Τολμηρή θεώρηση του πολέμου, των στρατών από τη σκοπιά της Ορθόδοξης θεολογίας, της Αγίας Γραφής και της νοεράς προσευχής.
Σύντομο σχόλιο του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου εξ’ αφορμής του βίου του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος ήταν στρατιωτικός.
"Ο δρόμος των τελείων, των αγίων είναι αυτός που περιγράφει ο π. Κωνσταντίνος και τα συναξάρια. Η αποταγή του κόσμου και η εσωτερική νέκρωση του εαυτού με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος κάνει το παράδοξο: η αγάπη προς το εχθρό υπερισχύει της τάσης για αυτοάμυνα – αυτοσυντήρηση. Αυτό προϋποθέτει τη νοερά προσευχή και το βίωμα της Θείας Χάριτος, την πλάτυνση της καρδιάς. Αυτή είναι όμως μια υπερ-φύση κατάσταση που δε μπορούμε να την κατανοήσουμε
‘απέξω απ’ τον χορό’ που ασφαλώς δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το μοιρολατρικό «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» ή με μια συμφεροντολογική συναλλαγή-υποταγή στον (ισχυρό) εισβολέα. Η αγιότητα δε μπαίνει σε καλούπια κι εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε περίσταση. Σχετικά με αυτό είναι ενδιαφέρουσα και η περίοδος που ο γέροντας Παΐσιος θήτευσε στον στρατό. Εμείς οι απέχοντας από αυτή την εσωτερική κατάσταση, καταφεύγουμε σε ημίμετρα.
Τώρα σε ό,τι αφορά τους 40 Μάρτυρες, νομίζω ότι είναι όπως τα λες. Άλλωστε και ο μαρτυρικός, μη-ειρηνικός θάνατος αποτελεί τρόπον τινά εξιλέωση, εξόφληση αμαρτιών ή τρόπος επαύξησης χάριτος (πνευματική κατάθεση το ονομάζει ο Γέροντας Παΐσιος).
Ευτυχώς, ο δρόμος της μετανοίας είναι όμως πάντα ανοικτός σε όποιο ατόπημα κι αν υποπίπτουμε κάθε μέρα. Δόξα τω Θεώ!"