Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Κεφάλαιο 2

Στις μέρες μας ο διάβολος αλωνίζει


Με την αμαρτία δίνουμε δικαιώματα στον πειρασμό



Πολύς δαιμονισμός υπάρχει σήμερα στον κόσμο.

Ο διάβολος αλωνίζει, γιατί οι σημερινοί άνθρωποι του έχουν δώσει πολλά δικαιώματα

και δέχονται δαιμονικές επιδράσεις φοβερές.

Έλεγε ένας πολύ σωστά: “Ο διάβολος παλιά ασχολείτο με τους ανθρώπους, τώρα δεν ασχολείται!

Τους έβαλε στον δρόμο και τους λέει: “Ώρα καλή!” και τραβάνε οι άνθρωποι!”

Είναι φοβερό! Βλέπετε, τα δαιμόνια στην χώρα των Γαδαρηνών (1), για να πάνε στα γουρούνια,

ζήτησαν άδεια από τον Χριστό, γιατί τα γουρούνια δεν είχαν δώσει δικαίωμα στον διάβολο

και αυτός δεν είχε δικαίωμα να μπη σ' αυτά.

Ο Χριστός επέτρεψε να μπη, για να τιμωρηθούν οι Ισραηλίτες, επειδή απαγορευόταν να τρώνε χοιρινό κρέας.


- Γέροντα, είναι μερικοί που λένε ότι δεν υπάρχει διάβολος.

- Ναι, κι εμένα μου είπε κάποιος:

“Να βγάλης από την γαλλική μετάφραση του βιβλίου “Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης”

αυτά που αναφέρονται στους δαιμονισμένους, γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα τα καταλάβουν.

Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει διάβολος”!

Τα εξηγούν, βλέπεις, όλα με την ψυχολογία.

Αν πήγαιναν εκείνους τους δαιμονισμένους του Ευαγγελίου στους ψυχιάτρους, θα τους τάραζαν στα ηλεκτροσόκ!

Ο Χριστός έχει αφαιρέσει από τον διάβολο το δικαίωμα να κάνη κακό.

Μόνον αν του δώση ο άνθρωπος δικαιώματα, μπορεί να κάνη κακό.

Όταν δεν συμμετέχη κανείς στα Μυστήρια της Εκκλησίας, δίνει δικαιώματα στον πειρασμό

και δέχεται μια επίδραση δαιμονική.


- Γέροντα, πώς αλλιώς δίνει κανείς δικαιώματα;

Η λογική (2), η αντιλογία, το πείσμα, το θέλημα, η ανυπακοή, η αναίδεια είναι ιδιότητες του διαβόλου.

Ανάλογα με τον βαθμό που τα έχει ο άνθρωπος, δέχεται μια εξωτερική επίδραση.

Όταν όμως η ψυχή εξαγνισθή, κατοικεί στον άνθρωπο το Άγιο Πνεύμα και χαριτώνεται ο άνθρωπος.

Ενώ, όταν μολυνθή με θανάσιμα αμαρτήματα, κατοικεί το ακάθαρτο πνεύμα.

Όταν πάλι δεν είναι θανάσιμα μολυσμένη, τότε βρίσκεται υπό την επίδραση του πονηρού πνεύματος.

Στην εποχή μας, δυστυχώς, δεν θέλουν οι άνθρωποι να κόψουν τα πάθη τους, το θέλημά τους,

δεν δέχονται συμβουλές.

Από εκεί και πέρα, μιλούν με αναίδεια και διώχνουν την Χάρη του Θεού.

Όπου να σταθή μετά ο άνθρωπος, δεν μπορεί να κάνη προκοπή, γιατί δέχεται επιδράσεις δαιμονικές.

Είναι εκτός εαυτού πια, γιατί τον κάνει κουμάντο απ' έξω ο διάβολος.

Δεν είναι μέσα -Θεός φυλάξοι!- αλλά και απ' έξω ακόμη μπορεί και τον κάνει κουμάντο.

Ο άνθρωπος, όταν εγκαταλείπεται από την Χάρη, γίνεται χειρότερος από τον διάβολο.

Γιατί μερικά πράγματα ο διάβολος δεν τα κάνει, αλλά βάζει ανθρώπους να τα κάνουν.

Δεν κάνει λ.χ. Εγκλήματα, αλλά βάζει τον άνθρωπο να κάνη εγκλήματα.

Έτσι δαιμονίζονται μετά οι άνθρωποι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Βλ. Λουκ. 8, 26-33
2) Ο Γέροντας εννοεί τον ορθολογισμό.

[XAPA]

Η εξομολόγηση κόβει τα δικαιώματα του διαβόλου



Να πάνε τουλάχιστον οι άνθρωποι σε έναν Πνευματικό να εξομολογηθούν,

να φύγη η δαιμονική επίδραση, για να μπορούν να σκέφτωνται λιγάκι.

Τώρα δεν μπορούν ούτε να σκεφθούν από την δαιμονική επίδραση.

Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου.

Πριν λίγο καιρό (1), ήρθε στο Άγιον Όρος ένας μάγος και έφραξε με πασσαλάκια και δίχτυα όλο τον δρόμο,

εκεί σε μια περιοχή κοντά στο Καλύβι.

Αν περνούσε από 'κει μέσα ένας ανεξομολόγητος, θα πάθαινε κακό.

Δεν θα ήξερε από που του ήρθε.

Μόλις τα είδα, κάνω τον σταυρό μου και περνώ από μέσα, το διέλυσα.

Μετά ο μάγος ήρθε στο Καλύβι, μου είπε όλα τα σχέδιά του και έκαψε τα βιβλία του.

Σε έναν που είναι πιστός, εκκλησιάζεται, εξομολογείται, κοινωνάει,

ο διάβολος δεν έχει καμμιά δύναμη, καμμιά εξουσία.

Κάνει μόνο λίγο “καφ-καφ” σαν ένα σκυλί που δεν έχει δόντια.

Σε έναν όμως που δεν είναι πιστός και του δίνει δικαιώματα, έχει μεγάλη εξουσία.

Μπορεί να τον λιντσάρη, έχει δόντια και τον ξεσκίζει.

Ανάλογα με τα δικαιώματα που δίνει μια ψυχή, είναι και η εξουσία του επάνω της.

Ακόμη και όταν πεθάνη κανείς και είναι τακτοποιημένος, την ώρα που η ψυχή του ανεβαίνει στον Ουρανό,

είναι σαν να τρέχη ένα τραίνο και άλλα σκυλιά τρέχουν από πίσω γαυγίζοντας “καφ-καφ...”,

κόβει και κανένα σκυλί το τραίνο.

Αλλά, αν δεν είναι τακτοποιημένος, είναι σαν να βρίσκεται σε τραίνο που δεν μπορεί να τρέξη με ταχύτητα,

γιατί είναι χαλασμένες οι ρόδες,κ οι πόρτες ανοικτές και μπαίνουν τα σκυλιά μέσα και δαγκάνουν και κανέναν.


Όταν ο διάβολος έχη αποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στον άνθρωπο και τον έχη κυριεύσει,

τότε πρέπει να βρεθή η αιτία, για να κοπούν τα δικαιώματα.

Αλλιώς, όση προσευχή και να κάνουν οι άλλοι, αυτός δεν φεύγει.

Σακατεύει τον άνθρωπο.

Οι ιερείς δωσ' του- δωσ' του εξορκισμούς, και τελικά τα πληρώνει ο άνθρωπος,

γιατί βασανίζεται ακόμη περισσότερο από τον διάβολο.

Πρέπει να μετανοήση ο άνθρωπος, να εξομολογηθή, να κοπούν τα διακαιώματα που έχει δώσει,

και μετά θα φύγη ο διάβολος, αλλιώς θα ταλαιπωρήται.

Μια μέρα, δύο μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, διάβασε - διάβασε εξορκισμούς,

αφού ο διάβολος έχει δικαιώματα, δεν φεύγει.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ειπώθηκε τον Ιούνιο του 1985. Ο Γέροντας τότε έμενε στο Καλύβι της Παναγούδας.

[XAPA]

Ο διάβολος δεν πλησιάζει στο καθαρό πλάσμα του Θεού



- Γέροντα, πώς γίνεται και κυριεύομαι από τα πάθη;

-Ο άνθρωπος, αν δώση δικαιώματα στον πειρασμό, κυριεύεται από τα πάθη.

Αυτό που θέλει ο Θεός, που είναι και συμφέρον σου, είναι να πετάξης στα μούτρα του διαβόλου όλα τα πάθη.

Δηλαδή να στρέψης εναντίον του τον θυμό, το πείσμα κ.λπ.

Η καλύτερα, πούλησε τα πάθη στο ταγκαλάκι και, με όσα χρήματα πάρης, αγόρασε πέτρες,

να έχης και να το πετροβολάς, για να μη σε πλησιάζη!

Συνήθως εμείς οι άνθρωποι με τις αφορμές που δίνουμε, είτε με απροσεξίες είτε με υπερήφανους λογισμούς,

επιτρέπουμε στον εχθρό να μας κάνη κακό.

Ακόμη και έναν λογισμό ή έναν λόγο μπορεί να τα εκμεταλλευθή το ταγκαλάκι.


Θυμάμαι, ήταν μια οικογένεια πολύ αγαπημένη.

Κάποτε άρχισε ο άνδρας και έλεγε στην γυναίκα: “Θα σε χωρίσω”.

Και η γυναίκα έλεγε στον άνδρα: “Θα σε χωρίσω”.

Έτσι το έλεγαν, στ' αστεία.

Αλλά το εκμεταλλεύθηκε ο πειρασμός και δημιούργησε μια μικρή δυσκολία και ήταν έτοιμοι να χωρίσουν,

ούτε τα παιδιά τους σκέφτονταν ούτε τίποτε.

Ευτυχώς βρέθηκε ένας Πνευματικός και τους μίλησε:

“Γι' αυτήν την χαζομάρα θα χωρίσετε;” τους είπε. Και έτσι συνήλθαν.


Αν ένας άνθρωπος λοξοδρομήση από τις εντολές του Θεού, τον πολεμούν μετά τα πάθη.

Και αν αφήση κανείς τα πάθη να τον πολεμούν, δεν χρειάζεται διάβολος να τον πολεμήση.

Και τα δαιμόνια έχουν “ειδικότητα”.

Χτυπούν τον άνθρωπο τακ-τακ, να του βρουν την πάθηση, την αδυναμία, για να τον πολεμήσουν.

Θέλει προσοχή, να κλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα -τις αισθήσεις-,

να μην ανοίγουμε χαραμάδες στον πειρασμό και μπαίνη από εκεί ο εχθρός.

Εκεί είναι τα αδύνατα σημεία.

Εάν αφήσης έστω και μια σχισμή ανοιχτή, μπορεί να μπη και να σου κάνη ζημιά.

Ο διάβολος μπαίνει στον άνθρωπο, όταν υπάρχη λάσπη στην καρδιά του ανθρώπου,

δεν πλησιάζει στο καθαρό πλάσμα του Θεού.


Άμα ξελασπωθή η καρδιά, φεύγει ο εχθρός και έρχεται πάλι ο Χριστός.

Όπως το γουρούνι, όταν δεν βρη λάσπη, γουγουλίζει και φεύγει,

έτσι και ο διάβολος δεν πλησιάζει στην καρδιά που δεν έχει βούρκο.

Τι δουλειά έχει σε καρδιά καθαρή και ταπεινή; εάν λοιπόν δούμε ότι το σπίτι μας -η καρδιά μας-

είναι παλιόσπιτο και κατοικεί ο εχθρός, πρέπει αμέσως να το γκρεμίσουμε,

για να φύγη και ο κακός ενοικιαστής μας, δηλαδή το ταγκαλάκι.

Γιατί, όταν η αμαρτία χρονίση στον άνθρωπο, ο διάβολος, φυσικά, αποκτάει περισσότερα δικαιώματα.


- Γέροντα, όταν ένας άνθρωπος έχη δώσει δικαιώματα στον πειρασμό, επειδή έζησε με αμέλεια,
και θέλη να βάλη μια σειρά, να αρχίσει να ζη προσεκτικά, τον πολεμάει το ταγκαλάκι;

Όταν παίρνη την στροφή, παίρνη μια δύναμη από τον Θεό, έναν φωτισμό και θεία παρηγοριά, για να αρχίση.

Αλλά, μόλις αρχίση τον αγώνα, ο εχθρός του κάνει σφοδρό πόλεμο.

Τότε χρειάζεται λίγη καρτερία.

Αλλιώς, πώς θα ξερριζωθούν τα πάθη; Πώς θα γίνη η απέκδυση του παλαιού ανθρώπου; Πώς θα φύγη η υπερηφάνεια;

Έτσι καταλαβαίνει ότι μόνος του δεν μπορεί να κάνη τίποτε και ζητάει ταπεινά το έλεος του Θεού και έρχεται η ταπείνωση.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν κάποιος πάη να κόψη μια κακή συνήθεια, π.χ. τσιγάρα, ναρκωτικά.

Στην αρχή νιώθει μια χαρά και τα πετάει.

Μετά βλέπει τους άλλους να καπνίζουν κ.λπ. και έχει πόλεμο σφοδρό. Αν το ξεπεράση,

γυρίζει τις πλάτες χωρίς να δυσκολεύεται.

Πρέπει να αγωνισθούμε λίγο.

Το ταγκαλάκι κάνει την δουλειά του.

Εμείς να μην κάνουμε την δουλειά μας;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να μην ανοίγουμε συζήτηση με το ταγκαλάκι



Όλοι έχουμε πάθη κληρονομικά, αλλά αυτά δεν μας βλάπτουν.

Είναι όπως ένας γεννιέται λ.χ. με μια ελιά στο πρόσωπο.

Αυτή και ομορφιά του δίνει, αν όμως την ξεσκαλίση, μπορεί να δημιουργηθή καρκίνος.

Να μην αφήνουμε τον διάβολο να ξεσκαλίζη τα πάθη.

Αν τον αφήσουμε να ξεσκαλίζη την αδυναμία μας, δημιουργείται “καρκίνος”.


Πρέπει να έχουμε την πνευματική λεβεντιά, να περιφρονούμε τον διάβολο και όλα τα πονηρά του τηλεγραφήματα

- τους λογισμούς - και να μην ανοίγουμε συζήτηση μαζί του.

Όλοι οι δικηγόροι να μαζευτούν, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με ένα μικρό διαβολάκι.

Για να κόψουμε τις σχέσεις με τον πειρασμό και να αποφύγουμε τους πειρασμούς,

πολύ βοηθάει το να κόψουμε τις συζητήσεις μαζί του.

Μας συνέβη κάτι;

Μας αδίκησαν;

Μας έβρισαν;

Να εξετάσουμε αν σφάλαμε.

Αν δεν σφάλαμε, έχουμε μισθό. Δεν χρειάζεται συνέχεια.

Όποιος συνεχίζει να συζητάη με το ταγκαλάκι, του πλέκει μετά δαντέλλα (1) και τον αναστατώνει.

Τον κάνει να τα εξετάζη με την ταγκαλίστικη νομική και τον αγριεύει.

Θυμάμαι, όταν είχαν φύγει οι Ιταλοί, είχαν αφήσει μέσα σε σκηνές λοφίσκους από χειροβομβίδες,

τα δε μπαρούτια ήταν ολόκληροι λόφοι.

Πήγαιναν οι άνθρωποι και έπαιρναν τις σκηνές.

Τα παιδιά έπαιζαν με τις χειροβομβίδες και πόσα, τα καημένα, σκοτώθηκαν!

Με τις χειροβομβίδες να παίξουν!

Έτσι και με τον διάβολο παιχνίδια θα κάνουμε;


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

1) Δηλαδή το ταγκαλάκι δίνει στον άνθρωπο λεπτό εργόχειρο, του βάζει λογισμούς, για να ασχολήται συνέχεια και να είναι ταραγμένος, ώστε να μην μπορή να εργασθή πνευματικά, και τον αποδυναμώνει.

[XAPA]

Ο διάβολος είναι κουτός



- Γνωρίζει, Γέροντα, το ταγκαλάκι τι έχουμε στην καρδιά μας;

- Ακόμη αυτό έλειψε, να γνωρίζη και καρδιές!

Μόνον ο Θεός είναι καρδιογνώστης και μόνο σε ανθρώπους του Θεού αποκαλύπτει ορισμένες φορές

πάλι ο Θεός - για το καλό μας- τι έχουμε στις καρδιές μας.

Το ταγκαλάκι γνωρίζει τις πονηριές και τις κακίες που φυτεύει στα δικά του όργανα, δεν ξέρει τους καλούς λογισμούς μας.

Μόνον εκ πείρας αντιλαμβάνεται μερικά, αλλά και σ' αυτά, πέφτει έξω τις περισσότερες φορές.

Και εάν δεν επιτρέψη ο Θεός να τα καταλάβη και αυτά, πέφτει συνέχεια έξω σε όλα,

γιατί είναι σκοτεινός ο διάβολος, ορατότης μηδέν!!!


Δεν ξέρει, ας υποθέσουμε, έναν καλό λογισμό δικό μου.

Αν έχω κανέναν κακό λογισμό, εκείνον τον ξέρει, γιατί ο ίδιος τον φυτεύει.

Αν εγώ τώρα θέλω να πάω να κάνω κάπου μια καλωσύνη, να σώσω λ.χ. έναν άνθρωπο, ο διάβολος αυτό δεν το ξέρει.

Όταν όμως εκείνος βάλη σε κάποιον έναν λογισμό και του πη: “Πήγαινε να σώσης τον τάδε άνθρωπο”,

θα τον κεντήση συγχρόνως και στην υπερηφάνεια και γι' αυτό τον ξέρει αυτόν τον λογισμό.

Αλλά και με το ότι δέχεται ο άνθρωπος την υπερηφάνεια, δίνει δικαίωμα στον πειρασμό.

Είναι πολύ λεπτά τα πράγματα!


Θυμάστε το περιστατικό με τον Αββά Μακάριο (1) ;

Είχε συναντήσει μια φορά τον διάβολο που επέστρεφε από την πιο κοντινή Έρημο, όπου είχε πάει,

για να πειράξη τους αδελφούς, ο οποίος του είπε:

“Όλοι οι αδελφοί είναι πολύ αγριεμένοι μαζί μου εκτός από έναν που είναι φίλος μου και μου κάνει υπακοή και,

όταν με βλέπη, στρέφεται σαν ανέμη”.

“Ποιος αδελφός είναι αυτός;” τον ρώτησε ο Αββάς Μακάριος.

“Θεόπεμπτος είναι το όνομά του”, του απάντησε εκείνος.

Πηγαίνει ο Όσιος και βρίσκει τον αδελφό.

Με τρόπο τον κατάφερε να του αποκαλύψη τους λογισμούς του και τον βοήθησε.


Όταν ξανασυνάντησε τον διάβολο, τον ρώτησε για τους αδελφούς και εκείνος του είπε:

“Όλοι είναι πολύ αγριεμένοι μαζί μου. Και το χειρότερο, και αυτός που ήταν φίλος μου,

δεν ξέρω πώς έγινε και άλλαξε και τώρα είναι ο πιο αγριεμένος από όλους”.

Δεν ήξερε ότι πήγε ο Αββάς Μακάριος και τον έφερε τον αδελφό σε λογαριασμό,

γιατί ο Αββάς Μακάριος είχε κινηθή ταπεινά, από αγάπη, και δεν είχε δικαίωμα ο διάβολος στον λογισμό εκείνον.

Αν υπερηφανευόταν ο Αββάς Μακάριος, θα έδιωχνε την Χάρη του Θεού, οπότε θα είχε δικαίωμα ο διάβολος.

Τότε θα το ήξερε, γιατί αυτός θα του είχε κεντήσει την υπερηφάνεια.


- Αν πη έναν καλό λογισμό του ο άνθρωπος κάπου, μπορεί ο διάβολος να τον ακούση και να τον πειράξη μετά;

- Πώς να τον ακούση, αφού δεν έχει “διάβολο”;

Άμα όμως τον πη, για να υπερηφανευθή, θα μπη στην μέση ο πειρασμός.

Αν δηλαδή υπάρχη μια προδιάθεση υπερηφανείας και λέη υπερήφανα κανείς:

“Θα πάω να τον σώσω αυτόν”, μπαίνει ο διάβολος ενδιάμεσος και τότε αυτό το ξέρει.

Ενώ, αν κινήται ταπεινά, από αγάπη, δεν το ξέρει.

Χρειάζεται προσοχή. Είναι πολύ λεπτά τα πράματα.

Γι' αυτό λένε οι Πατέρες ότι η πνευματική ζωή είναι “επιστήμη επιστημών”.


- Πώς συμβαίνει όμως, Γέροντα, ένας μάγος να πη για τρεις κοπέλες ότι η μια θα αποκατασταθή, η άλλη θα ατυχήση και η άλλη θα μείνη ανύπανδρη, και να γίνη έτσι;

- Ο διάβολος έχει πείρα.

Όπως π.χ. Ένας μηχανικός, όταν δη ένα σπίτι που κινδυνεύει να πέση, είναι σε θέση να πη πόσο θα κρατήση κ.λπ.,

έτσι και αυτός βλέπει κάποιον πώς βαδίζει και με την πείρα που έχει, λέει πώς θα καταλήξη.

Ο διάβολος δεν έχει εξυπνάδα, είναι πολύ κουτός.

Είναι όλος ένα μπέρδεμα, άκρη δεν του βρίσκεις.

Κάνει και εξυπνάδες και χαζομάρες.

Τα τερτίπια του είναι χοντρά.

Ο Θεός οικονόμησε έτσι, για να τον καταλαβαίνουμε.

Πρεπει να είναι κανείς πολύ σκοτισμένος από υπερηφάνεια, για να μην τον καταλαβαίνη.

Όταν έχουμε ταπείνωση, φωτίζεται ο άνθρωπος και συγγενεύει με τον Θεό.

Η ταπείνωση είναι που σακατεύει τον διάβολο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Βλ. Το Γεροντικόν, εκδ. “Αστήρ”, Αθήνα 1981, Αββάς Μακάριος γ', σ. 64-65

[XAPA]

Γιατί ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να μας πειράζη



- Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να μας πειράζη;

- Για να διαλέξει τα παιδιά Του.

“Κάνε, διάβολε, ό,τι θέλεις”, λέει ο Θεός, γιατί, ό,τι και αν κάνη, τελικά θα σπάση τα μούτρα του

στον ακρογωνιαίο λίθο που είναι ο Χριστός.

Εάν πιστεύουμε ότι ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, τότε τίποτε δεν μας φοβίζει.

Ο Θεός δεν επιτρέπει μια δοκιμασία, αν δεν βγη κάτι καλό.

Όταν ο Θεός βλέπη ότι θα γίνη ένα μεγαλύτερο καλό, αφήνει τον διάβολο να κάνη την δουλειά του

είδατε τι έκανε ο Ηρώδης;

Σκότωσε δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια, αλλά έκανε δεκατέσσερις χιλιάδες Μάρτυρες Αγγέλους.

Πού είδες εσύ Μάρτυρες Αγγέλους;


Έσπασε τα μούτρα του ο διάβολος!

Ο Διοκλητιανός έγινε συνεργάτης του διαβόλου βασανίζοντας τους Χριστιανούς σκληρά.

Αλλά, χωρίς να το θέλη, έκανε καλό στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί την πλούτισε με Αγίους.

Νόμιζε ότι θα εξαφάνιζε όλους τους Χριστιανούς, αλλά δεν έκανε τίποτε.

Άφησε πλήθος άγια Λείψανα να τα προσκυνούμε και πλούτισε την Εκκλησία του Χριστού.

Μπορούσε να τον είχε ξεκάνει τον διάβολο ο Θεός, Θεός είναι!

Εάν θέλη, και τώρα τον μαζεύει κουβάρι στην κόλαση, αλλά τον αφήνει πάλι για το καλό μας.

Θα τον άφηνε να ταλαιπωρή και να βασανίζη το πλάσμα Του;

τον άφησε όμως μέχρις ενός σημείου και έως καιρού, για να μας βοηθάη με την κακία του,

να μας πειράζη, για να τρέχουμε σ' Αυτόν.


Μόνον αν πρόκειται να βγη καλό, επιτρέπει στο ταγκαλάκι να μας πειράξη.

Αν δεν βγη καλό, δεν επιτρέπει.

Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό μας. Να το πιστέψουμε αυτό.

Αφήνει τον διάβολο ο Θεός, για να παλαίψη ο άνθρωπος.

Χωρίς πάλη δεν γίνεται χωριό. Αν δεν μας πείραζε ο διάβολος, μπορεί να νομίζαμε ότι είμαστε και άγιοι.

Επιτρέπει λοιπόν ο Θεός στον διάβολο να μας χτυπάη με κακία, γιατί με το χτύπημα που μας κάνει,

διώχνει όλες τις σκόνες μας και ξεσκονίζεται η σκονισμένη ψυχή μας.

Ή τον αφήνη να ορμάη να μας δαγκώση, για να καταφεύγουμε σ' Αυτόν.

Ο Θεός μας καλεί συνέχεια, αλλά εμείς συνήθως απομακρυνόμαστε από τον Θεό και,

μόνον αν παρουσιασθή κανένας κίνδυνος, τρέχουμε κοντά Του.

Όταν ο άνθρωπος ενωθή με τον Θεό, δεν υπάρχει περιθώριο να εισχωρήση ο πονηρός,

αλλά ούτε υπάρχει και λόγος να επιτρέψη ο Θεός στον πονηρό να τον πειράξη,

για να αναγκασθή ο άνθρωπος να καταφύγη στον Θεό.


Πάντως, όπως και αν είναι, ο πονηρός μας κάνει καλό, μας βοηθάει να αγιάσουμε. Γι' αυτό και ο Θεός τον ανέχεται.

Ο Θεός έχει αφήσει ελεύθερους, εκτός από τους ανθρώπους, και τους δαίμονες,

μια που την ψυχή του ανθρώπου δεν την βλάπτουν, γιατί δεν μπορούν.

Εκτός εάν θέλη ο ίδιος ο άνθρωπος να βλάψη την ψυχή του. αντίθετα,

μισθό προξενούν στις ψυχές μας είτε κακοί άνθρωποι είτε απρόσεκτοι που άθελα τους κάνουν κακό στην ζωή μας.

Γιατί, νομίζετε, λέει εκείνος ο Αββάς:

“Έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος” (1) ;

Γιατί οι πειρασμοί ωφελούν πολύ.

Όχι ότι ο διάβολος μπορεί να κάνη ποτέ καλό -γιατί είναι κακός- αλλά ο Καλός Θεός εμποδίζει την πέτρα

που μας πετάει, για να σπάση το κεφάλι μας, και μας την δίνει στο ένα χέρι, και στο άλλο χέρι μας δίνει αμύγδαλα,

για να σπάζουμε και να τρώμε!


Επιτρέπει δηλαδή ο Θεός τους πειρασμούς, όχι για να μας τυραννά ο διάβολος,

αλλά για να δίνουμε με αυτόν τον τρόπο “εξετάσεις” για την άλλη ζωή

και να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις στην Δευτέρα Παρουσία.

Πρέπει να το καταλάβουμε καλά ότι πολεμούμε - και έχουμε να πολεμήσουμε, έως ότου βρισκόμαστε

σ' ετούτη την ζωή - με τον ίδιο τον διάβολο.

Όσο ζη ο άνθρωπος, έχει πολλή δουλειά να κάνη για την καλυτέρευση της ψυχής του και έχει δικαίωμα

να δίνη εξετάσεις πνευματικές.

Εάν πεθάνη και δεν περάση, κόβεται πια. Μετεξεταστέος δεν υπάρχει.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Το Γεροντικόν, Αββάς Ευάγριος ε', σ. 34

[XAPA]

Ο διάβολος δεν θέλει να μετανοήση



Ο Καλός Θεός έκανε Αγγέλους.

Μερικοί όμως Άγγελοι από την υπερηφάνειά τους ξέπεσαν και έγιναν δαίμονες.

Έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός, το τέλειο δημιούργημα, για να αντικαταστήση και το ξεπεσμένο τάγμα των Αγγέλων.

Γι' αυτό ο διάβολος πολύ ζηλεύει το πλάσμα του Θεού, τον άνθρωπο.

Φωνάζουν οι δαίμονες: “Εμείς μια φορά σφάλαμε και μας τυραννάς, και αυτούς που πολλές φορές σφάλλουν,

τους συγχωράς”.

Ναι, αλλά οι άνθρωποι μετανοούν.

Αυτοί, ενώ ήταν Άγγελοι, κατήντησαν δαίμονες, και αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και

βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού.


Ήταν το πιο φωτεινό τάγμα ο Εωσφόρος!

Και τελικά... Από την υπερηφάνεια οι δαίμονες απομακρύνθηκαν από τον Θεό πριν από χιλιάδες χρόνια και

συνεχίζουν να απομακρύνωνται με την υπερηφάνεια και να μένουν αμετανόητοι.

Ένα “Κύριε ελέησον” να πουν, ο Θεός κάτι θα κάνη και γι' αυτούς.

Να πουν ένα “ήμαρτον”, δεν λένε “ήμαρτον”.

Αν ο διάβολος έλεγε “ήμαρτον”, θα γινόταν Άγγελος πάλι.

Η αγάπη του Θεού δεν έχει όρια.

Αλλά ο διάβολος έχει θέλημα γερό, πείσμα, εγωισμό, δεν θέλει να καμφθή, δεν θέλει να σωθή. Φοβερό πράγμα!

Και ενώ ήταν Άγγελος!


- Γέροντα, ο διάβολος θυμάται την προηγούμενη κατάστασή του;

- Αν θυμάται λέει;

Αυτός είναι πυρ και μανία, γιατί δεν θέλει να γίνουν άλλοι Άγγελοι, που θα τον αντικαταστήσουν.

Και όσο πάει χειρότερος γίνεται. Εξελίσσεται στην κακία και στον φθόνο.

Ω, αν νιώση κανείς το κατάντημα του διαβόλου, θα κλαίη μέρα-νύχτα!

Εδώ έναν καλό άνθρωπο βλέπει κανείς που αλλάζει, γίνεται εγκληματίας, και πόσο στενοχωριέται!

Πόσο μάλλον να δη έτσι όχι έναν άνθρωπο αλλά έναν Άγγελο!

Κάποτε, ένας μοναχός (1) είχε πονέσει πολύ τους δαίμονες και, ενώ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, έλεγε τα εξής:

“Εσύ Θεός είσαι και, άμα θέλης, μπορείς να βρης έναν τρόπο για να σωθούν και αυτοί οι δυστυχισμένοι δαίμονες, οι οποίοι, ενώ είχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρώτα, τώρα έχουν όλη την κακία και την διαβολιά του κόσμου και, εάν δεν μας προστάτευες, θα μας είχαν ρημάξει όλους τους ανθρώπους”.

Ενώ λοιπόν έλεγε αυτά τα λόγια προσευχόμενος με πόνο, βλέπει ένα κεφάλι σκυλήσιο δίπλα του να του βγάζη

την γλώσσα του και να τον κοροϊδεύη.

Το επέτρεψε φαίνεται ο Θεός αυτό, για να πληροφορήση τον μοναχό ότι Εκείνος έτοιμος είναι να τους δεχθή,

αρκεί να μετανοήσουν, αλλά αυτοί δεν θέλουν την σωτηρία τους.

Βλέπετε, η πτώση του Αδάμ αντιμετωπίσθηκε με τον ερχομό του Θεού στην γη, με την Ενανθρώπηση.

Ενώ του διαβόλου η πτώση δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπισθή, εκτός αν ταπεινωθή.

Ο διάβολος δεν διορθώνεται, γιατί δεν θέλει. Ξέρετε πόσο θα χαιρόταν ο Χριστός!

Και ο άνθρωπος, μόνον όταν δεν θέλη, δεν διορθώνεται.


- Γέροντα, ο διάβολος γνωρίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη και τον αγαπάει και παρ' όλα αυτά συνεχίζει το τυπικό του;

Εμ, πώς δεν το γνωρίζει!

Αλλά η υπερηφάνεια τον αφήνει; είναι όμως και πονηρός.

Προσπαθεί τώρα να κερδίση όλον τον κόσμο.

Σου λέει: “Αν έχω περισσότερους οπαδούς, θα αναγκασθή ο Θεός στο τέλος να λυπηθή όλα τα πλάσματά Του

και θα με πάρη κι εμένα το σχέδιο!”

Έτσι νομίζει. Γι' αυτό θέλει, όσο μπορεί, να αποκτήση πιο πολλούς οπαδούς.

Βλέπετε πού το πάει; Σου λέει: “Έχω τόσους με το μέρος μου!

Θα αναγκασθή ο Θεός να χαρισθή και σ' εμένα!” Χωρίς να μετανοιώση!

Και ο Ιούδας το ίδιο δεν έκανε; Ήξερε ότι ο Χριστός θα ελευθέρωνε τους νεκρούς από τον Άδη. Σου λέει:

“Θα πάω κι εγώ πριν από τον Χριστό, για να με ελευθερώση κι εμένα”.

Βλέπεις πονηριά;

Αντί να ζητήση συγχώρηση από τον Χριστό, πήγε να κρεμασθή.

Και να δήτε, η ευσπλαχνία του Θεού λύγισε την συκιά, και αυτός μάζεψε τα πόδια του, για να μην ακουμπήσουν κάτω.

Και όλα αυτά, για να μην πάη να πη ένα “ευλόγησον”. Φοβερό!

Έτσι λοιπόν και ο διάβολος, ο αρχηγός του εγωισμού, δεν λέει “ήμαρτον”,

αλλά συνέχεια ζορίζεται να αποκτήση περισσότερους οπαδούς.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ο μοναχός αυτός, όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ήταν ο ίδιος ο Γέροντας Παΐσιος.

[XAPA]

Η ταπείνωση διαλύει τον διάβολο



Η ταπείνωση έχει μεγάλη δύναμη και διαλύει τον διάβολο.

Όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος.

Και όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν πειρασμοί.


Μια φορά ένας ασκητής ζόρισε ένα ταγκαλάκι να πη το “Άγιος ο Θεός...”

Είπε το ταγκαλάκι “Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος”, “ελέησον ημάς” δεν έλεγε.

Πες: “ελέησον ημάς”! Τίποτε!

Αν το έλεγε, θα γινόταν Άγγελος.

Όλα τα λέει το ταγκαλάκι, το “ελέησόν με” δεν το λέει, γιατί χρειάζεται ταπείνωση.

Το “ελέησόν με” έχει ταπείνωση, και δέχεται η ψυχή το μεγάλο έλεος του Θεού που ζητάει.

Ό,τι και να κάνουμε, ταπείνωση - αγάπη - αρχοντιά χρειάζεται.

Τα πράγματα είναι απλά. Εμείς τα κάνουμε δύσκολα.


Όσο μπορούμε, να κάνουμε ό,τι είναι δύσκολο στον διάβολο και εύκολο στον άνθρωπο.

Η αγάπη και η ταπείνωση είναι δύσκολες στον διάβολο και εύκολες στον άνθρωπο.

Και ένας φιλάσθενος που δεν μπορεί να κάνη άσκηση, μπορεί να νικήση τον διάβολο με την ταπείνωση.

Σε ένα λεπτό μέσα μπορεί ο άνθρωπος να γίνη Άγγελος ή ταγκαλάκι.

Πώς; Με την ταπείνωση ή την υπερηφάνεια.

Τι, μήπως χρειάσθηκαν ώρες για να γίνη ο Εωσφόρος από Άγγελος διάβολος;

Μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε.

Ο ευκολώτερος τρόπος για να σωθούμε, είναι η αγάπη και η ταπείνωση.

Γι' αυτό από την αγάπη και την ταπείνωση να αρχίσουμε και μετά να προχωρήσουμε στα άλλα.

Να εύχεσθε να δίνουμε συνέχεια χαρά στον Χριστό και στενοχώρια στο ταγκαλάκι,

μια που του αρέσει η κόλαση και δεν θέλει να μετανοήση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Κεφάλαιο 3

Το κοσμικό πνεύμα


Ο διάβολος κυβερνάει την ματαιότητα



-Γέροντα, γιατί τον διάβολο τον λένε “κοσμοκράτορα”; Είναι πράγματι;

Ακόμη αυτό έλειπε, να κυβερνά ο διάβολος τον κόσμο!

Oταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου” (1), δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας,

αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά.

Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα!

Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία

“του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου” (2).

Ο διάβολος δηλαδή κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από την ματαιότητα,

από τον “κόσμο”.

“Κόσμος” τι θα πη; Δεν θα πη κόσμημα, μάταιο στολίδι;

Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι υπό την κατοχή του διαβόλου.

Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου σκοτισμένο.

Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.

Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα,

γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια.

Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό

και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο.

Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη.

Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.


- Γέροντα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο κακό κάνει το κοσμικό πνεύμα και παρασυρόμαστε από αυτό;

Γιατί το κοσμικό πνεύμα μπαίνει σιγά-σιγά, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε στην φωλιά του λαγού.

Στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τον λαγό να βάλη λίγο το κεφάλι του μέσα στην φωλιά του, για να μη βρέχεται.

Μετά έβαλε το ένα πόδι, μετά το άλλο, και τελικά μπήκε ολόκληρος, και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω τον λαγό.

Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει με μικρές παραχωρήσεις και σιγά-σιγά μας κυριεύει.

Το κακό λίγο-λίγο προχωράει.

Αν ερχόταν απότομα, δεν θα ξεγελιόμασταν.

Βλέπεις. Αν θέλης να ζεματίσης έναν βάτραχο, πρέπει να του ρίξης λίγο-λίγο το ζεματιστό νερό.

Αν το ρίξης απότομα όλο μαζί, πετιέται και φεύγει, γλυτώνει.

Ενώ, αν του ρίξης λίγο καυτό νερό, στην αρχή θα το τινάξη λίγο από την πλάτη του και μετά θα το δεχθή.

Αν του ρίξης ακόμη λίγο, πάλι θα το τινάξη λίγο, και σιγά-σιγά θα ζεματιστή, χωρίς να το καταλάβη.

“Βρε, βάτραχε, αφού σου έρριξε λίγο καυτό νερό, σήκω και φύγε!”

Δεν φεύγει. Φουσκώνει-φουσκώνει και μετά ζεματιέται.

Έτσι κάνει και ο διάβολος, μας ζεματίζει λίγο-λίγο, και τελικά, χωρίς να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ζεματισμένοι!


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Ιω. 16, 11
2) Βλ. Εφ. 6, 12

[XAPA]

Τα πρωτεία να δοθούν στην ομορφιά της ψυχής



Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου φανερώνει ότι ζη μέσα της ο μάταιος κόσμος,

γι' αυτό έλκεται από την πλάση και όχι από τον Πλάστη, από τον πηλό και όχι από τον Θεό.

Δεν έχει σημασία αν ο πηλός αυτός είναι καθαρός και δεν έχη λάσπη αμαρτίας.

Η καρδιά, όταν έλκεται από κοσμικές ομορφιές, οι οποίες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες,

νιώθει κοσμική χαρά της ώρας, η οποία δεν έχει θεϊκή παρηγοριά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική.

Όταν όμως ο άνθρωπος αγαπάη την πνευματική ωραιότητα, τότε γεμίζει και ομορφαίνει η ψυχή του.


Αν γνώριζε ο άνθρωπος, και ιδίως ο μοναχός, την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επεδίωκε εξωτερικές ομορφιές.

Μέσα η ψυχή έχει τόσους λεκέδες, τόσες μουντζούρες, και θα κοιτάξουμε λ.χ. τα ρούχα μας;

Πλένουμε τα ρούχα μας, τα σιδερώνουμε κιόλας και είμαστε καθαροί, και μέσα είμαστε... μην τα ρωτάς!

Γι' αυτό, αν λάβη υπ' όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθήση τόσο σχολαστικά

να βγάλη και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρώτερα από την ψυχή του.

Αλλά, αν δεν έχη υπ' όψιν του ο άνθρωπος την πνευματική σαβούρα που έχει μέσα του,

ε, τότε κοιτάζει να βγάλη σχολαστικά και τον παραμικρό λεκέ.


Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη την φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα,

στην εσωτερική ομορφιά και όχι στην εξωτερική.

Τα πρωτεία να δοθούν στην ομορφιά της ψυχής, στην πνευματική ομορφιά και όχι στις μάταιες ομορφιές,

γιατί και ο Κύριος μας είπε:

“Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος” (3).



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002



3) Βλ. Ματθ. 16, 26