ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[Michalis]

Να σαι καλά. Το κείμενο μου απάντησε σε ότι ακριβώς έπρεπε.

[XAPA]

«Η αμαρτωλή προσευχή» (Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού)



Ο γέροντας Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός έλεγε για την αμαρτωλή προσευχή:

-Πείτε μου τι να συμβαίνει; Πότε μπορεί η προσευχή να λογαριαστεί ως αμαρτία;


-Μήπως όταν κάποιος δεν προσεύχεται σωστά;

-Όχι, όταν προσεύχεται σωστά.


-Μήπως όταν δεν προσεύχεται με την καρδιά του;

-Όχι, όταν προσεύχεται με την καρδιά του.


-Μήπως όταν δεν έχει συγκεντρωμένο το νου του όταν προσεύχεται;

-Θέλεις να γίνεις και άγιος;

Είναι πολύ δύσκολο όταν προσεύχεσαι να μη σε βομβαρδίζουν λογισμοί.


-Τότε μπορείτε να μας εξηγήσετε πότε συμβαίνει αυτό, π. Γαβριήλ;

-Αμέσως, είπε ο Γέροντας.


Εκείνη τη στιγμή ήρθε μια πιστή για να πάρει την ευχή του.

Ο πατήρ Γαβριήλ την παρακάλεσε να κάνει κάτι και εκείνη απάντησε ότι δεν μπορούσε εκείνη την ώρα.

Και ο π. Γαβριήλ μας είπε:

-Τώρα αυτή θα πάει να προσεύχεται πέντε ώρες. Αλλά θα την ακούσει ο Θεός που δεν με βοήθησε;

Αν δεν τηρείτε τις εντολές του Θεού, καλύτερα να μην Τον κουράζετε με τόσες προσευχές.

Δεν σας ακούει και οι προσευχές σας λογαριάζονται ως αμαρτίες.


imdleo.gr

[XAPA]

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: «Ποια είναι η πνευματική Ελεημοσύνη»



~ Κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Χριστός μας θα μακαρίσει και θα καταδικάσει.

Θα μακαρίσει τους εκ δεξιών Του, γιατί έδωσαν ελεημοσύνη και έδειξαν αγάπη και θα καταδικάσει τους

εξ αριστερών, γιατί ήταν στερημένοι αυτών των αρετών.


Η ελεημοσύνη ανεβαίνει μέχρι το θρόνο του Θεού και κατεβάζει το έλεος του Θεού στον άνθρωπο.

Έλεος προσφέρει, έλεος βρίσκει, αγάπη σκορπά, αγάπη δέχεται.

Δεν χρειάζεται να έχουμε πολλά πράγματα, για να ελεήσουμε.

Και κάτι ελάχιστο να προσφέρουμε με αγάπη, πολύ μετρά ενώπιον του Θεού.

Γι’ αυτό με όσες δυνάμεις έχουμε, ας βοηθούμε κι ας ελεούμε.


Ο Αβραάμ ήταν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην εποχή του, αλλά και ο πιο πλούσιος στην ελεημοσύνη.

Όπως ήταν η καρδιά του, ήταν και το χέρι του.

Ο Χριστός μας είπε ότι αν έχουμε προαίρεση και προσφέρουμε κάτι στον αδελφό, αυτό θα μας το οφείλει στον

ουρανό και θα μας το αντιπροσφέρει χιλιαπλάσιο.


Εδώ στη γη δίνουμε δεκάρες μπροστά στα καλά, που μας δίνει ο Θεός.

Καταθέτουμε εδώ, για να τα βρούμε επάνω.

Άλλωστε μήπως έχουμε κάτι δικό μας; «Τα σα εκ των σων».

Αυτά που δίνουμε είναι από αυτά που μας δίνει ο Θεός.


Ελεημοσύνη δεν εννοείται μόνο το να προσφέρεις κάτι το υλικό, αλλά μεγαλύτερη αξία έχει το να προσφέρεις

κάτι το πνευματικό.


Ποια είναι αυτή η πνευματική ελεημοσύνη;

Είναι όταν συγχωρώ έναν εχθρό μου.

Αντί να τον καταδικάσω, τον ελεώ, δεν τον κατηγορώ, δεν τον μισώ, αλλά προσεύχομαι γι’ αυτόν.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη, που μπορεί να κάνει ένας χριστιανός.


…Υπάρχουν κι άλλα είδη πνευματικής ελεημοσύνης. Φερ’ ειπείν βοηθώ σωματικά έναν άνθρωπο, που δεν μπορεί

να εργασθεί ή να εξυπηρετηθεί.

Υπάρχουν τόσοι ασθενείς, τόσοι αδελφοί μας, που έχουν ανάγκη από συμπαράσταση.

Πηγαίνω και παρηγορώ τον απελπισμένο.


Όλοι υποφέρουν από σκέψεις, από λογισμούς, από ψυχολογικά προβλήματα· κι όλοι έχουν ανάγκη από την

ελεημοσύνη ενός καλού λόγου, ενός λόγου παρηγοριάς.

Επισκέπτομαι τους φυλακισμένους, τους αρρώστους, τους ανήμπορους, τα γεροντάκια.

Οδηγώ έναν αμαρτωλό στο εξομολογητήρι κι εκεί συγχωρούνται οι αμαρτίες του και γίνεται άξιος της αιωνίου ζωής.

Ειρηνεύω ένα ζευγάρι, που κινδυνεύει να διαλυθεί ο γάμος του, και δεν χωρίζει.

Βοηθώ κάποιον άλλο να κάνει μια καλή πράξη ελεημοσύνης.


Και πάνω απ’ όλα αυτά, πνευματική ελεημοσύνη είναι η προσευχή που κάνουμε για όλους αυτούς τους

αδελφούς μας και ιδιαίτερα για τους εχθρούς μας…


Ας ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας τον Θεό, που μας αξίωσε να είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί και να

έχουμε αυτή τη δυνατότητα να ελεούμε και να αγωνιζόμαστε για να βρεθούμε στη Δόξα Του αιώνια μαζί του. Αμήν.



*(Απόσπασμα από ομιλία σε σύναξη Χριστιανών στο εξωτερικό).

από το βιβλίο: «Πνευματικές Ομιλίες» – Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).


simeiakairwn

[XAPA]

Ἀγάπησε ἀληθινά τόν Θεό καί τότε θά γίνεις εὐτυχισμένος.

Του Αββά Ισαάκ



Τά πολλά ὑλικά πράγματα δένουν τόν ἄνθρωπο στήν γῆ αὐτή, καί δέν τόν ἀφήνουν νά δεῖ τήν Αἰώνια Βασιλεία.

Ἡ ἀφθονία τῶν πραγμάτων εἶναι ἐχθρός τῆς ἐγκράτειας.

Εἰναι εὐτυχισμένος ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά βρεῖ ἡσυχία γιά νά ἔλθει σ’ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί δέν

ἐπηρεάζεται ἀπό τίς πολλές ἐργασίες.

Γιατί ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει δουλειές καί δέν θά σταματήσουν ποτέ.

Βέβαια, καί ἡ ἐργασία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν προκοπή τῆς ψυχῆς.

Οἱ Πατέρες μάλιστα ὁρίζουν ὅτι οἱ ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή πρέπει νά καταγίνονται πολύ μέ τή

σωμάτικη ἐργασία, γιά νά μή τούς πειράζει ὁ σατανᾶς, χωρίς φυσικά νά παραλείπουν καί τήν προσευχή.


Καί προσευχή καί ἐργασία. Νά μήν ἀμελεῖς τίς μετάνοιές σου, γιατί αὐτό φοβίζει τόν σατανᾶ.

Νά γνωρίζεις ὅτι θά σέ πολεμήσουν πολύ οἱ δαίμονες, ὅταν ἀρχίζεις νά προσκυνᾶς τόν Θεό σου.

Κανένα πρᾶγμα στόν πνευματικό ἀγώνα δέν εἶναι ἀνώτερο ὅσο ἡ ἀσκητική προσπάθεια, πού τόσο φθονοῦν οἱ

δαίμονες, γιατί καίγονται ὅταν βλέπουν τούς χριστιανούς νά πέφτουν γονατιστοί μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο.

Νά ζητᾶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Αὐτός θά φωτίσει τό σκοτάδι τῆς καρδιᾶς σου καί θά κάνει ν” ἀνθίσει μέσα σου ἕνας

πνευματικός παράδεισος.


Πρῶτα ὅμως πρέπει νά κόψεις κάθε ἁμαρτωλό πρᾶγμα πού σέ συνδέει μέ τόν κόσμο καί μετά νά στραφεῖς στόν

ἐσωτερικό σου κόσμο, γιά νά ξεριζώσεις ὅ,τι σάπιο ὑπάρχει.

Αὐτά ὅπως σοῦ εἶπα καί πιό πάνω, δέν εἶναι εὔκολα πράγματα.

Τό νά καθαρίσει κανείς τόν ἑαυτό του ἀπό τούς σαρκικούς μολυσμούς ἀπαιτεῖ ἀγώνα μεγάλο πού

θά διαρκέσει πολύ καιρό.

Καί αὐτά στά λέω ὄχι γιά νά σέ ἀπελπίσω γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά γιά νά σέ βοηθήσω νά προχωρᾶς συνεχῶς,

μέχρις ὅτου γευθεῖς τή γλυκύτητα πού προσφέρει ὁ Θεός.

Γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ψευτική καί πρόσκαιρη.


Μόνο κοντά στό Θεό θά βρεῖς πραγματική παρηγοριά καί καταφύγιο.

Νά μισήσεις τά ἁμαρτωλά ἔργα καί τότε θά σέ πλησιάσει ὁ Θεός καί θά σοῦ στείλει τή χάρη Του.

Κοντά στόν Θεό θά βρεῖς εἰρήνη καί χαρά, ἀρκεῖ νά Τόν ἀγαπήσεις μ” ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς σου.

Κοντά στόν Θεό θ” ἀπολαύσεις τήν αἰώνια μακαριότητα στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἀγάπησε ἀληθινά τόν Θεό καί τότε θά γίνεις εὐτυχισμένος.


Του Αββά Ισαάκ


perivolipanagias

[XAPA]

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Ο πραγματικά Σοφός άνθρωπος



Σοφία είναι το να ζει κανείς με ευαγγελική «ευ­ταξία», με ευαγγελική «ακρίβεια».

Αφροσύνη πάλι εί­ναι το να ζει κάποιος διασκεδάζοντας ατάκτως, ανα­λώνοντας την ψυχή του σε αμαρτίες και πάθη.


Σοφός εκείνος πού χτίζει το οικοδόμημα της ψυχής του στην τήρηση των ιερών εντολών του Ευαγγελίου.

Άφρων είναι εκείνος πού πράττει το αντίθετο.


Γιατί όλα όσα οικοδομούνται επάνω στον Ιησού Χριστό αντέχουν σε όλες τις καταιγίδες και φουρτούνες και στα

δεινά των πειρασμών, της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου.


Ότι πάλι οικοδομείται δίχως Χριστό και ερήμην του Χριστού και ενάντια στον Χριστό, εύκο­λα καταρρέει και

συντρίβεται μόλις φανούν οι φουρτούνες των πειρασμών, των αμαρτιών και των παθών, μα κυρίως όταν

φανούν ο άνεμος του θανάτου και του δαιμονισμού.


Για μάς τούς Χριστιανούς, τούς φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν

νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέ­σον και οδό προς την αιωνιότητα.

Επειδή εμείς, βλέ­πουμε εκείνο πού δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αό­ρατο.


Ρυθμίζουμε όλη μας την ζωή μέσα στον χρόνο με βάση εκείνο πού είναι αιώνιο, το ανθρώπινο με βά­ση το Θεανθρώπινο.

Όσο υπάρχει κάτι το αιώνιο μέ­σα στα όρια του χρονικού, συντηρούμαστε με αυτό.


Όταν όμως αυτό εκλείπει, το αναζητούμε πέρα από τον χρόνο, στο Βασίλειο του ατελεύτητου και αορά­του.

Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκεί­νος είναι ό αιώνιος

Θεός και Κύριος.


Ό αγώνας μας είναι ενάντια στους εχθρούς της αιωνιότητας και της αθανασίας μας.

Αυτοί είναι: οι α­μαρτίες μας, τα πάθη μας, οι πόθοι μας, τα πνευματικά της πονηρίας (Έφ. 6, 12).

Κάθε αμαρτία κλέβει και λί­γη από την αιωνιότητα μας και απονεκρώνει την αθα­νασία μας.


Ας μη γελιόμαστε: ή φιλία με την αμαρτία είναι έχθρα με τον Θεό, έχθρα με τον Κύριο και Χρι­στό.

Δίχως την πίστη στον Κύριο και Χριστό, δίχως την αναγέννηση εν Χριστώ τω Κύριο, δίχως την ζωή εν

Χριστώ τω Κυρίω ό άνθρωπος είναι και παραμένει εργαστήριο δαιμόνων.


Πώς μπορεί ό άνθρωπος να αποδείξει πώς σήμε­ρα είναι του Χριστού ενώ μέχρι χτές δεν ήταν δικός Του;

Δίχως αμφιβολία, με καινές σκέψεις στην θέση των παλαιών, με καινά αισθήματα στην θέση των πα­λαιών,

με καινές επιθυμίες στην θέση των παλαιών, με μια λέξη: με καινή ζωή στην θέση της παλαιάς και μάλιστα ζωή

ευαγγελική και Θεανθρώπινη.


agiotokos-kappadokia.gr

[zenjt]

Η περιεκτική Μετάνοια. 'Αδελφοί και πατέρες, σας καλώ καί πάλι νά σκε­φτούμε τόν καθολικό μας σκοπό, πού είναι ή συνεχής μετάνοια. Έάν αναλογισθούμε την πρώτη κατασκευή του ανθρώπου κατά τή δημιουργία, τήν άνάπλασή μας από τό Θεό Λόγο, τό ύψιστο τέρμα των θείων επαγγε­λιών,, πού μας χάρισε ή θεία παναγάπη, και οτι όλα αυ­τά τά στερούμαστε —καί μάλιστα μέ ποινή αιώνιας καταδίκης— εξαιτίας της απροσεξίας καί άμέλειάς μας, πραγματικά μας καταπνίγει ή απόγνωση.
Εύλογητός όμως ό Θεός πάντοτε, νυν καί στήν αιωνιότητα, ό όποιος μας λυπήθηκε καί μας χάρισε τή μετάνοια, μέ τήν οποία ανακαλούμε αυτά πού χάσαμε, επανακτούμε τή θέση μας καί κληρονομούμε όσα ή πα­ναγάπη καί ή Χάρη του μας υπόσχεται.

Μετάνοια· τό απόλυτο καθήκον της μοναστικής μας ζωής καί ιδιότητας. Μετάνοια- ή ανεύρεση αυτών πού χάσαμε. Μετάνοια· ή εξυγίανση αυτών πού έχουν διαφθαρεί. Μετάνοια* ή εξόφληση τών χρεών. Μετά­νοια* ή ανάσταση τών νεκρών μελών, πού παραμόρφωσε ή αμαρτία, ή προδοσία καί ή άρνηση. Μετάνοια* τό βέβαιο σωσίβιο αυτών πού βυθίστηκαν στό πέλαγος της μάταιης αυτής ζωής. Μετάνοια· ό κύριος καί πραγ­ματικός στόχος καί προορισμός του «πεπτωκότος άν­θρωπου».
Μέ βάση τούς βίους, διδαχές καί υποδείξεις των Πατέρων μας βαδίζουμε άπρόσκοπτα, όσοι θέλουμε νά πετύχουμε τούς ίδιους μέ αυτούς σκοπούς. Καί σχο­λιάζουμε τώρα τά συστήματα τής πρακτικής.
Μέ καλή αρχή τά ιερά λόγια: «Αρχή σοφίας φό­βος Κυρίου» (Παρ. θ', 10) καί «τω φόβω Κυρίου έκκλίνει πάς άπό κακοϋ» (Παρ. ιε', 27) ξεκινούμε τήν πορεία τής ανάστασης μας. Ή περιεκτική μετάνοια χαρακτηρί­ζεται ως «κλΐμαξ», πού άνεβάζει —όσους είναι πεσμέ­νοι στή γή— στόν ουρανό, όπου βρίσκεται ή πραγματι­κή μας πατρίδα.
Ό φόβος γεννά τή νήψη καί τήν προσοχή. Ή νήψη τηρεί τίς εντολές. "Οταν τηρούνται οι εντολές γεννοϋν τό ζήλο, πού σηκώνει τό βάρος τής πρακτικής φι­λοπονίας. Έάν ό ζήλος δέν σκορπιστεί άπό άμέλεια ή άπό κάποια άλλη άπροσεξία, συσφίγγει τά μέλη σέ άκριβέστερη φιλοπονία. "Ετσι προκαλείται ή παρου­σία τής Χάρης —όχι περιστασιακά— άλλά υπό μορφή ενδημική, ή οποία μυστικά παρηγορεί καί ενθαρρύνει τό νου στήν άκρίβεια τής έκλογής καί τής επιμονής πρός τή μάχη καί πάλη κατά τής χαύνωσης.
Σέ όσους άθλοΰν νόμιμα στό πολύπονο στάδιο τής φιλοπονίας, χρήσιμη βοηθός καί συμπαραστάτρια είναι ή έγκράτεια καί ή άκρίβεια τής τήρησης του προ­γράμματος. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΕΣ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ.

[XAPA]

Ενώ εσύ σιωπάς, αυτή ( η ελεημοσύνη ) σου συμπαραστέκεται και σε υπερασπίζεται.


Λύτρο της ψυχής είναι η ελεημοσύνη.

Γι' αυτό, όπως οι νιπτήρες γεμάτοι νερό βρίσκονται μπροστά από την είσοδο του ναού, για να πλύνεις τα χέρια σου,

έτσι έξω από το ναό κάθονται και οι φτωχοί, για να πλύνεις τα χέρια της ψυχής.


Έπλυνες με το νερό τα σωματικά χέρια;

Πλύνε και τα χέρια της ψυχής με την ελεημοσύνη. Μην προφασίζεσαι φτώχεια.

Η χήρα μέσα στην τρανή της φτώχεια φιλοξένησε τον Ηλία. Και η φτώχεια της δεν έγινε εμπόδιο, αλλά με πολλή χαρά τον υποδέχθηκε.

Γι' αυτό και απόλαυσε αντάξιους καρπούς και θέρισε τα στάχυα της ελεημοσύνης.


Αλλά ίσως να μου πει ο ακροατής: «Δώσε μου τον Ηλία!».

Γιατί ζητάς τον Ηλία; Αντί του Ηλία σου δίνω τον Δεσπότη και συ δεν τον τρέφεις.

Εάν εύρισκες τον Ηλία πως θα τον φιλοξενούσες;

Απόφαση του Δεσπότη των όλων Χριστού είναι ο λόγος:

«όποιος κάμει κάτι καλό σε έναν από αυτούς τους ασήμαντους, σε μένα το έκαμε».


Εάν ο βασιλιάς καλούσε κάποιον σε δείπνο και έλεγε στους παρευρισκόμενους υπηρέτες:

«Περιποιηθείτε τον πολύ αυτόν σαν να περιποιείστε εμένα, αυτός όταν βρέθηκα σε φτώχεια με έθρεψε και με

φιλοξένησε, αυτός σε δύσκολους καιρούς πολύ με ευεργέτησε», στην περίπτωση αυτή ο καθένας μας δεν θα

ξόδευε όλα του χρήματα για 'κείνον που ο βασιλιάς του έδειξε τόση ευγνωμοσύνη;

Δεν θα φρόντιζε να τον εξυπηρετήσει και να συνδεθεί μαζί του φιλικά;


Είδατε πόση δύναμη έχει ο λόγος;

Κι αν προκειμένου περί βασιλιά, που είναι άνθρωπος, έχει το πράγμα τόσο μεγάλη τιμή, σκέψου το Χριστό εκείνη την

ημέρα να σε καλεί εμπρός στους αγγέλους και να λέει: «Αυτός όταν ήμουν στη γη με φιλοξένησε, αυτός με χίλιους δυο

τρόπους με ευεργέτησε, αυτός όταν ήμουν ξένος με περιμάζεψε».

Σκέψου, λοιπόν, τι θάρρος θα 'χεις εμπρός στους αγγέλους, τι καύχημα εμπρός στους αγίους!

Πώς να μην έχει θάρρος παραπάνω από τους αγγέλους, αυτός που έχει το Χριστό μάρτυρα των καλών του έργων;


Μεγάλο πράγμα λοιπόν η ελεημοσύνη, αδελφοί μου! Ας την αγαπήσουμε, μιας και τίποτε δεν είναι ανώτερό της.

Είναι ικανή να σβήσει κάθε αμαρτία και από την καταδίκη να μας λυτρώσει.

Ενώ εσύ σιωπάς, αυτή σου συμπαραστέκεται και σε υπερασπίζεται.

Μάλλον, ενώ εσύ σιωπάς, μύρια στόματα ευχαριστούν για σένα.

Τόσο μεγάλα αγαθά πηγάζουν από την ελεημοσύνη, και μεις αμελούμε και αδιαφορούμε.


Δώσε ψωμί, όσο μπορείς. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε τουλάχιστον έναν οβολό.

Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι δροσερό νερό.

Δεν έχεις ούτε αυτό; Πένθησε μαζί με τον θλιμμένο και θα λάβεις μισθό.

Γιατί ο μισθός εξαρτάται από τη προαίρεσή σου και όχι από το τι μπόρεσες να κάμεις.


Αγιος ιωάννης ο Χρυσόστομος


1myblog.pblogs.gr

[XAPA]

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: «Όταν θέλετε να αποκτήσετε ευτυχία, ο Θεός είναι έτοιμος να σας τη δώσει»


Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος και Ιερομάρτυρας – Εορτάζει στις 20 Δεκεμβρίου



~ Πού βρίσκεται η αληθινή ζωή; Πουθενά αλλού παρά στο Θεό.

Γι’ αυτό η τελευταία όψη της ενότητας είναι η μεταξύ ανθρώπου και Θεού, η οποία γίνεται όταν ο άνθρωπος

κατορθώσει «Θεού επιτυχείν».

Αυτή είναι μία έκφραση- σύνθημα στις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου: «Θεού επιτύχειν» , «να συναντήσω το Θεό».

Η πολύμορφη στο κόσμο ενέργεια του Θεού αποτελεί τον ένα μόνο παράγοντα της σωτηρίας και ζωοποιήσεως του

ανθρωπίνου γένους· ο άλλος παράγοντας είναι η προσπάθεια του ιδίου του ανθρώπου.

Η άποψη αυτή είναι η μόνη που μπορεί να συμβιβασθεί με την παρουσία ελεύθερης βούλησης στον άνθρωπο.

Η βασιλεία του Θεού βιάζεται αλλά δεν εκβιάζει αυτή τους ανθρώπους.

Ο Θεός προτείνει το δώρο του, αλλ’ οφείλει και ο άνθρωπος να απλώσει το χέρι του για να το πάρει.

Εάν ούτε αυτό κάνει, τότε δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Χέρι είναι η πρόθυμη ανταπόκριση στο θείο θέλημα.

«Όταν θέλετε να αποκτήσετε ευτυχία, ο Θεός είναι έτοιμος να σας τη δώσει».

Αυτό είναι και εύκολο και δύσκολο. Και ο ίδιος ο Άγιος Ιγνάτιος αντιλαμβανόταν ότι δυσκολευόταν·

εύρισκε δύσκολο το να συναντήσει το Θεό «εμοί δε δύσκολον Θεού επιτυχείν», έλεγε.

Αλλά εάν κανείς αγωνισθεί με ζήλο, γίνεται εύκολο. Ο αγώνας έγκειται κυρίως στη μεταστροφή της ανθρώπινης

βούλησης από την προσήλωση στο εγώ και τα περί το εγώ προς τη θεία πραγματικότητα· σε αυτή δε την

προσπάθεια εμφανίζονται πολλά εμπόδια που σκιάζουν αυτή την πραγματικότητα.

Ο Χριστιανός είναι αθλητής στο στάδιο του παρόντος βίου και στο τέρμα του δρόμου υπάρχει έπαθλο η

αιώνια ζωή.

Αρχικό βήμα στην προσπάθεια αυτή είναι η πίστη στο Θεό και τον Ιησού Χριστό και στην αξία των αποτελεσμάτων

της θείας οικονομίας. Αλλ’ αυτή αποτελεί μόνον την αρχή· «αρχή μεν πίστις, τέλος δε αγάπη».

Έπειτα ανοίγεται το πραγματικό στάδιο της χριστιανικής ζωής που χαρακτηρίζεται από τον αγώνα για ηθική

συμμόρφωση προς το Θεό, την οποία ο Άγιος Ιγνάτιος ονομάζει «ομοήθεια Θεού», δηλαδή μίμηση του χαρακτήρα

του Χριστού.

Ο πιστός πρέπει να μαθητεύσει, να γίνει μαθητής του Χριστού και να λάβει τον χαρακτήρα του.


Το δε βασικό στοιχείο της μαθητεύσεως είναι η μίμηση του πάθους του Χριστού, η οποία είναι η τελική φάση της

απαρνήσεως του κόσμου. Και απάρνηση του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη.

Γιατί αυτά που ονομάζει ο Άγιος Ιγνάτιος -και ο Χριστιανισμός- αγάπη είναι κάτι ξένο προς εκείνο που εννοούμε

σήμερα με την κοινή σημασία της λέξεως. Η πραγματική αγάπη σημαίνει απάρνηση του εαυτού μας και προσήλωση

σε κάτι άλλο· και αυτό το άλλο δεν μπορεί παρά να είναι ευγενές και αγνό, εφ’ όσον η επιδίωξή του συνδυάζεται με

απόρριψη της φιλαυτίας και του εγωισμού.


Αυτό έκανε και ο Θεός, αλλ’ από εντελώς διαφορετική σκοπιά· δεν απαρνήθηκε τον εαυτόν του, αλλ’ «εκένωσεν

εαυ­τόν», άδειασε τον εαυτόν του από το θείο μεγαλείο, όπως θα έλεγε ο Παύλος, για να επιδοθεί στη σωτηρία

του ανθρώπινου γένους που είναι έργο θείας αγάπης.

Έφθασε όμως και στην απάρνηση ο Θεός. Γενόμενος άνθρωπος, αρνήθηκε και κατανίκησε το κόσμο.

Πρέπει λοιπόν και κάθε μαθητής του να κάνει το ίδιο.


Μερική απάρνηση είναι η απόρριψη του κοσμικού φρονήματος· πλήρης απάρνηση είναι ο πόθος του μαρτυρίου.

Ο πόθος αυτός, που συνείχε τον Άγιο Ιγνάτιο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς τη Ρώμη, εκφράζεται κατά τρόπο

μεγαλειώδη στις σελίδες της Προς Ρωμαίους επιστολής.

Αναζητεί το μαρτύριο με ακατανίκητη ορμή και περιγράφει τις λεπτομέρειες των παθημάτων που πρόκειται να

υποστεί με απερίγραπτη αγαλλίαση.

Ούτε φωτιά ούτε σταυρός ούτε λιανισμοί ολοκλήρου του σώματος τον τρόμαζαν.

Ο «έρως του» έλεγε, δηλαδή ο Χριστός, έχει σταυρωθεί· μέσα του λοιπόν δεν υπάρχει πόθος για τα υλικά

πράγματα, αλλά μόνο για το Χριστό. Ο πόθος του μαρτυρίου συνδέεται με τον πόθο της ενώσεως με το Χριστό.

Το πάθος ενώνει τον πιστό με το σταυρό και τον αποθανόντα πάνω στο σταυρό.


Όταν κανείς κατέχεται από τον πόθον αυτό, ζει έντονα την παρουσία του Θεού, γίνεται χριστοφόρος και

θεοφόρος, έστω και αν δεν υποστεί το μαρτύριο.

Η ένωση εκφράζεται πολύ συχνά με τους όρους της κοινωνίας στη θεία ευχαριστία.


«Άρτον Θεού θέλω, ο έστι σαρξ Ιησού Χριστού… και πόμα Θεού θέλω, το αίμα αυτού,

ο έστιν αγάπη άφθαρτος».


Εκφράζεται δε επίσης και με την εντολή για ολοκληρωτική προσήλωση της σκέψεως στο Θεό.

«Μία προσευχή, μία δέησις, εις νους, μία έλπίς, εν τη αγάπη, εν τη χαρά τη αμώμω».


Παρατηρείται κάποια απελευθέρωση με το θάνατο, αλλά αυτή δεν συνίσταται στην απαλλαγή του πνεύματος από

το σώμα· η σάρκα διαποτίζεται από το πνεύμα και είναι ιερή.

Η απελευθέρωση συνίσταται στην πλήρη και οριστική διακοπή του δεσμού με τον κόσμο της φθοράς·

κάθε τι από τον κόσμο αυτό που ξεφεύγει από την επιρροή της φθοράς μπορεί να ενταχθεί στα πλαίσια του

κόσμου του πνεύματος και να μετάσχει στην αληθινή ζωή.

Η αληθινή ζωή είναι μία εμπειρία και μία πραγματικότητα που ανήκουν και στο παρόν και στο επέκτεινα.

Το κύριο δε στοιχείο της είναι η απόλαυση της θείας παρουσίας.

Γέφυρα μεταξύ της εδώ και της μελλούσης απολαύσεως της θείας παρουσίας αποτελεί η ελπίδα, με την οποία

φωτίζουν από τώρα τη ψυχή οι ανταύγειες της μέλλουσας δόξας, στην αθανασία και την αφθαρσία.

Ο Άγιος Ιγνάτιος, λό­γω των ειδικών συνθηκών που βρισκόταν τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, είχε φτάσει

σε τέτοια τελειότητα, ώστε μπορούσε να σκέφτεται τα επουράνια.


Πίστευε όμως ότι μόνο στο «επέκεινα» βιώνεται κατά τέλειο τρόπο η πραγματική ζωή, εκεί όπου ο πιστός γίνεται

πραγματικός άνθρωπος· «εκεί παραγενόμενος, άνθρωπος έσομαι».

Κατά τον μέλλοντα χρόνο η ελπίδα θα μεταβληθεί σε ένδοξη πραγματικότητα, τότε όταν ο πιστός συναντήσει το

Θεό «πρόσωπον προς πρόσωπον», ή κατά την προσφιλή φράση του Αγίου Ιγνατίου, «όταν Θεού επι­τύχη».

Τότε πλέον θα αποδοθεί πλήρως στο Θεό, θα γίνει άνθρωπος του Θεού και θ’ αποκτήσει σε πληρότητα τη δόξα,

για την οποία έχει προορισθεί.


Η συνάντηση του θείου και του ανθρώπινου παράγοντα αναδεικνύει τον πιστό σε νέα προσωπικότητα με νέες σκέψεις,

νέα θέληση, νέα αισθήματα και νέα θρησκευτική εμπειρία.

Αυτή δε η προσωπικότητα θα ολοκληρωθεί και τελειωθεί στο μέλλοντα χρόνο με την ένωση με το Θεό.



(Π. Κ. Χρήστου, «Ιγνάτιος Αντιοχείας»,-απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση. Εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών)


agioritikovima.gr

[Κατερίνα]

Ο αληθινός σκοπός της ζωής



Τι έπαθες; Τι ερωτήσεις είν’ αυτές; «Δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου. Θα έπρεπε να κάνω κάτι ιδιαίτερο; Θα έπρεπε να καθορίσω έναν ειδικό στόχο για τον εαυτό μου;». Με έκπληξη διάβασα τις παράξενες σκέψεις σου. Πώς σου ήρθαν; (…)

Οι ξαφνικοί προβληματισμοί σου με κάνουν να εικάσω ότι ανάμεσα στους φίλους σου υπάρχουν νεωτεριστές διανοούμενοι, ή ότι συνδέθηκες με κάποια παρέα τέτοιων ανθρώπων, που αλλοίωσαν τη σκέψη σου και σκόρπισαν την ορθοφροσύνη σου. Αυτοί είναι που παραληρούν συνήθως έτσι, αναμασώντας εκφράσεις όπως «το καλό της ανθρωπότητας» και «το καλό του λαού». Σαγηνεύτηκες, φαίνεται, από τις μεγαλοστομίες τους και, όταν γύρισες τα μάτια σου στην πραγματικότητα της ζωής σου, είδες με θλίψη, ίσως και με τύψεις, ότι «φυτοζωούσες» στον στενό κύκλο της οικογένειάς σου χωρίς κανένα κέρδος ή σκοπό. Ω! Μόλις τώρα κάποιος σου άνοιξε τα μάτια! (…)

Είναι συνετό για έναν άνθρωπο ν’αναζητάει τον αληθινό σκοπό της ζωής; Όχι βέβαια, αφού ο σκοπός αυτός είναι ήδη γνωστός με βεβαιότητα. Η γενική αρχή είναι ότι, αφού υπάρχει ζωή πέρα από τον τάφο, ο σκοπός της ζωής, χωρίς εξαίρεση, πρέπει να βρίσκεται εκεί και όχι εδώ. Αυτό το γνωρίζουν όλοι, αλλά, δυστυχώς, το θυμούνται ελάχιστα. Εσύ, λοιπόν, βάλε το ως κανόνα στη ζωή σου: Να επιδιώκεις αυτόν το σκοπό μ’όλη σου τη δύναμη. Θα δεις τότε τι φως θα ξεχυθεί πάνω στη σύντομη επίγεια παρεπιδημία σου και στα έργα σου. Πρώτα-πρώτα, θα καταλάβεις ότι στον κόσμο τούτο δεν υπάρχουν παρά τα μέσα για εκείνη την άλλη ζωή. Όλα τα πρόσκαιρα είναι μέσα για την κατάκτηση της αιωνιότητας. Δεν έχεις παρά να τα χρησιμοποιείς με τέτοιον τρόπο, ώστε να σε οδηγούν σ’αυτόν το σκοπό, να μη σε απομακρύνουν απ’αυτόν και να μην εναντιώνονται σ’αυτόν. Να, λοιπόν, ποια είναι η απάντηση στον προβληματισμό σου, «δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου». Τι να κάνεις; Κοίτα τον ουρανό και μέτρα κάθε βήμα της ζωής σου, ώστε να είναι ένα βήμα προς τον ουρανό. Είναι τόσο απλός και συνάμα τόσο περιεκτικός ο κανόνας!

Ρωτάς: «Δεν πρέπει να κάνω κάτι;». Και βέβαια πρέπει, Κάνε ό,τι απαιτούν κάθε φορά οι περιστάσεις στον κύκλο σου και στη δουλειά σου, πιστεύοντας ότι αυτό είναι –και πρέπει να είναι- το καθήκον σου. Τίποτα περισσότερο δεν σου ζητείτε. Είναι μεγάλο λάθος να νομίζεις ότι πρέπει ν’αναλάβεις σπουδαίους και μεγάλους αγώνες είτε για τον ουρανό είτε, όπως λένε οι νεωτεριστές, για το καλό τις ανθρωπότητας. Αυτό δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Απαραίτητο είναι μόνο τούτο: Να κάνεις το καθετί σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Και όταν λέω το καθετί, εννοώ ό,τι παρουσιάζεται καθημερινά στη ζωή σου. Τίποτ’άλλο. Ο Θεός φροντίζει για κάθε άνθρωπο. Εκείνος είναι που προκαλεί ή παραχωρεί ό,τι μας συμβαίνει. Η πανάγαθη πρόνοιά Του αγκαλιάζει όχι μόνο τη γενική πορεία της ζωής μας, μα κάθε στιγμή της και κάθε περίστασή της.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Σε πλησιάζει ένας φτωχός. Ο Θεός τον έχει στείλει. Τι οφείλεις να κάνεις; Να τον βοηθήσεις. Σε παρακολουθεί, λοιπόν, ο Κύριος, για να δει αν θα ενεργήσεις σύμφωνα με το θέλημά Του. Αν βοηθήσεις τον φτωχό, και Εκείνος θα ευαρεστηθεί και εσύ θα έχεις κάνει ένα βήμα προς τον τελικό σου σκοπό, την αιώνια ζωή.

Δε χρειάζεται να χρησιμοποιήσω κι άλλο παράδειγμα, γιατί είμαι βέβαιος ότι κατάλαβες τι θέλω να πω: Σε κάθε περίσταση, δίχως εξαίρεση, να κάνεις αυτό που θέλει ο Θεός. Όσο για το τι θέλει, το ξέρεις από τις εντολές που μας έχει δώσει. Χρειάζεται κάποιος τη βοήθειά σου; Βοήθησέ τον. Σε πρόσβαλε κάποιος; Συγχώρεσέ τον. Πρόσβαλες εσύ κάποιον; Τρέχα να του ζητήσεις συγγνώμη και να συμφιλιωθείς μαζί του. Σε παίνεψε κάποιος; Μην περηφανευτείς. Σε μάλωσε κάποιος; Μη θυμώσεις. Είναι ώρα για προσευχή; Προσευχήσου. Είναι ώρα για δουλειά; Δούλεψε… Αν ενεργείς μ’αυτόν τον τρόπο σε κάθε περίσταση, αν, δηλαδή, ό,τι κάνεις είναι σύμφωνο με τις εντολές του Θεού, τότε όλα τα προβλήματα της ζωής σου θα λυθούν.

Ο σκοπός μας είναι η μακάρια ζωή μετά το θάνατο. Τα μέσα, επαναλαμβάνω, για την επίτευξη του σκοπού είναι τα θεάρεστα έργα. Το θέμα είναι, νομίζω, απλό και ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει λόγος να βασανίζεις τον εαυτό σου με πολύπλοκα ερωτήματα και δύσκολα προβλήματα. Διώξε από το νου σου κάθε λογισμό για «κοινωνική», «μαζική», «πανανθρώπινη» δράση, όπως μεγαλόστομα λένε οι νεωτεριστές, και τότε ειρηνικά θα τραβήξεις προς τον τελικό σου στόχο δίχως εμπόδια. Να θυμάσαι πώς ο Κύριος δεν ξεχνάει ούτ’ένα ποτήρι κρύο νερό, που προσφέρεται σε κάποιον διψασμένο.

«Παρ’όλ’αυτά», θα μου πεις, «είναι απαραίτητο να επιλέξει και να καθορίσει κανείς έναν τρόπο ζωής!». Πώς θα τον καθορίσει, αλήθεια; Θ’αρχίσει να σκέφτεται, να σκέφτεται… ώσπου να ζαλιστεί! Και πού θα καταλήξει; Μάλλον σε σύγχυση και αδιέξοδο. Το καλύτερο και το ασφαλέστερο απ’όλα είναι να δέχεται κανείς με υπακοή, ευγνωμοσύνη και αγάπη ό,τι καθορίζει γι’αυτόν ο Θεός. Και το τι καθορίζει ο Θεός για τον καθένα μας φανερώνεται στις συνθήκες και τις περιστάσεις της ζωής μας. (…) Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι ν’αφήσεις τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού, να προσεύχεσαι, ζητώντας Του να σε βάλει στο δρόμο που Εκείνος θεωρεί καλύτερο για σένα, και να περιμένεις υπομονετικά την ώρα που θα σου μιλήσει. Θα σου μιλήσει μεσ’από τα γεγονότα. Αφού, λοιπόν, βρεις ειρήνη ακουμπώντας στο Θεό, ζήσε απλά, χωρίς να κάνεις μεγάλα και μάταια σχέδια. Οι καθημερινές σου ασχολίες και οι σχέσεις σου με τους ανθρώπους δε χρειάζεται ν’αλλάξουν. Μη θεωρείς πως μια τόσο απλή ζωή δεν έχει νόημα ή αξία. Ό,τι κι αν κάνει κανείς στη γη, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, είναι ένα έργο. Και αν ένα έργο είναι σύμφωνο με τις θείες εντολές, τότε είναι ευάρεστο στον Κύριο. Ε, λοιπόν, κάθε έργο ευάρεστο στον Κύριο έχει ανεκτίμητη και αιώνια αξία, όσο απλό ή ασήμαντο κι αν φαίνεται.

Νομίζω ότι σου τα εξήγησα όλα. Ελπίζω ότι τα καταλαβαίνεις και τα αποδέχεσαι. Έτσι, σε βεβαιώνω, θα βρεις τη γαλήνη σου, και δε θα βασανίζεσαι πια από λογισμούς όπως «Η ζωή μου δεν έχει νόημα» ή «Δεν κάνω τίποτα χρήσιμο».

Και κάτι τελευταίο: Είναι αναγκαίο να παρακολουθείς και να ελέγχεις ακατάπαυστα την καρδιά, γιατί εύκολα κυριεύεται από την υπερηφάνεια. Δίχως την καρδιά βέβαια, δε μπορείς να κάνεις κανένα καλό, αφού δίχως την καρδιά δεν υπάρχει καν ζωή. Ωστόσο, μην την αφήνεις να κάνει ανεξέλεγκτα ό,τι θέλει. Είναι τυφλή και, χωρίς αυστηρή καθοδήγηση, σύντομα πέφτει-και σε ρίχνει-σε κάποιον γκρεμό.
Ο Κύριος να σ’ευλογεί!

(οσίου Θεοφάνους του εγκλείστου, Ο δρόμος της ζωής-γράμματα σε μια ψυχή, εκδ.Ιερά Μονή Παρακλήτου)

[rafale]

Πάντοτε ο Γέροντας μας έλεγε πως τον εχθρό πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε οπλισμένοι με γνώση. Όταν μια κοπέλα είδε κάπου τυχαία να πουλάνε το βιβλίο με τίτλο Αντίχριστος - 666, φοβήθηκε και ούτε που το άγγιξε. Όταν επισκέφτηκε τον π. Γαβριήλ, της είπε:
- Αδελφή, μήπως έχεις κάποιο βιβλίο για τον Αντίχριστο ή μήπως το έχεις δει κάπου;
- Γέροντα, είδα ένα τέτοιο στο δρόμο, αλλά φοβήθηκα και το προσπέρασα, απάντησε εκείνη.
- Τι λες, γυναίκα! Αυτό το βιβλίο να τ' αγοράσεις και να το μοιράσεις όπως μπορείς. Ούτε εσύ καταλαβαίνεις τι καιροί έρχονται.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΑΒΡΙΗΛ