Με την υπακοή όλα ξεπερνιούνται
- Γέροντα, πώς μπορεί να βοηθηθή κανείς, όταν νομίζη ότι πάσχει από κάτι;- Για να βοηθηθή, πρέπει να έχη πνευματικό, να του έχη εμπιστοσύνη και να του κάνη υπακοή.
Θα πη τον λογισμό του και εκείνος θα του πη: «Σ' αυτό μη δίνης σημασία, εκείνο πρόσεξε το» κ.λπ.
Αν δεν έχη εμπιστοσύνη και δεν υπάκουη, δεν μπορεί να του φύγη ο λογισμός.
Ξέρεις τί είναι να σου ζητούν βοήθεια και να μην κάνουν τίποτε οι ίδιοι;
Ένας νέος που ζη ακατάστατα, έχει ψυχολογικά προβλήματα και ταλαιπωρείται, έρχεται με κάτι μάτια κατακόκκινα από το τσιγάρο και ζητάει να τον βοηθήσω.
Έχει και μια ψευτοευλάβεια, ζητάει να του δώσω την εικόνα από το τέμπλο, για ευλογία, και μπαίνει μέσα στο Κελλί με το τσιγάρο!
«Βρε, του λέω, τα μάτια σου από το τσιγάρο έγιναν κατακόκκινα σαν του λυσσασμένου σκυλιού.
Ούτε γέροι δεν καπνίζουν εδώ μέσα. Εγώ λιβανίζω εδώ πέρα».
Το δικό του αυτός. Έρχεται, ζητάει βοήθεια και δεν βγαίνει από τον λογισμό του.
«Γιατί δεν με κάνεις καλά; », μου λέει.
Θέλει να γίνη καλά με μαγικό τρόπο, χωρίς ο ίδιος να κάνη καμμιά προσπάθεια.
«Εσύ δεν είσαι για θαύμα, του λέω. Δεν έχεις τίποτε. Πιστεύεις στον λογισμό σου».
Αν έκανε υπακοή, θα βοηθιόταν.
Έχω προσέξει ότι όποιος ακούει, τάκ-τάκ προχωράει και πάει καλά. Και αυτός και οι δικοί του μετά είναι ήσυχοι.
Μια φορά πήγε ένας ιερεύς σε ένα μοναστήρι και του είπαν να ψάλη, άλλα εκείνος αρνήθηκε.
«Γιατί, του λένε, δεν ψάλλεις; ». «Γιατί ο ψαλμός λέει: «Αϊ υψώσεις του Θεού εν τω λαρύγγι αυτών, και ρομφαίαι δίστομοι εν ταις χερσίν αυτώ» (1)..
Φοβόταν την ρομφαία, αν ύψωνε την φωνή του, και επέμενε ότι ήταν κακό να ψάλη.
«Βρέ καλέ μου, βρέ χρυσέ μου, δεν είναι έτσι», του έλεγαν οι άλλοι, τίποτε αυτός, το δικό του.
Έ, πώς να συνεννοηθής με έναν τέτοιον άνθρωπο; Τί να τον κάνης;
Ακόμη και αν αυτό πού έλεγε αυτός ήταν σωστό και ο άλλος του έλεγε: «όχι, δεν είναι έτσι, έτσι είναι», και έκανε υπακοή στο λάθος του άλλου, πάλι θα έπαιρνε Χάρη, και μάλιστα μεγάλη Χάρη, γιατί ταπεινώθηκε.
Πόσοι βασανίζονται έτσι χρόνια, επειδή πιστεύουν στον λογισμό τους και δεν ακούνε!
Όσα και να τους πης, όσα και να τους κάνης, όλα τα παίρνουν ανάποδα.
Και δεν είναι ότι πίστεψε κανείς μια φορά στον λογισμό του και το κακό σταμάτησε εκεί, άλλα το κακό αυξάνει.
Καλλιεργείται- καλλιεργείται και μπορεί να φθάση στην τρέλλα.
Φτιάχνει π.χ. κάποιος ένα σπίτι και του λένε: «Πώς το φτιάχνεις έτσι; Θα πέση και θα σε πλάκωση».
Επειδή είναι στην αρχή, αν ακούση, εύκολα μπορεί να το χαλάση και να το διόρθωση.
Αν όμως το τελείωση, πώς να το γκρεμίση μετά;
Του λένε: «θα σε πλάκωση», το βλέπει και αυτός ότι θα πέση, καταλαβαίνει τον κίνδυνο, αλλά σκέφτεται ότι ξοδεύτηκε, έκανε τόσο κόπο για να το φτιάξη, και δέν το χαλνάει, και τελικά πλακώνεται μέσα.
- Αυτός μπορεί να βοηθηθή;- Αν θέλη, μπορεί να βοηθηθή. Όταν όμως του λές ότι αυτό δεν είναι σωστό και εκείνος δικαιολογή τον εαυτό του, πώς να βοηθηθή;
Ας υποθέσουμε, ένας νέος έχει ζάχαρο και, επειδή δεν ξέρει πόσο κακό μπορεί να του κάνη, νομίζει ότι δεν είναι κάτι σοβαρό.
Του λέει ο γιατρός: «Το ζάχαρο βλάπτει και πρέπει να κάνης δίαιτα».
Αν τον ακούση, δεν θα έχη προβλήματα.
Αν όμως λέη: «ας έχω ζάχαρο. θα τρώω γλυκά, γιατί, όταν τρώω γλυκά, ζεσταίνομαι, μπορώ να κοιμάμαι χωρίς κουβέρτα, να μπω και μέσ' στο χιόνι», πώς να συνεννοηθής μαζί του, αφού επιμένει στο δικό του;
- Γέροντα, είναι φυσιολογικό ένας νέος να πιστεύη στον λογισμό του;- Ένας νέος, αν πιστεύη στον λογισμό του, έχει πολύ εγωισμό.
- Πώς θα το καταλάβη;- Αν λ.χ. θυμηθή μερικά περιστατικά από την παιδική του ηλικία που δείχνουν τί δόση εγωισμού είχε από μικρός, θα το καταλάβη.
Παρατηρούσα δύο παιδάκια. Το ένα πήρε ένα μαξιλάρι από αφρολέξ και το σήκωσε φυσιολογικά.
Πήγε και το άλλο να το σήκωση και έκανε σαν να σήκωνε ένα σακκί τσιμέντο.
Αυτό έχει εγωισμό. Όταν όμως λίγο μεγαλώση και καταλάβη ότι εκείνη η ενέργεια του ξεκινούσε από τον εγωισμό και το πη στην εξομολόγηση, έρχεται η Χάρις του Θεού, λυτρώνεται και βοηθιέται.
Αλλοίμονο, ο Θεός δεν είναι άδικος!
- Όταν, Γέροντα, από κάποια πείρα που έχω, βλέπω περίπου τι εξέλιξη θα έχη μία κατάσταση του εαυτού μου, σ' αυτό υπάρχει αυτοπεποίθηση; - Να μη βγάζης συμπεράσματα μόνη σου.
Ο Απόστολος Πέτρος, όταν τον κάλεσε ο Χριστός, περπάτησε επάνω στο νερό.
Μόλις όμως του είπε ο λογισμός του ότι θα βουλιάξη, βούλιαξε (2). Και ο Χριστός τον άφησε. «Αφού λες ότι θα βουλιάξης, βούλιαξε».
Και βλέπεις, ο ταπεινός, και θαύματα να κάνη, πάλι δεν πιστεύει στον λογισμό του.
'Ηταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα.
Διάβαζε ανθρώπους και ζώα πού είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά.
Πήγαιναν και Μουσουλμάνοι σ' αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε.
Αυτός, πριν λειτουργήση, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε.
Κάποτε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο.
Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρη γιατί τον ζητάνε.
Ώσπου να τον φωνάξη ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα.
Εξω έκανε πολλή ζέστη. είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα.
Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα.
Όταν το είδαν οι άλλοι που καθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν.
Πάνε και λένε στον Πατριάρχη: «Ο παπάς που κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του
πάνω σε μια ακτίνα! ».
Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης και άρχισε να τον ρωτάη: «Τί κάνεις; Πώς πας; Κάθε πότε λειτουργείς; Πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία; ».
«Να, λέει, διαβάζω την ακολουθία του όρθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτιάχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, και έπειτα λειτουργώ».
«Γιατί το κάνεις αυτό; », τον ρωτάει ο Πατριάρχης.
«Αμα φάω λιγάκι πριν από την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω Κατάλυση (3), πάει ο Χριστός επάνω.
Ενώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω»!
Με καλό λογισμό το έκανε! Του λέει τότε ο Πατριάρχης: «Όχι, δεν είναι σωστό αυτό.
Πρώτα να κάνης κατάλυση, και έπειτα να τρως λίγο». Έβαλε μετάνοια και το δέχθηκε.
Θέλω να πω, παρόλο που είχε φθάσει σε τέτοια κατάσταση, να κάνη θαύματα, το δέχθηκε απλά. δεν είχε δικό του θέλημα.
Ενώ, αν πίστευε στον λογισμό του, μπορούσε να πη:
«Εγώ διαβάζω ανθρώπους και ζώα άρρωστα και γίνονται καλά, κάνω θαύματα. τι μου λέει αυτός;
Έτσι που το σκέφτομαι, είναι πιο καλά, γιατί αλλιώς πάει το φαγητό πάνω από τον Χριστό».
Έχω καταλάβει ότι η υπακοή πολύ βοηθάει. Και λίγο μυαλό να εχη κανείς, αν κάνη υπακοή, γίνεται φιλόσοφος.
Είτε έξυπνος είτε κουτός είτε υγιής είτε άρρωστος πνευματικά ή σωματικά είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνη υπακοή, ελευθερώνεται.
Λύτρωση είναι ή υπακοή.
Ο μεγαλύτερος εγωιστής είναι αυτός που ακολουθεί τους λογισμούς του και δεν ρωτάει κανέναν αυτοκαταστρέφεται.
Μπορεί κάποιος να είναι έξυπνος, τετραπέρατος, αλλά, αν έχη θέλημα, αυτοπεποίθηση και φιλαυτία, βασανίζεται συνέχεια.
Μπερδεύεται άσχημα και του δημιουργούνται προβλήματα.
Για να βρη τον δρόμο του, πρέπει να άνοιξη την καρδιά του σε κάποιον πνευματικό και να ζητήση ταπεινά την βοήθεια του.
Μερικοί όμως αντί να πάνε στον πνευματικό, πάνε στον ψυχίατρο.
Αν ο ψυχίατρος είναι πιστός, θα τους σύνδεση με κάποιον πνευματικό. Αν όχι, θα τους δώση μόνο χάπια.
Μόνον όμως τα χάπια δεν λύνουν το πρόβλημα.
Χρειάζονται και πνευματική βοήθεια, για να μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν σωστά και να καλυτερέψη η κατάσταση τους, και να μην ταλαιπωρούνται.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002
(1) Ψαλμ. 149, 6.
(2) Βλ. Ματθ. 14,28-31.
(3) Μετά την θεία Κοινωνία των πιστών και την διανομή του αντίδωρου, ο ιερεύς καταλύει ο,τι απέμεινε στο Αγιο Ποτήριο.
