Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Η άσκηση της αρετής μέσα στην οικογένεια



– Γέροντα, ένας οικογενειάρχης πώς μπορεί να ασκήται στην αρετή;

– Δίνει ο Θεός ευκαιρίες.

Αλλά πολλοί, ενώ ζητούν από τον Θεό να τους δίνη ευκαιρίες, για να ασκούνται στην αρετή,

γογγύζουν, όταν συναντούν κάποια δυσκολία.

Μερικές φορές λ.χ. ο Καλός Θεός, από την άπειρη αγάπη Του, για να ασκηθή ο άνδρας στην ταπείνωση

και στην υπομονή, αφαιρεί την Χάρη Του από την γυναίκα και αρχίζει να γίνεται ιδιότροπη και να του φέρεται σκληρά.

Τότε ο άνδρας πρέπει να χαίρεται και να ευχαριστή τον Θεό για την ευκαιρία αυτή

που του δίνει να αγωνισθή, και όχι να γογγύζη.

Ή ζητάει η μητέρα από τον Θεό να της δίνη υπομονή.

Πάει το παιδάκι καί, όπως έχει έτοιμο το τραπέζι για να φάνε, τραβάει το τραπεζομάνδηλο και τα ρίχνει όλα κάτω.

Τότε είναι σαν να λέη στην μητέρα του: «Μαμά, κάνε υπομονή!»...

Και γενικά, οι δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο αναγκάζουν όσους θέλουν να ζήσουν

λίγο πνευματικά να βρίσκωνται σε εγρήγορση.


Όπως, Θεός φυλάξοι, όταν γίνεται πόλεμος, οι άνθρωποι βρίσκονται σε εγρήγορση,

το ίδιο βλέπω να γίνεται και τώρα με όσους προσπαθούν να ζουν πνευματικά.

Να, τα καημένα τα παιδιά που είναι κοντά στην Εκκλησία πόσο δυσκολεύονται!

Ο πόλεμος όμως που έχουν από το άσχημο περιβάλλον στο οποίο ζουν τα βοηθάει να είναι κατά κάποιον τρόπο ξύπνια.

Και βλέπεις, σε καιρό ειρήνης που δεν υπάρχουν δυσκολίες, οι πιο πολλοί το ρίχνουν έξω.

Ενώ πρέπει και τότε να αξιοποιούν την ειρήνη για την πνευματική πρόοδο·

να προσπαθούν να κόβουν τα ελαττώματά τους και να καλλιεργούν τις αρετές.


Πολύ βοηθάει στην πνευματική ζωή η ησυχία.

Καλά είναι να έχη κανείς κάποια ώρα της ημέρας να ησυχάζη.

Να εξετάζη τον εαυτό του, για να γνωρίση τα πάθη του και να αγωνισθή να τα κόψη, για να καθαρίση την καρδιά του.

Αν μάλιστα υπάρχη στο σπίτι ένα δωμάτιο ήσυχο, που να θυμίζη ατμόσφαιρα κελλιού, αυτό είναι πολύ καλό.

Εκεί, «εν τω κρυπτώ»(1), θα μπορή να κάνη τα πνευματικά του καθήκοντα, να μελετάη, να προσεύχεται.

Η λίγη πνευματική μελέτη, όταν προηγήται από την προσευχή, πολύ βοηθάει,

γιατί και η ψυχή θερμαίνεται και ο νούς μεταφέρεται σε πνευματικό χώρο.

Γι᾿ αυτό, όταν κανείς έχη πολύ περισπασμό την ημέρα, να προτιμά, αν έχη δέκα λεπτά για προσευχή,

δύο λεπτά να μελετά κάτι το δυνατό, για να διώχνη τον περισπασμό.


– Γέροντα, μήπως είναι λίγο δύσκολο να τα κάνη κανείς αυτά μέσα στον κόσμο;

– Όχι, υπάρχουν λαϊκοί που ζουν πολύ πνευματικά, σαν ασκητές, με τις νηστείες τους, τις ακολουθίες τους,

τα κομποσχοίνια τους, τις μετάνοιές τους, και ας έχουν παιδιά και εγγόνια.

Την Κυριακή πηγαίνουν στην εκκλησία, κοινωνούν, και γυρίζουν πάλι στο «κελλί» τους,

όπως οι ερημίτες που πηγαίνουν την Κυριακή στο Κυριακό (2) ͵ και μετά ησυχάζουν στα κελλιά τους.

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλές τέτοιες ψυχές στον κόσμο.

Συγκεκριμένα, γνωρίζω κάποιον οικογενειάρχη που λέει συνέχεια την ευχή, όπου κι αν βρίσκεται,

και έχει διαρκώς δάκρυα στην προσευχή.

Η προσευχή του έγινε αυτοενέργητη και τα δάκρυά του είναι γλυκά, είναι δάκρυα θείας αγαλλιάσεως.


Θυμάμαι και κάποιον εργάτη – Γιάννη τον έλεγαν – εκεί στο Άγιον Όρος,

που δούλευε πολύ σκληρά· έκανε δουλειά για δυο ανθρώπους.

Του είχα πει να λέη την ευχή, όταν εργάζεται, και σιγά-σιγά την συνήθισε.

Ήρθε μια φορά και μου είπε ότι νιώθει μεγάλη χαρά, όταν λέη την ευχή.

«Άρχισε να γλυκοχαράζη», του είπα.

Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι τον σκότωσαν δυο μεθυσμένοι.

Πόσο είχα λυπηθή!

Έπειτα από λίγες μέρες κάποιος μοναχός έψαχνε ένα εργαλείο, αλλά δεν το έβρισκε,

γιατί το είχε τακτοποιήσει κάπου ο Γιάννης.

Το βράδυ φανερώθηκε στον ύπνο του ο Γιάννης και του είπε που το είχε βάλει.

Είχε φθάσει σε πνευματική κατάσταση και μπορούσε να βοηθάη από την άλλη ζωή.

Πόσο απλή είναι η πνευματική ζωή!

Αν κανείς αγαπήση τον Θεό, αν αναγνωρίση την μεγάλη Του θυσία και τις ευεργεσίες Του

και στρυμώξη τον εαυτό του με διάκριση στην μίμηση των Αγίων, γρήγορα αγιάζει·

φθάνει να ταπεινώνεται, να συναισθάνεται την αθλιότητά του και την μεγάλη του αχαριστία προς τον Θεό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ματθ. 6, 4.
2) Ο κυρίως ναός μιας Σκήτης, στον οποίο συγκεντρώνονται οι ασκητές από τα γύρω Κελλιά την Κυριακή και τις γιορτές για κοινή ακολουθία.

[XAPA]

Η προσευχή στην οικογένεια



– Γέροντα, πρέπει να κάνη όλη η οικογένεια μαζί το απόδειπνο;

– Οι μεγάλοι να κινούνται με αρχοντιά.

Εκείνοι να κάνουν το απόδειπνο και στα μικρά παιδιά να λένε: «Αν θέλετε, μείνετε λίγο».

Όταν είναι κάπως μεγάλα τα παιδιά, μπορούν να έχουν ένα τυπικό· π.χ. δεκαπέντε λεπτά οι μεγάλοι,

δύο ή πέντε λεπτά τα παιδιά, και από ᾿κεί και πέρα όσο θέλουν εκείνα.

Αν οι γονείς τα κρατούν σε όλο το απόδειπνο, μετά αγανακτούν.

Δεν πρέπει να τα πιέζουν, γιατί αυτά δεν έχουν καταλάβει ακόμη την δύναμη και την αξία της προσευχής.

Οι γονείς, ας υποθέσουμε, μπορούν να φάνε και φασόλια και κρέας, οποιαδήποτε γερή τροφή.

Όταν όμως το παιδάκι πίνη ακόμη μόνο γάλα, θα του πούν να φάη κρέας, επειδή είναι πιο δυναμωτικό;

Μπορεί να είναι πιο δυναμωτικό, αλλά το καημένο δεν μπορεί να το χωνέψη.

Γι᾿ αυτό στην αρχή του δίνουν λίγο κρεατάκι με ζουμάκι, για να θελήση να ξαναφάη.


– Γέροντα, μερικές φορές και οι μεγάλοι το βράδυ είναι τόσο κουρασμένοι, που δεν μπορούν ούτε το απόδειπνο να κάνουν.

– Όταν είναι πολύ κουρασμένοι ή άρρωστοι, ας πούν το μισό απόδειπνο ή έστω ένα «Πάτερ ημών».

Να μην παραλείψουν τελείως την προσευχή.

Όπως στον πόλεμο, αν βρεθής βράδυ σε ένα ύψωμα μόνος και περικυκλωμένος από εχθρούς,

ρίχνεις καμμιά τουφεκιά, για να φοβηθούν οι εχθροί και να μην κάνουν έφοδο,

έτσι και αυτοί ας ρίχνουν καμμιά τουφεκιά, για να φοβάται το ταγκαλάκι και να φεύγη.

Η προσευχή έχει μεγάλη δύναμη μέσα στην οικογένεια.

Γνωρίζω δύο αδέλφια που κατάφεραν με την προσευχή τους όχι μόνο να μη χωρίσουν οι γονείς τους,

που είχαν πρόβλημα μεταξύ τους, αλλά να τους κάνουν και πιο αγαπημένους.


Εμάς ο πατέρας μου μας έλεγε: «Δεν ξέρω τί θα κάνετε,

δυο φορές την ημέρα θα πρέπη να δίνετε το παρόν στον Θεό, για να ξέρη που βρίσκεστε».

Κάθε πρωί και κάθε βράδυ κάναμε προσευχή μπροστά στο εικονοστάσι όλοι μαζί,

ο πατέρας, η μητέρα και τα παιδιά, και στο τέλος βάζαμε μετάνοια στην εικόνα του Χριστού.

Όταν πάλι είχαμε κάποιο πρόβλημα στην οικογένεια, κάναμε προσευχή, για να τακτοποιηθή.

Θυμάμαι, μια φορά που αρρώστησε ο μικρότερος αδελφός μας, είπε ο πατέρας μου:

«Ελάτε να παρακαλέσουμε τον Θεό ή να τον κάνη καλά ή να τον πάρη, για να μην υποφέρη».

Προσευχηθήκαμε όλοι και έγινε καλά.

Αλλά και στο τραπέζι καθόμασταν όλοι μαζί.

Κάναμε πρώτα προσευχή και ύστερα αρχίζαμε να τρώμε.

Αν άρχιζε κανείς να τρώη, πριν ευλογηθή το τραπέζι, λέγαμε: «αυτός επόρνευσε».

Την έλλειψη εγκρατείας την θεωρούσαμε πορνεία.

Είναι διάλυση της οικογενείας να έρχεται ο καθένας στο σπίτι, όποια ώρα θέλει, και να τρώη μόνος του χωρίς να υπάρχη λόγος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η πνευματική ζωή των συζύγων



– Γέροντα, όταν ο άνδρας δεν ζη πνευματικά, η γυναίκα τί πρέπει να κάνη;

– Να τον αναθέση στον Χριστό και να προσεύχεται να μαλακώση λίγο την καρδιά του.

Σιγά-σιγά θα κάνη αποβίβαση ο Χριστός στην καρδιά του και θα αρχίση να προβληματίζεται.

Μόλις μαλακώση λίγο η καρδιά του, τότε μπορεί να του πη να την πάη λ.χ. με το αυτοκίνητο στην εκκλησία.

Δεν θα του πη: «έλα κι εσύ στην εκκλησία», αλλά θα του πη:

«Μπορείς, σε παρακαλώ, να με πας μέχρι την εκκλησία;».

Αν την πάη μέχρις εκεί, μπορεί να πη:

«Αφού ήρθα ώς εδώ, ας μπω κι εγώ λίγο μέσα να ανάψω ένα κερί».

Και έτσι σιγά-σιγά ίσως προχωρήση και παραπέρα.


– Μπορεί, Γέροντα, ο Πνευματικός της γυναίκας να βοηθήση με κάποιον τρόπο και τον άνδρα;

– Μερικές φορές, για να βοηθηθή ο άνδρας, ο Πνευματικός πρέπει να κάνη πνευματική εργασία στην γυναίκα.

Από την γυναίκα θα μεταδοθή το καλό στον άνδρα καί, αν έχη αγαθή καρδιά, ο Θεός θα τον βοηθήση να αλλάξη.

Η γυναίκα έχει στην φύση της την ευλάβεια.

Αλλά, όταν ο άνδρας, ενώ είναι λίγο αδιάφορος προς την Εκκλησία, πάρη μια στροφή πνευματική,

μετά προχωράει σταθερά πνευματικά και η γυναίκα δεν τον φθάνει.

Μπορεί μάλιστα να αρχίση να τον ζηλεύη, επειδή δεν προχωράει αυτή.

Γι᾿ αυτό, στις περιπτώσεις αυτές, λέω στους άνδρες να προσέχουν.


Γιατί τί γίνεται;

Όσο προχωράει ο άνδρας πνευματικά, η γυναίκα, αν δεν ζη κι εκείνη πνευματικά, τόσο του πάει κόντρα.

Αν πη ο άνδρας: «πέρασε η ώρα, σήκω να πάμε στην εκκλησία», του λέει:

«Άντε, τράβα μόνος σου! Δεν με καταλαβαίνεις, έχω ένα σωρό δουλειές...».

Ή, αν της πη ο άνδρας: «καλά, σβηστό έχεις το καντήλι;» ή αν πάη να το ανάψη εκείνος,

πληγώνει τον εγωισμό της και βάζει τις φωνές: «Τί, παπάς θα γίνης; καλόγερος είσαι;».

Μπορεί ακόμη και να του πή: «Τί το καίμε το καντήλι; Καλύτερα να δώσουμε το λάδι σε κανέναν φτωχό».

Μέχρις εκεί μπορεί να φθάση, σε προτεσταντικές θεωρίες.

Φυσικά, ύστερα στενοχωριέται για τις δικαιολογίες που είπε,

αλλά στενοχωριέται και για την πρόοδο που βλέπει στον άνδρα της.

Χίλιες φορές σ᾿ αυτές τις περιπτώσεις να μείνη σβηστό το καντήλι, παρά να πάη ο άνδρας να το ανάψη.


Για να γλιτώσω λοιπόν τις οικογένειες από την διάλυση, λέω στους άνδρες:

«Να πης στην γυναίκα σου, όταν την βρής σε καλή ώρα:

"Αν πηγαίνω στην εκκλησία και κάνω λίγη προσευχή και καμμιά μετάνοια ή διαβάζω κανένα βιβλίο πνευματικό,

δεν τα κάνω αυτά από πολλή ευλάβεια, αλλά γιατί αυτά με φρενάρουν, με συγκρατούν,

ώστε να μην παρασυρθώ από αυτήν την ελεεινή κοινωνία και πάω στα μπουζούκια με παρέες κ.λπ."».

Όταν ο άνδρας χειρισθή έτσι το θέμα, τότε η γυναίκα χαίρεται και μπορεί να αλλάξη και να τον ξεπεράση στα πνευματικά.

Αν δεν το χειρισθή όμως έτσι, της σπάζει τα κόκκαλα.

Μπορεί να φθάσουν σε χωρισμό.

Αν θέλη ο άνδρας να βοηθήση την γυναίκα πνευματικά, ας προσπαθήση να την συνδέση με κάποια οικογένεια

που ζη πνευματικά και η μητέρα έχει ευλάβεια, ώστε να παρακινηθή να την μιμηθή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Παιδιά και πνευματική ζωή



– Γέροντα, μια μητέρα δίνει αγιασμό στο παιδί της και το παιδί τον φτύνει. Τί να κάνη;

– Να κάνη προσευχή για το παιδί της.

Ίσως και ο τρόπος που δίνει στο παιδί τον αγιασμό να του προκαλή αντίδραση.

Για να είναι τα παιδιά στον δρόμο του Θεού, πρέπει και οι γονείς να ζουν σωστά πνευματικά.

Μερικοί γονείς που θρησκεύουν προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να γίνουν καλά παιδιά,

όχι γιατί τους απασχολεί η σωτηρία της ψυχής τους, αλλά γιατί θέλουν να έχουν καλά παιδιά.

Περισσότερο δηλαδή τους στενοχωρεί τί θα πη ο κόσμος για τα παιδιά τους, παρά μήπως πάνε στην κόλαση.

Τότε πώς να βοηθήση ο Θεός;


Σκοπός δεν είναι να πηγαίνουν τα παιδιά με το ζόρι στην εκκλησία, αλλά να αγαπήσουν την εκκλησία.

Να μην κάνουν το καλό με το ζόρι, αλλά να το αισθανθούν ως ανάγκη.

Η αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τις ψυχές των παιδιών και υποτάσσονται φυσιολογικά.

Έτσι μεγαλώνουν με ευλάβεια και με διπλή υγεία, χωρίς ψυχικά τραύματα.

Αν οι γονείς ζορίζουν το παιδί τους από φόβο Θεού, βοηθάει ο Θεός και βοηθιέται το παιδί.

Αν όμως το κάνουν από εγωισμό, τότε δεν βοηθάει ο Θεός.

Πολλές φορές ταλαιπωρούνται τα παιδιά από την υπερηφάνεια των γονέων.


– Γέροντα, μερικές μητέρες μας ρωτούν τί προσευχή να κάνουν παιδιά τριών-τεσσάρων ετών;

– Να τις πήτε: «Εσύ, μάνα είσαι· κοίταξε πόσο αντέχει το παιδί σου».

Να μη βάζουν τυπικό.


– Εδώ, Γέροντα, τα παιδάκια που φέρνουν οι γονείς στις αγρυπνίες μήπως κουράζονται;

– Στον όρθρο να τα αφήνουν λίγο να ξεκουραστούν και στην Θεία Λειτουργία να τα παίρνουν στον ναό.

Οι μητέρες, χωρίς να ζορίζουν τα παιδιά, πρέπει να τα μαθαίνουν από μικρά να προσεύχωνται.

Στα χωριά της Καππαδοκίας οι κάτοικοι ζούσαν έντονα την ασκητική παράδοση.

Πήγαιναν με τα παιδιά τους στα ασκητήρια και εκεί έκαναν μετάνοιες και προσεύχονταν με δάκρυα,

και έτσι μάθαιναν και τα παιδιά να προσεύχωνται.

Οι Τσέτες, όταν πήγαιναν το βράδυ να τους ληστέψουν, περνούσαν έξω από τα εκκλησάκια, άκουγαν κλάματα και απορούσαν.

«Καλά, τί γίνεται; έλεγαν.

Αυτοί την ημέρα γελάνε και την νύχτα κλαίνε;».

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί συμβαίνει.


Με τις προσευχές των μικρών παιδιών μπορούν να γίνουν θαύματα.

Ό,τι ζητούν από τον Θεό, τους το δίνει, γιατί έχουν αθωότητα και ο Θεός ακούει την καθαρή προσευχή τους.

Θυμάμαι, μια φορά που οι γονείς μας είχαν πάει στο χωράφι, με είχαν αφήσει στο σπίτι

με τα δυο μικρότερα αδέλφια μου.

Ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε και άρχισε καταρρακτώδης βροχή.

«Τί θα κάνουν τώρα οι γονείς μας; είπαμε. Πώς θα έρθουν στο σπίτι;».

Τα δυο μικρά άρχισαν να κλαίνε.

«Ελάτε, τους είπα, θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να σταματήση την βροχή».

Γονατίσαμε και τα τρία μπροστά στο εικονοστάσι και προσευχηθήκαμε.

Σε λίγα λεπτά η βροχή σταμάτησε.


Οι γονείς πρέπει να βοηθούν με διάκριση τα παιδιά από μικρά να πλησιάσουν στον Χριστό

και να ζήσουν από μικρά τις ανώτερες χαρές, τις πνευματικές.

Όταν αρχίσουν να πηγαίνουν στο σχολείο, πρέπει σιγά-σιγά να τα μάθουν να μελετούν κάποιο πνευματικό βιβλίο

και να τα βοηθούν να ζουν πνευματικά.

Τότε θα είναι αγγελούδια και με την προσευχή τους θα έχουν μεγάλη παρρησία προς τον Θεό.

Τέτοια παιδιά είναι κεφάλαια πνευματικά για τα σπίτια.

Ειδικά τα Συναξάρια πολύ βοηθούν τα μικρά παιδιά στην πνευματική ζωή.


Εγώ μικρός έπαιρνα κάτι Συναξαράκια που υπήρχαν εκείνα τα χρόνια και έφευγα στο δάσος·

μελετούσα, προσευχόμουν. Πετούσα από την χαρά μου.

Από δέκα μέχρι δεκαέξι ετών, που άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, έζησα αμέριμνος την πνευματική ζωή.

Οι παιδικές χαρές είναι καθαρές· τυπώνονται στον άνθρωπο και πολύ τον συγκινούν, όταν μεγαλώση.

Αν τα παιδιά ζουν πνευματικά, θα ζουν χαρούμενα σ᾿ αυτήν την ζωή και στην άλλη θα χαίρωνται αιώνια κοντά στον Χριστό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οι σχέσεις με τους συγγενείς και τους φίλους



– Γέροντα, κάποια κυρία ρώτησε τί να κάνη με δυο ξαδέλφες της που ζουν για χρόνια παρασιτικά εις βάρος της.

– Τί θέλει; να κάνουμε τώρα καινούργιο Ευαγγέλιο;

Από αυτήν ζητάει ο Θεός να τις βοηθάη και Εκείνος θα κάνη ό,τι συμφέρει στην ψυχή τους.


– Γέροντα, όταν ανάμεσα σε συγγενείς δημιουργηθή μια παρεξήγηση, πρέπει να τους πη κανείς κάτι, για να τους βοηθήση;

– Ναί, πρέπει να πη κάτι με τρόπο, γιατί, αν σιωπήση, ίσως κάνη κακό.

Αν τον παρεξηγήσουν, να πάη ξανά και να τους πή: «να με συγχωρήσετε που σας στενοχώρησα»,

και στο εξής να τους αφήση και να προσεύχεται γι᾿ αυτούς.

Όποιος θέλει να ζήση ειρηνικά, πρέπει να προσέξη ιδιαίτερα τις σχέσεις του με συγγενείς και φίλους.

Να μην ξεγελιέται από την ευγένεια που ίσως συναντά.

Η κοσμική ευγένεια μπορεί να κάνη πολύ κακό, γιατί έχει υποκρισία.

Η εξωτερική συμπεριφορά μπορεί να παρουσιάζη έναν τέλειο άγιο,

αλλά, όταν αποκαλυφθή ο εσωτερικός του κόσμος, να είναι τελείως το αντίθετο.


– Όταν, Γέροντα, νιώθη κανείς την καλωσύνη του άλλου, είναι σωστό να εκφράζεται γι᾿ αυτήν;

– Αν είναι πολύ δικός του άνθρωπος, δεν χρειάζεται, γιατί και αυτός κάποτε θα τον είχε εξυπηρετήσει,

αλλά και νιώθει την εσωτερική ευγνωμοσύνη που υπάρχει.

Αν όμως δεν είναι δικός του άνθρωπος, τότε, με όποιον τρόπο μπορεί, ας εκφράση την ευγνωμοσύνη του.

Στους ξένους λέμε «ευχαριστώ». Εάν θελήση λ.χ. ένα παιδί να εκφράση την ευγνωμοσύνη του στους γονείς του,

δεν πρέπει να κάνη άλλη δουλειά από το να τους λέη συνέχεια, μέρα-νύχτα, «ευχαριστώ» για όσα κάνουν γι᾿ αυτό.

Πολύ βοηθάει το να είναι κανείς απλός στις σχέσεις του με τους άλλους, να έχη γι᾿ αυτούς πάντοτε καλό λογισμό

και να μην παίρνη όλους τους ανθρώπους στα σοβαρά.

Να αποφεύγη τις συζητήσεις που γίνονται δήθεν για πνευματική ωφέλεια και φέρνουν μάλλον πονοκέφαλο.

Να μην περιμένη πνευματική κατανόηση από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Θεό.

Καλύτερα να εύχεται γι᾿ αυτούς να τους συγχωρήση ο Θεός και να τους φωτίση.

Να μιλάη στον καθέναν με την δική του γλώσσα και να μη φανερώνη τις μεγάλες αλήθειες που πιστεύει και ζή,

γιατί δεν θα τον καταλάβουν, επειδή μιλάει σε άλλη συχνότητα και σε διαφορετικό μήκος κύματος.

Μερικοί λένε: «θέλω να γνωρίσουν και οι άλλοι τον Χριστό, όπως Τον γνώρισα κι εγώ»,

και κάνουν τον δάσκαλο στους άλλους.

Πρέπει όμως η ζωή τους να συμφωνή με αυτά που διδάσκουν.

Όταν με την ζωή τους διδάσκουν άλλον Χριστό και δεν ανταποκρίνωνται σε αυτά που λένε,

τότε δεν μπορούν να πούν ότι γνώρισαν τον Χριστό.

Και αν κανείς δεν έχη βιώματα, θα είναι έξω από την πραγματικότητα καί, αργά ή γρήγορα, θα τον προδώση ο εαυτός του.

Όταν με πόνο και αληθινή αγάπη πλησιάσουμε κάποιον, τότε η αληθινή αυτή αγάπη του Χριστού αλλοιώνει τον πλησίον μας.

Ο άνθρωπος που έχει αγιότητα, όπου κι αν βρεθή, δημιουργεί κατά κάποιον τρόπο γύρω του

ένα ηλεκτρομαγνητικό πνευματικό πεδίο και επηρεάζει όσους βρίσκονται μέσα σ᾿ αυτό.

Βέβαια, πρέπει να προσέχουμε να μη σπαταλάμε την αγάπη μας και να μη δίνουμε την καρδιά μας εύκολα,

γιατί πολλές φορές μερικοί εκμεταλλεύονται την δική μας καρδιά και μας την κάνουν κιμά

ή άλλοτε δεν μπορούν να μας καταλάβουν και μας παρεξηγούν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οι πειρασμοί στις γιορτές



– Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;

– Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν,

δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους.

Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά, ή οι βασιλείς χαρίζουν ποινές,

όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο, οι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν;


Μάλιστα η χαρά που δίνουν κρατάει πολύ και βοηθιούνται πολύ οι ψυχές.

Γι᾿ αυτό ο διάβολος, επειδή το ξέρει αυτό, δημιουργεί πειρασμούς,

για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα και να μη χαρούν ούτε να ωφεληθούν από την γιορτή.

Και βλέπεις, μερικές φορές στην οικογένεια, όταν σε μια γιορτή ετοιμάζωνται όλοι να κοινωνήσουν,

τους βάζει ο πειρασμός να μαλώσουν, και όχι μόνο δεν κοινωνούν, αλλά ούτε στην εκκλησία πηγαίνουν.

Τα φέρνει έτσι τα πράγματα το ταγκαλάκι, ώστε να στερηθούν όλη την θεία βοήθεια.


Αυτό παρατηρείται και στην δική μας, την καλογερική, ζωή.

Πολλές φορές το ταγκαλάκι, επειδή γνωρίζει εκ πείρας ότι θα βοηθηθούμε πνευματικά σε κάποια γιορτή,

εκείνη την ημέρα, ή μάλλον από την παραμονή, δημιουργεί έναν πειρασμό

– σαν πειρασμός που είναι – και μας χαλάει όλη την διάθεση.

Μπορεί λ.χ. να μας βάλη να φιλονικήσουμε με έναν αδελφό, και ύστερα μας θλίβει, μας τσακίζει ψυχικά και σωματικά.

Έτσι, δεν μας αφήνει να ωφεληθούμε από την γιορτή με τον χαρούμενο τρόπο της δοξολογίας.


Ο Καλός Θεός όμως, όταν δη ότι δεν δώσαμε εμείς αφορμή, αλλά αυτό έγινε μόνον από φθόνο του πονηρού, μας βοηθάει.

Και ακόμη πιο θετικά μας ωφελεί, όταν εμείς παίρνουμε ταπεινά το σφάλμα επάνω μας

και δεν κατηγορούμε όχι μόνον τον αδελφό μας αλλά ούτε και τον μισόκαλο διάβολο,

διότι η δουλειά του αυτή είναι: να δημιουργή σκάνδαλα και να σκορπάη κακότητα,

ενώ ο άνθρωπος ως εικόνα Θεού πρέπει να σκορπάη ειρήνη και καλωσύνη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2


- Εργασία και πνευματική ζωή


Η δουλειά είναι ευλογία



– Γέροντα, παλιά έλεγαν: «Καλύτερα να λειώνης σόλες παρά κουβέρτες». Τί εννοούσαν;

– Ήθελαν να πούν: «Καλύτερα να λειώνης σόλες δουλεύοντας παρά να μένης στο κρεββάτι τεμπελιάζοντας».

Η δουλειά είναι ευλογία, είναι δώρο Θεού.

Δίνει ζωντάνια στο σώμα, φρεσκάδα στον νού.

Εάν δεν έδινε ο Θεός την δουλειά, θα μούχλιαζε ο άνθρωπος.

Όσοι είναι εργατικοί, ακόμη και στα γεράματά τους δεν σταματούν να δουλεύουν.

Αν σταματήσουν την δουλειά, ενώ ακόμη έχουν δυνάμεις, μελαγχολία θα πάθουν.

Αυτό είναι θάνατος γι᾿ αυτούς.


Θυμάμαι, ένα γεροντάκι στην Κόνιτσα, κοντά ενενήντα χρονών, συνέχεια δούλευε.

Τελικά πέθανε στο χωράφι, δυο ώρες μακριά από το σπίτι.

Εξάλλου και αυτή η σωματική ανάπαυση που επιζητούν μερικοί δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση.

Ίσα-ίσα που ξεχνούν το άγχος τους εκείνη την ώρα.

Έχουν το φαγητό τους, το γλυκό τους, το μπάνιο τους, την ξεκούρασή τους.

Μόλις όμως τελειώσουν αυτά, ζητούν άλλη ανάπαυση.

Έτσι είναι συνέχεια στενοχωρημένοι, γιατί πάντα κάτι τους λείπει· νιώθουν ένα κενό και η ψυχή τους ζητά να το συμπληρώση.

Ενώ αυτός που κουράζεται με την δουλειά έχει μια συνεχή χαρά, την πνευματική χαρά.


– Γέροντα, αν έχης πρόβλημα με την μέση, δεν μπορείς να κάνης οποιαδήποτε εργασία.

– Καλά, και η μέση δεν χρειάζεται άσκηση;

Μια εργασία που είναι σαν άσκηση για την μέση δεν βοηθάει;

Κοίταξε να σού πώ: Αν κανείς τρώη, πίνη, κοιμάται και δεν δουλεύη, παθαίνει ένα ξεβίδωμα

και θέλει όλο να κοιμάται, γιατί το σώμα του, τα νεύρα του, χαλαρώνουν.

Φθάνει σιγά-σιγά να μην μπορή να κάνη τίποτε.

Μόλις περπατήση λίγο, κόβεται.


Ενώ, αν δουλέψη λίγο και κινηθή, δυναμώνει και στα πόδια και στα χέρια.

Βλέπεις, αυτοί που αγαπούν την δουλειά, δεν κοιμούνται πολύ ή, από κούραση,

μπορεί και καθόλου να μην κοιμηθούν, αλλά έχουν δυνάμεις,

γιατί με την δουλειά ψήνονται και δυναμώνουν σωματικά.

Η δουλειά, ειδικά για τον νέο, είναι υγεία.

Έχω παρατηρήσει ότι μερικά καλομαθημένα παιδιά, όταν πάνε στον στρατό, ψήνονται, σκληραγωγούνται.

Ο στρατός τους κάνει πολύ καλό.

Φυσικά αυτό περισσότερο γινόταν παλιά.


Σήμερα φοβούνται να ζορίσουν τους στρατιώτες, γιατί με λίγο ζόρισμα κόβουν τις φλέβες, παθαίνουν νευρικό κλονισμό...

Εγώ λέω στους γονείς να πληρώνουν κάποιον και να στέλνουν τα παιδιά τους σ᾿ αυτόν να δουλεύουν,

για να έχουν την υγεία τους – φθάνει να κάνουν μια δουλειά που να την αγαπούν.

Γιατί ένας νέος που έχει νεύρο, έχει και μυαλό, αν δεν δουλεύη, γίνεται νωθρός.

Όταν μάλιστα βλέπη τους άλλους να προκόβουν, μπερδεύεται από τον εγωισμό του και δεν ευχαριστιέται με τίποτε.

Συνέχεια έχει λογισμούς και το μυαλό του κουρκουτιάζει.


Ύστερα πάει και ο διάβολος και του λέει: «Χαμένε, τί ανεπρόκοπος που είσαι!

Ο τάδε έγινε καθηγητής, ο άλλος έχει δική του δουλειά και βγάζει χρήματα,

εσύ που θα καταλήξης;», οπότε τον απελπίζει.

Ενώ, αν δουλέψη, θα αποκτήση εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με την καλή έννοια.

Θα δη ότι και αυτός μπορεί να τα βγάλη πέρα, αλλά και το μυαλό του θα απασχολήται

στην δουλειά και θα γλιτώνη από τους λογισμούς.

Γίνονται έτσι δυο καλά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Εκλογή επαγγέλματος



– Γέροντα, μερικοί γονείς κατευθύνουν τα παιδιά τους προς το δικό τους επάγγελμα, και μάλιστα πολλές φορές γίνονται πιεστικοί.

– Όχι, δεν κάνουν καλά.

Δεν πρέπει να πιέζουν τα παιδιά τους να κάνουν αυτό που αναπαύει τους ίδιους,

αν αυτό δεν αναπαύη και εκείνα.

Γνώρισα έναν νέο που ήθελε να σπουδάση θεολογία και να γίνη ιερέας.

Η μάνα του όμως δεν τον άφηνε· τον πίεζε να πάη ιατρική.

Το παιδί είχε μάθει βυζαντινή μουσική και έψελνε.

Είχε κάνει μόνος του και ένα όργανο μουσικό και εύρισκε τους ήχους.

Ήξερε τα μουσικά απ᾿ έξω. Είχε χάρισμα.

Έφτιαχνε τροπάρια, ακολουθίες...


Μόλις τελείωσε το γυμνάσιο, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Θεολογική Σχολή.

Η μάνα του έπαθε νευρικό κλονισμό από την στενοχώρια της.

Ερχόταν ύστερα και με παρακαλούσε:

«Κάνε προσευχή, Πάτερ, να γίνω καλά, και ας κάνη ό,τι θέλει το παιδί μου».

Μόλις έγινε καλά, πάλι δεν τον άφηνε να κάνη αυτό που ήθελε.

Ύστερα και αυτός τα παράτησε όλα, και τελικά χαραμίστηκε.


Εγώ λέω στους νέους που βλέπω να προβληματίζωνται ποιά επιστήμη να ακολουθήσουν:

«Δέστε ποιά επιστήμη σάς αρέσει, ώστε να κάνετε αυτό που είναι στην φύση σας».

Αν δεν είναι στην φύση τους αυτό που σκέφτονται να κάνουν,

προσπαθώ να τους κάνω να δώσουν την καρδιά τους σ᾿ αυτό που είναι στην φύση τους, για να βοηθηθούν.

Τους βοηθάω δηλαδή να ακολουθήσουν την επιστήμη που θέλουν

και να κάνουν το επάγγελμα που είναι ανάλογο με τις δυνάμεις τους, φθάνει να το κάνουν κατά Θεόν.


Έχει κλίση κάποιος στην μουσική;

Να γίνη μουσικός ή καλός ιεροψάλτης, που θα βοηθάη με την ζωή του

και με την ψαλτική του όσους θα τον ακούν, ώστε να αγαπήσουν την Εκκλησία και την προσευχή.

Έχει κλίση στην ζωγραφική; Να γίνη ζωγράφος ή αγιογράφος και να κάνη με ευλάβεια εικόνες, που θα κάνουν θαύματα.

Έχει κλίση σε κάποια επιστήμη; Να αφοσιωθή σ᾿ αυτήν και να εργασθή με φιλότιμο.

Και να δήτε, φαίνεται από μικρός κανείς τί κλίση έχει.


Μια φορά στο μοναστήρι στο Στόμιο είχε έρθει κάποιος με δυο ανηψάκια του.

Το ένα, έξι-επτά χρονών, κάθησε κοντά μας και συνέχεια μας έκανε διάφορες ερωτήσεις.

Το ρωτάω: «Τί θα γίνης, όταν μεγαλώσης;».

«Δικηγόρος!», μου λέει.

Το άλλο το χάσαμε. Ρωτάω τον θείο του: «Που πήγε το άλλο το παιδί; μήπως πέση σε κανέναν γκρεμό».

Βγαίνουμε έξω να το βρούμε και ακούμε κάτι χτυπήματα στο μαραγκούδικο.


Πάμε μέσα, και τί να δούμε; Το σανίδι που είναι στον μπάγκο,

όπου πλανίζουμε και είναι πολύ λείο, το είχε κάνει με το σκεπάρνι χάλια!

«Τί θα γίνης, όταν μεγαλώσης;», το ρωτάω.

«Επιπλοποιός!», μου λέει.

«Να γίνης, του λέω. Χαλάλι που χάλασε το σανίδι! Δεν πειράζει!».



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η αγάπη για την δουλειά


– Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι νιώθουν ανία στην δουλειά;

– Μήπως δεν αγαπούν την δουλειά τους;

Ή μήπως ασχολούνται με το ίδιο πράγμα;

Συχνά, σε μερικές δουλειές, σε ένα εργοστάσιο, ας πούμε, που φτιάχνει κουφώματα, ένας υπάλληλος,

από το πρωί ώς την ώρα που θα φύγη, κολλάει-κολλάει· ένας άλλος περνάει συνέχεια τζάμια, άλλος στόκο.

Κάνουν συνέχεια την ίδια δουλειά, ένα μονότονο πράγμα, και το αφεντικό τους παρακολουθεί.

Και δεν είναι μια μέρα ή δυό.

Όλο το ίδιο - το ίδιο το βαριούνται.


Παλιά δεν ήταν έτσι.

Ένας μαραγκός παραλάμβανε τέσσερις τοίχους από τους χτίστες και έπρεπε να παραδώση

στον νοικοκύρη τελειωμένο το σπίτι με το κλειδί.

Θα έφτιαχνε τα πατώματα, τα κουφώματα, θα περνούσε τα τζάμια με στόκο.

Ύστερα θα έκανε σκάλες γυριστές, τορναριστά κάγκελα, μετά θα άσπριζε,

θα έκανε τα ντουλάπια, τα ράφια, στην συνέχεια θα έκανε και τα έπιπλα.

Και αν ακόμη δεν ασχολούνταν ο ίδιος με όλα αυτά, ήξερε όμως να τα φτιάχνη.

Σε μια ανάγκη θα έκανε ακόμη και την σκεπή, θα έβαζε και τα κεραμίδια.


Σήμερα πολλοί άνθρωποι είναι βασανισμένοι, γιατί δεν αγαπούν την δουλειά τους.

Κοιτάζουν πότε να έρθη η ώρα να φύγουν.

Ενώ, όταν υπάρχη ζήλος για την δουλειά και έχη κανείς ενδιαφέρον γι᾿ αυτό που φτιάχνει,

όσο δουλεύει, τόσο ανάβει ο ζήλος.

Αφοσιώνεται μετά στην δουλειά του καί, όταν είναι να φύγη, λέει: «Πότε πέρασε η ώρα;».

Ξεχνάει και το φαγητό και τον ύπνο, τα ξεχνάει όλα.

Και νηστικός να είναι, δεν πεινάει, και άυπνος να είναι, δεν νυστάζει, αλλά και χαίρεται που δεν κοιμάται.

Δεν είναι ότι βασανίζεται από την πείνα ή από την νύστα· είναι πανηγύρι γι᾿ αυτόν η δουλειά.


– Γέροντα, δυο άνθρωποι που κάνουν την ίδια δουλειά, πώς γίνεται ο ένας να βγαίνη ωφελημένος πνευματικά από αυτό που κάνει και ο άλλος ζημιωμένος;

– Εξαρτάται από το πώς ο καθένας κάνει αυτήν την δουλειά και τί έχει μέσα του.

Αν εργάζεται με ταπείνωση και αγάπη, όλα θα είναι φωτισμένα, λαμπικαρισμένα,

χαριτωμένα, και θα νιώθη εσωτερική ξεκούραση.

Αν όμως βάζη υπερήφανο λογισμό, ότι κάνει την δουλειά καλύτερα από τον άλλον,

μπορεί να νιώθη μια ικανοποίηση, αλλά αυτή η ικανοποίηση δεν γεμίζει την καρδιά του,

γιατί η ψυχή του δεν πληροφορείται, δεν έχει ανάπαυση.

Ύστερα, όταν κανείς δεν κάνη την δουλειά του με αγάπη, κουράζεται.

Ένας, και μόνον που βλέπει ότι πρέπει να ανεβή μια ανηφόρα, για να τελειώση κάποια δουλειά,

κουράζεται, γιατί δεν αγαπάει αυτήν την δουλειά.

Ενώ ένας άλλος που την κάνει με την καρδιά του, πάει και έρχεται στην ανηφόρα, χωρίς να το καταλαβαίνη.

Ώρες μπορεί λ.χ. να σκαλίζη ένας εργάτης μέσα στον ήλιο και να μην κουράζεται, αν το κάνη με την καρδιά του.

Ενώ, αν δεν το κάνη με την καρδιά του, όλο σταματάει, χαζεύει, γκρινιάζει:

«ώ, πολλή ζέστη κάνει», λέει, και υποφέρει.



– Μπορεί, Γέροντα, να τον απορροφήση κάποιον η επιστήμη του, η δουλειά του, και να αδιαφορή για την οικογένειά του κ.λπ.;

– Την δουλειά του θα την αγαπάη απλά· δεν θα την ερωτευθή.

Αν δεν αγαπήση την δουλειά του, θα κουράζεται διπλά, και σωματικά και ψυχικά,

οπότε και η σωματική ανάπαυση δεν θα τον ξεκουράζη, γιατί ψυχικά θα είναι κουρασμένος.

Η ψυχική κούραση είναι αυτή που καταβάλλει τον άνθρωπο.

Όταν δουλεύη κανείς με την καρδιά του και είναι χαρούμενος,

είναι ψυχικά ξεκούραστος και εξαφανίζεται η σωματική κούραση.


Να, γνώρισα κάποιον στρατηγό που κάνει ακόμη και τις δουλειές των στρατιωτών.

Και πώς πονάει για τους στρατιώτες! Σαν πατέρας!

Ξέρετε τί χαρά νιώθει! Κάνει το καθήκον του και χαίρεται.

Μια φορά ξεκίνησε μεσάνυχτα από τον Έβρο, για να πάη στην Λάρισα στην μνήμη του Αγίου Αχιλλίου

και να προλάβη να είναι στην Θεία Λειτουργία, ενώ ήταν δικαιολογημένος να πάη και αργότερα,

στην Δοξολογία που θα έκαναν στο τέλος.

Αλλά σου λέει: «Πρέπει να είμαι εγκαίρως, για να τιμήσω τον Άγιο».

Όλα τα κάνει με την καρδιά του.

Η ευχαρίστηση που νιώθει όποιος κάνει φιλότιμα την δουλειά του είναι καλή ευχαρίστηση.

Την έδωσε ο Θεός, για να μην κουράζεται το πλάσμα Του.

Αυτή είναι ξεκούραση από την κούραση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ο καθένας να αξιοποιήση πνευματικά το χάρισμα που έχει



Το χάρισμα που έχει ο κάθε άνθρωπος πρέπει να το αξιοποιήση στο καλό,

γιατί ο Θεός, για να του το δώση, έχει και απαιτήσεις.

Το μυαλό λ.χ. είναι μια δύναμη, αλλά, ανάλογα με το πώς το χρησιμοποιεί ο καθένας, μπορεί να κάνη καλό ή κακό.

Ένας που έχει πολλή εξυπνάδα, αν την χρησιμοποιήση σωστά, μπορεί να κάνη εφευρέσεις που θα βοηθούν τον κόσμο.

Αν όμως δεν την χρησιμοποιήση σωστά, μπορεί να εφευρίσκη, ας υποθέσουμε, πως να ληστεύη τον άλλον.

Ή αυτοί που κάνουν γελοιογραφίες σε εφημερίδες κ.λπ., σε μια γελοιογραφία, σε ένα σκίτσο, κρύβουν ολόκληρο γεγονός.

Και αν αυτό έχη σχέση με εκκλησιαστικά θέματα κ.λπ., μπορεί να κρύβη και ολόκληρη θεολογία.


Μερικοί από αυτούς, αν σπούδαζαν θεολογία, επειδή ο νούς τους παίρνει στροφές,

θα μπορούσαν να εμβαθύνουν πολύ στα θεία νοήματα.

Θα αξιοποιούσαν δηλαδή αυτήν την ευστροφία, θα την αγίαζαν,

και θα βοηθούσαν και τον εαυτό τους και τους άλλους.

Ενώ τώρα πολλοί κάνουν αρνητικό έργο· αν είναι αισχροί, αισχρό, αν είναι γελοίοι, γελοίο.

Όσοι δηλαδή έχουν κάποια ιδιαίτερη ικανότητα, θα γίνουν ή χρήσιμοι ή καταστρεπτικοί.

Ενώ όσοι δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη ικανότητα, δεν μπορούν βέβαια να κάνουν κάποιο μεγάλο καλό,

αλλά τουλάχιστον δεν μπορούν να κάνουν ούτε μεγάλο κακό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002