ΑΜΑΡΤΙΑ-ΚΑΚΙΕΣ-ΠΑΘΗ

[Matina]

Έλεγε στους επισκέπτες του ο απλούστατος Διονύσιος μοναχός γέρων Δαβίδ περί του κακού της κατακρίσεως....

Πρόσεχε, να μην λες ο τάδε κάνει τούτο και ο άλλος εκείνο.

Γιατί έτσι θα χάσης την Χάρη του Χριστού.

Και γάιδαρο να τον δεις κάποιον, να μην τον κοροϊδέψεις.

Αγάπα τον πλησίον όπως τον εαυτό σου, έτσι λέει ο Χριστός.

[Matina]

Να μη θυμάστε με λύπη το κακό που σας προξένησε ο αδελφός σας,

για να μη θυμηθεί και ο Κύριος τις δικές σας αμαρτίες

για τις οποίες σας συγχώρεσε.



Πηγή: «Συμβουλές Γέροντος σε χριστιανούς που ζουν στον κόσμο» ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2010

[Matina]

Αν καλλιεργήσης τα πάθη, αναπτύσσονται αυτά και τότε πνίγουν τις αρετές.

Όλες οι αρετές και όλα τα πάθη καλλιεργούνται.

Εξαρτάταιαπό το τί εργασία θα κάνη ο άνθρωπος. Αν καλλιεργήση τα πάθη, αναπτύσσονται τα πάθη και πνίγουν τις αρετές.

Αν καλλιεργήση και τα δύο, αναπτύσσονται και τα δύο, και βγαίνει ένα μπερδεμένο πράγμα.

Για να το καταλάβετε αυτό, σκεφθήτε έναν κήπο που έχει μέσα και λουλούδια και αγριόχορτα.

Αν καλλιεργηθούν τα αγριόχορτα, θα αναπτυχθούν και θα πνίξουν τα λουλούδια.

Αν καλλιεργηθούν τα λουλούδια, θα αναπτυχθούν και θα πνίξουν τα αγριόχορτα.

Αν καλλιεργηθούν όλα μαζί, δεν θα ξεχωρίζης τα λουλούδια από τα αγριόχορτα





ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

[Matina]

ΣΕ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΘΕΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ


.......Για την αντιμετώπιση της αναισθησίας της ψυχής, αδελφέ μου, βοηθάει η συνεχής ανάγνωση των θείων Γραφών, οι κατανυκτικοί λόγοι των θεοφόρων Πατέρων, η μνήμη της κρίσεως του Θεού και της εξόδου της ψυχής από το σώμα, της συναντήσεως των φοβερών δυνάμεων, με τις οποίες συνεργάστηκε για το κακό στην ολιγοχρόνια και ελεεινή αυτή ζωή.

Ακόμα η μνήμη της μελλοντικής παραστάσεώς του στο φρικτό και αδέκαστο βήμα του Χριστού, όπου θα του ζητηθεί λόγος ενώπιον του Θεού, όλων των αγίων αγγέλων και όλης γενικά της κτίσεως, όχι μόνον για τις πράξεις , αλλά και για τα λόγια και για τους λογισμούς. Να φέρνεις στο νου σου πάντοτε την απόφαση του φοβερού και δικαίου κριτή σ’ αυτούς που θα βρεθούν στ’ αριστερά Του και θα τους πει: «Φύγετε μακρυά μου , καταραμένοι ,στην αιώνια φωτιά που είναι ετοιμασμένη για το διάβολο και τους αγγέλους του ( Ματθ.25, 41 ) . Είναι επίσης ωφέλιμο να φέρνεις στο νου σου και τις μεγάλες ανθρώπινες θλίψεις , για να μπορέσει λίγο να μαλακώσει η αναίσθητη ψυχή και να έρθει σε συναίσθηση της κακής καταστάσεώς της.

Το ότι παρουσιάζει αδυναμία στην αγάπη για τους αδελφούς, σου συμβαίνει, επειδή δέχεσαι τους λογισμούς που σου υποβάλλουν οι υποψίες και εμπιστεύεσαι στην καρδιά σου. Και ακόμα, επειδή δεν θέλεις να υποφέρεις καθετί που σου συμβαίνει, χωρίς να έχει πριν συγκατατεθεί η προαίρεσή σου. Οφείλεις λοιπόν, με τη βοήθεια του Θεού, πρώτα-πρώτα να μην πιστεύεις καθόλου στις υποψίες σου και να φροντίζεις με όλη σου τη δύναμη να ταπεινώνεσαι στους αδελφούς σου και να κόβεις για χάρη τους το θέλημά σου.

Αν σε βρίσει κανείς απ’ αυτούς ή σε θλίψει ,να προσεύχεσαι πολύ γι’ αυτόν , όπως είπαν οι Πατέρες , σαν να είναι μεγάλος ευεργέτης σου και γιατρός της φιληδονίας σου. Κάνοντας αυτά θα μειωθεί και ο θυμός σου, εφόσον βέβαια, σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, «χαλινάρι του θυμού είναι η αγάπη». Πάνω απ’ όλα όμως , παρακάλεσε το Θεό να σου χαρίσει πνευματική αγρύπνια και σύνεση, για να γνωρίσεις ποιο είναι το θέλημα Του, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο. Και ακόμα παρακάλεσέ Τον να σου χαρίσει δύναμη για να είσαι έτοιμος να κάνεις κάθε έργο αγαθό......

Από το βιβλίο: «ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ
Έργα Ασκητικά»
Εκδόσεις: Ετοιμασία

[web_site]
http://eisdoxantheou-gk.blogspot.com[/web_site]

[Matina]

Ιωσήφ Ησυχαστής: Όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου

«Ο θυμός καθ' εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την όδόν του Θεού. Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής. Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.
Διά τούτο όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου δυνατά και μη ομιλήσεις εις τον υβρίζοντα ή ατιμάζοντα ή ελέγχοντα ή πολυειδώς σε πειράζοντα άνευ λόγου.

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ήμερος και λογικός και επομένως ο θυμός δεν αρμόζει ουδέποτε εις την φύσιν του, ενώ με την αγάπην πάντοτε ευδοκιμεί και υποτάσσεται. Με το καλό και με την αγάπην μπορείς να κάμεις πολλούς να ημερέψουν και αν κανείς είναι καλοπροαίρετος, τον κάμνεις ογλήγορα να συμμορφωθεί, να γένη Άγγελος Θεού».

«Μη ζητήσεις ποτέ σου να ευρείς το δίκαιον, διότι τότε έχεις το άδικον. Αλλά μάθε να υπομένεις ανδρείως τους πειρασμούς, οιουσδήποτε και αν επιτρέψει ο Κύριος. Χωρίς πολλές δικαιολογίες να λέγεις «Ευλόγησον»! Και χωρίς να σφάλλεις να μετανοείς ότι έσφαλες. Εν επιγνώσει ψυχής και όχι απ' έξω, δι΄ έπαινον, να λέγεις πως έσφαλες και μέσα να κατακρίνεις. Μη ζητάς εις τις θλίψεις σου παράκληση από τους ανθρώπους, διά να παρακληθείς από τον Θεόν. Μη νομίζεις ανάπαυσιν οπόταν ομιλήσεις, εάν ζητήσεις να ευρείς το δίκαιον. Το δίκαιον είναι να υπομείνεις ανδρείως τον επερχόμενον πειρασμόν διά να βγης νικητής καν έπταισες ή δεν έπταισες. Ει δε και λέγεις «μα διατί;» μάχεσαι τον Θεόν, τον αποστείλαντα λυπηρά διά την εμπαθή σου κατάσταση».


πηγή: Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού-διδασκαλίες, «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου -Αγ. Όρος

[Matina]

ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ..........



Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό.

Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη.

Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο.

Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο.

Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό.

Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό.

Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο.

Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό.

Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή.

Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό.

Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό.

Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη.

Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό.

Αλoίμονο σε κείνους που τσιγκουνεύονται την αγάπη.

Αυτοί φταίνε, όταν ο κόσμος αυτοδηλητηριασθεί.

Τι είδους, λοιπόν, ζωή κάνεις, όταν δεν μπορείς

Ν' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ;

[Matina]

Αποφυγή της απογνώσεως




«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως. Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις.

Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι; Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο. Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου… Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα. Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι» (περικοπή από την 8η ομιλία για τη μετάνοια. PG 49, 337-338).

[Matina]

Οργή και θυμός

Αν θέλουμε να αποκτήσουμε τέλεια πραότητα οφείλουμε να πετάξουμε από πάνω μας όχι μόνον την εξωτερική ενέργεια της οργής αλλά και την ταραχή της διανοίας.

Διότι δεν ωφελεί μόνο το να συγκρατούμε το στόμα μας κατά την ώρα του θυμού, όσο το να καθαρίζωμεν την καρδία μας από τη μνησικακία και να μην στριφογυρίζωμεν στη σκέψη μας πονηρούς λογισμούς εναντίον του αδελφού μας. Διότι όταν κοπεί από την καρδιά η ρίζα του θυμού τότε ούτε το μίσος ούτε ο φθόνος θα μπορέσουν να γίνουν πράξεις.

Εκείνος που μισεί τον αδελφό του έχει ήδη χαρακτηρισθεί ανθρωποκτόνος επειδή τον σκοτώνει με την διάθεση του μίσους που διατηρεί στη σκέψη του. Το αίμα του θύματος αυτού δεν το βλέπουν οι άνθρωποι επειδή δεν χύθηκε με ξίφος, αλλά την εσωτερική όμως ορμή της καρδίας, η οποία νοερά τον φόνευσε βλέπει ο Θεός.

Ο Θεός άλλωστε ανταποδίδει εις τους ανθρώπους στέφανους ή τιμωρίας όχι μόνο δια τας πράξεις τους αλλά και δια τους λογισμούς και τις προαιρέσεις των όπως ο Ίδιος μας λέει με το στόμα του προφήτου «Εγώ έρχομαι να συγκεντρώσω τα έργα, τους λογισμούς και τας ενθυμήσεις αυτών.»

Γι' αυτό ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι: «Μεταξύ των οι λογισμοί θα κατηγορούν ή και θα απολογούνται κατά την ημέρα που θα κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων.



Αββάς Κασσιανός

[Matina]

Όποιος θέλει να γίνει τέλειος και επιθυμεί να αγωνισθεί τον πνευματικό αγώνα νόμιμα, πρέπει να αποξενωθεί από κάθε ελάττωμα οργής και θυμού. Ας ακούσει τι του παραγγέλλει το σκεύος της εκλογής, ο Απ. Παύλος : « πάσα πικρία και οργή και θυμός και κραυγή και βλασφημία αρθήτω αφ’ υμών συν πάση κακία». Και λέγοντας «πάσαν» δεν μας άφησε καμιά πρόφαση θυμού ως δήθεν αναγκαίου ή εύλογου. Εκείνος επομένως που θέλει να διορθώσει τον φταίχτη αδελφό ή θέλει να του επιβάλλει επιτίμια, ας φροντίζει να φυλάει τον εαυτό του ατάραχο μήπως, ενώ θέλει να θεραπεύσει τον άλλον, πάρει ο ίδιος την αρρώστια του. Και τότε θα πουν το ευαγγελικό: « ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν». Και αλλού πάλι λέει σχετικά η Γραφή: « τι βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς;» ( Μτθ. 7,3).

Γράφει: Κασσιανός ο Ρωμαίος

[Matina]

Για την απόγνωση και την αυτοκτονία(Αγ.Νεκταρίου)



Για το σοβαρό θέµα της απόγνωσης και της αυτοκτονίας εκφώνησε µια οµιλία ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως στη Λαµία στις 20 Νοεµβρίου 1893 σαν Ιεροκήρυκας. Και επειδή το κοινωνικό αυτό πρόβληµα έχει σήµερα ανησυχητικές διαστάσεις, ο φωτισµένος λόγος του Θεοφόρου πατρός της Εκκλησίας µας και συγχρόνου Αγίου είναι πολύ ωφέλιµος και επίκαιρος.Η απόγνωση είναι φοβερό κακό και αγιάτρευτο πάθος που φθείρει την ψυχή του ανθρώπου. Καταστρέφει κάθε τι υγιές µέσα του, τον παραδίδει στην καταστροφή και τον ωθεί στην να θέσει τέρµα στη ζωή του. Ο Απεγνωσµένος παρότι ζει είναι νεκρός, διότι έχασε το σύνδεσµο µε τον κόσµο και κάθε ευχαρίστηση της ζωής. Νοµίζει ότι ένας γρηγορότερος θάνατος από τον φυσικό θα τον απαλλάξει από τις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής και καταλήγει στην αυτοκτονία.


Αιτία αυτοκτονίας


Η απόγνωση λοιπόν είναι η αιτία της αυτοκτονίας και όχι η φρενοπάθεια. Αυτός που αυτοκτονεί δεν είναι παράφρονας αλλά απεγνωσµένος. Ο φρενοπαθείς επιχειρεί και µετά τη διάσωσή του να θανατωθεί χωρίς να έχει προµελετήσει τον τρόπο που θα πεθάνει. Ουδέποτε διαλέγει όπλο ή µέσο αυτοκτονίας και οδηγείται ασυνείδητα στην πράξη του λόγω της φρενοπάθειάς του.Ο παράφρονας δεν ζητά το θάνατο, αλλά ο θάνατος του είναι συνέπεια απονενοηµένης πράξης.
Οι αυτοκτονούντες (αυτόχειρες) όµως που σώθηκαν θεραπεύτηκαν, δεν επιχείρησαν άλληπροσπάθεια αυτοκτονίας και µετανόησαν. Οι αυτοκτονούντες λοιπόν δεν πάσχουν παθολογικά αλλά ηθικά.Η απόγνωση είναι ηθική παρεκτροπή. Αγνόησαν την ηθική θεραπεία και όταν τους κατέλαβε ο πανικός της απόγνωσης αυτοκτόνησαν. Άρα είναι υπεύθυνοι των πράξεων τους και έχουν µεγάλη αµαρτία, ασυγχώρητη (εφόσον δεν µπορούν να µετανοήσουν). ∆εν είναι σωστή η ιατρική ιάγνωση, που χαρακτηρίζει όλους τους αυτοκτονούντας φρενοβλαβείς.


Αιτία απόγνωσης


Τα αίτια της απόγνωσης είναι πολλά. Το κύριο αίτιο είναι ηθική ασθένεια του πάσχοντος. Τους ηθικά ασθενείς µπορούµε να τους διαιρέσουµε σε τρεις κατηγορίες: α) στους άθεους, β) στους ολιγόπιστους και γ) σ’ αυτούς που κυριεύονται από τα συναισθήµατά και τις αψικαρδίες τους.

α) Άθεοι: Αυτοί που ανήκουν στην πρώτη τάξη απολαµβάνουν τη ζωή τους σαν κάτι αγαθό, όσο δεν υπάρχουν δυσκολίες. Έχουν καθαρά υλιστικό φρόνηµα, ζουν χωρίς θεό, γι’ αυτό µε τις πρώτες δυσκολίες της ζωής ή την µεταβολή των όρων της οδηγούνται στην απόγνωση και την αυτοκτονία, χωρίς βέβαια αυτή να είναι αποτέλεσµα παραφροσύνης. Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγονται επίσης όσοι είναι πλήρως παραδοµένοι στις ηδονές και τα αγαθά αυτού του κόσµου. Η φιλοσοφία της ζωής τους µοιάζει µε εκείνη των Επικουρείων. Στο τέλος όµως καταλήγουν µετά από µια κλιµακωτή πορεία στην αυτοχειρία, αφού οι συνεχείς απολαύσεις αυτού του κόσµου φέρνουν τον κορεσµό, ο κορεσµός την αηδία, η αηδία την αποστροφή, η αποστροφή την ανία, η ανία την στενοχώρια, η στενοχώρια το άλγος και το άλγος τους οδηγεί στην απόγνωση, οπότε θέτουν τέρµα στη ζωή τους. Μια οµάδα ανθρώπων στην ίδια κατηγορία, κατεχόµενοι και αυτοί από υλιστικό φρόνηµα, είναι και όσοι απατηλά επιδιώκουν ν’ αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά, θεωρώντας τα σαν τα µέσα ευδαιµονίας τους.Αγνόησαν την αληθινή και πραγµατική ευδαιµονία, τον Θεό, λάτρευσαν ασταθή και ρευστά στοιχεία, απέτυχαν και απογοητεύθηκαν.

β) Ολιγόπιστοι: Στη δεύτερη τάξη ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι που αρχικά ζουν σύµφωνα µε τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόµους, αλλά µε τις πρώτες σηµαντικές δυσκολίες της ζωής χάνουν το θάρρος τους και την ελπίδα τους, δηλαδή τον Θεό. Όσοι λοιπόν χάνουν το θάρρος τους στερούνται της καρτερίας, της αυταπάρνησης και της θυσίας στο πεδίο της µάχης, το οποίο στη συγκεκριµένη περίπτωση δεν είναι άλλο παρά η ίδια η ζωή µε τις δυσκολίες της. Όσοι δεν ελπίζουν στον Θεό γίνονται θρασείς, γιατί το θράσος είναι παρωδία του θάρρους. Καταλήγουν µάλιστα στη δειλία και την µικροψυχία. Ο Άγιος Νεκτάριος παροµοιάζει όλους αυτούς µε τους ριψάσπιδες των µαχών των πολέµων και τους χαρακτηρίζει άνανδρους. Η αυτοχειρία δηλαδή δεν είναι πράξη γενναιότητας, αλλά δειλίας και θράσους. Στερείται ηθικού σθένους, αφού οι αυτόχειρες δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν καταλήγοντας στην απονενοηµένη ενέργειά τους. Η τάξη επίσης αυτή των αυτοχείρων δεν έχει τα στοιχεία των παραφρόνων. Πρόκειται για ηθικά αρρώστους, οι οποίοι θα θεραπεύονταν, αν ζητούσαν βοήθεια από το Θεό. Είναι Χριστιανοί κατ’ όνοµα και όχι κατ’ ουσία, αφού αγνοούν τη χάρη του Ιησού Χριστού που επισκιάζει όλους τους πιστούς, την απάθεια και την καρτερία που θα πρέπει να δείχνει ο Χριστιανός για τις δυσκολίες αυτής της ζωής. Τελικά όλοι όσοι ανήκουν σ’ αυτή την τάξη, ενώ ξεκινούν µε µια επιφανειακή πίστη καταλήγουν στην απιστία µε συνέπεια την απόγνωση.

γ) Συναισθηµατικά άρρωστοι: Στην τρίτη κατηγορία τέλος κατατάσσονται όσοι αυτοκτονούν απογοητευµένοι από τον ανθρώπινο έρωτα, είτε αγνό (όπως είναι ο νεανικός έρωτας), είτε παράνοµο και βδελυρό. Η ερωτική απογοήτευση των νεαρών σε ηλικία ατόµων επέρχεται εξαιτίας της θλίψης για την απώλεια του ερωτικού ινδάλµατός τους. Τούτο φέρει την δυστυχία και η απειρία γύρω από τα θέµατα της ζωής δίνει τεράστιες διαστάσεις στο γεγονός, το οποίο για τους απογοητευµένους νέους θεωρείται µέγιστο κακό. Πρόκειται όµως για µια οικτρή πλάνη, άγνοια για την µέλλουσα ζωή, έλλειψη θρησκευτικής αγωγής και χριστιανικού πνεύµατος. Υπεύθυνοι στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο οι νέοι όσο οι γονείς τους, οι οποίοι δεν φρόντισαν να ανατραφούν σωστά τα παιδιά τους. Στην κρίσιµη µάλιστα στιγµή που τα παιδιά τους χρειάστηκαν τη φροντίδα και την συµβουλή τους εκείνοι έδειξαν αµέλεια ή τα προέτρεπαν σε µια σχέση ολέθρια. Η δεύτερη οµάδα αυτής της κατηγορίας (µοιχοί κ.α.) έχει ως αίτιο την ηθική διαφθορά. Θεωρούνται παραβάτες των εντολών του Θεού, καταστρέφουν την οικογένειά τους και την ιερότητα του γάµου, πριν οδηγηθούν στην αυτοχειρία. Στην ίδια κατηγορία τοποθετούνται και όσοι αυτοκτονούν επειδή θίγηκε το φιλότιµό τους και όσοι δεν µπόρεσαν να ξεπεράσουν δύσκολες ή δυσάρεστες στιγµές που τους παρουσιάστηκαν στη ζωή τους απρόοπτα. Κοινή αιτία είναι η έλλειψη χριστιανικής αγωγής και χριστιανικής ζωής, µε συνέπεια το ηθικό κατρακύλισµα, την κακή χρήση ελευθερίας και το ξενικό πιθηκισµό. Εάν είχαν χριστιανική αγωγή δεν θα αυτοκτονούσαν, αλλά θα µετανοούσαν και θα διόρθωναν τη ζωή τους.

Αντιµετώπιση των αυτοκτονούντων από την Εκκλησία Σήµερα το θέµα της κηδείας των αυτοχείρων θεωρείται επίκαιρο, αφού υπάρχουν περιπτώσεις όπου ιερείς αρνούνται να τους κηδεύσουν, µε αποτέλεσµα να δηµιουργείται ένταση µεταξύ συγγενών του αυτόχειρος και της Εκκλησίας. Τις περισσότερες φορές βέβαια κατ’ οικονοµίαν, κηδεύονται οι αυτόχειρες. Ποιο από τα δύο όµως πρέπει να συµβαίνει; Ο Άγιος Νεκτάριος, ακολουθώντας την σταθερή παράδοση της Εκκλησίας, απαγορεύει την κήδευση των αυτοκτονούντων, προβάλλοντας δυο σοβαρά επιχειρήµατα. Εν πρώτοις το ότι δεν έχει εντολή σχετική, αντίθετα µάλιστα υπάρχουν απαγορεύσεις για την κήδευση. ∆εν υπάρχει επίσης ειδική ακολουθία για τους αυτοκτονούντες.

Σε σχέση µάλιστα µε την ακολουθία παρατηρεί ορθώς ότι, όταν διαβάζεται στους αυτόχειρες η συνήθης ακολουθία, τότε η Εκκλησία αµαρτάνει, γιατί ψεύδεται προς τον Θεό ενώπιον του λαού και µάλιστα µέσα στον ιερό ναό.Ψεύδεται, διότι η ακολουθία προϋποθέτει ότι ο νεκρός ήταν πιστός άνθρωπος και δούλος του Θεού και ότι ο Θεός «µετέστησε τον δούλον του» στην άλλη ζωή και τον εκάλεσε. Τίποτε όµως από αυτά δεν είναι αληθές, ούτε πιστός, ούτε δούλος του Θεού είναι όποιος αυτοκτονεί, διότι η πράξη της αυτοκτονίας αποδεικνύει απιστία και απειθεία στο θέληµα του Θεού. Επίσης δεν µετέστησε, ούτε εκάλεσε ο Θεός τον αυτόχειρα, αλλά ο ίδιος έθεσε τέρµα στη ζωή του, της οποίας εξουσιαστής είναι µόνο ο Θεός που την έδωσε. Η Εκκλησία έχει εντολή να κηδεύει τους αποθνησκόντας εν Κυρίω και γι’ αυτούς µόνο έχει τη νεκρώσιµη ακολουθία, που είναι σύµφωνη µε τη ζωή και τη πίστη του κηδευοµένου.
Όσοι πιστεύουν, παρατηρεί ο Άγιος Νεκτάριος, ότι οφείλει η Εκκλησία να µην είναι τόσο σκληρή και αυστηρή απέναντι στους ζώντας συγγενείς, αλλά να τους δίδει παρηγοριά και ανακούφιση µε το να κηδεύει τους αυτόχειρες, αυτοί µάλλον αγνοούν τους σοβαρούς λόγους της άρνησης της Εκκλησίας, παρότι η Εκκλησία έχει πάντοτε αγάπη και παρηγοριά και θλίβεται για το κακό που συνέβη σε ένα από τα παιδιά της. Το κακό αυτό είναι που τη δεσµεύει και την εµποδίζει από κάθε ενέργεια.Η στάση αυτή της Εκκλησίας δεν είναι εκδικητική και κολαστική, αλλά φιλάνθρωπη και θεραπευτική για τον νεκρό και τους ζώντας συγγενείς. Και αυτό πρέπει να εξηγήσει η Εκκλησία στην ποιµαντική της φροντίδα για όλους. Με το να γίνεται κηδεία στον αυτοκτονούντα επιβαρύνεται η ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών, διότι βεβηλώνεται ο ιερός χώρος της Εκκλησίας µε τα ψεύδη που λέγονται ενώπιον του Θεού («Μετά πνευµάτων δικαίων τετελειωµένων», «Μακάριοι οι άµωµοι εν οδώ, οι πορευόµενοι εν νόµω Κυρίου» κ.λπ.).


Συµπεράσµατα


Η αυτοκτονία είναι µια αποτρόπαια πράξη και καταδικάζεται από την Εκκλησία και την κοινωνία. Είναι πράξη στην οποία οδηγεί η ηθική κατάπτωση και η απόγνωση και είναι πράξη δειλίας, ανανδρίας και αρρωστηµένου εγωισµού. Η Εκκλησία σύµφωνα µε τις υψηλές αρχές του Ευαγγελίου δεν επιτρέπεται να κηδεύει τους αυτόχειρες. Και οι συγγενείς του δεν πρέπει να ζητούν µε απάτη (ιατρικό πιστοποιητικό ότι ο αυτόχειρας ήταν φρενοβλαβής - ψυχοπαθής) να γίνει κηδεία και µνηµόσυνα. Και φυσικά και οι γιατροί δεν πρέπει να γίνονται συνεργοί στην απάτη αυτή, διότι έτσι γίνονται όλοι συνένοχοι στην αύξηση του κακού. Η Εκκλησία µε την αυστηρή στάση της απέναντι στον αυτόχειρα, την οποία πρέπει να κατανοούν και να αποδέχονται οι συγγενείς του νεκρού, στιγµατίζει την πράξη και αποτρέπει άλλους που πιθανόν ωθούνται στην πράξη αυτή, σαν προληπτικό φάρµακο. Αλλά κυρίως προστατεύει την ιερότητα των µυστηρίων της και του ιερού χώρου του Ναού από τη βεβήλωση που επιβαρύνει την ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών και ιερέων. Η ριζική θεραπεία του κακού θα έλθει µε τη χριστιανική αγωγή και την πνευµατική ζωή στα πλαίσια της διδασκαλίας του Ευαγγελίου. Η συµµετοχή µας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και ο πνευµατικός αγώνας µας είναι η καλύτερη θεραπεία της ηθικής διαφθοράς και της απόγνωσης που οδηγούν στη αποτρόπαια πράξη της αυτοκτονίας.


Πηγές:
1) Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Περί αληθούς και ψευδούς µορφώσεως, Γραφή περί
αυτοκτονίας, Εκδόσεις Ν. Παναγόπουλος, Αθήνα 1989.
2) Κ. Σταυριανός : «Απόγνωση και Αυτοκτονία» θέσεις και απόψεις του Αγίου Νεκταρίου,
Περιοδικό Θεοδροµία, Τεύχος 5, έτος 2000.

Αρχιµανδρίτης Παρθένιος Ηγούµενος Ι. Μ. Ο∆ΗΓΗΤΡΙΑΣ
[web_site]
http://proskynitis.blogspot.com/2012/05 ... st_03.html[/web_site]