Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Η αδικία ταλαιπωρεί και τους απογόνους



- Γέροντα, όταν έφυγα για μοναχή, οι δικοί μου φέρθηκαν άδικα. Μπορώ να ζητήσω αυτό που μου δίνεται από τον νόμο;

- Όχι, δεν ταιριάζει.


- Φοβάμαι μήπως τους βρη κανένα κακό από την αδικία.

Να, αυτό είναι το καθαρό φιλότιμο! Αν ήμουν εγώ στην θέση σου, θα τους έλεγα:

“Εγώ για τον εαυτό μου δεν θέλω τίποτε. Το μερίδιο όμως που μου ανήκει, θα ήθελα να το μοιράσετε

με τα χέρια σας στους φτωχούς.

Δώστε πρώτα στους φτωχούς συγγενείς. Σας το λέω αυτό, για να μη φθάση στα παιδιά σας η οργή του Θεού”.

Γιατί μπορεί καμμιά φορά ο πατέρας να δώση κάτι για την ψυχή του, για να γίνη λ.χ. ένα Ίδρυμα,

και να μην αφήση κάτι στο παιδί του.

Μπορεί σε μια οικογένεια ο παππούς ή η γιαγιά να έκαναν αδικίες και αυτοί να είναι καλά.

Όμως τα παιδιά ή τα εγγόνια τους παιδεύονται. Αρρωσταίνουν και αναγκάζονται να δίνουν στους γιατρούς

όσα μαζεύτηκαν με αδικίες, για να εξοφλήσουν οι παππούδες τους.

Κάποτε σε μια γνωστή μου οικογένεια συνέβαιναν πολλές δοκιμασίες.

Είχε αρχίσει από τον αρχηγό της οικογενείας αρρώστια βαρειά, ταλαιπωρία, έμεινε κατάκοιτος λίγα χρόνια

και μετά πέθανε.

Στην συνέχεια πέθανε η γυναίκα του και ύστερα τα παιδιά του, το ένα κοντά στο άλλο.

Πρόσφατα πέθανε και το τελευταίο, το πέμπτο παιδί.

Από πολύ πλούσια οικογένεια που ήταν, κατήντησε η πιο φτωχή, γιατί πουλούσαν τα κτήματα όσο-όσο,

για να πληρώνουν γιατρούς και έξοδα διάφορα.

Απορούσα γι' αυτήν την οικογένεια: “Πώς συμβαίνουν τόσες αρρώστιες και ατυχήματα σ' αυτούς!

” Στα άτομα της οικογένειας που γνώρισα, δεν φαινόταν η καλή περίπτωση,

δηλαδή να τους δοκιμάζη ο Θεός σαν εκλεκτούς, αλλά μάλλον να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι του Θεού.

Για να είμαι πιο σίγουρος, προσπάθησα να μάθω από αξιόλογα γεροντάκια, συμπατριώτες τους, και έμαθα τα εξής:

Ο άνθρωπος αυτός είχε βρει μια σχετική περιουσία από τον πατέρα του, αλλά στην συνέχεια την αύξησε με αδικίες.

Δηλαδή, εάν του ζητούσε μια χήρα δανεικά, για να παντρέψη την κόρη της, και θα του τα έδινε όταν θα αλώνιζε,

αυτός της ζητούσε ένα οικόπεδο που είχε.

Και εκείνη επάνω στην ανάγκη το έδινε όσο-όσο.

Άλλος του ζητούσε δάνειο να πληρώση την Τράπεζα και θα του το επέστρεφε μόλις μάζευε τα βαμβάκια.

Εκείνος του ζητούσε ένα χωράφι που είχε, και στην ανάγκη ο άλλος το έδινε όσο-όσο, για να μην τον κυνηγήση η Τράπεζα.

Άλλος του ζητούσε λίγα δανεικά, για να πληρώση τους γιατρούς, και αυτός του ζητούσε την αγελάδα που είχε.

Εκείνος ο καημένος την έδινε όσο-όσο.

Με αυτόν τον τρόπο μάζεψε μια μεγάλη περιουσία.

Όλος όμως ο γογγυσμός των πονεμένων ανθρώπων χτύπησε όχι μόνο σ' αυτόν και στην γυναίκα του,

αλλά και στα παιδιά του ακόμη.

Έτσι λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι και έκαναν και εκείνοι το ίδιο,

για να πληρώσουν δηλαδή τους γιατρούς και τα έξοδα από τις αρρώστιες, τα ατυχήματα κ.λπ.,

πουλούσαν όσο-όσο τα κτήματα, και από πολύ πλούσιοι έγιναν φτωχοί, και ένας-ένας έφυγαν όλοι.

Ο Θεός φυσικά θα τους κρίνη με την πολλή Του αγάπη και δικαιοσύνη ανάλογα.

Οι άλλοι πάλι που αναγκάσθηκαν, επάνω στην ανάγκη που βρίσκονταν,

να πουλήσουν ό,τι είχαν, για να ξεχρεώσουν χρέη σε γιατρούς κ.λπ. και φτώχεψαν,

θα ανταμειφθούν για την αδικία που δοκίμασαν ανάλογα.

Βέβαια και οι άδικοι εξοφλούν και αυτοί ανάλογα.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Αυτός που μας αδικεί, μας ευεργετεί



- Γέροντα, πώς να βλέπουμε αυτόν που μας αδικεί;

Πώς να τον βλέπουμε; Σαν έναν μεγάλο ευεργέτη μας, που μας κάνει καταθέσεις στο Ταμιευτήριο του Θεού.

Μας κάνει πλούσιους αιώνια. Μικρό πράγμα είναι αυτό;

Τον ευεργέτη μας δεν τον αγαπούμε; Δεν του εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας;

Έτσι και αυτόν που μας αδικεί να τον αγαπούμε και να τον ευγνωμονούμε, γιατί μας ευεργετεί αιώνια.

Οι άδικοι αδικούνται αιώνια, ενώ όσοι δέχονται με χαρά την αδικία δικαιώνονται αιώνια.

Ένας ευλαβής οικογενειάρχης δοκίμασε πολλές αδικίες στην δουλειά του. είχε όμως πολλή καλωσύνη

και όλα τα υπέμεινε χωρίς να γογγύση.

Ήρθε κάποτε στο Καλύβι και μου τα είπε.

Μετά με ρωτάει: “Τι με συμβουλεύεις να κάνω;” “Έτσι να κάνεις, του λέω, να αποβλέπης στην θεία δικαιοσύνη

και στην θεία ανταπόδοση και να υπομένης. Τίποτε δεν πάει χαμένο.

Με αυτόν τον τρόπο αποταμιεύεις στο Ταμιευτήριο του Θεού.

Στην άλλη ζωή σίγουρα θα έχης να λάβης γι' αυτήν την δοκιμασία που περνάς.

Αλλά να ξέρης, ο Καλός Θεός και σ' αυτήν την ζωή αμείβει τον αδικημένο.

Άν όχι πάντοτε τον ίδιο, οπωσδήποτε τα παιδιά του.

Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του.

” Άμα κάνη κανείς υπομονή, έρχονται τα πράγματα στην θέση τους. Τα οικονομάει ο Θεός.

Χρειάζεται όμως υπομονή χωρίς λογική. Αφού ο Θεός βλέπει, παρακολουθεί, να παραδίνεται εν λευκώ στον Θεό.

Βλέπεις, ο Ιωσήφ (1) δεν μίλησε, όταν τον πούλησαν οι αδελφοί του για δούλο.

Μπορούσε να πη: “Είμαι αδελφός τους”. Δεν μίλησε όμως, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά.

Άμα όμως κανείς δεν κάνη υπομονή, είναι βάσανο.

Από 'κει και πέρα θέλει να του έρχωνται τα πράγματα όπως του ταιριάζει, όπως αναπαύεται.

Και ανάπαυση φυσικά δεν βρίσκει και ούτε του έρχονται όλα έτσι όπως τα θέλει.

Εάν κανείς αδικηθή σ' αυτήν την ζωή από ανθρώπους ή από δαίμονες, δεν ανησυχεί ο Θεός,

γιατί κέρδος προξενείται στην ψυχή.

Πολλές φορές όμως λέμε ότι μας αδικούν, ενώ στην ουσία αδικούμε εμείς.

Εδώ θέλει προσοχή να πιάνουμε τον εαυτό μας.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Βλ. Γεν. 37, 20 κ.ε.

[XAPA]

“Τω τον φόρον τον φόρον...” (1)



- Γέροντα, όταν αγοράζουμε κάτι για το Μοναστήρι, μερικοί δεν δέχονται να μας κόψουν τιμολόγιο. Τι να κάνουμε;

- Τιμολόγια να σας κόβουν πάντοτε και εσείς να κόψετε τις απαιτήσεις σας.

Να περιορίσετε τις ανάγκες σας και να φτιάχνετε μόνον ό,τι είναι απαραίτητο.

Εγώ έτσι θα έκανα. Θα τα στείλη ο Θεός.

Αν εμείς οι μοναχοί ζητάμε να μη μας κόβουν τιμολόγια, κάνουμε και τους άλλους να αμαρτάνουν.

Λένε: “Αφού έτσι κάνουν τα Μοναστήρια...”

Αν εμείς που θέλουμε να τηρήσουμε τις εντολές, κινούμαστε έτσι, ξέρετε πόσο σκανδαλίζουμε; “

Τω τον φόρον τον φόρον”, λέει η Γραφή.

Εγώ, όταν στέλνω γράμμα όχι με το ταχυδρομείο αλλά με άνθρωπο, πάλι βάζω τα γραμματόσημα.

Οι κοσμικοί δικαιολογούν τον εαυτό τους, αλλά και τα Μοναστήρια, αν κινούνται έτσι,

δεν έχουν ειλικρίνεια και πάει το Ευαγγέλιο στην άκρη...

Όταν δεν δίνουμε τα υλικά πράγματα -”αν σου αφαιρέση ένας τον χιτώνα, άφησε και το ιμάτιο” (2)-,

κάνουμε αρνητικό κήρυγμα και οι κοσμικοί μετά δικαιολογούν τις πτώσεις τους.

Κοιτάζουν να βρουν κάτι, για να αναπαύσουν λίγο την συνείδησή τους.

Να προσέχουμε, γιατί θα είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως.

Σκοπός είναι εμείς να αμυνθούμε κυρίως στα πνευματικά και όχι μόνο στα υλικά.

Όταν για κάποιο λόγο δεν σας κόβουν τιμολόγια, να το θεωρήτε ζημιά πνευματική.


- Συμβαίνει καμμιά φορά, Γέροντα, να δώση κάποιος ένα μικρό ποσό ως δωρεά και να ζητήση απόδειξη για μεγαλύτερο. Τι να κάνουμε;

- Να πήτε: “Δεν κόβουμε αποδείξεις για μεγαλύτερο ποσό.

Αν δεν θέλετε έτσι, να σας επιστρέψουμε τα χρήματα, μήπως κάπου αλλού μπορούν να σας εξυπηρετήσουν”.

Μη σας κολλήση καμμιά τέτοια αρρώστια.


- Κάποιος μάστορας, Γέροντα, ζήτησε να τον απολύσουμε από την δουλειά, να μπη στο Ταμείο Ανεργίας και να συνεχίση να δουλεύη σ' εμάς.

- Όχι, βρε παιδί, δεν είναι σωστό!

Λίγη συνείδηση να έχη κανείς, δεν το κάνει αυτό! Δεν ταιριάζει σε Μοναστήρι να κάνη τέτοιο πράγμα!

Προτιμότερο είναι, και ανάγκη να έχη το Μοναστήρι, να τον πληρώση διπλό μισθό, για να μην το κάνη. Τόσο βαρύ είναι!

Η ευλογία φέρνει ευλογία και η αδικία φέρνει την καταστροφή.

Αυτό πολύ να το προσέξετε. Ούτε να κάνετε παζάρια με τους μάστορες.

Γι' αυτό μετά γίνονται πυρκαγιές και καταστροφές στα Μοναστήρια.

Ένας υπάλληλος ορκίζεται να κάνη τίμια την δουλειά του. εμείς σαν μοναχοί δεν δίνουμε έναν τέτοιο όρκο αλλά διπλό,

είναι πνευματική η υπόσχεση που δίνουμε και, αν την παραβούμε, είναι διπλή η αμαρτία για μας.

Προσέξτε να κρατήσετε μια ισοροπία, να υπάρχη κάτι διαφορετικό.

Βλέπω μια πληγή να ωριμάζη. Θα σπάση, θα καθαρίση.

Δεν δίνει την Χάρη Του ο Θεός σε λανθασμένη κατάσταση.

Έτσι θα ήταν σαν να βοηθούσε τον διάβολο. Κοιτάξτε να υπάρχη ειλικρίνεια, τιμιότης.

Αυτή η κατάσταση πάει σαν τον μεθυσμένο που τρικλίζει. Μπορεί να σταθή;

Θα 'ρθει η οργή του Θεού. Θα δώσουμε εξετάσεις.

Πρώτη φάση, θα χωρίση το μπακίρι από το χρυσάφι.

Δεύτερη φάση, θα φανή πόσων καρατιών χρυσάφι είναι ο καθένας.


Ο κόσμος κινείται στην ψευτιά. Οι άνθρωποι γίνονται ψεύτες. Έχουν φτιάξει άλλη συνείδηση.

Δεν μπορώ να γίνω ψεύτης, να αλλάξω εαυτό, επειδή το απαιτεί η κοινωνία.

Καλύτερα να ταλαιπωρηθώ. Θέλει προσοχή να μην μπη κανείς σ' αυτήν την κοσμική τροχιά.

Αλλά και όλο το οικονομικό σύστημα που υπάρχει σήμερα, δεν βοηθάει καθόλου.

Οι άνθρωποι αναγκάζονται να δηλώνουν λιγότερα κ.λπ.

Μάλλωσα κάτι εφοριακούς που ήταν πιστοί άνθρωποι.

“Τι κάνετε; τους είπα. Κοιτάξτε να κρατηθή λίγο προζύμι.

Έχω υπ' όψιν μου γεγονότα πολλά! Ένας πάει στην Εφορία και λέει: “Έχω εισοδήματα ένα εκατομμύριο”.

Του βάζει ο εφοριακός ότι έχει τρία εκατομμύρια, γιατί υπάρχουν ορισμένοι που παρουσιάζουν το ένα τρίτο

από τα εισοδήματά τους, οπότε με αυτό τους πιάνει όλους.

Έτσι όμως, αν υπάρχη ένας ευσυνείδητος και εσείς τον κοπανάτε τριπλασιάζοντας τα έσοδά του,

τον αναγκάζετε να γίνη κλέφτης.

Δηλαδή, αντί να βοηθήσετε να αλλάξη λίγο η κατάσταση, κάνετε το αντίθετο”.

“Δεν καταλαβαίνουμε πότε μας λένε την αλήθεια”, μου απαντούν.

“Θα το καταλαβαίνετε, τους λέω, αν ζήτε πνευματικά.

Τότε θα μπορήτε να κάνετε αυτήν την διάκριση. Θα σας πληροφορή ο Θεός, για να καταλαβαίνετε”.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ρωμ. 13, 7
2) Βλ. Ματθ. 5, 40

[XAPA]

Πώς ψεύτισε ο κόσμος



Η κακία των ανθρώπων έχει ξεπεράσει τα όρια.

Κοιτάζουν πώς να ξεγελάση ο ένας τον άλλον. Και το θεωρούν κατόρθωμα που τον ξεγελούν.

Αλήθεια, πώς ψεύτισε ο κόσμος!

Όλα ψεύτικα τα φτιάχνουν. Χρήματα εν τω μεταξύ παίρνουν περισσότερα απ' όσα έπαιρναν οι παλιοί, οι καημένοι.

Γενικά όλα τα ψεύτισαν. Μια μέρα μου έφερε κάποιος ντοματιές. Κάθε φυτό ήταν σε ένα σακκουλάκι μικρούτσικο

με χώμα χοντρό, μέλαγγα, αμμούδα χοντρή, για να κρατάη την υγρασία.

Βαριούνται να ρίξουν λίγο νερό! Ούτε καν να βάλουν κοπριά, μόνον επάνω-επάνω είχε λίγη σαν το μαυροπίπερο!

Οπότε, όταν τις έβγαλα από το σακκουλάκι, όλη η ρίζα ήταν σάπια.

Έρριξα ένα στρώμα χώμα από πάνω, για να βγάλουν νέες ρίζες.


Και πώς ξεγελούν τον κόσμο!

Να δήτε, μου είχαν φέρει ένα κουτί μεγάλο με γλυκά. “Θα το ανοίξω, είπα, όταν θα 'ρθη καμμιά παρέα μεγάλη.

Ας μην το ανοίξω τώρα και πάνε μυρμήγκια”.

Μια μέρα μαζεύτηκαν κάμποσοι, υπολόγισα ότι θα φθάσουν και θα περισσέψουν κιόλας.

Μόλις το ανοίγω, βλέπω μέσα φελιζόλ από 'δω, φελιζόλ από 'κει... Και ήταν τόοοσο μικρό αυτό που είχε τα γλυκά.

Όλο το άλλο ήταν άδειο!

Μια άλλη φορά μου έφεραν ένα επίσημο κουτί γλυκά δεμένο με κορδέλλες.

“Θα το φυλάξω, είπα, για τα παιδιά της Αθωνιάδος”.

Και τελικά ήταν κάτι λουκούμια σκληρά, παλιά λουκούμια!

Εγώ τέτοια λουκούμια δεν τα δίνω. Δίνω στον κόσμο κανένα μαλακό λουκούμι.


- Γέροντα, δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι αδικία;

Το θεωρούν κατόρθωμα.

Γιατί η αμαρτία έχει γίνει μόδα τώρα και η αδικία θεωρείται εξυπνάδα.

Το κοσμικό πνεύμα δυστυχώς τροχάει το μυαλό στην πονηριά, και το θεωρεί κατόρθωμα εκείνος που αδικεί

τον συνάνθρωπό του.

Παίρνει μάλιστα και τον τίτλο: “Αυτός είναι διάβολος, τα καταφέρνει”,

ενώ εσωτερικά υποφέρει από τον έλεγχο της συνειδήσεως, την μικρή κόλαση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ο δίκαιος έχει τον Θεό με το μέρος του



Όλοι οι άνθρωποι δεν χωράνε σ' αυτόν τον κόσμο σήμερα.

Αν κάποιος θέλη να ζήση τίμια και πνευματικά, δεν χωράει μέσα στον κόσμο.


- Γέροντα, γιατί δεν χωράει;

Όταν είναι κανείς ευαίσθητος και βρεθή σε ένα σκληρό περιβάλλον και του κάνουν την ζωή μαύρη,

πώς να αντέξη; ή πρέπει να βρίζη κ.λπ. ή να φύγη.

Αλλά και να φύγη δεν μπορεί, γιατί χρειάζεται να ζήση.

Του λέει το αφεντικό: “Σου έχω εμπιστοσύνη, γιατί δεν κλέβεις, πρέπει όμως να βάζης και σάπια ανάμεσα στα καλά.

Μέσα στις καλές μπάλες τριφύλλι πρέπει να βάλης και λίγες χωνεμένες”!

Τον βάζει και διευθυντή, για να τον κρατήση, πρέπει όμως να κάνη και έτσι, γιατί αλλιώς θα τον πετάξη από την δουλειά.

Μετά ο καημένος δεν κοιμάται, αρχίζει τα χάπια.


Ξέρετε τι τραβάνε οι καημένοι οι άνθρωποι;

Τι δυσκολίες, τι εκβιασμούς συναντούν πολλοί στις δουλειές του από τους προϊσταμένους; Τους κάνουν την ζωή μαύρη.

Να παρατήσουν την δουλειά; Έχουν οικογένεια. Να καθήσουν; Βάσανα.

Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα, και τα δυό στενά. Πάει να σκάση κανείς. Κάνει υπομονή, παλεύει.

Σε άλλον του αφήνουν όλη την δουλειά και πάει ο συνάδελφος μόνο για να πληρωθή.

Γνωρίζω έναν που ήταν κάπου διευθυντής.

Όταν άλλαξαν τα πράγματα, τον έβγαλαν από διευθυντή και έβαλαν άλλον του κόμματος,

που ούτε το Λύκειο δεν είχε τελειώσει.


Τον έκαναν διευθυντή, αλλά δεν ήξερε την δουλειά, και έτσι δεν μπορούσαν να πάνε σε άλλη θέση τον προηγούμενο.

Λοιπόν, τι κάνουν; Βάζουν στον ίδιο χώρο και δεύτερο γραφείο!

Την δουλειά την έκανε ο παλιός διευθυντής και ο νέος καθόταν, τσιγάρο, καφέ, κουβέντα... Τελείως αναιδής!

Δεν του έκοβε κιόλας, έλεγε ό,τι του ερχόταν, και έπεφτε η ευθύνη μετά στον παλιό.

Μέχρι που αναγκάσθηκε να φύγη ο καημένος.

“Μήπως πρέπει να πάω κάπου αλλού; Ο χώρος είναι μικρός, δεν χωράνε δυό γραφεία.

Καλύτερα, κάθησε εσύ εδώ”, του είπε και σηκώθηκε και έφυγε, γιατί του έκανε και την ζωή μαύρη.

Και δεν είναι μια μέρα, δυό. Κάθε μέρα να έχης έναν τέτοιον στο κεφάλι σου, είναι βάσανο!


Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση.

Τον αδικούν, τον πατούν -”πατούν επί πτωμάτων”, έτσι δεν λέγεται;

Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα άνω σαν τον φελλό.

Θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή.

Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα.

Αυτός που θέλει να ζήση με αρετή και να είναι τίμιος στην δουλειά του, είτε εργάτης είναι είτε έμπορος είτε

οτιδήποτε είναι, πρέπει να το πάρη απόφαση ότι, όταν αρχίση την δουλειά του, θα φθάση σε σημείο να μην έχη

να πληρώση λ.χ. ούτε τα ενοίκια, αν έχη μαγαζί, για να του έρθη η ευλογία του Θεού.

Όχι όμως να πηγαίνη με τον σκοπό: “Αν φθάσω μέχρις εκεί, μετά θα έχω πελατεία”!

Να μην πάη με τέτοιο σκοπό, γιατί τότε ο Θεός δεν θα του δώση.

Αλλά όταν πη: “Θα ζήσω κατά Θεόν, δεν θα κάνω αδικίες, θα πω ότι αυτό αξίζει πενήντα δραχμές και

εκείνο διακόσιες δραχμές”, ο Θεός δεν θα τον αφήση.


Κάποιος άλλος εν τω μεταξύ εκείνο που θα το δίνη αυτός πενήντα δραχμές,

θα το δίνη πεντακόσιες δραχμές και θα πλουτίση.

Τελικά όμως ο απατεώνας αυτός θα φθάση σε σημείο να μην έχη να πληρώση ούτε τα ενοίκια και θα το κλείση

το μαγαζί του, γιατί ο κόσμος πληροφορείται, ενώ σιγά-σιγά ο τίμιος δεν θα μπορή να τα βγάλη πέρα από

την πελατεία που θα έχη, θα παίρνη συνέχεια υπαλλήλους!

Αλλά στην αρχή θα δοκιμασθή.

Ο καλός δοκιμάζεται στα χέρια των κακών, περνάει από τα λανάρια (1).

Όταν πάη κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά,

δεν ευδοκιμεί.

Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάση.


Το κυριώτερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει!

Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. και όταν έχη και λίγη παρρησία στον Θεό,

τότε θαύματα γίνονται.

Όταν κανείς βαδίζη με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια.

Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι.

Από 'κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε.

Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας,

και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων μας,

και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ' εμάς.

Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τιμιόξυλο.

Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχη Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχη τίποτε.

Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχη, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχη και Τιμιόξυλο, τότε!...


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Μηχάνημα χειροκίνητο ή μηχανοκίνητο, με το οποίο έξαιναν και καθάριζαν το μαλλί που επρόκειτο να κλωσθή.

[XAPA]

Ο δίκαιος ανταμείβεται και σ' ετούτη την ζωή



Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ' αυτήν την ζωή.

Πριν από πολλά χρόνια με είχε επισκεφθή ένας ευλαβής Χριστιανός, απλός και καλοκάγαθος,

και με παρακάλεσε να ευχηθώ να φωτίση ο Χριστός τα παιδιά του, όταν ενηλικιωθούν,

να μην γογγύσουν κατά των συγγενών για την μεγάλη αδικία που τους είχαν κάνει, και μου διηγήθηκε την υπόθεση.

Όπως είδα, ο άνθρωπος αυτός ήταν πραγματικά άνθρωπος του Θεού.


Ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός από πέντε παιδιά της οικογενείας του και μετά τον αιφνίδιο θάνατο

του πατέρα τους συμπαραστάθηκε σαν καλός πατέρας στα αδέρφια.

Εργάσθηκε σκληρά, απέκτησε και άλλη περιουσία, κτήματα κ.λπ. και αποκατέστησε τις δυό αδερφές τους.

Παντρεύτηκαν και τα μικρότερα αδέρφια του, πήραν όλα τα καλά κτήματα, ελαιώνες κ.λπ.

Και σ' αυτόν άφησαν τα άχρηστα, τα άγονα, κάτι αμμουδιές.

Στο τέλος παντρεύτηκε και αυτός και απέκτησε τρία παιδάκια.

Ήταν ηλικιωμένος φυσικά και σκεφτόταν τα παιδιά του, όταν μεγαλώσουν,

μήπως καταλάβουν την αδικία και γογγύσουν.


Μου έλεγε: “Εγώ δεν στενοχωριέμαι για την αδικία, γιατί διαβάζω το Ψαλτήρι.

Ένα Κάθισμα το απόγευμα και δυό Καθίσματα πριν ξημερώση.

Σχεδόν το έμαθα απ' έξω το Ψαλτήρι. Κανένας Ψαλμός δεν λέει ότι οι άδικοι έκαναν προκοπή.

Ενώ τους δικαίους τους σκέφτεται ο Θεός.

Εγώ, Πάτερ μου, δεν λυπάμαι τα κτήματα που έχασα, αλλά λυπάμαι τα αδέρφια μου που χάνουν την ψυχή τους.”

Έφυγε μετά ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος και με ξαναεπισκέφθηκε μετά από δέκα χρόνια περίπου,

πολύ χαρούμενος, και με ρωτάει:


“Με θυμάσαι, Πάτερ, με θυμάσαι;” “Ναι”, του είπα και τον ρώτησα πώς περνάει.

“Έγινα πλούσιος τώρα”, μου απάντησε. “Και πώς έγινες πλούσιος αδερφέ;”

“Να, εκείνα τα άχρηστα χωράφια, οι αμμουδιές, πήραν μεγάλη αξία, γιατί ήταν παραθαλάσσια.

Αυτήν την φορά ήρθα να μου πης τι να τα κάνω τα πολλά χρήματα που έχω”.

“Να εξασφαλίσης τα παιδιά σου με ένα σπιτάκι και να κρατήσης μερικά χρήματα και για τις σπουδές τους,

μέχρι να τακτοποιηθούν”.

“Έχω και για τα παιδιά μου, μου λέει, αλλά πάλι είναι πολλά”.

“Δώσε στους φτωχούς συγγενείς σου πρώτα και μετά σε άλλους φτωχούς”.

“Έδωσα, Πάτερ, αλλά πάλι είναι πολλά”. “Δώσε, για να φτιάξουν τον Ναό του χωριού σου και τα εξωκκλήσια”.

“Έδωσα, αλλά πάλι είναι πολλά”. Τότε του λέω: “Θα εύχωμαι να σε φωτίζη ο Χριστός,

για να κάνης καλωσύνες εκεί που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη”.


Μετά τον ρώτησα: “Τι κάνουν τα αδέρφια σου; που βρίσκονται;”

Ξέσπασε σε κλάμα και με λυγμούς μου απάντησε: “Δεν ξέρω, Πάτερ μου, χάθηκαν και τα ίχνη τους.

Είχαν πουλήσει τα κτήματα από το χωριό, ελαιώνες και χωράφια, και τώρα δεν ξέρω που βρίσκονται.

Είχαν πάει πρώτα στην Γερμανία, μετά στην Αυστραλία και τώρα δεν ακούγονται”.

Μετανόησα που τον ρώτησα για τα αδέρφια του, γιατί δεν ήξερα πως θα λυπηθή τόσο πολύ.

Τον παρηγόρησα μετά και έφυγε ειρηνικός.

Του είπα να ευχηθούμε και οι δυό να μάθουμε και γι' αυτούς χαρούμενες ειδήσεις.

Θυμήθηκα μετά τον Ψαλμό που λέει: “Είδον τον ασεβή υπερυψούμενον και επαιρόμενον ως τας κέδρους του Λιβάνου.

Και παρήλθον και ιδού ουκ ην και εζήτησα αυτόν και ουχ ευρέθη ο τόπος αυτού” (1).

Αυτό ακριβώς συνέβη με τα ταλαίπωρα αδέρφια του.

Χειρότερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει.

Οτιδήποτε κάνετε, κοιτάξτε νάχετε την ευλογία του Θεού.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Ψαλμ. 36, 35-36

[XAPA]

Κεφάλαιο 5

“Ευλογείτε και μη καταράσθε” (1)



Με ρώτησε κάποιος: “Αυτό που ψάλουμε την Μεγάλη Σαρακοστή, το “Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε,

τους ενδόξοις της γής” (2), γιατί το λέμε, αφού είναι κατάρα;”

“Όταν κάνουν επιδρομή οι βάρβαροι, του είπα, και πάνε να καταστρέψουν στα καλά καθούμενα έναν λαό και

ο λαός προσεύχεται να τους βρουν κακά, δηλαδή να σπάσουν τα αμάξια τους, και τα άλογά τους να πάθουν κάτι,

για να εμποδισθούν, καλό είναι ή κακό;

Αυτό εννοεί, να τους έρθουν εμπόδια. Δεν είναι ότι καταριούνται”.



- Γέροντα, πότε πιάνει η κατάρα;

- Η κατάρα πιάνει, όταν υπάρχη στην μέση αδικία.

Αν λ.χ. κάποια κοροϊδέψη μια πονεμένη ή της κάνη ένα κακό και η πονεμένη την καταρασθή, πάει, χάνεται το σόι της.

Όταν δηλαδή κάνω κακό σε κάποιον και εκείνος με καταριέται, πιάνουν οι κατάρες του.

Επιτρέπει ο Θεός και πιάνουν, όπως επιτρέπει λ.χ. να σκοτώση ένας κάποιον άλλον.

Όταν όμως δεν υπάρχη αδικία, τότε η κατάρα γυρνά πίσω σ' αυτόν που την έδωσε.



- Και πώς απαλλάσσεται κανείς από την κατάρα;

- Με την μετάνοια και την εξομολόγηση.

Έχω υπ' όψιν μου πολλές περιπτώσεις, άνθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν από κατάρα, όταν το κατάλαβαν

ότι τους καταράσθηκαν, γιατί είχαν φταίξει, μετάνοιωσαν, εξομολογήθηκαν και τακτοποιήθηκαν.

Αν αυτός που έφταιξε πη: “Θεέ μου, έκανα αυτό και αυτό, συγχώρεσέ με...” και εξομολογηθή με πόνο

και ειλικρίνεια, τότε ο Θεός θα τον συγχωρήση, Θεός είναι.


- Και τιμωρείται μόνον αυτός που δέχεται την κατάρα ή και αυτός που την δίνει;

- Αυτός που δέχεται την κατάρα, βασανίζεται σ' αυτήν την ζωή.

Αυτός όμως που καταράσθηκε, βασανίζεται και σ' αυτήν την ζωή, και στην άλλη, γιατί ως εγκληματίας θα τιμωρηθή

εκεί από τον Θεό, αν δεν μετανοήση και εξομολογηθή.

Γιατί, εντάξει, μπορεί κάποιος να σε πείραξε, εσύ όμως με την κατάρα που δίνεις, είναι σαν να παίρνης το πιστόλι

και να τον σκοτώνης.

Με ποιο δικαίωμα το κάνεις αυτό;

Ό,τι και αν σου έκανε ο άλλος, δεν έχεις δικαίωμα να τον σκοτώσης.

Για να καταρασθή κανείς, σημαίνει ότι έχει κακία. Κατάρα δίνει κανείς, όταν το λέη με πάθος, με αγανάκτηση.

Η κατάρα, όταν προέρχεται από άνθρωπο που έχει δίκαιο, έχει μεγάλη ισχύ, ιδίως η κατάρα της χήρας.

Θυμάμαι, μια γριά είχε ένα αλογάκι και το έβαζε στην άκρη του δάσους να βοσκήση.

Επειδή ήταν λίγο ζόρικο, είχε βρει ένα γερό σχοινί και το έδενε.

Μια φορά πήγαν στο δάσος τρεις γυναίκες να κόψουν ξύλα.

Η μια ήταν πλούσια, η άλλη χήρα και η άλλη ήταν ορφανή και πολύ φτωχιά.

Είδαν το άλογο που ήταν δεμένο με το σχοινί και βοσκούσε και είπαν: “Δεν παίρνουμε το σχοινί να δέσουμε τα ξύλα;”

Το έκοψαν στα τρία και πήρε η καθεμιά από ένα κομμάτι να δέσουν τα δεμάτια τους.

Επόμενο ήταν να φύγη το άλογο. Όταν ήρθε η γριά και δεν βρήκε το ζώο, αγανάκτησε.

Άρχισε να το ψάχνη παντού, παιδεύτηκε πολύ να το βρη.

Τελικά, όταν το βρήκε, είπε αγανακτισμένη: “Με το ίδιο το σχοινί να την κουβαλήσουν αυτήν που το πήρε”.

Μια μέρα, ο αδελφός της πλούσιας έκανε αστεία με ένα όπλο νομίζοντας πως είναι άδειο

-ήταν από αυτά που είχαν αφήσει οι Ιταλοί- και χτύπησε την αδελφή του στον λαιμό.

Έπρεπε να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο και χρειάσθηκε σχοινί, για να την δέσουν επάνω σε μια ξύλινη σκάλα.

Εκείνη την ώρα βρέθηκε το ένα κομμάτι σχοινί, το κλεμμένο, αλλά δεν έφθανε.

Έφεραν και οι δύο άλλες γειτόνισσες τα δικά τους κλεμμένα κομμάτια και την έδεσαν στην σκάλα

και την μετέφεραν στο νοσοκομείο.

Έτσι πραγματοποιήθηκε η κατάρα της γριάς, “Με το ίδιο σχοινί να την κουβαλήσουν”.

Και τελικά πέθανε η καημένη, ο Θεός να την αναπαύση.

Βλέπετε, έπιασε η κατάρα στην πλούσια, που δεν είχε οικονομική ανάγκη.

Οι άλλες είχαν την φτώχεια τους, είχαν κάποια ελαφρυντικά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Βλ. Ρωμ. 12, 14
2) Ησ. 26, 15

[XAPA]

Αρρώστιες και ατυχήματα από κατάρα



Πολλές αρρώστιες που δεν βρίσκουν οι γιατροί από τι είναι, μπορεί να είναι από κατάρα.

Τι να βρουν οι γιατροί, την κατάρα;

Μια φορά μου έφεραν στο Καλύβι έναν παράλυτο.

Ολόκληρος άνδρας δεν μπορούσε να καθήση.

Το κορμί του ήταν τεντωμένο σαν ξύλο. Τον κουβαλούσε ένας στην πλάτη και ένας άλλος τον κρατούσε από πίσω.

Του έβαλα δυό κούτσουρα και ακουμπούσε λίγο ο καημένος.

Μου λένε αυτοί που τον συνόδευαν: “Από δεκαπέντε χρονών παιδί είναι σ' αυτήν την κατάσταση και έχουν

περάσει δεκαοκτώ χρόνια από τότε”.

“Μα πως στα καλά καθούμενα να το πάθη αυτό; είπα.

Δεν μπορεί, κάτι συμβαίνει”. Έψαξα από δω-από 'κει και βρήκα ότι κάποιος τον είχε καταρασθή.


Τι είχε συμβή; Κάποτε πήγαινε με το αστικό στην σχολή του και καθόταν σε μια θέση τεντωμένος.

Σε κάποια στάση μπήκε ένας ηλικιωμένος παπάς και ένα γεροντάκι και στάθηκαν όρθιοι δίπλα του.

Τότε του είπε ένας: “Σήκω, να καθήσουν οι μεγάλοι”.

Αυτός τεντώθηκε ακόμη περισσότερο στο κάθισμα, χωρίς να δώση σημασία.

Οπότε το γεροντάκι που στεκόταν όρθιο του λέει: “Τεντωμένος να μείνης και ποτέ να μην μπορής να καθήσης”.

Και η κατάρα έπιασε.

Βλέπεις, είχε αναίδεια ο νέος. Σου λέει: “Γιατί να σηκωθώ, αφού την πλήρωσα την θέση;”

Ναι, αλλά και ο άλλος πλήρωσε και είναι ηλικιωμένος, σεβάσμιος, και στέκεται όρθιος και εσύ είσαι μικρό παιδί,

δεκαπέντε χρονών, και κάθεσαι.

“Από αυτό είναι, του λέω. Κοίταξε να μετανοήσης, για να γίνης καλά, χρειάζεται μετάνοια”.

Ο καημένος, μόλις το κατάλαβε λίγο και το αναγνώρισε, αμέσως τακτοποιήθηκε.


Πόσα από αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι από κατάρα, από αγανάκτηση.

Και όταν εξοντώνωνται ολόκληρες οικογένειες ή πεθαίνουν πολλά άτομα από μια οικογένεια, να ξέρετε,

είναι ή από αδικία ή από μάγια ή από κατάρα.

Ένας πατέρας είχε ένα παιδί που όλο γύριζε.

Μια φορά του λέει αγανακτισμένος: “Να έλθης μια και καλή”. Το παιδί εκείνο το βράδυ, καθώς ερχόταν στο σπίτι,

ακριβώς έξω από την πόρτα, το χτύπησε ένα αυτοκίνητο και έμεινε στον τόπο.

Τον πήραν οι φίλοι του σκοτωμένο και τον πήγαν μέσα στο σπίτι του.

Ήρθε μετά ο πατέρας στο Καλύβι και έκλαιγε. “Το παιδί μου σκοτώθηκε έξω από την πόρτα του σπιτιού μου”, έλεγε.

Από 'δω-από 'κει, μετά μου λέει: “Του είχα πει μια κουβέντα”. “Τι του είπες;” του λέω.

“Αγανάκτησα που ξενυχτούσε και του είπα:

“Να έρθης μια και καλή!” Μήπως ήταν απ' αυτό”; “Εμ, από τι ήταν; του λέω.

Κοίταξε να μετανοήσης, να εξομολογηθής”.

“Αυτήν την φορά να έρθης μια και καλή”, του είπε, και το παιδί το έφεραν νεκρό.

Άντε μετά να χτυπιέται ο πατέρας, να κλαίη...



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η κατάρα των γονέων πιάνει πολύ



Να ξέρετε, η κατάρα των γονέων πιάνει πολύ, ακόμη και η αγανάκτησή τους.

Και να μην το καταρασθή ο γονιός το παιδί, αλλά μόνο να αγανακτήση μαζί του, το παιδί δεν βλέπει άσπρη μέρα,

η ζωή του είναι όλο βάσανα.

Ταλαιπωρείται πολύ σ' αυτήν την ζωή.

Φυσικά, στην άλλη ζωή ξελαφρώνει, γιατί ξοφλάει εδώ μερικά.

Γίνεται αυτό που λέει ο Αββάς Ισαάκ: “Τρώει την κόλαση” (1), λιγοστεύει δηλαδή την κόλαση

με τις ταλαιπωρίες εδώ, σ' αυτήν την ζωή.

Γιατί ταλαιπωρία σ' αυτήν την ζωή τρώει την κόλαση.

Δηλαδή, όταν λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αφαιρείται λίγο από την κόλαση, από τα βάσανα.

Αλλά και οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στον “έξω απ' εδώ”, τα τάζουν στον διάβολο

και έχει δικαιώματα μετά ο διάβολος.

“Μου τόταξες”, σου λέει.


Ήταν ένα ανδρόγυνο στα Φάρασα (2). Αυτοί είχαν ένα παιδάκι που έκλαιγε, και ο πατέρας συνέχεια το έστελνε

στον “έξω απ' εδώ”. Και να, τι έγινε.

Επέτρεψε ο Θεός και, όταν το έστελνε στον “έξω απ' εδώ”, εξαφανιζόταν το παιδί από την κούνια.

Η φουκαριάρα η μάνα πήγαινε μετά στον Χατζεφεντή (3).

“Χατζεφεντή, νάχω την ευχή σου, το παιδί το πήραν οι δαίμονες”.

Πήγαινε ο Χατζεφεντής, διάβαζε ευχές στην κούνια, επέστρεφε το παιδί.

Αυτή η δουλειά γινόταν συνέχεια. Η καημένη έλεγε: “Χατζεφεντή, νάχω την ευχή σου, πού θα πάη αυτό;”

“Εγώ δεν κουράζομαι να έρχωμαι, της έλεγε, εσύ κουράζεσαι να έρχεσαι να με φωνάζης;

Θα κουρασθή ο διάβολος και θα σου αφήση”.

Από τότε δεν εξαφανιζόταν το παιδί.

Όταν μεγάλωσε μετά, το έλεγαν “υπόδειγμα του διαβόλου”.

Ανακάτευε όλο το χωριό, άνω-κάτω τους έκανε.

Τι τραβούσε ο πατέρας μου (4)! Πήγαινε στον έναν και έλεγε: “Ο τάδε είπε αυτό για σένα”.

Πήγαινε στον άλλο, έλεγε τα ίδια.

Μετά πιάνονταν ο ένας με τον άλλον, χτυπιόνταν.

Όταν το καταλάβαιναν, πήγαιναν σ' αυτόν να τον πιάσουν, να τον λιντσάρουν.

Αυτός τους κατάφερνε όμως να του ζητάνε και συγγνώμη!

Τόσο διαβολεμένος ήταν! Υπόδειγμα του διαβόλου!

Οικονόμησε ο Θεός να δουν και στην συνέχεια οι άλλοι το αποτέλεσμα, για να βάλουν μυαλό, να φρενάρουν

τον εαυτό τους και να είναι πολύ προσεκτικοί, τώρα αυτόν πώς θα τον κρίνη ο Θεός, είναι άλλο θέμα.

Φυσικά, έχει πολλά ελαφρυντικά.


Η μεγαλύτερη περιουσία για τον κόσμο είναι η ευχή των γονέων.

Όπως και στην μοναχική ζωή η μεγαλύτερη ευλογία είναι να πάρης την ευχή του Γέροντά σου.

Γι' αυτό λένε: “Να πάρης την ευχή των γονέων”.

Μια μάνα, θυμάμαι, είχε τέσσερα παιδιά και έκλαιγε η καημένη: “Θα πεθάνω με τον καημό, μου έλεγε,

δεν παντρεύτηκε κανένα παιδί. Κάνε προσευχή”.

Χήρα γυναίκα εκείνη, ορφανά αυτά, τους πόνεσα.

Κάνω προσευχή, κάνω προσευχή, τίποτε. Λέω, “κάτι συμβαίνει εδώ”.

“Μας έχουν κάνει μάγια”, έλεγαν τα παιδιά.

“Δεν είναι μάγια, φαίνεται αυτό, όταν είναι από μάγια.

Μήπως σας καταριόταν η μάνα σας;” τα ρωτάω.

“Ναι, Πάτερ, μου λένε, η μητέρα μας, όταν ήμασταν μικρά, επειδή ήμασταν πολύ ζωηρά,

μας έλεγε συνέχεια από το πρωί μέχρι το βράδυ:

“Κούτσουρα να μείνετε, κούτσουρα να μείνετε””.

“Πάτε να τραντάξετε την μάνα σας, τα λέω, και να της πήτε να μετανοήση, να εξομολογηθή και από 'δω

και πέρα να σας δίνει ευχές συνέχεια”.

Μέσα σε ενάμισι χονο παντρεύτηκαν και τα τέσσερα.

Εκείνη η καημένη ήταν χήρα γυναίκα, ήταν, φαίνεται, και στενόκαρδη, και εκείνα ζωηρά, την έσκαγαν,

και έτσι τα καταριόταν.


- Αν οι γονείς καταρασθούν τα παιδιά και μετά πεθάνουν, πώς θα απαλλαγούν τα παιδιά από την κατάρα;

- Αν ψάξουν τα παιδιά στον εαυτό τους, θα βρουν ότι, για να τα καταρασθούν οι γονείς τους,

φαίνεται θα ήταν παλαβά και θα τους βασάνιζαν.

Οπότε, αν συναισθανθούν το σφάλμα τους και μετανοήσουν ειλικρινά και εξομολογηθούν, τακτοποιούνται.

Και αν τα παιδιά κάνουν πνευματική προκοπή, θα βοηθηθούν και οι γονείς.


- Γέροντα, και εμένα, όταν έφευγα για το Μοναστήρι, οι γονείς μου με καταριόνταν.

- Αυτές είναι οι μόνες κατάρες που γίνονται ευχή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002



1) Βλ. Ισαάκ Σύρου, Ασκητικά, Λόγος ΝΕ', έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1977, σ. 219
2) Το Κεφαλοχώρι έξι ελληνικών χωριών στην περιοχή της Καισαρείας της Καππαδοκίας, πατρίδα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου και του Γέροντα.
3) Έτσι αποκαλούσαν οι Φαρασιώτες τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.
4) Ο πατέρας του Γέροντα ήταν πρόεδρος του χωριού.

[XAPA]

Η ... “ευγενική” κατάρα



- Γέροντα, είναι σωστό να λέη κανείς γι' αυτόν που τον αδικεί: “Ας το βρη από τον Θεό”;

Όποιος το λέει αυτό κοροϊδεύεται από τον πονηρό και δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο καταριέται με ευγένεια.

Είναι μερικοί που λένε ότι είναι ευαίσθητοι και έχουν αγάπη και λεπτότητα και ανέχονται μεν τις αδικίες

που τους κάνουν οι άνθρωποι, αλλά λένε:“Ας το βρουν από τον Θεό”.


Σ' αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη την αιώνια, στον Παράδεισο.

Μου λέει ο λογισμός ότι αυτή η ευγενική κατάρα είναι κάτω από την πνευματική βάση και δεν επιτρέπεται

σε Χριστιανό, γιατί ο Χριστός δεν μας δίδαξε τέτοιου είδους αγάπη,

αλλά το “Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι” (1).


Όπως επίσης καλύτερη ευχή από όλες είναι, όταν μας καταριούνται άδικα και το δεχώμαστε σιωπηλά με καλωσύνη.

Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς ανθρώπους, που έχουν κακότητα και

διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε, όταν η αδικία αφορά

μόνον το άτομό μας.

Ούτε και να πούμε: “Να το βρουν από τον Θεό”, γιατί και αυτό είναι κατάρα.

Καλά είναι να τους συγχωρέσουμε με όλη την καρδιά μας και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δυναμώση,

να μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος της συκοφαντίας και να συνεχίσουμε την πνευματική ζωή

(στην αφάνεια, όσο μπορούμε).


Ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, να μας αδικούν,

γιατί συνέχεια με τον τρόπο τους αυτόν μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή.

Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό ποτέ δεν καταριούνται, γιατί δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλωσύνη

και ό,τι κακό κι αν πετάξη κανείς σ' αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους αγιάζεται,

και αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) (Λουκ. 23, 34,)