Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Οι σκανδαλοποιοί είναι μερικοί



Εύκολα μην πιστεύετε σε ό,τι ακούτε, γιατί είναι και μερικοί που τα λένε όπως εκείνοι τα καταλαβαίνουν.

Πήγε μιά φορά ένας στον Χατζεφεντή(1) και του λέει: «Νάχω την ευχή σου, Χατζεφεντή, εκατό φίδια μαζεύτηκαν εκεί επάνω».

«Εκατό φίδια ; πού βρέθηκαν ;», απόρησε ο Αγιος Αρσένιος.

«Έ, αν δεν ήταν εκατό, πενήντα θα ήταν σίγουρα».

«Πενήντα φίδια!».

«Είκοσι πέντε πάντως θα ήταν»!

«Είκοσι πέντε φίδια άκουσες να μαζεύτηκαν ποτέ;», του λέει πάλι ο Άγιος.

Μετά του λέει ότι ήταν δέκα οπωσδήποτε.

«Καλά, του λέει ο Άγιος, συνέδριο είχαν και μαζεύτηκαν δέκα φίδια; Πάψε• δεν είναι δυνατόν!».

«Πέντε θα ήταν», λέει τότε εκείνος. «Πέντε;». «Έ, δύο θα ήταν».

Ύστερα τον ρωτάει ο Άγιος Αρσένιος: «Τα είδες;».

«Όχι, λέει, τα άκουσα να κάνουν μέσα στα κλαδιά "σσσσ..."». Μπορεί δηλαδή να ήταν και καμμιά σαύρα!...

Εγώ από όσα ακούω ποτέ δεν βγάζω συμπεράσματα, χωρίς να εξετάσω.

Άλλος μπορεί να λέη κάτι, για να κατηγορήση, άλλος να το λέη απλά και άλλος σκόπιμα.

Τι σκανδαλοποιοί είναι μερικοί!

Ήταν δυό φίλοι στην Κόνιτσα πολύ αγαπημένοι. Τις γιορτές και τις Κυριακές δέν γύριζαν μέσα στην πόλη• έρχονταν στό μοναστήρι, στο Στόμιο• έψελναν κιόλας. Ύστερα ανέβαιναν στό βουνό, στην Γκαμήλα (2).

Μιά μέρα ένας διεστραμμένος τύπος τους έβαλε σκάνδαλα. Πάει στον έναν και του λέει: «Ξέρεις τι είπε για σένα αυτός; Αυτό και αυτό».

Πάει μετά και στον άλλον και του λέει: «Ξέρεις τι είπε για σένα αυτός που τον έχεις φίλο; Αυτό και αυτό».

Αμέσως έγιναν και οι δυό θηρία και πιάνουν έναν καυγά μέσα στο μοναστήρι!

Έν τω μεταξύ εκείνος που έβαλε το φυτίλι έφυγε, και αυτοί δώσ'του να μαλώνουν.

Ο μικρότερος ήταν και λίγο νευρικός και έβριζε τον μεγαλύτερο.

«Τώρα, λέω, τί να κάνω; Βρε τον πειρασμό, τί κάνει!».

Πάω και λέω στον μεγάλο: «Κοίταξε, μικρός είναι• αφού είναι και λίγο νευρικός, μην τον παρεξηγής- ζήτησε του συγγνώμη».

«Πάτερ, τί συγγνώμη να ζητήσω, μου λέει, δεν βλέπεις πώς με βρίζει; Εγώ ούτε καν έχω ιδέα από αυτά που λέει».

Πάω και στον μικρό και του λέω: «Κοίταξε, μεγάλος είναι• δεν ειναι έτσι που τα βλέπεις τα πράγματα• πήγαινε, ζήτησε του συγγνώμη».

Αρπάχθηκε εκείνος• έβαλε τις φωνές: «Θα μαλώσουμε και μαζί, Πάτερ!».

«Έ, να μαλώσουμε, ρε Παντελή! Άφησε με όμως να ετοιμασθώ λίγο...», του είπα και έφυγα.

Έξω από το μοναστήρι είχα κάτι ξύλα μακριά, για να φράξω τον κήπο.

Πάω, παίρνω από τετρακόσια μέτρα μακριά ένα ξύλο κοντά πέντε μέτρα και το σβάρνιζα σιγά-σιγά, για να τον κάνω να γελάση

Εκείνος άκουγε που το σβάρνιζα, αλλά που να φαντασθή τί το ήθελα!

Μπήκα μέσα στην αυλή σβαρνίζοντας το ξύλο, μέχρι που έφθασα κάτω από τον νάρθηκα.

«Σταμάτα, ρε Παντελή, να μαλώσουμε!», λέω.

Έσκασαν στα γέλια και οι δυό, μόλις κατάλαβαν τι το ήθελα το ξύλο!

Αυτό ήταν. Έσπασε ο πάγος.Έσκασε ο διάβολος.

«Είστε στα καλά σας; τους λέω• τί εΐναι αυτά;». Και αγαπήθηκαν πάλι.


- Ή διαβολή την ίδια μέρα έγινε;

- Ναι, και βρίζονταν άσχημα! Βλέπεις ο διάβολος τί κάνει; Ο άλλος ίσως τους ζήλευε που ήταν τόσο αγαπημένοι σαν αδέλφια, διέβαλε τον έναν στον άλλον και έφυγε.

Ή διαβολή είναι πολύ κακό. Γι’ αυτό και ο πειρασμός λέγεται διάβολος. Διαβάλλει - άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον και δημιουργεί σκάνδαλα.

Καί είδες, τα πίστεψαν οι καημένοι και πιάστηκαν!



- Επίτηδες τα είπε εκείνος;


- Ναί, για να τους χωρίση από... αγάπη, ήγουν από φθόνο...



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Έτσι αποκαλούσαν τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη οι κάτοικοι της περιοχής των Φαράσων.
(2) Βουνοκορφή της Πίνδου που έχει το σχήμα της γκαμήλας (Γιάπιγγο Τύμφη).

[XAPA]

Δημοσιοποίηση αμαρτημάτων


Όταν βλέπουμε κάτι άσχημο, να το σκεπάζουμε και όχι να το διαπομπεύουμε. Δεν είναι σωστό να γίνωνται γνωστά τα ηθικά παραπτώματα.

Ας υποθέσουμε ότι στον δρόμο υπάρχει μιά ακαθαρσία.

Ένας συνετός άνθρωπος, αν περάση από εκεί, θα πάρη μιά πλάκα και θα την σκεπάση, για να μην προξενη αηδία.

Ένας ασύνετος όμως, αντί να την σκεπάση, μπορεί να αρχίση να την ανακατεύη και να σκορπίση περισσότερο την δυσωδία της.

Έτσι, και όταν αδιάκριτα δημοσιοποιούμε τις αμαρτίες των άλλων, προξενούμε μεγαλύτερο κακό.

Το «είπε τη Εκκλησία»!(1) δεν έχει την έννοια ότι πρέπει όλα να γίνωνται γνωστά, γιατί σήμερα δεν είναι όλοι Εκκλησία.

Εκκλησία είναι οι πιστοί πού ζουν όπως θέλει ο Χριστός και όχι οι άλλοι που πολεμούν την Εκκλησία.

Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού που η εξομολόγηση γινόταν μπροστά σε όλα τα μέλη της Εκκλησίας, τότε εΐχε αυτό το νόημα το «είπε τη' Εκκλησία».

Ενώ στην εποχή μας που σπάνια βρίσκεται οικογένεια να εχη τον ίδιο Πνευματικό, ας μη μας ξεγελάη ο «εξω από εδώ» με το «είπε τη' Εκκλησία», γιατί, όταν δημοσιοποιούμε ένα ηθικό λ.χ. παράπτωμα, το κοινοποιούμε στους πολεμίους της Εκκλησίας και τους δίνουμε αφορμή νά αρχίσουν τον πόλεμο εναντίον της, οπότε κλονίζεται η πίστη των αδυνάτων ψυχών.

Μιά μάνα, όταν εχη μιά κόρη που είναι πόρνη, δεν την διασύρει και δεν την εξευτελίζει μπροστά στους άλλους, αλλά κάνει ό,τι μπορεί, για να αποκαταστήση το όνομα της.

Θα πούληση ό,τι έχει και δεν έχει, θα την πάρη να πάνε σε άλλη πόλη, θα κοιτάξη να την παντρέψη, για να διόρθωση έτσι την παλιά της ζωή. Αυτός ακριβώς είναι και ο τρόπος της Εκκλησίας.

Βλέπεις, ο Καλός Θεός μας ανέχεται με αγάπη και δεν θεατρίζει κανέναν, αν και γνωρίζη τα χάλια μας ως Καρδιογνώστης• και οι Άγιοι ποτέ δεν πρόσβαλαν αμαρτωλό άνθρωπο μπροστά στον κόσμο, αλλά με αγάπη, με λεπτότητα πνευματική και με τρόπο μυστικό βοηθούσαν για την διόρθωση του κακού.

Εμείς όμως, αν καί είμαστε αμαρτωλοί, κάνουμε το αντίθετο, σαν υποκριτές.

Πρέπει να προσέχουμε να μην παρεξηγούμε εύκολα και νομίζουμε πως ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι κακό.



- Γέροντα, αναφερθήκατε στην δημοσιοποίηση των ηθικών παραπτωμάτων. Άλλου είδους αμαρτίες ή αρρωστημένες καταστάσεις χρειάζεται σε μερικές περιπτώσεις να γνωστοποιούνται;

- Κοίταξε να σου πω. Εγώ το κάνω αυτό σε μερικούς γνωστούς.

Βλέπω π.χ. κάποιον να κάνη μιά αταξία και να σκανδαλίζη και τους άλλους.

Του λέω μιά, πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές να διορθωθή, αλλά αυτός δεν διορθώνεται. Δεν έχει όμως δικαίωμα να συνεχίζη μιά αταξία μετά από επανειλημμένες υποδείξεις, γιατί παρασύρονται και οι άλλοι και τον μιμούνται.

Το κακό, βλέπεις, μπορούν εύκολα να το μιμηθούν οι άνθρωποι, όχι όμως και το καλό. Γι' αυτό αναγκάζομαι υστέρα να το πω και σε άλλους που βλέπουν την αταξία αυτή, για να τους προφυλάξω.

Όταν δηλαδή λέω «αυτό που κάνει ο τάδε δεν με αναπαύει», δεν το λέω για να κατακρίνω - αφού το έχω πει πεντακόσιες φορές στον ϊδιο -, αλλά γιατί οι άλλοι που βλέπουν το κουσούρι του επηρεάζονται, το μιμούνται και μάλιστα λένε:

«Αφού ο Γέροντας Παΐσιος δεν του λέει τίποτε, άρα είναι καλό». Αν δεν πω τον λογισμό μου, ότι δεν με αναπαύει αυτή η κατάσταση, δίνω την εντύπωση οτι το ευλογώ, ότι και εγώ αναπαύομαι σ’ αυτήν την κατάσταση.

Έτσι καταστρέφεται το σύνολο, γιατί μπορεί να νομίσουν ότι είναι σωστή η τακτική του άλλου και να την εφαρμόσουν και τί βγαίνει μετά;

Νομίζουν εν τω μεταξύ ότι δεν το έχω πει στον ίδιο. Δεν ξέρουν ότι με έσκασε ο άλλος τόσον καιρό.

Έχουμε και τον διάβολο που λέει: «Δέν πειράζει και να το κάνης. Βλέπεις, και ο άλλος το κάνει και ο Γέροντας Παΐσιος δεν του λέει τίποτε».

Γι' αυτό, όταν βλέπω ότι κάποιος συνεχίζει το τυπικό του κάνοντας μιά αταξία, ενώ του έχω πει να την διόρθωση, μετά λέω πάνω σε μιά συζήτηση σ' όποιον τον γνωρίζει «αυτό που κάνει ο τάδε δεν με αναπαύει», για να τον προφυλάξω και να μη βλαφθή.

Αυτό δεν είναι κατάκριση. Να μην τα μπλέκουμε τα πράγματα.

Ύστερα μερικοί έρχονται και λένε: «Γιατί το είπες στον άλλο; Ήταν απόρρητο».

«Τί απόρρητο; του λέω. Το είπα χίλιες φορές σ' εσένα και δεν διορθώθηκες. Δεν έχεις δικαίωμα να βλάψης και τους άλλους που θα νομίζουν ότι εγώ συμφωνώ με αυτήν την κατάσταση».

Ακόμα αυτό έλειψε να μην το πω, αφού κάνει ζημιά στους άλλους!

Ιδίως όταν έρχεται ένα παιδί από μιά οικογένεια που την γνωρίζω και βλέπω ότι με την τακτική του καταστρέφει την οικογένεια, του λέω: «Κοίταξε, αν δεν διορθωθής, θα το πω στην μητέρα σου.

Δεν έχεις δικαίωμα εσύ να έρχεσαι σ' έμενα να μου το λές και πάλι να συνεχίζης το βιολί σου. Θα το πω στην μάνα σου, για να προφυλάξω την οικογένεια σας».

Όταν έχη κανείς μετάνοια, καλά. Άλλα, όταν συνεχίζη την τακτική του, πρέπει να μιλήσω• έχω ευθύνη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ματθ. 18, 17.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Ενέργειες με σύνεση και αγάπη

Εργασία στον εαυτό μας



Εάν θέλης να βοηθήσης την Εκκλησία, είναι καλύτερα να κοιτάξης να διόρθωσης τον εαυτό σου, παρά να κοιτάς να διόρθωσης τους άλλους.

Αν διόρθωσης τον εαυτό σου, αμέσως διορθώνεται ένα κομματάκι της Εκκλησίας.

Εάν φυσικά αυτό το έκαναν όλοι, η Εκκλησία θα ήταν διορθωμένη. Αλλά σήμερα οι άνθρωποι ασχολούνται με όλα τα άλλα θέματα εκτός από τον εαυτό τους.

Γιατί το να ασχολήσαι με τον εαυτό σου έχει κόπο, ενώ το να ασχολήσαι με τους άλλους είναι εύκολο.

Εάν ασχοληθούμε με την διόρθωση του εαυτού μας και στραφούμε πιο πολύ στην «εσωτερική» δράση παρά στην εξωτερική, δίνοντας τα πρωτεία στην θεία βοήθεια, θα βοηθήσουμε τους άλλους περισσότερο και θετικώτερα.

Επιπλέον θα έχουμε και την εσωτερική μας γαλήνη, η οποία θα βοηθάη αθόρυβα τις ψυχές που θα συναντάμε, γιατί η εσωτερική. πνευματική κατάσταση προδίδει την αρετή της ψυχής και αλλοιώνει ψυχές.

Όταν επιδίδεται κανείς στην εξωτερική δράση, πριν φθάση στην λαμπικαρισμένη εσωτερική πνευματική κατάσταση, μπορεί να κάνη κάποιον πνευματικό αγώνα, αλλά έχει στενοχώρια, άγχος, έλλειψη εμπιστοσύνης
στον Θεό, και συχνά χάνει την ηρεμία του.

Εάν δεν κάνη καλό τον εαυτό του, δεν μπορεί να πη ότι το ενδιαφέρον του για το κοινό καλό είναι καθαρό.

Όταν ελευθερωθή από τον παλαιό του άνθρωπο και από καθετί κοσμικό, έχει πλέον την θεία Χάρη, οπότε και ο ίδιος αναπαύεται, αλλά και κάθε είδους άνθρωπο αναπαύει.

Αν όμως δεν έχη Χάρη Θεού, δεν μπορεί ούτε στον εαυτό του να επιβληθή ούτε τους άλλους να βοηθήση, για να φέρη θείο αποτέλεσμα.

Πρέπει να βουτηχθή στην Χάρη και ύστερα να χρησιμοποιηθούν οι αγιασμένες πλέον δυνάμεις του για την σωτηρία των άλλων.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Τo καλό να γίνεται με καλό τρόπο


- Γέροντα, πώς σκέφτεσθε, όταν έχετε να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα;

-Σκέφτομαι τι γίνεται, τι δεν γίνεται ανθρωπίνως.


Το εξετάζω από όλες τις πλευρές. «Θα κάνω αυτό - τι αντίκτυπο θα έχη εκεί, εκεί;... Τι κακό μπορεί να κάνη ή σε τι μπορεί να ωφελήση;».

Εγώ πάντα ένα πρόβλημα προσπαθώ να το δω από πολλές πλευρές, ώστε η λύση που θα δώσω να είναι, όσο γίνεται, πιο σωστή. Γιατί μπορεί να γίνουν πολλά λάθη, αν δεν προσέξη κανείς.

Αν καταλάβη εκ των υστέρων τι έπρεπε να κάνη, δεν ωφελεί, γιατί πάει, πέταξε, όπως λένε, το πουλί!


Ας πούμε, δεν πρόσεξε κάποιος και έκαψε ένα σπίτι. Καλά, εντάξει, δεν τον κρεμάει κανείς, αλλά το κακό έγινε.

Κάπου είχαν ένα πρόβλημα. Ήρθε ο υπεύθυνος και μου λέει:

«Έ, τώρα τακτοποιήθηκε το θέμα. Πήγα, βρήκα τον τάδε, τον τάδε, τους είπα αυτό και αυτό και τακτοποιήθηκε η υπόθεση!».


«Τώρα άρχισε το πρόβλημα, του λέω. Εκείνο που υπήρχε, δεν ήταν πρόβλημα. Τώρα άναψε η φωτιά. Πρώτα δυο καρβουνάκια ήταν, και αυτά θα έσβηναν μόνα τους».

Αυτός νόμιζε ότι με τις ενέργειες του είχε τακτοποιήσει την υπόθεση και ήθελε να τον επαινέσουμε κιόλας. Ενώ, με αυτό που έκανε, δημιούργησε μεγάλη φασαρία και μεγάλωσε το πρόβλημα.

Χρειάζεται πολλή προσοχή, σύνεση και διάκριση, για να γίνεται το καλό με καλό τρόπο και να ωφελή, γιατί αλλιώς, αντί να ωφελή, δαιμονίζει τον άλλον.


Ύστερα, κάτι που σκέφτεται κανείς να κάνη, καλύτερα να το αφήνη να ωριμάση• γιατί, αν το αγουροκόψη, αποφασίση δηλαδή βεβιασμένα, ίσως να έχη προβλήματα αργότερα και να βασανίζεται.

Τα σοβαρά πράγματα, όταν καθυστερούν λίγο, προχωρούν μετά γρήγορα και σωστά.

Μπορεί κάποιος να έχη εξυπνάδα, αλλά να έχη και κενοδοξία και εγωισμό, και νά προπορεύωνται αυτά στις ενέργειες του και να μην προσέχη.


Ένα σκυλί π.χ. στο κυνήγι, όταν προχωράη προσεκτικά, και από ράτσα να μην είναι, βρίσκει τα ίχνη του λαγού.

Ενώ άλλο που είναι από πολύ καλή ράτσα και έχει όλα τα προσόντα, όταν βιάζεται, τρέχει δεξιά και αριστερά χωρίς αποτέλεσμα.

Ενέργεια πριν από σκέψη έχει υπερηφάνεια. Γι' αυτό να μη βιάζεται κανείς να ενεργήση, αλλά να σκέφτεται και να προσεύχεται προηγουμένως.


Όταν προπορεύεται η προσευχή, δεν ενεργεί ο αφρός του μυαλού, η ελαφρότητα, αλλά το αγιασμένο μυαλό.

Οι πνευματικοί άνθρωποι μερικές φορές κάνουμε σαν να μην υπάρχη Θεός• δεν αφήνουμε τον Θεό να ενεργήση. Ο Θεός ξέρει πως δουλεύει.

Ενώ υπάρχουν δηλαδή πνευματικά μέσα, για να τακτοποιούνται οι δύσκολες καταστάσεις με πνευματικό τρόπο, εμείς πάμε να ενεργήσουμε κοσμικά.


Όταν ήμουν στο Σινά, ένας Χότζας πήγαινε κάθε Παρασκευή μέσα στο μοναστήρι, ανέβαινε στον μιναρέ ενός τζαμιού που ήταν εκεί και φώναζε!

Και είχε μιά φωνή!... μέχρι επάνω στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης ακουγόταν.

Ύστερα το μοναστήρι βρήκε σαν λύση να κλείνουν την πόρτα την Παρασκευή που πήγαινε ο Χότζας, για να μην μπαίνη μέσα - εγώ δεν το ήξερα.


Μια μέρα που κατέβηκα κάτω, βλέπω τον Χότζα οργισμένο.

«Τώρα θα τους δείξω εγώ, μου λέει, που μου 'κλεισαν την πόρτα, για να μην μπαίνω μέσα...».

«Την έκλεισαν, του λέω, για να μην μπουν οι γκαμήλες. Δεν πιστεύω ότι την έκλεισαν, για να μην μπης εσύ!».Μετά είπα κάτι γι' αυτό στους Πατέρες.


Λέει ένας γραμματεύς: «Θα του δείξω εγώ του Χότζα! Θα του βάλω μιά φλούδα. Θα γράψω στην Κυβέρνηση ότι ο Χότζας μας πιέζει».

«Κοίταξε, του λέω, η Όρθοδοξία δεν είναι φλούδα.

Να κάνουμε μιά αγρυπνία, να 'ψάλουμε την Ακολουθία των Σιναϊτών Πατέρων, της Αγίας Αικατερίνης, και να αφήσουμε να μιλήση ο Θεός. Θα πάω και εγώ επάνω να προσευχηθώ».


Είπα καί σε μερικούς Πατέρες να προσευχηθούν, και έτσι του ήρθε ένα σκαμπίλι του Χότζα• σηκώθηκε, έφυγε, εξαφανίσθηκε!

Γιατί και την πόρτα να έκλειναν, μετά η Κυβέρνηση θα εξακρίβωνε ότι δeν είναι αλήθεια πως τους πίεζε ο Χότζας και θa είχαν φασαρίες.

Θα έλεγε ο Χότζας ότι έκλεισαν την πόρτα, επειδή πήγαινε κάθε Παρασκευή, και θα έκανε κακό στο μοναστήρι.


Ένας άλλος παλιότερα είδε τo βουνό και θέλησε να κάνη εξοχικό πάνω στην κορυφή της Αγίας Αικατερίνης!... Επαθε μιά αρρώστια, πάει, πέθανε.

Ήρθε τελευταία και άλλος να φτιάξη κάτι εκεί, πάει, πέθανε και αυτός.


Γι' αυτό καλύτερα είναι να μη στηριζώμαστε μόνο στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, αλλά να προσευχώμαστε και να αφήνουμε τον Θεό να ενεργή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Συμπεριφορά με διάκριση



- Γέροντα, όταν βλέπουμε κάποιον να συμπεριφέρεται άσχημα, πρέπει να του πούμε κάτι;

- Ανάλογα με το τι άνθρωπος είναι. Χρειάζεται πολλή διάκριση και θείο φωτισμό στην εποχή μας.

Δεν είναι εύκολο να σας πω. Σέ μιά περίπτωση, όπως έχω δει, υπάρχουν πεντακόσιες υποπεριπτώσεις.

Είναι μερικοί που μπορούν να διορθωθούν και άλλοι που δεν διορθώνονται, και με μιά δική μας παρατήρηση μπορεί να αντιδράσουν.

Ιδίως αν κάποιος έχη εγωισμό και τον θίξης, αντιδρά άσχημα.

Ενώ καταλαβαίνει πολλές φορές ότι σφάλλει, από εγωισμό δεν υποχωρεί.

Και όταν τα ελατήρια μας δεν είναι αγνά, δηλαδή μαζί με το ενδιαφέρον υπάρχη και υπερηφάνεια, και η αγάπη δέν είναι καθαρή, δημιουργείται στον άλλο μεγάλη αντίδραση.

Όταν ελέγχουμε κάποιον από αγάπη, με πόνο, είτε την καταλαβαίνει ο άλλος την αγάπη μας είτε όχι, η αλλοίωση γίνεται στην καρδιά του, επειδή κινούμαστε από καθαρή αγάπη.

Ενώ ο έλεγχος που γίνεται χωρίς αγάπη, με εμπάθεια, τον κάνει τον άλλο θηρίο, γιατί η κακία μας προσκρούει στον εγωισμό του, και τότε βγάζει σπίθες, και ανάβει η φωτιά, όπως όταν χτυπήση ο πυριόβολος -το ατσάλι - στην στουρναρόπετρα.

Όταν άνεχώμαστε τον αδελφό μας από αγάπη, εκείνος το καταλαβαίνει.

Και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι την καταλαβαίνει, γιατί του προκαλεί ταραχή - όπως ο διάβολος, ακόμη και όταν παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, φέρνει ταραχή, ενώ ο πραγματικός Άγγελος φέρνει μιά απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.



- Δηλαδή, Γέροντα, όταν λέμε κάτι και δημιουργούνται αντιδράσεις,ξεκινάμε από εγωισμό;

- Γίνονται και πολλές παρεξηγήσεις• άλλα καταλαβαίνει ο ένας, αλλά ο άλλος.

Να εξετάζη όμως κανείς πάντοτε τον εαυτό του:

«Γιατί θέλω να το πω αυτό; Από που ξεκινώ; Πονάω γι’ αυτό ή θέλω να το πω, για να φανώ καλός, να επιδειχθώ;».

Αν κανείς εξαγνισθή, τότε, είτε θυμώση είτε φωνάξη είτε κάνη μια παρατήρηση, τα ελατήριά του θα είναι αγνά.

Μετά πάνε όλα κανονικά, επειδή κινείται με διάκριση. Γιατί διάκριση είναι ο εξαγνισμός, ο θειος φωτισμός, η πνευματική διαύγεια.

Επομένως πως να υπάρχη εγωισμός εκεί μέσα; Και όταν τα ελατήρια είναι αγνά, ο άνθρωπος έχει ανάπαυση.

Από αυτό θα διακρίνετε αν η κάθε ενέργεια σας είναι καλή.

Πολλές φορές δεν καταλαβαίνετε ότι ο τρόπος με τον όποιο λέτε κάτι στον άλλον έχει ύφος διευθυντού:

«Έτσι και έτσι πρέπει να γίνη αυτό». Μπαίνει ο εγωισμός και τον τινάζετε τον άλλο στον αέρα.

Αν υπάρχουν αγνά ελατήρια και ταπείνωση, η παρατήρηση βοηθάει τον άλλο• διαφορετικά, μπαίνει ο εγωισμός και φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα.

Να βγάλετε τον εαυτό σας, τον εγωισμό σας, από τις ενέργειες σας.

Τότε θά κινήσθε όλο από αγνά ελατήρια.

Η αδιάκριτη συμπεριφορά τις περισσότερες φορές κάνει μεγαλύτερο κακό από την συμπεριφορά των τρελλών που έχουν το ακαταλόγιστο και σπάζουν κεφάλια, διότι οι αδιάκριτοι με τα κοφτερά τους λόγια πληγώνουν ευαίσθητες ψυχές και πολλές φορές τις τραυματίζουν θανάσιμα, γιατί τις φέρνουν σε απόγνωση.

Είναι και μερικοί που συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο προς όλους.

Δεν μπορούμε όμως σε μιά δακτυλήθρα να βάλουμε όσο βάζουμε σε ένα βαρέλι• ή να φορτώσουμε ένα βόδι όσο ένα άλογο.

Το βόδι είναι γιά νά τραβάη το αλέτρι δέν γίνεται να του βάλουμε σαμάρι και να το φορτώσουμε.

Το άλογο πάλι κακώς το βάζουμε στο αλέτρι, γιατί είναι για να σηκώνη βάρος. Για άλλη δουλειά είναι το ένα, για άλλη το άλλο.

Να μη θέλουμε να βάλουμε όλον τον κόσμο στο δικό μας καλούπι. Ο καθένας έχει το δικό του. Να παραβλέπουμε και μερικά, όταν δεν βλάπτουν.

Εάν μπορούσαν να μπουν σε τάξη όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτήν την ζωή, δεν θα γίνονταν αταξίες και θα ήταν και εδώ Παράδεισος.

Να μην έχουμε λοιπόν απαιτήσεις παράλογες από τους άλλους.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ή πνευματική ειλικρίνεια χαρακτηρίζεται από την αγάπη


O κόσμος πάει άσχημα σήμερα, γιατί όλοι λένε μεγάλες «αλήθειες», που δεν ανταποκρίνονται όμως στην πραγματικότητα.

Τα γλυκά λόγια και οι μεγάλες αλήθειες έχουν αξία, όταν βγαίνουν από αληθινά στόματα, και πιάνουν τόπο μόνο στους καλοπροαίρετους ανθρώπους και σ' εκείνους που έχουν καθαρό νου.


- Γέροντα, υπάρχει ειλικρίνεια κοσμική και ειλικρίνεια πνευματική;

- Ναι, βέβαια. Η κοσμική ειλικρίνεια έχει αδιακρισία.


- Μιλάει δηλαδή κανείς ευκαίρως - ακαίρως;

- Έκτος από αυτό• η αλήθεια είναι αλήθεια• αλλά, αν πης καμμιά φορά την αλήθεια χωρίς διάκριση, αυτό δεν είναι αλήθεια.

Π.χ. είναι αλήθεια ότι ο τάδε είναι βλαμμένος. Αν πας όμως να το πης αυτό, δεν ωφελείς.

Ή άλλος λέει: «Για να είμαι ειλικρινής, θα πάω να αμαρτήσω στην πλατεία». Αυτό δεν είναι ειλικρίνεια.

Οποιος έχει πολλή διάκριση, έχει αρχοντική αγάπη, θυσία και ταπείνωση, και την πικρή ακόμη αλήθεια την λέει με πολλή απλότητα και την γλυκαίνει με την καλωσύνη του, με αποτέλεσμα να ωφελή πιο θετικά από τα γλυκά λόγια, όπως τα πικρά φάρμακα ωφελούν περισσότερο από τά γλυκά σιρόπια.

Η αλήθεια, όταν χρησιμοποιήται χωρίς διάκριση, μπορεί να κάνη έγκλημα.

Μερικοί ενεργούν εν ονόματι της αληθείας και εγκληματούν

Όταν κανείς έχη ειλικρίνεια χωρίς διάκριση, μπορεί να κάνη διπλό κακό• πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στους άλλους, γιατί αυτή η ειλικρίνεια δεν έχει σπλάχνα.

Όποιος θέλει να είναι πράγματι ειλικρινής, ας ξεκινήση να είναι ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό του, γιατί από 'κεί ξεκινάει η πνευματική ειλικρίνεια.

Όταν κανείς δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, κοροϊδεύει και αδικεί τουλάχιστον μόνον τον εαυτό του.

Όταν όμως συμπεριφέρεται χωρίς ειλικρίνεια προς τους άλλους, αμαρτάνει θανάσιμα, γιατί κοροϊδεύει τους άλλους.



- Μπορεί, Γέροντα, νά κινήται κανείς έτσι από απλότητα;

- Τί απλότητα! Πού την βρήκες σε έναν τέτοιο άνθρωπο την απλότητα!

Αν είναι παιδάκι, θά έχη απλότητα. Αν είναι Άγιος, θα έχη απλότητα.

Αν είναι μεγάλος και δεν είναι καθυστερημένος στο μυαλό και κινήται έτσι, θα είναι διάβολος.


- Και πώς αισθάνεται αυτός;

- Κόλαση σωστή. Ο ένας πειρασμός διαδέχεται τον άλλο. Συνέχεια πειρασμοί.


- Γέροντα, δεν πρέπει όμως να φέρεται κανείς με ευθύτητα;

- Η ευθύτητα, έτσι όπως την χρησιμοποιούν πολλοί, έχει ένα νομικό πνεύμα.

«Είμαι ευθύς, λένε, "κηρύττω επί των δωμάτων (1)», και κάνουν τον άλλον ρεζίλι, άλλα τελικά γίνονται οι
ίδιοι ρεζίλι.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Λουκ. 12, 3. 2.

[XAPA]

«Το γράμμα του νόμου αποκτείνει» (1)



Είπα σε κάποιον μιά φορά: «Τί είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής του πειρασμού;

Ξέρεις πως υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχη αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό.

Γνώρισα έναν συγγραφέα που είχε ευλάβεια πολλή, αλλά μιλούσε στους κοσμικούς. με μιά γλώσσα ωμή, που προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε.

Μιά φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία». Αλλά με τον τρόπο που της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους.

«Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες, έτσι όμως που τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, όχι μόνον ευαίσθητα άλλα καί γερά».

Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους... χριστιανικά.

Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον που αμάρτησε ή μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού• κινείται από άλλο πνεύμα.

Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη - διαφέρει από τον τρόπο των νομικών.

Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήση τον καθέναν, ότι και αν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός και αν είναι.

Βλέπω σε μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής.

Καλή είναι η ευλάβεια που έχουν, καλή και η διάθεση για το καλό, αλλά χρειάζεται και η πνευματική διάκριση και ευρύτητα, για να μη συνοδεύη την ευλάβεια η στενοκεφαλιά, η γεροκεφαλιά (το γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι).

Όλη η βάση είναι να έχη κανείς πνευματική κατάσταση, για να έχη την πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα τον νόμου», και το «γράμμα του νόμου αποκτείνει».

Αυτός που έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο• ακούει και, όταν του ζητηθή η

γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δεν λέει «εγώ», αλλά «ο λογισμός μου λέει» ή «οι Πατέρες είπαν».

Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής.

Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός να διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.



- Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς από καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνη στα άκρα, λείπει η διάκριση;

- Είναι ο εγωισμός μέσα στην ενέργεια του αυτή και δεν το καταλαβαίνει, γιατί δεν γνωρίζει τον εαυτό του,
γι' αυτό πιάνει τα άκρα.

Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά που φθάνουν!

Οπως οι εικονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο!

Οι μεν έφθασαν στο σημείο να ξύνουν την εικόνα του Χριστού και να ρίχνουν την σκόνη μέσα στο Άγιο Ποτήριο, για να γίνη καλύτερη η Θεία Κοινωνία• οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τις πετούσαν...

Γι’ αυτό η Εκκλησία αναγκάσθηκε να βάλη ψηλά τις εικόνες και, όταν πέρασε η διαμάχη, τις κατέβασε χαμηλά, για να τις προσκυνούμε και να απονέμουμε τιμή στα εικονιζόμενα πρόσωπα.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Β ' Κορ. 3, 6.

[XAPA]

Ο’τι κάνουμε να το κάνουμε για τον Θεό


- Γέροντα, συνήθως κινούμαι από φόβο να μη στενοχωρήσω τους άλλους ή να μην ξεπέσω στα μάτια τους• δεν σκέφτομαι να μη στενοχωρήσω τον Θεό. Πώς θα αύξηθή ο φόβος του Θεού;


- Εγρήγορση χρειάζεται. Ό,τι κάνει ο άνθρωπος, να το κάνη για τον Θεό.

Ξεχνάμε τον Θεό και μπαίνει μετά ο λογισμός ότι κάνουμε κάτι σπουδαίο, μπαίνει και η ανθρωπαρέσκεια και κοιτάμε να μην ξεπέσουμε στα μάτια των ανθρώπων.

Ενώ, αν ενεργή κανείς με την σκέψη ότι ο Θεός τον βλέπει, τον παρακολουθεί, τότε ο,τι κάνει είναι σίγουρο• αλλιώς, αν κάνη κάτι, για να φανή καλός στους ανθρώπους, όλα τα χάνει, όλα χαραμίζονται.


Για κάθε ενέργεια του ο άνθρωπος πρέπει να ρωτάη τον εαυτό του:

«Καλά, εμένα αυτό που κάνω με αναπαύει• τον Θεό Τον αναπαύει;» και να εξετάζη αν είναι

ευάρεστο στον Θεό.Αν ξεχνάη να τo κάνη αυτό, ξεχνάει και τον Θεό μετά.


Γι' αυτό παλιά έλεγαν «προς Θεού» ή «τον αθεόφοβο, δεν φοβάται τον Θεό;».

Η έλεγαν: «Αν θέλη ο Θεός, αν επιτρέψη ο Θεός». Ενιωθαν την παρουσία του Θεού παντού, είχαν συνέχεια μπροστά τους τον Θεό και πρόσεχαν.


Ζούσαν αυτό που λέει ο Ψαλμός, «Προωρώμην τον Κύριον ενώπιον μου διαπαντός, ίνα μη σαλευθώ»(1) και δεν σαλεύονταν.

Τώρα, βλέπεις, μπαίνει σιγά-σιγά το ευρωπαϊκό τυπικό και πολλοί δεν κάνουν το στραβό από ευγένεια κοσμική.

Ότι κάνει κανείς, να το κάνη καθαρό για τον Χριστό, να εχη τον νου του ότι ο Χριστός τον βλέπει, τον παρακολουθεί• σε κάθε του κίνηση κέντρο να είναι ο Χριστός.


Να μην εχη το ανθρώπινο στοιχείο μέσα του. Αν κινούμαστε με σκοπό να αρέσουμε στους ανθρώπους, αυτό δεν μας ωφελεί σε τίποτε. Χρειάζεται πολλή προσοχή.

Πάντοτε να εξετάζω τα ελατήρια από τα οποία κινούμαι και, μόλις αντιληφθώ ότι κινούμαι από άνθρωπαρέσκεια, να την χτυπώ αμέσως.

Γιατί, όταν πάω να κάνω ένα καλό και μπαίνη στην μέση η ανθρωπαρέσκεια, ε, τότε βγάζω νερό από το πηγάδι με τρύπιο κουβά.


Τους περισσότερους πειρασμούς συχνά τους δημιουργεί ο ίδιος ο εαυτός μας, όταν έχουμε τον εαυτό μας μέσα στην συνεργασία μας με τους άλλους.

Όταν δηλαδή κινούμαστε από ιδιοτέλεια, θέλουμε να εξυψώνουμε τον εαυτό μας και επιδιώκουμε την προσωπική μας ικανοποίηση.


Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα.

Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά καί ποτέ δεν πέφτει.

Γι' αυτό, όσο μπορούμε, να ξερριζώνουμε την κοσμική προβολή και την κοσμική επιτυχία, η οποία είναι

πνευματική αποτυχία.

Να σιχαινώμαστε τον κρυφό και φανερό εγωισμό και την ανθρωπαρέσκεια, για να αγαπήσουμε ειλικρινά τον Χριστό.

Την εποχή μας δεν την χαρακτηρίζει το αθόρυβο αλλά το εντυπωσιακό, το κούφιο.

Η πνευματική ζωή όμως είναι αθόρυβη.


Καλά είναι να κάνουμε αυτά που είναι για τα μέτρα μας σωστά αθόρυβα, χωρίς επιδιώξεις πάνω από τις δυνάμεις μας, γιατί αλλιώς θα είναι εις βάρος της ψυχής μας και του σώματος, και συχνά εις βάρος και της Εκκλησίας.

Μέσα στην γνήσια ευαρέστηση του πλησίον μας υπάρχει και η ευαρέστηση στον Χριστό.

Εκεί χρειάζεται να προσέξη κανείς, πως να έξαγνίση την ευαρέστηση προς τον πλησίον, να βγάλη δηλαδή την άνθρωπαρέσκεια, για να πάη και αυτή η ανθρώπινη προσφορά στον Χριστό.


Όταν προσπαθή κάποιος να τοποθέτηση τα εκκλησιαστικά θέματα δήθεν με ορθόδοξο τρόπο, και ο
σκοπός του είναι να τοποθέτηση καλύτερα τον εαυτό του, αποβλέπη δηλαδή στο συμφέρον του,
πώς θα ευλογηθή από τον Θεό;

Όσο μπορεί κανείς να κάνη την ζωή του τέτοια που να συγγενεύη με τον Θεό.

Πάντα να ελέγχη τον εαυτό του και να κοιτάζη πως να κάνη το θέλημα του Θεού.

Όταν κάνη το θέλημα του Θεού, τότε συγγενεύει με τον Θεό, και τότε, χωρίς να ζητάη από τόν

Θεό, λαμβάνει• δέχεται συνέχεια νερό από την πηγή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) 40 Βλ. Ψαλμ. 15, 8.

[XAPA]

Να αποκτήσουμε αισθητήριο πνευματικό


Το Άγιο Πνεύμα είναι ένα και έχει πολλά χαρίσματα. Δεν είναι άλλο εδώ και άλλο εκεί. Δεν είναι πνεύμα συγχύσεως, αλλά αγάπης, ειρήνης...

Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι χτυπιούνται, αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται υπό την επίδραση πολλών άλλων πνευμάτων, που δέν έχουν καμμιά σχέση με το ένα Άγιο Πνεύμα.

Παλιά το Άγιο Πνεύμα φώτιζε, υπαγόρευε. Μεγάλη υπόθεση !

Σήμερα δέν βρίσκει προυποθέσεις, για να κατεβή.

Η βαβυλωνία στην Παλαιά Διαθήκη ήταν αθώα. Ζητούσες λ.χ. λάσπη και σου έφερναν άχυρα.

Τώρα έχουμε βαβυλωνία με πάθη. Ζητάς λάσπη και σου ρίχνουν τούβλο στο κεφάλι.

Αν όμως o άνθρωπος βγάζη τον εαυτό του από κάθε ενέργεια του και κόβη το θέλημα του, τότε δουλεύει σωστά, και τότε θα έχη οπωσδήποτε θείο φωτισμό και θα υπάρχη πνεύμα συνεννοήσεως.

Γιατί, όταν βγάζη την δική του ιδέα, έρχονται θείες ιδέες.

Πρέπει να αποκτήση κανείς αισθητήριο πνευματικό, για να έχη και τον θείο φωτισμό.

Είναι βασικό να γίνη αυτή η δουλειά, για να καταλάβουν οι άνθρωποι μερικά πράγματα. ιδίως στην εποχή μας αυτό μας το επιβάλλουν οι περιστάσεις.

Βλέπετε, καί στην Μικρά Ασία, τότε σ' εκείνα τά δύσκολα χρόνια, τους ανάγκαζε η κατάσταση καί έπαιρνε στροφές το μυαλό τους.

Μπορεί δύο Έλληνες να ήταν μπροστά σε Αρμενίους και Τούρκους και συνεννοούνταν, χωρίς να καταλάβουν
τίποτε ούτε οι Αρμένιοι ούτε οι Τούρκοι.

Για έναν λόγο παραπάνω σήμερα που βλέπεις σε τι κατάσταση ζούμε, είναι ανάγκη οι πνευματικοί άνθρωποι
να συνεννοούνται.

Θα έρθουν δύσκολα χρόνια. Πρέπει να παίρνη στροφές το μυαλό.

Αν δεν παίρνη στροφές το μυαλό του άνθρωπου και δεν υπάρχη και θείος φωτισμός, τότε σε κάθε περίπτωση πρέπει να παίρνη εντολή πως να κινηθή.

Μην περιμένετε να σας τα πουν όλα. Μερικά πράγματα, χωρίς να σας τα πουν, μόνες σας πρέπει να τα καταλαβαίνετε.

Θυμάμαι, μια φορά στην Κόνιτσα, πριν πάω στρατιώτης, είχαμε μάθει ότι έρχονταν οι αντάρτες.

Ημασταν τέσσερις – οι τρεις ήταν Μουσουλμάνοι - και κρυφτήκαμε σε ένα τούρκικο σπίτι που ήταν στην
άκρη της πόλης.

Ενα Τουρκάκι πέντε χρονών κατάλαβε και μας λέει: «Πάτε μαγειγειό, βγω έξω 'γω».

Μπήκαμε λοιπόν στο μαγειρείο, βγήκαμε πίσω από το σπίτι και έτσι προλάβαμε να κρυφτούμε σε κάτι αποθήκες πιο κάτω.

Αυτό βγήκε έξω και είπε στους αντάρτες ότι δεν είναι κανείς μέσα και έφυγαν.

Παιδάκι πέντε χρονών, τόσο δα, να μην ξέρη να μιλήση, και είδατε πόσο συνετά φέρθηκε! Πα, πα, σπίρτο ήταν!

Βλέπεις, παρατηρούσε, αγαπούσε, ενώ ένας μεγάλος μπορεί από απερισκεψία να έκανε κακό.

Εμείς βαπτισμένοι, μυρωμένοι, με κατηχήσεις, με μελέτες, να μη μένουμε σε υπανάπτυκτη, νηπιώδη κατάσταση. Να είστε ξεφτέρια.

Ξέρετε ποια είναι ξεφτέρια; Τα Έξαπτέρυγα. Έχουν έξι φτερά και τα χτυπούν ψάλλοντας το «Άγιος, Άγιος, Άγιος».

Να πετάτε, να έχετε εξι φτερά!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

O θείος φωτισμός είναι το παν.


Πολλές φορές λέω σε μερικούς: «Κανόνισε όπως σε φωτίση ο Θεός».

Όταν λέω «όπως σε φωτίση ο Θεός», εννοώ ο άνθρωπος να δη τα πράγματα με θείο φωτισμό και όχι με την ανθρώπινη λογική.

Να μη νομίζη πώς ότι αναπαύει εκείνον είναι και η φώτιση του Θεού.


- Γέροντα, πώς έρχεται ο θείος φωτισμός;

- Αν ξεσκουριάσουμε τα καλώδια, ο παλαιός άνθρωπος γίνεται καλός αγωγός και τότε περνάει η Χάρις του Θεού και δέχεται το θείο φως της Χάριτος. Αλλιώς γίνονται βραχυκυκλώματα και δεν ενεργεί η Χάρις.

Όλη η βάση είναι να προσέξη ο άνθρωπος να μην τον εγκατάλειψη η Χάρις του Θεού, για να έχη τον θείο φωτισμό. Γιατί, αν δεν υπάρχη θείος φωτισμός, όλα χαμένα είναι.


Τί τράβηξε ο Χριστός με τους Μαθητές, πριν τους επισκιάση η Χάρις, γιατί ήταν γήινοι!

Πριν από την Πεντηκοστή είχε δοθή εξουσία από τον Θεό στους μαθητές να βοηθούν τον κόσμο. Δεν είχαν όμως ακόμη τον θείο φωτισμό που πήραν την Πεντηκοστή.

Ενώ τους έλεγε ό Χριστός ότι θα πάη στα Ιεροσόλυμα και θα σταυρωθή ο Υίός του ανθρώπου κ.λπ., εκείνοι νόμιζαν ότι, όταν πάη στα Ιεροσόλυμα, θα Τον κάνουν βασιλιά.


Σκέφτονταν ανθρώπινα. Γι' αυτό τους απασχολούσε ποιος θα καθήση δεξιά καί ποιός αριστερά από τον Χριστό.

Πήγε η μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου και Τον παρακάλεσε να βάλη στην βασιλεία Του το ενα παιδί της από τα δεξιά Του και το άλλο από τα αριστερά Του! (1)

Από την ημέρα όμως της Πεντηκοστής που ο Χριστός τους έστειλε τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, είχαν πλέον οι Απόστολοι μόνιμα την θεία Χάρη.


Προηγουμένως μόνο μερικές φορές είχαν θείο φωτισμό• ήταν σαν να γέμιζε η μπαταρία τους και πάλι εξαντλείτο. Πάλι έπρεπε να την βάλουν στην μπρίζα, να φορτισθή!

Πάλι εξηντλείτο, πάλι στην μπρίζα! Όταν τους έστειλε τον Παράκλητο, δεν χρειαζόταν πιά η... μπρίζα.

Όχι ότι εμείς τώρα είμαστε καλύτεροι και εκείνοι ήταν χειρότεροι, αλλά εμείς ζούμε στον καιρό της Χάριτος, γι' αυτό δεν έχουμε ελαφρυντικά.


Είμαστε βαπτισμένοι, έχουμε και τον Παράκλητο, τα έχουμε όλα.

Τότε δεν είχε σταυρωθή ακόμη ο Χριστός, καί είχε, κατά κάποιον τρόπο, εξουσία ο διάβολος και εύκολα παρέσυρε τους ανθρώπους.

Μετά την Σταύρωση δόθηκε σ' όλους η δυνατότητα από τον Χριστό να έχουν τον θείο φωτισμό. Θυσιάσθηκε ο Χριστός και μας ελευθέρωσε. Βαπτισθήκαμε στο όνομα Του. Την μπρίζα την έχει συνέχεια βαλμένη.


Τώρα εμείς γινόμαστε αιτία να μην περνάη το ρεύμα της θείας Χάριτος, γιατί αφήνουμε τα καλώδια μας σκουριασμένα.


- Γέροντα, τι προυποθέσεις χρειάζονται, για να κατοικήση στον άνθρωπο το Άγιο Πνεύμα;


- Αγωνιστικό πνεύμα, ταπείνωση, φιλότιμο, αρχοντιά, θυσία.

Ο άνθρωπος είναι άχρηστος, άμα λείψη η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.

Το Άγιο Πνεύμα είναι το φως, το θείο φως. Όλη η βάση εκεί είναι.


Αν κανείς δεν βλέπη, μπορεί να χτυπήση πάνω στο τζάμι, να πέση σε κανέναν γκρεμό ή σε λάκκο ή σε ακαθαρσίες, και σε βόθρο ακόμη. Δεν βλέπει που πάει, γιατί στερείται το φώς.

Άμα όμως βλέπη λίγο, προφυλάγεται• άμα βλέπη πιο πολύ, αποφεύγει όλους αυτούς τους κινδύνους και βαδίζει με ασφάλεια στον δρόμο του.

Και για να’ ρθη τό Φως, πρέπει να θέλης να βγης από το σκοτάδι. Και λίγο θαμπά αν βλέπουν οι άνθρωποι, δεν θα πέφτουν, και ο Θεός δεν θα στενοχωριέται.


Άν ένας πατέρας στενοχωριέται, όταν τα παιδιά του πέφτουν στις λάσπες, στα αγκάθια, στον γκρεμό, πόσο μάλλον ο Θεός!

Ολο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμός. Καί όταν λείπη ό θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος.

Τότε ο ένας λέει «από 'δώ θα πάμε», ο άλλος λέει «όχι, εγώ ξέρω καλά- από 'δώ θα πάμε», ο άλλος «από 'δώ», ο άλλος «από 'κεί».


Ο καθένας νομίζει ότι είναι καλό να πάνε από εκεί που λέει αυτός. Όλοι δηλαδή ενδιαφέρονται για το καλό, αλλά βρίσκονται σε μιά θαμπομάρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν.

Αν δεν υπήρχε θαμπομάρα, δεν θα μάλωναν θα έβλεπαν τον καλύτερο δρόμο και θα τραβούσαν προς τα εκεί.

Θέλω να πω ότι όλοι μπορεί να κινούνται με καλή διάθεση, αλλά, επειδή υπάρχει θαμπομάρα, δημιουργούνται πολλά και στην κοινωνία και στην Εκκλησία.


Τουλάχιστον στην Εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουν κακή διάθεση, αλλά λείπει ο θείος φωτισμός.

Για το καλό αγωνίζονται, αλλά τελικά που καταλήγουν ;Γι' αυτό να ζητάμε από τόν Θεό να μας δίνη έστω και λίγο θείο φωτισμό, γιατί αλλιώς σαν τον τυφλό θα σκοντάφτουμε.

Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο Ιερέας «Τα σα εκ των σων...», προσεύχομαι στον Θεό να φώτιση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μη σακατεύωνται πνευματικά οι άνθρωποι.


Και στον δεύτερο Ψαλμό, που ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τον διάβαζε «για να φωτίση ο Θεός αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια», λέω:

«Να φωτίση ο Θεός όλους τους άρχοντες, μετά να φωτίση την Ιεραρχία και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας, να δέχονται το Άγιο Πνεύμα, για να βοηθούν τον κόσμο».

Και λίγο έναν να φωτίση και τους άλλους να τους κάνη δεκτικούς, ξέρετε τι καλό μπορεί να γίνη;


Μιά κουβέντα να πη ένας άρχοντας, όλα αλλάζουν. Έχουν ανάγκη από θείο φωτισμό οι άνθρωποι.

Ο Καλός Θεός δίνει τον θείο φωτισμό Του σ’ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση.

Ένας δικαστικός μου διηγήθηκε μια περίπτωση που αντιμετώπισε ο ίδιος.


Έναν μοναχό τον έστειλε το μοναστήρι του με πεντακόσιες λίρες να αγοράση ένα κτήμα. Πήγε να ρωτήση κάποιον έμπορο και εκείνος του είπε:

«Άσ' τα σ' έμενα, για να μην τα κουβαλάς». Του άφησε τα χρήματα.

«Τί καλός άνθρωπος, είπε ο μοναχός με έναν καλό λογισμό, μου πήρε και το βάρος».


Όταν επέστρεψε, δεν του έδινε τις πεντακόσιες λίρες και επιπλέον έλεγε ότι του έδωσε και οκτώ εκατομμύρια!

Ο καημένος ο μοναχός σκεφτόταν πως θα γυρίση στο μοναστήρι. Έδωσε τις πεντακόσιες λίρες και δεν πήρε τίποτε, και επιπλέον ο άλλος του ζητούσε και οκτώ εκατομμύρια.

Το θέμα κατέληξε στο δικαστήριο. Στην δίκη, ο δικαστικός από μια έμπνευση που είχε, έκανε μια σειρά ερωτήσεων και αποδείχθηκε ότι ο έμπορος όχι μόνο δέν έδωσε τίποτε στον μοναχό, αλλά και
ότι του πήρε και τις λίρες.


Διέκρινα σ’ αυτόν τον δικαστικό μια κατάσταση σαν του Προφήτη Δανιήλ! (2)

Επειδή είχε φόβο Θεού, ο Θεός τον φώτισε και ενήργησε σωστά.

Όλη η βάση είναι ο θείος φωτισμός. Και αν έρθη ο θείος φωτισμός,τότε ο άνθρωπος αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος εξελίσσεται πνευματικά.


Γι' αυτό λέω ότι καλά είναι τα φώτα και τα πολύφωτα, οι εφευρέσεις του εγκεφάλου, αλλά ανώτερο είναι το θείο φώς τής Χάριτος του Θεού, το οποίο φωτίζει τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος που έχει θείο φωτισμό βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα, πληροφορείται χωρίς αμφιβολία, και ούτε εκείνος κουράζεται, αλλά και τους άλλους βοηθάει πολύ θετικά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Ματθ. 20,21
(2) Βλ. Δαν. 45-62, Σωσάννα.