ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

[rose]

Ο ΘΕΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ (ΑΦΗΓΗΣΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ)

ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ!
Η φοβερή ιστορία του Fam Hien που συνέβει σε φυλακές του Βιετνάμ όπως την αφηγείται ο Ράφι Ζαχαρίας..







Η αγάπη του Θεού

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
Η Επιστολή του Α. Παύλου προς Ρωμαίους γράφτηκε στην Κόρινθο το 57 μ.Χ.


31 Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;

32 ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται;

33 τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν·

34 τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καί ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν.

35 τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;

36 καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς.

37 ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς.

38 πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα

39 οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.


************************************************************************************************************************


31 Τι λοιπόν θα πούμε ως προς αυτά; Αν ο Θεός είναι με το μέρος μας, ποιος θα είναι εναντίον μας;

32 Αυτός, βέβαια, που τον ίδιο τον Υιό του δε λυπήθηκε, αλλά για χάρη όλων μας τον παράδωσε, πώς και μαζί μ’ αυτόν δε θα μας χαρίσει τα πάντα;

33 Ποιος θα κατηγορήσει τους εκλεκτούς του Θεού; Ο Θεός είναι που δικαιώνει.

34 Ποιος είναι αυτός που θα τους κατακρίνει; Ο Χριστός Ιησούς είναι αυτός που πέθανε, αλλά περισσότερο εγέρθηκε, ο οποίος και είναι στα δεξιά του Θεού, ο οποίος και μεσιτεύει για μας.

35 Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή μάχαιρα;

36 Καθώς είναι γραμμένο: Για χάρη σου θανατωνόμαστε όλη την ημέρα, λογιστήκαμε σαν πρόβατα σφαγής.

37 Αλλά σ’ όλα αυτά υπερνικούμε μέσω αυτού που μας αγάπησε.

38 Γιατί είμαι πεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε τωρινά ούτε μελλοντικά ούτε δυνάμεις

39 ούτε ύψος ούτε βάθος ούτε κάποιο άλλο κτίσμα θα δυνηθεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, που είναι μέσα στο Χριστό Ιησού τον Κύριό μας.
http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathi ... kef.8.html

[nikolar]

Είμαι ο πατέρας του κλέφτη…! Μία αληθινή διδακτική ιστορία έμπονης προσευχής από την Κορέα »



Παρεκκλήσιο Αγίου Μαξίμου του Γραικού στην Κορέα.

Αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής : ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ένα γεγονός, που συγκλόνισε το ιεραποστολικό κλιμάκιο στην Κορέα, με την ελπίδα να βρει μιμητές και στην Ορθόδοξη Ελλάδα… Πρόκειται για την πνευματική αντιμετώπιση, από Κορεάτες γονείς, ενός σοβαρού παιδαγωγικού προβλήματος.

… Ο οκτάχρονος γιός της οικογένειας είναι πολύ ζωηρός. Και στο παρελθόν έχει προκαλέσει προβλήματα και ανησυχίες στους γονείς του. Αλλά η τελευταία πράξη του τους άφησε άναυδους.
Συνήθως, όταν ο Β. επιστρέφει από το σχολείο, η μητέρα του ελέγχει την σχολική του σάκα και συζητάει μαζί του πώς πέρασε στο σχολείο, τι μάθημα έκανε, τι βαθμό πήρε στην ορθογραφία κ.λ.π. Μια μέρα στην σάκα η μητέρα βρήκε χρήματα. Μετά από αλλεπάληλες ερωτήσεις τελικώς ο Β. ομολόγησε ότι τα έκλεψε. Η μητέρα κράτησε την ψυχραιμία της και προσπάθησε να εξακριβώσει τον τρόπο και τον λόγο της κλοπής.
Πάνω στην ώρα έφθασε και ο πατέρας από την εργασία του στο σπίτι. Η μητέρα επιμένει στον μικρό να του ομολογήσει την πράξη του. Εκείνος για ώρα μένει αμίλητος με κατεβασμένο το κεφάλι. Στο τέλος η μητέρα αποκαλύπτει την κακή πράξη του. Ο πατέρας, χωρίς δεύτερη σκέψη, του λέει ήρεμα να φορέσει το μπουφάν του και να τον ακολουθήσει. Βγαίνουν από το σπίτι και βαδίζουν αμίλητοι στον δρόμο. Φθάνουν στο κτίριο της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας. Μπαίνουν στο μικρό παρεκκλήσι του αγίου Μαξίμου του Γραικού. Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του Ναού και χωρίς την παρουσία τρίτων, ο πατέρας αρχίζει να κάνει εδαφιαίες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού λέγοντας μεγαλοφώνως:
-Κύριε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Αφού έκανε αμέτρητες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού, συνεχίζει το ίδιο και στην εικόνα της Παναγίας:
Παναγία μου, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Το ίδιο κάνει και στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου:
-Άγιε Ιωάννη Πρόδρομε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Συνεχίζει στην εικόνα του Αγίου Μαξίμου του Γραικού:
-Άγιε Μάξιμε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Μετά το τέμπλο προχωράει στις υπόλοιπες εικόνες που βρίσκονται κατά μήκος του Ναού κάνοντας συνεχώς μετάνοιες και επαναλαμβάνοντας την ίδια προσευχή:
-Άγιοι Κύριλλε και Μεθόδιε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχωρέστε με.
-Άγιε Ιωάννη της Κροστάνδης, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
-Άγιε Σεραφείμ του Σάρωφ, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με…
Η προσευχή του πονεμένου πατέρα κράτησε περί τη μια ώρα. Ο Β. αμίλητος στέκεται όλη αυτή την ώρα δίπλα του παρακολουθώντας με αγωνία τα δρώμενα.
Αφού τελείωσε ο πατέρας την προσευχή του με τις μετάνοιες μπροστά σε όλες τις εικόνες του Ναού, τότε έσκυψε στον γιο του και του είπε:
Αγόρι μου, κατάλαβες ότι έκανες μια πολύ κακή πράξη, με την οποία στενοχώρησες τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας;
Ο μικρός με κατεβασμένο το κεφάλι απάντησε μονολεκτικά «ναι». Τότε ο πατέρας τον έπιασε τρυφερά από το χέρι και επέστρεψαν στο σπίτι τους.
Ήταν η ώρα του δείπνου. Ο μεγαλύτερος δεκάχρνος γιος είπε την προσευχή της τρπέζης. «Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται…». Και μετά ο πατέρας συμπλήρωσε:
-Κύριε, είμαστε η οικογένεια του κλέφτη. Σε παρακαλούμε συγχώρεσέ μας…
Κατά την ώρα του δείπνου δεν ανέφεραν τίποτε για το επίμαχο θέμα. Οι γονείς συζήτησαν ευχάριστα θέματα και εκδήλωσαν την αγάπη τους και προς τα δυο παιδιά τους κάνοντας πως έχουν ξεχάσει το δυσάρεστο γεγονός.
Την άλλη μέρα ο πατέρας ήρθε στον Επίσκοπο για να του πει με πόνο ψυχής τα καθέκαστα και του ζήτησε τη συμβουλή του για το τι δέον γενέσθαι περαιτέρω.
Ο Επίσκοπος συγκλονισμένος από την αντιμετώπιση του προβλήματος από τον πατέρα δεν του είπε τίποτε. Τον παρεκάλεσε μόνον να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα. Να προσευχηθούν πρώτα ζητώντας τον φωτισμό του Θεού για να δουν τι πρέπει να κάνουν ώστε να μη πληγωθεί το παιδί από κάποια άστοχη ενέργεια.
Την άλλη μέρα οι γονείς με τον Επίσκοπο συζήτησαν αρκετή ώρα. Συμφώνησαν ότι δεν πρέπει να δοθούν μεγαλύτερες διαστάσεις στο θέμα. Η καλύτερη παιδαγωγική τιμωρία του παιδιού τους ήταν η έμπονη προσευχή του πατέρα. Ο πατέρας μαζί με τον γιο του να επιστρέψουν τα χρήματα από το μέρος που εκείνος τα πήρε. Και η μητέρα να συνεχίσει διακριτικά να παρακολουθεί το παιδί. Εάν, ο μη γένοιτο, επαναληφθεί παρόμοια πράξη τότε θα πρέπει να ληφθούν άλλα μέτρα για την αντιμετώπιση, τυχόν, εμφωλεύουσας ροπής προς την κλοπή. Διαφορετικά θα αποδειχθεί πως επρόκειτο για ένα απλό περιστατικό, όχι και τόσο σπάνιο στην παιδική ηλικία.
Η συγκλονιστική προσευχή του άγιου αυτού Κορεάτη πατέρα θυμίζει αποφθέγματα Γεροντικού:
«Είπε Γέρων: Αμάρτησε ο αδελφός σου; Εσύ αμάρτησες».
Και η θυσιαστική πράξη του έχειτο παράλληλό της στην νηστεία που επέβαλε ο Άγιος Νεκτάριος στον εαυτό του, προκειμένου να λύσει την φιλονικία των δυο μαθητών της Ριζαρείου Σχολής.
Το όλο γεγονός και η αντιμετώπισή του από τους γονείς του μικρού παιδιού είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα ότι ο Ορθόδοξος τρόπος ζωής ριζώνει «καθ’ ημέραν τη εκκλησία» (Πρ. 2:47) τη παροικούση εν Κορέα.
«Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος» (Ψαλμ. 112:2)!
Αθανασία Δ. Κοντογιαννακοπούλου.
Πηγή: περιοδικό Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής : ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (σελ.484-486)
Επιμέλεια Χ.Τ.

http://orthodoxcongo.blogspot.gr/2013/0 ... ost_6.html

[rose]

Η χαρά, η λύπη μας και η κατάθλιψή μας, εξαρτώνται από το πόσο γερά κρατάμε εμείς το χέρι του Θεού,
που ούτως ή άλλως είναι προτεταμένο προς εμάς.





"Ο καταθλιπτικός αδρανεί διότι δεν βρίσκει κίνητρο να δράσει. Και δεν βρίσκει κίνητρο γιατί έχει χάσει την ελπίδα.
Κι όποιος δεν έχει ελπίδα, χάνει την ευχαρίστηση. Δεν έχει λόγο να ξεκινήσει τίποτα μια και δεν έχει κανένα τέρμα να ονειρεύεται, κανένα σταθμό να τον σαγηνεύει. Γι' αυτό είναι μάταιη η μακροχρόνια χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων.

Η θεραπεία είναι αλλού... Είναι αναγκαία η εσωτερική ανακαίνιση που θα τον ωθήσει να χρησιμοποιήσει το νου, την καρδιά, την όλη προσωπικότητά του. Η μεταμόρφωση που θα τον κάνει να δει τον κόσμο, και τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αλλιώς.

Η κατάθλιψη έχει να κάνει με τη στάση ζωής, με την προσωπική φιλοσοφία γύρω από το "υπάρχω". Κάθε ψυχή στο βυθό της διψάει για την αλήθεια. Πρώτα για την αλήθεια τη δική της και ύστερα για την Αλήθεια. Ο Αριστοτέλης έλεγε: "Πίσω από κάθε πόνο σου κρύβεται ένα λάθος σου". Και ο γερο Παΐσιος χαριτωμένα: "Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει". Αν το καλοσκεφτούμε δεν απέχουν πολύ αυτές οι δύο διαπιστώσεις.

Για το χριστιανισμό λάθος είναι η αστοχία, η αμαρτία. Και ετυμολογικά αμαρτία σημαίνει αποχωρισμός. Το να αποκόβεσαι και να βρίσκεσαι μακριά από την Αιτία σου, από τον Λόγο σου. Να περνάς δηλαδή στην γκρίζα περιοχή μιας εξορίας που την βιώνεις σαν ερημιά, σαν μόνωση, σαν μοναξιά γεμάτη λύπη και τρόμο".
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Ο παλιάτσος και η Άνιμα" το οποίο συνέγραψε η Μάρω Βαμβουνάκη (Εκδόσεις "Ψυχογιός").






Έχει ο Θεός. "ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ, Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ" Γέροντας Πορφύριος

Ο Κύριος μεταμορφώθηκε μπροστά στους μαθητές του και τους φανέρωσε ελάχιστη από τη δόξα Του.
Το πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο και τα ρούχα Του έγιναν λευκά σαν φως. Τέτοια δόξα μπορεί να χαρίσει και σε μας, τέτοια χαρά, τέτοια φωτεινότητα. Αυτή είναι η απάντηση στη μιζέρια μας, στην καταθλιπτική μας στάση, στις ψυχικές μας εναγώνιες αναζητήσεις, στις φοβίες και ανασφάλειές μας.

Αύριο και κάθε μέρα ας αναζητήσουμε με λαχτάρα το μεταμορφωμένο μας Ιησού κι ας Του ζητήσουμε να μας χαρίσει και τη δική μας μεταμόρφωση και ανακαίνιση.

Πρέπει να ξέρουμε ότι με την πτώση των πρωτοπλάστων επήλθε η φθορά ο θάνατος και οι ασθένειες. Μια απ΄αυτές είναι και η κατάθλιψη, και άλλες ψυχοπαθολογικές ασθένειες, ως αποτέλεσμα της ελεύθερης επιλογής τους να απομακρυνθούν από το Θεό.

Η χαρά είναι "σημείο" και "απόδειξη" αυτής της σχέσης μας με τον Ιησού Χριστό.

Τελικά η χαρά και η λύπη μας και η κατάθλιψή μας εξαρτώνται από το πόσο γερά κρατάμε εμείς το χέρι του Θεού που ούτως ή άλλως είναι προτεταμένο προς εμάς.

Ταλανιζόμαστε πολύ από την αστάθεια και τις μεταπτώσεις μας.
Ναι μεν γνωρίζουμε πολύ καλά ποια είναι η Αλήθεια, αλλά η καθημερινή μας βιωτή δεν είναι πάντα συνεπής και ξεκάθαρα χριστιανική.

Δεν εννοώ ότι παραβαίνουμε "νομικά" τον χριστιανικό ηθικό κώδικα, αλλά δεν είμαστε του Θεού, δεν φλέγεται η καρδιά μας από την αγάπη του Θεού.

Την έχει ποτίσει ο "κόσμος".
Δεν είμαστε όμως του Θεού...αν Τον αγαπούσαμε όλα θα ήταν αλλιώς!
Εμείς όμως δεν το βάζουμε κάτω! Θα το παλεύουμε!

Αυτό που χρειαζόμαστε, είναι να δώσουμε τέρμα στους λογισμούς, σε όλους τους λογισμούς!

Ο λογισμός, μας λέει ο πατήρ Αιμιλιανός της Σιμονόπετρας, στο βιβλίο του "ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ" ερμηνεία στον Αββά Ησαϊα:
"είναι περίπατος και ξεστράτισμα της καρδιάς. Αν λογισθώ κάτι, θα είναι ο Θεός, ο οποίος συλλαμβάνεται δια του ηγεμονικού, σε αυτό μπορεί να βοηθήσει ο λογισμός, που είναι ένα δεκανίκι. Αλλά οι λογισμοί μας πάντοτε είναι περί πραγμάτων ή περί ανθρώπων του αιώνος τούτου. Γι΄αυτό, μη συνάπτεις ποτέ φιλία ή έρωτα με τον λογισμό, θα σε ανακατέψει, θα σε κάνει μοιχό".

Κάπου σε άλλο βιβλίο του, ο π. Αιμιλιανός μας λέει: "ότι εμείς, απλά ζητάμε να μας δώσει ο Θεός μετάνοια και να μας συγχωρέσει τις πτώσεις μας, τα υπόλοιπα είναι του Θεού...αν θα μας πάρει τη χαρά και να την κάνει στεναχώρια, αν θα μας πάρει τη στεναχώρια και να τη κάνει χαρά, αν θα μας δώσει επιτυχία ή αποτυχία, αν θα μας κόψει τα πάθη, ή αν θα τα αφήσει, αν θα μας θεραπεύσει την αρρώστια ή αν θα μας δώσει υγεία, ή αν θα μας πάρει την υγεία και θα μας δώσει αρρώστια".

Ακόμα όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει ο π. Αιμιλιανός στο βιβλίο του "Χαρισματική οδός": "συνήθως για να συναντήσουμε το Θεό, πρέπει ο άνθρωπος, να πονάει, να κατατρύχεται, είτε από πυρετό, είτε από κάποιον άλλο πόνο, φυσικό, ψυχικό, πνευματικό.
Άνθρωπος που δεν πονάει, που δεν κλαίει...δεν είναι δυνατόν να δει τον Θεό.

Δεν υπάρχει γέννησης χωρίς ωδίνες..."

και κάπου πιο κάτω αναφέρει..

"Δεν έχει σημασία αν εγώ άπτομαι του Θεού. Δεν έχει σημασία αν εγώ βλέπω τον Θεό.

Δεν έχει σημασία αν εγώ έχω γνώση Θεού. Όλα αυτά, ευχής έργον να μου τα χαρίσει ο Θεός..διότι μου ανοίγουν τη καρδιά...κάνουν προθυμότερη..την πορεία μου...Αυτό που μου χαρίζει την ασφάλεια είναι να μη ξεχνώ ότι ο Θεός είναι παρών...

Επομένως, και αν εγώ κουράζομαι στη προσευχή μου...ή αν ζω μέσα σε χίλια σκοτάδια, είμαι βέβαιος ότι μέσα στην άγνοιά μου...
σε αυτό το σκότος, μου είναι παρών ο Θεός.

Ας μη θέλω εγώ να τον απολαμβάνω. Ας θέλω να με απολαμβάνει ο Θεός. Ας θέλω να με χαίρεται ο Θεός....Ώστε προσδοχή του Θεού δεν είναι ψυχική αγωνία, δεν είναι άγχος, δεν είναι αναζήτηση ή έλλειψη, αλλά ασφάλεια που νιώθει ο αγωνιστής, λόγω της πανταχού παρουσίας του Θεού..."!

Έτσι λοιπόν απλά και ταπεινά συνεχίζουμε τον αγώνα μας και τα υπόλοιπα είναι του Θεού.
Ο Θεός είναι παντού, ακόμη και στη πέτρα, παθαίνουμε όμως όπως η Μαρία η Μαγδαληνή που νόμισε πως ο Χριστός είναι ο κηπουρός.
Το ίδιο παθαίνουμε και μείς και δεν βλέπουμε τον Κύριο στη ζωή μας, και δεν βλέπουμε κάθε Του κίνηση για να μας ξελασπώσει και να μας ανυψώσει στα ουράνια!


"..Όλο το μυστικό είναι η αγάπη, ο έρωτας στον Χριστό.
Το δόσιμο στον κόσμο τον πνευματικό.
Ούτε μοναξιά νιώθει κανείς, ούτε τίποτα. Ζει μέσα σ' άλλον κόσμο.
Εκεί που η ψυχή χαίρεται, εκεί που ευφραίνεται, που ποτέ δεν χορταίνει..."
Γέροντας Πορφύριος

[Voreios]

H επιταγή: μια ιστορία για την αυτοπεποίθηση
Ένας επιχειρηματίας ήταν βαθιά χρεωμένος και δεν έβλεπε με ποιο τρόπο θα μπορούσε να βρει μια διέξοδο στα οικονομικά του προβλήματα. Οι πιστωτές του τον πίεζαν. Οι προμηθευτές του απαιτούσαν τα χρήματά τους.
Καθόταν μόνος και απελπισμένος σε ένα παγκάκι, όταν τον πλησίασε ένας ηλικιωμένος άνδρας.
“Βλέπω ότι σε απασχολεί κάτι” του είπε ο ηλικιωμένος.
Αφού άκουσε την ιστορία και τα προβλήματά του, τού είπε “Πιστεύω ότι μπορώ να σε βοηθήσω”.
Τον ρώτησε πώς τον λένε και του έγραψε μια επιταγή που την έβαλε στο χέρι του λέγοντας : “Πάρε αυτά τα χρήματα. Θέλω να με συναντήσεις ακριβώς σε ένα χρόνο από σήμερα και να μου τα επιστρέψεις”. Αμέσως μετά, σηκώθηκε και έφυγε με γρήγορα βήματα.
Ο επιχειρηματίας είδε έκπληκτος το ποσό των $500,000 να είναι γραμμένο στην επιταγή και από κάτω να φαίνεται ξεκάθαρο το ονοματεπώνυμο John D. Rockefeller, που ήταν ένας από τους πλουσιώτερους ανθρώπους στον κόσμο.
Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να εξαφανίσει όλες του τις οικονομικές έγνοιες με αυτή την επιταγή. Παρόλα αυτά, αποφάσισε κάτι άλλο. Να κρατήσει την επιταγή στο χρηματοκιβώτιό του και να μη την εξαργυρώσει.
Η γνώση και μόνο ότι τα χρήματα υπήρχαν του έδωσε τη δύναμη να σκεφτεί τρόπους και να σώσει την επιχείρησή του από τους δανειστές και τα χρέη. Είχε υψηλό ηθικό, περισσότερη αυτοπεποίθηση και έτσι, κατάφερε να διαπραγματευτεί καλύτερες συμφωνίες και να επεκτείνει τη διάρκεια των δανείων και των υποχρεώσεών του. Στη συνέχεια, κατάφερε να κλείσει νέες δουλειές, να αυξήσει τις πωλήσεις του και σταδιακά, κατάφερε να αποπληρώσει και να εξοφλήσει όλους του τους δανειστές.
Ακριβώς μετά από ένα χρόνο, επέστρεψε στο παγκάκι που είχε συναντήσει τον ηλικιωμένο, έχοντας μαζί του την επιταγή που δεν είχε εξαργυρώσει. Την ώρα που είχαν συμφωνήσει εμφανίστηκε ο γέροντας.
Τη στιγμή που ο επιχειρηματίας ετοιμαζόταν να του επιστρέψει την επιταγή και να του διηγηθεί την επιτυχία του, μια νοσοκόμα τρέχοντας ήρθε και άρπαξε τον γέροντα.
“Χαίρομαι που τον πρόλαβα” φώναξε στον επιχειρηματία η νοσοκόμα. “Ελπίζω να μην ενόχλησε. Συνηθίζει να φεύγει από το άσυλο ηλικιωμένων που τον φιλοξενούμε και πηγαίνει και λέει στον κόσμο ότι είναι ο John D. Rockefeller.”
Και μ΄αυτά τα λόγια, πήρε τον ηλικιωμένο από το χέρι και απομακρύνθηκαν....

[rose]

«Όποιος έχει ένα γιατί να ζήσει μπορεί να αντέξει το κάθε πως.»
Νίτσε


Το νόημα της ζωής





Στο βιβλίο του ο Β. Φράνκλ «Το νόημα της ζωής» μας αναλύει, πως ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τη δύναμη να αντέξει τα πάντα, ακόμα και τα πιο φρικαλέα που του συμβαίνουν, όπως εκείνος, όταν κατά τον εγκλεισμό του για τρία χρόνια σε τέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, απογυμνωμένος από κάθε τι που τον συνέδεε με τη ζωή, μέχρι και την ημέρα της απελευθέρωσής του.

Έπειτα από την απώλεια όλων των αγαπημένων του προσώπων από τους Ναζί, βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει τη δική του ζωή, δημιουργώντας τη σχολή της Λογοθεραπείας, της «Τρίτης Σχολής Ψυχοθεραπείας της Βιέννης» και να δώσει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο.

Μέσα στο βιβλίο του συχνά αναφέρεται στα λόγια του Νίτσε:
«Όποιος έχει ένα γιατί να ζήσει μπορεί να αντέξει το κάθε πως.»

Αν ο άνθρωπος έχει ένα νόημα για να ζει μπορεί να υπομένει τα πάντα.

"Πως βρίσκουμε το νόημα;
Ο πόνος έχει νόημα μόνο υπό μια προϋπόθεση.
Αν δεν μπορείς να αφαιρέσεις την αιτία του πόνου, αυτό που έχει σημασία τότε είναι η στάση σου απέναντι σε αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει.
Μπορείς και πρέπει να αλλάξεις την στάση σου.
Προτεραιότητα είναι να αλλάξεις δραστικά μια κατάσταση που προκαλεί πόνο, όμως η ανωτερότητα είναι η στάση που υιοθετείς ηρωικά όταν η κατάσταση δεν αλλάζει......"

Το νόημα γεμίζει την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από την επιδίωξη της πραγμάτωσης τριών κατηγοριών αξιών:
1. Δημιουργικότητας: Αφοσίωση σε προσωπικές δραστηριότητες και ιδιαίτερα στην εργασία.
2. Εμπειρίας: Αγάπη και τέχνη.
3. Προσωπικής στάσης: Θετική και δημιουργική αντιμετώπιση της αναπόφευκτης οδύνης.

Ο Β. Φράνκλ υποστηρίζει ότι: Δυνάμεις πέρα από τον έλεγχο σου μπορούν να σου τα πάρουν όλα όσα έχεις εκτός από ένα, την ελευθερία σου να επιλέξεις πως θα αντιδράσεις στην κατάσταση. Δεν μπορείς να ελέγχεις τι συμβαίνει στη ζωή σου αλλά πάντα μπορείς να ελέγχεις τι θα αισθανθείς και τι θα κάνεις σχετικά με αυτό που σου συμβαίνει.

Έτσι ποτέ δεν μένουμε δίχως τίποτα εφόσον διατηρούμε την ελευθερία να επιλέξουμε πως θα αντιδράσουμε.

"Τότε άδραξα το νόημα του μεγάλου μυστικού που έχουν να μεταδώσουν η ανθρώπινη ποίηση, η ανθρώπινη σκέψη και πίστη:
Η σωτηρία του ανθρώπου είναι μέσα από την αγάπη και μέσα στην αγάπη.

Κατάλαβα πως ένας άνθρωπος που δεν του έχει απομείνει τίποτα στον κόσμο μπορεί και πάλι να αισθανθεί ευδαιμονία έστω κι αν μονάχα για μια σύντομη στιγμή καθώς συλλογίζεται τους αγαπημένους του.

Το μυαλό μου ήταν γαντζωμένο στην εικόνα της γυναίκας μου.
Μια εικόνα διέτρεξε το νου μου: Δεν ήξερα αν ήταν ακόμα ζωντανή.
Ήξερα ένα πράγμα μονάχα – το οποίο έχω μάθει πολύ καλά τώρα πια.
Η αγάπη πάει πολύ πιο πέρα από την σωματική υπόσταση του αγαπημένου προσώπου. Βρίσκει βαθύτερο νόημα στην πνευματική του οντότητα και στον εσώτερο εαυτό του. Το εάν είναι ή όχι πράγματι παρών το εάν είναι ή όχι ακόμα ζωντανός παύει με κάποιον τρόπο να είναι σημαντικό.
…τίποτα δεν μπορούσε να αγγίξει τη δύναμη της αγάπης μου, τις σκέψεις μου και την εικόνα της αγαπημένης μου."

************************************************************************************************************

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Συγγένεια μεταξύ λογοθεραπείας και νηπτικής θεολογίας

Η ανάλυση της λογοθεραπείας του Frankl έχει δείξει ότι οι βασικές αρχές της συγγενεύουν πολύ με τις απόψεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η μελέτη για πολλά έτη των ψυχολογικών σχολών, που επικρατούν σήμερα, με έκαναν να ενθουσιασθώ με τις απόψεις της λογοθεραπείας του Frankl. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε μερικά σημεία δεν βρίσκει κανείς διαφορές από την ορθόδοξη νηπτική παράδοση, αλλά εκείνο που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες....................

Όπως είδαμε ο Frankl κρίνει τις προηγούμενες ψυχαναλυτικές σχολές, χωρίς βέβαια να τις παραθεωρή τελείως. Έχει την αίσθηση ότι τις συμπληρώνει και τις ξεπερνά. Δίνει προτεραιότητα στο νόημα που πρέπει να υπάρχη στην ζωή του ανθρώπου. Αυτό το νόημα είναι εκείνο που προσδιορίζει την ύπαρξη του ανθρώπου, και κάνει τον άνθρωπο να αντιμετωπίζη το βασικό του πρόβλημα, που είναι το υπαρξιακό κενό. Ακριβώς εδώ βλέπουμε ότι και η Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία προσφέρει ένα τέτοιο μεγάλο νόημα που είναι η θέωση, δηλαδή η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Η Ορθόδοξη Παράδοση διακηρύττει ότι η ηδονή και οι σεξουαλικές επιθυμίες δεν είναι εκείνες που πρέπει να κατευθύνουν, καθορίζουν και να καθοδηγούν τον άνθρωπο.................

Το ίδιο πρέπει να δη κανείς και σε άλλα θέματα, όπως στην ελευθερία του ανθρώπου, στις λεγόμενες νοογενείς νευρώσεις, αφού ο Frankl κάνει την διάκριση μεταξύ νοογενών και ψυχογενών νευρώσεων, στην ανάληψη του πόνου και την υπέρβαση του θανάτου, στην αξία των θετικών λογισμών για την ζωή του ανθρώπου κλπ. Σε όλα αυτά τα σημεία βλέπουμε ομοιότητες μεταξύ της λογοθεραπείας και της Ορθοδόξου Ψυχοθεραπείας..............
Περισσότερα εδώ: http://www.rel.gr/index.php?rpage=vivli ... smatab.php


*****************************************************************************************************************************


"Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας" Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

«Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας» είναι ο τίτλος του βιβλίου του ψυχίατρου Φρανκλ, στο οποίο περιγράφει την εμπειρία του στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Άουσβιτς και Νταχάου, όπου έζησε για τρία χρόνια αιχμάλωτος. Ο Φράκλιν είδε τον εαυτό του απογυμνωμένο από καθετί που τον συνέδεε με τη ζωή, σε μια κατάσταση άδειας ύπαρξης και συνειδητοποίησε πως αυτό που κρατάει κάποιον στη ζωή είναι ο σκοπός της ζωής του.

Μα κανένας δεν μπορεί να πει στον άλλον ποιος είναι αυτός ο σκοπός.
Ο καθένας πρέπει να τον βρει για τον εαυτό του και να δεχτεί την ευθύνη που του υπαγορεύει η δική του απάντηση.

Ο Φράνκλ υποστηρίζει πως εκείνο που προέχει στη ζωή και στο θάνατο είναι το νόημα ζωής και ελευθερίας.
Εκείνοι που έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους, έχουν και δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα και ο οργανισμός τους αντέχει στις αρρώστιες.
Εκείνος που έχει ένα σκοπό στη ζωή του μπορεί να αντέξει σχεδόν το καθετί. Αντίθετα, εκείνος που δεν βρίσκει νόημα στη ζωή του, δεν έχει δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα κι οι ασθένειες καταβάλουν τον οργανισμό του.

Όταν πέθανε στην Αμερική ο ποιητής Ρόμπερτ Λαξ, οι γιατροί του έκαναν όλες τις εξετάσεις και τις βρήκαν καλές.
«Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί πεθαίνω;»ρώτησε ο Λαξ. «Εξαρτάται από σένα», απάντησαν οι γιατροί.
Τι εννοούσαν με αυτά τα λόγια οι γιατροί; Εννοούσαν πως η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου εξαρτάται από αυτόν τον ίδιο;
Πώς ο άνθρωπος όταν πεθαίνει, θέλει να πεθάνει και κανείς δεν πεθαίνει παρά τη θέλησή του;
Η μακροβιότητα σημαίνει θέληση να ζήσει κανείς πολλά χρόνια;

Γνώριζα κάποιον αιωνόβιο άνθρωπο. Ο αιωνόβιος γνωστός μου έζησε έναν αιώνα γιατί αυτό ήθελε: να ζήσει πολλά χρόνια. Δεν του πέρασε ποτέ από το νου η ιδέα να πεθάνει νωρίς. Τη μέρα που πέθανε στα εκατό του χρόνια, βρέθηκε στην τσέπη του ένα απόκομμα εφημερίδος που έγραφε, «πώς να ζήσετε εκατόν είκοσι χρόνια».

Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι άνθρωποι που δεν βρήκαν ένα νόημα ζωής δεν είχαν πια ούτε τη θέληση, ούτε το κουράγιο να ζήσουν και δεν μπόρεσαν να αντέξουν στις ασθένειες. Είχαν κουραστεί ή είχαν βαρεθεί από την ανούσια ζωή τους.

Η Αγία Γραφή συνδέει την Εντολή να τιμάει ο άνθρωπος τον πατέρα και τη μητέρα του με την μακροβιότητα: «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου για να ζήσεις μακρά και ευτυχισμένη ζωή». Μέσα στη λιγόλογη αυτή εντολή η Γραφή αναφέρει ως αιτία μακράς ζωής εκτός από την τιμή στον πατέρα, την μητέρα, και την ευτυχισμένη ζωή. Εμμέσως συνάγεται ότι η δυστυχισμένη ζωή είναι αναπόφευκτα σύντομη.

Αν το συνειδητοποιούσαμε αυτό νωρίς δεν θα ενδίδαμε στην μιζέρια της ζωής μας, που εκτός του ότι αφαιρούν το νόημα της ζωής, επί πλέον συντομεύουν το χρόνο της.

Σκεφτόμουνα τα ατέλειωτα μικρά προβλήματα της άθλιας ζωής μας: τι θα τρώγαμε άραγε το βράδυ;
Μήπως θα είχαμε κανένα κομμάτι λουκάνικο σαν πρόσθετη χορήγηση για να το αλλάξω με ένα κομμάτι ψωμί;
Μήπως θα μπορούσα να ανταλλάξω το τελευταίο τσιγάρο με μια σούπα; Και αηδίασα τον εαυτό μου για την κατάσταση που υποχρέωνε τις σκέψεις, κάθε μέρα και κάθε ώρα, να απασχολούνται μονάχα γύρω από τέτοια ασήμαντα προβλήματα.

Εκείνοι που ξέρουν πόσο στενή σχέση υπάρχει μεταξύ της ψυχικής διάθεσης του ανθρώπου, του θάρρους, της ελπίδας, της αποθάρρυνσης ή της απόγνωσης από τη μια και της οργανικής του υγείας από την άλλη, αντιλαμβάνεται ότι η ξαφνική απώλεια της ελπίδας και του θάρρους μπορεί να έχει μοιραίες συνέπειες.

«Για την ανθρώπινη υπόσταση αποτελεί κάτι το πολύ ουσιαστικό η επίγνωση, συνειδητή ή ασυνείδητη, της ύπαρξης ενός Θεού μέσα του».

[nikolar]

Ἡ σημασία τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ταπείνωσης

[nikolar]

Το μολύβι



Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε «Θεό» και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

[nikolar]

Το κάστρο της ζωής



Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών.
Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».

Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις… Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.


Κάστρο Pierrefonds

Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.

-«Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.

-«Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»

Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.

-«Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης

-«Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει… Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.

-«Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»

-«Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»



Κάστρο Chenonceau

Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι. Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ. Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.

-«Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσεις προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»

-«Ευχαριστώ»

-«Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.

Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.

-«Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»

-«Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»


Κάστρο Val , Bort-les-Orgues

Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο. Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.

-«Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»

Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.

-«Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»
Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:

-«Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»
________

Απόσπασμα από το βιβλίο “Να σου πω μια ιστορία” του Χόρχε Μπουκαϊ

[nikolar]

Η γριά και ο χάροντας



Μια φορά ήταν μια γριά και κάθε πρωί έβγαινε στο δάσος και μάζευε ξύλα για τη φωτιά της και χορταράκια, για να φάει. Καθώς γύριζε μια μέρα φορτωμένη στον ώμο τα ξύλα και στην ποδιά της τα χόρτα, στο δρόμο συναντάει τον χάροντα.

- Γεια και χαρά σου, χάροντα, του λέει, για ποιόν με το καλό;
- Για του λόγου σου θειά, της λέει ο χάροντας. Άντε, ετοιμάσου να σε πάρω.
- Τώρα, του λέει, να πάω σπίτι να ξεφορτωθώ και να ετοιμασθώ. Και για να 'χω καλό ρώτημα, σαν πώς θέλεις να ετοιμασθώ;
- Όπως θέλεις εσύ, απαντάει ο χάροντας.

Τότε η γριά πηγαίνει στο σπίτι, ανάβει το τζάκι και βάζει να βράσει τα χόρτα. Ύστερα έπιασε να ζημώσει ψωμιά, έφτιαξε και κουλούρια για συγχώρεση. Ύστερα έστρωσε τραπέζι και περίμενε να ψηθούν τα ψωμιά.
Τότε παρουσιάσθηκε ο χάροντας και τη ρωτάει:
- Ε, ετοιμάστηκες θειά;
- Περιμένω γιε μου να βράσουν τα χόρτα, να ξεφουρνίσω το ψωμί και να φάμε. Δεν κάθεσαι και του λόγου σου να φας μαζί μου;
- Μα δεν μ' έχεις κακία θειά, πού θα σου πάρω την ψυχή;
- Μπα, γιατί να σου 'χω κακία. Όπου την πας την ψυχή μου, θα 'ρχομαι κι εγώ μαζί.
- Και το κορμάκι σου, που θα τ' αφήσεις εδώ; ξαναρωτάει ο χάροντας.
- Ε, αυτό είναι δική μου υπόθεση, απαντάει η γριά. Εγώ θα το παραδώσω στον Θεό και θα μου το φυλάει. Είδες πού βάζομε σταυρό πάνω απ' τα μνήματα;
Απάνω στην ώρα έβρασαν και τα χόρτα, μύρισε και το ψωμί στο φούρνο και η γριά κατέβασε το φαΐ, ξεφούρνισε κι έβαλε στο τραπέζι δυο πιάτα χόρτα και κάμποσες φέτες ψωμί. Ο χάροντας όμως φαίνονταν στενοχωρημένος και δεν ήθελε να φάει.
- Δεν μου κάνει κέφι να παίρνω ανθρώπους, πού δεν κλαίνε, λέει στη γριά.
- Και δεν μου λες κι εμένα το λόγο; λέει η γριά. Τι σημασία έχει αν κλαίνε ή όχι;
- Όταν κλαίνε και θρηνούνε, μόνο τότε είναι δικοί μου και τούς πάω στην κόλαση. Όταν είναι ευχαριστημένοι και ήσυχοι, μου τούς παίρνει ο Θεός και τούς πάει ίσια στον Παράδεισο.
- Γι' αυτό κι έχεις κακό όνομα, του λέει η γριά. Φάε λίγο να ζεσταθεί η ψυχή σου, να κάνεις το σταυρό σου, μήπως και πάψεις να κολάζεις τον κόσμο.

Τότε ο χάροντας έσκασε απ' το κακό του, πετιέται επάνω και φεύγει λέγοντας.
- Εσένα έτσι κι αλλιως χαμένη σ' έχω. Τι κάθομαι και χασομερώ μαζί σου.

Έτσι έφυγε ο χάροντας κι η γριά ζει ακόμα και ποιος ξέρει πόσο ακόμα θα ζει και θα 'ναι και ευχαριστημένη και καλόγνωμη. Την ευχή της να 'χομε, παιδιά μου.

[nikolar]

Οἱ πολλές ἐπιθυμίες φέρνουν πολλές ἀπογοητεύσεις



Βεγγάλικη παροιμία