ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΤΟΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ

[nikolar]

αν ξέραμε τι ψωμί τρώμε…
Το τέρας: Η απελευθέρωση της αγοράς του ψωμιού λειτουργεί προς όφελος του καταναλωτή. Ο καταναλωτής έχει επιλογή ως προς την ποιότητα και την τιμή.

Το ρεπορτάζ: Το ψωμί είναι πανάκριβο. Χωρίς να το καταλάβουμε, φτάσαμε να το αγοράζουμε προς 4 ευρώ, περίπου, το κιλό. Δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος ως προς την ποιότητά του η οποία, συμφωνούν και οι ίδιοι οι αρτοποιοί, σπανίως ανταποκρίνεται σε αυτό που γνωρίζαμε παραδοσιακά ως «ψωμί». Δεν έχουμε ιδέα από πού προέρχονται οι πρώτες ύλες με τις οποίες παρασκευάζεται, την ώρα που μπαίνουν στη χώρα -νόμιμα μεν, αλλά διακινούνται τελείως ανεξέλεγκτα- ψωμιά και άλευρα από τη Βουλγαρία.

Πριν λίγο καιρό συζητούσαμε με έναν φίλο για το πόσο δύσκολο είναι να βρεις καλό ψωμί στη Θεσσαλονίκη. «Έχω την εντύπωση ότι όλο αυτό άλλαξε αφότου μειώθηκε το βάρος του και βγήκαν τα μικρά φραντζολάκια», είπε. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία χρόνια το μόνο ψωμί που έβρισκα καλό προερχόταν από μεγάλα καρβέλια αγιορείτικου, χωριάτικου, πετρόμυλου, καλαμποκιού κ.λπ. αλλά, τελευταία, τα πρατήρια από τα οποία το αγόραζα τα κατάργησαν, τα βγάζουν σε μικρά φραντζολάκια και μου φαίνονται κι αυτά άνοστα. «Περί ορέξεως κ.λπ.», θα μου πείτε, κι έχετε δίκιο, αλλά διαβάστε παρακάτω.

Πήγα προχθές σ’ έναν φούρνο από τον οποίο δεν είχα ξαναψωνίσει και ζήτησα μια μπαγκέτα ολικής, προς 1 ευρώ, όπως έγραφε το ταμπελάκι. «Πόσο ζυγίζει;», ρώτησα την υπάλληλο. «Δεν ξέρω», είπε, «συνήθως αυτά είναι στα 350 γραμμάρια». «Δεν ξέρετε;», της είπα, κοιτάζοντας λοξά τη ζυγαριά. «Θέλετε να το ζυγίσω;», ρώτησε αθώα. «Φυσικά». Το ζύγισε. Ήταν 255 γραμμάρια. «Δηλαδή, πουλάτε το ψωμί προς 4 ευρώ το κιλό;», ρώτησα αθώα. «Δεν το έχω υπολογίσει!», είπε κουτοπόνηρα. «Υπολογίστε το τώρα, λοιπόν», της είπα. «Ε, έτσι όπως τα λέτε, τόσο βγαίνει», απάντησε. Αν με ξαναδεί, να μου γράψει, κι όχι μόνο λόγω τιμής, όπως θα δείτε παρακάτω.

Φυσικά, στο ψωμί δεν υπάρχει διατίμηση, από την απελευθέρωση του 1992. Υπάρχει, ωστόσο, νόμος, που ρυθμίζει τα υπόλοιπα ζητήματα. Είναι ο 3526/2007 με κάποιες μεταγενέστερες τροποποιήσεις. Εάν υπήρχαν έλεγχοι, όλα θα ήταν εντάξει, ο καταναλωτής θα είχε ήσυχο το κεφάλι του. Επειδή, όμως, δεν υπάρχουν, ο καταναλωτής θα πρέπει να είναι ικανός να ξεχωρίζει τον άρτο από το αρτοσκεύασμα, δηλαδή «το προϊόν αρτοποιίας το οποίο παρασκευάζεται κατά τρόπο ανάλογο με αυτόν της παρασκευής του άρτου, με απλό ή διπλό κλιβανισμό, διαφέρει, όμως, από τον άρτο ως προς τη μακροσκο­πική υφή και τους οργανοληπτικούς χαρακτήρες του. Να ξεχωρίζει τον άρτο από τον διατηρημένο άρτο, τον φρέσκο από το ενδιάμεσο προϊόν αρτοποιίας κ.λπ.». Στο άρθρο 10 γίνεται μια αναφορά που μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι στο καλό αγοράζουμε: «Ο άρτος παρασκευάζεται και διατίθεται, ανεξάρτητα από το σχήμα και τη μορφή του, σε βάρος 500 ή 1.000 ή 1.500 ή 2.000 γραμμαρίων. Τα αρτοπαρασκευάσματα παρασκευάζονται και διατίθενται, ανεξάρτητα από το σχήμα και τη μορφή τους, σε βάρος 250 ή 350 ή 500 ή 750 ή 1.000 γραμμαρίων.».

Άρα, λοιπόν, η μπαγκέτα ολικής που αγόρασα είναι αρτοπαρασκεύασμα, εφόσον νομίμως διατίθεται στα 250 γραμμάρια. Δεν είναι ψωμί!

Ωραία, αλλά το νόμιμο και το ηθικό της υπόθεσης θα ήταν να αναγράφεται το βάρος, πράγμα που δε συμβαίνει στη μεγάλη πλειοψηφία των αρτοποιείων, πρατηρίων άρτου κι επιχειρήσεων αρτοποιίας. Αντίθετα, στα περισσότερα σούπερ μάρκετ, όπου πωλείται το ψωμί σε συσκευασία, αναγράφεται το βάρος.

Το ζήτημα της εξαπάτησης και της πώλησης του αρτοσκευάσματος ως ψωμιού είναι η μια πλευρά μόνο. Υπάρχει και η άλλη, της ποιότητας αλλά και της διάθεσης συγκεκριμένων προϊόντων για λόγους μάρκετινγκ και, φυσικά, επιπλέον κέρδους των εμπλεκομένων.

Ας πάρουμε το ψωμί τζιαπάτα, προϊόν που εμφανίστηκε ξαφνικά στη ζωή μας και είναι κυρίαρχο, πλέον. "Τζιαπάτα" σημαίνει "παντόφλα", στα ιταλικά. Το ψωμί αυτό παρασκευάζεται από μίγμα στο οποίο ο αρτοποιός δίνει την τελική μορφή με νερό και λάδι. Τα μίγματα δεν είναι κάτι το κακό, τουναντίον. Αποτελούν, συνήθως, προϊόν πολυδάπανων ερευνών από τις εταιρείες. Το ζήτημα είναι κατά πόσο ακολουθούνται σωστά οι οδηγίες παρασκευής κι αν ο αρτοποιός ή αρτοπαρασκευαστής έχει τη συνείδηση να τις ακολουθήσει ή μήπως, για λόγους οικονομίας, κάνει του κεφαλιού του, εις βάρος πάντοτε της ποιότητας του προϊόντος. Το τζιαπάτα είναι πάρα πολύ εύκολο στην παρασκευή του, δεν απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις, άρα συμφέρει τον παρασκευαστή, εφόσον δεν υπάρχει και κανείς να ελέγξει τον τρόπο του.

Με ισχυρό μάρκετινγκ μπαίνουν στην αγορά προϊόντα όπως ψωμί «φρέσκο για 28 μέρες» ή το ψωμί «φωλιά», που πωλείται ανοιγμένο, λες και ο καταναλωτής δεν έχει μαχαίρι σπίτι του να το κόψει. Ποιος ξέρει, ίσως αύριο-μεθαύριο, βρίσκουμε όλα τα ψωμιά κομμένα και, γι' αυτό τον λόγο, ακριβότερα…

Για έλλειψη καλών υλικών, μη εκπαιδευμένο προσωπικό και παντελή απουσία ελέγχων, κάνει λόγο η γραμματέας του Σωματείου Αρτοποιών Θεσσαλονίκης, Ελισάβετ Κουκουμέρια. «Στα 5 χρόνια που είμαι στο δ.σ. του Σωματείου, ξέρω ότι δεν γίνονται έλεγχοι. Για εμάς είναι σημαντικό να γίνονται, για να ξέρουμε ποιος είναι ο σωστός επαγγελματίας. Η πρότασή μου είναι η ίδρυση ενός Ινστιτούτου Άρτου, ώστε να υπάρχει έλεγχος της ποιότητας. Και, φυσικά, η θέσπιση προδιαγραφών, ώστε να υπάρχουν συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Είναι γνωστό ότι οι πρώτες ύλες, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, δεν προέρχονται από την Ελλάδα, δεν γνωρίζουμε την ποιότητά τους, ενώ υπάρχει μη εκπαιδευμένο προσωπικό στις επιχειρήσεις. Επίσης, περνούν από τη Βουλγαρία ποσότητες ψωμιού που διατίθεται ως συσκευασμένο στην αγορά, χωρίς να αναγράφεται η προέλευση.».

Κερασάκι στην τούρτα, περιστατικό που αναφέρει αρτοποιός: «Πέρασαν με τζιπ κάποιοι Βούλγαροι, σταμάτησαν, βγήκαν 4 άτομα κι άφησαν ένα σακί αλεύρι. Τους είπα ότι δεν το θέλω, μου είπαν "τσάμπα είναι, κράτα το". Μετά από λίγες μέρες πήραν τηλέφωνο να ρωτήσουν πώς μου φάνηκε. Για να τους ξεφορτωθώ, είπα ότι "δεν μου κάνει". Ζήτησαν να μιλήσουν με τον μάστορα. Του έταξαν χρήματα. Ξέρεις, πολλοί είναι επιρρεπείς σε κάτι τέτοιο…». http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.terata&id=24878

[nikolar]

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... 9ZGIHms-80 ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΤΟΥ ΕΚΘΕΣΗ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟΥ ΨΩΜΙΟΥ

[nikolar]

ΕΥΡΟΠΑΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΤΟΥ
http://mouseio-psomiou.com/ Τα εκθέματα του Ευρωπαϊκό Μουσείο Άρτου στον Βαρνάβα Αττικής Δήμου Μαραθώνος αποτελούν τη μεγαλύτερη συλλογή κεντημένου και θρησκευρικού ψωμιού στην Ευρώπη. Τα 2000 διαφορετικά μεταξύ τους εκθέματα, καλύπτουν όλη την Ελληνική επικράτεια καθώς επίσης και τριάντα χώρες του κόσμου ενώ συνεχώς εμπλουτίζονται και αυξάνονται. Αποτέλεσμα όλων αυτών η συλλογή να πρωτοτυπεί στα επίπεδα των σχεδίων, των μεγεθών και των σχημάτων.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΤΟΥ ΕΚΘΕΣΗ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟΥ ΨΩΜΙΟΥ http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... 9ZGIHms-80

[nikolar]

Ο άρτος στην Ορθόδοξη Λατρεία- Το Πρόσφορο

Ο άρτος συνιστά ένα από τα βασικά είδη διατροφής του ανθρώπου σε όλες τις εποχές και όλους τους πολιτισμούς. Από τους αρχαιότατους χρόνους έως και σήμερα η χρήση του είναι βαθιά ριζωμένη σε κάθε κοινωνία, επηρεάζοντας και ρυθμίζοντας τη ζωή του ανθρώπου και ότι σχετίζεται με αυτή.

Προσφορο

Βασική είναι και η χρήση του άρτου στη χριστιανική Εκκλησία και τη λατρεία της. Ήδη από τους χρόνους της Καινής Διαθήκης, ο Κύριος παρέδωσε κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ευλογώντας, αγιάζοντας και μοιράζοντας τον άρτο εις τύπον και τόπον του Σώματός Του. Η συνάφεια του Κυριακού Σώματος και του άρτου δεν είναι δοκητική και στεγνά τυπολογική, αλλά ο όλος άρτος μεταβάλλεται σε Σώμα Χριστού. Από εκείνη την αφετηριακή στιγμή χρησιμοποιεί η Εκκλησία τον άρτο, εν προκειμένω το πρόσφορο, από το οποίο εξάγεται ο αμνός, το μέλλον να καθαγιασθεί Σώμα του Χριστού.

Το πρόσφορο λαμβάνει το όνομά του από την πράξη των πιστών να προσφέρουν στην Εκκλησία τα απαραίτητα για την τέλεση της αναίμακτης λατρείας (άρτος, οίνος κτλ.). Είναι ένζυμος άρτος, προετοιμασμένος από άλευρα σίτου σε κυκλική διάταξη με τη χρήση ειδικού προζυμιού, το οποίο «πιάνεται», σύμφωνα με την λαϊκή έκφραση, την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Το ένζυμο του ευχαριστιακού άρτου τεκμηριώνεται με βάση την ιωάννειο ευαγγελική παράδοση περί τελέσεως του Μυστικού Δείπνου την παραμονή της εορτής του εβραϊκού Πάσχα. Αντιθέτως, η Δυτική Εκκλησία χρησιμοποιεί στην αναίμακτη ιερουργία άζυμο άρτο, ακολουθώντας την παράδοση των συνοπτικών Ευαγγελίων περί τελέσεως του Μυστικού Δείπνου ανήμερα του ιουδαϊκού Πάσχα. Σημειωτέον ότι κατά το εβραϊκό πασχάλιο δείπνο γινόταν κατάλυση αζύμων. Το ένζυμο του άρτου δηλώνει συμβολικά τη ζωτικότητα του Σώματος του Κυρίου μετά τον επί Σταυρού θάνατό Του.

Το σχήμα του πρόσφορου είναι κυκλικό. Φέρει επ’ αυτού σφραγίδα ομοίως κυκλική. Εντός αυτής εγγράφεται σχήμα σταυρού, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει το τετράγωνο από όπου εξάγεται η μερίδα του Αμνού- Σώματος του Χριστού, με την επιγραφή ΙΣ – ΧΣ – ΝΙ – ΚΑ. Δύο όμοιες μερίδες πλαισιώνουν τον Αμνό στις δύο κάθετες κεραίες του σταυρικού σχήματος. Η ύπαρξη των δύο επιπλέον μερίδων δεν σημαίνει την εξαγωγή περισσοτέρων του ενός αμνών από το ίδιο πρόσφορο. Η παρουσία τους σύμφωνα με τον Ι. Φουντούλη είναι μάλλον πρακτική και συμπληρωματική, με χρησιμότητα σε περίπτωση που ο κεντρικός αμνός, αφού εξαχθεί από τον λειτουργό, δεν είναι κατάλληλος για τη λατρεία. Θεολογικά, η εξαγωγή δεύτερου αμνού από το αυτό πρόσφορο είναι αστήρικτη, καθώς, εάν συμβολίσουμε το πρόσφορο με την κοιλία της Θεοτόκου, από αυτήν εξήλθε μόνο Ένας, ο Ιησούς Χριστός. Για αυτό, ακόμα και όταν πρόκειται να εξαχθεί δεύτερος αμνός για την τέλεση Λειτουργίας των Προηγιασμένων Δώρων, ο λειτουργός χρησιμοποιεί δεύτερο, διαφορετικό πρόσφορο. Στις δύο οριζόντιες κεραίες του εγγεγραμμένου σταυρού βρίσκονται οι μερίδες της Θεοτόκου στην αριστερή πλευρά και οι εννέα τριγωνικές μερίδες των αγγελικών ταγμάτων στη δεξιά.

Η περιγραφείσα σημερινή διάταξη του πρόσφορου δεν αποτελεί στοιχείο της αρχαίας παράδοσης της Εκκλησίας. Μέχρι και τον ΙΓ’ αιώνα επί του ιερού δισκαρίου τοποθετείται μονάχα ο Αμνός. Σταδιακά, αρχής γενομένης από τον ΙΔ’ αιώνα, εμφανίζονται μαρτυρίες σχετικά με ύψωση προσφορών υπέρ της Θεοτόκου, των Αγίων, αλλά και πιστών, ζώντων και κεκοιμημένων, χωρίς ή με την εξαγωγή ιδιαιτέρων μερίδων, γεγονός που συν τω χρόνω εδραιώθηκε στην παράδοση της Εκκλησίας, με ταυτόχρονη επιρροή και επί της διάταξης των πρόσφορων. Πρώτη σχετική μαρτυρία καταλείπει ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος ο Κόκκινος στη «Διάταξη της Θείας Λειτουργίας» που συνέγραψε (ΙΔ΄ αι.).

Η συμβολική του πρόσφορου είναι διττή. Κατά μία ερμηνεία εικονίζει την κοιλία της Θεοτόκου, διά της οποίας ενανθρώπησε ο Θεός Λόγος. Όπως από εκείνη εξήλθε ο Κύριος, έτσι και από τη σάρκα του πρόσφορου εξάγεται η μερίδα του Αμνού – Σώματος του Χριστού. Σύμφωνα με άλλη πατερική ερμηνεία, το πρόσφορο εικονίζει τον κόσμο, ολόκληρη την κτιστή πραγματικότητα, η σφραγίδα του πρόσφορου εικονίζει την Εκκλησία του Χριστού και ο εγχάρακτος στη μέση της Αμνός εικονίζει το κέντρο της λατρείας της, τον Ιησού Χριστό. Μάλιστα, κατά τον μακαριστό π. Δημήτριο Τζέρπο, το πρόσφορο κατά τη βυζαντινή εποχή δεν ήταν κυκλικό, αλλά τετράγωνο, όπως ακριβώς όριζε και το κοσμοείδωλο της εποχής περί επίπεδης και ορθογώνιας διάταξης του σύμπαντος κόσμου.

Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόλαο τον Καβάσιλα, κατά την προσφορά των Τιμίων Δώρων χρησιμοποιείται μόνο ένας άρτος- πρόσφορο για εξαγωγή του αμνού, ο οποίος επιλέγεται από τον λειτουργό, διαχωριζόμενος από την πλειάδα των προσφορών των πιστών. Αυτήν την πρακτική συμβολίζει ο Άγιος λέγοντας πως, όπως ακριβώς ο ίδιος ο Κύριος επέλεξε προσωπικά το Σώμα με το οποίο ενανθρώπησε και το έθεσε ανάμεσα στο υπόλοιπο πλήθος, έτσι και ο ιερέας επιλέγει από όλα τα πρόσφορα το καταλληλότερο για την εξαγωγή του Αμνού, ο οποίος μέλλει να μεταβληθεί σε Σώμα Του.

Οιαδήποτε συμβολική προσέγγιση του πρόσφορου καταλήγει στο συμπέρασμα της αναγκαιότητας χρήσης του άρτου στη λατρεία. Χωρίς άρτο δεν μπορεί το ευχαριστιακό σώμα να συγκληθεί επί το αυτό και να αναπέμψει την προς Κύριο αναίμακτη λατρεία, όπως αυτή συστάθηκε και παραδόθηκε ως εμάς από τον ίδιο τον Κύριο. Εάν λείπει ο ευχαριστιακός άρτος, η λατρεία είναι ελλιπής, αν όχι αποκλίνουσα προς αιρετικές κακοδοξίες, οι οποίες ιδίως κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες εισηγήθηκαν τη χρήση ειδών διαφορετικών του άρτου και του οίνου στη λατρεία. Αυτή η διαστροφή της ευχαριστιακής παράδοσης αλλοιώνει όχι μόνο τη λατρεία, αλλά και τη χριστολογική διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράζεται στην πράξη του Σώματος, σε σημείο που ακόμη και ο κοινός προς βρώση άρτος να ταυτίζεται στη συνείδηση του λαού με το Σώμα του Χριστού.
http://www.pemptousia.gr/2013/06/%CE%BF ... %83%CF%86/

[nikolar]

Προζύμι από το βασιλικό του Σταυρού



Ευλογημένες και καθαρές ψυχές ζυμώνουν Πρόσφορα και τα προσφέρουν στους Ιερούς Ναούς προκειμένου να τελεσθεί το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Τα πρόσφορα όμως δεν ζυμώνονται με μαγιά αλλά με προζύμι το οποίο παρασκευάζεται με ορισμένους θαυματουργικούς τρόπους.
Ένας από αυτούς είναι το προζύμι από το βασιλικό που μας δίδει ο Ιερεύς κατά την Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους....


Η παρασκευή του προζυμιού

Με ιερή ευλάβεια και πίστη παίρνουμε το κλαδί του βασιλικού που λάβαμε από τα χέρια του ιερέως μετά τον εκκλησιασμό μας την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Σε ένα δοχείο βάζουμε λίγο χλιαρό νερό. Στη συνέχεια εμβαπτίζουμε το βασιλικό μέσα στο νερό σταυρώνοντάς το τρεις φορές και ψάλλοντας τα παρακάτω:

Απολυτίκιον της Εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Κοντάκιον της Εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού
Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινὴ πολιτεία, τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός, Εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου, τοὺς πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων, τὴν συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.

Στη συνέχεια ρίχνουμε στο δοχείο σκληρό αλεύρι και το ανακατεύουμε, μέχρι να γίνει παχύρευστος χυλός. Σκεπάζουμε το δοχείο με μια καθαρή πετσέτα και το τοποθετούμε σε θερμό μέρος.
Την επομένη ημέρα αναπιάνουμε το προζύμι με λίγο χλιαρό νερό και λίγο αλεύρι ακόμη και το αφήνουμε και πάλι τυλιγμένο στο ίδιο ζεστό μέρος λέγοντας τα παραπάνω ψαλμικά.
Ίσως χρειαστεί το ίδιο να το επαναλάβουμε και άλλη φορά.

Το προζύμι μας με τη Χάρη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού θα φουσκώσει θαυματουργικά, οπότε μπορούμε να ζυμώσουμε τα πρόσφορά μας.

Φροντίζουμε: Από το ζυμάρι του προσφόρου να κρατήσουμε ένα μικρό κομμάτι για προζύμι. Θα το χρειαστούμε στο επόμενο ζύμωμα. Το τοποθετούμε μέσα σε μικρό ειδικό δοχείο να φουσκώσει καλά και στη συνέχεια το φυλάσσουμε στο ψυγείο.
Καλή επιτυχία!

[nikolar]

Πως φτιάχνουμε γαλέτα



Η γαλέτα είναι ένα είδος αποξηραμένου ψωμιού, το οποίο είναι πολύ σκληρό αλλά έχει το πλεονέκτημα ότι συντηρείται για πολύ μεγάλο διάστημα. Όσοι έχουν υπηρετήσει θα την έχουν δει, αν όχι φάει. Χρησιμοποιείται κατά κόρον σε όλα τα στρατιωτικά σώματα, παγκοσμίως. Αν φυλαχτεί σε κατάλληλο μέρος μπορεί να κρατήσει και δεκαετίες ολόκληρες, μάλιστα στις ΗΠΑ έχουν σε μουσείο, γαλέτα από τον εμφύλιο πόλεμό τους. Είτε θέλετε να την έχετε ως φαγώσιμο για έκτακτη ανάγκη, είτε σαν μέσο φύλαξης για αλεύρι, η γαλέτα είναι πολύ χρήσιμη.

Υλικά
Η αναλογία είναι, για κάθε μια κούπα αλεύρι, προσθέτουμε μια κουταλιά γλυκού αλάτι και τόσο νερό ώστε η ζύμη να γίνει σκληρή, χωρίς να κολλάει στα χέρια αλλά ούτε υπερβολικά σκληρή ώστε να σπάει. Με μερικές δοκιμές θα το καταλάβετε.

Συνταγή
Μια πολύ απλή συνταγή είναι η εξής:
• 4 κούπες τσαγιού αλεύρι (συνήθως σκληρό, αλλά ό,τι και να βάλετε θα γίνει)
• 4 κουταλιές του γλυκού αλάτι
• 2 κούπες τσαγιού νερό (μπορεί να χρειαστεί λιγότερο, ίσως περισσότερο, εξαρτάται από το αλεύρι)
Αυτή είναι η βασική/παραδοσιακή συνταγή. Στο διαδίκτυο θα βρείτε και άλλες συνταγές οι οποίες χρησιμοποιούν και άλλα υλικά όπως ζάχαρη, ξηρούς καρπούς κτλ. Αυτό ναι μεν καλυτερεύει πολύ την γεύση, αλλά μειώνει δραστικά την αντοχή τους στο χρόνο. Συνεπώς αν προσθέσετε επιπλέον υλικά, δεν θα διατηρηθούν τόσο όσο με την απλή συνταγή.

Δείτε εδώ άλλες συνταγές http://kenanderson.net/hardtack/recipes.html

Εκτέλεση
Ανακατεύουμε και ζυμώνουμε, μέχρι η ζύμη μας να γίνει σκληρή, όπως ανέφερα παραπάνω. Χωρίζουμε την ζύμη σε κομμάτια και φτιάχνουμε τετράγωνα κομμάτια με πάχος 1εκ. Με μια οδοντογλυφίδα, κάνουμε πολλές τρύπες και στις δυο πλευρές, ώστε να ψηθεί η γαλέτα μας καλά, εσωτερικά. Τις βάζουμε σε ταψί με αντικολλητικό φύλλο και τις βάζουμε σε προθερμασμενο φούρνο στους 190 βαθμούς για 45 λεπτά. Αν θέλετε μπορείτε να αλλάξετε την θερμοκρασία, οπότε και θα αλλάξει ο χρόνος ψησίματος. Αυτό που θέλουμε είναι να ροδίσουν και στις δυο πλευρές και όταν τις βγάλουμε να είναι αρκετά σκληρές.



Αφού τις βγάλετε από τον φούρνο, αφήστε τις για μερικές ώρες να κρυώσουν και να αποβάλλουν τυχόν υγρασία. Οι γαλέτες είναι έτοιμες. Αν τις δοκιμάσετε θα δείτε ότι είναι πραγματικά πολύ σκληρές σαν τούβλο. Μπορείτε να τις βρέξετε σε καφέ, τσάι ή νερό για να μαλακώσουν και να τις φάτε απευθείας ή να τις τρίψετε σε μικρά κομμάτια και προσθέτοντας νερό να τις κάνετε σαν μια ζύμη, την οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε πχ για ψωμί.

Αν θέλετε να τις συντηρήσετε για μεγάλο διάστημα, μπορείτε να τις κλείσετε σε σακούλες με κενό αέρος ή να τις βάλετε σε ένα βάζο από αυτά με το πλαστικό στο χείλος τους που κλείνει ερμητικά. Αποθηκεύεστε τις σε σκιερό και δροσερό μέρος.

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/20 ... _9521.html