Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

[Matina]

Η προσευχή του Ιησού



Σ’ εκείνους που έχουν διαβάσει το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού», είναι πολύ γνώριμη η έκφραση : «Προσευχή του Ιησού». Το βιβλίο αυτό αναφέρεται σε μια σύντομη προσευχή, που αποτελείται από αυτές τις λέξεις: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με τον αμαρτωλό». Αυτές οι λέξεις επαναλαμβάνονται συνεχώς.

Οι «περιπέτειες ενός προσκυνητού», είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, που ήθελε να μάθει να προσεύχεται αδιάλειπτα ( Α΄ Θεσ. 5,17). Ο άνθρωπος, του οποίου η εμπειρία εξιστορείται, ήταν προσκυνητής. Γι’ αυτό πάρα πολλά από τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του και ο τρόπος με τον οποίο έμαθε και εφάρμοσε την προσευχή, εξαρτήθηκαν από το γεγονός ότι αυτός έζησε «κατά ιδιάζοντα» τρόπο. Αυτό κάνει το βιβλίο να μην είναι τόσο εφαρμόσιμο απ’ τον καθένα, όσο θα μπορούσε να ήταν εξαιτίας του περιεχομένου του. Παρόλα αυτά είναι η καλύτερη εισαγωγή, που θα μπορούσε να γραφτεί γι’ αυτή την προσευχή, η οποία είναι ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της Ορθόδοξης εκκλησίας.

Η προσευχή είναι βαθιά ριζωμένη στο πνεύμα του ευαγγελίου και δεν είναι χωρίς νόημα το ότι οι μεγάλοι δάσκαλοι της Ορθοδοξίας πάντοτε επέμειναν στο γεγονός ότι «η Προσευχή του Ιησού» συνοψίζει ολόκληρο το Ευαγγέλιο . Να γιατί μόνο ένας που η ζωή του έχει καλά ριζώσει πάνω στην καινή Διαθήκη, που είναι δηλαδή ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, μπορεί να χρησιμοποιεί με όλο της το νόημα την προσευχή του Ιησού.

Και όχι μόνο η διδασκαλία, αλλά ολόκληρη η θεανδρική πραγματικότητα που αποκαλύπτεται στην Καινή Διαθήκη, βρίσκεται μέσα στο Όνομα, στο Πρόσωπο του Ιησού. Αν πάρουμε το πρώτο μισό μέρος της προσευχής, θα δούμε ότι εκφράζει την πίστη μας στον Κύριο: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού». Στη μέση αυτής της ευχής βρίσκουμε το όνομα του Ιησού. Είναι το όνομα που μπροστά του «θα λυγίσει κάθε γόνατο» ( Ησ. 45,23 ) και όταν το προφέρουμε επιβεβαιώνουμε το ιστορικό γεγονός της σαρκώσεως του Θεού Λόγου. Επιβεβαιώνουμε ότι ο Θεός, ο Λόγος του θεού, ο «συναϊδιος» με τον Πατέρα, έγινε άνθρωπος. Και ολόκληρο αυτό το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί ανάμεσά μας σωματικά στο πρόσωπο του Χριστού (Κολ. 2,9 ) .

Για να δούμε στο Ναζωραίο, στον προφήτη του Ισραήλ το Σαρκωμένο Λόγο του Θεού, το Θεό που έγινε άνθρωπος, πρέπει να οδηγηθούμε από το Άγιον Πνεύμα . Γιατί το Άγιον πνεύμα είναι Εκείνο που μας αποκαλύπτει το Χριστό και ως Θεό και ως Άνθρωπο. Τον αποκαλούμε «Χριστό» κι έτσι επιβεβαιώνουμε ότι σ’ Αυτόν εκπληρώθηκαν οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Η επιβεβαίωση ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός σημαίνει πως ολόκληρη η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης είναι και δική μας ιστορία. Σημαίνει ότι τη δεχόμαστε σαν την αλήθεια του Θεού. Τον αποκαλούμε «Υιό του Θεού», γιατί γνωρίζουμε ότι ο αναμενόμενος από τους Εβραίους Μεσσίας, ο άνθρωπος που ο Βαρτιμαίος τον προσφώνησε «Υιό του Δαυίδ», είναι ο Σαρκωμένος Υιός του Θεού. Αυτές οι λέξεις της προσευχής συνοψίζουν όλα όσα γνωρίζουμε, όλα όσα πιστεύουμε για τον Ιησού Χριστό, από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και από την μακροχρόνια πείρα της Εκκλησίας . Μ’ αυτές τις λέξεις κάνουμε πλήρη και ολοκληρωμένη ομολογία πίστεως.

Αλλά δεν φθάνει μόνο να κάνουμε αυτή την ομολογία πίστεως. Δεν είναι αρκετό το να πιστεύουμε. Και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν ( Ιακ. 2,19 ). Δεν φτάνει η πίστη για να σωθούμε. Πρέπει συγχρόνως να μας οδηγήσει και στην σωστή σχέση με τον Θεό. Και έτσι έχοντας πλέον ομολογήσει στην πληρότητά της, ξεκάθαρα και με σαφήνεια, την πίστη μας στο Πρόσωπο του Κυρίου, στην ιστορικότητα και στη θεότητα του Χριστού, ερχόμαστε ενώπιόν του πρόσωπο με πρόσωπο, με τη σωστή πνευματική στάση, λέγοντας το : «Ελεήσέ με τον αμαρτωλό».

Η λέξη «ελέησον» είναι σε χρήση σε όλες τις χριστιανικές εκκλησίες. Στην Ορθόδοξη λατρεία είναι η απόκριση του λαού σ’ όλες τις αιτήσεις που εκφωνούνται από τον ιερέα. Έχει την ίδια ρίζα που έχει η λέξη «έλαιον», η οποία, μας θυμίζει την ελιά και το λάδι. Αν αναζητήσουμε αυτή τη βασική ιδέα σε χωρία τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης , θα την βρούμε να αναφέρεται σε ποικιλία παραβολών και γεγονότων, τα οποία μας βοηθάνε να ολοκληρώσουμε την έννοια της λέξεως. Στη Γένεση βρίσκουμε την εικόνα της ελιάς. Μετά τον κατακλυσμό ο Νώε έστειλε διάφορα πουλιά, το ένα μετά το άλλο, για να εξακριβώσει αν υπήρχε ή όχι, έστω και λίγη στεγνή γη. Ένα από αυτά τα πουλιά, ένα περιστέρι- και έχει σημασία το ότι είναι περιστέρι- έφερε πίσω στο Νώε ένα μικρό κλαδί ελιάς. Αυτό το κλαδί μετέφερε στο Νώε, και σ’ όλους όσους βρίσκονταν στην Κιβωτό, την είδηση ότι η οργή του Θεού έπαψε και ότι ο θεός πρόσφερε στον άνθρωπο μια νέα ευκαιρία. Όλοι εκείνοι που βρίσκονταν στην Κιβωτό, θα μπορούσαν να εγκατασταθούν πάλι σε στέρεο έδαφος , ν’ αγωνιστούν να ζήσουν και ίσως ποτέ πια , αν και οι ίδιοι το ήθελαν, να μη δοκίμαζαν την οργή του Θεού.

Στην καινή Διαθήκη, στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, βλέπουμε το λάδι της ελιάς να ,μαλακώνει και να θεραπεύει τις πληγές. Κατά την τελετή του χρίσματος των βασιλέων και των ιερέων στην παλαιά Διαθήκη, έχυναν λάδι ελιάς πάνω στο κεφάλι εκείνου που χριόταν. Αυτό ήταν μια απεικόνιση και ένα σύμβολο της Χάρης του Θεού, η οποία κατέβαινε και τους περιέλουζε , δίνοντάς τους νέα δύναμη ( Ψαλμ. 133,2 ) , για να εκπληρώσουν κατά την αποστολή τους ό,τι ξεπερνούσε τις ανθρώπινες δυνάμεις . Ο Βασιλιάς στέκεται στο κατώφλι μεταξύ του θελήματος του θεού και του θελήματος των ανθρώπων. Και καλείται να οδηγήσει το λαό Του στην εκπλήρωση του θελήματος του θεού. Ο ιερέας στέκεται επίσης σ’ αυτό το κατώφλι, για να κηρύξει το θέλημα του Θεού και ακόμα για να κάνει κάτι περισσότερο: Να ενεργήσει «εξ ονόματος» του Θεού, να κάνει γνωστές τις εντολές Του και να θέσει σε εφαρμογή τις αποφάσεις Του.

Το λάδι μιλάει, πρώτ’ απ’ όλα, για το τέλος της οργής του Θεού και για την ειρήνη που προσφέρει ο Θεός στο λαό που έχει αμαρτήσει ενώπιόν Του. Το λάδι μιλάει ακόμα για το Θεό, ο Οποίος μας θεραπεύει , ώστε να γίνουμε ικανοί να ζήσουμε και να εκπληρώσουμε το σκοπό της υπάρξεώς μας. Επειδή ακριβώς ο Θεός γνωρίζει ότι δεν είμαστε από μόνοι μας ικανοί να ζήσουμε , ούτε σύμφωνα με το θέλημά Του, ούτε σύμφωνα με τους νόμους της φύσεώς μας, χύνει πάνω μας άφθονη τη χάρη Του. Μας χαρίζει τη δύναμή Του, για να κατορθώσουμε να κάνουμε ό,τι δεν θα ήταν δυνατόν να καταφέρουμε με τις δικές μας δυνάμεις.

Στα Σλαβονικά οι λέξεις Milost και Pomiluy έχουν την ίδια ρίζα με τις λέξεις που εκφράζουν στοργή και τρυφερότητα. Όταν λοιπόν λέμε «ελέησον», δεν ζητάμε μόνο από το Θεό να αποστρέψει από μας την οργή Του, αλλά του ζητάμε να μας χαρίσει και την αγάπη του.

Αν γυρίσουμε πάλι στις λέξεις της προσευχής του Ιησού «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με τον αμαρτωλό», θα δούμε ότι οι πρώτες εκφράζουν με ακρίβεια και πληρότητα την πίστη μας στο Χριστό, όπως την διδάσκουν τα ευαγγέλια και ακόμα την ιστορική ενσάρκωση του Θεού Λόγου. Το τέλος δε της προσευχής εκφράζει την πλούσια και πολύπλευρη σχέση αγάπης του θεού με τα δημιουργήματά Του.

Η «Προσευχή του Ιησού» είναι γνωστή σε πάρα πολλούς Ορθοδόξους χριστιανούς είτε σαν κανόνας προσευχής, είτε ακόμα σαν τρόπος λατρευτικής αφοσίωσης, σαν σύντομος και περιεκτικός τύπος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί παντού και πάντοτε.
Πολλοί συγγραφείς έχουν καταπιαστεί με τις φυσικές πλευρές της προσευχής. Δηλαδή την άσκηση κατά την αναπνοή, την προσοχή στους κτύπους της καρδιάς και μερικά άλλα δευτερεύοντα στοιχεία.

Η φιλοκαλία είναι γεμάτη από λεπτομερείς οδηγίες για την προσευχή της καρδιάς. Οι Πατέρες τόσο της πρώτης όσο και της σύγχρονης Εκκλησίας έχουν ασχοληθεί με το θέμα , καταλήγοντας πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Ποτέ να μην επιχειρούμε σωματικές ασκήσεις, χωρίς να έχουμε στενή παρακολούθηση από ένα πνευματικό πατέρα.

Εκείνο που είναι δοσμένο από το Θεό για κοινή χρήση είναι η προσευχή, η επανάληψη των λέξεων, χωρίς καμιά σωματική προσπάθεια – ούτε καν την κίνηση της γλώσσας- η οποία όταν λειτουργείται συστηματικά , «μεταμορφώνει» τον «έσω άνθρωπο». Περισσότερο από κάθε άλλη, η «Προσευχή του Ιησού», έχει σκοπό να μας φέρει ενώπιον του Θεού, χωρίς άλλο λογισμό, παρά μονάχα τη συναίσθηση του θαύματος, ότι δηλαδή βρισκόμαστε μαζί με το Θεό. Γιατί όταν προσευχόμαστε με την «ευχή του Ιησού» δεν υπάρχει τίποτα και κανείς άλλος, παρά μονάχα εμείς κι ο Θεός.

Η χρήση της «Προσευχής του Ιησού» είναι διπλή. Αρχικά είναι μια έκφραση λατρείας ,όπως άλλωστε και κάθε άλλη προσευχή. Έπειτα, στη ζωή της ασκήσεως, λειτουργεί σαν εστία, η οποία κρατάει την προσοχή μας στραμμένη διαρκώς στην παρουσία του Θεού. Είναι, παρά τη μονότονη επανάληψή της, πολύ κατανυκτική, φιλική, πάντοτε πρόχειρη και πολύ προσωπική. Τόσο στη χαρά όσο και στη λύπη, όταν ταυτιστεί μαζί μας, γίνεται τόνωση της ψυχής και ανταπόκριση σε κάθε θεϊκό κάλεσμα. Για όλα δε τα πιθανά αποτελέσματα, που η προσευχή του Ιησού μπορεί να έχει σε μας, είναι σκόπιμο να θυμόμαστε τα λόγια του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «Μην ανησυχείς για το τι θα επακολουθήσει. Θα το γευτείς, όταν θα ‘ρθει» (παρμένο από το βιβλίο Guide of Pastoral Psychology, No 95 p. 91 ) .

Από το βιβλίο «ΑΡΧΙΕΠ. ANTONY BLOOM
ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ»
Μετάφραση από το αγγλικό
Δ΄ έκδοση Αναθεωρημένη και Βελτιωμένη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΣΔΡΟΜΟΥ
ΚΑΡΕΑΣ 1989

[rose]

Ή δύναμη της προσευχής. Ο Πατήρ Βασίλειος ο ερημίτης.



ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ. 23

Ήμουν λαϊκός, όταν μία ημέρα επιστρέφοντας από μία συνάντηση πού είχα με τον π. Αμβρόσιο στην Όπτινα, επισκέφτηκα το γνωστό μοναστήρι κοντά στο Βασιλ-Σούρσκ. Οι πατέρες της μονής επέμεναν να γνωρίσω τον ερημίτη π. Βασίλειο, αδελφό της μονής, πού ζούσε σε απομόνωση στο δάσος. Δέχθηκα. Αφού λοιπόν χτύπησα την πόρτα του κελιού του, είπα την καθιερωμένη ευχή. Ό π. Βασίλειος με υποδέχτηκε με περισσή αγάπη.

- Και ποιός είσαι σύ; ρώτησε.

- Στρατιώτης Παύλος. Ευλόγησε με, γέροντα.

- Γέροντας δεν είμαι. Είμαι ένας απλός καλόγηρος και τίποτε περισσότερο.

Τον παρακάλεσα να μου ειπεί κάτι ωφέλιμο από την προσωπική του ζωή. Εκείνος, βλέποντας τον ειλικρινή μου πόθο, ξεκίνησε:

- Ή ζωή στην ησυχία του δάσους, μακριά από τούς ανθρώπους, γαληνεύει μεν την ψυχή, αλλά έχει και έναν επί πλέον πειρασμό: τον πόλεμο με τα δαιμόνια. Τί φόβους ξεσηκώνουν εναντίον των αγωνιστών, δεν μπορείς να φανταστείς! Ήταν μεσημέρι όταν ένα μπουλούκι καβαλάρηδες εφόρμησαν στο κελί μου. Αφού ξεκαβαλίκευσαν από τα άλογά τους, με δυνατές γροθιές χτυπούσαν την εξώπορτα, ουρλιάζοντας:

- Άνοιξε! Άνοιξε γρήγορα! Έχουμε ξεπαγιάσει από το κρύο!

Είχα δεσμευτική εντολή από τον ηγούμενο να μην ανοίγω την πόρτα σε κανένα, αν προηγουμένως δεν έλεγε την ευχή.

- Ειπείτε πρώτα την ευχή και μετά θα σάς ανοίξω!

- Την ευχή; Ποιά ευχή; Εμείς ευχές δεν ξέρομε. Άνοιξε γρήγορα!

- Επαναλάβετε μαζί μου: Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Θεού, ελέησον ημάς.

Εκείνη την στιγμή, ένα δυνατό σαρκαστικό γέλιο γέμισε τον αέρα. Ανέβηκαν στα άλογά τους και έφυγαν, καλπάζοντας μέσα στο χιόνι. Βγήκα έξω να σιγουρευτώ. Γύρω από το κελί μου το χιόνι ήταν στοιβαγμένο. Και όμως ίχνη, δεν έβλεπες πουθενά! Τότε κατάλαβα ότι επρόκειτο για δαιμονική φαντασία.

Κάποια άλλη φορά πάλι, γύρω στα μεσάνυκτα, πεθαμένοι χτυπούσαν την πόρτα τού κελιού μου, ουρλιάζοντας και σφίγγοντας την γροθιά τους με εχθρικές διαθέσεις.

- Παρόμοιους πειρασμούς δοκίμασε και ό όσιος Σεραφείμ, είπα στα πεταχτά.

- Εκείνος ήταν άγιος. Εγώ, τί είμαι; Και ή λίγη προσευχή πού κάνω, είναι και αυτή άναιμική. Όμως, ό πολυεύσπλαχνος Κύριος βοηθάει. Εδώ στην ησυχία ή μοναδική μου απασχόληση είναι ή προσευχή. Ή δύναμη πού περικλείει μέσα της ή προσευχή τού Ιησού φαίνεται ολοκάθαρα στο ότι, όσους καταπιάνονται με αυτό το σωτήριο έργο ό διάβολος τούς πολεμάει αμείλικτα!
Ή άσκηση της ευχής χωρίς οδηγό ενέχει πολλούς κινδύνους.
Σύ, ξεκίνα σιγά-σιγά. Κομποσκοίνι έχεις;

- Ναι, έχω.

- Ωραία. Άρχισε με εκατό ευχές την ημέρα. Σε κάθε ευχή να κάνεις και μικρές (υποκλίσεις) ή μεγάλες (εδαφιαίες) μετάνοιες· όπως θέλεις. Αυτό το όποιο θα σου εμπιστευτώ, μέχρι σήμερα δεν το έκμυστηρεύθηκα σε κανέναν άλλο. Το λέω, για πρώτη φορά, σε σένα.

- Και γιατί αυτή ή προτίμηση, πάτερ;

- Γιατί μετά από λίγο θα γίνεις και συ μοναχός- και κάτι περισσότερο ακόμη... Προσευχόμουν γονατιστός επάνω σε ένα χαλάκι, όταν ξαφνικά είδα τον εαυτό μου να ανυψώνεται στον αέρα, μαζί και το χαλί. Μόλις ακούμπησε το κεφάλι μου στο νταβάνι, εκείνος αποτραβήχτηκε χάθηκε! Ανέβαινα όλο και πιο ψηλά. Από κάτω, ό Βόλγας και ό Σούρας φάνταζαν στα μάτια μου σαν μικροσκοπικά κορδονάκια. Μια αχανής άβυσσος απλωνόταν κάτω από τα πόδια μου. «Θεέ μου», σκέφτηκα, «αναγεννιέται τώρα θα γκρεμιστώ από αυτό το θεόρατο ύψος, ούτε ένα κοκαλάκι δεν θα απομείνει από το σώμα μου». Άρπαξα τότε το χαλάκι και επιδόθηκα στην προσευχή: -Κύριε, σώσε με· Κύριε, βοήθησέ με... Ανασήκωσα το κεφάλι μου, και προς μεγάλη μου έκπληξη βρέθηκα πάλι στο κελί μου...

Και πόσους άλλους πειρασμούς δοκίμασε από τα δαιμόνια, ό δούλος του Θεού Βασίλειος, δεν θα με επαρκούσε ό χρόνος να τα διηγηθώ.

Ή προσευχή του Ιησού είναι απαραίτητη, για όποιον θέλει να σωθεί.
Εκείνος όμως πού θα πάρει την απόφαση να ασκηθεί στην ευχή, να το ξέρει: Τον περιμένουν σκληρές δοκιμασίες και ανοιχτός πόλεμος με τον διάβολο. Ό χειρότερος εχθρός των δαιμόνων είναι ό άνθρωπος πού προσεύχεται· εκείνος πού τούς μαστιγώνει με το Όνομα τού Χριστού. Το λυσσαλέο μίσος και ή εκδικητική τους μανία δεν περιγράφεται! Πεδίο μάχης, όπου διεξάγεται ό πόλεμος αυτός, είναι οι λογισμοί. Είναι εύκολο να ειπείς σε κάποιον να μην αποδέχεται τούς λογισμούς πού τού ενσπείρει ό διάβολος. Στην πραγματικότητα όμως είναι τόσο δύσκολο, πού ό Κύριος το καταλογίζει σαν μαρτύριο. Και εκείνος πού αποκρούει τούς λογισμούς πού τού υποβάλλει ό διάβολος, θα έχει μισθό μάρτυρος.

[rose]

Τρεις εσείς, τρεις κι εμείς.

Η τρίτη πράξη της Λευκορωσικής ταινίας "Παροιμίες και παραβολές 2".

[rafale]

Η δύναμη της προσευχής στις δυσκολίες

Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αφού βασιζόμουν μόνο στο μισθό μου. Τέλος πάντων ζήτησα από τη υπηρεσία δάνειο, για το οποίο μου κρατάνε κάθε μήνα 250 ευρώ από το μισθό. Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε. Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν, μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιος να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο. Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απηρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω. Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι. Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές. Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά. Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή. -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα. Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει. -Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε…
Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει. -Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του. Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για πιο λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει. Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΚΥΡΙΕ, βοήθησε με να αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα όσα θα μου φέρει ή σημερινή ήμερα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημα Σου. Στην κάθε ώρα αυτής της ημέρας φώτιζε με και δυνάμωνε με για το κάθε τι. Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω στο διάστημα της σημερινής ημέρας, δίδαξε με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την πεποίθησι ότι προέρχονται από το άγιο θέλημα Σου. Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε όλα τα έργα μου και τα λόγια μου. Σ’ όλες τις απρόοπτες περιστάσεις μη με αφήσεις να ξεχάσω, ότι τα πάντα προέρχονται από Σένα. Δίδαξε με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογενείας μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μην συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα. ΚΥΡΙΕ, δος μου την δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής καθ’ όλη την διάρκεια της. Καθοδήγησε την θέλησή μου κα δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ. ΑΜΗΝ.
Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Του είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό. Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου. Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή. Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. -Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ναι. Τι έγινε· Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας· τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας. Ελάτε αμέσως.Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί -όχι κακά παιδιά- με σκυμμένο το κεφάλι. Κυρία μου, μού λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας; Χρήματα κύριε διοικητά. Πόσα; 14.000 ευρώ. Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο; Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει. Μετρήστε τα. Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω. Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ. Δεν είναι δυνατόν λέω. Πως έγινε αυτό; Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε; Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός. Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό. -Αντίδωρο το λένε ρε βλάκα, του λέει ο άλλος.-Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο.. Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε.
Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους -καλοί άνθρωποι- απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ. Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή. Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί. Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του αγίου Νικολάου. Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι. Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά… Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική. Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα… «Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα… Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ… Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ». Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν.-
«ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ» Αγίου Γεωργίου Διονύσου Αττικής Ιούλιος – Αύγουστος 2008

[rose]

Συγκροτείται μυστικός «απελευθερωτικός στρατός» στην Ελλάδα!

Η δύναμη του Ψαλτηρίου απέναντι στην κρίση που ταλανίζει τον ευλογημένο τόπο...



Γέροντας ασκητής υποστηρίζει πως αν το 10% των Ελλήνων συντονιστεί και διαβάζει το Ψαλτήριο για σαράντα ημέρες συνεχώς η Ελλάδα θα ξεπεράσει τα προβλήματα και τις κρίσεις που την ταλανίζουν. Εμπρός λοιπόν χριστιανοί μου βάλτε το ισχυρό όπλο στην καθημερινότητά σας και επιστρατευθείτε συνειδητά στον υπό συγκρότηση μυστικό απελευθερωτικό χριστιανικό ελληνικό ορθόδοξο στρατό. Γένοιτο!


Κύριος διασκεδάζει βουλάς εθνών, αθετεί δε λογισμούς λαών και αθετεί βουλάς αρχόντων (Ψαλμ. 32, 10)!

Εξεζήτησα τον Κύριον, και επήκουσέ μου και εκ πασών των θλίψεών μου ερρύσατό μου... Ούτος ο πτωχός εκέκραξε, και ο Κύριος εισήκουσεν αυτού και εκ πασών των θλίψεων αυτού έσωσεν αυτόν (ψαλμ. 33, 5, 7)!


Στη σύσταση ενός ιδιότυπου χριστιανικού στρατού ταχείας κρούσης και προσβολής του εχθρού με την καθοδήγηση γνωστού γέροντα ασκητή έχουν προχωρήσει τα τελευταία χρόνια με άκρα μυστικότητα ορθόδοξοι χριστιανοί σ’ όλη την Ελλάδα.
Απώτερος στόχος τους είναι να θωρακίσουν την ευλογημένη αυτή χώρα και να αμυνθούν στον ακήρυχτο πόλεμο που διεξάγουν εναντίον της με την χρήση αθόρυβων όπλων, αλλότριες δυνάμεις συνεργαζόμενες, όπως έχει διαπιστωθεί με μια κάστα νέων δοσίλογων της πατρίδας μας.

Δοσίλογοι που λειτουργούν ως τυφλά όργανα συγκεκριμένων λεσχών και κέντρων του μυστηρίου της ανομίας. Αναλαμβάνουν να εκπληρώνουν και να εφαρμόζουν τις εντολές τους ξεπουλώντας ιερά και όσια της φυλής μας και βγάζοντας στο σφυρί ανεκτίμητους θησαυρούς μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν εφήμερες θέσεις εξουσίας.
Σύμφωνα μάλιστα με απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες στις τρεις πρώτες σκληρές μάχες που έδωσαν μέχρι τώρα οι ορθόδοξοι αυτοί μαχητές στέφθηκαν νικητές. Κατατρόπωσαν τον εχθρό εξαναγκάζοντάς τον σε άτακτη υποχώρηση!

Μπορεί λοιπόν ο πάλαι ποτέ ισχυρός άνδρας, 89 χρονος σήμερα Χέρνι Κίσσιγκερ να καυχιέται με δηλώσεις του που φέρεται να έχει κάνει ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν νέα οπλικά συστήματα με τα οποία μπορούν τάχιστα να επιβάλλουν μια παγκόσμια κυβέρνηση στον πλανήτη (βλ. http://www.dailysquib.co.uk/index.php?news=3089) αλλά λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο! Τι σημαίνει αυτό; Ξενοδόχος καλοί μου Χριστιανοί, όπως αναφέρει ο ψαλμός που στην αρχή του κειμένου μας παραθέσαμε είναι ο Θεός, ο οποίος αθετεί βουλάς (πονηρών) αρχόντων...

Μέσα στο πλαίσιο αυτό ο Κύριος μας κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιστράτευσε τον προφήτη και βασιλιά Δαυίδ για να πολεμήσει τον γίγαντα Γολιάθ γαλουχεί, εκπαιδεύει και ετοιμάζει το σύνταγμα της αντίστασης των Ορθοδόξων. Σύνταγμα το οποίο σύμφωνα με τους σχεδιασμούς θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στα αόρατα μάχιμα στρατεύματα που ήδη, όπως λέγει ο γέροντας ασκητής βρίσκονται προ των πυλών της Βασιλεύουσας.

Σύμφωνα μάλιστα με γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους τα αόρατα και ορατά χριστιανικά στρατεύματα θα τελούν, όπως λέγει με νόημα υπό την ευλογημένη καθοδήγηση του ήδη αναστημένου μαρμαρωμένου και ελεήμονος αυτοκράτορα, του Αγίου Ιωάννη Βατάτζη. Το γεγονός ότι βρίσκονται έξω από τη Βασιλεύουσα, όπως λέγει ο ίδιος γέροντας ασκητής σηματοδοτεί μια σειρά εξαίσιων γεγονότων περιλαμβανομένων και της απελευθέρωση της, από το θηρίο της Ανατολής.

Αναμένουν λοιπόν να συγκροτηθεί το εκστρατευτικό ορατό «σύνταγμα» του ιδιότυπου χριστιανικού στρατού, το οποίο θα φέρει βάσει του σχεδιασμού και το πρώτο χτύπημα στο συγκεκριμένο θηρίο της ανατολής. Θηρίο που περιγράφει με σαφήνεια ο Άγιος Αναστάσιος ο Γόρδιος, ο ιατρός και φιλόσοφος των Αγράφων στα συγγράμματά του.

Με τον αέρα λοιπόν του νικητή Ορθόδοξοι Χριστιανοί εκπαιδεύονται καθημερινά στο άτρωτο πανίσχυρο μυστικό όπλο. Μαθαίνουν να αυξάνουν την εμβέλεια της ισχύος του, την οποία θα γνωρίσουν και θα γευτούν πολύ σύντομα τα απανταχού κέντρα της ανομίας και οι Κασσάνδρες που χρησιμοποιούν για να εκφοβίζουν τους λαούς. Μια μικρή γεύση της ισχύος αυτής πήρε πριν από λίγα χρόνια ο γνωστός μάγος Ντέϊβιντ Κόππερφιλντ, ο οποίος επισκέφθηκε την Αθήνα.

Συγκεκριμένα την τελευταία ημέρα των παραστάσεων του δέχθηκε βαρύτατο πλήγμα που τον έκανε να μιλά μόλις επέστρεψε στις ΗΠΑ περί δήθεν αρνητικών μαγνητικών πεδίων και μια πλειάδα άλλων ασυνάρτητων ανοησιών που τον εμπόδιζαν να προβάλει τις δυνατότητες του και τη δύναμη του!!!

Και να φανταστείτε ότι μόλις τότε είχε αρχίσει να συγκροτείται σε σώμα το αυτό ιδιότυπο στράτευμα. εκείνο τον καιρό αριθμούσε καμιά δεκαριά συντονισμένους με τον ουρανό στρατιώτες του Χριστού. Στρατιώτες που δεν γνώριζαν καν την χρήση και τις δυνατότητες του πανίσχυρου αυτού όπλου που με τις οδηγίες του γέροντα κρατούσαν στα χέρια τους.

Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τώρα μιλάμε για μερικές εκατοντάδες πιστών που έχουν εντρυφήσει στον τρόπο λειτουργίας του οπλικού αυτού συστήματος, το οποίο σχεδιάστηκε εκ Θεού! Με γεωμετρικό μάλιστα τρόπο αυξάνονται οι χριστιανοί που εκπαιδεύονται σ’ αυτό σε καθημερινή βάση...

Σε λίγους μήνες μάλιστα θα συγκροτούν ολάκερο στρατό αφού συμμετέχουν και άνδρες και γυναίκες!
Ως εκ τούτου το πανίσχυρο αυτό όπλο, το οποίο δοκιμάστηκε και πριν από δύο χρόνια αναμένεται να προκαλέσει ευχάριστες και μη προβλεπόμενες από το υπάρχον σύστημα της σήψης και της διαφθοράς ανατροπές στο κοινωνικό σκηνικό της απογοήτευσης και της θλίψης, της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας.

Κοινωνικό σκηνικό που κυριαρχεί όχι μόνο στην ευλογημένη χώρα μας αλλά και σ’ όλον τον κόσμο! Και στις ανατροπές αυτές που θα ξεκινήσουν σύντομα από τα ποτισμένα με αίμα χώματα περιλαμβάνεται κατά κύριο λόγο, όπως λέγει ο ίδιος γέροντας ασκητής η εξουδετέρωση των δύο φοβερών θηρίων του εχθρού που στέκονται ένα στην ανατολική και ένα στη δυτική πλευρά της Ελλάδας, εκτοξεύοντας προς αυτήν εδώ και αιώνες ολάκερους θανατηφόρα βέλη.

Η προσπάθεια άλωσης φέρνει στο νου μας το διδαχτικό μύθο της όμορφης Ευρώπης και του Δία των αρχαίων Ελλήνων αλλά και την έξυπνη πολιτική του Αγίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου στο να μεταφέρει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας...

Η εξουδετέρωση των δύο αυτών θηρίων -συνεχίζει ο ταπεινός αυτός ασκητής- θα επιτευχθεί μέσω του επέκτασης του γενικού χαλασμού από το πνευματικό επίπεδο που είναι σήμερα στο υλικό. Και ο γενικός χαλασμός επιφέρει δεινά και περιλαμβάνει, λ.χ. έλλειψη τροφών, πολεμικές συρράξεις κ.ο.κ. Όλα αυτά θα σηματοδοτήσουν την ημέρα που με σαφήνεια περιγράφει στις προφητείες του ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. «Αυτοί που θα επιζήσουν του γενικού χαλασμού θα τρώνε με χρυσά κουτάλια»...

Και ποιοί καλοί μου άνθρωποι θα επιζήσουν; Θα επιζήσουν αυτοί που τολμούν μέσα σε αντίξοες συνθήκες να προβάλλουν το θυσιαστικό εκείνο πνεύμα που περιγράφει ο προφήτης Δαυίδ στις προσευχές του. Το πνεύμα εκείνο που έκανε τους Τούρκους να σκιάζονται το 1821, όταν συναντούσαν στο διάβα τους Έλληνα χριστιανό. Και ο φόβος τους αυτός τους ακολουθεί μέχρι σήμερα που ήδη γεύονται τα κόλλυβα που για καιρό κουβαλούσαν, όπως έλεγε ο γέροντας Παϊσιος στο ζωνάρι τους.

Το θυσιαστικό εκείνο πνεύμα που μετέτρεψε τους Ιταλούς στρατιώτες σε λαγούς που έτρεχαν να κρυφτούν σε κάθε λογής λαγούμια για να μην αντικρύσουν τον Έλληνα μαχητή και ακούσουν να διαπερνά στα αυτιά τους η ιστορική ιαχή «αέρα»! Το ίδιο θυσιαστικό πνεύμα ήδη μεταφέρουν με τη μορφή της βοής άγγελοι, οι οποίοι επαναλαμβάνουν το στίχο συγκεκριμένου ψαλμού «εταράχθησαν έθνη, έκλιναν βασιλείαι, έδωκε φωνήν αυτού ο ύψιστος, εσαλεύθη η γη»!

Μπορεί λοιπόν η ανασύσταση με μικρές διαφοροποιήσεις του πάλαι ποτέ γνωστού Άξονα με επικεφαλής για τρίτη συνεχή φορά την πάντα πρόθυμη στις λεηλασίες και καταστροφές Γερμανία να επιχειρεί να επαναλάβει δια άλλης οδού το ίδιο εγχείρημα που επεδίωξε στον Α’ και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μπορεί οι σύγχρονοι καλυπτόμενοι γνήσιοι εκφραστές του σχιζοφρενούς Αδόλφου Χίτλερ άρχοντες να επιδιώκουν αυτή τη φορά μέσω των αθόρυβων όπλων τους (βλ. λ.χ. οικονομικά μέτρα), να επιβάλλουν καθεστώτα υποτέλειας, τύπου κυβέρνησης Τσολάκογλου. Μπορεί να φαίνεται πως επιβάλλουν εκ νέου κατοχικές νοοτροπίες και να προκαλούν δυστυχία και φτώχεια, μπορεί τα νέα αθόρυβα οπλικά συστήματα και οι οικονομικές συστοιχείες πυραύλων, νοούμενες ως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να αποσκοπούν σε μια νέα καλοσχεδιασμένη ληστρική επιδρομή στους ανεκτίμητους ελληνικούς πολιτιστικούς και όχι μόνο θησαυρούς, μπορεί να μεθοδεύουν και να εκτελούν σε συνεργασία με τα κάθε λογής πιόνια τους, φανερά και αφανή που συγκροτούν το μηχανισμό άλωσης της Ελλάδας, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

Οφείλουν όμως να ξέρουν ότι και πάλι θα υποστούν πανωλεθρία χειρότερη απ’ αυτές του Α’ και Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Η διαφορά θα είναι, όπως λέγει ο γέροντας ασκητής, ότι το πλήγμα γι’ αυτούς θα είναι περισσότερο βαρύ τώρα, κάτι που επί του παρόντος δεν μπορούν καν να φανταστούν. Και αυτό γιατί θα επέλθει εξ ουρανού: «ήχησαν και εταράχθησαν τα ύδατα αυτών, εταράχθησαν τα όρη εν τη κραταιότητι αυτού»... Έτσι αυτή τη φορά δεν θα καταφέρει να περισώσει τα συντρίμμια, ο σιωνιστικός γνωστός δάκτυλος, όπως έγινε λ.χ. αμέσως μετά το Α’και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε τα έθνη. Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τους ανθρώπους» λένε σήμερα οι θιασώτες της εγκαθίδρυσης παγκόσμιας κυβέρνησης και τα πιόνια που διαθέτουν στην πολιτική εξουσία. Οι ταλαίπωροι φαίνεται να αγνοούν το πως λειτουργεί ο Θεός! Ας παραδειγματιστούν λοιπόν από την πορεία του παλαιού Ισραήλ στην έρημο, από το μάννα εξ ουρανού και από την πτώση των τειχών της Ιεριχούς! Ας αφουγκραστούν τη δύναμη του σταυρού του Κυρίου που εξολοθρεύει τη δύναμη του εχθρού φέρνοντας πάντα την πολυπόθητη Ανάσταση και τα χαρμόσυνα νέα της νίκης.

Ο διεθνής άλλωστε προσχεδιασμένος εξευτελισμός της Ελλάδας συνέβαλε έτσι ώστε πολλοί Έλληνες να ανακαλύψουν την ταπείνωση, που ως πνευματική «βενζίνη» οδηγεί τον άνθρωπο στην ευεργετική προσέγγιση του Θεού! Η μεθοδευμένη εδώ και δεκαετίες πνευματική και οικονομική κρίση έκανε πλέον πολλούς Έλληνες να αναρωτηθούν για το που βαδίζουμε ως Έθνος.
Και είναι αλήθεια ότι τους βοήθησε να ανακαλύψουν τη δύναμη, του πανίσχυρου και ανίκητου όπλου που ονομάζεται ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ.

Με την ειλικρινή μετάνοια ως οδηγό έχουν ήδη αρχίσει να θωρακίζουν τα σπίτια τους, ενώ με τους ψαλμούς του βασιλιά Δαυίδ ξεκίνησαν να εκδιώκουν και να εξολοθρεύουν τα κάθε λογής δαιμόνια, που είχαν φωλιάσει ακόμη και μέσα στις χριστιανικές οικογένειες και κατ’επέκταση στην ευλογημένη πατρίδα μας. Πλήθος λοιπόν τώρα χριστιανών συντονίζουν καθημερινά τη φωνή τους, μ’ αυτή του βασιλιά Δαυίδ αναφωνώντας και ψάλλοντας «ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. αυτοί συνεποδίσθησαν και έπεσαν, ημείς δε ανέστημεν και ανωρθώθημεν» (Ψαλμ. 19, 8-9)!
Και με το όπλο του Ψαλτηρίου τρέπουν σε άτακτη φυγή τον εχθρό και αλλάζουν το κλίμα.

Πολλοί εξ αυτών έλεγαν στον γέροντα ασκητή πως δυσκολεύονται να το χρησιμοποιήσουν γιατί δεν το καταλαβαίνουν. Και εκείνος χαμογελώντας τους απαντούσε «δεν πειράζει το καταλαβαίνει ο εχθρός και αυτό μας αρκεί» και τους συνιστούσε να καθαρίζουν και να επουλώνουν με τη μετάνοια τις πληγές της αμαρτίας που προκάλεσε η συνειδητή η ασυνείδητη συναναστροφή με τα φοβερά δαιμόνια...
Ο ίδιος γέροντας ασκητής υποστηρίζει πως αν το 10% των Ελλήνων συντονιστεί και διαβάζει το Ψαλτήριο για σαράντα ημέρες συνεχώς η Ελλάδα θα ξεπεράσει τα προβλήματα και τις κρίσεις που την ταλανίζουν. Εμπρός λοιπόν χριστιανοί μου βάλτε το ισχυρό όπλο στην καθημερινότητά σας και επιστρατευθείτε συνειδητά στον υπό συγκρότηση μυστικό απελευθερωτικό χριστιανικό ελληνικό ορθόδοξο στρατό. Γένοιτο!

[Matina]

Tέλειο!!!Ευχαριστούμε πολύ αδελφούλα μας γλυκιά!

[INA_OSI_EN]

http://www.impantokratoros.gr/aeroplano-peftei.el.aspx

Επιβάτης σε αεροπλάνο που πέφτει!

"" Το αεροπλάνο δεν σταμάτησε σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, αλλά σαν να εναποτέθηκε μα­λακά στο έδαφος!""

[Matina]

Θέματα πνευματικού αγώνος (Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους)



Τί είναι η νοερά και καρδιακή προσευχή;

Η μνήμη του Θεού στον άνθρωπο φανερώνει κοινωνία με το Θεό και άρα είναι σαν προσευχή. Ο αγώνας για τη συνεχή επίκληση του αγίου ονόματος του Χριστού με την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό», ανανεώνει συνεχώς στον άνθρωπο τη μνήμη του Θεού και την κοινωνία με το Θεό. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος έγραφε στους Θεσσαλονικείς: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε».

Με τη μνήμη του Θεού και την προσευχή ο άνθρωπος φανερώνει την αληθινή ευγένεια της φύσεως του, που είναι μεθόριο μεταξύ ορατού και αοράτου κόσμου και «ζώον θεούμενον»· ξεπερνά τη φυσική αναγκαιότητα, εκτείνει την ύπαρξή του μέχρι το Θεό, αισθάνεται ελεύθερος από ό,τι τον κρατά αιχμάλωτο στην γη.

Για να είναι όμως η προσευχή αληθινή, πρέπει να είναι προσευχή του όλου ανθρώπου και όχι μόνον των χειλέων ή μόνον του νου ή μόνον της καρδιάς.

Τελεία προσευχή είναι η νοερά και συγχρόνως καρδιακή. Ο νους προσεύχεται μέσα από τη καρδιά, που είναι το κέντρο της υπάρξεως. Δηλαδή ο όλος άνθρω­πος από το βάθος του και το κέντρο του προσεύχεται εκπληρώνοντας την πρόσκληση του Θεού: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν». Ολόκληρος ο άνθρωπος προσφέρεται στο Θεό.

Γι’ αυτή την προσευχή χρησιμοποιείται η μονολόγιστη ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό», που με την σύντομη επίκλησή της βοηθά στη συγκέντρωση του νου και στο βύθισμα του νου στην καρδιά,

Οι άγιοι Πατέρες, οι λεγόμενοι νηπτικοί, από την πείρα τους έγραψαν για τον τρόπο και τη μέθοδο αυτής της προσευχής. Υπάρχει μια συλλογή των έργων αυτών των αγίων Πατέρων, που λέγεται Φιλοκαλία. Και η λέξη φιλοκαλία είναι χαρακτηριστική. Με τη νοερά και καρδιακή προσευχή ο πιστός ενώνεται με το Θεό, θεάται το Θεό, που είναι ό,τι ομορφότερο υπάρχει στον κόσμο, το υπέρτατο κάλλος.

Επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει κάποια σύγχυση μεταξύ της καρδιακής προσευχής και των διαφόρων τρόπων διαλογισμού και προσευχής, όπως ασκείται στις ανατολικές θρησκείες, νομίζω ότι πρέπει να διευκρινίσω μερικά ζητήματα:

1. Όχι μόνον η μονολόγιστη ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ...», αλλά και κάθε προσευχή της Εκκλησίας, όπως η θεμελιώδης θεοπαράδοτη κυριακή προσευχή, το «Πάτερ ημών», πρέπει να είναι νοερά και καρδιακή, δηλαδή να βγαίνει από το βαθύτερο είναι μας.

2. Η απόκτηση του χαρίσματος της αδιάλειπτης νοεράς και καρδιακής προσευχής δεν είναι για μας τους ορθοδόξους κυρίως ζήτημα μεθόδου και τεχνικής, αλλά ζήτημα συντετριμμένης καρδιάς, δηλαδή καρδιάς που μετανοεί, πονάει για τις αμαρτίες της και ταπεινώνεται. Χωρίς αυτή την καρδιά καμία μέθοδος και τεχνική της προσευχής, όπως η χρησιμοποίηση της εισπνοής και εκπνοής, δεν μπορεί να φέρει την αληθινή προσευχή.

3. Η καρδιακή και νοερά προσευχή προϋποθέτει τη συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας, στα Μυστήρια της, την τήρηση των εντολών του Θεού και την υπακοή σε πνευματικό πατέρα. Δεν είναι δηλαδή μια ατομικιστική-ιδιωτική προσέγγιση του Θεού. Μέσα στην Εκκλησία ο ταπεινός χριστιανός λαμβάνει τη Χάρη του Θεού και αυτή ενεργεί μέσα του, με τη δική του βέβαια συνεργασία και θέληση, την αληθινή προσευχή.

Τελειώνοντας το θέμα της προσευχής θα ήθελα να πω ότι ο σημερινός άνθρωπος έχει κατ’ εξοχήν ανάγκη από τη προσευχή για να μπορεί να μην απορροφάται από τον σύγχρονο βαθύτατα υλιστικό τρόπο ζωής ξεχνώντας τη θεοείδειά του, δηλαδή τη θεϊκή καταγωγή και τον θεϊκό προορισμό του.

Ακόμη, για να μπορεί να κρατά την εσωτερική του ενότητα, ισορροπία και ειρήνη μέσα στη φοβερή διασπαστικότητα, ανισορροπία και εξωστρέφεια του σύγχρονου κόσμου. Για να μπορεί, έχοντας συνεχή την αίσθηση της παρουσίας και πρόνοιας του Θεού στη ζωή του, να μην «αγχώνεται», απελπίζεται και βιώνει τον κόσμο ως κενό και «μη νόημα»,

Με την συνεχή επίκληση του γλυκύτατου και αγίου ονόματος του Χριστού θα αισθάνεται το Χριστό στη καρδιά του, θα αποφεύγει την αμαρτία, θα καλλιεργεί αισθήματα αγάπης για το Θεό και τους ανθρώπους, θα ειρηνεύει ο ιδιος και θα ειρηνεύει και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του.

Ας μου επιτρέψετε μια αδελφική συμβουλή από την πνευματική παράδοση του Αγίου Όρους: Όσο περισσότερες φορές την ημέρα με πόθο λέμε την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ…», τόσο πιο κοντά στο Θεό θα είμαστε και τόσο περισσότερη Χάρη και δύναμη θα λαμβάνουμε για να αντιμετωπίζουμε τις διάφορες δυσκολίες και πειρασμούς της ζωής.

[Matina]

Δεν είναι ανάγκη η προσευχή.
Είναι ανάσα της ψυχής.

[Matina]

Όσιος Μακάριος-Ικεσία αμαρτωλού


Θεέ μου, λυπήσου με τὸν ἁμαρτωλό, ποὺ δὲν ἔκανα κανένα καλὸ μπροστά Σου. Γλύτωσέ με ἀπὸ τὸν πονηρὸ καὶ ἀξίωσέ με ἀκατάκριτα ν᾿ ἀνοίγω τὸ ἀνάξιο στόμα μου καὶ ν᾿ ἀνυμνῶ τὸ Πανάγιο ὄνομά Σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συγχώρησέ μου, Κύριε, κάθε τῆς καρδιᾶς μου ἄτοπη ἐπιθυμία, σὺ ποὺ ξέρεις καλὰ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Συγχώρησέ με ποὺ ἔρχομαι ἀνάξια κοντά Σου, γιατὶ σὲ πόθησα καὶ σὲ ποθῶ. Συγχώρησέ με τὸν ἁμαρτωλό, τὸν πονηρό, τὸν ψεύτη, τὸν ἀνυπόμονο, τὸν λιγόψυχο, τὸν ἀμελῆ στὶς θεῖες ἐντολές Σου, ἐμένα ποὺ ἁμάρτησα στὴ γῆ καὶ στὴ θάλασσα καὶ σὲ κάθε τόπο. Μπροστὰ στὰ ἀλάθητα μάτια Σου δὲν ἔπαψα νὰ ἐργάζομαι τὸ πονηρὸ γιατὶ ὁ πονηρὸς δὲν ἔπαψε νὰ μὲ μπλέκει στὰ δίχτυά του μὲ γαστριμαργίες καὶ ἡδονὲς καὶ πονηρὲς ἐπιθυμίες, μὲ δόλους καὶ κενοδοξίες καὶ βλαστημίες. Ἀλλὰ σύ, Κύριε, ποὺ εἶσαι ὁ μόνος ἐλεήμων καὶ πανάγαθος, βοήθησέ με καὶ σῶσε με ὅπως ἔσωσες τὸν ἄσωτο, τὸν τελώνη, τὴν πόρνη καὶ τὸν λῃστή. Ναί, φιλάνθρωπε Δέσποτα, μὴ μὲ ἀποστραφεῖς τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ ἀχρεῖο, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Δέσποινας, καὶ ὅλων τῶν ἁγίων, διότι εἶσαι εὐλογητὸς στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.