ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

[Matina]

Η δύναμη της αλληλεγγύης



Το όνομά του ήταν Φλέμινγκ, και ήταν ένας φτωχός Σκωτσέζος αγρότης. Μια μέρα, καθώς προσπαθούσε να βγάλει τον άρτο τον επιούσιο για την οικογένειά του, άκουσε μια κραυγή που καλούσε σε βοήθεια από ένα κοντινό τέλμα. Παράτησε τα εργαλεία του και έτρεξε στο τέλμα.

Εκεί, βυθισμένο μέχρι τη μέση του σε μαύρο βόρβορο, βρισκόταν ένα τρομοκρατημένο αγόρι, φωνάζοντας και παλεύοντας να απελευθερώσει τον εαυτό του. Ο Αγρότης Φλέμινγκ έσωσε το παλληκάρι από αυτό που θα μπορούσε να είναι ένας αργός και τρομερός θάνατος.

Την επόμενη μέρα, μια κομψή άμαξα σταμάτησε στου Σκωτσέζου τη φτωχή αγροικία. Ένας κομψά ντυμένος ευγενής κατέβηκε κάτω και συστήθηκε ως ο πατέρας του παιδιού που ο Αγρότης Φλέμινγκ είχε σώσει.

«Θέλω να σε ανταμείψω», είπε ο ευγενής. Έσωσες της ζωή του υιού μου».

Όχι, δε μπορώ να δεχτώ αμοιβή για ότι έκανα, απήντησε ο Σκωτσέζος αγρότης αποκρούοντας τη προσφορά. Την ίδια ακριβώς στιγμή, ο ίδιος ο υιός του αγρότη βγήκε στη πόρτα της οικογενειακής καλύβας.

«Αυτός είναι ο υιός σου;», ρώτησε ο ευγενής.

«Ναι», απάντησε με υπερηφάνεια ο αγρότης.

«Θα σου κάνω μια συμφωνία. Άφησέ με να του παράσχω το επίπεδο μόρφωσης που ο ίδιος ο υιός μου θα απολαύσει. Αν το παλληκάρι είναι έστω και λίγο σα τον πατέρα του, τότε δίχως αμφιβολία θα μεγαλώσει ώστε να γίνει ένας άντρας για τον οποίο και οι δυο θα καμαρώνουμε». Και αυτό έκανε.

Ο υιός του Αγρότη Φλέμινγκ παρακολούθησε τα πλέον καλύτερα σχολεία και εν καιρώ, απεφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείου Αγίας Μαρίας στο Λονδίνο, και προχώρησε στο να γίνει γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο ως ο πασίγνωστος Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ, αυτό που ανεκάλυψε τη Πενικιλίνη.

Χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο υιός του ευγενούς που σώθηκε από τον βάλτο χτυπήθηκε από πνευμονία.

Τι του έσωσε τη ζωή αυτή τη φορά; Η Πενικιλίνη. Το όνομα του ευγενούς; Λόρδος Ραντολφ Τσωρτσιλ. Το όνομα του υιού του;

Σερ Γουινστον Τσώρτσιλ.


Πηγή: mkka.blogspot.com

[Pater_Familias]

Ο φύλακας της εικόνας της Παναγίας.(Αληθινή ιστορία)!
O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας.Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν.Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.
Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.
Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..
Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις;” τον ρώτησε στα τούρκικα…
Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα” ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ´ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.
Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ´ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας.Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.
Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ´αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί, Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ´όλο το σπίτι ευωδία.
Όλα αυτά έμενα μ´ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.
Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ´ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.
Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε.”Όχι εσύ παιδί μου” μου είπε χαμηλόφωνα. “
“Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος” Τον κοίταξα με παράπονο..” “Τότε να βαπτιστώ” του απάντησα.
Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενήλικος κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.
Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία. Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τούτο εδώ το χωριό.
Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημένη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοίχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσευχή μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.
Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ´ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο. Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτί. “Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός” σκέφτηκα.
Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλο και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.
“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια”. Το ίδιο σκέφτηκα να κάνω και γω. Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω. Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία. Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας. Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου. Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.
Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. “Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της . Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσέρη αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου. Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε. “Κάποιον θα στείλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια να περιμένω. Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.
Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα. Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του. Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά. Αποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι “Πάρτο παιδί μου, του είπε.
Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του!

[Matina]

Ο Άγιος Σύζυγός της Πόρνης




Ζούσε στην Αθήνα προ ετών κάποιος άνθρωπος πού τον έλεγαν Νικόλαο.
Ταπεινός, ευσεβής, με τη νηστεία του, την αγρυπνία του και με «Θεϊκές καταστάσεις» όπως γράφει στις άγιες προσευχές του.

Είχε μάλιστα και την αρετή της ελεημοσύνης, όπως εδώ σε μια παρόμοια σκηνή βλέπουμε…

Στα 35 χρόνια του, εφόσον τακτοποίησε τις άγαμες αδελφές του, απεφάσισε κι΄ αυτός να παντρευτεί. Όπως ήταν φυσικό, εφόσον ήταν και ευσεβής, θα έπρεπε να ψάξει να βρει μία κοπέλα μέσα από την Εκκλησία, και πιθανόν να πείτε και μέσα από τις αδελφότητες, και οπουδήποτε αλλού υπήρχε ευλάβεια και ευσέβεια σε χώρους χριστιανικούς.

Αλλά όμως εκείνος διάλεξε κάτι άλλο…


Πήγε λοιπόν στην πλατεία Βάθης και πήγε σε ένα σπίτι της αμαρτίας. Και την πρώτη κοπέλα που τον υποδέχτηκε, της είπε :
—«Σήκω και έλα μαζί μου. Έταξα στο Θεό να γλυτώσω μια ψυχή από τη λάσπη. Έλα να σε βγάλω από δω μέσα. Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;»
Βέβαια κεραυνός να έπεφτε στο κεφάλι εκείνης της κοπέλας, δεν θα ξαφνιάζονταν τόσο πολύ, όπως ξαφνιάστηκε εκείνη τη στιγμή. Την ευκαιρία βέβαια δεν την έχασε και έτσι δέχτηκε. Την δέχτηκε με την προϋπόθεση ότι θα εξομολογείτο και θα άρχιζαν μία καινούργια ζωή, όπως και πράγματι έγινε.

Η πρώην άσωτη γυναίκα ήταν πλέον στο πλευρό του Νικόλα σαν αγνότατο ρόδο. Φρόνιμη και σιωπηλή με τα νεανικά της χρόνια φωτεινά πλέον, απ’ τη μετάνοια και την εξομολόγηση στο καθαρό της πρόσωπο.
Πέρασε έτσι αρκετός καιρός. Αλλά η αμαρτία όμως είναι δυνατή, και δεν παρατάει εύκολα τα πλάσματα που δουλέψανε γι’ αυτήν, και για το μεγάλο αφεντικό της αμαρτίας που λέγεται διάβολος.
Έτσι λοιπόν η γυναίκα του Νικόλα, κύλισε ξαφνικά στην παλιά αμαρτία, και έγινε τώρα πλέον μοιχαλίδα. Σαν να την έπιασε βέβαια ένα είδος τρέλας.

Της μίλησε ο Νικόλας, ο καλός εκείνος σύζυγος,
–«Κοίταξε», της είπε, «δεν σου κρατάω καμιά κακία. Θα σ’ αφήσω όσα λεφτά έχω και το σπίτι ακόμα, και εγώ θα πάω στο Άγιο Όρος. Και αν με κρατήσουν εκεί θα γίνω μοναχός, αν όχι, θα γυρίσω πίσω, και θα δούμε τι θα κάνουμε.»
Και έφυγε…


Φτάνοντας ο Νικόλας στο Άγιο Όρος, έψαξε και έμαθε για έναν περίφημο και άγιο πνευματικό, ας τον πούμε παπα-Σάββα, και πήγε να τον συμβουλευτεί. Σαν τον άκουσε εκείνος, πήρε αυστηρή όψη και του είπε:
—«Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ πέρα. Αμαρτάνεις μόνον που το σκέπτεσαι. Έταξες να σώσεις την γυναίκα σου. Να πας πίσω να την ξαναπάρεις κοντά σου. Και προσπάθησε με τη ζωή σου, με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή και ελεημοσύνη να την σώσεις…»

Αποσβολώθηκε ο Νικόλας, κοντοστάθηκε, του φάνηκε πολύ βαριά αυτή η εντολή του πνευματικού, κατάλαβε όμως ύστερα από προσευχή που έκαμε κατά την διάρκεια της αγρυπνίας εκεί στο κελάκι εκείνου του αγιασμένου γέροντος και πήρε την απόφαση να γυρίσει πίσω.
Άνοιξε την αγκαλιά του, άνοιξε το σπιτικό του και την ξαναπήρε μέσα. Εκείνη ύστερα από την όλη αυτή διαδικασία, συγκινήθηκε, εξομολογήθηκε και έβαλε καινούργια αρχή.
Μα η αμαρτία είναι και γλυκιά και δυνατή και ισχυρή. Και η γυναίκα ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε…
Ο Νικόλας υπέμενε, καρτερούσε, αγρυπνούσε ώρες, γονατιστός προσευχόταν γι’ αυτήν, σιωπούσε και νήστευε, νήστευε εξαντλητικά.

Ερεθισμένη από αυτήν την ανοχή πρόσθεσε στην ντροπή και κάτι άλλο πλέον, την άσχημη συμπεριφορά της. Άρχισε να τον φωνάξει, να τον ξεφτιλίζει, να τον βρίζει, να τον ματώνει καθημερινά με την θηριώδη εκείνη συμπεριφορά της, την διαβολική.

Πόσο θα μπορούσε αλήθεια να βαστάξει ο ανεξίκακος εκείνος άγιος άνθρωπος του αιώνος μας;
Περνούσαν τα χρόνια και ο Σταυρός γινόταν όλο και πιο αβάσταχτος. Έδειχνε σιγά σιγά να λυγίζει.

Και ξημέρωνε ημέρα της Καθαράς Δευτέρας.

Την πέρασε γονατιστός, λύγισε μπροστά στην σιωπή του Θεού που έδειχνε πως δεν νοιαζόταν πλέον για το πλάσμα του. Έπεσε μπροστά στο εικονοστάσι και με λυγμούς φώναξε:
—«Θεέ μου, ή φώτισέ την και δώσε της μετάνοια αληθινή, ή πάρε με. Δεν αντέχω άλλο τούτο το βάσανο 15 ολόκληρα χρόνια».
Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια!


Η γυναίκα του που ήλθε απέξω από την αμαρτία, γιατί είπαμε ήτανε νύχτα και ξημέρωνε η Καθαρά Δευτέρα, ήταν μια τέτοια ημέρα, που τον βρήκε γονατιστό και άκουσε και τα λόγια που έλεγε κλαίγοντας τούτος ο άνθρωπος, τη συγκλόνισε κυριολεκτικά, την πήραν τα κλάματα, … κατάλαβε την άβυσσο των κριμάτων της, … ήταν «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», αλλά η μετανοημένη πλέον.
Κεραυνοχτυπημένη λοιπόν από την θεία φώτιση, σωριάστηκε στα πόδια του και φώναξε:

«Συγχώρεσέ με, δεν είμαι μόνο τιποτένια, αλλά για τελευταία φορά. Για τελευταία και μοναδική φορά συγχώρεσέ με».
Και κείνος πάλι την συγχώρεσε.


Και ακολούθησαν μετά από κείνην την βραδιά που ξημέρωνε η Μεγάλη Σαρακοστή και η Καθαρά Δευτέρα, ακολούθησαν χρόνια ευτυχίας, και με παιδιά μέσα στην οικογένεια, δύο αγγελούδια που τους χάρισε ο Πανάγιος Θεός, και ευλογία ήλθε μια για πάντα σε αυτό το σπιτικό, χάρις στην αγία υπομονή, τη μεγάλη καρδιά και την συγχωρητικότητα αυτού του ανθρώπου του Νικολάου, χάρις στην προσευχή του, χάρις στην υπομονή του, την ματωμένη υπομονή του, την πολλή του προσευχή και τα πολλά του τα δάκρυα.

Τελικά έσωσε έναν άνθρωπο !

Τώρα εγώ και σεις, αν ήμασταν στη θέση του, τι θα κάναμε; Γιατί αυτός ο άνθρωπος, όταν αύριο μεθαύριο κοιμηθεί, θα μας κρίνει επάνω στην Βασιλεία των Ουρανών για το πόσο υπήρξαμε ανεκτικοί στα σφάλματα του πλησίον μας. Δεν λέω του συντρόφου μας, λέω του πλησίον μας, του οποιουδήποτε πλησίον μας.

Και πόση προσευχή κάναμε γι’ αυτόν, και πόση νηστεία, και πόσα δάκρυα χύσαμε για να αλλάξει ζωή, για να αλλάξει διαγωγή.
Αυτή είναι η αληθινή ζωή του Ευαγγελίου. Αυτή είναι η πράξις των Πράξεων των Αποστόλων, των συμβουλών των Αποστόλων, των εντολών του Αγίου Θεού, αυτή είναι η πράξις, την οποία πρέπει να την δείχνουμε με την ζωή μας κάθε μέρα.
Πάντως εκείνο που θέλω να παρακαλέσω όλους σας, είναι να ενθυμούμεθα ότι την αρετήν θα την διαπράττουμε όσο το δυνατόν δύναται στα κρυφά, μέσα στο ταμείον της καρδιάς μας, όπου θα θησαυρίζουμε τις αρετές του Αγίου Θεού, για να ωφεληθούμε…

Να ωφεληθούμε όχι μόνον εμείς προσωπικά, αλλά για να ωφεληθεί και ο σύντροφος της ζωής μας, να ωφεληθούν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, και να δημιουργήσουμε με την δική μας αγιασμένη ζωή, με τη δική μας ανεξικακία, με την δική μας συγχωρητικότητα, με τη δική μας ολόθερμη αγάπη, όχι την ψεύτικη, όχι την φαινομενική, όχι των χειλέων, την καρδιακή αγάπη, να δημιουργήσουμε μία ασπίδα, ένα προπέτασμα πως θα το πώ, μια ασφάλεια, γύρω από την οικογένειά μας…

Έτσι ώστε χάριν ημών και χάριν των προσωπικών μας αγώνων, και της αγάπης που θα έχομε προς τον Θεόν και τον πλησίον, όταν θα έρθουν οι δύσκολες ώρες, -και έρχονται, δεν καθορίζουμε είπαμε ημερομηνίες, αλλά έρχονται,- να μας ασφαλίσει ο Θεός.

Να πιάνουμε το σάπιο δένδρο και να ζωντανεύει, το ξερό και να βγάζει καρπούς, να σταυρώνουμε το άδειο μπουκάλι και να γεμίζει από λάδι. Θα το κάνει το θαύμα αυτό ο Θεός στούς δικούς Του ανθρώπους, αφού το έκανε και στον άπιστο τον αχάριστο εκείνον Ισραηλιτικό λαό, για σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο.

Θα το κάνει και σε μας ο Χριστός όταν έρθουν οι δύσκολες αυτές ώρες, αρκεί να είμεθα από σήμερα και από τούτη τη στιγμή κοντά εις τον Πανάγιο Θεόν.
Η αγάπη του Αγίου Θεού, εύχομαι νάναι πάντοτε μαζί σας,

Αμήν.

[rose]

«Απαλά, χωρίς βία!»

«Τον πνευματικό αγώνα να τον κάνεις απαλά, χωρίς βία. Να μην πολεμάς τις αδυναμίες σου, άλλα να τις μεταμορφώνεις σε δυνάμεις.

Όταν είναι σκοτάδι στο δωμάτιο, τι κάνεις; Πολεμάς να το διώξεις; Διώχνεται το σκοτάδι; Ανάβεις το φως και φεύγει το σκοτάδι.

Η ψυχή εχει έναν ανθώνα κι έναν αγκαθώνα. Μην καταγίνεσαι να ξεριζώνεις τ' αγκάθια, μόνο να ποτίζεις τον ανθώνα. 'Oλο το νερό να το κατευθύνεις εκεί και τ' αγκάθια θα ξεραθούν»

Π. Πορφύριος




Όταν σκοτεινιάζει ο ουρανός.




Όταν πυκνά μαύρα σύννεφα κρύβουν το καταγάλανο του ουρανού σου, τι μπορείς να κάνεις;

Όταν μελαγχολικές και απαισιόδοξες σκέψεις θολώνουν τη διαύγεια του νου σου, πως μπορείς να αντιδράσεις ;
Που να πας ;
Που να κρυφτείς ;

Μη φοβάσαι !

Πουθενά δε θα πας γιατί παντού ο ουρανός θα είναι ο ίδιος.

Πουθενά δε θα μπορέσεις να κρυφτείς από τον νου σου. Μαζί σου πάντα θα τον κουβαλάς.

Μα γιατί να κρυφτείς; Μήπως τον έχασες τον ουρανό; Εκεί είναι … μα δεν τον βλέπεις. Μπορεί να έχει περάσει καιρός από τότε που τον είδες για τελευταία φορά και να ξέχασες το καταγάλανο χρώμα του. Μπορεί να έχεις ταυτιστεί με το γκρίζο χρώμα και το σχήμα των σύννεφων και να ταξιδεύεις μαζί τους. Μπορεί να έχεις φορέσει την μάσκα του πολεμιστή και να αγωνίζεσαι να διώξεις τα σύννεφα.


Χαλάρωσε επιτέλους βρε παιδί μου

Δε θα νικήσεις έτσι ποτέ. Όσο τα πολεμάς τα σύννεφα τόσο τα μετατρέπεις σε άτρωτα θηρία.
Σε έχουν ήδη απορροφήσει και σε πάνε πέρα δώθε. Παρατήρησε τα λίγο καλύτερα. Παρατήρησε τα δίχως να γίνεις ένα μ’ αυτά.
Τότε θα διαπιστώσεις ότι εμφανίζονται από το πουθενά, μένουν για λίγο και στη συνέχεια χάνονται. Διαλύονται στο πρώτο αεράκι.
Μεγάλη αξία τους έδωσες.

Λάθος σου !

Από πού έρχονται τα σύννεφα; Από το πουθενά. Αναδύονται ξαφνικά μέσα στη διαύγεια του ουρανού. Όσο παραμένεις αποστασιοποιημένος παρατηρητής και διατηρείς την επίγνωσή σου, δε θα αφήσεις κανένα σύννεφο, όσο όμορφο κι αν είναι, να σε συναρπάσει. Στην διαύγεια θα ρίξεις όλη την προσοχή σου. Όσο περισσότερο επικεντρώνεις την προσοχή σου στη διαύγεια του ουρανού, τόσο λιγότερο θα προσκολλιέσαι στην άποψη ότι τα σύννεφα είναι στερεά και αληθινά και τόσο λιγότερο θα υποφέρεις.

Παρατηρώντας με τον ίδιο τρόπο τις σκέψεις μας, να έρχονται και να φεύγουν, πλησιάζουμε την ορθή αντίληψη της κενότητας.
Τα φαινομενικά χειροπιαστά φαινόμενα συνεχίζουν να εμφανίζονται, να παραμένουν για λίγο και στη συνέχεια να χάνονται μέσα στη διαυγή φύση του νου.
Καθώς κάθε σκέψη εξαφανίζεται εμείς θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να αντιλαμβάνεται, ότι η εξαφάνιση αυτή είναι πολύ πιο πραγματική, από την αρχική εμφάνιση της σκέψης. Ακόμη κι όταν εμφανιστούν ακραίες καταστροφικές σκέψεις και συναισθήματα, όπως θυμός και ζήλια, εμείς παραμένουμε σε επαφή με την αγνότητα της συνειδητότητας μας. Η αγνότητα αυτή είναι πάντοτε μαζί μας και όποιες κι αν είναι οι πλάνες που μας παρασύρουν, δεν είναι παρά επιφανειακές πνευματικές συσκοτίσεις που τελικά θα περάσουν, αφήνοντας μας στην συντροφιά της καθαρής φύσης του νου.

Μα θα μου πεις, εγώ βράζω ! Βράζω από θυμό, βράζω από ζήλεια. Βράζω από την αδικία που βλέπω γύρω μου. Είμαι έτοιμος να εκραγώ. Που είναι η καθαρή φύση του νου μου ; Που είναι η διαύγεια ;

Μπορούμε λοιπόν να συγκρίνουμε τις θετικές καταστάσεις του νου με το ήρεμο νερό μιας λίμνης και τις αρνητικές με το ταραγμένο νερό μιας κατσαρόλας που βράζει.
Αν ερευνήσουμε την φύση του νερού που βράζει θα δούμε ότι παρά την αναταραχή, κάθε ξεχωριστή σταγόνα είναι καθαρή. Το ίδιο ισχύει και για τον νου : είτε είναι γαλήνιος, είτε βράζει εξαιτίας της σαρωτικής πολυπλοκότητας των απόψεων, η βασική του φύση παραμένει καθαρή και συνειδητή.

Εξετάζοντας τη ζωή μας βλέπουμε πως αυτή ελέγχεται απόλυτα από τον νου μας, ειδικότερα δε από τον νου που διακατέχεται από προσκόλληση στις επιθυμίες.
Συνεχώς σκεφτόμαστε να πάμε κάπου ή να αποκτήσουμε κάτι και στη συνέχεια ενεργούμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, αναζητώντας ικανοποίηση.

Ο ανήσυχος νους δε γεννά μονάχα νέες σκέψεις και ιδέες, αλλά έχουμε την τάση να τις ακολουθούμε, όπου κι αν μας οδηγούν.
Το αποτέλεσμα είναι η υπόσχεση για ευτυχία να μας παρασέρνει από την μια κατάσταση στην άλλη, στο τέλος όμως το μόνο που νιώθουμε είναι κούραση κι απογοήτευση. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην καταστολή των σκέψεων και των επιθυμιών μας. Θα ήταν σαν να προσπαθούμε να εμποδίσουμε το νερό σε μια κατσαρόλα να βράσει κρατώντας σφιχτά σφαλισμένο το καπάκι.

Το «εγώ» βέβαια θα το δοκιμάσει.

Το «εγώ» θέλει να αισθάνεται σπουδαίο. Αρέσκεται να αυτοαποκαλείται “ανίκητος πολεμιστής”, “ατρόμητος επαναστάτης” και γρήγορα τρώει τα μούτρα του.

Η μόνη λογική προσέγγιση είναι να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να παρατηρεί τις σκέψεις χωρίς να τις ακολουθεί. Έτσι τους αποστερούμε την παρορμητική τους ενέργεια και είναι σαν να απομακρύνουμε από την φωτιά την κατσαρόλα με το νερό. Τελικά επικρατούν γαλήνη και διαύγεια. Μ’ αυτό τον τρόπο θα βιώσουμε την αληθινή μας φύση που είναι αγνή συνειδητότητα. Είναι καθαρός, καταγάλανος ουρανός. Κι αν το βιώσουμε μια φορά, θα ξέρουμε ότι βρίσκεται πάντα εκεί. Όσα σύννεφα κι αν προκύψουν στην πορεία.

Όταν μαύρα σύννεφα κρύβουν το καταγάλανο του ουρανού σου, τι μπορείς να κάνεις ;

Μια ακτίνα της Αλήθειας είναι ανώτερη από χιλιάδες γνώσεις εξωτερικής προελεύσεως.
Όταν δεις μια φορά, ξέρεις που κρύβεται και που πρέπει να ξαναψάξεις όταν το χάσεις.....

[rose]

Ρώτησαν κάποτε τον Σωκράτη: «Γιατί δεν είσαι ποτέ λυπημένος;»
Κι εκείνος απάντησε: «Γιατί ποτέ δεν αποκτώ τίποτε που η απώλειά του θα με λυπούσε…»







Η σοφία της ζεστής σοκολάτας

Κάποτε μερικοί απόφοιτοι ενός γνωστού Πανεπιστημίου, με καλές δουλειές πλέον, συζητούσαν για τις ζωές τους σε μια συνάντηση παλιών συμφοιτητών.
Καθώς συζητούσαν, κάποιος έριξε την ιδέα και οι υπόλοιποι συμφώνησαν, να κάνουν μια επίσκεψη σε έναν παλιό τους καθηγητή, ο οποίος όλα τα χρόνια της φοίτησης τους, υπήρξε πηγή έμπνευσης γι αυτούς.

Όση ώρα λοιπόν βρίσκονταν στο σπίτι τους καθηγητή τους και συνέχιζαν την συζήτηση τους για τα παράπονα τους για την δουλειά, την ζωή τους και τις σχέσεις τους με τους άλλους, ο Καθηγητής τους για να τους τρατάρει, έφτιαξε ζεστή σοκολάτα και την σέρβιρε σε μια μεγάλη γαβάθα, φέρνοντας και διάφορες κούπες για να πιουν την σοκολάτα. Οι κούπες ήταν διαφόρων ειδών και υλικών. Ακριβές, φτηνές, όμορφες και άσχημες. Αφού όλοι διάλεξαν προσεκτικά και πήραν από μια κούπα, ο Καθηγητής τους, τους είπε:

«Πρόσεξα ότι όλοι προτιμήσατε τις όμορφες και ακριβές κούπες απαξιώνοντας τις φτηνές και τις άσχημες.
Ενώ για εσάς είναι φυσικό να θέλετε να αποκτάτε το καλύτερο για τον εαυτό σας, αυτό ακριβώς είναι και η αιτία των προβλημάτων σας.

Η κούπα δεν προσθέτει τίποτα στην ποιότητα της σοκολάτας, ούτε στην γεύση της. Συνήθως η κούπα είναι απλά πιο ακριβή και πολλές φορές κρύβει αυτό που πίνετε. Αυτό που πραγματικά θέλατε ήταν η ζεστή σοκολάτα. Δεν θέλατε την κούπα. Αλλά συνειδητά διαλέξατε αυτήν που πιστεύατε ως την πιο καλή κούπα και πολύ σύντομα αρχίσατε να κοιτάτε ο ένας την κούπα του άλλου.

Σκεφτείτε όμως φίλοι μου, η ζωή σας είναι σαν την ζεστή σοκολάτα. Η δουλειά, το χρήμα και οι θέσεις εργασίας σας, είναι σαν τις κούπες που κρατάτε στα χέρια σας, μα δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από εργαλεία για να κρατήσετε την ζωή σας.

Η κούπα που κρατάτε δεν χαρακτηρίζει ούτε αλλάζει την ποιότητα της ζωής σας. Με το να επικεντρώνεστε στην κούπα και την αξία της, δεν απολαμβάνετε την ζεστή σοκολάτα που σας πρόσφερα. Ο Θεός φτιάχνει τη ζωή, όπως εγώ σας έφτιαξα την ζεστή σοκολάτα. Δεν διαλέγει το περίβλημα της, όπως ούτε κι εγώ διάλεξα σε ποια κούπα θα σέρβιρα του κάθε ενός την σοκολάτα του.

Να θυμάστε, οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που έχουν τα καλύτερα πράγματα, αλλά εκείνοι που φτιάχνουν το καλύτερο με αυτά που έχουν.
Γι αυτό αγαπητοί μου παλιοί μαθητές ζήστε απλά, αγαπάτε γενναιόδωρα, ενδιαφερθείτε βαθιά και μιλάτε ευγενικά και να θυμάστε ακόμα ότι, οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο δεν είναι εκείνοι που έχουν τα περισσότερα, αλλά εκείνοι που χρειάζονται τα λιγότερα»

[rose]

Η Αξία της Πληγής στην Αχίλλειο Πτέρνα




Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του "αδύναμο" σημείο, την αχίλλειο πτέρνα του, εκείνη που αρκεί για να διαλύσει το οικοδόμημα της γαλήνης του.
Ο μεγαλύτερος φόβος, ήταν πάντα η απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου από τη ζωή μου.
Ο Θεός όμως, με όλη Του τη αγάπη, με έβαλε στον στίβο αυτού του αγωνίσματος, για να μου δώσει το πολύτιμο μάθημά Του.
Όπως ακριβώς ένας τεχνίτης ρίχνει το υλικό του στη φωτιά, το λιώνει, το χτυπά, σμιλεύει τις άκρες του, τη τραχειά του επιφάνεια, μέχρι να πάρει τη μορφή που του πρέπει.

Και με δίδαξε το πιο πολύτιμο μάθημα: ότι ο μόνος που πραγματικά βρίσκεται αέναα, ακατάληπτα, ολοκληρωτικά κοντά μας στο πέρασμα της ζωής είναι Εκείνος.
Ότι κάθε άνθρωπος, κάθε άλλη αγάπη, κάθε αγαπημένο πρόσωπο, μπορεί να έρθει και να φύγει, μπορεί να μας πληγώσει, μπορεί να χαθεί στην πορεία της ζωής, μπορεί το καλό του, να υπαγορεύει μία πορεία μακρινή από τη δική μας πορεία.

Έμαθα πως ο σκοπός της αγάπης μας για τους άλλους δεν είναι να τους έχουμε κοντά μας, αλλά να τους βοηθάμε να ανοίξουν τα φτερά της ψυχής τους και να πετάξουν ψηλά. Έμαθα πως δεν μπορούμε να προστατέψουμε αυτούς που αγαπάμε από όλη τη κακία του κόσμου και από όλες τις θλίψεις της ζωής, και πως η πιο αγνή, ανόθευτη, ανιδιοτελής αγάπη, που μπορούμε να τους προσφέρουμε, είναι η προσευχή μας. Έμαθα ακόμη, πως κάποιες φορές, χρειάζεται να αφήνουμε απαλά να κυλήσει κάποιος μακριά από τη ζωή μας. Πως, όταν κάποιος συνεχίζει διαρκώς να μας πληγώνει, καλό είναι να τον αποδεσμεύουμε και να μάθουμε να τον αγαπούμε με αγάπη μακρινή και διακριτική. Κι ότι το πιο εύκολο είναι να ντύσουμε αυτόν που μας πληγώνει με κακία, αλλά το πιο μεγαλειώδες είναι να συνεχίσουμε να τον αγαπάμε, πιο ελεύθερα και ανεπιτήδευτα, κοιτώντας με τα μάτια της Αγάπης την ομορφιά που έχει μέσα του.


Και έρχεται η μέρα, που το πολύτιμο αυτό μάθημα του Θεού, έρχεται και κατασταλάζει μέσα σου, και γίνεται βίωμα, γίνεται ποτάμι καθαρό, που τρέχει αδιάλειπτα και δροσίζει την ψυχή σου, και ο Θεός σου χαμογελά και σου ψιθυρίζει, ότι μάταια απελπίζεσαι, γιατί, κι όταν πονούσες, ήταν μαζί σου, κι όταν ένοιωθες μοναξιά, Εκείνος σου κρατούσε το χέρι σφικτά, κι όταν ριχνόσουν στο καμίνι του πόνου, Εκείνος μάζευε με φροντίδα τα κομμάτια σου.

Ό,τι χρειάζεσαι, μπορείς να το αποκτήσεις.
Ό,τι πραγματικά χρειάζεσαι, πέρα από επίπλαστες ανάγκες και εγωιστικές επιθυμίες, ΜΠΟΡΕΙΣ να το έχεις στη ζωή σου και αρκεί για να σε κάνει ευτυχισμένο.
Η Αγάπη, άλλωστε, είναι πάντα κοντά σου. Το μόνο που σε εμποδίζει να τη ζήσεις, είναι τα μάτια, που κρατάς πεισματικά κλειστά.

Μην το ξεχνάς καλέ μου φίλε…

Να το θυμάσαι…

[nikolar]

Καπιταλισμός εἶναι ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ σοσιαλισμός εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.



Henri Jeanson

http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/07 ... _6360.html

[Voreios]

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ...: Θέμα: Το μολύβι !
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα.

Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

> Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου.
Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

> Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

> Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβύνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

> Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει.
Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

> Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

[rose]

Αν τελικά η αλήθεια σου κρύβει Αλήθεια δε θα πάει χαμένη...



Κάθε φορά που προσπαθείς να ανοίξεις μια νέα πόρτα στη ζωή που θα σε οδηγήσει σε ένα καινούργιο δωμάτιο (ας το ονομάσουμε το δωμάτιο της αλήθειας ή το δωμάτιο της ελευθερίας…) βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα τεράστιο άγριο σκύλο, ο οποίος στέκεται μπροστά στην είσοδο, γρυλίζει επικίνδυνα και είναι έτοιμος να σου επιτεθεί.

Μπορεί να ταλαιπωρηθείς ώρες προσπαθώντας να ξεγελάσεις το σκύλο για να περάσεις την πόρτα. Όσο περισσότερο προσπαθείς τόσο περισσότερο αυτός αγριεύει κι ετοιμάζεται να σε κατασπαράξει. Στο τέλος θα κουραστείς, θα απογοητευτείς και θα υποχωρήσεις, χάνοντας την μεγάλη ευκαιρία να γευτείς την πρωτόγνωρη αίσθηση που θα σου χάριζε η είσοδος στο δωμάτιο της ελευθερίας.

Υπάρχει λύση άραγε να ξεγελάσεις τον άγριο φύλακα; Νομίζω πως υπάρχει. Το κόλπο είναι να χορτάσεις το σκύλο. Να του προσφέρεις τόσο πολύ φαγητό (και ο σκύλος είναι αχόρταγος, μπορεί να κάνει εμετό και να συνεχίσει να τρώει) που να τον σκάσεις. Να τον εξοντώσεις στην κυριολεξία από την τροφή έτσι ώστε να κοιμηθεί και να σε αφήσει να περάσεις.

Ο σκύλος είναι η ακατάσχετη κίνηση του νου που δε σ’ αφήνει να δεις την Αλήθεια.
Η τροφή του σκύλου είναι οι πληροφορίες.
Ξεκινάς την εσωτερική αναζήτηση συσσωρεύοντας εξωτερικές γνώσεις, χρηστικές και άχρηστες πληροφορίες, και ίσως ένα σωρό άλλες ανοησίες στην προσπάθεια να γνωρίσεις ποιος είσαι και ποιος ο ρόλος σου σ’ αυτό τον πλανήτη. Αν ο νους σου δε χορτάσει, αν ο νους σου δε ταλαιπωρηθεί αφάνταστα ώστε να εξοντωθεί, αν δεν τυραννήσεις τη διάνοια σου και δε την φτάσεις στα όρια της ώστε να πειστείς τελικά ότι δε φτάνει η διάνοια για γνωρίσεις την πραγματικότητα αλλά χρειάζεται να ενεργοποιηθεί ένα άλλο εσωτερικό γνωστικό εργαλείο (αφού ο νους μπει σε αδράνεια) δεν θα καταφέρεις να εισέλθεις στο καινούργιο δωμάτιο.

Δοκίμασε να πειραματιστείς.
Σε μια παρέα που η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από πνευματικά θέματα, σε μια παρέα που θέλει να καυχιέται ότι αναζητά την Αλήθεια, κράτησε την δυνατότερη προσωπική σου άποψη, θέση και εμπειρία για το τέλος. Όταν όλοι θα έχουν εξαντληθεί από τις ατέρμονες συζητήσεις, από τις ατέλειωτες αναφορές στο τι έχουν πει όλοι οι σοφοί, ειδήμονες του κόσμου και ετοιμάζονται να αποσυρθούν τότε να την εκφράσεις. Τότε είναι έτοιμοι να την ακούσουν. Κι αν δεν καταφέρουν να την αντιληφθούν εκείνη τη στιγμή, η δική σου θέση, η δική σου αλήθεια θα τους ακολουθήσει και κάποια στιγμή, ίσως μετά από καιρό, να ξυπνήσει τη δική τους θαμμένη αλήθεια και να την φέρει στην επιφάνεια.

Αν τελικά η αλήθεια σου κρύβει Αλήθεια δε θα πάει χαμένη...

[rose]

Τώρα είναι η στιγμή!







"Νοιώθω μια μεγάλη ΚΟΥΡΑΣΗ γερνώντας από δύο λόγους:

ο πρώτος από τον αγώνα μιας ζωής να αντιστέκομαι για να μην δω αυτά που δεν άντεχω και
ο δεύτερος από τον αγώνα να καταφέρω να δω αυτά που ήρθαν στη ζωή μου για να με μάθουν

Στη δεύτερη περίπτωση ο αγώνας άξιζε".
Λεό Μπουσκάλια