Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Οι παρέες πολύ επηρεάζουν τα παιδιά



– Γέροντα, πώς συμβαίνει ένας νέος, ενώ από παιδί ζούσε πνευματικά και είχε φιλότιμο, να φθάση σε σημείο να παραστρατήση τελείως;

– Ας μην κρίνη κανείς.

Είναι πολλοί παράγοντες που επιδρούν.

Τα παιδιά που ζουν κοσμικά, απρόσεκτα, ελέγχονται, όταν βλέπουν τα άλλα που ζουν αγνά,

πνευματικά, και θέλουν να τα παρασύρουν.


Μια φορά προχωρούσαν στον δρόμο δυο παιδιά.

Το ένα κάποια στιγμή σκόνταψε και έπεσε μέσα σε έναν λάκκο με λασπόνερα και έγιναν τα ρούχα του όλο λάσπες.

Μόλις πήγαν παραπέρα, έσπρωξε τον φίλο του και τον έρριξε σε έναν λάκκο, για να λασπωθή,

γιατί ένιωθε άσχημα να είναι αυτός λασπωμένος και εκείνος καθαρός.

Οι παρέες πολύ επηρεάζουν τα παιδιά.


Εγώ, όταν ήμουν μικρός, είχα μέσα στην φύση μου την αγάπη.

Ξεκινούσα να πάω κάπου με τα ζώα και κοίταζα να βάλω και τον έναν επάνω στο ζώο,

να βάλω και τον άλλον, να πάρω και τον μικρό αδελφό μου στον ώμο.

Μια φορά ο ένας αδελφός μου σκότωσε ένα πουλάκι κι εγώ στενοχωρέθηκα πολύ και τον μάλωσα.

Πήρα μετά το πουλάκι και το έθαψα με κλάματα.

Εκείνο το διάστημα έκανα παρέα με παιδιά της ηλικίας μου.

Πηγαίναμε στο δάσος, προσευχόμασταν, διαβάζαμε Συναξάρια, νηστεύαμε.

Μετά οι μητέρες τους άρχισαν να μην τα αφήνουν να έρχωνται μαζί μου.

«Μην κάνετε παρέα μ᾿ αυτόν, τους έλεγαν, θα σας χτικιάση».

Οπότε με άφησαν και ένιωθα μόνος.

Με κορόιδευαν κιόλας, «καλόγερο από εδώ, με έλεγαν, καλόγερο από εκεί», μου είχαν κάνει την ζωή μαρτύριο.

Έφθασα κάποτε σε σημείο που δεν μπορούσα να αντέξω την κοροϊδία.

Τότε είπα κι εγώ: «Θα πάω με τα μεγαλύτερα παιδιά και θα υποκρίνωμαι».

Άρχισα λοιπόν να κάνω συντροφιά με μεγαλύτερα παιδιά.

Πήρα λάστιχα και έκανα σφενδόνα.

Πρώτα έβαζα δήθεν σημάδι μόνο με την σφενδόνα.

Ύστερα πήρα σκάγια και είχα γίνει ο καλύτερος σκοπευτής.

Μια φορά, μόλις σκότωσα ένα πουλάκι και το είδα σκοτωμένο, συνήλθα.

Πέταξα και τα λάστιχα, και τα σκάγια.

«Εσύ έκλαιγες, είπα, όταν ο αδελφός σου σκότωσε ένα πουλάκι, και τον μάλωσες, που το σκότωσε, και τώρα που έφθασες;

Σκοτώνεις πουλιά και σιγά-σιγά θα φθάσης να σκοτώνης και ζώα».

Πράγματι, αν συνέχιζα έτσι, θα προχωρούσα στο κυνήγι ζώων και μετά θα τα έγδερνα κιόλας.

Από μία ευαισθησία σε τί κακότητα μπορεί να φθάση κανείς, αν δεν προσέξη και παρασυρθή από κακές παρέες!

Ενώ, οι καλές συντροφιές πολύ βοηθούν.

Ο Θεός γέμισε τους ανθρώπους με διάφορα χαρίσματα.

Ο άνθρωπος, όπως βλέπει την διαστροφή των άλλων, έτσι μπορεί να δη και την αρετή τους και να την μιμηθή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Βοήθεια στα παραστρατημένα παιδιά


Στο σπίτι είναι απαραίτητο να υπάρχη ατμόσφαιρα αγάπης και ειρήνης.

Το παιδί, αν πάρη λίγη αγάπη από το σπίτι, και να ξεφύγη κάποια στιγμή, θα δη ότι δεν βρίσκει αλλού αγάπη,

αλλά μόνον υποκρισία, και θα γυρίση πίσω.

Αν όμως θυμάται άσχημες σκηνές μέσα στο σπίτι, μαλώματα και αντιδικίες, πώς να του κάνη καρδιά να γυρίση πίσω;


– Γέροντα, όταν το παιδί φύγη από το σπίτι, τί πρέπει να κάνουν οι γονείς;

– Να προσπαθήσουν να διατηρήσουν μια επαφή μαζί του, ώστε, όταν συνέλθη, να μπορέση να επιστρέψη στο σπίτι.

Να του μιλήσουν με το καλό, να το προβληματίσουν, για να το βοηθήσουν.

Αν λ.χ. το παιδί ξενυχτάη, να του πη η μητέρα: «Έλα εδώ, παιδάκι μου.

Αν ήσουν εσύ στην θέση μου και αργούσαν τα παιδιά σου να γυρίσουν το βράδυ στο σπίτι,

θα μπορούσες να μην ανησυχής;».


Και η πιο σοβαρή πτώση των παιδιών δεν πρέπει να φέρνη σε απόγνωση τους γονείς,

γιατί στην εποχή μας η αμαρτία έγινε μόδα.

Να έχουν δε πάντοτε υπ᾿ όψιν τους και το εξής:

Τα παιδιά της εποχής μας θα έχουν και ελαφρυντικά για τις αταξίες που κάνουν.

Το επτά – βαθμός διαγωγής της σημερινής εποχής – έχει την αξία του δέκα, του άριστα, της δικής μας εποχής.

Φυσικά οι γονείς θα προσπαθούν να βοηθούν τα παιδιά τους, αλλά να μην ανησυχούν υπερβολικά.

Τα παιδιά θα βάλουν μυαλό αργότερα.


Τώρα μπορεί να μην καταλαβαίνουν το καλό, γιατί το μυαλό τους δεν ωρίμασε.

Είναι θολό και δεν έχουν την διαύγεια να διακρίνουν τον κίνδυνο που διατρέχουν

και την ανεπανόρθωτη ζημιά που μπορούν να πάθουν.

Καλό είναι οι γονείς να δείχνουν στο παιδί ότι στενοχωριούνται για τις αταξίες που κάνει,

αλλά να μην το πιέζουν και να προσεύχωνται.

Η προσευχή που γίνεται με πόνο φέρνει θετικά αποτελέσματα.

Αν πάλι το παιδί κάνη κάποιο σφάλμα πολύ σοβαρό, τότε οι γονείς να επέμβουν με τρόπο.

Αν δεν είναι σοβαρό, ας το παραβλέψουν λίγο, για να μην ερεθίσουν το παιδί και

χειροτερέψουν την κατάστασή του, με αποτέλεσμα να απομακρυνθή από κοντά τους.


Μόνο να προσεύχωνται στον Χριστό και στην Παναγία να το προστατεύη.

Η προσευχή των γονέων, ιδίως της μάνας, επειδή είναι καρδιακή και έχει πόνο, πολύ εισακούεται.

Όταν ήμουν στην Σκήτη των Ιβήρων, ήρθε τυχαίως ένας νεαρός και με βρήκε.

Γύριζε στην Χαλκιδική, βρήκε μια παρέα με προσκυνητές που έρχονταν στο Άγιον Όρος

και ήρθε και αυτός μαζί τους στο Κελλί. Πά-πά, ήταν άθεος, βλάσφημος, αναιδέστατος!

Είχε μια δαιμονική εξυπνάδα και δεν πίστευε τίποτε.

Τους έβριζε όλους, μικρούς-μεγάλους.


Από ᾿δώ-από ᾿κεί τον έφερα, ήρθε σε έναν λογαριασμό· τον κούρεψα κιόλας, γιατί είχε κάτι μακριά μαλλιά!...

«Κοίταξε, του λέω, ας είναι καλά η μάνα σου.

Οι προσευχές της σε κουβάλησαν εδώ».

«Ναί, Πάτερ, μου λέει. Γύριζα στην Χαλκιδική και ούτε κι εγώ δεν κατάλαβα πώς ήρθα εδώ».

«Αν το μάθη η μάνα σου που ήρθες στο Άγιον Όρος, του λέω, και σε δη έτσι κουρεμένο, τι χαρά θα κάνη!».

«Που το κατάλαβες, Πάτερ; μου λέει. Πράγματι, χαρά που θα κάνη η μάνα μου να με δη έτσι αλλαγμένο!».

Ο Θεός τον τύλιξε από ᾿δώ, τον τύλιξε από ᾿κεί και τον πήγε στον ...μάστορα! Πόση προσευχή θα έκανε η καημένη η μάνα του!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Το μάλωμα και ο έπαινος του παιδιού



Οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ να μη μαλώνουν τα παιδιά τους το βράδυ,

γιατί το βράδυ τα παιδιά δεν έχουν με τί να διασκεδάσουν την στενοχώρια τους

και η μαυρίλα της νύχτας την μαυρίζει πιο πολύ.

Αρχίζουν να σκέφτωνται πώς να αντιδράσουν, ψάχνουν διάφορες λύσεις,

μπαίνει στην μέση και ο διάβολος, και μπορεί να φθάσουν στην απελπισία.

Την ημέρα, και να πούν τα παιδιά: «θά κάνω αυτό ή εκείνο»,

θα βγουν έξω, θα ξεχαστούν, οπότε διασκεδάζεται η στενοχώρια.


– Γέροντα, το ξύλο βοηθάει τα παιδιά να διορθωθούν;

– Όσο γίνεται, οι γονείς να το αποφεύγουν.

Να προσπαθούν με το καλό και με υπομονή να δώσουν στο παιδί να καταλάβη ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό.

Μόνον όταν είναι μικρό το παιδί και δεν καταλαβαίνη ότι αυτό που πάει να κάνη είναι επικίνδυνο, βοηθιέται,

αν φάη κανένα σκαμπίλι, για να προσέχη άλλη φορά.

Ο φόβος, μήπως φάη πάλι σκαμπίλι, γίνεται φρένο και το προστατεύει.


Εγώ, όταν ήμουν μικρός, περισσότερο βοηθιόμουν από την μητέρα μου παρά από τον πατέρα μου.

Και οι δύο με αγαπούσαν και ήθελαν το καλό μου.

Καθένας όμως με βοηθούσε με τον δικό του τρόπο.

Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός.

Όταν κάναμε σαν παιδιά καμμιά αταξία, μας έδινε σκαμπίλια.

Εγώ πονούσα λίγο από το ξύλο, μαζευόμουν, όταν όμως περνούσε ο πόνος,

ξεχνούσα και τον πόνο και τις συμβουλές του.

Όχι ότι δεν με αγαπούσε ο πατέρας μου· από αγάπη με έδερνε.


Μια φορά, θυμάμαι – τριών χρονών ήμουν –, που μου έδωσε ο πατέρας μου ένα σκαμπίλι, με τίναξε πέρα!

Τί είχε γίνει; Δίπλα από το σπίτι μας ήταν ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο.

Οι ιδιοκτήτες είχαν φύγει στην Αμερική και είχε ρημάξει.

Στην αυλή είχε μια συκιά που τα κλαδιά της έβγαιναν στον δρόμο.

Ήταν καλοκαίρι και ήταν γεμάτη σύκα.

Εκεί που έπαιζα με άλλα παιδιά, ήρθε ένας γείτονας και με σήκωσε, για να του κόψω μερικά σύκα,

γιατί δεν έφθανε μόνος του να κόψη.


Του έκοψα πέντε-έξι και μου έδωσε κι εμένα δύο.

Όταν το έμαθε ο πατέρας μου, θύμωσε πάρα πολύ.

Μου έδωσε ένα σκαμπίλι!... Εγώ έβαλα τα κλάματα.

Η μάνα μου που ήταν μπροστά, γύρισε και του είπε: «Τί το χτυπάς το παιδί;

Τί ήξερε αυτό; μικρό παιδί είναι. Πώς μπορείς να το ακούς να κλαίη;».

«Άμα έκλαιγε τότε που το σήκωσε ο άλλος, για να κόψη τα σύκα, δεν θα έκλαιγε τώρα, είπε ο πατέρας μου.

Αλλά, φαίνεται, ήθελε να φάη και αυτό σύκα. Ας κλαίη λοιπόν τώρα».

Που να τολμήσω να το ξανακάνω!


Και η μητέρα μου έβλεπε τις αταξίες μου και στενοχωριόταν, αλλά είχε μια αρχοντιά.

Όταν έκανα καμμιά αταξία, γύριζε το κεφάλι της από την άλλη μεριά και έκανε πώς δεν με βλέπει, για να μη με στενοχωρήση.

Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά της μου ράγιζε την καρδιά.

«Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και η μητέρα όχι μονάχα δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πώς δεν με βλέπει!

Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω! Πώς να την ξαναστενοχωρήσω;».


Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε σκαμπίλι.

Κι εγώ όμως δεν το εκμεταλλευόμουν, να πώ: «Έ, τώρα δεν με βλέπει, ας κάνω μεγαλύτερη αταξία».

Ενώ ο πατέρας μου, μόλις έκανα κάτι, τάκ, σκαμπίλι.

Βλέπεις, και οι δύο με αγαπούσαν, εκείνο όμως που με διόρθωνε περισσότερο

ήταν η αρχοντική συμπεριφορά της μάνας μου.


– Γέροντα, μερικά παιδιά όμως είναι πολύ άτακτα· φωνάζουν, τρέχουν, κάνουν ζημιές. Πώς να αποφύγουν οι γονείς το ξύλο;

– Κοίταξε, δεν φταίνε τα παιδιά.

Τα παιδιά, για να μεγαλώσουν φυσιολογικά, θέλουν αυλή, για να μπορούν να παίξουν.

Τώρα τα κακόμοιρα είναι κλεισμένα μέσα στις πολυκατοικίες και ζορίζονται.

Δεν μπορούν να τρέξουν ελεύθερα, να παίξουν, να χαρούν.

Δεν πρέπει να στενοχωριούνται οι γονείς, όταν το παιδάκι είναι ζωηρό.

Ένα ζωηρό παιδί έχει δυνάμεις μέσα του και μπορεί να προκόψη πολύ στην ζωή του, αν τις αξιοποιήση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Το ζόρισμα δεν βοηθάει τα παιδιά



Μερικοί γονείς κάνουν μεγάλο στρύμωγμα στα παιδιά τους, και μάλιστα μπροστά στους άλλους!

Λες και έχουν ένα μουλάρι και το οδηγούν με την βέργα να πάη ίσα μπροστά·

έχουν το καπίστρι στο χέρι και του λένε: «Να περπατάς ελεύθερα!».

Ύστερα φθάνουν και αυτά στο σημείο να τους δέρνουν.

Σήμερα ήρθε μια μάνα με το παιδί της – ένα παλληκάρι μέχρι εκεί επάνω –, που ήταν άρρωστο.

«Τί να κάνω, Πάτερ; μου λέει, το παιδί μου δεν τρώει και δεν θέλει ούτε να μας δή».

Της είπα τί να κάνη και με ξαναρωτάει: «Τώρα τί να κάνω;».


– Μήπως, Γέροντα, δεν κατάλαβε τί της είπατε;

– Πώς δεν κατάλαβε! «Εγώ ούτε μια ώρα, της είπα, δεν μπορώ να καθήσω μαζί σου,

πώς να μείνη το παιδί μαζί σου; το παλάβωσες!».

«Όχι, μου λέει, το αγαπάω».

«Τί το αγαπάς, αφού δεν αναπαύεται κοντά σου· θέλει να φύγη από το σπίτι,

γιατί θέλει να βρίσκεται σε άλλο περιβάλλον.

Όταν βρίσκεται μακριά σας, είναι μια χαρά.

Για να μη σας θέλη, φαίνεται φταίτε κι εσείς.


Να μην το ερεθίζετε· το σακατεύεις το παιδί έτσι που φέρεσαι.

Με το καλό να του φέρεσαι, με υπομονή».

Αφού της είπα όλα αυτά, με ξαναρωτάει: «Τί να κάνω;

Το παιδί δεν μας θέλει». Πώς να συνεννοηθής έτσι;

Να είναι το παιδί μια χαρά και να το βγάζουν χαζό. Αυτό είναι βλάβη.

Με το ζόρισμα οι γονείς δεν βοηθούν τα παιδιά· τα πνίγουν.

Συνέχεια «μή αυτό, μη εκείνο, αυτό κάν᾿ το έτσι...».

Πρέπει να τραβούν τα γκέμια τόσο που να μη σπάζουν.

Να ελέγχουν με τρόπο τα παιδιά, για να τα φέρνουν σε έναν λογαριασμό,

αλλά να μη δημιουργούνται χάσματα μεταξύ τους.


Να κάνουν ό,τι κάνει ο καλός κηπουρός, όταν φυτεύη ένα δενδράκι:

Το δένει απαλά με ένα σχοινάκι σε έναν πάσσαλο, για να μη στραβώση και να μην τραυματίζεται,

όταν το γέρνη ο αέρας λίγο δεξιά-λίγο αριστερά.

Το φράζει κιόλας γύρω-γύρω και συγχρόνως το ποτίζει, το φροντίζει, μέχρι να μεγαλώσουν τα κλωνάρια του,

για να μην το φάνε τα κατσίκια.

Γιατί, αν το κουτσουρέψουν τα κατσίκια, πάει, καταστράφηκε.

Ένα κουτσουρεμένο δένδρο ούτε να καρπίση μπορεί ούτε σκιά να κάνη.


Όταν μεγαλώσουν τα κλωνάρια του, τότε ο κηπουρός βγάζει τον φράχτη, οπότε και καρπίζει το δένδρο

και στην σκιά του μπορούν να φιλοξενούνται και κατσίκια και πρόβατα και άνθρωποι.

Οι γονείς όμως πολλές φορές από υπερβολικό ενδιαφέρον θέλουν να δέσουν το παιδί με σύρμα,

ενώ πρέπει να το δένουν απαλά, για να μην το πληγώνουν.

Να προσπαθούν να βοηθούν τα παιδιά με τον αρχοντικό τρόπο, ο οποίος καλλιεργεί το φιλότιμο στις ψυχές τους,

ώστε να καταλάβουν το καλό ως ανάγκη.


Να τους εξηγούν το καλό, όσο μπορούν με καλό τρόπο, με αγάπη και με πόνο.

Θυμάμαι μια μητέρα πού, όταν έβλεπε τα παιδάκια να κάνουν καμμιά αταξία,

τα μάτια της βούρκωναν από πόνο και έλεγε: «μή, χρυσό μου παιδί».

Και με το παράδειγμά της τους μάθαινε να αγωνίζωνται με χαρά, για να αποφεύγουν τους πειρασμούς της ζωής,

να μην ταράζωνται εύκολα μπροστά σε μια δυσκολία, αλλά να την αντιμετωπίζουν

με προσευχή και με εμπιστοσύνη στον Θεό.


Σήμερα μικροί-μεγάλοι στον κόσμο ζουν σαν σε τρελλοκομείο, γι᾿ αυτό χρειάζεται πολλή υπομονή και πολλή προσευχή.

Ένα σωρό παιδιά παθαίνουν εγκεφαλικό.

Είναι λίγο χαλασμένο το ρολόι, το κουρντίζουν και οι γονείς λίγο παραπάνω και σπάζει το ελατήριό του.

Χρειάζεται διάκριση. Άλλο παιδί θέλει περισσότερο κούρντισμα και άλλο λιγώτερο.

Τα καημένα τα παιδιά είναι εκτεθειμένα σε όλα τα ρεύματα.

Όταν ακούν έξω στις διάφορες συντροφιές «μή σέβεστε γονείς, μη σέβεστε τίποτε»,

και οι μητέρες πάνε να τα σφίξουν, τότε αντιδρούν χειρότερα.


Γι᾿ αυτό λέω στις μητέρες να ζοριστούν στην προσευχή, και όχι να ζορίζουν τα παιδιά.

Αν συνέχεια λένε «μή, μή» στο παιδί, ακόμη και για μικροπράγματα, ή καμμιά φορά και άδικα,

τότε, όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό, όταν πάη λ.χ. το παιδάκι να ρίξη βενζίνη στην φωτιά,

δεν ακούει και το κάνει, οπότε μπορεί να πάθη μεγάλη ζημιά.

Το παιδί δεν καταλαβαίνει ότι μέσα στο «μή» κρύβεται η αγάπη.


Αλλά και όταν μεγαλώση λίγο, μπαίνει ο εγωισμός και αντιδράει, όταν του κάνουν καμμιά παρατήρηση, γιατί λέει:

«μικρός είμαι και μου φέρονται έτσι;».

Οι γονείς πρέπει να δώσουν στο παιδί να καταλάβη ότι, όπως, όταν ήταν μικρό, το πρόσεχαν να μην καή,

έτσι και τώρα που μεγάλωσε, υπάρχει άλλη φωτιά.

Γι᾿ αυτό πρέπει να προσέχη, να μη δίνη δικαιώματα στον πειρασμό, για να διατηρήση την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η αδιάκριτη υπερβολική αγάπη των γονέων



– Γέροντα, μπορεί μια μάνα από αδιάκριτη αγάπη να βλάψη το παιδί της;

– Και βέβαια μπορεί.

Όταν λ.χ. κάποια μάνα βλέπη το παιδάκι να δυσκολεύεται να περπατήση και λέη:

«κρίμα το καημένο, δεν μπορεί να περπατήση», και το παίρνη συνέχεια αγκαλιά,

αντί να το κρατήση λίγο από το χεράκι, πώς θα μάθη το παιδί να περπατάη μόνο του;

Βέβαια από αγάπη κινείται, αλλά του κάνει ζημιά με το πολύ ενδιαφέρον της.


Γνώριζα έναν πατέρα που το παιδί του είχε τελειώσει το στρατιωτικό και το έπαιρνε από το χέρι και το πήγαινε στον κουρέα.

«Έφερα τον γιό μου να τον κουρέψης.

Πόσα θέλεις και πότε θα τελειώσης να έρθω να τον πάρω;».

Το είχε σακατέψει το παιδί.

Η αγάπη χρειάζεται φρένο με διάκριση.

Η πραγματική αγάπη έχει ανιδιοτέλεια, δεν έχει μέσα τον εαυτό μας, και έχει σύνεση.

Η σύνεση είναι απαραίτητη στην πολλή αγάπη της γυναίκας, για να μη χαραμίζεται η αγάπη της.


Μια φορά ήρθε στο Καλύβι ένα παλληκάρι που ήταν αγανακτισμένο με τους γονείς του.

Οι καημένοι είχαν καλή διάθεση, αλλά δεν ήξεραν τον τρόπο να το βοηθήσουν.

Μου έλεγε λοιπόν ότι οι γονείς του το καταπιέζουν, ότι δεν το αγαπούν κ.λπ.

«Κοίταξε, του λέω, όταν ήσουν μικρός και σού έβαζε η μάνα σου ένα σωρό ρούχα, γιατί το έκανε;

Για να μην κρυώσης ή για να σε σκάση; Αυτό είχε πολλή αγάπη μέσα».

Όταν τελικά κατάλαβε πόσο το αγαπούσαν οι γονείς του, έβαλε τα κλάματα.


Είχε πολλή αγάπη η μάνα του, άσχετα αν δεν τον βοήθησε εκείνον,

γιατί με τον τρόπο που του φερόταν του προκαλούσε αντιδράσεις.

Η μάνα, όταν χρειάζεται, πρέπει να φερθή αυστηρά προς το παιδί.

Δεν το βοηθάει, όταν εύκολα παίρνη το μέρος του, δήθεν για να μη στενοχωριέται.

Στα Άδανα͵ μια χήρα γυναίκα είχε ένα μονάκριβο παιδί – Γιάννη το έλεγαν.

Όταν μεγάλωσε λίγο, το πήγε σε έναν μάστορα να μάθη τσαγκάρης.


Κάθησε μια εβδομάδα ο μικρός στην δουλειά και μετά είπε στην μητέρα του:

«Μάνα, δεν χρειάζεται να πάω άλλο στην δουλειά· έμαθα την τέχνη».

«Πότε την έμαθες κιόλας;», τον ρωτάει εκείνη.

«Αν θέλης, να σου δείξω κι εσένα πώς φτιάχνουν παπούτσια, της λέει.

Να, έτσι κόβουν την σόλα, έτσι βάζουν το δέρμα, το τακούνι, έτσι τα καρφώνουν...».

Το αφεντικό του ήταν πολύ καλό και ήθελε να μάθη στον Γιάννη την τέχνη, γιατί ήταν ορφανός.


Όταν είδε πώς πέρασε μια εβδομάδα και ο Γιάννης δεν φάνηκε, ανησύχησε μήπως αρρώστησε βαριά

και πήγε στην μάνα του να ρωτήση τί κάνει το παιδί.

«Τί έπαθε ο Γιάννης και δεν ξαναήρθε στην δουλειά; άρρωστος είναι;», ρωτάει την μάνα του.

«Όχι, του απαντά εκείνη, καλά είναι».

«Τότε γιατί δεν ήρθε στην δουλειά;».

«Έ, τί να κάνη να έρθη; του λέει εκείνη· ο Γιάννης έμαθε πια την τέχνη».

«Μά πώς την έμαθε μέσα σε τόσο λίγες μέρες;», την ρωτάει το αφεντικό.


«Να, του λέει η μάνα, παίρνει το δέρμα, το βάζει σε ένα καλούπι, το καρφώνει,

βάζει και το τακούνι και μετά το βγάζει, και αυτό είναι!».

Γέλασε το αφεντικό, την χαιρέτησε και έφυγε.

Όταν γύρισε στο μαγαζί, τον ρώτησαν τα άλλα μαστορόπουλα: «Μάστορα, τί κάνει ο Γιάννης;».

«Μια χαρά είναι, τους είπε εκείνος. Δεν έμαθε μόνον ο Γιάννης τσαγκάρης, αλλά έμαθε και η μάνα του!»...

Αυτήν την συμπεριφορά την βλέπω σε πολλούς γονείς.


Νομίζουν ότι αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά με τον τρόπο που φέρονται τα καταστρέφουν.

Όταν μια μάνα, ας υποθέσουμε, από την υπερβολική αγάπη της, φιλάη το παιδί και λέη

«δέν υπάρχει στον κόσμο τέτοιο παιδί σαν το δικό μου», τότε του καλλιεργεί την υπερηφάνεια

και την αρρωστημένη αυτοπεποίθηση.

Ύστερα το παιδί δεν υπακούει στους γονείς, επειδή πιστεύει ότι τα ξέρει όλα.

Οι γονείς πρέπει να βοηθούν από την μικρή ηλικία τα παιδιά να μάθουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους.

Να κάνουν μέσα στην οικογένεια κάποια δουλειά που μπορούν· να μην τα θέλουν όλα έτοιμα.

Διαφορετικά, θα δυσκολευτούν, όταν μεγαλώσουν.


Ένας μάστορας δούλεψε σκληρά και μεγάλωσε τα παιδιά του.

Εκείνα όλη την ημέρα γύριζαν στο μεσοχώρι.

Παντρεύτηκαν και τα περίμεναν όλα από τον πατέρα τους.

Όταν ο πατέρας τους είπε πώς είναι καιρός και αυτά να κοιτάξουν μόνα τους τα σπίτια τους, του είπαν:

«Καλά, πατέρα, εσύ δεν μας άφησες, όταν ήμασταν μικρά,

τώρα που μεγαλώσαμε και έχουμε υποχρεώσεις θα μας αφήσης;»!




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η διανομή της περιουσίας


Οι γονείς που έχουν την οικονομική δυνατότητα, έχουν ευθύνη να φροντίσουν για το μέλλον των παιδιών τους.

Φυσικά, το κυριώτερο είναι να τους δώσουν καλή ανατροφή, μετά να τα μορφώσουν ή να τα στείλουν

να μάθουν κάποια τέχνη, για να μπορούν να ζήσουν, και ύστερα να τους εξασφαλίσουν ένα σπιτάκι κ.λπ.

Όταν το 1924 η οικογένειά μας ήρθε στην Ελλάδα από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, τότε με την Ανταλλαγή,

ο πατέρας μου, ως πρόεδρος του χωριού, φρόντισε να τακτοποιήση όλους τους συγχωριανούς μας.

Την οικογένειά μας την άφησε τελευταία.

Αργότερα τα μεγαλύτερα αδέλφια μου του παραπονέθηκαν.

«Όλους τους φρόντισες, πατέρα, είπαν, εμάς δεν μας σκέφτηκες».

Αν είναι κανείς μόνος του, μπορεί όλα να τα δώση και να αδιαφορήση για τον εαυτό του από αυταπάρνηση,

από αρχοντιά, αλλά, αν έχη οικογένεια, πρέπει να σκεφθή και την οικογένειά του.

Βέβαια, οι γονείς δεν πρέπει να ξεθαρρεύουν και να δίνουν στα παιδιά όσα έχουν, όλα μαζί,

γιατί τα παιδιά είναι άπειρα και μπορεί να ξανοιχτούν στην σύγχρονη ζωή που δεν έχει άκρη.

Ύστερα θα πονούν, που δεν θα έχουν να τα βοηθήσουν.

Να προσέξουν επίσης, ώστε το πιο αδύνατο παιδί να το ενισχύσουν περισσότερο υλικά, και ακόμη περισσότερο ηθικά,

για να μην το πάρη σβάρνα ο πανικός της αποτυχίας, αλλά και με διάκριση και αγάπη να τακτοποιήσουν όλα τα παιδιά,

για να μην ψυχρανθούν μεταξύ τους.

Σπάνια βρίσκεις οικογένειες αγαπημένες, που ζουν πνευματικά, και τα αδέλφια δεν μαλώνουν για οικόπεδα και περιουσίες

και δεν τρέχουν στα δικαστήρια.

Είχα γνωρίσει μια επταμελή οικογένεια.

Οι γονείς είχαν κάτι χρυσαφικά.

Μετά τον θάνατό τους, τα παιδιά είπαν να τα πάρη ο ένας αδελφός που τους είχε γηροκομήσει.

Εκείνος όμως σκέφθηκε ότι η αδελφή τους έχει μεγάλη οικογένεια και έχει πιο πολλή ανάγκη και τα έδωσε σ᾿ εκείνη.

Αυτή τα έδωσε στον άλλον αδελφό, εκείνος στον άλλον, και τελικά γύρισαν στον πρώτο!

Ό,τι ακριβώς έκαναν εκείνοι οι Πατέρες που διαβάζουμε στο Γεροντικό (1).

Στο τέλος, επειδή και εκείνος δεν ήθελε να τα κρατήση, τα έδωσαν σε μια εκκλησία.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Κάποτε πήγαν σταφύλια στον Αββά Μακάριο. Εκείνος, αν και του άρεζαν, έκανε εγκράτεια και τα έστειλε σε κάποιον ασθενή αδελφό που επιθυμούσε να φάη σταφύλια. Ο αδελφός, μόλις τα είδε, χάρηκε πολύ, αλλά, επειδή και αυτός δεν ήθελε να ικανοποιήση την επιθυμία του, τα έστειλε σε άλλον αδελφό και του παρήγγειλε ότι αυτός δεν είχε όρεξη να τα φάη. Εκείνος έκανε πάλι το ίδιο, και έτσι τα σταφύλια γύρισαν πολλούς αδελφούς, χωρίς κανείς να τα δοκιμάση. Ο τελευταίος δε αδελφός μη ξέροντας ότι προέρχονταν από τον Αββά Μακάριο τα έστειλε σ᾿ εκείνον ως μεγάλο δώρο, ο οποίος τα γνώρισε και θαύμασε την εγκράτεια των αδελφών. (Παλλαδίου, Επισκόπου Ελενοπόλεως, Λαυσαϊκή Ιστορία, Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών, Τόμος 6, έκδ. «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1996, σ. 122).

 

[XAPA]

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ


«Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά.
Γι᾿ αυτό να φροντίζουν να έχουν την ευχή τους



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

- Τα παιδιά, οι χαρές και οι δυσκολίες τους

Τα μικρά παιδιά



– Έχω παρατηρήσει, Γέροντα, ότι τα μωρά μερικές φορές την ώρα της Θείας Λειτουργίας χαμογελούν.

– Αυτό δεν το κάνουν μόνο στην Θεία Λειτουργία.

Τα μωρά είναι σε συνεχή επαφή με τον Θεό, επειδή δεν έχουν μέριμνες.

Τί είπε ο Χριστός για τα μικρά παιδιά;

«Οι Άγγελοι αυτών εν ουρανοίς δια παντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς»(1).

Έχουν επικοινωνία και με τον Θεό και με τον Φύλακα Άγγελό τους, που είναι συνέχεια δίπλα τους.

Στον ύπνο τους πότε γελούν, πότε κλαίνε, γιατί βλέπουν διάφορα.

Άλλοτε βλέπουν τον Φύλακα Άγγελό τους και παίζουν μαζί του – τα χαϊδεύει, τα πειράζει,

κουνάει τα χεράκια τους, και αυτά γελούν -, άλλοτε πάλι βλέπουν καμμιά σκηνή του πειρασμού και κλαίνε.


– Ο πειρασμός γιατί πηγαίνει στα νήπια;

– Και αυτό τα βοηθάει, για να αισθάνωνται την ανάγκη να ζητούν την μάνα τους.

Αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος, δεν θα αναγκάζονταν να αναζητήσουν την αγκαλιά της μάνας τους.

Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό.


– Αυτά που βλέπουν, όταν είναι μικρά, τα θυμούνται, όταν μεγαλώσουν;

– Όχι, τα ξεχνούν.

Αν θυμόταν το παιδάκι πόσες φορές είδε τον Άγγελό του, θα έπεφτε στην υπερηφάνεια.

Γι᾿ αυτό, όταν μεγαλώση, τα ξεχνάει. Ο Θεός με σοφία εργάζεται.


– Μετά το Βάπτισμα τα βλέπουν αυτά;

– Φυσικά, μετά το Βάπτισμα.


– Γέροντα, ένα αβάπτιστο παιδάκι κάνει να προσκυνήση άγια Λείψανα;

– Γιατί να μην κάνη; Μπορεί και να το σταυρώση κανείς με τα άγια Λείψανα.

Είδα σήμερα ένα παιδάκι, σαν αγγελουδάκι ήταν.

«Που είναι τα φτερά σου;», το ρώτησα. Δεν ήξερε να μου πη!...

Στο Καλύβι, όταν έρχεται η άνοιξη και ανθίζουν τα δένδρα, βάζω καραμέλες πάνω στα πουρνάρια,

που είναι κοντά στην πόρτα του φράχτη, και λέω στα μικρά παιδιά που έρχονται εκεί:

«Πηγαίνετε, παιδιά, να κόψετε καραμέλες από τα πουρνάρια, γιατί, αν πιάση βροχή, θα λειώσουν και θα πάνε χαμένες!».

Μερικά έξυπνα παιδάκια καταλαβαίνουν ότι τις έβαλα εγώ και γελούν,

άλλα πιστεύουν ότι φύτρωσαν, άλλα προβληματίζονται.

Τα μικρά θέλουν και λίγο λιακάδα...


– Βάζετε πολλές καραμέλες, Γέροντα;

– Έμ, πώς! Τί να κάνω;

Εγώ καλά γλυκά δεν δίνω στους μεγάλους· λουκούμια τους δίνω.

Όταν μου φέρνουν καλά γλυκά, τα κρατώ για τα παιδιά της Σχολής (2)

Να, κι εδώ χθές βράδυ φύτεψα καραμέλες και σοκολατάκια και σήμερα... άνθισαν͵!

Τα είδατε; Ο καιρός ήταν καλός, το χώμα ήταν αφράτο, γιατί το είχατε σκάψει καλά, και αμέσως άνθισαν !

Να δήτε τί ανθόκηπο θα σας κάνω εγώ!

Δεν θα χρειάζεται να αγοράζουμε καραμέλες και σοκολατάκια για τα παιδιά. Τί; να μην έχουμε δική μας παραγωγή;


– Γέροντα, κάποιοι προσκυνητές είδαν τα σοκολατάκια που φυτέψατε στον κήπο, επειδή το χαρτάκι τους έβγαινε πάνω από το χώμα. Παραξενεύτηκαν. «Κάποιο παιδάκι, είπαν, θα τα έβαλε».

– Δεν τους είπες ότι τα έβαλε ένα μεγάλο παιδί;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ματθ. 18, 10.
(2)Για τους μαθητές της Αθωνιάδος Σχολής.
(3) Ο Γέροντας είχε φυτέψει στο φρεσκοσκαμμένο χώμα καραμέλες και σοκολατάκια και είχε βάλει επάνω τους ανθάκια από πασχαλιά, για να φαίνωνται σαν ανθισμένα.

[XAPA]

Ο Φύλακας Άγγελος προστατεύει τα παιδάκια



– Γέροντα, γιατί ο Θεός δίνει στον κάθε άνθρωπο έναν Φύλακα Άγγελο, αφού μπορεί ο ίδιος να μας προστατεύση;

– Αυτό είναι ξεχωριστή φροντίδα του Θεού για το πλάσμα Του.

Ο Φύλακας Άγγελος είναι οικονομία Θεού. Είμαστε χρεώστες γι᾿ αυτό.

Οι Άγγελοι ιδιαίτερα προστατεύουν τα μικρά παιδιά. Πώς τα φυλάνε!

Μια φορά δυο παιδιά έπαιζαν έξω στον δρόμο.

Το ένα από τα δύο σημάδευε το άλλο στο κεφάλι, για να το χτυπήση με μια πέτρα.

Εκείνο δεν το έβλεπε.

Την τελευταία στιγμή, φαίνεται, ο Άγγελός του το έκανε να δη κάτι, τινάχτηκε πέρα και γλίτωσε.

Μια μάνα πάλι είχε πάρει στο χωράφι και το μωρό της.

Το θήλασε, το έβαλε στην κούνια και πήγε να δουλέψη.

Μετά από λίγο, όταν πήγε κοντά του, τί να δή!

Το παιδάκι κρατούσε ένα φίδι και το έβλεπε!

Όπως το είχε θηλάσει, είχε μείνει γάλα γύρω από το στοματάκι του.

Πήγε λοιπόν το φίδι και έγλειφε το γάλα με την γλώσσα του και το παιδάκι το έπιασε με το χέρι του.

Βάζει τις φωνές η μάνα, τρόμαξε το παιδί, άνοιξε το χεράκι του και έφυγε το φίδι!

Φυλάει ο Θεός τα παιδιά.


– Γέροντα, τότε πώς πολλά παιδάκια υποφέρουν από αρρώστιες κ.λπ.;

– Ο Θεός ξέρει τί θα ωφελήση τον καθέναν και δίνει ανάλογα.

Δεν δίνει στον άνθρωπο κάτι που δεν θα τον ωφελήση.

Βλέπει λ.χ. ότι περισσότερο θα μας ωφελήση, αν μας δώση ένα κουσούρι, μια αναπηρία,

παρά αν μας προστατεύση να μη χτυπήσουμε ή να μη μείνουμε ανάπηροι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Το Βάπτισμα


– Γέροντα, οι Βορειοηπειρώτες, όταν πεθάνουν, τί θα γίνουν που δεν είναι βαπτισμένοι;

– Έ, οι περισσότεροι έχουν από τους γονείς τους αεροβάπτισμα.

Υπάρχουν και νοσοκόμες που αεροβαπτίζουν τα παιδάκια.

Μια νοσοκόμα βάπτισε ένα παιδάκι μέσα σε μια λεκάνη με νερό.

Σού λέει αυτό είναι πιο καλό από το αεροβάπτισμα· αλλά ο Θεός είδε την διάθεσή της...

Πόση χάρη έχουν οι νεοφώτιστοι!

Μια φορά είχα γνωρίσει ανάμεσα σε τριακόσια πενήντα άτομα μια γυναίκα που ήταν βαπτισμένη.

Ρώτησα «ποιά είναι αυτή;», και μου είπαν ότι ήταν μια Τουρκάλα που είχε βαπτισθή.

Έλαμπε το πρόσωπό της. Μπροστά της οι άλλοι φαίνονταν βάρβαροι.


– Γέροντα, είναι σωστό στο Βάπτισμα να δίνωνται δύο ονόματα στα παιδιά;

– Αν είναι να μαλώνουν τα ανδρόγυνα και να χωρίζουν, ας δώσουν και τρία!

Αν και τα σωστά ονόματα σήμερα τα έχουν κάνει!... Βίκυ, Πέπη, Μιμή...


– Γέροντα, μια μητέρα έχασε το παιδάκι της στον πέμπτο μήνα της κυοφορίας και στενοχωριέται, γιατί γεννήθηκε νεκρό και ούτε αεροβάπτισμα δεν μπόρεσαν να κάνουν.

– Αφού δεν έφταιγε η ίδια, ας έχη εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού.

Έχει ο Θεός λογαριασμό για όλα αυτά τα παιδάκια.


– Η μητέρα μου, Γέροντα, μου είπε ότι το αδελφάκι μου πέθανε λίγες ώρες μετά την γέννησή του και δεν πρόλαβε να το βαπτίση. Της είπα να το πη στον Πνευματικό.

– Αφού ήθελε να το βαπτίση, αλλά δεν πρόλαβε, έχει ελαφρυντικά.

Εδώ άλλες κάνουν εκτρώσεις και σκοτώνουν τα παιδιά τους.

Την κρίση του Θεού δεν την ξέρουμε.

Βαρύ αμάρτημα θα ήταν, αν από αμέλεια δεν βάπτιζε το παιδί και πέθαινε αβάπτιστο.

Εσύ αντιμετώπισες το θέμα με την λογική.

Αυτή είναι η θεολογία του ορθολογισμού.

Είπα κάποτε σε μια συντροφιά ότι ένα παιδάκι στην Βόρειο Ήπειρο το είχαν βαπτίσει τρεις φορές.

Μία φορά η γιαγιά, μία ο παππούς και μία η μάνα, κρυφά ο ένας από τον άλλον, γιατί ο καθένας το θεωρούσε αβάπτιστο.

Πετιέται τότε κάποιος και λέει: «Αυτό είναι αντικανονικό».

«Βρέ, του λέω, δογματικά βάφτισαν το παιδί τρεις φορές; Τρείς φορές ευλογήθηκε αυτό το παιδί!».


– Γέροντα, ο Θεός οικονομάει να βλέπουν στον ύπνο τους οι άνθρωποι κεκοιμημένους συγγενείς τους και να συνομιλούν μαζί τους, για να βοηθηθούν στην πίστη, στην μετάνοια;

– Ναι, δεν σας έχω πει κι εγώ κάποιο περιστατικό;

Ένας μοναχός στο Άγιον Όρος ήταν από ένα χωριό που βρισκόταν στο βουλγαρικό έδαφος

και υπήρχαν εκεί πολλοί αβάπτιστοι.

Μου είπε λοιπόν ότι, όταν ήταν λαϊκός και ήταν ακόμη αβάπτιστος,

είδε στον ύπνο του το ανηψάκι του, που είχε πεθάνει πριν από λίγο καιρό,

να είναι έξω από ένα πολύ όμορφο περιβόλι και να κλαίη.

Μέσα στο περιβόλι ήταν πολλά παιδάκια που έπαιζαν χαρούμενα.

«Γιατί δεν πάς κι εσύ μέσα;», το ρώτησε.

«Πώς να πάω μέσα; Εγώ είμαι αβάπτιστο», απάντησε εκείνο.

Μετά από αυτό πήγε αμέσως και βαπτίσθηκε ο ίδιος και ύστερα διηγήθηκε στον παπά το όνειρο που είδε.

Έτσι οικονόμησε ο Θεός, για να καταλάβουν και οι άλλοι τί αξία έχει το Βάπτισμα.

Έπειτα άρχισαν να βαπτίζουν τα παιδιά τους σ᾿ εκείνο το χωριό.


– Γέροντα, υπάρχουν γονείς που έκαναν πολιτικό γάμο, αλλά θέλουν να βαπτίσουν τα παιδιά τους. Επιτρέπεται;

– Γιατί να μην επιτρέπεται;

Άλλωστε τί φταίνε τα καημένα τα παιδάκια;

Το ότι θέλουν να βαπτίσουν τα παιδιά τους δείχνει πώς κάτι έχουν μέσα τους· δεν είναι τελείως αδιάφοροι.

Φαίνεται, κάπου θα μπερδεύτηκαν.

Αν θέλη κανείς να τους βοηθήση, πρώτα πρέπει να δη για ποιό λόγο δεν έκαναν θρησκευτικό γάμο

και ύστερα για ποιό λόγο θέλουν να βαπτίσουν τα παιδιά τους.


– Γέροντα, μια μοναχή που είχε βαπτίσει κάποιο παιδάκι, όταν ήταν στον κόσμο, εκτός από την προσευχή που θα κάνη γι᾿ αυτό, πρέπει να του στέλνη δώρα, όπως συνηθίζεται;

– Έ, τώρα η μοναχή είναι απαλλαγμένη απ᾿ αυτά.

Οι γονείς της μοναχής, αν θέλουν, μπορούν κάτι να κάνουν.

Ο μοναχός με την προσευχή θα βοηθήση.


– Δηλαδή, αν το σκεφθούν οι γονείς μόνοι τους;

– Ναι, να μην τους υποχρεώση η μοναχή.

Να κάνη προσευχή να τους φωτίση ο Θεός.

Πάντως ο νουνός έχει μεγάλη ευθύνη.

Οι γονείς μου είχαν υποσχεθή σε μια φιλική μας οικογένεια ότι ένα παιδάκι τους θα το βάφτιζε κάποιος από την οικογένειά μας.

Όταν ήρθε εκείνη η ώρα, έλειπαν όλοι οι δικοί μου και μου είπαν να το βαπτίσω εγώ.

Ήμουν τότε δεκαέξι χρονών και δεν ήθελα να το βαπτίσω, γιατί αισθανόμουν την ευθύνη που θα αναλάμβανα.

Βρέθηκα σε δύσκολη θέση.

Έκανα λοιπόν προσευχή. «Θεέ μου, είπα, αν είναι να γίνη καλός άνθρωπος, πάρε από εμένα όλα τα χρόνια και δώσ᾿ τα σ᾿ αυτό.

Αν όμως είναι να γίνη κακός, πάρ᾿ το τώρα που είναι αγγελούδι».

Το βάφτισα και το ονόμασα Παύλο. Σε μία εβδομάδα πέθανε.

Στον Ουρανό τώρα είναι ασφαλισμένο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Τα ορφανά παιδιά



– Γέροντα, τα παιδάκια, αν πεθάνη ο πατέρας τους, πρέπει να τον δούν νεκρό;

– Καλύτερα να μην τον δούν.

Εδώ σε έναν μεγάλο προσπαθείς με τρόπο να πής για τον θάνατο κάποιου δικού του, πόσο μάλλον σε παιδιά!


– Μέχρι ποιά ηλικία;

– Ανάλογα και με το τί παιδί είναι.


– Στον τάφο του να τα πηγαίνουν;

– Στον τάφο, ναί, ας τα πηγαίνουν.

Να τους πούν: «Ο πατέρας πήγε από ᾿δώ στον Ουρανό.

Αν είσαστε φρόνιμα, θα έρχεται από τον Ουρανό να σας βλέπη».

Θυμάμαι, όταν πέθανε η γιαγιά μου, με είχαν πάει σε ένα φιλικό μας σπίτι, για να μη δώ την κηδεία και να μην ξέρω ότι πέθανε.

Μου έκαναν εκεί παιχνίδια, με διασκέδαζαν.

Εγώ γελούσα και εκείνοι έκλαιγαν.

Όταν γύρισα, ρωτούσα: «Που είναι η γιαγιά;». «Θα έρθη», μου έλεγαν.

Περίμενα την γιαγιά... Και μετά από καιρό έμαθα ότι πέθανε.

Δεν βοηθάει τα παιδιά να δούν νεκρά τα αγαπημένα τους πρόσωπα.


– Γέροντα, τα μικρά παιδιά, όταν πεθάνη η μητέρα τους, είναι πολύ πονεμένα.

– Τα παιδιά ορφανεύουν πιο πολύ από μάνα, όχι από πατέρα, γι᾿ αυτό και πονάνε πιο πολύ

– σπάνια συμβαίνει να χάσουν την μάνα τους και να είναι μετά ο πατέρας τους σαν μάνα.

Στον Παράδεισο όμως θα παρηγορηθούν. Έχουν να λάβουν εκεί.

Ένα ορφανό θα μπή με λιγώτερες μονάδες στον Παράδεισο, όπως οι Ομογενείς από το εξωτερικό

μπαίνουν στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις (1), γιατί τους πιάνει κάποιος νόμος.

Τα ορφανά δηλαδή τα πιάνει ο νόμος του Θεού και με λιγώτερο κόπο θα μπούν στον Παράδεισο,

ενώ οι άλλοι χρειάζεται να αγωνισθούν πολύ.

Εγώ μακαρίζω τα παιδιά που στερήθηκαν την μεγάλη στοργή των γονέων τους, γιατί κατόρθωσαν

να κάνουν Πατέρα τους τον Θεό από τούτη την ζωή και έχουν αποταμιεύσει παράλληλα στο Ταμιευτήριο του Θεού

και την στοργή των γονέων τους που στερήθηκαν, η οποία τοκίζεται.

Αλλά και σ᾿ αυτήν την ζωή ο Καλός Θεός θα τα βοηθήση, γιατί, από την στιγμή που παίρνει τους γονείς,

είναι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένος να τα προστατεύη.

Τί λέει ο Δαβίδ; «Ορφανόν και χήραν αναλήψεται»(2).

Τα αγαπάει ο Θεός φυσιολογικά πιο πολύ και τα έχει μεγαλύτερη έγνοια.

Σ᾿ αυτά τα παιδιά δίνει περισσότερα δικαιώματα σ᾿ αυτήν την ζωή από ό,τι στα άλλα παιδιά.

Αν το ορφανό γυρίση το κουμπί στην καλωσύνη, προοδεύει πολύ.

Ενώ, αν πή: «εγώ ταλαιπωρήθηκα, οπότε τώρα κι εγώ θα ταλαιπωρήσω άλλους», καταστρέφεται.


– Γέροντα, η ορφάνια έχει δυσάρεστες επιπτώσεις σε όλη την ζωή του ανθρώπου;

– Τί είναι αυτά που λές;

Μπορεί τα ορφανά να είναι λίγο συνεσταλμένα, να έχουν ένα μάζεμα, μια δειλία – δεν έχουν εκείνη την χαρά,

την ζωηράδα που έχουν όσα παιδιά είναι χορτάτα από στοργή –, αλλά αυτή η συστολή είναι ένα φρένο

που τα βοηθάει σ᾿ αυτήν την ζωή και συγχρόνως αποταμιεύουν και στην άλλη.

Γιατί αυτό το μάζεμα νομίζεις ότι δεν το βλέπει ο Θεός; Δεν θα τα βολέψη μετά;

Γι᾿ αυτό, το ορφανό, ιδίως από μάνα, πρέπει να το αγκαλιάσουμε με πόνο και με θερμή αγάπη,

για να ζεσταθή πρώτα, να ξεθαρρέψη, ώστε να ανοίξη την καρδιά του.

Καί, όταν έχη φιλότιμο, πρέπει να βάλουμε φρένο γερό στον μεγάλο του ενθουσιασμό,

για να μην πάθη υπερκόπωση, προσπαθώντας να εκδηλώση την μεγάλη του ευγνωμοσύνη.


Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης μεγάλωσε ορφανός και από μάνα και από πατέρα.

Αν δεν το αντιμετώπιζε πνευματικά, με λεβεντιά, θα έπρεπε να είναι βασανισμένος, να είχε ψυχολογικά προβλήματα.

Βλέπεις όμως τί παλληκαριά είχε! Τί αγώνες έκανε!

Και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι και τα κόκκαλά του ήταν σαν βαμβάκι, σαν σφουγγάρι.

Στην εκταφή, όταν έβγαλα τα λείψανά του, τα πλευρά του και οι σπόνδυλοι, μόλις τα χάραζα λίγο, έσπαζαν.

Μόνο δύο σπόνδυλοι, η λεκάνη και η κνήμη, ήταν κάπως γερά.

Τόσο ασθενικός που ήταν, πώς έκανε τόσες οδοιπορίες;

Βάδιζε σαν να πετούσε!

Εδώ βλέπει κανείς την υπερφυσική δύναμη που του έδινε ο Θεός. Στο μεγάλωμα των ορφανών θα σκαλώση ο Χριστός;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ειπώθηκε το 1992, όταν ακόμη ίσχυε σχετική νομοθεσία.
(2) Ψαλμ. 145, 9.