Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Δεν πρέπει να βγάζη κανείς συμπεράσματα για έναν άνθρωπο από αυτό που φαίνεται, εάν δεν μπορή να διακρίνη αυτό που κρύβεται.


Η αγία υποκρισία


-Γέροντα, πόσοι είναι οι αναχωρητές (1) στο Άγιον Όρος;

- Δεν ξέρω. λένε ότι είναι επτά (2).

Εδώ και μερικά χρόνια είναι πολύ δύσκολο να βρή κανείς τόπο ήσυχο, γιά να ασκητέψη.

Γι' αυτό μερικοί Πατέρες, όταν υπήρχαν ακόμη Ιδιόρρυθμα (3) μοναστήρια στο Άγιον Όρος,

έβρισκαν άλλον τρόπο να ζήσουν την άσκηση.

Π.χ. έλεγαν: «δεν με αναπαύει εδώ, θα πάω σε κανένα ιδιόρρυθμο να δουλέψω,

για να μαζέψω χρήματα» », και οι άλλοι το πίστευαν.


Πήγαιναν σε ιδιόρρυθμο, δούλευαν εκεί τρεις-τέσσερις μήνες και ύστερα ζητούσαν μεγάλη αύξηση.

Επειδή δεν τους την έδιναν, έλεγαν: «Δεν με συμφέρει. θα φύγω».

Έπαιρναν λίγο παξιμάδι και πήγαιναν, κρύβονταν σε καμμιά σπηλιά και ασκήτευαν.

Οι άλλοι είχαν την εντύπωση ότι πήγαν και δουλεύουν αλλού.

Και αν ρωτούσαν στο μοναστήρι: «τι γίνεται, πέρασε εκείνος ο Πατέρας; » έλεγαν:

«Ναι, πέρασε, αλλά τι ιδιότροπος που ήταν!


Ήθελε να μαζέψη από δω χρήματα. Ζητούσε αύξηση. Καλόγερος, και να ζητάη αύξηση!

Τι καλόγερος είναι αυτός; ».

Οπότε, ωφελείτο ο αναχωρητής και από την άσκηση που έκανε και από τις κατηγορίες των άλλων,

ωφελείτο και από τους κλέφτες.

Γιατί μάθαιναν οι κλέφτες ότι ο τάδε έχει χρήματα και πήγαιναν στην σπηλιά,

τον ταλαιπωρούσαν, αλλά τελικά δεν έβρισκαν τίποτε.



- Γέροντα, πως μπορώ να μιμηθώ την αρετή μιας αδελφής, όταν κρύβεται;

- Χαμένο το’ χει να μην κρυφθή;

Οι Άγιοι έκαναν μεγαλύτερο αγώνα, για να κρύψουν την αρετή τους, παρά για να την αποκτήσουν.

Ξέρετε τι έκαναν οι διά Χριστόν σαλοί;

Ξέφευγαν πρώτα από την υποκρισία του κόσμου και έμπαιναν στον χώρο της ευαγγελικής αλήθειας.

Αλλά και αυτό δεν τους έφθανε, γι' αυτό προχωρούσαν στην αγία υποκρισία για την αγάπη τού Χριστού.


Ύστερα δεν τους απασχολούσε ο,τι κι αν τους έκαναν, ο,τι κι άν τους έλεγαν οι άλλοι.

Χρειάζεται όμως πολύ μεγάλη ταπείνωση, για να το κάνης αυτό.

Ενώ ένας κοσμικός άνθρωπος, αν του πη καμμιά κουβέντα ο άλλος, θίγεται

ή, αν δεν τον επαινέση για κάτι που κάνει, στενοχωριέται,

αυτοί χαίρονταν όταν οι άνθρωποι είχαν χαλασμένο λογισμό γι' αυτούς.


Παλιά υπήρχαν Πατέρες που έκαναν ακόμη και τον δαιμονισμένο,

για να κρύψουν την αρετή τους και να χαλάσουν

οι άλλοι τον καλό λογισμό που είχαν γι' αυτούς.

Όταν ήμουν στην Μονή Φιλόθεου (4), που ήταν τότε ιδιόρρυθμο,

ήταν ένας Πατέρας που ασκήτευε προηγουμένως στην Βίγλα» (5).

Αυτός, μόλις κατάλαβε ότι οι Πατέρες εκεί είχαν πάρει μυρωδιά την άσκηση του

και την πνευματική του προκοπή, έφυγε με την ευλογία του πνευματικού του.


«Άντε, τους είπε, βαρέθηκα να τρώω εδώ μουχλιασμένο παξιμάδι.

Θα πάω σε κανένα ιδιόρρυθμο, να τρώω και κρέας, να ζήσω σαν άνθρωπος!

Χαμένο τόχω νά μείνω εδώ; ». Και ήρθε στην Μονή Φιλόθεου και έκανε τόν δαιμονισμένο.

Άκουσαν οι παραδελφοί (6) του ότι δαιμονίσθηκε και έλεγε ο ένας στον άλλον:

«Κρίμα, ο καημένος δαιμονίσθηκε.


Έμ, επόμενο ήταν να δαιμονισθή. Έφυγε από 'δω, γιατί βαρέθηκε το μουχλιασμένο παξιμάδι,

και πήγε σε ιδιόρρυθμο, για να τρώη κρέας».

Αυτός τι έκανε; Παραπάνω από είκοσι πέντε χρόνια ούτε μαγείρευε ούτε κοιμόταν.

Όλη την νύχτα γύριζε στους διαδρόμους με ένα φανάρι, για να μην κοιμάται.


Όταν κουραζόταν, ακουμπούσε λίγο στον τοίχο και, μόλις τον έπαιρνε ο ύπνος, πετιόταν,

έλεγε για λίγο ψιθυριστά την ευχή ­Κύριε Ιησού Χριστέ.... και μετά την συνέχιζε νοερά.

Καμμιά φορά του ξέφευγε και ακουγόταν η ευχή. Όταν συναντούσε κανέναν αδελφό, του έλεγε:

«Εύχου, εύχου να φύγη το δαιμόνιο» .Έτσι όλοι τον είχαν για δαιμονισμένο.

Ένα μικρό καλογέρι, δεκαπέντε χρόνων, μου είπε μια μέρα: «Άντε τον δαιμονισμένο! ».


«Μην το λές αυτό, του είπα. αυτός έχει πολλή αρετή, αλλά κάνει τον δαιμονισμένο». Μετά τον είχε σε ευλάβεια.

Όταν πέθανε, τον βρήκαν οι Πατέρες να κρατάη στα χέρια του ένα χαρτί στο όποιο είχε γράψει

το όνομα κάθε αδελφού και δίπλα ένα παρατσούκλι, για να διώξη, και πεθαμένος ακόμη,

και τον παραμικρό καλό λογισμό που μπορεί να είχε κάποιος γι' αυτόν. Τελικά ευωδίασε.

Βλέπεις, αυτός πήγε να κρυφθη, αλλά η Χάρις του Θεού τον πρόδωσε.

Γι' αυτό δεν πρέπει να βγάζη κανείς συμπεράσματα για έναν άνθρωπο από αυτό που φαίνεται,

εάν δεν μπορή να διακρίνη αυτό που κρύβεται.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Τό 1950, οταν ο Γέροντας Παΐσιος είχε πάει στο Αγιον Όρος για πρώτη φορά, καθώς έψαχνε για το μονοπάτι που έβγαζε από τα Καυσοκαλύβια στην Σκήτη της Αγίας Αννης, είχε συναντήσει έναν αναχωρητή ­...με φωτεινό πρόσωπο- θα ήταν γύρω στά εβδομήντα χρόνια- που έδειχνε από την ενδυμασία του να μην είχε επαφή με ανθρώπους. Άπ'ολο το παρουσιαστικό του φαινόταν Άγιος!.

Όταν ρώτησε τον ερημίτη που μένει, εκείνος του απήντησε: ­Κάπου εδώ., και του έδειξε την κορυφή του Αθωνα. Αργότερα, έμπειροι Γεροντάδες του τό επιβεβαίωσαν ότι στην κορυφή του Αθωνα ζούσαν στην αφάνεια δώδεκα αναχωρητές.

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, εκδ. Ί.
Ήσυχ. "Ευαγγ. Ίω. ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1993, σ. 46 κ.έ.).

(2) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1988.

(3) Ιδιόρρυθμο ονομάζεται το μοναστήρι στο οποίο ο κάθε μοναχός έχει δικό του πρόγραμμα και πληρώνεται για το
διακόνημα που κάνει από τους επιτρόπους, οι όποιοι διοικούν το μοναστήρι.

(4)1956-1958

(5) Η έρημος της Βίγλας βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της χερσονήσου του Αθωνα.

(6) Οι μοναχοί μιας Καλύβης, οι όποιοι έχουν λάβει την μοναχική κουρά από τον ίδιο Γέροντα

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η δικαιολογία διώχνει την Χάρη του Θεού

Η δικαιολογία εμποδίζει την πνευματική πρόοδο



- Γέροντα, όταν λένε ότι η δικαιολογία δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή, τι εννοούν;

- Ότι δεν δικαιολογείται κατά κάποιον τρόπο η δικαιολογία.


- Όταν, Γέροντα, δικαιολογούμαι, εκ των ύστερων σκέφτομαι ότι η δικαιολογία δεν είναι ίδιον του μοναχού.

- Όχι απλώς δεν είναι ίδιον του μοναχού η δικαιολογία, αλλά δεν έχει καμμιά σχέση με την πνευματική ζωή.

Πρέπει να καταλάβω ότι, όταν δικαιολογούμαι, βρίσκομαι σε λανθασμένη κατάσταση.

Κόβω την επικοινωνία με τον Θεό και στερούμαι την θεία Χάρη,

γιατί η θεία Χάρις δεν έρχεται σε λανθασμένη κατάσταση.


Από την στιγμή που ο άνθρωπος δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, απομονώνεται από τον Θεό.

Μπαίνει μόνωση, ...καουτσούκ, ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό.

Μπορεί να περάση το ρεύμα μέσα από το καουτσούκ; Όχι. Απομονώνεται.

Ισχυρότερο μονωτικό από την δικαιολογία δεν υπάρχει για την θεία Χάρη!

Είναι σαν να χτίζης έναν τοίχο και να χωρίζης τον εαυτό σου από τον Θεό, οπότε κόβεις κάθε σχέση μαζί Του.


- Γέροντα, συχνά λέτε: «Να προσπαθήσουμε να πιάσουμε τουλάχιστον την πνευματική βάση».
Ποιά είναι η πνευματική βάση;

- Η ταπεινή αναγνώριση του σφάλματος και να μη δικαιολογήται εν γνώσει του τουλάχιστον ο άνθρωπος,

όταν φταίη και του κάνουν παρατήρηση.

Το να μη δικαιολογήται, όταν δεν φταίη και τον κατηγορούν, αυτό είναι το άριστα.

Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, και προκοπή δεν κάνει, αλλά και εσωτερικά δεν αναπαύεται.


Δεν θα μας κρέμαση ο Θεός για ένα σφάλμα που κάναμε, αλλά να μη δικαιολογούμε τον εαυτό μας για το

σφάλμα και το θεωρούμε φυσικό.

- Αν μου πουν ότι έσφαλα σε κάτι, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πόσο έσφαλα, να ρωτήσω, ώστε άλλη φορά

να προσέξω, ή να σιωπήσω;


- Αν πιάσης ότι έσφαλες είκοσι πέντε τοις εκατό, ενώ έσφαλες πέντε, δεν έχεις κέρδος;

Βάλε περισσότερο, για να είσαι μέσα.

Αυτή είναι η πνευματική εργασία που πρέπει να κάνης:

Να βρίσκης το σφάλμα σου, να πιάνης τον εαυτό σου.

Αλλιώς πιάνεσαι από τον εαυτό σου, δικαιώνεις τον εαυτό σου,

αλλά ανάπαυση δεν έχεις.



- Όταν, Γέροντα, κάποιος έχη την συνήθεια να δικαιολογήται, αλλά μετά αναγνωρίζη το λάθος του και ελεεινολογή τον εαυτό του, αυτό τον ωφελεί;

- Τουλάχιστον του μένει η πείρα και, αν την αξιοποίηση, θα ωφεληθή.

Και αν πη ο Θεός: «αφού το κατάλαβε και μετάνοιωσε, ας του δώσω κάτι», τότε θα πάρη και κάτι

από άλλο ταμείο, από το ταμείο της μετανοίας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η δικαιολογία οφείλεται στον εγωισμό



- Γέροντα, όταν δεν δικαιολογώ τους άλλους για μια πράξη τους, αυτό σημαίνει ότι έχω σκληρή καρδιά;

- Δεν δικαιολογείς τους άλλους και δικαιολογείς τον εαυτό σου; Μεθαύριο και ο Χριστός δεν θα σε δικαιολόγηση.

Μπορεί σε μια στιγμή η καρδιά του ανθρώπου να γίνη σκληρή σαν πέτρα,

αν φερθή με κακία, και σε μια στιγμή να γίνη πολύ τρυφερή, αν φερθή με αγάπη.

Να απόκτησης μητρική καρδιά. Βλέπεις, η μάνα όλα τα συγχωρεί και καμμιά φορά κάνει πως δεν βλέπει.


Όποιος κάνει σωστή πνευματική εργασία, για όλους βρίσκει ελαφρυντικά, όλους τους δικαιολογεί,

ενώ τον εαυτό του ποτέ δεν τον δικαιολογεί, ακόμη και όταν έχη δίκαιο.

Πάντοτε λέει ότι φταίει, γιατί σκέφτεται ότι δεν αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του δίνονται.

Βλέπει λ.χ. έναν να κλέβη και σκέφτεται ότι και ο ίδιος, αν δεν είχε βοηθηθή,

θα έκλεβε περισσότερο από αυτόν και λέει:

«Ό Θεός εμένα με βοήθησε, αλλά εγώ οικειοποιήθηκα τα δώρα του Θεού.

Αυτό είναι μεγαλύτερη κλεψιά.


Ή διαφορά είναι ότι του άλλου η κλεψιά φαίνεται, ενώ η δική μου δέν φαίνεται».

Έτσι καταδικάζει τον εαυτό του και κρίνει με επιείκεια τον συνάνθρωπο του.

«Η, αν δη στον άλλον ένα ελάττωμα, είτε μικρό είτε μεγάλο, τον δικαιολογεί,

βάζοντας καλούς λογισμούς.

Σκέφτεται ότι και αυτός έχει πολλά ελαττώματα, τα όποια βλέπουν οι άλλοι.

Γιατί, αν ψάξη κανείς, βρίσκει πολλά στραβά στον εαυτό του,

ώστε μπορεί εύκολα να δικαιολογή τον άλλον.

Πόσα και πόσα δεν έχουμε κάνει! ­Αμαρτίας νεότητας μου και αγνοίας μου μη μνησθής, Κύριε. (1).


- Όταν, Γέροντα, μου ζητήσουν μια εξυπηρέτηση και την κάνω πρόθυμα, άλλα πάνω στην βιασύνη κάνω μια μικρή ζημιά και μου κάνουν παρατήρηση, δικαιολογώ τον εαυτό μου.

- Πήγες να κάνης ένα καλό, έκανες και μια μικρή ζημιά.

Δέξου την παρατήρηση για την μικρή ζημιά, για να λάβης ολόκληρη την αμοιβή.

Ο διάβολος είναι πολύ πονηρός.

Την τέχνη του την ξέρει άριστα. Την πείρα τόσων χρόνων να μην την αξιοποίηση!

Σε βάζει να δικαιολογηθής, για να χάσης την ωφέλεια από το καλό που έκανες.


Όταν δης έναν άνθρωπο καταϊδρωμένο να σηκώνη στον ώμο του ένα φορτίο κι εσύ πας να του το πάρης,

για να τον ελαφρώσης, ε, αυτό είναι κάπως φυσικό.

Είδες το βάρος πού κουβαλούσε, κινήθηκες από φιλότιμο και έτρεξες να τον βοηθήσης.

Το να σήκωσης όμως μια κουβέντα που θα σου πη ο άλλος άδικα, αυτό έχει ψωμί.

Αν, όταν μας κάνουν μια παρατήρηση, αμέσως δικαιολογούμαστε,

αυτό φανερώνει ότι έχουμε ακόμη μέσα μας ολοζώντανο το κοσμικό φρόνημα.


- Γέροντα, που οφείλεται η δικαιολογία;

- Στον εγωισμό. Η δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει την Χάρη του Θεού.

Πρέπει όχι μόνο να μη δικαιολογήται κανείς, αλλά και να αγαπήση την αδικία που γίνεται εις βάρος του.

Αυτή η δικαιολογία μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Έτσι δεν το έπαθε ο Αδάμ;

Όταν τον ρώτησε ο Θεός: «μήπως έφαγες από το δένδρο που σου είπα να μη φας; »,

εκείνος δεν είπε: «ήμαρτον, Θεέ μου, ναι, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε. ¨

Η γυναίκα που μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε και έφαγα».


Σαν να έλεγε: «Εσύ φταις που έπλασες την Εύα»!

Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ σ' αυτό το θέμα να ακούση την Εύα;

Ρωτάει ο Θεός και την Εύα κι εκείνη απαντάει: «Το φίδι με απάτησε»(2).

Αν έλεγε ο Αδάμ: «ήμαρτον, Θεέ μου, έσφαλα» και αν έλεγε και η Εύα: «εγώ έσφαλα»,

όλα θα τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία - δικαιολογία.


- Γέροντα, τι φταίει, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη πόσο κακό είναι η δικαιολογία;

-Τι φταίει; Ότι φταίει!

Όταν κανείς δικαιολογή συνεχώς τον εαυτό του και νομίζη ότι οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν,

ότι όλοι είναι άδικοι και αυτός είναι που πάσχει, είναι το θύμα, από 'κει και πέρα είναι ανεξέλεγκτος.

Και το παράξενο μερικές φορές ποιό είναι;


Ενώ ο ίδιος έχει αδικήσει και φταίει, λέει: «Εγώ θα την δεχόμουν την αδικία,

αλλά δεν θέλω να κολασθή ο άλλος».

Πάει δηλαδή να δικαιολογηθή, δήθεν από... αγάπη, για να έρθη σε συναίσθηση ο άλλος,

από τον όποιο νομίζει ότι αδικήθηκε, και να μην κολασθή!

Ή αρχίζει νά δίνη ένα σωρό εξηγήσεις, μην τυχόν καταλάβη ο άλλος κάτι λάθος και... κολασθή!

Βλέπετε ο διάβολος τι λεπτή εργασία κάνει;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ψαλμ. 24, 7.
(2) Βλ. Γεν. 3,11-13

[XAPA]

Όποιος δικαιολογείται δεν μπορεί να βοηθηθή πνευματικά.


Έχω παρατηρήσει ότι σήμερα μικροί- μεγάλοι όλα τα δικαιολογούν με έναν λογισμό σατανικό.

Όλα ο διάβολος τους τα ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο,

και έτσι βρίσκονται έξω από την πραγματικότητα.

Η δικαιολογία είναι σατανική ερμηνεία.


- Και πως γίνεται, Γέροντα, μερικοί σε κάθε λόγο να βρίσκουν αντίλογο;

- Ώ, είναι φοβερό να συζητάς με έναν άνθρωπο που συνήθισε να δικαιολογήται!

Είναι σαν να μιλάς με έναν δαιμονισμένο!

Όσοι δικαιολογούνται - ο Θεός να με συγχωρέση - έχουν γέροντα τον διάβολο.

Είναι βασανισμένοι άνθρωποι. Δεν έχουν μέσα τους ειρήνη. Το έχουν κάνει επιστήμη αυτό.

Δηλαδή, όπως ένας κλέφτης δεν κοιμάται όλη νύχτα και σκέφτεται πως θα τα καταφέρη για να κλέψη,

έτσι και αυτοί συνέχεια σκέφτονται πως να δικαιολογήσουν το ένα ή το άλλο σφάλμα τους.

Ή, όπως κάποιος σκέφτεται πως να βρη ευκαιρία να κάνη ένα καλό ή πως να ταπεινωθη,

αυτοί αντίθετα σκέφτονται πως να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Δικηγόροι γίνονται! Δεν μπορείς να τα βγάλης πέρα μαζί τους. Είναι σαν να μιλάς με τον ίδιο τον διάβολο.


Τι εχω πάθει με κάποιον! Ενω του λέω: «εκείνο που κάνεις είναι στραβό, το άλλο πρέπει να το προσέξης,

δεν πας καλά, πρέπει να κάνης αυτό κι αυτό... », κι εκείνος για το καθετί βρίσκει δικαιολογίες,

στο τέλος μου λέει:

«Δεν μου είπες τι να κάνω»!

«Βρε χρυσέ μου άνθρωπε, τόσες ώρες τι λέμε; Λέμε τα σφάλματα σου, ότι δεν πας καλά,

κι εσύ συνέχεια δικαιολογείσαι.

Τρεις ώρες τώρα με έσκασες, με έλειωσες! Πως δεν σου είπα; ».


Να του λες παραδείγματα, για να του δώσης να καταλάβη ότι είναι σατανικός εγωισμός

έτσι όπως αντιμετωπίζει τα πράγματα, ότι δέχεται δαιμονικές επιδράσεις και,

αν δεν αλλάξη, χάθηκε, και τελικά να λέη:

«Δεν μου είπες τι να κάνω»!

Αλήθεια, είναι να μη σκάσης;

Αν είναι αδιάφορος κανείς, τα προσπερνάει όλα με το «δέν βαριέσαι».

Αλλά, αν δεν είναι αδιάφορος, σκάζει. Εγώ τους μακαρίζω τους αδιάφορους.


- Δεν θα θέλατε όμως, Γέροντα, σε καμμιά περίπτωση να είστε αδιάφορος.

- Βρε παιδί, τουλάχιστον ο αδιάφορος δεν σκάει έτσι άσκοπα.

Να υποφέρης για έναν πονεμένο, εκείνο έχει νόημα.

Αλλά να λειώνης με αυτόν, να του λές τόσα και τόσα, και τελικά να σου λέη:

«δεν μου είπες τι να κάνω» και να δικαιολογή τα αδικαιολόγητα!

Έτσι από άνθρωπος καταλήγει δαίμονας! Φοβερό!

Αν σκεφτόταν μόνον τον κόπο που κάνεις -άσε τον πόνο -, για να τον βοηθήσης, λίγο θα άλλαζε.

Αφού σε βλέπει ότι υποφέρεις, κοπιάζεις, ταλαιπωρείσαι, δεν το λαμβάνει ύπ' όψιν!


- Γέροντα, όταν δικαιολογήται κάποιος για μια αταξία που έκανε και του λες: «αυτό είναι δικαιολογία«, και συνεχίζη να δικαιολογήται, για να αποδείξη ότι αυτό δεν είναι δικαιολογία, είναι δυνατόν να διορθωθή;

- Πως να διορθωθή; Καταλαβαίνει ότι είναι λάθος, γιατί βασανίζεται,

αλλά από εγωισμό δεν θέλει να το παραδεχθή. Είναι πολύ φοβερό!


- Ναι, αλλά λέει: «Δεν με βοηθάς. θέλω να με βοηθήσης. δεν με φωνάζεις να συζητήσουμε, με περιφρονείς».

- Έ, πάλι από τον εγωισμό ξεκινάει αυτό. Είναι δηλαδή σαν να λέη:

«Εγώ δεν φταίω, εσύ φταις που δεν πηγαίνω καλά«! Εκεί καταλήγει.

Άφησε τον δεν χρειάζεται να ασχοληθή κανείς μ' αυτόν, γιατί δεν βοηθιέται.

Ούτε φέρει ευθύνη ο Πνευματικός ή ο Γέροντας ή η Γερόντισσα για μια τέτοια ψυχή.

Είναι σατανικός εγωισμός αυτός. δεν είναι ανθρώπινος.

Ανθρώπινο εγωισμό έχει εκείνος που δεν θα ταπεινωθή να πη «ευλόγησον»,

αλλά τουλάχιστον δεν θα μιλήση, για να δικαιολογηθή.


Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, όταν σφάλλη, μεταβάλλει την καρδιά του σε δαιμονικό καταφύγιο.

Αν δεν συντρίψη το εγώ του, θα συνεχίζη να σφάλλη περισσότερο και θα συντρίβεται

ανώφελα από τον εγωισμό του.

Και όταν δεν ξέρη κανείς πόσο κακό είναι η δικαιολογία, έχει ελαφρυντικά.

Αλλά, όταν ξέρη ή του το λένε οι άλλοι, τότε δεν έχει ελαφρυντικά.

Θέλει πολλή προσοχή, όταν πας να βοηθήσης κάποιον που έχει μάθει να δικαιολογήται,

γιατί μερικές φορές γίνεται το εξής:


Αφού δικαιολογείται, σημαίνει ότι έχει πολύ εγωισμό, οπότε, όταν του πης ότι αυτό που έκανε

δεν είναι σωστό, θα πη και άλλα ψέματα και άλλες δικαιολογίες, ώσπου να σου αποδείξη

κι εκείνο και το άλλο, για να μη θιχτή.

Έτσι όμως γίνεσαι αιτία εσύ, που πήγες να του αποδείξης ότι σφάλλει, να γίνη πιο εγωιστής, πιο ψεύτης.

Από την στιγμή που θα δης ότι συνεχίζει τις δικαιολογίες, δεν χρειάζεται να του αποδείξης τίποτε.

Κάνε προσευχή να τον φωτίση ο Θεός.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Αν δεν εξηγής, θα σε δικαίωση ο Θεός.


- Γέροντα, πολλές φορές, όταν μου κάνουν μια παρατήρηση, νομίζω πως πρέπει να δώσω εξηγήσεις, και λέω: «Ναι, έτσι είναι, αλλά... ».

- Τι το θέλεις αυτό το «»αλλά»; Το «αλλά» δεν έχει.. αλάτι και όλα τα αλλοιώνει με την κακή έννοια.

Να λες: «Ευλόγησον, με την ευχή σου άλλη φορά θα προσέχω».


- Γέροντα, όταν κάποιος βγάλη ένα λανθασμένο συμπέρασμα για μια ενέργεια μου, χρειάζεται να εξηγήσω πως κινήθηκα;

- Αν έχης πνευματική δύναμη, δηλαδή ταπείνωση, να δεχτής ότι έφταιξες και να μη μιλήσης.

Αφησε να σε δικαίωση ο Θεός. Αν δεν μιλήσης εσύ, θα μιλήση μετά ο Θεός.

Βλέπεις, ο Ιωσήφ (1), όταν τα αδέλφια του τον πούλησαν, δεν είπε: «Είμαι αδελφός τους- δεν είμαι δούλος.

ο πατέρας μου μ' αγαπούσε πιο πολύ από όλα τα παιδιά του».

Δεν μίλησε, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά (2).

Τι νομίζεις, δεν πληροφορεί ο Θεός; Και αν ο Θεός για το συμφέρον σου δείξη την αλήθεια, καλά.

Αν όμως δεν την δείξη, πάλι για το συμφέρον σου θα είναι, όταν σε αδικεί κάποιος,

να σκέφτεσαι ότι δεν σε αδικεί από κακία, αλλά επειδή έτσι είδε τα πράγματα.

Ύστερα, αν δεν έχη κακία, ο Θεός θα τον πληροφόρηση, θα καταλάβη ότι αδίκησε και θα μετανοήση.

Μόνον όταν υπάρχη κακία, δεν πληροφορεί ο Θεός, γιατί η συχνότητα στην οποία εργάζεται ο Θεός είναι

ταπείνωση-αγάπη.


- Κάνει, Γέροντα, να ζητάω εξηγήσεις μετά από μια παρεξήγηση;

- Χάλασε ο λογισμός σου;

- Όχι.

- Αν δεν χάλασε ο λογισμός σου, δεν χρειάζεται να σου εξηγήση ο άλλος.

Αν χάλασε ο λογισμός σου, καλό είναι να σου δοθή μια εξήγηση, για να μη χαλάση περισσότερο.


- Γέροντα, αν δεν εξηγής, για να δικαιολόγησης τον εαυτό σου, αλλά λες πως αντιμετώπισες ένα περιστατικό, πως κινήθηκες κ.λπ.;

- Δεν χρειάζεται. Καλύτερα να λες «εύλόγησον», και να μην εξηγής.

Εκτός αν σου ζητήσουν να δώσης εξηγήσεις, τότε ταπεινά να πης πώς έγινε.


- Δηλαδή, Γέροντα, πότε πρέπει να εξηγή κανείς;

- Όταν πρόκειται για παρεξήγηση που αφορά άλλους, τότε επιβάλλεται να εξήγηση κανείς, για να βοηθήση μια κατάσταση.

Ή όταν είναι κανείς ευαίσθητος, έχη και λίγο εγωισμό και μπορή να καμφθή, αν δεν μιλήση, τότε καλύτερα είναι να εξήγηση πως κινήθηκε.


- Μερικές φορές, Γέροντα, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την δικαιολογία από την εξήγηση.

- Η δικαιολογία δεν φέρνει ανάπαυση στην ψυχή,

ενώ η εξήγηση φέρνει ανάπαυση και ειρήνη.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Γεν. 37,20 κ.έ
(2) Βλ. Γεν. 41,41.

[XAPA]

Όποιος μελετά σωστά τον εαυτό του δεν τον δικαιολογεί.


- Γέροντα, πως γίνεται, ενώ νιώθω την αδυναμία μου, να δικαιολογούμαι;

- Δεν ένιωσες την αδυναμία σου, γι' αυτό δικαιολογείσαι.

Αν την είχες νιώσει, δεν θα δικαιολογούσες τον εαυτό σου.

Αγαπούμε τον εαυτό μας. δεν θέλουμε να δυσκολευτούμε. δεν αγαπούμε τον κόπο.

Θέλουμε πολλές φορές χωρίς κόπο να αποκτήσουμε περιουσία.

Τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε ότι, έτσι όπως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα,

δεν πάμε καλά πνευματικά και να ταπεινωθούμε.

Αλλά ούτε κόπος ούτε αναγνώριση υπάρχει.


- Μπορεί κάποιος να μελετά, να εξετάζη τον εαυτό του και να τον δικαιολογή;

- Όποιος μελετά σωστά τον εαυτό του δεν τον δικαιολογεί. Και βλέπεις, είναι μερικοί έξυπνοι,

τετραπέρατοι, που κάνουν τελικά τις μεγαλύτερες ανοησίες.

Γιατί είναι και το βόλεμα. «Πως με βολεύει, πως με εξυπηρετεί εμένα».


- Γέροντα, αυτός πού δικαιολογείται δεν βλέπει τις πτώσεις του στον αγώνα;

- Ο,τι και αν κάνη, τον ξεγελά ο διάβολος και τα δικαιολογεί όλα, το θέλημα, το πείσμα, τον εγωισμό, το ψέμα.


- Δεν θα τον βοηθούσε να καθρεφτίζη τον εαυτό του στα Πατερικά βιβλία, και κυρίως στην Αγία Γραφή;

- Για έναν που σκέφτεται σωστά, πνευματικά, λύνονται όλα τα προβλήματα μέσα από την Αγία Γραφή

και τα Πατερικά βιβλία. Τα βλέπει μέσα εκεί ξεκάθαρα.

Έναν όμως που δεν κάνει εργασία πνευματική και η ψυχή του δεν είναι εξαγνισμένη, δεν τον βοηθάει ούτε

η Αγία Γραφή, γιατί όλα τα ερμηνεύει ανάποδα.

Καλύτερα είναι να λέη τον λογισμό του στον πνευματικό του και να μην ερμηνεύη μόνος του αυτά που διαβάζει.


Αν διάβαση λ.χ. Παλαιά Διαθήκη, μπορεί να έρμηνεύση πονηρά αυτά που θα διάβαση και να μολυνθή.

Έχω προσέξει, μερικοί παίρνουν κάτι από τα πνευματικά που διαβάζουν και το ερμηνεύουν όπως τους βολεύει.

Δεν είναι ότι δεν τους κόβει ή δεν καταλαβαίνουν αυτά που διαβάζουν, τα ερμηνεύουν όμως έτσι,

για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους. Φοβερό πράγμα!


Αλλά και τα πνευματικά που ακούν, έχω καταλάβει, σπάνια τα πιάνουν σωστά.

Λέω, ας υποθέσουμε, ένα περιστατικό, για να τονίσω κάτι.

Ενώ εγώ άλλο θέλω να τονίσω, μερικοί ψάχνουν να βρουν κάτι από όλο το περιστατικό, για να πιαστούν

και να δικαιολογήσουν ένα κουσούρι, ένα σφάλμα τους, για να αναπαύσουν δηλαδή τα πάθη τους.


Δεν σκέφτονται ότι αυτός, για τον όποιο κάτι ανέφερα, δεν πρόσεξε και κατέληξε εκεί που κατέληξε,

αλλά λένε: «αφού υπάρχουν άνθρωποι σε τόσο άσχημη κατάσταση, τότε εμείς είμαστε πολύ καλά», και έτσι

δικαιολογούν τον εαυτό τους.

Από δικαιολογίες ο διάβολος βρίσκει ένα σωρό.

Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, ανάπαυση δεν βρίσκει. Δεν έχει παρηγοριά.


Αυτόν που δικαιώνει τον εαυτό του, ο εαυτός του τον δικαιώνει;

Ο εαυτός του, η συνείδηση του, δεν τον δικαιώνουν, και δεν έχει ανάπαυση.

Αυτό δείχνει ότι φταίει.

Πως τα έχει κανονίσει ο Θεός! Έδωσε στον άνθρωπο την συνείδηση, φοβερό!

Μπορεί να επιτυχή κάποιος αυτό που θέλει είτε με βάρβαρο τρόπο είτε με πονηριά είτε με κολακεία,

αλλά ανάπαυση δεν θα βρη.

Από αυτό μπορεί μόνος του να διαπίστωση ότι δεν βαδίζει καλά.


Όταν κάποιος δέχεται την αδικία, είναι σαν να παίρνη μια πνευματική περιουσία και χαίρεται.

Ενώ, όταν δικαιώνη τον εαυτό του, είναι σαν να ξοδεύη κάτι από την περιουσία του και δεν νιώθει χαρά.

Θέλω να πω, δεν έχει την πνευματική ανάπαυση που θα είχε, αν δεν δικαίωνε τον εαυτό του.

Πόσο μάλλον όταν δεν έχη δίκαιο και δικαιώνη τον εαυτό του!

Οργή Θεού μαζεύει, γιατί τότε είναι ένα άρπαγμα. σπαταλάει μια περιουσία που του δίνεται.


Βρίσκει ανάπαυση αυτός που σπαταλάει;

Με την δικαιολογία κανείς τυφλώνεται.

Ακόμη και άνθρωπο να σκοτώση, τον δικαιολογεί ο διάβολος.

«Πως τον υπέμεινες τόσον καιρό; του λέει. Έπρεπε να τον είχες σκοτώσει νωρίτερα».

Και μπορεί να θέλη να πάρη και μισθό από τον Χριστό για τα λίγα χρόνια που υπέμεινε! Κατάλαβες; Εκεί φθάνει!


- Αφού, Γέροντα, αυτός που δικαιολογείται ταλαιπωρείται, γιατί δέχεται αυτό το βάσανο της συνειδήσεως;

- Είναι η συνήθεια. Για να την κόψη, χρειάζεται θέληση. Και πρέπει να μάθη όχι μόνο να μη δικαιολογήται,

αλλά και να τοποθετήται σωστά.

Αν δεν δικαιολογηθή, αλλά μέσα του πιστεύη ότι τον αδίκησαν, τότε είναι χειρότερα.


Γιατί, αν δικαιολογηθη, θα του πη και ο άλλος κάτι και θα μπόρεση έτσι να γνωρίση τον εαυτό του

και να βγη από την πλάνη. αλλιώς, μπορεί να μη μιλάη, αλλά μέσα του να λέη: «έχω δίκιο, όμως δεν μιλάω,

γιατί έχω ανωτερότητα», και να παραμένη στην πλάνη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να παίρνουμε το βάρος επάνω μας



- Γέροντα, χθες είπατε ότι άλλο είναι η υπομονή και άλλο η ανοχή. Τι εννοούσατε;

- Υπομονή δεν είναι το να ανέχωμαι τον άλλον.

Όταν λέω ότι ανέχομαι τον άλλον, είναι σαν να λέω: Ο άλλος είναι χάλια, εγώ είμαι καλά, και τον ανέχομαι».

Η πραγματική υπομονή είναι να αισθάνωμαι ενοχή για την κατάσταση του και να τον πονάω.

Αυτό έχει πολλή ταπείνωση και αγάπη, και τότε δέχομαι την Χάρη του Θεού και βοηθιέται και ο άλλος.


Αν δω, ας υποθέσουμε, κάποιον κουτσό ή κουφό ή ναρκομανή, πρέπει να σκεφθώ:

«αν ήμουν εγώ σε καλή πνευματική κατάσταση, θα παρακαλούσα τον Θεό και θα τόν έκανε καλά»,

γιατί ο Χριστός είπε:

«θα σας δώσω δύναμη να κάνετε μεγαλύτερα θαύματα από μένα»(1), οπότε έρχεται ο πόνος, η αγάπη για τον άλλον.

Ενώ, αν πώ: «ε, τι να τον κάνω, ανάπηρος είναι, ας καθήσω λίγο κοντά του. θα εχω άλλωστε και τον μισθό μου»,

τότε ανέχομαι τον άλλον και δικαιολογώ τον εαυτό μου ότι έκανα το καθήκον μου.


- Γέροντα, πάντα βοηθάει να παίρνης όλο το σφάλμα επάνω σου;

- Ναι, αν το σηκώνης, πολύ βοηθάει. Να μέμφεσαι για όλα τον εαυτό σου.

Να παίρνης το σφάλμα από τον άλλον, να το ρίχνης στον εαυτό σου και να παρακαλάς τον Χριστό να σου

δίνη δύναμη να το σηκώνης.

Και όταν θα παίρνης επάνω σου περισσότερο βάρος απ' ο,τι έσφαλες η, κι αν ακόμη δεν έσφαλες, πιστεύης

κατά κάποιον τρόπο ότι έσφαλες, τότε δεν θα το παίρνης ποτέ επάνω σου, δεν θα υπερηφανεύεσαι,

και θα έχης πλούσια την Χάρη του θεού.

Πρέπει όμως να προσέξης, να δης αν μπορης να σήκωσης περισσότερο βάρος. Γιατί, αν δεν μπορής,

θα πάθης κήλη, δισκοπάθεια...


- Ποια είναι η κήλη και η δισκοπάθεια σ' αυτήν την περίπτωση;

- Αν πάρης επάνω σου λ.χ. ένα σφάλμα που δεν μπορείς να το σήκωσης και δεν δώσης καμμιά εξήγηση,

μετά θα γογγύσης, θα αγανάκτησης, θα κατακρίνης...


- Όμως, αν εξηγήσω, αυτό δεν θα είναι δικαιολογία;

- Έ, να κοιτάξης να δικαιολόγησης αυτό που δεν μπορείς να σήκωσης και το άλλο να το αφήσης.

Αν είναι λ.χ. ευαίσθητος κανείς, να κοιτάξη να σήκωση όσο μπορεί- να μην κάνη τον δυνατό.

Να εξετάζη τον εαυτό του και να τον αδική με διάκριση, ανάλογα με το βάρος που μπορεί να σήκωση,

για να μην τον κάμψη ο εχθρός με τήν υπερευαισθησία, τον ρίξη σε απόγνωση και τον αχρηστέψη.


- Γέροντα, μερικές φορές όχι μόνο δυσκολεύομαι να δεχθώ την αδικία, αλλά μετατοπίζω την ευθύνη μιας πτώσεως μου σε άλλον.

- Εσείς, όχι μόνο δεν σηκώνετε από αγάπη τον τουρβά του άλλου, αλλά θέλετε να δώσετε και τον δικό σας βαρύ

τουρβά όχι μόνο στον υγιή αλλά και στον φιλάσθενο!

Χρειάζεται να αποκτήσης πνευματική παλληκαριά, για να παίρνης επάνω σου όλη την ευθύνη της αμαρτίας σου.

Όσο περισσότερο βάρος προσθέτουμε στον εαυτό μας, παίρνοντας επάνω μας τα σφάλματα των άλλων,

τόσο περισσότερο ο Καλός Θεός μας έλαφρώνει το φορτίο και νιώθουμε θεία αγαλλίαση.


Το να σηκώση από αγάπη κάποιος που έχει σωματικές δυνάμεις δυο σακκιά τσιμέντο στην πλάτη, για να

απαλλάξη έναν αδύνατο που δεν μπορεί να σήκωση βάρος, δεν έχει τόση αξία, όση το να σηκώση το

βάρος του σφάλματος του άλλου, να το κάνη δικό του, και ας φανή στους άλλους ότι έσφαλε αυτός.

Αυτό είναι μεγάλη αρετή, μεγάλη ταπείνωση.


Σε ένα Κοινόβιο στο Άγιον Όρος κάποιος δόκιμος μίλησε μια φορά άσχημα στον τυπικάρη (2), που ήταν

και ιερομόναχος, γιατί την ώρα που διάβαζε στην ακολουθία του έδειξε ποιο κοντάκιο να πη πρώτα.

Ενώ πήγε να τον βοηθήση, εκείνος έγινε έξω φρενών.

Μετά την ακολουθία ο δόκιμος κλείστηκε θυμωμένος στο κελλί του.

Ο τυπικάρης γύρισε στον εαυτό του, πήρε το βάρος επάνω του και στενοχωρέθηκε, γιατί σκέφθηκε ότι αυτός

έγινε αιτία να αντιδράση έτσι ο αδελφός.


Τον πείραζε αληθινά η συνείδηση. Και ενώ ως τυπικάρης είχε ευθύνη για την ακολουθία, δεν έλαβε

υπ' όψιν του την ευθύνη, αλλά είπε: «Εγώ φταίω που νευρίασε ο αδελφός».

Πήγε λοιπόν στο κελλί του δοκίμου να του βάλη μετάνοια. Εκείνος όμως είχε κλειδώσει και δεν άνοιγε.

Τότε κάθησε εξω από την πόρτα του και περίμενε από το πρωί ως τις τρεις το απόγευμα που σήμανε

για τον εσπερινό, οπότε ο δόκιμος αναγκάστηκε να βγή.

Πέφτει κάτω ο τυπικάρης, του βάζει μετάνοια και του λέει: «Να με συγχώρησης, αδελφέ, έφταιξα»!

Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1. Βλ. Ίω. 14,12
2. Ό υπεύθυνος μοναχός γιά τήν τήρηση των διατάξεων πού αφορούν στις Ιερές Ακολουθίες τοΰ ημερονυκτίου καί γενικά γιά τήν εκκλησιαστική ευταξία.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Η θεία και η ανθρώπινη δικαιοσύνη


- Γέροντα, τι είναι Θεία δικαιοσύνη;

- Θεία δικαιοσύνη είναι να κάνης αυτό που αναπαύει τον άλλον.

Αν έχης λ.χ. να μοιρασθής κάτι με κάποιον άλλον, να του δώσης όχι το μισό από αυτό πού έχεις,

αλλά όσο θέλει εκείνος.


Να του πης: «Πόσα θέλεις; δυόμισι; τρία; πάρ' τα».

Να δίνης τα καλά και να κρατάς τα σάπια. Να δίνης τα περισσότερα και να κρατάς τα λιγοτερα.

Να, πες πως μας φέρνει τώρα μια αδελφή δέκα δαμάσκηνα.

Αν εγώ από λαιμαργία φάω τα οκτώ και σου αφήσω τα δύο, θα σε αδικήσω.


Αν πω: «αφού είμαστε δύο, θα φάω τα πέντε και θα σου αφήσω τα άλλα πέντε»,

τότε έχω την ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Αν όμως δω ότι σου αρέσουν τα δαμάσκηνα και φάω μόνον ένα και σου πω: «κάνε αγάπη να φας εσύ τα υπόλοιπα,

γιατί εμένα δεν μου πολυαρέσουν, αλλά με πειράζουν και στα έντερα», τότε έχω την θεία δικαιοσύνη.


- Δηλαδή ανθρώπινη δικαιοσύνη ποια είναι;

- Ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι, αν πρέπη λ.χ. να μοιρασθής κάτι με κάποιον άλλον, να δίνης το μισό

και να κρατάς το άλλο μισό.


- Γέροντα, τι θέση έχει η ανθρώπινη δικαιοσύνη στην πνευματική ζωή;

- Η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν είναι για τους πνευματικούς ανθρώπους. είναι φρένο για τους

κοσμικούς ανθρώπους.

Ο πνευματικός άνθρωπος είναι ανόητος, αν αποβλέπη σ' αυτήν, γιατί μπροστά στην θεία δικαιοσύνη η

ανθρώπινη είναι μηδέν.


Αλλά και ο κοσμικός άνθρωπος, αν πετύχη κάτι σ' αυτήν την ζωή εφαρμόζοντας την ανθρώπινη δικαιοσύνη,

δεν θα έχη την πραγματική χαρά και ανάπαυση.

Ας υποθέσουμε ότι δύο αδέλφια έχουν ένα κτήμα δέκα στρέμματα.

Ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι να πάρη ο καθένας από πέντε στρέμματα.

Θεία δικαιοσύνη είναι να πάρη ο καθένας αυτό πού έχει ανάγκη.


Αν δηλαδή ο ένας αδελφός έχη επτά παιδιά και ο άλλος δύο ή η δουλειά του ενός είναι κατώτερη από

την δουλειά του άλλου, πρέπει να πάρη περισσότερο εκείνος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη.

Σ' αυτήν την περίπτωση είναι αδικία να πάρη ο δεύτερος όσα και ο πρώτος.

Ο κοσμικός άνθρωπος όμως δεν λαμβάνει υπ' όψιν του ότι ο αδελφός του δυσκολεύεται να τα βγάλη πέρα.


Δεν καταλαβαίνει ότι η μοιρασιά που πάει να κάνη είναι άδικη, γιατί δεν σκέφτεται πνευματικά.

Του λες: «πρέπει να βοηθήσης την οικογένεια σου να δεχθή να δώσης περισσότερα στον αδελφό σου που έχει

ανάγκη» και σου λέει: «Γιατί; δεν τον αδικώ»!

Εάν ήταν πνευματικός άνθρωπος, ακόμα και αν η γυναίκα του και τα παιδιά του αντιδρούσαν, έπρεπε

να τους πείση να δεχθούν ό,τι του δώση ο αδελφός του.


Αν ο αδελφός του έλεγε: «εσύ θα πάρης ένα στρέμμα», να έπαιρνε το ένα, χωρίς να πη τίποτε, για να νιώθη

άνετα ο αδελφός του που πήρε τα υπόλοιπα.

Πάντως το Ευαγγέλιο κάνει την καλύτερη μοιρασιά. Μου κάνει εντύπωση η αρχοντιά του 'Αβραάμ.

Όταν μάλωναν οι τσομπάνηδες του Λώτ και του Αβραάμ για τα βοσκοτόπια, πήγε ο Αβραάμ στον Λώτ και του είπε:

«Δεν κάνει να μαλώνουμε. είμαστε συγγενείς. Που σε αναπαύει εσένα να πας; Θέλεις να πας από 'δω η θέλεις

να πας από 'κεί; ».


Ο Λώτ κινήθηκε και λίγο ανθρώπινα και διάλεξε τα Σόδομα και τα Γόμορρα, γιατί είχαν πρασινάδα και

βοσκοτόπια (1), και τι έπαθε μετά!

Ο Αβραάμ κινήθηκε με την θεία δικαιοσύνη, θέλησε να ανάπαυση τον Λωτ, και χάρηκε κιόλας που ο Λωτ

πήγε στον καλύτερο τόπο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Γεν. 13, 1-13.

[XAPA]

Η δικαιοκρισία του Θεού


- Γέροντα, τι είναι η δικαιοκρισία του Θεού;

- Η δικαιοκρισία του Θεού είναι η μακροθυμία, η οποία έχει μέσα και την ταπείνωση και την αγάπη.

Ο Θεός είναι πολύ δίκαιος, αλλά και πολυεύσπλαχνος, και η ευσπλαχνία Του νικάει την δικαιοσύνη Του.

Θα σου πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβης.

Αν κάποιος άνθρωπος δεν είχε την ευκαιρία να ακούση ποτέ για τον Θεό,

αυτός δεν θα κριθή σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται,

αλλά σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν, αν είχε γνωρίσει τον Θεό.

Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δίκαιος ο Θεός.

Η θεία δικαιοσύνη έχει δικούς της μαθηματικούς όρους.

το ένα κι ένα άλλοτε κάνουν δύο και άλλοτε δύο εκατομμύρια.


- Γέροντα, πως εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον που σφάλλει;

- Η ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες; Πρέπει να τιμωρηθής.

Η θεία δικαιοσύνη λέει: Αναγνωρίζεις το λάθος σου και μετανοείς; Συγχωρείσαι.

Βλέπεις, ακόμη και από τον ανθρώπινο νόμο δικάζεται με επιείκεια κάποιος που κάνει ένα έγκλημα,

όταν μετανοή ειλικρινά και πάη μόνος του και το ομολογή, ενώ δεν υπάρχει καμμία υποψία για το πρόσωπο του.

Και αν από τους ανθρώπους δικάζεται με επιείκεια, πόσο μάλλον από

τον δικαιοκρίτη και πολυεύσπλαχνο Θεό!


Είμαστε στα χέρια του Θεού.

Ο Θεός μας παρακολουθεί με ακρίβεια και γνωρίζει την καρδιά του καθενός.

Δεν θα μας αδικήση.

Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη και θεία ανταπόδοση, και ο Θεός μας αγαπάει

- το κυριώτερο απ' όλα -, ό,τι καλό κάνει κανείς δεν χάνεται.

Γι' αυτό είναι χαμένος, τελείως λειψός, όποιος ζητάει να δικαιωθή από τους ανθρώπους.


Έχω παρατηρήσει ότι, όταν ο άνθρωπος αδικηθή και εφαρμόση την θεία δικαιοσύνη,

ο Θεός τον δικαιώνει ακόμη και σ' αυτήν την ζωή.

Θυμάμαι, στον στρατό, μετά τον πόλεμο, είχε έρθει ο στρατηγός να δώση παράσημα. Εγώ εκείνη την ημέρα έλειπα.

Όταν φώναξε το όνομα μου, βγήκε ένας που ήταν από την Θεσσαλία και πήρε εκείνος το παράσημο.


Οι άλλοι στρατιώτες δεν μίλησαν, γιατί τότε είχε φυλάκιση, αν έλεγες ψέματα.

Όταν έφυγε ο στρατηγός, εκείνος κρύφτηκε, γιατι οι άλλοι θα τον σκότωναν στο ξύλο.

Όταν επέστρεψα, φοβόταν και από μένα.

Ήρθε από εδώ-από εκεί, οπότε μου είπε: «Να με συγχωρέσης, έκανα αυτό κι αυτό».


«Καλά έκανες και το πήρες, του είπα. τι να το έκανα εγώ; ». Το φορούσε ύστερα στις παρελάσεις.

Μετά από σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στο Μοναστήρι ο στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς

από την Θεσσαλία και μου φέρνει ένα παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Όταν το είδα, μου ήρθε να γελάσω. Μετά από σαράντα χρόνια!

Μου έκανε εντύπωση: από την Θεσσαλία ήταν εκείνος ο στρατιώτης, από τήν Θεσσαλία ήρθε και ο στρατάρχης!

Βλέπετε πως γίνεται! Ενώ, όταν ζητάμε να δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά και αυτά εδώ,

αλλά και εκείνα που μας ετοιμάζει ο Χριστός για την άλλη ζωή, αν αδικηθούμε.

Για χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τα σπουδαιότερα, τα αιώνια

Γιατί αυτά εδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τι να τα κάνουμε;




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Τα δικαιώματα (1) του μοναχού τα κρατάει ο Χριστός για την άλλη ζωή



- Γέροντα, τι είναι το δικαίωμα;

- Το δικαίωμα είναι κοσμική λογική.

Ο άνθρωπος, όσο πιο κοσμικός είναι, τόσο περισσότερο δικαίωμα έχει.

όσο πιο πνευματικός είναι, τόσο λιγώτερο δικαίωμα έχει.

Ειδικά ο μοναχός έχει μόνον υποχρεώσεις. δεν έχει δικαίωμα για τίποτε.

Θέλω να πω ότι δεν πρέπει να έχη απαίτηση από κανέναν και για τίποτε.


Το να ζητά ο μοναχός δικαιώματα σ' αυτήν την ζωή, ενώ απαρνήθηκε τα πάντα

για την αγάπη του Χριστού, είναι τελείως λάθος. Βρίζει τον Χριστό, τον Μοναχισμό.

Οι κοσμικοί έχουν δικαιώματα πολλά. κοσμικοί είναι.

Τα δικαιώματα του μοναχού, αλλά και του πνευματικού ανθρώπου, τα κρατάει ο Χριστός για την άλλη ζωή.

Το δικαίωμα σήμερα παρουσιάζεται σχεδόν σε όλους τους νέους, αλλά και σε νέους μοναχούς.


Μερικοί νέοι μοναχοί δεν ξέρουν γιατί έγιναν μοναχοί και τι θα πη Μοναχισμός, γι' αυτό έχουν ένα δικαίωμα,

ένα κοσμικό πνεύμα, μιά παράξενη λογική, μιά ανθρώπινη δικαιοσύνη, από όλες τις πλευρές.

Αυτή η ανθρώπινη δικαιοσύνη ξεκίνησε από το ευρωπαϊκό πνεύμα και μπήκε και στον Μοναχισμό.

Στην καλογερική, την σημερινή εποχή, συναντάει κανείς πολλές φορές αυτό το πνεύμα:

«Δεν τον βλάπτω τον άλλον, δεν θέλω να με βλάψη. δεν τον αδικώ. είμαι εντάξει».


«Έκανα, λένε μερικοί, την δουλειά μου, βοήθησα εκεί», τελείωσα. Είμαι εντάξει.

Η άλλη δουλειά δεν είναι δική μου, φεύγω. πάω στο κελλί για πνευματικά».

Δεν εξετάζουν αν ο άλλος είναι φιλάσθενος ή έχη πονοκέφαλο και δεν μπορή να δούλεψη,

ή δουλεύη λιγώτερο, γιατί είναι από αγρυπνία και είναι περισσότερο κουρασμένος.


Η λένε: «αυτή η μερίδα είναι δική μου. την δικαιούμαι», και δεν εξετάζουν αν ο άλλος

είναι πιο αδύνατος ή ο οργανισμός του καταναλίσκη περισσότερο, και έχει ανάγκη από περισσότερη τροφή.

Οπότε καταλήγουν να βρίσκωνται σε πνευματικό χώρο, αλλά να έχουν μιά νοοτροπία κοσμική,

και έτσι γίνονται συνεπείς κοσμικοί.


Ξέρετε τι είναι να βλέπης ανθρώπους πνευματικούς να αντιμετωπίζουν κοσμικά τα πράγματα;

Λίγο-πολύ δηλαδή παρατήρησα σε αρκετούς μοναχούς το έξης:

Την νηστεία, την προσευχή, την ακολουθία, το διακόνημα, τα κάνουν.

Φορούν ένδυμα μοναχικό, έχουν καλογερικό πρόγραμμα, αλλά η αντιμετώπιση,

αντί να είναι πνευματική, είναι κοσμική, γιατί κοιτούν πως να μην τους πουν

καμμιά κουβέντα, να μην αδικηθούν.


Δηλαδή βρίσκονται στην κοσμική δικαιοσύνη και πολλές φορές ούτε και εκεί φθάνουν.

Άντε τώρα να συνεννοηθής πνευματικά μ' αυτούς.

Αυτοί τα κανονίζουν έτσι, ώστε να μη δυσκολευθή μεθαύριο ο Χριστός μαζί τους να κάνη... λογαριασμούς!

Μα, ενώ ο Χριστός παρακολουθεί τον καθέναν πόσο αδικείται, πόσο θυσιάζεται,

και θα τον ανταμείψη ανάλογα, αυτοί θέλουν να τακτοποιήσουν μόνοι τους τον λογαριασμό τους.


Είμαι αγανακτισμένος γενικά με την σημερινή νοοτροπία που βλέπω σε μερικούς νέους μοναχούς.

Μια ανθρώπινη δικαιοσύνη! Πως να χωρέση η ανθρώπινη δικαιοσύνη στην πνευματική ζωή;

Και στην κοσμική ζωή δεν βγαίνεις πέρα με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, πόσο μάλλον στην πνευματική.

Όταν ήμουν στο Κοινόβιο, όλοι κοίταζαν πως να κάνουν κάποια θυσία.


Στην δουλειά, στο φαγητό, σε όλα υπήρχε αυτό το πνεύμα:

Σκέφτονταν πρώτα τον άλλον, και γι' αυτό ζούσαν τον Παράδεισο.

Ήταν κάποιος λ.χ. στην τράπεζα; Κοιτούσε να φάη αυτός λιγώτερο, για να μείνη το περισσότερο για τον άλλον.

Και αδύνατος να ήταν ο ίδιος, δεν το λάμβανε υπ' όψιν.

Ούτε εξέταζε τι ήταν ο άλλος. Έκανε Θυσία.

Ούτε έβαζε την κρίση του να πη: «Θα του κάνη κακό, αν φάη περισσότερο».

Από την στιγμή που ο μοναχός κοιτάζει να μην τον αδικήσουν, να μην κουρασθή πολύ,

να μην πάη χαμένος ο κόπος του, είναι σαν να μην πιστεύη ότι υπάρχει Θεός, ότι υπάρχει άλλη ζωή,

μέλλουσα Κρίση και θεία ανταπόδοση. Και αν δούλεψη λίγο παραπάνω, ούτε αυτό θα πάη χαμένο.

Μόνον ο κόπος των ζώων πάει χαμένος.

Και αυτά τα καημένα, παρόλο που εξ αιτίας μας ταλαιπωρούνται - μετά την παράβαση των Πρωτοπλάστων

η φύση συστενάζει με τον άνθρωπο -, θυσιάζονται για μας! Είναι φοβερό!


Βλέπετε, τα άγρια ζώα, όταν τραυματίζωνται από τους κυνηγούς, τι τραβάνε!

Σακατεμένα, με σπασμένα πόδια, να μην μπορούν να τρέξουν, να τα ξεκοιλιάζουν

τα μεγάλα ζώα, να τα τρώνε, και να μην έχουν καμμιά ανταμοιβή!

Ο άνθρωπος, αν δεν τα καταλαβαίνη αυτά, δεν είναι άνθρωπος.

Γι' αυτό του έδωσε ο Θεός το μυαλό, για να το δουλεύη σωστά και να βρη τον δρόμο του.

Εγώ δεν λέω τώρα να σκοτώνεστε στην κούραση, αλλά να υπάρχη φιλότιμο.


- Δηλαδή, εσείς, Γέροντα, θέλετε να σκιρτάη η καρδιά μας, να λαχταράη να αναπαύσουμε τον άλλον.

- Ναι, γιατί, όταν κοιτάζης πως να ανάπαυσης τον άλλον και αφήνης τον εαυτό σου

εν λευκώ στα χέρια του Θεού, δεν κουράζεσαι.

Και αν κουρασθής και πης ότι κουράστηκες, πάει, το έχασες.

Τι, θα σε πλήρωση ο Χριστός για την κακομοιριά; Μπάτσο θα σου δώση.

Όσο μπορείτε, αυτό να κοιτάξετε. Αυτή είναι η πνευματική εργασία που πρέπει να κάνετε.


Και άσκηση αν κάνετε, δεν ωφελεί, γιατί, αν κανείς δεν κάνη αυτήν την εργασία,

δουλεύει σε άλλη συχνότητα από την συχνότητα του Θεού.

Πάνε όλα μετά χαμένα, και οι μετάνοιες και οι νηστείες...

Δεν λέω αυτά να μη γίνωνται, αλλά να μη νομίζη κανείς ότι, επειδή κάνει εκείνο, εκείνο..., είναι εντάξει!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Η λέξη «»δικαίωμα» στην μοναχική γλώσσα δηλώνει την τάση του μοναχού να δικαιώνη τον εαυτό του και την απαίτηση να ικανοποιή οποιαδήποτε εγωκεντρική επιθυμία του.