Η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη Μας

Η ιερωσύνη κατά τον Αγ.Ιωάννη τον Χρυσόστομο




Κατά τον άγιο Ιωάννη τό Χρυσόστομο τό ύψος καί ή περιεκτικότητα σε χα­ρίσματα της Ίερωσύνης γίνονται φανερά στην τέλεση τών άλλων Μυστηρίων από τους ιερείς.
Αυτοί, μολονότι παραμένουν στην ανθρωπινή τούς κατάσταση, με σάρκα καί ποικίλες αδυναμίες, αξιώνονται να τελούν το μυστήριο της θείας Εύχαριστίας καί με την Επίκληση να έρχεται το ίδιο το άγιο Πνεύμα στα «τίμια δώρα», στην «θυσία», καί μετά στίς ψυχές τών πιστών. Διότι, μεταδιδό­μενης της θείας Ευχαριστίας, μεταδίδεται καί ή θεία χάρη πού δια τού αγίου Πνεύματος έρχεται στην Ευχαριστία.

Στέκονται, άνθρωποι αυτοί, πλησίον της «ακήρατης» θεωμένης ανθρώπινης φύσεως τού Χρίστου, έχουν ενώπιον τους τον θυσιασθέντα Κύριο, βλέπουν με τα μάτια της πίστεως, αίμάσσονται τόν ίδιο τόν Κύριο στόν άρτο καί τον οίνο, με τα σαρκικά τους χέρια προσφέρουν στους πιστούς τόν Κύριο πού «κάθηται» «άνω» «μειά του Πατρός» καί συγχρόνως βρί­σκεται στα χέρια καί τα στόματα ιών πιστών.
Ό ιερέας ενεργεί τόσο υψηλό καί θείο έργο, πού δεν μπορούν ούτε οι άγγελοι να ενεργήσουν, εφόσον δεν έδω­κε σ' αυτούς ό Θεός το τελείν τα Μυστήρια. Κι ενώ συχνά ό Χρυσόστομος επι­σημαίνει τήν ώς προς τά Μυστήρια άνωτερόιητα των ιερέων, προκαλεί τους μεν πιστούς να βλέπουν τους ιερείς ως αγγέλους, τούς δε ιερείς να γίνονται κα­θαροί ως άγγελοι (ΡG 48, 642). Αυτό συμβαίνει, διότι οι άγγελοι διατήρησαν την καθαρότητα καί την άϋλότητα, πού είχαν κατά την δημιουργία τους.

Επειδή τα πανίερα Μυσιήρια αποτελούν «χάρη», με την οποία το άγιο Πνεύμα «ήξίωσε» ιόν ιερέα, αυτός αλλά καί ό πιστός μπορούν πνευματικά να «μετανίστανται» στον ουρανό. Μπορούν, απαλλασσόμενοι από σαρκικά δια­νοήματα, να ζουν καί να βλέπουν με τον καθαρμένο τους νου καταστάσεις ουράνιας μακαριότητας, γεγονός πού συνιστά δωρεά («φιλανθρωπία») του Θε­ού σε όσους αγωνίζονται πνευματικά.

Μοναχὸς εἶναι τάξις καὶ κατάστασις τῶν ἀσωμάτων ἀγγέλων ποὺ κατορθώνεται μέσα σὲ ὑλικὸ καὶ
ρυπαρὸ σῶμα. Μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἀφοσιωμένος μόνο στὶς ἐντολὲς καὶ στοὺς λόγους τοῦ
Θεοῦ καὶ τὶς ἐφαρμόζει σὲ κάθε χρόνο καὶ τόπο καὶ πράγμα. Μοναχὸς εἶναι μία συνεχὴς βία τῆς
ἀνθρώπινης φύσεως καὶ μία ἀδιάκοπη φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων. Μοναχὸς εἶναι ἐξαγνισμένο σῶμα καὶ
καθαρὸ στόμα καὶ φωτισμένος νοῦς. Μοναχὸς εἶναι καταλυπημένη ψυχή, ποὺ εἶναι ἀπησχολημένη μὲ
τὴν συνεχῆ μνήμη τοῦ θανάτου, καὶ ὅταν εἶναι ξύπνια καὶ ὅταν κοιμᾶται.


ΚΛΙΜΑΞ

Να κρατούμε στον Μοναχισμό τα δοκιμασμένα

- Γέροντα, όταν μια αδελφή είναι καινούργια σε ένα διακόνημα και βρίσκη μια ορισμένη τάξη, είναι σωστό να κάνη αλλαγές;
- Όχι, να μην κάνη εξ αρχής αλλαγές, ακόμη και αν είναι μόνη της. Το έκαναν αυτό νέες Αδελφότητες που πήγαν σε παλιά Μοναστήρια• δεν σεβάσθηκαν την πείρα των παλιών. Όταν πάη κανείς έτσι και κάνη δικά του προγράμματα και καταργή τα παλιά Τυπικά, την τάξη δηλαδή που υπήρχε παλιά, εκείνα τα δοκιμασμένα που βοηθούσαν στην καλογερική, όχι μόνο δεν έχει παράδοση, αλλά δεν έχει και σεβασμό στην παράδοση. Αργότερα όμως θα καταλάβουν πόσο χρήσιμα ήταν όλα αυτά που άλλαξαν. Αυτοί που τα είχαν βάλει αυτά, κάτι ήξεραν. Ό,τι υπάρχει από παλιά στον Μοναχισμό είναι ζυγισμένο• είναι από πείρα. Βλέπεις, και σε μια τέχνη πρέπει να σέβεται κανείς τους κανόνες της. Από μαραγκός που ήμουν, ξέρω ότι ένα τραπέζι κανονικό έχει ογδόντα πόντους ύψος, το σκαλοπάτι είκοσι επτά πόντους πλάτος. Είναι δοκιμασμένα, κανονισμένα όλα αυτά, και πρέπει να τα ασπασθή ο μαθητής• δεν του χρειάζεται εξήγηση. Έχουν βγη από την πείρα και χρειάζεται εμπιστοσύνη στον τεχνίτη και σεβασμός στην πείρα του. Όποιος δεν σέβεται τους κανόνες της τέχνης δεν θα κάνη σωστή δουλειά• ή θα κάνη το τραπέζι κοντό ή θα το κάνη ψηλό κ.λπ.
Άλλαξα πολλά Καλύβια• είμαι... καυσοκαλυβίτης! Όσες φορές έκανα αλλαγές στις πόρτες, στα καρφιά, στο τέλος κατέληξα ότι όλα είχαν μπη σε σκέψη. Γι’ αυτό τώρα, στην αρχή, και να δυσκολεύωμαι, δεν κάνω καμμιά αλλαγή. Δεν βγάζω ούτε ένα καρφί από τους τοίχους. Αν εγώ ο άπειρος τα ξεκαρφώσω, θα τα ξανακαρφώσω στην θέση που τα βρήκα και θα χαλάσω τους σοβάδες, γιατί ύστερα από δοκιμή τα κάρφωσε ο άλλος Πατέρας. Για να έχη λ.χ. ένα καρφί εκεί στον τοίχο, χρειάζεται να κρεμάσης μια φανέλλα, ένα ράσο. Σε ένα Κελλί που είχα πάει , σε κάθε γωνία είχε και από ένα μπαστούνι χοντρό και γυριστό. Τα έπαιρνα και τα έδινα στον κόσμο. Μετά κατάλαβα ότι τα είχε ο προηγούμενος Πατέρας, γιατί υπήρχαν πολλά φίδια εκεί, για να μην τρέχη και ψάχνη.
Το πιο σπουδαίο είναι να κρατάτε αυτά που είναι δοκιμασμένα. Διαφορετικά, φεύγει η παράδοση και μένει η παράβαση. Τι θα πη παράδοση, τι θα πη παράβαση! Πόσο διαφέρει το ένα από το άλλο! Την παράβαση να την κάνουμε παράδοση; Σήμερα μερικά Μοναστήρια κάνουν ό,τι τους βολεύει και το θεωρούν ότι είναι παραδοσιακό, και αντί να είναι παραδοσιακά γίνονται... παραβασιακά. Πως θα έρθη μετά η διάκριση η πνευματική, αν δεν υπάρχη η πνευματική ευαισθησία; Βλέπετε, στον Μοναχισμό χρειάζεται άλλη γραμμή• ούτε η στρατιωτική ούτε η «κινησιακή» ούτε η συνεταιριστική, αλλά η μοναχική, η δοκιμασμένη, η οποία έχει τον χαρακτήρα της πατερικής γραμμής. Μπορεί να λέγεται καμμιά φορά «πατερική» γραμμή και η άλλη η ψευτοθεωρητική μοναχική γραμμή, η οποία όμως δεν έχει καμμιά εσωτερική σχέση με τον Μοναχισμό και τους Πατέρες, αλλά την λένε έτσι, απλώς γιατί διάβασαν τους Πατέρες.
Μερικά νέα Μοναστήρια λειτουργούν σήμερα σαν Ιδρύματα. Είναι βέβαια κάπως δικαιολογημένα, γιατί δεν βρήκαν μαγιά. Μπορούσαν όμως να ρωτήσουν παλιά Μοναστήρια. Μετά την Τουρκοκρατία, όταν ξεκίνησαν ξανά τα πρώτα Μοναστήρια, δεν υπήρχε μαγιά πνευματική. Οι Βαυαροί πήγαιναν να διαλύσουν τα Μοναστήρια που υπήρχαν και να πάρουν τις περιουσίες. Μέχρι και διαταγή έβγαλαν ακόμη και να παντρεύωνται οι μοναχοί, για να τα διαλύσουν! Από την άλλη μεριά οι δικοί μας δεν πήγαν να ψάξουν, να δουν πως ήταν ο Μοναχισμός παλιά και να γυρίσουν στην παράδοση. Έβλεπαν ότι τα Μοναστήρια είχαν αγελάδες, μοσχάρια, και έλεγαν: «Να, αυτός είναι ο Μοναχισμός• να έχουν αγελάδες, μοσχάρια!» Είχαν όμως αγελάδες, μοσχάρια, γουρούνια, γιατί, επί Τουρκοκρατίας, όσοι είχαν περιουσίες, ζώα κ.λπ., τα έδιναν, οι καημένοι, στα Μοναστήρια, για να μην τις πάρουν οι Τούρκοι. Στα Μοναστήρια πήγαινε κόσμος άρρωστος, σακατεμένος και έτρωγε ψωμί. Τάιζαν και αυτούς, τάιζαν και την φτώχεια. Όλοι οι πονεμένοι θα πήγαιναν στα Μοναστήρια. Τότε δεν υπήρχαν Ιδρύματα, οπότε οι μοναχοί αναγκάζονταν να ασχολούνται και με τα ζώα, για να βοηθούν τον κόσμο. Αργότερα, όταν πια δεν υπήρχε ο λόγος αυτός, συνέχισαν να έχουν μοσχάρια, αγελάδες, πρόβατα, κτηνοτροφία, οπότε πολλοί πνευματικοί άνθρωποι εκείνης της εποχής είπαν: «Να, αυτός είναι ο δικός μας Μοναχισμός!» και πήγαν να πάρουν από τους Δυτικούς τον δικό τους Μοναχισμό με τις Ιεραποστολές τους, να πάρουν όλα τα δυτικά. Δεν γύρισαν πίσω στην δική μας παράδοση να δουν τι συνέβη και να σκεφθούν: «Καλά, έμειναν αυτά από την Τουρκοκρατία. Τότε δεν μπορούσαν να ζήσουν μοναχικά, όπως έπρεπε. Είναι μια αρρώστια από την παλιά κατάσταση. Τώρα πρέπει να γυρίσουμε πάλι στην παράδοση». Αλλά αυτοί δεν γύρισαν στην δική μας παράδοση• γύρισαν στην κατάσταση των Δυτικών! Πήραν τα πρότυπα από εκεί, για να τα εφαρμόσουν εδώ. Αυτό είναι το σφάλμα τους, που δεν γύρισαν στην παράδοση. Βλέπεις, οι Τούρκοι σέβονταν τα βακούφια, γιατί από τους Αγίους μας και οι ίδιοι πολλές φορές έβλεπαν θαύματα, και από τα Μοναστήρια ζητούσαν την θεία βοήθεια και όχι φιλοξενία.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΛΟΓΟΙ - ΤΟΜΟΣ Α' - ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ο Ανάξιος Ιερεύς



Δείτε έναν ιερέα πεσμένο στο έδαφος, με την επιγραφή "Ο Ανάξιος Ιερεύς", και πάνω του βρίσκεται ένας άγγελος, που έχει φορέσει τα ιερά άμφια και λειτουργεί αντί για τον ιερέα.
Η εικόνα βασίζεται, υποθέτω, σε μια παλιά ιστορία, που λέει πως κάποιος ιερέας μέθυσε ένα σαββατόβραδο και την άλλη μέρα πήγε να λειτουργήσει. Όμως η παπαδιά, πηγαίνοντας στην εκκλησία, τον είδε έξω, δεμένο σ' ένα δέντρο. Όταν μπήκε μέσα, τον είδε πάλι, να λειτουργεί! Ξαφνιάστηκε. Μετά τη λειτουργία ο σύζυγός της τής αποκάλυψε πως ένας άγγελος τον εμπόδισε να λειτουργήσει και λειτούργησε εκείνος με τη μορφή του.
Το νόημα της ιστορίας είναι πως η αναξιότητα του ιερέα δεν εμποδίζει την εγκυρότητα των μυστηρίων, αφού η χάρη του Θεού τα τελεί και όχι ο παπάς. Αλλά και ότι οι ιερείς πρέπει να είναι άξιοι του λειτουργήματός τους, αλλιώς θα έχουν συνέπειες και τώρα και στην αιωνιότητα...
Φυσικά, καθένας μπορεί να έχει την άποψή του για την τοιχογραφία αυτή, όπως και για όλα τα θέματα. Όμως τη θεωρώ άκρως ενδιαφέρουσα, γι' αυτό θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Με άχραντες ευχές και ευλογίες, ο ταπεινός υπηρέτης, Πάτερ Παντελεήμον Βουζούνης

Πρώην δημοσιογράφος ασκητής σε σπήλαιο στο Άγιο Όρος



Σε σπηλιά στα «φρικτά» Καρούλια του Αγίου Όρους αναπαύεται τα καλοκαίρια και ο μοναχός Σεραφείμ από τη Σερβία. Διότι ο χειμώνας εδώ είναι ιδιαίτερα βαρύς. Το υπόλοιπα διάστημα εγκαταβιεί σε ένα ξύλινο σπιτάκι, έξω από το στενό σπήλαιο που χωράει μόνο έναν άνθρωπο. Οι τέσσερις σανίδες και μία κουρελού αρκούν για να κοιμάται, όπως μας είπε.

Ο π.Σεραφείμ, πατέρας ενός 16χρονου κοριτσιού, σπούδασε οικονομικά και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης.
«Aυτά που πίστευα στην θρησκεία μου, δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που έπραττα ως δημοσιογράφος, δυο αντίθετοι δρόμοι, διαφορετικές αξίες» μου είπε...
«Εδώ προσεύχομαι για την κόρη μου και τη γυναίκα μου, δεν τους εγκατέλειψα. Νοερά είμαι μαζί τους. Ερωτεύτηκα τον Τριαδικό Θεό μας. Έτσι θα ωφεληθούμε όλοι μας» σημείωσε χαρακτηριστικά.
Πανύψηλος και επιβλητικός ο π.Σεραφείμ. Ζει ολομόναχος σε ένα απόκρημνο σημείο στα Καρούλια. Ωστόσο όπως λέει.
«Δεν ζω μόνος, εδώ έχω πολλούς συντροφιά» μου είπε.
Και όταν τον ρώτησαν «ποιους»; μου απάντησε
«Τους χιλιάδες αγγέλους που τους βλέπεις μόνο όταν δουλεύεις για την ψυχή και όχι για το σώμα, τη σάρκα την συντηρούμε με κάποια αγαθά που μας προσφέρει ο Πανάγαθος».
«Μία μέρα δεν είχα απολύτως τίποτα να φάω, και ιδού το θαυμαστό. Βλέπω ένα αετό με πολύ υψηλή ταχύτητα να έρχεται προς τη σπηλιά μου και λέω τώρα θα με πάρει μαζί του… έβαλα κακό λογισμό. Αλλά όσο πλησίαζε διέκρινα ότι κάτι κρατούσε. Ήταν ἐνα ψάρι ολόφρεσκο… Ε, με αυτό έβγαλα την ημέρα μου»... υπογράμμισε ο π.Σεραφείμ.

'' Είναι δύσκολη η σωτηρία για τους Κληρικούς. Πολύ δυσκολότερη για τους Επισκόπους''


Ο κόσμος θέλει τον Κληρικό κοντά του, αλλ’ όμως δεν ωφελείται. Η δόξα του Κληρικού δεν είναι στο να αποκτήση όνομα στον κόσμο, αλλά να ζήση την κένωση. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής.
- Για τον Κληρικό δύο είναι, ιδιαιτέρως, μεγάλα πάθη: η φιληδονία και η μνησικακία.
- Είναι δύσκολη η σωτηρία για τους Κληρικούς. Πολύ δυσκολότερη για τους Επισκόπους.
- Οι μεγάλοι Πνευματικοί Πατέρες που έχουν το Άγιον Πνεύμα υπερβαίνουν τους τύπους, χωρίς να τους παραβαίνουν. Οι μικροί, όμως, Πνευματικοί Πατέρες πρέπει να τηρούν τους τύπους. Συμβαίνει το ίδιο με την μετάφραση ενός κειμένου από μια γλώσσα σε άλλη γλώσσα. Ένας που γνωρίζει πολύ καλά την γλώσσα συλλαμβάνει το νόημα των λέξεων, ενώ εκείνος που δεν γνωρίζει καλά την γλώσσα μεταφράζει κατά γράμμα. Το ίδιο γίνεται με τους Πνευματικούς Πατέρες.


Γεροντας Σωφρόνιος του έσσεξ

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ»

π.Παύλος Σαβάμπε Τακούμα-Ο σαμουράι που έγινε ορθόδοξος ιερέας!



Ο π.Παύλος Σαβάμπε Τακούμα ήταν ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας της Ιαπωνίας και ένας από τους τρεις πρώτους ορθοδόξους χριστιανούς.Ήταν γιος ενός σαμουράι και γαμπρός ενός σιντοιστη ιερέα.Ήταν φανατικός εθνικιστής και μισούσε κάθε ξένη επιρροή στην χώρα του.
Για καλύτερη κατανόηση της καταστάσεως στην Ιαπωνία κατα τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα διαβάστε τον βίο του Αγιου Νικολάου Κασάτκιν-του φωτιστού των Ιαπώνων-απ'όπου και ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο ο π.Παύλος ασπάστηκε την Ορθοδοξία.

«Κάποια βραδιά, λοιπόν, καθώς μελετούσε στο κελί του, βλέπει ένα σαμουράι να ορμά στο δωμάτιό του με το σπαθί στο χέρι. Θα τον έσφαζε, του είπε, εάν δεν σταματούσε να «διαφθείρει» με τα κηρύγματά του τους ντόπιους.
Ταπεινά ο Άγιος Νικόλαος δέχθηκε να πεθάνει, αν όμως πρώτα ο επίδοξος δολοφόνος του θα μάθαινε τι μελετούσε την ώρα εκείνη.
Ο σαμουράι άφησε το σπαθί του, για να ακούσει τι είχε να του πει ο Άγιος. Και έτσι αυτός άρχισε να του εξηγεί την δημιουργία του σύμπαντος από τον Θεό, το σχέδιο της Θείας Οικονομίας και πως ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο.
Το αποτέλεσμα ήταν, ο παραλίγο δήμιός του να κατηχηθεί και να βαπτισθεί. Λίγα χρόνια αργότερα ο σαμουράι Τακούμα Σαβάμπε έγινε ο πατήρ Παύλος, ο πρώτος Ορθόδοξος Ιάπωνας ιερέας»

Προσκυνητής

Το δράμα μιας νεαρής μοναχής. Συγκλονιστική Αληθινή Ιστορία


Ήταν μία κόρη ονομαζόμενη Μαρία. Ο πατέρας της ήταν χριστιανός και εζήτει να την υπανδρεύσει εκείνη δεν ήθελε, θέλουσα να φυλάξει παρθενία. Την έβαλε σ’ ένα μοναστήρι γυναικείο και την παρέδωκε της ηγουμένης να την έχει ως παιδί της.

Και αφού πέθανε ο πατήρ της, έγινε άλλος αφέντης στην χώρα εκείνη, όστις βγήκε μία ημέρα και πήγε στο μοναστήρι οπού ήταν η Μαρία.
Και ευθύς οπού την είδε ο αφέντης, ετρώθη η καρδιά του έρωτα σατανικό και γυρίζοντας στο σπίτι του έστειλε γράμματα στην ηγουμένη και της έλεγε: Αμέσως να μου στείλεις την Μαρία, διότι την είδα και με είδε, με ηγάπησε και την ηγάπησα.

Διαβάζει το γράμμα η ηγουμένη, κράζει την Μαρία και της λέγει: Παιδί μου, τί καλό είδες στον πασά και τον κοίταξες με αγάπη; Κοίταξε τί μου γράφει εδώ!

Λέγει η Μαρία: Εγώ δεν ηξεύρω τίποτε. Τον κοίταξα με άλλον σκοπό και είπα: Άρα, Θεέ μου, ταύτη την δόξα οπού έχει εδώ τούτος ο πασάς, θα την έχει και στον άλλον κόσμο; Και αυτός με κοίταξε με διαβολικό σκοπό. Εγώ αν ήθελα υπανδρεία…., με υπάνδρευε και ο πατέρας μου και έπαιρνα χριστιανό.

Τότε γράφει η ηγουμένη στον πασά: Καλύτερα σου στέλνω το κεφάλι μου, παρά τη Μαρία. Στέλνει πάλιν ο πασάς και λέγει της ηγουμένης: Ή να μου στείλεις τη Μαρία, ή έρχομαι και την παίρνω μόνος μου και καίω το μοναστήρι. Το ήκουσε η Μαρία και λέγει της ηγουμένης: Όταν έλθουν οι απεσταλμένοι, στείλε τους στο κελί μου και εγώ τους αποκρίνομαι.

Ήλθαν οι απεσταλμένοι στο κελί της Μαρίας, και τους ρώτησε τι θέλουν. Της είπαν εκείνοι: Μας έστειλε ο πασάς να σε πάρουμε, διότι είδε τα μάτια σου και τα ορέχθηκε. Τους είπε να περιμένουν να υπάγει στην εκκλησία.

Τότε παίρνει ένα μαχαίρι και ένα πιάτο, και πηγαίνει στον Ιησού Χριστό εμπρός και λέγει: Κύριέ μου, μου έδωκες τα μάτια τα αισθητά διά να πηγαίνω στον καλό δρόμο, και εγώ να πηγαίνω με το θέλημά μου στον κακό δεν είναι πρέπον. Και επειδή αυτά τα αισθητά θα μου βγάλουν τα νοητά, ιδού οπού τα βγάνω διά την αγάπη σου, διά να φύγω από το βόρβορο της αμαρτίας.

Και ευθύς βάζει το μαχαίρι μέσα στο μάτι της και το βγάνει στο πιάτο. Επήγε εμπρός και στην Παναγία και βγάζει και το άλλο της μάτι και τα βάνει μαζί. Τότε τα στέλνει του πασά και αφού τα είδε ο πασάς, γύρισε ευθύς ο σατανικός έρως σε κατάνυξη και σηκώνεται ευθύς και πηγαίνει στο μοναστήρι, και παρακαλεί τις καλογραίας να υπάγουν να κάμουν δέηση στον Θεό, να γιατρευτεί η Μαρία. Πηγαίνουν πάραυτα όλες μαζί με τον πασά και πέφτοντας κατά γης παρεκάλουν τον Κύριο και την Θεοτόκο να δώσει το φως της Μαρίας.
Εφάνη η Θεοτόκος τότε ως αστραπή στην Μαρία και της λέγει: Χαίρε, Μαρία! Επειδή προτίμησες να βγάλεις τα μάτια σου για την αγάπη του Υιού και την ιδική μου, ιδού πάλι έχε τα μάτια σου και πλέον πειρασμός να μη σου συμβεί. Βλέποντας δε το θαύμα οι παρόντες εχάρησαν πολύ και εδόξασαν τον Θεό και την Παναγία. Έπειτα ο πασάς αφιέρωσε πολύ χρυσό στο μοναστήρι και επήρε συγχώρηση από τις καλογραίας και αναχώρησε και έκαμε καλά και εσώθη.
[web_site]
www.briefingnews.gr/orthodoxy/item/16445[/web_site]

..............

Κώλυμα ιεροσύνης
- Γέροντα, αφού η εξομολόγηση τα σβήνει όλα, τότε γιατί αυτός που κάνει μεγάλη σαρκική αμαρτία δε μπορεί να γίνει ιερέας;
- (Εκείνη τη στιγμή ο γέροντας έτυχε να κρατάει δύο ανοξείδωτα κύπελλα που κερνούσε νερό στους προσκυνητές). Δε μου λες, αν το κύπελλο σπάσει και το ηλεκτροκολλήσω τότε δε θα γίνει γερό;
- Ναι, και μάλιστα πιο γερό από ότι ήταν πριν.
Τότε, να που το ένα με την κόλληση έγινε πολύ γερό, ενώ το άλλο, που δεν έχει κόλληση, δεν είναι μεν τόσο γερό, αλλά είναι απείραχτο. Όταν έλθει ό Βασιλιάς, με ποιο ποτήρι θα του δώσουμε να πιει νερό;
- Με το δεύτερο, το απείραχτο, που δεν έχει κολληθεί.
- Ε, για αυτό κάνουμε ιερείς εκείνους, που δεν έκαναν αμαρτία ασχέτως εάν δεν είναι τόσο θερμοί, όσο εκείνοι που έκαναν αμαρτία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ 2004

http://www.pigizois.net/afieromata/pais ... idaxes.htm