Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του, να πονέση,να ζήτηση συγχώρεση από τον Θεό, και μετά να εξομολογηθη. Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά. Γι' αύτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση. Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η αμαρτία βασανίζει τον άνθρωπο

Ο εξαγνισμός της καρδιάς


- Γέροντα, ο Χριστός χωράει σε όλες τις καρδιές;

-Ο Χριστός χωράει, οι άνθρωποι δεν Τον χωράνε, γιατί δεν προσπαθούν να διορθωθούν.

Για να χωρέση ο Χριστός μέσα μας, πρέπει να καθαρίση η καρδιά.

­Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ό Θεός.... (1).



- Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

- Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι

αφεντικό τους.

Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια,

αλλά μετά την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν.

Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό.

Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους που είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία, χειρότεροι από τα φίδια.

Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τα χρήματα και, όταν έρχωνται σε δύσκολη θέση,

τα ενοχοποιούν, καλούν την αστυνομία, τα πηγαίνουν και στο ψυχιατρείο.

Γι' αυτό τον 147ο Ψαλμό που διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, για να ημερέψουν τα άγρια ζώα και

να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους, τον διαβάζω, για να ημερέψουν οι άνθρωποι και να μην κάνουν κακό

στους συνανθρώπους τους και στα ζώα.



- Πώς επανέρχεται, Γέροντα, ό άνθρωπος στην προ-πτωτική κατάσταση;

- Πρέπει να εξαγνισθή η καρδιά.

Να απόκτηση την ψυχική αγνότητα, δηλαδή ειλικρίνεια, τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλωσύνη,

ανεξικακία, θυσία.

Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό και αναπαύεται μέσα του η θεία Χάρις.

Όταν κάποιος έχη την σωματική αγνότητα, αλλά δεν έχη την ψυχική αγνότητα, δεν αναπαύεται ο Θεός

σ' αυτόν, γιατί υπάρχει μέσα του πονηρία, υπερηφάνεια, κακία κ.λπ.

Τότε η ζωή του είναι μιά κοροϊδία

Από 'δώ νά ξεκινήσετε τον αγώνα σας:

Να προσπαθήσετε να αποκτήσετε τήν ψυχική αγνότητα.



- Γέροντα, μιά κακή συνήθεια μπορεί να κοπή αμέσως;

- Κατ' αρχάς πρέπει να καταλάβη ο άνθρωπος ότι αυτή η συνήθεια τον βλάπτει και να θελήση να αγωνισθη,

για να την κόψη.

Χρειάζεται να έχη κανείς πολλή θέληση, για να μπόρεση να την κόψη αμέσως.

Όπως λ.χ. το σχοινί κάνει σιγά-σιγά μιά μικρή αυλακιά στο χείλος του πηγαδιού και δεν γλιστρά πιά,

έτσι και κάθε συνήθεια λίγο-λίγο χαράζει μιά αυλακιά στην καρδιά και δύσκολα βγαίνει από αυτήν.

Γι' αυτό πρέπει πολύ να προσέξη κανείς, να μην απόκτηση κακές συνήθειες, γιατί μετά χρειάζεται πολλή

ταπείνωση και πολλή θέληση, για να μπόρεση να τις αποβάλη.

Έλεγε ο Παπα-Τύχων: ¨Καλή συνήθεια, παιδί μου, αρετή. κακή συνήθεια, πάθη.

Πάντως διαπίστωσα ότι, όταν ο άνθρωπος, ενώ αγωνίζεται, συνεχίζη να σφάλλη και δεν άλλάζη, αιτία είναι

ο εγωισμός, η φιλαυτία και η ιδιοτέλεια.

Λείπει η ταπείνωση και η αγάπη, και έτσι εμποδίζεται η θεία επέμβαση.

Δεν βοηθάει ο ίδιος ο άνθρωπος τον Θεό, για να τον βοηθήση.

Αν π.χ. τον βοηθήση ο Θεός να ξεπεράση ένα πάθος του, θα το πάρη επάνω του, θα ύπερηφανευθή,

γιατί θα νομίζη ότι μόνος του το ξεπέρασε, χωρίς την βοήθεια του Θεού.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ψαλμ. 50, 12.

[XAPA]

Απαλλαγή από το σκοτάδι τής αμαρτίας



- Είναι πολύ βαρύ, Γέροντα, να μολύνη κανείς το Άγιο Βάπτισμα;

- Ανάλογα πόσο το μολύνει. Άλλος το μολύνει πολύ, άλλος λίγο, άλλος κάνει έναν λεκέ, άλλος δύο...


- Και είναι τα μεγάλα αμαρτήματα που μολύνουν το Βάπτισμα;

- Έ, φυσικά, τα θανάσιμα αμαρτήματα το μολύνουν και τότε η θεία Χάρις απομακρύνεται από τον άνθρωπο.

Βέβαια δεν τον εγκαταλείπει, όπως ούτε ο Φύλακας Άγγελος δεν τον εγκαταλείπει.

Θυμάστε τί είχε πει ο διάβολος στον ιερέα των ειδώλων για τον μοναχό που ήθελε να παντρευτή την κόρη του;

Μη βιάζεσαι. αυτός εγκατέλειψε τον Θεό, αλλά ο Θεός δεν τον εγκατέλειψε ακόμη.(1).



- Γέροντα, μπορεί κανείς να ζη στο σκοτάδι της αμαρτίας και να μην το αισθάνεται;

- Όχι, την αίσθηση όλοι την έχουν, αλλά υπάρχει αδιαφορία.

Για να έρθη κανείς στο φως του Χριστού, πρέπει να θέλη να βγη από το σκοτάδι της αμαρτίας.

Άς πάρουμε γιά παράδειγμα κάποιον που κλείσθηκε κατά λάθος σε ένα σκοτεινό υπόγειο.

Μόλις δη μιά ακτίνα να περνάη από μιά ρωγμή, κοιτάζει πώς να βγη στο φως.

Θα άνοιξη σιγά-σιγά την ρωγμή, για να βρή την πόρτα και να βγή έξω.


Έτσι και από την στιγμή που ο άνθρωπος θα αισθανθη το καλό ως ανάγκη και μπη μέσα του η καλή

ανησυχία, θα καταβάλη προσπάθεια να βγη από το σκοτάδι της αμαρτίας.

Αν πη: ¨αυτό που κάνω είναι λανθασμένο, δεν πηγαίνω καλά, ταπεινώνεται, έρχεται η Χάρις του Θεού,

και από εκεί και πέρα προχωράει κανονικά.


Αλλά, αν δεν μπη μέσα του η καλή ανησυχία, είναι δύσκολο να βοηθηθή.

Κάποιος λ.χ. βρίσκεται σε κλειστό χώρο και αισθάνεται άσχημα.

Του λές: ¨σήκω, άνοιξε την πόρτα και βγές έξω να πάρης λίγο οξυγόνο, για να συνέλθης³, και εκείνος αρχίζει:

¨Δεν μπορώ να βγω έξω. Και γιατί να είμαι κλεισμένος μέσα και να μην μπορώ να πάρω αναπνοή;

Και γιατί να μην έχω οξυγόνο; Και γιατί ο Θεός να με εχη εδώ και τους άλλους έξω;. Έ, μπορεί αυτός να βοηθηθή;


Ξέρετε πόσοι βασανίζονται, επειδή δεν ακούν κάποιον που μπορεί να τους βοηθήση πνευματικά;

Ο άνθρωπος με την αμαρτία κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση.

Αν η ψυχή του μολυνθή με θανάσιμες αμαρτίες, ζη μιά δαιμονική κατάσταση. αντιδρά, βασανίζεται,

δεν έχει ειρήνη.


Αντίθετα, όποιος είναι κοντά στον Θεό, έχει τον νου του στα θεια νοήματα και έχει πάντοτε καλούς λογισμούς,

είναι ειρηνικός και ζη τον Παράδεισο στην γη.

Αυτός ο άνθρωπος έχει κάτι ξεχωριστό από εκείνον που είναι μακριά από τον Θεό, και αυτό είναι αισθητό και

στους άλλους.

Να, αυτό είναι η θεία Χάρις, η οποία προδίδει τον άνθρωπο, ακόμη κι αν κρύβεται.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Εύεργετινός, τόμος Α', Ύπόθεσις Α', σ. 54 κ.έ

[XAPA]

Τα εκ προθέσεως σφάλματα



Να προσέξουμε πολύ τα εκ προθέσεως σφάλματα, γιατί αυτό που θα εξετάση ο Θεός είναι η πρόθεση μας.

Τα σφάλματα που κάνουμε από απροσεξία είναι ελαφρότερα.

Μερικές αμαρτίες είναι αμαρτίες, αλλά έχουν και ελαφρυντικά.

Ύστερα, όταν σφάλουμε χωρίς να το θέλουμε, ο Θεός οικονομάει έτσι τα πράγματα, ώστε να χρησιμοποιηθή

το σφάλμα μας για καλό.


Δηλαδή, όχι ότι έπρεπε να σφάλουμε, για να γίνη αυτό το καλό, αλλά αφού σφάλαμε χωρίς να το θέλουμε,

ο Θεός αξιοποιεί το σφάλμα μας και βγαίνει καλό.

Όταν όμως κάνουμε ένα σφάλμα εν γνώσει μας και έπειτα μετανοιώσουμε, να ευχηθούμε να μη γίνη κακό

από τις συνέπειες του σφάλματος μας.


- Γέροντα, εκείνος ο μοναχός που αναφέρει ο Ευεργετινός ότι δέκα χρόνια έπεφτε σε κάποια αμαρτία κάθε μέρα, αλλά και κάθε μέρα μετανοούσε, πώς σώθηκε;

- Εκείνος ήταν κατά κάποιον τρόπο κυριευμένος, αιχμαλωτισμένος από την αμαρτία.

Δεν είχε κακή διάθεση, αλλά δεν είχε βοηθηθή, σπρώχτηκε στο κακό, γι' αυτό δικαιούτο την θεία βοήθεια.

Πάλευε, πονούσε, είχε μετάνοια ειλικρινή, και ο Θεός τελικά τον έσωσε.

Βλέπεις, ένας μπορεί να έχη καλή διάθεση. αν όμως δεν βοηθηθή από μικρός και παρασυρθή στο κακό,

είναι δύσκολο μετά να σηκωθή.


Κάνει μιά προσπάθεια, πάλι πέφτει, πάλι σηκώνεται. παλεύει δηλαδή.

Ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο δεν θα τον αφήση, γιατί ο καημένος κάνει την μικρή του προσπάθεια, ζητάει

και την θεία βοήθεια και δεν αμαρτάνει εν ψυχρώ.


Κάποιος λ.χ. ξεκινάει να πάη κάπου, χωρίς να έχη σκοπό να αμαρτήση, άλλα πηγαίνοντας του συμβαίνει ένας

πειρασμός και πέφτει σε κάποια αμαρτία.

Μετανοεί, κάνει μιά προσπάθεια, του στήνουν πάλι μιά παγίδα και, ενώ δεν έχει διάθεση να κάνη κάτι κακό,

ο καημένος ξαναπέφτει και πάλι μετανοεί.


Αυτός έχει ελαφρυντικά, γιατί δεν θέλει να κάνη το κακό, αλλά παρασύρεται στο κακό και ύστερα μετανοεί.

Όποιος όμως λέει: «για να πετύχω εκείνο, πρέπει να κάνω αυτήν την αδικία. για να πετύχω το άλλο,

πρέπει να κάνω εκείνη την πονηριά» κ.λπ., αυτός αμαρτάνει εσκεμμένως και εν γνώσει του.

Καταστρώνει δηλαδή το αμαρτωλό του σχέδιο και βάζει πρόγραμμα με τον διάβολο τι αμαρτία θα κάνη.


Αυτό είναι πολύ κακό, επειδή είναι προμελετημένο.

Δεν είναι ότι πέφτει σε πειρασμό, αλλά ξεκινάει να κάνη κάτι μαζί με τον πειρασμό.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να βοηθηθή, γιατί δεν δικαιούται την θεία βοήθεια,

και τελικά πεθαίνει αμετανόητος.


Αλλά και όσοι λένε ότι θα μετανοιώσουν, όταν γεράσουν, πώς είναι σίγουροι ότι θα προλάβουν

να μετανοιώσουν και δεν θα πάνε από αιφνίδιο θάνατο;

Έλεγε κάποιος εργολάβος: «όταν γεράσω, θα πάω στα Ιεροσόλυμα, θα βαπτισθώ στον Ιορδάνη ποταμό,

οπότε θα εξαλειφθούν όλες οι αμαρτίες μου», και συνέχιζε να ζη αμαρτωλά.


Τελικά, όταν πλέον δεν είχε άλλο κουράγιο, ίσα-ίσα που μόλις περπατούσε, αποφάσισε να πάη.

Λέει σε έναν μάστορα του: «Μάστορα, αποφάσισα να πάω στα Ιεροσόλυμα, για να βαπτισθώ στον Ιορδάνη ποταμό».

«Ά, αφεντικό, του λέει εκείνος, αν είσαι καθαρός, θα πας. αν δεν είσαι καθαρός, στον δρόμο θα μείνης»!.


Λες και προφήτευσε! Μόλις πήγε στην Αθήνα να βγάλη τα χαρτιά του, πέθανε!

Του πήραν όλα τα χρήματα οι άλλοι, τον πήγαν σε ένα γραφείο κηδειών και από εκεί τον έστειλαν με το φέρετρο

πίσω στον τόπο του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να κάνουμε το καλό από αγάπη για τον Χριστό


- Γέροντα, φοβάμαι, όταν σκέφτωμαι τα δύσκολα χρόνια που περιμένουμε.

- Τί φοβάσαι, μήπως πας στην κόλαση και βασανίζεσαι μαζί με τα ταγκαλάκια;

Το να λές: «βοήθησε με, Χριστέ μου, να πάω στον Παράδεισο, για να μη Σε στενοχωρήσω, γιατί είναι βαρύ

μετά από όσα έκανες για μένα να με νιώθης στην κόλαση», αυτό το καταλαβαίνω.

Αλλά να θέλης να πας στον Παράδεισο, για να βολευτής, αυτό δεν έχει φιλότιμο.


Δεν το λέω αυτό, για να αφήσουμε ρέμπελη την ζωή μας, να κάνουμε αταξίες και να πάμε στην κόλαση,

αλλά πολλές φορές μπαίνει μιά προσπάθεια (1): να κάνω το καλό, για να μη χάσω τον Παράδεισο.

Αν έχουμε φιλότιμο, θα σκεφθούμε: «Τόσοι άνθρωποι θα πάνε στην κόλαση, οι καημένοι, που και σ' αυτήν την

ζωή δεν ένιωσαν λίγη αληθινή χαρά, κι εγώ θα σκεφθώ τον εαυτό μου; ».


Ειλικρινά σας λέω, δεν με απασχολεί που θα πάω. Τον εαυτό μου τον έχω πετάξει.

Όχι ότι θέλω να είμαι μακριά από τον Χριστό και γι' αυτό δεν με απασχολεί αν πάω στον Παράδεισο,

αλλά δεν είναι σκοπός μου να κάνω το καλό, για να πάω στον Παράδεισο.

«Και να με πετάξης, λέω, Χριστέ μου, ευχαριστημένος θα είμαι. δεν αξίζω για τον Παράδεισο».


Σήμερα η ζωή μας έγινε άχαρη και δύσκολη, γιατί λιγόστεψε ο ηρωισμός, το φιλότιμο.

Ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι σκέφτονται μπακαλίστικα.

Φθάνουν να ζουν μία ζωή δήθεν πνευματική. Κοιτάνε να απολαύσουν ό,τι θέλουν, μέχρι εκεί που δεν κολάζονται.

Λογαριάζουν: Αυτό κολάζει; δεν κολάζει. Άρα μπορώ να το απολαύσω.


Στο θέμα της νηστείας π.χ. λένε: «Αύριο είναι Παρασκευή. Έ, απόψε μπορώ νά φάω κρέας μέχρι δώδεκα

παρά πέντε τήν νύχτα. φέρε λοιπόν νά φάμε. Μετά τις δώδεκα όμως δέν κάνει. αλλάζει ή μέρα. είναι αμαρτία».

Δηλαδή, θέλουν και τον Παράδεισο να μη χάσουν, αλλά και αυτήν την ζωή να την απολαύσουν.

Έτσι αντιμετωπίζουν και την αμαρτία και την κόλαση με τρόπο μπακαλίστικο.


Αν όμως σκέφτονταν φιλότιμα, θα έλεγαν: « Ο Χριστός σταυρώθηκε και υπέφερε τόσα για μένα κι εγώ

πως να Τον πληγώσω με μιά αμαρτωλή πράξη μου;

Δεν θέλω να πάω στην κόλαση, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί δεν θα αντέξω να στενοχωριέται ο Χριστός,

που θα είμαι στην κόλαση».


Να μην κάνουμε το καλό με υπολογισμό, για να πάρουμε μισθό, αλλά να αγωνιζώμαστε από αγάπη

για τον Χριστό.

Ο,τι κάνουμε, να το κάνουμε καθαρό, για τον Χριστό. να προσέχουμε να μην έχη μέσα το ανθρώπινο στοιχείο,

φιλαυτία, ιδιοτέλεια κ.λπ.

Να έχουμε στον νου μας ότι ο Χριστός μας βλέπει, μας παρακολουθεί, και να προσπαθούμε να μην

Τον στενοχωρούμε.

Διαφορετικά ξεφτίζει και η πίστη μας και η αγάπη μας.


Και αν εξετάσουμε αυτά που κάνουμε στην πνευματική ζωή, άσκηση, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., θα δούμε ότι όλα

βοηθούν να έχουμε και καλή σωματική υγεία.

Κοιμάται κανείς σε σκληρό κρεββάτι; Και οι γιατροί συνιστούν: «»Νά κοιμάσαι σε σκληρό στρώμα,

γιατί δεν ωφελεί να κοιμάσαι στα μαλακά».


Ή κάνει μετάνοιες; Οι άλλοι κάνουν γυμναστική, για να δυναμώσουν οι μύες.

Κοιμάται λίγο; Ο πολύς ύπνος αποχαυνώνει τον άνθρωπο. «Αυτός είναι κοιμισμένος, ο άλλος είναι ξύπνιος»,

δεν λένε;

Δηλαδή τα πνευματικά που κάνει τον βοηθούν και στην σωματική του υγεία.

Υστερα η εγκράτεια βοηθάει πολύ τον άνθρωπο. Βλέπεις, και όσοι ασχολούνται με έρευνες κ.λπ. κοιτάζουν να ζουν

αγνή ζωή, να μην είναι ζαλισμένοι, για να έχουν διαύγεια.


Εμείς βέβαια δεν εγκρατευόμαστε γι' αυτόν τον λόγο, αλλά μέσα από αυτά τα πνευματικά που κάνουμε

βγαίνει και αυτό το οποίο επιδιώκουν οι κοσμικοί.

Κάνουμε το πνευματικό και μέσα από τό πνευματικό βγαίνει και η υγεία του σώματος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Στην ασκητική γλώσσα η λέξη «προσπάθεια» σημαίνει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι ή επιδίωξη για την ικανοποίηση
μιας φίλαυτης επιθυμίας.

[XAPA]

Οι πειρασμοί στην ζωή μας



Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση.

Άλλοτε επιτρέπει να κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί

και να αποφύγουμε ή μάλλον να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό που θα μας έκανε το ταγκαλάκι.

Άλλοτε αφήνει τον διάβολο να μας πειράζη, για να μας δοκιμάση.


Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις και αντί κακό ο διάβολος μας κάνει καλό.

Θυμηθήτε τον Γερο-Φιλάρετο που έλεγε: «Τέκνον, εγκατάλειψις Θεού, ουδένα πειρασμόν σήμερα»(1).

Ήθελε να παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, για να στεφανώνεται από τον Χριστό.

Ένας δυνατός, όπως ο Γερο-Φιλάρετος, δεν αποφεύγει τους πειρασμούς, αλλά λέει στον Χριστό:

«Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς και δώσε μου κουράγιο να παλέψω».


Ένας αδύνατος όμως θα πη: «Μην επιτρέπης, Χριστέ μου, να πειρασθώ». ­Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν.... (2).

Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: «ε, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ. δεν αντέχω άλλο! »,

ενώ θα έπρεπε να πούμε: «Δεν είμαι άνθρωπος. είμαι παλιάνθρωπος. Θεέ μου, βοήθησε με να γίνω άνθρωπος».

Δεν λέω να επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, αλλά, όταν έρχωνται, να τους αντιμετωπίζουμε με

καρτερία και προσευχή.


Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη.

Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι και, εάν εκείνη την στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και

φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλυτώνουμε.

Όταν ενωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πια πειρασμούς.

Μπορεί ο διάβολος να κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.


Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη. εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά.

Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχωρήση πολύ.

Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος. και, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι

να μην υπάρχουν και πειρασμοί.



- Γέροντα, η πτώση σε μιά αμαρτία μπορεί να γίνη κατά παραχώρηση του Θεού;

- Όχι, είναι βαρύ να πούμε ότι παραχωρεί ο Θεός να αμαρτήσουμε.

Ο Θεός ποτέ δεν παραχωρεί να αμαρτήσουμε.

Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις και έρχεται ο διάβολος και μας πειράζει.

Όταν λ.χ. υπερηφανεύωμαι, διώχνω την θεία Χάρη, φεύγει ο Φύλακας Άγγελος μου, έρχεται ο άλλος ...άγγελος,

ο διάβολος, και σπάζω τα μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου παραχώρηση, και όχι του Θεού.



- Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μιά πτώση να λέμε: «Ο πειρασμός με έρριξε»;

- Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους να λένε ότι φταίει ο πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ενώ

φταίνε οι ίδιοι που δεν αντιμετωπίζουν σωστά τα πράγματα.

Έπειτα ο πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί να μας εμποδίση από το κακό; Την δουλειά του κάνει.

Να μην τα φορτώνουμε και όλα στον πειρασμό.


Ένας υποτακτικός, που ζούσε σε μιά Καλύβη με τον Γέροντα του, μιά φορά πού έμεινε για λίγο μόνος του,

πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σε ένα κλειδί - ήταν από εκείνα τα μεγάλα, τα παλιά κλειδιά - και άναψε από

κάτω ένα κερί, για να το ψήση!


Μπαίνει ξαφνικά ο Γέροντας και τον βλέπει. «Τί κάνεις εκεί; », του λέει.

«Να, Γέροντα, ο πειρασμός με έβαλε να ψήσω εδώ ένα αυγό», του λέει ο υποτακτικός του.

Και τότε ακούσθηκε μιά άγρια φωνή: «Αυτήν την τέχνη εγώ δεν την ήξερα- από αυτόν την έμαθα»!

Ο διάβολος μερικές φορές κοιμάται, και εμείς τον προκαλούμε.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 63.

(2) Ματθ.6, 13.

[XAPA]

Οι αμαρτωλοί έχουν πολύ υλικό για ταπείνωση



Όσοι έζησαν αμαρτωλή ζωή και ύστερα μετανόησαν και άρχισαν να ζουν πνευματικά, πρέπει

να δέχωνται στην συνέχεια με χαρά τις ταπεινώσεις και τις θλίψεις που τους συμβαίνουν, γιατί έτσι εξοφλούν.

Βλέπουμε την Οσία Μαρία την Αιγύπτια, που έζησε αμαρτωλή ζωή, όταν μετάνοιωσε και άλλαξε ζωή, οι κοσμικές

επιθυμίες την βασάνιζαν.

Έκανε όμως μεγάλη πάλη, για να τις διώχνη.


Της έλεγε ο διάβολος:

«Τί θα χάσης, αν δης λιγάκι την Αλεξάνδρεια; Δεν σου λέω να διασκέδασης, μόνο να την δης λίγο από μακριά»,

και εκείνη ούτε γύριζε να κοιτάξη.

Τί μετάνοια είχε!

Άλλες Όσιες, που δεν είχαν ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο. Η Οσία Μαρία, που είχε ζήσει κοσμική ζωή,

είχε και πόλεμο.


Η ταλαιπωρία αυτή είναι η καυτηρίαση των πληγών της αμαρτίας.

Και έτσι φθάνουν στο τέλος και οι μεν και οι δε στην ίδια κατάσταση.


- Σ' αυτές τις περιπτώσεις, Γέροντα, δεν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;

- Πώς! πολλή, πολλή! Η Οσία Μαρία είχε φθάσει σε τέτοια μέτρα πνευματικά, που βρισκόταν έναν πήχυ

πάνω από την γη, όταν προσευχόταν.

Οι πολύ αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους, έχουν φυσιολογικά και πολύ υλικό για ταπείνωση.

Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, άλλα είναι και υλικό για ταπείνωση και προσευχή.


Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά.

Γιατί να μη χρησιμοποίηση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, για να λιπάνη το χωράφι της ψυχής του,

για να γίνη γόνιμο και να καρποφορήση;

Ένας δηλαδή πού έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθή πόσο έφταιξε και πη: «δεν πρέπει να σηκώνω

κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και

μπορεί νά φθάση σέ μεγάλα μέτρα.


Ενώ ένας που δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθή σωστά, ώστε να πη:

«με φύλαξε ο Θεός από τόσες κακοτοπιές. είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον πιο

αμαρτωλό», υστερεί πνευματικά από τον άλλον.

Θυμηθήτε π.χ. τον Φαρισαίο και τον Τελώνη (1). Ο Φαρισαίος είχε έργα, αλλά είχε και υπερηφάνεια.

Ο Τελώνης είχε αμαρτίες, αλλά είχε αναγνώριση, συντριβή, ταπείνωση - το κυριώτερο που ζητάει από τον

άνθρωπο ο Χριστός -, γι' αυτό με εύκολο τρόπο σώθηκε.


Είδατε πώς τον έχουν τον Φαρισαίο σε μιά εικόνα! Δείχνει με το δάχτυλο του τον Τελώνη: «Δεν είμαι σαν κι αυτόν! »...

Ο καημένος ο Τελώνης κρυβόταν πίσω από την κολόνα. δεν είχε μούτρα να δη γύρω του.

Και ο Φαρισαίος έδειξε στον Χριστό που βρισκόταν ο Τελώνης! Το προσέξατε;

Λες και ο Χριστός δεν ήξερε που ήταν ο Τελώνης!


Ο Φαρισαίος, ενώ έκανε όλα τα τυπικά, όλα πήγαν χαμένα.

Τι κάνει η υπερηφάνεια!

Όταν ένας άνθρωπος έχη αμαρτίες και δεν έχη ταπείνωση, τότε έχει τις αμαρτίες του Τελώνη και την υπερηφάνεια

του Φαρισαίου. Διπλά... χαρίσματα!

«Εμ ψωριάρης, εμ κασσιδιάρης», όπως λένε στην Ήπειρο.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002



(1) Βλ. Λουκ. 18,9-14.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η επιμέλεια της συνειδήσεως

Να μελετούμε την συνείδηση μας



Ο Καλός Θεός έδωσε στους Πρωτοπλάστους την συνείδηση, τον πρώτο θείο νόμο.

Την χάραξε βαθιά στις καρδιές τους και από τότε ο κάθε άνθρωπος την παίρνει κληρονομιά από τους

γονείς του και, όταν δεν ενεργή σωστά, αυτή δουλεύει μέσα του, τον ελέγχει και τον οδηγεί στην μετάνοια.

Πρέπει όμως ο άνθρωπος να κάνη σωστή πνευματική εργασία και να μελετάη την συνείδηση του,

για να μπορή να ακούη πάντοτε την φωνή της.


Εαν δεν την μελετάη, δεν θα ωφεληθή ούτε από πνευματικές μελέτες ούτε από συμβουλές αγίων Γερόντων,

αλλά ούτε και τις εντολές του Θεού δεν θα μπορέση να τηρήση.



- Μπορεί, Γέροντα, ο άνθρωπος να μην πιάνη καθόλου τον εαυτό του και να μη βλέπη ότι βαδίζει λανθασμένα;

- Όταν ο άνθρωπος δεν παρακολουθή τον εαυτό του και δεν ξεσκονίζη την συνείδηση του, η συνείδηση του

πιάνει σιγά-σιγά πουρί και γίνεται αναίσθητος. Αμαρτάνει και είναι σαν να μη συμβαίνη τίποτε.



- Γέροντα, να μας λέγατε κάτι για την επιμέλεια της συνειδήσεως.

- Ο άνθρωπος, για να είναι σίγουρος ότι αυτό που κάνει είναι αυτό που του λέει η συνείδηση του, πρέπει

να παρακολουθη τον εαυτό του και να τον εκθέτη στον πνευματικό του.

Γιατί μπορεί να εχη καταπατήσει την συνείδηση του και να νομίζη ότι πάει καλά.

Η να έχη φτιάξει λανθασμένη συνείδηση και, ενώ έχει κάνει έγκλημα, να νομίζη ότι έκανε ευεργεσία.

Η, ακόμη, να έχη κάνει την συνείδηση του υπερευαίσθητη και να πάθη ζημιά.



- Γέροντα, κατακρίνω εσωτερικά, χωρίς νά υπάρχη ο ανάλογος έλεγχος. Μήπως έχω αναισθητοποιηθή και γι' αυτό δεν ελέγχομαι;

- Θέλει πολλή προσοχή. Βλέπεις, όταν κάνη κανείς μιά αμαρτία για πρώτη φορά, νιώθει κάποιον έλεγχο,

στενοχωριέται.

Αν την επαναλάβη για δεύτερη φορά, νιώθει λιγώτερο έλεγχο και, αν δεν προσέξη και συνέχιση να αμαρτάνη,

πωρώνεται η συνείδηση του.

Μερικοί, όταν λ.χ. τους κάνης παρατήρηση για κάποιο σφάλμα τους, αλλάζουν θέμα, για να μην τους πειράζη

η συνείδηση και στενοχωριούνται, σαν τους Ινδούς που κάνουν νιρβάνα (1).


Ένας νεαρός, εκεί στα Ιμαλάια, σκότωσε πέντε Ιταλούς ορειβάτες και, αφού τους έθαψε, άρχισε να κάνη

αυτοσυγκέντρωση.

Κάθησε κάτω καί έλεγε δύο ώρες «ξύλο-ξύλο... », για να βγη στο κενό, να ξεχάση και να μην τον πειράζη ο

λογισμός.

Ας πούμε ότι μαλώνω τώρα μιά αδελφή, γιατί έκανε μιά αταξία.

Αν αυτή η αδελφή δεν κάνη σωστή πνευματική εργασία και δεν κοιτάη πως να διορθωθή, μπορεί εκείνη την

ώρα να μου πη: «»σήμερα θα σημάνουμε για εσπερινό νωρίτερα... », για να αλλάξη θέμα.


Μετά ο διάβολος θα την μπερδέψη και να της πη: «»Μήν ανήσυχης. αυτό το έκανες, για να μη στενοχωριέται

ο Γέροντας».

Της το δικαιολογεί και ο διάβολος! Δεν λέει: «»το έκανα, για να καταπατήσω την συνείδηση μου», αλλά λέει:

«το έκανα, για να μη στενοχωρηθή ο Γέροντας»!

Είδατε τί κάνει το ταγκαλάκι; Λεπτή εργασία! Γυρίζει το κουμπί σε άλλη συχνότητα, για να μη δούμε

το σφάλμα μας.



- Μπορεί, Γέροντα, κανείς να πιάνη λεπτομέρειες και τα χονδρά σφάλματα να μην τα πιάνη;

Πώς δεν μπορεί! Μιά φορά ένας γνωστός μου πνευματικός μου διηγήθηκε το έξης περιστατικό:

Μιά γυναίκα, όταν πήγε να έξομολογηθή, έκλαιγε συνέχεια και έλεγε: «Δεν ήθελα να την σκοτώσω».

«Κοίταξε, της είπε ο πνευματικός, αν υπάρχη μετάνοια, ο Θεός συγχωρεί. συγχώρεσε τον Δαβίδ (2) ».

«Ναι, αλλά δεν το ήθελα», έλεγε εκείνη. «»Καλά, πώς έγινε και την σκότωσες; », την ρώτησε ο πνευματικός.


«Να, καθώς ξεσκόνιζα, την χτύπησα με την πετσέτα και την σκότωσα την μύγα. Δεν το ήθελα»!

Εν τω μεταξύ αυτή κορόιδευε τον άνδρα της, είχε εγκαταλείψει τα παιδιά της, είχε διαλύσει το σπίτι της και

γύριζε στους δρόμους, και αυτά τα ανέφερε σαν να μη συνέβαινε τίποτε.

«Γι' αυτά χρειάζεται κανόνας», της λέει ο πνευματικός.

«Και γιατί χρειάζεται γι' αυτά κανόνας; », λέει στον πνευματικό.

Εμ, πώς να βοηθηθή αυτή;




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002



(1) Ό Γέροντας εννοεί τις τεχνικές της γιόγκα και του διαλογισμού που χρησιμοποιούν οι οπαδοί των ανατολικών θρησκειών, προκειμένου να φθάσουν στην κατ’ αυτούς λύτρωση, που την ονομάζουν «νιρβάνα».

[XAPA]

Καπακωμένη συνείδηση



- Γέροντα, όταν μου λένε: «αυτή η επιθυμία είναι στο υποσυνείδητο, αλλά δεν το καταλαβαίνεις»,
πώς θα το καταλάβω;

Αν προσέξης, θα δης πως, ενώ λες ότι δεν έχεις τίποτε, δεν νιώθεις και καλά.

Γι' αυτό χρειάζονται εξετάσεις.

Όταν ένας δεν νιώθη καλά, έχη μιά σωματική κατάπτωση κ.λπ., του κάνουν εξετάσεις μικροβιολογικές, αξονική

τομογραφία, για να βρουν από που προέρχεται αυτό που αισθάνεται.


Αν βλέπης ότι δεν έχεις γαλήνη αλλά στενοχώρια, να ξέρης ότι υπάρχει μέσα σου κάτι ατακτοποίητο και

πρέπει να το βρής, για να το διόρθωσης.

Κάνεις, ας υποθέσουμε, ένα σφάλμα. στενοχωριέσαι, αλλά δεν το εξομολογείσαι.

Σου συμβαίνει μετά ένα ευχάριστο γεγονός και νιώθεις χαρά.

Αυτή η χαρά σκεπάζει την στενοχώρια για το σφάλμα σου και σιγά-σιγά το ξεχνάς- δεν το βλέπεις, επειδή

καπακώθηκε από την χαρά.


Οι χαρές σκεπάζουν το σφάλμα, το πάνε πιο κάτω, πιο βαθιά, αλλά εκείνο εσωτερικά δουλεύει.

Έτσι ο άνθρωπος αρχίζει να σκληραίνη, γιατί καταπατά την συνείδηση του και η καρδιά του πιάνει σιγά-σιγά γλίτσα.

Ύστερα το ταγκαλάκι όλα του τα δικαιολογεί: «αυτό δεν είναι τίποτε, εκείνο είναι φυσιολογικό», ανάπαυση όμως

δεν έχει, γιατί η στενοχώρια δουλεύει από κάτω.

Νιώθει μιά ανησυχία, δεν έχει εσωτερική γαλήνη. Ζη με ένα συνεχές άγχος. Είναι βασανισμένος.

Δεν βρίσκει τι φταίει, γιατί τα σφάλματα του είναι καπακωμένα.

Δεν καταλαβαίνει ότι υποφέρει, επειδή αμάρτησε.



- Γέροντα, μπορεί να βοηθηθή ένας τέτοιος άνθρωπος, αν του πης ποια είναι η αιτία της ταλαιπωρίας του;

- Κοίταξε, θέλει προσοχή, γιατί, όταν του βάλης τα πράγματα στην θέση τους, ξυπνάει η συνείδηση και

αρχίζει ο έλεγχος.

Και αν δεν ταπεινωθή, μπορεί να φθάση στην απελπισία, επειδή δεν αντέχει την αλήθεια.

Αν όμως ταπεινωθή, θα βοηθηθή.



- Γέροντα, υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με πωρωμένη συνειδηση;

- Όχι, δεν υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν με πωρωμένη συνείδηση. Δεν έκανε ο θεός τέτοια συνείδηση.

Όταν όμως καπακώνη κανείς τα σφάλματα του, η συνείδηση του σιγά-σιγά πιάνει πουρί και δεν τον ελέγχει.



- Γίνεται, Γέροντα, αυτόνομος, κάνει δικούς του νόμους.

- Ναι, είναι φοβερό.



- Είναι πλάνη;

- Εμ, πλάνη είναι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’


ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ή λανθασμένη συνείδηση



- Γέροντα, συχνά λέτε ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσέξη να μη φτιάξη λανθασμένη συνείδηση. Πώς δημιουργείται η λανθασμένη συνείδηση;

- Όταν ο άνθρωπος αναπαύη τον λογισμό του, καταπατά την συνείδηση του.

Και όταν αναπαύη τον λογισμό του για πολύ καιρό, κάνει μιά άλλη, δική του, συνείδηση, μιά συνείδηση

στα μέτρα του, δηλαδή μιά λανθασμένη συνείδηση.


Τότε όμως δεν έχει ανάπαυση μέσα του, γιατί ανάπαυση εσωτερική δεν μπορεί να φέρη

η λανθασμένη συνείδηση.

Βλέπεις, ακόμη και όταν κάποιος κάνη ένα σφάλμα και ο άλλος του λέη: «δεν έφταιγες, τί στενοχωριέσαι; »

ή κάνη ότι δεν κατάλαβε το σφάλμα του, πάλι ανάπαυση δεν βρίσκει.


Είναι μερικοί που πάνε με τους γκουρούδες κ.λπ. και, όταν καταλάβουν ότι δεν πάνε καλά, έρχονται

να με ρωτήσουν.

Και ενώ τους λέω κάτι, για να τους βοηθήσω, πάλι επιμένουν: «»Όχι, αυτό πού πιστεύουμε είναι σωστό».

«Καλά, αφού είναι σωστό και είσαι αναπαυμένος από αυτό το σωστό, γιατί έρχεσαι να με ρωτήσης; ».


Ενώ δεν αναπαύονται στο στραβό, επιμένουν, προσπαθούν από εδώ-από εκεί, να ψευτοαναπαυθούν,

ανάπαυση όμως αληθινή δεν βρίσκουν.


- Μπορεί, Γέροντα, κανείς να ζήση με λανθασμένη συνείδηση σε όλη του την ζωή;

- Αμα πιστεύη στον λογισμό του, μπορεί.


- Πώς θα την διόρθωση;

- Αν σκέφτεται ταπεινά, αν δεν εχη εμπιστοσύνη στον λογισμό του και τον συζητάη με τον πνευματικό.


- Μπορεί, Γέροντα, ο άνθρωπος, όταν εχη μιά ευαισθησία, να δημιουργήση λανθασμένη συνείδηση;

- Για να δημιουργήση λανθασμένη συνείδηση, δεν θα είναι καλή η ευαισθησία του.

Το ένα λανθασμένο θα δημιουργήση και άλλο λανθασμένο.

Μερικοί, ενώ λένε: «εγώ είμαι ευαίσθητος», στους άλλους φέρονται βάρβαρα και τους κατσαδιάζουν χωρίς λόγο.


- Γέροντα, η συνείδηση αυτών που δικαιολογούνται έχει πιάσει πουρί;

- Αυτός πού δικαιολογείται έχει και λίγο έλεγχο μέσα του. δεν είναι αναίσθητος.

Και όταν κανείς δεν είναι αναίσθητος, πονάει για το σφάλμα του και μετά έρχεται η θεία παρηγοριά.

Αλλά, όποιος φτιάξη λανθασμένη συνείδηση, φθάνει σε αναισθησία. αυτός καυχιέται για το έγκλημα.


Έχω δει ανθρώπους που, ενώ έχουν κάνει εγκλήματα, τα λένε με τέτοιον τρόπο, που σου τα παρουσιάζουν

σαν κατορθώματα.

Γιατί, αν ανάπτυξη κανείς λανθασμένη συνείδηση, αυτό δεν είναι απλώς πώρωση, αλλά κάτι παραπάνω από πώρωση.

Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, στην Κόνιτσα, ήρθε ένας και μου λέει: «θέλω νά εξομολογηθώ».


«Δεν είμαι ιερεύς», του λέω. «»Όχι, θέλω να τα πω σ' εσένα», μου λέει.

Ήταν εκεί και μερικές γυναίκες που είχαν ανεβή να προσκυνήσουν.

«Καλύτερα να φύγετε τώρα», τις λέω. «Όχι, τις λέει αυτός, δεν πειράζει, καθήστε».

Και άρχισε να διηγήται τι έκανε στα νιάτα του:


«Όταν ήμουν νέος, είχα πάει να μάθω τσαγκάρης, αλλά όλο νύσταζα, γιατί την νύχτα πήγαινα με μιά σπείρα

και έκλεβα.

Στην περιοχή μας ήταν ένας τσαούσης(1) και μας έλεγε:

«Πάτε να κλέψετε. Εγώ θέλω δύο κριάρια. Από εκεί και πέρα εσείς κλέψτε ό,τι θέλετε».


Πηγαίναμε λοιπόν στα σπίτια των Χριστιανών, άφηνα την κάπα κάτω, έδινα μιά στα σκυλιά, στην μασέλα,

με μιά βέργα από κρανιά που είχα μαζί μου, και μπαίναμε μέσα.

Κλέβαμε δυο κριάρια και όσα αρνιά μπορούσαμε. Δίναμε τα κριάρια στον τσαούση και κρύβαμε τα αρνιά στον

στάβλο μας.


Ο τσαούσης μας έκλεινε αμέσως στην φυλακή. Τα αφεντικά που μας είχαν δει να κλέβουμε, πήγαιναν

το πρωί στην αστυνομία και έλεγαν: «Ο τάδε και ο τάδε μας έκλεψαν».

«Ο τάδε και ο τάδε; Μα αυτοί είναι στην φυλακή. Γιατί τους συκοφαντήσατε; ». Δώσ' του ξύλο...

Μιά φορά πήγαμε σε ένα κοπάδι που το φύλαγε ένα βλαχάκι ψηλό μέχρι εκεί επάνω με τον πατέρα του.


"Τώρα πώς θα μπούμε στο κοπάδι; θα μας πετάξουν σαν τα σπιρτόξυλα", μου λένε οι άλλοι.

Παίρνω τότε τον γκρα (2), σημαδεύω το βλαχάκι, και μπάμ, σωριάζεται κάτω.

Δένω και τον πατέρα του σε μιά γκορτσιά... Πήραμε, πήραμε...».

Και τά έλεγε όλα αυτά σάν κατορθώματα, και γελούσε!

Που οδηγεί η λανθασμένη συνείδηση!

Αυτός θεωρούσε ένοχο τον εαυτό του, γιατί απλώς συνόδευσε κατόπιν εντολής της υπηρεσίας του έναν

εγκληματία, ενώ ο άλλος διηγείτο τα εγκλήματα που έκανε σαν κατορθώματα και καυχιόταν γι' αυτά!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Παλαιότερα αρχηγός ομάδος με πολιτικοστρατιωτική εξουσία.
(2) Οπισθογεμές τουφέκι παλαιού τύπου.

[XAPA]

Το ψεύτικο δεν αναπαύει



- Γέροντα, αν κάποιος έχη κάνει έναν δικό του κόσμο, γιατί πιστεύει στον λογισμό του, μπορεί να βοηθηθή από την προσευχή των άλλων;

- Τι ανάγκη έχει να βοηθηθή, αφού έκανε έναν δικό του κόσμο;... Μικρό πράγμα είναι να κάνη κανείς έναν

ολόκληρο κόσμο δικό του;...

Κοίταξε, αν κάποιος με τον λογισμό του κάνη έναν δικό του κόσμο, νομίζεις ότι έχει ανάπαυση, ότι αισθάνεται

δηλαδή χαρά; Ψέμα είναι.


Το ψέμα δεν πληροφορεί τον άνθρωπο. Ας πούμε, αναγκάζεται ένας να πη ένα ψέμα, για να γλυτώση κάποιον.

Μπορεί να τον γλύτωσε ακόμη και από θάνατο, αλλά το ψέμα που είπε δεν παύει να είναι μισή αμαρτία.

Η λέει κανείς καμμιά φορά, με καλό λογισμό, ένα ψέμα, για να βοηθήση μιά περίπτωση, να μη

δημιουργηθή σκάνδαλο.


Π.χ. έρχεται στο Μοναστήρι ένας γνωστός κρυφά να πη κάποιο πρόβλημα της οικογενείας του, για να ξεσκάση.

Ερχεται μετά, ας υποθέσουμε, ο αδελφός του και σε ρωτάει: «Πέρασε άπό εδώ ό τάδε; ».

Αν του πής «πέρασε», θα δημιουργηθή ολόκληρο θέμα, γιατί ο άλλος εκτίθεται.

Όποτε λες «δεν ξέρω». Γιατί, αν πης «ήρθε», μπορεί να πάη ακόμη και να τον δείρη! Αυτό είναι άλλο.


Αλλά πρέπει να προσέξη κανείς, γιατί, αν συμβούν τρία-τέσσερα τέτοια περιστατικά, σιγά-σιγά μπορεί

να προχώρηση και πιο πέρα.

Να συνηθίση να χρησιμοποιή το ψέμα στα καλά καθούμενα και να απόκτηση λανθασμένη συνείδηση.

Να φθάση να λέη ολόκληρα παραμύθια χωρίς να τον πειράζη καθόλου η συνείδηση. Αυτό γίνεται ύστερα επιστήμη.

Ε, πως τα ταιριάζουν μερικοί τα ψέματα, αν εξασκηθούν! Ω! ολόκληρο παραμύθι μπορεί να πλάθουν και

να σε πείθουν!


Είχε έρθει στο Καλύβι μιά φορά κάποιος γνωστός μου - ήταν εκεί και μιά συντροφιά, πατριώτες ενός παιδιού

που το είχα βοηθήσει.

Αυτό το καημένο, ενώ ήταν έξυπνο, καλό παιδί, ήταν τεμπέλικο. δεν ήθελε να δουλεύη.

Είχε μάθει να γυρίζη. Τέσσερα χρόνια προσπαθούσα να το φέρω σε λογαριασμό.


Είπα λοιπόν εκείνη την φορά στους πατριώτες του: «Φροντίστε αυτό το παιδί για καμμιά δουλειά. »

Έχω προσπαθήσει και άλλες φορές να το βοηθήσω. Το είχα στείλει και στην Καστοριά, σε κάτι γνωστούς,

να μάθη γουναράς, αλλά έφυγε.

Νέος είναι, κρίμα να χαραμιστή. Μιά μάνα έχει. πέθανε ό πατέρας του».


Αρχίζει τότε εκείνος ο γνωστός μου να λέη στους άλλους: «Ναι, είχαμε φροντίσει με τον πατέρα Παΐσιο να

πάη το παιδί να μάθη εκεί πέρα γουναράς.

Και έπειτα, όταν έφυγε από εκεί, πόσα χρήματα έδωσα στα τηλεγραφήματα που έστελνα στα αφεντικά του,

για να μην ανησυχούν!


Αλλά δεν πειράζει. αυτά δεν συζητιούνται. Είχα πει τότε στον πάτερ ότι δεν στρώνει»!

«Τι λέει;», σκέφτηκα. Δέν ήθελα να πω και τίποτε, για να μην τον προσβάλω.

Ενώ πρώτη φορά άκουγε το θέμα, έπλασε ολόκληρο παραμύθι, ότι είχαμε φροντίσει μαζί για εκείνο

το παιδί, ότι βρήκαμε λύση να πάη να μάθη γουναράς κ.λπ.!

Οπως τα έλεγε, κι εμένα με προβλημάτισε!



- Μπροστά σας τα έλεγε;

- Μπροστά μου τα έλεγε. Ήταν και οι άλλοι.


- Τί καταλάβαινε;

- Τι καταλάβαινε! Εκείνη την στιγμή αισθανόταν μιά ικανοποίηση εγωιστική, αλλά μετά βασανιζόταν.

Είχε μήπως ειρήνη μέσα του;


- Όταν ένας άνθρωπος λέη κάποιο γεγονός λίγο μεγαλοποιημένο...

- Ναι, με λίγη σάλτσα!


- Από κενοδοξία το κάνει;

- Έμ, από τι το κάνει; Από κενοδοξία, από εγωισμό τα λέει.

- Τι θα βοηθήση έναν τέτοιον άνθρωπο να το διόρθωση αυτό;

- Να πάψη να λέη ψέματα. Πρέπει να ξέρη oτι το ψέμα, ακόμη και όταν εχη ελαφρυντικά, δεν παύει να είναι

μισή αμαρτία.



- Μπορεί, Γέροντα, να μας δώσουν κάτι, για να μας οικονομήσουν, και εμείς νά νομίζουμε ότι μας το έδωσαν, γιατί το αξίζουμε;

- Κοίταξε, αν σου πω: «εσύ, αδελφή, μπορείς να φθάσης στα μέτρα της Αγίας σου! », μπορεί να

χαζογελάσης λίγο, αλλά μέσα σου ανάπαυση δεν θα εχης.


Το ψεύτικο δεν αναπαύει, γιατί δεν έχει Χάρη Θεού. Και ο άδικος που αδικεί! και λέει: «αυτό είναι

δικό μου», δεν αναπαύεται.

Να, οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, αν και πέρασαν τόσα χρόνια από την Άλωση, όταν βλέπουν τους

Έλληνες που πηγαίνουν εκεί, νιώθουν ότι έχουν ένα αρπαγμένο πράγμα και κοιτάνε σαν να ήρθε ο ιδιοκτήτης!

Και είναι Τούρκοι και πέρασαν τόσα χρόνια!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002