Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

[akerm]

Ένας αδελφός εἶπε στὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο:
- Προσευχήσου γιὰ ᾽μένα.
Ὁ γέροντας τοῦ ἀποκρίθηκε:
- οὔτε ἐγὼ μπορῶ νὰ σὲ συγχωρήσω οὔτε ὁ Θεὸς ἂν ἐσὺ ὁ ἴδιος δὲν μελετήσεις τὰ σφάλματά σου καὶ δὲν προσευχηθεῖς.

Επισκέφθηκαν κάποιοι ἀδελφοὶ τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο καὶ τοῦ λένε
- Πές μας ἕνα λόγο, πῶς νὰ σωθοῦμε;
Καὶ ὁ γέροντας τοὺς ἀπάντησε
- Ἀκούσατε τὴν Ἁγία Γραφή; Αὐτὸ σᾶς ἀρκεῖ.
Ἐκεῖνοι ὅμως τοῦ εἶπαν
- Θέλουμε ν᾽ ἀκούσουμε κι ἀπὸ σένα μιὰ συμβουλή, πατέρα.
Ὁ γέροντας λοιπὸν τοὺς ἀπάντησε
- Λέει τὸ εὐαγγέλιο, “ἂν κάποιος σὲ χτυπήσει στὴ δεξιὰ πλευρὰ γύρισε νὰ σὲ χτυπήσει καὶ στὴν ἄλλη”.
Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπαντοῦν
- Αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε.
Τοὺς λέει λοιπὸν ὁ γέροντας
- Ἂν δὲν μπορεῖτε νὰ γυρίσετε καὶ τὴν ἄλλη πλευρὰ τουλάχιστον ὑπομείνετε τὸ ἕνα χτύπημα.
Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπαντοῦν
- Οὔτε αὐτὸ τὸ μποροῦμε.
Καὶ ὁ γέροντας λέει
- Ἂν οὔτε αὐτὸ δὲν μπορεῖτε, τότε μὴν ἀνταποδώσετε τὸ χτύπημα.
Ἐκεῖνοι πάλι τοῦ ἀπάντησαν
- Οὔτε αὐτὸ τὸ μποροῦμε.
Τότε ὁ γέροντας λέει στὸ μαθητή του
- Φτιάξε τους λίγο τραχανᾶ γιατὶ εἶναι ἄρρωστοι.
Καὶ σ᾽ ἐκείνους εἶπε
- Ἂν δὲν μπορεῖτε αὐτὸ καὶ δὲν θέλετε τὸ ἄλλο, τί νὰ σᾶς κάνω; Χρειάζεται προσευχή.


Ρώτησαν τον Αββά Αγάθωνα οἱ ἀδελφοί
- Πατέρα, ποιά ἀρετὴ ἔχει τὸν περισσότερο κόπο;
Ἐκεῖνος τοὺς λέει
- Συγχωρῆστε με, νομίζω πὼς τίποτα δὲν εἶναι πιὸ δύσκολο ἀπὸ τὴν προσευχή. Γιατὶ πάντοτε, ὅταν θέλει νὰ προσευχηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, οἱ ἐχθροὶ θέλουν νὰ τὸν σταματήσουν• ἐπειδὴ ξέρουν πὼς τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἐμποδίσει, παρὰ μόνον ἡ προσευχὴ στὸν Θεό. Καὶ ἀκόμα, ὁποιαδήποτε ἄσκηση κι ἂν ἀκολουθήσει κανείς, ἂν τὴν ἀντέξει μὲ ὑπομονὴ στὸ τέλος ἀναπαύεται• ἡ προσευχὴ ὅμως χρειάζεται ἀγῶνες ὣς τὴν τελευταία ἀναπνοή.

[Matina]

Η νοερά προσευχή είναι αδιάλειπτος ενέργεια των αγγελικών ταγμάτων, ο άρτος, η ζωή και η γλώσσα των αΰλων αυτών όντων, είναι έκφρασις της αγάπης των προς τον Θεόν. Ούτω και οι μοναχοί, εν σαρκί μιμούμενοι και αγωνιζόμενοι βιούν την αγγελικήν πολιτείαν, ζωπυρούν τον θεϊκόν αυτών έρωτα διά της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής.

Γράφει: Αρχιμ. Αιμιλιανού Καθηγουμένου Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας

[rose]

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ Ο ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ --- Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ.



Κι εδώ ερχόμαστε στην τελική φάση της έρευνάς μας όσον αφορά αυτή τη συνάντηση, ερχόμαστε στη συνάντηση με την ανθρώπινη κοινότητα.

Αυτή η ανθρώπινη κοινότητα μας προσεγγίζει από δύο διαφορετικές σκοπιές.
Από τη μια είναι η κοσμική κοινότητα, το σύνολο των ανθρώπων γύρω μας, στο οποίο ανήκουμε.
Από την άλλη είναι η κοινότητα της Εκκλησίας, στην οποία επίσης ανήκουμε.
Στην κοσμική κοινότητα ο χριστιανόςν πρέπει να είναι η παρουσία του Χριστού. Αυτό σημαίνει ολοκληρωτικό δόσιμο. Η κεντρική πράξη στην οικονομία της σωτηρίας είναι η ενσάρκωση του Λόγου του Θεού, μια πράξη διά της οποίας ο Μεγάλος, ο ελεύθερος Θεός γίνεται ένα με μας, συμμετέχει στα προβλήματά μας αιωνίως. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να συμμετέχει και ο χριστιανός. Δεν το είπε εξάλλου ο Χριστός; «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς...»(Ιωάννης 20,21).
Όπως είπε και το ότι σας στέλνω στον κόσμο ως πρόβατα μεταξύ λύκων, και το άλλο, να είμαστε στον κόσμο, αλλά να μην είμαστε «εκ του κόσμου» (Ιωάννης 17,13-21).

Αυτό μας επιφορτίζει να πλησιάσουμε όλο τον κόσμο και κάθε μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας προσωπικά, αλλά και με νέο τρόπο: εν Θεώ και κάτω από το βλέμμα του Θεού. Και επίσης να ζυγίζουμε το καθετί με νέο τρόπο, με τον τρόπο του Θεού που δεν ήρθε να κρίνει τον κόσμο, αλλά να τον σώσει, του Θεού που τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε να θυσιάσει το μονογενή Του Υιό υπέρ της σωτηρίας μας.

Στο Ευαγγέλιο υπάρχει μια ριζική αλλαγή αξιών, όσον αφορά τη συνάντηση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Όχι ότι το καλό και το κακό παύουν να έχουν το ίδιο νόημα, αλλά το κακό αντιμετωπίζεται ως πληγή, που απασχολεί τον πλησιόν μας και από την οποία πάσχουμε και εμείς. Μας δίνεται η δυνατότητα, να μισούμε το κακό και να αγαπάμε τον πλησίον μας πάρα πολύ, μέχρι θανάτου.

Κάποιος Ρώσος επίσκοπος που μαρτύρησε είχε πει, ότι είναι προνόμιο του χριστιανού να πεθάνει ως μάρτυρας γιατί μόνο ένας μάρτυρας μπορεί την ημέρα της κρίσεως να σταθεί ενώπιον του Θεού και να υπερασπιστεί τους διώκτες του:
«Κύριε, στο όνομά Σου και σύμφωνα με το παράδειγμά Σου τους συγχωρώ. Μην τους ζητήσεις τίποτε άλλο».

Αυτή η ανατροπή των αξιών κυριαρχείται από το μυστήριο του Σταυρού, από τη θανάτωση του αθώου υπέρ του ενόχου. Βλέπουμε τρεις σταυρούς πάνω στο Γολγοθά: Των δύο ληστών και του σαρκωθέντος Υιού του Θεού. Ο ληστής στα αριστερά του Χριστού κρίνει σύμφωνα με τις ανθρώπινες αξίες - εάν η ανθρώπινη δικαιοσύνη διέπραξε το έγκλημα να σταυρώσει έναν αθώο, τότε χάνει το δικαίωμα να αποκαλείται δικαιοσύνη. Έτσι ο εγκληματίας μπορεί να την εγκαλέσει, να την βρίσει, να την απορρίψει, να την αρνηθεί. Και πεθαίνει σε κατάσταση επαναστάσεως. Ο ληστής στα δεξιά του Χριστού, βλέπει ότι η ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι δυνατό να διαπράξει αδικία καταδικάζοντας έναν αθώο, όπως και έναν ένοχο. Δέχεται τον πόνο και την καταδίκη του, επειδή ένας αθώος υποφέρει μαζί του. Έτσι βρίσκει την ειρήνη και πάει στον Παράδεισο.

Από τη σταύρωση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και μπρος, από τότε που ο ενανθρωπήσας Θεός παρουσιάστηκε σαν εγκληματίας, δεν μπορούμε να κρίνουμε τους εγκληματίες με τον ίδιο τρόπο που τους έκρινε ο αρχαίος κόσμος. Δεν μπορούμε πλέον να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη μαρτυρία της λογικής και των αισθήσεών μας.

Τις πράξεις που καταδικάζουμε, τις βλέπουμε κάτω από το βλέμμα του Θεού και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας ακόμα και για τον άνθρωπο που διέπραξε το κακό. Όταν μάλιστα είμαστε εμείς τα θύματα αυτών των πράξεων, τότε παίρνουμε ξεχωριστή δύναμη, τη θεία δύναμη να συγχωρούμε αυτά τα κακά και τώρα και για πάντα. Αυτό σημαίνει πως η προσευχή μας είναι μια κατάσταση δια της οποίας παρουσιάζουμε στον Θεό όλα όσα συμβαίνουν σε έναν κόσμο που αποξενώθηκε από Αυτόν. Η προσευχή μας έχει μια ιερατική λειτουργικότητα. Πρέπει να θυσιάσουμε το εγώ μας. Είμαστε το βασίλειο ιεράτευμα που καλείται να καθαγιάσει τα πάντα. Καταδικάζουμε το κακό που βλέπουμε να γίνεται, αλλά ο δράστης είναι αδελφός μας και πρέπει να προσευχηθούμε και να ζήσουμε και να πεθάνουμε γι' αυτόν. Αυτό είναι και το νόημα της μεσολάβησης που θα εξετάσουμε αργότερα.

Ανακαλύπτουμε το Θεό εν τω Χριστώ, μέσα στην κοινωνία της Εκκλησίας. Η γνήσια χριστιανική συνάντηση περιλαμβάνει τον αόρατο κόσμο, στην εξωτερική και εσωτερική του μορφή, και τον Θεό του σύμπαντος σε όλη την αόρατη οντότητα Του. Η χριστιανική συνάντηση πρέπει να περιλαμβάνει το σύμπαν ολόκληρο. Ο μη πιστός δεν αντιλαμβάνεται το μερός του κόσμου που είναι αόρατο.

Δυστυχώς και ο χριστιανός μένει συχνά τυφλός στην παρουσία του ορατού κόσμου, και αυτό το θεωρεί αρετή.
Στα ενδιαφέροντα του χριστιανού όμως πρέπει να περιλαμβάνεται ολόκληρη η ανθρώπινη κοινότητα, με όλα της τα προβλήματα και όλο της το μέλλον, το εγγύς και το απώτερο. Η προσευχή του χριστιανού πρέπει να 'ναι τόσο πλατιά, που να τα χωράει όλ' αυτά. Αν φέρναμε πιο συχνά στο νου μας πως το καθετί έχει αξία και τίποτε δεν είναι βέβηλο παρά μόνο όταν εμείς το κάνουμε να είναι, αρνούμενοι την αγιότητά του, θα είχαμε λιγότερες παρεμβολές στην προσευχή μας. Ο κόσμος μπορεί και μας αποσπά από τον Θεό, όταν προσευχόμαστε. Όταν μάλιστα κάτι μας στενοχωρεί και συγχρόνως αισθανόμαστε ανήμποροι να βρούμε τον Θεό με ησυχία, τότε προσπάθουμε -χωρίς αυτό να είναι σωστό- να βγάλουμε από το μυαλό μας αυτή τη στεναχώρια σαν να ήταν εμπόδιο ανάμεσα στον Θεό και σε μας. Θεωρούμε κακό να βρεθεί κάτι άλλο να τραβήξει την προσοχή μας όταν στεκόμαστε μπροστά στο Θεό. Νομίζω πως αντίθετα μπορούμε τις πιο πολλές φορές να πλησιάσουμε τον Θεό μοιράζοντας μαζί Του τη στενοχώρια μας, αντί να προσπαθούμε να την αποδιώξουμε. Πρέπει μάλιστα να Του την παρουσιάσουμε με κάθε λεπτομέρεια, αλλά και με ακρίβεια και νηφαλιότητα, να Του την παρουσιάσουμε όπως η μητέρα φέρνει το παιδί της στο γιατρό που του έχει εμπιστοσύνη. Και να πούμε στο Θεό: «Μόνο γι'; αυτό μπορώ να Σου μιλήσω τούτη τη στιγμή. Συ ως παντογνώστης δες το πρόβλημά μου, κατανόησέ το με τη δική Σου κατανόηση».

Όταν λοιπόν με αυτό τον τρόπο φέρνουμε μπροστά στον Θεό κάποιο πρόσωπο ή κατάσταση που μας απασχολεί, θα πρέπει να μπορέσουμε να αποδεσμεύτουμε απ' αυτό. Αλλά τούτο απαιτεί πίστη, όπως και η ευκολία με την οποία μπορούμε να απαλλαγούμε από οποιαδήποτε φροντίδα αποτελεί το μέτρο της πίστης μας. Εάν μπορέσουμε να πούμε: «Κύριε, τώρα Σου τα είπα όλα, η καρδιά μου ειρήνεψε και μπορώ να αφεθώ σε Σένα», εάν η καρδιά μας ειρηνέψει πραγματικά, εάν ο νους μας ελευθερωθεί πραγματικά από τη σταναχώρια, τότε ή πίστη μας είναι πλήρης. Εναποθέσαμε το φορτίο μας στα πόδια του Θεού και Εκείνος το κουβαλάει ήδη στους πλατείς ώμους του.

Ας πάρουμε θάρρος από την ιστορία εκείνου του μοναχού που προσευχόταν για τους γείτονές του, ώσπου, σταδιακά, με το να περιτυλιχθεί τόσο μέσα στην παρουσία του Θεού, έχασε κάθε επαφή με τα γήινα. Τότε ακριβώς, μέσα στον Θεό, ξαναβρήκε τους γείτονες για τους οποίους προσευχόταν.

Έτσι βλέπουμε πόσο εύκολο είναι στη στενοχώρια μας να συναντήσουμε το Θεό, εφόσον φέρουμε εμπρός Του τις στενοχώριες μας με απλοχεριά και χωρίς ιδιοτέλεια. Διότι αυτός είναι ο Θεός της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτός μας δημιούργησε, και έγινε άνθρωπος στην πιο πλήρη, πιο οδυνηρή, πιο πλούσια και πιο ταπεινή έννοια της λέξης, για να μας σώσει και να μας φέρει κοντά Του.

Με την προσευχή της συμπόνοιας πρέπει τόσο να εμπλεκόμαστε μα τα ανθρώπινα όσο και ο Χριστός με την ενσάρκωσή Του. Χρειάζεται να προβαίνουμε σε δραστηριότητες που ανταποκρίνονται στην προσευχή μας και την καταξιώνουν. Προσευχή χωρίς έργα είναι ένα ψέμα. Αυτή είναι και η ουσιαστική φύση της μεσιτείας στην προσευχή.

[rose]

Η προσευχή για τον πλησίον είναι ένα καθήκον ή έργο ελεημοσύνης;



"Είναι και τα δύο, διότι όλα τα καλά έργα είναι ένα καθήκον των χριστιανών ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων.
Η προσευχή για τον πλησίον είναι μία απόδειξη της χριστιανικής μας αγάπης, (Β' Κορ.9,14) και ένα πνευματικό καθήκον κάθε μέλους της Εκκλησίας του Χριστού (Έφεσ.6,18).
Όπως και να εξετάσουμε το πράγμα, είμεθα υποχρεωμένοι να βοηθούμε τον πλησίον μας με την προσευχή, με τον λόγο, με την συμβουλή, την τροφή, τα χρήματα και όποιο τρόπο μπορούμε και υπάρχει ανάγκη".
(Π. Ηλίε Κλεόπα) http://www.pigizois.net/vivlia/erotapan ... ilia07.htm

"Είτε προσευχόμαστε για τον εαυτό μας είτε για τους άλλους η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή.
Το πρόβλημα των άλλων να γίνεται και δικό μας πρόβλημα. Πρέπει να κάνετε προετοιμασία για την προσευχή. Να διαβάζετε ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιο ή το Γεροντικό και μετά να προσεύχεσθε. Χρειάζεται μια προσπάθεια για να μεταφερθεί ο νούς στο θείο χώρο.
Η μελέτη μοιάζει με γλυφιντζούρι που μας δίνει ο Θεός για να μας οδηγήσει στα πνευματικότερα. Με τη μελέτη θερμαίνεται η ψυχή".
Πνευματικές συμβουλές (Γέροντος Παϊσίου) http://www.agiosgeorgioshaidarioy.gr/pa ... oyles.html


Και για όσους "φοβούνται" να προσευχηθούν για τον πλησίον τους, για να μη "πάρουν" τον πειρασμό του (!!!) κάτι που βέβαια δεν ισχύει (πως θα μπορούσε άλλωστε ο Κύριος να επέτρεπε κάτι τέτοιο; Όταν είμαστε κοντά Του, έχουμε ασπίδα προστασίας γύρω μας, από τη Θεία Χάρη Του και δεν μας ακουμπά τίποτα)...ο Άγιος Αντώνιος έλεγε στους μαθητές του:

<<Τέκνα μου, δεν πρέπει να φοβάστε τους δαίμονες και όταν ακόμα φαίνονται, ήσαν να επιτίθενται και όταν σας απειλούν με θάνατον, διότι είναι αδύναμοι και τίποτε δεν μπορούν να κατορθώσουν, παρά μόνον να απειλούν. Μετά την ένσαρκον οικονομίαν του Κυρίου κατέρρευσε πλέον ο εχθρός και εξασθένησαν οι δυνάμεις του. Εξ αίτιας λοιπόν του μεγάλου αυτού θαύματος της ενανθρωπήσεως του Σωτήρος, ο διάβολος εκμηδενίσθει και παραμένει ασθενής, μη μπορώντας να ενεργήσει τίποτε. Επειδή όμως είναι τύρρανος, παρ όλον ότι κατέπεσε, δεν ησυχάζει, αλλά, έστω και με λόγια ακόμη, εξακολουθεί να απειλεί. Αυτό ας σκέφτεται ο καθένας από σας και με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να καταφρονεί τους δαίμονες>>.
http://www.orthodoxia-net.gr/?page_id=145

[rose]

ΠΟΤΕ ΕΙΣΑΚΟΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ;



«Σε καιρό ειρήνης, κάνε φίλο σου τον Θεό, για να τον έχεις σύμμαχο σε καιρό πολέμου».


Η προσευχή, είναι μια συνάντηση με το Θεό.
Είναι η ανάβαση του νου.
Είναι μια πραγματική σχέση μεταξύ ανθρώπου και Θεού.

Το γεγονός ότι ο Θεός μπορεί να κάνει την παρουσία Του αισθητή ή να μας αφήσει με την αίσθηση της απουσίας Του, είναι ζωντανή απόδειξη αυτής της πραγματικής σχέσης.

Ακούμε πολλές φορές από ανθρώπους να λένε:
«Προσευχήθηκα πολύ, έκλαψα, παρακάλεσα το Θεό τους αγίους, την Παναγία μας, πήγα σε προσκυνήματα όμως, τίποτα δεν έγινε. Καμία απάντηση από το Θεό δεν πήρα».

Ας το δούμε όμως το θέμα αυτό πιο αναλυτικά.


ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ;

Η προσευχή μένει αναπάντητη, όταν το περιεχόμενό της έρχεται σε αντίθεση μ΄ εκείνα που μας παρέδωσε ο Κύριος.

Ίσως πει κάποιος, ότι μερικοί άνθρωποι παρόλο που ζήτησαν από το Θεό πράγματα αγαθά, όλες τις αρετές, θείο φωτισμό, δεν έλαβαν τίποτα από εκείνα που ζήτησαν,..

..τότε, θα του απαντήσουμε ότι δεν ζήτησαν αυτά καθ΄ εαυτά τα αγαθά, αλλά η αίτησή τους ήταν γεμάτη από υπερηφάνεια.

Ήθελαν μάλλον να υπερηφανευτούν με τα αγαθά τα οποία θα τους έδινε ο Θεός.

Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν το περιεχόμενο της προσευχής είναι αγαθό, ενώ η πρόθεση του προσευχομένου είναι πονηρή, τότε η απάντηση του Θεού είναι αρνητική.

Ή, για να το πούμε πιο σωστά, τότε ο Θεός δεν απαντά.


Ο Μ. Βασίλειος μας προτρέπει να αναλογισθούμε τα εξής:

α) Ή, χρειαζόταν μεγαλύτερη επιμονή και καρτερία στην προσευχή,

β) ή, ήταν απαραίτητο να διορθωθεί ο χαρακτήρας του προσευχομένου και να δείξει μεγαλύτερη «φροντίδα» για την προσευχή,

γ) ή, το αίτημα της προσευχής δεν ικανοποιήθηκε λόγω αναξιότητας του προσευχομένου.

Τώρα, αν σε εμάς δεν υπάρχει μόνο ένας λόγος από τους τρείς αλλά περισσότεροι, τότε φυσικό είναι να μην δεχόμαστε κάποια απάντηση από τον το Θεό ή, η απάντηση να είναι αρνητική.

Στην περίπτωση αυτή, αισθάνεται κανείς πιο έντονα και την απουσία του Θεού από τη ζωή του.

Βέβαια, αυτή η αίσθηση της απουσίας του Θεού κατά την ώρα της προσευχής, είναι εσφαλμένη και άδικη.

Αν μπορούσαμε να δούμε τη σχέση που δημιουργείται με το Θεό την ώρα της προσευχής με το πρίσμα της αμοιβαιότητας, τότε ο Θεός θα μπορούσε να παραπονεθεί πολύ περισσότερο από ότι εμείς.

Παραπονιόμαστε, γιατί δεν μας φανερώνεται στα λίγα λεπτά, στη μισή ώρα που του αφιερώνουμε.

Τι μπορούμε να πούμε όμως για τις υπόλοιπες εικοσιτρείς και μισή ώρες που μας χτυπά ο Θεός την πόρτα κι εμείς χωρίς καν να του ανοίξουμε, του απαντάμε από μέσα:

"συγνώμη, είμαι απασχολημένος τώρα δε μπορώ, πέρνα αργότερα;.."

..ή όταν δεν του απαντούμε καθόλου, γιατί δεν έχουμε ακούσει το χτύπημα στην πόρτα της καρδιάς μας;

Έτσι φτάνουμε σε μια κατάσταση όπου δεν έχουμε το δικαίωμα να παραπονιόμαστε για την απουσία του Θεού, γιατί εμείς είμαστε περισσότερο απόντες από όσο Εκείνος υπήρξε ποτέ.


Ας δούμε τι απαντά επί του θέματος, ο ιερός Χρυσόστομος.
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Είναι προτιμότερο να μην εισακουσθεί η προσευχή μας από το να ακουσθεί.

Ας μη χαιρόμαστε μόνο όταν αυτές εισακούονται αλλά και όταν δεν εισακούονται.

Η αρνητική απάντηση στην προσευχή μπορεί να συμβεί ακόμη και σε αγίους.

Η προσευχή παραμένει αναπάντητη «όταν ραθύμως αιτούμεν», διότι ο Θεός αποφασίζει για εμάς, πότε συμφέρει και πότε όχι να απαντήσει θετικά ή αρνητικά, το αίτημά μας.

Αν οι άνθρωποι γνωρίζουν να δίνουν ωφέλιμα πράγματα στα παιδιά τους, πολύ περισσότερο ο Θεός γνωρίζει το,..

..«πότε να δώσει και τι να δώσει, διότι όλα τα κάνει για το δικό μας συμφέρον».


ΟΤΑΝ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΥΧΙΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ

Όταν είμαστε αμαρτωλοί και όχι απλά επιμένουμε στην αμαρτία, αλλά επιπλέον καυχιόμαστε γι΄ αυτήν, τότε δεν λαβαίνουμε καμία από το Θεό απάντηση στις προσευχές μας.

Πολλοί άνθρωποι, ενώ τους βλέπουμε εκκλησιάζονται, τρέχουν στους αγίους, από την άλλη δεν εννοούν να εγκαταλείψουν τα μέντιουμ, τις χαρτορίχτρες, τις καφετζούδες και τους αστρολόγους.

Αυτό δείχνει ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τη νόσο από την οποία πάσχουν.

Ο λόγος του Θεού όμως λέγει:
«δύο Κυρίους δεν μπορείς να υπηρετείς».


ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΔΙΚΗΣΑΝ
Ας δούμε τι μας συμβουλεύει ο αββάς Ησαΐας ο Αναχωρητής επί του θέματος.

«Να μην έχεις έχθρα εναντίον κανενός ανθρώπου, διότι η προσευχή σου δεν θα είναι δεκτή από το Θεό. Να είσαι με όλους ειρηνικός, για να αποκτήσεις παρρησία στο Θεό, όταν θα προσεύχεσαι. Εκείνος που θέλει να προσεύχεται στο Θεό από τα βάθη της διάνοιάς του, να είναι αληθινή και καθαρή η προσευχή του, πρέπει πρώτα να ερευνά το νου του, τί σκέψεις έχει, ώστε όταν λέγει στον Θεό «ελέησον με», να έχει συγχωρήσει πρώτα τον συνάνθρωπό του».

Όταν λοιπόν εμείς ενεργούμε αντίθετα με το θέλημα το Θεού, τότε όχι μόνο δεν εισακουόμαστε, αλλά παροξύνουμε το Θεό, επειδή εκείνα που λέμε στη προσευχή μας κατά των εχθρών μας, δεν είναι λόγια αγάπης, δεν είναι λόγια ανθρώπου αλλά "διαβόλου ρήματα", και επιπλέον με τον τρόπο αυτό, ζητά κανείς από τον Θεό να αλλάξει τον νόμο της αγάπης που ο ίδιος ο Κύριος έχει θεσπίσει.

Η προσευχή, είναι φάρμακο, αλλά το φάρμακο πρέπει να χρησιμοποιηθεί πριν από την ημερομηνία της λήξης του.

Πρέπει να γνωρίζει κανείς, πότε πρέπει και πώς να το χρησιμοποιεί, διαφορετικά, η δραστική του ενέργεια δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, κανένα όφελος.


Τα αίτια της αρνητικής απαντήσεως του Θεού σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος είναι:

α) Ή, ότι ο προσευχόμενος είναι εντελώς ανάξιος να λάβει απάντηση στα αιτήματά του,

β) ή, τα αιτήματα της καρδιάς του δεν είναι σύμφωνα με τα αιτήματα της προσευχής του, δηλαδή, άλλα έχει στην καρδιά του και άλλα ζητά από τον Θεό,

γ) ή, δεν είναι ακόμη έτοιμος να λάβει το χάρισμα το οποίο ζητάει.


ΠΟΤΕ ΕΙΣΑΚΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ;

Εάν πράγματι επιθυμούμε να προσευχηθούμε σωστά και η προσευχή μας να έχει αποτέλεσμα, πρέπει να έχουμε τη βεβαιότητα ότι είμαστε αμαρτωλοί και έχουμε ανάγκη σωτηρίας, ότι είμαστε «αποκομμένοι» από το Θεό, ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά από Αυτόν, και ότι το μόνο που μπορούμε να Του προσφέρουμε, είναι η αγωνιώδης επιθυμία μας να μας δεχτεί «εν μετανοία», να μας δεχτεί με έλεος και αγάπη.

Πριν χτυπήσουμε την πόρτα για να μας ανοίξει ο Θεός, πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε έξω από αυτήν.

Αν ξοδεύουμε τον καιρό μας φανταζόμενοι ότι βρισκόμαστε ήδη στη Βασιλεία του Θεού, ασφαλώς τότε, δεν υπάρχει λόγος να χτυπάμε την πόρτα Του.

Για να έχει αποτέλεσμα η προσευχή μας, πρέπει να γνωρίζουμε ότι είμαστε έξω από τη Βασιλεία του Θεού.

Τότε, ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας:

«-Πώς πρέπει να χτυπήσω την πόρτα για να περάσω μέσα;»

Δεν μπορούμε να χτυπήσουμε την πόρτα αυτή διότι κανένας δεν θα μας απαντήσει εάν δεν είμαστε ελεύθεροι από οποιαδήποτε προσκόλληση στα γήινα, έτσι ώστε τα χέρια μας να είναι ελεύθερα, μια καρδιά τελείως ανοιχτή.

Ο όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος μας δείχνει ένα απλό τρόπο για την επιτυχία της προσευχής μας.

Πρέπει να έχουμε ζωντανή την αίσθηση της παρουσίας του Θεού.

Η αίσθηση αυτή, θα είναι τόσο καθαρή όσο ένας ισχυρός πονόδοντος.

Έτσι πρέπει να αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού, τέτοια λαχτάρα να αποκτήσουμε για Εκείνον.

Αν έτσι βιώνουμε την παρουσία του Θεού, οι προσευχές μας εισακούονται.


ΛΗΣΜΟΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΩΝ;

Ακόμη κι όταν φαίνεται ότι αργεί ο Θεός να ικανοποιήσει τα αιτήματα των προσευχομένων, ή ικανοποιεί μερικά μόνο από τα αιτήματα αυτά, ο Ιερός Χρυσόστομος είναι κατηγορηματικός πάνω στο θέμα αυτό και μας λέγει:

«Μη νομίζετε ότι μας λησμόνησε ο Θεός και γι΄ αυτό δεν απαντά στα αιτήματά μας. Δικό Του γνώρισμα είναι να χορηγεί τα αγαθά Του και χωρίς να τον παρακαλέσει κανείς. Όταν μάλιστα αυτοί που τον παρακαλούν είναι ταπεινοί, τότε πολύ περισσότερο θα χορηγήσει τα αγαθά Του σ΄ αυτούς.»

«Πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου που γίνεται ένθερμα»

Καινή Διαθήκη, Επιστολή Ιακώβου, Κεφάλαιο 5, Στίχος 16...


ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Η προσευχή μας λοιπόν στο Θεό, είναι μια «περιπέτεια», μια ανάβαση που κάνουν οι ορειβάτες στο ψηλότερο βουνό και που κάνουν οι Χριστιανοί για να φτάσουν κοντά στο Θεό.

Για να είναι η ανάβασή μας σωστή και να έχουμε θετικά αποτελέσματα στην προσευχή μας, υπάρχει μια πατερική δεοντολογία που όταν αυτή τηρείται δεν μπορεί κανείς να ακούσει το "όχι" από τον Θεό.

α) Χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση!

Αυτός που πρόκειται να παρακαλέσει τον Κύριο, βλέπει και παρατηρεί μόνο εκείνον στον οποίο κάνει την αίτηση και ο οποίος μπορεί να εκπληρώσει την αίτησή του.

Διαφορετικά, αν πλανάται η σκέψη του δω κι εκεί, δεν είναι δυνατόν μια τέτοια προσευχή να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η προσοχή μας λοιπόν, να είναι στραμμένη μόνο σε Εκείνον.

Δεν είναι τα λόγια που ανεβάζουν την ψυχή προς τον Θεό, διότι αν ήταν έτσι, τότε οι ρήτορες του κόσμου αυτού έπρεπε να είναι όλοι σωσμένοι.

Αλλά ο έντονος πόθος και η αγάπη που έχει κάποιος για τον Θεό.

β) Απαραίτητο εφόδιο η πίστη!

Η πίστη είναι που ζωοποιεί την προσευχή και την κάνει άξια της αποστολής της.

Η πίστη δίνει φτερά στην προσευχή.
Χωρίς αυτήν, κανείς δεν μπορεί να «πετάξει».

γ) Η ελεημοσύνη!

Το έλεος το οποίο δείχνει κανείς στους φτωχούς αδερφούς.

Το έλεος αυτό, η ελεημοσύνη δηλαδή σε οποιαδήποτε μορφή, κάνει την προσευχή να μοιάζει με φτερό που εύκολα πετά προς τον Θεό.

Η ασπλαχνία καταστρέφει τον πνευματικό καρπό, εξαφανίζει την προσευχή και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.

δ) Δεν μπορούμε να ζούμε στην αμαρτία του κόσμου και στα δύσκολα να θυμόμαστε τον Θεό και να έχουμε την απαίτηση να εισακούονται οι προσευχές μας!

Για το λόγο αυτό, οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν:
«σε καιρό ειρήνης», όταν δηλαδή όλα σου πηγαίνουν καλά και κανένα πειρασμό δεν έχεις, «κάνε φίλο σου τον Θεό, για να τον έχεις σύμμαχο σε καιρό πολέμου».

Όχι εκείνος που λέγει σε μένα: "Κύριε Κύριε,.." αλλά εκείνος που θα κάνει το θέλημα του Πατρός μου.

Αμήν.

Πηγή: ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.

[Matina]

Με αγώνα και υπομονή, μ’ αυτά τα δυο θα ζωντανέψει μέσα μας η φλογερή προσευχή. Απαιτούνται χρόνος και κόπος πολύς. Όμως, ας μη λιποψυχήσουμε, ας μην αποκάνουμε, ας μη βαρεθούμε. Η προσπάθειά μας, αν είναι συστηματική και επίμονη, θα στεφανωθεί οπωσδήποτε, αργά ή γρήγορα, με επιτυχία. Θα στεφανωθεί όχι χάρη σ’ εμάς, αλλά χάρη στο άπειρο έλεος του Θεού. Είναι καλό να συνηθίσει η γλώσσα σας την ευχή του Ιησού, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, ή οποιαδήποτε άλλη σύντομη προσευχή με το νου συγκεντρωμένο στην καρδιά. Αγωνιστείτε να προξενήσετε στην καρδιά σας, ας το πω έτσι, μια μικρή πληγή. Ο συστηματικός κόπος σας σύντομα θα δημιουργήσει την πληγή αυτή. Και τότε ο Κύριος θα σας επιβραβεύσει με τη δική Του χαρισματική προσευχή.

Γράφει: Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

[Matina]

Ἡ προσευχὴ μετέβαλε γιὰ τὸν Ἰωνᾶ σὲ σπίτι τὸ κῆτος, ἐπανέφερε στὴ ζωὴ τὸν Ἐζεκία ἀπὸ αὐτὲς τὶς πύλες τοῦ θανάτου. Γιὰ χάρη τῶν τριῶν νέων μετέστρεψε τὴ φλόγα τῆς καμίνου σὲ δροσερὴ αὔρα καὶ γιὰ τοὺς Ἰσραηλῖτες κέρδισε νίκη κατὰ τῶν Ἀμαληκιτῶν, ἐνῷ τὶς ἑκατὸν ὀγδόντα πέντε χιλιάδες τοῦ Ἀσσυριακοῦ στρατοῦ μὲ ἀόρατη ῥομφαία κατανίκησε σὲ μιὰ νύχτα.

Γράφει: Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

[Matina]

«Θεέ μου, σώσε εμένα. Σώσε τον άνδρα μου τη γυναίκα μου. Σώσε τα παιδιά μου. Σώσε τον Πνευματικό μου. Σώσε και όλους τούς ανθρώπους, τούς φίλους μου και τούς εχθρούς μου, κι ας με κατηγορούν κι ας με κατακρίνουν».




Προέτρεπε ό Γέροντας, εάν για κάποιον λόγο σοβαρό δεν προλαβαίνει κάποιος, να λέει την εξής προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ό θεός μου, εσύ πού με έπλασες και με έφερες εδώ κάτω στη γη, μέσα στον πόνο, τα βάσανα και τη δυστυχία, Εσένα, Κύριε, επικαλούμαι, τον μόνο θεό πού μπορεί να με σώσει. Σε παρακαλώ, έλα το συντομότερο να με σώσεις. Μόνο σ' Εσένα έχω την ελπίδα της σωτηρίας μου, και εγώ θα Σε ευλογώ πάντοτε, όσο υπάρχω σ' αύτη την ταλαίπωρη ζωή».


Μία πρώτη παραλλαγή της προηγούμενης προσευχής είναι και ή ακόλουθη: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ό θεός μου, Σύ πού με έπλασες και με έφερες εδώ κάτω στη γη, στον τόπο της θλίψεως, της ασθενείας και του πόνου, Σε παρακαλώ, έλα και δώσε μου χαρά, να υπομένω πάντα τα θλιβερά της ζωής, και χάρισε μου την αιώνια ζωή στον Παράδεισο».


Μία δεύτερη παραλλαγή είναι ή εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ό θεός μου, Εσύ πού με έπλασες με τα χέρια Σου και με έφερες εδώ, μέσα στα βάσανα, στον πόνο και στη δυστυχία, έλα, Κύριε, το γρηγορότερο και σώσον με τον ανάξιο, και εγώ θα Σε ευλογώ όσο ζω και στους αιώνες των αιώνων».

Και μία τρίτη προσευχή, πού μοιάζει με τις δύο προηγούμενες: «Κύριε Ιησού Χριστέ και Λόγε του θεού του Ζώντος, Εσύ πού μας έπλασες και μας έφερες σ' αυτόν τον κόσμο τον πλάνο, τον γεμάτο θλίψεις, στενοχώριες, πόνο, αρρώστιες, δολιότητες, συκοφαντίες, ζήλιες, ταλαιπωρίες, κακουχίες και αμαρτίες, έλα και σώσε μας από τον κόσμο αυτόν τον πλάνο, γιατί μόνο Εσύ μπορείς να μας σώσεις.
Ελέησε μας, δι' ευχών του Γέροντος Αμβροσίου, και κάνε μας καλά ψυχικά και σωματικά, και εμείς θα Σε δοξολογούμε σε όλη μας τη ζωή, όσο θα έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».



Μία άλλη προσευχή, την οποία είχε και αύτη υπαγορεύσει σε πνευματικά του παιδιά, είναι: «Θεέ μου, σώσε εμένα. Σώσε τον άνδρα μου τη γυναίκα μου. Σώσε τα παιδιά μου. Σώσε τον Πνευματικό μου. Σώσε και όλους τούς ανθρώπους, τούς φίλους μου και τούς εχθρούς μου, κι ας με κατηγορούν κι ας με κατακρίνουν».


Και μία ακόμη προσευχή πού πρότεινε ό Γέροντας, αυτή τη φορά προς την Κυρία Θεοτόκο: «Δέσποινα του κόσμου και προστάτης, Εσύ πού ό Υιός Σου, ό Σωτήρας του κόσμου, με έφερε εδώ κάτω στη γη, έχω στενοχώρια, έχω θλίψη, έχω πόνο, έχω ακαταστασία και αγωνία. Σε παρακαλώ, έλα και σώσε με εμένα, σώσε τούς γονείς μου, σώσε τούς δικούς μου ανθρώπους, τούς φίλους και τούς εχθρούς μου κι εγώ θα Σε ευλογώ στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».

Ήταν σχεδόν ένα χρόνο πριν ό Πατήρ Αμβρόσιος κοιμηθεί, όταν τον επισκέφθηκαν τρία πνευματικά του παιδιά από τη Λιβαδειά. Ό ένας τον ρώτησε:
- Γέροντα, ή καθημερινή μας ζωή έχει πολλούς πειρασμούς. Τί να κάνουμε σ' αυτές τις περιπτώσεις;
- Θα λέτε αργά, για να καταλαβαίνετε το νόημα, αυτό: «Δέσποτα Θεέ, Πάτερ Παντοκράτωρ, Κύριε Υιέ μονογενές Ιησού Χριστέ και 'Άγιον Πνεύμα, μία θεότης, μία Δύναμις, ελέησον με τον αμαρτωλών, και οίς επίστασαι κρίμασι σώσόν με τον άνάξιον δούλόν Σου, ότι ευλογητός έχεις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν».
Ό Γέροντας, δηλαδή, τούς μίλησε για την ευχή του Αγίου Μαρδαρίου, την όποια οι άνθρωποι έκτοτε λένε σε καταστάσεις δύσκολες και βρίσκουν πάντοτε μεγάλη προστασία.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ. ΤΟΜΟΣ Β. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

[rose]

Κουράστηκα από τον συνεχή αγώνα. Γι' αυτό ζητώ τις προσευχές σας...

Αυτή η ταπείνωση του πατήρ Δαμασκηνού, να ζήτησει την προσευχή των αδελφών, έτρεψε σε φυγή τον εχθρό και είλκυσε την Θεία Χάρι.



Επειδή ό πατήρ Δαμασκηνός ήταν εκ φύσεως θεωρητικός, αντιμετώπισε και σκληρούς νοητικούς πολέμους. Επί σειράν ετών -κατ' εξοχήν στις ώρες της Θείας λατρείας- ό πειρασμός προσπαθούσε ποικιλοτρόπως να του απόσπαση την σκέψη από την προσευχή και να τον ρίξη σε απόγνωση, θέτοντας του θεολογικά προβλήματα, ακατάληπτα από τον πεπερασμένο ανθρώπινο νου. Ιδιαιτέρως επί ένα χρόνο, ταλαιπωρήθηκε πολύ και κινδύνεψε να απελπισθεί. Ό εχθρός της αληθείας του σκοτείνιαζε τον ορίζοντα της ψυχής, επιζητώντας να κυρίευση την νόησί του.

Ό Γέροντας, βεβαίως, μετά από τις πολυχρόνιες μάχες που είχε δώσει, γνώριζε την τέχνη του αοράτου πολέμου.
Μόλις αντιλαμβανόταν από μακριά την έφοδο του πολεμίου, αμέσως κατέφευγε στο κρησφύγετο της προσευχής και από εκεί, με πνευματική δεξιοτεχνία, μάχετο κατά του εχθρού. Ό ίδιος ομολογούσε:

«Υπάρχουν στιγμές πυρηνικής προσευχής, όταν ό νους αρπάζεται υπό της Θείας αγάπης και περιπολεύη στον Ουράνιο χώρο. Ό Θεός θέλει να αιχμαλώτιση τον νου και ό διάβολος αντιμάχεται. Γι' αυτό έχομε νοητικό πόλεμο. Αν αρπαγή ό νους από την αγάπη του Θεοί, δεν ευρίσκει χώρο ό διάβολος και αχρηστεύεται. Ή προσευχή είναι μία απόλαυσης της αγάπης του Θεού. Όταν ή καρδία φλέγεται από την Θεία αγάπη, τότε συνακολουθεί και η αρπαγή του νοός διά της πυρηνικής προσευχής. Και τότε δεν ημπορεί να πιασθή ό πειρασμός από την σκέψη σου δεν ημπορεί να κάνη τίποτε».

Όσο με την προσευχή ερέθιζε τον διάβολο τόσο εκείνος ό μυσαρός επέμενε ασταμάτητα να ρίχνει εναντίον του τα φαρμακερά του βέλη. Μερικές ομολογίες του είναι συγκλονιστικές:

«Βαρέθηκα τα σύννεφα που μου εμποδίζουν την συνεχή ενατένιση του Θεού. Τα βαρέθηκα... τα βαρέθηκε ή ψυχή μου. Και σκέφθηκα: Πρέπει να τα ξηλώσω!.. Να τα βγάλω από την μέση.
Γι' αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας να με βοηθήσετε. Προσευχηθείτε, αδελφές, να σπάσω αυτόν τον πνευματικό φραγμό... Στον νοητικό πόλεμο θέτομε μάχη κατά μέτωπο. Στα χέρια τσακώνομαι με δαύτονε... Πραγματικά κόντεψα κάποτε να σκάσω- με είχε κουράσει αυτός ό αγώνας. Σας παρακαλώ, θέλω να κάνετε για μένα προσευχή.
Διότι παλεύω... παλεύω... και κρατάω μόνο άμυνα- κατάλαβες; Και δεν μπορώ να προχωρήσω... να σπάσω αυτόν τον φραγμό. Γι' αυτό, παρακαλώ... ζητώ την προσευχή σας. Αγώνας την ημέρα, αγώνας στο κελί μου, αγώνας στην εκκλησία... Και δεν ημπορώ να σπάσω τον φραγμό και μόνο κρατάω άμυνα. Είναι θεολογικός πόλεμος».

-Γέροντα, τί είναι ό θεολογικός πόλεμος;
-Δεν σας λέω, γιατί φοβάμαι μήπως πολεμηθείτε και σεις. Ό διάβολος θέλει να κυρίευση την νόησι και μετά εύκολα πιάνει την θεραπαινίδα. Θέλει να απόσπαση την νόησί μου από το Φώς του Θεού και να την στρέψη στο σκότος. Πράγματα, που ποτέ δεν είχα φαντασθή, έρχονται στο νου μου. Και διερωτώμαι: Δικά μου είναι αυτά; Τότε λέγω στον Χριστό: Εγώ Εσένα θέλω! Την δόξα Σου θέλω να βλέπω. Όχι την ασχήμια του ανάποδου. Και ανοίγω την σκέψη μου στον Θεό.

Όμως κουράστηκα από τον συνεχή αγώνα. Γι' αυτό ζητώ τις προσευχές σας...

Το ίδιο βράδυ στο κελί του αισθάνθηκε μία λεπτή ευωδία. Όλη ή ατμόσφαιρα ήταν αρωματισμένη και ένιωσε να τον κυκλώνει το έλεος του Θεού, το όποιο τον πλημμύρισε με άρρητη αγαλλίαση. Μετά από αυτή την επίσκεψη της Χάριτος, τα «σύννεφα» διαλύθηκαν, ό «φραγμός» έσπασε και ό πόλεμος κατέπαυσε. Γιατί ή ταπείνωσης του Παππού, να ζήτηση την προσευχή των αδελφών, έτρεψε σε φυγή τον εχθρό και είλκυσε την Θεία Χάρι.

ΒΙΒΛΙΟ. ΓΕΡΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.
http://apantaortodoxias.blogspot.com/20 ... _9959.html

[Matina]

«Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς αἰωνίας ζωῆς, εἶναι ἡ θύρα μὲ τὴν ὁποία μπαίνουμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, εἶναι ἡ ὁδὸς ποὺ μᾶς φέρνει στὸν Κύριο καὶ μᾶς ἑνώνει μαζί Του. Χωρὶς προσευχὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν ζῇ, ἀλλὰ πεθαίνει συνεχῶς, ἀκόμα κι ἂν δὲν τὸ καταλαβαίνει»

Γράφει: Στάρετς Ζαχαρίας