Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Ο φυσικός φόβος είναι φρένο



- Γέροντα, φοβάμαι πολύ και σκέφτομαι σε μια δύσκολη περίσταση τί θα κάνω. Πού οφείλεται ο φόβος;

- Μπορεί κανείς και από μικρός να έχη πάθει κάτι και γι' αυτό να φοβάται.

Πολλές φορές μπορεί να είναι και φυσικός ο φόβος, αλλά μπορεί να είναι και από έλλειψη πίστεως,

από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό.

Ο φόβος όμως είναι και φρένο, γιατί βοηθάει να καταφύγη ο άνθρωπος στον Θεό.

Φοβάται ο άνθρωπος και ζητάει από κάπου να πιασθή και αναγκάζεται να πιασθή από τον Θεό.

Βλέπεις, στα θερμά μέρη που είναι άγριοι άνθρωποι, εκεί υπάρχουν τα άγρια ζώα,

τα μεγάλα θηρία, οι βόες κ.λπ., για να αναγκασθούν οι άνθρωποι να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό,

να καταφύγουν στον Θεό, και να βρουν τον προσανατολισμό τους.

Αλλιώς, τι μπορούσε να τους φρενάρη αυτούς τους ανθρώπους;

Όλα όσα έχει κάνει ο Θεός έχουν κάποιο νόημα.



- Αυτοί πού δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό και από φόβο ζητούν βοήθεια, δέχονται βοήθεια;

- Κοίταξε, σηκώνουν το κεφάλι τους προς τα πάνω, και αυτό κάτι είναι.

Και για τα μικρά παιδιά είναι φρένο ο φόβος.

Μερικά παιδιά, αν δεν τα φοβερίσης και λίγο, δεν ακούν κανέναν, ούτε την μάνα ούτε τον πατέρα.

Και εμένα, όταν ήμουν μικρός, μου έλεγαν «ο μπούμπουλος».

Ο μικρός στην ηλικία είναι φυσικό να φοβάται.

Αλλά όσο μεγαλώνει το παιδάκι, ωριμάζει το μυαλό και υποχωρεί ο φόβος.

Ο φυσικός φόβος βοηθάει μόνο στην παιδική ηλικία.

Όταν μεγαλώση ο άνθρωπος και φοβάται από το τίποτε, τότε είναι να τον λυπάσαι!


Ερχονται πνευματικοί άνθρωποι στο Καλύβι και μου λένε «να, πέθανε κάποιος δίπλα μας

και από τότε φοβόμαστε συνέχεια», και με παρακαλούν να κάνω προσευχή να τους φύγη ο φόβος.

«Εδώ άλλοι προσπαθούν να έχουν μνήμη θανάτου, τους λέω, και εσύ,

πέθανε ο άλλος δίπλα σου, και θέλεις να διώξης τον φόβο!».

Φυσικός φόβος υπάρχει λίγο παραπάνω και στις γυναίκες.

Λίγες είναι οι γυναίκες που δεν φοβούνται.

Αυτές όμως μπορεί να δημιουργήσουν και προβλήματα στην οικογένεια, γιατί δεν υποτάσσονται.

Οπως και ένας που δεν είναι εκ φύσεως δειλός και έχει μιά παλληκαριά μπορεί να γίνη αναιδής.

Είναι και μερικές γυναίκες που φοβούνται πάρα πολύ.

Όταν μία γυναίκα έχη φυσική φοβία και αγωνισθή και απόκτηση ανδρισμό, είναι μεγάλο πράγμα.

Η γυναίκα, επειδή έχει θυσία στην φύση της, έχει και πολλή αυταπάρνηση,

την οποία δεν έχει ο άνδρας, παρ' όλο τον ανδρισμό που έχει εκ φύσεως.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οποιος δεν φοβάται τον θάνατο, τον φοβάται ο θάνατος



- Γέροντα, πώς φεύγει ο φόβος;

- Με την παλληκαριά.

Οσο φοβάται κανείς, τόσο πιο πολύ έρχεται ο πειρασμός.

Αυτός που έχει δειλία πρέπει να προσπαθήση να την διώξη.

Εγώ, όταν ήμουν μικρός, φοβόμουν να περάσω στην Κόνιτσα έξω από το κοιμητήρι.


Γι' αυτό κοιμήθηκα τρία βράδυα στο κοιμητήρι και έφυγε ο φόβος.

Εκανα τον σταυρό μου και έμπαινα μέσα - ούτε φακό άναβα, μην πάθη κανείς καμμιά λαχτάρα.

Αν δεν αγωνισθή κανείς να ανδρωθή και αν δεν απόκτηση την πραγματική αγάπη,

σε μια δύσκολη περίσταση θα τον κλαίνε και οι κουκουβάγιες.



- Μπορεί δηλαδή, Γέροντα, να ασκηθή κανείς, ώστε να μη φοβάται;

- Να χαίρεται να πεθάνη αυτός, για να μην πεθάνουν άλλοι.

Αν τοποθετηθή έτσι, τότε δεν θα φοβάται τίποτε.

Από την πολλή καλωσύνη, την αγάπη, την αυτοθυσία, γεννιέται η παλληκαριά.


Αλλά σήμερα οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούν για θάνατο.

Έμαθα ότι αυτοί που ασχολούνται με τις κηδείες κ.λπ. δεν γράφουν τώρα «Γραφείο κηδειών»

αλλά «Γραφείο τελετών», για να μη θυμούνται οι άνθρωποι τον θάνατο.


Αν όμως δεν θυμούνται τον θάνατο, ζουν έξω από την πραγματικότητα.

Αυτοί που φοβούνται τον θάνατο και αγαπούν την μάταιη ζωή, φοβούνται ακόμη και τα μικρόβια και

βρίσκονται συνέχεια νικημένοι από την δειλία, που τους κρατάει πάντα στην πνευματική νέκρα.


Οι τολμηροί άνθρωποι ποτέ δεν φοβούνται τον θάνατο, γι' αυτό και αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση.

Επειδή βάζουν μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά,

ετοιμάζονται πιο πνευματικά και αγωνίζονται τολμηρότερα.

Έτσι νικούν την ματαιότητα και ζουν από εδώ στην αιωνιότητα με την παραδεισένια χαρά.


Και στον πόλεμο, όποιος αγωνίζεται για τα ιδανικά του, την πίστη και την πατρίδα,

να κάνη τον σταυρό του και να μη φοβάται• βοηθάει ο Θεός.

Αν κάνη τον σταυρό του και αφήση την ζωή του στα χέρια του Θεού,

Εκείνος θα κρίνη μετά αν πρέπη να ζήση ή να πεθάνη.



- Μπορεί να μη φοβάται κανείς από απερισκεψία;

- Αυτό είναι πολύ χειρότερο, γιατί σε κάποιον κίνδυνο θα πάθη ένα τράνταγμα και θα τα πλήρωση όλα μια και καλή.

Ενώ ένας που φοβάται και λίγο, προσέχει και δεν εκτίθεται απερίσκεπτα στους κινδύνους.

Να είναι κανείς «βιαστής», αλλά να έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, όχι στον εαυτό του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Το θάρρος είναι μεγάλη υπόθεση



Σε μια αναμπουμπούλα μεγαλύτερη ζημιά γίνεται από τον πανικό που δημιουργείται.

Σε έναν κίνδυνο το κυριώτερο από όλα είναι να μην τα χάνη κανείς.

Βλέπεις, η κλώσσα τα βάζει με τον αετό και ορμάει επάνω του!

Και η γάτα πώς τα βάζει με τον σκύλο, για να σώση τα γατάκια!

Σηκώνει την ουρά της ψηλά σαν κυπαρίσσι και αρχίζει να κάνη «κίχ!...».

Τα παίζει όλα κορώνα- γράμματα, και ο άνθρωπος να δειλιάζη!


Να μην πανικοβάλλεσθε. Ιδίως οι γυναίκες εύκολα πανικοβάλλονται.

Στην Κατοχή, θυμάμαι, έπρεπε κάποτε να πάμε σε ενα μέρος δυό ώρες έξω από την Κόνιτσα.

Τα παιδιά προχώρησαν μπροστά, βρήκαν κράνη και ρούχα στρατιωτικά από Έλληνες στρατιώτες,

τα φόρεσαν και πήγαν σε ένα εξωκλήσι του –Αγίου Κωνσταντίνου.

Είχα πάει και εγώ εκεί να προσκυνήσω. Δεκαεπτά χρονών ήμουν.

Μόλις τα είδαν οι μανάδες από μακριά, άρχισαν να φωνάζουν «ήρθαν οι Ιταλοί!» και γύρισαν να φύγουν.

Δεν ρίχνουν μια ματιά να δουν τι είναι.


Κράνη ελληνικά φορούσαν τα παιδιά, και αυτές τα νόμισαν για Ιταλούς

και έφευγαν φοβισμένες οι μανάδες από τα παιδιά τους!

Το θάρρος είναι μεγάλη υπόθεση.

Αν πης σε έναν υγιή που είναι φοβητσιάρης «κίτρινος είσαι• τί έχεις ;»,θα πάη στον γιατρό,

ενώ μπορεί να ήταν κίτρινος, γιατί είχε ξαγρυπνήσει ή του πονούσε το δόντι κ.λπ.

Ο Ελληνας ή θα τραβήξη μπροστά ή θα πανικοβληθή!


Οι δειλοί είναι άχρηστο πράγμα. Στον πόλεμο τους δειλούς δεν τους θέλουν καθόλου• δεν τους έχουν εμπιστοσύνη.

Δεν τους παίρνουν σε επίθεση στην πρώτη γραμμή, για να μη δημιουργήσουν προβλήματα.

Ενας δειλός στρατιώτης, αν δεν ξέρη το στρατηγικό σχέδιο, μπορεί να δημιουργήση τέτοιο πανικό,

που να διάλυση ολόκληρη μεραρχία.

Ο φόβος μεγαλώνει και την φαντασία του καί μπορεί να άρχίση να φωνάζη «νά, έρχονται, έφθασαν, σφάζουν,

φύγετε! ω, πού θα πάμε, τόσο στρατό έχουν οι εχθροί! θα μας φάνε!»,

οπότε θα κάνη πολλή ζημιά, γιατί εύκολα επηρεάζονται και οι άλλοι.


Ενας όμως που έχει παλληκαριά, αν δη τους εχθρούς, θα πη «μυρμήγκια είναι αυτά• δεν είναι άνθρωποι!»

και τρέχουν με θάρρος και οι άλλοι!

Γι' αυτό στον στρατό λένε καλύτερα πέντε γενναίοι να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση με ψυχραιμία

παρά είκοσι δειλοί.



- Γέροντα, σε ένα σύνολο σε μια δύσκολη κατάσταση δεν είναι τόσο οι εξωτερικοί κίνδυνοι, όσο οι εσωτερικοί.

- Ναι, έτσι είναι.

Και το Σούλι δεν θα μπορούσαν οι Τούρκοι να το πάρουν, αν δεν το πρόδιδε ο Πήλιος Γούσης,

που ήταν μέσα από το Σούλι.

Από ένα κρυφό μονοπάτι τους οδήγησε


Βλέπεις, πέντε χωριουδάκια ήταν μονοιασμένα, ενωμένα, και τα έβαζαν με ολόκληρο Αλή-Πασά,

που είχε την δύναμη να τα βάζη με τον Σουλτάνο (1).

Το Σούλι ήταν δίπλα στον Αλή-Πασά και όμως τον έφερναν σβούρα.

Και οι γυναίκες πόσο δεμένες ήταν μεταξύ τους και τί παλληκαριά είχαν!

Επαιρναν και αυτές την καραμπίνα!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) (Τουρκικά = ηγεμών). Τίτλος αρχικά των ηγετών της Όθωμανικης αυτοκρατορίας και εν συνεχεία κάθε μουσουλμανικής χώρας.

[XAPA]

Πειθαρχία



- Γέροντα, όταν κάπου υπάρχη συνήθως απειθαρχία, μπορεί να υπάρξη πειθαρχία σε μιά δύσκολη κατάσταση;

- Οταν γίνεται λ.χ. πυρκαγιά, δεν κάνει καθένας ό,τι του κατεβαίνει.

Περιμένουν όλοι να πάρουν διαταγή.

Αυτός που έχει την ευθύνη παρακολουθεί και λέει τι πρέπει να γίνη.

Αλλιώς μπορεί να δημιουργήσουν πανικό και, αντί να σβήσουν την φωτιά, να την δυναμώσουν.


Μιά φορά επέστρεφα στό Αγιον Όρος.

Όταν φθάσαμε μεταξύ της Μονής Βατοπαιδίου και Παντοκράτορος,

άρχισε να φυσάη βορειοανατολικός άνεμος και σηκώθηκε φουρτούνα.

Ο καραβοκύρης πήγαινε το μοτέρ κόντρα στο κύμα, γιατί διαφορετικά θα βουλιάζαμε.


Ενας Ιερισσιώτης φοβητσιάρης, που δεν ήξερε ούτε από καράβι

ούτε από θάλασσα - μουλάρια είχε, - έβαλε τις φωνές:

«Τί κάνεις, θα μας πνίξης! Δεν βλέπετε; Στην Καβάλα θα μας πάη!».


Τότε ξεσηκώθηκαν και άλλοι και έπεσαν επάνω στον καραβοκύρη.

«Αφήστε με, έλεγε ο καημένος, ξέρω εγώ την δουλειά μου».

Ευτυχώς ένας από τους επιβάτες ήταν ναυτικός και τους καθησύχασε:


«Αφήστε τον, ξέρει αυτός. Κόβει το κύμα έτσι που πάει». Αν δεν ήταν εκείνος, θα βούλιαζε το μοτέρ,

γιατί οι άλλοι δεν άφηναν τον καραβοκύρη να κάνη την δουλειά του.

Βλέπεις, ένας ήταν φοβητσιάρης, δημιούργησε πανικό, ξεσηκώθηκαν όλοι μέσα στο πλοίο και θα το βούλιαζαν.


Ύστερα, για τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει πάντοτε και ο δεύτερος μηχανικός που,

αν ο πρώτος είναι ζαλισμένος, θα πιάση εκείνος το τιμόνι.


Οι Έλληνες δεν πειθαρχούν εύκολα.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν στο αλάθητο του πάπα.

Εμείς πιστεύουμε στον λογισμό μας και έχουμε όλοι το...αλάθητο!


Γιατί λένε ότι οι Τούρκοι έχουν καλή πολιτική;

Επειδή λίγοι Τούρκοι είναι μυαλωμένοι και οι περισσότεροι κοιμισμένοι•

γίνονται λοιπόν αρχηγοί οι λίγοι που είναι μυαλωμένοι και οι άλλοι υπακούουν φυσιολογικά.


Οι Έλληνες, επειδή σχεδόν όλοι έχουν πολύ μυαλό, θέλουν όλοι να κυβερνούν,

να διατάζουν, και δύσκολα υποτάσσονται.

Και οι Ιταλοί έλεγαν: «Στους δέκα Έλληνες οι πέντε θέλουν να κάνουν κουμάντο»!


Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να πάμε κάπου•

μπορεί ένας να ξέρη ένα μονοπάτι που είναι λίγο συντομώτερο,

ο άλλος να ξέρη ένα άλλο από την άλλη πλευρά,

ο άλλος κάποιο άλλο, και να άρχίση ο ένας να έπιμένη «όχι,

να πάμε από εδώ, είναι καλύτερα»,

ο άλλος «όχι, να πάμε από εκεί», και τελικά, αν δεν διατάζη ένας,

μπορεί να περάσουν ώρες, μέρες, χωρίς να ξεκινήσουν και να βρίσκωνται στον ίδιο τόπο.


Αν όμως διατάζη κάποιος και πη «από 'κεί θα πάμε», επειδή ξέρει εκείνον τον δρόμο,

έστω και αν είναι μακρύτερος, θα φθάσουν κάποτε.


Αν φυσικά αυτός πού διατάζει ξέρη τον συντομώτερο δρόμο, αυτό είναι το καλύτερο. '

Αλλά, έστω και αν ξέρη τον μακρύτερο, πάλι θα φθάσουν με την διαταγή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ό Θεός την διάθεση βλέπει και βοηθάει



- Αν τα χρόνια μας ζητήσουν κάτι παραπάνω και δεν έχης πνευματική κατάσταση αλλά μόνο διάθεση,

θα μπόρεσης να σταθής;

Πώς δεν θα μπόρεσης; Ο Θεός την διάθεση του ανθρώπου βλέπει και βοηθάει.

Ύστερα, συχνά, σε δύσκολες στιγμές, και άνθρωποι που δεν φαίνονται για παλληκαριά,

δείχνουν μεγάλη παλληκαριά.

Να, θυμάμαι, στον στρατό ήταν ένας υπολοχαγός που ποτέ δεν είχε δείξει ούτε θυσία ούτε παλληκαριά.


Μια φορά που κινδυνεύαμε να μας πιάσουν οι αντάρτες,

είχε σταθή σε ένα εξωκλήσι και με ενα αυτόματο

τους καθήλωσε, μέχρι να οπισθοχωρήσουμε, και σωθήκαμε.

Στάθηκε εκεί καί έρριχνε με το πολυβόλο, πάνω-κάτω,

αριστερά-δεξιά, και δεν τους άφηνε να περάσουν.

Στο τέλος έφυγε, για να μην τον δούμε.

Και ύστερα, ούτε καν είπε «εγώ τους καθυστέρησα και

μπορέσατε να σωθήτε...», για να καμάρωση κ.λπ.

Λέγαμε όλοι «ένα αυτόματο μας έσωσε», έλεγε και αυτός: «Ένα αυτόματο μας έσωσε».


Αφού όλοι έλεγαν έτσι, έλεγε και αυτός τα ίδια.

Και τελικά είδαμε ότι ο τάδε ήταν στην μονάδα, ο τάδε ήταν,

εκείνος μόνον απουσίαζε και εξακριβώσαμε ότι αυτός ήταν.

Αν τον έπιαναν οι αντάρτες, ξέρεις τι θα τραβούσε;

Θα έβγαζαν όλο το άχτι τους επάνω του• δεν θα του το χάριζαν.

Σου λέει: «Εσύ μας έκανες τόση ζημιά•

έλα εδώ, να σου βγάλουμε τα νύχια με την πένσα».


Κοσμικός άνθρωπος και να κάνη τέτοια θυσία!

Θυσιάσθηκε, γιατί αυτός κινδύνευσε περισσότερο από όλους μας.

Εσείς βάζετε τον εαυτό σας σε τέτοια θυσία;

Εκείνος ούτε Πατερικά διάβαζε ούτε από πνευματικά ήξερε...

Τον γνώριζα, είχε μια απλότητα, μια τιμιότητα.

Και ήταν άλλοι που έβρισκαν κανέναν σκοτωμένο αντάρτη,

του έκοβαν το κεφάλι και το γύριζαν στο χωριό και έκαναν τον παλληκαρά!


Γι' αυτό δεν φθάνει να έχη κανείς μόνον παλληκαριά,

πρέπει να έχη και το πνεύμα της θυσίας,

για να έχη αντίκρισμα η παλληκαριά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνους



Στις κρίσιμες στιγμές χρειάζεται πάντα ετοιμότητα και παλληκαριά.

Στην Κατοχή οι Ιταλοί έπαιρναν πέντε-εξι ζώα και έρχονταν στο χωράφι μας και τα φόρτωναν πεπόνια.

Μια φορά τους λέω: «Αυτά τα πεπόνια τα έχουμε κρατήσει για σπόρο• εκείνα πάρτε τα».


Σηκώνει τον βούρδουλα ο Ιταλός και μου λέει: «Το βλέπεις αυτό;».

Επιασα και εγώ τον βούρδουλα και τον κοίταζα... «Μπόνε!», του λέω. Δηλαδή «καλός!».

Τάχα ότι μου το έδειξε να του πω αν είναι όμορφος! Έσπασε ο θυμός του• γέλασε και έφυγε!


Θυμάμαι και ένα περιστατικό τότε με τον ανταρτοπόλεμο.

Πήγαν μια φορά δύο στρατιώτες σε ένα μποστάνι να ζητήσουν από τον νοικοκύρη να φάνε κανένα πεπόνι,

καμμιά ντομάτα.

Άφησαν τα ντουφέκια τους στην άκρη και προχώρησαν.


Ο νοικοκύρης, μόλις τους είδε από μακριά, πήρε το ντουφέκι να τους χτυπήση.

Αρπάζει τότε ο ένας στρατιώτης μια ντομάτα κόκκινη και φωνάζει: «Ασ' το το όπλο, γιατί θα σου την

φυσήξω την χειροβομβίδα!». Αφήνει εκείνος το όπλο και σηκώνεται και φεύγει!



- Τί ετοιμότητα και παλληκαριά!

- Ένας άλλος στρατιώτης είχε κρεμάσει την κάπα του κάπου μακριά σε μια γκορτσιά. (1)

Σε λίγο κατέβηκε ένας αντάρτης από το βουνό και θα τον έπιανε.


«Αρχηγέ, τί να τον κάνω αυτόν;», φώναξε εκείνος γυρίζοντας προς την κάπα.

Και ύστερα, σαν να του έκανε νόημα ο αρχηγός, είπε στον αντάρτη:

«Φέρε το ντουφέκι εδώ!». Του το άρπαξε και τον αφόπλισε.



- Αρχηγός, Γέροντα, ήταν ή κάπα;

- Ναι, η κάπα! Βλέπεις, ένας ήταν, μόνον την κάπα είχε, και τον άλλον τον αφόπλισε!

Με αυτόν τον τρόπο είχε μαζέψει ένα σωρό ντουφέκια από τους αντάρτες.

Θέλει παλληκαριά!


Θυμάμαι και έναν Ρώσο μοναχό στο Αγιον Όρος• όταν πήγαν να τον ληστέψουν οι κλέφτες, την στιγμή που

ανέβαιναν στον τοίχο, βγήκε από πάνω και φώναξε:

«Τί θέλετε, με το εξάσφαιρο ή με το δωδεκάσφαιρο να σας χτυπήσω;». Το έβαλαν εκείνοι στα πόδια.


Ενας άλλος, όταν πήγαν κλέφτες στο Κελλί του, πήρε το τηγάνι και έκανε πως τηλεφωνούσε:

«Ναι, κλέφτες ήρθαν κ.λπ.!». Νόμιζαν ότι ειδοποιεί και έφυγαν.

Κάποτε πάλι ένας πολύ εύσωμος, σαν γίγαντας, άρπαξε έναν τσομπάνο από τον λαιμό, για να τον πνίξη.


Ό τσομπάνος, ο καημένος, τέντωσε τα μάτια του από τον φόβο, οπότε του λέει εκείνος: «Τί με κοιτάς άγρια;».

«Σκέφτομαι σε ποια κορυφή να σε πετάξω», του λέει ο τσομπάνος. Ο άλλος φοβήθηκε και τον άφησε!

Γι' αυτό λέω να μην τα χάνη κανείς. Να κρατάη την ψυχραιμία του και να δουλεύη το μυαλό.


Γιατί, αν δεν δουλεύη το μυαλό, και μόνον από χαζομάρα μπορεί ακόμη και να προδώση.

Οτιδήποτε συμβαίνει, πρέπει να προσευχηθή, να σκεφθή και να ενεργήση.

Τό καλύτερο είναι να προσπαθή με πνευματικό τρόπο να αντιμετωπίζη μια δύσκολη κατάσταση.


Σήμερα όμως λείπουν και οι δυο παλληκαριές• ούτε πνευματική παλληκαριά υπάρχει, η οποία γεννιέται από την

αγιότητα και την παρρησία στον Θεό, για να αντιμετωπισθή μιά δυσκολία με πνευματικό τρόπο, ούτε φυσική

παλληκαριά υπάρχει, ώστε να μη δειλιάση κανείς σε έναν κίνδυνο.


Πρέπει να έχη κανείς πολλή αγιότητα, για να φρενάρη ένα μεγάλο κακό, αλλιώς που να στηριχθή;

Μιά ψυχή σε ένα μοναστήρι αν έχη πνευματική παλληκαριά, να δης, τον άλλον που έρχεται με κακό σκοπό θα

τον καθηλώνη με το ένα πόδι μέσα από την μάνδρα και με το άλλο άπ' έξω (2)!


Θα τον χτυπάη στό κεφάλι με πνευματικό τρόπο, με το κομποσχοίνι, με την ευχή, και όχι με το πιστόλι.

Λίγη προσευχή θα κάνη, και ο άλλος θα μένη εκεί έξω ακίνητος! Θα μένη για... σκοπός!

Μιά ψυχή, αν εχη πνευματική κατάσταση, και το κακό θα φρενάρη και τον κόσμο θα βοηθήση, και για το

μοναστήρι θα είναι ασφάλεια.


Οι Μυροφόρες δεν υπολόγισαν τίποτε, γιατί είχαν πνευματική κατάσταση και εμπιστεύθηκαν στον Χριστό.

Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, πού θα εμπιστεύονταν, για να κάνουν αυτό που έκαναν;

Στην πνευματική ζωή και ο πιο δειλός μπορεί να απόκτηση πολύ ανδρισμό, αν εμπιστευθή τον εαυτό του

στον Χριστό, στην θεία βοήθεια.


Μπορεί να πάη στην πρώτη γραμμή να πολεμήση και να νικήση.

Ενώ οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το κακό, και παλληκαριά να έχουν, φοβούνται, διότι

αισθάνονται την ενοχή τους και μόνο στην βαρβαρότητα τους στηρίζονται.

Ό άνθρωπος του θεού έχει θεϊκές δυνάμεις, έχει και το δίκαιο με το μέρος του.


Βλέπεις, ένα κουταβάκι κάνει «γάβ-γάβ» και φεύγει ο λύκος, γιατί αισθάνεται ενοχή.

Οικονόμησε ο Θεός και ο λύκος να φοβάται από ένα κουταβάκι, γιατί αυτό έχει δικαιώματα στο σπίτι

του νοικοκύρη του, - πόσο μάλλον ο άνθρωπος που πάει να κάνη κακό μπροστά στον άνθρωπο που έχει Χριστό μέσα!


Γι' αυτό μόνον τον Θεό να φοβώμαστε, όχι τους ανθρώπους, όσο κακοί και να είναι.

Ό φόβος τού Θεού και τον πιο δειλό τον κάνει παλληκάρι.

Όσο ενώνεται κανείς με τον Θεό, τόσο δεν φοβάται τίποτε. Ό Θεός θα βοηθήση στις δυσκολίες.

Αλλά για να δώση ο Θεός την θεϊκή δύναμη, πρέπει και ο άνθρωπος να δώση αυτό το λίγο που μπορεί.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Άγρια αχλαδιά.
(2) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 92-93.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Το μαρτύριο για τον πιστό είναι πανηγύρι

Πρέπει να πέσουν μερικοί, για να σωθή η κατάσταση



- Δύσκολα χρόνια!... Θά περάσουμε τράνταγμα. Ξέρετε τί θα πη τράνταγμα;

Αν δεν έχετε λίγη κατάσταση πνευματική, δεν θα αντέξετε.

Θεός φυλάξοι, θα φθάσουμε να έχουμε ακόμη και άρνηση πίστεως.


Κοιτάξτε να αδελφωθητε, να ζήσετε πνευματικά, να γαντζωθήτε στον Χριστό.

Αν γαντζωθήτε στον Χριστό, δεν θα φοβάστε ούτε διαβόλους ούτε μαρτύρια.

Οι άνθρωποι στον κόσμο έχουν από πολλές πλευρές στριμώγματα, φόβους.

Αλλά, όταν κανείς είναι κοντά στον Χριστό, τί να φοβηθή;


Θυμάστε τον Αγιο Κήρυκο ;(1) Τριών χρονών ήταν και, όταν πήγε να τον... κατήχηση ο τύραννος,

του έδωσε μια κλωτσιά.

Διαβάστε Συναξάρια. Τα Συναξάρια πολύ βοηθούν, γιατί συνδέεται κανείς με τους Αγίους και φουντώνει

μέσα του η ευλάβεια και η διάθεση για θυσία.

Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θά πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τουλάχιστον να πεθάνουμε σωστά!

Μια που δεν κάνουμε τίποτε άλλο, αν μας αξιώση ο Θεός για ένα μαρτύριο, καλά δεν θα είναι;


Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένας βουρδουνάρης (2) με κλάματα και μου είπε:

«Μη μείνης μόνος σου απόψε. Σκέφτονται να σε σκοτώσουν».

«Ποιοί;», του λέω. «Είναι πέντε-έξι», μου λέει. Συνόδευε πέντε-έξι άθεους.

Ποιος ξέρει τί προγράμματα είχαν για το Αγιον Όρος. Τον πέρασαν για χαζούλη και μιλούσαν μπροστά του.

Μόλις τ' άκουσε εκείνος, ήρθε και μου το είπε.

Το βράδυ, όταν ξάπλωσα, άκουσα κουδουνάκι από σκυλί. Κοιτάω από το παράθυρο και βλέπω τρία παλληκάρια.


«Άνοιξε, ρε Παππού», φωνάζουν. «Ε, παλληκάρια, τί θέλετε τέτοια ώρα και γυρίζετε; Δεν έχετε μυαλό;

Θα σας πάρουν για ύποπτους, τους λέω. Τους άλλους τους έβαλαν φυλακή. Όρεξη για κουβέντες δεν έχω».

«Να 'ρθούμε αύριο; τί ώρα;». «Εσείς ελάτε αύριο ό,τι ώρα θέλετε κι εγώ, αν μπορώ, θα σας δω».

Τους έδιωξα. Βλέπω ότι το φώς του φακού δεν συνέχισε. Είχαν σταματήσει πιο πάνω.

Σηκώθηκα, ντύθηκα, έβαλα το σχήμα μου και τους περίμενα• είχα μια ειρήνη μέσα μου!

Την άλλη μέρα ήρθαν τρεις τριάδες, αλλά δεν ήταν κανείς από εκείνους.


Φυσικά σε μένα ξέρουν ότι χρήματα δεν θα βρουν να πάρουν, γιατί δεν έχω.

Μόνο για πνευματικά θέματα τα βάζουν μαζί μου.

Μια άλλη φορά ήρθε ένας στο Καλύβι που ήταν σωματώδης σαν γορίλλας και κάθησε σε μιά άκρη.

Εκείνη την ώρα έλεγα σε μια παρέα: «Βρε, μόνο για παρελάσεις είστε, όχι για μάχες.

Θυσιάσθηκε ο Χριστός. Έχουμε Ορθοδοξία. Μαρτύρησαν Άγιοι που μας βοηθούν ακόμη.

Αν δεν είχαν πέσει αυτοί, ποιος ξέρει τί θα ήμασταν».


Ολα αυτά τον είχαν εξοργίσει. Ερχόταν, έφευγε ό κόσμος, αυτός καθόταν εκεί• είχε τον σκοπό του.

Ήταν ένα κρύο πράγμα. Τελικά έφυγαν και οι τελευταίοι. «Νύχτωσε, του λέω, άντε, που θα πας;»

«Δεν με απασχολεί το θέμα», μου λέει «Με απασχολεί εμένα, του λέω, άντε να πας».

Ορμάει τότε επάνω μου και με αρπάζει από τον λαιμό.«Ε, βρε συ, με τους θεούς σου», μου λέει.

Οταν άκουσα να μου λέη «τους θεούς σου», ένιωσα σαν να έβρισε τον Θεό.

Τί, ειδωλολάτρης είμαι εγώ; «Ποιούς θεούς, βρε αθεόφοβε; του λέω.


Εγώ έναν Τριαδικό Θεό λατρεύω. Άντε φύγε από 'δω!»

Του έδωσα μια σπρωξιά, σωριάστηκε κάτω και μαζεύτηκε κουβάρι.

Πως βγήκε έξω από την πόρτα και εγώ δεν κατάλαβα.

«Αν με κρεμάσουν ανάποδα, σκέφθηκα, για να με βασανίσουν, θα πάη η κήλη (3) στην θέση της»!

Αυτός είχε καθήσει στο τέλος, γιατί, φαίνεται, ήθελε να με ξεκάνη, αφού μ' άρπαξε από τον λαιμό να με πνίξη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Ιουλίου.

2) Από τήν λατινική λέξη burdo -onis (ήμίονος, νεαρό μουλάρι), ο σταυλάρχης και ειδικώτερα ο φύλακας των ημιόνων.
3) Το περιστατικό έγινε το 1987, όταν ο Γέροντας υπέφερε από κήλη

[XAPA]

Οποιος αποφασίση τον θάνατο δεν φοβάται τίποτε



Σήμερα, για να μπόρεση ο άνθρωπος να αντιμετώπιση τις δυσκολίες που συναντά,

πρέπει να έχη μέσα του τον Χριστό, από τον οποίο θα παίρνη θεία παρηγοριά,

για να έχη κάποια αυταπάρνηση.

Αλλιώς σε μια δύσκολη στιγμή τί θα γίνη;


Διάβασα κάπου ότι ο Αβδούλ-Πασάς (1) είχε πάρει πεντακόσιους νέους από το Άγιον Όρος.

Άλλοι από αυτούς ήταν δόκιμοι και άλλοι είχαν πάει εκεί, για να κρυφτούν.

Τότε φαίνεται με την Επανάσταση κατέφευγαν στο Άγιον Όρος, για νά γλυτώσουν,

επειδή οι Τούρκοι μάζευαν νέα παιδιά, να τα κάνουν Γενίτσαρους.


Ο Αβδούλ-Πασάς τους νέους που έπαιρνε, αν δεν αρνιόνταν τον Χριστό,

τους κρεμούσε στον Πύργο, στην Ουρανούπολη.

Από τόσους που πήρε από το Αγιον Όρος μόνον πέντε μαρτύρησαν,

ενώ οι άλλοι αρνήθηκαν τον Χριστό και έγιναν Γενίτσαροι.

Χρειάζεται παλληκαριά• δεν είναι παίξε-γέλασε.


Αν έχη κανείς κακομοιριά, φιλαυτία, δεν έχει θεϊκή δύναμη μέσα του,

και τότε πως να αντιμετώπιση μια τέτοια δυσκολία;

Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε ένας επίσκοπος από το Πατριαρχείο.

Του είχα πει: «Μα τί κατάσταση είναι αυτή;

Από την μια ο Οικουμενισμός, από την άλλη ο Σιωνισμός, ο σατανισμός!...


Σε λίγο θα προσκυνούμε τον διάβολο με τα δυο κέρατα αντί για τον δικέφαλο αετό».

«Σήμερα, μου λέει, δύσκολα βρίσκεις επισκόπους σαν τον επίσκοπο Καισαρείας Παΐσιο τον Β' (2)».

Ο Παΐσιος ο Β' τί έκανε; Πήγαινε στον Σουλτάνο για τα αιτήματα του με ένα σχοινί δεμένο στην μέση,

αποφασισμένος δηλαδή να τον κρεμάσουν οι Τούρκοι.


Σαν να έλεγε στον Σουλτάνο: «Μην ψάχνης σχοινί και χασομεράς•

άμα θέλης να με κρέμασης, έτοιμο το έχω το σχοινί».

Για τα δύσκολα θέματα αυτόν έστελναν στον Σουλτάνο.

Πολλές φορές γλύτωσε το Πατριαρχείο σε δύσκολες περιστάσεις.


Στα γεράματα του τον έβαζαν επάνω σε ένα άλογο, μέσα σε ένα κοφίνι,

έβαζαν και ένα άλλο κοφίνι με βάρος από την άλλη μεριά και τον πήγαιναν στην Πόλη.

Μια φορά οι Τούρκοι είχαν βγάλει ένα φιρμάνι να επιστρατεύωνται οι Ελληνες στον τουρκικό στρατό.


Οι Χριστιανοί δυσκολεύονταν να υπηρετούν μαζί με τους Τούρκους,

γιατί δεν μπορούσαν να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Οι Ρώσοι εν τω μεταξύ είχαν πει τότε στους Τούρκους να μην εμποδίζουν τους Έλληνες

να τηρούν τα χριστιανικά τους καθήκοντα.


Κάλεσε ο Πατριάρχης τον Παΐσιο και τον έστειλε στον Σουλτάνο.

Παρουσιάσθηκε τότε εκείνος στον Σουλτάνο πάλι με ένα σχοινί δεμένο στην μέση.

Του λέει ό Σουλτάνος: «Οι Έλληνες πρέπει να επιστρατεύωνται, για να υπηρετούν την πατρίδα».


Τότε ο Παΐσιος του λέει: «Ναι, κι εγώ συμφωνώ να έπιστρατεύωνται οι Έλληνες,

γιατί αυτά τα μέρη είναι από παλιά των γκιαούρηδων.

Επειδή όμως έχουμε διαφορετική θρησκεία, πρέπει να έχουν ξεχωριστό στρατόπεδο,

να είναι χωριστός στρατός και να έχουν δικούς τους αξιωματικούς κ.λπ.,

για να εκτελούν και τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.


Δεν μπορούν να κάνουν μαζί μ' εσάς προσευχή• εσείς να έχετε ραμαζάνι (3) και 'μείς τα Φώτα»!

Σκέφθηκε ό Σουλτάνος: «Να όπλισθούν οι Χριστιανοί; Είναι επικίνδυνο».

«Όχι, όχι, καλύτερα να μην έπιστρατεύωνται», του απαντάει.


Μια άλλη φορά οι Αρμένιοι ζήτησαν από τόν Σουλτάνο να τους δώση το Μπαλουκλή

και κατάφεραν να πάρουν την έγκριση του.

Μετά πήγε ο Πάίσιος στον Σουλτάνο να συζήτηση αυτό το θέμα.

«Το Μπαλουκλή, του λέει ο Σουλτάνος, είναι περιουσία των παππούδων των Αρμενίων

και πρέπει να το πάρουν οι Αρμένιοι».


«Ναι, του λέει ο Παΐσιος, πρέπει να το πάρουν, γιατί, όταν γνωρίζουμε

ότι ένας τόπος είναι περιουσία των παππούδων μας, πρέπει να τον παίρνουμε.

Δώστε μου ένα έγγραφο να υπογράψω και εγώ για το Μπαλουκλή,

γιατί ήρθα ως αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου».


Υπέγραψε και αυτός. Ύστερα βγάζει ένα φλουρί κωνσταντινάτο (4) και λέει:

«Νά πάρουν λοιπόν οι Αρμένιοι το Μπαλουκλή, αλλά και εμείς πρέπει να πάρουμε την Αγια-Σοφιά,

γιατί είναι δική μας• είναι των παππούδων μας και πρέπει να μας την δώσετε»,

και δείχνει το κωνσταντινάτο φλουρί!


Είχε πάρει μαζί του και έναν από τους αξιωματούχους Ρώσους

που είχαν έρθει τότε στην Πόλη με ένα καράβι, για να έχη και μάρτυρα.

Οποτε ο Σουλτάνος βρέθηκε σε δύσκολη θέση και ανακάλεσε την απόφαση για το Μπαλουκλή.

«Όχι, όχι, είναι δικό σας το Μπαλουκλή», του είπε ο Σουλτάνος.


Γιατί ή έπρεπε να άνακαλέση την απόφαση για το Μπαλουκλή ή να δώση στους Έλληνες την Άγια-Σοφιά.

Βλέπετε πως τους έφερνε σβούρα; Κι αυτό, γιατί είχε αποφασίσει τον θάνατο.

Αν δεν αποφασίση κανείς τον θάνατο, τίποτε δεν γίνεται. Όλα από 'κει ξεκινούν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ο Μεχμέτ Εμίν Άβδουλάχ Πασάς ήταν διοικητής της Θεσαλονίκης τα έτη 1821-1823.

(2) Ο Μητροπολίτης Καισαρείας, γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας το 1777. Σπούδασε στην Ιερατική Σχολή των Φλαβιανών, του Τιμίου Προφήτου Προδρόμου και αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερέας. Το 1832 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Καισαρείας και αγωνίστηκε θαρραλέα για την διάσωση του ελληνισμού της επαρχίας του.

(3) Λέξη τουρκική. Ο ένατος μήνας του Μουσουλμανικού ημερολογιακού έτους, κατά τον όποιο τηρείται από τους πιστούς του Ισλάμ αυστηρότατη νηστεία (πλήρης αποχή από φαγητό, ποτό, κάπνισμα κ.λπ.) από τό πρωί. μέχρι το βράδυ κάθε ημέρας. Οι απαγορεύσεις δεν ισχύουν από την δύση μέχρι την ανατολή του ηλίου.

(4) Χρυσό νόμισμα που παρίστανε τον Άγιο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη και το φορούσαν ως κόσμημα ή ως φυλαχτό.

[XAPA]

Η άρνηση πίστεως με μαρτύριο εξιλεωνόταν



Σήμερα οι πιο πολλοί θέλουν να βγάζουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα.

Εντάξει, δεν το βγάζουν αυτοί, αλλά τουλάχιστον ας πουν «προσέξτε·

μήπως είναι κανένα φίδι εκεί πέρα;», ώστε να προβληματισθή ο άλλος.

Ομως ούτε αυτό το κάνουν.


Αν ήμασταν εμείς στα χρόνια των Μαρτύρων, με τον ορθολογισμό που έχουμε, θα λέγαμε:

«Τον Θεό Τον αρνούμαι απ' έξω - όχι από μέσα μου -,

γιατί έτσι θα μου δώσουν την τάδε θέση και θα βοηθάω και κανέναν φτωχό».

Τότε λιβάνι να έριχναν στην φωτιά των ειδώλων,

η Εκκλησία δεν τους κοινωνούσε- ήταν μετά «προσκλαίοντες»(1).


Αυτοί που αρνιόνταν τον Χριστό, έπρεπε με μαρτύριο να εξιλεωθούν.

Η, στην εποχή της Εικονομαχίας, τους έλεγαν να κάψουν ή να πετάξουν τις εικόνες,

και αυτοί προτιμούσαν να μαρτυρήσουν παρά να τις πετάξουν.

Εμείς, αν μας έλεγαν να πετάξουμε μια εικόνα, θα λέγαμε:

«Ας την πετάξω αυτή· είναι της Αναγεννήσεως. Θα κάνω αργότερα μια βυζαντινή».


- Γέροντα, τους Κρυπτοχριστιανούς πώς τους δέχεται η Εκκλησία; Δεν αρνήθηκαν τον Χριστό;

- Οπου υπάρχουν πραγματικοί Κρυπτοχριστιανοί, αυτοί δεν εξωμότησαν.

Από τα είκοσι επτά χωριά λ.χ. που άνηκαν στην επαρχία των Φαράσων της Καππαδοκίας,

όταν τα έκαψαν οι Τούρκοι, μερικοί έφυγαν και πήγαν σε μακρινά μέρη.

Εκεί δεν ήξεραν οι άλλοι ότι είναι Χριστιανοί· νόμιζαν ότι είναι Μουσουλμάνοι.


Ούτε παρουσιάσθηκε καμμιά περίπτωση να ρωτήσουν κάποιον από αυτούς «είσαι Χριστιανός;»,

για να πη «ναι, είμαι Χριστιανός» ή «όχι, είμαι Μουσουλμάνος». Αυτοί είναι οι Κρυπτοχριστιανοί.

Από την στιγμή όμως που θα πιάσουν έναν και του πουν «μάθαμε ότι είσαι Χριστιανός»,

αυτός θα πη «ναί, είμαι Χριστιανός», δεν θα πη ότι είναι Μουσουλμάνος.

Και στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους υπήρχαν Χριστιανοί που βαπτίζονταν κρυφά

και οι άλλοι είχαν την εντύπωση ότι δεν ήταν Χριστιανοί.

Όταν όμως χρειαζόταν, ομολογούσαν.


Ο Άγιος Σεβαστιανός λ.χ. ήταν στρατηγός, είχε βαπτισθή Χριστιανός

και νόμιζαν ότι είναι ειδωλολάτρης, ενώ ήταν Χριστιανός.

Κρυφά βοηθούσε πολύ θετικά τους Χριστιανούς.

Όταν όμως κατάλαβαν ότι είναι Χριστιανός, ομολόγησε και μαρτύρησε.

Σε ένα τουρκικό χωριό ήταν πολλοί Κρυπτοχριστιανοί, και ο πρόεδρος ήταν παπάς.

Παπα-Γιώργη τον έλεγαν, Χασάν τον φώναζαν.

Κάποτε πήγαν και τον ειδοποίησαν ότι στο τάδε μέρος, σε μια κατακόμβη, είναι κρυμμένοι Χριστιανοί.

«Θα πάω να δω, τους είπε- μην ανησυχήτε».


Παίρνει τους ανθρώπους του, πηγαίνει και βρίσκει εκεί τους Χριστιανούς όλους μαζεμένους.

Προχωράει στην Ωραία Πύλη, ξεκρεμάει το πετραχήλι, το φοράει και τους έκανε και Εσπερινό!

Τους είπε μετά «να λάβετε μέτρα» και στους άλλους είπε: «Δεν ήταν τίποτε· διαδόσεις είναι».

Αυτοί δεν είναι εξωμότες.

Από την στιγμή όμως που υποψιασθούν κάποιον και του πουν

«ε, εσένα σε είδαμε ότι έκανες σταυρό, είσαι Χριστιανός»

και πη «όχι, είμαι Μουσουλμάνος», τότε αρνείται.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Οι «προσκλαίοντες» έμεναν στα προπύλαια του Ναού, έξω από τον νάρθηκα, και παρακαλούσαν τους πιστούς που εισέρχονταν να δέωνται γι' αυτούς στον Κύριο. (Βλ. Πηδάλιον, κανών ΙΓ')

[XAPA]

Μαρτύριο και ταπείνωση



Αυτός που θα αξιωθή να μαρτυρήση, πρέπει να έχη πολλή ταπείνωση και να αγαπάη πολύ τον Χριστό.

Αν προχωρήση εγωιστικά στο μαρτύριο, θα τον εγκαταλείψη η Χάρις.

Θυμάσθε, ο Σαπρίκιος (1) πού έφθασε μέχρι το μαρτύριο και όμως αρνήθηκε τον Χριστό;


«Γιατί με φέρατε εδώ;», είπε στους δημίους.

«Καλά, δεν είσαι Χριστιανός;», του λένε. «Όχι», απαντά. Και ήταν ιερέας!

Μου λέει ο λογισμός ότι πήγαινε να μαρτυρήση εγωιστικά και όχι ταπεινά•

δεν πήγαινε στο μαρτύριο για την πίστη του,

για την αγάπη του Χρίστου, γι' αυτό τον εγκατέλειψε η Χάρις.


Γιατί, όταν κινήται κανείς εγωιστικά, δεν δέχεται την Χάρη του Θεού και επόμενο είναι σε μια δυσκολία

να αρνηθή τον Χριστό.



- Γέροντα, πολλές φορές λέμε ότι σε δύσκολες ώρες ο Θεός θα δώση δύναμη.

- Ο Θεός θα δώση δύναμη σε έναν ταπεινό άνθρωπο που έχει καθαρή καρδιά,που έχει καλή διάθεση.

Αν δη ο Θεός πραγματικά καλή διάθεση, ταπείνωση, θα δώση πολλή δύναμη.

Δηλαδή θα εξαρτηθή από την διάθεση του ανθρώπου, για να του δώση δύναμη ο Θεός.



- Γέροντα, είπατε να έχη ταπείνωση και καλή διάθεση ο άνθρωπος. Μπορεί να έχη υπερηφάνεια
και καλή διάθεση;

- Όταν λέμε ταπείνωση, εννοούμε τουλάχιστον στο θέμα αυτό του μαρτυρίου να έχη ταπείνωση.

Μπορεί να έχη υπερηφάνεια, αλλά τότε να ταπεινωθή και να πη:


«Θεέ μου, είμαι υπερήφανος• τώρα όμως δώσ' μου λίγη δύναμη να μαρτυρήσω για την αγάπη Σου και

να εξοφλήσω τις αμαρτίες μου».

Οπότε, αν έχη ταπεινή διάθεση και πηγαίνη στο μαρτύριο με μετάνοια, τότε δίνει πολλή Χάρη ο Θεός.


Να μην πάη δηλαδή με υπερήφανη διάθεση, με τον λογισμό ότι θα γίνη μάρτυρας και θα του γράψουν μετά

το συναξάρι και ακολουθία, θα του κάνουν εικόνα με φωτοστέφανο.

Μου είπε κάποιος: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, να φθάσω μέχρι πέμπτου ουρανού».


«Καλά, του λέω, ο Απόστολος Παύλος έφθασε στον τρίτο Ουρανό (2), εσύ ζητάς να φθάσης στον πέμπτο;».

«Γιατί, μου λέει, δεν γράφει να ζητάμε τα "κρείττονα";»(3). Ακούς εκεί κουβέντα!

Πάντως, αν πάη κανείς στο μαρτύριο, για να έχη δόξα στον Παράδεισο, καλύτερα να μη σκεφθή να μαρτυρήση.


Ένας γνήσιος, ένας σωστός Χριστιανός, αν ήξερε ότι και στον Παράδεισο που θα πάη θα έχη πάλι βάσανα,

θα εχη μαρτύρια, πάλι θα λαχταρούσε να πάη εκεί.

Δεν πρέπει να σκεφτώμαστε ότι, αν υποφέρουμε κάτι εδώ στην γη, θα είμαστε καλύτερα εκεί στον Ουρανό.

Να μην πάμε έτσι μπακαλίστικα.


Εμείς θέλουμε τον Χριστό.

Ας υπάρχη μαρτύριο, ας μαρτυρούμε κάθε μέρα, ας μας δέρνουν κάθε μέρα,

και δυο και τρεις φορές την ημέρα• δεν μας απασχολεί.

Το μόνο που μας απασχολεί είναι να είμαστε με τον Χριστό.


- Μπορεί, Γέροντα, ένας να ζη ράθυμα και, όταν χρειασθή, να ομολογήση θαρρετά;

- Για να το κάνη κανείς αυτό, η καρδιά του πρέπει να εχη μέσα καλωσύνη, θυσία.

Γι' αυτό είπα να καλλιεργηθή η αρχοντιά, το πνεύμα της θυσίας. Ο ένας να θυσιάζεται για τον άλλο.

Βλέπεις τον Άγιο Βονιφάτιο και την Αγία Άγλαΐδα (4); Είχαν την ελεεινή εκείνη ζωή στην Ρώμη,

αλλά μόλις κάθονταν να φάνε, ο νους τους πήγαινε στους φτωχούς.


Έτρεχαν να δώσουν πρώτα φαγητό στους φτωχούς και ύστερα έτρωγαν αυτοί.

Παρόλο πού ήταν κυριευμένοι από πάθη, είχαν καλωσύνη και πονούσαν τους φτωχούς.

Είχαν θυσία, γι' αυτό ο Θεός τους βοήθησε.


Και η Άγλαΐδα, αν και ζούσε αμαρτωλή ζωή,

αγαπούσε τους αγίους Μάρτυρες και ενδιαφερόταν για τα άγια Λείψανα.

Είπε στον Βονιφάτιο να πάη με άλλους υπηρέτες της στην Μικρά Ασία, για να πλήρωση και να μαζέψη

τα άγια Λείψανα των Μαρτύρων και να τα μεταφέρη στην Ρώμη.


Κι εκείνος της είπε χαμογελώντας: «Αν σου φέρουν και το δικό μου λείψανο, θα το δεχθής;».

«Μην αστειεύεσαι μ' αυτά», του λέει εκείνη.

Τελικά, όταν έφθασε στην Ταρσό και πήγε στο αμφιθέατρο, για να αγοράση τα άγια Λείψανα,

παρακολούθησε τα μαρτύρια των Χριστιανών και αμέσως συγκλονίσθηκε από την καρτερία τους.


Έτρεξε, ασπάσθηκε τα δεσμά και τις πληγές τους και τους ζήτησε να προσευχηθούν,

για να τον ενισχύση ο Χριστός να ομολογήση δημόσια ότι είναι Χριστιανός.

Μαρτύρησε λοιπόν και αυτός στο αμφιθέατρο και οι σύντροφοι του αγόρασαν το Λείψανο του

και το μετέφεραν στην Ρώμη, όπου Άγγελος Κυρίου είχε πληροφορήσει την Αγλαΐδα για το γεγονός.


Έτσι έγινε εκείνο που χαριτολογώντας είχε προφητεύσει ο Βονιφάτιος, πριν φύγη από την Ρώμη.

Ύστερα εκείνη, αφού μοίρασε την περιουσία της,

έζησε με άσκηση και πτώχεια ακόμη δεκαπέντε χρόνια και άγιασε. (5).


Βλέπετε, δεν είχαν βοηθηθή, γι' αυτό είχαν παρασυρθή στο κακό και είχαν παρεκτραπή.

Είχαν όμως πνεύμα θυσίας και ο Θεός δεν τους άφησε.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Αγίου Νικόδημου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, εκδ. Όρθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 1982, τόμος Γ', σ. 239-241.
(2) Βλ. Β ' Κορ. 12, 2.
(3) Βλ. Α Κορ. 12,31.
(4) Ό Άγιος Βονιφάτιος ήταν δούλος της Συγκλητικής Αγλαΐδος, αλλά και δούλος στον έρωτα της κυρίας του.
(5) Η μνήμη τους εορτάζεται στις 19 Δεκεμβρίου.