Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Οι ταπεινοί διαφυλάσσουν τον πνευματικό τους πλούτο στο θησαυροφυλάκιο του Θεού



– Γέροντα, βλέπω ότι δεν αγαπώ την αφάνεια. Μήπως γι᾿ αυτό νιώθω μέσα μου άδεια;

– Εσύ μόνο για σαλή δεν κάνεις!... Εκεί θέλει πολλή ταπείνωση.

Κοίταξε, αν θέλης να αγαπήσης την αφάνεια, διάβασε τον βίο της Οσίας Ισιδώρας (1),

για να γνωρίσης τα φλωριά της Αγίας, τις αρετές της, να πετάξης τα δικά σου τα κάλπικα,

τα μπακιρένια, και στο εξής να μαζεύης χρυσαφένια και να τα κρύβης στην καρδιά σου

και να τα κλειδώνης καλά, για να μην τα κλέψη το ταγκαλάκι.

Οι δια Χριστόν Σαλοί δεν έχουν μέσα τους κενό, αλλά ξεχείλισμα από το πολύ γέμισμα της αγάπης του Θεού.

Είναι μεγάλοι Άγιοι.

Λένε μεν μπανταλομάρες, αλλά στην πραγματικότητα λένε σωστές συμβουλές με πολύ βάθος.

Έχουν πολύ μεγάλη ταπείνωση· δεν λογαριάζουν καθόλου τον εαυτό τους.

Γι᾿ αυτό και ο Θεός τους αξιώνει να γνωρίσουν τα θεία μυστήρια και να αποκτήσουν πολλά χαρίσματα.


– Γέροντα, πώς μερικοί Φαρασιώτες (2) ενώ έβλεπαν τον Άγιο Αρσένιο να κάνη τόσα θαύματα, δεν τον καταλάβαιναν και τον παρεξηγούσαν;

– Οι Άγιοι περισσότερο αγώνα έκαναν, για να κρύψουν τον πνευματικό τους πλούτο, παρά για να τον αποκτήσουν.

Και ο Άγιος Αρσένιος κάλυπτε τις αρετές του με διάφορα εξωτερικά καπιά (3)

και ήταν επόμενο οι εξωτερικοί άνθρωποι να μην τον «βλέπουν» και να τον παρεξηγούν

από τα εξωτερικά καπιά, δηλαδή τις προσποιητές ιδιοτροπίες που έβλεπαν.

Προσπαθούσε δηλαδή πάντοτε ο Άγιος να παρουσιάζη στους ανθρώπους το αντίθετο της κάθε αρετής του,

για να αποφύγη τον θαυμασμό τους.

Όσοι φυσικά είχαν κρυμμένες αρετές, καταλάβαιναν πόσο θησαυρό έκρυβε ο Άγιος.

Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου,

διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού.

Γι᾿ αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε, όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή

και θα νιώθουμε και απ' αυτήν την ζωή την παρουσία Του δίπλα μας.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007

1) Η Οσία Ισιδώρα έζησε στο Μοναστήρι των Ταβεννησιωτών, το οποίο είχε ιδρύσει ο Όσιος Παχώμιος στις αρχές του 4ου αιώνος. Ταπείνωνε και εξευτέλιζε τον εαυτό της και υποκρινόταν την σαλή «διά τον Χριστόν». Περιφερόταν πάντοτε ξυπόλυτη και φορούσε ένα κουρέλι στο κεφάλι της, ενώ οι άλλες μοναχές φορούσαν κουκούλι. Αν και πολλές φορές δέχθηκε ύβρεις και χτυπήματα, ποτέ δεν γόγγυσε. Η αγιότητα του βίου της αποκαλύφθηκε με όραμα στον μεγάλο ασκητή Πιτηρούν, ο οποίος επισκέφθηκε το Μοναστήρι και φανέρωσε ενώπιον όλης της Αδελφότητος ότι η Ισιδώρα, την οποία θεωρούσαν σαλή, ήταν Αμμάς, δηλαδή πνευματική μητέρα.
2) Κάτοικοι των Φαράσων της Καππαδοκίας, πατρίδος του Αγίου Αρσενίου.
3) Καπί: Επανωφόρι χονδρό.

[XAPA]

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ


ΑΓΑΠΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ


«Ο πνευματικός άνθρωπος
δίνει την αγάπη του πρώτα στον Θεό,
έπειτα στους ανθρώπους,
καί την υπερχείλιση της αγάπης του
τήν δίνει στα ζώα και σε όλη την κτίση».


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1


- Η ανεξάντλητη αγάπη του Θεού και η αγάπη μας προς τον Θεό

Ο Θεός μας «βομβαρδίζει» με την αγάπη Του


– Γέροντα, μερικές φορές αισθάνομαι έντονα την αγάπη του Θεού και πονώ βλέποντας την δική μου αχαριστία.

– Εύχομαι να ανταποκριθής στις πολλές ευεργεσίες του Θεού.

«Το έλεός Σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου» (1), έλεγε ο Δαβίδ.

Να το λές κι εσύ, γιατί είναι αλήθεια ότι αυτό συμβαίνει και σ᾿ εσένα·

αλλά και πάλι είναι αλήθεια ότι το αναγνωρίζεις και ευχαριστείς και δοξολογείς τον Θεό.

Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζη την αγάπη του Θεού, τότε και ο Θεός τον ...«βομβαρδίζει» με την αγάπη Του.

Ίσως παραξενευθήτε με την λέξη «βομβαρδίζει», αλλά, για να διαλυθή το πουρί ή ο γρανίτης

που είναι γύρω από την καρδιά μας, χρειάζονται βόμβες θεϊκές που να έχουν ως ύλη εκρηκτική την αγάπη του Θεού.

Όταν πια διαλυθή ο σκληρός αυτός φλοιός, τότε η καρδιά γίνεται ευαίσθητη και ο άνθρωπος συγκινείται

ακόμη και από τις πιο μικρές ευεργεσίες του Θεού.

Αισθάνεται καταχρεωμένος στον Θεό και είναι συνέχεια κατασυγκινημένος, διότι, ενώ σκέφτεται πώς να ξεχρεωθή,

ο Θεός του δίνει όλο και περισσότερες ευλογίες, μέχρι που λειώνει η ψυχή η φιλότιμη από την αγάπη Του.


– Γέροντα, γιατί μας αγαπάει τόσο πολύ ο Θεός;

– Γιατί μας έχει παιδιά Του· περισσότερα δεν μπορώ να σας πώ!


– Γέροντα, εάν κανείς, παρόλο που αγωνίζεται, έχη συνεχώς τις ίδιες πτώσεις, δεν δυσαρεστεί τον Θεό, δεν Τον απογοητεύει;

– Μήπως ο Θεός περιμένει προκοπή από μας; Όχι.

Είμαστε όμως παιδιά Του και μας αγαπάει όλους το ίδιο.

Είδα μια φορά κάποιον πατέρα, που είχε κι ένα χαζούλικο παιδάκι που έτρεχαν οι μύξες του και τις σκούπιζε με τα μανίκια του,

αλλά το έσφιγγε και αυτό στην αγκαλιά του και το φιλούσε και το χάιδευε όπως και τα άλλα.

Έτσι και ο Θεός σαν Καλός Πατέρας δεν αγαπάει μόνον τα χαριτωμένα παιδιά Του,

αλλά και τα πνευματικά αδύνατα, για τα οποία μάλιστα πονάει και ενδιαφέρεται περισσότερο.

Κανείς δεν μπορεί να συλλάβη πόσο αγαπάει ο Θεός τον άνθρωπο!

Η αγάπη Του δεν συγκρίνεται με τίποτε! Δεν έχει όρια!

Είναι τόσο μεγάλη πού, κάτι ελάχιστο αν αισθανθή ο άνθρωπος από την αγάπη αυτήν,

η πήλινη καρδιά του δεν μπορεί να την αντέξη· διαλύεται, γιατί είναι πηλός.


Ο Θεός πολλές φορές επιτρέπει να πέση άφθονη η αγάπη Του στα πλάσματά Του και τότε η ψυχή μας θερμαίνεται

και βλέπουμε ότι είναι τόσο γλυκειά η θεία αγάπη, τόσο μεγάλη,

που δεν την αντέχουμε και φθάνουμε στο σημείο να πούμε: «Θεέ μου, φθάνει!

Ελάττωσε λίγο την αγάπη Σου, γιατί δεν την αντέχω».

Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός θέλει να μας δείξη ότι από μέρους Του υπάρχει όλη η διάθεση να μας δώση άφθονη την αγάπη Του,

αλλά δεν το κάνει, γιατί η μπαταρία μας είναι μικρή.

Χρειάζεται να την μεγαλώσουμε, ώστε να χωράη περισσότερη θεία αγάπη,

γιατί το θείο ρεύμα της αγάπης του Θεού έρχεται σ᾿ εμάς ανάλογα με την χωρητικότητά μας.


– Γέροντα, πώς θα αυξηθή αυτή η χωρητικότητα;

– Όσο θα καθαρίζεται η καρδιά μας, τόσο θα αυξάνεται η χωρητικότητά της

και τόσο θα δεχώμαστε την θεϊκή αγάπη, η οποία είναι απεριόριστη και αχώρητη και ανεξάντλητη.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007


1) Προκείμενον Εσπερινού Τρίτης. Βλ. και Ψαλμ. 22, 6.

[XAPA]

Η καλή μοιρασιά της αγάπης



– Μπορεί, Γέροντα, η αγάπη μου προς έναν Άγιο να ελαττώση την αγάπη μου προς τον Θεό;

– Όχι, γιατί, όταν κανείς έχη μεγάλη ευλάβεια για έναν Άγιο και τον αγαπά πολύ,

εκεί κρύβεται η μεγάλη αγάπη και ευλάβεια προς τον Τριαδικό Θεό και προς την Παναγία.

Όποιος τιμάει τους Αγίους, αναμφιβόλως τιμάει πολύ περισσότερο την Παναγία.

Όπως, επίσης, αυτός που τιμάει πολύ την Παναγία, φυσικά, τιμάει περισσότερο την Παναγία Τριάδα.

Και βλέπεις, όταν έχης επαφή με έναν Άγιο και νιώθης μεγάλη ευγνωμοσύνη προς αυτόν,

θα μπορούσες ακόμη και να θυσιασθής γι᾿ αυτόν.

Αλλά, αν θυσιαζόσουν για έναν Άγιο, πάλι για τον Θεό δεν θα θυσιαζόσουν;

Η αγάπη προς τον Χριστό, προς την Παναγία, προς τους Αγίους είναι μεγάλη υπόθεση.

Είναι μια αγάπη που δεν συγκρίνεται με καμμιά άλλη αγάπη. Είναι σίγουρη· βρίσκεις ανταπόκριση.


– Γέροντα, μπορεί κανείς να αγαπάη τον Θεό και να μην αγαπάη τους ανθρώπους;

– Όχι, γιατί, όταν αγαπάς τον Θεό, δεν είναι δυνατόν να μην αγαπάς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο.

Η αγάπη μας προς τον Θεό φέρνει την αγάπη προς τον πλησίον,

διότι όποιος πλησιάζει στον Θεό είναι πλησίον όλων των ανθρώπων, όπως και οι Άγιοι.

Αλλά και στην αγάπη μας προς τον πλησίον κρύβεται η μεγάλη αγάπη μας προς τον Θεό.

Όταν δώση κανείς την καρδιά του στον Θεό, όλα τα αγαπάει·

όχι μόνον όλους τους ανθρώπους, αλλά και τα πουλιά και τα δένδρα, ακόμη και τα φίδια.

Τότε προσκυνάει με ευλάβεια όχι μόνον τον Θεό και τους Αγίους αλλά και τις εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους.

Κι όλα τα δημιουργήματα, μεγάλα ή μικρά, πολύτιμα ή ασήμαντα πετραδάκια και ξυλάκια,

τα παίρνει με ευλάβεια και τα ασπάζεται, σαν ευλογία από τον Δημιουργό του,

όπως ασπάζεται κανείς ένα μικρό ή μεγάλο αντικείμενο που παίρνει ευλογία από κάποιο σεβαστό του πρόσωπο.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007

[XAPA]

Η άνοδος στους Ουρανούς



– Γέροντα, πώς φθάνει ο άνθρωπος στον Θεό;

– Δύο περιπτώσεις υπάρχουν για να μπορέση να ανεβή κανείς εκεί ψηλά στον Θεό

και να Τον «κάμψη» να κατεβή και να μένη μαζί του.

Η πρώτη περίπτωση είναι η ειλικρινής μετάνοια και αφορά τους πολύ αμαρτωλούς.

Όταν συναισθάνωνται τις μεγάλες τους πτώσεις και ταπεινώνωνται πολύ,

ο Θεός για την μεγάλη τους αυτή ταπείνωση τους αγαπάει πολύ και τους υψώνει μέχρι τους Ουρανούς.

«Μεγάλη χαρά γίνεται στους Ουρανούς για έναν άνθρωπο που μετανοεί» (1), λέει το Ευαγγέλιο.

Τότε φυσικά και οι αμαρτωλοί αγαπούν τον Θεό πολύ, διότι πολύ χρέος τους χάρισε.


Η δεύτερη περίπτωση είναι η εξής:

Όταν ο άνθρωπος φυλαχθή καθαρός από θανάσιμες αμαρτίες, πρέπει να ευχαριστή τον Καλό Θεό

που τον φύλαξε από μικρό παιδάκι και δεν λερώθηκε το ένδυμα της ψυχής του.

Κι εσύ, αν δεν σε εφύλαγε από μικρή ο Χριστός σαν το κλωσσοπούλι κάτω από τα φτερά Του,

ίσως να ήσουν σήμερα η πιο αμαρτωλή του κόσμου.

Γι᾿ αυτό να δοξολογής μέρα-νύχτα τον Καλό Θεό για την μεγάλη Του αυτή δωρεά

και να ξεσπάς σε δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης προς Αυτόν.

Αυτά τα δάκρυα έχουν την ίδια δύναμη – ή και μεγαλύτερη – με τα δάκρυα της μετανοίας

και τότε υψώνεται ο άνθρωπος στους Ουρανούς, φθάνει στον Θεό και Τον δοξολογεί συνέχεια όπως οι Άγγελοι.

Κι ενώ ζη στην γή, είναι σαν να ζη στον Ουρανό.

Όλη η ζωή του τότε είναι μία δοξολογία και τον θάνατο τον περιμένει με δοξολογία,

γιατί σκέφτεται ότι θα πάη πια κοντά στον Θεό μονίμως, που είναι ο προορισμός του.

Τότε ξεσπάει στην πιο μεγάλη δοξολογία «Δόξα σοι τω δείξαντι το φώς...».



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007



1) Βλ. Λουκ. 15, 7.

[XAPA]

Να δώσουμε την αγάπη μας στον Χριστό


– Γέροντα, πώς πρέπει να εργασθώ, για να αγαπήσω τον Θεό;

– Για να αγαπήσης τον Θεό, πρέπει να ξεκινήσης από την θυσία.

Όταν ο άνθρωπος δεν υπολογίζη τον εαυτό του και θυσιάζεται, τότε τα πράγματα πάνε κανονικά:

αγαπάει τον πλησίον του, αγαπάει τον Θεό.

Όσοι λένε ότι αγαπούν τον Θεό, αλλά δεν κάνουν μια θυσία για τον πλησίον τους,

«ηγάπησαν τον Θεόν εν τω στόματι αυτών και τη γλώσση αυτών εψεύσαντο Αυτώ» (1).


– Γέροντα, πώς αυξάνεται η αγάπη προς τον Θεό;

– Να έχετε τον νου σας συνέχεια στον Θεό, να σκέφτεσθε τον Θεό.

Να λέτε την ευχή, να μιλάτε με τον Θεό.

Όταν ο άνθρωπος κάνη αυτήν την εργασία, κατ᾿ αρχάς νιώθει λίγο την αγάπη του Θεού και αργότερα,

όσο προχωράει, την νιώθει όλο και πιο πολύ.

Ο νούς του βρίσκεται μόνιμα πλέον στον Θεό, και δεν τον συγκινεί τίποτε το γήινο και μάταιο.

Στην καρδιά του φουντώνει η αγάπη προς τον Θεό, γεμίζει και δεν θέλει πια να σκέφτεται τίποτε άλλο εκτός από τον Θεό.

Αδιαφορεί για όλα τα του κόσμου και σκέφτεται συνέχεια τον Ουράνιο Πατέρα.

Βλέπεις, όσοι ασχολούνται με εφευρέσεις, απορροφούνται από την επιστήμη.

Που είναι όμως η δική μας απορρόφηση από τον Χριστό;


– Τί μας λείπει, Γέροντα, και δεν αναζητούμε με τέτοιο ζήλο τον Χριστό;

– Τίποτε δεν μας λείπει. Μυαλό έχουμε, ηλικία έχουμε. Ο εαυτός μας είναι το εμπόδιο.

Αν δεν πετάξουμε τον εαυτό μας, πώς θα μπή μέσα μας ο Χριστός;

Αν πετάξουμε τον εαυτό μας και φύγη ο κακός ενοικιαστής, ο παλαιός άνθρωπος,

θα κατοικήση στο κενό της καρδιάς ο καινός άνθρωπος της Καινής Διαθήκης

και θα γεμίση ο ναός μας, όλη η ύπαρξή μας, από αγάπη, γιατί θα φιλοξενήται μέσα μας η Αγάπη, ο Χριστός.

Τότε πια η καρδιά γίνεται καμπάνα και χτυπάει συνέχεια χαρμόσυνα και τόσο δυνατά,

που κοντεύουν να σπάσουν οι τσατμάδες – τα κόκκαλα των πλευρών –,

οι οποίοι είναι σουβαντισμένοι με πηλό, που έγινε σάρκα με την διαταγή του Θεού.


Κι αν βρεθής στην έρημο και δεν υπάρχη ναός, τότε ναός είναι το σώμα σου και καμπάνα η καρδιά σου.

Όταν ο άνθρωπος δώση την καρδιά του στον Θεό, τότε και τα μυαλά του ανθρώπου είναι παρμένα από την αγάπη του Θεού

και η καρδιά του σκιρτάει συνέχεια· νιώθει το κεφάλι του ελαφρό και το σώμα του σαν πούπουλο.

Και όταν η αγάπη του Θεού είναι περισσότερη από την χωρητικότητα της καρδιάς,

το χτύπημα της καρδιάς ακούγεται και στους γύρω του, γιατί σ᾿ αυτήν την κατάσταση συμμετέχει και το σώμα.

Μια καρδιά τόσο μικρή και μπορεί να αγαπάη τόσο πολύ!

Κι αν είναι τόση η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, σκεφθήτε τί είναι η αγάπη του Θεού!

Εννοώ σε ποσότητα, γιατί σε ποιότητα είναι ίδια η αγάπη του Θεού με την δική μας, όταν και η δική μας είναι πνευματική.

Τί μεγάλο κακό κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι να μη θέλουμε να δώσουμε την αγάπη μας στον Χριστό,

αλλά να την χαραμίζουμε σε γήινα, φθηνά και μάταια πράγματα!

Μια ζωή ακόμη και χιλίων ετών, και χίλιες καρδιές να έχη κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώση στον Χριστό

για την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε και που μας δείχνει και στην συνέχεια:

μας συγχωρεί, μας ανέχεται και καθαρίζει τις βρώμικες ψυχές μας με το θεϊκό Του αίμα.




«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007


1) Βλ. Ψαλμ. 77, 36.

[XAPA]

Η φλόγα της αγάπης του Θεού



– Γέροντα, γιατί δεν αγαπώ τον Θεό όπως έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και θέλω να είμαι κοντά του;

– Αυτό έρχεται σιγά-σιγά μετά από αγώνα· αλλιώς θα έπιαναν φωτιά οι άνθρωποι και θα καίγονταν από την αγάπη του Θεού.

Ενώ θα είχε γύρω τους κρύο, θα νόμιζαν ότι φλογίζονται και πολλοί θα έπαιρναν τα βουνά.

Ένας στρατιώτης, εν καιρώ πολέμου, άφησε την μονάδα του και έφυγε στο βουνό.

Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδιά του που δεν μπορούσε να συγκρατηθή· ήθελε να πάη να προσευχηθή.

Δεν υπολόγισε τίποτε. Πήγε, βρήκε μια σπηλιά, μπήκε μέσα και προσευχόταν!

Όταν οι άλλοι στρατιώτες βγήκαν στις επιχειρήσεις, τον βρήκαν και τον έπιασαν.

«Ανυπότακτος», είπαν. Τον κάλεσε μετά ο διοικητής σε ανάκριση.

«Τί είναι αυτό που έκανες;», του λέει.

«Καίγομαν, κύριε διοικητά, καίγομαν για τον Χριστό.

Ξέρεις τί θα πη καίγομαν;».

«Καλά, εγώ δεν καίγομαι;», του λέει ο διοικητής.

«Εγώ καίγομαι, κύριε διοικητά, καταλαβαίνετε;», επανέλαβε εκείνος, σαν να έλεγε: «Αν καίγεσαι, φύγε κι εσύ»!

Τον βοήθησε όμως ο Θεός και γλύτωσε το στρατοδικείο.

Εδώ, εν καιρώ ειρήνης αν φύγη ένας στρατιώτης από την θέση του, έχει στρατοδικείο, πόσο μάλλον εν καιρώ πολέμου (1) !


– Γέροντα, όταν βρίσκεται κανείς σ᾿ αυτήν την κατάσταση, υπάρχει θέρμη σε όλο το σώμα;

– Ναί, αλλά περισσότερο στην περιοχή του στήθους.

Όταν ανάψη η πνευματική αγάπη, φλογίζεται όλο το στήθος.

Όλο το στήθος γίνεται μια φλόγα.

Καίγεται ο άνθρωπος από την μεγάλη γλυκειά φλόγα της αγάπης του Θεού, πετάει, αγαπάει με αγάπη πραγματική, μητρική.

Αυτή η εσωτερική φλόγα, την οποία ανάβει ο Ίδιος ο Χριστός με την αγάπη Του,

θερμαίνει το σώμα πολύ περισσότερο από την αισθητή φωτιά και έχει την δύναμη να καίη και κάθε σκουπίδι,

κάθε κακό λογισμό που πετάει το ταγκαλάκι, καθώς και κάθε κακή επιθυμία και κάθε άσχημη εικόνα.

Τότε η ψυχή αισθάνεται και τις θείες ηδονές που δεν συγκρίνονται με καμμιά άλλη ηδονή!

Άχ, αυτή η φλόγα δεν μπήκε ακόμη μέσα σας!

Αν ανάψη και φουντώση στην καρδιά σας, δεν θα σάς συγκινούν καθόλου πια τα μάταια πράγματα.

Εύχομαι να κάψη ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές σας!



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007

1) Ο Γέροντας, ο οποίος ως γνωστόν ήταν κατά πάντα νομοταγής, χρησιμοποιεί αυτό το παράδειγμα του ανυπότακτου στρατιώτη, για να μας βοηθήση να καταλάβουμε ότι, αν φουντώση η φλόγα της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο, τότε «καί τα μυαλά του ανθρώπου είναι παρμένα από την αγάπη του Θεού» και φθάνει να κάνη πράγματα που δύσκολα μπορεί κανείς να τα καταλάβη και να τα δικαιολογήση.

[XAPA]

Ο θείος έρως



– Γέροντα, ο θείος έρως είναι η αγάπη για τον Θεό;

– Ο θείος έρως είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη για τον Θεό· είναι τρέλλα.

Αγάπη - έρως - τρέλλα, όπως φθόνος - μίσος - φόνος.

Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά,

και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθή, και ενώνεται με τον Θεό.

Ο θείος έρως λυγίζει τα σκληρά κόκκαλα και γίνονται τόσο μαλακά, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθή όρθιος, πέφτει κάτω!

Γίνεται σαν την λαμπάδα που βρίσκεται σε θερμό χώρο και δεν μπορεί να σταθή όρθια· πότε λυγίζει από εδώ, πότε λυγίζει από εκεί.

Την σιάζεις, αλλά πάλι λυγίζει, πάλι πέφτει, γιατί είναι θερμός ο χώρος, πολύ θερμός...

Όταν κανείς βρίσκεται σ᾿ αυτήν την κατάσταση και πρέπη να πάη κάπου ή να κάνη κάποια δουλειά, δεν μπορεί·

παλεύει, προσπαθεί να βγή από αυτήν την κατάσταση...


– Γέροντα, όταν βρίσκεται κανείς στην κατάσταση του θείου έρωτος, αν πονάη, το αισθάνεται;

– Ο πόνος, αν είναι πολύ δυνατός, μετριάζεται και γίνεται υποφερτός· αν είναι λίγος, χάνεται.

Βλέπεις, όσοι είναι ερωτευμένοι, συνεπαίρνονται τελείως, ούτε ύπνος τους πιάνει.

Μου έλεγε ένας μοναχός: «Γέροντα, ο αδελφός μου έχει ερωτευθή μια γύφτισσα, και ούτε να κοιμηθή μπορεί.

Συνέχεια "Παρασκευούλα μου, Παρασκευούλα μου" λέει.

Μάγια του έχουν κάνει; δεν ξέρω!

Εγώ τόσα χρόνια καλόγερος, δεν αγαπώ την Παναγία ούτε όσο αγαπάει ο αδελφός μου αυτήν την γύφτισσα!

Καθόλου να μη σκιρτάη η καρδιά μου!».

Δυστυχώς υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι που σκανδαλίζονται με την λέξη «θείος έρως».

Δεν έχουν καταλάβει τί θα πη «θείος έρως»

και θέλουν να βγάλουν την λέξη αυτή από τα Μηναία και από την Παρακλητική, γιατί λένε ότι σκανδαλίζει.

Που φθάσαμε!

Αντίθετα, οι κοσμικοί που έχουν ζήσει τον κοσμικό έρωτα, αν τους μιλήσης για θείο έρωτα, αμέσως λένε:

«Κάτι ανώτερο θα είναι αυτό».

Πόσα παιδιά που γνώρισαν τον κοσμικό έρωτα τα φέρνω αμέσως σε λογαριασμό, όταν τους μιλώ για τον θείο έρωτα!

«Εσείς πέσατε κάτω καμμιά φορά από την αγάπη που νιώσατε; τα ρωτάω.

Νιώσατε ποτέ εσείς έτσι που να μην μπορήτε να κουνηθήτε, να μην μπορήτε να κάνετε τίποτε;».

Αμέσως καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι κάτι ανώτερο και συνεννοούμαστε.

«Αν εμείς, λένε, από αυτό το κοσμικό κάτι νιώθουμε, φαντάσου τί θα είναι εκείνο το ουράνιο!».



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007

[XAPA]

Η θεία τρέλλα



– Πώς μπορείς να παλαβώσης, Γέροντα, από την αγάπη του Θεού;

– Να συναναστρέφεσαι με ...παλαβούς, για να σού μεταδώσουν την τρέλλα τους την πνευματική!

Θα εύχωμαι να σε δώ ...θεότρελλη! Αμήν.

Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα.

Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα

και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό,

τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια.

Ερωτευμένος πια θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά,

μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος, δοξολογώντας σαν Άγγελος μέρα-νύχτα τον Θεό και Πλάστη του.


– Είναι έκστασις αυτό, Γέροντα;

– Ναί, είναι εκτός εαυτού τότε ο άνθρωπος, με την καλή έννοια. Αυτό είναι... «έκστηθι φρίττων ουρανέ» (1)!

Η θεία τρέλλα βγάζει τον άνθρωπο έξω από την έλξη της γής· τον ανεβάζει στον θρόνο του Θεού,

και νιώθει πια ο άνθρωπος τον εαυτό του σαν το σκυλάκι στα πόδια του αφεντικού του

και του γλείφει τα πόδια με χαρά και ευλάβεια.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007


1) Από τον ειρμό της η´ωδής του κανόνος του Μεγάλου Σαββάτου.

[XAPA]

Η θεία μέθη



– Γέροντα, φοβάμαι μήπως δεν σωθώ.

– Μη φοβάσαι· μαζί θα πάμε επάνω.

Μόνο να πής στην Γερόντισσα να μας δώση δύο μεγάλα μπουκάλια για τον δρόμο

– πρόσεξε να είναι πλαστικά, όχι γυάλινα, για να μη σπάσουν στο ταξίδι!...

Θα τα γεμίσουμε νερό καί, μέχρι να ανεβούμε στον Ουρανό, από την κούραση θα το πιούμε!

Μόνον τρία δάκτυλα θα αφήσουμε και θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να το ευλογήση,

να το κάνη κρασί και μετά θα το πιούμε και θα μεθύσουμε πνευματικά κοντά στον Χριστό.


– Γέροντα, ποιό είναι αυτό το νερό;

– Είναι η αγάπη προς τον Χριστό και τους αδελφούς.


– Και η μέθη;

– Είναι η μέθη από το Άγιο Πνεύμα.

Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα, αγάλλονται συνέχεια από την στοργή του Θεού, του Πατέρα τους.

Αν μεθύση ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στην γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή όμως έννοια.

Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα «θεωρεί σκύβαλα» (1).

Βλέπεις, όσοι πίνουν πολύ και μεθούν, μετά δεν νοιάζονται για τίποτε.

«Μπαρμπα-Θανάση, το καλύβι σου καίγεται», φώναζαν σε κάποιο γεροντάκι που το καλύβι του είχε πάρει φωτιά.

«Άσ᾿ το να καή», έλεγε αυτός, γιατί είχε πιεί και ήταν μεθυσμένος!...

Η άλλη μέθη, η ουράνια, είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο.

Εύχομαι να βρήτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί. Αμήν!



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007


1) Βλ. Φιλιπ. 3, 8.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η αγάπη προς τον πλησίον

Αγάπη και ταπείνωση, οι δυο αδελφωμένες αρετές



– Γέροντα, πώς θα σωθώ με τόσα πάθη που έχω;

– Με την αγάπη και την ταπείνωση.

Μόλις αυξηθούν αυτές οι δύο αρετές, η υπερηφάνεια και η κακία θα μείνουν ατροφικές και τα πάθη θα αρχίσουν να ψυχορραγούν.

Έτσι όλα τα πάθη σιγά-σιγά θα αφανισθούν και όλες οι άλλες αρετές θα έρθουν μόνες τους.

Γι᾿ αυτό στρέψε όλες τις δυνάμεις σου στην αγάπη και στην ταπείνωση.

Η αληθινή αγάπη είναι αγκαλιασμένη με την ταπείνωση σαν δύο αδέλφια δίδυμα, πολύ αγαπημένα.

Η αγάπη δεν χωρίζει από την ταπείνωση. Μέσα στην αγάπη βρίσκεις την ταπείνωση και μέσα στην ταπείνωση βρίσκεις την αγάπη.

Για μένα όλη η βάση στην πνευματική ζωή είναι η αγάπη και η ταπείνωση.

Όπου υπάρχει αγάπη, κατοικεί ο Χριστός, η Αγάπη, καί, όπου υπάρχει ταπείνωση, την Χάρη του Θεού την πιάνει το ενοικιοστάσιο (1).

Τότε παντού βασιλεύει ο Θεός και η γη μεταβάλλεται σε Παράδεισο.

Ενώ, όπου λείπει η αγάπη και η ταπείνωση, εκεί κατοικεί το ταγκαλάκι, ο εχθρός,

και ζουν από εδώ οι άνθρωποι μαζί του την κόλαση και συνέχεια χειροτερεύουν την θέση τους στην άλλη ζωή.

Ο ευκολώτερος δρόμος για να σωθούμε είναι η αγάπη και η ταπείνωση· γι᾿ αυτά θα κριθούμε.

Αυτές οι δύο αρετές συγκινούν και κάμπτουν τον Θεό και ανεβάζουν το πλάσμα Του στον Ουρανό.

Από τα διακριτικά αυτά – την ταπείνωση και την αγάπη

– ξεχωρίζουν οι άγιοι Άγγελοι τα παιδιά του Θεού,

τα παίρνουν με αγάπη,

τα περνούν άφοβα από τα εναέρια τελώνια (2)

και τα ανεβάζουν στον φιλόστοργο Πατέρα Θεό.



«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007


1) Ενοικιοστάσιο: Νομική διάταξη σύμφωνα με την οποία οι ενοικιαστές στέγης δικαιούνται παράταση της μισθώσεως.
2) Βλ. Γρηγορίου μοναχού, μαθητού Αγ. Βασιλείου του Νέου, «Ο τελωνισμός των ψυχών κατά την ώρα του θανάτου: Τα είκοσι τρία βασικά τελώνια», Ι. Ησυχ. Αγ. Αθανασίου και Αγ. Νεομαρτύρων Ακυλίνης, Κυράννης και Αργυρής, Γαλήνη Όσσης Λαγκαδά.