Η 6η Σταυροφορία προ των Πυλών !!!
(Mέρος Β΄): Το νέο «EL DORADO» της Ν.Α. Μεσογείου και οι ομοιότητες με τις παλιές σταυροφορίες για την κατάκτηση των «Αγίων Τόπων»Πηγή:
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?i ... e=1&kata=0Μέρος Β!
H Πρώτη Σταυροφορία διήρκεσε τρία χρόνια, από το 1096 ως το 1099. Είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους, πολεμιστές από τη Δυτική Ευρώπη, οι οποίοι ξεκίνησαν από τις πατρίδες τους με αυτό το σκοπό στην καρδιά και άλλον στό μυαλό.
Για τον απλό κάτοικο της Δύσης στον Μεσαίωνα, η Ανατολή φάνταζε ως κάτι το πολύ μακρινό και εξωτικό. Ελάχιστοι γνώριζαν για τις μεγάλες προόδους των Αράβων στις επιστήμες, στη λογοτεχνία, στην αρχιτεκτονική και στις καλές τέχνες, αλλά πολλοί είχαν ακούσει ιστορίες για τα παλάτια και για τα πλούτη τους.
Συνήθως αυτές τις ιστορίες τις θεωρούσαν μυθοπλασίες και τίποτα παραπάνω, αλλά μετά από την κατάκτηση μερικών αραβικών εδαφών στην Ισπανία, οι Δυτικοί είδαν από πρώτο χέρι, ότι πολλές από αυτές τις διαδόσεις ήταν αληθινές.
Αυτό έκανε πολύ κόσμο να ονειρεύεται όλο και περισσότερο την Ανατολή.
Οι σταυροφόροι της “Σταυροφορίας του λαού”, όπως ονομάστηκε η Α! Σταυροφορία, έφτασαν στη Νίκαια της Γαλλίας το 1096.
Τελικά, η αφορμή για το ξεκίνημα της Α` Σταυροφορίας ήρθε απροσδόκητα από τη Βυζαντινή Ανατολή, καθώς από το 1054 υπήρχε το Σχίσμα των Εκκλησιών.
Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός, έστειλε μία επιστολή στον πάπα, στην οποία του ζητούσε να του στείλει μισθοφόρους από τη Δύση, για να καταφέρει να νικήσει τους Σελτζούκους Τούρκους στη Μικρά Ασία.
Ο πάπας άδραξε την ευκαιρία, για επέκταση της επιρροής του στην Ανατολή, και για αναθέρμανση του θρησκευτικού αισθήματος στη Δύση, και έστειλε αγγελιοφόρους σε όλους τους σημαντικούς ηγεμόνες και κόμητες, να πάψουν τους μεταξύ τους πολέμους και να πάνε στους Αγίους Τόπους, για να πολεμήσουν και να τους απελευθερώσουν, παραπλανώντας ουσιαστικά τον αυτοκράτορα Κομνηνό, περί του σκοπού, για τον οποίον εκλήθησαν να υπηρετήσουν, την υπεράσπιση δηλ. της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας απο τούς Σελτζούκους Τούρκους, αντί της επέλασης των Σταυροφόρων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Όσοι δέχονταν έραβαν στον ώμο τους έναν κόκκινο σταυρό. Έτσι ονομάστηκαν «σταυροφόροι», αυτοί που "φέρουν" τον σταυρό.
Η Α’ Σταυροφορία είχε πετύχει εν πολλοίς, το σκοπό της, την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, και όχι μόνο, εξ αιτίας της, ιδρύθηκαν Λατινικές ηγεμονίες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, η Κομητεία της Έδεσσας, η Κομητεία της Τριπόλεως, το Πριγκηπάτο της Αντιοχείας και το αρμενικό βασίλειο της Μικρής Αρμενίας της Κιλικίας.
Είχε καταφέρει ακόμη ώς δευτερεύουσα πολιτική επίπτωση να “χαλαρώσει” την πίεση των Σελτζούκων Τούρκων στη Βυζαντινή αυτοκρατορία.
Όμως μεταξύ των σταυροφόρων και των Βυζαντινών υπήρχε ψυχρότητα και αμοιβαία καχυποψία, και όχι άδικα όπως απεδείχθη απο την μετέπειτα Ιστορία.
Με την ίδρυση των σταυροφορικών κρατών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, Συρίας, η Α` Σταυροφορία είχε και άλλες συνέπειες. Η παρουσία των σταυροφόρων στην Παλαιστίνη υπήρξε προκλητική για τους μουσουλμάνους.
Η οργή για τις σφαγές που είχαν κάνει, και για την απώλεια της Ιερουσαλήμ, ήταν τεράστια. Στα επόμενα χρόνια που έρχονταν, οι φωνές για ενότητα στον μουσουλμανικό κόσμο, θα πολλαπλασιάζονταν, και οι σταυροφόροι θα έπρεπε να κάνουν μεγάλο αγώνα για να διατηρήσουν τα εδάφη τους.
Η Δεύτερη (Β!) Σταυροφορία ήταν μία προσπάθεια της Δύσης, να αντεπιτεθεί στην όλο και αυξανόμενη πίεση των Τούρκων.
Ξεκίνησε το 1147 και τερματίστηκε το 1149 πετυχαίνοντας να χειροτερέψει την κατάσταση για τα “σταυροφορικά” κράτη στην Μέση Ανατολή, αλλά και να μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ της δυτικής Χριστιανοσύνης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εφ’όσον είχε προηγηθεί από το 1054, το Σχίσμα των Εκκλησιών.
Ο πάπας Ευγένιος, όταν έμαθε τα νέα για τη δυσχερή θέση στην οποία είχαν περιέλθει οι σταυροφορικές ηγεμονίες, εξέδωσε “βούλλα”, την 1η Δεκεμβρίου 1145 με την οποία κήρυσσε την έναρξη της Β! Σταυροφορίας.
Μετά από διαβουλεύσεις μερικών μηνών, ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Ζ` αποφάσισε να εκστρατεύσει στους Αγίους Τόπους. Ο αντιπρόσωπος του πάπα, Βερνάρδος του Κλαιρβώ, αφού κατάφερε να σταματήσει αντισημιτικές εκδηλώσεις στη Γαλλία και στη Γερμανία συναντήθηκε με το Γερμανό αυτοκράτορα Κορράδο Γ`. Ο Κορράδος αρχικά αρνήθηκε να συμμετάσχει ο ίδιος στη σταυροφορία που ετοιμαζόταν αλλά έδωσε την άδεια σε όποιους ευγενείς ήθελαν να γίνουν σταυροφόροι να το κάνουν. Τελικά τα Χριστούγεννα του 1146,
ο Βερνάρδος τον έπεισε να γίνει και ο ίδιος σταυροφόρος.
Μετά την αποτυχία τής Δεύτερης Σταυροφορίας η Δυναστεία των Ζενγίδων, είχε υπό τον έλεγχο της, μια ενωμένη πλέον Συρία, και συμμετείχε σε συγκρούσεις με τους ηγέτες της Αιγύπτου, γεγονός το οποίο οδήγησε στην απόλυτη ένωση των αιγυπτιακών και συριακών δυνάμεων, υπό τις διαταγές του Σαλαντίν, ο οποίος τις χρησιμοποίησε για να αντιμετωπίσει τα Χριστιανικά κράτη και να ανακαταλάβει την Ιερουσαλήμ το 1187.
Ωθούμενοι από τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους, ο Ερρίκος Β` της Αγγλίας (Henry II of England) και ο Φίλιππος Αύγουστος Β` της Γαλλίας (Philippe II de France), σταμάτησαν τη μεταξύ τους σύγκρουση για να οδηγήσουν μια νέα σταυροφορία.
Η Τρίτη (Γ!) Σταυροφορία (1189-1192) επίσης γνωστή ως η “Σταυροφορία των Βασιλιάδων”, ήταν η προσπάθεια των Ευρωπαϊκών ηγετών για την ανακατάληψη των Αγίων Τόπων, δηλ. Της Μέσης Ανατολής, από τον Σαλαντίν (Salāh ad-Dīn Yūsuf ibn Ayyūb).
Ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη, αλλά δεν πέτυχε τον απώτερο σκοπό της, την επανάκτηση της Ιερουσαλήμ.
Οι επιτυχίες της Γ` Σταυροφορίας θα επέτρεπαν στους Σταυροφόρους να διατηρήσουν ένα σημαντικό βασίλειο με βάση την Κύπρο και τη Συριακή ακτή.
Η αποτυχία όμως της ανακατάληψης της Ιερουσαλήμ θα οδηγούσε στο κάλεσμα για την Δ` Σταυροφορία έξι χρόνια αργότερα.
Η επικράτηση των γεοπολιτικών συμφερόντων, η οποία ήταν αισθητή και στις προηγούμενες Σταυροφορίες, εκδηλώθηκε ξεκάθαρα κατά την Δ’ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Η Δ` Σταυροφορία (1201-1204) είχε ώς επιφαινόμενο στόχο την κατάληψη της Ιερουσαλήμ μέσω μιας εισβολής στην Αίγυπτο, όμως ακολούθησε τον πραγματικό της στόχο, και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την Κωνσταντινούπολη, καταλύοντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ιδρύοντας τη “Λατινική” Αυτοκρατορία.
Επισήμανση θα κάνω μόνο στο ότι οι Σταυροφορίες έγιναν όλες με το πρόσχημα της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων από τους αλλόθρησκους, με το πρόσχημα αυτό και στο όνομα του Χριστού, διαπράχθηκαν μερικά από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία.
Κατά την διάρκεια της Βασιλείας του Ούγου Α΄ αναλαμβάνει την 5η Σταυροφορία το 1215 ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Φρειδερίκος Β΄ (1212-1250), στην οποία δεν έλαβε μέρος ο ίδιος. Οι στόλοι των Σταυροφόρων πέρασαν από την Κύπρο και πήγαν στην Συρία με ηγέτες τον δούκα της Αυστρίας, τον Βασιλιά Ανδρέα Β΄ της Ουγγαρίας και τον νεαρό Ούγο Α΄ της Κύπρου.
Οι Σταυροφορίες ξεκίνησαν, ως η ιδέα μίας ιερής εκστρατείας από μέρους των Δυτικών (Καθολικών) Χριστιανών, με επιφαινόμενο “σκοπό”, την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων (Παλαιστίνη, Ιερουσαλήμ) από τους μουσουλμάνους.
Συνήθως η κήρυξη μιας Σταυροφορίας συνοδευόταν και από εγκλήματα και διώξεις από απλούς πολίτες κατά των Εβραίων, αρκετές κοινότητες των οποίων βρίσκονταν στη Δυτική Ευρώπη. Ήταν η εύκολη λύση για όσους ήθελαν να εκτονώσουν το θρησκευτικό τους μένος, και για πολλούς άλλους που έβρισκαν την ευκαιρία για κλοπές και καταστροφές. Έγιναν αρκετές σταυροφορίες από τον 11ο αιώνα μ.Χ., μέχρι και το 15ο, οπότε και έγιναν οι τελευταίες σταυροφορίες κατά των Οθωμανών Τούρκων. Η τελευταία αναλαμπή των σταυροφοριών ήταν η Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.
Με την ονομασία “Ναυμαχία της Ναυπάκτου”, παρέμεινε στην ιστορία η ναυμαχία που έγινε στις 7 Οκτωβρίου του 1571 μεταξύ των ηνωμένων στόλων της Ισπανίας, της Βενετίας, της Γένουας, της Νεάπολης και Σικελίας και του Πάπα εφενός και του ενιαίου στόλου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου, παρά την είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου, κοντά στις νήσους νότιες Εχινάδες παρά το Ακρωτήριο Σκρόφα. Μετά τη κατάληψη της Κύπρου από τον Σουλτάνο Σελήμ Β΄, τον Αύγουστο του 1570, και τις επακόλουθες από τους Τούρκους σφαγές των παραδοθέντων Ενετών, αλλά και μετά την ιταμή και προκλητική στάση των οθωμανών έναντι των χριστιανικών κρατών, άρχισαν τότε με την πρωτοβουλία του, μετέπειτα Αγίου, Πάπα Πίου του Ε΄ τα χριστιανικά κράτη και μάλιστα η Ισπανία και η Ενετία να συνάπτουν συμμαχίες για κοινές κατά των Οθωμανών πολεμικές ενέργειες που απέβλεπαν κυρίως στη διάλυση του οθωμανικού στόλου και την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών.
Όμως πίσω από τον ενθουσιασμό και τα ιδανικά, τα οποία “δήθεν” υπερασπίζονταν οι σταυροφόροι, υπήρχαν βαθύτεροι και λιγότερο ευγενείς σκοποί.
Οι σταυροφορίες ξεκίνησαν υποκινούμενες και καθοδηγούμενες, κυρίως από την Καθολική εκκλησία, με σκοπό να επεκτείνει την εξουσία της (θρησκευτική, οικονομική και πολιτική) στην Ανατολή, και να καταφέρει να υποτάξει την εκκλησία της Κωνσταντινούπολης.
Παράλληλα πολλοί ηγεμόνες ονειρεύονταν πλούτη, δόξα και περιπέτειες. Ακόμη και οι απλοί άνθρωποι και στρατιώτες που ακολούθησαν είχαν τα δικά τους όνειρα για πλούτη, αναγνώριση και μια καλύτερη ζωή.
Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες είχαν τα δικά τους σχέδια και προσπάθησαν να στρέψουν τους Σταυροφόρους στην Μικρά Ασία χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Όλοι όσοι πήραν μέρος, άμεσα ή έμμεσα, ήθελαν να κερδίσουν κάτι αλλά τα αποτελέσματα των σταυροφοριών, άλλαξαν εντελώς διαφορετικά την Ευρώπη από αυτό που περίμεναν.
Η σημερινή εκδοχή των σταυροφοριών, όπως και να έχει η κατάσταση, αποτελεί ένα οργανωμένο σχέδιο ελέγχου, γεωπολιτικά, των πλουτοπαραγωγικών πηγών στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, και γεωστρατηγικά, πρός υποστήριξη του σχεδιασμού, τον έλεγχο στρατηγικών θέσεων στην περιοχή.
Αναφερόμενος σε ανιχνεύσημες εκδηλώσεις ή αλλιώς “προεόρτια”, τα οποία προιδεάζουν το επερχόμενον, επιγραμματικά σημειώνω τα εξής :
«Ναι, επικεντρωνόμαστε στη Συρία όμως οποιοσδήποτε λανθασμένος υπολογισμός που θα οδηγήσει σε μεγάλη κλιμάκωση θα έχει επιπτώσεις στην περιοχή, τις οποίες θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να χειριστούμε», δηλώνει ο Κόφι Άναν, μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Γενεύη λίγη ώρα αφότου ενημέρωσε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, μέσω βιντεοδιάσκεψης.
Λουκέτο βάζουν τέσσερις χώρες-μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου στις πρεσβείες τους στη Συρία.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του γενικού γραμματέα του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ), έξι αραβικές μοναρχίες αποφάσισαν να κλείσουν τις πρεσβείες τους στην Δαμασκό, εκφράζοντας με τη χειρονομία αυτή την αποδοκιμασία τους για τη συνέχιση της καταστολής στη Συρία.
Με την αιτιολογία, «λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών της ασφάλειας εκεί και για να δώσει ένα πολιτικό μήνυμα στη Συρία», η ολλανδική κυβέρνηση έκλεισε την πρεσβεία της Ολλανδίας στη Δαμασκό.
Την αναστολή της λειτουργίας της ιταλικής πρεσβείας στη Δαμασκό και τον επαναπατρισμό όλου του προσωπικού αποφάσισε η ιταλική κυβέρνηση.
Η Σαουδική Αραβία αποφάσισε να διακόψει τη λειτουργία της πρεσβείας της στη Δαμασκό, ανακαλώντας άμεσα όλο το διπλωματικό προσωπικό.
«Η κυβέρνηση της Τουρκίας είναι έτοιμη να επιδιώξει την έγκριση του τουρκικού κοινοβουλίου, προκειμένου να αναπτύξει τις δυνάμεις της στο έδαφος της Συρίας αν κλιμακωθεί η βία και η απειλή για την εθνική της ασφάλεια» προειδοποίησε ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου.
«Οι εξελίξεις στη Συρία δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους ασφαλείας για τους πολίτες μας. Τους συμβουλεύουμε με επιμονή να επιστρέψουν στην Τουρκία», αναφέρεται στην ανακοίνωσή του το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.
Η Άγκυρα βάλλει κατά της Δαμασκού με το πρόσχημα ότι η κυβέρνηση της Συρίας «χτυπά» άμαχο πληθυσμό στους δρόμους της γειτονικής χώρας.
Δια στόματος του Τούρκου πρωθυπουργού, η τουρκική πλευρά, για πρώτη φορά, αποδέχεται ότι μελετά διάφορα σενάρια για το μέλλον της Συρίας.
Παράλληλα, προχωρά στο κλείσιμο της πρεσβείας της στην Δαμασκό στις 22 Μαρτίου.
«Η αμερικανική κυβέρνηση παραμένει επικεντρωμένη σε μια διπλωματική προσέγγιση του συριακού ζητήματος, πρός το παρόν», εξήγησε ο εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, Τόμι Βίτορ.
Στο μεταξύ και ενώ η Γαλλία και η Ισπανία, ανακοίνωσαν την απόσυρση των διπλωματικών τους αποστολών από τη Δαμασκό, αίσθηση έχει προκαλέσει βίντεο που μετέδωσε το βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο Channel 4, στο οποίο, εμφανίζονται νοσοκόμοι να βασανίζουν τραυματισμένους αντικαθεστωτικούς σε νοσοκομείο της Χομς στην Συρία.
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, τα τουρκικά φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν λεπτό προς λεπτό, τις εξελίξεις από τα σύνορα Τουρκίας – Συρίας.
Την Τετάρτη, το τουρκικό ειδησεογραφικό δίκτυο «Samanyolu Haber» μετέδωσε την είδηση, ότι ο στρατός της Συρίας τοποθετεί νάρκες στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας.
H αμερικανίδα ΥΠΕΞ ζήτησε από την Ρωσία να μεταφέρει στην Τεχεράνη ξεκάθαρο μήνυμα ότι η σχεδιαζόμενη συνάντηση μεταξύ των 6 κρατών και του Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμά του, θα πρέπει να έχει αποτέλεσμα, διαφορετικά θα ακολουθήσει στρατιωτική επέμβαση.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός προετοιμάζει με δηλώσεις, τους Ισραηλινούς πολίτες, για μία επίθεση στο Ιράν.
Έκτακτο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης στη Συρία ετοιμάζει η Τουρκία. Σύμφωνα και με τις ανακοινώσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η Άγκυρα ενδέχεται να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, για τη φιλοξενία χιλιάδων μεταναστών που έρχονται από τη Συρία.
Παράλληλα η Άγκυρα κλείνει το προξενείο στη Δαμασκό διακόπτοντας πια κάθε επαφή με το καθεστώς Άσαντ.
Ακύρωσε τελικά την παρουσία του στο Μπόχουμ της Γερμανίας, όπου επρόκειτο σήμερα να τιμηθεί με το βραβείο «Der Steiger», ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Εάν αυτό αποτελεί "προάγγελο εξελίξεων" στο "μέτωπο" της Συρίας, η ακύρωση του ταξειδιού του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε συνδοιασμό με την επικείμενη άφιξη του επικεφαλής της CIA στην Τουρκία, Λεο Πανέτα, στις αρχές της εβδομάδας, θα το "δείξει", το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, πάντως, δείχνει να έχει αυξήσει την κινητικότητα "περίεργα".
Είναι απορίας άξιον, το γεγονός ότι, στο "Αφρικανικό τόξο", στην Β.Αφρική, το οποίο εφάπτεται και βρέχεται απο τα νερά της Ν.Α. Μεσογείου, απο την Λιβύη έως την Συρία, σε διάστημα ενός έτους αλλάζουν τα καθεστώτα τους, όλων των χωρών, μεταλλάσονται τοιουτοτρόπως σε "φίλια` πρός την Δύση καθεστώτα, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά την μεταφορά του "ενδιαφέροντος" μεγάλων γεωπολιτικών και Εθνικών συμφερόντων στην περιοχή.
Ο λόγος σαφής, "οι υδρογονάνθρακες" της περιοχής.
Τό διακύβευμα είναι το νέο "EL DORADO" της Ν.Α. Μεσογείου.
Τό σχέδιο συνετάχθη, η εφαρμογή ξεκίνησε, αυτό που λείπει είναι η δράση, για να ολοκληρωθεί το project !!!
Η 6η Σταυροφορία ή αλλιώς η «Σταυροφορία των ισχυρών», ξεκίνησε ήδη, οι σταυροφόροι διαγκωνίζονται για το «έπαθλο», την αποκλειστική διαχείριση των υδρογονανθράκων, η Δύση επανέρχεται δριμύτερη στην κατάκτηση των «Αγίων Τόπων» !!!
Ας ελπίσουμε ότι θα έχει το ελάχιστο «κόστος» σε ανθρώπινες ζωές, η ματαιοδοξία της επικυριαρχίας στον πλανήτη.
Και ύστερα τί ;;;
