Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Συμπεριφορά με διάκριση



- Γέροντα, όταν βλέπουμε κάποιον να συμπεριφέρεται άσχημα, πρέπει να του πούμε κάτι;

- Ανάλογα με το τι άνθρωπος είναι. Χρειάζεται πολλή διάκριση και θείο φωτισμό στην εποχή μας.

Δεν είναι εύκολο να σας πω. Σέ μιά περίπτωση, όπως έχω δει, υπάρχουν πεντακόσιες υποπεριπτώσεις.

Είναι μερικοί που μπορούν να διορθωθούν και άλλοι που δεν διορθώνονται,

και με μιά δική μας παρατήρηση μπορεί να αντιδράσουν.

Ιδίως αν κάποιος έχη εγωισμό και τον θίξης, αντιδρά άσχημα.

Ενώ καταλαβαίνει πολλές φορές ότι σφάλλει, από εγωισμό δεν υποχωρεί.

Και όταν τα ελατήρια μας δεν είναι αγνά, δηλαδή μαζί με το ενδιαφέρον υπάρχη και υπερηφάνεια,

και η αγάπη δέν είναι καθαρή, δημιουργείται στον άλλο μεγάλη αντίδραση.


Όταν ελέγχουμε κάποιον από αγάπη, με πόνο,

είτε την καταλαβαίνει ο άλλος την αγάπη μας είτε όχι,

η αλλοίωση γίνεται στην καρδιά του, επειδή κινούμαστε από καθαρή αγάπη.

Ενώ ο έλεγχος που γίνεται χωρίς αγάπη, με εμπάθεια, τον κάνει τον άλλο θηρίο,

γιατί η κακία μας προσκρούει στον εγωισμό του, και τότε βγάζει σπίθες,

και ανάβει η φωτιά, όπως όταν χτυπήση ο πυριόβολος -το ατσάλι - στην στουρναρόπετρα.


Όταν άνεχώμαστε τον αδελφό μας από αγάπη, εκείνος το καταλαβαίνει.

Και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι την καταλαβαίνει,

γιατί του προκαλεί ταραχή - όπως ο διάβολος, ακόμη και όταν παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός,

φέρνει ταραχή, ενώ ο πραγματικός Άγγελος φέρνει μιά απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.



- Δηλαδή, Γέροντα, όταν λέμε κάτι και δημιουργούνται αντιδράσεις,ξεκινάμε από εγωισμό;

- Γίνονται και πολλές παρεξηγήσεις• άλλα καταλαβαίνει ο ένας, αλλά ο άλλος.

Να εξετάζη όμως κανείς πάντοτε τον εαυτό του:

«Γιατί θέλω να το πω αυτό; Από που ξεκινώ; Πονάω γι’ αυτό ή θέλω να το πω, για να φανώ καλός, να επιδειχθώ;».

Αν κανείς εξαγνισθή, τότε, είτε θυμώση είτε φωνάξη είτε κάνη μια παρατήρηση, τα ελατήριά του θα είναι αγνά.

Μετά πάνε όλα κανονικά, επειδή κινείται με διάκριση.


Γιατί διάκριση είναι ο εξαγνισμός, ο θειος φωτισμός, η πνευματική διαύγεια.

Επομένως πως να υπάρχη εγωισμός εκεί μέσα; Και όταν τα ελατήρια είναι αγνά, ο άνθρωπος έχει ανάπαυση.

Από αυτό θα διακρίνετε αν η κάθε ενέργεια σας είναι καλή.

Πολλές φορές δεν καταλαβαίνετε ότι ο τρόπος με τον όποιο λέτε κάτι στον άλλον έχει ύφος διευθυντού:

«Έτσι και έτσι πρέπει να γίνη αυτό». Μπαίνει ο εγωισμός και τον τινάζετε τον άλλο στον αέρα.


Αν υπάρχουν αγνά ελατήρια και ταπείνωση, η παρατήρηση βοηθάει τον άλλο•

διαφορετικά, μπαίνει ο εγωισμός και φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα.

Να βγάλετε τον εαυτό σας, τον εγωισμό σας, από τις ενέργειες σας.

Τότε θά κινήσθε όλο από αγνά ελατήρια.

Η αδιάκριτη συμπεριφορά τις περισσότερες φορές κάνει μεγαλύτερο κακό από την συμπεριφορά των τρελλών

που έχουν το ακαταλόγιστο και σπάζουν κεφάλια, διότι οι αδιάκριτοι με τα κοφτερά τους λόγια πληγώνουν

ευαίσθητες ψυχές και πολλές φορές τις τραυματίζουν θανάσιμα, γιατί τις φέρνουν σε απόγνωση.


Είναι και μερικοί που συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο προς όλους.

Δεν μπορούμε όμως σε μιά δακτυλήθρα να βάλουμε όσο βάζουμε σε ένα βαρέλι•

ή να φορτώσουμε ένα βόδι όσο ένα άλογο.

Το βόδι είναι γιά νά τραβάη το αλέτρι δέν γίνεται να του βάλουμε σαμάρι και να το φορτώσουμε.

Το άλογο πάλι κακώς το βάζουμε στο αλέτρι, γιατί είναι για να σηκώνη βάρος.

Για άλλη δουλειά είναι το ένα, για άλλη το άλλο.


Να μη θέλουμε να βάλουμε όλον τον κόσμο στο δικό μας καλούπι.

Ο καθένας έχει το δικό του. Να παραβλέπουμε και μερικά, όταν δεν βλάπτουν.

Εάν μπορούσαν να μπουν σε τάξη όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτήν την ζωή,

δεν θα γίνονταν αταξίες και θα ήταν και εδώ Παράδεισος.

Να μην έχουμε λοιπόν απαιτήσεις παράλογες από τους άλλους.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ή πνευματική ειλικρίνεια χαρακτηρίζεται από την αγάπη


O κόσμος πάει άσχημα σήμερα, γιατί όλοι λένε μεγάλες «αλήθειες»,

που δεν ανταποκρίνονται όμως στην πραγματικότητα.

Τα γλυκά λόγια και οι μεγάλες αλήθειες έχουν αξία, όταν βγαίνουν από αληθινά στόματα,

και πιάνουν τόπο μόνο στους καλοπροαίρετους ανθρώπους και σ' εκείνους που έχουν καθαρό νου.


- Γέροντα, υπάρχει ειλικρίνεια κοσμική και ειλικρίνεια πνευματική;

- Ναι, βέβαια. Η κοσμική ειλικρίνεια έχει αδιακρισία.


- Μιλάει δηλαδή κανείς ευκαίρως - ακαίρως;

- Έκτος από αυτό· η αλήθεια είναι αλήθεια·

αλλά, αν πης καμμιά φορά την αλήθεια χωρίς διάκριση, αυτό δεν είναι αλήθεια.

Π.χ. είναι αλήθεια ότι ο τάδε είναι βλαμμένος. Αν πας όμως να το πης αυτό, δεν ωφελείς.

Ή άλλος λέει: «Για να είμαι ειλικρινής, θα πάω να αμαρτήσω στην πλατεία». Αυτό δεν είναι ειλικρίνεια.

Οποιος έχει πολλή διάκριση, έχει αρχοντική αγάπη, θυσία και ταπείνωση,

και την πικρή ακόμη αλήθεια την λέει με πολλή απλότητα και την γλυκαίνει με την καλωσύνη του,

με αποτέλεσμα να ωφελή πιο θετικά από τα γλυκά λόγια,

όπως τα πικρά φάρμακα ωφελούν περισσότερο από τά γλυκά σιρόπια.

Η αλήθεια, όταν χρησιμοποιήται χωρίς διάκριση, μπορεί να κάνη έγκλημα.

Μερικοί ενεργούν εν ονόματι της αληθείας και εγκληματούν.


Όταν κανείς έχη ειλικρίνεια χωρίς διάκριση, μπορεί να κάνη διπλό κακό·

πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στους άλλους, γιατί αυτή η ειλικρίνεια δεν έχει σπλάχνα.

Όποιος θέλει να είναι πράγματι ειλικρινής, ας ξεκινήση να είναι ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό του,

γιατί από 'κεί ξεκινάει η πνευματική ειλικρίνεια.

Όταν κανείς δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του,

κοροϊδεύει και αδικεί τουλάχιστον μόνον τον εαυτό του.

Όταν όμως συμπεριφέρεται χωρίς ειλικρίνεια προς τους άλλους,

αμαρτάνει θανάσιμα, γιατί κοροϊδεύει τους άλλους.


- Μπορεί, Γέροντα, νά κινήται κανείς έτσι από απλότητα;

- Τί απλότητα! Πού την βρήκες σε έναν τέτοιο άνθρωπο την απλότητα!

Αν είναι παιδάκι, θά έχη απλότητα. Αν είναι Άγιος, θα έχη απλότητα.

Αν είναι μεγάλος και δεν είναι καθυστερημένος στο μυαλό και κινήται έτσι, θα είναι διάβολος.


- Και πώς αισθάνεται αυτός;

- Κόλαση σωστή. Ο ένας πειρασμός διαδέχεται τον άλλο. Συνέχεια πειρασμοί.


- Γέροντα, δεν πρέπει όμως να φέρεται κανείς με ευθύτητα;

- Η ευθύτητα, έτσι όπως την χρησιμοποιούν πολλοί, έχει ένα νομικό πνεύμα.

«Είμαι ευθύς, λένε, "κηρύττω επί των δωμάτων (1)»,

και κάνουν τον άλλον ρεζίλι, άλλα τελικά γίνονται οι ίδιοι ρεζίλι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Λουκ. 12, 3.

[XAPA]

«Το γράμμα του νόμου αποκτείνει» (1)



Είπα σε κάποιον μιά φορά: «Τί είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής του πειρασμού;

Ξέρεις πως υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχη αγάπη για όλους τους ανθρώπους.

Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό.

Γνώρισα έναν συγγραφέα που είχε ευλάβεια πολλή, αλλά μιλούσε στους κοσμικούς.

με μιά γλώσσα ωμή, που προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε.


Μιά φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία».

Αλλά με τον τρόπο που της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους.

«Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες,

έτσι όμως που τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, όχι μόνον ευαίσθητα άλλα καί γερά».

Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους... χριστιανικά.

Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον που αμάρτησε ή μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο,

αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού· κινείται από άλλο πνεύμα.


Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη - διαφέρει από τον τρόπο των νομικών.

Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήση τον καθέναν,

ότι και αν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός και αν είναι.

Βλέπω σε μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής.

Καλή είναι η ευλάβεια που έχουν, καλή και η διάθεση για το καλό, αλλά χρειάζεται και η πνευματική διάκριση

και ευρύτητα, για να μη συνοδεύη την ευλάβεια η στενοκεφαλιά, η γεροκεφαλιά (το γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι).


Όλη η βάση είναι να έχη κανείς πνευματική κατάσταση, για να έχη την πνευματική διάκριση,

γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα τον νόμου», και το «γράμμα του νόμου αποκτείνει».

Αυτός που έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο·

ακούει και, όταν του ζητηθή η γνώμη του, μιλάει ταπεινά.

Ποτέ δεν λέει «εγώ», αλλά «ο λογισμός μου λέει» ή «οι Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής.

Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός να διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.



- Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς από καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνη στα άκρα, λείπει η διάκριση;

- Είναι ο εγωισμός μέσα στην ενέργεια του αυτή και δεν το καταλαβαίνει,

γιατί δεν γνωρίζει τον εαυτό του, γι' αυτό πιάνει τα άκρα.

Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά που φθάνουν!

Οπως οι εικονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο!

Οι μεν έφθασαν στο σημείο να ξύνουν την εικόνα του Χριστού και να ρίχνουν την σκόνη μέσα στο Άγιο Ποτήριο,

για να γίνη καλύτερη η Θεία Κοινωνία· οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τις πετούσαν...

Γι’ αυτό η Εκκλησία αναγκάσθηκε να βάλη ψηλά τις εικόνες και, όταν πέρασε η διαμάχη,

τις κατέβασε χαμηλά, για να τις προσκυνούμε και να απονέμουμε τιμή στα εικονιζόμενα πρόσωπα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Β ' Κορ. 3, 6.

[XAPA]

Ο’τι κάνουμε να το κάνουμε για τον Θεό


- Γέροντα, συνήθως κινούμαι από φόβο να μη στενοχωρήσω τους άλλους ή να μην ξεπέσω στα μάτια τους• δεν σκέφτομαι να μη στενοχωρήσω τον Θεό. Πώς θα αύξηθή ο φόβος του Θεού;


- Εγρήγορση χρειάζεται. Ό,τι κάνει ο άνθρωπος, να το κάνη για τον Θεό.

Ξεχνάμε τον Θεό και μπαίνει μετά ο λογισμός ότι κάνουμε κάτι σπουδαίο,

μπαίνει και η ανθρωπαρέσκεια και κοιτάμε να μην ξεπέσουμε στα μάτια των ανθρώπων.

Ενώ, αν ενεργή κανείς με την σκέψη ότι ο Θεός τον βλέπει, τον παρακολουθεί, τότε ο,τι κάνει είναι σίγουρο•

αλλιώς, αν κάνη κάτι, για να φανή καλός στους ανθρώπους, όλα τα χάνει, όλα χαραμίζονται.


Για κάθε ενέργεια του ο άνθρωπος πρέπει να ρωτάη τον εαυτό του:

«Καλά, εμένα αυτό που κάνω με αναπαύει• τον Θεό Τον αναπαύει;»

και να εξετάζη αν είναι ευάρεστο στον Θεό.

Αν ξεχνάη να τo κάνη αυτό, ξεχνάει και τον Θεό μετά.


Γι' αυτό παλιά έλεγαν «προς Θεού» ή «τον αθεόφοβο, δεν φοβάται τον Θεό;».

Η έλεγαν: «Αν θέλη ο Θεός, αν επιτρέψη ο Θεός».

Ενιωθαν την παρουσία του Θεού παντού, είχαν συνέχεια μπροστά τους τον Θεό και πρόσεχαν.


Ζούσαν αυτό που λέει ο Ψαλμός, «Προωρώμην τον Κύριον ενώπιον μου διαπαντός, ίνα μη σαλευθώ»(1) και δεν σαλεύονταν.

Τώρα, βλέπεις, μπαίνει σιγά-σιγά το ευρωπαϊκό τυπικό και πολλοί δεν κάνουν το στραβό από ευγένεια κοσμική.

Ότι κάνει κανείς, να το κάνη καθαρό για τον Χριστό, να εχη τον νου του ότι ο Χριστός τον βλέπει, τον παρακολουθεί•

σε κάθε του κίνηση κέντρο να είναι ο Χριστός.


Να μην εχη το ανθρώπινο στοιχείο μέσα του.

Αν κινούμαστε με σκοπό να αρέσουμε στους ανθρώπους, αυτό δεν μας ωφελεί σε τίποτε. Χρειάζεται πολλή προσοχή.

Πάντοτε να εξετάζω τα ελατήρια από τα οποία κινούμαι και,

μόλις αντιληφθώ ότι κινούμαι από άνθρωπαρέσκεια, να την χτυπώ αμέσως.

Γιατί, όταν πάω να κάνω ένα καλό και μπαίνη στην μέση η ανθρωπαρέσκεια, ε, τότε βγάζω νερό από το πηγάδι με τρύπιο κουβά.


Τους περισσότερους πειρασμούς συχνά τους δημιουργεί ο ίδιος ο εαυτός μας,

όταν έχουμε τον εαυτό μας μέσα στην συνεργασία μας με τους άλλους.

Όταν δηλαδή κινούμαστε από ιδιοτέλεια, θέλουμε να εξυψώνουμε τον εαυτό μας και επιδιώκουμε την προσωπική μας ικανοποίηση.


Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα.

Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά καί ποτέ δεν πέφτει.

Γι' αυτό, όσο μπορούμε, να ξερριζώνουμε την κοσμική προβολή και την κοσμική επιτυχία, η οποία είναι

πνευματική αποτυχία.

Να σιχαινώμαστε τον κρυφό και φανερό εγωισμό και την ανθρωπαρέσκεια, για να αγαπήσουμε ειλικρινά τον Χριστό.

Την εποχή μας δεν την χαρακτηρίζει το αθόρυβο αλλά το εντυπωσιακό, το κούφιο.

Η πνευματική ζωή όμως είναι αθόρυβη.


Καλά είναι να κάνουμε αυτά που είναι για τα μέτρα μας σωστά αθόρυβα, χωρίς επιδιώξεις πάνω από τις δυνάμεις μας,

γιατί αλλιώς θα είναι εις βάρος της ψυχής μας και του σώματος, και συχνά εις βάρος και της Εκκλησίας.

Μέσα στην γνήσια ευαρέστηση του πλησίον μας υπάρχει και η ευαρέστηση στον Χριστό.

Εκεί χρειάζεται να προσέξη κανείς, πως να έξαγνίση την ευαρέστηση προς τον πλησίον,

να βγάλη δηλαδή την άνθρωπαρέσκεια, για να πάη και αυτή η ανθρώπινη προσφορά στον Χριστό.


Όταν προσπαθή κάποιος να τοποθέτηση τα εκκλησιαστικά θέματα δήθεν με ορθόδοξο τρόπο,

και ο σκοπός του είναι να τοποθέτηση καλύτερα τον εαυτό του,

αποβλέπη δηλαδή στο συμφέρον του, πώς θα ευλογηθή από τον Θεό;

Όσο μπορεί κανείς να κάνη την ζωή του τέτοια που να συγγενεύη με τον Θεό.

Πάντα να ελέγχη τον εαυτό του και να κοιτάζη πως να κάνη το θέλημα του Θεού.

Όταν κάνη το θέλημα του Θεού, τότε συγγενεύει με τον Θεό, και τότε, χωρίς να ζητάη από τόν

Θεό, λαμβάνει• δέχεται συνέχεια νερό από την πηγή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) 40 Βλ. Ψαλμ. 15, 8.

[XAPA]

Να αποκτήσουμε αισθητήριο πνευματικό


Το Άγιο Πνεύμα είναι ένα και έχει πολλά χαρίσματα.

Δεν είναι άλλο εδώ και άλλο εκεί. Δεν είναι πνεύμα συγχύσεως, αλλά αγάπης, ειρήνης...

Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι χτυπιούνται,

αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται υπό την επίδραση πολλών άλλων πνευμάτων,

που δέν έχουν καμμιά σχέση με το ένα Άγιο Πνεύμα.

Παλιά το Άγιο Πνεύμα φώτιζε, υπαγόρευε. Μεγάλη υπόθεση !

Σήμερα δέν βρίσκει προυποθέσεις, για να κατεβή.


Η βαβυλωνία στην Παλαιά Διαθήκη ήταν αθώα. Ζητούσες λ.χ. λάσπη και σου έφερναν άχυρα.

Τώρα έχουμε βαβυλωνία με πάθη. Ζητάς λάσπη και σου ρίχνουν τούβλο στο κεφάλι.

Αν όμως o άνθρωπος βγάζη τον εαυτό του από κάθε ενέργεια του και κόβη το θέλημα του,

τότε δουλεύει σωστά, και τότε θα έχη οπωσδήποτε θείο φωτισμό και θα υπάρχη πνεύμα συνεννοήσεως.

Γιατί, όταν βγάζη την δική του ιδέα, έρχονται θείες ιδέες.


Πρέπει να αποκτήση κανείς αισθητήριο πνευματικό, για να έχη και τον θείο φωτισμό.

Είναι βασικό να γίνη αυτή η δουλειά, για να καταλάβουν οι άνθρωποι μερικά πράγματα.

ιδίως στην εποχή μας αυτό μας το επιβάλλουν οι περιστάσεις.

Βλέπετε, καί στην Μικρά Ασία, τότε σ' εκείνα τά δύσκολα χρόνια,

τους ανάγκαζε η κατάσταση καί έπαιρνε στροφές το μυαλό τους.

Μπορεί δύο Έλληνες να ήταν μπροστά σε Αρμενίους και Τούρκους και συνεννοούνταν,

χωρίς να καταλάβουν τίποτε ούτε οι Αρμένιοι ούτε οι Τούρκοι.


Για έναν λόγο παραπάνω σήμερα που βλέπεις σε τι κατάσταση ζούμε,

είναι ανάγκη οι πνευματικοί άνθρωποι να συνεννοούνται.

Θα έρθουν δύσκολα χρόνια. Πρέπει να παίρνη στροφές το μυαλό.

Αν δεν παίρνη στροφές το μυαλό του άνθρωπου και δεν υπάρχη και θείος φωτισμός,

τότε σε κάθε περίπτωση πρέπει να παίρνη εντολή πως να κινηθή.

Μην περιμένετε να σας τα πουν όλα.


Μερικά πράγματα, χωρίς να σας τα πουν, μόνες σας πρέπει να τα καταλαβαίνετε.

Θυμάμαι, μια φορά στην Κόνιτσα, πριν πάω στρατιώτης, είχαμε μάθει ότι έρχονταν οι αντάρτες.

Ημασταν τέσσερις – οι τρεις ήταν Μουσουλμάνοι

- και κρυφτήκαμε σε ένα τούρκικο σπίτι που ήταν στην άκρη της πόλης.

Ενα Τουρκάκι πέντε χρονών κατάλαβε και μας λέει: «Πάτε μαγειγειό, βγω έξω 'γω».

Μπήκαμε λοιπόν στο μαγειρείο, βγήκαμε πίσω από το σπίτι και

έτσι προλάβαμε να κρυφτούμε σε κάτι αποθήκες πιο κάτω.


Αυτό βγήκε έξω και είπε στους αντάρτες ότι δεν είναι κανείς μέσα και έφυγαν.

Παιδάκι πέντε χρονών, τόσο δα, να μην ξέρη να μιλήση,

και είδατε πόσο συνετά φέρθηκε! Πα, πα, σπίρτο ήταν!

Βλέπεις, παρατηρούσε, αγαπούσε, ενώ ένας μεγάλος μπορεί από απερισκεψία να έκανε κακό.

Εμείς βαπτισμένοι, μυρωμένοι, με κατηχήσεις, με μελέτες, να μη μένουμε σε υπανάπτυκτη,

νηπιώδη κατάσταση. Να είστε ξεφτέρια.

Ξέρετε ποια είναι ξεφτέρια; Τα Έξαπτέρυγα. Έχουν έξι φτερά και τα χτυπούν ψάλλοντας το «Άγιος, Άγιος, Άγιος».

Να πετάτε, να έχετε εξι φτερά!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

O θείος φωτισμός είναι το παν.



Πολλές φορές λέω σε μερικούς: «Κανόνισε όπως σε φωτίση ο Θεός».

Όταν λέω «όπως σε φωτίση ο Θεός», εννοώ ο άνθρωπος να δη τα πράγματα με θείο φωτισμό και

όχι με την ανθρώπινη λογική.

Να μη νομίζη πώς ότι αναπαύει εκείνον είναι και η φώτιση του Θεού.


- Γέροντα, πώς έρχεται ο θείος φωτισμός;

- Αν ξεσκουριάσουμε τα καλώδια, ο παλαιός άνθρωπος γίνεται καλός αγωγός και

τότε περνάει η Χάρις του Θεού και δέχεται το θείο φως της Χάριτος.

Αλλιώς γίνονται βραχυκυκλώματα και δεν ενεργεί η Χάρις.

Όλη η βάση είναι να προσέξη ο άνθρωπος να μην τον εγκατάλειψη η Χάρις του Θεού, για να έχη τον θείο φωτισμό.

Γιατί, αν δεν υπάρχη θείος φωτισμός, όλα χαμένα είναι.


Τί τράβηξε ο Χριστός με τους Μαθητές, πριν τους επισκιάση η Χάρις, γιατί ήταν γήινοι!

Πριν από την Πεντηκοστή είχε δοθή εξουσία από τον Θεό στους μαθητές να βοηθούν τον κόσμο.

Δεν είχαν όμως ακόμη τον θείο φωτισμό που πήραν την Πεντηκοστή.

Ενώ τους έλεγε ό Χριστός ότι θα πάη στα Ιεροσόλυμα και θα σταυρωθή ο Υίός του ανθρώπου κ.λπ.,

εκείνοι νόμιζαν ότι, όταν πάη στα Ιεροσόλυμα, θα Τον κάνουν βασιλιά.

Σκέφτονταν ανθρώπινα. Γι' αυτό τους απασχολούσε ποιος θα καθήση δεξιά καί ποιός αριστερά από τον Χριστό.


Πήγε η μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου και Τον παρακάλεσε να βάλη στην βασιλεία Του το ενα παιδί της από

τα δεξιά Του και το άλλο από τα αριστερά Του! (1)

Από την ημέρα όμως της Πεντηκοστής που ο Χριστός τους έστειλε τον Παράκλητο,

το Άγιο Πνεύμα, είχαν πλέον οι Απόστολοι μόνιμα την θεία Χάρη.

Προηγουμένως μόνο μερικές φορές είχαν θείο φωτισμό· ήταν σαν να γέμιζε η μπαταρία τους και πάλι εξαντλείτο.

Πάλι έπρεπε να την βάλουν στην μπρίζα, να φορτισθή!

Πάλι εξηντλείτο, πάλι στην μπρίζα! Όταν τους έστειλε τον Παράκλητο, δεν χρειαζόταν πιά η... μπρίζα.

Όχι ότι εμείς τώρα είμαστε καλύτεροι και εκείνοι ήταν χειρότεροι,

αλλά εμείς ζούμε στον καιρό της Χάριτος, γι' αυτό δεν έχουμε ελαφρυντικά.


Είμαστε βαπτισμένοι, έχουμε και τον Παράκλητο, τα έχουμε όλα.

Τότε δεν είχε σταυρωθή ακόμη ο Χριστός, καί είχε, κατά κάποιον τρόπο,

εξουσία ο διάβολος και εύκολα παρέσυρε τους ανθρώπους.

Μετά την Σταύρωση δόθηκε σ' όλους η δυνατότητα από τον Χριστό να έχουν τον θείο φωτισμό.

Θυσιάσθηκε ο Χριστός και μας ελευθέρωσε. Βαπτισθήκαμε στο όνομα Του. Την μπρίζα την έχει συνέχεια βαλμένη.

Τώρα εμείς γινόμαστε αιτία να μην περνάη το ρεύμα της θείας Χάριτος, γιατί αφήνουμε τα καλώδια μας σκουριασμένα.


- Γέροντα, τι προυποθέσεις χρειάζονται, για να κατοικήση στον άνθρωπο το Άγιο Πνεύμα;


- Αγωνιστικό πνεύμα, ταπείνωση, φιλότιμο, αρχοντιά, θυσία.

Ο άνθρωπος είναι άχρηστος, άμα λείψη η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.

Το Άγιο Πνεύμα είναι το φως, το θείο φως. Όλη η βάση εκεί είναι.

Αν κανείς δεν βλέπη, μπορεί να χτυπήση πάνω στο τζάμι, να πέση σε κανέναν γκρεμό ή σε λάκκο ή σε ακαθαρσίες,

και σε βόθρο ακόμη. Δεν βλέπει που πάει, γιατί στερείται το φώς.

Άμα όμως βλέπη λίγο, προφυλάγεται· άμα βλέπη πιο πολύ, αποφεύγει όλους αυτούς τους κινδύνους και

βαδίζει με ασφάλεια στον δρόμο του.


Και για να’ ρθη τό Φως, πρέπει να θέλης να βγης από το σκοτάδι.

Και λίγο θαμπά αν βλέπουν οι άνθρωποι, δεν θα πέφτουν, και ο Θεός δεν θα στενοχωριέται.

Άν ένας πατέρας στενοχωριέται, όταν τα παιδιά του πέφτουν στις λάσπες,

στα αγκάθια, στον γκρεμό, πόσο μάλλον ο Θεός!

Ολο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμός.

Καί όταν λείπη ό θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος.


Τότε ο ένας λέει «από 'δώ θα πάμε», ο άλλος λέει «όχι, εγώ ξέρω καλά- από 'δώ θα πάμε»,

ο άλλος «από 'δώ», ο άλλος «από 'κεί».

Ο καθένας νομίζει ότι είναι καλό να πάνε από εκεί που λέει αυτός.

Όλοι δηλαδή ενδιαφέρονται για το καλό, αλλά βρίσκονται σε μιά θαμπομάρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν.

Αν δεν υπήρχε θαμπομάρα, δεν θα μάλωναν θα έβλεπαν τον καλύτερο δρόμο και θα τραβούσαν προς τα εκεί.

Θέλω να πω ότι όλοι μπορεί να κινούνται με καλή διάθεση, αλλά, επειδή υπάρχει θαμπομάρα,

δημιουργούνται πολλά και στην κοινωνία και στην Εκκλησία.


Τουλάχιστον στην Εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουν κακή διάθεση, αλλά λείπει ο θείος φωτισμός.

Για το καλό αγωνίζονται, αλλά τελικά που καταλήγουν ;

Γι' αυτό να ζητάμε από τόν Θεό να μας δίνη έστω και λίγο θείο φωτισμό, γιατί αλλιώς σαν τον τυφλό θα σκοντάφτουμε.

Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο Ιερέας «Τα σα εκ των σων...», προσεύχομαι στον Θεό να φώτιση τον κόσμο,

για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μη σακατεύωνται πνευματικά οι άνθρωποι.


Και στον δεύτερο Ψαλμό, που ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τον διάβαζε

«για να φωτίση ο Θεός αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια», λέω:

«Να φωτίση ο Θεός όλους τους άρχοντες, μετά να φωτίση την Ιεραρχία και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας,

να δέχονται το Άγιο Πνεύμα, για να βοηθούν τον κόσμο».

Και λίγο έναν να φωτίση και τους άλλους να τους κάνη δεκτικούς, ξέρετε τι καλό μπορεί να γίνη;

Μιά κουβέντα να πη ένας άρχοντας, όλα αλλάζουν. Έχουν ανάγκη από θείο φωτισμό οι άνθρωποι.


Ο Καλός Θεός δίνει τον θείο φωτισμό Του σ’ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση.

Ένας δικαστικός μου διηγήθηκε μια περίπτωση που αντιμετώπισε ο ίδιος.

Έναν μοναχό τον έστειλε το μοναστήρι του με πεντακόσιες λίρες να αγοράση ένα κτήμα.

Πήγε να ρωτήση κάποιον έμπορο και εκείνος του είπε:

«Άσ' τα σ' έμενα, για να μην τα κουβαλάς». Του άφησε τα χρήματα.

«Τί καλός άνθρωπος, είπε ο μοναχός με έναν καλό λογισμό, μου πήρε και το βάρος».


Όταν επέστρεψε, δεν του έδινε τις πεντακόσιες λίρες και επιπλέον έλεγε ότι του έδωσε και οκτώ εκατομμύρια!

Ο καημένος ο μοναχός σκεφτόταν πως θα γυρίση στο μοναστήρι.

Έδωσε τις πεντακόσιες λίρες και δεν πήρε τίποτε, και επιπλέον ο άλλος του ζητούσε και οκτώ εκατομμύρια.

Το θέμα κατέληξε στο δικαστήριο.

Στην δίκη, ο δικαστικός από μια έμπνευση που είχε,

έκανε μια σειρά ερωτήσεων και αποδείχθηκε ότι ο έμπορος όχι μόνο δέν έδωσε τίποτε στον μοναχό,

αλλά και ότι του πήρε και τις λίρες.

Διέκρινα σ’ αυτόν τον δικαστικό μια κατάσταση σαν του Προφήτη Δανιήλ! (2)

Επειδή είχε φόβο Θεού, ο Θεός τον φώτισε και ενήργησε σωστά.


Όλη η βάση είναι ο θείος φωτισμός.

Και αν έρθη ο θείος φωτισμός,

τότε ο άνθρωπος αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος εξελίσσεται πνευματικά.

Γι' αυτό λέω ότι καλά είναι τα φώτα και τα πολύφωτα, οι εφευρέσεις του εγκεφάλου,

αλλά ανώτερο είναι το θείο φώς τής Χάριτος του Θεού, το οποίο φωτίζει τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος που έχει θείο φωτισμό βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα, πληροφορείται χωρίς αμφιβολία,

και ούτε εκείνος κουράζεται, αλλά και τους άλλους βοηθάει πολύ θετικά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Ματθ. 20,21
(2) Βλ. Δαν. 45-62, Σωσάννα.

[XAPA]

Δεύτερο Μέρος

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΛΑΒΕΙΑ


«Οποιος προσέχει και παίρνει στα ζεστά το θέμα της σωτηρίας της ψυχής του,αγωνίζεται, προκόβει καρποφορεί, τρέφεται πνευματικά και χαίρεται αγγελικά.»


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

O «καλός αγών»

Αγώνας για τον αγιασμό της ψυχής.



- Πολύ χαίρομαι, όταν βλέπω ψυχές πού προσέχουν και αγωνίζονται μέσα στον κόσμο που γέμισε από ταγκαλάκια.

Ο Θεός, σαν καλός και δίκαιος που είναι, έδωσε σε όλους μας και ανάλογα χαρίσματα

- π.χ. στους άνδρες τον ανδρισμό και στις γυναίκες την αγάπη

- για να αγωνιζώμαστε και να ανεβαίνουμε την πνευματική κλίμακα

με την βοήθεια της θείας Χάριτος και να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο σ' Εκείνον που είναι ο Δημιουργός μας.


Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχουμε δίπλα μας,

εκτός από ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν πνευματικά,

και τον ίδιο τον Χριστό που μας βοηθάει, την Παναγία, τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και τους Αγίους Πάντες.

Θάρρος λοιπόν!

Ο Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναμος,

και θα δώση την θεϊκή Του δύναμη, να συντρίψουμε τα κέρατα του πονηρού.

Μας παρακολουθεί συνέχεια αοράτως και θα μας ενισχύη,

όταν εμείς έχουμε την αγαθή προαίρεση και κάνουμε τον μικρό κατά δύναμιν αγώνα μας.


Όσο μπορούμε, να αποφεύγουμε τις αφορμές της αμαρτίας.

Να προσέχουμε τις αισθήσεις μας, γιατί όλα από εκεί ξεκινούν.

Και όταν αυτό καμμιά φορά, ή και πολλές φορές, είναι δύσκολο,

να αποφεύγουμε τουλάχιστον την περιέργεια, για να μην παίρνουν τα μάτια μας εικόνες αμαρτωλές,

και μας παίζουν μετά οι δαίμονες σινεμάδες.

Εάν πιάσουμε ένα καρβουνάκι αναμμένο και το κρατήσουμε στην χούφτα μας, επόμενο είναι να μας κάψη.

Εάν όμως το κουνάμε στο χέρι - εννοείται για λίγη ώρα -, δεν θα μας κάψη.


Έτσι και οι άσχημες εικόνες, όταν κινούνται σύντομα, τα μάτια δεν τις κρατούν,

αλλά απλώς τις πιάνουν, και δεν καίνε την ψυχή.

Όσοι δεν πρόσεξαν και απέκτησαν κακές συνήθειες, όταν ζούσαν κοσμική ζωή,

ας δέχωνται αγόγγυστα μετά την μεταστροφή τους τον πόλεμο τού εχθρού,

χωρίς όμως να καλλιεργούν επιθυμίες κακές.

"Αν αγωνισθούν έτσι, θα εξαγνισθούν και θα φθάσουν στην κατάσταση των αγνών ανθρώπων,

οι οποίοι ούτε αμαρτίες μεγάλες γνώρισαν ούτε κακές συνήθειες απέκτησαν ούτε καί μεγάλο πόλεμο δέχονται.

Και αν αξιοποιήσουν ως πείρα τις προηγούμενες πτώσεις τους, θα προχωρήσουν πολύ.


Αν κάποιος προχωράη μέσα σε ένα ναρκοπέδιο καί δεν γνωρίζη την περιοχή,

θα είναι αναγκασμένος να προχωράη πολύ αργά και προσεκτικά, αλλιώς θα τιναχθή στον αέρα.

Ενώ, αν γνωρίζη λίγο-πολύ την περιοχή, μπορεί να έχη και τραύματα,

αλλά, με την πείρα που έχει, προχωράει σταθερά και γρήγορα.

Αν ασχοληθή κανείς με το ακαλλιέργητο χωράφι της ψυχής του,

θα ξερριζώση όλα τα αγκάθια των παθών της και θα φυτέψη στην θέση τους αρετές.

Αυτή η εργασία όμως είναι επίπονη και χρειάζεται θέληση πολλή και υπομονή.


- Γέροντα, να μας λέγατε πρακτικά πώς γίνεται η εργασία αυτή;


- Να προσπαθή κανείς κάθε μέρα να τοποθετή μέσα του κάτι το πνευματικό,

το όποιο θα απωθεί κάτι το κοσμικό και αμαρτωλό,

και έτσι σιγά- σιγά θά απεκδυθή τον παλαιό άνθρωπο και

στην συνέχεια θα κινήται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο.

Να τοποθέτηση άγιες εικόνες στην μνήμη του αντί αμαρτωλές.

Να αντικαταστήση τα τραγούδια με ψαλμωδίες, και τα κοσμικά περιοδικά με πνευματικά βιβλία.

Αν ο άνθρωπος δεν ξεκόψη από οτιδήποτε κοσμικό και αμαρτωλό και δεν έχη επικοινωνία με τον Χριστό,

με την Παναγία, με τους Αγίους, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία,

και δεν αφεθή τελείως στα χέρια του Θεού, δεν μπορεί να απόκτηση την πνευματική υγεία.


- Γέροντα, ποιά είναι η πνευματική υγεία;

- Υγεία πνευματική ίσον αγνοί λογισμοί, φωτισμένος νους και εξαγνισμένη καρδιά που

φιλοξενεί συνέχεια τον Χριστό και την Παναγία.

Η πολλή προσοχή με την παρακολούθηση του εαυτού μας και την προσευχή βοηθούν πολύ θετικά να

αποκτήσουμε την υγεία της ψυχής.

Η προσευχή είναι απαραίτητη για τον εξαγνισμό της ψυχής και

η σύνεση για την διατήρηση της καλής πνευματικής καταστάσεως.

Η ζωή βέβαια δέν είναι κατασκήνωση• έχει χαρές, έχει όμως και λύπες.

Πριν από την Ανάσταση προηγείται η Σταύρωση.

Τα χτυπήματα των δοκιμασιών είναι απαραίτητα για την σωτηρία τής ψυχής μας, γιατί αυτά λαμπικάρουν την ψυχή.

Όπως συμβαίνει και με τα ρούχα• όσο τα τρίβουμε, όταν τα πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν.

Το ίδιο και με το χταπόδι• όσο το χτυπάμε, τόσο περισσότερο καθαρίζει και μαλακώνει.

Και το ψάρι φαίνεται ωραίο, όταν πλέη στην θάλασσα και είναι ζωντανό,

ακόμη και όταν είναι στην αγορά με τα λέπια και τα εντόσθια του,

αλλά γίνεται χρήσιμο, μόνον όταν καθαρισθή - ασχημύνει εξωτερικά - και μετά ψηθή.

Έτσι. και ο άνθρωπος, όταν αποβάλη καθετί κοσμικό,

ενώ εξωτερικά φαίνεται ότι χάνει την ζωή, την κοσμική ζωντάνια - τα λέπια -,

αδειάζει ό,τι άχρηστο έχει μέσα του, «ψήνεται», και τοτε γίνεται χρήσιμος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Τι βοηθάει στην πνευματική πρόοδο


Οι άνθρωποι που τους χτύπησαν μερικοί βαρδάρηδες - δοκιμασίες

- είτε γιατί το επέτρεψε ο Θεός, για να τους φρενάρη, είτε από φθόνο του πονηρού,

χρειάζονται μετά πολλές λιακάδες και δροσιά πνευματική, για να ανθήσουν και να καρποφορήσουν.

Όπως και τα δένδρα, όταν ξεθαρρεύουν από τις χειμωνιάτικες λιακάδες,

αλλά τα φρενάρη ο βαρδάρης, χρειάζονται μετά συνέχεια λιακάδες ανοιξιάτικες και βροχούλα,

για να κυκλοφορήσουν οι χυμοί και να βγάλουν άνθη και καρπούς.


- Γέροντα, για να πάρη κανείς την πνευματική στροφή, τί χρειάζεται;

- Φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό.

H εμπιστοσύνη στον Θεό και η απλότητα με τον φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική ειρήνη και σιγουριά,

και τότε γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά.

Χρειάζεται υπομονή, φιλότιμο και πνευματική παλληκαριά, για να στεφανωθή ο αθλητής.

Η παλληκαριά ξεπηδάει από την φιλότιμη καρδιά·

και όταν κανείς κάνη κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάει,

γιατί ο πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό.


Η πνευματική ανάπτυξη μπορεί να γίνη πολύ σύντομα με λίγη φιλότιμη θέληση και παρακολούθηση του εαυτού μας.

Στην συνέχεια θα βοηθιέται η ψυχή από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους και τους Αγίους.

Πολύ βοηθάει επίσης η μελέτη, η προσευχή, η εσωστρέφεια, και να ησυχάζη κανείς λίγο.

Ο Χριστός μας, δυναμώνει αυτούς που αγωνίζονται «τον καλόν αγώνα»(1),

τον όποιο έκαναν όλοι οι "Άγιοι, για να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα.

Ακόμη και όταν τραυματισθούμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας,

αλλά να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και να συνεχίσουμε τον αγώνα με γενναιότητα.


Θα ακούση ο Καλός Ποιμήν και θα σπεύση αμέσως, όπως ο βοσκός,

μόλις ακούση ένα αρνάκι να βελάζη θλιβερά, όταν πληγώνεται,

ή κάποιος λύκος ή σκύλος το δαγκώνη, τρέχει, για να το βοηθήση.

Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στον νου μου συνέχεια αυτούς

που είχαν ελεεινή ζωή και αγωνίζονται, παρά αυτούς που δέν βασανίζονται από πάθη.

Και ο τσομπάνος, το πληγωμένο ή αρρωστιάρικο αρνί πονάει περισσότερο και το περιποιείται ιδιαίτερα,

μέχρι να πάρη επάνω του και αυτό.


Εάν πάλι αγωνιζώμαστε σωστά, αλλά δεν βλέπουμε καμμιά πρόοδο, συμβαίνει μερικές φορές το εξής:

Ο δαίμονας, επειδή του κηρύξαμε τον πόλεμο, ζήτησε ενίσχυση απο τον σατανά (2).

Έτσι, εάν πέρυσι πολεμούσαμε με έναν δαίμονα, εφέτος πολεμάμε με πενήντα,

του χρόνου θα πολεμάμε με περισσότερους κ.ο.κ.

Αυτό δεν επιτρέπει ο Θεός να το δούμε, για να μην υπερηφανευθούμε.

Χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, ο Θεός εργάζεται στην ψυχή μας, όταν βλέπη καλή διάθεση.


- Γέροντα, όταν κανείς αγωνίζεται καί πράγματι δέν προοδεύη, τί φταίει;

- Μπορεί νά αγωνίζεται υπερήφανα.

Αλλά να σας πω και τι παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν;

Ενώ έχουν προϋποθέσεις, τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις,

για να ανταποκριθούν στον πνευματικό αγώνα.

"Ας πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε μιά επίθεση στον εχθρό

και ετοιμαζόμαστε με όλα τα απαραίτητα, για να τον αντιμετωπίσουμε.


Εκείνος όμως, επειδή φοβάται ότι δεν θα τα βγάλη πέρα, προσπαθεί να μας διάσπαση καί να τραβήξη αλλού

την προσοχή μας με σαμποτάζ και προσβολές σε άλλα σημεία.

Εμείς τότε στρέφουμε την προσοχή μας εκεί.

Στέλνουμε δυνάμεις δεξιά καί αριστερά. Ο καιρός περνά· τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα λιγοστεύουν.

Δίνουμε παλιό ρουχισμό στο στράτευμα. Οι στρατιώτες αρχίζουν να γογγύζουν.

Και το αποτέλεσμα είναι να εξαντληθούν όλες οι δυνάμεις μας και να μην αντιμετωπίσουμε τον εχθρό.

Έτσι κάνουν και μερικοί πάνω στον πνευματικό αγώνα.


- Γέροντα, στην πνευματική πρόοδο δεν βοηθάει και το περιβάλλον;

- Ναί, βοηθάει, αλλά μερικές φορές μπορεί ένας να ζη ανάμεσα σε Αγίους και να μην κάνη προκοπή.

Υπήρχε μεγαλύτερη προϋπόθεση για τον Ιούδα, που ήταν συνέχεια μαζί με τον Χριστό;

Ό Ιούδας δεν είχε ταπείνωση ούτε καλή διάθεση.

Και μετά την προδοσία του πάλι δεν ταπεινώθηκε·

βρόντησε τα αργύρια με θυμό και εγωισμό και πήγε με πονηριά στην αγχόνη.

Και οι Φαρισαίοι κινήθηκαν σαν τον διάβολο.


Αφού έγινε η δουλειά τους, είπαν στον Ιούδα: «Συ όψεί»(3).

Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου. Το Πνεύμα το Άγιο δεν εμποδίζεται από τίποτε.

Αυτό πού κατάλαβα είναι ότι, όπου και αν βρεθή κανείς, αν αγωνισθή φιλότιμα,

μπορεί νά πετύχη τό ποθούμενο, την σωτηρία της ψυχής του.

Εδώ ο Λώτ ζούσε μέσα στά Σόδομα καί στά Γόμορρα και σε τι κατάσταση πνευματική ήταν ! (4)

Τώρα, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, πρέπει να αγωνισθούμε να γίνουμε καλύτεροι,

ώστε να ενεργή η θεία Χάρις μέσα μας.


Τα γεγονότα μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό,

για να έχουμε θεϊκή δύναμη, ώστε να αντιμετωπίζουμε σωστά κάθε κατάσταση

- και φυσικά ο Καλός Θεός δεν θα μας αφήση· θα μας προστατεύση.

Πάντως να ξέρουμε, όταν καλυτερεύουμε την πνευματική μας κατάσταση,

τότε και εμείς νιώθουμε καλύτερα, αλλά και τον Χριστό χαροποιούμε.

Ποιος μπορεί νά φαντασθή την μεγάλη χαρά που αισθάνεται ο Χριστός, όταν τα παιδιά Του προχωρούν.


Εύχομαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματική προκοπή και να ενωθούν με τον Χριστό, που είναι το Α και τό Ω.

Όταν από το Α και τό Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Α’ Τιμ. 6, 12
(2) Ο συνηθέστερος όρος στην Αγία Γραφή και την εκκλησιαστική γραμματεία, ο οποίος δηλώνει τον αρχηγό των εκπεσόντων πονηρών πνευμάτων.
(3) Ματθ. 27, 4
(4) Βλ. Γέν. 19, 1 κ.ε.

[XAPA]

Πνευματική μελέτη


- Γέροντα, άνθρωποι που αρχίζουν να έχουν την καλή ανησυχία, τι βιβλία νά διαβάσουν, για να βοηθηθούν;

- Να διαβάσουν πρώτα το Ευαγγέλιο, για να μάθουν τι θα πη Χριστός.

Να συγκλονισθούν λίγο, και ύστερα να διαβάσουν την Παλαιά Διαθήκη.

Ξέρεις τι κόπος είναι, όταν δεν έχουν διαβάσει τίποτε και σου ζητούν βοήθεια;

Σαν να πηγαίνη ένα παιδί του Δημοτικού Σχολείου σε καθηγητή Πανεπιστημίου και να του λέη: «Βοήθησε με».

Τί να του πη ο καθηγητής; «Ενα και ένα ίσον δύο»;


Άλλοι πάλι δεν έχουν την καλή ανησυχία - έρχονται και λένε:

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα, μια χαρά είμαι, Πάτερ, απλώς πέρασα να σε δω».

Ποτέ ό άνθρωπος δεν μπορεί να πη ότι δεν έχει τίποτε. Κάτι θα έχη.

Ό αγώνας για πνευματική ζωή δεν τελειώνει ποτέ.

Ή μερικοί μου λένε: «Να μας πης πνευματικά».

Σαν νά πάνε στον μπακάλη και του λένε: «Δώσ' μας ψώνια».

Τα χάνει και ο μπακάλης. Δεν έχουν κάτι το συγκεκριμένο να ζητήσουν και να πουν

«μου χρειάζεται τόση ζάχαρη, τόσο ρύζι κ.λπ.», αλλά λένε «δώσ' μας ψώνια».


Ή σαν να πάνε στον φαρμακοποιό και του λένε «δώσ' μας φάρμακα!»,

χωρίς να του πούνε προηγουμένως από τι πάσχουν

ή αν πήγαν στον γιατρό και τί τους είπε ο γιατρός. Άντε τώρα να βρής άκρη!

Βλέπεις, εκείνος που έχει πνευματική ανησυχία, βρίσκει τι του λείπει, το ζητάει και ωφελείται.

Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να μην το ξεχάσω, και προσπαθούσα να το εφαρμόσω.

Δεν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου.

Υπήρχε μέσα μου η καλή ανησυχία και, όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα να μάθω πως είναι.


Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τον εαυτό μου με αυτά που διάβαζα. «Πού βρίσκομαι; Τί κάνω;».

Κάθιζα τον εαυτό μου στο σκαμνί. Δεν τα περνούσα αυτά που διάβαζα έτσι αφορολόγητα.

Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν από την πολλή μελέτη να είναι μαγνητόφωνα

και να γεμίζουν τις κασσέττες τους με περιττά πράγματα.

«Ή άνευ πράξεως» όμως διδασκαλία είναι κατά τόν Άββά Ισαάκ «παρακαταθήκη έντροπής» (1)

Βλέπεις, πολλοί πού ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό διαβάζουν αθλητικά περιοδικά ή εφημερίδες και κάθονται.


Μπορεί να είναι σαν τα μοσχάρια, αλλά θαυμάζουν τους αθλητές: «Α, καταπληκτικός αυτός, λένε, μπράβο!"!...».

Δέν χύνουν όμως λίγο ίδρωτα ούτε χάνουν κανένα κιλό βάρος.

Διαβάζουν - διαβάζουν αθλητικά καί ξαπλώνουν έτσι δεν ωφελούνται.

Μένουν με την ευχαρίστηση του διαβάσματος.

Οι κοσμικοί, άλλοι διαβάζουν εφημερίδα, άλλοι διαβάζουν ένα ρομάντζο, μιά περιπέτεια,

άλλοι παρακολουθούν στο γήπεδο πως παίζουν, και περνάνε την ώρα τους.


Το ίδιο κάνουν και μερικοί που διαβάζουν πνευματικά.

Μπορεί να ξενυχτούν και να διαβάζουν πνευματικά βιβλία με μανία και να ευχαριστιούνται.

Παίρνουν ένα πνευματικό βιβλίο, κάθονται και λίγο αναπαυτικά και διαβάζουν. «ωφελήθηκα», λέει ό άλλος.

Καλύτερα πες ότι ευχαριστήθηκες, ότι πέρασες ευχάριστα την ώρα σου.

Γιατί αυτό δεν είναι ωφέλεια. ωφελείσαι, μόνον όταν δης τί λέει αυτό που διαβάζεις,

έλέγχης τον εαυτό σου και προσπαθής να τον ζορίζης στην εφαρμογή:

«Τί λέει αυτό που διάβασα; Εγώ πού βρίσκομαι πνευματικά; Τί πρέπει να κάνω;».


Ύστερα, όσο περισσότερα μαθαίνει κανείς, τόσο περισσότερη ευθύνη έχει.

Δεν λέω να μη διαβάζη, για να μην ξέρη πολλά και να μην έχη ευθύνη, γιατί αυτό είναι πονηριά,

αλλά νά μή διαβάζη μόνο γιά νά ευχαριστιέται.

Το κακό είναι ότι, αν διαβάζη και έχη δυνατή μνήμη, θυμάται πολλά, μπορεί και να λέη και πολλά

και να ξεγελάη τον εαυτό του, να νομίζη δηλαδή ότι τα εφαρμόζει κιόλας.

Έτσι δημιουργεί ψευδαίσθηση και στον εαυτό του καί στους άλλους.

Γι' αυτό μην αναπαύετε τον λογισμό σας στα πολλά διαβάσματα. Να στραφήτε στην εφαρμογή.

Τα πολλά διαβάσματα μορφώνουν εγκυκλοπαιδικά. Έτσι δεν λέγεται;


- Ναί, Γέροντα.

- Σκοπός όμως είναι πως θά μορφωθώ θεοκεντρικά.

Δέν πάω νά γίνω καθηγητής Πανεπιστημίου, ώστε να είμαι υποχρεωμένος να ξέρω πολλά.

Αλλά και αν μου χρειασθή κάτι από την άλλη γνώση, εύκολα θα το μάθω, όταν αποκτήσω

την θεοκεντρική μόρφωση. Κατάλαβες;


- Όταν έχη κανείς περισπασμό, συμφέρει να συγκεντρωθή με την μελέτη;

- Ναί, να διάβαση λίγο, κάτι πολύ δυνατό, για να θερμανθή η ψυχή.

Έτσι καπακώνονται οι μέριμνες και ο νους μεταφέρεται σε θείο χώρο.

Αλλιώς πάει ο νους σ’ αυτήν ή σ' εκείνη την δουλειά, εκεί που σύχναζε τις περισσότερες ώρες.


- Γέροντα, όταν είναι κανείς κουρασμένος ή στενοχωρημένος, θέλει να διάβαση κάτι εύκολο, κανένα διήγημα, κανένα μυθιστόρημα κ.λπ.

- Δεν υπάρχει κανένα πνευματικό βιβλίο που να είναι καλό για εκείνη τηνώρα;

Ό σκοπός δεν είναι να ξεχάση ο άνθρωπος την στενοχώρια του, αλλά να λυτρωθή. Το άλλο δεν λυτρώνει.

Δεν βοηθούν στην πνευματική ζωή τα μυθιστορήματα ή η εφημερίδα και η τηλεόραση.

Πολλές φορές ακόμη και μερικά θρησκευτικά περιοδικά κάνουν ζημιά στους Χριστιανούς,

γιατί διεγείρουν τον μωρό ζήλο και προκαλούν σύγχυση.

Προσέξτε• μη διαβάζετε περιττά πράγματα τις ελεύθερες ώρες σας.


Μερικά αναγνώσματα είναι σαν να τρως νεροκολοκύθες, σαν να ψάχνης στα άχυρα, να βρής ένα σπυρί σιτάρι.

Λένε μερικοί: «Ναι , άλλα αυτά με ξεκουράζουν».

Μα πως σε ξεκουράζουν, ευλογημένε, αφού σε ζαλίζουν και πονούν τα μάτια σου;

Καλύτερα να κοιμηθής, για να ξεκουρασθής.

Από το τι διαβάζει κανείς, θα καταλάβης την πνευματική του κατάσταση.

Άν είναι πολύ κοσμικός, θα διαβάζη περιοδικά αισχρά.

Άν είναι λίγο κοσμικός, θα διαβάζη λιγότερο βρώμικα ή εφημερίδες.

Άν θρησκεύη, θα διαβάζη θρησκευτικά έντυπα ή σύγχρονα θρησκευτικά βιβλία ή πατερικά κ.ο.κ.


- Γέροντα, ποια πνευματικά βιβλία βοηθούν περισσότερο;

- Πολύ ωφελούν τα διάφορα πατερικά βιβλία, που στις μέρες μας, δόξα τω Θεώ, κυκλοφορούν κατά χιλιάδες.

Σ' αυτά βρίσκει κανείς ο,τι ποθεί, ό,τι του χρειάζεται.

Είναι γνήσια πνευματική τροφή και οδηγούν με ασφάλεια στον πνευματικό δρόμο.

Για να βοηθήσουν όμως, πρέπει νά διαβάζωνται με ταπείνωση και προσευχή.

Τά πατερικά κείμενα μοιάζουν μέ αξονικές τομογραφίες,

γιατί όπως σ' εκείνες φωτογραφίζεται ή σωματική κατάσταση του ανθρώπου,

έτσι καί σ' αυτά φωτογραφίζεται η πνευματική του κατάσταση.


Κάθε πρόταση των πατερικών κειμένων δεν κρύβει ένα άλλα πολλά νοήματα,

και καθένας τα καταλαβαίνει ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση.

Καλό είναι να διαβάζη κανείς κείμενο και όχι μετάφραση,

επειδή ο μεταφραστής ερμηνεύει το πρωτότυπο ανάλογα με την δική του πνευματικότητα.

Πάντως, για να κατανόηση κανείς τους Πατέρες, πρέπει να σφίξη τον εαυτό του,

να συγκέντρωση τον νου του και να ζη πνευματικά,

γιατί το πνεύμα των Πατέρων γίνεται αντιληπτό μόνο με το πνεύμα.

Ειδικά οι Ασκητικοί Λόγοι του Άββά Ισαάκ του Σύρου πολύ βοηθούν,

αλλά χρειάζεται να τους μελετάη λίγο - λίγο, για να αφομοιώνη την τροφή.


Ό Ευεργετινός (2) είναι ευεργεσία μεγάλη, γιατί μπορούμε να γνωρίσουμε όλο το πνεύμα των Αγίων Πατέρων.

Βοηθάει, γιατί περιγράφει τους αγώνες των Πατέρων για όλα τα πάθη με την σειρά,

και η ψυχή γνωρίζει πως εκείνοι δούλεψαν και βοηθιέται.

Τα Συναξάρια πάλι είναι αγιασμένη ιστορία, γι' αυτό πολύ βοηθούν - ιδίως τά παιδιά -,

αλλά να μην τά διαβάζουμε σαν ιστορίες.


Δεν χρειάζεται να έχουμε γνώση πολλή, για να αποκτήσουμε ευλάβεια.

Έάν τά λίγα πού ξέρουμε τά συλλογιζώμαστε, θα κεντηθή η καρδιά.

Ένας από ένα τροπάριο τινάζεται στον αέρα, και άλλος τα ξέρει όλα άπ' έξω και δεν νιώθει τίποτε,

γιατί κινείται έξω από την πνευματική πραγματικότητα.

Διαβάζετε λοιπόν Πατέρες, έστω μια ή δυο γραμμές την ημέρα. Είναι βιταμίνες πολύ δυναμωτικές.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Αββά Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος Α΄ , σ. 6

(2) Γνωστή ανθολογία ασκητικών και πατερικών κείμενων που φιλοτεχνήθηκε από τον Όσιο Παύλο τον Ευεργετινό, ιδρυτή και κτήτορα της περίφημης Ιεράς Μονής της Ευεργέτιδος στην Κωνσταντινούπολη.

[XAPA]

«Οι αληθινοί προσκυνηταί...» (1)


Μερικοί λένε: «Σ΄ αυτόν τον Ναό τον μικρό, τον κατανυκτικό, ζω την Θεία Λειτουργία· στον μεγάλο Ναό δεν την ζω.

Αν είναι κανένα εξωκλήσι σοβατισμένο άσπρο, δεν νιώθω τίποτε·

αν όμως είναι αγιογραφημένο, έχη καλό τέμπλο κ.λπ., εκεί ζω την Θεία Λειτουργία!».

Αυτά είναι για έναν άνθρωπο που δεν έχει όρεξη να φάη και του βάζεις λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι, για να του έρθη ή όρεξη.


- Δηλαδή, Γέροντα, αυτά δεν παίζουν κάποιο ρόλο; Δεν βοηθούν;

- Ναι, δεν λέω, βοηθούν και αυτά, αλλά να μη σκαλώνη κανείς σ' αυτά.

Διαφορετικά, με μαγικό τρόπο θα ζητά ο άνθρωπος να ζήση τον Χριστό.

Θα ζητά κελλί σκοτεινό, κανδήλι με χαμηλό φως, κατανυκτικό Ναό. Χωρίς αυτά δεν θα μπορή να προσευχηθή.

Ή στο τραίνο βρίσκεται ή στην σπηλιά ή στον δρόμο, να είναι το Ιδιο γι' αυτόν.

Ό Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι (2) και μπορεί να το φέρνη παντού μαζί του.

Όλοι ψάχνουν την ανάπαυση, αλλά η ανάπαυση έρχεται από μέσα μας.


Και αυτοί οι καημένοι που πάνε από προσκύνημα σε προσκύνημα ψάχνουν να βρουν τον Χριστό,

ενώ ό Χριστός είναι κοντά τους.

Και ενώ μπορούν να Τον βρουν χωρίς κόπο, κουράζονται και τελικά δεν Τόν βρίσκουν.

"Ένας σωστός πνευματικός άνθρωπος δεν αναπαύεται να γυρίζη και να βλέπη διάφορα αξιοθέατα.

Αυτό είναι για όσους υποφέρουν, για να ξεχνούν λίγο την στενοχώρια τους.

Ένας πνευματικός άνθρωπος που έχει την θεία παρηγοριά δεν τα χρειάζεται αυτά.

Και αν δεν έχη την θεία παρηγοριά μέσα του, τότε δεν διαφέρει από τον κοσμικό.


Οι βλέψεις του και τα ενδιαφέροντα του θα είναι πάλι κοσμικά· δεν θα είναι πνευματικά.

Πάλι θα κοιτάζη πώς να αναπαυθή με κάτι το κοσμικό.

Πολλοί έρχονται στο Άγιον Όρος, επισκέπτονται διάφορους Πατέρες,

ενθουσιάζονται με αυτά που ακούν από τον καθένα, τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο,

τα μπλέκουν και λένε κιόλας: «Πολύ καλά περάσαμε».


Ενώ, αν επισκέπτονταν έναν Πατέρα, τον συμβουλεύονταν και

προσπαθούσαν να εφαρμόσουν ό,τι τους είπε, θα είχαν θετική βοήθεια.

Τώρα αυτό πού κάνουν είναι ένας πνευματικός τουρισμός·

χάνουν τις ώρες τους, ταλαιπωρούνται άσκοπα και δεν ωφελούνται.

Πόσο ξεκούραστο θα ήταν, αν στέκονταν σε έναν Πατέρα και εφήρμοζαν ό,τι άκουσαν!


Διότι τότε θα ένιωθαν την εσωτερική ξεκούραση, ενώ τώρα γυρίζουν από τόπο σε τόπο

και ξεκουράζονται από τα πράσινα τοπία του Αγίου Όρους σαν κοσμικοί.

Είναι και μερικοί πού λένε: «Θα παω στην μία Παναγία, θα πάω στην άλλη Παναγία!».

Ή Παναγία είναι μία. Δέν είναι ότι το κάνουν άπό ευλάβεια, άλλα γιατί θέλουν να βγουν έξω, να ξεσκάσουν.

Από εκει να καταλάβης ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ηρεμία.

Αν δεν έχη κανείς ευλάβεια, ταπείνωση, και μέσα στο Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου να τον βάλης, τίποτε δεν θα δη.

Ενώ, αν έχη ευλάβεια, και στον Γολγοθά μπορεί να δη τό Άγιο Φώς.


Κάποτε ένας δόκιμος από τήν Ιερά Μονή τού Αγίου Σάββα πήγε τό Μέγα Σάββατο να πάρη Άγιο Φώς

από τον Πανάγιο Τάφο για το μοναστήρι του - υπάρχει συνήθεια να στέλνουν τα γύρω μοναστήρια μοναχούς,

για να πάρουν το Άγιο Φώς.

Αυτός έκανε μια πονηριά· επειδή φορούσε ράσα, παραμέρισε τους κοσμικούς και μπήκε μπροστά.

Ύστερα, όταν ήρθαν κάποιοι κληρικοί, τον παραμέρισαν αυτόν, επειδή ήταν κανονισμένο ποιος θα καθήση έδώ, ποιος εκεί.

Τότε τα έβαλε με τον εαυτό του ό δόκιμος: «Βρε ταλαίπωρε αμαρτωλέ, χαμένε άνθρωπε,

με όλα τα χάλια σου προχώρησες και μπροστά; Να τσακιστής να φύγης από έδώ.


Ούτε μέσα στον Ναό δεν είσαι άξιος να μείνης».

Τα πίστευε αυτά που έλεγε. Βγήκε λοιπόν έξω από τον Ναό και παρακαλούσε τον Χριστό:

«Χριστέ μου, Σε παρακαλώ, ας με ανεχθής να πάω σε κανένα άλλο προσκύνημα».

Καί πήγε μετά πιο πάνω στον Γολγοθά. Έκει έλεεινολογούσε πάλι τον εαυτό του: «Ακούς, να κάνω τέτοια πονηριά!

Επειδή φοράω ράσα, παραμέρισα εγώ ο ελεεινός τους άλλους που είναι καλύτεροι από μένα...».

Και ενώ έλεεινολογούσε τον εαυτό του, βγήκε σε μια στιγμή από τόν Άγιο Γολγοθά, σαν αστραπή,

ένα δυνατό φώς που τον διέλυσε.

Τότε ο καημένος είπε: «Κατέβηκε το Άγιο Φώς». Πήγε, πήρε Άγιο Φώς με το φαναράκι του από 'κει και έφυγε.


- Γέροντα, δηλαδή δεν βοηθούν τά προσκυνήματα πού γίνονται λ.χ.στους Αγίους Τόπους;

- Κοίταξε να σου πω. Σήμερα, αν πας, για να ώφεληθής λίγο,

πρέπει να βλαφθής πολύ μέσα στα τραίνα, στα αεροπλάνα, στά ξενοδοχεία.

Όλα έχουν κοσμικοποιηθή. Τι θα ώφεληθή κανείς, αν πάη σε έναν πνευματικό χώρο

και δη και μια μεγάλη κοσμική αταξία; Πρέπει να είναι πολύ δυνατός, για να τα αξιοποίηση όλα προς το καλό.


Και εκει στα προσκυνήματα αυτός που μιλάει και εξηγεί, όταν πηγαίνουν με γκρουπ,

είναι καλύτερα σε μερικές περιπτώσεις να μη μιλάη. Γιατί δεν λέει με ευλάβεια λ.χ.

«αυτή είναι η Γεθσημανή, εδώ είναι ο Πανάγιος Τάφος κ.λπ.», άλλα αρχίζει βρρρρ:

«Εδώ είναι αυτό, εκει είναι το άλλο, τώρα θα πάμε στην Βηθλεέμ, όπου ήρθαν οι Μάγοι από την Περσία»,

και σιγά-σιγά πάει τους προσκυνητές στο... Κουβέιτ!


Έτσι δεν αφίνει και έναν που διάβασε Άγια Γραφή και ξέρει ότι εδώ είναι ό Πανάγιος Τάφος,

εκεί ή Γεθσημανή κ.λπ. να συγκεντρωθή και να προσευχηθή.

Αυτά χρειάζονται μόνο σε έναν που δεν διάβασε Αγία Γραφή,

άλλα όσοι πάνε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους έχουν διαβάσει Αγία Γραφή.

Αντί δηλαδή να βοηθηθούν οι άνθρωποι, ζαλίζονται.


Έν τω μεταξύ φεύγουν αμέσως από το ένα προσκύνημα και πάνε στο άλλο,

και ούτε καν ποτίζει μέσα τους αυτό που ακούν.

Άλλο είναι, όταν κανείς πηγαίνη προσκύνημα με πνευματική συντροφιά

και πνευματικό συνοδό και εχη κάνει προηγουμένως και μια ανάλογη προετοιμασία.


Έλεγε μια Φαρασιώτισσα που έμενε στα Γιαννιτσά: «Χατζήδες είναι αυτοί;

Σε μισή ώρα πάνε στα Ιεροσόλυμα και σε μισή ώρα γυρνάνε! Χατζήδες είναι;».

Παλιά οι καημένοι έμεναν στα προσκυνήματα και έκαναν αγρυπνίες, για να ωφελούνται πνευματικά,

αλλά και για να μην κάνουν έξοδα μένοντας σε ξενοδοχεία, και τα χρήματα τα έδιναν ελεημοσύνη.

Και αν κανείς δεν είχε καμμιά πνευματική αλλοίωση, όταν επέστρεφε, του έλεγαν: «Σκόρδο πήγες, κρεμμύδι γύρισες».

Ό Άγιος Αρσένιος πήγαινε κάθε δέκα χρόνια στα Ιεροσόλυμα

και βάδιζε πέντε μέρες με τα πόδια μέχρι την Μερσίνα, για να πάρη το καράβι.


Σήμερα σπάνια να βρης τέτοιες περιπτώσεις. Θυμάμαι, είχε έρθει στο Καλύβι ένας Ρώσος

από το Βλαδιβοστόκ, απέναντι από την Ιαπωνία.

Είχε τάξει να παη στους Αγίους Τόπους με τα πόδια.

Οταν πήγε να πάρη ευλογία από τον Δεσπότη του, εκείνος του είπε: «Δεν είσαι καλά, που θα πας με τα πόδια».

Γι' αυτό πήγε στο Μοναστήρι του Ζαγκόρσκ στην Μόσχα και πήρε ευλογία από έναν Στάρετς.

Ξεκίνησε από εκεί το Πάσχα με τα πόδια και έφθασε στα Ιεροσόλυμα τον Όκτώβριο.


Εβδομήντα χιλιόμετρα την ήμερα βάδιζε.

Ήρθε μετά και στο Άγιον Όρος με τα πόδια και θα ξαναπήγαινε στα Ιεροσόλυμα.

Είχε πραγματικό θειο έρωτα. Ζούσε σε άλλον κόσμο. Ήξερε λίγα ελληνικά και συνεννοούμασταν.

«Νόμιζα, μου είπε, ότι θα είναι εκεί ο Αντίχριστος, για να μαρτυρήσω, να μου κόψη το κεφάλι, αλλά δεν ήταν!

Τώρα που θα ξαναπάω στα Ιεροσόλυμα, θα βάλω μια μετάνοια στον Πανάγιο Τάφο

και για σένα, και εσύ να μνημονεύης το όνομα μου».


Σηκώθηκε επάνω και έκανε μια μετάνοια, για να μου δείξη πως θα κάνη, και χτύπησε το κεφάλι του πάνω σε μια πέτρα.

Έβλεπες μια φλόγα μέσα του. Ένώ άλλοι, έτσι όπως πάνε στους Άγιους Τόπους για τουρισμό

και χωρίς ευλάβεια, είναι καλύτερα να μην πάνε.

Πόσο έντονη είναι η παρουσία του Χρίστου στους Αγίους Τόπους!

Στον δρόμο λ.χ. που πάει κανείς προς τον Γολγοθά αισθάνεται μια αλλοίωση.


Και να μην ξέρη που πηγαίνει, αν περπατήση εκει, συγκλονίζεται.

Εχει και μια πινακίδα που γράφει στα Λατινικά «via Dolorosa» (3).

Και στον Πανάγιο Τάφο βλέπεις διάφορους ανθρώπους· μια ποικιλία.

Άλλοι είναι κληρικοί, άλλοι κοσμικοί, άλλοι ντυμένοι σεμνά, άλλοι άσεμνα, άλλοι με μακριά ρούχα,

άλλοι με κοντά, άλλοι σχεδόν χωρίς ρούχα, άλλοι κουρεμένοι, άλλοι μεμαλλιά μακριά...

Διάφορος κόσμος, διάφορες μόδες, διάφορες φυλές, από διάφορα δόγματα - άλλος Ρωμαιοκαθολικός,

άλλος Αρμένιος, άλλα όλοι πηγαίνουν και προσκυνούν εκει!

Μου έκανε εντύπωση! Είναι συγκινητικό. Άλλα πρέπει να τα μελετά κανείς όλα αυτά με καλό λογισμό,

για να συγκινήται και να τον ανεβάζουν πνευματικά.


- Γέροντα, όταν κανείς δεν έχη επιθυμία να παη, είναι έλλειψη ευλάβειας;

- Όχι. Εγώ δεν έχω πάει ούτε σε όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους ούτε σε πολλά προσκυνήματα.

Δεν πήγα λ.χ. στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ευλαβούμαι τον Άγιο.

Καλά είναι να έχουμε την ευλάβεια για έναν Άγιο σε ένα προσκύνημα, άλλα να μην τρέχουμε, για να πάμε.

Να πηγαίνουμε, όταν δοθή κάποια ευκαιρία ή όταν υπάρξη κάποιος λόγος.

Σημασία έχει αυτό που είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα:

«Οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω Πατρί έν πνεύματι και άληθεία». (1)


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ B’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ιω. 4, 23.
(2) Βλ. Α΄ Κορ. 3, 16 και 6, 19.
(3) Οδός οδύνης.