ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[Matina]

Μυστικές οπτασίες. Του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.


Αυτά κι άλλα πολλά αφού συμβούλεψε ό άγιος πατέρας μας Συμεών τόσο τον ίδιο τον ηγούμενο, τον αξιοθαύμαστο Αρσένιο, όσο και ολόκληρη την αδελφότητα, αποσύρεται στο εργαστήρι της ησυχίας κι αρχίζει πάλι την ησυχαστική ζωή με μεγαλύτερη όρεξη.

Καθώς εκείνος προχωρούσε στο μακρύ δρόμο της ασκήσεως, αυξάνονταν οι πνευματικές του επιδόσεις και ή ψυχή του ανέβαινε σε μεγαλύτερα και θεϊκότερα ύψη. Και οι κόποι των ιερών αγώνων του μεταβάλλονταν σ' εσωτερική ξεκούραση ή -για να μιλήσω όχι ανθρώπινα- σε θεοπρεπή ανάπαυση των ασωμάτων δυνάμεων, ενώ ή φύση του σώματος του, πού με την επενέργεια ανώτερης δύναμης αποδεσμευόταν από την αδυναμία της, οδηγείτο σε αφθαρσία.

Έτσι αρπαζόταν και πάλι σ' οπτασίες και αποκαλύψεις Κυρίου και προέβλεπε την έκβαση πραγμάτων μελλοντικών.

Μια μέρα, καθώς προσευχόταν με καθαρότητα και συνομιλούσε με το Θεό, είδε πώς ό αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελί του νόμιζε ότι βρισκόταν έξω, σ' ανοιχτό χώρο. Ήταν νύχτα, πού μόλις είχε ξεκινήσει. Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το πρωινό ροδοχάραμα -ώ των φρικτών οπτασιών του ανδρός!-, και το οίκημα κι όλα τ' άλλα εξαφανίστηκαν, και νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα. Τον συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με το νου του το φως εκείνο πού του εμφανιζόταν. Αυτό μεγάλωνε λίγο-λίγο κι έκανε τον αέρα να φαίνεται πιο λαμπερός κι αισθανόταν τον εαυτό του μ' ολόκληρο το σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα.

Αλλά επειδή εξακολουθούσε να λάμπει ακόμη περισσότερο εκείνο το φως και του φαινόταν σαν ήλιος πού μεσουρανώντας έλαμπε από ψηλά, αισθανόταν σαν να στέκεται στο μέσο του φωτός που φαινόταν και ότι ολόκληρος ο εαυτός του μαζί με το σώμα του ήταν γεμάτος από χαρά και δάκρυα λόγω της γλυκύτητας πού του προξενούσε ή παρουσία του. Παράλληλα έβλεπε ότι το ίδιο φώς κατά τρόπο θαυμαστό ήρθε σε επαφή με το σώμα του και σιγά-σιγά διαπερνούσε τα μέλη του. Ή έκπληξη αυτής της οπτασίας τον απομάκρυνε από την προηγούμενη θεωρία και τον έκανε να αισθάνεται μόνο αυτό το εξαίσιο πράγμα πού συνέβαινε μέσα του.

Έβλεπε, λοιπόν, ότι το φώς εκείνο σιγά-σιγά εισχώρησε σ' ολόκληρο το σώμα του, την καρδιά και τα έγκατα του και τον έκανε ολόκληρο σαν φωτιά και φώς. Και όπως προηγουμένως το οίκημα, έτσι και τώρα τον έκανε να χάσει την αίσθηση του σχήματος, της θέσεως, του βάρους και της μορφής του σώματος και σταμάτησε να κλαίει. Τότε ακούει μια φωνή από το φώς να του λέει: «Κατά τον ίδιο τρόπο είναι αποφασισμένο ν' αλλάξουν οι Άγιοι πού θα ζουν και θα βρίσκονται ακόμη εδώ κατά την ώρα της έσχατης σάλπιγγας, κι έτσι μεταμορφωμένοι θ' αρπαγούν, όπως λέει και ό απόστολος Παύλος».

Για πολλές ώρες οντας ό μακάριος σ' αύτη την κατάσταση, ανυμνώντας μυστικά και ακατάπαυστα το θεό και κατανοώντας τη δόξα πού τον περιέβαλλε και την αιώνια μακαριότητα πού πρόκειται να δοθεί στους Αγίους, άρχισε να σκέφτεται και να μονολογεί μέσα του: «Άραγε θα ξαναγυρίσω πάλι στην προηγούμενη κατάσταση του σώματος μου ή θα ζήσω έτσι συνέχεια;» Μόλις έκανε τη σκέψη αύτη, αμέσως αισθάνθηκε να περιφέρει το σώμα του σαν σκιά ή σαν πνεύμα.

Καταλάβαινε ότι είχε γίνει, όπως είπαμε, ολόκληρος με το σώμα του φώς χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και άυλο. Και το μεν σώμα του το αισθανόταν να υπάρχει, πλην όμως χωρίς υλικές διαστάσεις και σαν πνευματικό. Αισθανόταν δηλαδή να μην έχει καθόλου βάρος ή όγκο κι απορούσε βλέποντας τον εαυτό του πού είχε σώμα να είναι σαν ασώματος. Και το φώς πού λαλούσε μέσα του, όπως και προηγουμένως, του έλεγε και πάλι: «Τέτοιοι θα είναι μετά την ανάσταση στον μέλλοντα αιώνα όλοι οι άγιοι περιβεβλημένοι ασωμάτως με σώματα πνευματικά ή ελαφρότερα και λεπτότερα και πιο αιθέρια ή παχύτερα και βαρύτερα και πιο γεώδη, από τα όποια θα καθορισθεί για τον καθένα ή στάση και ή τάξη και ή οικείωση με το θεό».

Αυτά όταν άκουσε ό θεοπτικότατος και θεόληπτος Συμεών κι αφού είδε το ανέκφραστο θεϊκό φώς κι ευχαρίστησε το θεό, πού δόξασε το γένος μας και το έκανε μέτοχο της θεότητας και της βασιλείας Του, ξαναγύρισε πάλι στον εαυτό του και βρέθηκε ξανά μες στο κελί του στην προηγούμενη ανθρώπινη και φυσική κατάσταση.

Όμως με όρκους διαβεβαίωνε εκείνους με τούς οποίους είχε θάρρος και φανέρωνε τα μυστικά του, ότι «για πολλές ημέρες αισθανόμουν αύτη την ελαφρότητα του σώματος χωρίς να καταλαβαίνω καθόλου ούτε κόπο, ούτε πείνα, ούτε δίψα». Επειδή, λοιπόν, με αυτά ενωνόταν μόνο με το Πνεύμα κι ήταν γεμάτος από τα θεϊκά χαρίσματα Του -και φυσικά είχε καθαρίσει και ό ίδιος πλήρως το νου του-, έβλεπε οπτασίες και φρικτές αποκαλύψεις του Κυρίου όπως παλιά οι Προφήτες. Έτσι, έχοντας αποστολική διάνοια, επειδή την ύπαρξη του κατηύθυνε και κινούσε το θείο Πνεύμα, είχε και το χάρισμα του λόγου πού έβγαινε από τα χείλη του και, ενώ ήταν όπως κι εκείνοι αγράμματος, θεολόγησε και με τα θεόπνευστα συγγράμματα του διδάσκει τούς πιστούς την ακρίβεια της ευσεβούς ζωής. Έχοντας ανέλθει σ' ένα τέτοιο πνευματικό επίπεδο, αρχίζει να συγγράφει ασκητικούς λόγους κατά κεφάλαια για τις διάφορες αρετές και τα πάθη πού αντίκεινται σ' αυτές, από όσα αυτός έμαθε από την προσωπική του ασκητική ζωή και τη θεία γνώση πού τού δόθηκε, και περιγράφει με ακρίβεια τη μοναχική ζωή για όσους την ασκούν και έτσι γίνεται για τον ισραηλιτικό λαό των μοναχών ποταμός θεού γεμάτος πνευματικά νερά.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΆΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ . Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ.

[Matina]

Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο,

σ΄ εκείνον που έχει ανάγκη.

Αντί για μεγάλη προσφορά,

δώσε την προθυμία σου.

Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γράφει: Αγιος Γρηγοριος Θεολογος

[Matina]

Για την μέριμνα της σωτηρίας των πλησίον μας.(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)


Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος. (Α Κορ. 10:24)

Αυτή είναι διαχρονικά η αρχή, των αγίων του Θεού, τώρα, όπως και παλιά, πάντοτε και για πάντα. Αυτή είναι η αρχή, στην οποία θεμελιώνεται η κοινωνία. Πάνω σε αυτήν την αρχή μπορεί να εδραιωθεί η πιο τέλεια, θεάρεστη και ευημερούσα ανθρώπινη κοινωνία. Αυτή η αρχή είναι σωτήρια για κάθε τύπο δυσκολίας, που οι σύγχρονοι άνθρωποι προσπαθούν ν’ αντιμετωπίσουν ανεπιτυχώς, χωρίς ελπίδα. Η αγία ψυχή μεριμνά για το πού θα περάσουν τη νύχτα τους οι άστεγοι, πώς θα τραφούν οι πεινασμένοι, πώς θα ντυθούν οι γυμνοί. Η αγία ψυχή μεριμνά και προσεύχεται στο Θεό να σωθούν οι πλησίον· να γεμίσει η ψυχή τους με αγάπη για το Θεό• ο νους τους να κατευθυνθεί προς το Θεό• οι μοχθηροί να φύγουν από το δρόμο της μοχθηρίας· οι ολιγόπιστοι να ενισχυθούν στην πίστη· οι ενισχυμένοι στην πίστη να εδραιωθούν σ’ αυτήν• οι κεκοιμημένοι να δουν το πρόσωπο του Θεού• οι ζώντες να γραφούν στη Βίβλο της Ζωής στο Βασίλειο του Φωτός.

Όμως, αδελφοί, φυλαχθείτε! Δείτε πως η καταστροφική και αντικοινωνικά αρχή του διαβόλου μπορεί να διατυπωθεί με ανάλογο τρόπο, λέξη προς λέξη. Αυτή η αρχή του διαβόλου λέει ότι κανένας δεν πρέπει να φροντίζει το δικό του σώμα, να το διατηρήσει αγνό και αλώβητο από την αμαρτία, αλλά μάλλον ότι ο καθένας πρέπει να ασχολείται με τα σώματα των άλλων, προκειμένου να τα σπιλώσει και να τα καταστρέψει. Κανένας δεν πρέπει να φροντίζει τη δική του ψυχή και να δει πώς θα τη σώσει• αντιθέτως, ο καθένας πρέπει να ασχολείται με τη ψυχή κάποιου άλλου, για να την εκφαυλίσει, αμαυρώσει, καταραστεί, απογυμνώσει και καταστρέψει. Κανείς δεν πρέπει να φροντίζει για το σπίτι του, να το χτίσει και να το ανακαινίσει• αντιθέτως, ο καθένας πρέπει να φροντίζει πώς να κάψει και να καταστρέψει το σπίτι κάποιου άλλου. Κανείς δεν πρέπει να κοιτάζει να γεμίσει τις δικές του σιταποθήκες, αλλά μάλλον πρέπει να κοιτάζει τις σιταποθήκες των άλλων, για να κλέψει απ’ αυτές και να τις αδειάσει.

Προσέξτε, αδελφοί, πως αυτή η αρχή μπορεί να είναι μια αρχή για καλό ή για κακό· είναι μια ρομφαία δίστομος, ένας άγγελος ή ο Σατανάς. Δείτε πώς αυτή η, αρχή με τη μορφή του σατανικού πνεύματος, κερδίζει έδαφος και απηχεί σε όλες τις πλευρές στην εποχή μας!Ω Κύριε, Πνεύμα Άγιο, συ που με το στόμα του αποστόλου του Θεού είπες τα άγια αυτά λόγια στην οικουμένη σαν λαμπερές ακτίνες του ήλιου, για να μας φωτίζουν και να μη μας καίνε, βοήθησε μας τώρα να τα πραγματοποιήσουμε στην ορθή, ουράνια έννοιά τους, προς δόξαν του Τριαδικού Θεού και σωτηρία των ψυχών μας.Γιατί σε σένα ανήκει κάθε πρέπει δόξα, τιμή και προσκύνηση στους αιώνες.
Αμήν.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», εκδ.Άθως)

[eternity]

Γέροντας Ιωακείμ: «Παράσχου Κύριε»


…Έρχεται εδώ ένας Ρώσος επίσκοπος , Παύλος το όνομά του. Ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πνευματικότατος άνθρωπος. Κάθε τρεις φράσεις που λέει, συμπληρώνει: «Παράσχου, Κύριε». Μια μέρα τον ρωτώ:
- Γέροντα, γιατί συνέχεια λέτε Παράσχου Κύριε;
- Α, το αγαπώ πολύ.
- Σ’ αυτό συμφωνούμε, του λέω.
Ας μας ακούσει ο Θεός. Θεέ μου, άκουσε κι εκπλήρωσε το αίτημά μας. Μακάρι να ήσαν τέτοια τα αιτήματά μας και όχι μόνο ψωμί, δουλειά, υγεία. Κι αυτά βεβαίως χρειάζονται, αλλά είναι δευτερεύοντα. Είπατε προηγουμένως ότι ο κόσμος δεν τα πολυκαταλαβαίνει αυτά. Ξέρετε γιατί; Γιατί είμαστε δοσμένοι στην ύλη. Γι’ αυτό, αυτά τα μεγάλα λόγια τα γλυκά, τα ουράνια, δεν τα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Όταν όμως σιγά-σιγά μπαίνουν σ’ αυτά τα κανάλια, να δείτε μετά πώς τρώγοντας έρχεται η όρεξή τους και αρχίζουνε να λένε Παράσχου Κύριε. Θέλω κι εγώ τέτοιες ημέρες στη ζωή μου.
Κρίμα δεν είναι να μας δίνει ο Θεός 70-80-90 χρόνια και να πηγαίνουν χαμένα; Λένε για ένα παππού ο οποίος έζησε 88 χρόνια, ότι λίγο πριν πεθάνει ζήτησε και του έφτιαξαν την πλάκα του τάφου του. Επάνω έγραψε: «Ενθάδε κείται ανήρ 88 ετών, όστις έζησε μόνον 8 έτη»! Γιατί μόνο αυτά τα 8 χρόνια έζησε όπως ήθελε ο Κύριος. Την ημέραν τελείαν, αγίαν, ειρηνικήν και αναμάρτητον. Αυτά μόνο τα χρόνια, σου λέει, έζησα ως άνθρωπος. Τα άλλα τα σπατάλησα.
Μι και το θίγουμε, μεγαλύτερη σπατάλη από την σπατάλη του χρόνου, δεν υπάρχει. Να χάνεις, να σκοτώνεις τις μέρες σου. Αλίμονό μας για τις ημέρες που φεύγουν, χωρίς να ευαρεστούμε στον Κύριον. Πρέπει κάθε μέρα να ευαρεστούμε Κυρίω τω Θεώ ημών. Πρέπει να αναπαύει τον Κύριον η κάθε μέρα μας. Τότε και μόνο είναι αληθινή μέρα, ανθρώπινη, χριστιανική, παραδεισένια. Αλλιώς, κρίμα στην ημέρα που μας δίνει ο Θεός…


Από το βιβλίο « Γέροντες εν Άθω»
Μανώλης Μελινός
Σειρά: Πείρα Πατέρων 9

[eternity]

Είσαι ασθενής; Διάβασε γιατί δεν πρέπει να στραφείς στις μαγικές ψευτοθεραπείες των ενεργειακών “θεραπειών

«Έπεσες σε φοβερή ασθένεια και πολλοί έρχονται και επιμένουν, άλλοι με μαγγανείες και άλλοι με φυλακτά και άλλοι με παρόμοια πράγματα να περιορίσουν το κακό; Την υπέφερες για το φόβο τού Θεού γενναία και σταθερά και προτίμησες να πάθεις οτιδήποτε άλλο, παρά να επιχειρήσεις να κάνεις κάτι από τα ειδωλολατρικά; Αυτό σου χαρίζει στεφάνι μαρτυρίου.

Και να μην αμφιβάλλεις. Και πως και με ποιο τρόπο, εγώ θα σου το πω. Διότι, όπως ακριβώς εκείνος υπομένει με γενναιότητα τους πόνους από τα βασανιστήρια, ώστε να μην προσκυνήσει το είδωλο, έτσι και συ υποφέρεις τους πόνους της ασθένειας, ώστε να μη χρειασθείς τίποτε από τα δικά του, ούτε να κάνεις εκείνα που διατάζει ο διάβολος. Αλλά είναι πιο δυνατοί οι πόνοι εκείνοι;

Όμως, αυτοί διαρκούν περισσότερο και επομένως καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Πολλές φορές όμως, είναι και πιο δυνατοί. Διότι, πες μου, όταν ο πυρετός ενοχλεί κάποι­ον μέσα του και τον κάνει να καίει και απορρίψει αυτός τη μαγγανεία, ενώ οι άλλοι τον προτρέπουν να την δεχθεί, δεν στόλισε το κεφάλι του με το στε­φάνι τού μαρτυρίου;»

Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ερμηνεία εις την Α’ προς Θεσσαλονικείς, PG 62,413-412

[eternity]

ΚΑΤΑ ΜΕΘΥΟΝΤΩΝ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

[Matina]

Ο σκανδαλισμός από την ευτυχία των ασεβών και των απίστων




Σκανδαλίζονται πολλές φορές οι πιστοί από την ευτυχία των ασεβών και των απίστων. Πραγματικά, όταν ρίξωμε ένα βλέμμα γύρω μας, θα δούμε ότι ο Θεός, κατά την ανθρώπινη λογική, πολύ άδικα μοιράζει τα αγαθά του. Εκεί, όπου θα έπρεπε να δίνη ευτυχίες δίνει δυστυχίες. Εκεί, όπου θα έπρεπε να δίνη πλούτον, δίνει φτώχεια και εκεί, όπου θα έπρεπε να δώση φτώχεια, δίνει πλούτο. ΄Οταν περιμένωμε να μας ευλογήση, τότε μας δίνει ένα χτύπημα δυνατό, ενώ ταυτοχρόνως άλλους τους διατηρεί σ΄ ένα διαρκές χαμόγελο.

Θα λέγαμε, χρησιμοποιώντας μια σύγχρονη φράση, ότι ο Θεός διαρκώς κάνει διακρίσεις. Σκανδαλιζόμαστε από αυτό. Γιατί άραγε;
Απλούστατα, διότι η καρδιά μας στρέφεται εις όλα αυτά, είναι καθηλωμένη εις αυτά, τα αγαπά, τα αποζητεί. ΄Ομως η λύσις του δράματος αλλού θα πρέπη να αναζητηθή. Δεν θα πρέπη να ζητούμε την κατάργηση αυτής της φαινομένης διακρίσεως, της φαινομένης αδικίας. Η αλλαγή θα πρέπη να γίνη μέσα μας. Πρέπει να γίνωμε εντελώς ξένοι προς παν το ανθρώπινον, προς πάσαν ανθρωπίνην λογική, ανθρωπίνην σκέψιν και προς παν αγαθόν. Να είμεθα αδιάφοροι προς πάντα. ΄Οταν αποξενωθούμε από όλα, τότε ο Θεός θα μπορή να είναι το παν για μας, να μένη σε μας μόνος ο Θεός. Αυτό θα μας δώση την ουσιαστική γαλήνη. Αλλοιώς, αν υπάρχη έστω και κάτι μέσα στην καρδιά μας που δεν είναι της άλλης ζωής αλλά αυτής, να ηξεύρωμε ότι συχνά θα βασανιζόμαστε.

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

[web_site]
anastasiosk.blogspot.com/2011/09/blog-post_9230.html[/web_site]

[zenjt]

Είπεν Γέρων…Κατήχηση σαρακοστή

στη μάδρα του πεδίου,

ο Γέρων έκανε Ιωσήφ

Μονής Βατοπαιδίου.

“Αδελφοί και πατέρες,

τούτες τις δύσκολες μέρες,

μέτρο δε θαχουν οι κόποι

άλλοι δεν έμειναν τρόποι…

Παλαιού ανθρώπου νέκρωση

κανόνας σωτηρίας,

ευχή και φλόγα στην καρδιά

και ο έρως , στην Κυρία…

Τον χρόνο άλλως έχασες

στα βάθη της ερήμου

και ο δυστυχής εβάδισες

στον δρόμο του απείρου..

Θέση εις στα πνευματικά,

να δώσεις δίχως άλλο

βάδιζε προς τον αγιασμό

και άφησε το παράλογο.

Αισθήσεις δάμασε και νουν

μέσω της εγκρατέιας

για να έρθει πάλι φωτισμός

στην καθαρήν καρδία.

Με ζήλο και αυταπάρνηση

μα και με Φιλοπονία,

στη ξενιτεία βάδισε

να βρεις την ευλογίαν.

Φιλοπονία και άσκηση

στον στοίβο εγκρατείας,

προάγουν καθαρότητα

και φωτισμόν ευθεία…

Με νουν στην εσωστρέφεια

ψάξε να ειδείς τα θεία

και μες στις κακοπάθειες

θα έχεις σωτηρίαν…

Καρπούς θα φέρει η σιωπή

σε κάθε κόπο, λυπη.

Άρση σταυρού ,αδιάλειπτη

και αυτό θα φέρει νίκην.

Φιλοπονία,σύμμαχον

εις τον καλον αγώνα,

έτσι θα έρθει , η ανάσταση

χρυσός είναι ο κανόνας…

Την χρεία δίδει ο Ύψιστος,

έχεται αμερημνία

και εξορίστε μακρυά

την κάθε επιθυμία….

Στα όντα τα λειτουργικά

η Χάρις θα έρθει να ξυπνά

με προσευχή και ψαλμωδία,

την ποθητήν , θεοειδεία…

Στης σωτηρίας προσπάθεια

εις νόμος και κανόνας,

και μόνος τρόπος ασφαλής

και σωτηρίας πυλώνας.

Φιλαλληλία τέκνα μου

του πόθου της καρδίας,

να σας ειδώ στο πλάι μου

στους πόδας της Κυρίας…”

[Matina]

Άλλο η δουλεία στους ανθρώπους και άλλο η δουλεία στο Θεό


Υπάρχουν μερικές λέξεις στην εποχή μας που δεν ακούγονται ευχάριστα. Δεν μπορεί κανείς να τις πει χωρίς να μην πειραχτούν εκείνοι που τις ακούνε. Μια τέτοια είναι η λέξη δ ο ύ λ ο ς. Πως μπορεί να είναι κανείς δούλος; Ποιος έχει το δικαίωμα να πουλάει και να αγοράζει τον άλλο άνθρωπο σαν να είναι αντικείμενο; Γιατί αυτό θα πει δούλος, να μην ανήκεις στον εαυτό σου, αλλά σε κάποιον άλλο, σε κάποιο αφεντικό.
Η δουλεία ήταν ένας θεσμός του αρχαίου κόσμου που σιγά-σιγά με την επίδραση του Ευαγγελίου καταργήθηκε. Καταργήθηκε βέβαια επίσημα, αλλά στην εποχή μας υπάρχουν άλλου είδους δουλείες χειρότερες του αρχαίου κόσμου. Οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις έγιναν για να ελευθερωθούν δήθεν οι άνθρωποι, αλλά ουσιαστικά υποδουλώνονται περισσότερο κι ας φωνάζουν όλοι για ελευθερία.
Στην Εκκλησία όμως διαρκώς ακούμε τη λέξη δούλος. « Υπέρ των δούλων του Θεού….» δέεται ο ιερεύς σε κάθε ιερά Ακολουθία. Λ.χ. η Θεοτόκος όταν δέχτηκε τον αγγελικό χαιρετισμό απάντησε: « Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Ο δε Απ. Παύλος αρχίζει την προς Ρωμαίους επιστολή γράφοντας : « Παύλος δούλος Ιησού Χριστού…». Η λέξη δούλος στο χώρο της Εκκλησίας και στην η Αγ. Γραφή είναι ιερή.
Πως πρέπει να εννοήσουμε αυτές τις εκφράσεις;
Κάποιοι όταν ακούνε να δέεται η Εκκλησία: « υπέρ των δούλων του Θεού…» ενοχλούνται. Εδώ πρόκειται για παρεξήγηση. Ο Θεός βλέπει τους ανθρώπους ως παιδιά Του και ο Χριστός τους καλεί φίλους.«Υμείς φίλοι μου εστέ».Αυτό δεν σημαίνει πως τα παιδιά του Θεού και οι φίλοι Του δεν πρέπει να αισθάνονται τον εαυτό τους δουλικά κείμενα.
Γιατί η λέξη δούλος θα πει δέσμιος: « Παύλος δέσμιος Ιησού Χριστού …». Και είχε λόγο να το γράψει αυτό έτσι, γιατί ο Ονήσιμος για τον οποίο γράφει την επιστολή, ήταν δούλος του Φιλήμονα. Αλλά σ’ αυτή την επιστολή βλέπουμε πως η Εκκλησία αντιμετώπισε το κοινωνικό πρόβλημα της δουλείας και πως είδε αυτούς που ο κόσμος τους ονόμαζε δούλους και τους θεωρούσε πως ήταν αντικείμενα στην απόλυτη κυριότητα του ιδιοκτήτη.
Άλλο η δουλεία στους ανθρώπους και άλλο η δουλεία στο Θεό. Η δουλεία στο Θεό είναι η πραγματική ελευθερία. Κάθε ονομαζόμενη ελευθερία δεν είναι πάντα ελευθερία, αλλά πολλές φορές μεγάλη δουλεία.
Το θέμα όμως είναι πολύ μεγάλο και δεν εξαντλείται σ’ ένα σημείωμα. Αρκεί μόνο να πούμε πως πολλές φορές οι άνθρωποι σκεπάζουν κάθε κακία τους κάτω από το όνομα της ελευθερίας. «επικάλυμμα της κακίας έχοντες την ελευθερίαν», γράφει ο Απ. Πέτρος. Θεωρούν πως είναι ελεύθεροι ενώ είναι δούλοι. Πραγματικά ελεύθερος είναι όποιος αισθάνεται και είναι δούλος Ιησού Χριστού.

π.Γ.Στ.

[Matina]

Σας τυφλώνει ο χρυσός στα σπίτια των πλουσίων και

βλέπετε όλα αυτά που έχουν,

όμως δε βλέπετε εκείνα που δεν έχουν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γράφει: Αγιος Αυγουστινος