Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Ολη η ζωή του μοναχού είναι μια θυσία



Τον μοναχό τον βοηθάει φυσιολογικά όλη ή ζωή του να έχη την αγάπη, την θυσία.

Ξεκίνησε να πεθάνη για τον Χριστό. Ξεκίνησε δηλαδή για την θυσία.

Δεν έχει καί υποχρεώσεις, γι' αυτό επιβάλλεται ο μοναχός να καλλιεργή το πνεύμα της Θυσίας.


Ό λαϊκός δεν ξεκίνησε να πεθάνη για τον Χριστό. Υστερα έχει και υποχρεώσεις.

Σκέφτεται την οικογένεια του, τα παιδιά του, γι' αυτό έχει ελαφρυντικά και δικαιολογείται. Π.χ. σε έναν πόλεμο,

ένας που έχει οικογένεια πάει να αποφύγη τον κίνδυνο, για να μη μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο.


Δεν υπολογίζει ότι, αν αποφύγη εκείνος, ίσως σκοτωθή κάποιος άλλος που έχει και εκείνος παιδιά.

Τέλος πάντων, εκεί υπάρχει τουλάχιστον ένα ενδιαφέρον για την οικογένεια του.

Σου λέει: «Τα παιδιά μου να μη μείνουν στον δρόμο». Μπορεί να μην πιστεύη κιόλας στην άλλη ζωή και πάει

να γλυτώση αυτήν την ζωή.



- Δηλαδή, Γέροντα, ο μοναχός πρέπει νά θυσιάζη συνέχεια τον εαυτό του.

- Κοίταξε, δεν είπαμε ότι όλη η ζωή του μοναχού είναι μιά θυσία;

Ε, τί κάνουμε αλλιώς; Αν χωλαίνη σ' αυτό το θέμα ο μοναχός, τότε δεν είναι μοναχός.


Μετά τι πνευματικά να πής;

Δεν χωράνε τα πνευματικά, όταν δεν ύπάρχη θυσία. Όσα πνευματικά και αν κάνη από εκεί και πέρα ο μοναχός,

τίποτε δεν είναι.


Στο Αγιον Όρος αυτά τα πνευματικά τα λένε «κουκουσκιάχτικα». Δηλαδή δεν μπορεί να διώξη δαιμόνια ο

καλόγερος που κάνει τέτοια πνευματικά• ίσα - ίσα τα κοράκια διώχνει.

Οταν ο άνθρωπος παίρνη στα ζεστά τον αγώνα που έχει να κάνη σ' αυτήν την ζωή, υπάρχει και η θεία φλόγα

μέσα του.


Αμα λείπη αυτή η θεία φλόγα, είναι άχρηστος. Αυτή είναι που του δίνει χαρά, του δίνει παλληκαριά, του

δίνει φιλότιμο.

Είναι αυτό που είπε ο Κύριος: «Πυρ ήλθον βαλείν» (1).


Οταν υπάρχη αυτό το θείο πυρ, τότε και η ψαλμωδία και η προσευχή του είτε για τον εαυτό του είτε για τους

άλλους έχει αποτελέσματα. ιδίως η γυναικεία καρδιά, όταν εξαγνισθή, έχει μεγάλη δύναμη. Και στην προσευχή

πολύ προχωράει. Ραντάρ γίνεται.


Οποιος δεν έχει φιλότιμο, θυσία, θα έχη ή κοσμική χαρά ή κοσμική στενοχώρια• αγαλλίαση πνευματική δεν

μπορεί να νιώση.

Γι' αυτό λέω να καλλιεργήσετε την θυσία, την αδελφοσύνη.


Να απόκτηση καθεμία κατάσταση πνευματική, για να μπορή να τα βγάλη πέρα μόνη της σε μια δύσκολη περίσταση.

Αν δεν έχη κανείς πνευματική κατάσταση, δειλιάζει, επειδή αγαπάει τον εαυτό του. Μπορεί και τον Χριστό να

αρνηθή, να Τον προδώση.


Πρέπει να είστε αποφασισμένες να πεθάνετε.

Εδώ κοσμικοί άνθρωποι θυσιάζονται, που ούτε και στον Παράδεισο πιστεύουν. Εμείς πιστεύουμε ότι τίποτε δεν

πάει χαμένο και η θυσία μας έχει νόημα.


Οι κοσμικοί να έχουν άγνοια από όλα και να θυσιάζωνται, να κινδυνεύουν, για να προφυλάξουν τον άλλον,

και οι μοναχοί να μη θυσιάζωνται;


Εμείς ξεκινάμε για την αγάπη του Χριστού να πεθάνουμε, υποχρεώσεις δεν έχουμε, αν δεν έχουμε και θυσία,

τότε τί κάνουμε; Θα μας γελάν και τα μυρμήγκια μετά!

Είδες μυρμήγκια να κοροϊδεύουν τους ανθρώπους; Κοροϊδεύουν τους τεμπέληδες!



- Γέροντα, ενδέχεται να έχω προθυμία να εξυπηρετώ και να μην έχω αγνά ελατήρια;

- Αυτό φαίνεται. Οταν δεν είναι αγνά τα ελατήρια, η ψυχή δεν βρίσκει ανάπαυση. Οπότε το καταλαβαίνει και

προσπαθεί να τα εξαγνίση.


Μου έκανε εντύπωση μιά ψυχή που ήρθε αυτές τις μέρες.

Οταν μαθαίνη ότι κάποιος είναι άρρωστος και υποφέρει, δεν μπορεί να κοιμηθή, πονάει και κλαίει.

Και ζη μέσα στον κόσμο.


Το είπε σε κάποιον και της είπε: «Μπορεί να είναι του πειρασμού».

Γίνεται να είναι αυτό του πειρασμού; Μόνον όταν το κάνη κανείς επιδεικτικά, μπορεί να τον ξεγελάη ο πειρασμός και

να ζη μιά λανθασμένη κατάσταση.


Να βγάζετε τον εαυτό σας από τις ενέργειες σας.

Ο άνθρωπος, όταν βγαίνη από τον εαυτό του, βγαίνει από την γη. Κινείται σε άλλη ατμόσφαιρα.

Οσο παραμένει στον εαυτό του, δεν μπορεί να γίνη ουράνιος άνθρωπος. Δεν γίνεται

πνευματική ζωή χωρίς θυσία.


Να θυμάστε και λίγο ότι υπάρχει θάνατος.

Μιά που θα πεθάνουμε, να μην προσέχουμε και τόσο πολύ τον εαυτό μας. Οχι να μην προσέχουμε και να παθαίνουμε

ζημιές, αλλά όχι να προσκυνούμε και την ανάπαυση!


Ούτε λέω να ρίχνη κανείς τον εαυτό του στους κινδύνους, αλλά να έχη λίγο ηρωισμό, βρε παιδάκι μου!

Οι ήρωες με τι παλληκαριά αντιμετώπιζαν στον αγώνα τον θάνατο!

Μου έλεγε ένας μοναχός που ήταν μαζί με τον Κονδύλη - ο Κονδύλης ήταν πατριώτης, ήρωας:


Οταν οι Έλληνες με τον πόλεμο στην Μικρά Ασία είχαν κάνει αποβίβαση κοντά στην Πόλη, ο Κονδύλης μέσα στο

καράβι, μόλις είδε από μακριά την Πόλη, έκανε σαν τρελλός.


«Βρε παιδιά, θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, φώναζε. Τί σήμερα, τί αύριο! Να πεθάνουμε παλληκαρίσια,

βρε παιδιά! Ας πεθάνουμε ήρωες για την πατρίδα».


Δεν είχε υπομονή ούτε να προσεγγίσουν στην ξηρά. Από την αγωνία, από την λαχτάρα που είχε, δεν είδε ότι το

καράβι δεν είχε ακουμπήσει ακόμη στην ξηρά, πήδηξε και έπεσε μέσα στην θάλασσα! Τόσο πολύ! Δεν ήξερε και

κολύμπι, έτρεξαν, τον έβγαλαν.



- Γέροντα, μας είπατε να προσπαθήσουμε να μην είναι ο εαυτός μας σε κάθε μας ενέργεια. Πώς θα γίνη αυτό;

- Εσείς όλα έτοιμα τα θέλετε. Τί θα πη βγάζω τον εαυτό μου; Πότε βγάζω τον εαυτό μου;

Πώς θα βγάλουμε τον εαυτό μας από την αγάπη μας; Πώς θα λαμπικάρουμε την αγάπη μας;


Οσο δεν υπολογίζω τον εαυτό μου, τόσο βγάζω τον εαυτό μου.

Και όταν κόβουμε το θέλημα, την αδυναμία, την ανάπαυση μας, και τότε βγάζουμε τον εαυτό μας.

Και με την υπακοή και με την σιωπή πολλά εξαφανίζονται από τον εαυτό μας.


Και όταν δεν εχη ιδιοτέλεια η αγάπη μας, πάλι βγάζουμε τον εαυτό μας, αλλά πρέπει να έχη και θυσία η αγάπη μας.

Το καταλαβαίνετε αυτό;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Λουκ. 12,49

[XAPA]

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3


Η παλληκαριά γεννιέται από την εμπιστοσύνη στον Θεό


Η παλληκαριά δεν έχει βαρβαρότητα



Τα ανδραγαθήματα τα κάνουν αυτοί που έχουν παλληκαριά, μεγάλη καρδιά - όχι μεγάλο μπόι και είναι

αποφασισμένοι να θυσιασθούν.

Και στον πόλεμο, όσοι έχουν παλληκαριά, επειδή έχουν καλωσύνη, δεν σκοτώνουν, γιατί η παλληκαριά δεν

έχει βαρβαρότητα.


Ρίχνουν γύρω-γύρω από τον εχθρό και τον αναγκάζουν να παραδοθή.

Ο καλός προτιμάει να σκοτωθή εκείνος παρά να σκοτώση. Και όταν κανείς έχη τέτοια διάθεση, δέχεται

θεϊκές δυνάμεις.

Οι κακοί είναι φοβητσιάρηδες, άνανδροι, θρασύδειλοι• φοβούνται και τον εαυτό τους και τους άλλους,

γι' αυτό ρίχνουν συνέχεια από φόβο.


Τότε με τον ανταρτοπόλεμο, όταν υπηρετούσα στον στρατό, είχαμε πάει μιά φορά σε ένα χωριό.

«Δεν είναι εδώ κανείς από τους συμμορίτες, μας είπαν, έχουν φύγει όλοι. Μόνο μιά τρελλή γυναίκα έμεινε».

Ενας λοιπόν την είδε από μακριά και έρριξε μιά-δυό ριπές με το οπλοπολυβόλο! Η καημένη φώναξε

«τί σας έκανα;», και ύστερα έπεσε κάτω.



- Από τον φόβο του το έκανε;

- Ναι, από τον φόβο του. Ενας τέτοιος άνθρωπος θέλει την εύκολη λύση για τον εαυτό του.

Για να είναι σίγουρος, λέει: «Καλύτερα να τον ξεκάνω τον εχθρό».

Ό λιγότερο φοβητσιάρης είναι και λιγότερο κακός. Θα κοιτάξη να τον αχρηστέψη τον εχθρό, να του

σπάση λ.χ. το πόδι, το χέρι• δεν θα τον ξεκάνη.


Άλλο ανδρισμός, λεβεντιά, και άλλο κακότητα, εγκληματικότητα.

Δεν είναι ανδρισμός να πιάνης τους εχθρούς, τους αιχμαλώτους, και να τους σφάζης.

Ανδρισμός θα πη να πιάσω τον εχθρό, να του σπάσω το ντουφέκι και μετά να τον αφήσω ελεύθερο.

Ο πατέρας μου έτσι έκανε.


Οταν έπιανε τους Τσέτες (1) που έκαναν επιδρομές στα Φάρασα, έπαιρνε τα ντουφέκια τους, τα έσπαζε και

τους έλεγε: «Είστε γυναίκες• δεν είστε άνδρες». Υστερα τους άφηνε ελεύθερους.

Μια φορά ντύθηκε χανούμισσα, πήγε στο λημέρι τους και ζήτησε τον καπετάνιο.

Προηγουμένως είχε συνεννοηθή με τα παλληκάρια του, να επιτεθούν αμέσως μετά το σύνθημα που θα τους έδινε.


Οταν οι Τσέτες τον πήγαν στον καπετάνιο, του είπε: «Διώξε τους άνδρες σου, για να μείνουμε μόνοι μας».

Μόλις έμειναν οι δυο τους, του άρπαξε το ντουφέκι, το έσπασε και του είπε: «Τώρα εσύ είσαι γυναίκα•

εγώ είμαι ο Έζνεπίδης (2)».

Εδωσε τότε το σύνθημα, όρμησαν τα παλληκάρια του και έδιωξαν τους Τσέτες από το χωριό.


Για να κάνη κανείς προκοπή, πρέπει να έχη παλαβή φλέβα, με την καλή έννοια.

Ανάλογα πως θα αξιοποίηση την παλαβή φλέβα, θα γίνη ή άγιος ή ήρωας.

Αν όμως δεν βοηθηθή και παρασυρθή, μπορεί να γίνη εγκληματίας.

Ενας που δεν έχει παλαβή φλέβα δεν μπορεί να γίνη ούτε άγιος ούτε ήρωας.


Γι' αυτό χρειάζεται να πάρη μπρος, μέσα μας η μηχανή, να δούλεψη η καρδιά, η παλληκαριά.

Η καρδιά πρέπει να παλαβώση.


Γνωρίζω πολλούς στρατιωτικούς που αποστρατεύθηκαν και είναι όλο σκασίλα.

Μερικοί θέλουν να γίνη πόλεμος, για να ασχοληθούν - τόσο πολύ ! - ενώ άλλος, μόλις τον καλούν για

επιστράτευση, τρέμει ή άλλος κάνει τον τρελλό, για να μην υπηρέτηση.

Πόσοι απόστρατοι μου λένε ότι θέλουν να πάνε επάνω στην Βοσνία να πολεμήσουν.


Δεν έχουν αξιοποιήσει την παλληκαριά τους στην πνευματική ζωή, γι' αυτό, όταν ακούν για πόλεμο, χαίρονται

να πάνε να πολεμήσουν.

Αυτοί που έχουν τόση δύναμη, αν είχαν γνωρίσει την πνευματική ζωή, ξέρεις τι άσκηση, τι αγώνες θα

έκαναν; Άγιοι θα ήταν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Τούρκοι αντάρτες.
(2) Το επώνυμο του Γέροντα.

[XAPA]

Τι παλληκαριά υπήρχε παλιά



- Γέροντα, μια φορά μας είχατε πει κάτι για την γιαγιά σας...

- Η γιαγιά μου είχε πολλή παλληκαριά. Είχε πάντοτε μαζί της για ασφάλεια ένα γιαταγάνι!

Βλέπεις, χήρα γυναίκα ήταν, με δυό παιδιά, πως να τα βγάλη πέρα με τους Τούρκους ! Δύσκολα χρόνια !...

Την φοβόνταν όλοι. Παλληκάρι !


Μια φορά ένας κλέφτης είχε πάει να κλέψη σε ένα αμπέλι που ήταν κοντά στα μνήματα.

Για να τον φοβηθούν, φόρεσε ένα πουκάμισο άσπρο μέχρι κάτω. Υστερα μπήκε στα μνήματα, έτσι όπως ήταν

με το άσπρο πουκάμισο, και γύριζε εκεί μέσα.


Τότε έτυχε να περάση από τα μνήματα η γιαγιά μου. Ό κλέφτης, μόλις την είδε, ξάπλωσε κάτω και έκανε τον

πεθαμένο, για να την φοβερίση, να νομίση ότι είναι βρυκόλακας.

Εκείνη όμως τον πλησίασε και του είπε: «Εσένα, αν ήσουν καλός άνθρωπος, θα σε είχε λειώσει το χώμα»!


Γυρίζει μετά το γιαταγάνι από την ανάποδη και αρχίζει να τον δέρνη. Τον είχε σακατέψει. Ούτε ήξερε ποιος ήταν.

Ύστερα άκουσε στο χωριό ότι ο τάδε είναι σακατεμένος και έτσι έμαθε ποιος ήταν.

Στην εποχή μας σπανίζουν τα παλληκάρια. Οι άνθρωποι είναι νερόβραστοι.


Γι' αυτό, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένας πόλεμος, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν, άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από

μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση.

Παλιά, τί παλληκαριά είχαν ! Στην Μονή Φλαβιανών, στην Μικρά Ασία, είχαν πιάσει οι Τούρκοι έναν άνδρα και

τον έσφαξαν.


Μετά είπαν στην γυναίκα του: «Ή θα αρνηθής τον Χριστό ή θα σφάξουμε και τα παιδιά σου».

«Τον άνδρα μου, τους λέει εκείνη, τον πήρε ο Χριστός, τα παιδιά μου τα εμπιστεύομαι στον Χριστό και εγώ τον

Χριστό δεν Τον αρνούμαι».

Τι παλληκαριά!


Οταν δεν υπάρχη στον άνθρωπο ο Χριστός, πως να υπάρχη αυτή η παλληκαριά;

Σήμερα οι άνθρωποι χωρίς Χριστό χτίζουν την ζωή τους στα μπάζα.


Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά Παλληκάρια.

Στην Κόνιτσα, θυμάμαι, μια γειτόνισσα που ήταν σε ενδιαφέρουσα πήγε μόνη της μιάμιση ώρα μακριά από

την πόλη στο χωράφι και τσάπιζε καλαμπόκια.

Εκεί γέννησε το παιδάκι, το πήρε στην ποδιά της και γύρισε στο χωριό.


«Εχω και μωράκι», μας είπε περνώντας από την πόρτα μας. Ηταν και Κατοχή, δύσκολα χρόνια.

Τώρα υπάρχουν γυναίκες που από φόβο κάθονται έξι- επτά μήνες ξαπλωμένες, για να γεννήσουν ένα παιδί.

Αλλο εκείνες που έχουν λόγους υγείας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Ο φυσικός φόβος είναι φρένο



- Γέροντα, φοβάμαι πολύ και σκέφτομαι σε μια δύσκολη περίσταση τί θα κάνω. Πού οφείλεται ο φόβος;

- Μπορεί κανείς και από μικρός να έχη πάθει κάτι και γι' αυτό να φοβάται.

Πολλές φορές μπορεί να είναι και φυσικός ο φόβος, αλλά μπορεί να είναι και από έλλειψη πίστεως, από

έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό.


Ο φόβος όμως είναι και φρένο, γιατί βοηθάει να καταφύγη ο άνθρωπος στον Θεό.

Φοβάται ο άνθρωπος και ζητάει από κάπου να πιασθή και αναγκάζεται να πιασθή από τον Θεό.

Βλέπεις, στα θερμά μέρη που είναι άγριοι άνθρωποι, εκεί υπάρχουν τα άγρια ζώα, τα μεγάλα θηρία, οι

βόες κ.λπ., για να αναγκασθούν οι άνθρωποι να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό, να καταφύγουν στον Θεό,

και να βρουν τον προσανατολισμό τους.


Αλλιώς, τι μπορούσε να τους φρενάρη αυτούς τους ανθρώπους;

Όλα όσα έχει κάνει ο Θεός έχουν κάποιο νόημα.



- Αυτοί πού δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό και από φόβο ζητούν βοήθεια, δέχονται βοήθεια;

- Κοίταξε, σηκώνουν το κεφάλι τους προς τα πάνω, και αυτό κάτι είναι.

Και για τα μικρά παιδιά είναι φρένο ο φόβος.

Μερικά παιδιά, αν δεν τα φοβερίσης και λίγο, δεν ακούν κανέναν, ούτε την μάνα ούτε τον πατέρα.


Και εμένα, όταν ήμουν μικρός, μου έλεγαν «ο μπούμπουλος».

Ο μικρός στην ηλικία είναι φυσικό να φοβάται. Αλλά όσο μεγαλώνει το παιδάκι, ωριμάζει το μυαλό και

υποχωρεί ο φόβος.

Ο φυσικός φόβος βοηθάει μόνο στην παιδική ηλικία.


Όταν μεγαλώση ο άνθρωπος και φοβάται από το τίποτε, τότε είναι να τον λυπάσαι!

Ερχονται πνευματικοί άνθρωποι στο Καλύβι και μου λένε «να, πέθανε κάποιος δίπλα μας και από τότε

φοβόμαστε συνέχεια», και με παρακαλούν να κάνω προσευχή να τους φύγη ο φόβος.


«Εδώ άλλοι προσπαθούν να έχουν μνήμη θανάτου, τους λέω, και εσύ, πέθανε ο άλλος δίπλα σου, και

θέλεις να διώξης τον φόβο!».

Φυσικός φόβος υπάρχει λίγο παραπάνω και στις γυναίκες.


Λίγες είναι οι γυναίκες που δεν φοβούνται. Αυτές όμως μπορεί να δημιουργήσουν και προβλήματα στην

οικογένεια, γιατί δεν υποτάσσονται.

Οπως και ένας που δεν είναι εκ φύσεως δειλός και έχει μιά παλληκαριά μπορεί να γίνη αναιδής.


Είναι και μερικές γυναίκες που φοβούνται πάρα πολύ. Όταν μία γυναίκα έχη φυσική φοβία και αγωνισθή και

απόκτηση ανδρισμό, είναι μεγάλο πράγμα.

Η γυναίκα, επειδή έχει θυσία στην φύση της, έχει και πολλή αυταπάρνηση, την οποία δεν έχει ο άνδρας,

παρ' όλο τον ανδρισμό που έχει εκ φύσεως.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Οποιος δεν φοβάται τον θάνατο, τον φοβάται ο θάνατος



- Γέροντα, πώς φεύγει ο φόβος;

- Με την παλληκαριά.

Οσο φοβάται κανείς, τόσο πιο πολύ έρχεται ο πειρασμός.Αυτός που έχει δειλία πρέπει να προσπαθήση να την διώξη.

Εγώ, όταν ήμουν μικρός, φοβόμουν να περάσω στην Κόνιτσα έξω από το κοιμητήρι.


Γι' αυτό κοιμήθηκα τρία βράδυα στό κοιμητήρι και έφυγε ο φόβος.

Εκανα τον σταυρό μου και έμπαινα μέσα - ούτε φακό άναβα, μην πάθη κανείς καμμιά λαχτάρα.

Αν δεν αγωνισθή κανείς να άνδρωθή και αν δεν απόκτηση την πραγματική αγάπη, σε μια δύσκολη περίσταση θα

τον κλαίνε και οι κουκουβάγιες.



- Μπορεί δηλαδή, Γέροντα, να ασκηθή κανείς, ώστε να μη φοβάται;

- Να χαίρεται να πεθάνη αυτός, για να μην πεθάνουν άλλοι. Αν τοποθετηθή έτσι, τότε δεν θα φοβάται τίποτε.

Από την πολλή καλωσύνη, την αγάπη, την αυτοθυσία, γεννιέται η παλληκαριά.


Αλλά σήμερα οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούν για θάνατο.

Έμαθα ότι αυτοί που ασχολούνται με τις κηδείες κ.λπ. δεν γράφουν τώρα «Γραφείο κηδειών» αλλά

«Γραφείο τελετών», για να μη θυμούνται οι άνθρωποι τον θάνατο.


Αν όμως δεν θυμούνται τον θάνατο, ζουν έξω από την πραγματικότητα.

Αυτοί που φοβούνται τον θάνατο και αγαπούν την μάταιη ζωή, φοβούνται ακόμη και τα μικρόβια και

βρίσκονται συνέχεια νικημένοι από την δειλία, που τους κρατάει πάντα στην πνευματική νέκρα.


Οι τολμηροί άνθρωποι ποτέ δεν φοβούνται τον θάνατο, γι' αυτό και αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση.

Επειδή βάζουν μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά, ετοιμάζονται πιο πνευματικά και

αγωνίζονται τολμηρότερα.


Έτσι νικούν την ματαιότητα και ζουν από εδώ στην αιωνιότητα με την παραδεισένια χαρά.

Και στον πόλεμο, όποιος αγωνίζεται για τα ιδανικά του, την πίστη και την πατρίδα, να κάνη τον σταυρό του

και να μη φοβάται• βοηθάει ο Θεός.


Αν κάνη τον σταυρό του και αφήση την ζωή του στα χέρια του Θεού, Εκείνος θα κρίνη μετά αν πρέπη να

ζήση ή να πεθάνη.



- Μπορεί να μη φοβάται κανείς από απερισκεψία;

- Αυτό είναι πολύ χειρότερο, γιατί σε κάποιον κίνδυνο θα πάθη ένα τράνταγμα και θα τα πλήρωση όλα μια και καλή.

Ενώ ένας που φοβάται και λίγο, προσέχει και δεν εκτίθεται απερίσκεπτα στους κινδύνους.

Να είναι κανείς «βιαστής», αλλά να έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, όχι στον εαυτό του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Το θάρρος είναι μεγάλη υπόθεση



Σε μια αναμπουμπούλα μεγαλύτερη ζημιά γίνεται από τον πανικό που δημιουργείται.

Σε έναν κίνδυνο το κυριώτερο από όλα είναι να μην τα χάνη κανείς.

Βλέπεις, η κλώσσα τα βάζει με τον αετό και ορμάει επάνω του!


Και η γάτα πώς τα βάζει με τον σκύλο, για να σώση τα γατάκια! Σηκώνει την ουρά της ψηλά σαν κυπαρίσσι

και αρχίζει να κάνη «κίχ!...».

Τα παίζει όλα κορώνα- γράμματα, και ο άνθρωπος να δειλιάζη!


Να μην πανικοβάλλεσθε. Ιδίως οι γυναίκες εύκολα πανικοβάλλονται.

Στην Κατοχή, θυμάμαι, έπρεπε κάποτε να πάμε σε ενα μέρος δυό ώρες έξω από την Κόνιτσα.

Τα παιδιά προχώρησαν μπροστά, βρήκαν κράνη και ρούχα στρατιωτικά από Έλληνες στρατιώτες, τα

φόρεσαν και πήγαν σε ένα εξωκλήσι του –Αγίου Κωνσταντίνου.


Είχα πάει και εγώ εκεί να προσκυνήσω. Δεκαεπτά χρονών ήμουν.

Μόλις τα είδαν οι μανάδες από μακριά, άρχισαν να φωνάζουν «ήρθαν οι Ιταλοί!» και γύρισαν να φύγουν.

Δεν ρίχνουν μια ματιά να δουν τι είναι.


Κράνη ελληνικά φορούσαν τα παιδιά, και αυτές τα νόμισαν για Ιταλούς και έφευγαν φοβισμένες οι

μανάδες από τα παιδιά τους!

Το θάρρος είναι μεγάλη υπόθεση.


Αν πης σε έναν υγιή που είναι φοβητσιάρης «κίτρινος είσαι• τί έχεις ;», θα πάη στον γιατρό, ενώ μπορεί να

ήταν κίτρινος, γιατί είχε ξαγρυπνήσει ή του πονούσε το δόντι κ.λπ.

Ο Ελληνας ή θα τραβήξη μπροστά ή θα πανικοβληθή!


Οι δειλοί είναι άχρηστο πράγμα. Στον πόλεμο τους δειλούς δεν τους θέλουν καθόλου• δεν τους έχουν εμπιστοσύνη.

Δεν τους παίρνουν σε επίθεση στην πρώτη γραμμή, για να μη δημιουργήσουν προβλήματα.

Ενας δειλός στρατιώτης, αν δεν ξέρη το στρατηγικό σχέδιο, μπορεί να δημιουργήση τέτοιο πανικό,

που να διάλυση ολόκληρη μεραρχία.


Ο φόβος μεγαλώνει και την φαντασία του καί μπορεί να άρχίση να φωνάζη «νά, έρχονται, έφθασαν, σφάζουν,

φύγετε! ω, πού θα πάμε, τόσο στρατό έχουν οι εχθροί! θα μας φάνε!», οπότε θα κάνη πολλή ζημιά, γιατί εύκολα

επηρεάζονται και οι άλλοι.


Ενας όμως που έχει παλληκαριά, αν δη τους εχθρούς, θα πη «μυρμήγκια είναι αυτά• δεν είναι άνθρωποι!»

και τρέχουν με θάρρος και οι άλλοι!

Γι' αυτό στον στρατό λένε καλύτερα πέντε γενναίοι να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση με ψυχραιμία

παρά είκοσι δειλοί.



- Γέροντα, σε ένα σύνολο σε μια δύσκολη κατάσταση δεν είναι τόσο οι εξωτερικοί κίνδυνοι, όσο οι εσωτερικοί.

- Ναι, έτσι είναι.

Και το Σούλι δεν θα μπορούσαν οι Τούρκοι να το πάρουν, αν δεν το πρόδιδε ο Πήλιος Γούσης, που ήταν μέσα από το

Σούλι. Από ένα κρυφό μονοπάτι τους οδήγησε


Βλέπεις, πέντε χωριουδάκια ήταν μονοιασμένα, ενωμένα, και τα έβαζαν με ολόκληρο Αλή-Πασά, που είχε την δύναμη

να τα βάζη με τον Σουλτάνο (1).

Το Σούλι ήταν δίπλα στον Αλή-Πασά και όμως τον έφερναν σβούρα.


Και οι γυναίκες πόσο δεμένες ήταν μεταξύ τους και τί παλληκαριά είχαν!

Επαιρναν και αυτές την καραμπίνα!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


(1) (Τουρκικά = ηγεμών). Τίτλος αρχικά των ηγετών της Όθωμανικης αυτοκρατορίας και εν συνεχεία κάθε μουσουλμανικής χώρας.

[XAPA]

Πειθαρχία



- Γέροντα, όταν κάπου υπάρχη συνήθως απειθαρχία, μπορεί να υπάρξη πειθαρχία σε μιά δύσκολη κατάσταση;

- Οταν γίνεται λ.χ. πυρκαγιά, δεν κάνει καθένας ό,τι του κατεβαίνει.

Περιμένουν όλοι να πάρουν διαταγή.

Αυτός που έχει την ευθύνη παρακολουθεί και λέει τι πρέπει να γίνη.

Αλλιώς μπορεί να δημιουργήσουν πανικό και, αντί να σβήσουν την φωτιά, να την δυναμώσουν.


Μιά φορά επέστρεφα στό Αγιον Όρος.

Όταν φθάσαμε μεταξύ της Μονής Βατοπαιδίου και Παντοκράτορος, άρχισε να φυσάη βορειοανατολικός άνεμος

και σηκώθηκε φουρτούνα.

Ο καραβοκύρης πήγαινε το μοτέρ κόντρα στο κύμα, γιατί διαφορετικά θα βουλιάζαμε.


Ενας Ιερισσιώτης φοβητσιάρης, που δεν ήξερε ούτε από καράβι ούτε από θάλασσα

- μουλάρια είχε, - έβαλε τις φωνές:

«Τί κάνεις, θα μας πνίξης! Δεν βλέπετε; Στην Καβάλα θα μας πάη!».


Τότε ξεσηκώθηκαν και άλλοι και έπεσαν επάνω στον καραβοκύρη. «Αφήστε με, έλεγε ο καημένος, ξέρω εγώ

τήν δουλειά μου».

Ευτυχώς ένας από τους επιβάτες ήταν ναυτικός και τους καθησύχασε:


«Αφήστε τον, ξέρει αυτός. Κόβει το κύμα έτσι που πάει». Αν δεν ήταν εκείνος, θα βούλιαζε το μοτέρ,

γιατί οι άλλοι δεν άφηναν τον καραβοκύρη να κάνη την δουλειά του.

Βλέπεις, ένας ήταν φοβητσιάρης, δημιούργησε πανικό, ξεσηκώθηκαν όλοι μέσα στο πλοίο και θα το βούλιαζαν.


Ύστερα, για τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει πάντοτε και ο δεύτερος μηχανικός που, αν ο πρώτος είναι

ζαλισμένος, θα πιάση εκείνος το τιμόνι.


Οι Έλληνες δεν πειθαρχούν εύκολα. Οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν στο αλάθητο του πάπα.

Εμείς πιστεύουμε στον λογισμό μας και έχουμε όλοι το...αλάθητο!


Γιατί λένε ότι οι Τούρκοι έχουν καλή πολιτική;

Επειδή λίγοι Τούρκοι είναι μυαλωμένοι και οι περισσότεροι κοιμισμένοι• γίνονται λοιπόν αρχηγοί οι λίγοι που

είναι μυαλωμένοι και οι άλλοι υπακούουν φυσιολογικά.


Οι Έλληνες, επειδή σχεδόν όλοι έχουν πολύ μυαλό, θέλουν όλοι να κυβερνούν, να διατάζουν,

και δύσκολα υποτάσσονται.

Και οι Ιταλοί έλεγαν: «Στους δέκα Έλληνες οι πέντε θέλουν να κάνουν κουμάντο»!


Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να πάμε κάπου• μπορεί ένας να ξέρη ένα μονοπάτι που είναι λίγο συντομώτερο,

ο άλλος να ξέρη ένα άλλο από την άλλη πλευρά, ο άλλος κάποιο άλλο, και να άρχίση ο ένας να έπιμένη «όχι,

να πάμε από εδώ, είναι καλύτερα», ο άλλος «όχι, να πάμε από εκεί», και τελικά, αν δεν διατάζη ένας,

μπορεί να περάσουν ώρες, μέρες, χωρίς να ξεκινήσουν και να βρίσκωνται στον ίδιο τόπο.


Αν όμως διατάζη κάποιος και πη «από 'κεί θα πάμε», επειδή ξέρει εκείνον τον δρόμο, έστω και αν είναι

μακρύτερος, θα φθάσουν κάποτε.


Αν φυσικά αυτός πού διατάζει ξέρη τον συντομώτερο δρόμο, αυτό είναι το καλύτερο. '

Αλλά, έστω και αν ξέρη τον μακρύτερο, πάλι θα φθάσουν με την διαταγή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Ό Θεός την διάθεση βλέπει και βοηθάει



- Αν τα χρόνια μας ζητήσουν κάτι παραπάνω και δεν έχης πνευματική κατάσταση αλλά μόνο διάθεση,

θα μπόρεσης να σταθής;

Πώς δεν θα μπόρεσης; Ο Θεός την διάθεση του ανθρώπου βλέπει και βοηθάει.


Ύστερα, συχνά, σε δύσκολες στιγμές, και άνθρωποι που δεν φαίνονται για παλληκαριά, δείχνουν

μεγάλη παλληκαριά.

Να, θυμάμαι, στον στρατό ήταν ένας υπολοχαγός που ποτέ δεν είχε δείξει ούτε θυσία ούτε παλληκαριά.


Μια φορά που κινδυνεύαμε να μας πιάσουν οι αντάρτες, είχε σταθή σε ένα εξωκλήσι και με ενα αυτόματο

τους καθήλωσε, μέχρι να οπισθοχωρήσουμε, και σωθήκαμε.

Στάθηκε εκεί καί έρριχνε με το πολυβόλο, πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, και δεν τους άφηνε να περάσουν.


Στο τέλος έφυγε, για να μην τον δούμε. Και ύστερα, ούτε καν είπε «εγώ τους καθυστέρησα και

μπορέσατε να σωθήτε...», για να καμάρωση κ.λπ.

Λέγαμε όλοι «ένα αυτόματο μας έσωσε», έλεγε και αυτός: «Ένα αυτόματο μας έσωσε».


Αφού όλοι έλεγαν έτσι, έλεγε και αυτός τα ίδια.

Και τελικά είδαμε ότι ο τάδε ήταν στην μονάδα, ο τάδε ήταν, εκείνος μόνον απουσίαζε και εξακριβώσαμε

ότι αυτός ήταν.


Αν τον έπιαναν οι αντάρτες, ξέρεις τι θα τραβούσε; Θα έβγαζαν όλο το άχτι τους επάνω του• δεν

θα του το χάριζαν.

Σου λέει: «Εσύ μας έκανες τόση ζημιά• έλα εδώ, να σου βγάλουμε τα νύχια με την πένσα».


Κοσμικός άνθρωπος και να κάνη τέτοια θυσία!

Θυσιάσθηκε, γιατί αυτός κινδύνευσε περισσότερο από όλους μας.

Εσείς βάζετε τον εαυτό σας σε τέτοια θυσία; Εκείνος ούτε Πατερικά διάβαζε ούτε από πνευματικά ήξερε...


Τον γνώριζα, είχε μια απλότητα, μια τιμιότητα.

Και ήταν άλλοι που έβρισκαν κανέναν σκοτωμένο αντάρτη, του έκοβαν το κεφάλι και το γύριζαν στο χωριό

και έκαναν τον παλληκαρά!


Γι' αυτό δεν φθάνει να έχη κανείς μόνον παλληκαριά, πρέπει να έχη και το πνεύμα της θυσίας,

για να έχη αντίκρισμα η παλληκαριά.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Να αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνους



Στις κρίσιμες στιγμές χρειάζεται πάντα ετοιμότητα και παλληκαριά.

Στην Κατοχή οι Ιταλοί έπαιρναν πέντε-εξι ζώα και έρχονταν στο χωράφι μας και τα φόρτωναν πεπόνια.

Μια φορά τους λέω: «Αυτά τα πεπόνια τα έχουμε κρατήσει για σπόρο• εκείνα πάρτε τα».


Σηκώνει τον βούρδουλα ο Ιταλός και μου λέει: «Το βλέπεις αυτό;».

Επιασα και εγώ τον βούρδουλα και τον κοίταζα... «Μπόνε!», του λέω. Δηλαδή «καλός!».

Τάχα ότι μου το έδειξε να του πω αν είναι όμορφος! Έσπασε ο θυμός του• γέλασε και έφυγε!


Θυμάμαι και ένα περιστατικό τότε με τον ανταρτοπόλεμο.

Πήγαν μια φορά δύο στρατιώτες σε ένα μποστάνι να ζητήσουν από τον νοικοκύρη να φάνε κανένα πεπόνι,

καμμιά ντομάτα.

Άφησαν τα ντουφέκια τους στην άκρη και προχώρησαν.


Ο νοικοκύρης, μόλις τους είδε από μακριά, πήρε το ντουφέκι να τους χτυπήση.

Αρπάζει τότε ο ένας στρατιώτης μια ντομάτα κόκκινη και φωνάζει: «Ασ' το το όπλο, γιατί θα σου την

φυσήξω την χειροβομβίδα!». Αφήνει εκείνος το όπλο και σηκώνεται και φεύγει!



- Τί ετοιμότητα και παλληκαριά!

- Ένας άλλος στρατιώτης είχε κρεμάσει την κάπα του κάπου μακριά σε μια γκορτσιά. (1)

Σε λίγο κατέβηκε ένας αντάρτης από το βουνό και θα τον έπιανε.


«Αρχηγέ, τί να τον κάνω αυτόν;», φώναξε εκείνος γυρίζοντας προς την κάπα.

Και ύστερα, σαν να του έκανε νόημα ο αρχηγός, είπε στον αντάρτη:

«Φέρε το ντουφέκι εδώ!». Του το άρπαξε και τον αφόπλισε.



- Αρχηγός, Γέροντα, ήταν ή κάπα;

- Ναι, η κάπα! Βλέπεις, ένας ήταν, μόνον την κάπα είχε, και τον άλλον τον αφόπλισε!

Με αυτόν τον τρόπο είχε μαζέψει ένα σωρό ντουφέκια από τους αντάρτες.

Θέλει παλληκαριά!


Θυμάμαι και έναν Ρώσο μοναχό στο Αγιον Όρος• όταν πήγαν να τον ληστέψουν οι κλέφτες, την στιγμή που

ανέβαιναν στον τοίχο, βγήκε από πάνω και φώναξε:

«Τί θέλετε, με το εξάσφαιρο ή με το δωδεκάσφαιρο να σας χτυπήσω;». Το έβαλαν εκείνοι στα πόδια.


Ενας άλλος, όταν πήγαν κλέφτες στο Κελλί του, πήρε το τηγάνι και έκανε πως τηλεφωνούσε:

«Ναι, κλέφτες ήρθαν κ.λπ.!». Νόμιζαν ότι ειδοποιεί και έφυγαν.

Κάποτε πάλι ένας πολύ εύσωμος, σαν γίγαντας, άρπαξε έναν τσομπάνο από τον λαιμό, για να τον πνίξη.


Ό τσομπάνος, ο καημένος, τέντωσε τα μάτια του από τον φόβο, οπότε του λέει εκείνος: «Τί με κοιτάς άγρια;».

«Σκέφτομαι σε ποια κορυφή να σε πετάξω», του λέει ο τσομπάνος. Ο άλλος φοβήθηκε και τον άφησε!

Γι' αυτό λέω να μην τα χάνη κανείς. Να κρατάη την ψυχραιμία του και να δουλεύη το μυαλό.


Γιατί, αν δεν δουλεύη το μυαλό, και μόνον από χαζομάρα μπορεί ακόμη και να προδώση.

Οτιδήποτε συμβαίνει, πρέπει να προσευχηθή, να σκεφθή και να ενεργήση.

Τό καλύτερο είναι να προσπαθή με πνευματικό τρόπο να αντιμετωπίζη μια δύσκολη κατάσταση.


Σήμερα όμως λείπουν και οι δυο παλληκαριές• ούτε πνευματική παλληκαριά υπάρχει, η οποία γεννιέται από την

αγιότητα και την παρρησία στον Θεό, για να αντιμετωπισθή μιά δυσκολία με πνευματικό τρόπο, ούτε φυσική

παλληκαριά υπάρχει, ώστε να μη δειλιάση κανείς σε έναν κίνδυνο.


Πρέπει να έχη κανείς πολλή αγιότητα, για να φρενάρη ένα μεγάλο κακό, αλλιώς που να στηριχθή;

Μιά ψυχή σε ένα μοναστήρι αν έχη πνευματική παλληκαριά, να δης, τον άλλον που έρχεται με κακό σκοπό θα

τον καθηλώνη με το ένα πόδι μέσα από την μάνδρα και με το άλλο άπ' έξω (2)!


Θα τον χτυπάη στό κεφάλι με πνευματικό τρόπο, με το κομποσχοίνι, με την ευχή, και όχι με το πιστόλι.

Λίγη προσευχή θα κάνη, και ο άλλος θα μένη εκεί έξω ακίνητος! Θα μένη για... σκοπός!

Μιά ψυχή, αν εχη πνευματική κατάσταση, και το κακό θα φρενάρη και τον κόσμο θα βοηθήση, και για το

μοναστήρι θα είναι ασφάλεια.


Οι Μυροφόρες δεν υπολόγισαν τίποτε, γιατί είχαν πνευματική κατάσταση και εμπιστεύθηκαν στον Χριστό.

Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, πού θα εμπιστεύονταν, για να κάνουν αυτό που έκαναν;

Στην πνευματική ζωή και ο πιο δειλός μπορεί να απόκτηση πολύ ανδρισμό, αν εμπιστευθή τον εαυτό του

στον Χριστό, στην θεία βοήθεια.


Μπορεί να πάη στην πρώτη γραμμή να πολεμήση και να νικήση.

Ενώ οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το κακό, και παλληκαριά να έχουν, φοβούνται, διότι

αισθάνονται την ενοχή τους και μόνο στην βαρβαρότητα τους στηρίζονται.

Ό άνθρωπος του θεού έχει θεϊκές δυνάμεις, έχει και το δίκαιο με το μέρος του.


Βλέπεις, ένα κουταβάκι κάνει «γάβ-γάβ» και φεύγει ο λύκος, γιατί αισθάνεται ενοχή.

Οικονόμησε ο Θεός και ο λύκος να φοβάται από ένα κουταβάκι, γιατί αυτό έχει δικαιώματα στο σπίτι

του νοικοκύρη του, - πόσο μάλλον ο άνθρωπος που πάει να κάνη κακό μπροστά στον άνθρωπο που έχει Χριστό μέσα!


Γι' αυτό μόνον τον Θεό να φοβώμαστε, όχι τους ανθρώπους, όσο κακοί και να είναι.

Ό φόβος τού Θεού και τον πιο δειλό τον κάνει παλληκάρι.

Όσο ενώνεται κανείς με τον Θεό, τόσο δεν φοβάται τίποτε. Ό Θεός θα βοηθήση στις δυσκολίες.

Αλλά για να δώση ο Θεός την θεϊκή δύναμη, πρέπει και ο άνθρωπος να δώση αυτό το λίγο που μπορεί.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Άγρια αχλαδιά.
(2) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 92-93.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Το μαρτύριο για τον πιστό είναι πανηγύρι

Πρέπει να πέσουν μερικοί, για να σωθή η κατάσταση



- Δύσκολα χρόνια!... Θά περάσουμε τράνταγμα. Ξέρετε τί θα πη τράνταγμα;

Αν δεν έχετε λίγη κατάσταση πνευματική, δεν θα αντέξετε.

Θεός φυλάξοι, θα φθάσουμε να έχουμε ακόμη και άρνηση πίστεως.


Κοιτάξτε να αδελφωθητε, να ζήσετε πνευματικά, να γαντζωθήτε στον Χριστό.

Αν γαντζωθήτε στον Χριστό, δεν θα φοβάστε ούτε διαβόλους ούτε μαρτύρια.


Οι άνθρωποι στον κόσμο έχουν από πολλές πλευρές στριμώγματα, φόβους.

Αλλά, όταν κανείς είναι κοντά στον Χριστό, τί να φοβηθή;


Θυμάστε τον Αγιο Κήρυκο ;(1) Τριών χρονών ήταν και, όταν πήγε να τον... κατήχηση ο τύραννος,

του έδωσε μια κλωτσιά.

Διαβάστε Συναξάρια. Τα Συναξάρια πολύ βοηθούν, γιατί συνδέεται κανείς με τους Αγίους και φουντώνει

μέσα του η ευλάβεια και η διάθεση για θυσία.


Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θά πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τουλάχιστον να πεθάνουμε σωστά!

Μια που δεν κάνουμε τίποτε άλλο, αν μας αξιώση ο Θεός για ένα μαρτύριο, καλά δεν θα είναι;


Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένας βουρδουνάρης (2) με κλάματα και μου είπε:

«Μη μείνης μόνος σου απόψε. Σκέφτονται να σε σκοτώσουν».

«Ποιοί;», του λέω. «Είναι πέντε-έξι», μου λέει. Συνόδευε πέντε-έξι άθεους.


Ποιος ξέρει τί προγράμματα είχαν για το Αγιον Όρος. Τον πέρασαν για χαζούλη και μιλούσαν μπροστά του.

Μόλις τ' άκουσε εκείνος, ήρθε και μου το είπε.

Το βράδυ, όταν ξάπλωσα, άκουσα κουδουνάκι από σκυλί. Κοιτάω από το παράθυρο και βλέπω τρία παλληκάρια.


«Άνοιξε, ρε Παππού», φωνάζουν. «Ε, παλληκάρια, τί θέλετε τέτοια ώρα και γυρίζετε; Δεν έχετε μυαλό;

Θα σας πάρουν για ύποπτους, τους λέω. Τους άλλους τους έβαλαν φυλακή. Όρεξη για κουβέντες δεν έχω».

«Να 'ρθούμε αύριο; τί ώρα;». «Εσείς ελάτε αύριο ό,τι ώρα θέλετε κι εγώ, αν μπορώ, θα σας δω».


Τους έδιωξα. Βλέπω ότι το φώς του φακού δεν συνέχισε. Είχαν σταματήσει πιο πάνω.

Σηκώθηκα, ντύθηκα, έβαλα το σχήμα μου και τους περίμενα• είχα μια ειρήνη μέσα μου!

Την άλλη μέρα ήρθαν τρεις τριάδες, αλλά δεν ήταν κανείς από εκείνους.


Φυσικά σε μένα ξέρουν ότι χρήματα δεν θα βρουν να πάρουν, γιατί δεν έχω.

Μόνο για πνευματικά θέματα τα βάζουν μαζί μου.

Μια άλλη φορά ήρθε ένας στο Καλύβι που ήταν σωματώδης σαν γορίλλας και κάθησε σε μιά άκρη.


Εκείνη την ώρα έλεγα σε μια παρέα: «Βρε, μόνο για παρελάσεις είστε, όχι για μάχες.

Θυσιάσθηκε ο Χριστός. Έχουμε Ορθοδοξία. Μαρτύρησαν Άγιοι που μας βοηθούν ακόμη.

Αν δεν είχαν πέσει αυτοί, ποιος ξέρει τί θα ήμασταν».


Ολα αυτά τον είχαν εξοργίσει. Ερχόταν, έφευγε ό κόσμος, αυτός καθόταν εκεί• είχε τον σκοπό του.

Ήταν ένα κρύο πράγμα. Τελικά έφυγαν και οι τελευταίοι. «Νύχτωσε, του λέω, άντε, που θα πας;»

«Δεν με απασχολεί το θέμα», μου λέει «Με απασχολεί εμένα, του λέω, άντε να πας».


Ορμάει τότε επάνω μου και με αρπάζει από τον λαιμό.«Ε, βρε συ, με τους θεούς σου», μου λέει.

Οταν άκουσα να μου λέη «τους θεούς σου», ένιωσα σαν να έβρισε τον Θεό.

Τί, ειδωλολάτρης είμαι εγώ; «Ποιούς θεούς, βρε αθεόφοβε; του λέω.


Εγώ έναν Τριαδικό Θεό λατρεύω. Άντε φύγε από 'δω!» Του έδωσα μια σπρωξιά, σωριάστηκε κάτω

και μαζεύτηκε κουβάρι.

Πως βγήκε έξω από την πόρτα και εγώ δεν κατάλαβα.


«Αν με κρεμάσουν ανάποδα, σκέφθηκα, για να με βασανίσουν, θα πάη η κήλη (3) στην θέση της»!

Αυτός είχε καθήσει στο τέλος, γιατί, φαίνεται, ήθελε να με ξεκάνη, αφού μ' άρπαξε από τον λαιμό να με πνίξη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


1) Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Ιουλίου.

2) Από τήν λατινική λέξη burdo -onis (ήμίονος, νεαρό μουλάρι), ο σταυλάρχης και ειδικώτερα ο φύλακας των ημιόνων.

3) Το περιστατικό έγινε το 1987, όταν ο Γέροντας υπέφερε από κήλη