Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Η θεία τρέλλα



– Πώς μπορείς να παλαβώσης, Γέροντα, από την αγάπη του Θεού;

– Να συναναστρέφεσαι με ...παλαβούς, για να σού μεταδώσουν την τρέλλα τους την πνευματική!

Θα εύχωμαι να σε δώ ...θεότρελλη! Αμήν.

Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα.

Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό,

τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια.

Ερωτευμένος πια θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της

σεμνότητος, δοξολογώντας σαν Άγγελος μέρα-νύχτα τον Θεό και Πλάστη του.


– Είναι έκστασις αυτό, Γέροντα;

– Ναί, είναι εκτός εαυτού τότε ο άνθρωπος, με την καλή έννοια. Αυτό είναι... «έκστηθι φρίττων ουρανέ»! (1)

Η θεία τρέλλα βγάζει τον άνθρωπο έξω από την έλξη της γής· τον ανεβάζει στον θρόνο του Θεού, και νιώθει πια

ο άνθρωπος τον εαυτό του σαν το σκυλάκι στα πόδια του αφεντικού του και του γλείφει τα πόδια με χαρά και ευλάβεια.




«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010


(1) Από τον ειρμό της η´ωδής του κανόνος του Μεγάλου Σαββάτου.

[XAPA]

Η θεία μέθη




– Γέροντα, φοβάμαι μήπως δεν σωθώ.

– Μη φοβάσαι· μαζί θα πάμε επάνω.

Μόνο να πής στην Γερόντισσα να μας δώση δύο μεγάλα μπουκάλια για τον δρόμο – πρόσεξε να είναι πλαστικά,

όχι γυάλινα, για να μη σπάσουν στο ταξίδι!...

Θα τα γεμίσουμε νερό καί, μέχρι να ανεβούμε στον Ουρανό, από την κούραση θα το πιούμε!

Μόνον τρία δάκτυλα θα αφήσουμε και θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να το ευλογήση, να το κάνη κρασί και μετά θα

το πιούμε και θα μεθύσουμε πνευματικά κοντά στον Χριστό.


– Γέροντα, ποιό είναι αυτό το νερό;

– Είναι η αγάπη προς τον Χριστό και τους αδελφούς.


– Και η μέθη;

– Είναι η μέθη από το Άγιο Πνεύμα.

Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα, αγάλλονται συνέχεια από την στοργή του Θεού, του Πατέρα τους.

Αν μεθύση ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στην γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή

όμως έννοια.

Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα «θεωρεί σκύβαλα» (1) .


Βλέπεις, όσοι πίνουν πολύ και μεθούν, μετά δεν νοιάζονται για τίποτε.

«Μπαρμπα-Θανάση, το καλύβι σου καίγεται», φώναζαν σε κάποιο γεροντάκι που το καλύβι του είχε πάρει φωτιά.

«Άσ᾿ το να καή», έλεγε αυτός, γιατί είχε πιεί και ήταν μεθυσμένος!...

Η άλλη μέθη, η ουράνια, είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί,

στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο.

Εύχομαι να βρήτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί.

Αμήν!



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010



(1) Βλ. Φιλιπ. 3, 8.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 - Η αγάπη προς τον πλησίον


Αγάπη και ταπείνωση, οι δυο αδελφωμένες αρετές




– Γέροντα, πώς θα σωθώ με τόσα πάθη που έχω;

– Με την αγάπη και την ταπείνωση.

Μόλις αυξηθούν αυτές οι δύο αρετές, η υπερηφάνεια και η κακία θα μείνουν ατροφικές και τα πάθη θα

αρχίσουν να ψυχορραγούν.

Έτσι όλα τα πάθη σιγά-σιγά θα αφανισθούν και όλες οι άλλες αρετές θα έρθουν μόνες τους.

Γι᾿ αυτό στρέψε όλες τις δυνάμεις σου στην αγάπη και στην ταπείνωση.


Η αληθινή αγάπη είναι αγκαλιασμένη με την ταπείνωση σαν δύο αδέλφια δίδυμα, πολύ αγαπημένα.

Η αγάπη δεν χωρίζει από την ταπείνωση.

Μέσα στην αγάπη βρίσκεις την ταπείνωση και μέσα στην ταπείνωση βρίσκεις την αγάπη.

Για μένα όλη η βάση στην πνευματική ζωή είναι η αγάπη και η ταπείνωση.


Όπου υπάρχει αγάπη, κατοικεί ο Χριστός, η Αγάπη, καί, όπου υπάρχει ταπείνωση, την Χάρη του Θεού την

πιάνει το ενοικιοστάσιο (1) .

Τότε παντού βασιλεύει ο Θεός και η γη μεταβάλλεται σε Παράδεισο.

Ενώ, όπου λείπει η αγάπη και η ταπείνωση, εκεί κατοικεί το ταγκαλάκι, ο εχθρός, και ζουν από εδώ οι

άνθρωποι μαζί του την κόλαση και συνέχεια χειροτερεύουν την θέση τους στην άλλη ζωή.


Ο ευκολώτερος δρόμος για να σωθούμε είναι η αγάπη και η ταπείνωση· γι᾿ αυτά θα κριθούμε.

Αυτές οι δύο αρετές συγκινούν και κάμπτουν τον Θεό και ανεβάζουν το πλάσμα Του στον Ουρανό.

Από τα διακριτικά αυτά – την ταπείνωση και την αγάπη – ξεχωρίζουν οι άγιοι Άγγελοι τα παιδιά του Θεού,

τα παίρνουν με αγάπη, τα περνούν άφοβα από τα εναέρια τελώνια (2) και τα ανεβάζουν

στον φιλόστοργο Πατέρα Θεό.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010


(1) Ενοικιοστάσιο: Νομική διάταξη σύμφωνα με την οποία οι ενοικιαστές στέγης δικαιούνται παράταση της μισθώσεως.
(2) Βλ. Γρηγορίου μοναχού, μαθητού Αγ. Βασιλείου του Νέου, «Ο τελωνισμός των ψυχών κατά την ώρα του θανάτου: Τα είκοσι τρία βασικά τελώνια», Ι. Ησυχ. Αγ. Αθανασίου και Αγ. Νεομαρτύρων Ακυλίνης, Κυράννης και Αργυρής, Γαλήνη Όσσης Λαγκαδά.

[XAPA]

Η ακριβή αληθινή αγάπη



Κατ᾿ εμέ η αγάπη είναι τριών ειδών:

η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια,

η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος,

και η πνευματική αγάπη, η οποία είναι η αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη.

Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη· μένει «εις αιώνας αιώνων».


– Πώς θα καταλάβω, Γέροντα, αν έχω αληθινή αγάπη;

– Για να το καταλάβης, να εξετάσης αν αγαπάς όλους τους ανθρώπους εξίσου κι αν όλους τους

ανθρώπους τους θεωρείς καλύτερους από σένα.


– Γέροντα, έχει ψυχρανθή η αγάπη μου για τον Θεό και για τον πλησίον.

– Σπείρε την λίγη αγάπη που σού έμεινε, για να φυτρώση αγάπη, να μεγαλώση, να καρπίση και να θερίσης αγάπη.

Μετά θα σπείρης την περισσότερη αγάπη που θα θερίσης, και σιγά-σιγά θα γεμίση το αμπάρι σου και δεν θα έχης που

να την βάλης, γιατί, όσο σπέρνεις αγάπη, τόσο πιο πολύ αυξάνει.


Ας πούμε, ένας γεωργός έχει ένα σακκουλάκι σπόρο και τον σπέρνει.

Μετά μαζεύει τον καρπό και γεμίζει μία μεγάλη σακκούλα. Αν σπείρη ύστερα τον καρπό που έχει στην σακκούλα,

θα γεμίση ένα σακκί.

Και όταν μαζέψη πολύ σπόρο και τον σπείρη, θα γεμίση ένα αμπάρι.

Ενώ, αν κρατήση τον σπόρο στο σακκουλάκι και δεν τον σπείρη, ο σπόρος θα σκουληκιάση.

Πρέπει να πετάξη τον σπόρο στην γή, για να φυτρώση, να μεγαλώση και να κάνη καρπό.


Έτσι, θέλω να πω, γίνεται και με την αγάπη.

Για να αυξηθή η αγάπη, πρέπει να την δώσης.

Όποιος όμως δεν δίνει έστω και την λίγη αγάπη που έχει, είναι σαν να έχη ένα απλόχερο (1) σπόρο,

αλλά τον κρατάει και δεν τον σπέρνει. Αυτός είναι ο πονηρός δούλος που έκρυψε το τάλαντο. (2)

Ανάλογα με την αγάπη που θα προσφέρης, θα έχης να λάβης.


Αν δεν δώσης αγάπη, δεν θα λάβης αγάπη.

Βλέπεις, η μάνα δίνει συνέχεια στα παιδιά της, αλλά και συνέχεια παίρνει από τα παιδιά της, και συνέχεια αυξάνει

η αγάπη της.

Όταν όμως ζητάμε την αγάπη των άλλων αποκλειστικά για τον εαυτό μας και θέλουμε όλοι να μας δίνουν καί,

όταν κάνουμε κάποιο καλό, σκεφτώμαστε την ανταπόδοση, δεν έχουμε ακριβή αλλά φθηνή αγάπη.

Τότε αποξενωνόμαστε από τον Θεό και δεν λαμβάνουμε αγάπη ούτε από τον Θεό ούτε από τους ανθρώπους.


Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιός να αρπάξη περισσότερη αγάπη για τον εαυτό του.

Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή, αγάπη, μαλώνουν ποιός να δώση περισσότερη αγάπη στον άλλον.

Αγαπούν, χωρίς να σκέφτωνται αν τους αγαπούν ή δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να

τους αγαπούν.

Θέλουν όλο να δίνουν και να δίνωνται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνωνται.

Αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνται απ᾿ όλους, αλλά πιο πολύ από τον Θεό, με τον Οποίο και συγγενεύουν.


Αγάπη χωρίς αντιπαροχή!

Να μην κάνουμε καλωσύνες, για να πάρουμε ευλογίες.

Να καλλιεργήσουμε την αρχοντική, την ακριβή αγάπη, την οποία έχει ο Θεός, και όχι την φθηνή κοσμική αγάπη,

η οποία έχει κάθε ανθρώπινη αδυναμία.


– Γέροντα, δυσκολεύομαι να δώσω την αγάπη μου εκεί που δεν θα την εκτιμήσουν.

– Δεν έχεις πραγματική αγάπη, γι᾿ αυτό δυσκολεύεσαι.

Όποιος έχει πραγματική αγάπη, δεν τον απασχολεί αν εκτιμήσουν την αγάπη του ή όχι.

Την θυσία που κάνει για τον πλησίον του, επειδή την κάνει από καθαρή αγάπη, ούτε καν την θυμάται.


– Πώς μπορώ, Γέροντα, να ξεχνώ το καλό που κάνω;

– Ρίξ᾿ το στο γιαλό... Έτσι θα το ξεχνάς.

Αλλά και το κακό που σού κάνουν, κι αυτό να το ξεχνάς.

Με αυτόν τον τρόπο θα συγκεντρώσης έναν πλούτο πνευματικό, χωρίς καν να το αντιληφθής.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010

(1) Απλόχερο: Όσο χωράει μία χούφτα.
(2) Βλ. Ματθ. 25, 25.

[XAPA]

Να βγάζουμε τον εαυτό μας από την αγάπη μας



– Γέροντα, ποιό είναι το μέτρο της αγάπης;

– Το «αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ ηγάπησα υμάς» (1).

Με αυτό ο Χριστός εννοεί ότι πρέπει πάντοτε να θυσιαζώμαστε για τους άλλους, όπως Εκείνος θυσιάσθηκε για μας.


– Μπορεί, Γέροντα, μέσα στην θυσία να υπάρχη θέλημα;

– Ναί, μπορεί. Θυμάμαι – λαϊκός ήμουν ακόμη –, κάποιος Κονιτσιώτης αμέσως μετά την Ανάσταση έλεγε εις

επήκοον πάντων:

«Θα πάω πάνω στο μοναστήρι, στην Παναγία, να ανάψω τα καντήλια».

Με τον τρόπο όμως που το έλεγε, έβλεπες ότι είχε υπερηφάνεια, θέλημα...

Πήγαινε λοιπόν την νύχτα πάνω στο μοναστήρι, για να ανάψη τα καντήλια, δυο ώρες δρόμο να πάη και δυο να γυρίση.

Και τί δρόμο; κακόδρομο!


Και στο εκκλησάκι ήταν όλα εγκαταλελειμμένα, πεταμένα εδώ κι εκεί· που να βρη καντηλήθρα και φιτίλι!

Και τελικά, έκανε όλον αυτόν τον κόπο και όλα πήγαιναν χαμένα.

Αν του έλεγε κανείς: «τώρα που θα πάς στο σπίτι, άναψε το καντήλι», μπορεί και να μην το άναβε!

Αν ήθελε πραγματικά να κάνη θυσία, έπρεπε να πάη απλά, αθόρυβα, στο μοναστήρι και να ανάψη τα καντήλια.


– Δηλαδή, Γέροντα, μπορεί κάποιος να κάνη μια θυσία από υπερηφάνεια;

– Πώς δεν μπορεί;

Μπορεί να θυσιάση, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, ακόμη και την ζωή του, και αγάπη να μην έχη (2) .


– Έχει αξία αυτή η θυσία;

– Δεν θυμάσαι τί λέει πάλι ο Απόστολος Παύλος; «Αγάπην δε μη έχων, ουδέν ειμι» (3) .

Η θυσία, για να είναι κατά Θεόν, πρέπει να μην έχη ανθρώπινα στοιχεία, ιδιοτέλεια, υπερηφάνεια κ.λπ.

Όταν θυσιάζεται κανείς ταπεινά, τότε έχει αγάπη και τότε συγκινεί τον Θεό.

Όταν μιλάω για αγάπη, μιλάω για την αληθινή, την γνήσια αγάπη που έχει αρχοντιά.

Γιατί μπορεί κανείς να αναπαύεται με τον λογισμό του ότι έχει αγάπη, επειδή τα δίνει όλα, και όμως αγάπη να

μην έχη, επειδή μέσα στην αγάπη του αυτή έχει τον εαυτό του, επειδή δηλαδή αποβλέπει σε ατομικό του συμφέρον.


Για να είναι γνήσια η αγάπη μας, πρέπει να την εξαγνίσουμε, να βγάλουμε τον εαυτό μας

από την αγάπη μας.

Και όταν όλοι βγάζουν τον εαυτό τους από την αγάπη τους, τότε ο ένας είναι μέσα στον άλλον και όλοι είναι ένα και

είναι πια ενωμένοι από την μία αγάπη του Χριστού.

Και μέσα στον Χριστό είναι όλα τα προβλήματα λυμένα, διότι η αγάπη του Χριστού μας διαλύει όλα τα προβλήματα.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010



(1) Βλ. Ιω. 13, 34 και 15, 12.
(2) Βλ. Α´ Κορ. 13, 3.
(3) Βλ. Α´ Κορ. 13, 2.

[XAPA]

Αγάπη μητρική για όλους



– Γέροντα, πώς μπορεί να βάλη κανείς όλον τον κόσμο μέσα στην καρδιά του;

– Πώς μπορεί να αγκαλιάση όλον τον κόσμο, όταν τα χέρια του είναι μικρά;...

Για να βάλη κανείς όλον τον κόσμο στην καρδιά του, πρέπει να πλατύνη την καρδιά του.


– Πώς θα γίνη αυτό, Γέροντα;

– Με την αγάπη. Αλλά κι αυτό δεν φθάνει. Χρειάζεται μητρική αγάπη.

Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της.

Αυτήν την αγάπη αν αποκτήση κανείς, αγαπάει όχι μόνον όσους τον αγαπούν αλλά και εκείνους που τον βλάπτουν,

γιατί, όπως η μάνα όλα τα δικαιολογεί, έτσι και αυτός πάντα βρίσκει ελαφρυντικά για τους άλλους και ρίχνει

το βάρος στον εαυτό του.


Ακόμη και να τον κλέψουν, νιώθει τύψεις, αν πιάσουν τον κλέφτη και τον βάλουν στην φυλακή.

«Εξαιτίας μου φυλακίσθηκε, θα λέη.

Αν έβρισκα τρόπο να του δώσω τα χρήματα που του χρειάζονταν, δεν θα έκλεβε και δεν θα ήταν τώρα στην φυλακή».

Η μητρική αγάπη όλα τα καλύπτει, όλα τα σβήνει.


Αν ένα παιδί κάνη μια ζημιά ή φερθή άσχημα, η μάνα του αμέσως το συγχωρεί, γιατί είναι παιδί της.

Έτσι, και όταν αγαπάς τον πλησίον σου με αγάπη μητρική, δικαιολογείς τις αδυναμίες του και δεν βλέπεις τα

σφάλματά του· κι αν τα δής, τα συγχωρείς.

Τότε η καρδιά σου πλημμυρίζει από αγάπη, γιατί γίνεσαι μιμητής του Χριστού που μας ανέχεται όλους.


– Γέροντα, όλα τα αντιμετωπίζω με μια στενότητα· μήπως δεν έχω καρδιά;

– Εσύ δεν έχεις καρδιά; Ξέρεις τί καρδιά έχεις;

Αλλά αφήνεις να την πνίγη η στενοκεφαλιά σου και ύστερα βασανίζεσαι.

Όποιος έχει πλατειά καρδιά, όλα τα σηκώνει· ενώ ο στενόκαρδος από μια παρατήρηση ή από ένα δυσάρεστο

γεγονός λυπάται πολύ· δεν το σηκώνει.


– Γιατί, Γέροντα;

– Γιατί τόσο σηκώνει η μπαταρία του.


– Τί να κάνω, Γέροντα, για να σηκώνη πιο πολύ η μπαταρία μου;

– Να δικαιολογής τις αταξίες και τις ελλείψεις των άλλων.

Να τα αντιμετωπίζης όλα πνευματικά, με πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό.

Να σκέφτεσαι ότι βρίσκεσαι στα χέρια του Θεού καί, αν δεν γίνεται κάτι όπως το θέλεις και το επιθυμείς,

να το δέχεσαι με δοξολογία.


– Γέροντα, πώς θα πλατύνη η καρδιά μου;

– Για να πλατύνη η καρδιά σου, πρέπει να αφαιρέσης κάτι από μέσα της: να πετάξης την φιλαυτία σου.

Αν ξεραθή ο κισσός της φιλαυτίας και της στενής λογικής που σε πνίγει, θα αναπτυχθή ελεύθερα πια

το πνευματικό σου δένδρο.

Θα εύχωμαι γρήγορα να ελευθερωθή τελείως η καρδιά σου, για να αναπτυχθή και να πλατυνθή. Αμήν.


Εγώ τώρα ξέρετε πώς νιώθω;

Νιώθω τέτοια μητρική αγάπη, τέτοια στοργή και τρυφερότητα, που δεν είχα πρώτα (1) .

Χωράει μέσα μου όλος ο κόσμος.

Θέλω να αγκαλιάσω όλους τους ανθρώπους, για να τους βοηθήσω.

Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να μείνη κλεισμένη στην καρδιά.

Όπως το γάλα μιας μητέρας που το παιδάκι της πέθανε, τρέχει και χύνεται, έτσι και η αγάπη θέλει να δοθή.




«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010


(1) Ο Γέροντας το 1981 είχε πεί: «Είναι δυνατό στον άνθρωπο να έχη μέσα του πάντα την φλόγα της θεϊκής αγάπης. Εγώ είχα συνέχεια αυτήν την ουράνια γλυκύτητα. Καιγόμουνα ολόκληρος και τα κόκκαλα γίνονταν σαν αναμμένες λαμπάδες. Όταν έπρεπε να κάνω κάτι ή να πάω κάπου, βίαζα τον εαυτό μου να βγώ απ᾿ αυτήν την κατάσταση. Πολλές φορές από την γλυκύτητα αυτή την ουράνια έπεφτα κάτω. Τώρα μετατράπηκε αυτό σε πόνο για τον κόσμο. Πονάω για τον κόσμο και μέρα με την μέρα μεγαλώνει αυτός ο πόνος. Λειώνω κυριολεκτικά».

[XAPA]

Η καρδιά δεν γερνάει ποτέ




– Γέροντα, ο Αββάς Παμβώ λέει: «Ει έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι» . Τί εννοεί με το «ει έχεις καρδίαν»;

– Πολλά μπορεί να εννοή.

Πρώτον· αν έχης καρδιά, = αν αγαπάς τον Θεό.

Δεύτερον· αν έχης καρδιά,= αν έχης ευαισθησία και δεν είσαι αναίσθητος.

Τρίτον· αν έχης καρδιά,= αν έχης καλωσύνη.

Τέταρτον· αν έχης καρδιά, = αν έχης ανεκτικότητα.

Πέμπτον· αν έχης καρδιά, = αν έχης παλληκαριά.

Όταν λέμε «καρδιά», δεν εννοούμε ένα κομμάτι σάρκα, αλλά την διάθεση για θυσία, την αρχοντική αγάπη.


Μεγάλο πράγμα η δύναμη της καρδιάς!

Η καρδιά είναι σαν μια μπαταρία που συνέχεια φορτίζεται.

Ούτε κουράζεται ούτε γερνάει· η δύναμή της δεν εξαντλείται ποτέ.

Αλλά πρέπει να δουλεύουμε την καρδιά.

Γιατί κι εγώ έχω καρδιά κι εσύ έχεις καρδιά, αλλά τί το θέλεις, αν δεν την δουλεύουμε;


Αν δεν δουλεύη κανείς την καρδιά, μπορεί να είναι γίγαντας και να μην έχη κουράγιο να κάνη τίποτε.

Και άλλος μπορεί να είναι τόσος δά, αλλά, επειδή ό,τι κάνει το κάνει με την καρδιά του, δεν κουράζεται καθόλου.

Νά, βλέπω κι εδώ μια αδελφή που δεν έχει αντοχή, αλλά, επειδή βάζει καρδιά σε ό,τι κάνει, δεν νιώθει κούραση.

Δεν κοιτάζει να ξεφύγη την δουλειά· κοιτάζει πώς θα αναπαύση τον άλλον.


Το καθετί το κάνει με αγάπη, γιατί το πονάει και όχι για να την δούν οι άλλοι και να της πούν «μπράβο».

Δεν έχει φιλαυτία, ανθρωπαρέσκεια, κινείται στην αφάνεια, οπότε δέχεται την θεία Χάρη και βοηθιέται από τον Θεό.

Όταν ένας άνθρωπος είναι ασθενικός ή έχη γεράσει και το σώμα του δεν μπορή να κοπιάση,

αν έχη μάθει να δουλεύη την καρδιά, η καρδιά ζορίζει το σώμα, για να δουλέψη.

Είναι σαν ένα παλιό αυτοκίνητο με ρόδες ξεφουσκωμένες, με άξονες χαλασμένους, που η μηχανή του όμως

είναι γερή και το σπρώχνει και τρέχει.


Ενώ ένας άνθρωπος νέος και γερός, αν δεν δουλεύη την καρδιά, είναι σαν ένα καινούργιο αυτοκίνητο που

δεν έχει γερή μηχανή και δεν μπορεί να προχωρήση.

Του φαίνεται βουνό να κάνη και τον πιο μικρό κόπο.

Καμμιά φορά στο Καλύβι τυχαίνει να ξεχάση κανένα γεροντάκι την ομπρέλα του ή μια τσάντα και λέω σε κανένα νέο παιδί:

«Άντε παλληκάρι, τρέχα λιγάκι να προλάβης το γεροντάκι».


Μόλις τ᾿ ακούη, αναστενάζει. «Δεν θα γυρίση πίσω, Πάτερ;», λέει.

«Άντε, βρέ παλληκάρι, ξαναλέω, κάνε αγάπη». Πάλι αναστενάζει.

Έ, αυτός μόνον που άκουσε: «τρέχα λιγάκι», κουράστηκε, πόσο μάλλον να πήγαινε!

Αν ο άνθρωπος δεν δουλεύη την καρδιά,

δεν είναι ούτε σαν ζώο·

άγαλμα γίνεται. Είναι άχρηστη η καρδιά του.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010

[XAPA]

Η συνεργασία του νού και της καρδιάς



– Γέροντα, μερικές φορές με τον νού μου καταλαβαίνω ότι πρέπει να αγαπήσω τον άλλον, αλλά δεν νιώθω μέσα μου αγάπη.

– Σιγά-σιγά από τον νού θα πάη και στην καρδιά και θα νιώσης την αγάπη.

Για να αγαπήσης τον άλλον, χρειάζεται να δουλέψη και η καρδιά· δεν αρκεί ο νούς.

Με τον νού φθάνεις στο σημείο να πής:

«Τώρα πρέπει αυτόν να τον ανεχθώ» ή «πρέπει να προσέξω να μην του πω αυτό, να μην του κάνω εκείνο» κ.λπ.

Αυτό σημαίνει ότι τον άλλον δεν τον αγαπάς.

Τον βλέπεις σαν ξένο· δεν τον βλέπεις σαν αδελφό, για να τον πονέσης και να σκιρτήση η καρδιά.


– Όταν, Γέροντα, υπάρχη απόσταση μεταξύ νού και καρδιάς, μπορεί με μια λογική τοποθέτηση που θα κάνω να ακολουθήση η καρδιά τον νού;

– Πόσο απέχει η καρδιά από τον νού; Γιατί να υπάρχη απόσταση;


– Γιατί, ενώ με τον νού τοποθετούμαι σωστά, η καρδιά δεν μπορεί να ακολουθήση, επειδή είναι κυριευμένη από τα πάθη.

– Καλή είναι η διάγνωση που κάνεις, αλλά δεν φθάνει· χρειάζεται και προσπάθεια για θεραπεία.

Όλη την πνευματική δουλειά την κάνει ο νούς με την καρδιά.

Ο νούς είναι ο πομπός και η καρδιά ο δέκτης.

Όπου γυρίση κανείς τον πομπό, σ᾿ αυτήν την συχνότητα δουλεύει και ο δέκτης.

Αν ο νούς δουλεύη κοσμικά, στέλνει κοσμικά τηλεγραφήματα στην καρδιά· αν δουλεύη πνευματικά, συγκινείται και

πονάει η καρδιά πνευματικά.

Πώς να φας λ.χ. πολύ, όταν σκεφθής ότι αλλού οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα ή ότι

οι Βεδουΐνοι τρώνε την κοπριά από τις καμήλες (1) ;


– Πρόσεξα, Γέροντα, ότι εγώ δεν αγαπώ με την καρδιά, αλλά με το μυαλό. Πώς θα δουλέψη η καρδιά;

– Δεν ξέρεις; Τώρα οι γιατροί, για να δουλέψη η καρδιά, τρυπούν το στήθος και βάζουν μέσα ...μπαταρία.

Κι εμείς πρέπει να δουλεύουμε το μυαλό μας, για να τρυπήση την καρδιά, να πάρη μπρός και να αρχίση να δουλεύη.


– Πώς θα γίνη αυτό, Γέροντα;

– Αυτό κατ᾿ εμέ γίνεται με τρεις τρόπους:

Ή νιώθει κανείς πολλή ευγνωμοσύνη για τις ευεργεσίες του Θεού, οπότε λειώνει και δοξολογεί τον Θεό,

ή νιώθει το βάρος των αμαρτιών του και ζητά με πόνο από τον Θεό συγχώρηση,

ή έρχεται στην θέση του άλλου που έχει κάποια δυσκολία και τον πονάει φυσιολογικά.


– Γέροντα, εγώ φέρομαι αυθόρμητα, όπως νιώθω· αυτό είναι καλό;

– Κοίταξε, όταν υπάρχη στην καρδιά η καθαρή, η ολοκληρωμένη αγάπη προς τον Θεό, τότε κάθε αυθόρμητη

εκδήλωση της καρδιάς είναι καθαρή.

Όταν όμως δεν υπάρχη στην καρδιά η καθαρή αγάπη, τότε χρειάζεται φρένο στον αυθορμητισμό, γιατί αυτή

η αυθόρμητη εκδήλωση είναι γεμάτη από κοσμικές τοξίνες.


– Τί θα με βοηθήση, Γέροντα, να περιορίσω τον αυθορμητισμό μου;

– Εσύ δεν οδηγούσες αυτοκίνητο; φρένο δεν είχε;

Για πές μου λοιπόν τώρα που είσαι... έξω φρενών, τί πρέπει να κάνης;


– Πρέπει να βάλω φρένο στην καρδιά.

– Ναι, πρέπει ο νους να φρενάρη την καρδιά, γιατί, όταν προπορεύεται η καρδιά, χαραμίζεται.

Σ᾿ εσένα ο Θεός έδωσε και πολύ μυαλό και πολλή καρδιά, αλλά δεν χρησιμοποιείς το μυαλό σου για φρένο

στην καρδιά σου και την χαραμίζεις.

Να σκέφτεσαι πριν από την κάθε σου ενέργεια, για να δουλεύης την καρδιά που σου έδωσε ο Θεός σωστά,

απλά και φιλότιμα.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010


(1) Ο Γέροντας αναφέρεται στην δεκαετία του 1960.

[XAPA]

«Εκ του υστερήματος...» (1)


– Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός» (2) . Εγώ πιέζω τον εαυτό μου, για να δώσω ή να κάνω κάποιο καλό.

– Είμαστε παιδιά του Θεού και είναι καθήκον μας να κάνουμε το καλό, γιατί ο Θεός είναι όλος αγάπη.

Είδες η χήρα που φιλοξένησε τον Προφήτη Ηλία (3) ;

Ειδωλολάτρις ήταν, αλλά τί αγάπη είχε μέσα της!

Όταν ο Προφήτης πήγε και της ζήτησε ψωμί, του είπε:

«Έχουμε λίγο λάδι και αλεύρι· αυτά θα φάω με τα παιδιά μου και μετά θα πεθάνουμε».

Δεν του είπε: «Δεν έχουμε να σου δώσουμε».


Και όταν ο Προφήτης, για να δοκιμάση την προαίρεσή της, της είπε να φτιάξη ψωμί πρώτα για εκείνον και μετά

για τα παιδιά της, η καημένη αμέσως του έφτιαξε (4).

Αν δεν είχε μέσα της αγάπη, θα έβαζε λογισμούς.

«Δεν φθάνει που του λέω ότι έχουμε λίγο, θα έλεγε, ζητάει να φτιάξω πρώτα για εκείνον!».

Φάνηκε η προαίρεσή της, για να έχουμε εμείς παραδείγματα. Αλλά εμείς διαβάζουμε Αγία Γραφή, διαβάζουμε

τόσα και τόσα, και τί κάνουμε;


Θυμάμαι, και στο Σινά τα Βεδουϊνάκια (5) που δεν ήξεραν τίποτε από Ευαγγέλιο, αν τους έδινες κάτι, ακόμη και

πολύ λίγο να ήταν, θα το μοιράζονταν μεταξύ τους και θα έπαιρναν όλα από λίγο. Και αν για το τελευταίο δεν

έμενε τίποτε, θα του έδιναν τα άλλα από το δικό τους.

Όλα αυτά να τα παίρνετε σαν παράδειγμα και να εξετάζετε τον εαυτό σας, για να βλέπετε που βρίσκεσθε.

Αν εργάζεται έτσι κανείς, ωφελείται όχι μόνον από τους Αγίους και από τους αγωνιστές, αλλά από όλους τους

ανθρώπους.


Σκέφτεται: «Αυτό το φιλότιμο το έχω εγώ; Πώς θα κριθώ;».

Γιατί ο καθένας μας μόνος του θα κριθή από τον καλύτερό του.

Αξία έχει να δίνουμε από το υστέρημά μας, είτε πρόκειται για κάτι πνευματικό είτε για κάτι υλικό.

Έχω, ας υποθέσουμε, τρία μαξιλάρια. Αν δώσω το ένα που μου περισσεύει, δεν έχει αξία.

Ενώ, αν δώσω αυτό που χρησιμοποιώ για προσκέφαλο, αυτό έχει αξία, γιατί έχει θυσία.

Γι᾿ αυτό και ο Χριστός είπε για την χήρα: «Η χήρα η πτωχή αύτη πλείον πάντων έβαλεν...» (6)



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010


(1) Λουκ. 21, 4.
(2) Β´ Κορ. 9, 7.
(3) Ο Προφήτης Ηλίας εξαιτίας της ανομβρίας είχε καταφύγει στον χείμαρρο Χορράθ. Μόλις ξεράθηκε και αυτός ο χείμαρρος, ο Θεός τον έστειλε στα Σαρεπτά της Σιδωνίας, για να τον διατρέφη μία χήρα. (Βλ. Γ´ Βασ. 17, 1-24).
(4) Βλ. Γ´ Βασ. 17, 12-13.
(5) Ο Γέροντας αναφέρεται στην εποχή που έμεινε στο Σινά (1962-1964).
(6) Λουκ. 21, 3.

[XAPA]

Ρίξτε το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης



– Γέροντα, δεν μπορώ να συγχωρήσω εύκολα τους άλλους.

– Εσύ δεν θέλεις να σε συγχωρή ο Χριστός;


– Πώς δεν θέλω, Γέροντα;

– Τότε, γιατί κι εσύ δεν συγχωρείς τους άλλους; Αυτό πρόσεξέ το πολύ, γιατί στενοχωρεί τον Χριστό.

Είναι σαν να σού χάρισε δέκα χιλιάδες τάλαντα κι εσύ να μη θέλης να χαρίσης στον άλλον εκατό δηνάρια (1) .

Να λές με τον λογισμό σου:

«Πώς ο Χριστός που είναι αναμάρτητος με ανέχεται συνέχεια, και ανέχεται και συγχωρεί δισεκατομμύρια ανθρώπους,

κι εγώ δεν συγχωρώ μια αδελφή;».


Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένα παιδί που ήξερα ότι είχε παρεξηγηθή με κάποιον καί, ενώ εκείνος του ζητούσε να

τον συγχωρέση, αυτό δεν τον συγχωρούσε.

Κάποια στιγμή μου λέει: «Κάνε προσευχή, Γέροντα, να με συγχωρέση ο Θεός».

«Θα κάνω προσευχή, του λέω, να μη σε συγχωρέση ο Θεός».

Αλλά εκείνο πάλι μου είπε: «Θέλω, Γέροντα, να με συγχωρέση ο Θεός».

«Αν δεν συγχωρέσης, ευλογημένε, εσύ τους άλλους, του είπα τότε, πώς θα σε συγχωρέση εσένα ο Θεός;».


Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη, η μακροθυμία· δεν έχει καμμιά σχέση με την ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Αυτήν την δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να αποκτήσουμε.

Μια νύχτα πήγε στο Κελλί του Παπα-Τύχωνα ένας κοσμικός να τον ληστέψη.

Αφού βασάνισε αρκετά τον Γέροντα – του έσφιγγε τον λαιμό με ένα σχοινί –, είδε ότι δεν έχει χρήματα και

ξεκίνησε να φύγη.

Την ώρα που έφευγε, ο Παπα-Τύχων του είπε: «Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου».


Ο κακοποιός αυτός πήγε να ληστέψη και άλλον Γέροντα, αλλά εκεί τον έπιασε η αστυνομία και ομολόγησε μόνος του

ότι είχε πάει και στον Παπα–Τύχωνα.

Ο αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα να πάρη τον Παπα–Τύχωνα για ανάκριση, αλλά ο Γέροντας δεν ήθελε να πάη.

«Εγώ, παιδί μου, έλεγε, συγχώρεσα τον κλέφτη με όλη την καρδιά μου».

Ο χωροφύλακας όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του.

«Άντε, γρήγορα, Γέροντα, του έλεγε! Εδώ δεν έχει "συγχώρησον" και "ευλόγησον"».


Τελικά, επειδή ο Γέροντας έκλαιγε σαν μωρό παιδί, τον λυπήθηκε ο διοικητής και τον άφησε να γυρίση στο Κελλί του.

Όταν μετά θυμόταν ο Γέροντας αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέση στο μυαλό του:

«Πά-πά-πά, παιδί μου, έλεγε, αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν· δεν έχουν το "ευλόγησον" και το "Θεός συγχωρέσοι"»!


– Γέροντα, τί είναι η μνησικακία; Να θυμάσαι το κακό που σού έκαναν ή να αισθάνεσαι κακία για εκείνον
που σού το έκανε;

– Αν θυμάσαι το κακό και λυπάσαι, όταν αυτός που σού το έκανε πάη καλά, ή χαίρεσαι, όταν δεν πάη καλά,

αυτό είναι μνησικακία.

Αν όμως, παρά το κακό που σού έκανε ο άλλος, χαίρεσαι με την προκοπή του, αυτό δεν είναι μνησικακία.

Αυτά είναι τα κριτήρια, για να ελέγξης τον εαυτό σου σ᾿ αυτό το θέμα.

Εγώ πάντως, ό,τι κακό κι αν μου κάνη ο άλλος, το ξεχνώ· ρίχνω το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της

αγάπης και καίγεται.


Τότε με τον ανταρτοπόλεμο, το 1944, μια μέρα είχαν έρθει στο χωριό μας αντάρτες.

Έκανε πολύ κρύο. Είπα: «Τί θα έχουν να φάνε; Θάναι νηστικοί.

Ας τους πάω λίγο ψωμί».

Όταν τους το πήγα, με πέρασαν για ύποπτο. Ούτε καν σκέφθηκα ότι στα βουνά κυνηγούσαν τα αδέλφια μου.

Τί είπε ο Χριστός; «Ν᾿ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε καλό σ᾿ αυτούς που σας μισούν» (2)



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2010


(1) Βλ. Ματθ. 18, 23-35. Η αξία των 10.000 ταλάντων ήταν επτά χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την αξία των 100 δηναρίων.
(2) Βλ. Ματθ. 5, 44· Λουκ. 6, 27.