«Μη δώτε το άγιον τοις κυσί» (1)- Οταν ο κόσμος σας δίνη ρούχα από άρρωστους να βάλετε πάνω στα άγια Λείψανα, για να αγιασθούν, να προσέχετε να είναι μόνο φανελίτσες, όχι άλλα εσώρουχα. Δεν κάνει• είναι ανευλάβεια.
Ο ήλιος φυσικά δεν μολύνεται, ούτε ο Θεός μολύνεται• εμείς δαιμονιζόμαστε με την ανευλάβεια.
Παλιά οι άνθρωποι, όταν αρρώσταιναν, έπαιρναν λαδάκι από το κανδήλι τους, αλείφονταν και γίνονταν καλά.
Τώρα το κανδήλι το έχουν τυπικά, μόνο για να φωτίζη, και το λάδι, όταν πλένουν το κανδήλι, το ρίχνουν στον νεροχύτη.
Κάποτε πήγα σε ενα σπίτι και είδα την νοικοκυρά να πλένη το κανδήλι της στον νεροχύτη.
«Που πάνε τα νερά;», την ρώτησα. «Στην αποχέτευση», μου λέει.
«Μα καλά, της λεω, από το ενα μέρος παίρνεις λαδάκι από το κανδήλι και σταυρώνεις το παιδί σου, όταν είναι άρρωστο, καί από το άλλο όλο το λάδι της κούπας πάει στην αποχέτευση; Πως το δικαιολογείς αυτό;
Πως να έρθη η ευλογία του Θεού στο σπίτι σου;».
Στα σημερινά σπίτια ενα ιερό πράγμα, π.χ. το χαρτάκι που τύλιξες το αντίδωρο, δεν έχεις που να το ρίξης.
Θυμάμαι, στο σπίτι μας ακόμη και τα νερά που πλέναμε τα πιάτα δεν πήγαιναν στην αποχέτευση• πήγαιναν αλλού, γιατί και τα ψίχουλα είναι ιερά, αφού κάνουμε προσευχή πριν και μετά το φαγητό.
Ολα αυτά έχουν λείψει σήμερα, γι' αυτό έλειψε και η θεία Χάρις και δαιμονίζονται οι άνθρωποι.
Όσο μπορούμε, να προσέχουμε σε όλα. Μετά την Θεία Κοινωνία ή το αντίδωρο ή το Εύχέλαιο, καλό είναι να σκουπίζουμε τα χέρια μας με λίγο
βαμβάκι βρεγμένο με οινόπνευμα και να καίμε το βαμβάκι.
Οταν σκουπίζουμε το Ιερό, όσα μαζεύουμε να τα ρίχνουμε στην θάλασσα ή να τα καίμε σε έναν καθαρό τόπο, γιατί μπορεί να έπεσε αντίδωρο ή μαργαρίτης.
Φυσικά, αν πέση κάτω ένας μαργαρίτης, ο Χριστός δεν θα καθήση να πατηθή, αλλά φεύγει η Χάρις από εμάς. Στο εξωτερικό, στους Ναούς δεν έχουν ούτε χωνευτήρια.
Τα νερά τής Προσκομιδής πάνε με τα όμβρια. «Μας απαγορεύουν, λένε, να έχουμε χωνευτήρια, επειδή δημιουργούνται μικρόβια».
Όλοι οι άνθρωποι έχουν γεμίσει σωματικά και πνευματικά μικρόβια και, αν στάξη λίγο μύρο στο κεφάλι, σου λένε «θα δημιουργηθούν μικρόβια»!
Πώς να έρθη η ευλογία του Θεου; Ό δαιμονισμός στον κόσμο από εδώ ξεκινάει.
Ευτυχώς υπάρχουν μερικές ευλαβείς γυναίκες, νέες και ηλικιωμένες, και έτσι στηρίζεται ο κόσμος.
- Γέροντα, μιά κυρία ζήτησε να της αγιογραφήσουμε μια εικόνα του Αγίου Αρσενίου, για να την βάλη στο σαλόνι της.- Εκεί θα έχη μόνον εικόνες; Δεν θα έχη και άλλα κάδρα, φωτογραφίες κ.λπ.; Ύστερα δεν θα καπνίζουν εκεί μέσα;
Ας την έχη καλύτερα σε ένα άλλο δωμάτιο με τίς άλλες εικόνες σε ένα εικονοστάσι και εκεί να προσεύχεται.
Σε ένα σπίτι που πήγα μιά φορά το εικονοστάσι το είχαν βάλει κάτω από την σκάλα, ενώ είχαν ένα σωρό χώρους.
Σε ένα άλλο πάλι η νοικοκυρά είχε κάνει το εικονοστάσι της μπροστά από την σωλήνα της αποχετεύσεως.
«Καλά, πως σκέφθηκες και έβαλες το εικονοστάσι σου σ' αυτήν την θέση;», την ρώτησα. «Εδώ με αναπαύει», μου λέει. Και δεν ήταν να πης ανατολικό το μέρος, αλλά βορεινό!
Πως να έρθη η Χάρις μετά; «Οστις έχει, δοθήσεται αυτώ, λέει η Αγία Γραφή, και περισσευθήσεται• όστις δε ουκ έχει, και ο έχει αρθήσεται άπ' αυτού» (2) Εμεις νομίζουμε ότι έχουμε, και μας αφαιρείται και αυτό που έχουμε.
Σιγά-σιγά χάνεται η ευλάβεια, γι' αυτό και συμβαίνουν αυτά τα κακά που βλέπουμε.
Μπορεί ακόμη και να δαιμονισθη κανείς, αν δεν προσέξη.
Ηταν μια γυναίκα - ο Θεός να την συγχώρεση, πέθανε τώρα - που δαιμονίσθηκε, γιατί έχυσε τον αγιασμό στον νεροχύτη.
Είχε λίγο αγιασμό σε ένα μπουκαλάκι. «Ά, λέει, μπαγιάτικος είναι ο αγιασμός, ας τον πετάξω, γιατί χρειάζομαι και το μπουκαλάκι».
Έχυσε τόν αγιασμό, ξέπλυνε κιόλας το μπουκαλάκι, επειδή είχε μείνει λίγος βασιλικός μέσα. Ύστερα δαιμονίσθηκε.
Έφυγε η Χάρις, γιατί δεν μπορεί να παραμείνη η Χάρις σε ανευλαβή άνθρωπο.
- Αν, Γέροντα, από λάθος χύση κάποιος τον αγιασμό;- Αν είχε βάλει ο ίδιος το μπουκάλι με τον αγιασμό λ.χ. μέσα σε ενα ντουλάπι και μετά από καιρό δεν πρόσεξε ότι είναι αγιασμός και τον έχυσε, έχει μισή αμαρτία.
Αν τό έβαλε άλλος και αυτός δεν ήξερε ότι είναι αγιασμός, δεν φταίει αυτός.
Οταν ο άνθρωπος δεν ευλαβήται τα Άγια, πως να τον πλησίαση η θεία Χάρις; Η Χάρις θα πάη σ' αυτούς που την τιμούν. «Μή δώτε το άγιον τοις κυσί», λέει ή Γραφή. Άν δεν ύπάρχη η πνευματική ευαισθησία, δεν γίνεται προκοπή.
Ενας στο Αγιον Όρος έβγαλε τα στασίδια από έναν Ναό και τα πήρε στον δικό του.
Άλλος έβγαλε τις πλάκες από την οροφή του Ιερού ενός άλλου Ναού και τις πήρε, για να στρώση την βεράντα του. Έβρεξε, μπήκαν νερά στο Ιερό και έτρεχαν πάνω στην Αγία Τράπεζα.
Πήγα μια φορά μέσα, τι να δω! Ήταν εγκαινιασμένος ο Ναός και στο κέντρο τής Αγίας Τραπέζης υπήρχε άγιο Λείψανο, ένας σπόνδυλος. Τον πήρα, τον έπλυνα στο χωνευτήρι.
«Τί κάνατε εκεί; τους είπα μετά. Ό Ναός είναι εγκαινιασμένος! Βγάλατε τις πλάκες από την σκεπή και όλα τα νερά τρέχουν πάνω στην Αγία Τράπεζα!».
Πήγαν μετά με έναν μάστορα και τα σύμμασαν λίγο. Αλλού έβγαλαν τα σανίδια από το Ιερό, για να κάνουν μουράγιο.
Σηκώθηκε φουρτούνα, πήρε και τα σανίδια και τα τσιμέντα. Και δεν καταλαβαίνουν πόση ανευλάβεια έχουν όλα αυτά!
Θυμάμαι, εκεί στην Κόνιτσα ήταν ένας παππούς που κυνηγούσε τα παιδιά, γιατί έξυναν τον τοίχο της Εκκλησίας• το θεωρούσε ανευλάβεια.
Και τώρα που φθάσαμε!
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
(1) Ματθ. 7,6
(2) Ματθ. 13,12.
