Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Σφράγισμα — 666


Μας περιμένουν γεγονότα, αλλά δεν θα σταθούν αυτά πολύ.

Οσο εξαλείφθηκε η Ορθοδοξία με τον κομμουνισμό, τόσο θα εξαλειφθή και τώρα.



- Γέροντα, σε πόσο καιρό θα συμβούν αυτά τα γεγονότα;

- Εξ αιτίας σου και εξ αιτίας μου καθυστερούν, για να αποκτήσουμε καλή πνευματική κατάσταση.

Μας κάνει υπομονή ο Θεός, γιατί, αν συμβούν τώρα, εγώ και εσύ θα πάμε χαμένοι.

Δεν αναφέρεται πουθενά στην διδασκαλία του Χριστού συγκεκριμένος χρόνος. (1).


Λέει όμως η Γραφή ότι τα σημεία των καιρών θα προειδοποιήσουν για την έλευση τους. (2).

Να είμαστε πάντα έτοιμοι και θα τα δούμε, όταν θα πλησίαση ο καιρός. Τότε θα είμαστε πιό σίγουροι.

«Ο χρόνος αποκαλύψει και η πείρα τοις νήφουσι» (3), λέει ό Άγιος Ανδρέας Καισαρείας.


Επεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που στο εξώφυλλο είχε τρία μεγάλα εξάρια!

Ε,τους αφιλότιμους! Το κάνουν για να παρουσιάσουν όμορφα το έξι και να εξοικειωθή ο κόσμος με αυτό.

Ετσι σιγά-σιγά θα έρθη και το σφράγισμα.


- Γέροντα, και οι σούστες που ράβουν στα ρούχα πουλιούνται πάνω σε κάτι χαρτιά που έχουν τον αριθμό 666.

- Βρε τον διάβολο! Στις πιστωτικές κάρτες το έχουν βάλει από καιρό. Τώρα και στις σούστες!

Πολλοί το 666 το βάζουν σαν φίρμα, για να προτιμούν τα δικά τους προϊόντα.

Ο ένας να υποστηρίζη τον άλλο. Δηλαδή το 666 να παίρνη το 666.

Εχει γραφή ότι, όταν κυκλοφορήση η παράσταση με το φίδι να τρώη την ουρά του, θα σημαίνη ότι οι Εβραίοι θα έχουν καταλάβει όλον τον κόσμο.





Τώρα το έχουν βάλει σε μερικά χαρτονομίσματα. Το 666, τι Κίνα, τι Ινδία έχει πιάσει!








- Πώς ξέρουν και βάζουν αυτόν τον αριθμό, Γέροντα;

- 'Ήξερε ό Ευαγγελιστής Ιωάννης τι θα κάνη ο διάβολος, όπως και οι Προφήτες προφήτευσαν

ότι θα πωλήσουν τον Χριστό για «τριάκοντα αργύρια» (4), ότι θα Τον ποτίσουν ξίδι (5) ,

θα διαμερίσουν τα ιμάτια Του (6).


Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια έγραψε στην Αποκάλυψη ότι οι άνθρωποι θά σφραγίζωνται με τον αριθμό 666.

«Ό έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν τον θηρίου- αριθμός γαρ ανθρώπου εστί- και ο αριθμός αυτού χξς΄».

Το 666 για τους Εβραίους είναι σύμβολο οικονομίας.

Οι Εβραίοι, όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, επέβαλαν μιά συγκεκριμένη φορολογία

στα έθνη που υποδούλωσαν με διάφορους πολέμους.


Η ετήσια φορολογία ήταν 666 τάλαντα χρυσού. (6).

Τώρα, για να υποτάξουν όλον τον κόσμο, βάζουν πάλι αυτόν τον παλιό φορολογικό αριθμό,

που συνδέεται με το ένδοξο παρελθόν τους. Γι' αυτό δεν θέλουν να τον αντικαταστήσουν με άλλον αριθμό.

Το 666 δηλαδή είναι το σύμβολο του μαμωνά.


Το πήραν από τα σταθμά του χρυσού - δεν ήξεραν αυτό που αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη

- αλλά δεν παύει να είναι μαμωνάς.

Το Ευαγγέλιο όμως λέει «ή Χριστό ή μαμωνά». «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά»(7).

Τα πράγματα προχωρούν κανονικά.


Στην Αμερική τα σφραγισμένα σκυλιά εκπέμπουν με τον πομπό και, τακ, τα βρίσκουν. Έτσι ξέρουν το κάθε σκυλί που βρίσκεται.

Οσα σκυλιά δεν έχουν την μάρκα τους και είναι αδέσποτα τα σκοτώνουν με ακτίνες λέιζερ.

Μετά θα αρχίσουν να σκοτώνουν και τους ανθρώπους.

Τόννους ψάρια έχουν σφραγίσει και τα παρακολουθούν από τον δορυφόρο σε ποιο πέλαγος είναι!


Τώρα πάλι παρουσιάσθηκε μιά αρρώστια, για την οποία βρήκαν ένα εμβόλιο που θα είναι

υποχρεωτικό και, για να το κάνη κανείς, θα τον σφραγίζουν.

Πόσοι άνθρωποι εκεί είναι ήδη σφραγισμένοι με ακτίνες λέιζερ, άλλοι στο μέτωπο και άλλοι στο χέρι!

Αργότερα, όποιος δεν θα είναι σφραγισμένος με τον αριθμό 666 δεν θα μπορή ούτε να πουλά

ούτε να αγοράζη ή να παίρνη δάνειο, να διορίζεται κ.λπ.


Μου λέει ο λογισμός ότι ο Αντίχριστος με αυτό το σύστημα θέλησε να πιάση όλον τον κόσμο και,

άμα δεν είναι κανείς στο σύστημα, δεν θα μπορή να δούλεψη κ.λπ., είτε κόκκινος είτε μαύρος

είτε άσπρος, όλοι δηλαδή.

Θα επιβληθή έτσι με ένα οικονομικό σύστημα που θα ελέγχη την παγκόσμια οικονομία,

και μόνον όσοι θα έχουν δεχθή το σφράγισμα, το χάραγμα με τον αριθμό 666, θα μπορούν

να έχουν εμπορικές συναλλαγές.


Τι θα πάθουν όμως οι άνθρωποι που θα σφραγίζωνται!...

Μου έλεγε κάποιος ειδικός ότι με τις ακτίνες λέιζερ παθαίνει κανείς βλάβη.

Οι άνθρωποι που θα σφραγισθούν θα τραβούν τις ακτίνες του ήλιου και θα πάθουν τέτοια ζημιά,

που θα μασούν την γλώσσα τους από τον πόνο (8).


Οσοι δεν σφραγισθούν, θα περάσουν καλύτερα από τους άλλους,

γιατί ο Χριστός όσους δεν σφραγισθούν θα τους βοηθήση.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό!


- Γέροντα, πότε θα τους βοηθήση; Μετά;

- Όχι, τότε.


- Αφού, Γέροντα, δεν θα μπορούν να πωλούν και να αγοράζουν, πως θα περάσουν καλύτερα;

- Να δης, ο Θεός ξέρει έναν τρόπο, τον ξέρω και εγώ αυτόν.

Λοιπόν…..., με απασχόλησε πολύ αυτό το θέμα και μου έστειλε μετά το...... τηλεγράφημα.

Ό Θεός πως μας οικονομάει, πω! πώ!


- Γέροντα, γιατί το σφράγισμα λέγεται και χάραγμα;

- Γιατί δεν θα είναι επιφανειακό. «Χαράσσω» τί θα πη; Δεν θα πη τραβώ βαθιά ευθείες γραμμές, χαρακιές;

Το σφράγισμα θα είναι χάραγμα, που θα το βάλουν πρώτα σε όλα τα προϊόντα και μετά θα επιβάλουν

να γίνεται με ακτίνες λέιζερ στο χέρι ή στο μέτωπο των ανθρώπων.


Σε έναν γιατρό από το Τορόντο είχα πει πριν από δύο χρόνια για το σφράγισμα, και τώρα,

μου είπε εκείνος, διάβασε σε μια εφημερίδα ότι αντί για κάρτα ζητούν εντυπώματα (9) στο χέρι.

Προχωρούν αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι θα γίνη εκείνο και εκείνο.

Μερικές τηλεοράσεις πάλι που έχουν στείλει τελευταία στην Ελλάδα έχουν καί συσκευή πού

παρακολουθεί αυτούς πού βλέπουν τηλεόραση.


Σε λίγο όσοι θα έχουν τηλεόραση θα βλέπουν στην τηλεόραση και θα τους βλέπουν!

Δηλαδή θα παρακολουθούν και θα παρακολουθούνται.

Θα ελέγχουν οι άλλοι με το κομπιούτερ όλη την ζωή τους, τι λένε, τι κάνουν, όλα.

Βλέπεις τι δικτατορία σκέφθηκε ο διάβολος!


Στις Βρυξέλλες έχουν ολόκληρο μέγαρο με το 666, όπου στεγάζουν το κομπιούτερ.

Αυτό το κομπιούτερ μπορεί να ελέγξη δισεκατομμύρια ανθρώπους - έξι δισεκατομμύρια είναι

σχεδόν όλος ο κόσμος. Εξομολόγηση όλοι με ένα κουμπί!

Μερικοί Ευρωπαίοι αντέδρασαν, γιατί φοβούνται παγκόσμια δικτατορία.


Εμείς οι Ορθόδοξοι αντιδρούμε, γιατί δεν θέλουμε τον Αντίχριστο, αλλά φυσικά ούτε την δικτατορία.

Μας περιμένουν γεγονότα, αλλά δεν θα σταθούν αυτά πολύ.

Οσο εξαλείφθηκε η Ορθοδοξία με τον κομμουνισμό, τόσο θα εξαλειφθή και τώρα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Ματθ. 24, 36- Μάρκ. 13, 32- Πράξ. 1, 7 καί Α ' Θεσ. 5, 1.
(2) Βλ. Ματθ. 24,29 κ.έ.• Μάρκ. 13,24 κ.έ. καί Λουκ. 21,25 κ.έ.
(3) Αγίου Ανδρέου Αρχιεπισκόπου Καισαρείας, Ερμηνεία εις τήν Άποκάλυψιν του Αγίου Αποστόλου καί Εύαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, κεφ. ΛΗ΄ , PG106, 340C.
(4) Βλ. Ζαχ. 11, 1-13.
(5) Βλ. Ψαλμ. 68,22.
(6) Βλ. Γ' Βασ. 10,14 καί Β' Παραλ. 9, 13.
(7) Ματθ. 6,24.
(8) Βλ. Άποκ. 16, 10.
(9) Ό Γέροντας εννοεί την παλαμοσκόπηση.

[XAPA]

Οι νέες ταυτότητες


- Γέροντα, είπε κάποιος: «Πώς το πεντοχίλιαρο έχει το 666 και το χρησιμοποιούμε; Το ίδιο θα είναι και η ταυτότητα».

-Το πεντοχίλιαρο είναι νόμισμα - και η λίρα της Αγγλίας έχει επάνω την Βικτώρια- αυτό δεν με πειράζει. «Τα Καίσαρος Καίσαρι» (1).

Εδώ όμως είναι η ταυτότητα μου, είναι κάτι προσωπικό• δεν είναι νόμισμα.

Ταυτότητα σημαίνει ό,τι και η λέξη• ταυτίζεται δηλαδή κανείς μ' αυτά που δηλώνει.


Βάζουν τον διάβολο και υπογράφω ότι τόν αποδέχομαι. Πώς να το κάνω αυτό;



- Γέροντα, τί σχέση έχει αυτή ή ταυτότητα με το σφράγισμα;

- Η ταυτότητα δεν είναι το σφράγισμα• είναι η εισαγωγή του σφραγίσματος.



- Ο κόσμος, Γέροντα, ρωτάει τί να κάνουν σχετικά με τις νέες ταυτότητες.

- Εσείς καλύτερα, όταν σας ρωτούν, να τους λέτε να συμβουλεύωνται τους Πνευματικούς τους και να κάνουν υπομονή να δουν πως θα ενεργήση η Εκκλησία, γιατί πολλοί κάνουν ερωτήσεις, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν τις απαντήσεις.

Αφού ξεκάθαρα τα γράφω στο φυλλάδιο «Σημεία των καιρών», ας ενεργήση ο καθένας ανάλογα με την συνείδηση του.

Βέβαια μερικοί είπαν: «Ε, αυτά είναι μιά γνώμη ενός καλογήρου• δεν είναι η θέση της Εκκλησίας».


Εγώ όμως δεν είπα δική μου γνώμη, αλλά διατύπωσα απλά τα λόγια του Χριστού, του Ευαγγελίου, γιατί την δική μας γνώμη πρέπει να την υποτάσσουμε στο θέλημα τού Θεού, που εκφράζεται μέσα στο Ευαγγέλιο.

Αλλοι, τα αντίθετα από όσα λέω, λένε ότι τα είπε ο πατήρ Πάίσιος.

Μερικοί πάλι που τα ακούν, αφού είναι τόσο σοβαρά θέματα, δεν ρωτούν αν είναι έτσι, αν πράγματι τα είπα, αλλά τα πιστεύουν.


Εγώ δεν φοβάμαι• τα λέω έξω από τα δόντια. Ερχονται στο Καλύβι, πετάν εξάρια στο κουτί. Καλά αυτά, τέλος πάντων!

Μιά μέρα πέταξαν μιά πινακίδα έξω από τήν πόρτα... Νόμιζα ότι ήρθε κάποιος, δεν με βρήκε και έγραψε «απουσιάζει», για να το δη και κανείς άλλος.

Κοιτάω μετά, τι νά δω! Είχε μιά βρισιά! Τέτοια βρισιά δεν είχα ακούσει ούτε κοσμικός.


Θα φάη ένα σκούπισμα όλη αύτη η κατάσταση, αλλά θα περάσουμε μιά μπόρα.

Ό κόσμος έχει ξεσηκωθή, και εμείς πρέπει να ξεσηκωθούμε με πολλή προσευχή.

Αλλοι ενδιαφέρονται για το θέμα των ταυτοτήτων, άλλοι το εκμεταλλεύονται και δημιουργούν προβλήματα.

Η Εκκλησία πρέπει να πάρη μιά θέση σωστή.


Να μιλήση, να έξηγήση στους πιστούς, για να καταλάβουν ότι, αν πάρουν την ταυτότητα, αυτό θα είναι πτώση.

Συγχρόνως να ζητήση από το κράτος τουλάχιστον να μην είναι υποχρεωτική η νέα ταυτότητα.


Αν η Εκκλησία λάβη μια θέση σοβαρή και σεβασθούν την ελευθερία των πιστών και όποιος θέλει θα βγάλη νέα ταυτότητα, όποιος θέλει θα έχη την παλιά, τότε θα την πληρώσουν μόνο μερικά γερά καρύδια, γιατί οι άλλοι θα τους πηγαίνουν κόντρα.

Ο πολύς κόσμος θα κάνη την δουλειά του.

Όσοι θα θέλουν να εξυπηρετηθούν θα έχουν την νέα και οι άλλοι οι καημένοι, οι ευλαβείς, θα έχουν την παλιά ταυτότητα και θα τους ταλαιπωρούν.


Τώρα, αφού ο υπουργός υποσχέθηκε να μη βάλη το 666 στις ταυτότητες ούτε ορατώς ούτε αοράτως, και αυτό κάτι είναι.

Θα κάνουμε υπομονή, θα δείξουν τα πράγματα

Και μόνον που λένε ότι δεν βάζουν τό 666, είναι κάτι. Αρνούνται και οι ίδιοι. Ας δούμε τελικά τι θά βάλουν.


Μέχρι που να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες, μπορεί να 'ρθη καί η οργή του Θεού.

Ύστερα, δεν είναι ότι σε είκοσι τέσσερις ώρες θα πρέπη να βγάλουν όλοι ταυτότητες.

Ας βγουν οι πρώτες• θα εξετασθούν και, αν βγη ψεύτης ο υπουργός, θα είναι δίκαιος ο αγώνας.


Αν τώρα συνεχίσουμε τις διαμαρτυρίες, εκείνοι θα πουν: «Να, αυτοί δημιουργούν ταραχές.

Ενώ δεν τίθεται θέμα, φωνάζουν και διαμαρτύρονται».

Το σκυλί, αν είναι καλός φύλακας, γαυγίζει, όταν έρχεται ό κλέφτης. Όταν ο κλέφτης φύγη, σταματάει. Αν συνέχιση να γαυγίζη, τότε δεν είναι καλός φύλακας.



- Γέροντα, είπαν ακόμη, επειδή έχουμε ανεξιθρησκία, να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις νέες ταυτότητες.

- Ναι, αυτούς δεν τους ενδιαφέρει, εμένα όμως με ενδιαφέρει, γιατί είναι η ταυτότητα μου. Γράφει από που είμαι και τι είμαι.

Αν δεν μπη το θρήσκευμα, θα δημιουργηθούν προβλήματα.


Θα πάη λ.χ. ένας στο γραφείο γάμων. Αν λέη η ταυτότητα «Ορθόδοξος» - άσχετα πόσων καρατιών είναι -, εντάξει.

Αν όμως δεν γράφη το θρήσκευμα, πως θα του δώσουν άδεια γάμου;

Για την Εκκλησία αυτό είναι μπέρδεμα. Αν πάλι μπη το θρήσκευμα προαιρετικά, θα είναι και σαν ομολογία.

Η Ευρώπη είναι Ευρώπη. Εδώ είναι διαφορετικά.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ματθ. 22,21 και Μάρκ. 12,17.

[XAPA]

Ύπουλος τρόπος εισαγωγής του σφραγίσματος



Σιγά-σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, δηλαδή το «φακέλωμα», θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα.

Με διάφορα πονηρά μέσα θα κάνουν εκβιασμούς, για να δέχωνται οι άνθρωποι το σφράγισμα στο μέτωπο ή στο χέρι.

Θα στριμώξουν τα πράγματα και θα πουν: «Μόνο με τις κάρτες θα κινήσθε• τα χρήματα θά καταργηθούν».


Θα δίνη κανείς την κάρτα στο κατάστημα και θα ψωνίζη, και ο καταστηματάρχης θα παίρνη τα

χρήματα από την Τράπεζα.

Όποιος δεν θα εχη κάρτα, δεν θα μπορή ούτε να πουλάη ούτε να αγοράζη.

Από το άλλο μέρος θα αρχίσουν να διαφημίζουν «το τέλειο σύστημα», το σφράγισμα με ακτίνες λέιζερ με το

666 στο χέρι ή στο μέτωπο, που δεν θα διακρίνεται εξωτερικά.


Συγχρόνως στην τηλεόραση θα δείχνουν ότι ο τάδε πήρε την κάρτα του τάδε και του πήρε τα χρήματα από

την Τράπεζα και θα λένε συνέχεια:

«Πιο σίγουρο είναι το σφράγισμα με ακτίνες λέιζερ στο χέρι ή στο μέτωπο, γιατί μόνον ο κάτοχος ξέρει το

νούμερο του.

Το σφράγισμα είναι το τελειότερο σύστημα. Ούτε το κεφάλι μπορεί να πάρη ο άλλος ούτε το χέρι ούτε το

σφράγισμα το βλέπει».


Γι' αυτό αφήνουν τώρα τους ληστές, τους κακοποιούς, να οργώνουν.

Δεκαπέντε Κελλιά λήστεψαν εκεί γύρω στις Καρυές. Έναν τον σκότωσαν, για να τον ληστέψουν.

Έτσι θα βρη τότε ευκαιρία ο καθένας να καταπάτηση και να πάρη ό,τι θέλει.


Ας πούμε, αν θέλη να καταπάτηση ενα χωράφι, θα πη ότι ήταν δήθεν του παππού του ή ότι το είχε

νοικιάσει κάποτε για βοσκοτόπι, οπότε άντε να βρης άκρη.

Θα πουν μετά οι αρμόδιοι: «Δυστυχώς δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε• ο έλεγχος μόνο με το

κομπιούτερ μπορεί να γίνη», και θα προχωρήσουν στο σφράγισμα.

Θα χτυπάη μετά το κομπιούτερ, θα βλέπη αν είσαι σφραγισμένος, για να σε εξυπηρέτηση ή όχι.


Τα τριάμισι χρόνια (1) θα είναι δύσκολα και θα την πληρώσουν μερικοί που δεν θα συμφωνήσουν με

αυτό το σύστημα.

Γι' αυτούς όλο και κάποια αιτία θα βρίσκουν και θα τους κλείνουν στην φυλακή.

Μετά έναν χρόνο θα τους πηγαίνουν σε άλλη πόλη για ανακρίσεις, για να περάσουν από άλλο δικαστήριο•

από την μιά πόλη στην άλλη.


Ύστερα θα πουν: «Μας συγχωρής, είσαι αθώος. Αν ήσουν σφραγισμένος, θα το ελέγχαμε σε ένα λεπτό.

Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τον έλεγχο».



- Γέροντα, θα μπορούν να επιβάλουν με την βία το σφράγισμα;

- Μέχρι εκεί η... ευγένεια τους δεν θα φθάση! Θα είναι ευγενείς, γιατί θα είναι...Ευρωπαίοι.

Θα δείξουν ανωτερότητα.

Δεν θα βασανίζουν τους ανθρώπους, αλλά δεν θα μπορή να ζήση ο άνθρωπος, αν δεν εχη το σφράγισμα.


Θα λένε: «Χωρίς το σφράγισμα ταλαιπωρεΐσθε! Αν το δεχόσασταν, δεν θα δυσκολευόσασταν».

Ούτε χρυσά νομίσματα ούτε δολλάρια, αν έχη, θα μπορή να τα χρησιμοποιή.

Γι' αυτό, αν φροντίση κανείς να ζή από τώρα απλά, λιτά, θα μπορή να ζήση εκείνα τά χρόνια.


Να εχη κανένα χωραφάκι, για να μπορή να καλλιεργήση λίγο σιτάρι, πατάτες. Να βάλη λίγα έλαιόδενδρα,

και τότε με κανένα ζώο, καμμιά κατσίκα, λίγες κότες θα μπορή να αντιμετώπιση τις ανάγκες της οικογενείας του.

Γιατί και προμήθειες να κάνης, δεν ωφελεί πολύ, αφού και τα τρόφιμα δεν κρατούν χαλούν γρήγορα.

Φυσικά, το στρίμωγμα θά διαρκέση λίγο, τρία-τριάμισι χρόνια (2). Θα συντομευθουν οι ημέρες για τους εκλεκτούς (3).

Δεν θα καταλάβουν πότε θα περάσουν. Ο Θεός δεν θα άφήση αβοήθητο τον άνθρωπο.



- Γέροντα, σ' αυτά τά δύσκολα χρόνια θα επέμβη ο Χριστός;

- Ναι Εδώ, βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την θεία βοήθεια,

παρουσιάζονται πολλές φορές οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν, πόσο μάλλον τώρα

που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος.


Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Θά φάη μετά μιά σφαλιάρα από τον

Χριστό, θά συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθη η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια.


Αυτήν την φορά θα δώση ο Χριστός μιά ευκαιρία, για να σωθή το πλάσμα Του.

Θα αφήση το πλάσμα Του ο Χριστός;


Θα παρουσιασθή στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώση από τα χέρια του Αντίχριστου.

Θα επιστρέψουν στον Χριστό και θα έρθη μιά πνευματική γαλήνη σε ολην την οικουμένη για πολλά χρόνια.


Μερικοί συνδυάζουν με αυτήν την επέμβαση του Χριστού την Δευτέρα Παρουσία. Εγώ δεν μπορώ να το πω.

Ο λογισμός μου λέει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθη ως Κριτής, αλλά μια

επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη.


Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώση μιά σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θά πατάξη όλο το κακό και θα το

βγάλη σε καλό τελικά.


Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Εξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες.

Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πης για τον Χριστό!


Ετσι θα κηρυχθή το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και τότε ο Χριστός θα ερθη ως Κριτής να κρίνη τον κόσμο.

Αλλο Κρίση, άλλο μία επέμβαση του Χριστού, για να βοηθήση το πλάσμα Του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Δαν. 9,27• 'Αποκ. 12,6 και 13,5. Βλ. επίσης ' Αγίου Ειρηναίου Λουγδούνων, Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως εις βιβλία πέντε, Βιβλίο Ε', Sources Chretiennes 153, Paris
1969, σ. 323 και 387.
(2) ο.π.
(3) Βλ. Ματθ. 24,22 και Μάρκ. 13,20

[XAPA]

Σφράγισμα ίσον άρνηση



Ενώ ξεκάθαρα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει στην Αποκάλυψη για το χάραγμα (1), μερικοί δεν καταλαβαίνουν.

Τί να τους πης; Ακούει δυστυχώς κανείς ένα σωρό ανοησίες του μυαλού από ορισμένους σημερινούς «Γνωστικούς».

Ένας λέει: «Εγώ θα δεχθώ την ταυτότητα με το 666 και θα βάλω και έναν σταυρό».


Αλλος: «Εγώ θα δεχθώ το σφράγισμα στο μέτωπο και θα κάνω και έναν σταυρό στο μέτωπο...» και ένα σωρό παρόμοιες ανοησίες.

Νομίζουν ότι θα αγιασθούν με αυτόν τον τρόπο, ενώ αυτά είναι πλάνες.

Ενας δεσπότης μου είπε: «Εγώ εκεί που θα υπογράψω θα βάλω δίπλα έναν σταυρό. Δεν Τον αρνούμαι τον Χριστό, απλώς εξυπηρετούμαι».


«Εντάξει, του λέω, εσύ είσαι δεσπότης και βάζεις στο όνομα σου λόγω ιδιότητος έναν σταυρό• ο άλλος είναι αρχιμανδρίτης και βάζει και αυτός λόγω ιδιότητος έναν σταυρό. Ο κόσμος τί θά κάνη;».

Το βρώμικο δεν αγιάζεται. Το καθαρό νερό δέχεται την Χάρη και γίνεται αγιασμός.

Τα ούρα δεν γίνονται αγιασμός. Η πέτρα με θαύμα γίνεται ψωμί. Η ακαθαρσία δεν δέχεται αγιασμό.


Επομένως, ο διάβολος, ο Αντίχριστος, όταν είναι στην ταυτότητα μας ή στο χέρι ή στο μέτωπο μας, με το σύμβολο του, δεν αγιάζεται, αν βάλουμε και έναν σταυρό

Εχουμε την δύναμη του Τιμίου Σταυρού, του Αγίου Συμβόλου, την θεία Χάρη τού Χριστού, μόνον όταν διατηρούμε την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος, με το όποιο απαρνούμαστε τον σατανά, συντασσόμαστε με τον Χριστό και δεχόμαστε το άγιο Σφράγισμα•


«Σφραγΐς δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Βλέπεις, προχωράνε με μιά λογική... Θα βάλουν δίπλα έναν σταυρό, και εντάξει!

Και ενώ βλέπουμε ότι ο Απόστολος Πέτρος εξωτερικά αρνήθηκε τον Χριστό, αλλά και αυτό ήταν άρνηση (2), αυτοί αρνούνται το άγιο Σφράγισμα του Χρίστου πού τους δόθηκε στο Άγιο Βάπτισμα, με το να δέχωνται την σφραγίδα του Αντίχριστου, και λένε ότι έχουν μέσα τους τον Χριστό!!



- Γέροντα, αν κάποιος δεχθή τό σφράγισμα από άγνοια;

- Από αδιαφορία θα είναι. Τι άγνοια, όταν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα; Και να μην ξέρη κανείς, πρέπει να ενδιαφερθή, να μάθη.

Αν πούμε ότι δεν ξέραμε, γι' αυτό δεχθήκαμε το σφράγισμα, θα μας πη ο Χριστός:


«Υποκριταί, το μεν πρόσωπον τον ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ον δύνασθε γνωναί;»(3).

Έστω και εν αγνοία του να σφραγισθή κάποιος, χάνει την θεία Χάρη και δέχεται την δαιμονική ενέργεια.

Βλέπεις, το παιδάκι στο Άγιο Βάπτισμα, όταν ο ιερεύς το βουτάη στο νερό, λαμβάνει το Αγιο Πνεϋμα, χωρίς εκείνο να

το ξέρη και μετά κατοικεί μέσα του η θεία Χάρις.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Άποκ. 13,16 κ.έ.• 14, 9 κ.έ.• 16,2 και 20,4.
(2) Βλ. Ματθ.26,69-75• Μάρκ. 14,66-72• Λουκ. 22,54-62 και Ίω.18,16-18 και 25-27.
(3) Ματθ. 16, 3.

[XAPA]

Ερμηνείες των προφητειών
...


- Γέροντα, μερικοί λένε: «Ο,τι είναι γραμμένο από τον Θεό, αυτό θα γίνη. Τι να μας απασχολή;».

- Ναι, το λένε, αλλά δεν είναι έτσι, βρε παιδάκι μου!


Και εγώ ακούω μερικούς να λένε:

«Οι Εβραίοι δεν είναι τόσο κουτοί να προδοθούν με τό 666, αφού το λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης

στην Αποκάλυψη.

Αν ήταν, θα το έκαναν με πιο έξυπνο τρόπο, πιο κρυφά».


Ε, καλά οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν ήξεραν την Παλαιά Διαθήκη;

Ό Aννας και ο Καϊάφας δεν ήξεραν καλύτερα από όλους ότι έγραφε πως για «τριάκοντα αργύρια» (1)

θά προδώσουν τον Χριστό;

Γιατί δεν ζητούσαν τριάντα ένα ή είκοσι εννέα αργύρια και ζήτησαν «τριάκοντα»;

Αλλά ήταν τυφλωμένοι.


Ηξερε ο Θεός ότι έτσι θά γίνουν. Ο Θεός προγνωρίζει, δεν προορίζει - μόνον οι Τούρκοι πιστεύουν στο γραμμένο, στο κισμέτ.

Ό Θεός γνωρίζει ότι αυτό θα γίνη έτσι, και ο άνθρωπος το κάνει από χαζομάρα.

Δεν είναι ότι ο Θεός έβγαλε μια διαταγή, αλλά βλέπει την κακία των ανθρώπων που θα φθάση και

ότι η γνώμη τους δεν θα άλλάξη. Όχι ότι τα κανόνισε έτσι ο Θεός.



Αλλοι ασχολούνται με προφητείες και κάνουν δικές τους ερμηνείες!

Δεν λένε τουλάχιστον «έτσι μου λέει ο λογισμός», αλλά «έτσι είναι», και λένε ένα σωρό δικές τους θεωρίες.

Μερικοί πάλι τα ερμηνεύουν όπως θέλουν, για να δικαιολογήσουν τα πάθη τους.


Οπως αυτό που αναφέρει ο Αγιος Κύριλλος,

«καλύτερα να μη συμβούν τα σημεία του Αντίχριστου στην εποχή μας»(2),

ο άλλος που θέλει να δικαιολόγηση τον εαυτό του, την δειλία του, λέει:


«Α, βλέπεις; ο Αγιος Κύριλλος φοβήθηκε μήπως αρνηθή•

εγώ είμαι ανώτερος από τον Αγιο Κύριλλο;

Επομένως, και αν αρνηθώ τον Χριστό, δεν είναι τίποτε...»!


Ενώ ο Αγιος λέει να μη συμβούν, για να μη δουν τα μάτια του τον Αντίχριστο, όχι ότι φοβόταν.

Βλέπεις ο διάβολος τί κάνει;


Δυστυχώς, και πάλι ορισμένοι «Γνωστικοί» φασκιώνουν τα πνευματικά τους

τέκνα σαν τα μωρά, δήθεν για να μη στενοχωριούνται.

«Δεν πειράζει αυτό• δεν είναι τίποτε. Αρκεί εσωτερικά να πιστεύετε»!


Η λένε: «Μη μιλάτε γι' αυτό το θέμα - για τις ταυτότητες, το σφράγισμα -, για να μη στενοχωριούνται οι άνθρωποι».


Ενώ, αν τους πουν «να προσπαθήσουμε να ζούμε πιο πνευματικά, να είμαστε κοντά στον Χριστό,

και μη φοβάστε τίποτε, στο κάτω-κάτω θα πάμε και μάρτυρες», θα τους προετοιμάσουν κάπως.


Αν κανείς γνωρίση την αλήθεια, προβληματίζεται και ταρακουνιέται.

Πονάει για την σημερινή κατάσταση, προσεύχεται και προσέχει να

μην πέση σε παγίδα.


Τώρα ομως τί γίνεται;

Εκτος που δίνουν μερικοί δικές τους ερμηνείες, φοβούνται και αυτοί σαν κοσμικοί,

ενώ έπρεπε να ανησυχούν πνευματικά και να βοηθούν τους Χριστιανούς, βάζοντας

τους την καλή ανησυχία, και να τους τονώνουν στην πίστη, για να νιώθουν

θεϊκή παρηγοριά.


Απορώ, δεν τους προβληματίζουν όλα αυτά τα γεγονότα που συμβαίνουν;

Γιατί δεν βάζουν έστω ένα ερωτηματικό για τις ερμηνείες του μυαλού τους;

Και αν επιβοηθούν τον Αντίχριστο για το σφράγισμα, πώς παρασύρουν και άλλες ψυχές στην απώλεια;

Η Γραφή, όταν λέη «... αποπλανάν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (3),

εννοεί ότι θα πλανηθούν αυτοί που τα ερμηνεύουν με το μυαλό.


Πίσω λοιπόν από το τέλειο σύστημα «κάρτας εξυπηρετήσεως», ασφαλείας κομπιούτερ, κρύβεται η παγκόσμια

δικτατορία, η σκλαβιά του Αντίχριστου

. «... Ινά δώσωσιν αύτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς η επί των μετώπων αυτών, και ίνα μή τις δύνηται αγοράσαι ή πωλησαι, ει μή ό έχων τό χάραγμα, τό όνομα τοϋ θηρίου ή τον αριθμόν τοϋ ονόματος αύτοϋ.

Ωδε ή σοφία εστίν ό έχων νουν ψηφισάτω τόν αριθμόν τοϋ θηρίου-αριθμός γάρ άνθρωπου εστί- και ό αριθμός αύτοϋ χξς΄.(4)




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Βλ. Ζαχ. 11,1-13.
(2) Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, Κατήχηση _Φωτιζόμενων ΙΕ', κεφ. ΙΗ', εκδ.
«Ετοιμασία», Καρέας 1991, σ. 319.
(3) Μάρκ. 13,22. 28.
(4) Άποκ. 13,16-18.

[XAPA]

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ

«Ή ανώτερη χαρά βγαίνει από την θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς,συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία».



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η θυσία φέρνει την χαρά

Στην εποχή μας σπανίζει η θυσία


- «Ζαλούρα είναι τα παιδιά», μου είπε μια γυναίκα που τα είχε όλα. Βαριέται να εχη παιδιά!

Οταν μια μάνα σκέφτεται έτσι, είναι ένα άχρηστο πράγμα, γιατί οι μανάδες κανονικά έχουν αγάπη.

Μπορεί μιά κοπέλα, πριν κάνη οικογένεια, να την ξυπνά η μάνα της στις δέκα η ώρα το πρωί.


Από την στιγμή όμως που θά γίνη μάνα και θα εχη να ταΐζη το παιδί της, να το πλένη, να το καθαρίζη, δεν κοιμάται ούτε την νύχτα, γιατί παίρνει μπρος η μηχανή.

Όταν ο άνθρωπος έχη θυσία, δεν γκρινιάζει, δεν βαριέται• χαίρεται. Όλη η βάση εκεί είναι, να υπάρχη πνεύμα θυσίας.

Αυτή η γυναίκα αν έλεγε «Θεέ μου, πως να Σε ευχαριστήσω; Δεν μου έδωσες μόνον παιδιά αλλά και πολλά αγαθά...


Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε και εγώ έχω τόσα σπίτια, έχω και άπό τον πατέρα μου περιουσία, ο άνδρας μου παίρνει μεγάλο μισθό, βγάζω καί δυο μισθούς από τα ενοίκια, και δεν ταλαιπωρούμαι!

Πώς να Σε ευχαριστήσω, Θεέ μου; Δεν τα άξιζα εγώ αυτά τα πράγματα», αν σκεφτόταν έτσι, θα έφευγε με την δοξολογία η κακομοιριά. Και μόνο δηλαδή αν ευχαριστούσε τον Θεό μέρα-νύχτα, θα ήταν αρκετό.



- Η θυσία, Γέροντα, δίνει χαρά.

- Ω, χαρά!

Αυτήν την χαρά της θυσίας δεν την γεύονται σήμερα οι άνθρωποι, γι’ αυτό είναι βασανισμένοι.


Δεν έχουν ιδανικά μέσα τους• βαριούνται που ζουν. Η λεβεντιά, η αυταπάρνηση, είναι η κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο.

Αν δεν υπάρχη αυτή η δύναμη, ο άνθρωπος είναι βασανισμένος.

Παλιά, στα χωριά πήγαιναν την νύχτα να ανοίξουν αθόρυβα κανέναν δρόμο, χωρίς να τους δη κανείς, για να τους συγχωράνε, όταν πεθάνουν.


Τώρα σπάνια συναντάς αυτό το πνεύμα της θυσίας.

Εβλεπα και εκεί στο Ορος σε μιά λιτανεία τους μοναχούς - περνούσαν κοντά από μιά βάτο και σκάλωναν τα έπανωκαλύμμαυχα τους σ' ένα κλωνάρι.

Κανείς δεν το έσπασε, για να διευκολύνη και τους άλλους• όλοι έσκυβαν, για να μη σκαλώσουν.


Μετάνοια στην βάτο έβαζαν; Να ήταν τουλάχιστον η Αγία Βάτος, θα ταίριαζε!

Αλλα καθένας λέει: «Ας το τακτοποίηση ο άλλος και εγώ ας κάνω την δουλειά μου».

Μα γιατί να μην το κάνης εσύ, αφού το είδες πρώτος;


Ετσι κάνουν οι κοσμικοί που δεν πιστεύουν στον Θεό. Τί να την κάνω τέτοια ζωή; Χίλιες φορές να πεθάνω.

Σκοπός είναι ο καθένας να σκέφτεται τον άλλον, τον πόνο του άλλου.

Εχει χάσει πια τον έλεγχο ο κόσμος. Έχει φύγει το φιλότιμο, η θυσία, από τους ανθρώπους.


Σας έχω πει μερικές φορές τότε με την κήλη σε τι κατάσταση ήμουν εκεί στο Καλύβι...

Οταν χτυπούσε κάποιος το καμπανάκι στην πόρτα, έβγαινα να του ανοίξω, ακόμη και μέσα στα χιόνια.

Αν ο άλλος είχε σοβαρά προβλήματα, ενώ προηγουμένως ήμουν πεσμένος στο κρεββάτι, τότε ούτε καν αισθανόμουν ότι πονούσα εγώ.


Επαιρνα και να τον κεράσω, και με το ένα χέρι κερνούσα και με το άλλο χέρι κρατούσα την κήλη.

Οση ώρα συζητούσα, ούτε καν ακουμπούσα πουθενά, ενώ πονούσα πολύ, για να μην καταλάβη o άλλος ότι πονάω.

Οταν έφευγε εκείνος, σωριαζόμουν πάλι κάτω από τον πόνο. Δεν είναι ότι προηγουμένως είχε περάσει ο πόνος, ότι είχα γίνει καλά με θαύμα, αλλά καταλάβαινα τον άλλον που πονούσε και ξεχνούσα τον δικό μου πόνο.


Το Θαύμα γίνεται, όταν συμμετέχη κανείς στον πόνο του άλλου.

Ολη ή βάση είναι τον άλλον να τον νιώσης αδελφό και να τον πόνεσης.

Αυτός ο πόνος συγκινεί τον Θεό και κάνει το θαύμα.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο πού να συγκινή τον Θεό όσο η αρχοντιά, δηλαδή ή θυσία.


Αλλά στην εποχή μας σπανίζει η αρχοντιά, γιατί μπήκε η φιλαυτία, το συμφέρον.

Σπάνια βρίσκεται κανένας άνθρωπος να πη: «Ας δώσω την σειρά μου στον άλλον και ας καθυστερήσω εγώ».

Λίγες είναι αυτές οι ψυχές οι ευλογημένες που σκέφτονται τον άλλον.


Ακόμη και στους πνευματικούς ανθρώπους υπάρχει ένα αντίθετο πνεύμα, το πνεύμα της αδιαφορίας.

Το καλό είναι καλό, μόνον όταν αυτός που το κάνει θυσιάζη κάτι από τον εαυτό του, ύπνο, ανάπαυση κ.λπ.

Γι' αυτό είπε ο Χριστός «εκ του υστερήματος...» (1)

Οταν είμαι ξεκούραστος και κάνω το καλό, αυτό δεν έχει αξία.


Οταν όμως είμαι κουρασμένος και ζητά κάποιος π.χ. να του δείξω τον δρόμο, και το κάνω, τότε έχει αξία.

Η, όταν είμαι χορτάτος από ύπνο και πάω να ξενυχτήσω με κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, αυτό δεν

έχει μεγάλη αξία.

Εάν μου αρέση μάλιστα και η κουβέντα, μπορεί να το κάνω, για να χαρώ την συντροφιά, να διασκεδάσω λίγο.


Ενώ, όταν είμαι κουρασμένος και κάνω μια θυσία, για να βοηθήσω τον άλλον, αισθάνομαι παραδεισένια χαρά.

Τότε η ευλογία του Θεού με βομβαρδίζει!

Οταν κανείς βαριέται όχι μόνο να κάνη μια εξυπηρέτηση, αλλά ακόμη και να κάνη μιά δουλειά για τον εαυτό του,

αυτός κουράζεται και με την ξεκούραση.


Ενας που βοηθάει, ξεκουράζεται με την κούραση. Αυτός που έχει πνεύμα θυσίας, αν δη λ.χ. κάποιον που δεν έχει σωματικές δυνάμεις να δουλεύη και να κουράζεται, θα του πη «κάτσε λίγο να ξεκουρασθής», και θα κάνη εκείνος την δουλειά.

Ο αδύναμος θα ξεκουρασθή σωματικά, ο άλλος όμως θα νιώση πνευματική ξεκούραση.


Ο,τι κάνει κανείς, να το κάνη με την καρδιά του, αλλιώς δεν αλλοιώνεται πνευματικά.

Ο,τι γίνεται με την καρδιά, δεν κουράζει.

Η καρδιά είναι σαν μια μηχανή που φορτίζεται• όσο δουλεύει, τόσο φορτίζεται.

Βλέπεις, τα αλυσοπρίονα, όταν βρουν κούτσουρο μαλακό, κάνουν «βρού...» και σταματούν όταν όμως

βρουν κούτσουρο γερό, ζορίζονται εκεί πέρα, φορτίζονται και δουλεύουν.


Και όχι μόνο στο να δίνουμε, αλλά και όταν πρόκειται να πάρουμε κάτι, να μη σκεφτώμαστε τον εαυτό μας, και να κοιτάμε πάντα τί αναπαύει και την άλλη ψυχή.

Να μην υπάρχη μέσα μας απληστία, να μην έχουμε τον λογισμό ότι δικαιούμαστε να πάρουμε όσα θέλουμε, και ας μη μείνη τίποτε για τον άλλον.



- Γέροντα, πάλι το πνεύμα της θυσίας μπαίνει.

- Μα στην πνευματική ζωή όλη η βάση εκεί είναι.

Και ξέρεις τί χαρά νιώθει ο άνθρωπος, όταν θυσιάζεται; Δεν μπορεί να εκφρασει την χαρά που νιώθει.


Η ανώτερη χαρά βγαίνει από την θυσία.

Μόνον όταν θυσιάζεται, συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία.

Ο άνθρωπος από 'δω ζη τον Παράδεισο ή την κόλαση.

Οποιος κάνει το καλό, αγάλλεται, διότι αμείβεται με θεϊκή παρηγοριά. Οποιος κάνει το κακό, υποφέρει.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Λουκ. 21,4

[XAPA]

Η δική μου ανάπαυση γεννιέται από την ανάπαυση του άλλου



- Αν, Γέροντα, κάποιος δεν έχη γευθή την χαρά της θυσίας, πώς μπορεί να φθάση στην θυσία;

- Αν έρθη στην θέση του άλλου.

Οταν ήμουν στον στρατό, συχνά το πολυβολείο ήταν γεμάτο νερό• στον ασύρματο οι μπαταρίες ήθελαν αλλαγή - και ήταν πολύ δύσκολο, γιατί ήταν φορτωμένη η γραμμή.


Βρεχόμουν μέχρι την μέση• η χλαίνη έσταζε. Προτιμούσα όμως να κάνω μόνος μου την δουλειά, για να μην ταλαιπωρηθούν οι άλλοι, και χαιρόμουν που το έκανα.

Ο διοικητής μου έλεγε: «Είμαι αναπαυμένος και ήσυχος, όταν κάνης εσύ την δουλειά, αλλά σε λυπάμαι.

Πες σε κάποιον άλλον να πάη».


«Οχι, χαίρομαι, κύριε διοικητά», του έλεγα.

Στην διλοχία ήταν ακόμη ένας ασυρματιστής, αλλά δεν τον άφηνα στις επιχειρήσεις να κουβαλήση ούτε την μπαταρία ούτε τον ασύρματο, αν και ήταν βαριά, για να μη βρεθή σε κίνδυνο.

Με παρακαλούσε εκείνος: «Γιατί δεν μου τα δίνεις;». «Εσύ έχεις γυναίκα και παιδιά, του έλεγα. "Αν σκοτώσουν εσένα, θα δώσω λόγο στον Θεό».


Ετσι ο Θεός μας φύλαξε και τους δύο• δεν άφησε να σκοτωθή ούτε εκείνος ούτε εγώ.

Προτιμότερο είναι για έναν ευαίσθητο άνθρωπο να σκοτωθή ο ίδιος μιά φορά από αγάπη, για να προστατέψη τον πλησίον του, παρά να αμελήση ή να δειλιάση, και ύστερα να σφάζεται συνέχεια από την συνείδηση του σ' όλη του την ζωή.

Μιά φορά, στον ανταρτοπόλεμο, τότε με τις επιχειρήσεις, οι αντάρτες μας είχαν αποκλείσει έξω από ένα χωριό και οι στρατιώτες θα έρριχναν κλήρο, ποιος θα πάη στο χωριό για εφόδια. «Θα πάω εγώ», είπα.


Αν πήγαινε κάποιος άπειρος ή απρόσεκτος, μπορεί και να σκοτωνόταν και θα με έτυπτε μετά η συνείδηση.

«Καλύτερα, σκέφτηκα, να σκοτωθώ εγώ, παρά να σκοτωθή ο άλλος και να με σκοτώνη η συνείδηση μου σε όλη μου την ζωή.

Πώς θ' αντέξω μετά; Θα μου λέη η συνείδηση μου: "Μπορούσες να τον γλυτώσης• γιατί δεν τον γλύτωσες;"». Νήστευα κιόλας και ήμουν νηστικός..., τέλος πάντων.


Οπότε μου λέει ο διοικητής: «Και εγώ προτιμώ να πας εσύ που πιάνεις πουλιά στον αέρα, αλλά να τρως, για να έχης αντοχή».

Πήρα το όπλο καί ξεκίνησα. Οι αντάρτες με πέρασαν για δικό τους και με άφησαν να περάσω.

Πήγα στο χωριό, ανέβηκα σε ένα διώροφο σπίτι. Μιά γριά που ήταν εκεί μου έδωσε εφόδια και γύρισα πίσω στην διλοχία.


Την μεγαλύτερη χαρά την ένιωθα τον χειμώνα, εκεί μέσα στα χιόνια. Θυμάμαι, ξύπνησα ένα βράδυ• οι άλλοι κοιμόνταν. Το χιόνι είχε σκεπάσει τις σκηνές.

Πάω, πιάνω τον ασύρματο και βγάζω το χιόνι από τις τρύπες του ασυρμάτου• βλέπω δούλευε.

Τρέχω στον διοικητή και του το λέω. Εκείνο το βράδυ είκοσι έξι κρυοπαγημένους έβγαλα μέσα από το χιόνι με τον κασμά.


Εγώ δεν έκανα τίποτε για τον Χριστό. Αν τό 100% από όσα έκανα στον στρατό το έκανα για τον Χριστό, τώρα θα έκανα θαύματα!

Γι' αυτό μετά στην καλογερική έλεγα: «Στον στρατό, για την πατρίδα ταλαιπωρήθηκα τόσο, για τον Χριστό τί κάνω;».

Δηλαδή μπροστά στην ταλαιπωρία που πέρασα στον στρατό, στην καλογερική αισθανόμουν σαν να ήμουν βασιλόπουλο - άσχετα αν είχα ή δεν είχα παξιμάδι.


Γιατί στις επιχειρήσεις ξέρεις τί νηστεία κάναμε; Τρώγαμε σπυρωτό χιόνι.

Οι άλλοι έτρεχαν, έβρισκαν και κάτι να φάνε. Εγώ με τον ασύρματο δεν μπορούσα να μετακινηθώ.

Μιά φορά δεκατρείς μέρες ήμασταν νηστικοί. Μόνο μια κουραμάνα και μισή ρέγγα μας είχαν μοιράσει. Νερό έπινα από τις πατημασιές των ζώων. Και δεν ήταν και καθαρό βρόχινο αλλά λασπωμένο.


Είχα πιει μιά... πορτοκαλλάδα μια φορά!! ……Είχα σκάσει για νερό. Είδα μιά πατημασιά ζώου γεμάτη κίτρινο νερό, ήπια-ήπια.... Οπότε μετά στην καλογερική, ακόμη και ζούδια να είχε το νερό, μου φαινόταν μεγάλη ευλογία. Έμοιαζε τουλάχιστον με νερό.

Μιά φορά, ένα απόγευμα, είχε κοπή η έρπουσα γραμμή. Ήταν Δεκέμβρης μήνας του 1948. Το χιόνι πολύ.

Στις 4 η ώρα το απόγευμα έρχεται διαταγή να πάμε στο χωριό, δυο ώρες μακριά, να φτιάξουμε την γραμμή και να γυρίσουμε πίσω.


Έν τω μεταξύ δεν είχε ακόμη ούτε δυο ώρες μέρα. Οι στρατιώτες ήταν σκοτωμένοι στην κούραση και δεν είχαν κουράγιο να ξεκινήσουν. Και που να βρης την γραμμή με τόσο χιόνι!



- Δεν ξέρατε, Γέροντα, τον δρόμο και που ήταν η γραμμή;

- Έ, περίπου τον δρόμο τον ήξερα, αλλά θα μας έπιανε και η νύχτα. Τέλος πάντων, μου έδωσαν μια ομάδα και ξεκινήσαμε.

Στην αρχή ανοίξαμε μέσα στο στρατόπεδο με το φτυάρι τον δρόμο από το χιόνι, και έτσι προχωρήσαμε λίγο, για να αναπαύσουμε τον διοικητή.


Μετά λέω: «Προχωράμε, γιατί πρέπει και να γυρίσουμε». Πήγαινα μπροστά, γιατί οι άλλοι ήταν όλο αντίδραση.

«Ή Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, άλλα πεθαίνουμε εμείς», μου έλεγαν συνέχεια αυτό!

Προχωρούσα, βούλιαζα μέσα στο χιόνι, με τραβούσαν επάνω• ξαναβούλιαζα, με ξανατραβούσαν.


Είχα καί ένα ξίφος και το κάρφωνα κάτω, για να κάνω γείωση.

Συνέχεια έπρεπε να ελέγχω. Έμπαινα μπροστά. «Προχωρήστε, τους έλεγα• από' δω δεν περνούν ζώα, για να κόψουν την γραμμή.

Μόνο σε κανένα λάκκο που η γραμμή είναι εναέριος, εκεί να ελέγξουμε».


Τελικά φθάσαμε σε ενα χωριό που είχε πεζούλια και, καθώς το χιόνι είχε στοιβαχθή από τον αέρα, δεν ξεχώριζες τίποτε. Όταν φθάσαμε στα πεζούλια, πέφτω μέσα στο χιόνι. Τρόμαξαν να με βγάλουν οι άλλοι.

"Υστερα σιγά-σιγά από το ένα πεζούλι στο άλλο κατεβήκαμε όλοι - μην τα ρωτάς πως! - αργά το βράδυ στο χωριό.

Βρήκα σε κάτι λάκκους σε ένα-δυό μέρη την γραμμή κρεμασμένη, την συνδέσαμε και μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε μέ τόν διοικητή.


«Να γυρίστε πίσω», μας λέει ό διοικητής. Αλλά πώς να γυρίσουμε; Εκτός που ήταν νύχτα, πώς να ανεβούμε τα πεζούλια;

Κουτρουβάλα τα είχαμε κατεβή! Πού να βρής δρόμο; «Μα έτσι στον ανήφορο, πώς να γυρίσουμε; του λέω. Στον κατήφορο τέλος πάντων, κατεβήκαμε!

Να γυρίσουμε αύριο το πρωί από την άλλη μεριά τού χωριού κάνοντας τον γύρο».


«Τίποτε, λέει ό διοικητής, απόψε». Ευτυχώς άκουσε ένας υπασπιστής τον διοικητή και τον παρακάλεσε να μας αφήση να μείνουμε την νύχτα στο χωριό, και έτσι μείναμε.

Σε ένα σπίτι μας έδωσαν δυό-τρεϊς τσέργες (1) και, επειδή είχα πουντιάσει - όπως έμπαινα μπροστά και άνοιγα τα χιόνια, είχα γίνει τελείως μούσκεμα, - οι άλλοι με λυπήθηκαν, γιατί κατά κάποιο τρόπο την πλήρωσα εγώ που τραβούσα μπροστά, και με έβαλαν στην μέση, για να ζεσταθώ.


Τότε είχαμε φάει μόνον ένα κομμάτι κουραμάνα. Μεγαλύτερη χαρά δεν θυμάμαι να έχω νιώσει στην ζωή μου.

Αναγκάσθηκα να σας πω αυτά τα παραδείγματα, για να καταλάβετε τί θα πη θυσία.

Δεν σας τα είπα όλα αυτά, για να με χειροκροτήσετε, αλλά για να καταλάβετε από πού βγαίνει η πραγματική χαρά.


Έπειτα στο γραφείο Διαβιβάσεων ο ένας μου έλεγε ψέματα: «Έρχεται ο πατέρας μου και πρέπει να πάω να τον δω. Σε παρακαλώ, κάθησε λίγο στην θέση μου».

Ό άλλος: «Ήρθε ή αδελφή μου» - και δεν ήταν ούτε καν αδελφή του.

Κάποιος άλλος κάτι άλλο, και εγώ καθόμουν συνέχεια στην υπηρεσία για τον ένα και για τον άλλον και θυσιαζόμουν.


Ύστερα σκούπιζα, καθάριζα, γιατί εκεί στην διμοιρία Διαβιβάσεων απαγορευόταν να μπαίνουν άλλοι.

Ούτε αξιωματικός από άλλη υπηρεσία δεν μπορούσε να πάη μέσα, γιατί ήταν και καιρός πολέμου.

Καθαρίστρια να πάρουμε, δεν μπορούσαμε. Έπαιρνα λοιπόν την σκούπα και καθάριζα όλους τους χώρους. Εκεί έμαθα να σκουπίζω.


«Εδώ είναι μια υπηρεσία, έλεγα, είναι, κατά κάποιο τρόπο, ιερός χώρος• δεν κάνει να είναι ακατάστατα».

Ούτε υποχρέωση είχα να σκουπίσω ούτε ήξερα από σκούπισμα. Μήπως είχα πιάσει ποτέ σκούπα στο σπίτι μου;

Και να ήθελα να πιάσω σκούπα, θα με σκότωνε στο ξύλο με την σκούπα η αδελφή μου.


«Καθαρίστρια» με έλεγαν οι. άλλοι, «αιώνιο θύμα» με έλεγαν. Δεν τα λάμβανα ύπ' όψιν μου. Και ούτε για να ακούσω το «ευχαριστώ» το έκανα.

Άλλα το έκανα από μέσα μου, γιατί το ένιωθα ως ανάγκη και το χαιρόμουν.



- Δεν σας περνούσε, Γέροντα, καθόλου αριστερός λογισμός; Δεν λέγατε λ.χ.: «Ό άλλος γυρίζει• δεν πάει να δη την αδελφή του»;

- Όχι, δεν μου περνούσε λογισμός. Από την στιγμή που μου έλεγε ό άλλος «σε παρακαλώ, μπορείς να καθήσης λίγο», τελείωσε.

Άλλος μου ζητούσε χρήματα και μου έλεγε δήθεν ότι τα ήθελε για τα παιδιά του, και αυτός όχι μόνο δεν έστελνε στα παιδιά του,αλλά ζητούσε και από την γυναίκα του χρήματα, να ξοδεύη για τον εαυτό του. Κατάλαβες;


Ούτε το έκανα, για να μου πουν «μπράβο»• το αισθανόμουν ως ανάγκη. Επειδή δεν έβγαινα έξω, το είχαν εκμεταλλευτή οι άλλοι και μου άφηναν όλη την δουλειά.

Έβγαζα όλη την δουλειά της διμοιρίας. Ένα σωρό σήματα διαβιβάσεων να βροντάνε συνέχεια οι θυρίδες. Είχα γίνει ερείπιο.

Ένα διάστημα είχα συνέχεια τριάντα εννιάμισι πυρετό και δεν έλεγα σε κανέναν τίποτε.


Έπειτα έπεσα πτώμα από την υπερκόπωση. Λιποθύμησα και με πέταξαν σε ένα φορείο.

«Άντε Βενέδικτε (2), άκουσα να λένε, θα σε πάμε με το φορείο για γενική επισκευή εκεί που φτιάχνουν τα χαλασμένα αυτοκίνητα!» και με πήγαν σε ένα νοσοκομείο.


Και εκεί εγκαταλελειμμένος - ποιος να μου δώση σημασία; όλοι κοιτούσαν τους τραυματισμένους -,

αλλά ένιωθα χαρά, την χαρά αυτή που βγαίνει από την θυσία.

Γιατί από την ανάπαυση του άλλου γεννιέται η ανάπαυση η δική μου.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Τσέργα: μάλλινη χοντρή κουβέρτα, βελέντζα.

(2) Βενέδικτος ονομαζόταν ο ιεροκήρυκας της περιοχής και οι συστρατιώτες του Γέροντα, όταν ήθελαν να τον πειράξουν, τον αποκαλούσαν «Βενέδικτο».

[XAPA]

Οσο ξεχνάμε τον εαυτό μας, τόσο μας θυμάται ο Θεός



Οποιος έχει θυσία και πίστη στον Θεό, δεν υπολογίζει τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος, όταν δεν καλλιεργήση το πνεύμα της θυσίας, σκέφτεται μόνον τον εαυτό του και θέλει όλοι να

θυσιάζωνται γι’ αυτόν.


Άλλα όποιος σκέφτεται μόνον τον εαυτό του, αυτός απομονώνεται και από τους ανθρώπους, απομονώνεται και

από τον Θεό - διπλή απομόνωση, - οπότε δεν δέχεται θεία Χάρη.

Αυτός είναι άχρηστος άνθρωπος.


Και να δήτε, αυτόν που σκέφτεται συνέχεια τον εαυτό του, τις δυσκολίες του κ.λπ., και ανθρωπίνως κανείς δεν

θα του συμπαρασταθή σε μια ανάγκη.

Καλά, θεϊκή συμπαράσταση δεν θα έχη, αλλά δεν θα έχη και ανθρώπινη.


Μετά θα προσπαθή από εδώ - από εκεί να βοηθηθή. Θα βασανίζεται δηλαδή, για να βοηθηθή από ανθρώπους,

αλλά βοήθεια δεν θα βρίσκη.


Αντίθετα, όποιος δεν σκέφτεται τον εαυτό του, αλλά σκέφτεται συνέχεια τους άλλους, με την καλή έννοια,

αυτόν τον σκέφτεται συνέχεια ο Θεός, και μετά τον σκέφτονται και οι άλλοι.

Οσο ξεχνάει τον εαυτό του, τόσο τον θυμάται ο Θεός.


Να, μια ψυχή φιλότιμη μέσα σε ένα Κοινόβιο θυσιάζεται, δίνεται κ.λπ. Αυτό, νομίζετε, δεν έχει πέσει στην

αντίληψη των άλλων;


Μπορεί να μην την σκεφθούν οι άλλοι αυτήν την ψυχή που δίνεται ολόκληρη και δεν σκέφτεται τον εαυτό της;

Μπορεί να μην την σκεφθή ο Θεός;

Μεγάλη υπόθεση. Εδώ βλέπει κανείς την ευλογία του Θεού, πώς εργάζεται ο Θεός.


Στις δυσκολίες δίνει εξετάσεις ό άνθρωπος. Εκεί φαίνεται αν έχη πραγματική αγάπη, θυσία.

Και όταν λέμε ότι ένας έχει θυσία, εννοούμε ότι την ώρα του κινδύνου δεν υπολογίζει τον εαυτό του και

σκέφτεται τους άλλους.


Βλέπεις, και η παροιμία λέει «ο καλός φίλος στην ανάγκη φαίνεται».

Θεός φυλάξοι, αν λ.χ. τώρα έπεφταν βόμβες, θα φαινόταν ποιος σκέφτεται τον άλλον και ποιος σκέφτεται τον

εαυτό του.

Οποιος όμως έχει μάθει να σκέφτεται μόνον τον εαυτό του, σε μιά δυσκολία πάλι τον εαυτό του θα σκέφτεται, και

ο Θεός δεν θα τον σκέφτεται αυτόν τον άνθρωπο.


Όταν από τώρα δεν σκέφτεται κανείς τον εαυτό του αλλά σκέφτεται τους άλλους, και στον κίνδυνο τους

άλλους θα σκεφθή.

Τότε ξεκαθαρίζουν ποιοι έχουν πραγματικά θυσία και ποιοί είναι φίλαυτοι.


Αν δεν άρχίση κανείς να κάνη από τώρα καμμιά θυσία, να θυσιάση μιά επιθυμία, έναν εγωισμό, πώς θα

φθάση να θυσιάση την ζωή του σε μιά δύσκολη στιγμή;

"Αν τώρα σκέφτεται τον κόπο και κοιτάη να μην κοπιάση λίγο παραπάνω από έναν άλλο σε μιά δουλειά, πώς

θα φθάση στην κατάσταση να τρέχη να σκοτωθή αυτός, για να μη σκοτωθή ο άλλος;


Αν τώρα για μικρά πράγματα σκέφτεται τον εαυτό του, τότε πού θα κινδυνεύη η ζωή του, πώς θα σκεφθη τον άλλον;

Τότε θα είναι πιο δύσκολα. Αν έρθουν δύσκολα χρόνια και έχη λ.χ. ο διπλανός του πυρετό και τον δη να πέση στον

δρόμο, θα τον αφήση και θα φύγη.


Θα πη: «Να πάω να ξαπλώσω, μην πέσω και εγώ».

Στον πόλεμο παλεύει η ζωή η δική σου με την ζωή του άλλου.

Λεβεντιά είναι να τρέχη ο ένας να γλυτώση τον άλλον.


Οταν δεν υπάρχη θυσία, ο καθένας πάει να γλυτώση τον εαυτό του.

Και είναι παρατηρημένο• όποιος πάει στον πόλεμο να ξεφύγη, τον βρίσκει εκεί η οβίδα.

Πάει δήθεν να γλυτώση και σπάζει τα μούτρα του.


Γι' αυτό να μην κοιτάζη κανείς να ξεφύγη, και ιδίως όταν αυτό είναι εις βάρος των άλλων.

Θυμάμαι ένα περιστατικό από τον Αλβανικό πόλεμο.

Ένας στρατιώτης είχε μιά πλάκα, για να προστατεύη το κεφάλι του. Έν τω μεταξύ χρειάσθηκε να πάη λίγο πιο

πέρα και την ακούμπησε κάτω.


Πάει αμέσως ο διπλανός του και την παίρνει. Σου λέει: «Ευκαιρία είναι, θα την πάρω εγώ τώρα».

Την ίδια στιγμή, τακ, πέφτει ο όλμος επάνω του, τον διέλυσε.

Αυτός έβλεπε τα πυρά που έπεφταν και πήρε την πλάκα, για να γλυτώση• δεν υπολόγισε τον άλλον που θα

γύριζε πάλι.


Σκέφθηκε μόνον τον εαυτό του και δικαιολόγησε κάπως και την πράξη του:

«Αφού πήγε λίγο πιο πέρα ο άλλος, μπορώ να την πάρω την πλάκα».

Ναι, έφυγε, αλλά η πλάκα ήταν δική του. Ένας άλλος, όσο συνεχιζόταν ο πόλεμος, προσπαθούσε να γλυτώση.

Κανέναν δεν υπολόγιζε.


Οι άλλοι βοηθούσαν, αυτός καθόταν στο σπίτι του.

Κοίταζε μέχρι την τελευταία ώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα να ξεφύγη.

Αργότερα, όταν είχαν έρθει οι Άγγλοι, πήγε στο στρατόπεδο, παρουσιάσθηκε στον Ζέρβα και, επειδή είχε και

αμερικανική υπηκοότητα, βρήκε ευκαιρία και έφυγε για την Αμερική.


Μόλις όμως έφθασε εκεί, πέθανε! Ή γυναίκα του ή καημένη έλεγε: «Πήγε να ξεφύγη από τον Θεό!».

Αυτός πέθανε, ενώ άλλοι που πήγαν και στον πόλεμο έζησαν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Οσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν



Θυμάμαι, στον στρατό το σύνολο είχε έναν κοινό σκοπό.

Προσπαθούσα εγώ, αλλά η θυσία υπήρχε και στους άλλους, άσχετα αν πίστευαν ή όχι στην άλλη ζωή.

«Γιατί να σκοτωθή ο άλλος; είναι οικογενειάρχης», έλεγαν, και πήγαιναν αυτοί σε μια επικίνδυνη επιχείρηση.


Η θυσία που έκαναν αυτοί είχε μεγαλύτερη αξία από την θυσία που έκανε ένας πιστός.

Ό πιστός πίστευε στην θεία δικαιοσύνη, στην θεία ανταπόδοση, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν ότι δεν πάει χαμένη η

θυσία που έκαναν και ότι θα έχουν να λάβουν γι' αυτήν στην άλλη ζωή.


Στην Κατοχή, τότε με τον Δαβάκη, οι Ιταλοί είχαν κάνει συλλήψεις νέων αξιωματικών, τους έβαλαν σε ένα

καράβι και τους βούλιαξαν.

Υστερα, τους πρώτους που έπιασαν, τους βασάνισαν, για να μαρτυρήσουν ποιοί έχουν όπλα.


Εκεί να δήτε κοσμικοί άνθρωποι τι θυσία έκαναν!

Στην Κόνιτσα, κοντά στο σπίτι μας, εκεί που έχτισαν τώρα τον Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, πρώτα ήταν τζαμί.


Τους έκλειναν μέσα στο τζαμί και τους έδερναν όλη την νύχτα με βούρδουλα που είχε επάνω κολτσίδες όλο αγκάθια

ή με καλώδια γδαρμένα• έβγαιναν έξω τα σύρματα, έδεναν και στην άκρη μολύβια και μ' αυτά τους χτυπούσαν και

αυτό το ατσαλένιο σύρμα πήγαινε και έγδερνε το δέρμα.


Για να μην άκούγωνται οι φωνές, τραγουδούσαν ή έβαζαν μουσική. Από 'δω βγήκε το «ξύλο μετά μουσικής».

Τους κρεμούσαν και ανάποδα και έβγαζαν οι καημένοι αίμα από το στόμα, αλλά δεν μιλούσαν, γιατί σκέφτονταν:

«Αν μαρτυρήσουμε εμείς - ήξεραν ποιοι είχαν ντουφέκια -, ύστερα Θά χτυπούν τον καθέναν, για να μαρτυρήση».


Γι' αυτό οι πρώτοι είπαν:

«Ας πεθάνουμε εμείς, για να τους αποδείξουμε ότι δεν έχουν οι άλλοι ντουφέκια».

Και ήταν μερικοί που για μια οκά ή για πέντε οκάδες αλεύρι έλεγαν ότι ο τάδε π.χ. έχει δύο ντουφέκια.


Πεινούσε ο κόσμος και πρόδιδαν τους άλλους.

Όποτε και μερικοί Ιταλοί από ένα τάγμα που ήταν νόθα παιδιά και ήταν βάρβαροι με όλα τα κόμπλεξ που είχαν,

έβγαζαν το άχτι τους.


Επαιρναν τα μικρά παιδιά, τα έβαζαν τα καημένα γυμνά πάνω στην μασίνα πού έκαιγε και τα πατούσαν νά καούν.

Τα έκαιγαν, για να μαρτυρήσουν οι γονείς που έχουν το ντουφέκι. «Δεν έχω, δεν έχω», έλεγαν οι μεγάλοι και

εκείνοι έκαιγαν τα παιδάκια.


Θέλω να πω, εκείνοι προτίμησαν να πεθάνουν, αν και ήταν κοσμικοί άνθρωποι, για να μη φάνε και οι άλλοι ξύλο ή

για να μην τους σκοτώσουν.

Με αυτόν τον τρόπο έσωσαν πολύ κόσμο.


Ετσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν.

Αν δεν ύπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.


Ό Μακρυγιάννης ο καημένος τί τράβηξε! Και σε τι χρόνια!



- «Κάπνισαν τα μάτια μου», λέει κάπου, Γέροντα.

- Ναι, κάπνισαν τα μάτια του. Από την ένταση και την αγωνία που είχε, ήταν σαν να έβγαζαν υδρατμούς τα μάτια του.

Βρέθηκε σ" εκείνη την κατάσταση και από πόνο και αγάπη θυσιαζόταν συνέχεια.


Δεν σκέφθηκε, δεν υπολόγισε ποτέ τον εαυτό του.

Δεν φοβήθηκε μην τον σκοτώσουν, όταν αγωνιζόταν για την πατρίδα.

Ο Μακρυγιάννης ζούσε πνευματικές καταστάσεις.


Αν γινόταν καλόγερος, πιστεύω ότι από τον Αγιο Αντώνιο δεν θα είχε μεγάλη διαφορά.

Τρεις χιλιάδες μετάνοιες έκανε και είχε και τραύματα και πληγές. Ανοιγαν οι πληγές του, έβγαιναν τα

έντερα του, όταν έκανε μετάνοιες, και τα έβαζε μέσα.


Τρεις δικές μου μετάνοιες κάνουν μία δική του. Έβρεχε το πάτωμα με τα δάκρυα του.

Εμείς, αν ήμασταν στην θέση του, θα πηγαίναμε στο νοσοκομείο να μας υπηρετούν.

Θα μας κρίνουν οι κοσμικοί!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Οποιος δεν υπολογίζει τον εαυτό του δέχεται Θεϊκή δύναμη



- Γέροντα, κινδυνεύσατε καμμιά φορά στον πόλεμο;

- Ω, μια καi δυό; Τα σκέφτομαι τώρα πως βοηθούσε ο Θεός και συγκλονίζομαι.

Τότε δεν τα σκεφτόμουν. Ειδικά τον θάνατο δεν τον σκεφτόμουν καθόλου.


Οταν είσαι αποφασισμένος για τον θάνατο, δεν φοβάσαι τίποτε.

Η απόφαση για τον θάνατο ισοδυναμεί με χίλιους φύλακες.

Ο θάνατος είναι ασφάλεια.


Στον πόλεμο οι ιεροί λόχοι έχουν την νεκροκεφαλή• είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν.

Οποιος δέν υπολογίζει τον εαυτό του για το καλό του άλλου ή για το κοινό καλό, δέχεται μέσα του θεϊκή δύναμη.

Και να δητε, αν κινηθή κανείς με θυσία, ο Θεός τον σκεπάζει.


Θυμάμαι, μιά φορά είχαμε οχυρωθή πίσω από έναν βράχο.

Εγώ είχα σκάψει ένα λακκάκι και είχα κρυφτή λίγο.

Έρχεται ο ένας και μου λέει «να μπω κι εγώ»• έρχεται ο άλλος, μου λέει «να μπω κι εγώ».


Τους άφησα να μπουν, αφού μου το ζητούσαν και έμεινα εγώ έξω.

Το βράδυ, όταν έπεφταν τα πολλά βλήματα, με παίρνει ένα βλήμα ξυστά στο κεφάλι.

Φορούσα κουκούλα• δεν φορούσα κράνος.

«Παιδιά, φωνάζω, με χτύπησε βλήμα!».


Πιάνω με το χέρι μου το κεφάλι, δεν βλέπω αίματα• το ξαναπιάνω, τίποτε.

Το βλήμα είχε περάσει ξυστά από το κεφάλι μου και είχε κουρέψει μόνον από μπρος προς τα πίσω τα μαλλιά μου και είχε σχηματισθή μιά λωρίδα έξι πόντους φάρδος χωρίς μαλλιά!


Εσείς δεν περάσατε δύσκολα χρόνια, κατοχές, δεν είδατε πόλεμο, εχθρούς κ.λπ. - εύχομαι να μη δήτε - και ούτε καταλαβαίνετε από αυτά.

Τα χρόνια όμως αυτά είναι σαν μια χύτρα που βράζει και σφυρίζει.

Θέλει μια σκληραγωγία, μια παλληκαριά και έναν ανδρισμό. Αν τυχόν γίνη κάτι, κοιτάξτε μη βρεθήτε τελείως απροετοίμαστες.

Να ετοιμασθητε από τώρα, για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε μιά δυσκολία.


Και ο Χριστός τί είπε; «Γίνεσθε έτοιμοι» δεν είπε; (1)

Σήμερα που ζούμε σε τέτοια δύσκολα χρόνια, για έναν λόγο παραπάνω, τρεις φορές πρέπει να είμαστε έτοιμοι.

Δεν είναι μόνον ο αιφνίδιος θάνατος που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, είναι και άλλοι κίνδυνοι.


Να φύγη λοιπόν το βόλεμα του εαυτού μας. Νά δουλεύη το φιλότιμο. Να υπάρχη το πνεύμα της θυσίας.

Τώρα βλέπω σαν να είναι κάτι που πάει να γίνη και συνέχεια αναβάλλεται.

Ολο αναβολές μικρές. Ποιος τις κάνει; Ο θεός σπρώχνει; Άντε ακόμη έναν μήνα, δύο μήνες!...


Η υπόθεση έτσι πάει. (2) 'Αλλά, επειδή δεν ξέρουμε τι μας περιμένει, όσο μπορείτε, να καλλιεργήσετε την αγάπη.

Αυτό είναι το κυριώτερο απ' όλα: να έχετε μεταξύ σας αγάπη αληθινή, αδελφική, όχι ψεύτικη.

Πάντα, όταν υπάρχη το καλό ενδιαφέρον, ο πόνος, η αγάπη, ενεργεί κανείς σωστά.


Η καλωσύνη, η αγάπη, είναι δύναμη.

Οσο μπορείτε να έχετε εχεμύθεια και να μην ξανοίγεσθε• ο ένας θα το πη στον άλλον, και ο άλλος στον άλλον, και τι βγήκε;

Μπορεί ακόμη και από μιά χαζομάρα να κάνετε κακό και να χτυπήσετε μετά το κεφάλι στον τοίχο.


Να βλέπατε στον στρατό εχεμύθεια!

Πρώτη δουλειά, αν κινδύνευες να σε πιάσουν, ήταν να καταστρέψης τα διακριτικά στοιχεία.

Εκοβες τα στοιχεία κομματάκια, για να τα καταπιής. Μιά φορά που βρέθηκα σε δυσκολία, τα κατάπια.


Γιατί, αν τα έπαιρναν οι αντάρτες, μάθαιναν ότι στο τάδε μέρος υπάρχει στρατός, έχει ανάγκη από τροφές κ.λπ., έστελναν αυτοί σήμα στο κέντρο, οπότε ερχόταν η αεροπορία και έρριχνε σ' αυτούς τρόφιμα και βομβάρδιζε τον στρατό.

Κατάλαβες; Παρουσιάζονταν αυτοί για στρατός.

Αν σε έπιαναν και ήσουν ασυρματιστής, σου έβγαζαν τα νύχια με την τανάλια, για να μαρτυρήσης τα διακριτικά.


Και προτιμούσες να σου βγάλουν τα νύχια, παρά να προδώσης. Του άλλου του έκαψαν τις μασχάλες, για να παραδώση επιστολή, και δεν ομολόγησε- έμεινε παράλυτος.

Δεν ομολόγησε, γι' αυτό και έγινε όμολογητής.

Γυναίκες μετέφεραν μέσα στα σαμάρια έγγραφα αποφασισμένες να πεθάνουν.


Ό θάνατος στον πόλεμο πολύ εξιλεώνει, γιατί θυσιάζεται κανείς, για να προστατεύση τους άλλους.

Εκείνοι πού θυσιάζουν την ζωή τους από καθαρή αγάπη, για να προστατεύσουν τους συνανθρώπους τους, μιμούνται τον Χριστό.


Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ήρωες, διότι τους τρέμει ακόμη και ο θάνατος, επειδή αψηφούν τον θάνατο από αγάπη,

και έτσι κερδίζουν την αθανασία, παίρνοντας το κλειδί της αιωνιότητος κάτω από την πλάκα του τάφου, και προχωρούν ελαφρά στην αιώνια μακαριότητα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


(1) Ματθ. 24,44 καί Λουκ. 12,40
(2) Ειπώθηκαν τόν Νοέμβριο του 1984.