Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Τι λεβεντιά είχαν οι Άγιοι



- Γέροντα, σκέφτομαι ότι, αν έβλεπα τον τροχό της Αγίας Αικατερίνης, θα πέθαινα από τον φόβο μου!

- Άμα πέθαινες, πριν σε ανεβάσουν στον τροχό, καλά θα ήταν, θα ήταν ευλογία από τον Θεό.

Άλλα αν τυχόν ανέβαινες εκεί και δυσκολευόσουν, εκείνο θα ήταν το βάσανο.

Οι Μάρτυρες είχαν καλή διάθεση, βοηθούσε και ο Χριστός και άντεχαν στους πόνους.


Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τί λεβεντιά!

Η Αγία Σολομονή με τα επτά παιδιά της(1), ένας-ένας, μαρτύρησαν όλοι.

Ο Άγιος Λογγίνος (2) έκανε τραπέζι σ' αυτούς που πήγαν να τον συλλάβουν και τους φιλοξένησε.

Εκείνοι βιάζονταν να τους δείξη ποιος είναι ο Λογγίνος,

για να τον αποκεφαλίσουν και εκείνος τους έλεγε:

«Θα σας τον δείξω!».


Όταν τους είπε ότι είναι ο ίδιος, εκείνοι δίστασαν, αλλά ο Άγιος Λογγίνος

τους παρακάλεσε να εκτελέσουν την εντολή που είχαν, και έτσι τον αποκεφάλισαν.

Και ό Άγιος Γεδεών ο Καρακαλληνός (3) τί καρτερία είχε!

«Πάρτε το χέρι, είπε στους δήμιους, πάρτε και το πόδι, πάρτε και την μύτη.


Γιά να μην τα πολυλογώ, πάρτε τα όλα!». Φοβερό !

Αλλά, για να φθάση ο άνθρωπος σ' αυτό το σημείο,

πρέπει να μην αγαπάη τον εαυτό του και να αγαπάη τον Θεό.

Η μητέρα μπαίνει μέσα στην φωτιά, για να σώση το παιδί της.

Επειδή η αγάπη της είναι ισχυρότερη από το κάψιμο της φωτιάς, δεν καταλαβαίνει πόνο.


Η αγάπη για το παιδί της σκεπάζει τον πόνο. Πόσο μάλλον η αγάπη για τον Χριστό!

Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο,

γι' αυτό και τον εξουδετερώνει.

Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού.


Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι• η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα

από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης. Το γδάρσιμο είναι χαΐδεμα.

Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος.

Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νους του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά.


Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λες και πήγαιναν σε πανηγύρι!

Ο Άγιος Ιγνάτιος(4) έτρεχε στο μαρτύριο και φώναζε: «Αφήστε με να μαρτυρήσω, αφήστε με να με φάνε τα θηρία».

Την χαρά που ένιωθε εκείνος δεν την αισθάνεται ούτε ένας νεαρός ερωτευμένος που λέει:

«Θέλω αυτήν να παντρευτώ και δεν υπολογίζω κανέναν, ούτε μάνα ούτε πατέρα».


Από την τρέλλα του ερωτευμένου μεγαλύτερη ήταν η «τρέλλα» του Αγίου Ιγνατίου.

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού.

Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν τό αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά

πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό

και προς την εικόνα του Θεοΰ, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές.


Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία και,

εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.

Δεν συγκρίνονται, φυσικά, όλοι οι αγώνες των Οσίων, οι νηστείες, οι αγρυπνίες κ.λπ.,

ούτε και τα βασανιστήρια όλων των αγίων Μαρτύρων με το Πάθος του Κυρίου μας,

διότι όλους τους βοηθούσε ο Χριστός θεϊκά, και γλυκαίνονταν οι πόνοι τους από την μεγάλη Του αγάπη.


Στον εαυτό Του όμως ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την θεϊκή Του δύναμη και υπέφερε τον πολύ

πόνο στο ευαίσθητο Σώμα Του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του.

Αυτήν την αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο εάν αισθανθή κανείς,

τότε μόνο θα είναι και εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος.


Αλλιώς θα είναι πιο αναίσθητος και από τα δημιουργήματα του Θεού,

αφού ο ήλιος αισθάνθηκε το Πάθος του Κυρίου και σκοτείνιασε, γιατί δεν άντεχε να το βλέπη.

Η γη, και αυτή τρόμαξε, όταν το είδε.

Οι πέτρες, και αυτές κομματιάσθηκαν.


Οι τάφοι, και αυτοί σείσθηκαν τόσο δυνατά, που ξύπνησαν πολλούς κε-κοιμημένους από χρόνια και τους έβγαλαν

έξω να διαμαρτυρηθούν για την αχάριστη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων προς τον Ευεργέτη

και Λυτρωτή τους Θεό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ή μνήμη τους εορτάζεται τήν 1η Αύγουστου.
(2)Ή μνήμη του εορτάζεται στις 16 Όκτωβρίου.
(3) Ή μνήμη του εορτάζεται στις 30 Δεκεμβρίου.
(4) Ή μνήμη του εορτάζεται στις 20 Δεκεμβρίου.

[XAPA]

Μοναχός και μαρτύριο



- Γέροντα, όταν δεν κάνη κανείς την πνευματική εργασία που πρέπει, θα έχη την πίστη, αν έρθη μια δύσκολη ώρα, ότι ο Θεός θα τον βοηθήση, για να Τον επικαλεσθή; Μήπως επαναπαυόμαστε στον λογισμό ότι τότε θα βοηθήση ο Θεός, για να αποφύγουμε τον κόπο της προετοιμασίας;

- Να ετοιμασθούμε. Αν δεν σπείρη κανείς, πως να δώση ο Θεός να γίνουν καλά τα σιτάρια του;

Πρέπει να σπείρη ο άνθρωπος, και ανάλογα με το τι θα σπείρη, ο Θεός θα δώση.

Και στον στρατό λένε «έσο έτοιμος».


- Γέροντα, πώς θα ετοιμασθούμε;

- Πότε είναι έτοιμος κανείς;

Όταν είναι επιφυλακή ο στρατός, οι στρατιώτες είναι συνέχεια έτοιμοι, με τα άρβυλα, με τα όπλα τους,

με τις σφαίρες, περιμένουν διαταγή.


- Πόσο μπορεί να κράτηση αυτή η επιφυλακή;

- Ανάλογα.

Ο μοναχός πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμος, και τότε δεν φοβάται τίποτε.

Τί να φοβηθή; Τον θάνατο; Αυτός θα του άνοιξη την πόρτα του Παραδείσου, γιατί κάτω από την πλάκα

του τάφου είναι κρυμμένο το κλειδί της αιωνιότητος.


Άλλωστε ο μοναχός, όποτε και αν πεθάνη, εν μετάνοια βρίσκεται.

Η φυγή του από τον κόσμο και το σχήμα του αυτό δηλώνουν.

Μετανοεί και προχωρεί να κάνη λεπτή πνευματική εργασία.

Όσο αυξάνει η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον,

τόσο ελαττώνεται η αγάπη για τον εαυτό του, και δεν τον υπολογίζει.


Και τότε ισχύει εκείνο που γράφει ο Απόστολος Παύλος:

«Τίποτε δεν μπορεί να με χωρίση από την αγάπη του Χριστού».(1)

Τους κοσμικούς η σκέψη του μαρτυρίου τους αναγκάζει να καταφεύγουν στον Θεό και να λένε από φόβο

«Χριστέ μου, Παναγία μου», ενώ ο μοναχός θέλει να είναι συνέχεια κοντά στον Θεό, γιατί Τον αγαπάει.

Πολλοί από τους κοσμικούς κάνουν το καλό, γιατί φοβούνται να μην πάνε στην κόλαση.

Ο μοναχός όμως κάνει το καλό από ευγνωμοσύνη, για να ευχαριστήση τον Ευεργέτη του Θεό.



- Γέροντα, πως θα νιώσω το μαρτύριο και την άσκηση;

- Για να νιώσης και εσύ λίγο τι θα πη μαρτύριο, να δέχεσαι έστω με χαρά την περιφρόνηση.

Και αν θέλης να νιώσης και λίγο την άσκηση, μια που δεν μπορείς να νηστέψης σαράντα ημέρες,

όπως ο Χριστός, νήστεψε και εσύ έστω μία Τετάρτη που Τον πρόδωσαν και μία Παρασκευή (2)

που Τον σταύρωσαν.


Εκείνοι που θέλουν να μαρτυρήσουν για την αγάπη του Χριστού, αλλά δεν υπάρχει μαρτύριο, μπορούν την

αγάπη τους αυτή, από την οποία καίγονται, να την εκδηλώσουν με άσκηση σωματική για τις ψυχές των

κεκοιμημένων που καίγονται, για να βρουν λίγη ανάπαυση.


Όπως το μαρτύριο είναι πανηγύρι, έτσι και η άσκηση είναι πανηγύρι,

γιατί αποφεύγει κανείς όλη την ανθρώπινη παρηγοριά και βρίσκει την θεία.


Οι άγιοι Μάρτυρες ένιωθαν μεγάλη χαρά που τους δινόταν η ευκαιρία να μαρτυρήσουν.

Από το μαρτύριο ξεκίνησε ο ασκητισμός στην πνευματική ζωή.


Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Μέγας Κωνσταντίνος, έβγαλε τους Χριστιανούς από τις φυλακές

- γιατί τους είχαν εκεί, για να τους τελειώσουν – άλλους σακατεμένους κ.λπ., και σταμάτησαν τα μαρτύρια.

Άλλα εκείνοι που περίμεναν στις φυλακές με χαρά την σειρά τους, για να μαρτυρήσουν, όταν ελευθερώθηκαν,

πολύ στενοχωρήθηκαν που τους χάλασε ο Μέγας Κωνσταντίνος την δουλειά.


Εκεί που περίμεναν το μαρτύριο με χαρά, βρέθηκαν ελεύθεροι.

Οπότε, από την αγάπη τους προς τον Θεό και την φλόγα που είχαν να μαρτυρήσουν, πήραν τα βουνά.

Γι' αυτό τα μαρτύρια που θα τους έκανε ο Διοκλητιανός, ο Μαξιμιανός, τα έκαναν μόνοι τους στον

εαυτό τους με την άσκηση.


Άλλος πήγαινε και κρεμιόταν με σχοινιά από τα χέρια σε κανένα δένδρο•

προσευχόταν με πόνο, αλλά αγαλλόταν θεϊκά.

Άλλος δενόταν για την αγάπη του Χριστού. «Έτσι θα με έδενε, έλεγε, ο Διοκλητιανός»!

Και ένιωθαν μεγάλη χαρά που βασάνιζαν τον εαυτό τους.


Ξεκίνησαν οι πρώτοι με αυτήν την θεία τρέλλα, την θεία παλαβομάρα, και δόθηκαν στην άσκηση

για την αγάπη του Χριστού και μετά τους μιμήθηκαν στην άσκηση και άλλοι.

Έτσι μπήκε ο ασκητισμός στην θρησκεία μας.

Άλλοι πάλι πιο... παλαβοί είπαν «είμαστε πρόβατα του Χριστού !» και έτρωγαν μόνο χορτάρι από την γη.

Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι «βοσκοί».


Ζούσαν τόσο έντονα τις ευεργεσίες του Θεού και την δική τους μηδαμινότητα, που έλεγαν:

«Είμαι ζώο αχάριστο, σε όλη μου την ζωή θα τρώω χόρτα», και έτσι έκαναν. Έτρωγαν χόρτα και χαίρονταν.

Φτερούγιζε η καρδιά τους από αγάπη προς τον Χριστό. «Πρόβατο του Χριστού, έλεγαν, δεν είμαι; Θα τρώω χόρτα» (3).


Αργότερα όμως το απαγόρευσε η Εκκλησία, γιατί οι κυνηγοί πολλούς τους περνούσαν για άγρια ζώα

και τους σκότωναν.

Σήμερα αυτά δεν μπορούν να τα καταλάβουν οι άνθρωποι• τα θεωρούν ανοησίες!

«Γιατί να τρώω χόρτο σαν το ζώο;», λένε ή «για ποιο σκοπό να κρεμιέμαι έτσι και να ταλαιπωρώ τό σώμα μου;».


Είδες όμως τι λέει ο Αββάς Ισαάκ;

«Μακάρι να μας αξιώση ο Θεός να κάνουμε τέτοιες αταξίες» (4),

να φθάσουμε σ' αυτήν την πνευματική αταξία.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Ρωμ. 8, 35.
(2) Να απέχη δηλαδή από φαγητό και νερό όλη την ημέρα
(3) Πρβ. Σωζόμενος, PG67,1395 κ.έ.• Ευαγριος PG86, 2480B• Μόσχος PG87, 2868Β και Λεόντιος
Ρ093, 1688C
(4) Βλ. Άββα Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΚΔ', σ. 90-91.

[XAPA]

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ


«Η βοήθεια του Θεού δεν εμποδίζεται ούτε από ανθρώπους ούτε από δαίμονες.
Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο.
Το εμπόδιο σ' εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν».


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο

«Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού»(1)



- Γέροντα, ο Αββάς Μακάριος λέει ότι ο Θεός μας δίνει τα ουράνια Αγαθά (2), και αυτό το πιστεύουμε.

Πρέπει να πιστεύουμε ότι θα μας δώση και τα επίγεια, που δεν είναι τόσο σημαντικά;

- Ποια επίγεια;


- Ό,τι μας χρειάζεται.

- Ναι, καλά το είπες. Ο Θεός αγαπάει το πλάσμα Του, την εικόνα Του,

και το φροντίζει γι’ αυτά που του χρειάζονται.



- Αυτό πρέπει να το πιστεύη ο καθένας και να μην ανησυχεί;

- Αν δεν το πιστεύη και παλεύη μόνος του να τα απόκτηση, θα ταλαιπωρήται.

Μα και αν ο Θεός δεν δώση αυτά τα επίγεια, τα υλικά πράγματα,

δεν θα στενοχωρηθή ο άνθρωπος που ζη πνευματικά.


Αν ζητάμε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και αυτή είναι η μόνη μέριμνα μας, όλα τα άλλα θα μας

δοθούν. Θα αφήση ο Θεός το πλάσμα Του;


Το μάννα που έρριχνε ο Θεός καθημερινά στους Ισραηλίτες στην έρημο, αν το κρατούσαν

για την άλλη μέρα, σάπιζε (3).


Έτσι τα οικονόμησε ο Θεός, για να έχουν εμπιστοσύνη στην θεία πρόνοια.

Ακόμη το «ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού» δεν το έχουμε καταλάβει. Ή πιστεύουμε η δεν πιστεύουμε.

Όταν πήγα να μείνω στο Σινά, δεν είχα τίποτε. Δεν σκέφθηκα όμως καθόλου τι θα γίνω στην έρημο

μέσα σε άγνωστους ανθρώπους, τι θα φάω, πως θα ζήσω.


Το ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, όπου θα έμενα, ήταν χρόνια εγκαταλελειμμένο, ακατοίκητο.

Επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω το μοναστήρι, δεν ζήτησα τίποτε.

Μου έφεραν λίγο ψωμί από το μοναστήρι και το γύρισα πίσω.

Γιατί να ανησυχήσω, αφού ο Χριστός είπε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού»;


Το νερό και αυτό ήταν ελάχιστο.

Ούτε εργόχειρο ήξερα, για να πης πως θα δούλευα και θα έβγαζα το ψωμί μου.

Το μόνο εργαλείο που είχα ήταν ένα ψαλίδι. Το χώρισα στα δύο, το ακόνισα σε μια πέτρα, πήρα και

ένα ξύλο και άρχισα να φτιάχνω ξυλόγλυπτα εικονάκια.

Δούλευα και έλεγα και την ευχή. Γρήγορα εξασκήθηκα.


Έφτιαχνα συνέχεια το ίδιο σχέδιο, και την δουλειά που θα έκανα σε πέντε μέρες, την έκανα σε έντεκα ώρες,

και όχι μόνο δεν στερήθηκα, αλλά βοηθούσα και τα Βεδουϊνάκια.

Για ένα διάστημα έκανα εργόχειρο αρκετές ώρες την ημέρα.

Ύστερα είχα φθάσει σε μια κατάσταση που δεν ήθελα να κάνω εργόχειρο,

αλλά έβλεπα και την ανάγκη που είχαν τα Βεδουϊνάκια.


Ένα σκουφί και ένα ζευγάρι πέδιλα να τους έδινες,

ήταν γι' αυτά πολύ μεγάλη ευλογία...

Μου πέρασε λοιπόν ο λογισμός:

«Ήρθα εδώ, για να βοηθώ τους Βεδουίνους

ή για να κάνω προσευχή για όλον τον κόσμο;».

Έτσι αποφάσισα να περιορίσω την δουλειά,

για να είμαι πιο απερίσπαστος και να προσεύχωμαι περισσότερο.

Και μήπως περίμενα από πουθενά βοήθεια;

Οι Βεδουίνοι δεν είχαν οι ίδιοι να φάνε. Το μοναστήρι ήταν μακριά.


Από την άλλη μεριά έρημος.

Την ίδια μέρα όμως που περιόρισα την δουλειά,

για να διαθέσω περισσότερο χρόνο στην προσευχή,

έρχεται κάποιος και με βρίσκει έξω από τό ασκητήριο και μου λέει:

«Να, πάρε αυτές τις εκατό λίρες, για να βοηθάς τα Βεδουϊνάκια

και να μη βγαίνης από το πρόγραμμα σου και να προσεύχεσαι»!


Δεν άντεξα. Τον άφησα μόνον του για ένα τέταρτο και πήγα λίγο μέσα.

Μου είχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση η πρόνοια και η αγάπη του Θεού,

που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Βλέπεις πως ο Θεός οικονομάει, όταν υπάρχη η καλή διάθεση;


Γιατί εγώ πόσα θα τους έδινα;

Εδινα σε ένα, ερχόταν το άλλο,

«εμένα δεν μού έδωσες, Πάτερ!», έλεγε,

ύστερα ερχόταν άλλο,

«εμένα δέν μου έδωσες, Πάτερ!».



- Γιατί, Γέροντα, ενώ πολλές φορές έχουμε νιώσει την παντοδυναμία του Θεού,

δεν βλέπουμε την πρόνοια Του για μας;

- Είναι παγίδα του διαβόλου.

Ο διάβολος ρίχνει στάχτη στα μάτια του άνθρωπου,

για να μη δη την πρόνοια του Θεού.

Γιατί, όταν δη ο άνθρωπος την πρόνοια του Θεού,

θα μαλακώση η γρανιτένια καρδιά του,

θα γίνη ευαίσθητη και θα ξεσπάση σε δοξολογία,

και αυτό δεν συμφέρει στον διάβολο.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ματθ. 6, 33
(2) Βλ. Μακαρίου του Αιγυπτίου, Όμιλίαι Πνευματικαί, PG 34, 460D-461A καί 465D-468A.
(3) Βλ. Εξ. 16, 19-20.

[XAPA]

Ο άνθρωπος συχνά κανονίζει χωρίς τον Θεό



Κάποιος είχε κάνει μια μονάδα ιχθυοτροφείου και όλη μέρα έλεγε «δόξα σοι ο Θεός»,

γιατί έβλεπε συνέχεια την πρόνοια του Θεού.


Μου έλεγε ότι το ψαράκι, από την στιγμή που θα γονιμοποιηθη και είναι μικρό

σαν το κεφαλάκι της καρφίτσας, έχει και ένα σακκουλάκι με υγρό, για να τρέφεται,

μέχρι να μεγαλώση και να μπορή να πιάνη κανέναν μικροοργανισμό από το νερό.

Του έχει δηλαδή και την «κομπανία»(1) του ο Θεός!

Και αν γι' αυτά προνοή ο Θεός, πόσο μάλλον για τον άνθρωπο!

Αλλά ο άνθρωπος συχνά κανονίζει και αποφασίζει για όλα χωρίς τον Θεό.


«Θα κάνω, λέει, δύο παιδιά».

Τον Θεό δεν Τον βάζει στον λογαριασμό.

Γι' αυτό και γίνονται τόσα ατυχήματα και σκοτώνονται τόσα παιδιά.

Έχουν οι περισσότεροι δυο παιδιά, το ένα χτυπάει με το αυτοκίνητο,

το άλλο αρρωσταίνει και πεθαίνει, και δεν έχουν μετά κανένα παιδί.


Όταν οι γονείς, οι συνδημιουργοί του Θεού, δυσκολεύωνται,

μετά από τις προσπάθειες που κάνουν να οικονομήσουν τα παιδιά τους,

πρέπει ταπεινά να ζητήσουν και την βοήθεια του Μεγάλου Δημιουργού

απλώνοντας τα χέρια τους προς τα πάνω.

Τότε χαίρεται και ο Θεός που βοηθάει, χαίρεται και ο άνθρωπος που βοηθιέται.


Το διάστημα που ήμουν στην Μονή Στομίου, γνώρισα έναν πολύτεκνο οικογενειάρχη

που ήταν αγροφύλακας σε ένα χωριό της Ηπείρου,

απόσταση τεσσερισήμισι ώρες με τα πόδια από την Κόνιτσα,

όπου έμενε η οικογένεια του. Είχε εννέα παιδιά.


Επειδή ο δρόμος για το χωριό περνούσε έξω από το μοναστήρι,

ο αγροφύλακας αυτός ερχόταν, και όταν πήγαινε στην υπηρεσία του,

αλλά και όταν επέστρεφε.

Όποτε επέστρεφε από το χωριό, για να πάη στο σπίτι του,

με παρακαλούσε να άνάψη ο ίδιος τα κανδήλια.

Αν και έχυνε κάτω λάδια, τον άφηνα να τα ανάβη•

προτιμούσα να καθαρίσω μετά τις πλάκες τού Ναού, παρά να τον λυπήσω.


Όταν έφευγε από το μοναστήρι, τριακόσια μέτρα περίπου πιο έξω, έρριχνε πάντα μια ντουφέκια!

Αυτό δεν μπορούσα να το εξηγήσω, γι' αυτό αποφάσισα να τον παρακολουθήσω

από την στιγμή που θα έμπαινε μέσα στον Ναό μέχρι να πάρη τον δρόμο για την Κόνιτσα.

Άναβε λοιπόν πρώτα τα κανδήλια μέσα στον Ναό και ύστερα έβγαινε στον νάρθηκα.


Αφού άναβε και εκεί την κανδήλα που ήταν πάνω από την είσοδο, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας,

βουτούσε το δάκτυλο του στην κανδήλα, γονάτιζε, άπλωνε τα χέρια του προς την εικόνα και έλεγε:

«Παναγία μου, εννιά παιδιά έχω• οικονόμησε τα λίγο κρέας».


Άλειφε στην συνέχεια το στόχαστρο στην κάννη του ντουφεκιού με το λαδάκι που είχε στο δάκτυλο, και έφευγε.

Τριακόσια μέτρα έξω από την μονή, όπου υπήρχε μια μουριά, τον περίμενε ένα αγριοκάτσικο.

Έρριχνε, όπως ανέφερα, μια ντουφέκια, το σκότωνε, το κατέβαζε κάτω σε μια σπηλιά,

το έγδερνε και το πήγαινε στα παιδιά του.


Αυτό γινόταν κάθε φορά που θα επέστρεφε από την δουλειά του.

Θαύμασα την πίστη του αγροφύλακα και την πρόνοια της Παναγίας.

Μετά από είκοσι πέντε χρόνια ήρθε και με βρήκε στο Αγιον Όρος.

Κάποια στιγμή τον ρώτησα αυθόρμητα: «Τι κάνουν τα παιδιά σου; Πού βρίσκονται;».


Και εκείνος άπλωσε πρώτα το χέρι του προς τον Βορρά και είπε «άλλα στην Γερμανία» και μετά άπλωσε

το χέρι του προς τον Νότο και είπε «και άλλα στην Αυστραλία• δόξα τω Θεώ έχουν την υγειά τους».

Διατηρούσε αυτός ο άνθρωπος και την πίστη του, αλλά και τον εαυτό του αγνό από άθεες ιδεολογίες,

γι' αυτό και ο Θεός δεν τον άφησε.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Κομπανία: εφοδιασμός με τρόφιμα

[XAPA]

Ευλογίες της θαυμαστής πρόνοιας του Θεού



- Μερικές φορές, Γέροντα, έχω μια επιθυμία, και ο Θεός μου την εκπληρώνει, χωρίς να Του το ζητήσω.
Πώς γίνεται αυτό;

- Οικονομάει ο Θεός. Βλέπει τις ανάγκες, τις επιθυμίες μας, και, όταν κάτι είναι για το καλό μας, μας το δίνει.

Όταν κανείς χρειάζεται σε κάτι βοήθεια, ο Χριστός και η Παναγία βοηθούν.


Ρωτούσαν τον Γέροντα Φιλάρετο (1): «Τί θέλεις, Γέροντα, να σε οικονομήσουμε;».

«Ό,τι θέλω η Παναγία θα το στείλη», απαντούσε εκείνος. Και έτσι γινόταν.

Όταν εμπιστευώμαστε τον εαυτό μας στον Θεό, ο Καλός Θεός μας παρακολουθεί και μας οικονομάει.


Σαν καλός οικονόμος δίνει στον καθένα μας ο,τι του χρειάζεται

και μας φροντίζει ακόμη και σε λεπτομέρειες για τις υλικές ανάγκες μας.

Και για να καταλάβουμε την φροντίδα Του, την πρόνοια Του, μας δίνει ακριβώς ο,τι μας χρειάζεται.

Να μην περιμένης όμως πρώτα να σου δώση ο Θεός, αλλά εσύ να δώσης όλο τον εαυτό σου στον Θεό.


Γιατί, εάν ζητάς συνέχεια από τον Θεό και δεν αφίνεις τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη στον Θεό, αυτό δείχνει

ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι από τις αιώνιες ουράνιες Μονές.

Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ' Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον μεγάλο

τρούλλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του πρόνοια.


Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή, που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του

Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται, και τότε τα φιλότιμα παιδιά Του Τον δοξολογούν

συνέχεια με πολλή ευγνωμοσύνη.


Ό Παπά-Τύχων, όταν είχε πάει στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού, δεν είχε Ναό, αν και του ήταν απαραίτητος.

Ούτε χρήματα είχε για να φτιάξη, παρά μόνο μεγάλη πίστη στον Θεό.


Μια μέρα προσευχήθηκε και ξεκίνησε για τις Καρυές,

με την πίστη ότι ο Θεός θα του οικονομούσε τα χρήματα που χρειαζόταν, για να φτιάξη τον Ναό.

Πριν φθάση ακόμη στις Καρυές, τον φώναξε από μακριά ο δίκαιος (2) της Σκήτης του Προφήτη Ηλία.


Όταν πλησίασε ο Παπα- Τύχων, ο δίκαιος του είπε: «Κάποιος καλός Χριστιανός από την Αμερική μου έστειλε

αυτά τα δολλάρια, για να τα δώσω σε κανέναν ασκητή που δεν έχει Ναό.

Εσύ δεν έχεις Ναό• πάρ' τα και φτιάξε».


Δάκρυσε ο Παπα-Τύχων από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στον Καλό Θεό που, σαν καρδιογνώστης που είναι,

είχε φροντίσει για τον Ναό, πριν ακόμη εκείνος Τον παρακάλεση, ώστε να του έχη έτοιμα τα χρήματα, όταν

θα του τα ζητούσε (3).

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει.


Και πράγματι, αν χρειασθής αύριο στις δέκα η ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο και είναι ανάγκη πραγματική,

εννιά και σαράντα πέντε λεπτά ή εννιά και μισή θα το έχη έτοιμο ο Θεός, για να σου το δώση.

Π.χ. σου χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά η ώρα. Στις εννιά παρά πέντε σου έρχεται το κύπελλο.

Σου χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Την ώρα που τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχμές•

ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα.


Έχω παρατηρήσει ότι, αν μου χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήμερα•

πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ο Θεός πιο νωρίς και το παρουσιάζει την ώρα που το χρειάζομαι.

Γιατί από εκεί που έρχεται, για να φθάση σ' έμενα ακριβώς την ώρα που το χρειάζομαι,

βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται.

Άρα ό Θεός το φρόντισε νωρίτερα.


Όταν από φιλότιμο κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με την ζωή μας,

τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στα φιλότιμα παιδιά Του,

την ώρα πού τις χρειάζονται.

Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας.

Μπορώ ώρες να σας λέω παραδείγματα από την θαυμαστή πρόνοια του Θεού.


Όταν ήμουν στον πόλεμο, στις επιχειρήσεις, είχα ένα Ευαγγέλιο και το έδωσα σε κάποιον.

Μετά έλεγα: «Αχ, να είχα ένα Ευαγγέλιο, πόσο θα με βοηθούσε!».

Τα Χριστούγεννα μας είχαν στείλει πάνω στο βουνό διακόσια δέματα από το Μεσολόγγι.

Από τά διακόσια δέματα, μόνο στο δικό μου δέμα υπήρχε ένα Ευαγγέλιο!


Ήταν παλιό Ευαγγέλιο, είχε και χάρτη της Παλαιστίνης.

Στο δέμα υπήρχε και ένα σημείωμα που έγραφε:

«Αν χρειάζεσαι και άλλα βιβλία, γράψε μας να σου στείλουμε».

Αργότερα, στην Μονή Στομίου, χρειάσθηκα μια φορά ένα κανδήλι για τον Ναό.

Ένα πρωί, χαράματα, κατέβηκα στην Κόνιτσα.


Την ώρα πού περνούσα έξω από ένα σπίτι, ακούω μια κοπέλα να λέη στον πατέρα της: «Πατέρα, ο καλόγερος!».

Τότε εκείνος ήρθε και μου είπε: «Πάτερ, έταξα ένα κανδήλι στην Παναγία•

πάρε αυτά τα χρήματα να το αγοράσης»,

και μου δίνει πεντακόσιες δραχμές, ακριβώς όσο έκανε το 1958 ένα κανδήλι.

Αλλά και τώρα, όταν κάτι χρειάζωμαι, τα οικονομάει αμέσως ο Θεός.


Θέλω λ.χ. να κόψω ξύλα και δεν μπορώ. Τότε οικονομούνται τάκα-τάκα τα ξύλα.

Πριν έρθω εδώ, έλαβα ένα δέμα που είχε μέσα πενήντα χιλιάδες δραχμές,

ακριβώς όσα χρειαζόμουν.

Έδωσα μία εικόνα του « Αξιον έστιν» σε κάποιον ευλογία,

την άλλη μέρα μου φέρνουν μία της «Πορταΐτισσας!».

Φέτος (4) το καλοκαίρι, πριν βρέξη, δεν είχα καθόλου νερό.


Τώρα που έβρεξε λίγο, μαζεύω ενάμισι κουτί την ήμερα.

Ή στέρνα έχει περσινό νερό, και αυτή είναι χάλια. Πώς τα οικονομάει όμως ο Θεός!

Έχω ένα βαρέλι με νερό.

Τόσοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατί είναι και ιδρωμένοι,

και η στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα- πέντε δάκτυλα!


Εκατόν πενήντα-διακόσιοι άνθρωποι να βολεύωνται και να μην αδειάζη το βαρέλι!

Άλλοι ανοίγουν πολύ την κάννουλα της βρύσης,

άλλοι την ξεχνούν ανοιχτή και τρέχει, και όμως το νερό δεν τελειώνει!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 86.
(2) Ό Γέροντας μιας Καλύβης, στον όποιο ανατίθεται κάθε χρόνο ή διοίκηση της Σκήτης καί ήφροντίδα τοϋ Κυριάκου (του κυρίως Ναού της Σκήτης) καί των προσκυνητών.
(3) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορεϊται Πατέρες καί Αγιορείτικα, σ. 18-19.
(4) Ειπώθηκε το καλοκαίρι του 1990.

[XAPA]

Να αφεθούμε στην Θεία πρόνοια



Όποιος παρακολουθεί τις ευεργεσίες του Θεού,

μαθαίνει να εξαρτά τον εαυτό του από την θεία πρόνοια.

Νιώθει μετά σαν το μωρό στην κούνια που αν το αφήση για λίγο η μητέρα του,

αρχίζει να κλαίη, μέχρι να τρέξη πάλι κοντά του.

Αν αφεθή κανείς στον Θεό, είναι μεγάλη υπόθεση.


Όταν πρωτοπήγα στην Ιερά Μονή Στομίου, δεν είχα που να μείνω.

Όλο το μοναστήρι ήταν γεμάτο μπάζα.

Βρήκα μια γωνιά κοντά στην μάνδρα, έβαλα κάτι από πάνω,

για να την σκεπάσω λίγο, και εκεί περνούσα τα βράδυα καθιστός,

γιατί δεν χωρούσα να ξαπλώσω.


Μιά μέρα ήρθε ένας γνωστός μου ιερομόναχος και μου λέει: «Καλά, πώς μένεις εδώ;».

«Γιατί, του λέω, οι κοσμικοί είχαν περισσότερα από μας;

Όταν είπαν στον Κανάρη, τότε πού ζήτησε δάνειο,

"δεν έχεις Πατρίδα", εκείνος είπε: "Θα αποκτήσουμε Πατρίδα".

Αν κοσμικός άνθρωπος είχε τέτοια πίστη, εμείς να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό;


Αφού η Παναγία οικονόμησε να βρεθώ εδώ, δεν θά φροντίση για το μοναστήρι της, όταν ερθη η ώρα;».

Και πράγματι, πως τα οικονόμησε σιγά-σιγά όλα η Παναγία!

Θυμάμαι, όταν ερριχναν οι μάστορες το μπετόν,

για να φτιάξουν την πλάκα στα κελλιά που είχαν καή, δεν έφθασαν τα τσιμέντα.

Υπολειπόταν το ένα τρίτο, για να τελείωση η πλάκα.


Έρχονται οι μάστορες και μου λένε: «Τα τσιμέντα τελειώνουν.

Να αραιώσουμε το μπετόν, για να φθάση για όλη την πλάκα».

«Όχι, τους λέω, συνεχίστε κανονικά».

Να φέρουμε άλλα δεν γινόταν, γιατί τα ζώα ήταν στον κάμπο.

Έπρεπε να πάνε οι μάστορες δυο ώρες ως την Κόνιτσα και δυο ώρες ως τον κάμπο,

στα χωράφια, για να βρουν ζώα.


Πότε να πάνε, πότε να γυρίσουν.

Ύστερα, οι άνθρωποι είχαν τις δουλειές τους· δεν μπορούσαν να έρθουν άλλη μέρα.

Βλέπω, είχαν ρίξει τα δύο τρίτα της πλάκας.

Μπήκα στο εκκλησάκι και λέω: «Τί θα γίνη τώρα, Παναγία μου; Σε παρακαλώ, βοήθησε μας».

Μετά βγήκα έξω...


- Και τί έγινε, Γέροντα;

- Και η πλάκα τελείωσε και τα τσιμέντα περίσσεψαν!


- Οι μάστορες το κατάλαβαν;

- Πώς δεν το κατάλαβαν.

Είναι μερικές φορές πολύ μεγάλη η βοήθεια του Θεού και της Παναγίας!


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ό Θεός αξιοποιεί τα πάντα για το καλό


- Γέροντα, μερικές φορές ξεκινάμε να κάνουμε μια δουλειά και παρουσιάζονται ένα σωρό εμπόδια. Πώς θα καταλάβουμε αν τα εμπόδια είναι από τον Θεό;

- Να εξετάσουμε αν φταίμε εμείς. Αν δεν φταίμε, το εμπόδιο θα είναι από τον Θεό για το καλό μας.

Γι' αυτο δεν πρέπει κανείς να στενοχωριέται, αν δεν έγινε η δουλειά ή αν καθυστέρησε να τελείωση.

Μια φορά κατέβαινα βιαστικός από την Ιερά Μονή Στομίου,

να πάω στην Κόνιτσα για μια επείγουσα δουλειά.

Σε ένα δύσκολο σημείο του δρόμου - Γολγοθά το έλεγα - συνάντησα έναν γνωστό του μοναστηριού,

τον μπάρμπα-Αναστάση, με τρία ζώα φορτωμένα.

Από την πολλή ανηφόρα είχαν αναποδογυρισθή τα σαμάρια τους και ένα ζώο

ήταν κοντά στον γκρεμό και κόντευε να πέση κάτω.

«Ο Θεός σ' έστειλε, Πάτερ», μου είπε ο μπάρμπα-Αναστάσης.

Τον βοήθησα να τα ξεφορτώσουμε και να τα ξαναφορτώσουμε, τα βάλαμε και στον δρόμο και τον άφησα.

Όταν προχώρησα αρκετά, έφθασα σε ένα σημείο όπου μόλις πριν λίγο είχε γίνει

κατολίσθηση σε μήκος τριακόσια μέτρα και είχε φαγωθη το μονοπάτι.

Δένδρα και πέτρες είχαν κατεβή στο ποτάμι.

Αν δεν καθυστερούσα, θα βρισκόμουν εκεί την ώρα ακριβώς που έγινε η κατολίσθηση.

«Μπάρμπα-Αναστάση, είπα, μ' έσωσες. Ο Θεός σ' έστειλε».

Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πως ενεργεί και ξέρει πώς και πότε θα ένεργήση για το καλό μας.

Ξέρει πως και που θα μας οδήγηση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια,

να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη.

Εγώ, όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Φιλόθεου,

ήθελα να πάω στην έρημο· σκεφτόμουν να φύγω σε ένα ερημονήσι.

Είχα συμφωνήσει μάλιστα με έναν βαρκάρη να ερθη να με πάη, άλλα τελικά δεν ήρθε.

Ήταν οικονομία Θεού, γιατί ήμουν ακόμη άπειρος και θα πάθαινα μεγάλη ζημιά στο ερημονήσι·

θα με αφάνιζαν οι δαίμονες.

Αφού δεν μπόρεσα να πάω εκεί, στράφηκα προς τα Κατουνάκια.

Αγάπησα την έρημο των Κατουνακίων και προσευχόμουν και ετοιμαζόμουν να πάω εκεί.

Ήθελα να ασκητέψω κοντά στον Γέρο-Πέτρο (1), έναν πολύ πνευματικό Πατέρα.

Μου συνέβη όμως ένα γεγονός πού με ανάγκασε να πάω στην Κόνιτσα και όχι στα Κατουνάκια.

Ένα βράδυ μετά το Απόδειπνο είχα αποσυρθή στό κελλί μου και προσευχόμουν ως αργά.

Κατά τις ένδεκα την νύχτα ξάπλωσα να ησυχάσω λίγο.

Μιάμιση η ώρα ξύπνησα με το σήμαντρο της μονής πού μας καλούσε στον Ναό.

'Έκανα νά σηκωθώ, αλλά ήταν αδύνατο.

Μια αόρατη δύναμη με κρατούσε ακίνητο. Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει.

Έμεινα καθηλωμένος στο κρεββάτι μέχρι τις δώδεκα τό μεσημέρι.

Μπορούσα να προσεύχωμαι, να σκέφτωμαι, αλλά δεν μπορούσα να κινηθώ καθόλου.

Ενώ βρισκόμουν σ' αυτήν την κατάσταση, είδα σαν σε τηλεόραση από την μιά μεριά

τα Κατουνάκια και από την άλλη την Μονή Στομίου στην Κόνιτσα.

Εγώ με λαχτάρα γύρισα τα μάτια μου προς τα Κατουνάκια. Μιά φωνή τότε - ήταν της Παναγίας - μου είπε καθαρά: «Δεν θα πας στα Κατουνάκια· θα πας στην Μονή Στομίου».

«Παναγία μου, εγώ έρημο Σου ζητούσα και Εσύ με στέλνεις στον κόσμο;», είπα.

Ακουσα ξανά την ίδια φωνή να μου λέη αυστηρά:

«Θα πας να συνάντησης το τάδε πρόσωπο, το όποιο θα σε βοηθήση πολύ».

Αμέσως λύθηκα από εκείνο το αόρατο δέσιμο και πλημμύρισε η καρδιά μου από την θεία Χάρη.

Μετά πήγα και το είπα στον Πνευματικό. «Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, μου είπε ο Πνευματικός.

Μην κάνης όμως λόγο για το γεγονός.

Πες πως για λόγους υγείας -έβγαζα αίμα εκείνη την εποχή - θα χρειασθή να βγης από το Όρος και πήγαινε».

Άλλο ήθελα εγώ, αλλά ο Θεός είχε το σχέδιο Του.

Σκέφθηκα ότι ήταν θέλημα Θεού να ανακαινίσω αυτό το μοναστήρι,

και έτσι θα εκπληρωνόταν και ένα τάμα πού είχα κάνει στην Παναγία,

όταν υπηρετούσα στον στρατό, τότε με τον πόλεμο.

«Παναγία μου, είχα πει τότε, βοήθησε με να γίνω καλόγερος

και θα δουλέψω τρία χρόνια να Σου φτιάξω πάλι το καμένο Σου μοναστήρι».

Όπως αποδείχθηκε όμως εκ των υστέρων, ο κύριος λόγος που η Παναγία με έστειλε εκεί ήταν,

για να βοηθηθούν οι ογδόντα οικογένειες που είχαν γίνει προτεσταντικές να επιστρέψουν στην Όρθοδοξία.

Ό Θεός συχνά επιτρέπει να γίνη αυτό που είναι για τό συμφέρον των πολλών.

Δεν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, αλλά τρία-τέσσερα καλά μαζί.

Ούτε ποτέ επιτρέπει να γίνη ένα κακό, εάν δεν βγουν από αυτό πολλά καλά.

Όλα τα αξιοποιεί για όφελος μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα.

Το καλό με το κακό είναι ανακατεμένα· καλά θα ήταν να είναι χωρισμένα,

αλλά μπαίνουν τα προσωπικά συμφέροντα και ανακατεύονται.

Ο Θεός όμως και αυτό το μπερδεμένο το αξιοποιεί.

Γι' αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται μόνον ο,τι μπορεί να βγή σε καλό,

γιατί αγαπά το πλάσμα Του.

Μπορεί λ.χ. να επιτρέψη έναν μικρό πειρασμό, για να μας προστατέψη από έναν μεγαλύτερο.

Μιά φορά στο Αγιον Όρος ένας λαϊκός πήγε σε κάποιο πανηγύρι σε ένα μοναστήρι. "Ήπιε λίγο και μέθυσε.

Όταν έφυγε από το μοναστήρι, έπεσε κάτω, και καθώς χιόνιζε, τον σκέπασε το χιόνι.

Από την σπιρτάδα που είχε η αναπνοή του άνοιξε μιά τρύπα στο χιόνι.

Κάποια στιγμή περνούσε ένας από εκεί καί είδε την τρύπα. «Τί είναι 'δω, πηγή;», αναρωτήθηκε.

Χτυπάει με το μπαστούνι, «ώχ!» φώναξε ο μεθυσμένος, και έτσι οικονόμησε ο Θεός να σωθή.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορεΐται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 64-73.

[XAPA]

Οι ευεργεσίες του Θεού ραγίζουν την καρδιά



- Γέροντα, τί θέλει από εμάς ο Θεός;

- Ο Θεός από εμάς θέλει την προαίρεση μας, την αγαθή μας διάθεση,

που θα την εκδηλώνουμε με τον έστω και λίγο φιλότιμο αγώνα μας,

και την συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας.

Όλα τα άλλα τα δίνει Εκείνος.


Δεν χρειάζονται μπράτσα στην πνευματική ζωή.

Να αγωνιζώμαστε ταπεινά, να ζητούμε το έλεος του Θεού και να Τον ευγνωμονούμε για όλα.

Αυτός που εγκαταλείπεται στα χέρια τού Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στο σχέδιο τού Θεού.

Όσο ο άνθρωπος είναι γαντζωμένος στον εαυτό του, μένει πίσω·

δεν προχωράει πνευματικά, γιατί εμποδίζει το έλεος του Θεού.

Για να προκόψη, χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στον Θεό.


Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων,

αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές μας έχουν πιάσει πουρί

Όταν καθαρίση την καρδιά του ο άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται,

τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού,

που όλους τους αγαπά το ίδιο.


Γι' αυτούς πού ταλαιπωρούνται, πονάει·

γι' αυτούς που ζουν πνευματική ζωή, χαίρεται.

Είναι αρκετό και μόνον οι ευεργεσίες του Θεού,

εάν τις σκεφθη μιά φιλότιμη ψυχή, να την τινάξουν στον αέρα·

πόσο μάλλον, εάν σκεφθή και τις πολλές της αμαρτίες και την πολλή ευσπλαγχνία του Θεού!


Όταν βλέπη ο άνθρωπος την φροντίδα του Θεού, αν έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής του,

αισθάνεται και ζη όλη την θεία πρόνοια με την ξεφλουδισμένη ευαίσθητη καρδιά του

και διαλύεται πια από ευγνωμοσύνη· παλαβώνει με την καλή έννοια.

Γιατί οι δωρεές του Θεού, όταν ο άνθρωπος τις αισθάνεται,

δημιουργούν ρωγμή στην καρδιά του, την ραγίζουν.


Έπειτα, καθώς το χέρι του Θεού χαϊδεύει την φιλότιμη καρδιά του και εγγίζει την ρωγμή,

τινάζεται εσωτερικά ο άνθρωπος και μεγαλώνει η ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό.

Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητα τους και τις ευεργεσίες του Θεού

και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη Του ευσπλαγχνία,

ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγώτερο κόπο σωματικό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και για το λίγο και για το πολύ


Μερικοί λένε «πιστεύω ότι ο Θεός θα με βοηθήση», και από την άλλη

προσπαθούν να μαζεύουν χρήματα, για να μη στερηθούν τίποτε.

Αυτοί εμπαίζουν τον Θεό, γιατί δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους στον Θεό άλλα στα χρήματα.

Αν δεν παύσουν να αγαπούν τα χρήματα και να στηρίζουν σ' αυτά την ελπίδα τους,

δεν θα μπορέσουν να στηρίξουν την ελπίδα τους στον Θεό.


Δεν λέω να μην έχουν οι άνθρωποι μιά οικονομία στην άκρη για ώρα ανάγκης,

αλλά να μη στηρίζουν την ελπίδα τους στα χρήματα και δίνουν σ' αυτά την καρδιά τους,

γιατί έτσι ξεχνούν τον Θεό.

Όποιος κάνει σχέδια δικά του, χωρίς να εμπιστεύεται στον Θεό, και λέει μετά ότι έτσι θέλει ο Θεός,

αυτός ευλογεί το έργο του ταγκαλακίστικα και συνέχεια βασανίζεται.

Δεν έχουμε καταλάβει την δύναμη και την καλωσύνη του Θεού.

Δεν Τον αφήνουμε νοικοκύρη να μας κυβερνάη, γι' αυτό ταλαιπωρούμαστε.


Στο Σινά, εκεί στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης όπου έμενα, το νερό ήταν ελάχιστο.

Μιά-μιά σταγόνα έτρεχε από έναν βράχο μέσα σε μιά σπηλιά,

καμμιά εικοσαριά μέτρα μακριά από το άσκητήριο.

Είχα κάνει μια στερνίτσα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο.

Όταν πήγαινα να πάρω νερό, έβαζα το τενεκάκι να γεμίση και έλεγα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας.

Έβρεχα με το χέρι μου λιγάκι μόνον το μέτωπο, γιατί αυτό με βοηθούσε

- μου το είχε πει ένας γιατρός να το κάνω - έπαιρνα λίγο νερό, για να έχω να πιω,

μάζευα και λίγο σε ένα τενεκάκι για τα πουλάκια και τα ποντικάκια που είχε το άσκητήριο.


Αυτό το νερό ήταν και για να πλύνω ένα ρούχο κ.λπ.

Τί χαρά, τί ευγνωμοσύνη ένιωθα γι'αυτό το λίγο νερό πού είχα!

Δοξολογία, γιατί είχα νερό!

Όταν ήρθα στο Αγιον Όρος και έμεινα για λίγο καιρό στην Σκήτη των Ιβήρων,

επειδή εκεί είναι προσήλιο το μέρος, είχε πολύ νερό.

Είχε μιά στέρνα που ξεχείλιζε και το νερό έτρεχε απ' έξω.

Ου, έπλενα και τα πόδια και το κεφάλι..., αλλά είχα ξεχασθή.


Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό,

ενώ στην Σκήτη ξεχάσθηκα από τήν αφθονία του νερού.

Γι' αυτό έπειτα πήγα και έμεινα καμμιά ογδονταριά μέτρα πιο μακριά και είχα μια στέρνα μικρή.

Πώς χάνεται, πώς ξεχνιέται κανείς με την αφθονία!

Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην θεία πρόνοια, στο θείο θέλημα,

και ο Θεός θα μας φροντίση.


Ένας μοναχός πήγε ένα απόγευμα να διάβαση τον Εσπερινό σε μια κορυφή.

Στον δρόμο βρήκε ένα άσπρο μανιτάρι και ευχαρίστησε τον Θεό για το σπάνιο εύρημα του.

Στον γυρισμό θα το έκοβε και θα περνούσε με αυτό το βράδυ.

«Εάν με ρωτήσουν οι κοσμικοί αν τρώω κρέας, είπε με τον λογισμό του,

μπορώ να τους πω πως τρώω κάθε φθινόπωρο»!


Στην επιστροφή βρήκε μισό το μανιτάρι - κάποιο ζώο θα το είχε πατήσει – και είπε:

«Φαίνεται, τόσο έπρεπε να φάω».

Το πήρε και ευχαρίστησε τον Θεό για την πρόνοια Του, για το μισό μανιτάρι.

Πιο κάτω βρήκε ένα άλλο μισό μανιτάρι και έσκυψε να το πάρη, για να συμπλήρωση το βραδινό του,

αλλά, επειδή ήταν χαλασμένο - ίσως να ήταν δηλητηριώδες -,

το άφησε καί ευχαρίστησε πάλι τον Θεό πού τον φύλαξε από δηλητηρίαση.


Πήγε στην Καλύβη του καί πέρασε το βράδυ με το μισό μανιτάρι.

Την άλλη μέρα, όταν βγήκε από την Καλύβη του, αντίκρισε ένα θέαμα!

Όλος ο τόπος ήταν γεμάτος από ωραία μανιτάρια, και ευχαρίστησε τον Θεό.

Βλέπετε, ευχαρίστησε τον Θεό και για το ολόκληρο και για το μισό,

και για το καλό και για το χαλασμένο,

και για το ένα και για τα πολλά.

Ευχαριστία για όλα.


Ο Καλός Θεός μας δίνει άφθονες ευλογίες και ενεργεί πάντα για το καλό μας.

Όλα τα αγαθά που έχουμε είναι δώρα του Θεού.

Ολα τα έκανε, για να εξυπηρετούν το πλάσμα Του, τον άνθρωπο, και να θυσιάζωνται γι' αυτόν,

από ζώα και πτηνά, μικρά καί μεγάλα, μέχρι φυτά, - ακόμη και ο ίδιος ο Θεός θυσιάσθηκε,

για να λυτρώση τον άνθρωπο.

Ας μην αδιαφορούμε για ολα αυτά και Τον πληγώνουμε με την μεγάλη μας αχαριστία και αναισθησία,

αλλά να Τον ευχαριστούμε και να Τον δοξολογούμε.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η πίστη και η εμπιστοσύνη στον Θεό

Να πιστέψουμε φιλότιμα στον Θεό


- Γέροντα, στενοχωριέμαι για τους λογισμούς απιστίας που έχω.

- Το ότι στενοχωριέσαι και δεν τους δέχεσαι, σημαίνει ότι αυτοί οι λογισμοί είναι από τον πονηρό.

Μερικές φορές ο Χριστός επιτρέπει να έχουμε λογισμούς αμφιβολίας ή απιστίας,

για να δη την διάθεση και το φιλότιμο μας.


Ο δικός μας όμως Θεός δεν είναι μύθος όπως ο Δίας, ο Απόλλων κ.λπ.

Η θρησκεία μας είναι αληθινή, ζωντανή. Έχουμε νέφος Αγίων, όπως αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος(1),

οι όποιοι γνώρισαν τον Χριστό, Τον έζησαν από κοντά και θυσιάσθηκαν γι' Αυτόν.

Και στην εποχή μας υπάρχουν άνθρωποι αφιερωμένοι στον Θεό που ζουν ουράνιες καταστάσεις και έχουν

επαφή με Αγγέλους, με Αγίους, ακόμη και με τον Χριστό και την Παναγία.


Και θά σου πω κάτι από τον εαυτό μου, για να σε βοηθήσω. Βλέπεις, γίνομαι και εγώ... αιμοδότης•

φανερώνω ορισμένα γεγονότα, για να βοηθήσω.

Όπου βλέπω θησαυρισμένη γνώση και παραγκωνισμένη πίστη, την πίστη θέλω να ενισχύσω,

γι' αυτό και λέω μερικά γεγονότα πίστεως.


Όταν ήμουν μικρός, στην Κόνιτσα, διάβαζα πολλούς βίους - Αγίων και έδινα και στα άλλα παιδιά

να διαβάσουν ή τα μάζευα και διαβάζαμε μαζί.

Θαύμαζα την μεγάλη άσκηση και τις νηστείες που έκαναν οι Άγιοι και προσπαθούσα να κάνω

και εγώ ό,τι έκαναν εκείνοι.


Από την νηστεία ο λαιμός μου είχε γίνει σαν το κοτσάνι από το κεράσι.

Τα παιδιά με πείραζαν. «Θα πέση το κεφάλι σου!», μου έλεγαν. Τι τραβούσα! Τέλος πάντων.

Από την άλλη, ο μεγάλος μου αδελφός, επειδή αρρώσταινα από τις νηστείες και φοβόταν μήπως

δεν τελειώσω το σχολείο, μου έπαιρνε τα Συναξαράκια των Αγίων που διάβαζα.


Μετά τα έκρυβα στο δάσος, στο εξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, και πήγαινα εκεί κρυφά και διάβαζα.

Μιά μέρα κάποιος γείτονας, ονόματι Κώστας, είπε στον αδελφό μου: «Θα τον κάνω εγώ να άλλάξη μυαλό,

να πετάξη αυτά τα βιβλία που διαβάζει και να αφήση και τις νηστείες και τις προσευχές».


Με βρήκε λοιπόν - ήμουν περίπου δεκαπέντε χρονών τότε - και άρχισε να μου λέη την θεωρία του Δαρβίνου.

Έλεγε-έλεγε, ώσπου με ζάλισε. Έτσι όπως ήμουν ζαλισμένος, πήγα κατ' ευθείαν στο δάσος,

στο εξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας.

Μπήκα μέσα και άρχισα να παρακαλώ τον Χριστό. «Χριστέ μου, αν υπάρχης, να μου παρουσιασθής»,

έλεγα και έκανα συνέχεια για πολλή ώρα μετάνοιες.


Ήταν καλοκαίρι. Ό ιδρώτας έτρεχε, είχα γίνει μούσκεμα• είχα αποκάμει τελείως.

Αλλά ούτε είδα ούτε άκουσα τίποτε.

Ούτε ο Θεός να με οικονομήση λίγο, έστω με ένα μικρό σημείο, κάποιον κρότο, κάποια σκιά•

παιδί ήμουν στο κάτω-κάτω.


Και αν το έβλεπε κανείς ανθρωπίνως ή με την λογική, θα έλεγε: «Κρίμα, Θεέ μου, το ταλαίπωρο!

Από έντεκα χρονών ανέβαινε στα βράχια, έκανε τέτοια άσκηση, και τώρα περνάει μιά κρίση.

Το ζάλισε ο άλλος με κάτι ανόητες θεωρίες. Μέσα στο σπίτι έχει δυσκολίες από τον αδελφό του.

Έφυγε στο δάσος, για να Σου ζήτηση βοήθεια...». Όμως τίποτε-τίποτε-τίποτε!


Αποκαμωμένος από τις πολλές μετάνοιες κάθησα λίγο κάτω.

Τότε σκέφθηκα: «Καλά, όταν ρώτησα τον Κώστα τί γνώμη έχει εκείνος για τον Χριστό, τί μου είπε;

"Ήταν ο πιο καλός, ο πιο δίκαιος άνθρωπος, μου είχε πει, και, επειδή κήρυττε δικαιοσύνη, θίχτηκαν

τα συμφέροντα των Φαρισαίων και Τον σταύρωσαν από φθόνο"».


Τότε είπα: «Αφού ο Χριστός ήταν τόσο καλός άνθρωπος, τόσο δίκαιος, και δεν είχε παρουσιασθή ποτέ

άλλος όμοιος Του, και οι άλλοι από φθόνο και κακία Τον θανάτωσαν, αξίζει γι' Αυτόν τον άνθρωπο

να κάνω περισσότερα από όσα έκανα, ακόμη και να πεθάνω».

Μόλις το αντιμετώπισα έτσι, παρουσιάσθηκε ο Χριστός μέσα σε πολύ φως – έλαμψε το εκκλησάκι

-και μου είπε: « Έγώ είμι ή Άνάστασις καί η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (2)1.


Τα λόγια αυτά διάβαζα και στο ανοιχτό Ευαγγέλιο, το οποίο κρατούσε στο ένα χέρι.

Μου έκανε τέτοια αλλοίωση εσωτερική, που έλεγα συνέχεια: «Έλα τώρα εδώ, Κώστα, να τα πούμε,

αν υπάρχη ή δεν υπάρχη Θεός».

Βλέπεις, ο Χριστός, για να παρουσιασθή, περίμενε την δική μου φιλότιμη αντιμετώπιση.

Και αν από ένα παιδί ζητά την φιλότιμη αντιμετώπιση, πόσο μάλλον από έναν μεγάλο;



- Μερικοί, Γέροντα, αμφισβητούν όλη την θεία Οικονομία.

- Μα πώς μπορεί να θεωρηθή παραμύθι όλη αυτή η ιστορία με τον Χριστό;

Τόσα που διαβάζουμε στους Προφήτες που έζησαν επτακόσια χρόνια προ Χριστού και μιλούν

με τόσες λεπτομέρειες για τον Χριστό, αυτό δεν τους προβληματίζει;


Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ακριβώς ακόμη και για πόσα χρήματα θα προδώσουν τον Χριστό (3).

Ύστερα λέει ότι τα χρήματα αυτά δεν θα τα βάλουν οι Εβραίοι στο ταμείο του Ναού,

γιατί θα είναι αντίτιμο αίματος, αλλά θα αγοράσουν ένα χωράφι, για να θάβουν τους ξένους (4).

Εκπληρώθηκε η προφητεία του Προφήτη Ζαχαρία κ.ά. Τόσο ξεκάθαρα πράγματα!


Μέχρι τέτοιο σημείο λεπτομέρειες!

Ακόμη και για τα ιμάτια Του αναφέρει τι θα γίνουν (5)! Και όλα αυτά λέχθηκαν τόσα χρόνια πριν

από την Γέννηση του Χριστού. Πώς λοιπόν εγώ να φέρω λογισμό απιστίας;

Βλέπουμε ύστερα τον Απόστολο Παύλο! Διώκτης ήταν. Πήγαινε στην Δαμασκό για άλλον σκοπό.

Του παρουσιάζεται ο Χριστός και του λέει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;».


«Ποιος είσαι, κύριε;», ρωτάει εκείνος. «Έγώ είμαι ο Χριστός, που εσύ καταδιώκεις».

Και μετά πληροφορεί τον Άνανία ο Χριστός και τον βαπτίζει (6) !

Και στην συνέχεια πόσο ταλαιπωρήθηκε, πόσο αγωνίσθηκε ο Απόστολος Παύλος, για να κηρύξη σε όλα τα έθνη!

Ύστερα πόσοι Μάρτυρες! Έντεκα εκατομμύρια Μάρτυρες! Αυτοί όλοι χαμένο το είχαν;


Πώς να τα ξεχάση κανείς όλα αυτά;

Αν διάβαση λίγο το Ευαγγέλιο, μπορεί να μην πιστέψη; Και αν υπήρχαν μερικές λεπτομέρειες ακόμη,

αυτό πολύ θα βοηθούσε να πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι.

Αλλά ο Θεός σκόπιμα δεν το επέτρεψε, για να κοσκινισθούν οι άνθρωποι,

για να δη πόσοι Τον αγαπούν, πόσοι θυσιάζονται γι' Αυτόν, χωρίς να περιμένουν θαύματα κ.λπ.


Έναν φιλότιμο άνθρωπο, νομίζω, δεν τον αγγίζουν, δεν τον επηρεάζουν όσα βλάσφημα και αν άκούση.

Πρέπει να πιστέψη κανείς στον Θεό φιλότιμα, όχι να θέλη θαύμα, για να πιστέψη.


Όταν βλέπω μεγάλους να μου ζητούν να δουν κανένα θαύμα, για να πιστέψουν, ξέρεις πως γίνομαι;

Να ήταν μικροί, θα είχαν κάποια δικαιολογία λόγω της ηλικίας• αλλά αυτοί να μην έχουν κάνει τίποτε

για τον Χριστό και να λένε «να δούμε κάτι, για να πιστέψουμε», αυτό είναι πολύ φθηνό πράγμα.


Μήπως, και θαύμα να δουν, θα βοηθηθούν; Θα πουν ότι είναι μαγεία κ.λπ.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Εβρ. 12, 1.
(2) Ίω. 11,25-26.
(3) Βλ. Ζαχ. 11,1-13.
(4) Πρβ. Ίερ. 18,2 καί 39, 9• Ματθ. 27, 7-9.
(5) Βλ. Ψαλμ. 21, 19.
(6) Βλ. Πράξ. 9, 1-18.