Ήρωες, ηρωίδες, δράματα και θαύματα της διπλανής πόρτας...

[student]

Μιά μάνα να ψυχορραγεί στο νοσοκομείο στα 45 της από καρκίνο σε τελικό στάδιο.
Δυο κόρες 18 και 13 να παλεύουν να το διαχειριστούν.

Κάθε μέρα μιαμιση ώρα με το λεωφορείο να πάει και άλλο τόσο να γυρίσει το μεγάλο κορίτσι να δει λίγο τη μάνα του.
Ενας πατέρας να αγωνίζεται να τα φέρει βόλτα μέσα στο δράμα του επικείμενου χαμού της συζύγου του...να πηγαίνει στο νοσοκομείο όταν φεύγει η κόρη και να γυρνάει μετά στο μαγαζί να βγάλει τα προς το ζείν οριακά...
...κι ένα 13χρονο κοριτσάκι μόνο του στο σπίτι σχεδόν όλη μέρα να μην ξέρει αν θέλει να πάει να δει τη μάνα του σε αυτή την κατάσταση και ταυτόχρονα να συσσωρεύει πόνο και στεναχώρια...πριν λίγο πήγε και αυτή να αποχαιρετίσει τη μανούλα της...

Τί δράματα Θεέ μου κάθε μέρα δίπλα μας και τί αγώνα και σταυρό σηκώνουν κάποιοι ανθρώποι...

Παρακαλώ, προσευχηθείτε λίγο για την ψυχή αυτής της γυναίκας που αναχωρεί από μέρα σε μέρα....και πιο πολύ να δίνει ο Κύριος δύναμη και φώτιση στον σύζυγο και στα κοριτσάκια της να παλέψουν την απώλεια.

Κύριε ελέησον!

[kalahan]

Ο Θεος να φυλαει.οντως δραματα.εχω συγκινηθει πολυ και κυριως περα απο την ασθενεια της μητερας για κεινα τα ερμα τα παιδια.φαρμακωθηκα

[student]

Ο Θεος να φυλαει.οντως δραματα.εχω συγκινηθει πολυ και κυριως περα απο την ασθενεια της μητερας για κεινα τα ερμα τα παιδια.φαρμακωθηκα

Σε νιώθω. Το ζω όλο από κοντά τις τελευταίες μέρες και τα δάκρυα έχουν έλθει πολλές φορές στα μάτια μου.

ΥΓ. Η μανούλα τους συγχωρέθηκε χθες βράδυ! Ας δώσει τώρα πλέον ο Κύριος θεραπεία στην ψυχούλα τους...

Κύριε ελέησον και ανάπαυσον την ψυχή της δούλης Σου

[kalahan]

Ο Θεος να την αναπαυσει την ταλαιπωρη και να στηριξει τα παιδακια της και τον συζυγο

[bersekero]

Αραγε θυμαται κανενας εκεινη την ψυχη, την Μυρτω?

Μυρτώ της Πάρου: Πολύ δύσκολη η κατάσταση της υγείας της – Δεν την δέχονται σε κέντρο στη Γερμανία

https://www.sportime.gr/extratime/koino ... -germania/

[student]

Αυτό πρέπει να το γράψω τώρα που το έχω φρέσκο και τα δάκρυα ακόμα δεν έχουν στεγνώσει. Για όποιον θυμάται, πριν λίγο καιρό βρισκόμασταν εδώ

Μιά μάνα να ψυχορραγεί στο νοσοκομείο στα 45 της από καρκίνο σε τελικό στάδιο.
Δυο κόρες 18 και 13 να παλεύουν να το διαχειριστούν.

Κάθε μέρα μιαμιση ώρα με το λεωφορείο να πάει και άλλο τόσο να γυρίσει το μεγάλο κορίτσι να δει λίγο τη μάνα του.
Ενας πατέρας να αγωνίζεται να τα φέρει βόλτα μέσα στο δράμα του επικείμενου χαμού της συζύγου του...να πηγαίνει στο νοσοκομείο όταν φεύγει η κόρη και να γυρνάει μετά στο μαγαζί να βγάλει τα προς το ζείν οριακά...
...κι ένα 13χρονο κοριτσάκι μόνο του στο σπίτι σχεδόν όλη μέρα να μην ξέρει αν θέλει να πάει να δει τη μάνα του σε αυτή την κατάσταση και ταυτόχρονα να συσσωρεύει πόνο και στεναχώρια...πριν λίγο πήγε και αυτή να αποχαιρετίσει τη μανούλα της...

Τί δράματα Θεέ μου κάθε μέρα δίπλα μας και τί αγώνα και σταυρό σηκώνουν κάποιοι ανθρώποι...

Παρακαλώ, προσευχηθείτε λίγο για την ψυχή αυτής της γυναίκας που αναχωρεί από μέρα σε μέρα....και πιο πολύ να δίνει ο Κύριος δύναμη και φώτιση στον σύζυγο και στα κοριτσάκια της να παλέψουν την απώλεια.

Κύριε ελέησον!

Το μεγάλο κορίτσι αυτής της γυναίκας πέρασε παλαιότερα ένα σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα και χρειάστηκε χειρουργείο.
Κάποια στιγμή πρόσφατα έμαθε μια άλλη γυναίκα που έχει πάρει από κοντά αυτά τα ορφανά από μάνα κοριτσάκια να τα βοηθήσει όσο μπορεί, ότι υπάρχει μια ειδική πρόβλεψη στο ακαδημαικό σύστημα που επιτρέπει σε παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας να επωφεληθούν με κάποιον τρόπο στις πανελλήνιες. Και ξεκίνησε άμεσα την προσπάθεια να κάνει όλη την απαιτούμενη γραφειοκρατία ξεκινώντας από το εδώ νοσοκομείο. Λίγο από γνωριμίες, λίγο από θεική βοήθεια, έφτασε χτες να έχει μαζέψει ότι χρειάζεται εκτός από ένα χαρτί από καρδιολόγο ο οποίος θα βεβαίωνε το θέμα στην καρδιά για να προχωρήσει η διαδικασία στο επόμενο στάδιο. Τελικά θα χρειαζόντουσαν και ένα επίσημο έγγραφο από το νοσοκομείο των αθηνών που είχε γίνει η εγχείρηση για να κατατεθεί το τελικός φάκελος, αλλά αυτό θα αργούσε και το θέμα ήταν επείγον. Έκλεισε λοιπόν το ραντεβού και έφυγε από το πρωι να πάει με το κορίτσι. ...

Μετά από την κλασσική ταλαιπωρία του να βρεις να παρκάρεις στο κέντρο του Ηρακλείου και την αντίστοιχη ψυχολογική φόρτιση φτάνουν με το κορίτσι στον καρδιολόγο.

Από εδώ και πέρα θα προσπαθήσω να εξιστορήσω αυτολεξεί όπως μου τα είπε όταν με πήρε κλαίγοντας τηλέφωνο.

"Λέω το πως έχουν τα πράγματα στον γιατρό και βλέπω μια ολοκληρωτική απάθεια. Σαν να μην τον ενδιέφερε καθόλου. Να πάρετε τα χαρτιά του νοσοκομείου λέει τελικά. Δεν μπορώ να σας δώσω εγώ τέτοιο χαρτί. Του εξηγώ ότι ξέρω πως δεν μπορεί αυτός να δώσει το επίσημο χαρτί αλλά θέλω μόνο μια απλή βεβαίωση για να κερδίσω λίγο χρόνο και να μην χάσουμε τις ημερομηνίες. Ότι και να του είπα ανένδοτος. Δεν τον ένοιαζε καθόλου. Βγαίνουμε αλλά ξαναγυρίζω μόνη μου. Του λέω ότι η μητέρα της πέθανε πρόσφατα, ότι πρέπει να την βοηθήσουμε να κερδίσουμε λίγο χρόνο μέχρι να βρεθούν τα κανονικά χαρτιά. Δεν με ενδιαφέρει μου λέει με τεράστια αγένεια. Να πάτε να τα πάρετε από το νοσοκομείο της αθήνας.
Βγαίνω έξω κλαίγοντας και δεν μπορώ να πιστέψω τη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου. Κλαίει και το κορίτσι και ξεκινάμε να περπατάμε για το αμάξι. Τα χω χαμένα, δεν μπορώ να σκεφτώ καμία λύση. Βλέπω μπροστά μου την εκκλησία του Απ. Ματθαίου, μια πολύ παλιά εκκλησία του Ηρακλείου. Λέω στο κορίτσι...πάμε ν ανάψουμε ένα κεράκι?
Την ώρα που φτάνουμε στην ξύλινη πόρτα μια ηλικιωμένη κυρία την κλείδωνε. Τη ρωτάω ...μπορούμε να μπούμε να προσευχηθούμε. Μας λέει ...λυπάμαι ο γέροντας είπε να κλειδώσουμε. Και φεύγει.
Πλέον ένιωσα σαν να ανοίγει η γη να με καταπιεί, εντελώς εγκαταλειμμένη. Ανάβω ένα κεράκι απ έξω και ετοιμάζομαι να φύγουμε μέσα στα κλάματα. Και τότε ακούω τη φωνή της γυναίκας, που είχε κάτι παράξενο στο βλέμμα και στην ομιλία να μου λέει...ο γέροντας είπε να σας ανοίξουμε. Γεμάτη ανακούφιση μπαίνω να προσευχηθώ. Έρχεται μαζί μου και κάτι μου λέει αλλά δεν πολυκαταλαβαίνω. Τα λόγια της ακούγονται κάπως παράξενα και αρχίζω να αισθάνομαι ότι κάτι συμβαίνει. Βγαίνω ανακουφισμένη και ανανεωμένη από την προσευχή. Λέω όχι, δεν μπορεί, κάτι πρέπει να γίνει. Ρωτάω το κορίτσι, θυμάσαι πως λέγανε τον παιδοκαρδιολόγο που σε χειρούργησε. Μου λέει θυμάμαι αλλά τώρα που είμαι ενήλικη έχει άλλος γιατρός την περίπτωση και εκείνος έχει βγει στη σύνταξη. Δεν πειραζει της λέω, δεν χάνουμε τίποτα. Ψάχνω στο γούγλη, βρίσκω ένα τηλέφωνο και το παίρνω. Και το σηκώνει ένας...άγγελος στο ιδιωτικό ιατρείο πλέον του γιατρού.
Της λέω στα γρήγορα την περίληψη και στο ένα λεπτό μου λέει θυμάμαι την περίπτωση και την έχω βρει ήδη στον υπολογιστή. Σαν στέλνω με μειλ το ιστορικό που ζητήσατε. Και εκεί με ξαναπιάνουν τα πρώτα κλάματα ανάμεσα στα ευχαριστώ. Και όσο η γυναίκα ετοιμάζει το μειλ της λέω κλαίγοντας για το θάνατο της μητέρας του κοριτσιού την οποία θυμόταν καλά μου και μου λέει. Νομίζω ότι πρέπει απ ευθείας να εκδόσω και το επίσημο χαρτί που θα χρειαστείτε για την επιτροπή. Αυτό ακριβώς το χαρτί για το οποίο κάναμε όλα τα παραπάνω για να κερδίσουμε χρόνο μέχρι να το βρούμε. Αλλίμονο, μου λέει η γυναίκα στο τηλέφωνο αν δεν κάνουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε ένα ορφανό. Και επειδή όταν βοηθάς καλό είναι να το κάνει εως τέλος, φωνάζω τώρα και κούριερ για να σας στείλω και το επίσημο έγγραφο. Μόνο σας παρακαλώ θα σας στείλω και το μέιλ του γιατρού να τον ευχαριστήσετε κι αυτόν μιας και αυτός θα το υπογράψει!!!

Εκλεισα το τηλέφωνο και δεν μπορούσα να πιστέψω τί είχε γίνει. Μερικά λεπτά πριν φαινόταν σαν να μην υπήρχε καμία ελπίδα να βρω έστω και το προσωρινό. Μέχρι και η πόρτα της εκκλησίας έκλεισε και κλείδωσε. Και μέσα σε λίγα λεπτά, μέσα στην απόλυτη απελπισία, ο Κύριος έβαλε το χέρι Του και γύρισαν όλα ανάποδα και έλαβα παραπάνω απ όσα μπορούσα να φανταστώ"

Όπως μπορείτε να καταλάβετε, τα δάκρυα έτρεχαν και στα δικά μου μάτια πλέον. Μιας και δεν ήταν μόνο το μεγαλείο όλου αυτού που έγινε που με είχε συγκλονίσει. Ήταν και η στερεοφωνική απάντηση που είχα πάρει κι εγώ ο ίδιος μέσα στην απογοήτευση για όλα αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Ήταν αυτή η φωνή που αντήχησε στα αυτιά μου που έλεγε "έχε πίστη λοιπόν και μην ανησυχείς και απογοητεύεσαι. Εγώ είμαι εδώ".

Πάω κι εγώ τώρα ν ανάψω ένα κεράκι, να ευχαριστήσω, να δοξολογήσω και να ζητήσω να γεμίσει με πίστη την ολιγοπιστία μου. Ξανά!

Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Κυρίου. Αλληλούια!

[kalahan]

Με πηραν τα κλαματα.εχω ζησει κατι αντιστοιχο παλια.ΔΟΞΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ