ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by giannis73 » Mon Jan 16, 2012 11:44 pm
Ο Θεός να σε ευλογεί papi και η Παναγία να είναι συνεχώς δίπλα σου προστάτιδα σου.
- giannis73
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by Matina » Thu Jan 26, 2012 1:29 pm
ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑ.
ΚΑΝΟΝΤΑΣ το σημείο του Σταυρού, θα σάς οδηγήσω, αδελφοί, σ' ένα πνευματικό θέαμα.
Κάποτε ό μεγάλος όσιος του Θεού Αντώνιος, ό ερημίτης της Αιγύπτου, με θεία αποκάλυψη είδε τις παγίδες τού διαβόλου απλωμένες σαν δίχτυα πάνω σ' όλη τη γη, για την παγίδευση και την ψυχική καταστροφή των ανθρώπων. Στέναξε τότε με πόνο ό όσιος και ρώτησε τον Κύριο: «Ποιος τάχα, Κύριε, θα μπορέσει να ξεφύγει απ' αυτά τα δίχτυα και να σωθεί;».
Βυθίζομαι με τη σκέψη στην παρατήρηση των διχτύων του διαβόλου. Είναι απλωμένα όχι μόνο έξω από τον άνθρωπο, αλλά και μέσα του. Το ένα δίχτυ είναι σφιχτοδεμένο με το άλλο. Κάποια δίχτυα είναι στημένα σε σειρές. Άλλα αφήνουν μεγάλα ανοίγματα, αυτά όμως οδηγούν σε αναρίθμητες πτυχώσεις από τις όποιες είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς. Θρηνώ πικρά, βλέποντας τα πολύπλοκα σατανικά δίχτυα! Αυθόρμητα ρωτάω κι εγώ, όπως ό ερημίτης όσιος: "Κύριε, ποιος μπορεί να γλιτώσει απ' αυτά;".
Απλωμένα δίχτυα είναι για τον νου μου τα διάφορα βιβλία πού μεταδίδουν δήθεν το φώς της γνώσεως, αλλά στην πραγματικότητα βυθίζουν στο σκοτάδι της αγνωσίας. Απλωμένα δίχτυα είναι για τον νου μου τα βιβλία πού έχουν γραφεί με την απροκάλυπτη ή συγκαλυμμένη επήρεια του σκοτεινού και μοχθηρού κοσμοκράτορα
Απλωμένα δίχτυα είναι για τον νου μου τα βιβλία πού προέρχονται από λογική αρρωστημένη και φθαρμένη λόγω της προπατορικής πτώσεως. Απλωμένα δίχτυα είναι για τον νου μου τα βιβλία πού περιέχουν «την ανθρώπινη δολιότητα και τα τεχνάσματα πού μηχανεύεται ή απάτη», κατά την έκφραση του αποστόλου , καθώς προέρχονται από συγγραφείς οι όποιοι «χωρίς λόγο υπερηφανεύονται με το υποδουλωμένο στην αμαρτία μυαλό τους».
Ό πλησίον, στην αγάπη του οποίου οφείλω να αναζητώ τη σωτηρία, κι αυτός γίνεται για μένα δίχτυ, πού με παγιδεύει και με οδηγεί στον θάνατο, όταν ό νους του είναι πιασμένος στα δίχτυα ψεύτικων διδασκαλιών και πλανερών σοφιστειών.
Ό δικός μου νους είναι σημαδεμένος από την πτώση, είναι καλυμμένος με το πέπλο του ζόφου, είναι δηλητηριασμένος από το ψέμα. Ό ίδιος ό νους μου, λοιπόν, πλανεμένος καθώς είναι από τον κοσμοκράτορα, απλώνει ανεπίγνωστα τα δικά του δίχτυα, για να αυτοπαγιδευθεί. Ακόμα κι όταν ήταν στον παράδεισο ό άνθρωπος, αδιάκριτα και απερίσκεπτα θέλησε ν' αποκτήσει μια γνώση ολέθρια, θανάσιμη!
Και μετά την πτώση του, έγινε ακόμα πιο αδιάκριτος, ακόμα πιο απερίσκεπτος. Με θρασύτητα μεθά από το ποτήρι της φαρμακερής γνώσεως, διώχνοντας αποφασιστικά από την ψυχή του την επιθυμία να γευθεί το θεϊκό ποτήρι της σωτήριας γνώσεως.
Και για την καρδιά μου πόσα δίχτυα! Δίχτυα χοντρά και δίχτυα λεπτά! Ποιά απ' αυτά να θεωρήσω πιο επικίνδυνα, πιο φοβερά; Δεν ξέρω. Ό κυνηγός είναι έμπειρος και επιδέξιος αυτόν πού θα ξεφύγει από τα χοντρά δίχτυα του, θα τον πιάσει στα λεπτά. Ό σκοπός του κυνηγίου είναι ένας: ή ψυχική καταστροφή.
Τα δίχτυα είναι στημένα και καμουφλαρισμένα με ποικίλους τρόπους και με εξαιρετική τέχνη. Ή πτώση είναι μεταμφιεσμένη, είναι ντυμένη με ρούχα θριάμβου —με την υποκρισία, με την κενοδοξία, με την άνθρωπαρέσκεια — και κρύβει απατηλά το σκοτεινό πρόσωπο της πίσω από ένα πνευματικό, ένα ουράνιο προσωπείο αρετής. Ή ακόλαστη αγάπη είναι συχνά κρυμμένη πίσω από μια φαινομενικά αγία αγάπη. Ή σαρκική γλυκύτητα παρουσιάζεται συχνά σαν γλυκύτητα πνευματική. Ό κοσμοκράτορας με όλα τα μέσα προσπαθεί να κρατήσει τον άνθρωπο δεμένο με τη φθαρμένη φύση του. Κι αυτό φτάνει για την αποξένωση της ψυχής από τον θεό, έστω και χωρίς μεγάλες πτώσεις στην αμαρτία Τα βαριά αμαρτήματα τα υποκαθιστά ολοκληρωτικά, σύμφωνα με τούς ακριβείς υπολογισμούς του νοητού κυνηγού, το υπερήφανο φρόνημα ενός χριστιανού ικανοποιημένου από τις αρετές του, τις αρετές της φθαρμένης φύσεως, ενός χριστιανού πεσμένου στην αυταπάτη- αυτή ακριβώς είναι πού τον αποξενώνει από τον Κύριο.
Και για το σώμα μου πόσα δίχτυα! Το ίδιο το σώμα τί δίχτυ πού είναι! Και πόσο επωφελείται απ' αυτό ό κοσμοκράτορας!
Συγκαταβαίνοντας στις κατώτερες ροπές και επιθυμίες τού σώματος, φτάνουμε να μοιάζουμε στα άλογα ζώα. Τί γκρεμός! Τί ξεπεσμός από τη θεία ομοίωση!
Φεύγουμε μακριά από τον Θεό και πέφτουμε σ' αυτόν τον βαθύ και φοβερό γκρεμό, όταν παραδινόμαστε στις βαριές σαρκικές αμαρτίες, οι όποιες, ακριβώς για τη βαρύτητα τους, ονομάζονται πτώσεις.
Αλλά και οι ελαφριές σαρκικές απολαύσεις δεν είναι λιγότερο ολέθριες. Για χάρη τους παραμελούμε την ψυχή μας και λησμονούμε τον Θεό, τον ουρανό, την αιωνιότητα, τον προορισμό μας. Ό κοσμοκράτορας με τις σαρκικές απολαύσεις κατορθώνει να μας κρατά σε διαρκή περισπασμό και να μάς προξενεί νοητικό σκοτισμό. Οι θύρες, διαμέσου των οποίων ή ψυχή επικοινωνεί με τον ορατό κόσμο, είναι οι σωματικές αισθήσεις. Μέσ' απ' αυτές, λοιπόν, τις θύρες ό κοσμοκράτορας εισάγει ακατάπαυστα στην ψυχή αισθητικές ικανοποιήσεις, πού την οδηγούν στην αιχμαλωσία της αμαρτίας. Εντυπωσιακά ηχεί ή μουσική στις περιβόητες επίγειες συναυλίες, μια μουσική πού εκφράζει και ξεσηκώνει διάφορα πάθη.
Τέτοια πάθη προβάλλονται και στις επίγειες θεατρικές παραστάσεις, τέτοια πάθη αναμοχλεύονται μ' όλες τις επίγειες τέρψεις. Ό άνθρωπος με κάθε δυνατό μέσο κυνηγά την απόλαυση τού κακού πού τον σκοτώνει. Μεθυσμένος απ' αυτό, λησμονεί το σωτήριο θείο αγαθό και το απολυτρωτικό Αίμα του Θεανθρώπου.
Να μια απλή απεικόνιση των διχτύων πού έχει απλώσει ό κοσμοκράτορας για τη σύλληψη των χριστιανών. Ναι, μόνο ένα άτεχνο ζωγράφισμά τους επιχείρησα, αδελφοί, αλλά αυτό ασφαλώς θα σας προκάλεσε τρόμο, ασφαλώς θα γέννησε μέσα σας το ερώτημα: "Και ποιος μπορεί να ξεφύγει απ' αυτά τα δίχτυα;".
Ακόμα δεν τέλειωσε, όμως, ό φοβερός πίνακας! Ακόμα κινείται ό χρωστήρας μου από τον λόγο του Θεού!
Τί λέει, λοιπόν, ό Θεός; Κάνει μια προφητεία πού ήδη επαληθεύεται. Στους έσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «επειδή θα πληθύνει ή κακία ή αγάπη των πιο πολλών θα ψυχρανθεί». Ό αδιάψευστος λόγος του Θεού, ό πιο στέρεος από τον ουρανό και τη γη, μάς προειδοποιεί ότι στους έσχατους καιρούς θα αυξηθούν τόσο τα διαβολικά δίχτυα όσο και οι άνθρωποι πού θα πιάνονται σε αυτά.
Πράγματι! Κοιτάζω τον κόσμο. Και τί βλέπω; Τα δίχτυα του διαβόλου, αν τα συγκρίνουμε μ' εκείνα της πρωτοχριστιανικής εποχής, αυξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ανυπολόγιστα.
Πολλαπλασιάστηκαν τα βιβλία με τις ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οι άνθρωποι πού ενσαρκώνουν διάφορες πλάνες και τις μεταδίδουν στους άλλους. Πολλοί λίγοι, ελάχιστοι είναι πια εκείνοι πού ακολουθούν την αγία αλήθεια Ενισχύθηκε ό σεβασμός προς τις φυσικές αρετές των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών. Ή γνώση των χριστιανικών αρετών μειώθηκε και ή έμπρακτη εργασία τους σχεδόν εξαφανίστηκε.
Ή υλιστική ζωή κυριαρχεί και ή πνευματική ζωή τρεμοσβήνει. Οι σωματικές απολαύσεις και οι βιοτικές μέριμνες καταβροχθίζουν τον χρόνο μας. Δεν έχουμε καιρό ούτε να σκεφτούμε τον Θεό. «Επειδή θα πληθύνει ή κακία, θα ψυχρανθεί ή αγάπη των πιο πολλών», κι εκείνων ακόμα πού θα αγαπούσαν θερμά τον Θεό, αν το κακό δεν ήταν τόσο διάχυτο, αν τα δίχτυα τού κοσμοκράτορα διαβόλου δεν είχαν τόσο πολλαπλασιαστεί.
Δικαιολογημένη ήταν ή λύπη του Μεγάλου Αντωνίου. Πιο δικαιολογημένη είναι ή λύπη του χριστιανού του καιρού μας, πού βλέπει τα σατανικά δίχτυα. Εύλογο είναι το θρηνητικό ερώτημα του: "Κύριε, ποιος μπορεί να ξεφύγει απ' αυτά τα δίχτυα και να σωθεί;".
Την απάντηση την έδωσε ό Κύριος στον μεγάλο όσιο της έρημου: «Ή ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει απ' αυτά τα δίχτυα, πού δεν μπορούν ούτε να την αγγίξουν!».
Θεϊκή απάντηση! Απάντηση πού διώχνει από την καρδιά κάθε αμφιβολία Ή απάντηση αυτή με δύο λόγια αποκαλύπτει τον σίγουρο τρόπο κατατροπώσεως του εχθρού μας, τον σίγουρο τρόπο διαλύσεως των πολύπλοκων παγίδων του, πού στήνει με μαεστρία χάρη στην πολυχρόνια και καταχθόνια εμπειρία του.
Ας περιτειχίσουμε με την ταπείνωση τον νου, μην αφήνοντας τον να κυνηγά τις γνώσεις ανεξέλεγκτα και απερίσκεπτα Ας τον φυλάξουμε από την επιρροή των αιρετικών διδασκαλιών, πού κρύβονται συχνά πίσω από το όνομα και το προσωπείο της χριστιανικής διδασκαλίας.
Ας τον κάνουμε να υπακούει ταπεινά στην Εκκλησία, «ανατρέποντας ψεύτικους ισχυρισμούς και καθετί πού ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού». Όλος θλίψη, όλος δυσκολία είναι στην αρχή για τον νου ό στενός δρόμος της υπακοής στην Εκκλησία
Τελικά, όμως, αυτός ό δρόμος τον φέρνει στην ευρυχωρία και την ελευθερία της πνευματικής γνώσεως. Μπροστά στην πνευματική γνώση εξαφανίζονται όλες οι ενστάσεις της σαρκικής και της ψυχικής λογικής εναντίον της ακριβούς υποταγής στην Εκκλησία.
Άς μην επιτρέπουμε στον νου μας τη μελέτη πνευματικών βιβλίων πέρα από εκείνα πού έχουν συντάξει οι συγγραφείς της Εκκλησίας μας, οι συγγραφείς για τούς οποίους υπάρχει σαφής εκκλησιαστική μαρτυρία ότι αποτελούν όργανα του Αγίου Πνεύματος. Όποιος μελετά τα έργα των αγίων αυτών συγγραφέων, οπωσδήποτε κοινωνεί με το Άγιο Πνεύμα πού οικούσε μέσα τους και μιλούσε με το στόμα τους. Όποιος, αντίθετα μελετά τα συγγράμματα των αιρετικών, έστω κι αν αυτοί αποκαλούνταν άγιοι, κοινωνεί με το πονηρό πνεύμα της πλάνης και, δείχνοντας τον κρυφό εγωισμό του με την ανυπακοή στην Εκκλησία, πέφτει στα δίχτυα του κοσμοκράτορα
Τί να κάνουμε με την καρδιά μας; Αυτή την αγριελιά ας την μπολιάσουμε μ' ένα κλαδάκι από ήμερη και καρποφόρα ελιά, ας την κεντρίσουμε με τα χαρακτηριστικά του Χριστού, ας της μεταδώσουμε την ευαγγελική ταπείνωση, ας την αναγκάσουμε να οικειωθεί το θέλημα του Θεού.
Θα διαπιστώσουμε τότε την εναντίωση της στο Ευαγγέλιο, την ακατάπαυστη αναλογία της στις θείες εντολές, την πεισματική ανυποταξία της στον Κύριο. Σ' αυτή την αντίδραση της καρδιάς μας θα δούμε σαν σε καθρέφτη την πτώση του ανθρωπίνου γένους, τη δική μας πτώση. Βλέποντας την, ας κλάψουμε μπροστά στον Θεό και Πλάστη και Σωτήρα μας, ας πονέσουμε λυτρωτικά. Και όσο δεν θεραπευόμαστε από τα πάθη, ας παραμένουμε σ' αυτόν τον πόνο.
Γιατί «καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη δεν θα την εγκαταλείψει ό Θεός», δεν θα την αφήσει στα χέρια του εχθρού. Ό Θεός, ως Πλάστης μας και απόλυτος Κύριος μας, μπορεί να αναπλάσει την καρδιά μας, αν αυτή αδιάλειπτα Τον ικετεύει με δάκρυα, και να τη μεταβάλει από καρδιά φιλάμαρτη σε καρδιά φιλόθεη, αγία.
Ας φυλάμε συνεχώς τις σωματικές μας αισθήσεις, μην αφήνοντας την αμαρτία να περνά μέσ' απ' αυτές στο εσωτερικό της ψυχής. Ας χαλιναγωγήσουμε τα φιλοπερίεργα μάτια μας και τα φιλοπερίεργα αυτιά μας.
Ας επιβάλουμε σκληρή τιμωρία στη γλώσσα μας, το μικρό αυτό μέλος του σώματος πού προκαλεί τόσο ισχυρούς σεισμούς. Ας ταπεινώσουμε τις άλογες σαρκικές ορμές με την εγκράτεια, την αγρυπνία, τον σωματικό κόπο, τη συχνή μνήμη του θανάτου, την αδιάλειπτη και προσεκτική προσευχή. Πόσο λίγο διαρκούν οι σωματικές απολαύσεις! Και με πόση δυσοσμία τελειώνουν!
Απεναντίας, όταν το σώμα, περιτειχισμένο με την εγκράτεια και τη φύλαξη των αισθήσεων, λουσμένο στα δάκρυα της μετάνοιας και αγιασμένο με την αδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικός ναός του Αγίου Πνεύματος, όλες οι απόπειρες του εχθρού για την παγίδευση του άνθρωπου αποτυγχάνουν.
Ή ταπεινοφροσύνη καταστρέφει όλα τα δίχτυα του διαβόλου, τα οποία δεν μπορούν ούτε να την αγγίξουν! Αμήν.
Έρημος Αγίου Σεργίου 1846
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ.
ΚΑΝΟΝΤΑΣ το σημείο του Σταυρού, θα σάς οδηγήσω, αδελφοί, σ' ένα πνευματικό θέαμα.
Κάποτε ό μεγάλος όσιος του Θεού Αντώνιος, ό ερημίτης της Αιγύπτου, με θεία αποκάλυψη είδε τις παγίδες τού διαβόλου απλωμένες σαν δίχτυα πάνω σ' όλη τη γη, για την παγίδευση και την ψυχική καταστροφή των ανθρώπων. Στέναξε τότε με πόνο ό όσιος και ρώτησε τον Κύριο: «Ποιος τάχα, Κύριε, θα μπορέσει να ξεφύγει απ' αυτά τα δίχτυα και να σωθεί;».
Βυθίζομαι με τη σκέψη στην παρατήρηση των διχτύων του διαβόλου. Είναι απλωμένα όχι μόνο έξω από τον άνθρωπο, αλλά και μέσα του. Το ένα δίχτυ είναι σφιχτοδεμένο με το άλλο. Κάποια δίχτυα είναι στημένα σε σειρές. Άλλα αφήνουν μεγάλα ανοίγματα, αυτά όμως οδηγούν σε αναρίθμητες πτυχώσεις από τις όποιες είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς. Θρηνώ πικρά, βλέποντας τα πολύπλοκα σατανικά δίχτυα! Αυθόρμητα ρωτάω κι εγώ, όπως ό ερημίτης όσιος: "Κύριε, ποιος μπορεί να γλιτώσει απ' αυτά;".
Απλωμένα δίχτυα είναι για τον νου μου τα διάφορα βιβλία πού μεταδίδουν δήθεν το φώς της γνώσεως, αλλά στην πραγματικότητα βυθίζουν στο σκοτάδι της αγνωσίας. Απλωμένα δίχτυα είναι για τον νου μου τα βιβλία πού έχουν γραφεί με την απροκάλυπτη ή συγκαλυμμένη επήρεια του σκοτεινού και μοχθηρού κοσμοκράτορα
Απλωμένα δίχτυα είναι για τον νου μου τα βιβλία πού προέρχονται από λογική αρρωστημένη και φθαρμένη λόγω της προπατορικής πτώσεως. Απλωμένα δίχτυα είναι για τον νου μου τα βιβλία πού περιέχουν «την ανθρώπινη δολιότητα και τα τεχνάσματα πού μηχανεύεται ή απάτη», κατά την έκφραση του αποστόλου , καθώς προέρχονται από συγγραφείς οι όποιοι «χωρίς λόγο υπερηφανεύονται με το υποδουλωμένο στην αμαρτία μυαλό τους».
Ό πλησίον, στην αγάπη του οποίου οφείλω να αναζητώ τη σωτηρία, κι αυτός γίνεται για μένα δίχτυ, πού με παγιδεύει και με οδηγεί στον θάνατο, όταν ό νους του είναι πιασμένος στα δίχτυα ψεύτικων διδασκαλιών και πλανερών σοφιστειών.
Ό δικός μου νους είναι σημαδεμένος από την πτώση, είναι καλυμμένος με το πέπλο του ζόφου, είναι δηλητηριασμένος από το ψέμα. Ό ίδιος ό νους μου, λοιπόν, πλανεμένος καθώς είναι από τον κοσμοκράτορα, απλώνει ανεπίγνωστα τα δικά του δίχτυα, για να αυτοπαγιδευθεί. Ακόμα κι όταν ήταν στον παράδεισο ό άνθρωπος, αδιάκριτα και απερίσκεπτα θέλησε ν' αποκτήσει μια γνώση ολέθρια, θανάσιμη!
Και μετά την πτώση του, έγινε ακόμα πιο αδιάκριτος, ακόμα πιο απερίσκεπτος. Με θρασύτητα μεθά από το ποτήρι της φαρμακερής γνώσεως, διώχνοντας αποφασιστικά από την ψυχή του την επιθυμία να γευθεί το θεϊκό ποτήρι της σωτήριας γνώσεως.
Και για την καρδιά μου πόσα δίχτυα! Δίχτυα χοντρά και δίχτυα λεπτά! Ποιά απ' αυτά να θεωρήσω πιο επικίνδυνα, πιο φοβερά; Δεν ξέρω. Ό κυνηγός είναι έμπειρος και επιδέξιος αυτόν πού θα ξεφύγει από τα χοντρά δίχτυα του, θα τον πιάσει στα λεπτά. Ό σκοπός του κυνηγίου είναι ένας: ή ψυχική καταστροφή.
Τα δίχτυα είναι στημένα και καμουφλαρισμένα με ποικίλους τρόπους και με εξαιρετική τέχνη. Ή πτώση είναι μεταμφιεσμένη, είναι ντυμένη με ρούχα θριάμβου —με την υποκρισία, με την κενοδοξία, με την άνθρωπαρέσκεια — και κρύβει απατηλά το σκοτεινό πρόσωπο της πίσω από ένα πνευματικό, ένα ουράνιο προσωπείο αρετής. Ή ακόλαστη αγάπη είναι συχνά κρυμμένη πίσω από μια φαινομενικά αγία αγάπη. Ή σαρκική γλυκύτητα παρουσιάζεται συχνά σαν γλυκύτητα πνευματική. Ό κοσμοκράτορας με όλα τα μέσα προσπαθεί να κρατήσει τον άνθρωπο δεμένο με τη φθαρμένη φύση του. Κι αυτό φτάνει για την αποξένωση της ψυχής από τον θεό, έστω και χωρίς μεγάλες πτώσεις στην αμαρτία Τα βαριά αμαρτήματα τα υποκαθιστά ολοκληρωτικά, σύμφωνα με τούς ακριβείς υπολογισμούς του νοητού κυνηγού, το υπερήφανο φρόνημα ενός χριστιανού ικανοποιημένου από τις αρετές του, τις αρετές της φθαρμένης φύσεως, ενός χριστιανού πεσμένου στην αυταπάτη- αυτή ακριβώς είναι πού τον αποξενώνει από τον Κύριο.
Και για το σώμα μου πόσα δίχτυα! Το ίδιο το σώμα τί δίχτυ πού είναι! Και πόσο επωφελείται απ' αυτό ό κοσμοκράτορας!
Συγκαταβαίνοντας στις κατώτερες ροπές και επιθυμίες τού σώματος, φτάνουμε να μοιάζουμε στα άλογα ζώα. Τί γκρεμός! Τί ξεπεσμός από τη θεία ομοίωση!
Φεύγουμε μακριά από τον Θεό και πέφτουμε σ' αυτόν τον βαθύ και φοβερό γκρεμό, όταν παραδινόμαστε στις βαριές σαρκικές αμαρτίες, οι όποιες, ακριβώς για τη βαρύτητα τους, ονομάζονται πτώσεις.
Αλλά και οι ελαφριές σαρκικές απολαύσεις δεν είναι λιγότερο ολέθριες. Για χάρη τους παραμελούμε την ψυχή μας και λησμονούμε τον Θεό, τον ουρανό, την αιωνιότητα, τον προορισμό μας. Ό κοσμοκράτορας με τις σαρκικές απολαύσεις κατορθώνει να μας κρατά σε διαρκή περισπασμό και να μάς προξενεί νοητικό σκοτισμό. Οι θύρες, διαμέσου των οποίων ή ψυχή επικοινωνεί με τον ορατό κόσμο, είναι οι σωματικές αισθήσεις. Μέσ' απ' αυτές, λοιπόν, τις θύρες ό κοσμοκράτορας εισάγει ακατάπαυστα στην ψυχή αισθητικές ικανοποιήσεις, πού την οδηγούν στην αιχμαλωσία της αμαρτίας. Εντυπωσιακά ηχεί ή μουσική στις περιβόητες επίγειες συναυλίες, μια μουσική πού εκφράζει και ξεσηκώνει διάφορα πάθη.
Τέτοια πάθη προβάλλονται και στις επίγειες θεατρικές παραστάσεις, τέτοια πάθη αναμοχλεύονται μ' όλες τις επίγειες τέρψεις. Ό άνθρωπος με κάθε δυνατό μέσο κυνηγά την απόλαυση τού κακού πού τον σκοτώνει. Μεθυσμένος απ' αυτό, λησμονεί το σωτήριο θείο αγαθό και το απολυτρωτικό Αίμα του Θεανθρώπου.
Να μια απλή απεικόνιση των διχτύων πού έχει απλώσει ό κοσμοκράτορας για τη σύλληψη των χριστιανών. Ναι, μόνο ένα άτεχνο ζωγράφισμά τους επιχείρησα, αδελφοί, αλλά αυτό ασφαλώς θα σας προκάλεσε τρόμο, ασφαλώς θα γέννησε μέσα σας το ερώτημα: "Και ποιος μπορεί να ξεφύγει απ' αυτά τα δίχτυα;".
Ακόμα δεν τέλειωσε, όμως, ό φοβερός πίνακας! Ακόμα κινείται ό χρωστήρας μου από τον λόγο του Θεού!
Τί λέει, λοιπόν, ό Θεός; Κάνει μια προφητεία πού ήδη επαληθεύεται. Στους έσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «επειδή θα πληθύνει ή κακία ή αγάπη των πιο πολλών θα ψυχρανθεί». Ό αδιάψευστος λόγος του Θεού, ό πιο στέρεος από τον ουρανό και τη γη, μάς προειδοποιεί ότι στους έσχατους καιρούς θα αυξηθούν τόσο τα διαβολικά δίχτυα όσο και οι άνθρωποι πού θα πιάνονται σε αυτά.
Πράγματι! Κοιτάζω τον κόσμο. Και τί βλέπω; Τα δίχτυα του διαβόλου, αν τα συγκρίνουμε μ' εκείνα της πρωτοχριστιανικής εποχής, αυξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ανυπολόγιστα.
Πολλαπλασιάστηκαν τα βιβλία με τις ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οι άνθρωποι πού ενσαρκώνουν διάφορες πλάνες και τις μεταδίδουν στους άλλους. Πολλοί λίγοι, ελάχιστοι είναι πια εκείνοι πού ακολουθούν την αγία αλήθεια Ενισχύθηκε ό σεβασμός προς τις φυσικές αρετές των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών. Ή γνώση των χριστιανικών αρετών μειώθηκε και ή έμπρακτη εργασία τους σχεδόν εξαφανίστηκε.
Ή υλιστική ζωή κυριαρχεί και ή πνευματική ζωή τρεμοσβήνει. Οι σωματικές απολαύσεις και οι βιοτικές μέριμνες καταβροχθίζουν τον χρόνο μας. Δεν έχουμε καιρό ούτε να σκεφτούμε τον Θεό. «Επειδή θα πληθύνει ή κακία, θα ψυχρανθεί ή αγάπη των πιο πολλών», κι εκείνων ακόμα πού θα αγαπούσαν θερμά τον Θεό, αν το κακό δεν ήταν τόσο διάχυτο, αν τα δίχτυα τού κοσμοκράτορα διαβόλου δεν είχαν τόσο πολλαπλασιαστεί.
Δικαιολογημένη ήταν ή λύπη του Μεγάλου Αντωνίου. Πιο δικαιολογημένη είναι ή λύπη του χριστιανού του καιρού μας, πού βλέπει τα σατανικά δίχτυα. Εύλογο είναι το θρηνητικό ερώτημα του: "Κύριε, ποιος μπορεί να ξεφύγει απ' αυτά τα δίχτυα και να σωθεί;".
Την απάντηση την έδωσε ό Κύριος στον μεγάλο όσιο της έρημου: «Ή ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει απ' αυτά τα δίχτυα, πού δεν μπορούν ούτε να την αγγίξουν!».
Θεϊκή απάντηση! Απάντηση πού διώχνει από την καρδιά κάθε αμφιβολία Ή απάντηση αυτή με δύο λόγια αποκαλύπτει τον σίγουρο τρόπο κατατροπώσεως του εχθρού μας, τον σίγουρο τρόπο διαλύσεως των πολύπλοκων παγίδων του, πού στήνει με μαεστρία χάρη στην πολυχρόνια και καταχθόνια εμπειρία του.
Ας περιτειχίσουμε με την ταπείνωση τον νου, μην αφήνοντας τον να κυνηγά τις γνώσεις ανεξέλεγκτα και απερίσκεπτα Ας τον φυλάξουμε από την επιρροή των αιρετικών διδασκαλιών, πού κρύβονται συχνά πίσω από το όνομα και το προσωπείο της χριστιανικής διδασκαλίας.
Ας τον κάνουμε να υπακούει ταπεινά στην Εκκλησία, «ανατρέποντας ψεύτικους ισχυρισμούς και καθετί πού ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού». Όλος θλίψη, όλος δυσκολία είναι στην αρχή για τον νου ό στενός δρόμος της υπακοής στην Εκκλησία
Τελικά, όμως, αυτός ό δρόμος τον φέρνει στην ευρυχωρία και την ελευθερία της πνευματικής γνώσεως. Μπροστά στην πνευματική γνώση εξαφανίζονται όλες οι ενστάσεις της σαρκικής και της ψυχικής λογικής εναντίον της ακριβούς υποταγής στην Εκκλησία.
Άς μην επιτρέπουμε στον νου μας τη μελέτη πνευματικών βιβλίων πέρα από εκείνα πού έχουν συντάξει οι συγγραφείς της Εκκλησίας μας, οι συγγραφείς για τούς οποίους υπάρχει σαφής εκκλησιαστική μαρτυρία ότι αποτελούν όργανα του Αγίου Πνεύματος. Όποιος μελετά τα έργα των αγίων αυτών συγγραφέων, οπωσδήποτε κοινωνεί με το Άγιο Πνεύμα πού οικούσε μέσα τους και μιλούσε με το στόμα τους. Όποιος, αντίθετα μελετά τα συγγράμματα των αιρετικών, έστω κι αν αυτοί αποκαλούνταν άγιοι, κοινωνεί με το πονηρό πνεύμα της πλάνης και, δείχνοντας τον κρυφό εγωισμό του με την ανυπακοή στην Εκκλησία, πέφτει στα δίχτυα του κοσμοκράτορα
Τί να κάνουμε με την καρδιά μας; Αυτή την αγριελιά ας την μπολιάσουμε μ' ένα κλαδάκι από ήμερη και καρποφόρα ελιά, ας την κεντρίσουμε με τα χαρακτηριστικά του Χριστού, ας της μεταδώσουμε την ευαγγελική ταπείνωση, ας την αναγκάσουμε να οικειωθεί το θέλημα του Θεού.
Θα διαπιστώσουμε τότε την εναντίωση της στο Ευαγγέλιο, την ακατάπαυστη αναλογία της στις θείες εντολές, την πεισματική ανυποταξία της στον Κύριο. Σ' αυτή την αντίδραση της καρδιάς μας θα δούμε σαν σε καθρέφτη την πτώση του ανθρωπίνου γένους, τη δική μας πτώση. Βλέποντας την, ας κλάψουμε μπροστά στον Θεό και Πλάστη και Σωτήρα μας, ας πονέσουμε λυτρωτικά. Και όσο δεν θεραπευόμαστε από τα πάθη, ας παραμένουμε σ' αυτόν τον πόνο.
Γιατί «καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη δεν θα την εγκαταλείψει ό Θεός», δεν θα την αφήσει στα χέρια του εχθρού. Ό Θεός, ως Πλάστης μας και απόλυτος Κύριος μας, μπορεί να αναπλάσει την καρδιά μας, αν αυτή αδιάλειπτα Τον ικετεύει με δάκρυα, και να τη μεταβάλει από καρδιά φιλάμαρτη σε καρδιά φιλόθεη, αγία.
Ας φυλάμε συνεχώς τις σωματικές μας αισθήσεις, μην αφήνοντας την αμαρτία να περνά μέσ' απ' αυτές στο εσωτερικό της ψυχής. Ας χαλιναγωγήσουμε τα φιλοπερίεργα μάτια μας και τα φιλοπερίεργα αυτιά μας.
Ας επιβάλουμε σκληρή τιμωρία στη γλώσσα μας, το μικρό αυτό μέλος του σώματος πού προκαλεί τόσο ισχυρούς σεισμούς. Ας ταπεινώσουμε τις άλογες σαρκικές ορμές με την εγκράτεια, την αγρυπνία, τον σωματικό κόπο, τη συχνή μνήμη του θανάτου, την αδιάλειπτη και προσεκτική προσευχή. Πόσο λίγο διαρκούν οι σωματικές απολαύσεις! Και με πόση δυσοσμία τελειώνουν!
Απεναντίας, όταν το σώμα, περιτειχισμένο με την εγκράτεια και τη φύλαξη των αισθήσεων, λουσμένο στα δάκρυα της μετάνοιας και αγιασμένο με την αδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικός ναός του Αγίου Πνεύματος, όλες οι απόπειρες του εχθρού για την παγίδευση του άνθρωπου αποτυγχάνουν.
Ή ταπεινοφροσύνη καταστρέφει όλα τα δίχτυα του διαβόλου, τα οποία δεν μπορούν ούτε να την αγγίξουν! Αμήν.
Έρημος Αγίου Σεργίου 1846
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ.
O Κύριός μου κι ο Θεός μου!
-
Matina - Posts: 2161
- Joined: Tue Nov 15, 2011 10:36 am
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by Agiografies » Fri Jan 27, 2012 10:20 am
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΟΠΟΥ ΓΗΣ!!!!!!
Ένας χριστιανός βασανιζόταν συχνά από διάφορες μελλοντικές υποθέσεις.
Ανησυχία του,
το τι θα γίνει αύριο,
τι θα γίνει μεθαύριο,
τι μας περιμένει την επομένη εβδομάδα.
Όλη αυτή η φροντίδα έπνιγε την ψυχή του, πράγμα που τον έκανε πολύ δυστυχή.
Μια νύχτα, ο άνθρωπος αυτός είδε ένα όνειρο.
Περπατούσε σ' ένα μακρινό δρόμο φορτωμένος με ένα σακκί στην πλάτη.
Το φορτίο του ήταν βαρύ και κάπου στάθηκε να ξαποστάσει.
Μα όταν θέλησε να σηκωθεί για να συνεχίσει το ταξίδι του, αντιλήφθηκε πως ήταν αδύνατο να σηκώσει το σακκίδιό του.
Άνοιξε τότε να δει τι έχει μέσα.
Και τι βλέπει!
Μικρά-μικρά δέματα.
Το ένα έγραφε απ' έξω: "αυτό για αύριο".
Ένα άλλο έγραφε: "αυτό για μεθαύριο".
Το τρίτο έγραφε: "αυτό για σήμερα".
Αυτό ήταν ανάλαφρο.
Το σήκωσε με χαρά και συνεχίζοντας το ταξίδι του ξύπνησε.
Το όνειρο αυτό εκφράζει μια τραγική πραγματικότητα.
Η μέριμνα για το αύριο, για το μεθαύριο, για το μετά από μια εβδομάδα, για το μετά από ένα μήνα και ένα χρόνο, γεμίζει τις ψυχές μας με άγχος και ανησυχίες, που μας αφαιρούν την γαλήνη και μας κάνουν το βάρος της ζωής δυσβάστακτο.
Για να μας απαλλάξει ο Κύριός μας απ' αυτές τις εναγώνιες στιγμές είπε εκείνα τα αθάνατα λόγια.
"Μη ούν μεριμνήσητε εις την αύριον, η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής, αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής" (Ματθ. 6,34)Δείτε περισσότερα
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ. ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
Ένας χριστιανός βασανιζόταν συχνά από διάφορες μελλοντικές υποθέσεις.
Ανησυχία του,
το τι θα γίνει αύριο,
τι θα γίνει μεθαύριο,
τι μας περιμένει την επομένη εβδομάδα.
Όλη αυτή η φροντίδα έπνιγε την ψυχή του, πράγμα που τον έκανε πολύ δυστυχή.
Μια νύχτα, ο άνθρωπος αυτός είδε ένα όνειρο.
Περπατούσε σ' ένα μακρινό δρόμο φορτωμένος με ένα σακκί στην πλάτη.
Το φορτίο του ήταν βαρύ και κάπου στάθηκε να ξαποστάσει.
Μα όταν θέλησε να σηκωθεί για να συνεχίσει το ταξίδι του, αντιλήφθηκε πως ήταν αδύνατο να σηκώσει το σακκίδιό του.
Άνοιξε τότε να δει τι έχει μέσα.
Και τι βλέπει!
Μικρά-μικρά δέματα.
Το ένα έγραφε απ' έξω: "αυτό για αύριο".
Ένα άλλο έγραφε: "αυτό για μεθαύριο".
Το τρίτο έγραφε: "αυτό για σήμερα".
Αυτό ήταν ανάλαφρο.
Το σήκωσε με χαρά και συνεχίζοντας το ταξίδι του ξύπνησε.
Το όνειρο αυτό εκφράζει μια τραγική πραγματικότητα.
Η μέριμνα για το αύριο, για το μεθαύριο, για το μετά από μια εβδομάδα, για το μετά από ένα μήνα και ένα χρόνο, γεμίζει τις ψυχές μας με άγχος και ανησυχίες, που μας αφαιρούν την γαλήνη και μας κάνουν το βάρος της ζωής δυσβάστακτο.
Για να μας απαλλάξει ο Κύριός μας απ' αυτές τις εναγώνιες στιγμές είπε εκείνα τα αθάνατα λόγια.
"Μη ούν μεριμνήσητε εις την αύριον, η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής, αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής" (Ματθ. 6,34)Δείτε περισσότερα
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ. ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
- Agiografies
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by rose » Tue Jan 31, 2012 1:04 am
ΜΟΝΟΝ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ...
Μαύρα και απαισιόδοξα νέα μεταδίδουν «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» τους τελευταίους μήνες τα δελτία ειδήσεων, ωσάν ξαφνικά να άνοιξε «το φρέαρ της αβύσσου» και ετοιμάζεται να καταπιή το μαρτυρικό μας Έθνος.
Όλοι οι δαίμονες της κολάσεως, βλέποντας την Πατρίδα μας να έχη περιέλθει σε τόσο οικτρή οικονομική, πνευματική και ηθική κατάσταση, δίχως άλλο θα πανηγυρίζουν, νομίζοντες, ότι το ισχυρό άλλοτε οχυρό, που ονομάζεται Ορθόδοξη Χριστιανική Ελλάδα, το οποίο τόσες απώλειες τους έχει προξενήσει, είναι πλέον έτοιμο να καταρρεύση και να παραδοθή.
Πόσο πλανώνται!
Νομίζουν, ότι με τα ευρωαργύρια, που μας δανείζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι, μας έχουν σκλαβώσει, και ότι, εάν παύσουν να ρέουν τα χρήματα προς την Ελλάδα από την Ευρώπη, το μικρό μας Έθνος θα πτωχεύση, θα εκμηδενισθή.
Ελπίζουν, ότι στη δεινή κατάστασι, που βρίσκεται, θα τους προσκυνήση, θα αρνηθή την πίστι του στον Ναζωραίο και θα λατρεύση ως θεό του σήμερα τον μαμωνά και αύριο τον ερχόμενο Αντίχριστο!
Αγνοούν οι ταλαίπωροι, τόσον αυτοί, όσο και τα πειθήνια όργανά τους, που απεργάζονται την οικονομική υποδούλωσι της ανθρωπότητος μέσω τεχνητών κρίσεων στη Νέα Τάξι πραγμάτων, ότι η Ελλάδα δεν ανήκει σ’ αυτούς, όσα «μνημόνια» και δανειακές συμβάσεις και αν υπογράψουν και όσα δικαιώματα και αν παραχωρήσουν ξενόδουλοι κυβερνήτες της, αλλ’ ανήκει στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Αυτός την εξαγόρασε πριν από 2.000 χρόνια από την κατάρα της ειδωλολατρείας με το τίμιο αίμα Του· Αυτός την έφερε από το σκοτάδι στο φως· Αυτός την αξίωσε να μεταλαμπαδεύση το φως του Ευαγγελίου σε άλλους λαούς·
Αυτός την απελευθέρωσε από την πικρή δουλεία τεσσάρων αιώνων· Αυτός την εδόξασε το 1912 και το 1940· και Αυτός, παρά τις αμαρτίες και την αποστασία της, συνεχίζει μέχρι σήμερα να την αγαπά, να προνοή γι’ αυτή και να την προστατεύη.
Ναι, ο Χριστός, παρά την αθλιότητα και αχαριστία μας, μας αγαπά. Γι’ αυτό άλλωστε επιτρέπει να δοκιμαζώμεθα τόσο σκληρά στις ημέρες μας. Από αγάπη η δοκιμασία, για μετάνοια και σωτηρία μας. Ας μη χάνωμε επομένως το θάρρος και την αισιοδοξία μας.
Ας υπομείνωμε «τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας», τις εθνικές γενικώς ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς από «φίλους» και εχθρούς. Ας δεχθούμε όλα αυτά, όπως δέχεται ο άρρωστος το πικρό φάρμακο, που του δίδει ο γιατρός.
Και ας μη επιτρέψωμε στην κατάθλιψι, την απόγνωσι και την απελπισία, που αφειδώς οι τηλεοράσεις σκορπίζουν στην ατμόσφαιρα, να καταβάλουν τις ψυχές μας.
Ως Ορθόδοξοι χριστιανοί την άγκυρα της ελπίδος μας δεν έχομε ρίψει κάτω, στα προδοτικά μνημόνια, στα «μεσοπρόθεσμα», στον μαμωνά των διεθνών δανειστών και τοκογλύφων, που ρουφούν τον ιδρώτα και το αίμα των λαών ως αναψυκτικό, ούτε σε πολιτικούς, που υπηρετούν περισσότερο τα συμφέροντα των ξέων δυνάμεων, παρά του λαού, τον οποίον υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Δεν ελπίζομε σε κανένα απ’ αυτούς, διότι γνωρίζομε τα Γραφικά λόγια, «Επικατάρατος ο άνθρωπος ος την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον» [1] και «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία»[2].
Την άγκυρα της ελπίδος μας έχομε ρίψει επάνω, στον ουρανό, στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό. Η ελπίς μας ο Πατήρ, καταφυγή μας ο Υιός, σκέπη μας το Πνεύμα το Άγιον. Την πάσαν ελπίδα μας ανατιθέμεθα στην Παναγία μητέρα του Θεού και την παρακαλούμε να μας φυλάττει κάτω από τη σκέπη και την προστασία της.
Ως Έθνος πολλές φορές στο παρελθόν «διήλθομεν διά πυρός και ύδατος», ο Θεός όμως «εξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν»[3].
Το ίδιο θα γίνη και τώρα, αρκεί να συλλάβωμε τα μηνύματα των καιρών μας και να διακρίνωμε μέσα από αυτά τι θέλει ο Θεός από μας.
Αυτό δε, που θέλει και επιδιώκει ο Θεός, είναι η μετάνοιά μας. Αυτή πρώτιστα πρέπει να κηρύξει η Εκκλησία προς πάσα κατεύθυνσι, και κατόπιν την υλική συμπαράστασί της προς τον δοκιμασμένο λαό μας, διότι αιτία της δοκιμασίας μας είναι οι αμαρτίες μας, και μόνον η μετάνοιά μας είναι ικανή να ελκύση το έλεος του Θεού και να μας σώση.
Οι Απόστολοι δεν θεώρησαν σωστό ν’ αφήσουν το λόγο του Θεού και να υπηρετούν σε τραπέζια, γι’ αυτό και πρότειναν την εκλογή των επτά διακόνων[4].
Σήμερα, δυστυχώς, ωρισμένοι διάδοχοί τους φροντίζουν περισσότερο για τα συσσίτια και το φιλανθρωπικό έργο της επισκοπής των, παρά για τη μετάνοια του ποιμνίου, που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός, ενώ και ταύτα, τα συσσίτια, έδει ποιήσαι, και εκείνο, το κήρυγμα της μετανοίας, μη αφιέναι.
Οι άμβωνες των περισσοτέρων σήμερα Ορθοδόξων ναών σιγούν.
Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβή στους χαλεπούς καιρούς μας, διότι οι ψυχές των ανθρώπων είναι καταθλιμμένες, και πολλοί συνάνθρωποί μας μη έχοντες ελπίδα αυτοκτονούν, άλλοι δε καταφεύγουν στους ψυχολόγους και ψυχιάτρους και λαμβάνουν ψυχοφάρμακα, για ν’ ανακουφισθούν.
Δεν γνωρίζουν, ότι τα αποτελεσματικότερα ψυχοφάρμακα και αντικαταθλιπτικά είναι η μετάνοια, η εξομολόγησι και η Θ. Κοινωνία. Πώς όμως να το γνωρίζουν, εφ’ όσον το κήρυγμα στις ημέρες μας έχει πτωχεύσει τόσο πολύ, όσο και τα ταμεία του Κράτους μας;
Σεβαστοί ποιμένες! Καλά τα συσσίτια και απολύτως αναγκαία για να επιβιώσουν οι χιλιάδες αναξιοπαθούντες αδελφοί μας. Μη περιορίζεσθε όμως μόνο σ’ αυτά.
Ο λόγος του Θεού «παρακαλείτε παρακαλείτε τον λαόν μου… ιερείς, λαλήσατε εις την καρδίαν Ιερουσαλήμ, παρακαλέσατε αυτήν» [5] απευθύνεται και προς εσάς σήμερα, τους ποιμένες της Ελλάδος. Η κρίσι είναι πρώτιστα πνευματική, και ως εκ τούτου μπορείτε ν’ ανακουφίσετε τις ψυχές περισσότερο εσείς, ως πνευματικοί ποιμένες, και ολιγώτερο οι ψυχολόγοι.
Ξερριζώσετε λοιπόν την απελπισία του Διαβόλου και φυτεύσετε την πίστι και την ελπίδα του Χριστού. Ζωντανεύσετε και πάλι τους άμβωνες.
Μιμηθήτε στους πονηρούς τούτους καιρούς τον μακαριστό επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, ο οποίος, ως αρχιμανδρίτης και ιεροκήρυκας στην Κοζάνη την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής συγχρόνως με τα συσσίτια, τα οποία άρχισε με 50 μερίδες και έφθασαν σε 8.150 ημερησίως, κήρυττε ανελλιπώς, παρηγορούσε το λαό, αλλά και ήλεγχε τους πλουσίους, τους μαυραγορείτες, εμμέσως δε και τους κατακτητές, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του! Σήμερα, που η Παρτίδα μας στενάζει κάτω από ένα άλλο είδος κατοχής, και που εξέλιπαν, εξ αιτίας των αμαρτιών μας, οι άξιοι ηγέτες, ποιος θα ομιλήση, ποιος θα παρηγορήση, ποιος θα ελέγξη, ποιος θα καθοδηγήση το λαό, εάν όχι εσείς;
Είναι φανερό, ότι στις ημέρες μας, αρχής γενομένης από την Ορθόδοξη Ελλάδα (τυχαία άραγε;), επαναλαμβάνεται ένας εκβιασμός, όμοιο με τον οποίο συναντούμε στη περιβόητη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας το έτος 1439 μ.Χ., όπου οι Παπικοί διέκοψαν επανειλημμένως το «σιτηρέσιον» των Ορθοδόξων αντιπροσώπων θέλοντες να κάμψουν την αντίστασί τους και να τους αναγκάσουν, λόγω της στερήσεως και της πείνας, να υπογράψουν την ψευδοένωσι!
Τότε, ο Πάπας υποσχόταν χρήματα και στρατιωτική βοήθεια στο Βυζάντιο με αντάλλαγμα την προδοσία της Πίστεως εκ μέρους των Ορθοδόξων. Τώρα, η πάντοτε αγνώμων προς την Ελλάδα Δύσι υπόσχεται να «κουρέψη» μέρος του χρέους μας και να συνεχίση να μας δανείζη, για να μη πτωχεύσωμε, με αντάλλαγμα την εθνική μας κυριαρχία!
Τότε, χάρι στον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό κρατήσαμε την Πίστι μας.
Τώρα, ελλείψει αξίων πολιτικών, παραχωρούμε στους ξένους δανειστές μας την εθνική μας κυριαρχία. Και το μόνο, στο οποίο μπορούμε να ελπίζωμε, είναι μια θεία επέμβασι, ένα θαύμα, που θα σώση την Πατρίδα μας από τη μεγάλη αυτή δοκιμασία.
Και το θαύμα αυτό είναι κοντά, αρκεί να μετανοήσωμε. Ο ουράνιος Πατέρας μας περιμένει τη μετάνοιά μας. Και όταν ιδή να πραγματοποιήται, θα μας χαρίση πολύ περισσότερα απ’ ότι του ζητούμε. Ας μετανοήσωμε λοιπόν, για να ιδούμε το θαύμα του παντοδύναμου και παναγάθου Θεού μας.
Χρήστος Λιβανός, Πρόεδρος Ορθοδόξου Αδελφότητος "Άγιος Αθανάσιος" Τορόντο Καναδά
Περιοδικό Θεοδρομία: Τεύχος Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2011
Μαύρα και απαισιόδοξα νέα μεταδίδουν «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» τους τελευταίους μήνες τα δελτία ειδήσεων, ωσάν ξαφνικά να άνοιξε «το φρέαρ της αβύσσου» και ετοιμάζεται να καταπιή το μαρτυρικό μας Έθνος.
Όλοι οι δαίμονες της κολάσεως, βλέποντας την Πατρίδα μας να έχη περιέλθει σε τόσο οικτρή οικονομική, πνευματική και ηθική κατάσταση, δίχως άλλο θα πανηγυρίζουν, νομίζοντες, ότι το ισχυρό άλλοτε οχυρό, που ονομάζεται Ορθόδοξη Χριστιανική Ελλάδα, το οποίο τόσες απώλειες τους έχει προξενήσει, είναι πλέον έτοιμο να καταρρεύση και να παραδοθή.
Πόσο πλανώνται!
Νομίζουν, ότι με τα ευρωαργύρια, που μας δανείζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι, μας έχουν σκλαβώσει, και ότι, εάν παύσουν να ρέουν τα χρήματα προς την Ελλάδα από την Ευρώπη, το μικρό μας Έθνος θα πτωχεύση, θα εκμηδενισθή.
Ελπίζουν, ότι στη δεινή κατάστασι, που βρίσκεται, θα τους προσκυνήση, θα αρνηθή την πίστι του στον Ναζωραίο και θα λατρεύση ως θεό του σήμερα τον μαμωνά και αύριο τον ερχόμενο Αντίχριστο!
Αγνοούν οι ταλαίπωροι, τόσον αυτοί, όσο και τα πειθήνια όργανά τους, που απεργάζονται την οικονομική υποδούλωσι της ανθρωπότητος μέσω τεχνητών κρίσεων στη Νέα Τάξι πραγμάτων, ότι η Ελλάδα δεν ανήκει σ’ αυτούς, όσα «μνημόνια» και δανειακές συμβάσεις και αν υπογράψουν και όσα δικαιώματα και αν παραχωρήσουν ξενόδουλοι κυβερνήτες της, αλλ’ ανήκει στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Αυτός την εξαγόρασε πριν από 2.000 χρόνια από την κατάρα της ειδωλολατρείας με το τίμιο αίμα Του· Αυτός την έφερε από το σκοτάδι στο φως· Αυτός την αξίωσε να μεταλαμπαδεύση το φως του Ευαγγελίου σε άλλους λαούς·
Αυτός την απελευθέρωσε από την πικρή δουλεία τεσσάρων αιώνων· Αυτός την εδόξασε το 1912 και το 1940· και Αυτός, παρά τις αμαρτίες και την αποστασία της, συνεχίζει μέχρι σήμερα να την αγαπά, να προνοή γι’ αυτή και να την προστατεύη.
Ναι, ο Χριστός, παρά την αθλιότητα και αχαριστία μας, μας αγαπά. Γι’ αυτό άλλωστε επιτρέπει να δοκιμαζώμεθα τόσο σκληρά στις ημέρες μας. Από αγάπη η δοκιμασία, για μετάνοια και σωτηρία μας. Ας μη χάνωμε επομένως το θάρρος και την αισιοδοξία μας.
Ας υπομείνωμε «τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας», τις εθνικές γενικώς ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς από «φίλους» και εχθρούς. Ας δεχθούμε όλα αυτά, όπως δέχεται ο άρρωστος το πικρό φάρμακο, που του δίδει ο γιατρός.
Και ας μη επιτρέψωμε στην κατάθλιψι, την απόγνωσι και την απελπισία, που αφειδώς οι τηλεοράσεις σκορπίζουν στην ατμόσφαιρα, να καταβάλουν τις ψυχές μας.
Ως Ορθόδοξοι χριστιανοί την άγκυρα της ελπίδος μας δεν έχομε ρίψει κάτω, στα προδοτικά μνημόνια, στα «μεσοπρόθεσμα», στον μαμωνά των διεθνών δανειστών και τοκογλύφων, που ρουφούν τον ιδρώτα και το αίμα των λαών ως αναψυκτικό, ούτε σε πολιτικούς, που υπηρετούν περισσότερο τα συμφέροντα των ξέων δυνάμεων, παρά του λαού, τον οποίον υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Δεν ελπίζομε σε κανένα απ’ αυτούς, διότι γνωρίζομε τα Γραφικά λόγια, «Επικατάρατος ο άνθρωπος ος την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον» [1] και «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία»[2].
Την άγκυρα της ελπίδος μας έχομε ρίψει επάνω, στον ουρανό, στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό. Η ελπίς μας ο Πατήρ, καταφυγή μας ο Υιός, σκέπη μας το Πνεύμα το Άγιον. Την πάσαν ελπίδα μας ανατιθέμεθα στην Παναγία μητέρα του Θεού και την παρακαλούμε να μας φυλάττει κάτω από τη σκέπη και την προστασία της.
Ως Έθνος πολλές φορές στο παρελθόν «διήλθομεν διά πυρός και ύδατος», ο Θεός όμως «εξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν»[3].
Το ίδιο θα γίνη και τώρα, αρκεί να συλλάβωμε τα μηνύματα των καιρών μας και να διακρίνωμε μέσα από αυτά τι θέλει ο Θεός από μας.
Αυτό δε, που θέλει και επιδιώκει ο Θεός, είναι η μετάνοιά μας. Αυτή πρώτιστα πρέπει να κηρύξει η Εκκλησία προς πάσα κατεύθυνσι, και κατόπιν την υλική συμπαράστασί της προς τον δοκιμασμένο λαό μας, διότι αιτία της δοκιμασίας μας είναι οι αμαρτίες μας, και μόνον η μετάνοιά μας είναι ικανή να ελκύση το έλεος του Θεού και να μας σώση.
Οι Απόστολοι δεν θεώρησαν σωστό ν’ αφήσουν το λόγο του Θεού και να υπηρετούν σε τραπέζια, γι’ αυτό και πρότειναν την εκλογή των επτά διακόνων[4].
Σήμερα, δυστυχώς, ωρισμένοι διάδοχοί τους φροντίζουν περισσότερο για τα συσσίτια και το φιλανθρωπικό έργο της επισκοπής των, παρά για τη μετάνοια του ποιμνίου, που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός, ενώ και ταύτα, τα συσσίτια, έδει ποιήσαι, και εκείνο, το κήρυγμα της μετανοίας, μη αφιέναι.
Οι άμβωνες των περισσοτέρων σήμερα Ορθοδόξων ναών σιγούν.
Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβή στους χαλεπούς καιρούς μας, διότι οι ψυχές των ανθρώπων είναι καταθλιμμένες, και πολλοί συνάνθρωποί μας μη έχοντες ελπίδα αυτοκτονούν, άλλοι δε καταφεύγουν στους ψυχολόγους και ψυχιάτρους και λαμβάνουν ψυχοφάρμακα, για ν’ ανακουφισθούν.
Δεν γνωρίζουν, ότι τα αποτελεσματικότερα ψυχοφάρμακα και αντικαταθλιπτικά είναι η μετάνοια, η εξομολόγησι και η Θ. Κοινωνία. Πώς όμως να το γνωρίζουν, εφ’ όσον το κήρυγμα στις ημέρες μας έχει πτωχεύσει τόσο πολύ, όσο και τα ταμεία του Κράτους μας;
Σεβαστοί ποιμένες! Καλά τα συσσίτια και απολύτως αναγκαία για να επιβιώσουν οι χιλιάδες αναξιοπαθούντες αδελφοί μας. Μη περιορίζεσθε όμως μόνο σ’ αυτά.
Ο λόγος του Θεού «παρακαλείτε παρακαλείτε τον λαόν μου… ιερείς, λαλήσατε εις την καρδίαν Ιερουσαλήμ, παρακαλέσατε αυτήν» [5] απευθύνεται και προς εσάς σήμερα, τους ποιμένες της Ελλάδος. Η κρίσι είναι πρώτιστα πνευματική, και ως εκ τούτου μπορείτε ν’ ανακουφίσετε τις ψυχές περισσότερο εσείς, ως πνευματικοί ποιμένες, και ολιγώτερο οι ψυχολόγοι.
Ξερριζώσετε λοιπόν την απελπισία του Διαβόλου και φυτεύσετε την πίστι και την ελπίδα του Χριστού. Ζωντανεύσετε και πάλι τους άμβωνες.
Μιμηθήτε στους πονηρούς τούτους καιρούς τον μακαριστό επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, ο οποίος, ως αρχιμανδρίτης και ιεροκήρυκας στην Κοζάνη την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής συγχρόνως με τα συσσίτια, τα οποία άρχισε με 50 μερίδες και έφθασαν σε 8.150 ημερησίως, κήρυττε ανελλιπώς, παρηγορούσε το λαό, αλλά και ήλεγχε τους πλουσίους, τους μαυραγορείτες, εμμέσως δε και τους κατακτητές, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του! Σήμερα, που η Παρτίδα μας στενάζει κάτω από ένα άλλο είδος κατοχής, και που εξέλιπαν, εξ αιτίας των αμαρτιών μας, οι άξιοι ηγέτες, ποιος θα ομιλήση, ποιος θα παρηγορήση, ποιος θα ελέγξη, ποιος θα καθοδηγήση το λαό, εάν όχι εσείς;
Είναι φανερό, ότι στις ημέρες μας, αρχής γενομένης από την Ορθόδοξη Ελλάδα (τυχαία άραγε;), επαναλαμβάνεται ένας εκβιασμός, όμοιο με τον οποίο συναντούμε στη περιβόητη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας το έτος 1439 μ.Χ., όπου οι Παπικοί διέκοψαν επανειλημμένως το «σιτηρέσιον» των Ορθοδόξων αντιπροσώπων θέλοντες να κάμψουν την αντίστασί τους και να τους αναγκάσουν, λόγω της στερήσεως και της πείνας, να υπογράψουν την ψευδοένωσι!
Τότε, ο Πάπας υποσχόταν χρήματα και στρατιωτική βοήθεια στο Βυζάντιο με αντάλλαγμα την προδοσία της Πίστεως εκ μέρους των Ορθοδόξων. Τώρα, η πάντοτε αγνώμων προς την Ελλάδα Δύσι υπόσχεται να «κουρέψη» μέρος του χρέους μας και να συνεχίση να μας δανείζη, για να μη πτωχεύσωμε, με αντάλλαγμα την εθνική μας κυριαρχία!
Τότε, χάρι στον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό κρατήσαμε την Πίστι μας.
Τώρα, ελλείψει αξίων πολιτικών, παραχωρούμε στους ξένους δανειστές μας την εθνική μας κυριαρχία. Και το μόνο, στο οποίο μπορούμε να ελπίζωμε, είναι μια θεία επέμβασι, ένα θαύμα, που θα σώση την Πατρίδα μας από τη μεγάλη αυτή δοκιμασία.
Και το θαύμα αυτό είναι κοντά, αρκεί να μετανοήσωμε. Ο ουράνιος Πατέρας μας περιμένει τη μετάνοιά μας. Και όταν ιδή να πραγματοποιήται, θα μας χαρίση πολύ περισσότερα απ’ ότι του ζητούμε. Ας μετανοήσωμε λοιπόν, για να ιδούμε το θαύμα του παντοδύναμου και παναγάθου Θεού μας.
Χρήστος Λιβανός, Πρόεδρος Ορθοδόξου Αδελφότητος "Άγιος Αθανάσιος" Τορόντο Καναδά
Περιοδικό Θεοδρομία: Τεύχος Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2011
Xαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός,
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.
-
rose - Posts: 640
- Joined: Wed Nov 16, 2011 9:58 pm
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by akerm » Tue Feb 14, 2012 8:15 am
...δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θύμισε τις καταστάσεις που ήδη αρχίζουμε να γευόμαστε...οπότε καλό είναι να δώσουμε 5-6 λεπτά να το διαβάσουμε...όλο και σε κάτι θα μας βοηθήσει σε αυτά που περιμένουμε....
Εντυπώσεις από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ρωσία
Αποσπάσματα από το υπό έκδοσιν βιβλίο Η Αγία Ρωσία στη Σοβιετική Ένωση του μοναχού Μητροφάνους Χιλανδαρινού, που περιέχει εντυπώσεις από την συμμετοχή Αγιορειτικής αντιπροσωπείας στις εορτές του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ του έτους 1976.
Από την πόρτα της εκκλησίας και προς όλες τις πλευρές οι πιστοί στεκόταν ο ένας δίπλα στον άλλον. Στριμωχνόταν, για να κάνουν χώρο να περάσουμε. Σταματούσαμε και ξανά μετατοπιζόταν μπροστά. Στο βάθος αυτής της χαμηλής σπηλαιώδους εκκλησίας τελέσθηκε η θεία Λειτουργία. Η χορωδία έψαλλε αυθόρμητα και αρμονικά. Γύρω μας ελαφρές αναπνοές που προσευχόταν και ήχοι της ήσυχης προσηλώσεως προς τον Θεό και τους Αγίους.
Δεξιά μας ακουγόταν μία ομιλία, η οποία παρετείνετο, ένας συνεχής λόγος που όμως δεν ήταν κήρυγμα. Άρχιζε να με ενοχλή. Ο πατήρ Αθανάσιος με ρώτησε με τα μάτια τι είναι αυτό. Δεν γνώριζα την απάντηση και ξεκινήσαμε προς το σημείο εκείνο. Διεισδύσαμε ανάμεσα στους κίονες οι οποίοι στήριζαν την επίπεδη επιφάνεια πάνω από τα κεφάλια μας. Γύρω από αυτούς τους κίονες υπάρχουν εικόνες και κανδήλια. Εδώ και εκεί στα μανουάλια έκαιγαν κεριά. Στο μισοσκόταδο διακρίναμε τα πρόσωπα των πιστών. Τα μάτια, αυτά τα μάτια τους!... Πόσο κοντά στην ψυχή αυτού που πιστεύει είναι εκείνος που προσεύχεται! Τον κοιτάζεις, δεν γνωρίζεις το όνομά του και ποτέ πια δεν θα τον δης, και εκείνος μένει μέσα σου, και εσύ μέσω αυτού γίνεσαι δυνατώτερος, ικανώτερος, ευτυχέστερος...
Τώρα βλέπουμε περί τίνος πρόκειται. Ο πατήρ Κοσμάς, ιατρός και ιερομόναχος, ο οποίος χθες μας φωτογράφησε και σήμερα θα μας δώση τα σλάιτς (από το εργαστήριό του) ως ενθύμιο - αυτός είναι εκείνος που ακουγόταν. Νάτος, φορώντας το πετραχήλι του ακόμη ομιλεί. Αλλά περί τίνος πρόκειται; Περί τίνος ομιλεί μέσα στην διάρκεια της θείας Λειτουργίας, εδώ στην άκρη, στο βάθος του ναού; Έκλεισα τα μάτια και συγκεντρώθηκα στα λεγόμενα του. Ανέβλυζαν όπως εκείνοι οι κρουνοί στη βρύσι μπροστά στην εκκλησία. Ο λόγος αναφερόταν λίγο στην οικογένεια, λίγο στις ουρές μπροστά από τα καταστήματα στην πόλι, στην εργασία, στο ναό. Ήταν πνευματικά σχόλια της πρακτικής καθημερινής ζωής. Πάνω σ' αυτά τα κοινωνικά στιγμιότυπα αυτός τώρα έκανε προφανώς κατήχηση. Με τα γεγονότα που παρουσίαζε ήθελε να δείξη τις αμαρτίες και τα λάθη που γίνονται, να οδηγήση τους παρόντες στην αυτοεξέτασι· πώς να μαζέψουν με την σκούπα της συντετριμμένης ειλικρίνειας κατά την εξομολόγησι που θα ακολουθήση, όσο το δυνατόν περισσότερα πεπραγμένα αμαρτήματα, τα σφάλματα και τα πλημμελήματα, για να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν πιο άξια στο άγιο Μυστήριο του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Ω, πώς η Εκκλησία, όταν είναι ζωντανή, βρίσκει τρόπους να βοηθήση τους πιστούς της!
Ένας από τους νεωκόρους πλησίασε τον π. Κοσμά και τον πληροφόρησε σε ποιο σημείο είχε φθάσει η Λειτουργία. Τώρα τα λόγια του π. Κοσμά πήραν άλλο ρυθμό και τόνο. Διάβασε την ευχή προ της Εξομολογήσεως, ανασήκωσε το πετραχήλι και το έβαλε στο κεφάλι του πλησιέστερου προς αυτόν πιστού. Ξαφνικά ακούστηκαν λόγια ανάμικτα με μισοσβησμένους λυγμούς. Δημόσια εξομολόγησι του πλήθους! Μια ασυνήθιστη κινητικότητα κατέλαβε όλους όσους βρισκόταν γύρω από τον π. Κοσμά. Χαμηλόφωνες εκκλήσεις, αναστεναγμοί προσευχής. .. Το πετραχήλι μετεκινείτο από κεφάλι σε κεφάλι. Συχνά ο πατήρ Κοσμάς πρόσθετε δυο λόγια σκύβοντας στο αυτί του εξομολογουμένου. Θέαμα πρωτοφανές, συγκλονιστικό. Βίωμα μοναδικό. Να οι ημέρες των Αποστόλων! Η Εκκλησία του Θεού (ο λαός) συνειδητοποιούσε τον εαυτό της: η φύσι της είναι πάντα το πάθος. Μόνο διά του πάθους έρχεται η Ανάστασι. Και πράγματι, αυτό συνετελείτο εκεί μπροστά μας μέσω της Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας...
Η χορωδία έψαλλε το Κοινωνικό. Όσοι είχαν εξομολογηθή πλησίαζαν με την σειρά το Άγιο Ποτήριο. Η εξομολόγησι σ' εκείνο το μέρος, στο βάθος της εκκλησίας μέσα στο σπήλαιο, διαρκούσε ακόμη. Οι πυκνές σειρές γινόταν λεπτότερες, ο κύκλος γύρω από τον π. Κοσμά μίκραινε. Ήρθε ξανά ο νεωκόρος. Είπε ότι η ουρά αυτών που κοινωνούσαν ήταν προς το τέλος. Για να μη διακοπή η τέλεσι της Θείας Λειτουργίας, ο π. Κοσμάς κάλεσε τους παρόντες να τοποθετήσουν το χέρι τους ο ένας στον ώμο του άλλου. Άπλωσε πάνω από τα κεφάλια τους το πετραχήλι σ' όλο το μάκρος του και διάβασε τη συγχωρητική ευχή. Τώρα όλος αυτός ο χώρος έμεινε κενός. Εμείς παρατηρούσαμε τον π. Κοσμά δίπλα στο αναλόγιο με το Ευαγγέλιο και αυτός στράφηκε προς εμάς τους δύο και μας έκανε νόημα να πλησιάσουμε. Καθώς ασπαζόμασταν το Ευαγγέλιο και τον Σταυρό που κρατούσε στο χέρι του, και πριν προλάβουμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για αυτό που ζήσαμε, παρατηρήσαμε το αριστερό του χέρι με τον δείκτη τεντωμένο προς το δάπεδο. Κάτω στο μαρμάρινο δάπεδο σαν να υπήρχε χυμένο νερό. Στην επιφάνεια του καθρεπτιζόταν οι μικρές φλόγες των κεριών και τρεμόπαιζε η κοκκινωπή λάμψη του κανδηλίου. Τον κοιτάξαμε με απορία, μη ξέροντας τι να σκεφτούμε. Συγκινημένος άρχισε να λέγη: «Αυτά είναι τα δάκρυα της μετανοίας του Ρωσικού λαού. Από αυτά ζει η Εκκλησία». Και οι τρεις μείναμε σιωπηλοί για λίγο. Ο π. Κοσμάς πήρε το Ευαγγέλιο και έφυγε προς το ιερό και εμείς οι δύο κοιταχτήκαμε και συγκλονισμένοι πήγαμε να πάρουμε αντίδωρο...
●●●
Γύρω από την εκκλησία, κάτω από τα δένδρα, υπάρχουν παγκάκια. Όλα είναι γεμάτα. Πώς και πότε να επιστρέψη αυτός ο λαός εκεί από όπου ήλθε; Γι' αυτόν εδώ είναι σαν το σπίτι του. Κανείς δεν βιάζεται. Εδώ τους βλέπουμε να μιλούν μεταξύ τους, ενώ αυτό δεν συμβαίνει στο τρόλεϋ, το τραίνο ή το μετρό. Σ' αυτά τα δημόσια μέσα κυκλοφορίας όλοι διαβάζουν, ακριβώς για να μη συνομιλούν - έτσι μας δήλωσε κάποιος εμπιστευτικά - άλλος βιβλίο, άλλος περιοδικό, άλλος εφημερίδα. Η Ρωσία είναι χώρα αναγνωστών. Αλλά ποιος γνωρίζει, αν διαβάζουν όλοι και αν διαβάζουν συνέχεια; Ο καθένας όμως κοιτάζει στο κείμενο μπροστά του. Τι μοίρα, τι συνήθειες, τι τρόπος ζωής εκεί, εκτός της Εκκλησίας!
Εγώ περιεργαζόμουν τα γύρω, γυρεύοντας το «πνευματικό ραντάρ» να με οδηγήση σε κάποιον ή να τραβήξη κάποιον προς το μέρος μου. Ξεκίνησα να πάω προς το παγκάκι, όπου υπήρχε μία ολόκληρη oικογένεια: ο πατέρας και η μητέρα λίγο πιο πάνω απ’ τα τριάντα, και δυο παιδάκια. Θυμήθηκα ότι το ένα από αυτά το είχα προσέξει χθες βράδυ που ο προηγούμενος της μονής Ιβήρων παρακολουθούσε εκστατικός τα παιδιά που στεκόταν ώρες ακίνητα μπροστά στο ιερό.
Τότε μας πλησίασε ένας από τους νεωτέρους αδελφούς του μοναστηριού, μου παρουσίασε αυτήν την οικογένεια σαν υποδειγματική «κατ' οίκον εκκλησία» και μετά με κάλεσε να πάω μαζί του. Κατεβήκαμε από τις σκάλες κάτω στη «χαράδρα». Εκεί μου είπε ότι μας περιμένει το γεύμα στην τράπεζα της αδελφότητος, όμως είχαμε ακόμη ώρα... Σ' αυτό το διάστημα ήθελε να αποτραβηχτούμε εκεί σ' ένα μικρό κτίριο, για να μιλήσουμε. Αυτό ήταν στο «οικονομείο» του μοναστηριού. Περάσαμε από την άκρη του σταύλου και έρριξα μια ματιά στο εσωτερικό. Ήταν «καθαρός σαν φαρμακείο», όπως λέει ο λαός. Σ' ένα χώρισμα χοροπηδούσαν τα μοσχάρια. Ο ζωηρός μικρός που στην Θεία Λειτουργία κρατούσε το εξαπτέρυγο πολεμούσε τώρα να γυρίση ένα ζωηρό πουλάρι πίσω στην θέσι του, στην άκρη του σταύλου. Μπήκαμε σ' ένα από τα κατοικημένα κτίρια, όπου βρίσκεται το τμήμα εθελοντικής υπηρεσίας. Η φρέσκια ευωδία του χόρτου, η παρουσία μιας μεγάλης ανθοδέσμης από τριαντάφυλλα μέσα σε βάζο πάνω στο τραπέζι μπροστά μας και το θυμίαμα από τα ράσα μας συμπλήρωναν την εξοχική ατμόσφαιρα.
Ο συνομιλητής μου μού έθεσε μερικές ερωτήσεις σχετικά με την ζωή και τον κόσμο από τον οποίο ήλθαμε. Ήταν ιδιαίτερα περίεργος για την μοναχική ζωή του Άγιου Όρους. Μού είπε ότι σύντομα απ’ αυτό το μοναστήρι θα ξεκινούσαν τρεις μοναχοί για τον Άγιο Παντελεήμονα του Άθωνα. «Ναι, είπα, ήδη γνώρισα τον πατέρα Μ., τον οποίο μου έδειξαν». Και τότε πήρε αυτός το λόγο, πριν προλάβω να του κάνω τις δικές μου ερωτήσεις. Προφανώς δεν ήθελε να χάνη χρόνο. Ήδη κατά την σύντομη εισαγωγή αντιλήφθηκα τον σκοπό της συνομιλίας μας και άκουγα ήρεμος και σιωπηλός, παρατηρώντας το πνευματώδες, νεανικό του πρόσωπο και τα έξυπνα, ζεστά μάτια του. «Το κράτος καταδιώκει την Εκκλησία, μέχρι του σημείου να χρησιμοποιή την ίδια εναντίον του εαυτού της. Απαιτεί από την Εκκλησία να διακηρύττη στο Εξωτερικό ότι στη Ρωσία υπάρχει ελευθερία της θρησκείας. Έτσι με τα δικά μας χέρια κλείνει τις εκκλησίες. Διότι, όταν κάποιος στο Εξωτερικό μιλάη και γράφη για την μεγάλη θρησκευτική ελευθερία μας, εδώ αμέσως ο διωγμός ενισχύεται. Ενώ όταν κάποιος μιλάη και γράφη για τον εδώ διωγμό, τότε το κράτος χαλαρώνει τα μέτρα του. Το καθεστώς ακολουθεί σατανική πολιτική».
Τον ρώτησα, τι στάσι πρέπει να κρατούμε στις συναντήσεις μας μ' εκείνους τους ανθρώπους της Εκκλησίας που ακολουθούν αυτή την αντιεκκλησιαστική πολιτική. «Συμπεριφερθείτε απέναντι στον καθένα όπως ακριβώς αρμόζει στον βαθμό του, αλλά μην λέτε τίποτα περιττό. Να ξέρετε ότι αυτοί δεν είναι άθεοι (και για τους μοναχούς και για τον λαό παρατηρήσαμε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σ' όλες τις εκφάνσεις της ζωής σε πιστούς και άθεους), αλλά ο καθένας είναι υπόλογος στην συνείδησί του για ό,τι πράττει. Διότι κάποιοι συνεργάζονται με την εξουσία κατ' ανάγκην, ενώ άλλοι όχι. Για μας είναι πολύ δύσκολο: Αν πης ότι υπάρχει ελευθερία, σε κεντά η συνείδησί. Αν πης ότι δεν υπάρχει, τότε καταστράφηκες. Αλλά ο λαός μας δεν αγαπά τους ιερείς που λένε ότι υπάρχει ελευθερία. Οι προϊστάμενοί μας στην Εκκλησία κατ' ανάγκην κάνουν πολιτική με το καθεστώς. Η πολιτική όμως είναι πολύ άβολο πράγμα. Αν οι προϊστάμενοί μας τάσσονταν εναντίον του καθεστώτος, αυτό θα το έπαιρνε αυτό σαν αφορμή και θα προξενούσε μεγάλες ζημιές στην Εκκλησία. Από το 1960 ως το 1965 έκλεισε περισσότερα από 50 μοναστήρια, περίπου 7.000 εκκλησίες και πέντε ιερατικές σχολές. Σήμερα ζητά από τους προϊσταμένους μας μόνο ένα: να λένε πως υπάρχει ελευθερία. Αυτό τους χρειάζεται για το Εξωτερικό και για τις περιοχές της Ρωσίας, όπου κυκλοφορούν ξένοι. Για τα μάτια των ξένων υ-πάρχει ελευθερία. Εσείς στην Μόσχα είδατε την εκκλησία των Αγίων Πάντων. Έχει άμεση ανάγκη επισκευής, αλλά το κράτος δεν το επιτρέπει. Αυτοί θέλουν να χαθούμε. Περιμένουν την δική τους μέρα και εμείς την δική μας, και έτσι ο αγώνας είναι μεγάλος».
Σηκώθηκε. Μήπως σκέφθηκε ότι είχε πει αρκετά ή είχε τελειώσει ο ελεύθερος χρόνος του; Δεν μπορούσα να κρίνω. Όταν πλησίασε κοντά μου, πρότεινα το χέρι, αλλά αυτός είπε σιγανά στο αυτί μου: «Προσευχηθείτε στο Άγιον Όρος για τον Πατριάρχη μας. Κάποτε ήταν ηγούμενος αυτού του μοναστηριού. Αυτός το έκανε μεγάλο. Και τότε εξορίσθηκε στην Σιβηρία. Από εκεί, μετά από εννέα χρόνια, οδηγήθηκε στην επαρχία Κρουτίτσκα για επίσκοπος, και κατόπιν έγινε Πατριάρχης. Τώρα δεν είναι εκείνος που ήταν εδώ στο Πετσόρ. Τον άλλαξαν. Προσευχηθήτε για την υγεία του». Μετά μου έσφιξε το χέρι και με άφησε να προσπεράσω, για να βγω. Όταν πια έξω απ’ το κτίριο έστρεψα πίσω το κεφάλι μου, κατάλαβα ότι είχε μπει σε κάποιον άλλο εσωτερικό χώρο. Τότε ξεκίνησα να κάνω ένα γύρο, για να βρω τους δικούς μου.
●●●
Μετά τον Εσπερινό μέρος της ομάδας μας ξεκίνησε πάλι για το μεγάλο κτίριο του μοναστηριού, ενώ τρεις από εμάς είμασταν καλεσμένοι από τρεις ντόπιους πατέρες σ' ένα από τα κελλιά τους. Το σαμοβάρι ήταν ζεστό και τα φλυτζάνια μπροστά μας. Δεν έβλεπα κάποιο ιδιαίτερο λόγο γι’ αυτήν την πρόσκληση, αλλά μας τον αποκάλυψαν προτού σερβίρουν το τσάι. Ο πιο ηλικιωμένος άρχισε την διήγησι, ετοιμασμένη, φαίνεται, εκ των προτέρων γι' αυτήν εδώ την συνάντηση: «Εμείς γνωρίζομε τον αγώνα σας στο Άγιον Όρος. Όλοι εμείς οι ορθόδοξοι μοναχοί έχουμε σαν υπόδειγμα τους αρχαίους διδασκάλους μας από τον Μέγα Αντώνιο και τον Μέγα Παχώμιο μέχρι τον δικό μας π. Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ, τους στάρετς του Κιέβου και της Όπτινα και τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, ο οποίος, αν και έγγαμος ιερέας, έζησε σαν μοναχός. Αυτός είναι για μας σήμερα ιδιαίτερο πρότυπο, επειδή και εμείς είμαστε περικυκλωμένοι από τον κόσμο. Είμαι ευγνώμων στους άγιους προσκυνητάς μας που μας προσθέτουν δύναμι, για να κρατηθούμε σ' αυτό το μέρος και σ' αυτή την εποχή.
Αλλά εσείς οι Αγιορείτες δεν γνωρίζετε το μέγεθος του αγώνα με τον καθημερινό φόβο από τους άθεους που έχουν δύναμι και ήδη επί 60 χρόνια μας εξουσιάζουν. Κανείς στον κόσμο δεν γνωρίζει τι μας κάνουν. Το μοναστήρι μας το 1963 είχε 120 μοναχούς. Ένα βράδι βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά μας φορτηγά. Η αστυνομία ζήτησε να παρουσιασθούμε όλοι μπροστά στην είσοδο κι εμείς, χωρίς να προαισθανώμαστε τι θα γίνη, βγήκαμε μαζί με τον ηγούμενο. Όταν στην απαίτησή τους να ανεβούμε στα φορτηγά εμείς ρωτήσαμε που θα μας πάνε, αυτοί δεν ήθελαν να απαντήσουν, αλλά μάς έσπρωχναν βάναυσα για να μπούμε. Τότε μας κατέλαβε ένα κακό προαίσθημα και στραφήκαμε προς την είσοδο, για να επιστρέψουμε στο μοναστήρι. Αυτοί χρησιμοποίησαν βία, για να μας εμποδίσουν. Ο ευσεβής λαός μας όμως, ο οποίος εκείνη την ώρα βρισκόταν εδώ, μπήκε ανάμεσα σε μας και την αστυνομία και ώρμησε προς αυτήν. Επειδή υπήρχαν πάρα πολλές γιαγιούλες, αυτοί, παρ' όλη τους την βαναυσότητα, υποχώρησαν μπροστά στα ρυτιδωμένα πρόσωπα και τα κλαμμένα μάτια τους. Μας άφησαν και έφυγαν.
Όταν επανακτήσαμε την ειρήνη μας με την προσευχή, και όταν σε αίτηση του ηγουμένου μας προς την ανώτερη εκκλησιαστική αρχή δεν δόθηκε καμμία εξήγησι για την επιδρομή της αστυνομίας, το δεχθήκαμε σαν κάποιο λάθος και συνεχίσαμε την ζωή μας φυσιολογικά.
Μετά από δέκα ήμερες παρατηρήσαμε ότι ο λαός δεν ερχόταν όπως πριν. Μία νύχτα, ενώ ξεκουραζόμασταν, το μοναστήρι γέμισε από θορύβους: ακούσθηκαν φωνές, κραυγές, έκκλησι για βοήθεια. Εμφανίσθηκαν πολλοί αστυνομικοί. Βιαζόμασταν να πάρουμε ό,τι είναι πιο απαραίτητο από τα πράγματα. Μονομιάς βρεθήκαμε μέσα στα φορτηγά και τότε άρχισε ένα ξέφρενο ταξίδι μέσα στη νύχτα με επικίνδυνες κλίσεις στις στροφές. Όταν ξημέρωσε, τα φορτηγά σταμάτησαν κι εμείς κατεβήκαμε. Γύρω μας και από τις δύο πλευρές του ξέφωτου, υπήρχε δάσος. Μας τοποθέτησαν στην σειρά. Οι αστυνομικοί στεκόταν σε μικρή απόστασι από μας και έπαιζαν στα χέρια τους τα περίστροφα. Σκεφθήκαμε ότι θα μας σκοτώσουν. Οι νεώτεροι από μας αναστατώθηκαν.
Τελικά οι διώκτες μας ξεκίνησαν για τα φορτηγά. Ένας μάς γνωστοποίησε με χυδαία και απειλητική φωνή ότι είμαστε ελεύθεροι και ότι μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε. Αυτοί έφυγαν και εμείς μείναμε.
Κανείς μας δεν είχε διαβατήριο. Αλλά και να το είχαμε, θα μας ήταν άχρηστο. Ισχύει μόνο για την περιοχή όπου έχει εκδοθή. Ο θεσμός του διαβατηρίου σε μας σημαίνει περιορισμό, φυλάκισι σ' έναν ορισμένο τόπο. Όταν εγκαταλείπη κανείς αυτόν τον τόπο και μεταβαίνη σ' άλλη περιοχή χωρίς άδεια, τότε ακολουθεί η αληθινή φυλακή ή τα καταναγκαστικά έργα. Η ελευθερία την οποία μας έδωσαν ήταν γεμάτη αβεβαιότητα και κινδύνους.
Ψάλλαμε από κοινού την Παράκλησι στην Παναγία. Μοιρασθήκαμε σε ομάδες και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς τον ιερό μας χώρο στο Ποτσάγιεβ, ρωτώντας καθ' οδόν για τον δρόμο μας. Όταν προ της αναχωρήσεως μετρηθήκαμε, είδαμε ότι περίπου δέκα δικοί μας είχαν μείνει στο μοναστήρι. Αναρωτηθήκαμε τι συνέβη με εκείνους και ταυτόχρονα σκεφθήκαμε με τρόμο τι θα γίνη με μας.
Το τι υποφέραμε, για να επιστρέψουμε, δεν είναι εύκολο να περιγραφή. Ο Θεός μας οδηγούσε και οι καλοί χριστιανοί μας πρόσφεραν ψωμί και μας έδειχναν τον δρόμο. Εκείνοι τους οποίους βρήκαμε στο μοναστήρι μας διηγήθηκαν ότι πολλοί ευσεβείς πιστοί μας από τις κοντινές και μακρινότερες περιοχές συγκεντρώθηκαν και δημιούργησαν ζωντανό τείχος γύρω από το μοναστήρι. Δεν επέτρεψαν αυτό το ιερό μέρος να περάση στα χέρια του άθεου κράτους, αν και κινδύνευε η ζωή τους. Τελικά πέτυχαν. Έτσι το μοναστήρι μας διαφυλάχθηκε με την αποφασιστικότητα των πιστών μας.
Μόνο να ξέρετε ότι ελευθερία δεν υπάρχει εδώ ούτε σήμερα. Εσείς ως επισκέπτες αυτό δεν το βλέπετε. Ο σύντροφος Χρουτσώφ τότε έκλεισε 65 μοναστήρια και 7000 ναούς. Διασώθηκαν μόνο τρία ανδρικά μοναστήρια. Το σημερινό καθεστώς δεν δίνει άδεια να έλθη κάποιος ελεύθερα σ' αυτά για να μονάση. Ο λαός αγαπά την Εκκλησία και θέλει να έρχεται στα μοναστήρια. Αυτός θα γέμιζε όλα τα μοναστήρια, όσα και αν ήταν, αλλά κανείς δεν μπορεί να έλθη σ' αυτά, αν δεν το επιτρέψη η εξουσία. Η εξουσία μας κάθε ευσεβή άνθρωπο τον θεωρεί ως διανοητικά καθυστερημένο. Για να πάρη ο υποψήφιος την έγκριση για είσοδο στο μοναστήρι, πρέπει να δείξη πιστοποιητικά από ψυχιατρική κλινική ότι έχει χρόνια ψυχική ασθένεια. Αλλά και τέτοιους ο Κύριος μας και ο όσιος Ιώβ θεραπεύει. Πολλές φορές η Χάρι του Θεού ανοίγει την καρδιά των γιατρών και δίνουν τέτοια πιστοποιητικά σε υγιείς. Έτσι τώρα είμαστε 45 και μπορούμε να δοξάζουμε τον Θεό και να υπηρετούμε τον λαό Του σ' αυτό το ιερό σκήνωμα».
Καθώς λεγόταν αυτά και μεταφραζόταν, δεν ήπιαμε ούτε μισό φλυτζάνι τσάι. Οι πατέρες μας πρότειναν να προσθέσουν λίγο ζεστό τσάι, αλλά εμείς δεν είμασταν συνηθισμένοι στο σαμοβάρι, όπως αυτοί, και ευγενικά αρνηθήκαμε. Τότε ένας άλλος από τους ντόπιους μοναχούς ήθελε να μας διηγηθή κάτι ακόμα. Φαινόταν ότι ήθελαν να εκμεταλευθούν αυτήν την ευκαιρία και να εγκαταλείψουν, τουλάχιστον προς στιγμήν, το πνευματικό γκέττο τους. Ενώ συνομιλούσα με τον πρώτο, ο τρίτος τη τάξει πρόσθεσε ότι ούτε μέσα στο ίδιο το μοναστήρι δεν επιτρέπεται να εκφράζεται κανείς ανοικτά ή να εμπιστεύεται οποιονδήποτε. «Εμείς εδώ γεννιόμαστε χωρίς αίσθησι για συνωμοσία», πρόσθεσε ο πρώτος. «Αλλά αυτό στο τέλος-τέλος είναι καλό. Όσο πιο άδειοι είμαστε από τα ανθρώπινα σχέδια και τις επιθυμίες, τόσο πιο γεμάτοι είμαστε με τον Χριστό. Γνωρίζουμε ότι μόνο με τον Σταυρό Του μπορεί να νικηθή το κακό μας».
Κοίταζα τον δεύτερο απ’ αυτούς κατά σειράν με την προσδοκία ότι θα πει εκείνο το οποίο ήθελε. Και άρχισε: «Εμείς ζούμε στην εποχή του Αντίχριστου. Ο θεός επέτρεψε στον λαό μας μεγάλη αθλιότητα. Το καθεστώς μας δεν ανέχεται κανένα καλό και για κανέναν. Ο πατέρας μου μού διηγείτο πώς ήταν κάποτε, πριν απ’ αυτό το καθεστώς. Οι καλύτεροι άνθρωποι στο χωριό, τους οποίους εκτιμούσαν σαν πρότυπα ευσεβείας και οι οποίοι με την οικογένειά τους και την οικονομική τους κατάστασι έδειχναν πώς και πόσο μπορούν να προαγάγουν ολόκληρο το χωριό, εκλεγόταν ως πρόεδροι της Κοινότητας. Μετά την επανάσταση αυτοί οι καλοί άνθρωποι εξαφανίσθηκαν απ’ το χωριό και ποτέ δεν ακούσθηκε τίποτε γι' αυτούς. Τα πάντα άλλαξαν. Στην πρώτη θέσι ήλθαν οι τελευταίοι του χωριού, οι πριν ονομαστοί «αλογοκλέφτες» (επειδή περνούσαν τα σύνορα, έκλεβαν καλά άλογα στην Αυστρία και τα πουλούσαν εδώ). Αυτοί έγιναν οι πρώτοι. Τέτοιοι υπάρχουν μέχρι σήμερα στην εξουσία και βασανίζουν τον λαό». Έκλεισε τον λόγο του με κάποια ταραχή. Και ο πρώτος πρόσθεσε: «Όλοι το γνωρίζουμε και το αισθανόμαστε ότι μόνο ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει. Γι' αυτό η προσευχή και η μετάνοια είναι τα ισχυρότερα όπλα μας εναντίον του κακού. Γι' αυτό η πίστη στον λαό μας γίνεται όλο και δυνατώτερη και η μετάνοια όλο και μεγαλύτερη».
Παρατηρούσα και τους τρεις. Τα σοβαρά και αξιοπρεπή πρόσωπα τους μαρτυρούσαν πνευματικότητα ώριμων ανθρώπων. Ήταν ολοφάνερο ότι αυτοί έφερναν μέσα τους μεγάλη πείρα από την πραγματικότητα της ζωής και του δύσκολου ρόλου τους στον πνευματικό αγώνα με το κυρίαρχο κακό. Αυτοί δίνουν νόημα στην ζωή αυτού του λαού που πάσχει συνδέοντας τον με τον Θεό διά μέσου της μυστηριακής ζωής στην Εκκλησία. Και ο λαός τους αντιπροσφέρει την αφοσίωσί του και την πνευματική του αύξησι. Πόσο υψηλά είναι όλα αυτά!...
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1988
ΤΕΥΧΟΣ 1
Εντυπώσεις από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ρωσία
Αποσπάσματα από το υπό έκδοσιν βιβλίο Η Αγία Ρωσία στη Σοβιετική Ένωση του μοναχού Μητροφάνους Χιλανδαρινού, που περιέχει εντυπώσεις από την συμμετοχή Αγιορειτικής αντιπροσωπείας στις εορτές του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ του έτους 1976.
Από την πόρτα της εκκλησίας και προς όλες τις πλευρές οι πιστοί στεκόταν ο ένας δίπλα στον άλλον. Στριμωχνόταν, για να κάνουν χώρο να περάσουμε. Σταματούσαμε και ξανά μετατοπιζόταν μπροστά. Στο βάθος αυτής της χαμηλής σπηλαιώδους εκκλησίας τελέσθηκε η θεία Λειτουργία. Η χορωδία έψαλλε αυθόρμητα και αρμονικά. Γύρω μας ελαφρές αναπνοές που προσευχόταν και ήχοι της ήσυχης προσηλώσεως προς τον Θεό και τους Αγίους.
Δεξιά μας ακουγόταν μία ομιλία, η οποία παρετείνετο, ένας συνεχής λόγος που όμως δεν ήταν κήρυγμα. Άρχιζε να με ενοχλή. Ο πατήρ Αθανάσιος με ρώτησε με τα μάτια τι είναι αυτό. Δεν γνώριζα την απάντηση και ξεκινήσαμε προς το σημείο εκείνο. Διεισδύσαμε ανάμεσα στους κίονες οι οποίοι στήριζαν την επίπεδη επιφάνεια πάνω από τα κεφάλια μας. Γύρω από αυτούς τους κίονες υπάρχουν εικόνες και κανδήλια. Εδώ και εκεί στα μανουάλια έκαιγαν κεριά. Στο μισοσκόταδο διακρίναμε τα πρόσωπα των πιστών. Τα μάτια, αυτά τα μάτια τους!... Πόσο κοντά στην ψυχή αυτού που πιστεύει είναι εκείνος που προσεύχεται! Τον κοιτάζεις, δεν γνωρίζεις το όνομά του και ποτέ πια δεν θα τον δης, και εκείνος μένει μέσα σου, και εσύ μέσω αυτού γίνεσαι δυνατώτερος, ικανώτερος, ευτυχέστερος...
Τώρα βλέπουμε περί τίνος πρόκειται. Ο πατήρ Κοσμάς, ιατρός και ιερομόναχος, ο οποίος χθες μας φωτογράφησε και σήμερα θα μας δώση τα σλάιτς (από το εργαστήριό του) ως ενθύμιο - αυτός είναι εκείνος που ακουγόταν. Νάτος, φορώντας το πετραχήλι του ακόμη ομιλεί. Αλλά περί τίνος πρόκειται; Περί τίνος ομιλεί μέσα στην διάρκεια της θείας Λειτουργίας, εδώ στην άκρη, στο βάθος του ναού; Έκλεισα τα μάτια και συγκεντρώθηκα στα λεγόμενα του. Ανέβλυζαν όπως εκείνοι οι κρουνοί στη βρύσι μπροστά στην εκκλησία. Ο λόγος αναφερόταν λίγο στην οικογένεια, λίγο στις ουρές μπροστά από τα καταστήματα στην πόλι, στην εργασία, στο ναό. Ήταν πνευματικά σχόλια της πρακτικής καθημερινής ζωής. Πάνω σ' αυτά τα κοινωνικά στιγμιότυπα αυτός τώρα έκανε προφανώς κατήχηση. Με τα γεγονότα που παρουσίαζε ήθελε να δείξη τις αμαρτίες και τα λάθη που γίνονται, να οδηγήση τους παρόντες στην αυτοεξέτασι· πώς να μαζέψουν με την σκούπα της συντετριμμένης ειλικρίνειας κατά την εξομολόγησι που θα ακολουθήση, όσο το δυνατόν περισσότερα πεπραγμένα αμαρτήματα, τα σφάλματα και τα πλημμελήματα, για να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν πιο άξια στο άγιο Μυστήριο του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Ω, πώς η Εκκλησία, όταν είναι ζωντανή, βρίσκει τρόπους να βοηθήση τους πιστούς της!
Ένας από τους νεωκόρους πλησίασε τον π. Κοσμά και τον πληροφόρησε σε ποιο σημείο είχε φθάσει η Λειτουργία. Τώρα τα λόγια του π. Κοσμά πήραν άλλο ρυθμό και τόνο. Διάβασε την ευχή προ της Εξομολογήσεως, ανασήκωσε το πετραχήλι και το έβαλε στο κεφάλι του πλησιέστερου προς αυτόν πιστού. Ξαφνικά ακούστηκαν λόγια ανάμικτα με μισοσβησμένους λυγμούς. Δημόσια εξομολόγησι του πλήθους! Μια ασυνήθιστη κινητικότητα κατέλαβε όλους όσους βρισκόταν γύρω από τον π. Κοσμά. Χαμηλόφωνες εκκλήσεις, αναστεναγμοί προσευχής. .. Το πετραχήλι μετεκινείτο από κεφάλι σε κεφάλι. Συχνά ο πατήρ Κοσμάς πρόσθετε δυο λόγια σκύβοντας στο αυτί του εξομολογουμένου. Θέαμα πρωτοφανές, συγκλονιστικό. Βίωμα μοναδικό. Να οι ημέρες των Αποστόλων! Η Εκκλησία του Θεού (ο λαός) συνειδητοποιούσε τον εαυτό της: η φύσι της είναι πάντα το πάθος. Μόνο διά του πάθους έρχεται η Ανάστασι. Και πράγματι, αυτό συνετελείτο εκεί μπροστά μας μέσω της Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας...
Η χορωδία έψαλλε το Κοινωνικό. Όσοι είχαν εξομολογηθή πλησίαζαν με την σειρά το Άγιο Ποτήριο. Η εξομολόγησι σ' εκείνο το μέρος, στο βάθος της εκκλησίας μέσα στο σπήλαιο, διαρκούσε ακόμη. Οι πυκνές σειρές γινόταν λεπτότερες, ο κύκλος γύρω από τον π. Κοσμά μίκραινε. Ήρθε ξανά ο νεωκόρος. Είπε ότι η ουρά αυτών που κοινωνούσαν ήταν προς το τέλος. Για να μη διακοπή η τέλεσι της Θείας Λειτουργίας, ο π. Κοσμάς κάλεσε τους παρόντες να τοποθετήσουν το χέρι τους ο ένας στον ώμο του άλλου. Άπλωσε πάνω από τα κεφάλια τους το πετραχήλι σ' όλο το μάκρος του και διάβασε τη συγχωρητική ευχή. Τώρα όλος αυτός ο χώρος έμεινε κενός. Εμείς παρατηρούσαμε τον π. Κοσμά δίπλα στο αναλόγιο με το Ευαγγέλιο και αυτός στράφηκε προς εμάς τους δύο και μας έκανε νόημα να πλησιάσουμε. Καθώς ασπαζόμασταν το Ευαγγέλιο και τον Σταυρό που κρατούσε στο χέρι του, και πριν προλάβουμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για αυτό που ζήσαμε, παρατηρήσαμε το αριστερό του χέρι με τον δείκτη τεντωμένο προς το δάπεδο. Κάτω στο μαρμάρινο δάπεδο σαν να υπήρχε χυμένο νερό. Στην επιφάνεια του καθρεπτιζόταν οι μικρές φλόγες των κεριών και τρεμόπαιζε η κοκκινωπή λάμψη του κανδηλίου. Τον κοιτάξαμε με απορία, μη ξέροντας τι να σκεφτούμε. Συγκινημένος άρχισε να λέγη: «Αυτά είναι τα δάκρυα της μετανοίας του Ρωσικού λαού. Από αυτά ζει η Εκκλησία». Και οι τρεις μείναμε σιωπηλοί για λίγο. Ο π. Κοσμάς πήρε το Ευαγγέλιο και έφυγε προς το ιερό και εμείς οι δύο κοιταχτήκαμε και συγκλονισμένοι πήγαμε να πάρουμε αντίδωρο...
●●●
Γύρω από την εκκλησία, κάτω από τα δένδρα, υπάρχουν παγκάκια. Όλα είναι γεμάτα. Πώς και πότε να επιστρέψη αυτός ο λαός εκεί από όπου ήλθε; Γι' αυτόν εδώ είναι σαν το σπίτι του. Κανείς δεν βιάζεται. Εδώ τους βλέπουμε να μιλούν μεταξύ τους, ενώ αυτό δεν συμβαίνει στο τρόλεϋ, το τραίνο ή το μετρό. Σ' αυτά τα δημόσια μέσα κυκλοφορίας όλοι διαβάζουν, ακριβώς για να μη συνομιλούν - έτσι μας δήλωσε κάποιος εμπιστευτικά - άλλος βιβλίο, άλλος περιοδικό, άλλος εφημερίδα. Η Ρωσία είναι χώρα αναγνωστών. Αλλά ποιος γνωρίζει, αν διαβάζουν όλοι και αν διαβάζουν συνέχεια; Ο καθένας όμως κοιτάζει στο κείμενο μπροστά του. Τι μοίρα, τι συνήθειες, τι τρόπος ζωής εκεί, εκτός της Εκκλησίας!
Εγώ περιεργαζόμουν τα γύρω, γυρεύοντας το «πνευματικό ραντάρ» να με οδηγήση σε κάποιον ή να τραβήξη κάποιον προς το μέρος μου. Ξεκίνησα να πάω προς το παγκάκι, όπου υπήρχε μία ολόκληρη oικογένεια: ο πατέρας και η μητέρα λίγο πιο πάνω απ’ τα τριάντα, και δυο παιδάκια. Θυμήθηκα ότι το ένα από αυτά το είχα προσέξει χθες βράδυ που ο προηγούμενος της μονής Ιβήρων παρακολουθούσε εκστατικός τα παιδιά που στεκόταν ώρες ακίνητα μπροστά στο ιερό.
Τότε μας πλησίασε ένας από τους νεωτέρους αδελφούς του μοναστηριού, μου παρουσίασε αυτήν την οικογένεια σαν υποδειγματική «κατ' οίκον εκκλησία» και μετά με κάλεσε να πάω μαζί του. Κατεβήκαμε από τις σκάλες κάτω στη «χαράδρα». Εκεί μου είπε ότι μας περιμένει το γεύμα στην τράπεζα της αδελφότητος, όμως είχαμε ακόμη ώρα... Σ' αυτό το διάστημα ήθελε να αποτραβηχτούμε εκεί σ' ένα μικρό κτίριο, για να μιλήσουμε. Αυτό ήταν στο «οικονομείο» του μοναστηριού. Περάσαμε από την άκρη του σταύλου και έρριξα μια ματιά στο εσωτερικό. Ήταν «καθαρός σαν φαρμακείο», όπως λέει ο λαός. Σ' ένα χώρισμα χοροπηδούσαν τα μοσχάρια. Ο ζωηρός μικρός που στην Θεία Λειτουργία κρατούσε το εξαπτέρυγο πολεμούσε τώρα να γυρίση ένα ζωηρό πουλάρι πίσω στην θέσι του, στην άκρη του σταύλου. Μπήκαμε σ' ένα από τα κατοικημένα κτίρια, όπου βρίσκεται το τμήμα εθελοντικής υπηρεσίας. Η φρέσκια ευωδία του χόρτου, η παρουσία μιας μεγάλης ανθοδέσμης από τριαντάφυλλα μέσα σε βάζο πάνω στο τραπέζι μπροστά μας και το θυμίαμα από τα ράσα μας συμπλήρωναν την εξοχική ατμόσφαιρα.
Ο συνομιλητής μου μού έθεσε μερικές ερωτήσεις σχετικά με την ζωή και τον κόσμο από τον οποίο ήλθαμε. Ήταν ιδιαίτερα περίεργος για την μοναχική ζωή του Άγιου Όρους. Μού είπε ότι σύντομα απ’ αυτό το μοναστήρι θα ξεκινούσαν τρεις μοναχοί για τον Άγιο Παντελεήμονα του Άθωνα. «Ναι, είπα, ήδη γνώρισα τον πατέρα Μ., τον οποίο μου έδειξαν». Και τότε πήρε αυτός το λόγο, πριν προλάβω να του κάνω τις δικές μου ερωτήσεις. Προφανώς δεν ήθελε να χάνη χρόνο. Ήδη κατά την σύντομη εισαγωγή αντιλήφθηκα τον σκοπό της συνομιλίας μας και άκουγα ήρεμος και σιωπηλός, παρατηρώντας το πνευματώδες, νεανικό του πρόσωπο και τα έξυπνα, ζεστά μάτια του. «Το κράτος καταδιώκει την Εκκλησία, μέχρι του σημείου να χρησιμοποιή την ίδια εναντίον του εαυτού της. Απαιτεί από την Εκκλησία να διακηρύττη στο Εξωτερικό ότι στη Ρωσία υπάρχει ελευθερία της θρησκείας. Έτσι με τα δικά μας χέρια κλείνει τις εκκλησίες. Διότι, όταν κάποιος στο Εξωτερικό μιλάη και γράφη για την μεγάλη θρησκευτική ελευθερία μας, εδώ αμέσως ο διωγμός ενισχύεται. Ενώ όταν κάποιος μιλάη και γράφη για τον εδώ διωγμό, τότε το κράτος χαλαρώνει τα μέτρα του. Το καθεστώς ακολουθεί σατανική πολιτική».
Τον ρώτησα, τι στάσι πρέπει να κρατούμε στις συναντήσεις μας μ' εκείνους τους ανθρώπους της Εκκλησίας που ακολουθούν αυτή την αντιεκκλησιαστική πολιτική. «Συμπεριφερθείτε απέναντι στον καθένα όπως ακριβώς αρμόζει στον βαθμό του, αλλά μην λέτε τίποτα περιττό. Να ξέρετε ότι αυτοί δεν είναι άθεοι (και για τους μοναχούς και για τον λαό παρατηρήσαμε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σ' όλες τις εκφάνσεις της ζωής σε πιστούς και άθεους), αλλά ο καθένας είναι υπόλογος στην συνείδησί του για ό,τι πράττει. Διότι κάποιοι συνεργάζονται με την εξουσία κατ' ανάγκην, ενώ άλλοι όχι. Για μας είναι πολύ δύσκολο: Αν πης ότι υπάρχει ελευθερία, σε κεντά η συνείδησί. Αν πης ότι δεν υπάρχει, τότε καταστράφηκες. Αλλά ο λαός μας δεν αγαπά τους ιερείς που λένε ότι υπάρχει ελευθερία. Οι προϊστάμενοί μας στην Εκκλησία κατ' ανάγκην κάνουν πολιτική με το καθεστώς. Η πολιτική όμως είναι πολύ άβολο πράγμα. Αν οι προϊστάμενοί μας τάσσονταν εναντίον του καθεστώτος, αυτό θα το έπαιρνε αυτό σαν αφορμή και θα προξενούσε μεγάλες ζημιές στην Εκκλησία. Από το 1960 ως το 1965 έκλεισε περισσότερα από 50 μοναστήρια, περίπου 7.000 εκκλησίες και πέντε ιερατικές σχολές. Σήμερα ζητά από τους προϊσταμένους μας μόνο ένα: να λένε πως υπάρχει ελευθερία. Αυτό τους χρειάζεται για το Εξωτερικό και για τις περιοχές της Ρωσίας, όπου κυκλοφορούν ξένοι. Για τα μάτια των ξένων υ-πάρχει ελευθερία. Εσείς στην Μόσχα είδατε την εκκλησία των Αγίων Πάντων. Έχει άμεση ανάγκη επισκευής, αλλά το κράτος δεν το επιτρέπει. Αυτοί θέλουν να χαθούμε. Περιμένουν την δική τους μέρα και εμείς την δική μας, και έτσι ο αγώνας είναι μεγάλος».
Σηκώθηκε. Μήπως σκέφθηκε ότι είχε πει αρκετά ή είχε τελειώσει ο ελεύθερος χρόνος του; Δεν μπορούσα να κρίνω. Όταν πλησίασε κοντά μου, πρότεινα το χέρι, αλλά αυτός είπε σιγανά στο αυτί μου: «Προσευχηθείτε στο Άγιον Όρος για τον Πατριάρχη μας. Κάποτε ήταν ηγούμενος αυτού του μοναστηριού. Αυτός το έκανε μεγάλο. Και τότε εξορίσθηκε στην Σιβηρία. Από εκεί, μετά από εννέα χρόνια, οδηγήθηκε στην επαρχία Κρουτίτσκα για επίσκοπος, και κατόπιν έγινε Πατριάρχης. Τώρα δεν είναι εκείνος που ήταν εδώ στο Πετσόρ. Τον άλλαξαν. Προσευχηθήτε για την υγεία του». Μετά μου έσφιξε το χέρι και με άφησε να προσπεράσω, για να βγω. Όταν πια έξω απ’ το κτίριο έστρεψα πίσω το κεφάλι μου, κατάλαβα ότι είχε μπει σε κάποιον άλλο εσωτερικό χώρο. Τότε ξεκίνησα να κάνω ένα γύρο, για να βρω τους δικούς μου.
●●●
Μετά τον Εσπερινό μέρος της ομάδας μας ξεκίνησε πάλι για το μεγάλο κτίριο του μοναστηριού, ενώ τρεις από εμάς είμασταν καλεσμένοι από τρεις ντόπιους πατέρες σ' ένα από τα κελλιά τους. Το σαμοβάρι ήταν ζεστό και τα φλυτζάνια μπροστά μας. Δεν έβλεπα κάποιο ιδιαίτερο λόγο γι’ αυτήν την πρόσκληση, αλλά μας τον αποκάλυψαν προτού σερβίρουν το τσάι. Ο πιο ηλικιωμένος άρχισε την διήγησι, ετοιμασμένη, φαίνεται, εκ των προτέρων γι' αυτήν εδώ την συνάντηση: «Εμείς γνωρίζομε τον αγώνα σας στο Άγιον Όρος. Όλοι εμείς οι ορθόδοξοι μοναχοί έχουμε σαν υπόδειγμα τους αρχαίους διδασκάλους μας από τον Μέγα Αντώνιο και τον Μέγα Παχώμιο μέχρι τον δικό μας π. Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ, τους στάρετς του Κιέβου και της Όπτινα και τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, ο οποίος, αν και έγγαμος ιερέας, έζησε σαν μοναχός. Αυτός είναι για μας σήμερα ιδιαίτερο πρότυπο, επειδή και εμείς είμαστε περικυκλωμένοι από τον κόσμο. Είμαι ευγνώμων στους άγιους προσκυνητάς μας που μας προσθέτουν δύναμι, για να κρατηθούμε σ' αυτό το μέρος και σ' αυτή την εποχή.
Αλλά εσείς οι Αγιορείτες δεν γνωρίζετε το μέγεθος του αγώνα με τον καθημερινό φόβο από τους άθεους που έχουν δύναμι και ήδη επί 60 χρόνια μας εξουσιάζουν. Κανείς στον κόσμο δεν γνωρίζει τι μας κάνουν. Το μοναστήρι μας το 1963 είχε 120 μοναχούς. Ένα βράδι βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά μας φορτηγά. Η αστυνομία ζήτησε να παρουσιασθούμε όλοι μπροστά στην είσοδο κι εμείς, χωρίς να προαισθανώμαστε τι θα γίνη, βγήκαμε μαζί με τον ηγούμενο. Όταν στην απαίτησή τους να ανεβούμε στα φορτηγά εμείς ρωτήσαμε που θα μας πάνε, αυτοί δεν ήθελαν να απαντήσουν, αλλά μάς έσπρωχναν βάναυσα για να μπούμε. Τότε μας κατέλαβε ένα κακό προαίσθημα και στραφήκαμε προς την είσοδο, για να επιστρέψουμε στο μοναστήρι. Αυτοί χρησιμοποίησαν βία, για να μας εμποδίσουν. Ο ευσεβής λαός μας όμως, ο οποίος εκείνη την ώρα βρισκόταν εδώ, μπήκε ανάμεσα σε μας και την αστυνομία και ώρμησε προς αυτήν. Επειδή υπήρχαν πάρα πολλές γιαγιούλες, αυτοί, παρ' όλη τους την βαναυσότητα, υποχώρησαν μπροστά στα ρυτιδωμένα πρόσωπα και τα κλαμμένα μάτια τους. Μας άφησαν και έφυγαν.
Όταν επανακτήσαμε την ειρήνη μας με την προσευχή, και όταν σε αίτηση του ηγουμένου μας προς την ανώτερη εκκλησιαστική αρχή δεν δόθηκε καμμία εξήγησι για την επιδρομή της αστυνομίας, το δεχθήκαμε σαν κάποιο λάθος και συνεχίσαμε την ζωή μας φυσιολογικά.
Μετά από δέκα ήμερες παρατηρήσαμε ότι ο λαός δεν ερχόταν όπως πριν. Μία νύχτα, ενώ ξεκουραζόμασταν, το μοναστήρι γέμισε από θορύβους: ακούσθηκαν φωνές, κραυγές, έκκλησι για βοήθεια. Εμφανίσθηκαν πολλοί αστυνομικοί. Βιαζόμασταν να πάρουμε ό,τι είναι πιο απαραίτητο από τα πράγματα. Μονομιάς βρεθήκαμε μέσα στα φορτηγά και τότε άρχισε ένα ξέφρενο ταξίδι μέσα στη νύχτα με επικίνδυνες κλίσεις στις στροφές. Όταν ξημέρωσε, τα φορτηγά σταμάτησαν κι εμείς κατεβήκαμε. Γύρω μας και από τις δύο πλευρές του ξέφωτου, υπήρχε δάσος. Μας τοποθέτησαν στην σειρά. Οι αστυνομικοί στεκόταν σε μικρή απόστασι από μας και έπαιζαν στα χέρια τους τα περίστροφα. Σκεφθήκαμε ότι θα μας σκοτώσουν. Οι νεώτεροι από μας αναστατώθηκαν.
Τελικά οι διώκτες μας ξεκίνησαν για τα φορτηγά. Ένας μάς γνωστοποίησε με χυδαία και απειλητική φωνή ότι είμαστε ελεύθεροι και ότι μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε. Αυτοί έφυγαν και εμείς μείναμε.
Κανείς μας δεν είχε διαβατήριο. Αλλά και να το είχαμε, θα μας ήταν άχρηστο. Ισχύει μόνο για την περιοχή όπου έχει εκδοθή. Ο θεσμός του διαβατηρίου σε μας σημαίνει περιορισμό, φυλάκισι σ' έναν ορισμένο τόπο. Όταν εγκαταλείπη κανείς αυτόν τον τόπο και μεταβαίνη σ' άλλη περιοχή χωρίς άδεια, τότε ακολουθεί η αληθινή φυλακή ή τα καταναγκαστικά έργα. Η ελευθερία την οποία μας έδωσαν ήταν γεμάτη αβεβαιότητα και κινδύνους.
Ψάλλαμε από κοινού την Παράκλησι στην Παναγία. Μοιρασθήκαμε σε ομάδες και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς τον ιερό μας χώρο στο Ποτσάγιεβ, ρωτώντας καθ' οδόν για τον δρόμο μας. Όταν προ της αναχωρήσεως μετρηθήκαμε, είδαμε ότι περίπου δέκα δικοί μας είχαν μείνει στο μοναστήρι. Αναρωτηθήκαμε τι συνέβη με εκείνους και ταυτόχρονα σκεφθήκαμε με τρόμο τι θα γίνη με μας.
Το τι υποφέραμε, για να επιστρέψουμε, δεν είναι εύκολο να περιγραφή. Ο Θεός μας οδηγούσε και οι καλοί χριστιανοί μας πρόσφεραν ψωμί και μας έδειχναν τον δρόμο. Εκείνοι τους οποίους βρήκαμε στο μοναστήρι μας διηγήθηκαν ότι πολλοί ευσεβείς πιστοί μας από τις κοντινές και μακρινότερες περιοχές συγκεντρώθηκαν και δημιούργησαν ζωντανό τείχος γύρω από το μοναστήρι. Δεν επέτρεψαν αυτό το ιερό μέρος να περάση στα χέρια του άθεου κράτους, αν και κινδύνευε η ζωή τους. Τελικά πέτυχαν. Έτσι το μοναστήρι μας διαφυλάχθηκε με την αποφασιστικότητα των πιστών μας.
Μόνο να ξέρετε ότι ελευθερία δεν υπάρχει εδώ ούτε σήμερα. Εσείς ως επισκέπτες αυτό δεν το βλέπετε. Ο σύντροφος Χρουτσώφ τότε έκλεισε 65 μοναστήρια και 7000 ναούς. Διασώθηκαν μόνο τρία ανδρικά μοναστήρια. Το σημερινό καθεστώς δεν δίνει άδεια να έλθη κάποιος ελεύθερα σ' αυτά για να μονάση. Ο λαός αγαπά την Εκκλησία και θέλει να έρχεται στα μοναστήρια. Αυτός θα γέμιζε όλα τα μοναστήρια, όσα και αν ήταν, αλλά κανείς δεν μπορεί να έλθη σ' αυτά, αν δεν το επιτρέψη η εξουσία. Η εξουσία μας κάθε ευσεβή άνθρωπο τον θεωρεί ως διανοητικά καθυστερημένο. Για να πάρη ο υποψήφιος την έγκριση για είσοδο στο μοναστήρι, πρέπει να δείξη πιστοποιητικά από ψυχιατρική κλινική ότι έχει χρόνια ψυχική ασθένεια. Αλλά και τέτοιους ο Κύριος μας και ο όσιος Ιώβ θεραπεύει. Πολλές φορές η Χάρι του Θεού ανοίγει την καρδιά των γιατρών και δίνουν τέτοια πιστοποιητικά σε υγιείς. Έτσι τώρα είμαστε 45 και μπορούμε να δοξάζουμε τον Θεό και να υπηρετούμε τον λαό Του σ' αυτό το ιερό σκήνωμα».
Καθώς λεγόταν αυτά και μεταφραζόταν, δεν ήπιαμε ούτε μισό φλυτζάνι τσάι. Οι πατέρες μας πρότειναν να προσθέσουν λίγο ζεστό τσάι, αλλά εμείς δεν είμασταν συνηθισμένοι στο σαμοβάρι, όπως αυτοί, και ευγενικά αρνηθήκαμε. Τότε ένας άλλος από τους ντόπιους μοναχούς ήθελε να μας διηγηθή κάτι ακόμα. Φαινόταν ότι ήθελαν να εκμεταλευθούν αυτήν την ευκαιρία και να εγκαταλείψουν, τουλάχιστον προς στιγμήν, το πνευματικό γκέττο τους. Ενώ συνομιλούσα με τον πρώτο, ο τρίτος τη τάξει πρόσθεσε ότι ούτε μέσα στο ίδιο το μοναστήρι δεν επιτρέπεται να εκφράζεται κανείς ανοικτά ή να εμπιστεύεται οποιονδήποτε. «Εμείς εδώ γεννιόμαστε χωρίς αίσθησι για συνωμοσία», πρόσθεσε ο πρώτος. «Αλλά αυτό στο τέλος-τέλος είναι καλό. Όσο πιο άδειοι είμαστε από τα ανθρώπινα σχέδια και τις επιθυμίες, τόσο πιο γεμάτοι είμαστε με τον Χριστό. Γνωρίζουμε ότι μόνο με τον Σταυρό Του μπορεί να νικηθή το κακό μας».
Κοίταζα τον δεύτερο απ’ αυτούς κατά σειράν με την προσδοκία ότι θα πει εκείνο το οποίο ήθελε. Και άρχισε: «Εμείς ζούμε στην εποχή του Αντίχριστου. Ο θεός επέτρεψε στον λαό μας μεγάλη αθλιότητα. Το καθεστώς μας δεν ανέχεται κανένα καλό και για κανέναν. Ο πατέρας μου μού διηγείτο πώς ήταν κάποτε, πριν απ’ αυτό το καθεστώς. Οι καλύτεροι άνθρωποι στο χωριό, τους οποίους εκτιμούσαν σαν πρότυπα ευσεβείας και οι οποίοι με την οικογένειά τους και την οικονομική τους κατάστασι έδειχναν πώς και πόσο μπορούν να προαγάγουν ολόκληρο το χωριό, εκλεγόταν ως πρόεδροι της Κοινότητας. Μετά την επανάσταση αυτοί οι καλοί άνθρωποι εξαφανίσθηκαν απ’ το χωριό και ποτέ δεν ακούσθηκε τίποτε γι' αυτούς. Τα πάντα άλλαξαν. Στην πρώτη θέσι ήλθαν οι τελευταίοι του χωριού, οι πριν ονομαστοί «αλογοκλέφτες» (επειδή περνούσαν τα σύνορα, έκλεβαν καλά άλογα στην Αυστρία και τα πουλούσαν εδώ). Αυτοί έγιναν οι πρώτοι. Τέτοιοι υπάρχουν μέχρι σήμερα στην εξουσία και βασανίζουν τον λαό». Έκλεισε τον λόγο του με κάποια ταραχή. Και ο πρώτος πρόσθεσε: «Όλοι το γνωρίζουμε και το αισθανόμαστε ότι μόνο ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει. Γι' αυτό η προσευχή και η μετάνοια είναι τα ισχυρότερα όπλα μας εναντίον του κακού. Γι' αυτό η πίστη στον λαό μας γίνεται όλο και δυνατώτερη και η μετάνοια όλο και μεγαλύτερη».
Παρατηρούσα και τους τρεις. Τα σοβαρά και αξιοπρεπή πρόσωπα τους μαρτυρούσαν πνευματικότητα ώριμων ανθρώπων. Ήταν ολοφάνερο ότι αυτοί έφερναν μέσα τους μεγάλη πείρα από την πραγματικότητα της ζωής και του δύσκολου ρόλου τους στον πνευματικό αγώνα με το κυρίαρχο κακό. Αυτοί δίνουν νόημα στην ζωή αυτού του λαού που πάσχει συνδέοντας τον με τον Θεό διά μέσου της μυστηριακής ζωής στην Εκκλησία. Και ο λαός τους αντιπροσφέρει την αφοσίωσί του και την πνευματική του αύξησι. Πόσο υψηλά είναι όλα αυτά!...
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1988
ΤΕΥΧΟΣ 1
- akerm
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by Ioannis » Thu Feb 16, 2012 11:47 am
Αγιος Νικολαος Βελιμιροβιτς - Πολυ επικαιρο!
Μη παροργίζουμε την φιλανθρωπία του Θεού
Αδελφοί μου, αμαρτήσαμε και στη συνέχεια εξαγνιστήκαμε.Προσβάλαμε τον Παντοδύναμο Θεό μας, και γι' αυτό τιμωρηθήκαμε.Σπιλώσαμε τις ψυχές μας και ξεπλύναμε την κάθε αμαρτία μας, με το αίμα και με τα δάκρυα μας.Ποδοπατήσαμε κάθε τί, πού ήταν ιερό για τούς πατέρες μας, και γι' αυτό στη συνέχεια ποδοπατηθήκαμε εμείς οι ίδιοι.
Ή καταστροφή μας ήταν αναμενόμενη αφού τα σχολεία μας ήταν χωρίς πίστη στο Θεό, οι πολιτικοί μας δεν ήταν έντιμοι, ό στρατός μας δεν είχε πατριωτισμό και οι κυβερνήτες μας δεν είχαν την ευλογία του Θεού. Έτσι καταστράφηκαν τα σχολεία, ό στρατός και όλο το κράτος μας.Είκοσι χρόνια δεν σεβόμασταν τις παραδόσεις μας, και τώρα οι αλλοεθνείς μας στέρησαν το φως με το σκοτάδι τους.
Είκοσι χρόνια χλευάζαμε τούς προγόνους μας, πού με την ευσέβεια τους κατέκτησαν τη βασιλεία των Ουρανών. Με το μέτρο όμως πού κρίναμε το Θεό και τούς προγόνους μας, με το ίδιο μέτρο και εμείς κριθήκαμε.Παρ' όλα αυτά, ό Θεός μας συγχώρεσε.
Οι υβριστικές σκέψεις μας, τα υβριστικά λόγια και οι πράξεις μας, οι ατελείωτες προσβολές στον Μεγαλοδύναμο Θεό, κατά την περίοδο των δύο παγκοσμίων πολέμων, καταδίκασαν το λαό μας αρχικά σε θάνατο. Ή ποινή επιβλήθηκε και ένας στους οκτώ Σέρβους εκτελούνταν στα πρώτα δύο χρόνια της κατοχής της χώρας μας από τούς Γερμανούς.Στη συνέχεια οι εκτελέσεις σταμάτησαν και ή ποινή μειώθηκε, σε ισόβια σκλαβιά. Καταδικαστήκαμε να είμαστε αιώνια υπόδουλοι των Γερμανών.
Μόνον όταν ό φτωχός λαός μας, με τα εξασθενημένα χέρια του, άρχισε να ανάβει κεριά, να προσεύχεται, τότε οι προσευχές του συγκίνησαν τούς αγγέλους και τούς αγίους ώστε να μεσιτεύσουν για το έλεος του Θεού. Τότε ό Παντελεήμων Θεός πάλι μείωσε την ποινή της ισόβιας σκλαβιάς σε δύο χρόνια. Ό σέρβικος λαός καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκισης ενώ είκοσι χρόνια ζούσε αμαρτωλή ζωή. Δεν είναι άραγε αυτό ελεημοσύνη; Υπάρχει άραγε κανείς επίγειος βασιλιάς ό όποιος θα ανεχόταν είκοσι χρόνια να τον βρίζουν, να τον χλευάζουν και να συγχωρεί το λαό του; Ποτέ και πουθενά. Τέτοια ελεημοσύνη έχει μόνο ό Θεός μας.Αδελφοί μου, τι λοιπόν να πράξουμε τώρα; Ας πράξουμε οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό πού πράτταμε στη διάρκεια αυτών των είκοσι χρόνων.Ας μην αμαρτάνουμε, για να μην υποφέρουμε πάλι.Ας μην προσβάλουμε πάλι τον Παντοκράτορα Θεό, και υποστούμε μεγαλύτερη τιμωρία.Ας μη σπιλώνουμε τις ψυχές μας με αμαρτίες, για να μη χρειασθεί πάλι να τις εξαγνίζουμε με το αίμα και τα δάκρυα μας.Ας μην ποδοπατάμε τα όσια των προγόνων μας, για να μην ποδοπατηθούμε οι ίδιοι.
Ας χτίσουμε σχολεία με πίστη, ας αποκτήσουμε κυβερνήτες τίμιους,ας αποκτήσουμε στρατό με πατριωτισμό, και κράτος πού να έχει την ευλογία του Θεού.
Ας επιστρέψουμε ό καθένας μας στο Θεό και στον εαυτό του. Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φώς του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών με τα «ωραία» ονόματα και τα «φανταχτερά» ρούχα.
Ας προσπαθήσει ό καθένας μας να κατακτήσει τη βασιλεία των Ουρανών. Έτσι μόνο θα επιβιώσει το κράτος μας πάνω στη γη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν είμαστε δίκαιοι ό ουρανός θα προσέχει το κράτος μας. Στην ουράνια Βασιλεία βασιλεύουν ή δικαιοσύνη, ή πίστη, ή αγάπη, ή αλήθεια, ή ελεημοσύνη, ή σοφία, ή καθαρότητα....
Ας σκεφτείτε αν έχετε αυτές τις αρετές, και αν όχι καλύτερα να αγωνιστείτε να τις αποκτήσετε όλες. Έτσι θα γίνετε τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ό μεγάλος Πατέρας σας, ό ουράνιος.
Έτσι θα αντέξετε τις σκοτεινές δυνάμεις του Άδη, πού κτύπησαν το κράτος μας και σαν εφιάλτης μας ταλάνισαν και θα μάς ταλανίζουν για πολλά χρόνια.Οπλισμένοι με τις αρετές θα δικαιώσετε την αγάπη σας για την πατρίδα σας, και θα δικαιώσετε το όνομα του Ορθόδοξου χριστιανού. Ας σας βοηθάει ό Κύριος Ιησούς Χριστός, ό Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Μη παροργίζουμε την φιλανθρωπία του Θεού
Αδελφοί μου, αμαρτήσαμε και στη συνέχεια εξαγνιστήκαμε.Προσβάλαμε τον Παντοδύναμο Θεό μας, και γι' αυτό τιμωρηθήκαμε.Σπιλώσαμε τις ψυχές μας και ξεπλύναμε την κάθε αμαρτία μας, με το αίμα και με τα δάκρυα μας.Ποδοπατήσαμε κάθε τί, πού ήταν ιερό για τούς πατέρες μας, και γι' αυτό στη συνέχεια ποδοπατηθήκαμε εμείς οι ίδιοι.
Ή καταστροφή μας ήταν αναμενόμενη αφού τα σχολεία μας ήταν χωρίς πίστη στο Θεό, οι πολιτικοί μας δεν ήταν έντιμοι, ό στρατός μας δεν είχε πατριωτισμό και οι κυβερνήτες μας δεν είχαν την ευλογία του Θεού. Έτσι καταστράφηκαν τα σχολεία, ό στρατός και όλο το κράτος μας.Είκοσι χρόνια δεν σεβόμασταν τις παραδόσεις μας, και τώρα οι αλλοεθνείς μας στέρησαν το φως με το σκοτάδι τους.
Είκοσι χρόνια χλευάζαμε τούς προγόνους μας, πού με την ευσέβεια τους κατέκτησαν τη βασιλεία των Ουρανών. Με το μέτρο όμως πού κρίναμε το Θεό και τούς προγόνους μας, με το ίδιο μέτρο και εμείς κριθήκαμε.Παρ' όλα αυτά, ό Θεός μας συγχώρεσε.
Οι υβριστικές σκέψεις μας, τα υβριστικά λόγια και οι πράξεις μας, οι ατελείωτες προσβολές στον Μεγαλοδύναμο Θεό, κατά την περίοδο των δύο παγκοσμίων πολέμων, καταδίκασαν το λαό μας αρχικά σε θάνατο. Ή ποινή επιβλήθηκε και ένας στους οκτώ Σέρβους εκτελούνταν στα πρώτα δύο χρόνια της κατοχής της χώρας μας από τούς Γερμανούς.Στη συνέχεια οι εκτελέσεις σταμάτησαν και ή ποινή μειώθηκε, σε ισόβια σκλαβιά. Καταδικαστήκαμε να είμαστε αιώνια υπόδουλοι των Γερμανών.
Μόνον όταν ό φτωχός λαός μας, με τα εξασθενημένα χέρια του, άρχισε να ανάβει κεριά, να προσεύχεται, τότε οι προσευχές του συγκίνησαν τούς αγγέλους και τούς αγίους ώστε να μεσιτεύσουν για το έλεος του Θεού. Τότε ό Παντελεήμων Θεός πάλι μείωσε την ποινή της ισόβιας σκλαβιάς σε δύο χρόνια. Ό σέρβικος λαός καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκισης ενώ είκοσι χρόνια ζούσε αμαρτωλή ζωή. Δεν είναι άραγε αυτό ελεημοσύνη; Υπάρχει άραγε κανείς επίγειος βασιλιάς ό όποιος θα ανεχόταν είκοσι χρόνια να τον βρίζουν, να τον χλευάζουν και να συγχωρεί το λαό του; Ποτέ και πουθενά. Τέτοια ελεημοσύνη έχει μόνο ό Θεός μας.Αδελφοί μου, τι λοιπόν να πράξουμε τώρα; Ας πράξουμε οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό πού πράτταμε στη διάρκεια αυτών των είκοσι χρόνων.Ας μην αμαρτάνουμε, για να μην υποφέρουμε πάλι.Ας μην προσβάλουμε πάλι τον Παντοκράτορα Θεό, και υποστούμε μεγαλύτερη τιμωρία.Ας μη σπιλώνουμε τις ψυχές μας με αμαρτίες, για να μη χρειασθεί πάλι να τις εξαγνίζουμε με το αίμα και τα δάκρυα μας.Ας μην ποδοπατάμε τα όσια των προγόνων μας, για να μην ποδοπατηθούμε οι ίδιοι.
Ας χτίσουμε σχολεία με πίστη, ας αποκτήσουμε κυβερνήτες τίμιους,ας αποκτήσουμε στρατό με πατριωτισμό, και κράτος πού να έχει την ευλογία του Θεού.
Ας επιστρέψουμε ό καθένας μας στο Θεό και στον εαυτό του. Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φώς του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών με τα «ωραία» ονόματα και τα «φανταχτερά» ρούχα.
Ας προσπαθήσει ό καθένας μας να κατακτήσει τη βασιλεία των Ουρανών. Έτσι μόνο θα επιβιώσει το κράτος μας πάνω στη γη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν είμαστε δίκαιοι ό ουρανός θα προσέχει το κράτος μας. Στην ουράνια Βασιλεία βασιλεύουν ή δικαιοσύνη, ή πίστη, ή αγάπη, ή αλήθεια, ή ελεημοσύνη, ή σοφία, ή καθαρότητα....
Ας σκεφτείτε αν έχετε αυτές τις αρετές, και αν όχι καλύτερα να αγωνιστείτε να τις αποκτήσετε όλες. Έτσι θα γίνετε τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ό μεγάλος Πατέρας σας, ό ουράνιος.
Έτσι θα αντέξετε τις σκοτεινές δυνάμεις του Άδη, πού κτύπησαν το κράτος μας και σαν εφιάλτης μας ταλάνισαν και θα μάς ταλανίζουν για πολλά χρόνια.Οπλισμένοι με τις αρετές θα δικαιώσετε την αγάπη σας για την πατρίδα σας, και θα δικαιώσετε το όνομα του Ορθόδοξου χριστιανού. Ας σας βοηθάει ό Κύριος Ιησούς Χριστός, ό Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
- Ioannis
- Posts: 53
- Joined: Tue Nov 15, 2011 12:26 pm
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by Matina » Thu Feb 16, 2012 12:14 pm
Όντως πολύ επίκαιρο Ιωάννη,σ'ευχαριστούμε πολύ. 
O Κύριός μου κι ο Θεός μου!
-
Matina - Posts: 2161
- Joined: Tue Nov 15, 2011 10:36 am
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by SPIROS » Fri Apr 13, 2012 10:51 pm
Αυτό που πρέπει να προμηθευτούμε πνευματικά για τα γεγονότα είναι ορθόδοξη χριστιανική παιδεία.
Επίτάφιος σήμερα.
Τί είναι ο επιτάφιος και πώς τον καταντήσαμε;;;
Ο Χριστός μας έπαθε σταυρώθηκε και αυτή τη στιγμή έχουμε μπροστά μας το πολύπαθο σώμα του και περιμένουμε να αναστηθεί αύριο το βράδυ.
Πάμε στο ναό και εκεί συναντάμε εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες κόσμο.
Τι ήταν και αυτό σήμερα και καλύτερα να μη συναντούσα κανέναν και καμία.
Παραχώρησα το κάθισμα μου σε ένα ηλικιωμένο άτομο και λίγο πριν γίνει η περιφορά του επιταφίου στις γειτονιές της συνοικίας μου, βγήκα έξω ώστε να πάρω μέρος στη περιφορά.
Το τί είδα και άκουσα άλλο πράγμα.
Γκομενιλίκια, γονείς να αγοράζουν παγωτά στα παιδιά τους, παρεούλες με τσιγαράκια, επιδόματα και περικοπές μισθών, αν το νέο αυτοκίνητο έχει πρόβλημα, πού θα ντερλικώσουν το μεσημέρι του Πάσχα, αν ψώνισαν κάτι ρουχαλάκια που είχαν δει στις βιτρίνες στα H&M, ότι η Μιράντα τα χάλασε με τον Θανάση και τώρα θέλει τον Αρτέμη και άλλες τέτοιες αηδίες.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΩΡΕ ;;;
ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ;;;
Για ποιόν μωρέ ηλίθιε κοσμικέ κόσμε πέθανε μωρέ ο Χριστός;;;
Ανήκει νομίζεις βλάκα σε άλλη εποχή η θυσία Του και το μόνο που μας τη θυμίζει είναι κάτι κεριά που κρατούσαμε και κάτι παπάδες που έψελναν;;;
Ή μήπως μας τη θυμίζει η μαγειρίτσα και τα πατσοπόδαρα και το κιλό το αρνί που θα σουβλίσεις την Κυριακή;;;
Άθεε και ηλίθιε λαέ, τυφλέ και βλάκα.
Σε έχει διαλύσει η μαστούρα και η βλακεία της τηλεόρασης.
Που νομίζεις βλαμμένε και πνευματικά σαραβαλιασμένε λαέ ή μάλλον καλύτερα όχλε, ότι ήσουν απόψε το βράδυ;;;
Ακόμα και το σκυλί σου να πέθαινε εκείνη την ώρα περισσότερη θλίψη θα είχες μέσα σου.
Δεν θα μιλούσες με κανέναν και δεν θα ήθελες την παρηγοριά από κανέναν γιατί έχασες τα ...πάντα.
Πας καλά ρε όχλε;;;
Ο Θεός ρε, ο Θεός που σου επιτρέπει και αναπνέεις και έχεις φαί να ντερλικώσεις την Κυριακή, αυτός ο Θεός είναι στον τάφο ρε για εσένα για εμένα για τον κάθε ηλίθιο που γεννήθηκε εδώ στη γη.
Ντροπή και αίσχος.Ντροπή να χαζογελάς και να κάθεσαι απέναντι από το Ναό για να φας κρέπες και μετά να κρύβεις το νόημα του πάθους του Κυρίου μας στο τί χρώμα ποτηράκι θα έχεις στη λαμπάδα που θα βαστάς στη περιφορά.
Το νόημα είναι η λαμπάδα και το ποτηράκι για να μη στάξει κεράκι στο χέρι σου και το κάψεις;;;
Την ψυχή σου που καίγεται από την αδιαφορία και το κάρφωμα που έριξες στα καρφιά του Κυρίου επάνω στο Σταυρό δεν σε ενδιαφέρει καθόλου.
Η άλλη έψαχνε να βρει ποτηράκι που θα πήγαινε με το χρώμα των νυχιών της.
Σε λίγο καιρό χώμα θα φάει και δεν το έχει καταλάβει.
Ο Θεός στο μνήμα και ο διάβολος χόρευε και έδενε έξω από το Ναό.
Μια χαρά τα πήγε ακόμα μια φορά.
Σπουδαία μπάζα.
Ο άνθρωπος τί έκανε είναι η ουσία.
Τίποτα.
Ένα ακόμα event ερχόταν στο τέλος του.
Το μόνο που έμεινε όταν γύρισε ο επιτάφιος από την περιφορά, ήταν να περάσουμε κάτω από τον επιτάφιο.
Να επέλθει η κάθαρση με ένα πέρασμα κάτω από τον επιτάφιο και βγήκαμε καθαροί.
Σαν να πλένεις το αυτοκινητό σου ένα πράγμα !!!
Αυτό έπρεπε να κάνυομε και το κάναμε.
Κάναμε το καθήκον μας και είμαστε αρεστοί στο Θεό.
ΘΑ έλεγα τι είμαστε αλλά...
Παρεούλες των 5-10 ατόμων να το συζητάνε τι θα κάνουν μετά το πέρασμα κάτω από τον επιτάφιο.
Αν θα πάνε για καφέ ή αν θα πάνε στο σπίτι να καθήσουν με φίλους.
Έχουμε τρελαθεί εντελώς ;;;
Γίναμε χειρότεροι από τους Εβραίους και τους άθεους.
Και μετά ψάχνουμε να δούμε πότε θα έρθει ο Αντίχριστος ενώ τον έχουμε καλέσει εμείς οι ίδιοι.
Ενώ τον κουβαλάμε μέσα μας ψάχνουμε να τον βρούμε σε πρόσωπο.
Κάποτε ένας γέροντας είχε πει για το 666 της Αποκάλυψης, το γνωστό χξς, ότι είναι τα αρχικά τριών λέξεων.
Χριστός Ξένος Σταυρού.
Έχουμε χάσει το νόημα της σταυρικής θυσίας Του και κοιτάμε τα πάντα σαν κοσμικές συγκεντρώσεις.
Πόσο δίκιο είχες γέροντα.
Ζώα είμαστες ρε εντελώς.
Στην κηδεία κάποιου δικού μας προσώπου, μάνας, πατέρα, παιδιού, έτσι θα κάναμε;;;
Θα το βλέπαμε σαν event;;;
Και μετά λέμε δεν θα επιτρέψει ο Θεός να μπούνε οι τούρκοι.
Θα το επιτρέψει και μάλιστα θα γίνει ο χαμός.
Έτσι θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι.
Αυτός είναι ο σκοπός των γεγονότων.
Έτσι λένε οι γέροντες.
Αν μείνει όλο αυτό το μπουλούκι τότε δεν θα είναι αυτά τα γεγονότα.
Τότε δεν θα έχει καθαρίσει τίποτα.
Πρέπει να περιμένουμε άλλα γεγονότα γιατί ο σκοπός του ξεκαθαρίσματος της ήρας από το σιτάρι δεν είναι τα χρυσοκούταλα.
Είναι η αναλαμπή πρώτος και δεύτερον είναι η τελευταία περίοδος ηρεμίας και ανασύστασης πνευματικών δυνάμεων για την φρικτή εποχή του Αντιχρίστου.
Αν δεν γίνει ξεκαθάρισμα τώρα τότε τα γεγονότα είναι άλλα και δεν είναι για την εποχή μας.
Βρώμισε ο κόσμος εντελώς.
Η λαμπάδα, το αυγό, το συνολάκι στο event, το αρνί, και η μαγειρίτσα είναι το Πάσχα που ζούμε.
Σε λίγο που θα τρώμε πέτρες και χώμα θα δούμε τί ηλίθιοι είμαστε.
Θεέ μου και Κύριε μου.
Ζητώ ένα μεγάλο συγνώμη για όλους μας.
Εσύ Κύριε που θυσιάστηκες για εμάς, με την απέραντη αγάπη Σου συγχώρεσέ μας και φέρε γρήγορα την κάθαρση.
Την αξίζουμε.
Φέρε από όσα λένε οι γέροντες, ακόμα χειρότερα, γιατί η μύτη μας έχει ανέβει πολύ ψηλά.
Πρέπει να πεθάνουμε και να ξαναγεννηθούμε πνευματικά.
Τι να πω άλλο...
Θεέ μου αλλάξέ μας με τον δικό Σου τρόπο και τη δική Σου δικαιοσύνη.
Μας αξίζει !!!
Δεν είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι.
Είμαστε σταυρωτές Σου και το χειρότερο γελάμε πάνω από τον τάφο Σου.
Τόσα λάθη θα αλλάξουν.
Αυτά λένε οι γέροντες και εμείς γράφουμε ότι θα μας φροντίσει ο Θεός και θα έχουμε κουραμάνες και φρατζόλες να πέφτουν στο τραπέζι μας.
Ο Θεός θα αποδώσει δικαιοσύνη.
Θα καθαρίσει την ήρα από το σιτάρι.
Αυτά είναι τα γεγονότα.
Τίποτα άλλο πέρα από αυτό.
Ότι και να πάθουμε θα το πάθουμε από τα πάθη μας.
Ντροπή μας.
Επίτάφιος σήμερα.
Τί είναι ο επιτάφιος και πώς τον καταντήσαμε;;;
Ο Χριστός μας έπαθε σταυρώθηκε και αυτή τη στιγμή έχουμε μπροστά μας το πολύπαθο σώμα του και περιμένουμε να αναστηθεί αύριο το βράδυ.
Πάμε στο ναό και εκεί συναντάμε εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες κόσμο.
Τι ήταν και αυτό σήμερα και καλύτερα να μη συναντούσα κανέναν και καμία.
Παραχώρησα το κάθισμα μου σε ένα ηλικιωμένο άτομο και λίγο πριν γίνει η περιφορά του επιταφίου στις γειτονιές της συνοικίας μου, βγήκα έξω ώστε να πάρω μέρος στη περιφορά.
Το τί είδα και άκουσα άλλο πράγμα.
Γκομενιλίκια, γονείς να αγοράζουν παγωτά στα παιδιά τους, παρεούλες με τσιγαράκια, επιδόματα και περικοπές μισθών, αν το νέο αυτοκίνητο έχει πρόβλημα, πού θα ντερλικώσουν το μεσημέρι του Πάσχα, αν ψώνισαν κάτι ρουχαλάκια που είχαν δει στις βιτρίνες στα H&M, ότι η Μιράντα τα χάλασε με τον Θανάση και τώρα θέλει τον Αρτέμη και άλλες τέτοιες αηδίες.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΩΡΕ ;;;
ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ;;;
Για ποιόν μωρέ ηλίθιε κοσμικέ κόσμε πέθανε μωρέ ο Χριστός;;;
Ανήκει νομίζεις βλάκα σε άλλη εποχή η θυσία Του και το μόνο που μας τη θυμίζει είναι κάτι κεριά που κρατούσαμε και κάτι παπάδες που έψελναν;;;
Ή μήπως μας τη θυμίζει η μαγειρίτσα και τα πατσοπόδαρα και το κιλό το αρνί που θα σουβλίσεις την Κυριακή;;;
Άθεε και ηλίθιε λαέ, τυφλέ και βλάκα.
Σε έχει διαλύσει η μαστούρα και η βλακεία της τηλεόρασης.
Που νομίζεις βλαμμένε και πνευματικά σαραβαλιασμένε λαέ ή μάλλον καλύτερα όχλε, ότι ήσουν απόψε το βράδυ;;;
Ακόμα και το σκυλί σου να πέθαινε εκείνη την ώρα περισσότερη θλίψη θα είχες μέσα σου.
Δεν θα μιλούσες με κανέναν και δεν θα ήθελες την παρηγοριά από κανέναν γιατί έχασες τα ...πάντα.
Πας καλά ρε όχλε;;;
Ο Θεός ρε, ο Θεός που σου επιτρέπει και αναπνέεις και έχεις φαί να ντερλικώσεις την Κυριακή, αυτός ο Θεός είναι στον τάφο ρε για εσένα για εμένα για τον κάθε ηλίθιο που γεννήθηκε εδώ στη γη.
Ντροπή και αίσχος.Ντροπή να χαζογελάς και να κάθεσαι απέναντι από το Ναό για να φας κρέπες και μετά να κρύβεις το νόημα του πάθους του Κυρίου μας στο τί χρώμα ποτηράκι θα έχεις στη λαμπάδα που θα βαστάς στη περιφορά.
Το νόημα είναι η λαμπάδα και το ποτηράκι για να μη στάξει κεράκι στο χέρι σου και το κάψεις;;;
Την ψυχή σου που καίγεται από την αδιαφορία και το κάρφωμα που έριξες στα καρφιά του Κυρίου επάνω στο Σταυρό δεν σε ενδιαφέρει καθόλου.
Η άλλη έψαχνε να βρει ποτηράκι που θα πήγαινε με το χρώμα των νυχιών της.
Σε λίγο καιρό χώμα θα φάει και δεν το έχει καταλάβει.
Ο Θεός στο μνήμα και ο διάβολος χόρευε και έδενε έξω από το Ναό.
Μια χαρά τα πήγε ακόμα μια φορά.
Σπουδαία μπάζα.
Ο άνθρωπος τί έκανε είναι η ουσία.
Τίποτα.
Ένα ακόμα event ερχόταν στο τέλος του.
Το μόνο που έμεινε όταν γύρισε ο επιτάφιος από την περιφορά, ήταν να περάσουμε κάτω από τον επιτάφιο.
Να επέλθει η κάθαρση με ένα πέρασμα κάτω από τον επιτάφιο και βγήκαμε καθαροί.
Σαν να πλένεις το αυτοκινητό σου ένα πράγμα !!!
Αυτό έπρεπε να κάνυομε και το κάναμε.
Κάναμε το καθήκον μας και είμαστε αρεστοί στο Θεό.
ΘΑ έλεγα τι είμαστε αλλά...
Παρεούλες των 5-10 ατόμων να το συζητάνε τι θα κάνουν μετά το πέρασμα κάτω από τον επιτάφιο.
Αν θα πάνε για καφέ ή αν θα πάνε στο σπίτι να καθήσουν με φίλους.
Έχουμε τρελαθεί εντελώς ;;;
Γίναμε χειρότεροι από τους Εβραίους και τους άθεους.
Και μετά ψάχνουμε να δούμε πότε θα έρθει ο Αντίχριστος ενώ τον έχουμε καλέσει εμείς οι ίδιοι.
Ενώ τον κουβαλάμε μέσα μας ψάχνουμε να τον βρούμε σε πρόσωπο.
Κάποτε ένας γέροντας είχε πει για το 666 της Αποκάλυψης, το γνωστό χξς, ότι είναι τα αρχικά τριών λέξεων.
Χριστός Ξένος Σταυρού.
Έχουμε χάσει το νόημα της σταυρικής θυσίας Του και κοιτάμε τα πάντα σαν κοσμικές συγκεντρώσεις.
Πόσο δίκιο είχες γέροντα.
Ζώα είμαστες ρε εντελώς.
Στην κηδεία κάποιου δικού μας προσώπου, μάνας, πατέρα, παιδιού, έτσι θα κάναμε;;;
Θα το βλέπαμε σαν event;;;
Και μετά λέμε δεν θα επιτρέψει ο Θεός να μπούνε οι τούρκοι.
Θα το επιτρέψει και μάλιστα θα γίνει ο χαμός.
Έτσι θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι.
Αυτός είναι ο σκοπός των γεγονότων.
Έτσι λένε οι γέροντες.
Αν μείνει όλο αυτό το μπουλούκι τότε δεν θα είναι αυτά τα γεγονότα.
Τότε δεν θα έχει καθαρίσει τίποτα.
Πρέπει να περιμένουμε άλλα γεγονότα γιατί ο σκοπός του ξεκαθαρίσματος της ήρας από το σιτάρι δεν είναι τα χρυσοκούταλα.
Είναι η αναλαμπή πρώτος και δεύτερον είναι η τελευταία περίοδος ηρεμίας και ανασύστασης πνευματικών δυνάμεων για την φρικτή εποχή του Αντιχρίστου.
Αν δεν γίνει ξεκαθάρισμα τώρα τότε τα γεγονότα είναι άλλα και δεν είναι για την εποχή μας.
Βρώμισε ο κόσμος εντελώς.
Η λαμπάδα, το αυγό, το συνολάκι στο event, το αρνί, και η μαγειρίτσα είναι το Πάσχα που ζούμε.
Σε λίγο που θα τρώμε πέτρες και χώμα θα δούμε τί ηλίθιοι είμαστε.
Θεέ μου και Κύριε μου.
Ζητώ ένα μεγάλο συγνώμη για όλους μας.
Εσύ Κύριε που θυσιάστηκες για εμάς, με την απέραντη αγάπη Σου συγχώρεσέ μας και φέρε γρήγορα την κάθαρση.
Την αξίζουμε.
Φέρε από όσα λένε οι γέροντες, ακόμα χειρότερα, γιατί η μύτη μας έχει ανέβει πολύ ψηλά.
Πρέπει να πεθάνουμε και να ξαναγεννηθούμε πνευματικά.
Τι να πω άλλο...
Θεέ μου αλλάξέ μας με τον δικό Σου τρόπο και τη δική Σου δικαιοσύνη.
Μας αξίζει !!!
Δεν είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι.
Είμαστε σταυρωτές Σου και το χειρότερο γελάμε πάνω από τον τάφο Σου.
Τόσα λάθη θα αλλάξουν.
Αυτά λένε οι γέροντες και εμείς γράφουμε ότι θα μας φροντίσει ο Θεός και θα έχουμε κουραμάνες και φρατζόλες να πέφτουν στο τραπέζι μας.
Ο Θεός θα αποδώσει δικαιοσύνη.
Θα καθαρίσει την ήρα από το σιτάρι.
Αυτά είναι τα γεγονότα.
Τίποτα άλλο πέρα από αυτό.
Ότι και να πάθουμε θα το πάθουμε από τα πάθη μας.
Ντροπή μας.
- SPIROS
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by Voreios » Sat Apr 14, 2012 12:20 am
Απόλυτη Σιωπή.
«Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς»
-
Voreios - Posts: 1580
- Joined: Tue Nov 15, 2011 7:15 pm
Re: ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΟΥΜΕ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
by kotsarikos » Sat Apr 14, 2012 12:53 pm
Πρώτη Ανάσταση και οι Προφητείες για τα επερχόμενα
- kotsarikos
Return to ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ
Who is online
Users browsing this forum: No registered users and 2 guests