ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΕΠΙΒΙΩΣΗ

[SPIROS]

Όπως και στο παλιό φόρουμ, έτσι και εδώ, θα ασχοληθούμε με θέματα οργάνωσης και επιβίωσης σε αστικό και όχι μόνο
περιβάλλον στο οποίο κάθε έννοια πολιτισμού έχει καταρρεύσει.

Γνωρίζουμε όλοι ότι πολλοί γέροντες έχουν προειδοποιήσει πνευματικά τους τέκνα και άλλους ότι υπάρχει πάντα το
ενδεχόμενο να έχουμε ταραχές μετά από μια οικονομική καταστροφή της χώρας μας.

Οι ταραχές αυτές θα προκληθούν σύμφωνα με τα λόγια των γερόντων μόλις το χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρρεύσει και
πλέον οι πολίτες βρεθούν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα που ίσως σήμερα ή δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως ή
στρουθοκαμηλίζοντας αποφεύγουμε να τη δεχτούμε.

Στο θέμα αυτό θα ασχοληθούμε, όπως και στο παλιό φόρουμ, με μια ελληνική πόλη Χ, η οποία θα γίνει αντικείμενο
μελέτης των σύγχρονων πληγών που μπορούν ανά πάσα στιγμή να την χτυπήσουν και των αντιδράσεων των νομοταγών κατοίκων
της και των περιθωριακών τύπων κάθε φυλής που ζουν μέσα σε αυτή.

Όπως είχα πει και παλιά, υπάρχουν μόνο τρεις τύποι που μπορούν να βγουν επιζώντες μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις
που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Αυτός που θα είναι τυχερός, αυτός που θα είναι απόντας και αυτός που θα είναι κατάλληλα προετοιμασμένος.
Επειδή είναι αδύνατο να γνωρίζουμε από τώρα αν ανήκουμε εμείς και οι οικογένειες μας στον πρώτο ή τον δεύτερο τύπο,
τότε καλό θα ήταν να επιλέξουμε τον τρίτο τύπο του υποθετικού σεναρίου μας.
Τον κατάλληλα προετοιμασμένο.

Οι πολίτες της υποθετικής μας πόλης Χ αυτή τη στιγμή παρακολουθούν τα όσα ψευδώς ή αληθώς μεταδίδουν τα μέσα μαζικής
ενημέρωσης περί πτώχευσης ή σωτηρίας της χώρας.
Οι πολίτες αντιμετωπίζουν την όλη κατάσταση με αγωνία για το μέλλον τους είτε σε επαγγελματικό είτε σε κοινωνικό ή
οικογενειακό επίπεδο είτε κάποιοι ελάχιστοι εξ αυτών και σε εθνικό επίπεδο.
Οι τρόποι αντίδρασης του καθενός είναι ξεχωριστοί αλλά το σίγουρο είναι ότι όλοι βλέπουν με φόβο το αύριο.
Για άλλους υπάρχει σωτηρία, για άλλους υπάρχει χρόνος πριν το πιστωτικό γεγονός και τα επακόλουθά του, και για κάποιους ελάχιστους έχουμε φτάσει ήδη στα γεγονότα.
Ο τρόπος που βλέπει ο καθένας τα πράγματα είναι άμεσα συνδεδεμένος και με την προετοιμασία του.
Οι μέρες ακολουθούν η μία την άλλη με το ίδιο καθημερινό άγχος και με τον αγώνα του καθενός να μη χάσει τα όσα τόσα χρόνια πάλευε για να αποκτήσει.

Και ξαφνικά έχουμε ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ.
ΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕ.

Το κράτος κατέβασε τα ρολά των ταμείων και ο καθένας βρίσκεται μόνος να αντιμετωπίσει τις παρενέργειες της πτώχευσης.

Το πρώτο σοκ που δέχεται ο πολίτης είναι όταν φτάνοντας στα ΑΤΜ των τραπεζών βλέπει ότι το τραπεζικό σύστημα έχει καταρεύσει και δεν υπάρχουν μετρητά.
Η πρώτη αντίδραση του είναι να ελέγξει το πορτοφόλι του για να δει πόσα λεφτά έχει σε μετρητά και τότε καταλαβαίνει ότι με αυτά τα χρήματα πρέπει να καλύψει ΟΛΕΣ τις ανάγκες του σε αγαθά για όσο διάστημα χρειαστεί το τραπεζικό σύστημα να επανέλθει έστω σε μια υποτυπώδη κατάσταση οικονομικών συναλλαγών.
Η αμέσως επόμενη αντίδραση θα είναι να επικοινωνήσει με τα δικά του άτομα για να επιβεβαιώσουν τη θέση που βρίσκονται, τις πρώτες αντιδράσεις τους, το σημείο συνάντησης τους που κατα πάσα πιθανότητα θα είναι το σπίτι τους, και να τους ενημερώσει ότι πρέπει όλοι να πάνε πρώτα από κάποια μάρκετ να αγοράσουν προμήθειες πριν γυρίσουν στο σπίτι.
Αυτομάτως η σκέψη πηγαίνει στις υλικές προμήθειες που υπάρχουν στην κατοικία τους και στην ανάγκη εύρεσης και άλλων υλικών προμηθειών.

Τα ερώτηματα που ζητούν επειγόντως απαντήσεις είναι τα εξής:
Πόσο μπορώ να αντέξω εγώ και η οικογένεια μου με τις υπάρχουσες προμήθειες;
Πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση με το τραπεζικό σύστημα;
Πού θα μπορέσω να βρω επιπλέον προμήθειες για να εξασφαλίσω στην οικογένεια μου τα αναγκαία;
Πόση βενζίνη έχω στο αυτοκίνητό μου σε περίπτωση που χρειαστεί να εγκαταλείψω την πόλη για να πάμε στους συγγενείς μας στην ύπαιθρο;
Τί γίνεται με τη δουλειά μου αυτή τη στιγμή; Είμαι ακόμα εργαζόμενος ή είμαι από αυτή τη στιγμή αυτομάτως απολυμένος;

Βασικά ερωτήματα ενός καθημερινού ανθρώπου της πόλης μας.

Ερωτήματα που ζητούν άμεσες απαντήσεις και λύσεις.
Ερωτήματα που θα απαντηθούν μόνο με την ψύχραιμη και λογική αντίδραση και ενέργεια.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΧΑΣΙΜΟ.

Καθώς ο πολίτης μας φεύγει από την τράπεζα και μπαίνει στο αυτοκίνητό του για να κατευθυνθεί προς κάποιο μάρκετ, ψάχνει και για βενζινάδικο ώστε με κάποιο μέρος των μετρητών του να καλύψει την ανάγκη του σε βενζίνη που ξέρει ότι θα του χρειαστεί ίσως σήμερα, ίσως τις αμέσως επόμενες ημέρες.

Όσα από τα βενζινάδικα βρίσκει εν λειτουργία, βλέπει να έχουν σχηματιστεί τεράστιες ουρές αυτοκινήτων που περιμένουν με κορναρίσματα και φωνές των οδηγών να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ τους.

Εδώ τίθεται στον πολίτη το εξής δίλημμα:
Περιμένω για βενζίνη ή ψάχνω για τρόφιμα και άλλες προμήθειες;
Αποφασίζει να μπει στην ουρά των αυτοκινήτων που περιμένουν.
Τα καταφέρνει ύστερα από αρκετή ώρα να γεμίσει μισό ντεπόζιτο και ξεκινάει για αναζήτηση τροφίμων.
Ξέρει ότι ο χρόνος είναι εναντίον του.
Τηλεφωνεί στους δικούς του και προσπαθεί να μάθει αν οι δικές τους ενέργειες, είχαν κάποιο αποτέλεσμα.
Τον ειδοποιούν ότι όλες οι αγορές είναι κλειστές και ότι ψάχνουν σε μικρά συνοικιακά καταστήματα τροφίμων για προμήθειες αλλά και αυτά είναι ή κλειστά ή έχουν φοβερή ανατίμηση στα προιόντα τους.
Τηλεφωνεί στην εργασία του και δεν απαντάει κανένας.
Τηλεφωνεί στα αφεντικά του στα προσωπικά τους τηλέφωνα και εκεί μαθαίνει ότι η εταιρεία του έχει κλείσει μέχρι νεωτέρας.
Κλείνει το τηλέφωνο γνωρίζοντας ότι είναι άνεργος, απλήρωτος, με μισό ντεπόζιτο βενζίνης και μερικά ευρώ στην τσέπη για να αντιμετωπίσει μια κατάσταση που δεν γνωρίζει ούτε την εξέλιξη της ούτε τη χρονική διάρκεια της.
Ενώ συνεχίζει να οδηγεί προς την κατοικία του βλέπει ένα συνοικιακό μάρκετ να μαζεύει κάποια είδη που υπήρχαν στο έξω μέρος και να είναι έτοιμο να κατεβάσει και αυτό τα ρολά του.
Παρκάρει και πλησιάζει με το χέρι να ακουμπά τα χρήματα στη τσέπη του λες και κάποιος θα προσπαθήσει να του τα πάρει στα επόμενα λίγα βήματα που απομένουν μέχρι την είσοδο στο μαγαζί.
Ο μαγαζάτορας τον κοιτάζει με επιφύλαξη και καχυποψία.
Τον ρωτάει απότομα τι θα ήθελε και αυτός του απαντά ότι θέλει να αγοράσει κάποια τρόφιμα για το σπίτι.
Στην ουσία τον παρακαλά για να τον αφήσει να ψωνίσει.
Με αρκετό δισταγμό ο μαγαζάτορας του επιτρέπει την είσοδο και αυτός προσπαθεί να μαζέψει όσα τρόφιμα μπορεί και του επιτρέπουν τα χρηματά του.
Το μαγαζί έχει κλείσει τις πόρτες.
Πλησιάζει όπως έκανε τόσο καιρό στο ταμείο και ο μαγαζάτορας του λέει ότι τα τρόφιμα έχουν πάρει αύξηση λόγω της έκρυθμης κατάστασης.
Τελικά κατάφερε και αγόρασε μόνο το 1/5 από όσα υπολόγιζε πως θα αγόραζε με τα χρήματα που είχε μαζί του.
Φεύγει οργισμένος και απογοητευμένος αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί να αντιδράσει.
Συνεχίζει με το αυτοκίνητό του για να φτάσει στο καταφύγιο του.
Ενώ ακόμα οδηγεί ακούει και βλέπει περιπολικά να τον προσπερνούν με τις σειρήνες τους και τους φάρους αναμμένους.
Αισθάνεται άμεσα την ανάγκη του καταφυγίου γιατί ξέρει ότι η κατάσταση σε λίγο θα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και ότι όσο περνά η ώρα τα φράγματα της ηθικής της κοινωνίας αρχίζουν να σπάνε ένα ένα.
ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ.
Επιτέλους κατάφερε και έφτασε στο σπίτι.
Κατεβαίνει με τα λίγα αγαθά που αγόρασε και με το βλέμμα να ελέγχει δεξιά αριστερά μπαίνει στο σπίτι του γρήγορα.
Μέσα βρίσκεται η γυναίκα του και τα δύο παδιά του ηλικίας περίπου 12 χρονών. Όλοι είναι αναστατωμένοι με την κατάσταση και την ανατροπή της καθημερινότητάς τους.
Ψάχνουν στα μάτια του πατέρα και συζύγου την ελπίδα.
Δεν βλέπουν τίποτα.
Αγκαλιάζει και προσπαθεί να ηρεμήσει τα παιδιά που τα έδιωξαν από το σχολείο οι δασκάλοι τους.
Ενημέρωσαν επίσης ότι πρέπει να παρακολουθούν τις ειδήσεις για να μάθουν αν και πότε θα ξανασυνεχίσουν τα μαθήματά τους.
Αγκαλιάζει τη σύζυγό του και την βλέπει να τρέμει λέγοντάς του ότι κάποιοι με μηχανή προσπάθησαν να της αρπάξουν την τσάντα της ενώ έφευγε από το κατάστημα που εργαζόταν γιατί της ανακοίνωσαν ότι θα παραμείνουν κλειστά μέχρι να ομαλοποιηθεί η οικονομική κατάσταση.
Ανταλλάσουν μεταξύ τους τις εικόνες που κατέγραψε ο καθένας από αυτούς μέχρι να φτάσει στο σπίτι.
Μόνο τρόμο και αναστάτωση προκαλούν τα όσα ακούνε να λέει ο καθένας τους.
Είναι η ώρα των αποφάσεων.
Ο άνδρας προσπαθεί να ασφαλίσει το σπίτι και η γυναίκα παίρνει τα τρόφιμα στην κουζίνα και ξεκινάει καταγραφή όλων των προμηθειών.
Ταυτόχρονα προσπαθεί να μαγειρέψει κάτι πρόχειρο για να φάνε.
Περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους παρά για διατροφικούς.
Τα παιδιά τηλεφωνούν στους φίλους τους από το σχολείο για να μάθουν τα νέα τους.
Ξαφνικά εκεί που μιλάνε με τους συμμαθητές τους, ειδοποιούν τους γονείς τους ότι το τηλέφωνο είναι νεκρό.
ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ.
Προσπαθούν μέσω των κινητών τους να επικοινωνήσουν αλλά δεν έχουν καθόλου σήμα.
Όσες προσπάθειες και να κάνουν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Ανοίγουν τον υπολογιστή τους αλλά και εκεί δεν υπάρχει σύνδεση σε δίκτυο.
Αισθάνονται αποκομμένοι όλοι τους από τον έξω κόσμο.
Το μόνο που απομένει είναι η τηλεόραση και το ράδιο.
Ανοίγουν την τηλεόραση και βλέπουν ότι δεν υπάρχουν προγράμματα αλλά κάποιοι παράξενοι τύποι με γραβάτες και κοστούμια να μιλάνε με οικονομικούς όρους που φαίνεται να μην τους καταλαβαίνουν ούτε και οι ίδιοι.
Κάποιοι δημοσιογράφοι προσπαθούν να καλύψουν με χρυσόσκονη το πτώμα της οικονομίας που τόσο καιρό σάπιζε μπροστά στα μάτια μας.
Κάποια άλλα κανάλια δείχνουν με ζωντανά ρεπορτάζ εικόνες από σπάσιμο τραπεζών και άλλων εμπορικών καταστημάτων.
Παντού σειρήνες περιπολικών και συναγερμοί από καταστήματα δημιουργούν μια ηχητική υπόκρουση του επερχόμενου χάους.
Η κατάσταση πρέπει να αντιμετωπιστεί από την αστυνομία που θεωρείται το τελευταίο ανάχωμα πριν την τεράστια κοινωνική έκρηξη.
Σε κάποιο κανάλι βλέπουν έναν τρομοκρατημένο ρεπόρτερ που έχει χάσει τα λόγια του, ίσως και τα λογικά του, να δείχνει με το δάχτυλο προς μια κατεύθυνση και τον καμεραμάν να προσπαθεί να ζουμάρει σε ένα σημείο και σε απόσταση μεγαλύτερη των 100 μέτρων. Τελικά το νόημα που βγαίνει από τα μπερδεμένα λόγια του ρεπόρτερ είναι ότι κάποιοι αλλοδαποί-λαθρομετανάστες βγήκαν από την είσοδο μιας πολυκατοικίας οπλισμένοι με στρατιωτικά τυφέκια και κινήθηκαν προς την επόμενη γωνία τρέχοντας.
Κανένας δεν γνωρίζει τί θα συμβεί τις επόμενες ώρες.
Καμία ενημέρωση από πολιτικό πρόσωπο και από Αστυνομία.
Όλοι όσοι εμφανίζονταν σε τηλεοπτικά παράθυρα τόσο καιρό και έλεγαν καθησυχαστικά λόγια και ευχολόγια για να κερδίσουν χρόνο παραμονής σε εξουσίες και σάπιες καρέκλες, έχουν απλά εξαφανιστεί.
Ακούγονται ριπές από την τηλεόραση και ο τρομαγμένος ρεπόρτερ διακόπτει την μετάδοση των γεγονότων, ψάχνοντας προσωρινό καταφύγιο.
Η εικόνα γυρίζει στο στούντιο και μια αμηχανία καλύπτει τους παρουσιαστές.
Θέλουν να φύγουν να εξαφανιστούν από το πάνελ αλλά δεν το κάνουν, ακόμα.
Οι μάσκες έχουν πέσει και το πρόσωπο που κάνει την εμφάνισή του είναι μόνο ο τρόμος.
Ενώ η οικογένεια παρακολουθεί στη τηλεόραση τις ραγδαίες τρομακτικές εξελίξεις, ακούνε από τη γειτονιά τους ουρλιαχτά και φωνές μετά από 2-3 πυροβολισμούς αυτομάτου πιστολιού.
Με επιφύλαξη πλησιάζουν τρέχοντας στο μπαλκόνι και βλέπουν κάποιον πεσμένο και γεμάτο αίματα στη μέση του δρόμου.
Σε απόσταση λίγων μέτρων ένας γείτονας με ένα αυτόματο πιστόλι ανατολικής προέλευσης στο χέρι του, έχει μείνει με το χέρι τεντωμένο και ακόμα σημαδεύει τον σκοτωμένο.
Κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες δεν ξέρουν αν ο κύριος με το όπλο είναι ψυχοπαθής ή υπερασπιστής της περιουσίας του.
Ο χρόνος για όλους έχει σταματήσει σε αυτή τη σκηνή.
Τελικά ο κύριος με το όπλο ανακτά τον αυτοέλεγχο και με άδειο βλέμμα κοιτάζει τον κόσμο που τον παρακολουθεί.
Με μεταλλική φωνή που φανερώνει φόβο και ξερό στόμα από την έλλειψη σάλιου, ενημερώνει ότι αυτόν που πυροβόλησε προσπάθησε να του κλέψει το αυτοκίνητο και μόλις αντιλήφθηκε ότι ο ιδιοκτήτης τον κατάλαβε, του επιτέθηκε με μαχαίρι.
Αναγκάστηκε να πυροβολήσει για να σώσει τον εαυτό του.
Κάποιοι κάνουν προσπάθεια να καλέσουν την αστυνομία αλλά αμέσως βάζουν πάλι το νεκρό κινητό στη τσέπη τους.
Το επόμενο που κάνουν όλοι είναι να απομακρυνθούν βιαστικά από τον νεκρό αλλά περισσότερο από τον ζωντανό κύριο με το πιστόλι στο χέρι.
Η οικογένεια του πολίτη μας μπαίνει στο σπίτι πάλι και συνεχίζει να παρακολουθεί τηλεόραση.
Τα γεγονότα αρχίζουν να γίνονται πιό βίαια και να αποκτούν ιλιγγιώδη ταχύτητα ώστε δεν προλαβαίνουν καν την αναφορά ή την καταγραφή τους οι ρεπόρτερς.
Κάποια στιγμή που παρακολουθούν μια λεηλασία σε ένα κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών η οθόνη μαυρίζει.
Η τηλεόραση είναι και αυτή νεκρή.
Δοκιμάζουν τους διακόπτες του ηλεκτρικού και καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν τώρα ούτε ρεύμα.
Όλα χειροτερεύουν και μαζί με το ρεύμα χάθηκε και ένα πολύτιμο μέρος του ηθικού τους.
Προσπαθούν μέσα από κάποιο φορητό ραδιοφωνάκι με μπαταρίες να ακούσουν κάποιο ειδησεογραφικό σταθμό.
Η μπάντα των FM έχει απομείνει μόνο με ελάχιστους σταθμούς που παίζουν μουσική μέσω κομπιούτερς χωρίς εκφωνητές μέχρι να υπάρχει και εκεί διακοπή ρεύματος.
Ακόμα και οι σταθμοί που πρόσφεραν συνεχή ενημέρωση και κουτσομπολιά για life style καταστάσεις, ανήκουν πλέον στο παρελθόν.
Στο μεγαλύτερο όμως μέρος της μπάντας των FM ακούς μόνο τον ήχο του στατικού ηλεκτρισμού.
Αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της πόλης μας έχει ξεμείνει από ηλεκτρικό ρεύμα.
Η οικογένεια καταλαβαίνει ότι έχει αποκοπεί από κάθε είδους ενημέρωση με τη διακοπή του ηλεκτρικού και από κάθε είδους επικοινωνίας με τη διακοπή των επικοινωνιών.
Και όλα σήμερα το πρωί είχαν ξεκινήσει τόσο όμορφα.
Και όλα από το πρωί άλλαξαν μέσα σε 4 ώρες.
Η νύχτα ακόμα είναι μακριά γιατί βρισκόμαστε στο μεσημέρι ακόμα αλλά και όταν έρθει η νύχτα τί ασφάλεια θα υπάρχει;
Ποιό τελικά πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο;
Τη μέρα ή τη νύχτα;
Οι προμήθειες της οικογένειας αντέχουν για 6-7 το πολύ μέρες, αλλά πλέον κανένας τους δεν είναι σίγουρος ότι θα ζήσει τόσο πολύ για να τις καταναλώσει.
Ίσως με τον κόμπο που έχουν όλοι στο στομάχι τους αυτή τη στιγμή της αβεβαιότητας, του χάους και με έναν νεκρό κάτω από το μπαλκόνι τους, οι προμήθειες να κρατήσουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ίσως και 15 μέρες, γιατί κανένας δεν έχει διάθεση για φαγητό.
Η μόνη επιθυμία τους είναι να τελειώσει ο εφιάλτης.
Κάποια στιγμή η μητέρα θυμήθηκε ότι μια γνωστή της στη δουλειά της είπε πώς κάποιος γέροντας από ένα μοναστήρι, την προειδοποίησε για προετοιμασία στα δύσκολα που πλησιάζουν.
Γέλασε ειρωνικά με τα λόγια της γνωστής της και άλλαξε κουβέντα, τότε η μητέρα.
Τώρα θα έδινε τα πάντα για να μάθει τι είχε πει εκείνος ο γέροντας.
Προσπαθεί τώρα να θυμηθεί τα λόγια της γνωστής που της έφεραν τόσο γέλειο εκείνη τη στιγμή.
Κάτι θυμάται ξαφνικά για πείνα και αναταραχή της κοινωνίας και ότι αυτό θα κρατήσει αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Το κρατάει μυστικά μέσα της χωρίς να το αναφέρει στους υπόλοιπους.
Και αρχίζει να κλαίει βουβά για τον εγωισμό της και την τωρινή κατάστασή τους.
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΡΟΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΟΝ.
ΕΝΑ ΠΑΡΟΝ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΗ.

[Anastasios]

Συγνώμη Σπυρίδωνα αλλά θα το χαρακτηρίσω τουλάχιστον καταστροφολογία.
Έχω βρεθεί προσωπικά και κατά τύχη στην εφηβική ηλικία μου στην Βουλγαρία του τέλους της δεκαετίας του '80, στην Ρουμανία λίγους μήνες μετά την εκτέλεση του Τσαουσέσκου και στην Ρωσία λίγους μήνες πριν την κατάρευση της Ε.Σ.Σ.Δ και της παράδοσης από τον Γκορμπατσώφ στον Γέλτσιν.

Ναι είδα φτώχια και ανεργία. Βούλγαροι ζητάγαν πρόσκληση για να έρθουν στην Ελλάδα ακόμι και με τα πόδια. Στη Ρουμανία είδα γυναίκες Ρόμα με τα μωρά στον μαστό να ζητιανεύουν και φούρνους ή τράπεζες να μπορείς να αγοράσεις όλα τα αρτοποιήματα ή το αποθεματικό τους με 10 δολάρια. Είδα στη Ρουμανία και την Ρωσία να ξεπουλάνε στον δρόμο στις λαϊκές αγορές, στα μαγαζιά οτιδήποτε από τεχνολογικό εξοπλισμό και μηχανήματα μέχρι συλλογές σπανίων γραμματοσήμων για λίγο συνάλαγμα.

Είδα και παπατζίδες να κλέβουν στον παπά τους περίεργους τουρίστες και να ανταλλάσουν σε τιμή "ευκαιρίας" τα ξένα νομίσματα με τοπικά πλαστά χαρτιά.

Παρόλα αυτά ένα γεγονός που είδα σε ένα από τα πιό βορεινά χωριά της Ρουμανίας ήταν χαρακτηρηστικό. Είδαμε παιδιά να τρώνε πατατάκια και να γελάνε. Είμασταν και εμείς εκεί στο δρόμο ξένοι με δολλάρια αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία αφού ούτε να ζηλέψουν κάτι υπήρχε, μιάς και ήταν παιδιά και δεν καταλάβαιναν τι θα πεί ισοτιμία ξένου νομίσματος και μέσα στην χαρά, το γέλιο και την ευτυχία ήταν με τους φίλους και την παρέα τους και απολαύαναν τον χρόνο, το παιχνίδι και τα πατατάκια που τους πρόσφερε σε σακουλάκια μια τοπική βιοτεχνία του χωριού. Μάλιστα στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει τι έγινε και τα παιδιά χαίρονταν τόσο. Τα είδαμε όλα μαζί να φεύγουν από το σχολείο και να πηγαίνουν σε ένα σπίτι επιστρέφοντας όλο χαρά και γέλιο. Όταν πήγαμε να δούμε και εμείς απο περιέργεια τι ήταν αυτό που τα γέμισε με τόση χαρά μπήκαμε στο σπίτι και αντικρύσαμε μια μικρή βιοτεχνεία που έφτιαχνε πατατάκια. Τους προσφέραμε να αγοράσουμε μερικές σακουλίτσες με δολάρια αλλά γέλασαν και μας είπαν οτι ούτε ξέρουν πόσο κάνουν ούτε μπορούν να πάρουν δολάρια. Μας πρόσφεραν όμως ένα σακουλάκι να δοκιμάσουμε. Και μόνο βλέποντας τα πατατάκια συνειδητοποιήσαμε οτι ήμασταν χορτάτοι από το καλό πρωινό και δεκατιανό που είχαμε και δεν θέλαμε να φάμε και πατατάκια. Θέλαμε όμως το γέλιο, την χαρά και την ευτυχία των παιδιών. Τουλάχιστον μας γέμισε χαρά και ελπίδα το γέλιο των παιδιών.

Αυτή ήταν η πιό χαρακτηριστική εικόνα ευτυχίας που είδα προσωπικά σε αυτές τις χώρες ενώ πολλές ακόμη, λιγότερο εντυπωσιακές στιγμές είδα παντού παρόλο που οι χώρες ήταν ουσιαστικά πτωχευμένες.

Τέλος μια ιστοριά από την γιαγιά μου: Η γιαγιά μου παντρεύτηκε κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής και ύστερα γεννήθηκε η μητέρα μου. Ούτε πλούσια, ούτε μακριά από τις δυστυχίες του πολέμου ήταν η οικογένεια τους εφόσον συνέλαβαν τον αδερφό της και τον έστειλαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Βαυαρία μετά από ψευδή καταγκελία κάποιου "Έλληνα". Θυμάμαι συνήθιζε και έλεγε όμως μετά και δηιγόταν: "Ναι υπήρχε ο πόλεμος και η φτώχεια και κάποια δυστυχία, αλλά η ζωή δεν σταματάει. Να και γάμοι γινόταν και γεννήσεις και όπως μπορούσε ο καθένας έκανε καμιά δουλειά να φυτέψει κανένα χωραφάκι καλαμπόκι ή ότι άλλο ήξερε να κάνει, παπούτσια ο τσαγκάρης ή τυρί ο τσοπάνης για να ανταλλάξει το ένα με το άλλο, γιατί το χρήμα ή δεν περνούσε ή δεν υπήρχε." Προφανώς το δεν περνούσε αναφερόταν στο πληθωρικό χρήμα ενώ το δεν υπήρχε αναφερόταν στα νομίσματα που είχαν συναλλαγματική αξία αλλά ήταν σπάνια ή ακόμι και επικύνδινο το να τα διακινείς. Το θέμα είναι οτι η ζωή και οι γάμοι και οι γεννήσεις και όλα συνεχίστηκαν ακόμη και μέσα στην κατοχή.

Και να σκεφτούμε οτι στην κατοχή, που ήταν πολεμική περίοδος, το κρέας, τα ψάρια, το ψωμί, οι σπόροι και τα φρούτα όπου βρίσκονταν σε ποσότητα είχαν άμεσα κατασχεθεί και αποσταλεί στην Γερμανία. Μόνο τις μικρές ποσότητες που καλιεργούσαν στα περιβόλια τους ο καθένας δεν διέθεταν τα μέσα να κατάσχουν και τα λίγα αιγοπρόβατα που είχαν στις αυλές ο κόσμος και οι τσοπάνιδες. Οι αγελάδες μεταφέρθηκαν πάραυτα με τρένα. Και να σκεφτούμε οτι αυτά έφτασαν για να επιβιώσει ο κόσμος με ανταλλαγές διατροφικών προϊόντων.

Δηλαδή τί θα γίνει, πόσο θα φτάσει η χρεοκοπία ή η οικονομική κατάρευση. Θα σταματήσουν και οι θάλλασες να δίνουν ψάρια στους ψαράδες και τα δέντρα φρούτα; Μπορεί μια οικονομική κατάρευση να καταλλήξει χειρότερα απο την πολεμική κατοχή;
Προφανώς όχι. Επομένως η κατατρομοκράτιση είναι καταστροφολογία.

ΥΓ. Αν έχουμε βέβαια άμεση ή έμμεση πολεμική σύρραξη τότε είναι άλλη υπόθεση. Εκτός του ότι στην σημερινή εποχή ένας γενικευμένος πόλεμος θα είναι 100% ένας αρμαγγεδών. Σε κάθε περίπτωση πολέμου θα έλεγα οτι για κάθε άτομο ισχύει διαφορετική προσσέγγιση. Όπως και κάθε άτομο έχει διαφορετική προσσέγγιση με τον Θεό έτσι και προσωπικά στον καθένα σε περιπτώσεις εξαιρετικών κρίσεων μπορεί να δώσει ο Θεός λύσεις, βοήθεια. Η προετοιμασία όμως για αυτό είναι καλή και μπορεί να είναι σε πολλά επίπεδα, υλικό, πνευματικό, ψυχολογικό κλπ.

[thanos]

Μπορεί μια οικονομική κατάρευση να καταλλήξει χειρότερα απο την πολεμική κατοχή;
Προφανώς όχι. Επομένως η κατατρομοκράτιση είναι καταστροφολογία.
Μόνο αν υπάρχει στρατός σε κάθε χωριό και δεν αφήνουν να ασχοληθείς με κάτι,προφανώς αδύνατο γιατί ετσι θα ήταν στρατόπεδα συγκέντρωσης.Ετσι φερόταν στα χωριά τουλάχιστον απο οτι άκουσα και έζησα σε μικρό βαθμό.Ανταλαγή προιόντων και στους φτωχούς και αδύνατους οι χωριανοί δεν τους έλειπε το ψωμί και η παρέα.

[SPIROS]

Συγνώμη αν αναστάτωσα τον ψυχικό σου κόσμο.
Άρα μου προτείνεις να το σβήσω.
Τότε κλείσε και τα αυτιά σε όσα λένε οι γεροντάδες για ότι έρχεται.
Αν νομίζεις τα δύσκολα αυτά εδώ που ζούμε τώρα, τότε όλα κυλάνε πρίμα.
Πάμε για την Πόλη τώρα που περάσαμε τα δύσκολα.
Πάμε να παραλάβουμε τα χρυσοκούταλα.
Τα παραπάνω δεν είναι φαντασίες φίλε μου αλλά από εμπειρίες που μπορεί κάποιος να έχει αποκτήσει κάποια στιγμή της ζωής του, ακριβώς όπως και εσύ.

ΥΓ. Πάντως ελπίζω να μη θεωρείς και τον γέροντα Παίσιο καταστροφολόγο που έλεγε ότι η πείνα του 1940 δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε όσα έρχονται.
Επίσης όταν ο γέροντας Πορφύριος έλεγε στην ηγουμένη της Μονής Αγίων Θεοδώρων Καλαβρύτων, να βάλει ψάρια στη Μονή...κάποιοι
ίσως κατάλαβαν...ενυδρείο.
Ο πατέρας Ελπίδιος επίσης έφερε ακόμα πιό κοντά χρονικά την καταστροφολογία του την οποία την κάλυψε με τη μαγική λέξη της σύνεσης.

[petrosr]

Παιδιά πρέπει να είμαστε έτοιμοι, δεν μιλάμε για χρόνιες καταστάσεις αλλά την αρχική κατάρρευση. Μπορεί να εξελεχθεί πιο ήπια απο ότι μας περιγράφη ο αγαπητός Σπύρος. Το θέμα είναι να ετοιμαστούμε τώρα για τα χειρότερα.
Είχε πει και ο γ. Πορφύριος- Πείνα, Πλιατσικό, Πόκλεμος

[INA_OSI_EN]

Αν κάποιος θεωρεί ότι ο αγαπητός Σπύρος καταστροφολογεί ,ας μην διαβάσει το θέμα. Αυτά που γράφει δεν απέχουν παρασάγγας απ'την πραγματικότητα .Πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για το worst case scenario . Όσοι είναι παλαιότεροι ίσως θυμούνται την "κρίση" του Μαρτίου του 1987 που σε λίγες ώρες πανικόβλητα πλήθη εξαφάνισαν ακόμα και τα ...χαρτιά υγείας!!! (χωρίς υπερβολή) απ'τα σούπερ μαρκετ ή μια δεκαετία περίπου μετά, το 1996 ανάλογα φαινόμενα ( που τα έζησα από μέσα και δε θέλω να τα θυμάμαι) με τα Ίμια...

Όπως ακριβώς τα περιγράφεις έγιναν τότε το 1987

[student]

Δυστυχώς το σενάριο που περιγράφει ο Σπύρος είναι απολύτως εφικτό και ρεαλιστικό. Τα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε από την Αργεντινή είναι ξεκάθαρα και διαθέσιμα.
Το παρακάτω λινκ έχει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το πως έγιναν τα πράγματα τότε.
http://www.survival-spot.com/survival-b ... -collapse/

Ενδέχεται τα πράγματα στη δική μας περίπτωση να τρέξουν ακόμα πιο γρήγορα παρόλο που έχουμε το "πλεονέκτημα" να είναι τα λεφτά μας σε ευρώ. Το αναφέρω σαν πλεονέκτημα μιας και ότι χρήματα μείνουν έξω από το σύστημα δεν θα χάσουν την αξία τους εν μία νυκτί όπως έγινε στην Αργεντινή με την άμεση υποτίμηση.

Θα πρότεινα σε όποιον θεωρεί τέτοια σενάρια σαν καταστροφολογία να το ξανασκεφτεί έστω και μόνο σαν ενδεχόμενο. Κανείς δεν λέει ότι αυτό θα γίνει, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν θα γίνει. Και από τη στιγμή που υπάρχει έστω και μικρή (που δεν είναι μικρή) πιθανότητα να γίνει, δεν υπάρχει δικαιολογία για να προσπεραστούν έτσι απλά τέτοιες συζητήσεις σαν καταστροφολογία.

Οσο ο χρόνος περνάει, τόσο λιγοστεύουν οι επιλογές. Καλός μου φίλος που έβλεπε το έργο από παλαιότερα, κατάφερε να μετακομίσει στην επαρχία και τώραμένει σε κτήμα με λίγα ζώα και μποστάνι. Εχει και λίγο μετρητό εκτός συστήματος και είναι απίκο να κάνει τελευταίες προμήθειες μόλις βαρέσει η κουδούνα.
Πλεον τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει και η μετακόμιση δεν δείχνει μέσα στα εφικτά. Ανα περίπτωση ο καθένας, εξετάζοντας τα δικά του δεδομένα προχωράει σε ετοιμασίες και πλάνο δράσης. Χωρίς όμως αντίληψη των ενδεχομένων που μπορεί να προκύψουν, δεν μπορεί να οριστεί ρεαλιστικό πλάνο.

Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτά που γράφει ο Σπύρος σαν ένα ενδεχόμενο, με αυξανόμενες πιθανότητες υλοποίησης. Μπορεί να είναι το πιο ακραίο από τα ενδεχόμενα αλλά κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει. Μπορεί η ολική κατάρρευση της αγοράς και των υπηρεσιών να πάρει 48 ώρες αντί για 4 αλλά τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια. Και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλύτερα να προετοιμάζεσαι για τετράωρο παράθυρο και να σου προκύψει 48ωρο, παρά να ποντάρεις σε 48ωρο και να σου προκύψει τετράωρο. Ασε δε να μην προετοιμάζεσαι για τίποτα και να σου προκύψει το παραπάνω.

Η πίστη και η προσευχή είναι το Α, αλλά όπως ο Κύριος είπε είναι καλό να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να βλέπουμε τα σημάδια του καιρού ώστε όταν πλησιάζει κακοκαιρία να έχουμε αντίληψη του τί μπορεί να χρειαστεί. Αυτό λέγεται σωφροσύνη και είναι από τις αρετές που ο Κύριος τονίζει συχνά.

Τουλάχιστον ας ξεκαθαρίσει ο καθένας μας το ΠΟΥ θα περάσει τέτοιον τυφώνα αν έρθει. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Και ας θυμηθούμε ότι όλα θα ξεκινήσουν με το κλείσιμο των τραπζών. Από εκεί και πέρα ας κάνει ο καθένας τα κουμάντα του.

[Anestos]

Σπυρο το θεμα που ανοιξες ειναι ακρος ενδιαφερον και η εισαγωγη σου υπερπληρης.Εγω παντος στο πρωσοπικο μου πλανο στο {οργανωση ,επιβιωση} εχω προσθεση και το διαφυγη μιας και ζω αθηνα....καλο ειναι να το σκεφτοντε και αυτο οσοι ζουν με μεγαλουπολης και εχουν χωρια να πανε....

[supergeorge]

Όπως και στο παλιό φόρουμ, έτσι και εδώ, θα ασχοληθούμε με θέματα οργάνωσης και επιβίωσης σε αστικό και όχι μόνο
περιβάλλον στο οποίο κάθε έννοια πολιτισμού έχει καταρρεύσει.

Γνωρίζουμε όλοι ότι πολλοί γέροντες έχουν προειδοποιήσει πνευματικά τους τέκνα και άλλους ότι υπάρχει πάντα το
ενδεχόμενο να έχουμε ταραχές μετά από μια οικονομική καταστροφή της χώρας μας.

Οι ταραχές αυτές θα προκληθούν σύμφωνα με τα λόγια των γερόντων μόλις το χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρρεύσει και
πλέον οι πολίτες βρεθούν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα που ίσως σήμερα ή δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως ή
στρουθοκαμηλίζοντας αποφεύγουμε να τη δεχτούμε.,,, ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ.......................
.............

ΕΓΩ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΣΠΥΡΟ ΠΡΙΝ ΚΑΝΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΧΙΣΑ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΝΑ ΜΙΛΩ ΣΕ ΚΑΤΙ ΚΥΚΛΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΓΑΝ ΣΑΝ ΕΞΩΓΗΙΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΚΑΙ ΚΑΖΟΥΡΑ.
ΚΑΙ ΜΗ ΜΑΣ ΑΓΧΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ,ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ.
ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΗΡΘΕ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥΣ,ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ ΓΕΝΙΚΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ,ΑΛΛΑΞΑΝ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΠΡΙΝ ΚΑΙΡΟ.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΤΕΛΩΣ ΠΑΝΤΩΝ.
ΜΙΛΑΣ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΝΕΤΟΣ ,ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΟΤΑΝ ΕΣΤΩ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ.

[SPIROS]

Οι αλυσίδες ανεφοδιασμού των σύγχρονων υπεραγορών ακολουθούν από τη δεκαετία του 80 την αμερικανική στρατηγική στο χώρο της διοίκησης επιχειρήσεων.
Η στρατηγική αυτή είναι το λεγόμενο βραχυπρόθεσμο σύστημα αποθεμάτων που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τεράστια αποθέματα προϊόντων στις αποθήκες των σουπερ μάρκετ για κάθε είδος που υπάρχει στα ράφια πωλήσεων.
Με αυτό τον τρόπο οι μεγάλες αλυσίδες των υπεραγορών εξοικονομούν αποθηκευτικούς χώρους, διαθέτουν λιγότερο κεφάλαιο δεσμευμένο σε απόθεμα προϊόντων και έχουν μικρότερο κίνδυνο αλλοίωσης στα αγαθά καθώς και μικρότερη ζημιά από ληξιπρόθεσμα προϊόντα.
Επίσης απασχολούν λιγότερα άτομα ως αποθηκάριους.
Η εξοικονόμηση μετρητών είναι ο στόχος και όχι η αναπλήρωση προϊόντων στα ράφια και η εξυπηρέτηση των καταναλωτών.
Το μειονέκτημα αυτής της στρατηγικής είναι ότι σε περίπτωση που για κάποιο λόγο σπάσει η αλυσίδα τροφοδοσίας σε κάποιο σημείο, τότε το αποτέλεσμα γίνεται αμέσως αντιληπτό στους καταναλωτές.
Αν έρθουμε στην ελληνική σημερινή πραγματικότητα θα καταλάβουμε τα παραπάνω πηγαίνοντας για τα ψώνια μας σε μια μεγάλη αλυσίδα υπεραγορών ανά την Ελλάδα, που μέχρι πριν λίγο καιρό έβρισκες τα πάντα και τώρα με το ζόρι βρίσκεις ακόμα και αναψυκτικό.
Φυσικά η συγκεκριμένη υπεραγορά έχει αφήσει πολλά οικονομικά κεφάλαια σε οφειλέτες της ανοιχτά, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι μέσα στις πρώτες μέρες φάνηκε το κενό στα ράφια.
Και μάλιστα φάνηκε το κενό σε μια περίοδο που δεν επικρατεί ΑΜΕΣΟΣ κίνδυνος εξαφάνισης των αγαθών αλλά ακόμα λειτουργούμε με το σύστημα των εβδομαδιαίων προμηθειών για το σπίτι μας.
Αν ξαφνικά σε αυτή την υπεραγορά έμπαιναν 2000 άτομα με τις υπάρχουσες τιμές και προσφορές και ψώνιζαν ο καθένας από ένα καροτσάκι προϊόντα για να αντιμετωπίσει ένα άγνωστο και αβέβαιο χρονικό διάστημα οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, τότε το πρόβλημα θα γινόταν ορατό ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΩΡΕΣ.
Σε περίπτωση ανάφλεξης και σύρραξης στο Ιράν τότε όλοι γνωρίζουμε ότι τα πετρελαϊκά αποθέματα της χώρας μας θα ελαχιστοποιηθούν χωρίς να συνυπολογίσουμε την αύξηση της τιμής του.
Σε αυτή την περίπτωση έχουμε πολλαπλό χτύπημα του συστήματος τροφοδοσίας των υπεραγορών.
Οι μεταφορικές εταιρίες θα ανεβάσουν κατα πολύ το κόστος μεταφοράς των προϊόντων από τα κέντρα διανομής προς τα υποκαταστήματα των υπεραγορών.
Οι υπεραγορές ήδη είναι χρεωμένες και αναγκασμένες να πληρώνουν με μετρητά όλες τις συναλλαγές τους.
Η πίστωση προϊόντων ήδη ξέρουμε ότι έχει περάσει στο παρελθόν, επομένως ο διαχειριστής οικονομικών της υπεραγοράς πρέπει να πληρώσει με μετρητά ΚΑΙ τα προϊόντα αλλά ΚΑΙ τα αυξημένα μεταφορικά λόγω έλλειψης πετρελαίου.
Αν το καταφέρει αυτό, τότε και ο ίδιος θα προχωρήσει σε ανατίμηση των προϊόντων, ώστε να καταφέρει να κάνει την επιχείρησή του βιώσιμη και αυτό σημαίνει ότι στα ράφια θα βρούμε αγαθά αλλά ίσως να μην έχουμε τόσα χρήματα ώστε να μπορούμε να αγοράσουμε όλα όσα χρειαζόμαστε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας στην περίοδο της οικονομικοπολιτικής αστάθειας.

Ο πατέρας Ελπίδιος (και θα αναφέρομαι ξεκάθαρα σε αυτόν γιατί όλοι ακούσαμε τα λόγια του) μίλησε για σύνεση και για αγορά κάποιων τροφίμων για κάποιο διάστημα ώστε να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα για την οικογένειά μας και για ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ.