Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

«Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (1)



Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός.

Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού.

Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του, τότε βρίσκει τον Θεό.« Τήν πασαν ελπίδα μου εις σε άνατίθημι» (2).

Ακόμη και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν εξασφαλίσει την ζωή τους, γι' αυτό και κρατούν συνέχεια τον εαυτό τους στην ασφάλεια του Θεού, ελπίζουν στον Θεό και απελπίζονται μόνον από το «εγώ» τους,

διότι το «εγώ» φέρνει στον άνθρωπο όλη την πνευματική δυστυχία.

Η αυτοπεποίθηση είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός μας, γιατί μας τινάζει ξαφνικά αλύπητα στον αέρα και μας αφήνει δυστυχισμένους στους δρόμους.

Όταν ο άνθρωπος έχη αυτοπεποίθηση, δένεται και δεν μπορεί να κάνη τίποτε ή παλεύει μόνος του.

Τότε επόμενο είναι να νικηθή από τον εχθρό ή να αποτύχη και να συντριβή το «εγώ» του.

Ο Καλός Θεός πολλές φορές οικονομάει πολύ σοφά να δούμε και την θεία Του επέμβαση και την αποτυχία που είχαμε με την αυτοπεποίθηση μας.

Όταν κανείς παρακολουθή και εξετάζη κάθε γεγονός που συμβαίνει στην ζωή του, αποκτάει πείρα, προσέχει και έτσι προοδεύει.

Ο Χριστός ζητούσε πρώτα την πίστη στην δύναμη του Θεού και ύστερα έκανε το θαύμα. «Αν πιστεύης στην δύναμη του Θεού, θα γιατρευθής» (3), έλεγε.

Όχι όπως λένε λανθασμένα μερικοί σήμερα: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις, και αν πιστεύη στις δυνάμεις του, μπορεί να κάνη τα πάντα.

"Να πιστεύης" δεν λέει και το Ευαγγέλιο; Συμφωνούμε επομένως».

Ναι, ο Χριστός έλεγε «πιστεύεις;», αλλά εννοούσε: «Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις ότι μπορεί ο Θεός;».

Ζητούσε την διαβεβαίωση του ανθρώπου ότι πιστεύει στον Θεό, και τότε βοηθούσε.

Πουθενά το Ευαγγέλιο δεν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου, αλλά να πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί ο Θεός να με βοηθήση, να με θεραπευση.

Αυτοί όμως τα παίρνουν ανάποδα και λένε:

«Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις και πρέπει να πιστεύη στον εαυτό του».

Το να πιστεύη κανείς στον εαυτό του έχει ή εγωισμό ή δαιμονισμό.



- Γέροντα, αυτοί οι άνθρωποι, όταν γίνεται ένα θαύμα, λένε ότι αυτό συνέβη, επειδή πίστευε ο άνθρωπος ότι θα γίνη.

- Πίσω από αυτήν την εγωιστική τοποθέτηση κρύβεται η ενέργεια του διαβόλου.

Μπλέκουν αυτό που είπε ο Χριστός «πιστεύεις;» με το δικό τους «πιστεύω».

Από εκεί ξεκινάει και όλος αυτός ο δαιμονισμός που υπάρχει στον κόσμο.

Σου λένε μετά «να μη σέβεσαι ούτε μεγάλο ούτε μικρό, για να απόκτησης προσωπικότητα». Γι' αυτό ακούς κάτι συνθήματα: «Πάτησε τους, σύντριψε τους, για να πετύχης».

Ο σεβασμός θεωρείται κατεστημένο και ο διάβολος θριαμβεύει.

Εδώ ένα παιδί, λίγο αν μιλήση με αναίδεια στους γονείς ή στους μεγαλύτερους,το εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού και δέχεται επιδράσεις δαιμονικές, πόσο μάλλον να το κάνη «τυπικό» αυτό ο άνθρωπος!



- Γέροντα, όταν κάποιος λέη ότι πιστεύει στον Θεό, αλλά δεν πιστεύη ότι ό Θεός μας προστατεύει;

- Τότε κάνει τον εαυτό του θεό. Πώς πιστεύει στον Θεό;

- Κάνει κάθε πρωί τόν σταυρό του κ.λπ.

- Αυτός λέει: «Πιστεύω στον Θεό, αλλά ο Θεός μας έδωσε μυαλό, για να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε». Ή λέει: «Είμαι θεός.

Η Γραφή δεν λέει "θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες";»(4).

Δεν σκέφτεται ότι για να είναι κανείς κατά χάριν θεός,πρέπει να έχη Χάρη Θεού• άλλα με το μυαλό του κάνει τον εαυτό του θεό.

Άλλο να έχη Χάρη Θεού και να γίνη κατά χάριν θεός, και άλλο να κάνη τον εαυτό του θεό.

Αυτό είναι το μπέρδεμα: Τον εαυτό του τον κάνει θεό και τελικά καταλήγει να είναι άθεος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ίω. 15,5.
(2) Θεοτόκιο β' ήχου.
(3) Βλ. Ματθ. 9,29 και Μάρκ. 9,23
(4) Ψαλμ. 81,6

[XAPA]

Θα έρθη καιρός που όλοι θα πιστέψουν



- Γέροντα, πώς συμβαίνει άνθρωποι πιστοί να φθάνουν στην αθεΐα;

- Στο θέμα αυτό μπορεί να υπάρχουν δύο περιπτώσεις.

Στην μία περίπτωση μπορεί να ήταν κανείς πολύ πιστός, να ενήργησε η δύναμη του Θεού στην ζωή του με πολλά χειροπιαστά γεγονότα, και ύστερα να έφθασε σε μιά θόλωση στο θέμα της πίστεως.

Αυτό συμβαίνει, όταν λ.χ. κάνη κανείς άσκηση αδιάκριτη με εγωισμό, πιάνη δηλαδή ξερά την πνευματική ζωή.

«Τί έκανε ο τάδε Άγιος; λέει, θα το κάνω και εγώ», και αρχίζει να κάνη μιά αδιάκριτη άσκηση.

Σιγά-σιγά όμως, χωρίς να το καταλάβη, δημιουργείται μέσα του μιά ψευδαίσθηση ότι, αν δεν έφθασε στα μέτρα του τάδε Αγίου, κάπου εκεί κοντά πρέπει να είναι.

Έτσι συνεχίζει την άσκηση. Αλλά, ενώ πριν από αυτόν τον λογισμό τον βοηθούσε η θεία Χάρις, τώρα αρχίζει να τον έγκαταλείπη.

Γιατί, τι δουλειά έχει με την υπερηφάνεια η Χάρις του Θεού ;

Οπότε δεν μπορεί πια να κάνη την άσκηση που έκανε προηγουμένως και ζορίζει τον εαυτό του.

Με το ζόρισμα όμως δημιουργείται άγχος. Έρχεται και η υπερηφάνεια που είναι μιά αντάρα και του δημιουργεί μιά θόλωση.

Και ενώ είχε κάνει τόσα και είχε ενεργήσει η θεία Χάρις και είχε γεγονότα, αρχίζει σιγά-σιγά να έχη λογισμούς απιστίας και να
αμφιβάλλη για την ύπαρξη του Θεού.

Η δεύτερη περίπτωση είναι, όταν θέληση ένας αγράμματος να ασχοληθή με το δόγμα. Έ, αυτός δεν είναι καλά! Άλλο να ρίξη μιά ματιά, για να γνωρίση το δόγμα.

Αλλά καί ένας μορφωμένος αν πάη υπερήφανα να ασχοληθή με το δόγμα, και αυτόν, επειδή έχει υπερηφάνεια, θα τον εγκατάλειψη η Χάρις του Θεού, και θα αρχίση να έχη αμφιβολίες.

Δεν μιλάω φυσικά για έναν που έχει ευλάβεια. Αυτός και μορφωμένος να μην είναι, μπορεί να ρίξη μιά ματιά με διάκριση, μέχρι εκεί που μπορεί να εξετάση, και να κατανόηση το δόγμα.

Αλλά ένας που δεν έχει πνευματικότητα και πάει να ασχοληθή με τα δογματικά, αυτός, και αν πίστευε λίγο, μετά δεν θα πιστεύη καθόλου.


- Γέροντα, η απιστία έχει έξαπλωθή πολύ στην εποχή μας.

- Ναι, αλλά συχνά βλέπει κανείς και σ' αυτούς ακόμη που λένε ότι δεν πιστεύουν στον Θεό να υπάρχη μέσα τους κρυμμένη λίγη πίστη.

Μιά φορά μου είπε ένα παλληκάρι: «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Θεός».

«Έλα πιο κοντά, του είπα. Ακούς το αηδόνι που κελαηδάει; Ποιός του έδωσε το χάρισμα αυτό;».

Το καημένο ένα κι ένα συγκινήθηκε. Έφυγε εκείνη η σκληράδα της απιστίας και άλλαξε το προσωπάκι του.

Άλλη φορά είχαν έρθει δύο επισκέπτες στο Καλύβι. Ήταν περίπου σαράντα πέντε χρονών και ζούσαν πολύ κοσμική ζωή.

Όπως εμείς οι μοναχοί λέμε «αφού είναι μάταιη αυτή η ζωή, τα αρνούμαστε όλα», έτσι και εκείνοι, από την αντίθετη πλευρά, είπαν «δεν υπάρχει άλλη ζωή» και, όταν ήταν νέοι, άφησαν τις σπουδές τους και ρίχτηκαν στην κοσμική ζωή.

Έφθασαν σε σημείο να γίνουν ψυχικά και σωματικά ράκη.

Ο πατέρας του ενός πέθανε από την στενοχώρια. Ο άλλος κατέστρεψε την περιουσία της μάνας του και την έκανε καρδιακιά.

Μετά από την συζήτηση που κάναμε, είδαν τα πράγματα αλλιώς. «Εμείς αχρηστευθήκαμε», έλεγαν.

Έδωσα στον έναν μιά εικόνα για την μάνα του. Πήγα να δώσω και στον άλλο μία εικόνα, αλλά δεν την έπαιρνε.

«Δώσε μου ένα σανιδάκι από αυτά που πριονίζεις, μου λέει. Δεν πιστεύω στον Θεό• στους Άγιους πιστεύω».

Τότε του είπα: «Ή καθρέφτης είναι κανείς ή καπάκι από κονσερβοκούτι, αν δεν πέσουν οι ακτίνες του ήλιου επάνω του, δεν γυαλίζει.

Οι Άγιοι έλαμψαν με τις ακτίνες της Χάριτος του Θεού, όπως τα αστέρια παίρνουν φως από τον ήλιο».

Τους καημένους τους νέους τους ζαλίζουν με διάφορες θεωρίες.

Είχα προσέξει εκεί στο Καλύβι ότι συνήθως δύο μαρξιστές πενηντάρηδες έμπαιναν στα γκρουπ των νέων, για να τους ζαλίζουν.

Οι μαρξιστές δεν πιστεύουν και, όταν πας να τους απόδειξης την ύπαρξη του Θεού, κρίνουν τον Θεό και είναι όλο ερωτήσεις• «γιατί αυτό, γιατί εκείνο κ.λπ.».

Ο Προφήτης Ησαΐας λέει ότι αυτοί που δεν θέλουν να σωθούν, δεν καταλαβαίνουν (1).

Μια φορά τους είπα: «Βλέπετε τα αστέρια; Αυτά δεν είναι βιδωμένα• κάποιος τα κρατά στο στερέωμα.

Για τον Χριστό, όσα είπαν οι Προφήτες εκπληρώθηκαν. Έχουμε τόσους Μάρτυρες, που ήταν πριν πολύ άπιστοι, δήμιοι, ειδωλολάτρες, και μετά πίστεψαν στον Χριστό και μαρτύρησαν.

Μερικούς τους έκοβαν την γλώσσα, για να μη μιλάνε για τον Χριστό, και με κομμένη γλώσσα μιλούσαν καλύτερα!

Κάθε μέρα έχουμε τόσους Αγίους που εορτάζουν! Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων. Και όταν ακόμη εμείς δεν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν!

Πολλοί ασκητές στην έρημο, που δεν έχουν ημερολόγιο και δεν ξέρουν ποιος Άγιος γιορτάζει, λένε «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών» και παρουσιάζονται οι Άγιοι και τους φανερώνουν και το όνομα τους• και μάλιστα είναι Άγιοι με δύσκολα ονόματα.

Κοιτάνε ύστερα οι ασκητές το ημερολόγιο και βλέπουν ότι γιορτάζουν εκείνη την ημέρα οι Άγιοι που τους παρουσιάσθηκαν (2). Αυτό πώς το βλέπετε;».

Μετά μου είπαν: «Γιατί πάνε οι Άγιοι στους καλογήρους και δεν πάνε να βοηθήσουν τον λαό που έχει ανάγκη;».

«Με τι ήρθατε εδώ, παλληκάρια; τα ρώτησα• με το αεροπλάνο;». «Όχι, με το αυτοκίνητο», μου λένε.

«Εντάξει• στον δρόμο που ερχόσασταν, πόσα προσκυνητάρια είδατε; Αυτά δεν φύτρωσαν με τα πρωτοβρόχια.

Βοηθήθηκαν οι άνθρωποι από τους Αγίους και από ευλάβεια τα έφτιαξαν, και ανάβουν και τα κανδήλια.

Οι πνευματικοί άνθρωποι, όσο πετούν τα υλικά, τόσο ανεβαίνουν.

Οι υλιστές, και αυτοί κάτι απολαμβάνουν φτιάχνουν π.χ. τόσα κύπελλα, παίρνουν τόσα χρήματα• άμα φτιάξουν περισσότερα, παίρνουν περισσότερα.

Εσείς μόνον την προπαγάνδα κάνετε και σταματάτε εκεί• δεν έχετε τίποτε να απολαύσετε. Είστε οι πιό ταλαίπωροι, διότι, όταν
πετύχετε αυτό που θέλετε, δεν θα έχετε κανένα άλλο ιδανικό, μόνον το βάσανο της μαρξιστικής σκλαβιάς».

Στο τέλος μου είπαν: «Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, δίκαιος, σοφός...».

Πάντως είτε το θέλουν οι άνθρωποι είτε δεν το θέλουν, θα ερθη καιρός που όλοι θα πιστέψουν, γιατί θα φθάσουν σε αδιέξοδο και θα επέμβη ο Χριστός.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’


(1) Πρβ. Ήσ. 6, 9-10.

(2) Στις 3-6-1979, επειδή ό Γέροντας δεν θυμόταν ποιός Άγιος γιόρταζε εκείνη την ήμερα καί δεν έβρισκε τα γυαλιά του, για να δη στο ημερολόγιο - μόλις τότε είχε έγκατασταθή στο Καλύβι «Παναγούδα» και ακόμη δεν είχε τακτοποιηθή -, έκανε κομποσχοίνι λέγοντας «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών».

Τότε τον επισκέφθηκε ο Άγιος Λουκιλλιανός που γιορτάζει εκείνη την ημέρα και του επανέλαβε τρεις φορές το δύσκολο όνομα του.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Όπου δεν φθάνει ο άνθρωπος, βοηθάει ο Θεός


Ο Θεός βοηθάει σε o,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως


- Τι καπνός είναι εκεί;

- Κάτι καίμε, Γέροντα.

- Βάλατε φωτιά με τέτοιον αέρα;

- Γέροντα, έβρεξε το πρωί.

- Έστω και να έβρεξε και κατακλυσμό να έκανε, αν σηκωθή μετά ένας αέρας, γίνεται τέτοια ξηρασία, που όλα γίνονται σαν μπαρούτι!

«Έβρεξε», σου λέει η άλλη! Παλιότερα είχε πιάσει φωτιά εκεί κάτω από χαζομάρα σας• το ξεχάσατε;

Όταν κανείς ρεζιλευθή μιά φορά, πρέπει στην συνέχεια να είναι πολύ προσεκτικός.

Ο Θεός βοηθάει εκεί που πρέπει, εκεί που δεν μπορεί ο άνθρωπος να ενεργήση ανθρωπίνως• δεν θα βοηθήση την χαζομάρα μας.

Ρεζιλεύουμε έτσι και τους Αγίους.


- Γέροντα, καταλαβαίνει κανείς πάντοτε μέχρι ποιο σημείο πρέπει να ενεργή ανθρωπίνως;

- Κατ’ αρχάς αυτό φαίνεται. Αλλά και αν είχε διάθεση να κάνη αυτό που μπορούσε να κάνη και δεν το έκανε, γιατί κάτι τον εμπόδισε, ο Θεός θα τον βοηθήση σε μιά δύσκολη στιγμή.

Αν όμως δεν είχε διάθεση, ενώ είχε κουράγιο, ο Θεός δεν θα βοηθήση.

Σου λένε λ.χ. να βάζης το βράδυ τον σύρτη στην πόρτα και εσύ δεν τον βάζεις, γιατί βαριέσαι, και λες ότι θα φυλάξη o Θεός.

Δεν είναι ότι έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό και δεν βάζεις τον σύρτη, αλλά δεν τον βάζεις, γιατί βαριέσαι. Πώς να βοηθήση τότε ο Θεός; Να βοηθήση δηλαδή τον τεμπέλη;

Όταν λέω σε έναν να βάλη τον σύρτη και δεν τον βάζη, και μόνο για την παρακοή του θέλει τιμωρία.

Ό,τι μπορεί να κάνη κανείς ανθρωπίνως, πρέπει να το κάνη και ό,τι δεν μπορεί, να το αφήνη στον Θεό.

Και αν κάνη λίγο περισσότερο από ό,τι μπορεί, όχι όμως από εγωισμό αλλά από φιλότιμο, γιατί νομίζει ότι δεν εξήντλησε αυτό που μπορεί να κάνη ανθρωπίνως, πάλι το βλέπει ο Θεός και συγκινείται.

Ο Θεός, για να βοηθήση, θέλει και την δική μας προσπάθεια.

Βλέπεις, ο Νώε εκατό χρόνια παιδευόταν να φτιάξη την Κιβωτό. Πριόνιζαν τα ξύλα με ξύλινα πριόνια. Έβρισκαν άλλα ξύλα πιο σκληρά και τα έφτιαχναν πριόνια.

Δεν μπορούσε τάχα να κάνη κάτι ο Θεός, ώστε να τελείωση γρήγορα η Κιβωτός; Τους είπε όμως πως να την φτιάξουν και μετά τους έδινε δυνάμεις (1).

Γι' αυτό να κάνουμε ό,τι μπορούμε εμείς, για να κάνη και ο Θεός ό,τι εμείς δεν μπορούμε.

Ήρθε κάποιος στο Καλύβι και μου είπε: «Γιατί οι καλόγεροι κάθονται εδώ και δέν πάνε στον κόσμο, να βοηθήσουν τον λαό;».

«Αν πήγαιναν έξω στον κόσμο, να βοηθήσουν τον λαό, του είπα, θα έλεγες γιατί οι καλόγεροι γυρίζουν στον κόσμο. Τώρα που δεν πάνε -, λες γιατί δεν πάνε».

Ύστερα μου λέει: «Γιατί οι καλόγεροι πηγαίνουν στους γιατρούς και δεν τους βοηθάει ο Χριστός τους και η Παναγία τους να γίνουν καλά;».

«Αυτήν την ερώτηση, του λέω, μου την έκανε και ένας Εβραίος γιατρός».

«Αυτός δεν είναι Εβραίος», μου λέει ένας που ήταν μαζί του.

«Δεν έχει σημασία πού δεν είναι Εβραίος, του λέω. Αυτή η ερώτηση Εβραίου είναι. Και θα σας πω την απάντηση που έδωσα στον Εβραίο, αφού είναι όμοια η περίπτωση.

Εσύ, σαν Εβραίος που είσαι, του είπα, έπρεπε να ξέρης απ' έξω την Παλαιά Διαθήκη.

Εκεί στον Προφήτη Ησαΐα αναφέρει ότι ο Θεός χάρισε στον βασιλιά Εζεκία, επειδή ήταν πολύ καλός, ακόμη δεκαπέντε χρόνια ζωής.

Έστειλε τον Προφήτη Ησαΐα και είπε στον βασιλιά: Ο Θεός σου χαρίζει ακόμη δεκαπέντε χρόνια ζωής, γιατί διέλυσες τα άλση των ειδωλολατρών.

Και για την πληγή σου – ο βασιλιάς είχε και μια πληγή - είπε ο Θεός να βάλης επάνω μια τσαπέλλα (2) σύκα, και θα γίνης καλά!

Αφού ο Θεός του χάρισε δεκαπέντε χρόνια ζωής, δεν μπορούσε να θεραπεύση και εκείνη την πληγή; Εκείνη όμως γιατρευόταν με μιά τσαπέλλα σύκα» (3).

Πράγματα που γίνονται από τους ανθρώπους να μην τα ζητάμε από τον Θεό.

Να ταπεινωνώμαστε στους ανθρώπους και να ζητάμε την βοήθεια τους.

Μέχρις ενός σημείου θα ενεργήση ο άνθρωπος ανθρωπίνως και μετά θα αφεθή στον Θεό.

Είναι εγωιστικό να προσπαθή να βοηθήση κανείς σε κάτι που δεν γίνεται ανθρωπίνως.

Σε πολλές περιπτώσεις που επιμένει ο άνθρωπος να βοηθήση, βλέπω ότι είναι από ενέργεια του πειρασμού, για να τον αχρηστέψη.

Εγώ, όταν βλέπω ότι δεν βοηθιέται μιά κατάσταση ανθρωπίνως - λίγο-πολύ καταλαβαίνω μέχρι ποιο σημείο μπορεί να βοηθήση ο άνθρωπος και από ποιο σημείο και μετά πρέπει να τ’ αφήση στον Θεό -, τότε υψώνω τα χέρια στον Θεό, ανάβω και δυο λαμπάδες, αφήνω το πρόβλημα στον Θεό και αμέσως τακτοποιείται.

Ο Θεός ξέρει ότι δεν το κάνω από τεμπελιά.

Γι' αυτό, όταν μας ζητούν βοήθεια, πρέπει να διακρίνουμε και να βοηθούμε σε όσα μπορούμε.

Σε όσα όμως δεν μπορούμε, να βοηθούμε έστω με μια ευχή ή με το να τα αναθέτουμε μόνο στον Θεό• και αυτό είναι μιά μυστική προσευχή.

Ο Θεός είναι φύσει αγαθός και για το καλό μας φροντίζει πάντα, και όταν του ζητήσουμε κάτι, θα μας το δώση, εάν είναι για το καλό μας.

Ό,τι είναι απαραίτητο για την σωτηρία της ψυχής μας και για την σωματική μας συντήρηση, ο Θεός θα μας το δώση πλουσιοπάροχα και θα έχουμε την ευλογία Του.

Ο,τι μας στερεί, είτε για να μας δοκιμάση είτε για να μας προφύλαξη, όλα να τα δεχώμαστε με χαρά, αλλά και να τα μελετούμε, για να ωφελούμαστε.

Ξέρει πότε και πώς να οικονομάη το πλάσμα Του. Βοηθάει με τον τρόπο Του την ώρα που χρειάζεται.

Πολλές φορές όμως το αδύνατο πλάσμα Του αδημονεί, γιατί το θέλει εκείνη την ώρα που το ζητάει, σαν το μικρό παιδί που ζητάει το κουλούρι από την μάνα του άψητο και δεν κάνει υπομονή να ψηθή.

Εμείς θα ζητάμε, θα κάνουμε υπομονή και η Καλή μας Μητέρα η Παναγία, όταν είναι έτοιμο, θα μας το δώση.


- Γέροντα, οι Άγιοι πότε βοηθούν ;

- Όποτε χρειάζεται να βοηθήσουν, όχι όποτε νομίζουμε εμείς ότι χρειάζεται να βοηθήσουν.

Βοηθούν δηλαδή, όταν αυτό μας ωφελή. Κατάλαβες; Ένα παιδί π.χ. ζητάει από τον πατέρα του μοτοσακό, αλλά ο πατέρας του δεν του παίρνει.

Το παιδί του λέει: «Το θέλω το μοτοσακό, γιατί κουράζομαι να πηγαίνω με τα πόδια, παιδεύομαι».

Ο πατέρας του όμως δεν του παίρνει μοτοσακό, γιατί φοβάται μη σκοτωθή. «Θα σου πάρω αργότερα αυτοκίνητο», του λέει.

Βάζει λοιπόν χρήματα στην Τράπεζα και, όταν μαζευτούν, θα του πάρη αυτοκίνητο.

Έτσι και οι Άγιοι ξέρουν πότε πρέπει να μας βοηθήσουν.


- Γέροντα, το έλεος του Θεού πώς το νιώθουμε;

- Το έλεος του Θεού είναι η θεία παρηγοριά που νιώθουμε μέσα μας.

Τα φέρνει έτσι ο Θεός, ώστε να μην αναπαυώμαστε στην ανθρώπινη παρηγοριά και να καταφεύγουμε στην θεία.

Βλέπεις, οι Έλληνες λ.χ. της Αυστραλίας, επειδή βρέθηκαν τελείως μόνοι τους, πλησίασαν τον Θεό περισσότερο από άλλους
ξενιτεμένους, όπως της Γερμανίας, που ήταν πιό κοντά στην πατρίδα και βρήκαν εκεί και άλλους Έλληνες.

Η δυσκολία πολύ τους βοήθησε να γαντζωθούν στον Θεό.

Όλοι ξεκίνησαν με μια βαλίτσα, βρέθηκαν μακριά από την πατρίδα, μακριά από τους συγγενείς- έπρεπε να βρουν δουλειά, να βρουν δάσκαλο για τα παιδιά τους κ.λπ., χωρίς βοήθεια από πουθενά.

Γι' αυτό στράφηκαν στον Θεό και κράτησαν την πίστη τους.

Ενώ στην Ευρώπη οι Έλληνες που δεν είχαν αυτές τις δυσκολίες, δεν έχουν αυτήν την σχέση με τον Θεό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Βλ. Γεν. 6,13 κ.έ.
(2) Αρμαθιά από ξερά σύκα περασμένα σε νήμα ή βούρλο.
(3) Βλ. Ήσ. 38,4 κ.έ.

[XAPA]

«Αιτείτε και δοθήσεται υμίν»(1)



- Γέροντα, γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάη, αφού ξέρει τις ανάγκες μας;

- Γιατί υπάρχει ελευθερία.

Και μάλιστα, όταν πονάμε για τον πλησίον μας και Τον παρακαλούμε να τον βοηθήση, πολύ συγκινείται ο Θεός, γιατί τότε επεμβαίνει, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο.

Ο Θεός έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήση τους ανθρώπους που υποφέρουν.

Για να τους βοηθήση όμως, πρέπει κάποιος να Τον παρακάλεση.

Γιατί, αν βοηθήση κάποιον, χωρίς κανείς να Τον παρακάλεση, τότε ο διάβολος θα διαμαρτυρηθή και θα πη:

«Γιατί τον βοηθάς και παραβιάζεις το αυτεξούσιο; Αφού είναι αμαρτωλός, ανήκει σ' έμενα».

Εδώ βλέπει κανείς και την μεγάλη πνευματική αρχοντιά του Θεού, που ούτε στον διάβολο δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθή.

Γι' αυτό θέλει να Τον παρακαλούμε, για να επεμβαίνη - και θέλει ο Θεός να επεμβαίνη αμέσως, αν είναι για το καλό μας,- και να βοηθάη τα πλάσματα Του ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Για τον κάθε άνθρωπο ενεργεί ξεχωριστά, όπως συμφέρει στον καθέναν καλύτερα.

Ο Θεός λοιπόν αλλά και οι Άγιοι για να βοηθήσουν, πρέπει ο ίδιος ο άνθρωπος να το θέλη και να το ζητά, αλλιώς δεν επεμβαίνουν.

Ο Χριστός ρώτησε τον παράλυτο: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;»(2) Αν δεν θέλη ο άνθρωπος, το σέβεται ο Θεός.

Αν κάποιος δεν θέλη να πάη στον Παράδεισο, ο Θεός δεν τον παίρνει.

Εκτός αν ήταν αδικημένος και είχε άγνοια, οπότε δικαιούται την θεία βοήθεια. Διαφορετικά, δεν θέλει να επέμβη ο Θεός.

Ζητά κανείς βοήθεια, και ο Θεός και οι Άγιοι την δίνουν. Μέχρι να ανοιγοκλείσης τα μάτια σου, έχουν κιόλας βοηθήσει.

Μερικές φορές δεν προλαβαίνεις ούτε να τα ανοιγοκλείσης• τόσο γρήγορα βρίσκεται ο Θεός δίπλα σου.

«Αιτείτε και δοθήσεται», λέει η Γραφή.

Αν δεν ζητάμε βοήθεια από τον Θεό, θα σπάζουμε τα μούτρα μας. Ενώ, όταν ζητάμε την θεία βοήθεια, ο Χριστός μας δένει με ένα σχοινάκι με την Χάρη Του και μας συγκρατεί.

Φυσάει ο αέρας από εδώ- εκεί, αλλά, επειδή είμαστε δεμένοι, δεν κινδυνεύουμε.

Οταν όμως ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνη ότι ο Χριστός είναι που τον κρατάει, λύνεται πλέον από το σχοινάκι και τον χτυπούν οι άνεμοι από 'δώ και από 'κεί και ταλαιπωρείται.

Να ξέρετε, μόνον τα πάθη και οι αμαρτίες είναι δικές μας.

Ό,τι καλό κάνουμε είναι από τον Θεό, ό,τι ανοησίες κάνουμε είναι δικές μας. Λίγο η Χάρις του Θεού να μας αφήση, τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε.

Όπως στην φυσική ζωή, λίγο το οξυγόνο να μας πάρη ο Θεός, αμέσως θα πεθάνουμε, έτσι και στην πνευματική ζωή, λίγο αν μας αφαίρεση την θεία Χάρη, πάει, χαθήκαμε.

Μιά φορά ένιωθα στην προσευχή μιά αγαλλίαση. Ωρες στεκόμουν όρθιος και δεν ένιωθα καθόλου κούραση.

Όσο προσευχόμουν, ένιωθα μια γλυκεία ξεκούραση, κάτι που δεν
μπορώ να το εκφράσω.

Ύστερα μου πέρασε ένας λογισμός ανθρώπινος: επειδή μου λείπουν δυό πλευρά και εύκολα κρυώνω, σκέφθηκα, για να μη χάσω αυτήν την κατάσταση και να προχωρήσω όσο πάει, να πάρω ένα σάλι, να τυλιχθώ, μήπως αργότερα κρυώσω.

Μόλις δέχθηκα αυτόν τον λογισμό, αμέσως σωριάσθηκα κάτω.

Έμεινα πεσμένος κάτω μισή ώρα περίπου και μετά μπόρεσα να σηκωθώ να πάω στο κελλί να ξαπλώσω.

Προηγουμένως, όσο προχωρούσα στην προσευχή, ένιωθα σαν ένα πούπουλο, ένα έλάφρωμα, μιά αγαλλίαση, που δεν εκφράζεται.

Μόλις όμως δέχθηκα αυτόν τον λογισμό, σωριάσθηκα κάτω. Αν έφερνα έναν υπερήφανο λογισμό και έλεγα λ.χ. «ζήτημα είναι, αν υπάρχουν δύο-τρεις σε τέτοια κατάσταση», τότε είναι που θα πάθαινα ζημιά.

Σκέφθηκα ανθρώπινα, όπως σκέφτεται ο κουτσός να πάρη τα δεκανίκια του, όχι δαιμονικά.

Ήταν ένας φυσικός λογισμός, άλλα και πάλι είδες τι έπαθα.

Το μόνο που έχει ο άνθρωπος είναι μιά διάθεση και ανάλογα με αυτήν τον βοηθάει ο Θεός.

Γι' αυτό λέω, όσα αγαθά έχουμε είναι δώρα του Θεού.

Τα έργα μας είναι μηδέν και οι αρετές μας είναι μία συνέχεια από μηδενικά.

Εμείς θα προσπαθούμε να προσθέτουμε συνέχεια μηδενικά και να παρακαλούμε τον Χριστό να βάλη την μονάδα στην αρχή, για να γίνουμε πλούσιοι.

Εάν δεν βάλη την μονάδα ο Χριστός στην αρχή, χαμένος ο κόπος μας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ματθ. 7, 7.
(2) Ίω. 5, 6.

[XAPA]

Η Χάρις του Θεού προσελκύεται με την ταπείνωση



- Γέροντα, έχω δυσκολίες στον αγώνα μου.

- Ζητάς βοήθεια από τον Χριστό ή παλεύεις μόνη σου;

Την αδυναμία σου την είπες στον Χριστό;

Εσύ δεν ταπεινώνεσαι, δεν ζητάς βοήθεια από τον Χριστό και μετά λες: «Έχω δυσκολίες στον αγώνα μου».

Αν ταπεινώνεται κανείς και ζητά λίγη βοήθεια από τον Χριστό, Εκείνος βοηθάει.

Πολλές φορές ο άνθρωπος καταβάλλει μια εγωιστική προσπάθεια, γι' αυτό δεν βοηθάει ο Χριστός.

Πέταξε τον εαυτό σου, μην τον υπολογίζης, και η Χάρις του Θεού θα κατοίκηση μέσα σου.

Εμείς θέλουμε να αποκτήσουμε αγιότητα με μαγικό τρόπο. Σε λανθασμένη όμως κατάσταση δεν βοηθάει ο Θεός.

Έστω και λίγο αν μπαίνη η ιδιοτέλεια, εμποδίζεται η θεία βοήθεια.


- Όταν έχω διάθεση να διορθωθώ, δεν θα με βοηθήση ο Θεός να καταλάβω μια αδυναμία μου ;

- Για να βοηθήση ο Θεός, πρέπει να υπάρχη διάθεση για αγώνα. Και όταν λέμε διάθεση για αγώνα, εννοούμε να καταβάλλη κανείς λίγη προσπάθεια να ξεπεράση την αδυναμία του.

Λίγη καθαρή διάθεση αν δη ο Θεός, πλούσια βοηθάει τον άνθρωπο, πλούσια στέλνει την Χάρη Του.

Μπαίνει ο άνθρωπος μέσα στο κανάλι του Θεού.


- Γέροντα, μέχρι ποιο σημείο μας βοηθάει ο Θεός στον πνευματικό αγώνα;

- Μέχρι εκεί που βοηθάμε εμείς τον Θεό να μας βοηθήση.

Όταν ζητάτε κάτι από τον Θεό και για πολύ καιρό δεν δίνη βοήθεια, να ξέρετε ότι θα υπάρχη υπερηφάνεια.

Αν έχουμε πάθη, π.χ. γαστριμαργία, φλυαρία, θυμό, φθόνο κ.λπ., και παράλληλα έχουμε και υπερηφάνεια, ο Θεός δεν βοηθάει, γιατί εμποδίζουμε την θεία Χάρη.

Και μόνον προδιάθεση υπερηφάνειας να έχουμε μέσα μας, εμποδίζουμε τον Θεό να μας βοηθήση, έστω κι αν αγωνιζώμαστε και
προσευχώμαστε ίσως και περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται.

Αδύνατο είναι να μη βοηθήση ο Θεός, αν δεν υπάρχη φόβος να το πάρη επάνω του ο άνθρωπος.

Μόλις φύγη η προδιάθεση υπερηφάνειας και λάβη την ψυχική του υγεία ο άνθρωπος, τότε θα τον απαλλάξη αμέσως από το πάθος που τον βασανίζει, και θα τον ανταμείψη και για τον παραπανήσιο του αγώνα.

Γι' αυτό, για να βοηθηθούμε, πρέπει να βοηθήσουμε τον Θεό με το ταπεινό μας φρόνημα.

Να πούμε: «Τέτοιος άχρηστος είμαι, Θεέ μου, Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με και βοήθησε με».

Τότε βοηθάει ο Θεός, γιατί δικαιούται την βοήθεια η ψυχή, επειδή αφέθηκε στα χέρια Του με καλή και ταπεινή διάθεση.

Πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Χριστός και η Παναγία μας προστατεύουν και μας βοηθούν πάντοτε, αρκεί να έχουμε ταπεινό φρόνημα.

Ο Θεός μας δεν είναι κουφός, να μη μας ακούη, ούτε τυφλός, να μη μας βλέπη, όπως ο Βάαλ (1).



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Βλ. Γ' Βασ. 18,26.

[XAPA]

Βοήθεια στις αρχές του πνευματικού αγώνα



- Γέροντα, ο Θεός βοηθάει τον άνθρωπο πιο πολύ στις αρχές του πνευματικού του αγώνα;

- Ναι, στα πρώτα βήματα της πνευματικής ζωής ο Θεός βοηθάει πολύ τον άνθρωπο, όπως οι γονείς προστατεύουν τα παιδιά πιο πολύ, όταν είναι μικρά.

Όσο μεγαλώνουν, δεν τα προστατεύουν τόσο, γιατί τα παιδιά αρχίζουν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους.

Ο άνθρωπος στην αρχή του αγώνα του νιώθει έντονα την Χάρη του Θεού.

Ύστερα ο Θεός τον αφήνει λίγο, για να αγωνισθή και να ανδρωθή.

Εγώ φύτεψα λίγες ντοματιές. Στην αρχή τις πότιζα κάθε μέρα• μετά τις άφησα. Όταν έφθασαν να κιτρινίζουν τα φύλλα τους, τότε τις πότισα.

Όσο έμεναν απότιστες, ζορίστηκαν και αναγκάσθηκαν να ρίξουν βαθιά τις ρίζες τους, για να βρουν υγρασία, και έδεσαν και καρπό.

Αν τις πότιζα συνέχεια, μόνο θα ψήλωναν και οι ρίζες τους θα έμεναν στην επιφάνεια.


- Είπατε, Γέροντα, ότι ο άνθρωπος στην αρχή του αγώνα του αισθάνεται την Χάρη του Θεού και ύστερα τον εγκαταλείπει λίγο η θεία Χάρις.

- Ναι, παίρνει την Χάρη Του ο Θεός, για να ταπεινωθή ο άνθρωπος και για να καταλάβη την βοήθεια του Θεού.


- Αυτή η αλλαγή δεν είναι λίγο οδυνηρή;

- Όχι, γιατί δεν τον εγκαταλείπει τελείως ο Θεός. Όταν αρχίζη ο άνθρωπος να δουλεύη πνευματικά, του δίνει ο Θεός π.χ. καμμιά... σοκολάτα.

Αρχίζει έτσι σιγά- σιγά και μαθαίνει να δουλεύη τρώγοντας και καμμιά... σοκολάτα.

Αλλά, όταν δεν του δίνη ο Θεός σοκολάτα και αυτός σταματάη να δουλεύη και λέη «πρώτα έτρωγα σοκολάτες, τώρα δεν τρώω καμμία, ωχ τι έπαθα!», δεν κάνει προκοπή.

Πρέπει δηλαδή να το χαίρεται αυτό ο άνθρωπος. Να μη θέλουμε εύκολα να μας βοηθάη ο Χριστός• να μη ζητάμε οικονομίες, γιατί τότε θα είμαστε αδόκιμοι, ανεκπαίδευτοι.

Και στον στρατό, όσοι εκπαιδεύονται καλά, αυτοί δεν σκοτώνονται.

Όταν ο άνθρωπος βοηθιέται συνέχεια, τελικά δεν βοηθιέται.

Εμένα με συγκινεί που δεν βοηθάει συνέχεια ο Χριστός. Νιώθω σαν να είμαι μαθητής και οι καθηγητές έχουν από τους μαθητές απαιτήσεις.

Και για να περάση κανείς στις πνευματικές εξετάσεις, είναι δύσκολο• χρειάζεται συνεχή παρακολούθηση του εαυτού του και βία, άλλα έτσι προοδεύει πνευματικά.

Μήπως είναι δύσκολο στον Θεό να βοηθάη συνέχεια τον κάθε άνθρωπο; Αλλά δεν βοηθιέται με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος.

Ένα παιδί κακομαθημένο, που του δίνουν οι γονείς του συνέχεια σοκολάτες και θέλει όλο να του δίνουν, θα γίνη τεμπέλικο, κακορρίζικο, κακομοίρικο.

Το ίδιο και ο άνθρωπος, αν δέχεται συνέχεια την βοήθεια του Θεού, χωρίς να κοπιάζη ο ιδιος, δεν θα ωρίμαση ποτέ πνευματικά.

Γι’ αυτό, ενώ στην αρχή της πνευματικής ζωής ο Θεός βοηθάει τον άνθρωπο, μετά σιγά-σιγά τραβιέται, για να καταλάβη ο άνθρωπος ότι πρέπει και ο ίδιος να κάνη ο,τι μπορεί.

Να, το μικρό παιδάκι δεν το κρατούν συνέχεια οι γονείς από το χεράκι, για να περπατήση• το αφήνουν και λίγο να περπατηση μόνο του και, μόλις πάη να πέση, τακ, το πιάνουν.

Μετά καταλαβαίνει το παιδί ότι οι δικές του δυνάμεις αρκούν μόνο για να περπατάη πιασμένο από την κουπαστή!

Αν το παιδάκι περπατάη, μόνον όταν το κρατάνε από το χέρι, και, όταν το αφήνουν, δεν πιάνεται από την κουπαστή, για να περπατηση και σιγά- σιγά να δυναμώση, αλλά κάθεται κάτω, τότε δεν θα μάθη ποτέ να περπατάη, γιατί δεν έκανε αυτό που μπορούσε.


- Αισθάνεται ο άνθρωπος ότι πρώτα είχε την θεία βοήθεια και υστέρα δεν την έχει;

- Αν δεν παρακολουθή ο άνθρωπος τον εαυτό του, τίποτε δεν αισθάνεται.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ B’

[XAPA]

Η βοήθεια του Θεού δεν εμποδίζεται ούτε από ανθρώπους ούτε από δαίμονες. Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο. Το εμπόδιο σ' εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν.



Οι θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες


- Γέροντα, πολλοί ανησυχούν τι θα γίνη με το ένα θέμα, τι θα γίνη με το άλλο.

- Κοίταξε να δής• τώρα ο Θεός, και να ήθελε να μας αφήση, δεν μπορεί.


- Τί εννοείτε, Γέροντα;

- Να, οι γονείς όταν φέρνουν ένα παιδάκι στον κόσμο, όσο αγωνίζονται να το μεγαλώσουν, τόσο περισσότερο το αγαπούν και το πονούν.

Έτσι και ο Θεός, μας έφερε στον κόσμο, αγωνίσθηκε κατά κάποιον τρόπο, μας μεγάλωσε, κουράσθηκε να μας κάνη ό,τι μας έκανε.

Τώρα, και να θέλη να μας αφήση, δεν μπορεί, γιατί μας πονάει, αρκεί εμείς να έχουμε λίγο φιλότιμο.

Αν έχουμε λίγο φιλότιμο, δεν θα χάσουμε τον Παράδεισο.


- Γέροντα, είπατε ότι ο Καλός Θεός δεν θα μας αφήση...

- Ναι, ο Θεός ποτέ δεν μας αφήνει• εμείς Τον αφήνουμε.

Όταν ο άνθρωπος δεν ζη πνευματικά, δεν δικαιούται την θεία βοήθεια.

Όταν όμως ζη πνευματικά και είναι κοντά στον Θεό, την δικαιούται.

Τότε, αν συμβή κάτι και πεθάνη, είναι έτοιμος για την άλλη ζωή, οπότε είναι κερδισμένος και σ' αυτήν την ζωή και στην άλλη.

Η βοήθεια του Θεού δεν εμποδίζεται ούτε από ανθρώπους ούτε από
δαίμονες.

Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο.

Το εμπόδιο σ' εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν.

Και ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, εμείς, επειδή υπάρχει μέσα μας σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο στοιχείο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θείο, που ξεπερνάει όλου του κόσμου τις ανθρώπινες δυνάμεις, γιατί οι θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες.

Καθόμαστε πολλές φορές άδικα, ώρες ολόκληρες, για να βρούμε μόνοι μας λύση σε ένα θέμα, χρησιμοποιώντας όλη την απειρία μας.

Το κεφάλι μας γίνεται κουδούνι, τα μάτια μας τσούζουν, ο ύπνος δεν μας πιάνει, γιατί μας έχει πιάσει το ταγκαλάκι με επίμονες σκέψεις.

Τελικά βρίσκουμε μία λύση, αλλά μετά ο Θεός μας βρίσκει άλλη, καλύτερη λύση, που δεν την είχαμε σκεφθή εμείς, και μας μένουν ο πονοκέφαλος και τα ξενύχτια.

Όσο και αν είναι σωστή η δική μας σκέψη, όταν δεν είναι ο Θεός μπροστά, το κεφάλι κουράζεται και έρχεται πονοκέφαλος, ενώ η προσευχή με την εμπιστοσύνη στον Θεό ξεκουράζει.

Γι' αυτό ας αφήνουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό τα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως και να μη στηριζώμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, και Εκείνος θα κάνη ο,τι είναι καλύτερο.

Και πάντα για καθετί που σκέφτεσθε να κάνετε, να λέτε «αν θέλη ο Θεός», μην πάθετε και εσείς ο,τι έπαθε κάποιος μιά φορά.

Είχε αποφασίσει να πάη στο αμπέλι του για δουλειά. «Αύριο πρωί-πρωί, λέει στην γυναίκα του, θα πάω στο αμπέλι».

«Αν θέλη ο Θεός, θα πας», του λέει εκείνη.

«Θέλει-δεν θέλει ο Θεός, λέει εκείνος, εγώ θα πάω».

Την άλλη μέρα ξεκίνησε νύχτα. Στον δρόμο εν τω μεταξύ πιάνει τέτοιος κατακλυσμός, που αναγκάσθηκε να γυρίση πίσω.

Δεν είχε φέξει ακόμη. Χτυπάει την πόρτα.

«Ποιος είναι;», ρωτάει η γυναίκα του.

«Αν θέλη ο Θεός, λέει εκείνος, ο άνδρας σου είμαι»!...



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ B’

[XAPA]

Αγαθή διάθεση



- Γέροντα, τί θα γίνουν οι άνθρωποι που έχουν καλωσύνη, αλλά δεν πιστεύουν;

-Νομίζεις ότι δεν πιστεύουν ; αλλά ας πούμε ότι δεν πιστεύουν.

Όταν ήταν μικροί, η μάνα τους δεν τους κοινωνούσε;

Αλλά και να μην τους κοινωνούσε, δεν βαφτίσθηκαν, δεν μυρώθηκαν;

Δεν είναι γεννημένοι από ορθόδοξες και βαφτισμένες μάνες;

Έ, αυτούς τους ανθρώπους που έχουν καλωσύνη, θα δης, ο Καλός Θεός θα τους βολέψη με κάποιο τρόπο, είτε με δοκιμασίες είτε με μιά αρρώστια είτε με ταλαιπωρίες είτε με έναν σεισμό είτε με έναν κεραυνό είτε με έναν κατακλυσμό είτε με έναν λόγο κ.λπ., και τελικά θα τους πάη στον Παράδεισο.

Πολλές φορές ίσως παρουσιασθή και ένας Άγιος ή ένας Άγγελος σε έναν τέτοιο άνθρωπο, παρόλο που δεν δικαιούται αυτήν την μεγάλη ευλογία.

Μπορεί όμως να το κάνη και αυτό ο Χριστός, αφού πρώτα χρησιμοποίηση όλα τα άλλα.

Άλλα συχνά τι παθαίνουν οι άνθρωποι αυτοί;

Πηγαίνει ο διάβολος και τους ξεγελάει και πολλοί, οι καημένοι, πλανιούνται, γιατί αρχίζει ο διάβολος να τους λέη: «Ά, εσένα ο Θεός σου έδειξε τέτοιο μεγάλο θαύμα, γιατί μπορείς να σώσης τον κόσμο».

Και ο ταλαίπωρος δεν λέει: «Θεέ μου, πώς να Σε ευχαριστήσω; εγώ δεν ήμουν άξιος γα τέτοια χάρη».

Αντί δηλαδή να νιώση συντριβή, δέχεται τους λογισμούς που του φέρνει ο διάβολος και υπερηφανεύεται.

Μετά ξαναπηγαίνει ο διάβολος και του στήνει «τηλεόραση», του δείχνει Αγγέλους, Άγιους, και του λέει: «Εσύ θα σώσης την οικουμένη».

Άν αυτός ο άνθρωπος συνέλθη, πάλι ο Καλός ο Θεός θα τον βοηθήση.

Πάντως να μην ξεχνάμε ότι όλοι έχουμε κληρονομιά από τον Θεό, γι' αυτό σε όλους τους ανθρώπους στο βάθος υπάρχει καλωσύνη.

Ό διάβολος όμως όλα τα μολύνει.

Μερικοί τώρα έχουν διατηρήσει αυτήν την κληρονομιά, την καλωσύνη, έστω και αν δεν ζουν κοντά στην Εκκλησία. Έ, αυτούς θα τους βολέψη ο Θεός.

Γι' αυτό, όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη παρασυρθή και να έχη αμαρτωλή ζωή, αλλά να είναι πονόψυχος - βλέπει λ.χ. έναν άρρωστο και ραγίζει η καρδιά του, έναν φτωχό και τον βοηθάει - από 'κει να καταλάβετε ότι αυτόν δεν θα τον αφήση ο Θεός, θα τον βοηθήση.

Και όταν βλέπετε έναν άνθρωπο απομακρυσμένο από τον Θεό να είναι σκληρός, ασπλαγχνος κ.λπ., τότε πρέπει να κάνετε μέρα-νύχτα προσευχή, να κάνη «αποβίβαση» ο Θεός στην καρδιά του, για να πάρη στροφή.

Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Ένα πράγμα ξέρω: όσοι ζουν κοσμική ζωή, γιατί δεν βοηθήθηκαν, αλλά παρασύρθηκαν ή και σπρώχθηκαν στο κακό, ενώ είχαν καλή διάθεση, αυτοί συγκινούν τον Θεό και ο Θεός θα τους βοηθήση.

Θα χρησιμοποίηση διάφορους τρόπους, να βρουν τον δρόμο τους• δεν θα τους άφήση.

Ακόμη και την ώρα του θανάτου θα τους οικονομήση να βρίσκωνται σε καλή κατάσταση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ B’

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Το βαθύτερο νόημα της ζωής

Να ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή



- Γέροντα, ένας νέος εξαφανίσθηκε, αφού άφησε σημείωμα στους γονείς του ότι θα αυτοκτονήση, γιατί δεν είναι όμορφος και ότι γι' αυτό φταίνε εκείνοι.

- Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής οι άνθρωποι.

Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή. Όλο το βάσανο από εκεί ξεκινάει.

«Είμαι αδικημένος, σου λέει• οι άλλοι χαίρονται, εγώ δεν χαίρομαι».

Δεν είναι ευχαριστημένοι με ό,τι έχουν, μπαίνει και ο εγωισμός, και βασανίζονται.

Ο Θεός όλο τον κόσμο τον αγαπάει.

Στον κάθε άνθρωπο έδωσε αυτά που τον ωφελούν, είτε το μπόι είτε την λεβεντιά είτε την ομορφιά κ.λπ., ό,τι θα τον βοηθήση, αν το αξιοποίηση, να σωθή.

Αλλά ο κόσμος βασανίζεται. «Γιατί εγώ να είμαι έτσι, ενώ εκείνος έτσι;».

Μα εσύ έχεις αυτά, εκείνος έχει άλλα.

Ένας δια Χριστόν σαλός Ρουμάνος που ασκητεύει στο Άγιον Όρος είπε σε κάποιον που είχε τέτοιους λογισμούς:

«Ένας βάτραχος είδε το βουβάλι και είπε: "Θέλω να γίνω και εγώ βουβάλι".

Φούσκωσε, φούσκωσε ο βάτραχος, και τελικά έσκασε.

Ο Θεός αυτόν τον έκανε βάτραχο, εκείνο βουβάλι. Πήγε ο βάτραχος να γίνη βουβάλι και έσκασε!».

Ο καθένας να χαίρεται, όπως ο Δημιουργός τον έφτιαξε.

Όταν ο άνθρωπος βοηθηθή να πιστέψη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, την αιώνια, - συλλάβη δηλαδή το βαθύτερο νόημα της ζωής - και μετανοήση, αλλάξη ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με την Χάρη του Θεού, η οποία τον αλλοιώνει, διώχνοντας και όλα τα κληρονομικά του ελαττώματα.

Πολλοί άνθρωποι που μετανόησαν, αγωνίσθηκαν με φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, έγιναν και Άγιοι, και τους προσκυνάμε τώρα με ευλάβεια και ζητάμε και τις πρεσβείες τους, ενώ προηγουμένως είχαν πολλά πάθη και κληρονομικά.

Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοψ λ.χ., ενώ ήταν ο πιο αιμοβόρος ληστής, με κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στον θεό, μετανόησε, ασκήθηκε, έφυγαν όλα τα πάθη, τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού, και αξιώθηκε να λάβη και το προφητικό χάρισμα.

Πέρασε στην ευαισθησία ακόμη και τον Μέγα Αρσένιο (1), ο οποίος ήταν από την μεγαλύτερη αρχοντική οικογένεια της Ρώμης, με κληρονομικές αρετές και με μεγάλη επιστημονική μόρφωση.



- Γέροντα, δηλαδή ποιο είναι ακριβώς το νόημα αυτής της ζωής;

- Ποιο είναι; Να ετοιμασθούμε για την Πατρίδα μας, τον Ουρανό, τον Παράδεισο.

Το παν είναι να συλλάβη ο άνθρωπος αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής, που είναι η σωτηρία της ψυχής.

Όταν ο άνθρωπος πιστεύη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι αυτή η ζωή είναι μάταιη και ετοιμάζει το διαβατήριο του για την άλλη ζωή.

Ξεχνούμε ότι όλοι θα φύγουμε.

Δεν θα βγάλουμε ρίζες εδώ. Αυτή η ζωή δεν είναι για να καλοπεράσουμε.

Είναι να δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη ζωή.

Γι' αυτό ο σκοπός μας πρέπει να είναι να ετοιμασθούμε, ώστε να φύγουμε με αναπαυμένη συνείδηση, όταν μας καλέση ο Θεός, και να πετάξουμε κοντά Του.

Όταν ο Χριστός ευλόγησε τους πέντε άρτους και χόρτασε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, ο κόσμος ένα κι ένα είπε: «Είναι ό,τι πρέπει για βασιλιάς!».

Έφαγαν τους πέντε άρτους και τα δυο ψάρια και ενθουσιάσθηκαν.

Ο Χριστός όμως τους είπε να μην ενδιαφέρωνται γι' αυτήν την τροφή, γιατί δεν θα μείνουμε εδώ (2).

Σ' αυτήν την ζωή δοκιμάζεται ο καθένας, αν ανταποκρίνεται σε όσα ζητάει ο Θεός.



- Γέροντα, τί πρέπει να έχη κανείς πάντα στον νου του, για να κάνη το θέλημα του Θεού;

- Να έχη τον νου του στον Θεό. Να σκέφτεται γιατί ήρθαμε σ' αυτήν την ζωή.

Εδώ δεν ήρθαμε για να κάνουμε τα πάντα και να βολευτούμε.

Ήρθαμε για να ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή.

Ο νους μας λοιπόν πρέπει να είναι διαρκώς εκεί και σε ό,τι θα μας βοηθήση να πάμε εκεί.

Με την φιλότιμη αντιμετώπιση, με τον ταπεινό και φιλότιμο αγώνα καταλαβαίνει κανείς το νόημα της πνευματικής ζωής.

Η πνευματική ζωή είναι λεβεντιά, γλέντι πνευματικό. Ξέρετε τί θα πη γλέντι!

Να πιάσετε το βαθύτερο νόημα του Μοναχισμού, την πνευματική αρχοντιά, την ευαισθησία την πατερική.

Το βαθύτερο νόημα της ζωής - όχι του Μοναχισμού αλλά της ζωής - έχουν υποχρέωση όλοι οι άνθρωποι να το συλλάβουν.

Αν το έκαναν αυτό, δεν θα είχαν καθόλου μικροπρέπειες, γκρίνιες κ.λπ.

Αφού υπάρχει θεία ανταπόδοση, να κοιτάξουμε πως θα βγάλουμε κανένα φράγκο για 'κει, και όχι πως θα έχουμε εδώ την αξιοπρέπεια μας και πως θα απολαμβάνουμε ανθρώπινες τιμές.

Όταν ο άνθρωπος τοποθετή τον εαυτό του στην πραγματική ζωή, όλα τα χαίρεται.

Χαίρεται που ζή, χαίρεται που θα πεθάνη. Όχι γιατί βαρέθηκε την ζωή του, αλλά χαίρεται που θα πεθάνη και θα πάη κοντά στον Χριστό.



- Χαίρεται, Γέροντα, γιατί δεν αντιδρά σ' αυτό που ο Θεός επιτρέπει;

- Χαίρεται, γιατί βλέπει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη, ενώ η άλλη αιώνια.

Δεν βαρέθηκε την ζωή, αλλά σκέφτεται «τί θα κάνουμε, δεν θα φύγουμε;» και ετοιμάζεται για 'κει, γιατί καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο προορισμός του, το νόημα της ζωής.

Να, οι κοινωνικοί λειτουργοί έχουν καλωσύνη, οι καημένες, τρέχουν, σκοτώνονται για τους άλλους.

Σπουδάζουν ψυχολογία, αλλά με τον τρόπο που πηγαίνουν να βοηθήσουν, σε κάποιες περιπτώσεις σταματούν.

Πάει λ.χ. μία να παρηγόρηση έναν που έχει ένα πόδι και αυτός της λέει:

«Εσύ μου λες "καλημέρα" με δυό πόδια, αλλά εγώ με ένα». Τί να του απαντήση; Πώς να τον βοηθήση με την ψυχολογία;

Αν δεν βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, δεν μπορεί να βοηθηθή με τίποτε.

Να καταλάβη ότι γι' αυτήν την αναπηρία που επέτρεψε ο Θεός, αν δεν γογγύζη, θα εχη να λάβη στην άλλη ζωή αποταμιευμένο ουράνιο μισθό και να χαίρεται.

Και αν ακόμη οι άλλοι περπατούσαν με τέσσερα πόδια, να έλεγε: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που περπατώ με ένα πόδι».

Αλλά όσες δεν έχουν την πνευματική αντιμετώπιση, πάνε να παρηγορήσουν τους άρρωστους και δεν ξέρουν τι να τους πουν.

Πάει η κοινωνική λειτουργός να παρηγόρηση λ.χ. μιά γυναίκα τριάντα πέντε χρονών με καρκίνο, που έχει και τρία παιδάκια. Τί να της πη;

Αν δεν βοηθηθή αυτή η μητέρα να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, απελπίζεται, γιατί σκέφτεται τι θα γίνουν τα παιδιά.

Την ίδια απελπισία που έχει η μητέρα έχει και η κοινωνική λειτουργός, αν δεν έχη καταλάβει κάτι το ανώτερο, το βαθύτερα πνευματικό.

Αν δεν υπάρχη κατ' αρχάς βαθύτερη τοποθέτηση στον ίδιο τον εαυτό της, δεν μπορεί να βοηθήση σωστά, για να έρθη η θεία παρηγοριά στον άλλον.

Έτσι οι καημένες κουράζονται και σωματικά, αλλά και στενοχωρούνται, γιατί δεν μπορούν να βοηθήσουν θετικά. Κουράζονται δηλαδή διπλά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

(1) Ο Αββάς Αρσένιος ο Μέγας (354-447) καταγόταν από την Ρώμη. Ήταν μέγας κατά την σοφία και την αρετή. Ονομαζόταν «πατήρ Βασιλέων», γιατί ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του ανέθεσε την
μόρφωση των δύο παιδιών του. Το 394 μετά από θεία πληροφορία αναχωρεί για την έρημο της Αιγύπτου. Αν και είχε ζήσει στα ανάκτορα, διακρίθηκε ως μοναχός για την μεγάλη αυστηρότητα
και την σκληραγωγία του.

(2) Βλ. Ίω. 6,5 κ.έ.

[XAPA]

Να αισθανθούμε το καλό ως ανάγκη



Πρέπει ο άνθρωπος να αισθανθή το καλό ως ανάγκη, γιατί διαφορετικά θα είναι βασανισμένος.

Και δεν είναι να πη κανείς ότι μερικοί δεν μπορούν να καταλάβουν το καλό ως ανάγκη. Εγώ δεν μπορώ να το δικαιολογήσω αυτό.

Ακόμη και ένα μικρό παιδάκι πέντε χρονών μπορεί να αίσθανθή το καλό ως ανάγκη.

Ας πούμε ότι ένα παιδάκι έχει πυρετό. Φέρνουν οι γονείς τον γιατρό και εκείνος τους λέει «κρατήστε το παιδί γερά» και τακ-τακ του κάνει την ένεση.

Μετά το παιδί, μόλις ξαναδή τον γιατρό, βάζει τα κλάματα και φεύγει.

Αν όμως εξ αρχής του πουν «κοίταξε, είσαι άρρωστο, έχεις πυρετό και δεν θα μπορής ούτε στο σχολείο να πας ούτε να παίξης, ενώ τα άλλα παιδιά παίζουν, αν όμως αφήσης τον γιατρό λίγο να σε τσιμπήση, θα πέση ο πυρετός και μετά θα μπορής κι εσύ να πας να παίξης», το παιδάκι αμέσως θα κλείση τα ματάκια του και θα τεντώση μόνο του το χεράκι.

Θέλω να πω ότι, αν το παιδάκι μπορή να αισθανθή το καλό ως ανάγκη, πόσο μάλλον ο μεγάλος.

Από την στιγμή που ο άνθρωπος καταλάβη το σωστό, τελείωσε.

Να πούμε ότι σας λέω: «Θα σας πετάξω κάτω από το παράθυρο». Καταλαβαίνετε τι θα πή αυτό.

Και ένας λειψός στο μυαλό καταλαβαίνει ότι, αν πέση ψηλά από το παράθυρο, θα σπάση τα πόδια του.

Καταλαβαίνει ποιος είναι ο γκρεμός και ποιο το ίσωμα• ποιο είναι το καλό και ποιο το άσχημο.

Ένας μεγάλος που έχει διαβάσει Πατερικά, Ευαγγέλιο, ξέρει ποιο είναι το σωστό. Από 'κει και πέρα θέλει το κουμπί γύρισμα.

Αλλά πολλές φορές λες σε μερικές ψυχές «γιατί το κάνεις αυτό; δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι σωστό;», και αρχίζουν:

«Να, δυστυχώς εγώ έτσι είμαι, γιατί να είμαι έτσι, έτσι ήμουν και πρώτα».

«Άσε τι ήσουν πρώτα. Τώρα που σου το λέω, τί κάνεις, για να διορθωθής;».

Άλλο αν δεν τις κόβη. Αλλά μόνον το μωρό παιδάκι θα πιάση το κάρβουνο αντί για καραμέλλα, γιατί δεν του κόβει.



- Γέροντα, πώς η μητέρα σας που ήταν τόσο ευαίσθητη και σας αγαπούσε, σας έδωσε από τα πρώτα παιδικά χρόνια αυστηρή αγωγή;

- Από μικρός μπορεί ο άνθρωπος να βοηθηθή, για να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής και να χαίρεται σωστά.

Όταν ήμουν μικρός, τα περνούσα τα παιδιά στο τρέξιμο. Εκείνα δεν με άφηναν να τρέξω, με έδιωχναν.

«Γιροσφυγόπουλο» με έλεγαν. Πήγαινα μετά στην μάνα μου με κλάματα.

«Τί έχεις και κλαις;», μου έλεγε εκείνη. «Δεν μ' αφήνουν τα παιδιά να τρέξω», της έλεγα.

«Θέλεις να τρέξης; Να αυλή, τρέξε. Γιατί θέλεις να τρέχης εκεί, για να σε βλέπουν οι άλλοι και να σου λένε μπράβο; Αυτό έχει υπερηφάνεια».

Άλλη φορά ήθελα να παίξω με το τόπι και δεν με άφηναν τα παιδιά.

Πήγαινα πάλι στην μάνα μου κλαίγοντας. «Τί έγινε, γιατί κλαις πάλι;», με ρωτούσε. «Δεν μ' αφήνουν τα παιδιά να παίξω με το τόπι!», της έλεγα.

«Αυλή μεγάλη έχουμε, τόπι έχεις, παίξε εδώ. Τι θέλεις να σε βλέπουν οι άλλοι, για να σε καμαρώνουν; Αυτό έχει υπερηφάνεια».

Τότε σκέφθηκα: «Δίκαιο έχει η μητέρα». Έτσι σιγά-σιγά δεν ήθελα ούτε να τρέχω ούτε να παίζω το τόπι μπροστά στον κόσμο, γιατί κατάλαβα ότι αυτό είχε μέσα υπερηφάνεια και έλεγα: «Πράγματι, τι χαμένα πράγματα! Δίκαιο έχει».

Ύστερα τόσο πολύ δεν με πείραζε, που, όταν έβλεπα τα άλλα παιδιά να τρέχουν, να χτυπούν το τόπι και να καμαρώνουν, γελούσα και έλεγα «τί κάνουν;», και ήμουν μικρό παιδί• τρίτη Δημοτικού πήγαινα.

Μετά ζούσα μιά φυσιολογική ζωή.

Έτσι τώρα, αν μου πουν «τί προτιμάς, να ανεβής Αύγουστο μήνα ξυπόλυτος στον Άθωνα μέσα στα πουρναρόφυλλα ή να πας σε μιά τελετή που θα σου φορέσουν μανδύα κ.λπ.;», θα πω ότι προτιμώ να πάω ξυπόλυτος στον Άθωνα.

Όχι από ταπείνωση, άλλα γιατί αυτό με αναπαύει.

Οι άνθρωποι που έχουν υπερηφάνεια δεν βοηθήθηκαν μικροί από το σπίτι.

Το κοσμικό φρόνημα βασανίζει τον άνθρωπο. Και αν δεν προσεχθή αυτό και οι γονείς δεν βοηθήσουν τα παιδιά, όταν είναι μικρά, γίνεται μετά κατάσταση αυτό.

Άλλο είναι ένα παιδί να το επαινέσης λίγο, για να μην απογοητευθή, και άλλο να του φουσκώνης τον εγωισμό.

Π.χ. είπε ένα ποίημα και δεν το είπε καλά και απογοητεύεται. Τότε θα του πη η μάνα: «Έ, καλά το είπες».

Αν το πη όμως καλά το ποίημα και αρχίση η μάνα μπροστά στους άλλους «μπράβο, εσύ το είπες από όλα τα παιδιά καλύτερα! το δικό μου παιδί είναι το καλύτερο!», εκείνο είναι κακό.

Και έτσι οι γονείς καλλιεργούν πολλές φορές στα παιδιά την υπερηφάνεια.

Ή κάνει λ.χ. το παιδί μιά αταξία στο σχολείο και ο δάσκαλος το μαλώνει.

Πάει μετά το παιδί στο σπίτι και λέει στους γονείς του: «Ο δάσκαλος με μάλωσε άδικα».

Όταν ο πατέρας ή η μάνα υποστηρίζη το παιδί και λέη μάλιστα μπροστά του «θα του δείξω εγώ, το παιδί το δικό μου είναι...», μετά εκείνο θεωρεί καλό αυτό που έκανε, και τελικά βασανίζεται από χαμένα πράγματα.

Όλη η βάση είναι να καταλάβη το παιδί μερικά πράγματα από το σπίτι του.

Αν ο άνθρωπος από μικρός συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, ύστερα πάνε όλα κανονικά.

Αλλιώς ευχαριστιέται με τα γήινα, με τους επαίνους των ανθρώπων - που στην πραγματικότητα δεν αναπαύουν - και παραμένει γήινος άνθρωπος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’