Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Ο Χριστός μας δίνει την δυνατότητα να μιλάμε μαζί Του



– Γέροντα, ο καημός και ο πόνος μου είναι το θέμα της προσευχής. Βρίσκομαι πολύ πίσω. Τί να κάνω;

– Να μιλάς αυθόρμητα στον Χριστό, στην Παναγία, στους Αγγέλους, στους Αγίους, όπου κι αν βρίσκεσαι,

και να τους λές ό,τι θέλεις.

«Χριστέ μου, να λές, Παναγία μου, την διάθεσή μου την ξέρεις. Βοήθησέ με!».

Έτσι απλά και ταπεινά να τους μιλάς συνέχεια για ό,τι σε απασχολεί και ύστερα να λές την ευχή:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».


– Γέροντα, δεν προσεύχομαι συγκεντρωμένα.

– Όταν προσεύχεσαι, να σκέφτεσαι με ποιόν μιλάς.

Μιλάς με τον Θεό! Μικρό πράγμα είναι αυτό;

Σε ένα επίσημο πρόσωπο με πόση προσοχή μιλάει κανείς!

Προσέχει να μην πη καμμιά ανοησία, πότε - πότε μπερδεύεται και η γλώσσα του από συστολή.

Έ, από την στιγμή που προσέχει κανείς τόσο πολύ, όταν μιλάη με έναν άνθρωπο,

πόσο πιο προσεκτικός πρέπει να είναι, όταν μιλάη με τον Θεό;


Βλέπεις, ακόμη και ένα μικρό παιδί, όταν πηγαίνη να μιλήση στον πατέρα του

ή σε έναν ηλικιωμένο, πηγαίνει με συστολή.

Αν πρόκειται να μιλήση στον δάσκαλό του, που τον φοβάται και λίγο, πλησιάζει με πιο μεγάλη συστολή.

Κι εμείς, τώρα, μιλάμε με τον Ίδιο τον Θεό, με την Παναγία, με τους Αγίους, και να μην το καταλαβαίνουμε;


– Πριν έρθω, Γέροντα, στο μοναστήρι, τον Μοναχισμό τον είχα συνδέσει με την προσευχή.
Τώρα όμως δυσκολεύομαι στην προσευχή και την θεωρώ το πιο δύσκολο και κουραστικό έργο.

– Εσύ φιλόλογος δεν είσαι;

Σου αρέσει να μιλάς, και δεν κουράζεσαι να κουβεντιάζης με τους ανθρώπους.

Με τον Χριστό όμως, που καταδέχεται να κουβεντιάση μαζί σου, κουράζεσαι να μιλάς και σού φαίνεται δύσκολο.

Δεν είναι βαρύ αυτό; Σαν να λέη κάποιος:

«Ώχ, τώρα πρέπει να πάω να μιλήσω με τον βασιλιά.

Δεν έχω όρεξη, αλλά τί να κάνω; Θα πάω».

Ο Χριστός μας δίνει την δυνατότητα να μιλάμε συνέχεια δια της προσευχής μαζί Του, κι εμείς να μη θέλουμε;

Είναι φοβερό!

Και το παράξενο είναι ότι Εκείνος θέλει να μιλάμε μαζί Του, για να μας βοηθάη, κι εμείς βαριόμαστε!


– Γέροντα, πέφτω συχνά στην φλυαρία και μετά στενοχωριέμαι.

– Καλύτερα δεν είναι να μιλάς με τον Χριστό;

Όποιος μιλάει με τον Χριστό, ποτέ δεν μετανοιώνει.

Η φλυαρία είναι βέβαια πάθος, αλλά, αν την αξιοποιήσης πνευματικά, μπορεί να γίνη προϋπόθεση για την προσευχή.

Άλλοι βαριούνται και να μιλήσουν.

Εσύ έχεις μια δύναμη μέσα σου και μια ορμή να μιλάς.

Αν το αξιοποιήσης αυτό πνευματικά, θα αγιασθή η ψυχή σου.


Προσπάθησε να λές μόνον τα απαραίτητα με τους ανθρώπους και να μιλάς συνέχεια με τον Χριστό.

Όταν θα αρχίζης μια ταπεινή συζήτηση μαζί Του, δεν θα παίρνης είδηση τί γίνεται γύρω σου·

τόσο ενδιαφέρον και τόση γλυκύτητα θα έχη.

Εμένα ακόμη και οι πνευματικές συζητήσεις με κουράζουν, ενώ στην προσευχή νιώθω μεγάλη ανάπαυση.

Η προσευχή είναι συνομιλία με τον Θεό.


Μακαρίζω καμμιά φορά εκείνους που έζησαν στην εποχή του Χριστού, γιατί έβλεπαν και άκουγαν

τον Ίδιο τον Χριστό και μπορούσαν να Του μιλήσουν.

Αλλά σκέφτομαι ότι εμείς είμαστε σε καλύτερη θέση, γιατί εκείνοι δεν μπορούσαν να απασχολήσουν πολύ

τον Χριστό, ενώ εμείς μπορούμε με την προσευχή να μιλάμε συνέχεια μαζί Του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2012

[XAPA]

Η λαχτάρα για την προσευχή



– Γέροντα, πώς πρέπει να προσεύχωμαι;

– Να αισθάνεσαι σαν μικρό παιδί, και τον Θεό να Τον αισθάνεσαι Πατέρα σου και να Τον παρακαλάς για ό,τι έχεις ανάγκη.

Μιλώντας έτσι με τον Θεό, δεν θα θέλης μετά να ξεκολλήσης από κοντά Του,

γιατί μόνο στον Θεό βρίσκει κανείς την ασφάλεια,

την παρηγοριά, την ανέκφραστη αγάπη με την θεία στοργή.


Προσευχή είναι να βάλουμε τον Χριστό μέσα στην καρδιά μας, να Τον αγαπήσουμε με όλο μας το είναι.

«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου

και εξ όλης της διανοίας σου»(1) , λέει η Αγία Γραφή.


Όταν ο άνθρωπος αγαπήση τον Θεό και έχη επικοινωνία μαζί Του, δεν τον συγκινεί τίποτε το γήινο.

Γίνεται σαν τρελλός.

Βάλε σε έναν τρελλό την καλύτερη μουσική· δεν συγκινείται.

Δείξε τους καλύτερους ζωγραφικούς πίνακες· δεν δίνει καμμιά σημασία.

Δώσε τα καλύτερα φαγητά, τα καλύτερα ρούχα, τα καλύτερα αρώματα·

δεν τα προσέχει, είναι στον κόσμο του.


Έτσι και όποιος έχει επικοινωνία με τον ουράνιο κόσμο, είναι κολλημένος εκεί και δεν ξεκολλάει με τίποτε.

Όπως δεν μπορείς να ξεκολλήσης το παιδί από την αγκαλιά της μάνας,

έτσι δεν μπορείς να ξεκολλήσης από την προσευχή και τον άνθρωπο που έχει καταλάβει το νόημά της.

Τί αισθάνεται το παιδάκι στην αγκαλιά της μητέρας του;

Μόνον όποιος νιώθει την παρουσία του Θεού και τον εαυτό του μικρό παιδί, μπορεί να το καταλάβη αυτό.


Έχω γνωρίσει ανθρώπους πού, όταν προσεύχωνται, νιώθουν σαν μικρά παιδιά.

Και αν τους ακούση κανείς την ώρα που προσεύχονται, θα πη ότι είναι μικρά παιδιά.

Εάν δη και τί κινήσεις κάνουν, θα πη ότι παλάβωσαν!

Όπως το παιδάκι τρέχει, πιάνει τον πατέρα του από το μανίκι και του λέει:

«δέν ξέρω τί θα κάνης, αλλά θα μου το κάνης αυτό που σού ζητώ»,

με τέτοια απλότητα και παρρησία παρακαλούν και αυτοί οι άνθρωποι τον Θεό.


– Γέροντα, η επιθυμία για προσευχή είναι δυνατόν να δημιουργηθή από μια συναισθηματική ανάγκη για επικοινωνία,
για παρηγοριά;


– Κι αν δημιουργηθή από μια καλή συναισθηματική ανάγκη για τον Θεό, καλό δεν είναι;

Φαίνεται όμως ότι εσύ ξεχνιέσαι, και μόνο στην ανάγκη τρέχεις στην προσευχή.

Φυσικά, γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει τις διάφορες ανάγκες και δυσκολίες, για να καταφεύγουμε σ’ Αυτόν,

αλλά πιο καλό είναι από αγάπη να τρέχη το παιδί στον πατέρα ή στην μάνα.


Φαντάζεσαι ένα παιδί που ξέρει πόσο το αγαπούν οι γονείς του,

να το σπρώχνουν με το ζόρι να πάη στην αγκαλιά της μάνας ή του πατέρα του;

Ο Θεός είναι στοργικός Πατέρας και μας αγαπάει.

Γι’ αυτό πρέπει να λαχταράμε πότε θα έρθη η ώρα της προσευχής και να μη χορταίνουμε να μιλάμε μαζί Του.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2012


(1) Λουκ. 10, 27. Βλ. και Ματθ. 22, 37· Μάρκ. 12, 30.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2


Η ανάγκη για προσευχή

Να νιώσουμε την προσευχή ως ανάγκη



Γέροντα, δεν έχω μεγάλη πίστη και νιώθω αδύναμη.

– Ξέρεις τί να κάνης;

Να κρεμασθής από τον Θεό, όπως κρεμιέται το παιδάκι από τον λαιμό του πατέρα του,

και να Τον σφίξης έτσι που να μην μπορή να σε απομακρύνη από κοντά Του.

Τότε θα νιώσης σιγουριά και δύναμη.


– Νιώθω, Γέροντα, την ανάγκη να ακουμπήσω στον Θεό, αλλά δυσκολεύομαι.

– Να σηκώνης τα χέρια σου ψηλά· έτσι σιγά-σιγά θα μεγαλώσουν και θα πιασθής από τον Θεό.


– Γέροντα, όταν δεν έχω πολύ χρόνο και βιάζωμαι στην προσευχή, μήπως κλέβω τον χρόνο που πρέπει να δώσω στον Χριστό;

– Ο Χριστός έχει πολλά· όσα και να κλέψης, δεν έχει ανάγκη· εσύ όμως δεν βοηθιέσαι.

Δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από την προσευχή μας, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη από την βοήθειά Του.

Προσευχόμαστε, γιατί έτσι επικοινωνούμε με τον Θεό που μας δημιούργησε.

Αν δεν το κάνουμε, θα πέσουμε στα χέρια του διαβόλου, και τότε αλλοίμονό μας!

Είδες, τί λέει ο Αββάς Ισαάκ;

«Δεν θα μας ζητήση λόγο ο Θεός γιατί δεν κάναμε προσευχή, αλλά γιατί δεν είχαμε επικοινωνία μαζί Του,

και με αυτόν τον τρόπο δώσαμε δικαιώματα στον διάβολο και μας ταλαιπώρησε» . (1)


– Γέροντα, πώς θα αγαπήσω την προσευχή;

– Να νιώσης την προσευχή ως ανάγκη.

Όπως το σώμα, για να ζήση, χρειάζεται τροφή, έτσι και η ψυχή, για να ζήση, πρέπει να τραφή.

Αν δεν τραφή, αποδυναμώνεται κι έρχεται ο πνευματικός θάνατος.


– Γέροντα, τί μας δυσκολεύει στην προσευχή;

– Δυσκολευόμαστε, μόνον όταν δεν αισθανώμαστε την προσευχή ως ανάγκη.

Όποιος δεν μπή στο νόημα της προσευχής, για να την αισθανθή ως ανάγκη, την θεωρεί αγγαρεία

και μοιάζει με το ανόητο παιδάκι που αποστρέφεται τον μαστό της μητέρας του και όλη την γλυκειά της στοργή,

και έτσι είναι αρρωστιάρικο και κακορρίζικο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2012


(1) Βλ. Αββά Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΜΒ΄, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1961, σ. 153.

[XAPA]

Είναι ασφάλεια η προσευχή


– Πώς θα νιώσουμε, Γέροντα, την προσευχή ως ανάγκη;

– Έπρεπε να είχατε πάει στον πόλεμο, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε!

Στον στρατό, εν καιρώ πολέμου, όταν ήμασταν σε συνεχή επαφή και «εν διαρκεί ακροάσει» με το Κέντρο,

είχαμε περισσότερη σιγουριά.

Όταν επικοινωνούσαμε κάθε δύο ώρες, νιώθαμε μία ανασφάλεια.

Όταν επικοινωνούσαμε μόνο δύο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, τότε νιώθαμε ξεκρέμαστοι.

Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή.

Όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς, τόσο περισσότερη πνευματική σιγουριά νιώθει. Είναι ασφάλεια η προσευχή.

Αν βρισκώμαστε σε συνεχή επαφή και «εν διαρκεί ακροάσει» με τον Θεό, θα προλαβαίνουμε κάθε κακό.


Μια φορά μέσα σε ένα λεωφορείο ήταν ένας μοναχός (1) που προσευχόταν με κλειστά μάτια και

οι άλλοι νόμιζαν ότι κοιμάται.

Κάποια στιγμή ένα φορτηγό που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση χτύπησε πάνω σε μια κολόνα της ΔΕΗ

και τα αυτοκίνητα που έρχονταν από το ένα και από το άλλο ρεύμα συγκρούστηκαν μεταξύ τους

και έπαθαν μεγάλη ζημιά.

Το λεωφορείο όμως βρέθηκε λίγα μέτρα έξω από τον δρόμο, σαν να το πήρε ένα αόρατο χέρι,

και κανένας από τους επιβάτες δεν έπαθε τίποτε.

Η προσευχή του μοναχού τους έσωσε.


– Γέροντα, συχνά λαϊκοί ρωτούν πώς θα συνηθίσουν να προσεύχωνται.

– Κοίταξε, παλιά, μερικοί που ξεκινούσαν για τον Μοναχισμό και είχαν σκληρό χαρακτήρα, πήγαιναν και

ασκήτευαν σε απόκρημνα βράχια, μέσα σε σπηλιές, σε τάφους ειδωλολατρών ή σε κατοικητήρια δαιμόνων.

Εκεί διέτρεχαν ένα σωρό κινδύνους – έτρεμαν μήπως ξεκοπή ο βράχος, μούγκριζαν οι δαίμονες κ.λπ.

–, και ο φόβος τους ανάγκαζε να φωνάζουν συνέχεια: «Χριστέ μου, Παναγία μου».

Έτσι τους έμενε η καλή συνήθεια της αδιάλειπτης προσευχής.


Σήμερα, με τα ξενύχτια, τα ναρκωτικά κ.λπ., πολλοί από αυτούς που οδηγούν δεν ελέγχουν τον εαυτό τους.

Οπότε ξεκινάει κάποιος να πάη στην δουλειά του και δεν ξέρει αν θα γυρίση ζωντανός στο σπίτι του ή θα

βρεθή σακατεμένος σε κανένα νοσοκομείο.

Αυτό δεν τον αναγκάζει να λέη συνέχεια: «Χριστέ μου, Παναγία μου»;


Αν οι λαϊκοί αξιοποιούσαν τους κινδύνους που διατρέχουν, θα μας είχαν ξεπεράσει εμάς τους μοναχούς στην

προσευχή και θα απέφευγαν και τους κινδύνους.

Ήρθε κάποιος στο Καλύβι πολύ στενοχωρημένος, γιατί από απροσεξία χτύπησε με το αυτοκίνητό του ένα παιδάκι.

«Είμαι ένοχος», έλεγε.

«Προσευχόσουν εκείνη την ώρα;», τον ρώτησα. «Όχι», μου είπε.

«Δεν είσαι τόσο ένοχος που χτύπησες το παιδί, του είπα, όσο είσαι ένοχος, επειδή δεν προσευχόσουν».


Και του ανέφερα ένα άλλο περιστατικό που είχα υπ’ όψιν μου:

Είχα γνωρίσει έναν υπάλληλο που είχε φθάσει σε μεγάλα μέτρα αρετής.

Έλεγε την ευχή συνέχεια, και στην δουλειά του και στον δρόμο, και παντού.

Η προσευχή του είχε γίνει αυτενέργητη (2) και από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα δοξολογίας και αγαλλιάσεως.

Εκεί που εργαζόταν στο γραφείο του, έβρεχε τα χαρτιά με δάκρυα.


Γι’ αυτό σκεφτόταν να φύγη από την δουλειά του με μειωμένη σύνταξη, και ήρθε στο Καλύβι να με ρωτήση τί να κάνη.

«Μη φεύγης, του είπα, καί, όταν σε ρωτούν οι συνάδελφοί σου γιατί κλαίς, να λές:

“Θυμήθηκα τον μακαρίτη τον πατέρα μου”».

Μια μέρα λοιπόν, ενώ οδηγούσε, πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά του ένα παιδάκι.

Το πέταξε πέρα σαν σβούρα, αλλά το παιδί δεν έπαθε τίποτε.

Φύλαξε ο Θεός, γιατί εκείνη την ώρα ο άνθρωπος αυτός προσευχόταν



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2012

(1) Αργότερα διαπιστώσαμε ότι ήταν ο ίδιος ο Γέροντας.
(2) Για την αυτενέργητη ευχή βλ. σ. 167-168.

[XAPA]

Επιστράτευση προσευχής



– Γέροντα, θα γίνη πόλεμος;

– Εσείς κάνετε προσευχή;

Εγώ έχω από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο που κάνω επιστράτευση προσευχής – αθόρυβα –,

για να μας λυπηθή ο Θεός, να αποφύγουμε την επιστράτευση και τον πόλεμο.

Είχα πληροφορία (1) :

«Κάνετε πολλή προσευχή, για να εμποδιστούν οι Τούρκοι, διότι την Κυριακή 16 Οκτωβρίου,

έχουν σκοπό να μας χτυπήσουν».

Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής μας φύλαξε η Παναγία· ας ευχηθούμε να μας προστατεύση και στην συνέχεια.


– Γέροντα, τώρα που πέρασε από εδώ ο κίνδυνος, θα συνεχίσουμε να προσευχώμαστε γι' αυτό το θέμα;

– Μήπως υπάρχει τόπος χωρίς πόλεμο; Τί θα πη «εδώ» και «εκεί»;

Και εκεί που τώρα έχουν πόλεμο, αδελφοί μας είναι.

Από τον Αδάμ και από την Εύα δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι;

Μοιράστηκε όμως η οικογένειά μας· άλλοι είναι εδώ, άλλοι εκεί.

Με τους Ορθοδόξους είμαστε αδελφοί και κατά σάρκα και κατά πνεύμα,

ενώ με τους άλλους είμαστε αδελφοί μόνον κατά σάρκα.

Επομένως, για έναν λόγο παραπάνω, πρέπει να προσευχώμαστε με περισσότερο πόνο γι’ αυτούς,

γιατί αυτοί είναι πιο ταλαίπωροι.


– Γέροντα, αυτό το διάστημα που τα πράγματα είναι δύσκολα για την Ελλάδα, κάνω πολύ κομποσχοίνι, αλλά σκέφτομαι και ότι η σωτηρία της Ελλάδος δεν κρέμεται από το κομποσχοίνι μου.

– Δεν είναι ότι η σωτηρία της Ελλάδος κρεμάσθηκε από το κομποσχοίνι σου, αλλά το να σκέφτεσαι συνέχεια

την δυσκολία που περνάει η Ελλάδα σημαίνει ότι πονάς την πατρίδα και ζητάς την επέμβαση του Θεού,

ο Οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήση.


Να προσεύχεσθε να αναδείξη ο Θεός πνευματικούς ανθρώπους, Μακκαβαίους (2) , γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη.

Ήρθε ο καιρός να πολεμήση το καλό με το κακό, γιατί την παρανομία την έχουν κάνει νόμο και την αμαρτία μόδα.

Όταν όμως δήτε συμφορές στην Ελλάδα, το κράτος να βγάζη παλαβούς νόμους και να υπάρχη γενική αστάθεια,

μη φοβηθήτε· θα βοηθήση ο Θεός (3).


– Έτσι όπως τα λέτε, Γέροντα, πρέπει να τα αφήσουμε όλα και να δώσουμε τις δυνάμεις μας στην προσευχή.

– Μά, χωράει συζήτηση γι' αυτό το πράγμα;

Όλος ο κόσμος βράζει σαν σε καζάνι.

Η Εκκλησία, η πολιτεία, όλα τα έθνη είναι άνω-κάτω!

Και τί εξέλιξη θα έχουμε, κανείς δεν το ξέρει.

Ο Θεός να βάλη το χέρι Του!

Πρέπει οι καλόγεροι να κάνουν πολλή προσευχή.

Και επείγουσες δουλειές αν έχουν, να τις σταματήσουν όλες και να στραφούν στην προσευχή.


Όσο μπορείτε, να εύχεσθε ταπεινά για τον κόσμο που έδωσε πολλά δικαιώματα στον πονηρό και ταλαιπωρείται.

Να μην ξεχνάτε ότι γίναμε μοναχοί για την σωτηρία της ψυχής μας και για να βοηθήσουμε τον κόσμο με την προσευχή.

Να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλοί μοναχοί, να κάνουμε κομποσχοίνι και μετάνοιες για τον εαυτό μας

και για τον κόσμο, γιατί ο μοναχός με αυτά βοηθάει.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2012


(1) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1983. Η πληροφορία δεν ήταν ανθρώπινη αλλά θεϊκή.
(2) Η προσωνυμία «Μακκαβαίος» δόθηκε στον Ιούδα, τον ηγέτη της Ιουδαϊκής επαναστάσεως – η οποία έγινε το 166 π.Χ. κατά του Αντιόχου Δ΄ του Επιφανούς –, και στους διαδόχους του. Οι Μακκαβαίοι διακρίθηκαν για τους αγώνες υπέρ της πατρώας πίστεως και της ελευθερίας. (Βλ. Α΄, Β΄, Γ΄ Μακκαβαίων).
(3) Ειπώθηκαν το 1981.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3


Για να μας ακούη ο Θεός

Τα πάθη είναι παράσιτα στην θεία επικοινωνία



Γέροντα, όταν έχω εμπάθεια, μπορεί να δουλέψη η καρδιά μου στην προσευχή;

– Πώς να δουλέψη η καρδιά σου στην προσευχή, όταν μέσα σου έχης πάθη;

Νά, πάρε ένα σκουριασμένο καλώδιο και σύνδεσέ το με το τηλέφωνο.

Μπορείς να συνεννοηθής; Βραχυκυκλώνεται, βουίζει.


Και ο άνθρωπος, όταν έχη μέσα του σκουριές, πάθη, έχει βραχυκυκλώματα στην πνευματική ζωή·

μόνος του βραχυκυκλώνεται.

Χρειάζεται να προσέξη την υπερηφάνεια, τον εγωισμό, το θέλημα, την αναίδεια.

Γιατί, αν είναι κυριευμένος από αυτά, δεν είναι δυνατόν να τον επισκεφθή η Χάρις του Θεού,

ώστε να μπορέση να προσευχηθή.


Πρέπει να καθαρίση τα σκουριασμένα του «καλώδια», για να γίνη καλός αγωγός και να μπορή να επικοινωνή με τον Θεό.

Και όσο περισσότερο θα καθαρίζεται από τα πάθη, τόσο περισσότερο θα προχωράη στην προσευχή.

Τα πάθη είναι παράσιτα που εμποδίζουν την θεία επικοινωνία.

Αν δεν φύγουν τα παράσιτα, πώς θα μπορέση ο άνθρωπος να επικοινωνήση με τον Θεό;


Στις Διαβιβάσεις, όταν κάποιος είχε παράσιτα, του λέγαμε:

«Σήματά σου ”μηδέν”, σήματά σου “ένα” (1).

Ελέγξατε και επαναλάβετε· ακατανόητον το σήμα σας».

Από τα παράσιτα δεν ακουγόταν ο άλλος.

Έπρεπε τα σήματα να είναι πάνω από «τρία».


Τα σήματα «πέντε» ακούγονταν πολύ καλά· η επικοινωνία πήγαινε ρολόι.

Διαφορετικά, φώναζε-φώναζε, αλλά δεν ακουγόταν, γιατί δεν ήταν καλά δικτυωμένος.

Έπρεπε πρώτα να δικτυώση τον πομπό με τον δέκτη του ασυρμάτου του και μετά να δικτυωθή στην

ίδια συχνότητα με το Κέντρο.


Έτσι και για να δικτυωθούμε με τον Θεό, πρέπει να συντονίσουμε τον πομπό μας στην αγάπη και

τον δέκτη μας στην ταπείνωση, για να μας ακούη ο Θεός και να Τον ακούμε,

γιατί σ’ αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός: Αγάπη-Ταπείνωση.

Ο άνθρωπος πρέπει να εργασθή, όσο μπορεί, ώστε να πιάση την συχνότητα αυτή.

Τότε θα έχη επαφή με τον Θεό και ο νούς του θα είναι συνέχεια στον Θεό.

Εύχομαι να αποκτήσετε αυτήν την θεία επαφή. Αμήν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2012

(1) Οι αριθμοί σημαίνουν τον βαθμό ακουστικότητος.

[XAPA]

Η ιδιοτέλεια εμποδίζει την επικοινωνία με τον Θεό



– Γέροντα, μου είχατε πει να γεμίση η μπαταρία μου με πνευματικά. Πώς θα γίνη αυτό;

– Να καλλιεργήσης την πνευματική αρχοντιά, το φιλότιμο, για να φύγη η ιδιοτέλεια.

Η ιδιοτέλεια εμποδίζει την προσευχή, γιατί χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό· δημιουργεί μόνωση.

Ξέρεις τί θα πη μόνωση; Είναι σαν να σού λέη ο Θεός: «Δεν σε καταλαβαίνω, παιδάκι μου!».


– Μπορεί, Γέροντα, ένας μοναχός να είναι συνεπής στα πνευματικά του καθήκοντα και να υστερή στην θυσία, στην αγάπη προς τους αδελφούς;

– Και βέβαια μπορεί.

Αν σκέφτεται μόνον τον εαυτό του, μπορεί να κάνη προσευχές, μεγάλη άσκηση κ.λπ., αλλά να έχη και μεγάλη

ιδέα για τον εαυτό του και να αδιαφορή για τους άλλους.

Τότε όμως φτωχός πάντα θα μένη.

Γιατί, όσο κανείς ασχολείται με τον εαυτό του, όχι για να ξερριζώση τα πάθη του, αλλά για να κάνη ό,τι τον βολεύει,

ό,τι τον ευχαριστεί, δεν μπορεί να κάνη προκοπή.


– Δηλαδή, Γέροντα, και στο διακόνημα και σε όλη σου την συμπεριφορά πρέπει να είσαι εντάξει.

– Σε όλα!

Για να έχης επαφή με τον Χριστό, πρέπει να αναπαύεται ο Χριστός με όλη την ζωή σου.

Και ο Χριστός αναπαύεται, όταν αναπαύης τον πλησίον σου με την καλή έννοια.

Γι’ αυτό τονίζω την πνευματική αρχοντιά, την θυσία.

Γιατί, αν κάποιος κάνη πνευματικά και δεν προσέχη στα άλλα, στην θυσία κ.λπ.,

αχρηστεύονται και τα πνευματικά που κάνει.


Όταν είχα πάει στο Κοινόβιο (1) με έβαλαν ως αρχάριο να βοηθώ τον τραπεζάρη.

Τότε ένα γεροντάκι ογδόντα χρονών, τελείως εξαντλημένο, μου ζήτησε να του πηγαίνω στο κελλί του καμμιά σούπα.

Τέλειωνα λοιπόν την διακονία μου και του πήγαινα την σούπα.

Μια μέρα με είδε ένας αδελφός και μου είπε:

«Μήν τον καλομαθαίνης, γιατί μετά θα σού ζητάη συνέχεια βοήθεια και δεν θα σε αφήνη να ησυχάσης·

ούτε τα πνευματικά σου θα μπορής να κάνης.


Εγώ ξέρεις τί έπαθα; Πήγα μια φορά λίγο να τον βοηθήσω, γιατί ήταν κρυωμένος, και μετά δεν με άφηνε ήσυχο·

χτυπούσε κάθε λίγο τάκ-τάκ τον τοίχο.

“Κάνε αγάπη, έλεγε, κάνε μου ένα τσάι”.

“Κάνε αγάπη, έλα, γύρισέ με λίγο”.

Ύστερα από λίγο, τάκ-τάκ “κάνε αγάπη, βάλε μου ένα ζεστό τούβλο ”. (2)

Τούβλο-τσάι, τούβλο-τσάι, που να προφθάσω μετά να κάνω τα πνευματικά μου!


Αγανάκτησα!». Ακούς εκεί πέρα; Είναι φοβερό!

Το γεροντάκι να υποφέρη, να βογγάη, να του ζητάη κάτι για να ανακουφισθή, και εκείνος να μη θέλη να πάη,

για να μη διακόψη τα πνευματικά του!

Αυτά είναι τελείως ξερά πράγματα.


Πιό πολύ θα μετρούσε για τον Θεό το «τούβλο-τσάι» παρά οι μετάνοιες και τα κομποσχοίνια που έκανε…

καθ’ όλην την εντέλειαν!

Από την μια έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και από την άλλη: «Άσε με ήσυχο»!


– Γέροντα, πώς μπορεί να έχη κανείς την ευλογία του Θεού;

– Όταν ο άνθρωπος έχη συγγένεια με τον Θεό, ο Θεός δίνει την ευλογία Του.

Αλλιώς τί να δώση; Να καταπατιέται η ευλογία Του; Το έχω ζήσει αυτό.

Όταν είχα πάει στο Σινά (3), υπήρχε μεγάλη ανομβρία.

Χρόνια είχε να ρίξη μια σταγόνα νερό και αυτό δυσκόλευε και το μοναστήρι

και τους Βεδουίνους που ζούσαν κοντά σε αυτό.


Οι μοναχοί έκαναν προσευχή για την ανομβρία, αλλά κανένα αποτέλεσμα.

Την εποχή του κλαδέματος των ελιών (4) πήγα να βοηθήσω κι εγώ.

Αφού κλάδεψαν οι Βεδουίνοι τα δένδρα, οι μοναχοί κράτησαν τα χοντρά κλαδιά για το μοναστήρι

και τα λεπτά τα άφησαν σε μία άκρη.


Οι Βεδουίνοι τους παρακαλούσαν να τους τα δώσουν, για να τα χρησιμοποιήσουν στην φωτιά, όταν μαγειρεύουν,

και να ζεσταίνωνται το βράδυ που κάνει πολύ κρύο· εκείνοι όμως αρνήθηκαν και οι Βεδουίνοι έφυγαν λυπημένοι.

Την άλλη μέρα που ήρθαν οι Βεδουίνοι και τα ξαναζήτησαν, έκανα δεμάτια όλα τα λεπτά κλαδιά και τους τα έδωσα όλα.

Τότε ένας ηλικιωμένος Βεδουίνος μου είπε: «Εσύ είσαι καλός άνθρωπος· θα βρέξη».

Πράγματι, μέχρι να γυρίσω στο μοναστήρι, άρχισε να βρέχη, και έβρεξε πολύ.

Η ευχή του Βεδουίνου άνοιξε τους ουρανούς. Τότε δεν είπα σε κανέναν το περιστατικό αυτό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2012


(1) Στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου το έτος 1953.
(2) Παλαιότερα ζέσταιναν τούβλα και τα χρησιμοποιούσαν αντί για θερμοφόρες.
(3) Τον Σεπτέμβριο του 1962.
(4) Τον Φεβρουάριο του 1963.

[XAPA]

Ο Θεός δεν ακούει την προσευχή του υπερήφανου


– Γέροντα, μετά από μια άσχημη συμπεριφορά μου έχω τον λογισμό ότι η προσευχή μου δεν είναι ευάρεστη στον Θεό.

– Αν ο λογισμός αυτός προέρχεται από γνήσια ταπείνωση και λές:

«παροργίζω τον Θεό με την άσχημη συμπεριφορά μου», τότε νιώθεις θεία παρηγοριά.

Αν όμως στενοχωριέσαι εγωιστικά και λές: «πώς έφθασα εγώ σ’ αυτήν την κατάσταση;»,

δεν δέχεσαι παρηγοριά, γιατί «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται» (1) .

Δεν ακούει ο Θεός την προσευχή του υπερήφανου, γιατί η υπερηφάνεια είναι φράχτης.

Για να εισακουσθή η προσευχή μας, πρέπει να βγαίνη από «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» (2).

Όταν πούμε με πολλή ταπείνωση: «τέτοιος που είμαι, Θεέ μου, πώς να με ακούσης;», αμέσως μας ακούει ο Καλός Θεός.


– Γιατί, Γέροντα, μερικές φορές όταν έχω έναν πειρασμό, δεν μπορώ να προσευχηθώ;

– Αν έχης έναν πειρασμό και δεν μπορής να κάνης προσευχή, να ξέρης ότι υπάρχει μέσα σου εγωισμός και κενοδοξία.

Ο πειρασμός παραμένει μέχρι να σιχαθή ο άνθρωπος τον εαυτό του.

Μόλις τον σιχαθή, βοηθάει ο Χριστός και περνάει ο πειρασμός.


– Γέροντα, παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήση να απαλλαγώ από την αναίδεια, αλλά δεν βλέπω κανένα αποτέλεσμα.

– Όταν κάποιος αγωνίζεται και προσεύχεται και δεν υπάρχη αποτέλεσμα,

σημαίνει ότι ή εγωισμός και υπερηφάνεια υπάρχει ή προδιάθεση υπερηφανείας,

τα οποία εμποδίζουν την Χάρη του Θεού να ενεργήση δια μέσου της προσευχής.

Ό,τι ζητάμε στην προσευχή, ο Καλός Θεός μας το δίνει, αν έχουμε ταπείνωση και συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας.


– Όταν, Γέροντα, παρακαλώ με πόνο τον Θεό να με απαλλάξη από μια αδυναμία μου κάνοντας και τον σχετικό αγώνα, αλλά, επειδή έχω υπερηφάνεια, δεν με βοηθάη, τί να κάνω;

– Να ζητήσης προκαταβολικώς συγχώρηση από τον Θεό.

Να πής: «Θεέ μου, έχω υπερηφάνεια και εμποδίζω την βοήθειά Σου,

αλλά, Σε παρακαλώ, φώτισέ με να καταλάβω τί πρέπει να κάνω, για να ξεπεράσω την αδυναμία μου».

Από την στιγμή που θα παραδεχθής ότι έχεις υπερηφάνεια και γι’ αυτό δεν υποχωρεί η συγκεκριμένη αδυναμία,

θα σε πληροφορήση ο Θεός και από που ξεκινάει, για να αγωνισθής να κόψης τα αίτια.


– Γέροντα, πώς πρέπει να νιώθω στην προσευχή;

– Να νιώθης ταπεινά, για να σε βοηθάη ο Θεός.

Ο ταπεινός δεν έχει δικό του θέλημα·

κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού και τηρεί τις εντολές Του,

οπότε και ο Θεός ακούει την προσευχή του και του δίνει ουράνιες ευλογίες.

Όσο ο άνθρωπος ακούει τον Θεό, τόσο τον ακούει ο Καλός Θεός.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2012


(1) Ιακ. 4,6· Α’ Πέτρ. 5,5. Βλ. και Παρ. 3,34.
(2) Ψαλμ. 50,19.

[XAPA]

Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή και υπομονή



– Γέροντα, μερικές φορές, όταν παρακαλώ τον Θεό να γίνη κάτι και δεν γίνεται, αναρωτιέμαι: «Άραγε ο Θεός ακούει την προσευχή μου;».

– Το «άραγε» σημαίνει ότι αμφιβάλλεις για την αγάπη του Θεού, κι έτσι ακυρώνεις την αίτησή σου την ίδια στιγμή που

την καταθέτεις, οπότε χάνεις και την σειρά προτεραιότητος.


– Όταν ζητώ, Γέροντα, κάτι από τον Θεό και δεν μου το δίνη αμέσως, να επιμένω;

–Ναί, να επιμένης.

Βλέπεις, και όταν πάμε σε μια υπηρεσία και απευθυνώμαστε σε κάποιο αρμόδιο πρόσωπο, για να μας βοηθήση σε

μια υπόθεση, μερικές φορές επιμένουμε, για να μας εξυπηρετήση.

«Σε παρακαλώ, λέμε, κάνε μου αυτήν την χάρη.

Δεν θα φύγω, αν δεν με εξυπηρετήσης».

Έτσι και στην προσευχή χρειάζεται να επιμένουμε, όπως επέμενε η Χαναναία στον Χριστό (1)

και η χήρα στον άδικο κριτή (2) .


– Όταν όμως, Γέροντα, περνά καιρός και δεν παίρνω απάντηση, στενοχωριέμαι.

– Όταν ζητάμε κάτι στην προσευχή μας, πρέπει να περιμένουμε με υπομονή.

Μια φορά είχε πρησθή το μάτι μου και πονούσε.

Πήγα τρεις φορές στην εικόνα της Παναγίας και Την παρακάλεσα να το κάνη καλά,

για να μπορώ τις νύχτες να διαβάζω το Ψαλτήρι.

Πήρα και λίγο λαδάκι από το καντήλι Της και άλειψα το μάτι, όμως δεν θεραπεύτηκε.

Σε λίγες μέρες άρχισε να χειροτερεύη η κατάσταση· το μάτι πονούσε πολύ και πρηζόταν.

Πέρασαν δεκαπέντε μέρες.

Τότε πήγα πάλι με πολλή συστολή στην εικόνα της Παναγίας και είπα:

«Παναγία μου, να με συγχωρής· πάλι θα Σε ενοχλήσω».

Πήρα ξανά λίγο λαδάκι από το καντήλι καί, μόλις το ακούμπησα στο μάτι, έγινε αμέσως καλά.

Μήπως δεν μπορούσε η Παναγία από την πρώτη ημέρα να μου κάνη καλά το μάτι;

Κάτι όμως έβλεπε και με άφησε να ταλαιπωρούμαι.

Κι εσύ να παρακαλάς ταπεινά και να περιμένης με υπομονή.

Η προσευχή που γίνεται με πίστη, πόνο, επιμονή και υπομονή,

εφόσον αυτό που ζητάμε είναι για το καλό μας,

εισακούεται.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2012

(1) Βλ. Ματθ. 15, 21-28· Μάρκ. 7, 25-30.
(2) Βλ. Λουκ. 18, 2-8.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4


Η προετοιμασία για την θεία επικοινωνία

Ταπεινή εξομολόγηση στον Χριστό



Γέροντα, ποιά προετοιμασία χρειάζεται να κάνουμε για την προσευχή;

– Ανάλογη με την προετοιμασία που κάνουμε για την Θεία Κοινωνία.

Εκεί έχουμε Θεία Κοινωνία, εδώ θεία επικοινωνία.

Όταν κοινωνούμε, παίρνουμε μέσα μας τον Χριστό και έρχεται η θεία Χάρις.

Με την προσευχή έχουμε συνέχεια επικοινωνία με τον Χριστό και δεχόμαστε με άλλον τρόπο την θεία Χάρη.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό!

Τότε κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού, τώρα επικοινωνούμε με τον Θεό.


Όπως λοιπόν για την Θεία Κοινωνία επιβάλλεται να εξομολογηθή κανείς στον Πνευματικό, έτσι και για την προσευχή,

που είναι θεία επικοινωνία, πρέπει να κάνη μια ταπεινή εξομολόγηση στον Χριστό.

«Χριστέ μου, να πή, είμαι χάλια, είμαι τέτοιος, τέτοιος…

Δεν αξίζει να ασχοληθής με εμένα, αλλά, Σε παρακαλώ, βοήθησέ με».

Έτσι έρχεται η θεία Χάρις και μετά αρχίζει η θεία επικοινωνία.


Αν δεν μετανοήση ο άνθρωπος και δεν εξομολογηθή ταπεινά στον Θεό, μένει ατακτοποίητος.

Αυτό γίνεται φράχτης, που εμποδίζει την επικοινωνία του με τον Θεό.

Μένει η πόρτα κλειστή και η ψυχή δεν βρίσκει ανάπαυση.

Ενώ, αν πη «ήμαρτον, Θεέ μου», σπάζει ο φράχτης ή μάλλον ανοίγει ο Θεός την πόρτα,

και δέχεται ο άνθρωπος την Χάρη της θείας επικοινωνίας.


– Γέροντα, διάβασα στην Κλίμακα ότι για την προσευχή πρέπει να φοράμε την στολή που αρμόζει να φοράη κανείς, όταν πρόκειται να παρουσιασθή σε βασιλιά (1) . Ποιά είναι η στολή αυτή;

– Να εξευτελίζης τον εαυτό σου μπροστά στον Θεό και να ζητάς ταπεινά συγχώρηση για τα σφάλματά σου.

«Έφταιξα, Θεέ μου, να λές, είμαι αχάριστη. Σε λύπησα. Συγχώρεσέ με».

Αλλά να το λές με εσωτερική συντριβή, όχι εξωτερικά.

Αυτή είναι η στολή που αρμόζει να φοράς, όταν συνομιλής με τον Θεό.


Αν δεν προηγηθή αυτό, είναι σαν να λές στον Θεό: «Τί κάνεις; τί χαμπάρια;».

Αν πρέπει να ζητά κανείς συγχώρηση από τον άνθρωπο στον οποίο σφάλλει, πόσο μάλλον πρέπει να ζητά

συγχώρηση από τον Θεό για τα καθημερινά σφάλματά του.


– Δηλαδή, Γέροντα, να σκέφτωμαι τα σφάλματα της κάθε μέρας;

– Να ζητάς συγχώρηση από τον Θεό για τα σφάλματα που έκανες μέσα στην ημέρα και ύστερα να σκέφτεσαι

την αμαρτωλότητά σου γενικά.

Έτσι ταπεινώνεσαι και μετά αρχίζεις τα αιτήματα που έχεις.

Εγώ αρχίζω την προσευχή με το «ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (2) .

Το λέω λίγες φορές ψιθυριστά και μετά συνεχίζω με την ευχή.


Κάποτε είχα παρακαλέσει τον Θεό να με μάθη να προσεύχωμαι.

Και τότε είδα σε όραμα ένα παιδί δεκαεπτά χρονών να προσεύχεται.

Ώ, με είχε διαλύσει! Έκλαιγε και προσευχόταν με τέτοιον τρόπο που με συγκλόνισε.

Άρχιζε με εξομολόγηση: «Είμαι αχάριστος, αδιόρθωτος…».

Ύστερα έλεγε:

«Τώρα, Θεέ μου, που είμαι σε τέτοια κατάσταση, πώς θα μπορέσω να διορθωθώ, αν δεν με βοηθήσης Εσύ;»

και άρχιζε τα αιτήματα.


– Γέροντα, πολλές φορές στην διάρκεια της προσευχής με απασχολούν τα σφάλματά μου και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

– Είπαμε να εξετάζουμε τον εαυτό μας και να εξομολογούμαστε τα σφάλματά μας, πριν αρχίσουμε την προσευχή,

όχι την ώρα της προσευχής.

Αυτό δεν είναι αυτοκριτική· είναι συζήτηση με το ταγκαλάκι.

Πριν από την προσευχή θα σκεφτούμε τί δεν πάει καλά με τον εαυτό μας, θα στρέψουμε τον νού μας εκεί,

θα ρυθμίσουμε το κλισιοσκόπιο (3) , και μετά… πύρ!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2012



(1) Βλ. Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος ΚΗ΄, παρ. γ΄, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1970, σ. 159.
(2) Λουκ. 18, 13.
(3) Κλισιοσκόπιο: μικρό μεταλλικό όργανο προσαρμοσμένο στην κάννη των πυροβόλων όπλων, από το οποίο στοχεύει ο σκο¬πευτής το σημείο όπου θα κατευθύνη την σφαίρα.