονίσθηκε από την καρτερία τους.


Έτρεξε, ασπάσθηκε τα δεσμά και τις πληγές τους και τους ζήτησε να προσευχηθούν,

για να τον ενισχύση ο Χριστός να ομολογήση δημόσια ότι είναι Χριστιανός.

Μαρτύρησε λοιπόν και αυτός στο αμφιθέατρο και οι σύντροφοι του αγόρασαν το Λείψανο του

και το μετέφεραν στην Ρώμη, όπου Άγγελος Κυρίου είχε πληροφορήσει την Αγλαΐδα για το γεγονός.


Έτσι έγινε εκείνο που χαριτολογώντας είχε προφητεύσει ο Βονιφάτιος, πριν φύγη από την Ρώμη.

Ύστερα εκείνη, αφού μοίρασε την περιουσία της,

έζησε με άσκηση και πτώχεια ακόμη δεκαπέντε χρόνια και άγιασε. (5).


Βλέπετε, δεν είχαν βοηθηθή, γι' αυτό είχαν παρασυρθή στο κακό και είχαν παρεκτραπή.

Είχαν όμως πνεύμα θυσίας και ο Θεός δεν τους άφησε.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Αγίου Νικόδημου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, εκδ. Όρθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 1982, τόμος Γ', σ. 239-241.
(2) Βλ. Β ' Κορ. 12, 2.
(3) Βλ. Α Κορ. 12,31.
(4) Ό Άγιος Βονιφάτιος ήταν δούλος της Συγκλητικής Αγλαΐδος, αλλά και δούλος στον έρωτα της κυρίας του.
(5) Η μνήμη τους εορτάζεται στις 19 Δεκεμβρίου.

[XAPA]

Τι λεβεντιά είχαν οι Άγιοι



- Γέροντα, σκέφτομαι ότι, αν έβλεπα τον τροχό της Αγίας Αικατερίνης, θα πέθαινα από τον φόβο μου!

- Άμα πέθαινες, πριν σε ανεβάσουν στον τροχό, καλά θα ήταν, θα ήταν ευλογία από τον Θεό.

Άλλα αν τυχόν ανέβαινες εκεί και δυσκολευόσουν, εκείνο θα ήταν το βάσανο.

Οι Μάρτυρες είχαν καλή διάθεση, βοηθούσε και ο Χριστός και άντεχαν στους πόνους.


Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τί λεβεντιά!

Η Αγία Σολομονή με τα επτά παιδιά της(1), ένας-ένας, μαρτύρησαν όλοι.

Ο Άγιος Λογγίνος (2) έκανε τραπέζι σ' αυτούς που πήγαν να τον συλλάβουν και τους φιλοξένησε.

Εκείνοι βιάζονταν να τους δείξη ποιος είναι ο Λογγίνος,

για να τον αποκεφαλίσουν και εκείνος τους έλεγε:

«Θα σας τον δείξω!».


Όταν τους είπε ότι είναι ο ίδιος, εκείνοι δίστασαν, αλλά ο Άγιος Λογγίνος

τους παρακάλεσε να εκτελέσουν την εντολή που είχαν, και έτσι τον αποκεφάλισαν.

Και ό Άγιος Γεδεών ο Καρακαλληνός (3) τί καρτερία είχε!

«Πάρτε το χέρι, είπε στους δήμιους, πάρτε και το πόδι, πάρτε και την μύτη.


Γιά να μην τα πολυλογώ, πάρτε τα όλα!». Φοβερό !

Αλλά, για να φθάση ο άνθρωπος σ' αυτό το σημείο,

πρέπει να μην αγαπάη τον εαυτό του και να αγαπάη τον Θεό.

Η μητέρα μπαίνει μέσα στην φωτιά, για να σώση το παιδί της.

Επειδή η αγάπη της είναι ισχυρότερη από το κάψιμο της φωτιάς, δεν καταλαβαίνει πόνο.


Η αγάπη για το παιδί της σκεπάζει τον πόνο. Πόσο μάλλον η αγάπη για τον Χριστό!

Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο,

γι' αυτό και τον εξουδετερώνει.

Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού.


Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι• η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα

από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης. Το γδάρσιμο είναι χαΐδεμα.

Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος.

Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νους του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά.


Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λες και πήγαιναν σε πανηγύρι!

Ο Άγιος Ιγνάτιος(4) έτρεχε στο μαρτύριο και φώναζε: «Αφήστε με να μαρτυρήσω, αφήστε με να με φάνε τα θηρία».

Την χαρά που ένιωθε εκείνος δεν την αισθάνεται ούτε ένας νεαρός ερωτευμένος που λέει:

«Θέλω αυτήν να παντρευτώ και δεν υπολογίζω κανέναν, ούτε μάνα ούτε πατέρα».


Από την τρέλλα του ερωτευμένου μεγαλύτερη ήταν η «τρέλλα» του Αγίου Ιγνατίου.

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού.

Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν τό αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά

πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό

και προς την εικόνα του Θεοΰ, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές.


Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία και,

εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.

Δεν συγκρίνονται, φυσικά, όλοι οι αγώνες των Οσίων, οι νηστείες, οι αγρυπνίες κ.λπ.,

ούτε και τα βασανιστήρια όλων των αγίων Μαρτύρων με το Πάθος του Κυρίου μας,

διότι όλους τους βοηθούσε ο Χριστός θεϊκά, και γλυκαίνονταν οι πόνοι τους από την μεγάλη Του αγάπη.


Στον εαυτό Του όμως ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την θεϊκή Του δύναμη και υπέφερε τον πολύ

πόνο στο ευαίσθητο Σώμα Του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του.

Αυτήν την αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο εάν αισθανθή κανείς,

τότε μόνο θα είναι και εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος.


Αλλιώς θα είναι πιο αναίσθητος και από τα δημιουργήματα του Θεού,

αφού ο ήλιος αισθάνθηκε το Πάθος του Κυρίου και σκοτείνιασε, γιατί δεν άντεχε να το βλέπη.

Η γη, και αυτή τρόμαξε, όταν το είδε.

Οι πέτρες, και αυτές κομματιάσθηκαν.


Οι τάφοι, και αυτοί σείσθηκαν τόσο δυνατά, που ξύπνησαν πολλούς κε-κοιμημένους από χρόνια και τους έβγαλαν

έξω να διαμαρτυρηθούν για την αχάριστη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων προς τον Ευεργέτη

και Λυτρωτή τους Θεό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ή μνήμη τους εορτάζεται τήν 1η Αύγουστου.
(2)Ή μνήμη του εορτάζεται στις 16 Όκτωβρίου.
(3) Ή μνήμη του εορτάζεται στις 30 Δεκεμβρίου.
(4) Ή μνήμη του εορτάζεται στις 20 Δεκεμβρίου.

[XAPA]

Μοναχός και μαρτύριο



- Γέροντα, όταν δεν κάνη κανείς την πνευματική εργασία που πρέπει, θα έχη την πίστη, αν έρθη μια δύσκολη ώρα, ότι ο Θεός θα τον βοηθήση, για να Τον επικαλεσθή; Μήπως επαναπαυόμαστε στον λογισμό ότι τότε θα βοηθήση ο Θεός, για να αποφύγουμε τον κόπο της προετοιμασίας;

- Να ετοιμασθούμε. Αν δεν σπείρη κανείς, πως να δώση ο Θεός να γίνουν καλά τα σιτάρια του;

Πρέπει να σπείρη ο άνθρωπος, και ανάλογα με το τι θα σπείρη, ο Θεός θα δώση.

Και στον στρατό λένε «έσο έτοιμος».


- Γέροντα, πώς θα ετοιμασθούμε;

- Πότε είναι έτοιμος κανείς;

Όταν είναι επιφυλακή ο στρατός, οι στρατιώτες είναι συνέχεια έτοιμοι, με τα άρβυλα, με τα όπλα τους,

με τις σφαίρες, περιμένουν διαταγή.


- Πόσο μπορεί να κράτηση αυτή η επιφυλακή;

- Ανάλογα.

Ο μοναχός πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμος, και τότε δεν φοβάται τίποτε.

Τί να φοβηθή; Τον θάνατο; Αυτός θα του άνοιξη την πόρτα του Παραδείσου, γιατί κάτω από την πλάκα

του τάφου είναι κρυμμένο το κλειδί της αιωνιότητος.


Άλλωστε ο μοναχός, όποτε και αν πεθάνη, εν μετάνοια βρίσκεται.

Η φυγή του από τον κόσμο και το σχήμα του αυτό δηλώνουν.

Μετανοεί και προχωρεί να κάνη λεπτή πνευματική εργασία.

Όσο αυξάνει η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον,

τόσο ελαττώνεται η αγάπη για τον εαυτό του, και δεν τον υπολογίζει.


Και τότε ισχύει εκείνο που γράφει ο Απόστολος Παύλος:

«Τίποτε δεν μπορεί να με χωρίση από την αγάπη του Χριστού».(1)

Τους κοσμικούς η σκέψη του μαρτυρίου τους αναγκάζει να καταφεύγουν στον Θεό και να λένε από φόβο

«Χριστέ μου, Παναγία μου», ενώ ο μοναχός θέλει να είναι συνέχεια κοντά στον Θεό, γιατί Τον αγαπάει.

Πολλοί από τους κοσμικούς κάνουν το καλό, γιατί φοβούνται να μην πάνε στην κόλαση.

Ο μοναχός όμως κάνει το καλό από ευγνωμοσύνη, για να ευχαριστήση τον Ευεργέτη του Θεό.



- Γέροντα, πως θα νιώσω το μαρτύριο και την άσκηση;

- Για να νιώσης και εσύ λίγο τι θα πη μαρτύριο, να δέχεσαι έστω με χαρά την περιφρόνηση.

Και αν θέλης να νιώσης και λίγο την άσκηση, μια που δεν μπορείς να νηστέψης σαράντα ημέρες,

όπως ο Χριστός, νήστεψε και εσύ έστω μία Τετάρτη που Τον πρόδωσαν και μία Παρασκευή (2)

που Τον σταύρωσαν.


Εκείνοι που θέλουν να μαρτυρήσουν για την αγάπη του Χριστού, αλλά δεν υπάρχει μαρτύριο, μπορούν την

αγάπη τους αυτή, από την οποία καίγονται, να την εκδηλώσουν με άσκηση σωματική για τις ψυχές των

κεκοιμημένων που καίγονται, για να βρουν λίγη ανάπαυση.


Όπως το μαρτύριο είναι πανηγύρι, έτσι και η άσκηση είναι πανηγύρι,

γιατί αποφεύγει κανείς όλη την ανθρώπινη παρηγοριά και βρίσκει την θεία.


Οι άγιοι Μάρτυρες ένιωθαν μεγάλη χαρά που τους δινόταν η ευκαιρία να μαρτυρήσουν.

Από το μαρτύριο ξεκίνησε ο ασκητισμός στην πνευματική ζωή.


Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Μέγας Κωνσταντίνος, έβγαλε τους Χριστιανούς από τις φυλακές

- γιατί τους είχαν εκεί, για να τους τελειώσουν – άλλους σακατεμένους κ.λπ., και σταμάτησαν τα μαρτύρια.

Άλλα εκείνοι που περίμεναν στις φυλακές με χαρά την σειρά τους, για να μαρτυρήσουν, όταν ελευθερώθηκαν,

πολύ στενοχωρήθηκαν που τους χάλασε ο Μέγας Κωνσταντίνος την δουλειά.


Εκεί που περίμεναν το μαρτύριο με χαρά, βρέθηκαν ελεύθεροι.

Οπότε, από την αγάπη τους προς τον Θεό και την φλόγα που είχαν να μαρτυρήσουν, πήραν τα βουνά.

Γι' αυτό τα μαρτύρια που θα τους έκανε ο Διοκλητιανός, ο Μαξιμιανός, τα έκαναν μόνοι τους στον

εαυτό τους με την άσκηση.


Άλλος πήγαινε και κρεμιόταν με σχοινιά από τα χέρια σε κανένα δένδρο•

προσευχόταν με πόνο, αλλά αγαλλόταν θεϊκά.

Άλλος δενόταν για την αγάπη του Χριστού. «Έτσι θα με έδενε, έλεγε, ο Διοκλητιανός»!

Και ένιωθαν μεγάλη χαρά που βασάνιζαν τον εαυτό τους.


Ξεκίνησαν οι πρώτοι με αυτήν την θεία τρέλλα, την θεία παλαβομάρα, και δόθηκαν στην άσκηση

για την αγάπη του Χριστού και μετά τους μιμήθηκαν στην άσκηση και άλλοι.

Έτσι μπήκε ο ασκητισμός στην θρησκεία μας.

Άλλοι πάλι πιο... παλαβοί είπαν «είμαστε πρόβατα του Χριστού !» και έτρωγαν μόνο χορτάρι από την γη.

Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι «βοσκοί».


Ζούσαν τόσο έντονα τις ευεργεσίες του Θεού και την δική τους μηδαμινότητα, που έλεγαν:

«Είμαι ζώο αχάριστο, σε όλη μου την ζωή θα τρώω χόρτα», και έτσι έκαναν. Έτρωγαν χόρτα και χαίρονταν.

Φτερούγιζε η καρδιά τους από αγάπη προς τον Χριστό. «Πρόβατο του Χριστού, έλεγαν, δεν είμαι; Θα τρώω χόρτα» (3).


Αργότερα όμως το απαγόρευσε η Εκκλησία, γιατί οι κυνηγοί πολλούς τους περνούσαν για άγρια ζώα

και τους σκότωναν.

Σήμερα αυτά δεν μπορούν να τα καταλάβουν οι άνθρωποι• τα θεωρούν ανοησίες!

«Γιατί να τρώω χόρτο σαν το ζώο;», λένε ή «για ποιο σκοπό να κρεμιέμαι έτσι και να ταλαιπωρώ τό σώμα μου;».


Είδες όμως τι λέει ο Αββάς Ισαάκ;

«Μακάρι να μας αξιώση ο Θεός να κάνουμε τέτοιες αταξίες» (4),

να φθάσουμε σ' αυτήν την πνευματική αταξία.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Ρωμ. 8, 35.
(2) Να απέχη δηλαδή από φαγητό και νερό όλη την ημέρα
(3) Πρβ. Σωζόμενος, PG67,1395 κ.έ.• Ευαγριος PG86, 2480B• Μόσχος PG87, 2868Β και Λεόντιος
Ρ093, 1688C
(4) Βλ. Άββα Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΚΔ', σ. 90-91.

[XAPA]

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ


«Η βοήθεια του Θεού δεν εμποδίζεται ούτε από ανθρώπους ούτε από δαίμονες.
Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο.
Το εμπόδιο σ' εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν».


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο

«Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού»(1)



- Γέροντα, ο Αββάς Μακάριος λέει ότι ο Θεός μας δίνει τα ουράνια Αγαθά (2), και αυτό το πιστεύουμε.

Πρέπει να πιστεύουμε ότι θα μας δώση και τα επίγεια, που δεν είναι τόσο σημαντικά;

- Ποια επίγεια;


- Ό,τι μας χρειάζεται.

- Ναι, καλά το είπες. Ο Θεός αγαπάει το πλάσμα Του, την εικόνα Του,

και το φροντίζει γι’ αυτά που του χρειάζονται.



- Αυτό πρέπει να το πιστεύη ο καθένας και να μην ανησυχεί;

- Αν δεν το πιστεύη και παλεύη μόνος του να τα απόκτηση, θα ταλαιπωρήται.

Μα και αν ο Θεός δεν δώση αυτά τα επίγεια, τα υλικά πράγματα,

δεν θα στενοχωρηθή ο άνθρωπος που ζη πνευματικά.


Αν ζητάμε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και αυτή είναι η μόνη μέριμνα μας, όλα τα άλλα θα μας

δοθούν. Θα αφήση ο Θεός το πλάσμα Του;


Το μάννα που έρριχνε ο Θεός καθημερινά στους Ισραηλίτες στην έρημο, αν το κρατούσαν

για την άλλη μέρα, σάπιζε (3).


Έτσι τα οικονόμησε ο Θεός, για να έχουν εμπιστοσύνη στην θεία πρόνοια.

Ακόμη το «ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού» δεν το έχουμε καταλάβει. Ή πιστεύουμε η δεν πιστεύουμε.

Όταν πήγα να μείνω στο Σινά, δεν είχα τίποτε. Δεν σκέφθηκα όμως καθόλου τι θα γίνω στην έρημο

μέσα σε άγνωστους ανθρώπους, τι θα φάω, πως θα ζήσω.


Το ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, όπου θα έμενα, ήταν χρόνια εγκαταλελειμμένο, ακατοίκητο.

Επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω το μοναστήρι, δεν ζήτησα τίποτε.

Μου έφεραν λίγο ψωμί από το μοναστήρι και το γύρισα πίσω.

Γιατί να ανησυχήσω, αφού ο Χριστός είπε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού»;


Το νερό και αυτό ήταν ελάχιστο.

Ούτε εργόχειρο ήξερα, για να πης πως θα δούλευα και θα έβγαζα το ψωμί μου.

Το μόνο εργαλείο που είχα ήταν ένα ψαλίδι. Το χώρισα στα δύο, το ακόνισα σε μια πέτρα, πήρα και

ένα ξύλο και άρχισα να φτιάχνω ξυλόγλυπτα εικονάκια.

Δούλευα και έλεγα και την ευχή. Γρήγορα εξασκήθηκα.


Έφτιαχνα συνέχεια το ίδιο σχέδιο, και την δουλειά που θα έκανα σε πέντε μέρες, την έκανα σε έντεκα ώρες,

και όχι μόνο δεν στερήθηκα, αλλά βοηθούσα και τα Βεδουϊνάκια.

Για ένα διάστημα έκανα εργόχειρο αρκετές ώρες την ημέρα.

Ύστερα είχα φθάσει σε μια κατάσταση που δεν ήθελα να κάνω εργόχειρο,

αλλά έβλεπα και την ανάγκη που είχαν τα Βεδουϊνάκια.


Ένα σκουφί και ένα ζευγάρι πέδιλα να τους έδινες,

ήταν γι' αυτά πολύ μεγάλη ευλογία...

Μου πέρασε λοιπόν ο λογισμός:

«Ήρθα εδώ, για να βοηθώ τους Βεδουίνους

ή για να κάνω προσευχή για όλον τον κόσμο;».

Έτσι αποφάσισα να περιορίσω την δουλειά,

για να είμαι πιο απερίσπαστος και να προσεύχωμαι περισσότερο.

Και μήπως περίμενα από πουθενά βοήθεια;

Οι Βεδουίνοι δεν είχαν οι ίδιοι να φάνε. Το μοναστήρι ήταν μακριά.


Από την άλλη μεριά έρημος.

Την ίδια μέρα όμως που περιόρισα την δουλειά,

για να διαθέσω περισσότερο χρόνο στην προσευχή,

έρχεται κάποιος και με βρίσκει έξω από τό ασκητήριο και μου λέει:

«Να, πάρε αυτές τις εκατό λίρες, για να βοηθάς τα Βεδουϊνάκια

και να μη βγαίνης από το πρόγραμμα σου και να προσεύχεσαι»!


Δεν άντεξα. Τον άφησα μόνον του για ένα τέταρτο και πήγα λίγο μέσα.

Μου είχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση η πρόνοια και η αγάπη του Θεού,

που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Βλέπεις πως ο Θεός οικονομάει, όταν υπάρχη η καλή διάθεση;


Γιατί εγώ πόσα θα τους έδινα;

Εδινα σε ένα, ερχόταν το άλλο,

«εμένα δεν μού έδωσες, Πάτερ!», έλεγε,

ύστερα ερχόταν άλλο,

«εμένα δέν μου έδωσες, Πάτερ!».



- Γιατί, Γέροντα, ενώ πολλές φορές έχουμε νιώσει την παντοδυναμία του Θεού,

δεν βλέπουμε την πρόνοια Του για μας;

- Είναι παγίδα του διαβόλου.

Ο διάβολος ρίχνει στάχτη στα μάτια του άνθρωπου,

για να μη δη την πρόνοια του Θεού.

Γιατί, όταν δη ο άνθρωπος την πρόνοια του Θεού,

θα μαλακώση η γρανιτένια καρδιά του,

θα γίνη ευαίσθητη και θα ξεσπάση σε δοξολογία,

και αυτό δεν συμφέρει στον διάβολο.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ματθ. 6, 33
(2) Βλ. Μακαρίου του Αιγυπτίου, Όμιλίαι Πνευματικαί, PG 34, 460D-461A καί 465D-468A.
(3) Βλ. Εξ. 16, 19-20.

[XAPA]

Ο άνθρωπος συχνά κανονίζει χωρίς τον Θεό



Κάποιος είχε κάνει μια μονάδα ιχθυοτροφείου και όλη μέρα έλεγε «δόξα σοι ο Θεός»,

γιατί έβλεπε συνέχεια την πρόνοια του Θεού.


Μου έλεγε ότι το ψαράκι, από την στιγμή που θα γονιμοποιηθη και είναι μικρό

σαν το κεφαλάκι της καρφίτσας, έχει και ένα σακκουλάκι με υγρό, για να τρέφεται,

μέχρι να μεγαλώση και να μπορή να πιάνη κανέναν μικροοργανισμό από το νερό.

Του έχει δηλαδή και την «κομπανία»(1) του ο Θεός!

Και αν γι' αυτά προνοή ο Θεός, πόσο μάλλον για τον άνθρωπο!

Αλλά ο άνθρωπος συχνά κανονίζει και αποφασίζει για όλα χωρίς τον Θεό.


«Θα κάνω, λέει, δύο παιδιά».

Τον Θεό δεν Τον βάζει στον λογαριασμό.

Γι' αυτό και γίνονται τόσα ατυχήματα και σκοτώνονται τόσα παιδιά.

Έχουν οι περισσότεροι δυο παιδιά, το ένα χτυπάει με το αυτοκίνητο,

το άλλο αρρωσταίνει και πεθαίνει, και δεν έχουν μετά κανένα παιδί.


Όταν οι γονείς, οι συνδημιουργοί του Θεού, δυσκολεύωνται,

μετά από τις προσπάθειες που κάνουν να οικονομήσουν τα παιδιά τους,

πρέπει ταπεινά να ζητήσουν και την βοήθεια του Μεγάλου Δημιουργού

απλώνοντας τα χέρια τους προς τα πάνω.

Τότε χαίρεται και ο Θεός που βοηθάει, χαίρεται και ο άνθρωπος που βοηθιέται.


Το διάστημα που ήμουν στην Μονή Στομίου, γνώρισα έναν πολύτεκνο οικογενειάρχη

που ήταν αγροφύλακας σε ένα χωριό της Ηπείρου,

απόσταση τεσσερισήμισι ώρες με τα πόδια από την Κόνιτσα,

όπου έμενε η οικογένεια του. Είχε εννέα παιδιά.


Επειδή ο δρόμος για το χωριό περνούσε έξω από το μοναστήρι,

ο αγροφύλακας αυτός ερχόταν, και όταν πήγαινε στην υπηρεσία του,

αλλά και όταν επέστρεφε.

Όποτε επέστρεφε από το χωριό, για να πάη στο σπίτι του,

με παρακαλούσε να άνάψη ο ίδιος τα κανδήλια.

Αν και έχυνε κάτω λάδια, τον άφηνα να τα ανάβη•

προτιμούσα να καθαρίσω μετά τις πλάκες τού Ναού, παρά να τον λυπήσω.


Όταν έφευγε από το μοναστήρι, τριακόσια μέτρα περίπου πιο έξω, έρριχνε πάντα μια ντουφέκια!

Αυτό δεν μπορούσα να το εξηγήσω, γι' αυτό αποφάσισα να τον παρακολουθήσω

από την στιγμή που θα έμπαινε μέσα στον Ναό μέχρι να πάρη τον δρόμο για την Κόνιτσα.

Άναβε λοιπόν πρώτα τα κανδήλια μέσα στον Ναό και ύστερα έβγαινε στον νάρθηκα.


Αφού άναβε και εκεί την κανδήλα που ήταν πάνω από την είσοδο, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας,

βουτούσε το δάκτυλο του στην κανδήλα, γονάτιζε, άπλωνε τα χέρια του προς την εικόνα και έλεγε:

«Παναγία μου, εννιά παιδιά έχω• οικονόμησε τα λίγο κρέας».


Άλειφε στην συνέχεια το στόχαστρο στην κάννη του ντουφεκιού με το λαδάκι που είχε στο δάκτυλο, και έφευγε.

Τριακόσια μέτρα έξω από την μονή, όπου υπήρχε μια μουριά, τον περίμενε ένα αγριοκάτσικο.

Έρριχνε, όπως ανέφερα, μια ντουφέκια, το σκότωνε, το κατέβαζε κάτω σε μια σπηλιά,

το έγδερνε και το πήγαινε στα παιδιά του.


Αυτό γινόταν κάθε φορά που θα επέστρεφε από την δουλειά του.

Θαύμασα την πίστη του αγροφύλακα και την πρόνοια της Παναγίας.

Μετά από είκοσι πέντε χρόνια ήρθε και με βρήκε στο Αγιον Όρος.

Κάποια στιγμή τον ρώτησα αυθόρμητα: «Τι κάνουν τα παιδιά σου; Πού βρίσκονται;».


Και εκείνος άπλωσε πρώτα το χέρι του προς τον Βορρά και είπε «άλλα στην Γερμανία» και μετά άπλωσε

το χέρι του προς τον Νότο και είπε «και άλλα στην Αυστραλία• δόξα τω Θεώ έχουν την υγειά τους».


Διατηρούσε αυτός ο άνθρωπος και την πίστη του, αλλά και τον εαυτό του αγνό από άθεες ιδεολογίες,

γι' αυτό και ο Θεός δεν τον άφησε.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Κομπανία: εφοδιασμός με τρόφιμα

[XAPA]

Ευλογίες της θαυμαστής πρόνοιας του Θεού



- Μερικές φορές, Γέροντα, έχω μια επιθυμία, και ο Θεός μου την εκπληρώνει, χωρίς να Του το ζητήσω.
Πώς γίνεται αυτό;

- Οικονομάει ο Θεός. Βλέπει τις ανάγκες, τις επιθυμίες μας, και, όταν κάτι είναι για το καλό μας, μας το δίνει.

Όταν κανείς χρειάζεται σε κάτι βοήθεια, ο Χριστός και η Παναγία βοηθούν.


Ρωτούσαν τον Γέροντα Φιλάρετο (1): «Τί θέλεις, Γέροντα, να σε οικονομήσουμε;».

«Ό,τι θέλω η Παναγία θα το στείλη», απαντούσε εκείνος. Και έτσι γινόταν.

Όταν εμπιστευώμαστε τον εαυτό μας στον Θεό, ο Καλός Θεός μας παρακολουθεί και μας οικονομάει.


Σαν καλός οικονόμος δίνει στον καθένα μας ο,τι του χρειάζεται

και μας φροντίζει ακόμη και σε λεπτομέρειες για τις υλικές ανάγκες μας.

Και για να καταλάβουμε την φροντίδα Του, την πρόνοια Του, μας δίνει ακριβώς ο,τι μας χρειάζεται.

Να μην περιμένης όμως πρώτα να σου δώση ο Θεός, αλλά εσύ να δώσης όλο τον εαυτό σου στον Θεό.


Γιατί, εάν ζητάς συνέχεια από τον Θεό και δεν αφίνεις τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη στον Θεό, αυτό δείχνει

ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι από τις αιώνιες ουράνιες Μονές.

Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ' Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον μεγάλο

τρούλλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του πρόνοια.


Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή, που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του

Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται, και τότε τα φιλότιμα παιδιά Του Τον δοξολογούν

συνέχεια με πολλή ευγνωμοσύνη.


Ό Παπά-Τύχων, όταν είχε πάει στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού, δεν είχε Ναό, αν και του ήταν απαραίτητος.

Ούτε χρήματα είχε για να φτιάξη, παρά μόνο μεγάλη πίστη στον Θεό.


Μια μέρα προσευχήθηκε και ξεκίνησε για τις Καρυές,

με την πίστη ότι ο Θεός θα του οικονομούσε τα χρήματα που χρειαζόταν, για να φτιάξη τον Ναό.

Πριν φθάση ακόμη στις Καρυές, τον φώναξε από μακριά ο δίκαιος (2) της Σκήτης του Προφήτη Ηλία.


Όταν πλησίασε ο Παπα- Τύχων, ο δίκαιος του είπε: «Κάποιος καλός Χριστιανός από την Αμερική μου έστειλε

αυτά τα δολλάρια, για να τα δώσω σε κανέναν ασκητή που δεν έχει Ναό.

Εσύ δεν έχεις Ναό• πάρ' τα και φτιάξε».


Δάκρυσε ο Παπα-Τύχων από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στον Καλό Θεό που, σαν καρδιογνώστης που είναι,

είχε φροντίσει για τον Ναό, πριν ακόμη εκείνος Τον παρακάλεση, ώστε να του έχη έτοιμα τα χρήματα, όταν

θα του τα ζητούσε (3).

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει.


Και πράγματι, αν χρειασθής αύριο στις δέκα η ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο και είναι ανάγκη πραγματική,

εννιά και σαράντα πέντε λεπτά ή εννιά και μισή θα το έχη έτοιμο ο Θεός, για να σου το δώση.

Π.χ. σου χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά η ώρα. Στις εννιά παρά πέντε σου έρχεται το κύπελλο.

Σου χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Την ώρα που τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχμές•

ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα.


Έχω παρατηρήσει ότι, αν μου χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήμερα•

πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ο Θεός πιο νωρίς και το παρουσιάζει την ώρα που το χρειάζομαι.

Γιατί από εκεί που έρχεται, για να φθάση σ' έμενα ακριβώς την ώρα που το χρειάζομαι,

βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται.

Άρα ό Θεός το φρόντισε νωρίτερα.


Όταν από φιλότιμο κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με την ζωή μας,

τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στα φιλότιμα παιδιά Του,

την ώρα πού τις χρειάζονται.

Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας.

Μπορώ ώρες να σας λέω παραδείγματα από την θαυμαστή πρόνοια του Θεού.


Όταν ήμουν στον πόλεμο, στις επιχειρήσεις, είχα ένα Ευαγγέλιο και το έδωσα σε κάποιον.

Μετά έλεγα: «Αχ, να είχα ένα Ευαγγέλιο, πόσο θα με βοηθούσε!».

Τα Χριστούγεννα μας είχαν στείλει πάνω στο βουνό διακόσια δέματα από το Μεσολόγγι.

Από τά διακόσια δέματα, μόνο στο δικό μου δέμα υπήρχε ένα Ευαγγέλιο!


Ήταν παλιό Ευαγγέλιο, είχε και χάρτη της Παλαιστίνης.

Στο δέμα υπήρχε και ένα σημείωμα που έγραφε:

«Αν χρειάζεσαι και άλλα βιβλία, γράψε μας να σου στείλουμε».

Αργότερα, στην Μονή Στομίου, χρειάσθηκα μια φορά ένα κανδήλι για τον Ναό.

Ένα πρωί, χαράματα, κατέβηκα στην Κόνιτσα.


Την ώρα πού περνούσα έξω από ένα σπίτι, ακούω μια κοπέλα να λέη στον πατέρα της: «Πατέρα, ο καλόγερος!».

Τότε εκείνος ήρθε και μου είπε: «Πάτερ, έταξα ένα κανδήλι στην Παναγία•

πάρε αυτά τα χρήματα να το αγοράσης»,

και μου δίνει πεντακόσιες δραχμές, ακριβώς όσο έκανε το 1958 ένα κανδήλι.

Αλλά και τώρα, όταν κάτι χρειάζωμαι, τα οικονομάει αμέσως ο Θεός.


Θέλω λ.χ. να κόψω ξύλα και δεν μπορώ. Τότε οικονομούνται τάκα-τάκα τα ξύλα.

Πριν έρθω εδώ, έλαβα ένα δέμα που είχε μέσα πενήντα χιλιάδες δραχμές,

ακριβώς όσα χρειαζόμουν.

Έδωσα μία εικόνα του « Αξιον έστιν» σε κάποιον ευλογία,

την άλλη μέρα μου φέρνουν μία της «Πορταΐτισσας!».

Φέτος (4) το καλοκαίρι, πριν βρέξη, δεν είχα καθόλου νερό.


Τώρα που έβρεξε λίγο, μαζεύω ενάμισι κουτί την ήμερα.

Ή στέρνα έχει περσινό νερό, και αυτή είναι χάλια. Πώς τα οικονομάει όμως ο Θεός!

Έχω ένα βαρέλι με νερό.

Τόσοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατί είναι και ιδρωμένοι,

και η στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα- πέντε δάκτυλα!


Εκατόν πενήντα-διακόσιοι άνθρωποι να βολεύωνται και να μην αδειάζη το βαρέλι!

Άλλοι ανοίγουν πολύ την κάννουλα της βρύσης,

άλλοι την ξεχνούν ανοιχτή και τρέχει, και όμως το νερό δεν τελειώνει!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 86.
(2) Ό Γέροντας μιας Καλύβης, στον όποιο ανατίθεται κάθε χρόνο ή διοίκηση της Σκήτης καί ήφροντίδα τοϋ Κυριάκου (του κυρίως Ναού της Σκήτης) καί των προσκυνητών.
(3) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορεϊται Πατέρες καί Αγιορείτικα, σ. 18-19.
(4) Ειπώθηκε το καλοκαίρι του 1990.